Sprawa T-170/11
Rivella International AG
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego
(znaki towarowe i wzory) (OHIM)
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego BASKAYA – Wcześniejszy graficzny międzynarodowy znak towarowy Passaia – Dowód rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego – Właściwe terytorium – Artykuł 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009
Streszczenie wyroku
1. Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Określenie terytorium właściwego – Kwestie regulowane rozporządzeniem nr 207/2009, a nie prawem krajowym
(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 42 ust. 2, 3; rozporządzenie Komisji nr 2868/95, art. 1, zasada 22 ust. 3)
2. Zbliżanie ustawodawstw – Znaki towarowe – Dyrektywa 2008/95 – Brak rzeczywistego używania znaku towarowego – Termin pięciu lat – Pojęcie daty zakończenia procedury rejestracji – Brak harmonizacji wspólnotowej – Określenie przez każde z państw członkowskich zgodnie z ich przepisami proceduralnymi dotyczącymi rejestracji
(dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95, art. 10 ust. 1)
3. Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Uzasadniony powód nieużywania – Pojęcie – Uznanie rejestracji obronnych znaków towarowych na poziomie krajowym – Wyłączenie
(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 42 ust. 2, 3)
4. Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Znaki towarowe będące przedmiotem rejestracji międzynarodowej wywołującej skutki w jednym z państw członkowskich – Znaki towarowe uznawane za znaki krajowe
[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 8 ust. 2 lit. a), art. 42 ust. 3]
1. Z art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego i z zasady 22 ust. 3 rozporządzenia nr 2868/95 wykonującego rozporządzenie nr 40/94 wynika, że kwestie dotyczące dowodów przedstawionych tytułem uzasadnienia sprzeciwu wobec zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego i kwestie dotyczące aspektu terytorialnego używania znaków towarowych są regulowane właściwymi przepisami rozporządzenia nr 207/2009 i nie ma potrzeby dokonywania odesłania do jakiegokolwiek przepisu prawa wewnętrznego państw członkowskich.
Okoliczność, że wcześniejsze krajowe lub międzynarodowe znaki towarowe mogą być przywoływane na poparcie sprzeciwu wobec rejestracji wspólnotowego znaku towarowego, nie oznacza, iż przepisy krajowe stosujące się do wcześniejszego znaku towarowego, na który powołano się w ramach sprzeciwu, są prawem właściwym dla wspólnotowego postępowania w sprawie sprzeciwu.
Prawdą jest, że w braku właściwych przepisów w rozporządzeniu nr 207/2009 lub, w zależności od przypadku, w dyrektywie 2008/95 o znakach towarowych przepisy krajowe służą jako punkt odniesienia.
Taka sytuacja ma miejsce w przypadku daty rejestracji wcześniejszego znaku towarowego, na który powołano się w toku wspólnotowego postępowania w sprawie sprzeciwu.
Taka sytuacja nie ma jednak miejsca w przypadku określenia terytorium, w odniesieniu do którego należy udowodnić używanie wcześniejszego znaku towarowego. Kwestia ta jest regulowana wyczerpująco w rozporządzeniu nr 207/2009, w związku z czym nie ma potrzeby sięgania do przepisów krajowych.
Zgodnie z przywołanymi powyżej przepisami rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego, niezależnie od tego, czy mamy do czynienia ze znakiem wspólnotowym, krajowym czy międzynarodowym, musi zostać udowodnione w odniesieniu do obszaru Unii Europejskiej lub danego państwa członkowskiego.
(por. pkt 26–31)
2. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 29)
3. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 34)
4. Zawarte w art. 8 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego odniesienie do art. 42 ust. 3 tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że „znaki towarowe będące przedmiotem rejestracji międzynarodowej wywołującej skutki w jednym z państw członkowskich” powinny zostać zrównane z „krajowymi znakami towarowymi”. W związku z powyższym art. 42 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia znajduje zastosowanie do międzynarodowych znaków towarowych.
(por. pkt 39, 40)