Sprawa T‑653/11
Aiman Jaber
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej
Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Środki ograniczające przyjęte wobec Syrii – Zamrożenie funduszy – Skarga o stwierdzenie nieważności – Termin do wniesienia skargi – Częściowa niedopuszczalność – Interes prawny – Ciężar dowodu – Dostosowanie w czasie skutków stwierdzenia nieważności
Streszczenie – wyrok Sądu (siódma izba) z dnia 13 listopada 2014 r.
1. Skarga o stwierdzenie nieważności – Termin – Rozpoczęcie biegu terminu – Akt prowadzący do ustanowienia środków ograniczający wobec danej osoby lub danego podmiotu – Akt opublikowany, o którym adresaci zostali powiadomieni – Data powiadomienia o akcie – Powiadomienie zainteresowanego w drodze publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej – Dopuszczalność – Przesłanki – Brak możliwości dokonania notyfikowania przez Radę
(art. 263 akapit szósty TFUE; regulamin postępowania przed Sądem, art. 102 §§ 1, 2; decyzje Rady: 2011/273/WPZiB, 2011/488/WPZiB, 2011/782/WPZiB; rozporządzenia Rady: nr 442/2011, nr 755/2011)
2. Postępowanie sądowe – Termin do wniesienia skargi – Prekluzja – Nieprzewidywalne okoliczności lub siła wyższa
(art. 263 akapit szósty TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 45 akapit drugi)
3. Skarga o stwierdzenie nieważności – Interes prawny – Pojęcie – Konieczność posiadania istniejącego i aktualnego interesu prawnego – Skarga mogąca przynieść korzyść skarżącemu – Interes, który powinien trwać do ogłoszenia orzeczenia sądowego – Akt uchylający i zastępujący w trakcie postępowania zaskarżony akt – Brak uzasadnienia interesu prawnego skarżącego – Umorzenie postępowania
(art. 263 akapit czwarty TFUE; decyzje Rady: 2011/782/WPZiB, 2012/739/WPZiB, 2013/185/WPZiB)
4. Unia Europejska – Kontrola sądowa zgodności z prawem aktów instytucji – Środki ograniczające wobec Syrii – Zakres kontroli
(Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 47; decyzja Rady 2013/255/WPZiB; rozporządzenia Rady: nr 36/2012; nr 363/2013)
5. Skarga o stwierdzenie nieważności – Wyrok stwierdzający nieważność – Skutki – Ograniczenie przez Trybunał – Środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Syrii – Ryzyko zaszkodzenia w sposób poważny i nieodwracalny skuteczności wszelkiego zamrożenia aktywów, o jakim, wobec osób, o których mowa w akcie, którego nieważność została stwierdzona, mogłaby w przyszłości zadecydować Rada – Utrzymanie w mocy skutków decyzji i rozporządzeń, których nieważność została stwierdzona, do dnia upływu terminu do wniesienia odwołania lub do dnia jego oddalenia
(art. 264 akapit drugi TFUE, art. 266 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 56 akapit pierwszy, art. 60 akapit drugi; decyzja Rady 2013/255/WPZiB; rozporządzenia Rady: nr 36/2012, nr 363/2013)
1. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 38–40, 46–50)
2. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 48)
3. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 53–56, 63–68)
4. Jeżeli chodzi o akty Rady wprowadzające środki ograniczające wobec Syrii, skuteczność kontroli sądowej gwarantowanej przez art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej wymaga w szczególności, by w ramach kontroli zgodności z prawem powodów uzasadniających decyzję o umieszczeniu lub pozostawieniu nazwiska określonej osoby w wykazie osób objętych sankcjami sąd Unii upewnił się, że decyzja ta opiera się na wystarczająco solidnej podstawie faktycznej. Oznacza to sprawdzenie okoliczności faktycznych podnoszonych w uzasadnieniu, które leży u podstaw wspomnianej decyzji, tak aby kontrola sądowa nie była ograniczona do oceny abstrakcyjnego prawdopodobieństwa przywołanych powodów, ale dotyczyła tego, czy powody te – lub co najmniej jeden z nich, uważany za sam w sobie wystarczający do wsparcia tejże decyzji – zostały wykazane. To do właściwego organu Unii należy – w razie zakwestionowania – wykazanie zasadności powodów wysuniętych przeciwko konkretnej osobie, a nie do tej osoby przedstawienie zaprzeczającego dowodu braku zasadności wspomnianych powodów. Jest istotne, by przedstawione przez odnośny organ informacje lub dowody wykazywały powody wysunięte wobec zainteresowanej osoby. Jeśli materiały te nie pozwalają na stwierdzenie zasadności danego powodu, sąd Unii pomija ten powód jako uzasadnienie rozpatrywanej decyzji o umieszczeniu w wykazie lub o pozostawieniu wpisu.
Jeśli materiały przedstawione przez Radę nie zawierają żadnych wskazówek na poparcie wysuniętych przeciwko skarżącemu twierdzeń, wynika z tego, że Rada nie uczyniła zadość ciężarowi dowodu, który spoczywa na niej na mocy art. 47 karty praw podstawowych.
(por. pkt 80, 81, 85, 86)
5. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 88–94)