WYROK SĄDU (ósma izba w składzie powiększonym)

z dnia 1 marca 2023 r.(*)

Unia celna – Rozporządzenie (UE) nr 952/2013 – Określenie niepreferencyjnego pochodzenia niektórych motocykli produkowanych przez Harleya‑Davidsona – Decyzja wykonawcza Komisji zobowiązująca do cofnięcia decyzji w sprawie wiążących informacji o pochodzeniu wydanych przez krajowe organy celne – Pojęcie „operacji obróbki lub przetwarzania, które nie są ekonomicznie uzasadnione” – Prawo do bycia wysłuchanym

W sprawie T‑324/21

Harley-Davidson Europe Ltd, z siedzibą w Oxfordzie (Zjednoczone Królestwo),

Neovia Logistics Services International, z siedzibą w Vilvoorde (Belgia),

które reprezentowali adwokaci O. van Baelen i G. Lebrun oraz T. Lyons, KC,

strona skarżąca,

przeciwko

Komisji Europejskiej, którą reprezentowały F. Clotuche‑Duvieusart oraz M. Kocjan, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

SĄD (ósma izba w składzie powiększonym),

w składzie podczas narady: S. Papasavvas, prezes, J. Svenningsen, M. Jaeger, C. Mac Eochaidh (sprawozdawca) i T. Pynnä, sędziowie,

sekretarz: I. Kurme, administratorka,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 21 września 2022 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        W niniejszej skardze, opartej na art. 263 TFUE, skarżące, Harley‑Davidson Europe Ltd (zwana dalej, łącznie z grupą, do której należy, „Harleyem‑Davidsonem”) i Neovia Logistics Services International (zwaną dalej „Neovią”), wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2021/563 z dnia 31 marca 2021 r. w sprawie ważności niektórych decyzji dotyczących wiążących informacji o pochodzeniu (Dz.U. 2021, L 119, s. 117; zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”), skierowanej do Królestwa Belgii. W decyzji tej Komisja Europejska zażądała cofnięcia dwóch decyzji dotyczących wiążących informacji o pochodzeniu (zwanych dalej „decyzjami WIP”), wydanych na korzyść Neovii na rzecz Harleya‑Davidsona, dotyczących przywozu do Unii Europejskiej przez Belgię niektórych kategorii motocykli produkowanych przez Harleya‑Davidsona w Tajlandii.

I.      Ramy prawne

2        Na podstawie art. 1 rozporządzenia (UE) nr 952/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny (Dz.U. 2013, L 269, s. 1; zwanego dalej „kodeksem celnym”) rozporządzenie to ustanawia unijny kodeks celny określający ogólne przepisy i procedury mające zastosowanie do towarów wprowadzanych na obszar celny Unii lub z niego wyprowadzanych.

3        Tytuł II kodeksu celnego, zatytułowany „Elementy, na podstawie których stosowane są należności celne przywozowe lub wywozowe oraz inne środki dotyczące wymiany towarowej”, przewiduje między innymi zasady określania pochodzenia towarów, które służą w szczególności ustaleniu należności celnych przywozowych i innych środków mających zastosowanie do danych towarów.

4        W szczególności zgodnie z art. 56 ust. 1 kodeksu celnego, zawartym we wspomnianym tytule II, podstawą należnych należności celnych przywozowych i wywozowych jest Wspólna taryfa celna, a inne środki ustanowione w przepisach unijnych regulujących określone dziedziny wymiany towarowej stosowane są w odpowiednich przypadkach zgodnie z klasyfikacją taryfową danych towarów.

A.      W przedmiocie pochodzenia towarów

5        Kodeks celny przewiduje trzy kategorie reguł określania pochodzenia towarów, a mianowicie reguły dotyczące niepreferencyjnego pochodzenia towarów, reguły dotyczące preferencyjnego pochodzenia towarów oraz reguły służące ustalaniu pochodzenia określonych towarów.

6        W szczególności art. 59 kodeksu celnego przewiduje, że art. 60 i 61 ustanawiają reguły określania niepreferencyjnego pochodzenia towarów do celów stosowania, po pierwsze, wspólnej taryfy celnej, z wyjątkiem środków, o których mowa w art. 56 ust. 2 lit. d) i e), po drugie, środków pozataryfowych ustanowionych w przepisach unijnych regulujących określone dziedziny wymiany towarowej, a po trzecie, innych środków unijnych odnoszących się do pochodzenia towarów.

7        Artykuł 60 kodeksu celnego, dotyczący nabywania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, stanowi:

„1.      Towar całkowicie uzyskany w danym kraju lub na danym terytorium uznawany jest za pochodzący z tego kraju lub terytorium.

2.      Towar, w produkcję którego zaangażowane są więcej niż jeden kraj lub więcej niż jedno terytorium, uznaje się za pochodzący z kraju lub terytorium, w którym towar ten został poddany ostatniemu istotnemu, ekonomicznie uzasadnionemu przetwarzaniu lub obróbce, w przedsiębiorstwie przystosowanym do tego celu, co spowodowało wytworzenie nowego produktu lub stanowiło istotny etap wytwarzania”.

8        Zgodnie z art. 62 kodeksu celnego Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych, zgodnie z art. 284, określających reguły, na mocy których towary – w odniesieniu do których niezbędne jest określenie niepreferencyjnego pochodzenia do celów stosowania środków unijnych, o których mowa w art. 59 – uznaje się za całkowicie uzyskane w danym kraju lub na danym terytorium lub poddane ostatniemu, istotnemu ekonomicznie uzasadnionemu przetworzeniu lub obróbce, w przedsiębiorstwie przystosowanym do tego celu, co spowodowało wytworzenie nowego produktu lub stanowiło istotny etap wytwarzania w danym kraju lub na danym terytorium, zgodnie z art. 60.

9        W związku z tym Komisja przyjęła rozporządzenie delegowane (UE) 2015/2446 z dnia 28 lipca 2015 r. uzupełniające rozporządzenie nr 952/2013 w odniesieniu do szczegółowych zasad dotyczących niektórych przepisów unijnego kodeksu celnego (Dz.U. 2015, L 343, s. 1; zwane dalej „rozporządzeniem 2015/2446”).

10      Artykuł 33 rozporządzenia 2015/2446 zawiera wyjaśnienia dotyczące operacji obróbki lub przetwarzania, które nie są ekonomicznie uzasadnione. Artykuł ten stanowi:

„Wszelkie operacje obróbki lub przetwarzania przeprowadzone w innym państwie lub na innym terytorium uznaje się za ekonomicznie nieuzasadnione, jeżeli na podstawie dostępnych faktów ustalono, że celem tych operacji było uniknięcie zastosowania środków, o których mowa w art. 59 [kodeksu celnego, który dotyczy stosowania wspólnej taryfy celnej i innych środków unijnych, taryfowych i pozataryfowych, odnoszących się do pochodzenia towarów przywożonych do Unii].

[…]”.

B.      W przedmiocie decyzji o pochodzeniu

11      Artykuł 33 kodeksu celnego, dotyczący decyzji w sprawie wiążących informacji, stanowi:

„1.      Organy celne, na wniosek, wydają decyzję w sprawie wiążącej informacji taryfowej (»decyzję WIT«) lub decyzję [WIP].

[…]

3.      Decyzja WIT lub decyzja WIP są ważne przez okres trzech lat od dnia, w którym stały się skuteczne.

[…]”.

12      Artykuł 19 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 z dnia 24 listopada 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania niektórych przepisów rozporządzenia nr 952/2013 (Dz.U. 2015, L 343, s. 558) wprowadza wymianę danych dotyczących decyzji WIP i stanowi w szczególności w ust. 1, że „[o]rgany celne przekazują Komisji odpowiednie szczegółowe informacje na temat [wydanych przez nie] decyzji WIP raz na kwartał”.

13      Artykuł 34 ust. 11 kodeksu celnego przewiduje:

„Komisja może przyjąć decyzje zobowiązujące państwa członkowskie do cofnięcia decyzji WIT lub decyzji WIP w celu zapewnienia prawidłowej i jednolitej klasyfikacji taryfowej lub prawidłowego i jednolitego określenia pochodzenia towarów”.

14      Artykuł 37 ust. 2 kodeksu celnego stanowi między innymi, że Komisja przyjmuje decyzje zobowiązujące państwa członkowskie do cofnięcia decyzji WIP w drodze aktów wykonawczych przyjętych zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 285 ust. 2 kodeksu celnego.

15      Z przepisów tych wynika, że w uproszczeniu krajowe organy celne mogą, na wniosek importerów, którzy pragną uzyskać gwarancje co do interpretacji reguł umożliwiających określenie niepreferencyjnego pochodzenia towarów przywożonych do Unii, wydać decyzje uznające oficjalnie pochodzenie geograficzne tych towarów. Ponadto Komisja, która jest o tym regularnie informowana przez te organy, może z kolei, jeśli uzna później, że owo określenie pochodzenia przez wspomniane organy celne nie jest prawidłowe, zobowiązać te organy do cofnięcia wydanych decyzji.

C.      W przedmiocie środków polityki handlowej

16      Na podstawie art. 5 pkt 36 kodeksu celnego „środki polityki handlowej” oznaczają środki pozataryfowe, przyjęte w ramach wspólnej polityki handlowej, w formie unijnych przepisów regulujących międzynarodową wymianę towarową.

17      W tym względzie prawodawca Unii przyjął rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 654/2014 z dnia 15 maja 2014 r. dotyczące wykonywania praw Unii w zakresie stosowania i egzekwowania zasad handlu międzynarodowego oraz zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 3286/94 ustanawiające procedury wspólnotowe w zakresie wspólnej polityki handlowej w celu zapewnienia wykonania praw Wspólnoty zgodnie z zasadami handlu międzynarodowego, w szczególności tymi ustanowionymi pod auspicjami Światowej Organizacji Handlu (Dz.U. 2014, L 189, s. 50).

18      Na podstawie art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 654/2014, gdy konieczne jest podjęcie działań w celu ochrony interesów Unii w przypadkach, o których mowa w art. 3 tego rozporządzenia, Komisja przyjmuje akt wykonawczy określający odpowiednie środki polityki handlowej.

19      Na podstawie rozporządzenia nr 654/2014, a w szczególności jego art. 4 ust. 1, Komisja przyjęła konkretnie rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/886 z dnia 20 czerwca 2018 r. w sprawie niektórych środków polityki handlowej dotyczących niektórych produktów pochodzących ze Stanów Zjednoczonych Ameryki oraz zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/724 (Dz.U. 2018, L 158, s. 5).

II.    Okoliczności powstania sporu

20      W czerwcu 2018 r. rząd Stanów Zjednoczonych Ameryki nałożył dodatkowe cła w wysokości 25% i 10%, odpowiednio, na przywóz stali i przywóz aluminium z Unii (zwane dalej „cłami nałożonymi na podstawie sekcji 232 ustawy z 1962 r. o ekspansji handlu”) w celu wspierania i zwiększenia krajowej produkcji tych produktów.

21      W odpowiedzi na wprowadzenie ceł nałożonych na podstawie sekcji 232 ustawy z 1962 r. o ekspansji handlu Komisja w dniu 20 czerwca 2018 r. przyjęła rozporządzenie 2018/886 przewidujące nałożenie dodatkowych ceł na przywóz produktów pochodzących ze Stanów Zjednoczonych wymienionych w załącznikach I i II do tego rozporządzenia.

22      Zgodnie z art. 2 lit. a) i załącznikiem I do rozporządzenia 2018/886 produkty odpowiadające kodowi nomenklatury 8711 50 00, a mianowicie „[m]otocykle […] z silnikiem tłokowym wewnętrznego spalania, o pojemności skokowej przekraczającej 800 cm³”, podlegają, na pierwszym etapie, dodatkowym cłom w stawce 25% od dnia 22 czerwca 2018 r.

23      Ponadto zgodnie z art. 2 lit. b) i załącznikiem II do rozporządzenia 2018/886, które dotyczyły również produktów odpowiadających kodowi nomenklatury 8711 50 00, produkty te były objęte na drugim etapie dodatkowym cłem antydumpingowym w stawce 25%, licząc zasadniczo najpóźniej od dnia 1 czerwca 2021 r.

24      W następstwie publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej rozporządzenia 2018/886 Harley‑Davidson, amerykańskie przedsiębiorstwo specjalizujące się w konstrukcji motocykli, został poinformowany o zastosowaniu dodatkowych ceł na jego produkty przywożone do Unii ze Stanów Zjednoczonych, w stawce 25% od dnia 22 czerwca 2018 r., a następnie dodatkowych 25% najpóźniej od dnia 1 czerwca 2021 r., oprócz stawki celnej konwencyjnej wynoszącej 6%, czyli dla jego motocykli stawki całkowitej wynoszącej 31% od dnia 22 czerwca 2018 r., a następnie 56% najpóźniej od dnia 1 czerwca 2021 r.

25      W dniu 25 czerwca 2018 r. Harley‑Davidson przedłożył Securities and Exchange Commission (komisji papierów wartościowych i giełd, Stany Zjednoczone, zwanej dalej „SEC”) sprawozdanie na formularzu 8‑K (Form 8‑K Current Report, zwanym dalej „formularzem 8‑K”). Celem tego formularza 8‑K było poinformowanie akcjonariuszy o zastosowaniu dodatkowych ceł, o których mowa w pkt 24 powyżej, oraz o ich skutkach dla prowadzonej przez niego działalności. W formularzu tym Harley‑Davidson poinformował o zamiarze przeniesienia produkcji niektórych motocykli przeznaczonych na rynek Unii ze Stanów Zjednoczonych do swoich zakładów międzynarodowych położonych w innym państwie, aby uniknąć rozpatrywanych środków polityki handlowej Unii.

26      W formularzu 8‑K Harley‑Davidson wskazał w szczególności, co następuje:

„Unia Europejska przyjęła cła na różne produkty wytworzone w Stanach Zjednoczonych, w tym motocykle Harleya‑Davidsona. Cła te, które weszły w życie w dniu 22 czerwca 2018 r., zostały nałożone w odpowiedzi na cło nałożone przez Stany Zjednoczone na stal i aluminium wywożone z [Unii] do Stanów Zjednoczonych.

W konsekwencji należności celne [względem Unii] od motocykli Harleya‑Davidsona wywożonych ze Stanów Zjednoczonych wzrosły z 6% do 31%. Harley‑Davidson uważa, że te cła spowodują dodatkowe koszty w wysokości około 2200 USD za motocykl wywożony ze Stanów Zjednoczonych do [Unii].

[…]

Aby sprostać istotnym kosztom tego długookresowego obciążenia taryfowego, Harley‑Davidson wdroży plan mający na celu przeniesienie produkcji motocykli przeznaczonych do [Unii] ze Stanów Zjednoczonych do swoich zakładów międzynarodowych w celu uniknięcia obciążeń taryfowych. Harley‑Davidson przewiduje, że zwiększenie produkcji w międzynarodowych fabrykach będzie wymagało dodatkowych inwestycji i może upłynąć co najmniej od 9 do 18 miesięcy do jego pełnego osiągnięcia”.

27      Po opublikowaniu formularza 8‑K Harley‑Davidson wybrał swoją fabrykę w Tajlandii na zakład produkcji niektórych swoich motocykli przeznaczonych na rynek Unii.

28      Harley‑Davidson pragnął uzyskać zapewnienia dotyczące określenia kraju pochodzenia motocykli produkowanych w jego fabryce w Tajlandii i przeznaczonych na rynek Unii. Tak więc Harley‑Davidson i Neovia, pośrednik, który świadczy na jego rzecz usługi wsparcia logistycznego w ramach jego operacji przywozu motocykli do Unii przez Belgię, w dniu 25 stycznia 2019 r. złożyli wspólnie do belgijskich organów celnych dwa pierwsze formalne wnioski o wydanie decyzji WIP w odniesieniu do dwóch rodzin motocykli. Trzy inne wnioski o wydanie decyzji WIP, dotyczące trzech innych rodzin motocykli, zostały złożone później.

29      W dniu 31 stycznia 2019 r. władze belgijskie uczestniczyły w spotkaniu z Komisją w przedmiocie wniosków o wydanie decyzji WIP dotyczących przywozu do Unii dwóch rodzin motocykli montowanych w fabryce Harleya‑Davidsona w Tajlandii. W wyniku tego spotkania Komisja wydała nieformalną opinię, zgodnie z którą kryterium ekonomicznego uzasadnienia w rozumieniu art. 33 rozporządzenia 2015/2446 może nie zostać spełnione ze względu na informacje zawarte w formularzu 8‑K.

30      Władze belgijskie poprosiły o dyskusję z państwami członkowskimi dotyczącą stosowania art. 33 rozporządzenia 2015/2446, która to dyskusja miała miejsce na spotkaniu grupy ekspertów celnych, sekcja „Pochodzenie”, w dniu 8 kwietnia 2019 r. Podczas tego spotkania władze belgijskie wyjaśniły, że doszło do zmiany kraju montażu niektórych motocykli produkowanych przez Harleya‑Davidsona i że to przeniesienie nastąpiło w wyniku wprowadzenia dodatkowych ceł na towary pochodzące z poprzedniego kraju produkcji, czyli Stanów Zjednoczonych. W protokole z tego spotkania wskazano, że „niektórzy przedstawiciele potwierdzili, że na podstawie dostępnych informacji pochodzenie [należało] ustalić na podstawie art. 33 rozporządzenia 2015/2446, natomiast inni przedstawiciele nie byli tego zdania. [Komisja] uważa, że art. 33 może mieć zastosowanie, tym bardziej że producent wskazał w publicznych oświadczeniach, że celem przeniesienia operacji było uniknięcie stosowania środków w Unii”. Pomimo żądań władz belgijskich Komisja nigdy nie wydała formalnej opinii na temat możliwości zastosowania do okoliczności niniejszej sprawy art. 33 rozporządzenia 2015/2446.

31      W dniu 24 czerwca 2019 r. na podstawie art. 33 ust. 1 kodeksu celnego belgijskie organy celne przyjęły dwie decyzje WIP, w których uznały i zaświadczyły, że niektóre kategorie motocykli Harleya‑Davidsona przywiezionych do Unii, odpowiadające dwóm rodzinom motocykli wskazanym w pkt 28 powyżej, pochodziły z Tajlandii. Trzy pozostałe wnioski o wydanie decyzji WIP, o których również mowa w pkt 28 powyżej, zostały następnie rozpatrzone w taki sam sposób przez belgijskie organy celne.

32      Przedmiotowe decyzje WIP zostały przekazane Komisji przez belgijskie organy celne w dniu 21 sierpnia 2019 r.

33      W dniu 5 października 2020 r. Komisja poinformowała władze belgijskie o zamiarze zobowiązania ich do cofnięcia dwóch pierwszych decyzji WIP. W dniu 13 listopada 2020 r. władze belgijskie odpowiedziały Komisji, że sprzeciwiają się takiemu zobowiązaniu do cofnięcia decyzji.

34      W dniu 22 grudnia 2020 r. Komisja wszczęła formalne postępowanie w celu wydania zaskarżonej decyzji. W dniu 5 marca 2021 r. Komisja przedłożyła projekt zaskarżonej decyzji wszystkim delegacjom krajowym komitetu kodeksu celnego, sekcja „Pochodzenie”, w ramach procedury doradczej i procedury pisemnej. Cztery państwa członkowskie przesłały uwagi do projektu zaskarżonej decyzji i sprzeciwiły się opinii wyrażonej przez Komisję w tym projekcie.

35      W dniu 29 marca 2021 r. Komisja skierowała do komitetu kodeksu celnego, sekcja „Pochodzenie”, notę podsumowującą, w której wskazała, że 23 państwa członkowskie, które nie zajęły stanowiska, wyraziły milcząco zgodę na projekt zaskarżonej decyzji.

36      W dniu 31 marca 2021 r. Komisja wydała zaskarżoną decyzję, którą notyfikowała Królestwu Belgii w dniu 6 kwietnia 2021 r. i która została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej następnego dnia, zobowiązując władze belgijskie do cofnięcia dwóch pierwszych decyzji WIP.

37      W zaskarżonej decyzji Komisja wskazała:

„(6)      Po opublikowaniu środków polityki handlowej Unii Europejskiej [Harley‑Davidson] […] [w czerwcu] 2018 r. przedstawił [SEC] [na formularzu 8‑K] swój plan przeniesienia produkcji niektórych motocykli przeznaczonych na rynek Unii Europejskiej ze Stanów Zjednoczonych Ameryki do swoich zakładów w innym państwie w celu uniknięcia środków polityki handlowej Unii Europejskiej.

(7)      Nawet jeżeli uniknięcie środków polityki handlowej niekoniecznie musi być jedynym celem tego przeniesienia produkcji, [to] na podstawie dostępnych faktów warunki, o których mowa w art. 33 akapit pierwszy rozporządzenia [2015/2446], są spełnione. Operacje przetwarzania lub obróbki przeprowadzone w ostatnim kraju produkcji należy zatem uznać za nieuzasadnione ekonomicznie […].

(9)      Ponieważ określenie niepreferencyjnego pochodzenia motocykli objętych decyzjami WIP, o których mowa w załączniku, nie opiera się na zasadzie określonej w art. 33 akapit trzeci rozporządzenia [2015/2446], Komisja uznaje to określenie niepreferencyjnego pochodzenia za niezgodne z art. 60 ust. 2 kodeksu [celnego] w związku z art. 33 rozporządzenia [2015/2446]”.

38      Po wydaniu zaskarżonej decyzji władze belgijskie pismem z dnia 16 kwietnia 2021 r. skierowanym do Neovii poinformowały skarżące, że wycofują pięć decyzji WIP wydanych w odniesieniu do przywozu do Unii motocykli wytwarzanych w Tajlandii przez Harleya‑Davidsona.

III. Żądania stron

39      Strony skarżące wnoszą do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        udzielenie organom celnym Unii wskazówek co do stosownych konsekwencji, jakie powinny one wyciągnąć z wyroku, oraz sposobu, w jaki organy te powinny podjąć działania w celu nadania mu skuteczności;

–        zastosowanie środków organizacji postępowania lub przeprowadzenie środków dowodowych, jakie Sąd uzna za odpowiednie;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

40      Komisja wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżących kosztami postępowania.

IV.    Co do prawa

A.      W przedmiocie właściwości Sądu

41      Komisja utrzymuje, że drugie żądanie skarżących jest niedopuszczalne.

42      Skarżące uważają jednak, że udzielenie wskazówek co do sposobu wykonania wyroku może być przydatne.

43      W tym względzie wystarczy przypomnieć, że w ramach kontroli zgodności z prawem na podstawie art. 263 TFUE Sąd nie jest właściwy do wydawania nakazów wobec instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii, nawet jeśli dotyczą one szczegółowych zasad wykonania jego wyroków (postanowienia: z dnia 22 września 2016 r., Gaki/Komisja, C‑130/16 P, niepublikowane, EU:C:2016:731, pkt 14; z dnia 19 lipca 2016 r., Trajektna luka Split/Komisja, T‑169/16, niepublikowane, EU:T:2016:441, pkt 13).

44      Wynika stąd, że należy odrzucić żądanie drugie z powodu braku właściwości.

B.      Co do istoty

45      Na poparcie skargi skarżące podnoszą sześć zarzutów.

46      Sąd uważa za stosowne zbadanie zarzutu trzeciego, a następnie zarzutów czwartego, pierwszego, drugiego, piątego i szóstego.

1.      W przedmiocie zarzutu trzeciego, opartego na nadużyciu uprawnienia do cofnięcia decyzji ze względu na to, że jest ono oparte na nieprawidłowej wykładni i zastosowaniu art. 33 rozporządzenia 2015/2446

47      W zarzucie trzecim skarżące podnoszą, że Komisja naruszyła prawo, dokonując wykładni art. 33 rozporządzenia 2015/2446.

48      W szczególności skarżące podnoszą, że wcześniejsze wersje przepisów przewidywały, iż kryterium ekonomicznego uzasadnienia nie jest spełnione, gdy „jedynym celem” operacji jest unikanie opodatkowania, a różne wersje językowe art. 33 rozporządzenia 2015/2446 zawsze wspominają o „celu” w liczbie pojedynczej, co należy rozumieć co najmniej jako „jeden dominujący cel” lub „główny cel”. Dodają, że orzecznictwo Trybunału potwierdziło, iż istnienie jakiegokolwiek innego powodu dla operacji, niezwiązanego z unikaniem opodatkowania, jest wystarczające, aby spełnione zostało kryterium ekonomicznego uzasadnienia. W tym względzie powołują się one w szczególności na wyrok z dnia 13 grudnia 1989 r., Brother International (C‑26/88, EU:C:1989:637), w którym Trybunał orzekł, że „przeniesienie montażu z kraju produkcji części do innego państwa, w którym wykorzystywane są fabryki już istniejące, nie uzasadnia samo w sobie domniemania, że jedynym celem tego przeniesienia było obejście właściwych przepisów”. Otóż zdaniem skarżących Komisja nie umożliwiła im wykazania istnienia innych celów i nic nie pozwala na ustalenie, czy Komisja zbadała informacje przekazane przez nie władzom belgijskim w celu wykazania, że kryterium ekonomicznego uzasadnienia zostało spełnione.

49      Jeśli chodzi o ten ostatni aspekt, skarżące utrzymują, że decyzja Harleya‑Davidsona o produkowaniu w Tajlandii motocykli przeznaczonych na rynek Unii była oparta na zbiorze solidnych i zgodnych z prawem czynników handlowych i nie była sztuczną decyzją, której główny cel stanowiło obejście dodatkowych ceł.

50      Skarżące porównują również pojęcie „uniknięcia” w rozumieniu art. 33 rozporządzenia 2015/2446 z pojęciami „unikania opodatkowania”, „nadużycia”, „manipulacji” i „obejścia” zdefiniowanymi w orzecznictwie. Odsyłając zatem do różnych wyroków Trybunału, w których pojęcia te zostały użyte i sprecyzowane, w szczególności w prawie podatkowym lub prawie antydumpingowym, skarżące podnoszą, że nawet jeśli produkowanie przez Harleya‑Davidsona w Tajlandii motocykli przeznaczonych do Unii miało głównie na celu uniknięcie dodatkowych ceł, należało zbadać, czy nie istniał żaden inny uzasadniony cel handlowy leżący u podstaw operacji przeniesienia, czego Komisja nie uczyniła. Również w drodze analogii skarżące przypominają, że Trybunał wielokrotnie potwierdzał, iż na rynku Unii podmiot gospodarczy dysponuje dużą swobodą i jest na przykład upoważniony do zorganizowania swojej działalności w taki sposób, aby ograniczyć swoje zobowiązanie podatkowe.

51      Skarżące uważają zatem, że sposób, w jaki Komisja zastosowała art. 33 rozporządzenia 2015/2446, zmienił kryterium ekonomicznego uzasadnienia i przekształcił początkowo obiektywne kryterium w kryterium subiektywne. Zdaniem skarżących wykładnia dokonana przez Komisję zmienia cel art. 60 ust. 2 kodeksu celnego, co skutkowałoby tym, że należy wykazać pochodzenie już nie na podstawie obiektywnych okoliczności, a mianowicie charakteru dokonanej operacji, lecz na podstawie okoliczności subiektywnych, a mianowicie rozumowania lub motywacji producenta. Tymczasem ocena „celu” operacji przeniesienia powinna opierać się na obiektywnej analizie elementów i kontekstu samej operacji, której to analizy Komisja nie przeprowadziła.

52      Komisja kwestionuje tę argumentację.

53      W niniejszej sprawie należy zbadać, czy wydając zaskarżoną decyzję na podstawie art. 33 rozporządzenia 2015/2446, Komisja naruszyła prawo poprzez uznanie, że operacja przeniesienia do Tajlandii produkcji niektórych kategorii motocykli Harleya‑Davidsona przeznaczonych na rynek Unii nie mogła zostać uznana za „ekonomicznie uzasadnioną”, ponieważ zdaniem tej instytucji miała ona na celu uniknięcie środków polityki handlowej Unii przyjętych od 2018 r. wobec produktów pochodzących ze Stanów Zjednoczonych.

54      W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem do celów dokonywania wykładni przepisu prawa Unii należy uwzględniać nie tylko jego brzmienie, ale także kontekst, w jaki się on wpisuje, oraz cele regulacji, której część stanowi. Geneza przepisu prawa Unii również może dostarczyć informacji istotnych dla jego wykładni (zob. wyrok z dnia 2 września 2021 r., CRCAM, C‑337/20, EU:C:2021:671, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo).

55      Zgodnie z art. 60 ust. 2 kodeksu celnego (zob. pkt 7 powyżej) aby uznać państwo lub terytorium za miejsce pochodzenia towarów do celów zastosowania środków unijnych odnoszących się do pochodzenia przywiezionych towarów, konieczne jest w szczególności, by ostatnia istotna obróbka lub przetworzenie były dokonane w tym miejscu i aby było to „ekonomicznie uzasadnione”.

56      Artykuł 33 rozporządzenia 2015/2446, zatytułowany „Operacje obróbki lub przetwarzania, które nie są ekonomicznie uzasadnione”, w akapicie pierwszym stanowi, że „[w]szelkie operacje obróbki lub przetwarzania przeprowadzone w innym państwie lub na innym terytorium uznaje się za ekonomicznie nieuzasadnione, jeżeli na podstawie dostępnych faktów ustalono, że celem tych operacji było uniknięcie zastosowania środków” unijnych odnoszących się do pochodzenia towarów.

57      I tak, przede wszystkim, z brzmienia art. 33 rozporządzenia 2015/2446, w szczególności z użycia w tym ostatnim artykule wyrażenia „uznaje się”, wynika, że w pewnych okolicznościach, a mianowicie gdy celem danej operacji było uniknięcie stosowania środków, o których mowa w art. 59 kodeksu celnego, Komisja i organy celne Unii powinny uznać, że przesłanka związana z ekonomicznym uzasadnieniem nie może zostać spełniona.

58      Następnie, co się tyczy konkretnie użycia wyrażenia „celem danej operacji było uniknięcie” w art. 33 rozporządzenia 2015/2446, Sąd uznał, że użycie pojęcia „celu” w liczbie pojedynczej powinno być rozumiane, w sytuacjach, w których realizacja danej operacji przeniesienia realizowałaby kilka celów, jako odsyłające do koncepcji „celu głównego” lub „dominującego”. Może się zatem zdarzyć, że cel ten nie jest jedynym, jednak musi on mieć decydujące znaczenie przy wyborze przeniesienia produkcji do innego państwa lub na inne terytorium.

59      Tymczasem z art. 33 rozporządzenia 2015/2446, a w szczególności z odniesienia do „środków, o których mowa w art. 59” kodeksu celnego, w związku z motywem 21 rozporządzenia 2015/2446 oraz ze skonsolidowanego projektu aktu delegowanego przedstawionego przez Komisję przed przyjęciem rozporządzenia 2015/2446 wynika, że art. 33 rozporządzenia 2015/2446 ma zastosowanie, gdy Unia przyjęła środki polityki handlowej. Te środki polityki handlowej mogą obejmować środki taryfowe takie jak przyjęte w niniejszej sprawie, a mianowicie dodatkowe cła nałożone na niektóre towary pochodzące ze Stanów Zjednoczonych ustanowione w rozporządzeniu 2018/886 na podstawie art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 654/2014.

60      Tak więc art. 33 rozporządzenia 2015/2446 ma na celu zapewnienie pełnego wdrożenia środków polityki handlowej Unii, uniemożliwiając w odniesieniu do towarów objętych takimi środkami uzyskanie nowego pochodzenia, jeżeli głównym lub dominującym celem operacji, takiej jak przeniesienie produkcji do innego państwa lub na inne terytorium, było uniknięcie stosowania tych środków.

61      Wreszcie użycie w art. 33 rozporządzenia 2015/2446 wyrażenia „na podstawie dostępnych faktów” odnosi się do okoliczności faktycznych, którymi dysponuje organ odpowiedzialny za sprawdzenie, czy celem operacji przeniesienia było uniknięcie stosowania środków unijnych odnoszących się do pochodzenia towarów.

62      Z powyższego wynika, że art. 33 rozporządzenia 2015/2446 należy interpretować w ten sposób, że jeżeli na podstawie dostępnych faktów można stwierdzić, że głównym lub dominującym celem operacji przeniesienia było uniknięcie stosowania środków polityki handlowej Unii, to operacji tej co do zasady nie można uznać za ekonomicznie uzasadnioną.

63      W związku z tym do danego podmiotu gospodarczego należy przedstawienie dowodu na to, że głównym lub dominującym celem operacji przeniesienia nie było, w chwili podjęcia decyzji dotyczącej tej operacji, uniknięcie stosowania środków polityki handlowej Unii. Tymczasem taki dowód różni się od późniejszego poszukiwania ekonomicznego uzasadnienia lub racjonalności ekonomicznej tej operacji przeniesienia. Gdyby bowiem dowód, że głównym lub dominującym celem operacji przeniesienia nie było uniknięcie stosowania środków polityki handlowej, mógł zostać przedstawiony poprzez zwykłe wykazanie istnienia ekonomicznego uzasadnienia, pozbawiałoby to art. 33 rozporządzenia 2015/2446 wszelkiej skuteczności.

64      W niniejszej sprawie z akt sprawy wynika, że dostępnymi faktami w rozumieniu art. 33 rozporządzenia 2015/2446 są twierdzenia przedstawione przez Harleya‑Davidsona w formularzu 8‑K, powtórzone w pkt 26 powyżej, oraz informacje przekazane przez skarżące belgijskim organom celnym na poparcie ich wniosków o wydanie decyzji WIP.

65      Co się tyczy informacji przekazanych belgijskim organom celnym, skarżące wskazują, że jesienią 2018 r. przedstawiły zestawienie różnych powodów, dla których produkcja w Tajlandii była ich zdaniem „ekonomicznie uzasadniona”, które to zestawienie zostało przez nie uzupełnione w dniu 26 marca 2019 r., czyli dziewięć miesięcy po opublikowaniu formularza 8‑K, dodatkowymi wyjaśnieniami.

66      Z analizy tych dokumentów, przedstawionych w załączniku do niniejszej skargi, wynika, że zostały one opracowane przez skarżące w ramach wymiany korespondencji z belgijskimi organami celnymi w celu uzyskania decyzji WIP uznającej tajlandzkie pochodzenie produkowanych przez Harleya‑Davidsona motocykli przeznaczonych na rynek Unii. Korespondencja ta rozpoczęła się we wrześniu 2018 r., czyli kilka miesięcy po opublikowaniu formularza 8‑K, w którym poinformowano publicznie o rozpatrywanej operacji przeniesienia. Dokumenty te, które nie są ani wcześniejsze od formularza 8‑K, ani nie pochodzą z tego samego czasu co ów formularz, i które zostały sporządzone wyłącznie po to, aby belgijskie organy celne uznały tajlandzkie pochodzenie motocykli produkowanych przez Harleya‑Davidsona, nie pozwalają na wyciągnięcie rozstrzygającego wniosku co do istnienia decyzji o przeniesieniu do Tajlandii produkcji motocykli przeznaczonych na rynek Unii przed wprowadzeniem dodatkowych ceł (zob. pkt 21 powyżej) lub oparcia jej na całkowicie racjonalnym rozumowaniu ekonomicznym niezwiązanym z nałożeniem rzeczonych dodatkowych ceł.

67      Wynika z tego na podstawie dostępnych faktów, a mianowicie własnych twierdzeń Harleya‑Davidsona zawartych w formularzu 8‑K, że aby „sprostać istotnym kosztom tego długookresowego obciążenia taryfowego [spowodowanego wprowadzeniem dodatkowych ceł], Harley‑Davidson [wdrożył] plan mający na celu przeniesienie produkcji motocykli przeznaczonych do [Unii] ze Stanów Zjednoczonych do swoich zakładów międzynarodowych”. Z brzmienia formularza 8‑K wynika zatem, że wprowadzenie dodatkowych należności celnych spowodowało ogłoszenie spornej decyzji o przeniesieniu. Skarżące przyznały zresztą na rozprawie, w odpowiedzi na pytanie Sądu, że wejście w życie wspomnianych dodatkowych ceł „przyśpieszyło” podjęcie decyzji o przeniesieniu do Tajlandii produkcji przeznaczonej na rynek Unii.

68      Ponadto skarżące nie zdołały wykazać – ani w informacjach wynikających z ich wymiany z belgijskimi organami celnymi, ani w pismach złożonych w ramach niniejszego postępowania, ani w odpowiedzi na pytania Sądu podczas rozprawy – że decyzja o przeniesieniu do Tajlandii produkcji motocykli Harleya‑Davidsona przeznaczonych na rynek Unii była wcześniejsza od wejścia w życie rozporządzenia 2018/886 lub stanowiła część globalnej strategii mającej na celu obniżenie kosztów produkcji motocykli przeznaczonych na rynek Unii poprzez przeniesienie tej produkcji do Azji. Skarżące ograniczyły się co najwyżej do niejasnych i abstrakcyjnych twierdzeń, zgodnie z którymi Harley‑Davidson prowadził od wielu lat strategię mającą na celu zwiększenie swojej działalności handlowej poza Stanami Zjednoczonymi, i poparły te twierdzenia przedłożeniem dokumentów przeznaczonych dla SEC, z których wynika jedynie, bez dalszych szczegółów, że wzrost międzynarodowy stanowił zasadniczo część długoterminowej globalnej strategii przedsiębiorstwa.

69      Skarżące nie przedstawiły żadnego dokumentu, takiego jak kopie decyzji zarządu Harleya‑Davidsona, wykazującego, że konkretna decyzja o przeniesieniu do Tajlandii produkcji motocykli przeznaczonych na rynek Unii była wcześniejsza od wprowadzenia omawianych dodatkowych ceł. Przeciwnie, z jednego z dokumentów przedstawionych przez skarżące, o którym mowa w pkt 68 powyżej, datowanego na dzień 28 lutego 2019 r. i przeznaczonego dla SEC, wynika, że produkcja motocykli w fabryce w Tajlandii rozpoczęła się dopiero w 2018 r. i że produkcja ta, przynajmniej do dnia 31 grudnia 2018 r., była przeznaczona wyłącznie na niektóre rynki azjatyckie, a nie na rynek Unii.

70      W każdym wypadku można stwierdzić tylko, że wskazując jedynie w formularzu 8‑K, że poprzez przeniesienie produkcji zamierza on „uniknąć obciążenia taryfowego” wynikającego z wejścia w życie dodatkowych ceł, Harley‑Davidson za główny lub dominujący cele miał uniknięcie stosowania tych środków polityki handlowej. Z przedmiotu i treści formularza 8‑K jasno wynika, że formularz ten, datowany na dzień 25 czerwca 2018 r., został opublikowany w bezpośredniej reakcji na publikację rozporządzenia 2018/886, dopiero pięć dni po tej publikacji i trzy dni po jego wejściu w życie. Sąd stwierdza, że istnieje zbieżność czasowa między wejściem w życie rozporządzenia 2018/886 a zapowiedzią rozpatrywanej operacji przeniesienia. Tymczasem zgodnie z orzecznictwem tego rodzaju zbieżność czasowa może uzasadniać domniemanie, zgodnie z którym operacja przeniesienia ma na celu uniknięcie stosowania środków polityki handlowej (zob. podobnie wyrok z dnia 13 grudnia 1989 r., Brother International, C‑26/88, EU:C:1989:637, pkt 29).

71      Z orzecznictwa wynika również, że w konsekwencji w przypadku zaistnienia takiej zbieżności czasowej na danym podmiocie gospodarczym spoczywa obowiązek udowodnienia uzasadnionej przyczyny innej niż uniknięcie konsekwencji wynikających z omawianych przepisów dla realizacji procesów produkcyjnych w państwie, do którego produkcja została przeniesiona (zob. podobnie wyrok z dnia 13 grudnia 1989 r., Brother International, C‑26/88, EU:C:1989:637, pkt 29). Tymczasem, jak wskazano w pkt 65–68 powyżej, skarżące nie zdołały przedstawić dowodu na uzasadnioną przyczynę, istniejącą przed ogłoszeniem decyzji o przeniesieniu do Tajlandii lub pochodzącą z czasu ogłoszenia tej decyzji, zmierzającą do poparcia twierdzenia, zgodnie z którym to przeniesienie mogło mieć uzasadnienie inne niż uniknięcie skutków wprowadzenia dodatkowych ceł.

72      Wydaje się zatem, że wprowadzenie dodatkowych ceł doprowadziło do wydania spornej decyzji o przeniesieniu ujawnionej poprzez opublikowanie formularza 8‑K i że z uwagi na kontekst decyzja ta, przynajmniej głównie lub dominująco, wynikała z woli uniknięcia obciążeń finansowych spowodowanych tymi cłami.

73      Wynika z tego, że Komisja nie popełniła błędu, gdy stwierdziła, że głównym celem tego przeniesienia było uniknięcie środka polityki handlowej, jakim są dodatkowe cła.

74      W konsekwencji cała argumentacja skarżących dotycząca istnienia ekonomicznego uzasadnienia rozpatrywanej operacji przeniesienia jest pozbawiona znaczenia dla sprawy, ponieważ w niniejszej sprawie Komisja nie musiała szukać takiego uzasadnienia. To samo dotyczy argumentacji skarżących dotyczącej rzeczywistego charakteru i zasadniczego charakteru operacji produkcyjnych w Tajlandii.

75      Co się tyczy argumentacji skarżących, zgodnie z którą Komisja przekształciła pierwotnie obiektywne kryterium w kryterium subiektywne, wystarczy wskazać, że zawarte w zaskarżonej decyzji stwierdzenie, zgodnie z którym operacja przeniesienia do Tajlandii została zrealizowana – przynajmniej głównie – po to, aby uniknąć stosowania środków polityki handlowej Unii, jest stwierdzeniem opartym na obiektywnych dowodach. W tym względzie w ramach badania zachowania Harleya‑Davidsona w celu stwierdzenia ewentualnego obejścia rzeczonych środków polityki handlowej Komisja była bowiem zobowiązana oprzeć się na wszystkich istotnych i dostępnych faktach. W tym względzie Komisja była uprawniona do dokonania oceny strategii realizowanej przez to przedsiębiorstwo. W tym kontekście Komisja miała podstawy, by powołać się na czynniki o charakterze subiektywnym, a mianowicie na motywy, które leżały u podstaw rozpatrywanej strategii, ponieważ czynniki te wynikały w sposób jasny i jednoznaczny z formularza 8‑K. W związku z tym, wbrew twierdzeniom skarżących, istnienie zamiaru obejścia rozpatrywanych środków polityki handlowej mogło stanowić jedną z obiektywnych okoliczności faktycznych, które mogły zostać uwzględnione w celu ustalenia takiego obejścia.

76      Z powyższego wynika, że zarzut trzeci należy oddalić.

2.      W przedmiocie zarzutu czwartego, opartego na niezgodności z prawem art. 33 rozporządzenia 2015/2446

77      W ramach zarzutu czwartego skarżące podnoszą, że art. 33 rozporządzenia 2015/2446 jest niezgodny z prawem, ponieważ wykracza poza ramy przepisów, które mogą zostać przyjęte w drodze aktu delegowanego na podstawie art. 290 TFUE, oraz narusza zasady pewności prawa i proporcjonalności.

a)      W przedmiocie części pierwszej zarzutu czwartego, opartej na naruszeniu art. 290 TFUE

78      Skarżące utrzymują, że niezależnie od wykładni, jaką należy nadać art. 33 rozporządzenia 2015/2446, przepis ten wykracza poza granice delegowanych przepisów. W tym względzie podnoszą one zasadniczo, że kryterium „ekonomicznego uzasadnienia” nie może być uważane za kryterium dostarczające dodatkowych wyjaśnień co do sposobu, w jaki należy stosować przepis materialny, lecz przeciwnie, chodzi tu o podstawową regułę określania pochodzenia. Jako taka, reguła zawarta w art. 33 rozporządzenia 2015/2446 powinna znajdować się w prawie pierwotnym obok art. 60 ust. 2 kodeksu celnego, który zawiera ogólną regułę umożliwiającą określenie pochodzenia towarów przetworzonych w więcej niż jednym kraju.

79      Komisja kwestionuje tę argumentację.

80      Możliwość delegowania uprawnień przewidziana w art. 290 TFUE służy temu, aby prawodawca mógł skoncentrować się na zasadniczych elementach aktu prawnego, a także na elementach niemających znaczenia zasadniczego, których uregulowanie uważa on za celowe, i aby mógł przy tym powierzyć Komisji zadanie „uzupełnienia” określonych, niemających zasadniczego znaczenia elementów przyjętego aktu prawodawczego czy też „zmiany” takich elementów w ramach przyznanego tej instytucji uprawnienia delegowanego (zob. wyrok z dnia 11 maja 2017 r., Dyson/Komisja, C‑44/16 P, EU:C:2017:357, pkt 58 i przytoczone tam orzecznictwo).

81      Wynika z tego, że istotne przepisy danej dziedziny powinny być przyjmowane w drodze uregulowania podstawowego i nie podlegają delegacji (zob. wyrok z dnia 11 maja 2017 r., Dyson/Komisja, C‑44/16 P, EU:C:2017:357, pkt 59 i przytoczone tam orzecznictwo).

82      Z orzecznictwa wynika, że istotnymi elementami uregulowania podstawowego są te z nich, których przyjęcie wymaga dokonania wyboru politycznego wchodzącego w zakres własnych kompetencji prawodawcy Unii (zob. wyrok z dnia 11 maja 2017 r., Dyson/Komisja, C‑44/16 P, EU:C:2017:357, pkt 61 i przytoczone tam orzecznictwo).

83      Ustalenie, które elementy danej dziedziny należy zakwalifikować jako istotne, powinno opierać się na obiektywnych czynnikach, które mogą zostać poddane kontroli sądowej, oraz wymaga uwzględnienia cech charakterystycznych i szczególnych danej dziedziny (zob. wyrok z dnia 11 maja 2017 r., Dyson/Komisja, C‑44/16 P, EU:C:2017:357, pkt 62 i przytoczone tam orzecznictwo).

84      W niniejszej sprawie art. 60 kodeksu celnego przewiduje reguły określania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, które to reguły różnią się w zależności od tego, czy towary zostały uzyskane w danym kraju lub na danym terytorium, czy też ich produkcja obejmowała więcej niż jeden kraj lub terytorium. Te dwie kategorie reguł zostały określone, odpowiednio, w art. 60 ust. 1 i 2.

85      Niniejsza sprawa dotyczy wyłącznie drugiej kategorii reguł.

86      Ponadto w odniesieniu do tej drugiej kategorii reguł Komisja przyjęła art. 33 rozporządzenia 2015/2446 na podstawie upoważnienia przewidzianego w art. 62 kodeksu celnego w związku z art. 284 kodeksu celnego. W związku z tym ów art. 62 upoważnia tę instytucję do przyjmowania aktów delegowanych w celu ustanowienia zasadniczo reguł wdrożenia warunków przewidzianych w art. 60 ust. 2 kodeksu celnego.

87      Wynika z tego, że w świetle ogólnej systematyki kodeksu celnego przesłanka dotycząca ekonomicznego uzasadnienia rozpatrywana w niniejszej sprawie jest przewidziana w samym kodeksie celnym i stanowi wyłącznie jedną z przesłanek przewidzianych w jednej z reguł dotyczących nabycia niepreferencyjnego pochodzenia.

88      W tym kontekście, co się tyczy zakresu upoważnienia udzielonego Komisji w art. 62 kodeksu celnego, upoważniając Komisję do „ustanawiania” przepisów, przepis ten uprawnia Komisję do „uzupełnienia” kodeksu celnego w rozumieniu art. 290 TFUE. Tym samym o ile przepis ten nie upoważnia Komisji do zmiany elementów już ustanowionych w kodeksie celnym, o tyle jest ona upoważniona do uzupełnienia kodeksu celnego poprzez rozwinięcie elementów, które nie zostały określone przez prawodawcę, przy czym jest ona zobowiązana do przestrzegania przepisów ustanowionych w kodeksie celnym.

89      Tak więc nawet przy założeniu, że reguły dotyczące określenia pochodzenia stanowią istotne elementy kodeksu celnego, art. 33 rozporządzenia 2015/2446 ma na celu jedynie uzupełnienie art. 60 kodeksu celnego poprzez dodanie pewnych uściśleń. W związku z tym nie można uznać, że ów art. 33 wykracza poza granice upoważnienia udzielonego Komisji w art. 62 kodeksu celnego lub że zmienia ona istotną regułę kodeksu celnego.

90      Ponadto w zakresie, w jakim art. 33 rozporządzenia 2015/2446 ma na celu wyłącznie zapewnienie, jak wynika z motywu 21 rozporządzenia 2015/2446, skutecznego stosowania środków polityki handlowej ustanowionych na podstawie innych przepisów prawa Unii, należy uznać, że przyjęcie tego artykułu samo w sobie nie wymagało dokonania wyborów politycznych wchodzących w zakres własnych kompetencji prawodawcy Unii.

91      Z powyższego wynika, że część pierwszą zarzutu czwartego należy oddalić.

b)      W przedmiocie części drugiej zarzutu czwartego, opartej na naruszeniu zasad pewności prawa i proporcjonalności

92      Wnoszące odwołanie podnoszą, że wprowadzenie tak istotnej zmiany kryterium prawnego „ekonomicznego uzasadnienia” poprzez akt delegowany jest niezgodne z ogólnymi zasadami prawa Unii, w szczególności pewności prawa i proporcjonalności.

93      W tym względzie twierdzą one, że przyjmując w art. 33 rozporządzenia 2015/2446, iż przy ocenie ekonomicznego uzasadnienia operacji przeniesienia pod uwagę można wziąć szereg powodów, Komisja wprowadziła do tego kryterium formę subiektywizmu, niezgodnego z obiektywnym charakterem rozporządzenia podstawowego. Twierdzą one również, że Komisja nie miała żadnego powodu, aby rozszerzyć i zmienić kryterium określone w prawie pierwotnym lub w orzecznictwie.

94      Komisja kwestionuje te zarzuty.

95      Sąd zauważa, że argumentacja skarżących opiera się na założeniu, zgodnie z którym art. 33 rozporządzenia 2015/2446 przewiduje, że w celu ustalenia istnienia „ekonomicznego uzasadnienia” pod uwagę można wziąć szereg powodów i że ocena odpowiedniej wagi tych różnych powodów należy do wyłącznych uprawnień dyskrecjonalnych Komisji. Tymczasem postulat ten wynika z błędnej wykładni art. 33 rozporządzenia 2015/2446.

96      Jak bowiem stwierdzono w pkt 54–63 powyżej, art. 33 rozporządzenia 2015/2446 przewiduje, że wystarczy, by „celem”, czyli głównym lub dominującym celem operacji przeniesienia było uniknięcie stosowania środków polityki handlowej Unii, aby można było uznać, że ta operacja przeniesienia nie jest ekonomicznie uzasadniona w rozumieniu właściwych przepisów.

97      W konsekwencji należy stwierdzić, że wbrew temu, co twierdzą skarżące, art. 33 rozporządzenia 2015/2446 nie przewiduje wyważenia lub uwzględnienia „wielu powodów” w celu ustalenia istnienia „ekonomicznego uzasadnienia”, lecz przewiduje jedynie, że takie uzasadnienie nie może co do zasady istnieć w przypadku strategii mającej głównie na celu uniknięcie stosowania środków polityki handlowej Unii.

98      Wynika stąd, że argumentację skarżących należy oddalić.

99      Z powyższego wynika, że należy oddalić część drugą zarzutu czwartego, a tym samym zarzut czwarty w całości.

3.      W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na naruszeniu obowiązku uzasadnienia i procedury doradczej poprzedzającej wydanie zaskarżonej decyzji

100    W ramach zarzutu pierwszego skarżące podnoszą, po pierwsze, że Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne, ponieważ zaskarżona decyzja nie zawiera uzasadnienia lub zawiera niewystarczające uzasadnienie, a po drugie, że Komisja nie przestrzegała procedury doradczej poprzedzającej wydanie zaskarżonej decyzji.

a)      W przedmiocie części pierwszej zarzutu pierwszego, dotyczącej naruszenia obowiązku uzasadnienia

101    Skarżące utrzymują, że zaskarżona decyzja nie wskazuje im ani tego, co Komisja uważa za działalność montażową prowadzoną w Tajlandii, ani tego, co Komisja uważa za powody, które skłoniły Harleya‑Davidsona do produkowania swoich produktów w Tajlandii, ani też sposobu, w jaki Komisja zastosowała kryterium ekonomicznego uzasadnienia, wobec czego Sąd nie był w stanie przeprowadzić kontroli.

102    Skarżące twierdzą również, że zaskarżona decyzja nie zawiera wyjaśnień co do powodów, dla których stanowisko Komisji jest odmienne od stanowiska belgijskich organów celnych, oraz że rozumowanie przedstawione w motywie 7 tej decyzji stanowi jedynie zgłoszenie uzupełniające. Podnoszą one w tym względzie, że ze względu na techniczny charakter sprawy wchodzące w grę znaczne inwestycje oraz z uwagi na bezprecedensowy charakter decyzji takiej jak zaskarżona decyzja przedstawienie jasnego toku rozumowania było szczególnie istotne.

103    Komisja kwestionuje te zarzuty.

104    Z utrwalonego orzecznictwa wynika, iż zakres obowiązku uzasadnienia zależy od charakteru danego aktu i od okoliczności, jakie towarzyszą jego przyjęciu. Uzasadnienie powinno ukazywać w jasny i jednoznaczny sposób tok rozumowania instytucji, po pierwsze, tak aby zainteresowani mogli zapoznać się z uzasadnieniem danego aktu, by mogli bronić swych praw i zweryfikować zasadność decyzji, a po drugie, tak aby sąd Unii mógł sprawować kontrolę zgodności aktu z prawem. Nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne elementy faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 296 TFUE, winna opierać się nie tylko na jego brzmieniu, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również całość przepisów prawa regulującego daną dziedzinę. W szczególności Komisja nie musi zająć stanowiska wobec wszystkich argumentów zainteresowanych stron, wystarczy bowiem przedstawienie faktów i względów prawnych o zasadniczym znaczeniu dla decyzji (zob. wyrok z dnia 12 maja 2011 r., Région Nord‑Pas‑de‑Calais i Communauté d’agglomération du Douaisis/Komisja, T‑267/08 i T‑279/08, EU:T:2011:209, pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo).

105    W niniejszej sprawie Komisja wskazała w zaskarżonej decyzji i zgodnie ze sformułowaniem przytoczonym w pkt 37 powyżej powód, dla którego niektórych kategorii motocykli produkowanych przez Harleya‑Davidsona i przywożonych do Unii z Tajlandii nie można uznać za pochodzące z tego kraju, a mianowicie fakt, że owa produkcja w Tajlandii nie była ekonomicznie uzasadniona, ponieważ miała głównie na celu uniknięcie środków polityki handlowej Unii przyjętych od 2018 r. wobec produktów pochodzących ze Stanów Zjednoczonych.

106    Ponadto w motywie 9 zaskarżonej decyzji Komisja zarzuciła belgijskim organom celnym, że nie zastosowały prawidłowo art. 33 rozporządzenia 2015/2446, ponieważ w obu decyzjach WIP przyjęły Tajlandię jako miejsce pochodzenia omawianych motocykli.

107    Tym samym zaskarżona decyzja zawiera wystarczające uzasadnienie z tego tytułu, wskazując powody, dla których Komisja uznała, że belgijskie organy celne przyjęły decyzje WIP, które nie były zgodne z przepisami celnymi Unii.

108    Ponadto można zauważyć, że niektóre z argumentów skarżących wymienionych w pkt 102 powyżej pokrywają się z krytyką zasadności zaskarżonej decyzji. Obowiązek uzasadnienia decyzji stanowi istotny wymóg formalny, który należy odróżnić od kwestii zasadności uzasadnienia. Uzasadnienie decyzji polega bowiem na formalnym badaniu podstaw, na jakich się ona opiera. W przypadku gdy podstawy są dotknięte błędami, błędy te stanowią wadę naruszającą materialną legalność decyzji, ale nie jej uzasadnienia, które może być wystarczające, nawet jeśli przedstawia niewłaściwe podstawy (zob. wyrok z dnia 10 lipca 2008 r., Bertelsmann i Sony Corporation of America/Impala, C‑413/06 P, EU:C:2008:392, pkt 181 i przytoczone tam orzecznictwo).

109    Wynika stąd, że należy oddalić część pierwszą zarzutu pierwszego.

b)      W przedmiocie części drugiej zarzutu pierwszego, dotyczącej nieprzestrzegania procedury doradczej poprzedzającej przyjęcie zaskarżonej decyzji

110    Skarżące podnoszą, że Komisja była zobowiązana skonsultować się z właściwym komitetem doradczym przed wydaniem zaskarżonej decyzji i że samo zasięgnięcie opinii tego komitetu w drodze procedury pisemnej było w niniejszym przypadku niewystarczające, tym bardziej że Komisja nie przedstawiła żadnego elementu stanu faktycznego i prawnego w celu umożliwienia członkom komitetu wyrobienia sobie opinii. Ponadto zdaniem skarżących okoliczność, że w ramach konsultacji prowadzonych w ramach procedury pisemnej cztery państwa członkowskie zgłosiły swój sprzeciw wobec projektu zaskarżonej decyzji, powinna była skłonić Komisję do „uwzględnienia w jak największym stopniu” tych uwag w rozumieniu art. 4 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającego przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. 2011, L 55, s. 13).

111    Komisja kwestionuje te argumenty.

112    Z art. 285 kodeksu celnego wynika, że komitet kodeksu celnego jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia nr 182/2011. Ponadto z art. 37 ust. 2 akapity drugi i trzeci kodeksu celnego w związku z art. 285 ust. 2 i 6 tego kodeksu wynika, że decyzje takie jak zaskarżona decyzja, w których żąda się od państw członkowskich cofnięcia decyzji WIP, są wydawane zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 4 rozporządzenia nr 182/2011.

113    Artykuł 4 rozporządzenia nr 182/2011, zatytułowany „Procedura doradcza”, stanowi:

„1.      W przypadku gdy zastosowanie ma procedura doradcza, komitet wydaje swoją opinię, w razie konieczności w drodze głosowania. W przypadku głosowania do wydania opinii potrzebna jest zwykła większość głosów wchodzących w jego skład członków.

2.      Komisja decyduje o tym, jaki projekt aktu wykonawczego ma zostać przyjęty, uwzględniając w jak największym stopniu wnioski płynące z dyskusji w ramach komitetu oraz wydaną opinię”.

114    Jeśli chodzi o zarzut, że w niniejszej sprawie zastosowano procedurę pisemną, żaden przepis rozporządzenia nr 182/2011 nie zakazuje Komisji przeprowadzenia procedury doradczej w ten właśnie szczególny sposób. Przeciwnie, w art. 3 ust. 5 rozporządzenia nr 182/2011 wyraźnie przewidziano, że opinia komitetu w ramach procedury doradczej może zostać uzyskana w drodze procedury pisemnej.

115    Jeśli chodzi o zarzut oparty na tym, że komitet doradczy nie dysponował wystarczającymi informacjami faktycznymi i prawnymi podczas badania projektu zaskarżonej decyzji, należy zauważyć, że skarżące nie uzasadniły tego zarzutu i że w każdym wypadku państwa członkowskie, których to dotyczy w pierwszej kolejności, nie wyraziły w tym względzie żadnych zastrzeżeń, wobec czego brak jest dowodów pozwalających na stwierdzenie, że delegacje nie mogły zająć stanowisk przy znajomości sprawy. Zarzut ten należy zatem oddalić.

116    Co się tyczy uwzględnienia uwag zgłoszonych przez państwa członkowskie, które wyraziły sprzeciw wobec projektu decyzji, należy zauważyć, że wymóg przewidziany w art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 182/2011 nie ma wiążącego charakteru. A zatem Komisja, która zachowuje zakres uznania, nie jest związana opinią komitetu ani tym bardziej rozbieżnymi poglądami mniejszościowymi wyrażonymi przez niektórych jego członków.

117    Sformułowanie „uwzględniając w jak największym stopniu” zawarte w art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 182/2011 podkreśla bowiem niewiążący charakter wniosków płynących z dyskusji w ramach komitetu, w tym opinii wydanych tylko przez niektórych jego członków, oraz końcową opinię wydaną przez ten komitet. Gdyby bowiem takie wnioski lub opinie były wiążące, nie wystarczyłoby, aby Komisja uwzględniła je w jak największym stopniu, gdyż wiązałoby się to z ryzykiem przeinaczenia treści i celu art. 4 rozporządzenia nr 182/2011, lecz musiałaby się do nich zastosować (zob. podobnie i analogicznie postanowienie z dnia 9 lipca 2019 r., VodafoneZiggo Group/Komisja, T‑660/18, EU:T:2019:546, pkt 44). Stwierdzenie to znajduje potwierdzenie w porównaniu z procedurą sprawdzającą przewidzianą w art. 5 tego rozporządzenia, ponieważ – jak wynika z motywu 11 tego rozporządzenia – ta ostatnia procedura powinna zapewniać, aby akty wykonawcze nie mogły zostać przyjęte przez Komisję, jeśli nie są one zgodne z opinią właściwego komitetu. Oznacza to, że opinia właściwego komitetu nie jest wiążąca dla Komisji, jeżeli, tak jak w niniejszej sprawie, zastosowanie ma procedura doradcza.

118    Jednakże, jak słusznie podnoszą skarżące, w orzecznictwie uznano już, że obowiązek uwzględnienia „w jak największym stopniu” implikuje obowiązek uzasadnienia, co oznacza, że Komisja powinna mieć możliwość wyjaśnienia rozbieżności w odniesieniu do wniosków płynących z dyskusji w ramach komitetu i wydanej opinii (zob. podobnie i analogicznie postanowienie z dnia 9 lipca 2019 r., VodafoneZiggo Group/Komisja, T‑660/18, EU:T:2019:546, pkt 47).

119    W tym względzie należy zauważyć, że zaskarżona decyzja została wydana po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego opisanego w pkt 34 i 35 powyżej. W szczególności Komisja przedłożyła projekt zaskarżonej decyzji delegacjom komitetu, do którego wpłynął wniosek w dniu 5 marca 2021 r., a cztery państwa członkowskie przedstawiły uwagi przeciwne stanowisku zajętemu przez Komisję w tym projekcie.

120    Z noty zbiorczej przesłanej przez Komisję komitetowi kodeksu celnego, sekcja „Pochodzenie”, z dnia 29 marca 2021 r. (zob. pkt 34 powyżej) wynika, że 23 państwa członkowskie nie zajęły stanowiska w przedmiocie projektu zaskarżonej decyzji. Tak więc znaczna większość delegacji wyraziła milczącą zgodę na wspomniany projekt zaskarżonej decyzji na podstawie art. 3 ust. 5 rozporządzenia nr 182/2011, w związku z czym opinię komitetu dotyczącą projektu zaskarżonej decyzji można było uznać za opinię pozytywną, w odniesieniu do której Komisja nie miała zatem rozbieżności zdań, które należało wyjaśnić.

121    Z protokołu z posiedzenia grupy ekspertów celnych, sekcja „Pochodzenie”, z dnia 20 kwietnia 2021 r. wynika, że spośród czterech delegacji, które wyraziły sprzeciw wobec projektu zaskarżonej decyzji, co najmniej trzy przedstawiły konkretne i szczegółowe obawy.

122    W szczególności delegacje te wyraziły zastrzeżenia co do kwestii braku zbadania w projekcie zaskarżonej decyzji ogólnej racjonalności ekonomicznej operacji przeniesienia oraz kwestii, czy pojęcie „celu” w rozumieniu art. 33 rozporządzenia 2015/2446 należy rozumieć jako odnoszące się do pojedynczego lub wyłącznego celu, a nie tylko jako odnoszące się do jednego celu spośród innych.

123    Zastrzeżenia te mogą zatem wchodzić w zakres pojęcia „wniosków płynących z dyskusji w ramach komitetu” w rozumieniu art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 182/2011, które to wnioski Komisja miała uwzględnić „w jak największym stopniu” w rozumieniu tego samego przepisu.

124    Jednakże z motywu 7 zaskarżonej decyzji wynika, że „[n]awet jeżeli uniknięcie środków polityki handlowej niekoniecznie musi być jedynym celem tego przeniesienia produkcji, na podstawie dostępnych faktów warunki, o których mowa w art. 33 akapit pierwszy rozporządzenia [2015/2446], są spełnione”.

125    Czyniąc to, Komisja w sposób dorozumiany, lecz konieczny odpowiedziała na pytanie, czy pojęcie „celu” w rozumieniu art. 33 rozporządzenia 2015/2446 należy rozumieć jako odnoszące się do jednego celu spośród innych, i uznała, że cel ten może w konsekwencji współistnieć z innymi celami. Ponadto uznała ona również w sposób dorozumiany, lecz konieczny, że po ustaleniu, iż głównym lub dominującym celem operacji przeniesienia było uniknięcie stosowania unijnych środków polityki handlowej, nie jest konieczne zajęcie stanowiska w kwestii ogólnej racjonalności ekonomicznej przedmiotowej operacji przeniesienia.

126    Z powyższego wynika, że należy oddalić część drugą zarzutu pierwszego, a tym samym zarzut pierwszy w całości.

4.      W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na oczywistym błędzie w ocenie

127    Skarżące utrzymują, że zaskarżona decyzja jest oparta na oczywistym błędzie w ocenie istotnych okoliczności faktycznych, ponieważ Komisja nie uwzględniła wszystkich elementów kontekstu, oraz że kontekst, treść i cel formularza 8‑K nie zostały prawidłowo ocenione.

a)      W przedmiocie części pierwszej zarzutu drugiego, dotyczącej braku analizy wszystkich istotnych okoliczności faktycznych

128    Skarżące zarzucają Komisji, że popełniła oczywisty błąd w ocenie, ponieważ nie zbadała wszystkich istotnych okoliczności faktycznych, a w szczególności daty podjęcia przez Harleya‑Davidsona decyzji o przeniesieniu niektórych operacji produkcyjnych do Tajlandii, względów handlowych i ekonomicznych leżących u podstaw tej decyzji oraz charakteru procesów i operacji prowadzonych w Tajlandii.

129    Komisja kwestionuje tę argumentację.

130    Należy zauważyć, że argumentacja skarżących dotyczy kwestii, czy Komisja naruszyła prawo przy zastosowaniu art. 33 rozporządzenia 2015/2446, jako że nie zbadała ekonomicznego uzasadnienia przedmiotowego przeniesienia. Kwestia ta została już zbadana w ramach analizy zarzutu trzeciego.

131    W tym względzie z analizy przeprowadzonej w pkt 54–63 powyżej wynika, że ze względu na to, iż Komisja słusznie stwierdziła na podstawie dostępnych jej informacji, że głównym celem operacji przeniesienia do Tajlandii produkcji motocykli Harleya‑Davidsona przeznaczonych na rynek Unii było uniknięcie stosowania środków polityki handlowej ustanowionych w rozporządzeniu 2018/886, mogła ona wówczas skutecznie stwierdzić, w ramach zastosowania art. 33 rozporządzenia 2015/2446, że operacja ta nie była ekonomicznie uzasadniona, bez konieczności badania okoliczności faktycznych dotyczących innych możliwych celów operacji przeniesienia.

132    Wynika stąd, że należy oddalić część pierwszą zarzutu drugiego.

b)      W przedmiocie części drugiej zarzutu drugiego, dotyczącej oczywistego błędu w ocenie kontekstu, treści i celu formularza 8‑K

133    Skarżące zarzucają Komisji, że nie uwzględniła kontekstu, w jakim formularz 8‑K został podany do publicznej wiadomości. W tym względzie skarżące utrzymują, że Komisja przypisała zbyt duże znaczenie sformułowaniu, zgodnie z którym omawiane przeniesienie miało umożliwić „uniknięcie obciążenia taryfowego” spowodowanego dodatkowymi cłami, podczas gdy także inne czynniki uzasadniały to przeniesienie. Skarżące uważają zatem, że Komisja przypisała bezwzględną wartość dowodową jednemu oświadczeniu, nie biorąc pod uwagę kontekstu, w jakim oświadczenie to zostało złożone, ani opinii publicznej, do której było skierowane i którą miało uspokoić, z wyłączeniem wszelkich innych dowodów. Wreszcie skarżące podnoszą, że nawet jeśli jednym z czynników uzasadniających przeniesienie było uniknięcie zastosowania dodatkowych ceł, Komisja nie wyważyła tego celu w stosunku do innych celów, którym służyło sporne przeniesienie.

134    Komisja kwestionuje te zarzuty.

135    W niniejszej sprawie, jak wynika z okoliczności faktycznych przedstawionych w pkt 24 i 25 powyżej, w reakcji na wejście w życie rozporządzenia 2018/886 Harley‑Davidson przedłożył SEC, w dniu 25 czerwca 2018 r., formularz 8‑K mający na celu poinformowanie jego akcjonariuszy o stosowaniu od dnia 22 czerwca 2018 r. dodatkowych ceł na jego produkty przywożone do Unii ze Stanów Zjednoczonych. W formularzu tym Harley‑Davidson poinformował również o zamiarze przeniesienia produkcji niektórych motocykli przeznaczonych na rynek Unii do swoich zakładów międzynarodowych w celu uniknięcia przedmiotowych środków polityki handlowej Unii.

136    W szczególności formularz 8‑K zawiera następujące sformułowanie: „[a]by sprostać istotnym kosztom tego długookresowego obciążenia taryfowego, Harley‑Davidson wdroży plan mający na celu przeniesienie produkcji motocykli przeznaczonych do [Unii] ze Stanów Zjednoczonych do swoich zakładów międzynarodowych w celu uniknięcia obciążeń taryfowych”.

137    Wynika z tego, że przynajmniej jednym z czynników motywujących sporne przeniesienie było uniknięcie stosowania dodatkowych ceł, czego skarżące nie kwestionują. Ponadto w pkt 64–72 powyżej ustalono, że ta chęć uniknięcia stosowania dodatkowych ceł była głównym lub dominującym celem rozpatrywanej decyzji o przeniesieniu.

138    W konsekwencji nie można zarzucać Komisji, że popełniła oczywisty błąd w ocenie, gdy stwierdziła w zaskarżonej decyzji, że „[p]o opublikowaniu środków polityki handlowej Unii Europejskiej [Harley‑Davidson] […] [w czerwcu] 2018 r. przedstawił [SEC] [na formularzu 8‑K] swój plan przeniesienia produkcji niektórych motocykli przeznaczonych na rynek Unii […] ze Stanów Zjednoczonych […] do swoich zakładów w innym państwie w celu uniknięcia środków polityki handlowej Unii […]”, zauważając jednocześnie, że „[…] niekoniecznie musi być jedynym celem tego przeniesienia produkcji uniknięcie środków polityki handlowej [o których mowa] […]”.

139    Co się tyczy pytania, czy Komisja powinna była uwzględnić inne czynniki, takie jak elementy kontekstu, cel formularza 8‑K czy też inne cele, jakim służy rozpatrywane przeniesienie, należy zauważyć, że dotyczy ono kwestii, czy Komisja popełniła błąd co do prawa przy wykładni art. 33 rozporządzenia 2015/2446, opierając swój wniosek na stwierdzeniu, że dominującym celem tego przeniesienia było uniknięcie zastosowania dodatkowych ceł, która została już zbadana i odrzucona w ramach analizy zarzutu trzeciego i pierwszej części niniejszego zarzutu.

140    Z powyższego wynika, że należy oddalić część drugą zarzutu drugiego, a tym samym zarzut drugi w całości.

5.      W przedmiocie zarzutu piątego, opartego na naruszeniu ogólnych zasad prawa Unii oraz Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

141    W ramach zarzutu piątego skarżące podnoszą, że zaskarżona decyzja narusza zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, zasady niedyskryminacji i proporcjonalności, prawo do dobrej administracji, wolność prowadzenia działalności gospodarczej i prawo własności.

a)      W przedmiocie pierwszej części zarzutu piątego, dotyczącej naruszenia zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań

142    Skarżące podnoszą, że zaskarżona decyzja nie była przewidywalna, podobnie jak jej zastosowanie i skutki, w szczególności w odniesieniu do władz belgijskich, na co wskazuje fakt, że te ostatnie cofnęły wszystkie pięć decyzji WIP, które zostały przyznane skarżącym, a nie tylko dwie decyzje WIP wskazane w zaskarżonej decyzji. Ponadto utrzymują one, że fakt, iż Komisja nie cofnęła decyzji WIP w momencie ich przyznania, stanowi zachowanie, które wzbudziło uzasadnione oczekiwania, i przypominają, że Trybunał orzekł już, iż okres dwóch lat między opublikowaniem błędnej decyzji a próbą jej skorygowania przez Komisję był nieracjonalny. Twierdzą one również, że wytyczne Komisji w sprawie wiążącej informacji o pochodzeniu wskazują, że cofnięcie decyzji WIP jest uzależnione od warunków określonych w art. 22 ust. 6 kodeksu celnego, dotyczących prawa do bycia wysłuchanym, tak że mogły one zasadnie oczekiwać, że Komisja skontaktuje się z nimi w trakcie procedury zmierzającej do wydania zaskarżonej decyzji. Wreszcie skarżące utrzymują, że nie istnieje nadrzędny interes ogólny, który powinien był mieć pierwszeństwo przed ich interesem prywatnym.

143    Komisja kwestionuje tę argumentację.

144    Decyzje WIP wydane na podstawie art. 33 kodeksu celnego są decyzjami, na mocy których krajowe organy celne poświadczają – w odpowiedzi na wnioski importerów ubiegających się o gwarancje dotyczące interpretacji reguł określania pochodzenia przywożonych towarów – pochodzenie geograficzne niektórych produktów przywożonych do Unii. Wiążąca informacja o pochodzeniu ma na celu zapewnienie podmiotowi gospodarczemu wszelkiego bezpieczeństwa w przypadku wątpliwości co do pochodzenia geograficznego towaru przywiezionego do Unii, chroniąc go w ten sposób przed wszelkimi późniejszymi zmianami stanowiska krajowych organów celnych przez określony czas (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 29 stycznia 1998 r., Lopex Export, C‑315/96, EU:C:1998:31, pkt 28). Jednakże taka informacja nie ma na celu i nie może skutkować ostatecznym zagwarantowaniem podmiotowi gospodarczemu, że pochodzenie geograficzne, na które się powołuje, nie zostanie później zmienione, w szczególności z powodu cofnięcia, na żądanie Komisji, uzyskanej decyzji WIP, z powodu przewidzianego w art. 34 ust. 11 kodeksu celnego, a mianowicie konieczności zapewnienia prawidłowego określenia pochodzenia towarów.

145    Ponadto Trybunał orzekł już, że na zasadę uzasadnionych oczekiwań nie można powoływać się przeciwko konkretnemu przepisowi prawa Unii, zaś zachowanie organu krajowego, na którym spoczywa obowiązek stosowania prawa Unii, które pozostaje w sprzeczności z tym przepisem, nie może rodzić uzasadnionych oczekiwań po stronie podmiotu gospodarczego, co do możliwości czerpania korzyści z traktowania sprzecznego z prawem Unii [zob. podobnie wyrok z dnia 7 kwietnia 2011 r., Sony Supply Chain Solutions (Europe), C‑153/10, EU:C:2011:224, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo].

146    Tymczasem w niniejszej sprawie z analizy zarzutu trzeciego wynika, że art. 33 rozporządzenia 2015/2446 reguluje z wystarczającą dokładnością przesłankę związaną z ekonomicznie uzasadnionym charakterem operacji obróbki lub przetwarzania. Ponadto z brzmienia art. 60 ust. 2 kodeksu celnego wynika, że przepis ten reguluje w sposób wystarczająco precyzyjny inne warunki, jakie należy spełnić przy określaniu pochodzenia towarów przywożonych do Unii.

147    Wynika z tego, że belgijskie organy celne zobowiązane do stosowania prawa Unii przyjmując decyzje WIP postępowały w sposób sprzeczny z prawem Unii, a postępowanie to nie mogło zrodzić uzasadnionych oczekiwań po stronie skarżących.

148    Jeśli chodzi o kwestię czasu, jaki upłynął między datą, w której Komisja powzięła wiadomość o istnieniu rozpatrywanych decyzji WIP, a dniem, w którym zobowiązała ona belgijskie organy celne do ich cofnięcia, która to kwestia w rzeczywistości wchodzi w zakres trzeciej części niniejszego zarzutu, zostanie ona rozpatrzona w ramach badania tej części zarzutu, dotyczącej naruszenia prawa do dobrej administracji.

149    Wreszcie w odniesieniu do twierdzenia skarżących, zgodnie z którym mogły one zasadnie oczekiwać, że Komisja skontaktuje się z nimi przed wydaniem zaskarżonej decyzji, wystarczy zauważyć w celu jego oddalenia, że w ramach pierwszej części zarzutu piątego owo twierdzenie opiera się na wykładni art. 22 ust. 6 kodeksu celnego, który dotyczy wyłącznie procedury, jaką powinny stosować krajowe organy celne, a nie procedury, jaką powinna stosować Komisja.

150    Wynika z tego, że część pierwszą zarzutu piątego należy oddalić.

b)      W przedmiocie części drugiej zarzutu piątego, dotyczącej naruszenia zasad niedyskryminacji i proporcjonalności

151    Skarżące utrzymują, że z oświadczeń byłego przewodniczącego Komisji, ale także ówczesnego komisarza ds. handlu wynika, że Harley‑Davidson, obok innych amerykańskich znaków towarowych, został specjalnie wskazany do objęcia spornymi cłami odwetowymi w celu wywarcia nacisku w szczególności na niektórych polityków amerykańskich, a nie na podstawie obiektywnych kryteriów. Dodają one, że skutek zaskarżonej decyzji był nieproporcjonalny w stosunku do zamierzonego celu i że istniały inne, mniej restrykcyjne rozwiązania lub że mogły one skorzystać z gwarancji, na przykład poprzez ostrzeżenie ich, że Komisja przewidziała ponowne zbadanie dokonanej przez władze belgijskie wykładni kryterium art. 33 rozporządzenia 2015/2446, dając im jednocześnie możliwość przedstawienia uwag.

152    Komisja kwestionuje te zarzuty.

153    Sąd zauważa, że w zakresie, w jakim podnoszą one w istocie, że były przedmiotem dyskryminacyjnego traktowania, ponieważ Harley‑Davidson został konkretnie wskazany w publicznych oświadczeniach wysokich urzędników Unii, wraz z innymi amerykańskimi znakami towarowymi w celu objęcia ich spornymi cłami odwetowymi, skarżące wykraczają poza ramy niniejszego sporu.

154    Ta krytyka skarżących nie dotyczy bowiem w rzeczywistości zaskarżonej decyzji, lecz odnosi się bezpośrednio do rozporządzenia 2018/886, które wprowadziło dodatkowe cła i które ich zdaniem niesłusznie wskazało Harleya‑Davidsona. Ponadto, w każdym wypadku, rozporządzenie 2018/886 nie wskazuje z nazwy Harleya‑Davidsona, ale odnosi się w szczególności do produktów odpowiadających kodowi nomenklatury 8711 50 00, a mianowicie [m]otocykli […] z silnikiem tłokowym wewnętrznego spalania, o pojemności skokowej przekraczającej 800 cm³”. O ile taka kategoria towarów faktycznie odpowiada motocyklom produkowanym przez Harleya‑Davidsona, o tyle nie można jednak wykluczyć, że motocykle produkowane przez inne przedsiębiorstwa mające siedzibę w Stanach Zjednoczonych mogą również należeć do tej kategorii, określonej w sposób obiektywny, bez odniesienia do konkretnego znaku towarowego, co skarżące potwierdziły na rozprawie, wymieniając innego producenta amerykańskiego.

155    Co się tyczy kwestii proporcjonalności i dyskryminacyjnego charakteru zaskarżonej decyzji, wystarczy zauważyć, że w decyzji tej Komisja ograniczyła się do zobowiązania krajowych organów celnych do cofnięcia decyzji WIP ze względu na to, że decyzje te nie zostały przyjęte zgodnie z prawem Unii. Z jednej strony żądanie przestrzegania obowiązującej regulacji nie jest nieproporcjonalne. Z drugiej strony skarżące nie wykazały ani nawet nie podniosły, że Komisja zrezygnowała z żądania od władz krajowych zmiany decyzji WIP dotyczących innego producenta produktów odpowiadających kodowi nomenklatury 8711 50 00. Ponadto nic nie wskazuje na to, że Komisja nie postąpiłaby dokładnie tak samo w przypadku innych decyzji WIP niezgodnych z prawem Unii.

156    Z powyższego wynika, że należy oddalić część drugą zarzutu piątego.

c)      W przedmiocie części trzeciej zarzutu piątego, dotyczącej naruszenia prawa do dobrej administracji i prawa do bycia wysłuchanym

157    Skarżące podnoszą, że Komisja nie przeprowadziła swego procesu decyzyjnego w sposób bezstronny i że zaskarżona decyzja może mieć jedynie polityczne źródło. Zarzucają one również Komisji, że nie wydała zaskarżonej decyzji w rozsądnym terminie i nie poinformowała ich, nawet za pośrednictwem władz belgijskich, przed wydaniem tej decyzji. W tym względzie skarżące przypominają, że prawo do bycia wysłuchanym jest ogólną zasadą prawa Unii, która powinna przysługiwać każdemu podmiotowi gospodarczemu, niezależnie od treści mającego zastosowanie uregulowania.

158    Komisja kwestionuje tę argumentację.

159    Zgodnie z art. 41 karty praw podstawowych każdy ma prawo między innymi do bezstronnego rozpatrzenia swojej sprawy przez instytucje Unii. Ten wymóg bezstronności obejmuje subiektywną bezstronność, rozumianą w ten sposób, że żaden pracownik danej instytucji zajmującej się tą sprawą nie może w jakikolwiek sposób okazywać stronniczości lub osobistych uprzedzeń, oraz obiektywną bezstronność, rozumianą w ten sposób, że po stronie instytucji muszą istnieć dostateczne gwarancje, by wykluczyć w tym względzie wszelkie uzasadnione wątpliwości (zob. wyrok z dnia 11 lipca 2013 r., Ziegler/Komisja, C‑439/11 P, EU:C:2013:513, pkt 155 i przytoczone tam orzecznictwo).

160    W niniejszej sprawie prawdą jest, że z wypowiedzi byłego przewodniczącego Komisji przedstawionych w prasie w marcu 2018 r. wynika, że „[dodatkowe] cła miały być nałożone na motocykle Harleya‑Davidsona, na dżinsy Levi’s, na Bourbon”. Skarżące nie mogą jednak wywodzić z samych tylko tych spontanicznych twierdzeń, że Komisja naruszyła wymóg bezstronności. Przede wszystkim w zaskarżonej decyzji, wydanej w marcu 2021 r., Komisja ograniczyła się do zobowiązania belgijskich organów celnych, w ramach przeprowadzanej przez siebie kontroli po zwolnieniu towarów decyzji WIP wydanych przez krajowe organy celne, do cofnięcia spornych decyzji WIP, ponieważ Komisja słusznie uznała je za sprzeczne z prawem Unii. Na podstawie art. 33 rozporządzenia 2015/2446 Komisja wydała zaskarżoną decyzję wyłącznie w celu zapewnienia określenia prawidłowego pochodzenia motocykli produkowanych przez Harleya‑Davidsona, tak że nie można jej zarzucać braku bezstronności, na który powołują się skarżące. Ponadto w każdym wypadku skarżące nie przedstawiają żadnego dowodu związanego z wydaniem zaskarżonej decyzji innego niż ogólne i abstrakcyjne względy związane z rzekomą wolą polityczną ustanowienia omawianych dodatkowych ceł w celu wykazania braku obiektywizmu i bezstronności Komisji.

161    W tym względzie należy również przypomnieć, że zgodnie z art. 41 ust. 2 lit. a) karty praw podstawowych prawo do dobrej administracji obejmuje w szczególności prawo każdego do bycia wysłuchanym, zanim zostaną podjęte indywidualne środki mogące negatywnie wpłynąć na jego sytuację. Prawo do bycia wysłuchanym jest częścią prawa do obrony stanowiącego ogólną zasadę prawa Unii, którą należy stosować nawet wobec braku szczególnych uregulowań w tym względzie. Zasada ta wymaga, aby adresaci decyzji, które dotyczą w sposób istotny ich interesów, mieli możliwość przedstawienia w sposób użyteczny swojego stanowiska na temat okoliczności uwzględnionych na ich niekorzyść przy wydawaniu tych decyzji (zob. wyrok z dnia 28 października 2021 r., Vialto Consulting/Komisja, C‑650/19 P, EU:C:2021:879, pkt 122 i przytoczone tam orzecznictwo).

162    Ponadto z orzecznictwa wynika, że aby naruszenie prawa do bycia wysłuchanym mogło prowadzić do stwierdzenia nieważności danego aktu, musi istnieć możliwość, że postępowanie administracyjne mogło doprowadzić do innego rezultatu (zob. podobnie wyrok z dnia 5 maja 2022 r., Zhejiang Jiuli Hi‑Tech Metals/Komisja, C‑718/20 P, EU:C:2022:362, pkt 49). A zatem do strony skarżącej należy wykazanie, poprzez przedstawienie konkretnych dowodów lub przynajmniej wystarczająco wiarygodnych i precyzyjnych argumentów lub wskazówek, że decyzja Komisji mogła być inna, co pozwoliłoby na konkretne scharakteryzowanie naruszenia prawa do obrony (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 29 czerwca 2006 r., SGL Carbon/Komisja, C‑308/04 P, EU:C:2006:433, pkt 98).

163    Wreszcie przestrzeganie rozsądnego terminu przy prowadzeniu postępowania administracyjnego stanowi ogólną zasadę prawa Unii. Ponadto podstawowy wymóg pewności prawa, stojący na przeszkodzie temu, aby Komisja mogła bez ograniczeń zwlekać z wykonaniem swoich uprawnień, nakłada na sędziego obowiązek zbadania, czy w toku postępowania administracyjnego nie miało miejsca nadmiernie opóźnione działanie ze strony tej instytucji (zob. wyrok z dnia 22 kwietnia 2016 r., Francja/Komisja, T‑56/06 RENV II, EU:T:2016:228, pkt 44 i przytoczone tam orzecznictwo).

164    Rozsądny charakter terminu postępowania winien być oceniany na podstawie okoliczności właściwych dla każdej sprawy, takich jak jej złożoność i zachowanie stron (zob. wyrok z dnia 13 czerwca 2013 r., HGA i in./Komisja, od C‑630/11 P do C‑633/11 P, EU:C:2013:387, pkt 82 i przytoczone tam orzecznictwo).

165    To w świetle tych zasad należy zbadać część trzecią zarzutu piątego.

1)      W przedmiocie naruszenia prawa do bycia wysłuchanym

166    W odniesieniu do naruszenia prawa do bycia wysłuchanym strony są zgodne co do tego, że Komisja nie umożliwiła skarżącym przedstawienia uwag w ramach postępowania zakończonego wydaniem zaskarżonej decyzji, która, jako że zobowiązuje władze belgijskie do cofnięcia dwóch pierwszych spornych decyzji WIP i wobec braku możliwości niezastosowania się przez nie do tego nakazu, stanowi indywidualny środek podjęty wobec skarżących, który wywiera na nie niekorzystny wpływ. Argument Komisji, zgodnie z którym procedura wydania zaskarżonej decyzji przewiduje jedynie dwustronną wymianę między Komisją a danym państwem członkowskim, nie może zostać uwzględniony ze względu na przypomnianą w pkt 161 powyżej okoliczność, że prawo to ma zastosowanie nawet w braku szczególnych uregulowań. Ponadto okoliczność, że skarżące mogły lub mogłyby przedstawić swoje uwagi belgijskim organom celnym zarówno przed wydaniem decyzji WIP, jak i, zdaniem Komisji, między wydaniem zaskarżonej decyzji a wydaniem decyzji w sprawie rzeczywistego cofnięcia wspomnianych decyzji WIP, nie pozwala uznać, że Komisja wywiązała się z ciążącego na niej obowiązku wysłuchania skarżących przed wydaniem zaskarżonej decyzji.

167    Jednakże w niniejszym przypadku nieprawidłowość ta może prowadzić do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji tylko wtedy, gdy istnieje możliwość, że z powodu tej nieprawidłowości postępowanie administracyjne mogło zakończyć się innym wynikiem, co w konkretny sposób wpływałoby na prawo do obrony.

168    Ograniczając się w zaskarżonej decyzji do zobowiązania belgijskich organów celnych, w ramach przeprowadzanej przez nie kontroli po zwolnieniu towarów decyzji WIP wydanych przez krajowe organy celne, do cofnięcia decyzji WIP, w których nieprawidłowo zastosowano art. 33 rozporządzenia 2015/2446, Komisja skorzystała jedynie z kompetencji przyznanej jej w art. 34 ust. 11 kodeksu celnego w celu zobowiązania państwa członkowskiego do cofnięcia decyzji WIP w celu zapewnienia prawidłowego i jednolitego określenia pochodzenia towarów.

169    Zaskarżona decyzja zawiera wykładnię i zastosowanie normy prawa Unii, a mianowicie art. 33 rozporządzenia 2015/2446, co do których stwierdzono w pkt 53–73 powyżej, że nie były one obarczone żadnym błędem. Tak więc nawet przy założeniu, że skarżące mogłyby przedstawić uwagi w ramach postępowania, które doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji, wykładnia i zastosowanie art. 33 rozporządzenia 2015/2446 dokonane w tej decyzji przez Komisję nie mogły być inne. Otóż rozwiązania przyjęte w odniesieniu do zastosowania tego artykułu do okoliczności niniejszej sprawy nie były takie same właśnie ze względu na rozbieżności co do wykładni art. 33 rozporządzenia 2015/2446, przedstawione przez Komisję w odpowiedzi na środek organizacji postępowania z dnia 30 czerwca 2022 r.

170    W każdym wypadku, jak wskazano już w pkt 65 i 66 powyżej, skarżące nie przedstawiły Sądowi konkretnych dowodów, które mogłyby wykazać, że rozpatrywane przeniesienie było uzasadnione głównie względami niezwiązanymi z wprowadzeniem dodatkowych ceł, mimo że ciężar dowodu spoczywa na nich, jak wskazano w pkt 162 powyżej.

2)      W przedmiocie naruszenia zasady rozsądnego terminu

171    W odniesieniu do zarzucanego Komisji niedochowania rozsądnego terminu w ramach postępowania administracyjnego, które doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji, należy na wstępie zauważyć, że art. 34 ust. 11 kodeksu celnego, który upoważnia Komisję do zobowiązania państwa członkowskiego do cofnięcia decyzji WIP w celu zapewnienia prawidłowego i jednolitego określenia pochodzenia towarów, nie przewiduje, jak zresztą słusznie wskazuje Komisja, żadnego terminu, nawet orientacyjnego, na zbadanie przez Komisję decyzji WIP przekazanych jej na podstawie art. 19 rozporządzenia nr 2015/2447 (zob. pkt 12 powyżej).

172    Jednakże sama okoliczność, że Komisja nie jest objęta żadnym terminem na zobowiązanie państwa członkowskiego do cofnięcia decyzji WIP, nie stoi na przeszkodzie temu, by sąd Unii zbadał, czy instytucja ta nie uchybiła rozsądnemu terminowi.

173    W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że przedmiotowe decyzje WIP zostały przekazane Komisji przez belgijskie organy celne w dniu 21 sierpnia 2019 r. i że Komisja w dniu 5 października 2020 r. skontaktowała się z tymi organami, aby poinformować je o zamiarze zobowiązania ich do cofnięcia tych decyzji.

174    Po wymianie z władzami belgijskimi korespondencji, w ramach której władze te przedstawiły uwagi za pośrednictwem poczty elektronicznej z dnia 13 listopada 2020 r., Komisja, w dniu 22 grudnia 2020 r., wszczęła postępowanie w celu wydania zaskarżonej decyzji, w ramach którego skierowała pytania do różnych dyrekcji generalnych. W dniu 5 marca 2021 r. Komisja przedłożyła projekt zaskarżonej decyzji wszystkim delegacjom komitetu kodeksu celnego, sekcja „Pochodzenie”, w ramach procedury doradczej i procedury pisemnej. W dniu 29 marca 2021 r. Komisja skierowała do komitetu kodeksu celnego, sekcja „Pochodzenie”, notę podsumowującą, a następnie w dniu 31 marca 2021 r. wydała zaskarżoną decyzję.

175    W związku z tym o ile rzeczywiście upłynęło nieco ponad trzynaście miesięcy między przekazaniem przez belgijskie organy celne rozpatrywanych decyzji WIP a pierwszym nawiązaniem kontaktu przez Komisję z tymi organami w przedmiocie ewentualnego zobowiązania do cofnięcia tych decyzji, o tyle nie można uznać, że okres szesnastu miesięcy, który upłynął między wspomnianym przekazaniem a wszczęciem formalnego postępowania wewnętrznego w celu wydania zaskarżonej decyzji, jest nadmierny w okolicznościach takich jak w niniejszej sprawie, które ponadto charakteryzowały się bezprecedensowym charakterem skorzystania przez Komisję z uprawnienia przyznanego jej w art. 34 pkt 11 kodeksu celnego do zobowiązania państwa członkowskiego do cofnięcia decyzji WIP w celu zapewnienia prawidłowego i jednolitego określenia pochodzenia towarów.

176    Ponadto należy zauważyć, że Komisja wydała następnie zaskarżoną decyzję po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego, które trwało mniej niż cztery miesiące, a w trakcie którego należało przeprowadzić konsultacje z licznymi podmiotami instytucjonalnymi, które mogły przedstawić swoje uwagi, co świadczy o pewnej szybkości działania.

177    Z powyższego wynika, że należy oddalić część trzecią zarzutu piątego.

d)      W przedmiocie części czwartej zarzutu piątego, dotyczącej naruszenia wolności prowadzenia działalności gospodarczej i prawa własności

178    Skarżące twierdzą, że Komisja dokonała wykładni art. 33 rozporządzenia 2015/2446 w taki sposób, że pozbawia ona podmioty gospodarcze uzasadnionego wyboru miejsca lokalizacji ich działalności, co narusza ich wolność prowadzenia działalności gospodarczej i ich prawo własności. Otóż zdaniem skarżących wszelka ingerencja Komisji w decyzje handlowe podejmowane przez przedsiębiorstwa nie powinna wykraczać poza to, co jest konieczne do osiągnięcia zgodnego z prawem celu, i chociaż kontrola systemu handlowego i celnego Unii stanowi zgodny z prawem cel, to jednak powinien on być realizowany w ścisłych granicach, aby nie stanowił arbitralnej ingerencji w celach politycznych.

179    Komisja kwestionuje te zarzuty.

180    W tym względzie należy przypomnieć, że w pkt 41–46 wyroku z dnia 22 stycznia 2013 r., Sky Österreich (C‑283/11, EU:C:2013:28) Trybunał przypomniał, że ochrona przyznana przez art. 16 karty praw podstawowych obejmuje wolność prowadzenia działalności gospodarczej lub handlowej, swobodę zawierania umów i wolną konkurencję. Ponadto zgodnie z orzecznictwem Trybunału wolność prowadzenia działalności gospodarczej nie jest uprawnieniem bezwzględnym, lecz powinna być brana pod uwagę w świetle jej funkcji w społeczeństwie. Na gruncie tego orzecznictwa i biorąc pod uwagę sformułowanie art. 16 karty praw podstawowych, który odróżnia się od innych podstawowych wolności zawartych w jej tytule II, zbliżając się do niektórych postanowień jej tytułu IV, wolność prowadzenia działalności gospodarczej może podlegać różnorodnym ingerencjom władz publicznych, które mają prawo ustanowić w interesie ogólnym ograniczenia w wykonywaniu tej działalności.

181    Na podstawie art. 17 ust. 1 karty praw podstawowych każdy ma prawo do władania mieniem nabytym zgodnie z prawem, używania go, rozporządzania nim i przekazania go w drodze spadku. Nikt nie może być pozbawiony swojej własności, chyba że w interesie publicznym, w przypadkach i na warunkach przewidzianych w ustawie, za słusznym odszkodowaniem za jej utratę wypłaconym we właściwym terminie. Co więcej, korzystanie z mienia może podlegać regulacji ustawowej, w zakresie, w jakim jest to konieczne ze względu na interes ogólny.

182    Zważywszy, że prawa gwarantowane w art. 16 i art. 17 ust. 1 karty praw podstawowych nie mają charakteru bezwzględnego, korzystanie z nich może podlegać ograniczeniom uzasadnionym celami interesu ogólnego realizowanymi przez Unię. Zgodnie z art. 52 ust. 1 karty praw podstawowych wszelkie ograniczenia w korzystaniu z praw i wolności chronionych na mocy karty praw podstawowych muszą być przewidziane w ustawie i nie mogą naruszać istoty owych praw i wolności. Z zastrzeżeniem zasady proporcjonalności muszą one być konieczne i rzeczywiście odpowiadać celom interesu ogólnego uznawanym przez Unię lub wynikać z potrzeby ochrony praw i wolności innych osób.

183    W niniejszej sprawie skarżące nie wyjaśniają okoliczności faktycznych mogących potwierdzić sformułowane przez nie w ramach niniejszej części zarzutu twierdzenia, które mogłyby wykazać, że zaskarżona decyzja ograniczyła w nieproporcjonalny sposób ich prawo własności lub ich wolność prowadzenia działalności gospodarczej.

184    Ponadto, po pierwsze, ewentualne ograniczenie tych praw podstawowych, nawet gdyby zostało wykazane, nie jest konsekwencją zaskarżonej decyzji. W rzeczywistości takie ograniczenie, nawet gdyby zostało wykazane, ma swoje źródło w rozporządzeniu 2018/886, które wprowadziło dodatkowe cła. Tymczasem, jak wynika z akt sprawy, skarżące nie zakwestionowały legalności tego rozporządzenia w ramach niniejszej skargi. Po drugie, należy również stwierdzić, że ponieważ nie zostało wykazane, iż zaskarżona decyzja stoi na przeszkodzie temu, by skarżące sprzedawały w Unii motocykle produkowane przez Harleya‑Davidsona, decyzja ta nie ogranicza w sposób nieproporcjonalny możliwości korzystania przez skarżące z prawa do prowadzenia działalności gospodarczej na rynku Unii ani wykonywania ich prawa własności w produkcji i wprowadzaniu przedmiotowych motocykli do obrotu.

185    W świetle całości powyższych rozważań należy oddalić część czwartą zarzutu piątego, a tym samym zarzut piąty w całości.

6.      W przedmiocie zarzutu szóstego, opartego na nadużyciu uprawnień przez Komisję do celów politycznych

186    Skarżące utrzymują, że moment wydania zaskarżonej decyzji jasno wskazuje, iż zachowanie Komisji było motywowane względami politycznymi. Twierdzą one, że Komisja nadużyła swych uprawnień, które pozwalają jej zapewnić, by pochodzenie towarów przywożonych do Unii było określane w prawidłowy sposób poprzez zobowiązanie krajowych organów celnych do cofnięcia decyzji WIP, wyłącznie lub głównie do celów innych niż te, dla których zostały one przyznane, naruszając tym samym cel tego uprawnienia, jakim jest zapewnienie prawidłowych i zharmonizowanych „równych warunków konkurencji” dla podmiotów gospodarczych.

187    Komisja kwestionuje te argumenty.

188    Sąd zauważa, że pod pretekstem rzekomego „nadużycia uprawnień” skarżące poprzez swoje twierdzenia w ramach zarzutu szóstego podnoszą w rzeczywistości nadużycie władzy przez Komisję. Poprzez swoją argumentację skarżące podnoszą bowiem w istocie, że zaskarżona decyzja stanowi ukryty środek polityki handlowej, zmierzający do wywarcia presji na rząd Stanów Zjednoczonych, aby zrezygnował on z ceł nałożonych na podstawie sekcji 232 ustawy z 1962 r. o ekspansji handlu.

189    Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że akt jest dotknięty wadą nadużycia władzy tylko wtedy, gdy z obiektywnych, właściwych dla danej sprawy i spójnych poszlak wynika, że został on przyjęty wyłącznie lub w znacznej mierze w celu innym niż wskazany albo w celu obejścia procedury przewidzianej w traktacie dla okoliczności danej sprawy (zob. wyrok z dnia 20 marca 2019 r., Foshan Lihua Ceramic/Komisja, T‑310/16, EU:T:2019:170, pkt 176 i przytoczone tam orzecznictwo).

190    Tymczasem skarżące nie przedstawiły żadnego konkretnego dowodu, poza niejasnymi i abstrakcyjnymi twierdzeniami, że Komisja wydała wspomnianą decyzję w celach innych niż wskazane, a mianowicie zapewnienia prawidłowego i jednolitego określenia pochodzenia towarów przywożonych do Unii. Chociaż skarżące przedstawiły artykuły prasowe, z których niektóre pochodzą zresztą z okresu po wydaniu zaskarżonej decyzji, należy stwierdzić, że artykuły te nie dotyczą ani zaskarżonej decyzji, ani podobnych decyzji. Ponadto artykuły te wskazują raczej na zaniepokojenie Komisji ewentualną eskalacją sporu między Unią a Stanami Zjednoczonymi w kontekście zbliżającego się wejścia w życie dodatkowych ceł przewidzianych w załączniku II do rozporządzenia 2018/886.

191    W związku z tym, ograniczając się do twierdzenia, że zaskarżona decyzja została wydana „w celach politycznych”, skarżące opierają się na zwykłym twierdzeniu.

192    A zatem żadna okoliczność nie wskazuje na to, że postępowanie, które doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji, zostało wszczęte z wyłącznym lub przynajmniej decydującym zamiarem osiągnięcia celów innych niż te, o których mowa w pkt 190 powyżej.

193    Z powyższego wynika, że zarzut szósty należy oddalić.

194    Z całości powyższych rozważań wynika, że żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji należy oddalić w całości.

C.      W przedmiocie wniosku o zastosowanie środków organizacji postępowania lub o przeprowadzenie środków dowodowych

195    Komisja utrzymuje, że trzecie żądanie skarżących, w którym wnoszą one do Sądu o zarządzenie środków organizacji postępowania lub środków dowodowych, które uzna on za właściwe, stało się bezprzedmiotowe, ponieważ dokumenty, na które powołują się skarżące, zostały upublicznione w odpowiedzi na ich wniosek złożony na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43).

196    Skarżące uważają, że Sąd mógłby jednak uznać za użyteczne zwrócenie się do Komisji o przedstawienie bardziej obszernych dowodów, ponieważ dokumenty przekazane przez tę instytucję nie pozwalają na wystarczające poparcie jej twierdzeń.

197    Co się tyczy oceny wniosków o zastosowanie środków organizacji postępowania lub środków dowodowych złożonych przez stronę sporu, należy przypomnieć, że wyłącznie do Sądu należy ocena ewentualnej konieczności uzupełnienia materiału dowodowego zgromadzonego w rozpatrywanych przez niego sprawach (zob. wyrok z dnia 22 listopada 2007 r., Sniace/Komisja, C‑260/05 P, EU:C:2007:700, pkt 77 i przytoczone tam orzecznictwo).

198    W niniejszej sprawie skarżące nie wskazują dokładnie powodów mogących uzasadnić ten wniosek o zastosowanie środków organizacji postępowania lub środków dowodowych, jak tego wymaga art. 88 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem.

199    W każdym wypadku należy zauważyć, że informacje zawarte w aktach sprawy są wystarczające, aby umożliwić Sądowi wydanie rozstrzygnięcia, ponieważ mógł on skutecznie rozstrzygnąć na podstawie żądań, zarzutów i argumentów przedstawionych w toku postępowania i w świetle dokumentów przedstawionych przez strony.

200    W konsekwencji wniosek o zastosowanie środków organizacji postępowania lub o przeprowadzenie środków dowodowych należy oddalić.

201    Wynika z tego, że skarga zostaje oddalona w całości, bez konieczności orzekania w przedmiocie dopuszczalności dokumentu przedstawionego przez Komisję do celów rozprawy, zawierającego transkrypcję rozmowy telefonicznej, która odbyła się w dniu 24 lipca 2018 r. między Harleyem‑Davidsonen a przedstawicielami jego akcjonariuszy.

 W przedmiocie kosztów

202    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

203    Ponieważ skarżące przegrały sprawę, należy – zgodnie z żądaniem Komisji – obciążyć je kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (ósma izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Harley‑Davidson Europe Ltd i Neovia Logistics Services International zostają obciążone kosztami.

Papasavvas Svenningsen Jaeger

Mac Eochaidh       Pynnä

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 1 marca 2023 r.

Podpisy

*Język postępowania: angielski.