WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (druga izba)

z dnia 29 września 2009 r.(*)

Służba publiczna – Pracownicy kontraktowi – Artykuł 88 WZIP – Stabilność zatrudnienia – Artykuł 100 WZIP – Zastrzeżenie lekarskie – Artykuł 39 WE − Swobodny przepływ pracowników

W sprawach połączonych F‑69/07 i F‑60/08

mających za przedmiot skargi wniesione na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA,

O, pracownik kontraktowy Komisji Wspólnot Europejskich, zamieszkały w Brukseli (Belgia), reprezentowany przez adwokatów S. Orlandiego, A. Coolena, J.N. Louisa oraz É. Marchala,

strona skarżąca,

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez D. Martina oraz L. Lozano Palacios, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

popieranej przez:

Radę Unii Europejskiej, początkowo reprezentowaną w sprawie F‑69/07 przez I. Šulce oraz M. Simm, działające w charakterze pełnomocników i w sprawie F‑60/08 przez I. Šulce oraz K. Zieleśkiewicz, działające w charakterze pełnomocników, a następnie w obu wyżej wymienionych sprawach przez K. Zieleśkiewicz oraz M. Bauera, działających w charakterze pełnomocników,

interwenient,

SĄD (druga izba),

w składzie: H. Kanninen, prezes, I. Boruta i S. Van Raepenbusch (sprawozdawca), sędziowie,

sekretarz: R. Schiano, administrator,

uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 10 lutego 2009 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        Pismami, które wpłynęły do sekretariatu Sądu za pośrednictwem faksu odpowiednio w dniach 12 lipca 2007 r. i 25 czerwca 2008 r. (oryginały zostały złożone odpowiednio w dniach 13 lipca 2007 r. i 1 lipca 2008 r.), strona skarżąca wniosła dwie skargi. W skargach tych wnosi o stwierdzenie nieważności:

‑       w sprawie F‑69/07 – decyzji Komisji Wspólnot Europejskich ustalających warunki zatrudnienia w charakterze pracownika kontraktowego do zadań pomocniczych w zakresie, w jakim warunki te z jednej strony przewidują zastosowanie zastrzeżenia lekarskiego, o którym mowa w art. 100 Warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (zwanych dalej „WZIP”), z drugiej zaś ograniczają czas trwania umowy do dnia 15 września 2009 r.;

‑       w sprawie F‑60/08 – decyzji Komisji z dnia 7 września 2007 r. o zastosowaniu do strony skarżącej zastrzeżenia lekarskiego, o którym mowa w ww. art. 100.

 Ramy prawne

1.     W przedmiocie czasu trwania umowy

2        Zgodnie z art. 3a ust. 1 WZIP:

„1. […] przez »personel kontraktowy« rozumie się personel nieprzydzielony na stanowisko określone na liście stanowisk załączonej do sekcji budżetu odnoszącej się do danej instytucji i zatrudniony w pełnym lub niepełnym wymiarze czasu pracy:

a)       w instytucji w celu wykonywania pomocniczych prac fizycznych i administracyjnych;

[…]”.

3        Artykuł 3b WZIP stanowi:

„[…] przez »personel kontraktowy do zadań pomocniczych« [rozumie] się personel zatrudniony w danej instytucji […] w celu:

a) wykonywania obowiązków wynikających z pełnego lub niepełnego wymiaru czasu pracy, innych niż te, o których mowa w art. 3a ust. 1 lit. a), bez przydzielenia na stanowisko określone na liście stanowisk załączonej do sekcji budżetu odnoszącej się do danej instytucji;

b) zastąpienia osób czasowo niezdolnych do wykonywania swoich obowiązków, po rozważeniu możliwości tymczasowego oddelegowania urzędników w ramach danej instytucji, a mianowicie:

i) urzędników i pracowników tymczasowych w grupie funkcyjnej AST;

ii) w drodze wyjątku, urzędników i pracowników tymczasowych w grupie funkcyjnej AD zajmujących wysoko wyspecjalizowane stanowiska, z wyjątkiem szefów zespołu, dyrektorów, dyrektorów generalnych i osób pełniących równoważne funkcje.

W przypadku gdy zastosowanie ma art. 3a, zatrudnienie pracowników kontraktowych do zadań pomocniczych należy wykluczyć”.

4        Artykuł 88 WZIP stanowi ponadto:

„W przypadku zatrudnienia personelu kontraktowego określonego w art. 3b:

a) umowy zawierane są na czas określony: istnieje możliwość przedłużenia umowy;

b)rzeczywisty okres zatrudnienia w danej instytucji wraz z wszelkimi przedłużeniami umowy nie może być dłuższy niż trzy lata.

Do celów rozwiązania lub przedłużenia umowy przewidzianej w niniejszym artykule nie należy brać pod uwagę okresów pracy w ramach umowy na stanowisku pracownika kontraktowego określonego w art. 3a”.

5        Dyrektywa Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotycząca Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U. L 175, s. 43) wprowadziła w życie Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte dnia 18 marca 1999 r. przez organizacje pracowników i pracodawców (zwane dalej „porozumieniem ramowym”). Zgodnie z klauzulą 5 porozumienia ramowego:

„1.      W celu zapobiegania nadużyciom wynikającym z wykorzystywania kolejnych umów o pracę lub stosunków pracy zawieranych na czas określony, państwa członkowskie, po przeprowadzeniu konsultacji z partnerami społecznymi, zgodnie z ustawodawstwem krajowym, układami zbiorowymi i praktyką, lub partnerzy społeczni, wprowadzają, o ile nie istnieją równoważne rozwiązania prawne, zmierzające do zapobiegania nadużyciom, w sposób uwzględniający potrzeby szczególnych gałęzi lub grup pracowników, jeden lub więcej spośród następujących środków:

a)      obiektywne powody, uzasadniające odnowienie takich umów lub stosunków pracy;

b)      maksymalną łączną długość kolejnych umów o pracę lub stosunków pracy na czas określony;

c)      liczbę odnowień takich umów lub stosunków.

2. Państwa członkowskie, po przeprowadzeniu konsultacji z partnerami społecznymi, lub partnerzy społeczni, ustalają, o ile to właściwe, na jakich warunkach umowy zawarte na czas określony lub stosunki pracy:

a)      będą uważane za »kolejne«;

b)      będą uważane za umowy o pracę lub stosunki pracy zawarte na czas nieokreślony”.

2.     W przedmiocie zastrzeżenia dotyczącego badań lekarskich

6        Artykuł 100 WZIP stanowi:

„Jeśli badanie lekarskie przeprowadzone przed zatrudnieniem [pracownika kontraktowego] wykaże, że cierpi on na chorobę lub jest inwalidą, organ [uprawniony do zawierania umów] może w odniesieniu do ryzyka wynikającego z takiej choroby lub inwalidztwa dopuścić taką osobę do gwarantowanych świadczeń na wypadek inwalidztwa lub śmierci dopiero po upływie pięciu lat od rozpoczęcia służby w danej instytucji.

Członek personelu kontraktowego może odwołać się od takiej decyzji do komitetu ds. inwalidztwa przewidzianego w art. 9 ust. 1 lit. b) regulaminu pracowniczego [urzędników Wspólnot Europejskich]”.

 Okoliczności powstania sporu

7        Strona skarżąca była zatrudniona w służbach Komisji w okresie od 1 maja 2001 r. do 15 września 2003 r. w charakterze członka personelu miejscowego. W dniu 16 września 2003 r. została zatrudniona jako członek personelu pomocniczego na podstawie umowy na czas określony, przedłużanej dziesięciokrotnie, do dnia 15 września 2006 r.

8        Przed planowanym zatrudnieniem w charakterze pracownika kontraktowego strona skarżąca zobowiązana była poddać się badaniu lekarskiemu. Na podstawie wyników tego badania w dniu 12 września 2006 r. służby medyczne wydały zastrzeżenie lekarskie.

9        W dniu 14 września 2006 r. strona skarżąca podpisała umowę członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych w rozumieniu art. 3b WZIP na okres do dnia 15 września 2009 r.

10      Pismem z dnia 14 września 2006 r. Komisja „przypomniała [stronie skarżącej], że ta oferta [była] obwarowana zastrzeżeniem lekarskim, o którym mowa w art. 100 [WZIP]”.

11      Pismem z dnia 11 grudnia 2006 r. strona skarżąca wniosła zażalenie do organu uprawnionego do zawierania umów o pracę (zwanego dalej „OUZUP”). Podważa w nim, po pierwsze, że jej umowa o pracę z dnia 14 września 2006 r. mogła być umową na czas określony. Po drugie, krytykuje zastosowanie do niej art. 100 akapit pierwszy WZIP. W rezultacie domaga się, by OUZUP „stwierdził, że umowa o pracę została zawarta na czas nieokreślony i że nie stosuje się do niej zastrzeżenie przewidziane w tym artykule”. W tym samym piśmie „[z] ostrożności procesowej” odwołała się od decyzji [o zastosowaniu zastrzeżenia lekarskiego] do komitetu ds. inwalidztwa przewidzianego w art. 9 [ust. ] 1 [lit. ] b) regulaminu pracowniczego [urzędników Wspólnot Europejskich] zgodnie z art. 100 [akapit drugi] WZIP”. W dniu 14 grudnia 2006 r. strona skarżąca uzupełniła swoje zażalenie zażaleniem uzupełniającym (zwane dalej „zażaleniem z 11 i 14 grudnia 2006 r.”).

12      W dniu 30 marca 2007 r. OUZUP uznał, że nie może uwzględnić argumentów strony skarżącej, dotyczących czasu trwania umowy oraz podważających decyzję o zastosowaniu zastrzeżenia lekarskiego. W rezultacie OUZUP postanowił oddalić zażalenie. Uwzględniając fakt, że przy okazji wniesienia zażalenia strona skarżąca odwołała się również od tej ostatniej decyzji do komitetu ds. inwalidztwa, OUZUP przekazał ponadto to odwołanie do służb medycznych.

13      W dniu 12 lipca 2007 r. strona skarżąca wniosła skargę do Sądu, zarejestrowaną pod numerem F‑69/07, na decyzję o jej zatrudnieniu wyłącznie na czas określony i o zastosowaniu zastrzeżenia lekarskiego.

14      Na podstawie wniosków komitetu ds. inwalidztwa OUZUP podjął w dniu 7 września 2007 r. decyzję o dopuszczeniu strony skarżącej „do gwarantowanych świadczeń na wypadek inwalidztwa lub śmierci dopiero po upływie pięciu lat od rozpoczęcia służby w Komisji w charakterze pracownika kontraktowego, w zakresie następstw lub konsekwencji choroby lub inwalidztwa, które jest przedmiotem zastrzeżenia lekarskiego, po przeprowadzeniu badań orzekających o zdolności do pracy”.

15      Pismem z dnia 23 listopada 2007 r. strona skarżąca wniosła zażalenie na powyższą decyzję. OUZUP oddalił zażalenie w dniu 14 marca 2008 r.

16      W dniu 25 czerwca 2008 r. strona skarżąca wniosła do Sądu skargę (złożenie oryginału nastąpiło w dniu 1 lipca 2008 r.), zarejestrowaną pod numerem F‑60/08, na decyzję z dnia 7 września 2007 r.

 Żądania stron i postępowanie

17      W sprawie F‑69/07 strona skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności decyzji Komisji ustalających jej warunki zatrudnienia w charakterze pracownika kontraktowego do zadań pomocniczych w zakresie, w jakim przewidują, po pierwsze, zastosowanie zastrzeżenia lekarskiego, o którym stanowi art. 100 WZIP, a po drugie, ograniczające czas trwania umowy do okresu od 16 września 2006 r. do 15 września 2009 r.;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

18      Komisja w tej samej sprawie wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi jako w części niedopuszczalnej oraz, w każdym razie, jako bezzasadnej;

–        rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów według stosownych przepisów.

19      Pismem, które wpłynęło do sekretariatu Sądu w dniu 21 września 2007 r. za pośrednictwem faksu (oryginał złożono w dniu 24 września 2007 r.), Rada Unii Europejskiej wniosła o dopuszczenie jej w sprawie F‑69/07 w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji.

20      Postanowieniem prezesa drugiej izby Sądu z dnia 22 października 2007 r. Rada została dopuszczona do udziału w sprawie F‑69/07 w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji.

21      W swoich uwagach przesłanych do sekretariatu Sądu w dniu 29 listopada 2007 r. za pośrednictwem faksu (oryginał złożono w dniu 3 grudnia 2007 r.) Rada wnosi do Sądu o oddalenie podniesionego w skardze zarzutu niezgodności z prawem art. 88 i 100 WZIP jako w sposób oczywisty niedopuszczalnego i w każdym razie bezzasadnego.

22      Uwagi strony skarżącej dotyczące uwag interwenienta wpłynęły do sekretariatu Sądu w dniu 15 stycznia 2008 r. (oryginał złożono w dniu 22 stycznia 2008 r.). Strona skarżąca wnosi do Sądu o uwzględnienie żądań przedstawionych w skardze i obciążenie Rady jej własnymi kosztami. Komisja nie przedstawiła uwag dotyczących uwag interwenienta.

23      W sprawie F‑60/08 strona skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 7 września 2007 r. ustalającej jej warunki zatrudnienia w charakterze pracownika kontraktowego do zadań pomocniczych w zakresie, w jakim przewidują zastosowanie zastrzeżenia lekarskiego, o którym stanowi art. 100 WZIP;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

24      W sprawie F‑60/08 Komisja wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi jako bezzasadnej;

–        obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania.

25      Pismem, które wpłynęło do sekretariatu Sądu w dniu 29 lipca 2008 r. za pośrednictwem faksu (oryginał złożono w dniu 31 lipca 2008 r.) Rada Unii Europejskiej wniosła o dopuszczenie jej w sprawie F‑60/08 w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji.

26      Postanowieniem prezesa drugiej izby Sądu z dnia 4 września 2008 r. Rada została dopuszczona do udziału w sprawie F‑60/08 w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji.

27      Pismem, które wpłynęło do sekretariatu Sądu w dniu 25 czerwca 2008 r. za pośrednictwem faksu (oryginał złożono w dniu 1 lipca 2008 r.), strona skarżąca wniosła o połączenie spraw F‑69/07 i F‑60/08 dla celów procedury pisemnej oraz ustnej, a także dla potrzeb wydania wyroku. Pismem z dnia 14 lipca 2008 r. Sąd wezwał Komisję do zajęcia stanowiska w przedmiocie tego połączenia. Komisja nie wniosła sprzeciwu w tym względzie. Postanowieniem prezesa drugiej izby Sądu z dnia 4 września 2008 r. sprawy F‑69/07 i F‑60/08 zostały połączone dla celów procedury ustnej i wydania wyroku.

28      W uwagach przesłanych do sekretariatu Sądu w dniu 14 listopada 2008 r. za pośrednictwem faksu (oryginał złożono w dniu 19 listopada 2008 r.) Rada wnosi do Sądu o oddalenie podniesionego w skardze zarzutu niezgodności z prawem art. 100 WZIP jako w sposób oczywisty niedopuszczalnego i w każdym razie bezzasadnego.

29      Strona skarżąca i Komisja zostały wezwane, w szczególności, do ustosunkowania się do tych uwag w czasie rozprawy i przedstawienia przy tej okazji swoich uwag na temat skutków dopuszczalności skargi F‑69/07 na dopuszczalność skargi F‑60/08.

30      Na rozprawie w dniu 10 lutego 2009 r. Sąd wezwał strony do rozpatrzenia możliwości polubownego rozstrzygnięcia sporu w części dotyczącej zastosowania zastrzeżenia lekarskiego. W rezultacie zawiesił zamknięcie procedury ustnej i skierowanie sprawy pod obrady sądu. Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 25 lutego 2009 r. Komisja poinformowała, że nie może przychylić się do tej propozycji. W dniu 11 marca 2009 r. prezes drugiej izby Sądu zamknął postępowanie ustne i skierował sprawy pod obrady Sądu.

 Co do prawa

1.     W przedmiocie dopuszczalności skargi F‑69/07

 Argumenty stron

31      Po pierwsze, Komisja podnosi, że roszczenia strony skarżącej w zakresie, w jakim podważa ona zgodność z prawem okresu trwania dawnych umów o pracę, na podstawie których była zatrudniona jako członek personelu miejscowego lub członek personelu pomocniczego, uległy przedawnieniu.

32      Po drugie, Komisja zauważa, że OUZUP zawarł w swojej decyzji z dnia 30 marca 2007 r. informację o przekazaniu służbom medycznym odwołania strony skarżącej od zastrzeżenia lekarskiego, sformułowanego w chwili podpisania z nią umowy w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych, celem powołania przez te służby komitetu ds. inwalidztwa, który miał wypowiedzieć się w tym zakresie. Komisja wywodzi stąd, że przychyliła się do wniosku strony skarżącej, i że skarga jest niedopuszczalna w zakresie, w jakim dotyczy tego zastrzeżenia, jeżeli pismo strony skarżącej z dnia 11 grudnia 2006 r. uzna się za wniosek złożony na podstawie art. 90 ust. 1 Regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) o skierowanie sprawy do komitetu ds. inwalidztwa.

33      Komisja podnosi, po trzecie, że skarga jest przedwczesna, jeżeli przyjmie się, że pismo strony skarżącej z dnia 11 grudnia 2006 r. stanowi zażalenie na decyzję o zastosowaniu zastrzeżenia lekarskiego. Komisja stoi bowiem na stanowisku, że przy takim założeniu wspomniane zażalenie zostało wniesione przed zakończeniem postępowania odwoławczego przed komitetem ds. inwalidztwa, przewidzianym przez WZIP. Rada podziela ten punkt widzenia.

34      W swoich uwagach dotyczących uwag interwenienta strona skarżąca podnosi, że decyzja OUZUP z dnia 14 września 2006 r. o zastosowaniu zastrzeżenia lekarskiego przy zawieraniu umowy pracownika kontraktowego do zadań pomocniczych jest decyzją ostateczną. Ponadto zwołanie przez OUZUP komitetu ds. inwalidztwa nie miało na celu zbadania, z prawnego punktu widzenia, czy art. 100 WZIP może skutecznie mieć do niej zastosowanie. Do komitetu ds. inwalidztwa można bowiem kierować wyłącznie kwestie natury medycznej. Ponadto decyzja OUZUP z dnia 7 września 2007 r. utrzymująca w mocy zastrzeżenie lekarskie na podstawie wniosków wspomnianego komitetu ma charakter czysto potwierdzający.

 Ocena Sądu

35      Z przedmiotu i treści żądań w sprawie F‑69/07 wynika, że strona skarżąca nie podważa okresu trwania jej dawnych umów, na których podstawie była zatrudniona jako członek personelu miejscowego lub jako członek personelu pomocniczego. Nie domaga się również stwierdzenia nieważności rzekomej odmowy zwołania komitetu ds. inwalidztwa. Z tego wynika, że należy oddalić dwa pierwsze zarzuty niedopuszczalności podniesione przez Komisję.

36      Pozostaje zbadanie kwestii, czy żądania w sprawie F‑69/07 dotyczące zastrzeżenia lekarskiego są przedwczesne, ponieważ zażalenie w tym przedmiocie zostało wniesione przed zakończeniem postępowania odwoławczego przed komitetem ds. inwalidztwa.

37      Należy przypomnieć, że jak każda komisja lekarska (zob. wyrok Trybunału z dnia 21 stycznia 1987 r. w sprawie 76/84 Rienzi przeciwko Komisji, Rec. s. 315, pkt 9—12; wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 9 lipca 1997 r. w sprawie T‑4/96 S przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, Rec. s. II‑1125, pkt 41, 59), komitet ds. inwalidztwa przewidziany w art. 9 ust. 1 lit. b) regulaminu pracowniczego jest właściwy wyłącznie w zakresie wydawania opinii na temat wszystkich odpowiednich przesłanek podlegających ocenie lekarskiej, z wyłączeniem jakiejkolwiek oceny prawnej. Ponadto w zakresie kwestii natury medycznej wnioski tego komitetu wiążą OUZUP (postanowienie Trybunału z dnia 11 grudnia 1986 r. w sprawie 25/86 Suss przeciwko Komisji, Rec. s. 3929, pkt 6; wyrok Trybunału z dnia 19 czerwca 1992 r. w sprawie C‑18/91 P V. przeciwko Parlamentowi, Rec. s. I‑3997, pkt 26).

38      Przedmiotem odwołania do komitetu ds. inwalidztwa, przewidzianego w art. 100 akapit drugi WZIP mogą być wyłącznie kwestie natury medycznej i nie można zmuszać pracownika do korzystania z tej procedury, jeżeli jego zażalenie nie dotyczy wspomnianych kwestii medycznych.

39      Jednakże, jak wynika z ww. w pkt 11 pisma z dnia 11 grudnia 2006 r., strona skarżąca z jednej strony wniosła do OUZUP zażalenie poparte argumentami prawnymi, dotyczące czasu, na jaki została zawarta umowa o pracę oraz towarzyszącego jej zastrzeżenia lekarskiego, a z drugiej strony, chociaż wyłącznie „[z] ostrożności procesowej”, „wniosła również odwołanie” do komitetu ds. inwalidztwa.

40      W decyzji z dnia 30 marca 2007 r. OUZUP oddalił zażalenie w zakresie czasu trwania umowy podpisanej przez stronę skarżącą. Stwierdził również, że wniesione zostało odwołanie do komitetu ds. inwalidztwa i poinformował, że zrobił to, co konieczne, by przekazać sprawę wspomnianemu komitetowi. OUZUP wypowiedział się również w zakresie skuteczności prawnej zastrzeżenia lekarskiego w tej decyzji. Po przeprowadzeniu wywodu, mającego z punktu widzenia prawnego, charakter ostateczny, stwierdził, że „argumenty [strony skarżącej] nie [mogły] zostać uwzględnione”.

41      Ponadto decyzja OUZUP z dnia 7 września 2007 r., która opiera się na wnioskach komitetu ds. inwalidztwa, wydana jest na podstawie art. 100 WZIP, a nie art. 90 regulaminu pracowniczego, na który Komisja powinna była się powołać, gdyby uznała, że ta ostatnia decyzja została wydana w odpowiedzi na zażalenie z 11 i 14 grudnia 2006 r.

42      Z powyższego wynika, że strona skarżąca wykorzystała dwa odrębne środki odwoławcze o odmiennych przedmiotach i że Komisja potraktowała je jako takie.

43      Wobec powyższego zażalenie z 11 i 14 grudnia 2006 r. oraz późniejsza skarga do Sądu nie mogą być uznane za przedwczesne na tej podstawie, że zażalenie to zostało wniesione przed zakończeniem postępowania przewidzianego przez art. 100 WZIP.

44      Jednakże należy zbadać z urzędu skutki dopuszczalności skargi F‑69/07 na dopuszczalność skargi F‑60/08.

2.     W przedmiocie dopuszczalności skargi F‑60/08

45      Należy przypomnieć, że decyzja OUZUP, z którą wiążą się niekorzystne skutki może być przedmiotem tylko jednego zażalenia, wniesionego przez zainteresowaną osobę. Kiedy dwa zażalenia mają taki sam przedmiot, wyłącznie jedno z nich, tzn. zażalenie, które zostało złożone jako pierwsze, stanowi zażalenie w rozumieniu art. 90 regulaminu pracowniczego, natomiast drugie, wniesione w terminie późniejszym, należy uznać za zwykłe pismo podtrzymujące zażalenie i nie może ono skutkować przedłużeniem postępowania (zob. podobnie postanowienia Sądu Pierwszej Instancji: z dnia 7 czerwca 1991 r. w sprawie T‑14/91 Weyrich przeciwko Komisji, Rec. s. II‑235, pkt 41; z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie T‑67/91 Torre przeciwko Komisji, Rec. s. II‑261, pkt 32; wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 grudnia 2007 r. w sprawie T‑66/05 Sack przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 37, 41).

46      Natomiast w domniemanym zażaleniu z dnia 22 listopada 2007 r. na decyzję OUZUP z dnia 7 września 2007 r., która na podstawie wniosków komitetu ds. inwalidztwa ponownie nałożyła na stronę skarżącą sporne zastrzeżenie lekarskie, strona skarżąca powtórzyła argumenty prawne, podniesione w zażaleniu z 11 i 14 grudnia 2006 r.

47      Z powyższego wynika, że przedmiot domniemanego zażalenia z dnia 22 listopada 2007 r. jest taki sam jak przedmiot zażalenia z 11 i 14 grudnia 2006 r. i że jest ono skierowane przeciwko decyzji, która wyłącznie oparła się na wnioskach komitetu ds. inwalidztwa, bez podejmowania na nowo kwestii prawnych, rozstrzygniętych w dniu 30 marca 2007 r., które zdaniem OUZUP same w sobie uzasadniały zastosowanie zastrzeżenia lekarskiego do strony skarżącej.

48      W rezultacie należy uznać, z jednej strony, że domniemane zażalenie z dnia 22 listopada 2007 r. było zwykłym pismem podtrzymującym zażalenie, a nie zażaleniem w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego oraz, z drugiej strony, że decyzja o oddaleniu domniemanego zażalenia jest decyzją utrzymującą w mocy decyzję wydaną uprzednio i tym samym nie podlega zaskarżeniu.

49      Wniosku tego nie podważa fakt, że OUZUP oddalił wspomniane domniemane drugie zażalenie w dniu 14 marca 2008 r. w oparciu o bardziej rozwinięte argumenty niż argumenty podniesione względem zastrzeżenia lekarskiego w decyzji z dnia 30 marca 2007 r. o oddaleniu zażalenia z dnia 11 i 14 grudnia 2006 r. Nawet gdyby decyzja OUZUP z dnia 14 marca 2008 r. została podjęta po wnioskach przedstawionych przez komitet ds. inwalidztwa, który ponownie zbadał stan zdrowia skarżącej, argumenty, które zawiera i które dotyczą zastosowania do niej zastrzeżenia lekarskiego, nie oznaczają rzeczywistego ponownego zbadania jej ważności. Stanowią one wyłącznie rozszerzenie motywów decyzji z dnia 30 marca 2007 r. oddalającej pierwsze zażalenie. OUZUP wskazuje w swojej decyzji z dnia 14 marca 2008 r., że powtarza w niej argumenty podniesione w odpowiedzi na skargę w postępowaniu w sprawie F‑69/07, wszczętym w odpowiedzi na oddalenie wspomnianego pierwszego zażalenia. Natomiast decyzja, która zawiera wyłącznie dodatkowe uściślenia, ogranicza się do podania motywów decydujących o utrzymaniu w mocy wcześniejszej decyzji i nie stanowi aktu niekorzystnego (zob. podobnie wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 7 czerwca 2005 r. w sprawie T‑375/02 Cavallaro przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. I‑A‑151, II‑673, pkt 65).

50      Powyższego wniosku tym bardziej nie można podważyć tezami z orzecznictwa, z którego wynika, że skarga o stwierdzenie nieważności decyzji potwierdzającej jest niedopuszczalna wyłącznie wówczas, kiedy decyzja potwierdzona stała się prawomocna w stosunku do osoby zainteresowanej w braku jej zaskarżenia w wyznaczonym terminie. W przeciwnym razie skarżący ma prawo zaskarżyć albo decyzję potwierdzoną, albo decyzję potwierdzającą, albo jedną i drugą. To rozwiązanie nie ma zastosowania w przypadku takim jak w niniejszej sprawie, gdzie zarówno decyzja potwierdzona, jak i decyzja potwierdzająca zostały zaskarżone dwoma odmiennymi skargami, a skarżący może bronić swojego stanowiska i przedstawiać swoje argumenty w ramach pierwszej z nich (postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 25 października 2001 r. w sprawie T‑354/00 Métropole télévision‑M6 przeciwko Komisji, Rec. s. II‑3177, pkt 35).

51      Wobec powyższego skargę F‑60/08 należy oddalić jako niedopuszczalną.

3.     Co do istoty skargi F‑69/07

52      Strona skarżąca kwestionuje, po pierwsze ograniczenie czasu trwania jej umowy do okresu od dnia 16 września 2006 r. do dnia 15 września 2009 r. oraz, po drugie, zastosowanie zastrzeżenia lekarskiego, przewidzianego w art. 100 WZIP.

 W przedmiocie skargi w zakresie czasu trwania umowy

 Argumenty stron

53      W uzasadnieniu swojej skargi w zakresie czasu trwania umowy strona skarżąca podnosi zasadniczo dwa zarzuty. W pierwszym zarzucie, tytułem głównym, skarżąca podnosi, że decyzja ograniczająca czas trwania umowy narusza prawo do stabilności zatrudnienia oraz że oddalenie zażalenia nie jest wystarczająco uzasadnione. W drugim zarzucie z ostrożności procesowej podnosi niezgodność z prawem art. 88 WZIP.

54      W pierwszej kolejności strona skarżąca podnosi, w świetle wyroku Sądu z dnia 26 października 2006 r. w sprawie F‑1/05 Landgren przeciwko ETF, Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑123, II‑A‑1‑459, będącego przedmiotem odwołania do Sądu Pierwszej Instancji, sprawa T‑404/06 P, że z powodu rozwoju ochrony pracowników umowy zawarte na czas nieokreślony stanowią powszechną formę stosunków pracy. Natomiast umowy na czas określony mogą odpowiadać, w pewnych warunkach, potrzebom zarówno pracodawców, jak i pracowników.

55      Z faktu, że strona skarżąca jest zatrudniona w służbach Komisji od dnia 1 maja 2001 r. na podstawie kolejno zawieranych piętnastu umów na czas określony, wywodzi, że Komisja nadużyła tej formy umowy oraz że naruszyła prawo do stabilności zatrudnienia.

56      Strona skarżąca dodaje, że oparła zażalenie z 11 i 14 grudnia 2006 r. na prawie do stabilności zatrudnienia oraz na postanowieniach Europejskiej karty społecznej podpisanej w Turynie w dniu 18 października 1961 r. oraz Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, proklamowanej w Nicei w dniu 7 grudnia 2000 r. (Dz.U. C 364, s. 1, zwanej dalej „kartą praw podstawowych”). Podnosi, że w oddaleniu zażalenia Komisja nie odpowiedziała na jej argumenty. Nie wyjaśniła okoliczności uzasadniających zawarcie kolejno piętnastu umów na czas określony i nie wykazała, w jaki sposób te umowy były uzasadnione potrzebami obu stron.

57      Po drugie, strona skarżąca podnosi, że decyzja o ustaleniu terminu zakończenia jej zatrudnienia na dzień 15 września 2009 r. opiera się na art. 88 WZIP i że ten artykuł jest niezgodny z prawem w zakresie, w jakim „narusza zasady prawa dotyczące ochrony pracowników”.

58      W swoich uwagach dotyczących uwag Rady w charakterze interwenienta strona skarżąca dodaje, że ogólna zasada stabilności stosunków pracy wynika z dyrektywy 1999/70. Ta dyrektywa i porozumienie ramowe, do niej załączone, mają zastosowanie do umów o pracę zawartych z podmiotami międzynarodowego prawa publicznego. Ponadto obywatel wspólnotowy nie przestaje być pracownikiem z tego powodu, że jest zatrudniony przez taki podmiot.

59      Strona skarżąca utrzymuje, że WZIP i dyrektywa 1999/70 stanowią równoważne normy prawne, z których żadna nie ma pierwszeństwa w stosunku do drugiej. Dodaje jednak, że kiedy takie normy mogą pociągać za sobą przeciwne skutki, należy zastosować taką normę, która spełnia wymóg uzasadnienia, ustanowiony art. 253 WE.

60      Tymczasem WZIP nie tłumaczy, dlaczego zatrudnienie pracowników określonych w art. 3b jest ograniczone do trzech lat. Nie uzasadnia również różnicy traktowania pomiędzy tymi pracownikami a pracownikami zatrudnionymi na podstawie art. 3a, których umowy mogą być przedłużone na czas nieokreślony. WZIP nie podaje również żadnego uzasadnienia dla odmiennego traktowania pracowników kontraktowych, którzy podobnie jak strona skarżąca są zatrudnieni na podstawie art. 3b i którzy uprzednio byli związani z zatrudniającą ich instytucją na podstawie kolejno podpisywanych umów na czas określony w celu wykonywania prac o stałym charakterze. Ponadto ani WZIP, ani decyzja ograniczająca czas trwania umowy skarżącej nie uzasadniają różnicy traktowania pomiędzy wspomnianymi powyżej pracownikami a pracownikami, którzy wykonują podobne prace w jednym z państw członkowskich. Na podstawie powyższego strona skarżąca stwierdza, że WZIP nie uzasadnia możliwości odstąpienia od klauzuli 5 porozumienia ramowego i zatrudniania personelu kontraktowego do zadań pomocniczych na czas określony do wykonywania prac mających stały charakter i związanych ze zwykłym funkcjonowaniem instytucji.

61      Rada podważa dopuszczalność zarzutu niezgodności z prawem, podniesionego wobec art. 88 WZIP w zakresie, w jakim nie został on w żaden sposób rozwinięty w skardze. W szczególności zarzut niezgodności z prawem miałby się opierać na ogólnych zasadach prawa dotyczących ochrony pracowników, bez żadnego dodatkowego uzasadnienia w tym względzie.

62      W każdym razie Komisja i Rada stoją na stanowisku, że żadna ogólna zasada stabilności zatrudnienia nie ma zastosowania do pracowników objętych WZIP. Zasada ta ma zastosowanie wyłącznie do urzędników. Natomiast z orzecznictwa wynika, że w pewnych przypadkach umowy na czas określony odpowiadają potrzebom zarówno pracodawców, jak i pracowników. Wobec tego zatrudnienie urzędników, do których stosuje się regulamin pracowniczy lub personelu na podstawie różnych rodzajów umów, odpowiada zgodnym z prawem potrzebom administracji wspólnotowej i stałemu lub czasowemu charakterowi prac, które ma ona wykonać.

63      W tym zakresie Rada podkreśla, że art. 3b WZIP stanowi, że personel kontraktowy do zadań pomocniczych może być zatrudniony do wykonywania obowiązków innych niż pomocnicze prace fizyczne i administracyjne, określone w art. 3a lub w celu zastąpienia osób czasowo niezdolnych do wykonywania swoich obowiązków.

64      Wreszcie Rada dodaje, że przez ograniczenie okresu zatrudnienia personelu kontraktowego do zadań pomocniczych do trzech lat, art. 88 WZIP uniemożliwia nadużywanie podpisywanych kolejno umów na czas określony.

65      Komisja i Rada wnoszą o oddalenie zarzutu niezgodności z prawem art. 88 WZIP, ponieważ podniesiona zasada stabilności zatrudnienia nie ma w tym przypadku zastosowania.

66      Komisja stwierdza ponadto, że ograniczenie do trzech lat czasu trwania umowy strony skarżącej jest zgodne z art. 88 WZIP.

 Ocena Sądu

67      Chociaż zarzut niezgodności art. 88 WZIP z prawem został podniesiony wyłącznie pomocniczo, należy zbadać go w pierwszej kolejności.

–       W przedmiocie zarzutu niezgodności art. 88 WZIP z prawem

68      W swojej skardze strona skarżąca podnosi, że art. 88 WZIP narusza zasady prawa dotyczące ochrony pracowników. Podnosi również w swoich uwagach do uwag Rady, działającej w charakterze interwenienta, że artykuł ten nie jest uzasadniony w świetle z art. 253 WE.

69      Po pierwsze, należy oddalić argument Rady, jakoby zarzut niezgodności z prawem art. 88 WZIP w zakresie, w jakim artykuł ten narusza „zasady prawa dotyczące ochrony pracowników”, był niedopuszczalny z powodu braku jego rozwinięcia w skardze.

70      Podnosząc bowiem, że art. 88 WZIP jest niezgodny z prawem z tego względu, strona skarżąca odsyła do rzekomego prawa do stabilności zatrudnienia, którego naruszenie wywodzi bezpośrednio z niezgodności z prawem decyzji ograniczającej czas trwania jej umowy. Na poparcie swojego zarzutu niezgodności z prawem podnosi więc tę samą argumentację. Komisja i Rada w ten sposób to zinterpretowały i odniosły się do tego.

71      Z drugiej strony należy przypomnieć, że zarzut niezgodności z prawem art. 88 WZIP w zakresie, w jakim artykuł ten nie jest uzasadniony, jest dopuszczalny, mimo że został podniesiony przez stronę skarżącą w trakcie postępowania, ponieważ jest oparty na zarzucie bezwzględnie wiążącym, który może być podniesiony na każdym etapie postępowania, a w każdym razie może być zbadany z urzędu przez sąd wspólnotowy.

72      Tym samym należy zbadać w drugiej kolejności, czy art. 88 WZIP narusza zasadę stabilności zatrudnienia.

73      W niniejszej sprawie strona skarżąca nie twierdzi, że art. 88 WZIP jest sprzeczny z dyrektywą 1999/70 i porozumieniem ramowym jako takimi. Utrzymuje, że przyjmując tę dyrektywę, Rada zobowiązała wszystkie państwa członkowskie do przestrzegania postanowień porozumienia ramowego i że postanowienia te stanowią ogólne zasady prawa, wiążące instytucje, a wśród zasad tych w pierwszym rzędzie znajduje się prawo do stabilności zatrudnienia.

74      Tymczasem, o ile zgodnie z pkt 10 postanowień ogólnych porozumienia ramowego zawiera ono „zasady ogólne, wymogi minimalne i przepisy”, z motywu 14 dyrektywy 1999/70, podobnie jak z akapitu trzeciego preambuły porozumienia ramowego, z pkt 9 jego postanowień ogólnych oraz z klauzul 1 i 4 wynika, że rozpatrywanymi zasadami są: zasada niedyskryminacji, a w tym zasada równego traktowania mężczyzn i kobiet oraz zakaz nadużywania prawa. Co się tyczy klauzuli 5 pkt 1 porozumienia ramowego, na którym opiera się strona skarżąca, ustala ona wymogi minimalne mające na celu ustalenie ram stosowania kolejnych umów o pracę na czas określony i nawiązywania stosunków pracy na czas określony oraz uniknięcie w ten sposób nadużywania tego rodzaju umów i niestabilności sytuacji pracowników (zob. podobnie wyroki Trybunału: z dnia 4 lipca 2006 r. w sprawie C‑212/04 Adeneler i in., Zb.Orz. s. I‑6057, pkt 63; z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawach połączonych od C‑378/07 do C‑380/07 Angelidaki i in., dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 73; postanowienie Trybunału z dnia 24 kwietnia 2009 r. w sprawie C‑519/08 Koukou, dotychczas nieopublikowane w Zbiorze, pkt 53). Takie minimalne wymogi o charakterze ochronnym stanowią bez wątpienia normy wspólnotowego prawa socjalnego o szczególnym znaczeniu (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 13 września 2007 r. w sprawie C‑307/05 Del Cerro Alonso, Zb.Orz. s. I‑7109, pkt 27), choć nie przyznają jednak stabilności zatrudnienia rangi podstawowej zasady prawa, w oparciu o którą można oceniać zgodność z prawem aktu danej instytucji.

75      Nawet jeśli bowiem stabilność zatrudnienia uznana jest za ważny element ochrony pracowników (zob. wyroki Trybunału: z dnia 22 listopada 2005 r. w sprawie C‑144/04 Mangold, Zb.Orz. s. I‑9981, pkt 64; z dnia 15 kwietnia 2008 r. w sprawie C‑268/06 Impact, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 87; ww. wyrok w sprawie Angelidaki i in., pkt 105), to z porozumienia ramowego nie wynika w żaden sposób, że stanowi ona normę bezwzględnie wiążącą. Ponadto motywy 6 i 7 dyrektywy 1999/70, podobnie jak akapit pierwszy preambuły i pkt 5 postanowień ogólnych porozumienia ramowego, kładą nacisk na konieczność zachowania równowagi pomiędzy „elastycznością czasu pracy i bezpieczeństwem pracowników”. Należy dodać, jak orzekł już Trybunał, że porozumienie ramowe nie ustanawia ogólnego obowiązku – po zawarciu kolejnych umów o pracę na czas określony, czy po przepracowaniu określonego okresu – przekształcenia takich umów w umowę na czas nieokreślony (zob. podobnie ww. wyroki: w sprawie Adeneler i in., pkt 91; w sprawie Angelidaki i in., pkt 183; wyrok Trybunału z dnia 7 września 2006 r. w sprawie C‑53/04 Marrosu i Sardino, Zb.Orz. s. I‑7213, pkt 47; ww. postanowienie w sprawie Koukou, pkt 85).

76      O ile stabilność zatrudnienia nie może być uznana za zasadę ogólną, o tyle stanowi dążenie sygnatariuszy porozumienia ramowego, którego klauzula 1 lit. b) określa, że jego celem jest „ustanowienie ram dla zapobiegania nadużyciom wynikającym z wykorzystywania kolejnych umów lub stosunków pracy zawieranych na czas określony” (wyrok Sądu z dnia 30 kwietnia 2009 r. w sprawie F‑65/07 Aayhan i in. przeciwko Parlamentowi, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 114, 115).

77      W każdym razie z wyroku Sądu z dnia 4 czerwca 2009 r. w sprawach połączonych F‑134/07 i F‑8/08 Adjemian i in. przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowanym w Zbiorze, pkt 119–136, wynika, że w świetle charakterystyki działań wykonywanych w ramach zatrudnienia, podanej w art. 3b WZIP, art. 88 WZIP nie narusza celów porozumienia ramowego i wymogów minimalnych klauzuli 5. Klauzula 5 pkt 1 porozumienia ramowego nakłada bowiem tylko na państwa członkowskie obowiązek wprowadzenia do ich porządków prawnych jednego lub kilku środków wymienionych w lit. a)–c), wśród których znajdują się w lit. a) „obiektywne powody, uzasadniające odnowienie takich umów lub stosunków pracy”. Tymczasem zgodnie z art. 3b każde zatrudnienie członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych powinno odpowiadać konkretnemu okresowemu lub sporadycznemu zapotrzebowaniu. Ponadto w administracji zatrudniającej tak dużą ilość personelu jak Komisja, nie da się uniknąć powtarzalności takich potrzeb, w szczególności z powodu niedyspozycyjności urzędników, nadmiaru pracy związanego z konkretnymi okolicznościami lub potrzebą, w przypadku każdej dyrekcji generalnej, zatrudnienia osób posiadających szczególne kwalifikacje lub specjalistyczną wiedzę, a wszystkie te okoliczności stanowią obiektywne względy uzasadniające zarówno określony czas trwania umów personelu pomocniczego oraz ich przedłużanie w zależności od pojawiających się potrzeb.

78      Z powyższego wynika, że żadna ogólna zasada stabilności zatrudnienia nie może uzasadniać zarzutu niezgodności z prawem art. 88 WZIP, który ponadto nie narusza ani celów, ani wymogów minimalnych porozumienia ramowego, załączonego do dyrektywy 1999/70.

79      W trzeciej kolejności pozostaje do zbadania argument, jakoby art. 88 WZIP nie był uzasadniony zgodnie z art. 253 WE.

80      Należy przypomnieć w tym względzie, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, uzasadnienie, jakiego wymaga art. 253 WE, powinno być dostosowane do charakteru danego aktu. Gdy chodzi, jak w niniejszym przypadku, o akt, który ma mieć charakter generalny, uzasadnienie może się ograniczać do wskazania, po pierwsze całościowej sytuacji, która doprowadziła do jego wydania, a po drugie generalnych celów, jakim ma on służyć. Ponadto Trybunał wielokrotnie orzekał, że byłoby nadmierne żądanie szczegółowego uzasadnienia każdej decyzji technicznej, jeżeli z aktu o charakterze generalnym wynikają istotne cele, do których osiągnięcia zmierza instytucja (wyrok Sądu z dnia 23 stycznia 2007 r. w sprawie F‑43/05 Chassagne przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 105, 106 i przytoczone tam orzecznictwo).

81      W niniejszym przypadku Sąd orzekł już, że motyw 36 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 723/2004 z dnia 22 marca 2004 r. zmieniającego Regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich i Warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 124, s. 1) uzasadnia wystarczająco cel, którego realizacji ma służyć tworzenie nowych kategorii pracowników kontraktowych, wymienionych w art. 3a i 3b WZIP. Sąd również orzekł, że nie można zarzucić Radzie, że nie uzasadniła swojego wyboru w świetle klauzuli 5 porozumienia ramowego, skoro z art. 249 akapit trzeci WE wynika, że dyrektywy są kierowane wyłącznie do państw członkowskich (ww. w pkt 77 wyrok w sprawie Adjemian i in. przeciwko Komisji, pkt 139–142). Wreszcie szczegółowe uzasadnienie tym bardziej nie jest wymagane, że jak wynika z pkt 77 powyżej, art. 88 WZIP nie narusza ani celów, ani wymogów minimalnych porozumienia ramowego.

82      W tych okolicznościach nie można zarzucić Radzie, że nie uzasadniła swojego wyboru wprowadzenia odstępstwa od klauzuli 5 porozumienia ramowego. Byłoby również przesadą zarzucanie jej, że nie podała szczegółowego uzasadnienia każdej decyzji technicznej w stosunku do różnych kategorii pracowników krajowych, wyodrębnionych przez stronę skarżącą i wymienionych w pkt 60 powyżej.

83      Z całości powyższych rozważań wynika, że należy oddalić zarzut niezgodności z prawem art. 88 WZIP, podniesiony przez stronę skarżącą.

–       W przedmiocie zarzutów dotyczących bezpośrednio decyzji ograniczającej czas trwania umowy strony skarżącej

84      Strona skarżąca podnosi po pierwsze, że Komisja zatrudnia ją od dnia 1 maja 2001 r. na podstawie piętnastu kolejno następujących po sobie umów na czas określony, do wykonywania stałych prac związanych ze zwykłym funkcjonowaniem instytucji. Zarzuca tym samym Komisji, że ta nie zatrudniła jej na czas nieokreślony na podstawie umowy podpisywanej z personelem kontraktowym do zadań pomocniczych w dniu 14 września 2006 r.

85      Należy jednakże stwierdzić, że strona skarżąca nie przedstawiła w swoich pismach żadnych konkretnych dowodów na poparcie twierdzenia, że rzeczywiście wykonywała stałe prace związane z normalnym funkcjonowaniem Komisji, wykraczające poza założenia przyjęte w art. 3b lit. b) WZIP. W tym względzie Sąd przypomina, że do jego zadań nie należy poszukiwanie w dokumentach załączonych do skargi dowodów mogących uzupełnić te braki, ponieważ załączniki pełnią wyłącznie funkcję dowodową i instrumentalną (zob. wyroki Sądu Pierwszej Instancji z dnia 18 października 2001 r. w sprawie T‑333/99 X przeciwko EBC, Rec. s. II‑3021, pkt 190 oraz z dnia 15 października 2008 r. w sprawie T‑345/05 Mote przeciwko Parlamentowi, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 75).

86      Należy również przypomnieć, że, jak wynika z pkt 73–76 powyżej, klauzula 5 porozumienia ramowego nie zawiera ogólnej zasady prawa i że stabilność zatrudnienia tym bardziej takim prawem nie jest. Ponadto strona skarżąca nie udowodniła, że kolejne umowy nie odpowiadały szczególnym potrzebom Komisji w świetle rozważań przedstawionych w pkt 77 powyżej i że ich celem było zaspokajanie stałych i trwałych potrzeb instytucji.

87      Z powyższego wynika, że należy oddalić pierwszy zarzut podniesiony przez stronę skarżącą w przedmiocie umowy z członkiem personelu kontraktowego do zadań pomocniczych z dnia 14 września 2006 r. w zakresie, w jakim dotyczy czasu trwania tej umowy.

88      W drugiej kolejności strona skarżąca podnosi, że OUZUP w swojej decyzji z dnia 30 marca 2007 r. nie odpowiedział na jej argumenty podniesione w zażaleniu z 11 i 14 grudnia 2006 r. i wywiedzione z karty praw podstawowych, z Europejskiej karty społecznej i z prawa do stabilności zatrudnienia. Zdaniem strony skarżącej OUZUP nie wykazał również, w jaki sposób piętnaście kolejno po sobie następujących podpisanych z nią umów na czas określony odpowiadało potrzebom stron umowy i co uzasadnia różnicę traktowania, której jest ofiarą w stosunku do pracowników zatrudnianych przez pracodawców z sektora publicznego lub prywatnego państw członkowskich.

89      Należy przede wszystkim stwierdzić, że w opisie ram prawnych w zażaleniu z dnia 11 grudnia 2006 r. strona skarżąca ograniczyła się do wymienienia art. 34 i 35 karty praw podstawowych oraz art. 12 i 13 Europejskiej karty społecznej, nie wywodząc z nich żadnego argumentu i nie powtarzając ich w tekście i w ramach powołanych zasad „w uzasadnieniu skargi”.

90      Tymczasem uzasadnienie, nawet jeżeli nie musi być wyczerpujące, ma na celu umożliwienie sądowi wykonywania kontroli zgodności z prawem zaskarżonej decyzji i dostarczenie zainteresowanemu wystarczających wskazówek, pozwalających na stwierdzenie, czy decyzja jest zasadna lub czy jest dotknięta wadą pozwalającą na podważenie jej zgodności z prawem (wyroki Sądu Pierwszej Instancji: z dnia 23 kwietnia 2002 r. w sprawie T‑372/00 Campolargo przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑49, II‑223, pkt 49; z dnia 17 października 2006 r. w sprawie T‑406/04 Bonnet przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑213, II‑A‑2‑1097, pkt 67). Nie można wymagać od instytucji, by na etapie postępowania administracyjnego odnosiły się do wszystkich okoliczności faktycznych i prawnych, w szczególności, jeżeli zostały one powołane pobieżnie. W rezultacie OUZUP nie naruszył ciążącego na nim obowiązku uzasadnienia oddalenia zażalenia wniesionego przez stronę skarżącą na decyzję o podpisaniu z nią umowy na czas określony, przewidzianej dla pracownika kontraktowego, w związku z brakiem uzasadnienia swojej decyzji w stosunku do wspomnianych powyżej artykułów karty praw podstawowych oraz Europejskiej karty społecznej. W gruncie rzeczy OUZUP mógł w sposób zasadny przyjąć, że artykuły te zostały powołane na poparcie drugiego zarzutu zażalenia, dotyczącego zastrzeżenia lekarskiego.

91      Ponadto w zażaleniu z 11 i 14 grudnia 2006 r. strona skarżąca nie podniosła wyraźnie ewentualnej różnicy traktowania jej i pracowników sektora publicznego lub prywatnego państwa członkowskiego.

92      Z argumentów zażalenia rozszerzającego z dnia 14 grudnia 2006 r. wynika również, że uzupełniło ono początkowe argumenty strony skarżącej w zakresie dotyczącym zastrzeżenia lekarskiego, a nie zarzut zażalenia dotyczący czasu trwania umowy.

93      Ponadto OUZUP odpowiedział na argumenty, jakie strona skarżąca wywodziła z prawa do stabilności zatrudnienia, podnosząc w szczególności, że o ile bezsporne jest, że umowy na czas nieokreślony zapewniają większą stabilność, o tyle nie oznacza to, że umowy na czas określony są niezgodne z prawem. Przypomniał również przysługujące mu prawo do swobodnej oceny w tym zakresie i podkreślił, że umowy na czas określony podpisywane z członkami personelu pomocniczego mają na celu zaspokojenie konkretnych potrzeb przejściowych, pilnych lub wyraźnie określonych i w ten sposób odpowiedział na zarzut strony skarżącej dotyczący kolejno podpisywanych z nią umów na czas określony.

94      Z powyższego wynika, że drugi zarzut podniesiony przez stronę skarżącą i dotyczący umowy podpisanej z nią jako członkiem personelu kontraktowego do zadań pomocniczych w dniu 14 września 2006 r. w zakresie, w jakim dotyczy czasu trwania tej umowy, jest bezzasadny.

95      W związku z przedstawionymi rozważaniami, należy oddalić skargę w zakresie, w jakim dotyczy czasu trwania umowy.

 W przedmiocie skargi w zakresie, w jakim dotyczy zastrzeżenia lekarskiego

 Argumenty stron

–       Argumenty strony skarżącej

96      Na poparcie swojej skargi w zakresie, w jakim dotyczy zastrzeżenia lekarskiego, strona skarżąca podnosi dwa zarzuty. Pierwszy zarzut, tytułem głównym, dotyczy naruszenia art. 100 WZIP; drugi zarzut, podniesiony pomocniczo, oparty jest na niezgodności z prawem tego samego artykułu.

97      W przedmiocie pierwszego zarzutu strona skarżąca przypomina przede wszystkim, że na podstawie art. 100 WZIP, OUZUP może podjąć decyzję o wykluczeniu pracownika kontraktowego z gwarantowanych świadczeń na wypadek inwalidztwa lub śmierci w odniesieniu do ryzyka wynikającego z choroby ujawnionej w trakcie badania lekarskiego poprzedzającego zatrudnienie przez okres pięciu lat od rozpoczęcia służby w danej instytucji.

98      Strona skarżąca podnosi, że rozpoczęcie służby, o którym mowa w art. 100 WZIP, jest niezależne od charakteru stosunków umownych lub określonych regulaminem pracowniczym pomiędzy instytucją a pracownikiem. Ponadto kolejne umowy na czas określony stanowią w rzeczywistości jeden stosunek pracy. W rezultacie zastrzeżenie lekarskie mogło w tym przypadku stosować się wyłącznie przez okres pomiędzy 1 maja 2001 r., tzn. datą pierwszego rozpoczęcia służby a dniem 30 kwietnia 2006 r.

99      Strona skarżąca podnosi również, że na skutek zastrzeżenia lekarskiego została pozbawiona właściwego poziomu ochrony socjalnej z naruszeniem ogólnych zasad określonych po pierwsze w art. 12 i 13 Europejskiej karty społecznej, dotyczących prawa do zabezpieczenia społecznego i prawa do pomocy społecznej i medycznej, a po drugie, w art. 34 i 35 karty praw podstawowych, dotyczących odpowiednio prawa dostępu do świadczeń z ubezpieczeń społecznych, w szczególności w razie choroby, oraz do ochrony zdrowia.

100    Ponadto, potwierdzając, że pojęcie rozpoczęcia służby, użyte w art. 100 WZIP jest niezależne od przystąpienia do krajowego czy wspólnotowego systemu zabezpieczeń społecznych, strona skarżąca podnosi, że decyzja o zastosowaniu zastrzeżenia lekarskiego obniżyła poziom ochrony w odniesieniu do ryzyka zgonu lub inwalidztwa, z jakiego korzystała na podstawie węgierskiego ustawodawstwa o zabezpieczeniach społecznych, a następnie ustawodawstwa belgijskiego w okresie, gdy pracowała dla Komisji jako członek personelu miejscowego, a następnie jako członek personelu pomocniczego. Przypomina w tym zakresie, że jest w służbie Komisji nieprzerwanie od dnia 1 maja 2001 r., i uważa, że instytucje wspólnotowe, podobnie jak każdy inny pracodawca, nie mogą objąć swojego personelu niepewnym systemem zabezpieczeń społecznych poprzez bezustanne badanie stanu zdrowia swoich pracowników.

101    Co się tyczy drugiego zarzutu, strona skarżąca podnosi, że jeżeli Sąd stwierdzi, że decyzja o zastosowaniu zastrzeżenia lekarskiego jest zgodna z art. 100 WZIP, należy uznać, że przepis ten narusza „ogólne zasady prawa dotyczące ochrony pracowników”.

102    W swoich uwagach dotyczących uwag Rady występującej w charakterze interwenienta, strona skarżąca twierdzi, że zastosowanie art. 100 WZIP, w okolicznościach takich jak w niniejszej sprawie, opiera się na fikcji prawnej, gdzie kolejno następujące po sobie umowy na czas określony są uznane za niezależne stosunki pracy. Tymczasem ochrona pracowników wymaga, by uznać rzeczywistość i nieprzerwanie trwający stosunek pracy, aby nie dopuścić do sytuacji, w której instytucje wspólnotowe poddają swoich pracowników niepewnemu systemowi zabezpieczeń społecznych, charakteryzującemu się bezustannym sprawdzaniem ich stanu zdrowia.

–       Argumenty Komisji i Rady

103    Co się tyczy pierwszego zarzutu, Komisja odpowiada, że art. 100 WZIP, zawarty w tytule IV „Personel kontraktowy”, w rozdziale 8 „Świadczenia zabezpieczenia społecznego”, sekcja B „Ubezpieczenie na wypadek inwalidztwa i śmierci”, może mieć zastosowanie do pracowników kontraktowych od daty ich zatrudnienia w takim charakterze. Ponadto art. 100 WZIP odnosi się do badania lekarskiego poprzedzającego zatrudnienie w charakterze członka personelu kontraktowego i w związku z powyższym pięcioletni okres wyłączenia z gwarantowanych świadczeń na wypadek inwalidztwa i śmierci może liczyć się wyłącznie począwszy od daty takiego zatrudnienia. Zasadniczo nie można zaliczyć tego okresu wstecz, kiedy prawa te istniały. W tym zakresie Komisja stwierdza, że strona skarżąca była zatrudniona na początku jako członek personelu miejscowego i była zgłoszona do systemu zabezpieczeń społecznych swojego państwa, a następnie została zatrudniona jako członek personelu pomocniczego i zgłoszona do belgijskiego systemu zabezpieczeń społecznych. Została objęta wspólnotowym systemem zabezpieczeń w chwili, kiedy została zatrudniona jako pracownik kontraktowy.

104    Komisja podnosi ponadto, że art. 100 WZIP odpowiada art. 1 załącznika VII do regulaminu pracowniczego i art. 32 WZIP, mającymi zastosowanie odpowiednio do urzędników i do członków personelu tymczasowego. Podkreśla natomiast, że przepisy dotyczące personelu miejscowego i personelu pomocniczego nie zawierają podobnych postanowień. Różnicę tę tłumaczy się faktem, że Wspólnota może zastosować zastrzeżenie lekarskie wyłącznie do pracowników objętych wspólnotowym systemem zabezpieczeń społecznych.

105    Co do drugiego zarzutu, Komisja i Rada stoją na stanowisku, że zarzut niezgodności z prawem art. 100 WZIP jest niedopuszczalny, ponieważ skarga nie zawiera żadnych argumentów w tym zakresie. Nawet gdyby należało rozumieć zarzut niezgodności z prawem jako oparty również na rzekomym naruszeniu prawa do dostępu do świadczeń ze wspólnotowego systemu zabezpieczeń społecznych, art. 12 i 13 Europejskiej karty społecznej oraz art. 34 i 35 karty praw podstawowych, zarzut ten również należy oddalić jako niedopuszczalny z powodu czysto hipotetycznego charakteru bronionej argumentacji, przy braku wystarczająco jasnych i precyzyjnych argumentów pozwalających stronie przeciwnej udzielić na nie odpowiedzi, a Sądowi na wykonanie kontroli, z naruszeniem art. 44 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich.

106    Komisja dodaje, że karta praw podstawowych nie ma obowiązującej mocy prawnej, natomiast Europejska karta społeczna nie ma zastosowania do Wspólnoty, ponieważ Wspólnota nie jest jej sygnatariuszem ani do niej nie przystąpiła.

107    W każdym razie Komisja stoi na stanowisku, że prawo do wysokiego poziomu ochrony zdrowia, zapisane w każdej z kart, było przestrzegane. Strona skarżąca objęta jest ubezpieczeniem zdrowotnym tak jak każdy urzędnik lub pracownik i korzysta również z ubezpieczenia na wypadek inwalidztwa lub zgonu w odniesieniu do ryzyka choroby innej niż choroba, do której odnosi się zastrzeżenie lekarskie.

108    Rada podnosi w każdym razie, że zgodnie z art. 34 ust. 1 karty praw podstawowych, dostęp do świadczeń z zabezpieczeń społecznych zależy od zasad ustanowionych w prawie wspólnotowym oraz w ustawodawstwach krajowych, lub, na podstawie art. 12 ust. 4 Europejskiej karty społecznej, od środków przyjętych przez umawiające się strony. Regulamin pracowniczy i WZIP mogą tym samym ustanowić system zabezpieczeń społecznych, mający zastosowanie do pracowników europejskiej administracji publicznej. Ponadto art. 34 karty praw podstawowych nie dotyczy zabezpieczenia na wypadek inwalidztwa lub śmierci. Ta sama uwaga dotyczy art. 35 tej karty, który mówi wyłącznie o prawie dostępu do profilaktycznej opieki zdrowotnej i prawie do korzystania z leczenia na warunkach ustanowionych w ustawodawstwach krajowych. Artykuł 100 WZIP nie pozbawia strony skarżącej tych gwarancji. Ponadto art. 12 Europejskiej karty społecznej dotyczy ustanowienia systemu zabezpieczeń społecznych przez umawiające się strony, utrzymania tego systemu na zadowalającym poziomie i podjęcie środków gwarantujących zachowanie korzyści wynikających z ustawodawstwa dotyczącego zabezpieczenia społecznego, bez względu na zmiany miejsca pobytu osób na terytoriach umawiających się stron. Artykuł 13 tej samej karty gwarantuje prawo do pomocy społecznej i medycznej. Artykuł 100 WZIP nie podlega tym samym zakresowi zastosowania tych dwóch artykułów.

 Ocena Sądu

109    Należy przypomnieć, że na podstawie art. 70 i 121 WZIP, członkowie personelu miejscowego i członkowie personelu pomocniczego są objęci obowiązkowym krajowym systemem zabezpieczenia społecznego; w optymalnym przypadku członek personelu pomocniczego – systemem państwa, do którego przynależał ostatni raz, lub systemem państwa swego pochodzenia, natomiast członek personelu miejscowego – systemem państwa, na którego terytorium wykonuje swoją pracę. W niniejszej sprawie strona skarżąca należała do systemu zabezpieczeń społecznych w okresie od 1 maja 2001 r. do 15 września 2006 r. na podstawie węgierskiego, a następnie belgijskiego ustawodawstwa odpowiednio jako członek personelu miejscowego i jako członek personelu pomocniczego.

110    Natomiast członek personelu kontraktowego korzysta z zabezpieczenia przeciwko różnym ryzykom społecznym na podstawie przepisów rozdziału 8 „Świadczenia zabezpieczenia społecznego”, znajdującego się w tytule IV „Personel kontraktowy” WZIP, a w szczególności art. 99–108 na wypadek inwalidztwa i śmierci. Oznacza to, że począwszy od daty jej zatrudnienia w charakterze członka personelu kontraktowego, tzn. od dnia 16 września 2006 r., strona skarżąca przestała podlegać ustawodawstwu belgijskiemu w zakresie zabezpieczeń społecznych i została objęta systemem zabezpieczeń społecznych ustalonym przez WZIP.

111    Co się tyczy inwalidztwa i śmierci, art. 100 WZIP stanowi, że, „[j]eśli badanie lekarskie przeprowadzone przed zatrudnieniem członka personelu kontraktowego wykaże, że cierpi on na chorobę lub jest inwalidą, [OUZUP] może w odniesieniu do ryzyka wynikającego z takiej choroby lub inwalidztwa dopuścić taką osobę do gwarantowanych świadczeń na wypadek inwalidztwa lub śmierci dopiero po upływie pięciu lat od rozpoczęcia służby w danej instytucji”. Podobny przepis zawiera art. 1 ust. 1 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego, mający zastosowanie do urzędników oraz art. 32 WZIP, mający zastosowanie do personelu tymczasowego.

112    Z brzmienia art. 100 WZIP wyraźnie wynika, że przewiduje on po prostu możliwość skorzystania przez OUZUP z zastrzeżenia lekarskiego przy zgłaszaniu pracownika do wspólnotowego systemu zabezpieczeń społecznych w przypadku, kiedy badanie lekarskie przeprowadzone przed zatrudnieniem wykaże, że cierpi on na chorobę lub jest inwalidą. Ponadto okres wyłączenia z gwarantowanych świadczeń na wypadek inwalidztwa lub śmierci w odniesieniu do ryzyka wynikającego z takiej choroby lub inwalidztwa wynosi pięć lat „od rozpoczęcia służby [przez pracownika] w takiej instytucji”.

113    Biorąc pod uwagę, że strony nie są zgodne co do znaczenia wyrażenia „rozpoczęci[e] służby w danej instytucji”, należy uściślić, jak należy rozumieć takie brzmienie. Zdaniem strony skarżącej należy uwzględnić początek okresu zatrudnienia skarżącej w danej instytucji niezależnie od rodzaju umowy, który ją z nią łączył, co w niniejszym przypadku odpowiada dacie jej zatrudnienia w charakterze członka personelu miejscowego, tzn. 1 maja 2001 r. Natomiast Komisja stoi na stanowisku, że należy uwzględnić datę zgłoszenia pracownika kontraktowego do wspólnotowego systemu zabezpieczeń społecznych, tzn. 16 września 2006 r.

114    Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że przy dokonywaniu wykładni przepisu prawa wspólnotowego należy brać pod uwagę nie tylko jego brzmienie, ale również jego kontekst i cele uregulowania, którego część stanowi, oraz wszystkie przepisy prawa wspólnotowego (zob. podobnie wyroki Trybunału: z dnia 6 października 1982 r. w sprawie 283/81 Cilfit i in., Rec. s. 3415, pkt 20; z dnia 17 listopada 1983 r. w sprawie 292/82 Merck, Rec. s. 3781, pkt 12; wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 6 października 2005 r. w sprawach połączonych T‑22/02 i T‑23/02 Sumitomo Chemical i Sumika Fine Chemicals przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑4065, pkt 47).

115    Przede wszystkim zwykłe znaczenie wyrażeń użytych w art. 100 WZIP powinno prowadzić do zbiegu rozpoczęcia służby w danej instytucji z datą, w której dany pracownik rozpoczął pełnienie funkcji w tej instytucji, niezależnie od charakteru umowy, która go z nim łączyła, co w niniejszej sprawie rozpoczynałoby okres wyłączenia z gwarantowanych świadczeń na wypadek inwalidztwa i śmierci w dniu 1 maja 2001 r. Jednakże, jak podkreśliła Komisja, rozpoczęcie biegu tego okresu wyłączenia przed zgłoszeniem danego pracownika do wspólnotowego systemu zabezpieczeń społecznych nie ma żadnego sensu.

116    W zakresie, w jakim bieg okresu wyłączenia z gwarantowanych świadczeń na wypadek ryzyka społecznego może, z natury, rozpocząć bieg tylko pod rządami systemu gwarantującego świadczenia związane z tym ryzykiem, nie można liczyć rozpoczęcia okresu wyłączenia z gwarantowanych świadczeń na wypadek inwalidztwa i śmierci z mocą wsteczną od daty rozpoczęcia służby przez stronę skarżącą w Komisji, tzn. od 1 maja 2001 r.

117    Jednakże dla celów wykładni art. 100 WZIP, po uwzględnieniu okoliczności niniejszej sprawy, należy mieć na względzie kontekst tego artykułu, cele uregulowania, którego część stanowi, oraz inne przepisy prawa wspólnotowego.

118    Co się tyczy, w pierwszej kolejności, kontekstu art. 100 WZIP oraz celów uregulowania, którego część stanowi, należy podnieść, że sporny artykuł stanowi część przepisów WZIP, mających zagwarantować pracownikom kontraktowym wysoki poziom ochrony przed tradycyjnym ryzykiem zabezpieczeń społecznych, w tym na wypadek inwalidztwa. Komisja podkreśliła w swoich pismach tę cechę uregulowań wspólnotowych uznając, że odpowiada ona celom karty praw podstawowych i Europejskiej karty społecznej w zakresie ochrony zdrowia i zabezpieczeń społecznych. Stwierdziła również, w trakcie rozprawy, brak automatycznego stosowania art. 100 WZIP w zakresie, w jakim artykuł ten przewiduje jedynie możliwość, po stronie OUZUP zastosowania zastrzeżenia lekarskiego.

119    Należy również podkreślić, w odniesieniu do pracowników kontraktowych, podobnie zresztą jak do urzędników i członków personelu tymczasowego, że ochrona socjalna, a w szczególności zabezpieczenie na wypadek inwalidztwa jest zapewniane, na podstawie WZIP przez samą instytucję. Przyjmując rozporządzenie nr 723/2004, prawodawca wspólnotowy włączył do art. 52 WZIP przepis przewidujący zakończenie zatrudniania personelu pomocniczego z dniem 31 grudnia 2007 r., z zamiarem, jak wynika z motywu 36 tego rozporządzenia, zastąpienia tych umów umowami z personelem kontraktowym. Jest bezsporne, że z tą reformą nie szły w parze działania koordynacyjne pomiędzy krajowymi systemami zabezpieczeń na wypadek inwalidztwa, do których przynależeli członkowie personelu pomocniczego, a wspólnotowym systemem zabezpieczenia na wypadek inwalidztwa, do którego należą pracownicy kontraktowi, na wzór istniejących w ogólnym kontekście swobodnego przepływu pracowników we Wspólnocie na podstawie art. 42 WE, lub w szczególności tego, co przewiduje art. 11 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego w zakresie zabezpieczeń na wypadek starości.

120    W tych okolicznościach administracja nie może poprzez zastosowanie art. 100 WZIP do dawnych członków personelu pomocniczego, którzy na żądanie Komisji zawarli nową umowę pracowników kontraktowych, nie uwzględniać przy przyjmowaniu okresu wyłączenia na mocy art. 100 WZIP tego, że pracownicy ci byli wcześniej w służbie instytucji i zostali zmuszeni do przystąpienia do innego systemu zabezpieczeń społecznych z powodu reformy systemu umów z pracownikami, narzuconego tym pracownikom na skutek zmiany regulaminu pracowniczego.

121    Z powyższych względów dokonanie ścisłej wykładni tego artykułu jest zgodne ze szczególnym kontekstem art. 100 WZIP oraz z szerszym kontekstem zmiany regulaminu pracowniczego, a także z celami uregulowania, którego art. 100 stanowi część, przy jednoczesnym przypomnieniu, że zastrzeżenie lekarskie pozbawiło zainteresowanego jakiejkolwiek renty inwalidzkiej, nawet – co przyznała Komisja na rozprawie – co do zasady tej, która mogłaby mu przysługiwać z tytułu ustawodawstwa krajowego mającego uprzednio do niego zastosowanie w przypadku, gdyby niezdolność do pracy wynikła w okresie wyłączenia z choroby, która została stwierdzona w czasie badania poprzedzającego zatrudnienie.

122    Po drugie, w celu dokonania wykładni art. 100 WZIP należy mieć na względzie wymogi wynikające dla zabezpieczeń społecznych z zasady swobodnego przepływu pracowników, zagwarantowanej przez art. 39 WE, która stanowi jeden z fundamentów Wspólnoty (zob. na przykład wyroki Trybunału: z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawach połączonych C‑482/01 i C‑493/01 Orfanopoulos i Oliveri, Rec. s. I‑5257, pkt 64; z dnia 17 lutego 2005 r. w sprawie C‑215/03 Oulane, Zb.Orz. s. I‑1215, pkt 16), które Komisja musi uwzględniać przy wykładni norm regulaminu pracowniczego lub WZIP.

123    W tym zakresie z utrwalonego orzecznictwa wynika, że obywatel Wspólnoty pracujący w jednym z państw członkowskich, innym niż państwo pochodzenia, nie traci statusu pracownika w rozumieniu art. 39 ust. 1 WE z tego tylko względu, że zostaje zatrudniony w ramach Wspólnot (wyroki Trybunału: z dnia 3 października 2000 r. w sprawie C‑411/98 Ferlini, Rec. s. I‑8081, pkt 42; z dnia 16 grudnia 2004 r. w sprawie C‑293/03 My, Zb.Orz. s. I‑12013, pkt 37). Z tego tytułu nie może zostać pozbawiony uprawnień i korzyści socjalnych zapewnionych mu przez ten artykuł (ww. wyroki: w sprawie Ferlini, pkt 43; w sprawie My, pkt 38; zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie F‑54/06 Davis i in. przeciwko Radzie, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 96).

124    Podczas rozprawy Komisja utrzymywała jednak, w oparciu w szczególności o ww. wyrok w sprawie My, pkt 38, 40, że art. 39 WE nie ma zastosowania do okoliczności tej sprawy, ponieważ są one związane z dostępem do zatrudnienia w chwili, gdy strona skarżąca była już na terytorium belgijskim i już na nim pracowała. Zdaniem Komisji sytuacja strony skarżącej powinna być traktowana jako sytuacja wewnętrzna państwa członkowskiego.

125    Takiego stanowiska nie można przyjąć. Należy bowiem w pierwszej kolejności przypomnieć, że art. 39 WE wiąże się z tym, iż zasadniczo obywatele państw członkowskich mają w szczególności prawo opuszczenia państwa pochodzenia i udania się do innego państwa członkowskiego oraz pobytu w nim w celu prowadzenia działalności zarobkowej (wyroki Trybunału: z dnia 15 grudnia 1995 r. w sprawie C‑415/93 Bosman, Rec. s. I‑4921, pkt 95; z dnia 27 stycznia 2000 r. w sprawie C‑190/98 Graf, Rec. s. I‑493, pkt 22; z dnia 1 kwietnia 2008 r. w sprawie C‑212/06 Gouvernement de la Communauté française i Gouvernement wallon, Zb.Orz. s. I‑1683, pkt 44).

126    W niniejszej sprawie strona skarżąca, obywatel węgierski, opuściła państwo pochodzenia we wrześniu 2003 r., tj. przed przystąpieniem Węgier do Unii Europejskiej, celem podjęcia zatrudnienia jako członek personelu pomocniczego w Komisji. Bez wątpienia w tym czasie jej wyjazd do Belgii nie może być uznany za wykonywanie prawa do swobodnego przepływu pracowników w rozumieniu art. 39 WE.

127    Jednakże od dnia 1 maja 2004 r., daty przystąpienia Republiki Węgierskiej do Unii Europejskiej, art. 39 WE ma co do zasady pełne zastosowanie do obywateli węgierskich, na mocy art. 24 aktu dotyczącego warunków przystąpienia, załączonego do traktatu zawartego pomiędzy piętnastoma starymi państwami członkowskimi i dziesięcioma nowymi państwami członkowskimi, dotyczącego ich przystąpienia do Unii Europejskiej, podpisanego w dniu 16 kwietnia 2003 r. (Dz.U. L 236, s. 33) i pkt 1.1 jego załącznika X, wyłącznie z zastrzeżeniem przepisów przejściowych przewidzianych w pkt od 1.2 do 1.14 tego załącznika. Z powyższego wynika, że od przystąpienia Republiki Węgierskiej do Unii, obywatel węgierski, który od daty poprzedzającej przystąpienie jego państwa pochodzenia do Unii wykonywał działalność zarobkową w państwie członkowskim innym niż państwo jego pochodzenia, może powoływać się na te przepisy (zob. podobnie wyroki Trybunału: z dnia 27 września 1989 r. w sprawie 9/88 Lopes da Veiga, Rec. s. 2989, pkt 9, 10; z dnia 26 maja 1993 r. w sprawie C‑171/91 Tsiotras, Rec. s. I‑2925, pkt 12).

128    Natomiast wspomniane wyżej przepisy przejściowe zawarte w załączniku X aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Węgierskiej nie sprzeciwiają się temu, aby pracownik, będący obywatelem węgierskim, w dniu przystąpienia zatrudniony zgodnie z prawem w innym państwie członkowskim niż państwo jego pochodzenia, w szczególności w instytucji wspólnotowej, mógł przy okazji dostępu do innego zatrudnienia u tego samego pracodawcy domagać się, na terytorium państwa przyjmującego uprawnień i korzyści, jakie zapewnia mu art. 39 WE, w szczególności w zakresie zabezpieczeń społecznych.

129    Wyżej wymieniony w pkt 123 wyrok w sprawie My nie może stać na przeszkodzie zastosowaniu art. 39 WE w tej sprawie. Jak zostało to podkreślone, strona skarżąca, będąca obywatelem węgierskim, pracowała przez część swojej kariery zawodowej w państwie swojego pochodzenia, zanim zamieszkała w Belgii, gdzie została zatrudniona jako członek personelu pomocniczego w służbach Komisji, a następnie jako pracownik kontraktowy w tej samej instytucji. Te okoliczności różnią ten przypadek od okoliczności wspomnianej powyżej sprawy My, w której skarżący w postępowaniu toczącym się przed sądem krajowym, obywatel włoski, w wieku dziewięciu lat przyjechał do Belgii, gdzie następnie przebiegała cała jego kariera zawodowa. W niniejszej sprawie, podejmując nowe zatrudnienie we wrześniu 2006 r. w Komisji, niezależnie od założeń przepisów przejściowych zawartych w akcie dotyczącym warunków przystąpienia Republiki Węgierskiej, ograniczających pełne zastosowanie art. 39 WE, strona skarżąca skorzystała z jednego z praw, jakie ten artykuł jej zapewnia, prawa do podjęcia zatrudnienia oferowanego jej na terytorium przyjmującego państwa członkowskiego innego niż państwo pochodzenia.

130    Po stwierdzeniu możliwości zastosowania art. 39 WE w niniejszej sprawie należy przypomnieć, że sposób wykonywania danej działalności również może wpływać na dostęp do niej, dlatego też uregulowania, które dotyczą warunków wykonywania działalności zarobkowej, mogą stanowić przeszkodę w korzystaniu ze swobody przemieszczania się (wyrok Trybunału z dnia 15 września 2005 r. w sprawie C‑464/02 Komisja przeciwko Danii, Zb.Orz. s. I‑7929, pkt 37). W szczególności, jak wynika z utrwalonego orzecznictwa, cel art. 39—42 WE nie zostałby osiągnięty, jeżeli w konsekwencji wykonywania przysługującego pracownikom prawa do swobodnego przepływu mieliby oni utracić świadczenia z tytułu zabezpieczenia społecznego zagwarantowane ustawodawstwem jednego z państw członkowskich. Konsekwencja taka mogłaby bowiem powstrzymać pracownika wspólnotowego od korzystania z prawa do swobodnego przepływu, a co za tym idzie, stanowiłaby przeszkodę w wykonywaniu tej swobody (wyroki Trybunału: z dnia 20 września 1994 r. w sprawie C‑12/93 Drake, Rec. s. I‑4337, pkt 22; z dnia 22 listopada 1995 r. w sprawie C‑443/93 Vougioukas, Rec. s. I‑4033, pkt 39).

131    W okolicznościach niniejszej sprawy zastosowanie art. 100 WZIP jest niekorzystne dla strony skarżącej i może powstrzymywać pracownika od skorzystania z prawa do swobodnego przepływu, ponieważ podejmując dalsze zatrudnienie u strony pozwanej na podstawie nowej umowy pracownika kontraktowego, traci ona przez okres pięciu lat, ze względu na zastosowanie zastrzeżenia lekarskiego, prawo do korzystania ze świadczeń na wypadek inwalidztwa, które zapewniało jej ustawodawstwo belgijskie, mające uprzednio do niej zastosowanie, i nie nabywa prawa do świadczeń wspólnotowych na wypadek inwalidztwa i śmierci na skutek choroby, która została ujawniona w trakcie badań lekarskich poprzedzających zatrudnienie.

132    Aby zagwarantować, że wykonywanie prawa do swobodnego przemieszczania się, jakie zapewnia traktat, nie skutkuje pozbawieniem pracownika korzyści z zabezpieczenia społecznego, do jakich miałby prawo, gdyby cała jego kariera zawodowa przebiegała w jednym państwie członkowskim, prawodawca wspólnotowy wprowadził w życie art. 42 WE, ustanawiający w szczególności zasadę zaliczania wszystkich okresów ubezpieczenia, zamieszkania lub zatrudnienia w zakresie zabezpieczeń społecznych, poprzez przyjęcie rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. L 149, s. 2), z późniejszymi zmianami. Trybunał orzekł tym samym odnośnie do ustawodawstwa krajowego, które uzależniało przyznanie świadczeń na wypadek niezdolności do pracy od faktu, że w momencie zgłoszenia do systemu zabezpieczeń stan zdrowia ubezpieczonego nie pozwalał zakładać, w krótkim terminie, niezdolności do pracy, skutkującej inwalidztwem, że art. 38 ust. 1 rozporządzenia nr 1408/71, który zawiera zasadę zaliczenia wszystkich okresów w celu obliczania świadczeń z tytułu niezdolności do pracy, stanowi przeszkodę w uznaniu przez instytucję krajową zgłoszenia do systemu zabezpieczeń społecznych na podstawie ustawodawstwa, jakie stosuje, jako początku biegu wszystkich okresów ubezpieczenia, które należy uwzględnić w celu wypłaty świadczenia z tytułu niezdolności do pracy (wyrok Trybunału z dnia 26 października 1995 r. w sprawie C‑481/93 Moscato, Rec. s. I‑3525, pkt 30; zob. podobnie także wyrok Trybunału z dnia 26 października 1995 r. w sprawie C‑482/93 Klaus, Rec. s. I‑3560, pkt 23).

133    Bez wątpienia rozporządzenie nr 1408/71, mające zastosowanie do personelu pomocniczego, nie ma zastosowania ani do pracowników kontraktowych, ani do urzędników i personelu tymczasowego Wspólnot (zob. ww. wyroki: w sprawie Ferlini, pkt 41; w sprawie My, pkt 35). Nie zmienia to jednak faktu, że ci ostatni są pracownikami w rozumieniu art. 39 WE i że Trybunał wykazał w pkt 28 ww. wyroku w sprawie Moscato przeszkodę w swobodnym przepływie, jaką stanowi odmowa przez instytucję krajową, na mocy zastosowania przepisu krajowego porównywalnego z przepisem zawartym w art. 100 WZIP, uwzględnienia jako początku objęcia systemem zabezpieczeń, zgłoszenia dokonanego na podstawie ustawodawstwa krajowego, które stosuje, bez uwzględnienia okresów ubezpieczenia zainteresowanego na podstawie ustawodawstwa innego państwa członkowskiego.

134    Należy dodać, że „[w] celu zapewnienia skutecznego wykonywania prawa do zabezpieczenia społecznego”, art. 12 ust. 4 lit. b) Europejskiej karty społecznej gwarantuje „zachowani[e] […] uprawnień z tytułu zabezpieczenia społecznego za pomocą takich środków jak zliczanie okresów ubezpieczenia lub zatrudnienia, wypełnionych zgodnie z ustawodawstwem każdej z Umawiających się Stron”. Tymczasem, nawet jeśli Wspólnota nie przystąpiła do tej karty, to karta ta jest wymieniona w motywie czwartym preambuły do Traktatu o Unii Europejskiej oraz w art. 136 WE i stanowi część aktów międzynarodowych stanowiących wskazówkę dla instytucji w zakresie stosowania i wykładni przepisów regulaminu pracowniczego i WZIP, a w szczególności przepisów, które zmierzają do pozbawienia pracownika podstawowej ochrony socjalnej poprzez pozostawienie administracji możliwości podlegającej jej swobodnej oceny.

135    Ponadto prawdą jest, że orzecznictwo powołane w pkt 132 powyżej dotyczy przypadków, w których utrata korzyści z zabezpieczeń społecznych pojawia się przy okazji wykonywania prawa do swobodnego przemieszczania się, na skutek zmiany państwa, w którym pracownik był ubezpieczony, podczas gdy w niniejszej sprawie administracja zastosowała art. 100 WZIP przy okazji zmiany typu umowy o zatrudnieniu i związanego z tym systemu zabezpieczeń społecznych, a zmiana ta nastąpiła po upływie trzech lat od momentu, kiedy strona skarżąca znalazła się na terytorium belgijskim, aby prowadzić na nim działalność zarobkową.

136    Ta ostatnia okoliczność nie może jednakże podważać stwierdzenia, że skarżąca, po opuszczeniu w 2003 r. kraju swojego pochodzenia w celu podjęcia zatrudnienia w Komisji, znalazła się na skutek przekształcenia umowy członka personelu pomocniczego w umowę pracownika kontraktowego na podstawie zmiany regulaminu pracowniczego i związanej z tym zmiany systemu zabezpieczeń społecznych:

–        albo w sytuacji, w jakiej zmuszona jest pogodzić się z utratą świadczeń z tytułu zabezpieczeń społecznych na wypadek inwalidztwa, jakie gwarantowało jej ustawodawstwo belgijskie, które miało do niej uprzednio zastosowanie, bez możliwości nabycia uprawnień do świadczeń z zabezpieczeń wspólnotowych na wypadek inwalidztwa lub śmierci będących skutkiem choroby ujawnionej w czasie badania lekarskiego poprzedzającego jej zatrudnienie, a do których to świadczeń byłaby uprawniona, gdyby uwzględnione zostały okresy ubezpieczenia z tytułu ustawodawstwa belgijskiego, do którego została zgłoszona przez tego samego pracodawcę,

–        albo w sytuacji, w której po upływie okresu zatrudnienia na podstawie umowy członka personelu pomocniczego zmuszona byłaby zrezygnować z prowadzenia w Belgii swojej działalności zawodowej w Komisji, dla której prowadzenia opuściła swój kraj pochodzenia.

137    Co się tyczy tego ostatniego punktu, należy dodatkowo przypomnieć, że na podstawie art. 100 WZIP zastrzeżenie lekarskie może być zastosowane do każdego członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych „od rozpoczęcia służby w danej instytucji” w następstwie „badania lekarskiego przeprowadzonego przed zatrudnieniem”. Umowa strony skarżącej zatrudnionej jako członek personelu pomocniczego wygasała z mocy prawa w dniu jej zakończenia, tj. w dniu 15 września 2006 r., i Komisja, traktując ją jako nowego pracownika, zastosowała do niej sporne zastrzeżenie lekarskie na warunkach określonych w art. 100 WZIP. Wobec powyższego art. 100 WZIP uwarunkował w niniejszej sprawie dostęp pracownika do rynku zatrudnienia.

138    Z powyższego wynika, że zastosowanie art. 100 WZIP do okoliczności niniejszej sprawy jest niekorzystne dla strony skarżącej i może stanowić ograniczenie w wykonywaniu przez nią uprawnień wynikających z art. 39 WE, który stanowi jeden z fundamentalnych przepisów Wspólnoty.

139    Natomiast Komisja ani nie wykazała, ani nawet nie starała się wykazać, że takie ograniczenie wykonywania uprawnień przyznanych przez art. 39 WE było podyktowane względami interesu ogólnego, że było właściwe dla zagwarantowania jego realizacji i nie wykraczało poza to, co konieczne w celu realizacji założonego celu (zob. podobnie ww. w pkt 125 wyrok w sprawie Gouvernement de la Communauté française i Gouvernement wallon, pkt 48, 52, 55). Należy ponadto przypomnieć, że względy o charakterze czysto gospodarczym nie mogą uzasadniać ograniczeń swobód podstawowych, zagwarantowanych przez traktat (wyroki Trybunału: z dnia 5 czerwca 1997 r. w sprawie C‑398/95 SETTG, Rec. s. I‑3091, pkt 23; z dnia 28 kwietnia 1998 r. w sprawie C‑158/96 Kohll, Rec. s. I‑1931, pkt 41).

140    Ponadto fakt, że zastosowanie art. 100 WZIP mogłoby również pozbawić ubezpieczenia na wypadek ryzyka inwalidztwa obywateli belgijskich, którzy podpisali umowę pracownika kontraktowego z Komisją, po uprzednim zatrudnieniu w Belgii w charakterze członka personelu pomocniczego, ale którzy uprzednio nie wykonywali nigdy swojego prawa do swobody przemieszczania się w ramach Wspólnoty, nie stoi na przeszkodzie temu, aby obywatel innego państwa członkowskiego, który skorzystał z prawa swobodnego przemieszczania się, skorzystał w porównywalnej sytuacji z praw i świadczeń z tytułu zabezpieczeń społecznych, jakie gwarantuje mu art. 39 WE (zob. podobnie ww. w pkt 125 wyrok w sprawie Gouvernement de la Communauté française i Gouvernement wallon, pkt 36–42).

141    Uwzględniając powyższe, OUZUP zobowiązany był w tych szczególnych okolicznościach sprawy nie korzystać z możliwości, przewidzianej w art. 100 WZIP, aby nie pozbawiać strony skarżącej świadczeń z tytułu zabezpieczeń społecznych, do których miałaby prawo, gdyby pozostała objęta systemem zabezpieczeń społecznych zgodnie z ustawodawstwem węgierskim lub belgijskim.

142    Wreszcie należy odpowiedzieć na argument Komisji, zgodnie z którym, opierając się w szczególności na art. 39 WE, który nie został przywołany w pismach strony skarżącej w odniesieniu do zastosowania zastrzeżenia lekarskiego, Sąd dokonał kontroli z urzędu zgodności z prawem aktu administracyjnego OUZUP w świetle zarzutu opartego na naruszeniu przepisu traktatu.

143    Na wstępie należy podkreślić ogólnie, że uprawnienie sądu do uwzględnienia z urzędu zarzutów jest ograniczone przez ciążący na nim obowiązek trzymania się przedmiotu sporu i oparcia swego rozstrzygnięcia na przedstawionych mu okolicznościach. Ograniczenie to wynika z zasady, zgodnie z którą inicjatywa procesowa należy do stron, a zatem sąd może działać z urzędu jedynie w wyjątkowych przypadkach, w interesie publicznym (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawach połączonych od C‑222/05 do C‑225/05 van der Weerd i in., Zb.Orz. s. I‑4233, pkt 34–36).

144    Nie ma potrzeby określania w tym miejscu przypadków, w których Sąd może działać z urzędu, lecz wystarczy stwierdzić, że określając ramy prawne, w których należy dokonać wykładni przepisu prawa wtórnego, sąd wspólnotowy nie orzeka w zakresie zgodności tego przepisu z nadrzędnymi normami prawa, w tym z przepisami traktatu, ale stara się dokonać wykładni spornego przepisu w sposób umożliwiający jego zastosowanie w sposób możliwie najbardziej zgodny z prawem pierwotnym i możliwie najbardziej spójny z ramami prawnymi, w które się wpisuje. Sąd, dokonując wykładni art. 100 WZIP w niniejszej sprawie, w szczególności w świetle wymogów wynikających ze swobody przepływu pracowników, ustalonej art. 39 WE, nie wykroczył poza ramy sporu, jakie zostały określone przez stronę skarżącą i nie oparł się na innych faktach i okolicznościach niż te, na których skarżąca oparła swoją skargę. Argumenty podniesione przez stronę skarżącą przed Sądem, co prawda bez wyraźnego powołania się na art. 39 WE, i argumenty niniejszego wyroku dotyczące wykładni art. 100 WZIP w świetle art. 39 WE są zresztą, zasadniczo, nader zbieżne.

145    Prawa do obrony również zostały poszanowane w zakresie, w jakim wszystkie strony zostały wezwane, we wstępnym sprawozdaniu na rozprawę, do przedstawienia stanowiska na rozprawie dotyczącego ewentualnych skutków, dla niniejszej sprawy, ww. w pkt 132 wyroku w sprawie Moscato, ww. w pkt 130 wyroku w sprawie Vougioukas i ww. w pkt 123 wyroku w sprawie My, w zakresie zabezpieczeń na wypadek inwalidztwa i zasady zaliczania wszystkich okresów ubezpieczenia, ustanowionej w art. 42 lit. a) WE.

146    Należy więc oddalić argument Komisji, według którego Sąd, badając niniejszy spór pod kątem przepisu art. 39 WE, sprzeniewierzył się zasadzie niepodejmowania inicjatywy procesowej, do jakiej jest zobowiązany.

147    Z powyższego wynika, że bez konieczności badania skutków swobody przemieszczania się pracowników wewnątrz Wspólnoty dla wykładni art. 100 WZIP dla okoliczności odmiennych od okoliczności niniejszej sprawy, na OUZUP spoczywał obowiązek niekorzystania w stosunku do strony skarżącej z możliwości przewidzianej w art. 100 WZIP.

148    Wobec powyższego Komisja nie mogła zastosować zastrzeżenia lekarskiego do strony skarżącej w oparciu o art. 100 WZIP.

149    Tym samym należy dopuścić jako zasadny pierwszy zarzut dotyczący zastrzeżenia lekarskiego i, wobec powyższego, stwierdzić nieważność decyzji o zastosowaniu zastrzeżenia lekarskiego do strony skarżącej, bez konieczności badania drugiego zarzutu w tym względzie, który nie może prowadzić do stwierdzenia nieważności w szerszym zakresie.

 W przedmiocie kosztów

150    Zgodnie z art. 122 regulaminu postępowania przed Sądem przepisy jego rozdziału ósmego tytułu drugiego dotyczącego kosztów postępowania przed Sądem stosują się tylko do spraw wniesionych do Sądu po dniu wejścia w życie tego regulaminu, czyli od dnia 1 listopada 2007 r. Istotne w tym zakresie przepisy regulaminu Sądu Pierwszej Instancji znajdują nadal zastosowanie odpowiednio do spraw zawisłych przed Sądem przed tą datą.

151    Wobec powyższego przepisy regulaminu Sądu Pierwszej Instancji mają zastosowanie do skargi F‑69/07.

152    Zgodnie z art. 87 § 2 i art. 87 § 3 akapit pierwszy regulaminu Sądu Pierwszej Instancji kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. W wypadkach szczególnych Sąd może postanowić, że koszty zostaną rozdzielone albo że każda ze stron poniesie własne koszty. Jednakże, na podstawie art. 88 tego regulaminu, w sporach między Wspólnotami a ich pracownikami instytucje pokrywają poniesione przez nie koszty.

153    Ponadto art. 87 § 4 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji przewiduje, że instytucje, które wstąpiły do sprawy w charakterze interwenientów, pokrywają własne koszty.

154    Zgodnie z art. 87 ust. 1 regulaminu, mającym zastosowanie do skargi F‑60/08, z zastrzeżeniem innych przepisów rozdziału ósmego tytułu drugiego tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

155    Wreszcie art. 89 ust. 4 regulaminu przewiduje, że interwenient pokrywa własne koszty.

156    Z powyższych względów wynika, że strona skarżąca wygrała sprawę w jednym z dwóch przedmiotów skargi F‑69/07. Wobec powyższego Sąd orzeka, w przedmiocie kosztów związanych z tą sprawą, że należy obciążyć Komisję własnymi kosztami i połową kosztów strony skarżącej, a strona skarżąca pokrywa drugą połowę własnych kosztów.

157    Ponieważ strona skarżąca przegrała w sprawie F‑60/08, ponosi własne koszty oraz koszty Komisji związane z tą sprawą.

158    Ponadto Rada, która wstąpiła do spraw w charakterze interwenienta, ponosi własne koszty w obydwu sprawach F‑69/07 i F‑60/08.

Z powyższych względów

SĄD (druga izba)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 14 września 2006 r. w zakresie, w jakim określa się w niej zastrzeżenie lekarskie w stosunku do strony skarżącej.

2)      W pozostałej części skarga F‑69/07 O przeciwko Komisji zostaje oddalona jako bezzasadna.

3)      Skarga F‑60/08 O przeciwko Komisji zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

4)      W sprawie F‑69/07 Komisja Wspólnot Europejskich pokryje, oprócz własnych kosztów, połowę kosztów poniesionych przez stronę skarżącą.

5)      Strona skarżąca pokryje połowę poniesionych przez siebie kosztów w sprawie F‑69/07 oraz własne koszty i koszty Komisji w sprawie F‑60/08.

6)      Rada Unii Europejskiej pokryje poniesione przez siebie koszty w obu sprawach.

Kanninen Boruta Van Raepenbusch

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 29 września 2009 r.

Sekretarz        Prezes

W. Hakenberg        H. Kanninen

Treść niniejszego orzeczenia, jak również cytowanych w nim, a dotychczas nie opublikowanych orzeczeń sądów wspólnotowych, jest dostępna na stronie internetowej Trybunału Sprawiedliwości www.curia.europa.eu.

* Język postępowania: francuski.