POSTANOWIENIE PREZESA SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
z dnia 15 grudnia 2010 r.
Sprawy połączone F‑95/10 R i F‑105/10 R
Eberhard Bömcke
przeciwko
Europejskiemu Bankowi Inwestycyjnemu (EBI)
Służba publiczna – Personel Europejskiego Banku Inwestycyjnego – Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Przedstawiciele personelu – Pozbawienie funkcji z urzędu – Fumus boni iuris – Brak
Przedmiot: Skargi wniesione, po pierwsze, na podstawie art. 41 regulaminu pracowniczego EBI, a po drugie, na podstawie art. 278 TFUE i art. 157 EWEA oraz art. 279 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy art. 106a tego traktatu, w których E. Bömcke żąda w pierwszej kolejności zawieszenia wykonania decyzji EBI z dnia 22 września 2010 r. stwierdzającej wygaśnięcie jego mandatu przedstawiciela personelu ze względu na jego nieobecność przekraczającą cztery miesiące z rzędu, w drugiej kolejności, zawieszenia wykonania decyzji EBI z dnia 12 października 2010 r. potwierdzającej wygaśnięcie jego mandatu przedstawiciela personelu, a także zawieszenia przeprowadzenia częściowych wyborów do komitetu pracowniczego mających na celu obsadzenie jego wakującego mandatu, zaplanowanych na dni 1–8 grudnia 2010 r.
Orzeczenie: Wnioski o zastosowanie środków tymczasowych w sprawach połączonych F‑95/10 R i F‑105/10 R zostają oddalone. Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Streszczenie
1. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Środki tymczasowe – Przesłanki zastosowania – „Fumus boni iuris” – Pilny charakter – Charakter kumulatywny – Wyważenie wszystkich spornych interesów – Kolejność badania i sposób weryfikacji – Zakres swobodnej oceny przysługujący sędziemu orzekającemu w przedmiocie środków tymczasowych
(art. 278 TFUE, 279 TFUE; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 102 § 2)
2. Urzędnicy – Zwolnienie chorobowe – Przedterminowy powrót do pracy – Dopuszczalność
1. W ramach postępowania w przedmiocie środków tymczasowych przesłanki pilności i fumus boni iuris mają charakter kumulatywny, dlatego wniosek o zastosowanie środków tymczasowych należy oddalić, jeżeli jedna z tych przesłanek nie jest spełniona. W razie potrzeby sędzia rozpatrujący wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zestawia również ze sobą wagę poszczególnych wchodzących w grę interesów.
W ramach takiej całościowej analizy sędziemu orzekającemu w przedmiocie środków tymczasowych przysługuje szeroki zakres swobodnej oceny i ma on – w świetle konkretnych okoliczności danego przypadku – swobodę w określeniu sposobu, w jaki różne przesłanki powinny być zbadane, oraz kolejności ich badania, gdyż żaden przepis prawa nie narzuca mu z góry określonego schematu postępowania przy ocenie konieczności zarządzenia środków tymczasowych.
(zob. pkt 45, 46)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑173/99 R Elkaïm i Mazuel przeciwko Komisji, 10 września 1999 r., RecFP s. I‑A‑155, II‑811, pkt 18; sprawa T‑120/01 R De Nicola przeciwko EBI, 9 sierpnia 2001 r., RecFP s. I‑A‑171, II‑783, pkt 12, 13
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑38/06 R Bianchi przeciwko ETF, 31 maja 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑27, II‑A‑1‑93, pkt 20, 22
2. Nie istnieje zakaz powrotu do pracy przez pracownika przebywającego na zwolnieniu chorobowym przed datą przewidywalnego ustania niezdolności do pracy, określoną w zwolnieniu lekarskim zaświadczającym o takiej niezdolności, jeżeli rzeczony pracownik uzna, że ponownie jest w stanie wykonywać obowiązki. Tym samym, chociaż przedstawienie zaświadczenia lekarskiego rodzi domniemanie, że pracownik przebywa i pozostaje na zwolnieniu chorobowym przez cały okres, na który to zaświadczenie zostało wydane, domniemanie takie nie jest niewzruszalne, a zainteresowany pracownik może udowodnić, że powrócił do pracy przed upływem okresu niezdolności do pracy wskazanym w omawianym zaświadczeniu.
Jednakże interes służby wymaga, by sytuacja administracyjna pracownika była jednoznaczna. Z uwagi bowiem na to, że przedterminowy powrót pracownika do pracy stanowi dla pracodawcy nową okoliczność, dla właściwej organizacji służby może być konieczne, by pracodawca poczynił przygotowania w zakresie organizacji pracy.
Tym samym, zważywszy na interes służby i wynikający z niego wymóg jasnej sytuacji administracyjnej pracowników, nie wydaje się, by w razie, gdy pracownik twierdzi, że na nowo podjął swe obowiązki służbowe przed upływem okresu niezdolności do pracy określonego w przedstawionym przez siebie zaświadczeniu lekarskim, pracodawca zachował się nierozsądnie, odmawiając zakwestionowania mocy dowodowej wspomnianego zaświadczenia, jeżeli zachowanie danego urzędnika nie wskazuje jednoznacznie na przedterminowy powrót do pracy.
W tym względzie z samej okoliczności, że pracownik pojawił się punktualnie w swoim biurze nie można automatycznie wnioskować, że ponownie podjął on obowiązki służbowe, a nie przebywa na zwolnieniu chorobowym, na co wskazuje przedstawione przez niego zaświadczenie lekarskie.
W związku z powyższym instytucja może słusznie powoływać się na jasność sytuacji administracyjnej pracownika, aby wymagać w razie potrzeby, żeby pracownik pragnący podjąć na nowo obowiązki służbowe poinformował wyraźnie o tym podjęciu pracodawcę. Instytucja może się na nią również słusznie powoływać celem zobowiązania, by w razie ponownego wystąpienia u pracownika niezdolności do pracy po takim przedterminowym podjęciu przez niego obowiązków, zainteresowany przedstawił pracodawcy na usprawiedliwienie swojej nieobecności nowe zaświadczenie lekarskie.
(zob. pkt 54–58)