CURIA - Documents

Home > Search form > List of results > Documents

Start printing

Language of document : ECLI:EU:T:2001:133

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟΥ (τρίτο τμήμα)

της 10ης Μαΐου 2001 (1)

«Προσφυγή ακυρώσεως - Εισαγωγή συσκευών τηλεοράσεως προερχομένων από την Τουρκία - Συμφωνία Συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας - Αρθρο 3, παράγραφος 1, του προσθέτου πρωτοκόλλου - Εξισωτική εισφορά - Αρθρο 13, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΟΚ) 1430/79 - Μη δικαιολογημένη διαγραφή χρέους εισαγωγικών δασμών - Δικαιώματα άμυνας»

Στις συνεκδικαζόμενες υποθέσεις T-186/97, T-187/97, T-190/97 έως T-192/97, T-210/97, T-211/97, T-216/97 έως T-218/97, T-279/97, T-280/97, T-293/97 και T-147/99,

Kaufring AG, με έδρα στο Ντύσσελντορφ (Γερμανία), εκπροσωπούμενη από τους D. Ehle και V. Schiller, δικηγόρους, με τόπο επιδόσεων στο Λουξεμβούργο,

προσφεύγουσα στην υπόθεση T-186/97,

Crown Europe GmbH, με έδρα στο Gelsenkirchen (Γερμανία), εκπροσωπούμενη από τους D. Ehle και V. Schiller, δικηγόρους, με τόπο επιδόσεων στο Λουξεμβούργο,

προσφεύγουσα στην υπόθεση T-187/97,

Profex Electronic Verwaltungsgesellschaft mbH, με έδρα στο Tiefenbach (Γερμανία), εκπροσωπούμενη αρχικώς από τον G. Sobotta και στη συνέχεια από τον E. O. Rau, δικηγόρους, με τόπο επιδόσεων στο Λουξεμβούργο,

προσφεύγουσα στην υπόθεση T-190/97,

Horten AG, με έδρα στο Ντύσσελντορφ, εκπροσωπούμενη από τους D. Ehle και V. Schiller, δικηγόρους, με τόπο επιδόσεων στο Λουξεμβούργο,

προσφεύγουσα στην υπόθεση T-191/97,

Dr. Seufert GmbH, με έδρα στην Καρλσρούη (Γερμανία), εκπροσωπούμενη από τους D. Ehle και V. Schiller, δικηγόρους, με τόπο επιδόσεων στο Λουξεμβούργο,

προσφεύγουσα στην υπόθεση T-192/97,

Grundig AG, με έδρα στο Fürth (Γερμανία), εκπροσωπούμενη από τους D. Ehle και V. Schiller, δικηγόρους, με τόπο επιδόσεων στο Λουξεμβούργο,

προσφεύγουσα στην υπόθεση T-210/97,

Hertie Waren- und Kaufhaus GmbH, με έδρα στη Φρανκφούρτη επί του Μάιν (Γερμανία), εκπροσωπούμενη από τους D. Ehle και V. Schiller, δικηγόρους, με τόπο επιδόσεων στο Λουξεμβούργο,

προσφεύγουσα στην υπόθεση T-211/97,

Lema SA , με έδρα στο Gennevilliers (Γαλλία), εκπροσωπούμενη από τον F. Goguel, δικηγόρο, με τόπο επιδόσεων στο Λουξεμβούργο,

προσφεύγουσα στην υπόθεση T-216/97,

Masco SA, πρώην Seiga SA (High Tech Industries), με έδρα στο Thiais (Γαλλία), εκπροσωπούμενη από τον F. Goguel, δικηγόρο, με τόπο επιδόσεων στο Λουξεμβούργο,

προσφεύγουσα στις υποθέσεις T-217/97 και T-218/97,

DFDS Transport BV, με έδρα στο Venlo (Κάτω Χώρες), εκπροσωπούμενη από τον C. Grisart, δικηγόρο, με τόπο επιδόσεων στο Λουξεμβούργο,

προσφεύγουσα στην υπόθεση T-279/97,

Wilson Holland BV, με έδρα στο Hoogvliet Ρόττερνταμ (Κάτω Χώρες), εκπροσωπούμενη από τον C. Grisart, δικηγόρο, με τόπο επιδόσεων στο Λουξεμβούργο,

προσφεύγουσα στην υπόθεση T-280/97,

Elta GmbH, με έδρα στο Dreieich-Sprendlingen (Γερμανία), εκπροσωπούμενη από τους G. Breit και A. Breit, δικηγόρους,

προσφεύγουσα στην υπόθεση T-293/97,

Miller NV, με έδρα στο Willebroek (Βέλγιο), εκπροσωπούμενη από τους Y. Van Gerven και I. Bernaerts, δικηγόρους, με τόπο επιδόσεων στο Λουξεμβούργο,

προσφεύγουσα στην υπόθεση T-147/99,

Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Βορείου Ιρλανδίας, εκπροσωπούμενο, στις υποθέσεις T-186/97, T-187/97, T-190/97 έως T-192/97, T-210/97, T-211/97, T-279/97, T-280/97 και T-293/97, από τις M. Ewing και R. V. Magrill, επικουρούμενες από τον D. Wyatt, QC, και, στις υποθέσεις T-216/97 έως T-218/97, από τον D. Cooper, επικουρούμενο από τον D. Wyatt, με τόπο επιδόσεων στο Λουξεμβούργο,

παρεμβαίνον στις υποθέσεις T-186/97, T-187/97,

T-190/97 έως T-192/97, T-210/97, T-211/97, T-216/97 έως

T-218/97, T-279/97, T-280/97 και T-293/97,

από την

Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, εκπροσωπούμενη αρχικώς από τους E. Röder και C.-D. Quassowski και στη συνέχεια από τους W. D. Plessing και C.-D. Quassowski,

παρεμβαίνουσα στις υποθέσεις T-186/97, T-187/97,

T-190/97 έως T-192/97 και T-210/97,

και από την

Γαλλική Δημοκρατία, εκπροσωπούμενη αρχικώς από την K. Rispal-Bellanger και τους G. Mignot και F. Pascal και στη συνέχεια από την K. Rispal-Bellanger και τον C. Vasak, με τόπο επιδόσεων στο Λουξεμβούργο,

παρεμβαίνουσα στις υποθέσεις T-186/97, T-187/97, T-190/97 έως

T-192/97, T-210/97, T-211/97 και T-216/97 έως T-218/97,

κατά

Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, εκπροσωπούμενης, στις υποθέσεις T-186/97, T-187/97, T-190/97 έως T-192/97, T-210/97, T-211/97 και T-293/97, από τον R. B. Wainwright, επικουρούμενο αρχικώς από την K. Schreyer και στη συνέχεια από τον G. zur Hausen, στις υποθέσεις T-216/97 έως T-218/97, αρχικώς από τον M. Nolin και στη συνέχεια από τον R. Tricot, επικουρούμενο από τον A. Barav, δικηγόρο και barrister, στις υποθέσεις T-279/97 και T-280/97, από τον R. B. Wainwright, επικουρούμενο από τον R. Tricot, και, στην υπόθεση T-147/99, από τον R. Tricot, επικουρούμενο από τον J. Stuyck, δικηγόρο, με τόπο επιδόσεων στο Λουξεμβούργο,

καθής,

ΤΟ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ

(τρίτο τμήμα),

συγκείμενο από τους K. Lenaerts, Πρόεδρο, J. Azizi και M. Jaeger, δικαστές,

γραμματέας: P. de Bandt, εισηγητής σε γραφείο δικαστή,

έχοντας υπόψη την έγγραφη διαδικασία και κατόπιν της προφορικής διαδικασίας της 10ης Ιουλίου 2000,

εκδίδει την ακόλουθη

Απόφαση

Το νομικό πλαίσιο

I- Η κανονιστική ρύθμιση περί εξισωτικής εισφοράς

Α - Η Συμφωνία Συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας

1.

Οι παρούσες υποθέσεις εντάσσονται στο πλαίσιο της Συμφωνίας Συνδέσεως μεταξύ της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας και της Τουρκίας (στο εξής: Συμφωνία Συνδέσεως) η οποία υπογράφηκε στην Αγκυρα από τη Δημοκρατία της Τουρκίας, αφενός, και από τα κράτη μέλη της ΕΟΚ και από την Κοινότητα, αφετέρου (στο εξής: τα συμβαλλόμενα μέρη). Η Συμφωνία Συνδέσεως επικυρώθηκε με την απόφαση 64/732/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 23ης Δεκεμβρίου 1963 (ΕΕ ειδ. έκδ. 05/001, σ. 64), και άρχισε να ισχύει την 1η Δεκεμβρίου 1964.

2.

Σύμφωνα με το άρθρο 2, το οποίο περιλαμβάνεται στον τίτλο Ι σχετικά με τις αρχές που διέπουν τη Συμφωνία Συνδέσεως, η εν λόγω συμφωνία έχει ως αντικείμενο την προαγωγή της συνεχούς και ισόρροπης ενισχύσεως των εμπορικών και οικονομικών σχέσεων μεταξύ των συμβαλλομένων μερών.

3.

Η συμφωνία περιλαμβάνει μια προπαρασκευαστική φάση επιτρέπουσα στη Δημοκρατία της Τουρκίας, σύμφωνα με το άρθρο 3, να ενισχύσει την οικονομία της, με τη βοήθεια της Κοινότητας, μια μεταβατική φάση αποβλέπουσα, σύμφωνα με το άρθρο 4, στη βαθμιαία σύσταση τελωνειακής ενώσεως και στην προσέγγιση των οικονομικών πολιτικών και μια οριστική φάση η οποία, σύμφωνα με το άρθρο 5, βασίζεται στην τελωνειακή ένωση και συνεπάγεται την ενίσχυση του συντονισμού των οικονομικών πολιτικών. Σύμφωνα με το άρθρο 4, η Συμφωνία Συνδέσεως πρέπει να επιτρέψει, εν καιρώ, να εξεταστεί η δυνατότητα προσχωρήσεως της Δημοκρατίας της Τουρκίας στην Κοινότητα.

4.

Σύμφωνα με το άρθρο 7, τα συμβαλλόμενα μέρη λαμβάνουν όλα τα κατάλληλα γενικά ή ειδικά μέτρα για να εξασφαλίσουν την εκπλήρωση των υποχρεώσεων που απορρέουν από τη συμφωνία και απέχουν από κάθε μέτρο που δύναται να θέσει σε κίνδυνο την επίτευξη των σκοπών της συμφωνίας.

5.

Τα άρθρα 22 και 23, τα οποία περιλαμβάνονται στον τίτλο ΙΙΙ περί των γενικών και τελικών διατάξεων, προβλέπουν τη σύσταση Συμβουλίου Συνδέσεως αποτελούμενου, αφενός, από μέλη των Κυβερνήσεων των κρατών μελών, του Συμβουλίου και της Επιτροπής και, αφετέρου, από μέλη της Τουρκικής Κυβερνήσεως. Το Συμβούλιο Συνδέσεως έχει την εξουσία να λαμβάνει αποφάσεις με ομοφωνία για την επίτευξη των στόχων της Συμφωνίας Συνδέσεως. Με το άρθρο 25 παρέχεται στο Συμβουλίο Συνδέσεως, τη σύγκληση του οποίου μπορεί να ζητήσει καθένα από τα συμβαλλόμενα μέρη, η αρμοδιότητα να ρυθμίζει οποιαδήποτε διαφορά σχετικά με την εφαρμογή ή την ερμηνεία της Συμφωνίας Συνδέσεως ή να υποβάλλει τη διαφορά στο Δικαστήριο.

6.

Τέλος, η συμφωνία περί των μέτρων που πρέπει να ληφθούν και περί των διαδικασιών για την εφαρμογή της Συμφωνίας Συνδέσεως (ΕΕ ειδ. έκδ. 11/001, σ. 65) προβλέπει, στο άρθρο 1, τον τρόπο κατά τον οποίο καθορίζεται η κοινήθέση των αντιπροσώπων της Κοινότητας και των κρατών μελών στο πλαίσιο του Συμβουλίου Συνδέσεως.

Β - Το άρθρο 3, παράγραφος 1, του προσθέτου πρωτοκόλλου

7.

Για να καθορισθούν οι προϋποθέσεις, ο τρόπος και ο ρυθμός της πραγματοποιήσεως της μεταβατικής φάσεως που προβλέπεται στη Συμφωνία Συνδέσεως, τα συμβαλλόμενα μέρη υπέγραψαν, στις 23 Νοεμβρίου 1970, στις Βρυξέλλες, ένα πρόσθετο πρωτόκολλο. Το πρωτόκολλο αυτό επικυρώθηκε με τον κανονισμό (ΕΟΚ) 2760/72 του Συμβουλίου, της 19ης Δεκεμβρίου 1972 (ΕΕ ειδ. έκδ. 11/002, σ. 149).

8.

Δεδομένου ότι η προβλεπόμενη στη Συμφωνία Συνδέσεως οριστική φάση άρχισε να ισχύει μόλις στις 31 Δεκεμβρίου 1995 (απόφαση 1/95 του Συμβουλίου Συνδέσεως, της 22ας Δεκεμβρίου 1995, για την εφαρμογή της οριστικής φάσης της τελωνειακής ένωσης, ΕΕ 1996, L 35, σ. 1), οι διατάξεις του προσθέτου πρωτοκόλλου ίσχυαν κατά τον χρόνο των εισαγωγών τις οποίες αφορούν οι αποφάσεις της Επιτροπής των οποίων ζητείται η ακύρωση στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας.

9.

Μεταξύ των διατάξεων αυτών περιλαμβάνεται ειδικότερα το άρθρο 3, παράγραφος 1, του εν λόγω πρωτοκόλλου. Σύμφωνα με το άρθρο αυτό, οι διατάξεις του προσθέτου πρωτοκόλλου σχετικά με την κατάργηση των δασμών και των ποσοτικών περιορισμών (στο εξής: προτιμησιακό καθεστώς) εφαρμόζονται «επίσης επί των παραγομένων στην Κοινότητα ή την Τουρκία εμπορευμάτων για την παραγωγή των οποίων έχουν χρησιμοποιηθεί προϊόντα προελεύσεως τρίτων χωρών τα οποία δεν ευρίσκονται [δεν ευρίσκονταν] σε ελεύθερη κυκλοφορία στην Κοινότητα ή στην Τουρκία».

10.

Προβλέπεται πάντως ότι η υπαγωγή των εμπορευμάτων αυτών στο προτιμησιακό καθεστώς τελεί υπό την προϋπόθεση της εισπράξεως, στο κράτος εξαγωγής, εξισωτικής εισφοράς, ο συντελεστής της οποίας ισούται με ποσοστό των δασμών του Κοινού Δασμολογίου που προβλέπονται για τα προϊόντα προελεύσεως τρίτων χωρών τα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή των εν λόγω εμπορευμάτων (στο εξής: εξισωτική εισφορά).

11.

Προβλέπεται επίσης ότι το Συμβούλιο Συνδέσεως καθορίζει τον συντελεστή της εξισωτικής εισφοράς καθώς και τον τρόπο εισπράξεώς της. Τέλος, το Συμβούλιο Συνδέσεως καθορίζει τις μεθόδους διοικητικής συνεργασίας για την εφαρμογή του άρθρου 3, παράγραφος 1, του προσθέτου πρωτοκόλλου (άρθρο 4 του προσθέτου πρωτοκόλλου).

12.

Κατ' εφαρμογήν των τελευταίων αυτών διατάξεων, το Συμβούλιο Συνδέσεως έλαβε ορισμένο αριθμό αποφάσεων σχετικά με την εξισωτική εισφορά.

13.

Με την απόφαση 2/72, της 29ης Δεκεμβρίου 1972 (η οποία δεν δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων), το Συμβούλιο Συνδέσεως καθόρισε σε εκατό το ποσοστό των δασμών του Κοινού Δασμολογίου που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη για τον υπολογισμό της εξισωτικής εισφοράς για τα παραγόμενα στην Τουρκία εμπορεύματα.

14.

Με την απόφαση 3/72, της 29ης Δεκεμβρίου 1972 (η οποία δεν δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα), το Συμβούλιο Συνδέσεως καθόρισε τον τρόπο εισπράξεως της εξισωτικής εισφοράς. Σύμφωνα με την απόφαση αυτή, η εισφορά πρέπει να υπολογίζεται βάσει του είδους και της τελωνειακής αξίας των προϊόντων καταγωγής τρίτων χωρών τα οποία χρησιμοποιήθηκαν στην παραγωγή των εμπορευμάτων στο έδαφος των συμβαλλομένων μερών (στο εξής: συστατικά μέρη καταγωγή τρίτων χωρών) (άρθρο 1). Σε περίπτωση απαλλαγής ή μερικής ή πλήρους αναστολής της καταβολής των δασμών επί αυτών των συστατικών μερών, η εξισωτική εισφορά είναι πληρωτέα μέχρι του ποσού των μη εισπραχθέντων δασμών (άρθρο 3). Η Κοινότητα και η Δημοκρατία της Τουρκίας ενημερώνονται αμοιβαίως και ενημερώνουν το Συμβούλιο Συνδέσεως σχετικά με τα μέτρα τα οποία λαμβάνουν για την εξασφάλιση της ομοιόμορφης εφαρμογής της αποφάσεως (άρθρο 4).

15.

Τέλος, το Συμβούλιο Συνδέσεως εξέδωσε την απόφαση 5/72, της 29ης Δεκεμβρίου 1972, περί των μεθόδων διοικητικής συνεργασίας για την εφαρμογή των άρθρων 2 και 3 του συνημμένου στη Συμφωνία της Αγκυρας προσθέτου πρωτοκόλλου (JO 1973, L 59, σ. 74), σύμφωνα με την οποία η προσκόμιση δικαιολογητικού εκδοθέντος κατόπιν αιτήσεως του εξαγωγέα από τις τελωνειακές αρχές της Δημοκρατίας της Τουρκίας ή ενός κράτους μέλους είναι αναγκαία για την υπαγωγή στο προτιμησιακό καθεστώς. Για τα εμπορεύματα που μεταφέρονται απ' ευθείας στην Κοινότητα από την Τουρκία, πρόκειται για το πιστοποιητικό κυκλοφορίας των εμπορευμάτων A.TR.1 (στο εξής: πιστοποιητικό A.TR.1), υπόδειγμα του οποίου είναι συνημμένο στην απόφαση (άρθρο 2). Το υπόδειγμα αυτό αντικαταστάθηκε με το έντυπο που είναι συνημμένο στην απόφαση 1/78 του Συμβουλίου Συνδέσεως, της 18ης Ιουλίου 1978, με την οποία τροποποιήθηκε η απόφαση 5/72 (JO L 253, σ. 2).

16.

Στην οπίσθια όψη του εν λόγω εντύπου εμφαίνονται επεξηγήσεις σχετικά με τα «εμπορεύματα για τα οποία μπορεί να εκδοθεί [πιστοποιητικό A.TR.1]». Σύμφωνα με το σημείο Ι 1, στοιχείο c, των επεξηγήσεων αυτών, αυτό ισχύει για τα «παραχθέντα στο κράτος εξαγωγής εμπορεύματα, στην παραγωγή των οποίων χρησιμοποιήθηκαν προϊόντα για τα οποία δεν καταβλήθηκαν δασμοί και επιβαρύνσεις ισοδυνάμου αποτελέσματος που έπρεπε να καταβληθούν ή τα οποία έτυχαν πλήρους ή μερικής επιστροφής των εν λόγω δασμών ή επιβαρύνσεων, υπό την επιφύλαξη ότι εισπράττεται, εφόσον οφείλεται, η συναφώς προβλεπόμενη εισφορά».

17.

Το άρθρο 11 της προμνημονευθείσας αποφάσεως 5/72 προβλέπει ότι τα κράτη μέλη και η Δημοκρατία της Τουρκίας παρέχουν αμοιβαίως την αρωγή τους, μέσωτων αντιστοίχων τελωνειακών διοικήσεων, για τον έλεγχο της αυθεντικότητας και του κανονικού χαρακτήρα των πιστοποιητικών, «για να εξασφαλιστεί η ορθή εφαρμογή των διατάξεων της παρούσας αποφάσεως». Το άρθρο 12 της αποφάσεως 5/72 προβλέπει ότι:

«η [Δημοκρατία της] Τουρκία[ς], τα κράτη μέλη και η Κοινότητα λαμβάνουν, στον τομέα της αρμοδιότητάς τους, τα μέτρα που συνεπάγεται η εκτέλεση των διατάξεων της αποφάσεως.»

Γ - Μεταφορά στην εσωτερική έννομη τάξη από τις τουρκικές αρχές της κανονιστικής ρυθμίσεως περί εξισωτικής εισφοράς

1. Περίοδος πριν από την έκδοση του διατάγματος του Ιανουαρίου 1994

18.

Μέχρι τις 15 Ιανουαρίου 1994, η Τουρκική Κυβέρνηση δεν είχε θεσπίσει, κατά τρόπο γενικό, κανονιστική ρύθμιση προβλέπουσα την είσπραξη, σύμφωνα με το άρθρο 3, παράγραφος 1, του προσθέτου πρωτοκόλλου, εξισωτικής εισφοράς για τα εμπορεύματα που παράγονται από συστατικά μέρη καταγωγής τρίτων χωρών τα οποία δεν είχαν τεθεί σε ελεύθερη κυκλοφορία στην Τουρκία. Απεναντίας, η Τουρκική Κυβέρνηση είχε καθιερώσει πρόγραμμα ενισχύσεως των εξαγωγών και εκδώσει, τον Ιούνιο του 1992, δύο διατάγματα αναφερόμενα το ένα στην είσπραξη ανισταθμιστικού τέλους και, το άλλο, στην αναστολή της καταβολής ορισμένων εισαγωγικών δασμών.

α) Το πρόγραμμα ενισχύσεως των εξαγωγών

19.

Για να ενθαρρύνουν τις εξαγωγές τουρκικών προϊόντων προς την Κοινότητα και τις τρίτες χώρες, οι τουρκικές αρχές καθιέρωσαν πρόγραμμα ενισχύσεως των εξαγωγών (export incentive scheme, στο εξής: πρόγραμμα ενθαρρύνσεως των εξαγωγών). Το πρόγραμμα αυτό προέβλεπε την απαλλαγή από τους δασμούς κατά την εισαγωγή συστατικών μερών καταγωγής τρίτων χωρών, υπό την προϋπόθεση ότι τα μέρη αυτά ενσωματώνονταν σε προϊόντα τα οποία στη συνέχεια εξάγονταν στην Κοινότητα ή σε τρίτες χώρες. Οι τουρκικές εταιρίες που επιθυμούσαν να τύχουν της απαλλαγής έπρεπε να διαθέτουν πιστοποιητικό ενισχύσεως των εξαγωγών εκδιδόμενο από τις τουρκικές αρχές. Το όνομα των εταιριών που εντάσσονταν στο πρόγραμμα ενθαρρύνσεως των εξαγωγών δημοσιευόταν ετησίως στην τουρκική Επίσημη Εφημερίδα. Η απαλλαγή από τους εισαγωγικούς δασμούς ίσχυε μόνον υπό την προϋπόθεση ότι τα προϊόντα στα οποία ενσωματώνονταν τα εν λόγω συστατικά μέρη εξάγονταν πριν από την εκπνοή ορισμένης προθεσμίας μετά την εισαγωγή αυτών των συστατικών μερών στην Τουρκία. Κατά την εισαγωγή, οι κανονικά οφειλόμενοι δασμοί υπολογίζονταν και κατατίθεντο σε τραπεζικά ιδρύματα. Στη συνέχεια, μετά την παραγωγή και την εξαγωγή των εμπορευμάτων, η επιχείρηση απεδείκνυε τις εξαγωγές της για να αναλάβει τα κατατεθέντα ποσά.

β) Διατάγματα εκδοθέντα από την Τουρκική Κυβέρνηση τον Ιούνιο του 1992

20.

Με έγγραφο της 28ης Ιουλίου 1992, η Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Δημοκρατίας της Τουρκίας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες ενημέρωσε το Συμβούλιο Συνδέσεως για την έκδοση, στις 16 Ιουνίου 1992, δύο διαταγμάτων από την Τουρκική Κυβέρνηση.

21.

Πρόκειται, πρώτον, για το διάταγμα 92/3177, της 16ης Ιουνίου 1992, το οποίο δημοσιεύθηκε στην Τουρκική Επίσημη Εφημερίδα αριθ. 21277 της 7ης Ιουλίου 1992 και άρχισε να ισχύει την ίδια ημέρα. Το διάταγμα αυτό προβλέπει ότι οι εξαγωγείς οι οποίοι επιθυμούν να εξαγάγουν συσκευές έγχρωμης τηλεοράσεως μέσω του πιστοποιητικού A.TR.1 οφείλουν να λάβουν έκθεση πραγματογνωμοσύνης από το εμπορικό επιμελητήριο στο οποίο ανήκουν, από την οποία να προκύπτει ότι η αξία των συστατικών μερών καταγωγής τρίτων χωρών είναι κατώτερη ή ίση προς το 56 % της συνολικής αξίας fob των συσκευών τηλεοράσεως. Οι τελωνειακές αρχές οφείλουν να εισπράττουν εξισωτική εισφορά αν από την πραγματογνωμοσύνη προκύπτει ότι η αξία των συστατικών μερών καταγωγής τρίτων χωρών υπερβαίνει το ποσοστό αυτό. Η κατά τον τρόπο αυτό ειπραττόμενη εξισωτική εισφορά καταβάλλεται στο Ταμείο ενισχύσεως και σταθεροποιήσεως των τιμών (Support and Price Stabilization Fund). Η εκτέλεση του διατάγματος αυτού εμπίπτει στην αρμοδιότητα του Υπουργού στον οποίο υπάγεται η αρμόδια για το Δημόσιο Ταμείο και το Εξωτερικό Εμπόριο υπό-γραμματεία (Undersecretariat for Treasury and External Commerce).

22.

Η Τουρκική Κυβέρνηση εξέδωσε την ίδια ημέρα το διάταγμα 92/3127, το οποίο δημοσιεύθηκε στην τουρκική Επίσημη Εφημερίδα αριθ. 21277 της 7ης Ιουλίου 1992 και άρχισε να ισχύει την ίδια ημερομηνία. Το διάταγμα αυτό προβλέπει την αναστολή των εισαγωγικών δασμών επί των εισαγομένων στην Τουρκία καθοδικών σωλήνων για έγχρωμες τηλεοράσεις, ανεξαρτήτως της καταγωγής τους (ΕΟΚ ή τρίτες χώρες) και ανεξαρτήτως του προορισμού των τηλεοράσεων (εσωτερική αγορά, ΕΟΚ ή τρίτη χώρα).

2. Διάταγμα εκδοθέν από την Τουρκική Κυβέρνηση τον Ιανουάριο του 1994

23.

Στις 12 Ιανουαρίου 1994, η Τουρκική Κυβέρνηση εξέδωσε το διάταγμα 94/5168, που δημοσιεύθηκε στην τουρκική Επίσημη Εφημερίδα αριθ. 21832 της 28ης Ιανουαρίου 1994. Το άρθρο 1 του διατάγματος αυτού προβλέπει την είσπραξη εξισωτικής εισφοράς για τα συστατικά μέρη καταγωγής τρίτων χωρών που ενσωματώνονται σε έγχρωμες τηλεοράσεις προοριζόμενες για την Κοινότητα. Ο συντελεστής της εισφοράς αντιστοιχεί στον συντελεστή που προβλέπεται από το Κοινό Δασμολόγιο για προϊόντα αυτού του είδους. Τα κατά τον τρόπο αυτό εισπραττόμενα ποσά καταβάλλονται στο Ταμείο για την προώθηση των επενδύσεων και υπηρεσιών που αποφέρουν συνάλλαγμα (Fund for the Promotion of Investments and Foreign Exchange Earning Services). Με το άρθρο 2 του διατάγματος 94/5168 καταργείται το προμνημονευθέν διάταγμα 92/3127. Σχετικάμε το διάταγμα 94/5168 δημοσιεύθηκε ανακοίνωση στην τουρκική Επίσημη Εφημερίδα αριθ. 21845 της 10ης Φεβρουαρίου 1994.

24.

Επιπλέον, στις 16 Αυγούστου 1994, η Τουρκική Κυβέρνηση εξέδωσε το διάταγμα 94/5782, που δημοσιεύθηκε στην τουρκική Επίσημη Εφημερίδα της 26ης Αυγούστου 1994, με το οποίο επεκτείνεται η είσπραξη της εξισωτικής εισφοράς σε όλα τα προϊόντα που περιέχουν συστατικά μέρη καταγωγής τρίτων χωρών τα οποία δεν είχαν τεθεί σε ελεύθερη κυκλοφορία στην Τουρκία.

II - Κανονιστική ρύθμιση σχετικά με τη διαγραφή χρέους και τη μη είσπραξη των δασμών

Α - Ουσιαστικές διατάξεις σχετικά με τη διαγραφή χρέους και τη μη εκ των υστέρων είσπραξη των δασμών

1. Διατάξεις εφαρμοζόμενες στις επίμαχες εισαγωγές

25.

Όπως προκύπτει από τη δεύτερη αιτιολογική σκέψη των προσβαλλομένων αποφάσεων, οι αποφάσεις αυτές αφορούν εισαγωγές στην Κοινότητα έγχρωμων τηλεοράσεων προερχομένων από την Τουρκία, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν κατά τα έτη 1991 έως 1993 και στις αρχές του έτους 1994 (στο εξής: επίμαχη περίοδος). Όλες σχεδόν οι εισαγωγές αυτές διέπονται συνεπώς, αφενός, από τον κανονισμό (ΕΟΚ) 1430/79 του Συμβουλίου, της 2ας Ιουλίου 1979, περί της επιστροφής ως αχρεωστήτως εισπραχθέντων ή της διαγραφής χρέους εισαγωγικών ή εξαγωγικών δασμών (ΕΕ ειδ. έκδ. 11/015, σ. 162), όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό (ΕΟΚ) 3069/86 του Συμβουλίου, της 7ης Οκτωβρίου 1986 (ΕΕ L 286, σ. 1), και, αφετέρου, από τον κανονισμό (ΕΟΚ) 1697/79 του Συμβουλίου, της 24ης Ιουλίου 1979, περί της εκ των υστέρων εισπράξεως εισαγωγικών ή εξαγωγικών δασμών που δεν κατέστησαν απαιτητοί από τον φορολογούμενο, για εμπορεύματα που διασαφηνίσθηκαν σε τελωνειακό καθεστώς συνεπαγόμενο την υποχρέωση καταβολής τέτοιων δασμών (ΕΕ ειδ. έκδ. 02/007, σ. 254).

26.

Όσον αφορά τις εισαγωγές που πραγματοποιήθηκαν μετά την έναρξη της ισχύος, την 1η Ιανουαρίου 1994, του κανονισμού (ΕΟΚ) 2913/92 του Συμβουλίου, της 12ης Οκτωβρίου 1992, περί θεσπίσεως κοινοτικού τελωνειακού κώδικα (ΕΕ L 302, σ. 1, στο εξής: τελωνειακός κώδικας), επισημαίνεται ότι οι σχετικές διατάξεις των κανονισμών 1430/79 και 1697/79 αντικαταστάθηκαν από διατάξεις του τελωνειακού κώδικα οι οποίες σχεδόν ταυτίζονται. Λόγω της ταυτότητας αυτής, η νομολογία του Δικαστηρίου και του Πρωτοδικείου σχετικά με τις πρώτες διατάξεις εφαρμόζεται και στις δεύτερες (αποφάσεις του Πρωτοδικείου της 16ης Ιουλίου 1998, T-195/97, Kia Motors και Broekman Motorships κατά Επιτροπής, Συλλογή 1998, σ. II-2907, σκέψη 33, και του Δικαστηρίου, της 11ης Νοεμβρίου 1999, C-48/98, Söhl & Söhlke, Συλλογή 1999, σ. I-7877, σκέψη 53). Επομένως, δεν είναι αναγκαίο να γίνει διάκριση των εισαγωγών που διέπονται από τοντελωνειακό κώδικα. Κατά συνέπεια, μνεία των σχετικών διατάξεων του τελωνειακού κώδικα θα γίνεται μόνον εφόσον παρίσταται ανάγκη.

2. Διαφορά μεταξύ της διαγραφής χρέους και της μη εισπράξεως

27.

Η ουσιώδης διαφορά μεταξύ της διαγραφής χρέους και της μη εισπράξεως των δασμών συνίσταται στο ότι, στην περίπτωση της διαγραφής χρέους, οι δασμοί υπολογίστηκαν ήδη από τις τελωνειακές αρχές, ενώ αυτό δεν συμβαίνει όσον αφορά τη μη είσπραξη. Ως «υπολογισμός» νοείται η εγγραφή, από τις τελωνειακές αρχές, του ποσού των εισαγωγικών ή εξαγωγικών δασμών που προκύπτει από τελωνειακή οφειλή στα λογιστικά βιβλία ή σε οποιοδήποτε άλλο υπόθεμα επέχον θέση λογιστικών βιβλίων (άρθρο 217 του τελωνειακού κώδικα).

3. Προϋποθέσεις της διαγραφής χρέους των δασμών

28.

Οι προϋποθέσεις της διαγραφής χρέους των δασμών καθορίζονταν, μέχρι την 1η Ιανουαρίου 1994, στο άρθρο 13, παράγραφος 1, του κανονισμού 1430/79, όπως τροποποιήθηκε. Το άρθρο αυτό προβλέπει ότι :

«[...] η διαγραφή εισαγωγικών δασμών είναι δυνατή σε ειδικές περιπτώσεις [...] οι οποίες προκύπτουν από περιστάσεις κατά τις οποίες δεν υπήρξε ούτε προφανής αμέλεια ούτε δόλος εκ μέρους του ενδιαφερομένου.»

29.

Στο άρθρο 4, σημείο 2, στοιχείο γ´, του κανονισμού (ΕΟΚ) 3799/86 της Επιτροπής, της 12ης Δεκεμβρίου 1986, που καθορίζει τις διατάξεις εφαρμογής των άρθρων 4α, 6α, 11α και 13 του κανονισμού 1430/79 (ΕΕ L 352, σ. 19), θεωρείται ως μη συνιστώσα αφ' εαυτής ειδική περίπτωση, κατά την έννοια του άρθρου 13 του κανονισμού 1430/79, «η προσκόμιση, έστω και με καλή πίστη, για τη χορήγηση προτιμησιακής δασμολογικής μεταχείρισης για εμπορεύματα που διασαφήθηκαν για να τεθούν σε ελεύθερη κυκλοφορία, εγγράφων τα οποία εκ των υστέρων αποδείχθηκαν ότι είναι ψευδή, πλαστογραφημένα ή δεν ίσχυαν για τη χορήγηση αυτής της προτιμησιακής δασμολογικής μεταχείρισης».

30.

Με την έναρξη της ισχύος του τελωνειακού κώδικα, ο κανονισμός 1430/79 καταργήθηκε (άρθρο 251 του τελωνειακού κώδικα). Το περιεχόμενο του άρθρου 13, παράγραφος 1, του κανονισμού αυτού περιλαμβάνεται στο άρθρο 239, παράγραφος 1, του τελωνειακού κώδικα, το οποίο προβλέπει, με διατύπωση σχεδόν πανομοιότυπη, ότι:

«[...] η διαγραφή εισαγωγικών ή εξαγωγικών δασμών είναι δυνατή σε περιπτώσεις [...] οι οποίες προκύπτουν από περιστάσεις κατά τις οποίες δεν υπήρξε ούτε προφανής αμέλεια ούτε δόλος εκ μέρους του ενδιαφερομένου [...]».

31.

Ο κανονισμός 3799/86 καταργήθηκε από το άρθρο 913 του κανονισμού (ΕΟΚ) 2454/93 της Επιτροπής, της 2ας Ιουλίου 1993, για τον καθορισμό ορισμένων διατάξεων εφαρμογής του τελωνειακού κώδικα (ΕΕ L 253, σ. 1).

32.

Το άρθρο 4, σημείο 2, στοιχείο γ´, του κανονισμού 3799/86 αντικαταστάθηκε από το άρθρο 904 του κανονισμού 2454/93, το οποίο προβλέπει ότι:

«[...] η διαγραφή εισαγωγικών δασμών δεν εγκρίνεται όταν, κατά περίπτωση, ο μόνος λόγος υποστήριξης της αίτησης [...] διαγραφής συνίσταται: [...] γ) στην προσκόμιση, έστω και με καλή πίστη, για τη χορήγηση προτιμησιακής δασμολογικής μεταχείρισης για εμπορεύματα που διασαφήστηκαν για να τεθούν σε ελεύθερη κυκλοφορία, εγγράφων τα οποία εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι ήταν ψευδή, πλαστογραφημένα ή δεν ίσχυαν για τη χορήγηση αυτής της προτιμησιακής δασμολογικής μεταχείρισης.»

4. Προϋποθέσεις για τη μη εκ των υστέρων είσπραξη των δασμών

33.

Οι προϋποθέσεις για τη μη εκ των υστέρων είσπραξη των δασμών καθορίζονταν, μέχρι την έναρξη της ισχύος του τελωνειακού κώδικα, στο άρθρο 5, παράγραφος 2, του κανονισμού 1697/79. Το άρθρο αυτό προέλβεπε τα εξής:

«Οι αρμόδιες αρχές δύνανται να μην προβαίνουν σε ενέργειες εισπράξεως εκ των υστέρων ποσού εισαγωγικών ή εξαγωγικών δασμών που δεν καταβλήθηκε συνεπεία λάθους αυτών των ιδίων των αρμοδίων αρχών που λογικά δεν ηδύνατο να ανακαλυφθεί από τον φορολογούμενο ο οποίος, από μέρους του, ενήργησε καλοπίστως και τήρησε όλες τις διατάξεις που προβλέπονται από την ισχύουσα νομοθεσία, όσον αφορά την κατάθεση της τελωνειακής διασαφήσεως [...].»

34.

Με την κατάργηση του κανονισμού 1697/79 μετά την έναρξη της ισχύος του τελωνειακού κώδικα, το περιεχόμενο του άρθρου 5, παράγραφος 2, του κανονισμού 1697/79 περιλήφθηκε στο άρθρο 220, παράγραφος 2, του εν λόγω κώδικα, το οποίο, με διατύπωση σχεδόν πανομοιότυπη, προβλέπει τα εξής:

«Εκτός των περιπτώσεων που προβλέπονται στο άρθρο 217, παράγραφος 1, δεύτερο και τρίτο εδάφιο, δεν επιτρέπεται εκ των υστέρων βεβαίωση όταν [...] β) το νομίμως οφειλόμενο ποσό των δασμών δεν βεβαιώθηκε από λάθος των ίδιων των τελωνειακών αρχών, το οποίο λογικά δεν μπορούσε να ανακαλυφθεί από τον οφειλέτη, εφόσον ο τελευταίος ενήργησε με καλή πίστη και τήρησε όλες τις διατάξεις που προβλέπονται από την ισχύουσα νομοθεσία όσον αφορά την τελωνειακή διασάφηση [...]».

Β - Διαδικαστικές διατάξεις σχετικά με τη διαγραφή χρέους και τη μη εκ των υστέρων είσπραξη των δασμών

1. Διαδικαστικές διατάξεις εφαρμοζόμενες στις επίμαχες εισαγωγές

35.

Εφόσον, κατά πάγια νομολογία [αποφάσεις του Δικαστηρίου της 12ης Νοεμβρίου 1981, 212/80 έως 217/80, Salumi κ.λπ., Συλλογή 1981, σ. 2735, σκέψεις 9 έως 14, και, ειδικά όσον αφορά τη διαγραφή χρέους και τη μη είσπραξη δασμών, της 6ηςΙουλίου 1993, C-121/91 και C-122/91, CT Control (Rotterdam) και JCT Benelux κατά Επιτροπής, Συλλογή 1993, σ. I-3873, σκέψη 22], οι διαδικαστικές διατάξεις εφαρμόζονται επί όλων των διαφορών που εκκρεμούν κατά το χρονικό σημείο κατά το οποίο τίθενται σε ισχύ οι εν λόγω διατάξεις, οι διαδικαστικές διατάξεις που προβλέπονται στον τελωνειακό κώδικα και στον κανονισμό 2454/93 εφαρμόζονται επί των αιτήσεων διαγραφής χρέους που υποβλήθηκαν μετά την έναρξη της ισχύος των διατάξεων αυτών. Πρόκειται ειδικότερα για τα άρθρα 236 έως 239 του τελωνειακού κώδικα και 878 έως 909 του κανονισμού 2454/93.

36.

Επισημαίνεται πάντως ότι μέχρι την έναρξη της ισχύος του τελωνειακού κώδικα, η διαδικασία σχετικά με τη διαγραφή χρέους και την επιστροφή των δασμών καθοριζόταν, κατά τρόπο σχεδόν πανομοιότυπο, στα άρθρα 16 και 17 του κανονισμού 1430/79 καθώς και στον κανονισμό (ΕΟΚ) 1574/80 της Επιτροπής, της 20ής Ιουνίου 1980, περί του καθορισμού των διατάξεων εφαρμογής των άρθρων 16 καί 17 του κανονισμού 1430/79 (ΕΕ ειδ. έκδ. 03/029. σ. 63). Όσον αφορά τη διαδικασία σχετικά με τη μη είσπραξη, οι διαδικαστικές διατάξεις καθορίζονταν στον κανονισμό (ΕΟΚ) 2380/89 της Επιτροπής, της 2ας Αυγούστου 1989, για τον καθορισμό των διατάξεων εφαρμογής του άρθρου 5, παράγραφος 2, του κανονισμού 1697/79 (ΕΕ L 225, σ. 30).

2. Διαδικασία σχετικά με τη διαγραφή χρέους των δασμών

37.

Για τη διαγραφή του χρέους εκ των οφειλομένων δασμών απαιτείται ειδική αίτηση εκ μέρους του ενδιαφερομένου (στο εξής: αίτηση διαγραφής) (άρθρο 878, παράγραφος 1, του κανονισμού 2454/93). Η αίτηση αυτή πρέπει να υποβάλλεται στην αρμόδια τελωνειακή αρχή (άρθρο 879, παράγραφος 1, του κανονισμού 2454/93). Για να διευκολύνεται η εξέτασή της, η αίτηση πρέπει να υποβάλλεται με το έντυπο το οποίο προβλέπεται στο παράρτημα 111 του τελωνειακού κώδικα. Όταν η αρμόδια τελωνειακή αρχή έχει όλα τα αναγκαία στοιχεία, αποφαίνεται εγγράφως επί της αιτήσεως διαγραφής (άρθρο 886, παράγραφος 1, του κανονισμού 2454/93).

38.

Πάντως, όταν η τελωνειακή αρχή δεν είναι σε θέση να αποφασίσει βάσει των άρθρων 899 επ. του κανονισμού 2454/93, τα οποία προβλέπουν ορισμένες καταστάσεις στις οποίες η διαγραφή μπορεί ή δεν μπορεί να χορηγηθεί, η δε αίτηση «συνοδεύεται από αποδεικτικά στοιχεία που μπορούν να αποτελέσουν ειδική κατάσταση που προκύπτει από περιστάσεις για τις οποίες δεν υπήρξε δόλος ή προφανής αμέλεια εκ μέρους του ενδιαφερομένου», το κράτος μέλος στο οποίο υπάγεται η τελωνειακή αρχή διαβιβάζει τον φάκελο της υποθέσεως στην Επιτροπή (άρθρο 905, παράγραφος 1, του κανονισμού 2454/93). Ο φάκελος πρέπει να περιλαμβάνει όλα τα αναγκαία στοιχεία για τον πλήρη έλεγχο της περιπτώσεως (άρθρο 905, παράγραφος 2). Εντός δεκαπέντε ημερών από της παραλαβής του φακέλου, η Επιτροπή διαβιβάζει αντίγραφό του στα κράτη μέλη (άρθρο 906, παράγραφος 1). Κατόπιν, μετά από διαβουλεύσεις με ομάδα εμπειρογνωμόνων που απαρτίζεται από εκπροσώπους όλων των κρατών μελών που συνέρχονται στο πλαίσιο της τελωνειακής επιτροπής για να εξετάσουν τη συγκεκριμένη περίπτωση,η Επιτροπή «αποφασίζει είτε ότι η εξεταζόμενη περίπτωση δικαιολογεί [...] τη διαγραφή, είτε ότι δεν τη δικαιολογεί» (άρθρο 907, πρώτο εδάφιο). Η απόφαση αυτή πρέπει να λαμβάνεται εντός προθεσμίας έξι μηνών από της παραλαβής του φακέλου που διαβιβάζεται από το κράτος μέλος στην Επιτροπή (άρθρο 907, δεύτερο εδάφιο) και πρέπει να κοινοποιείται το ταχύτερο δυνατό στο οικείο κράτος μέλος (άρθρο 908, παράγραφος 1). Τέλος, βάσει της αποφάσεως της Επιτροπής, η αρμόδια τελωνειακή αρχή αποφαίνεται επί της υποβληθείσας αιτήσεως (άρθρο 908, παράγραφος 2).

39.

Επισημαίνεται ότι οι διαδικαστικοί κανόνες που εκτίθενται στις προηγούμενες σκέψεις υπέστησαν κάποια τροποποίηση με την έναρξη της ισχύος, στις 6 Αυγούστου 1998, του κανονισμού (ΕΚ) 1677/98 της Επιτροπής, της 29ης Ιουλίου 1998, για την τροποποίηση του κανονισμού 2454/93 (EE L 212, σ. 18). Οι νέοι κανόνες εφαρμόστηκαν στο πλαίσιο της υποθέσεως Τ-147/99, Miller κατά Επιτροπής.

40.

Με τον κανονισμό 1677/98 εισάγεται ιδίως ένα νέο άρθρο 906α, το οποίο προβλέπει τα εξής: «Ανά πάσα στιγμή κατά την εφαρμογή της διαδικασίας που προβλέπεται στα άρθρα 906 έως 907, όταν η Επιτροπή προτίθεται να λάβει αρνητική απόφαση για τον αιτούντα την επιστροφή ή τη διαγραφή, του κοινοποιεί τις αντιρρήσεις της γραπτώς, καθώς και όλα τα έγγραφα στα οποία βασίζει τις εν λόγω αντιρρήσεις. Ο αιτών την επιστροφή ή τη διαγραφή εκφράζει την άποψή του γραπτώς εντός ενός μηνός που υπολογίζεται από την ημερομηνία αποστολής των εν λόγω αντιρρήσεων. Σε περίπτωση που δεν έχει κοινοποιήσει την άποψή του εντός της εν λόγω προθεσμίας, θεωρείται ότι το άτομο αυτό παραιτείται της δυνατότητας να εκφράσει τη θέση του.» Η προβλεπόμενη στο άρθρο 907 του κανονισμού 2454/93 προθεσμία έξι μηνών αντικαθίσταται από προθεσμία εννέα μηνών.

3. Διαδικασία σχετικά με τη μη εκ των υστέρων είσπραξη των δασμών

41.

Αντίθετα προς τη διαγραφή, η μη είσπραξη των δασμών δεν εξαρτάται κατ' ανάγκη από αίτηση του ενδιαφερομένου. Πρόκειται για απόφαση την οποία μπορούν να λάβουν οι ίδιες οι τελωνειακές αρχές όταν πληρούνται οι προϋποθέσεις που προβλέπονται για κάθε μία από τις περιπτώσεις οι οποίες απαριθμούνται περιοριστικά στο άρθρο 869 του κανονισμού 2454/93.

42.

Εντούτοις, όταν οι αρμόδιες αρχές, είτε κρίνουν ότι «πληρούνται οι προϋποθέσεις του άρθρου 220, παράγραφος 2, στοιχείο β´, του [τελωνειακού] κώδικα, είτε έχουν επιφυλάξεις όσον αφορά την εφαρμογή των κριτηρίων της προαναφερθείσας διάταξης σε μία συγκεκριμένη περίπτωση, διαβιβάζουν την υπόθεση στην Επιτροπή», ο δε φάκελος ο οποίος διαβιβάζεται κατά τον τρόπο αυτό πρέπει να περιλαμβάνει όλα τα αναγκαία στοιχεία για την πλήρη εξέταση της περιπτώσεως (άρθρο 871, πρώτο εδάφιο, του κανονισμού 2454/93). Εντός δεκαπέντε ημερών από την ημερομηνία παραλαβής του φακέλου, η Επιτροπή διαβιβάζει αντίγραφότου στα κράτη μέλη (άρθρο 872, πρώτο εδάφιο). Κατόπιν, μετά από διαβούλευση με ομάδα εμπειρογνωμόνων που απαρτίζεται από εκπροσώπους όλων των κρατών μελών οι οποίοι συνέρχονται στο πλαίσιο της τελωνειακής επιτροπής για να εξετάσουν τη συγκεκριμένη περίπτωση, η Επιτροπή «αποφασίζει είτε ότι η εξετασθείσα περίπτωση δικαιολογεί την εκ των υστέρων βεβαίωση των δασμών, είτε ότι δεν τη δικαιολογεί» (άρθρο 873, πρώτο εδάφιο).

43.

Η απόφαση αυτή πρέπει να λαμβάνεται εντός προθεσμίας 6 μηνών από την ημερομηνία παραλαβής εκ μέρους της Επιτροπής του φακέλου που διαβίβασε το κράτος μέλος (άρθρο 873, δεύτερο εδάφιο) και πρέπει να κοινοποιείται το ταχύτερο δυνατό στο οικείο κράτος μέλος (άρθρο 874, πρώτο εδάφιο).

44.

Επισημαίνεται ότι οι διαδικαστικοί κανόνες σχετικά με τη μη είσπραξη οι οποίοι εκτέθηκαν στις προηγούμενες σκέψεις, όπως και οι εφαρμοζόμενοι στη διαγραφή χρέους, τροποποιήθηκαν με την έναρξη της ισχύος του κανονισμού 1677/98. Οι νέοι κανόνες εφαρμόστηκαν στο πλαίσιο της υποθέσεως Τ-147/99, Miller κατά Επιτροπής.

45.

Με τον κανονισμό 1677/98 εισάγεται ιδίως ένα νέο άρθρο 872α, το οποίο προβλέπει τα εξής: «Ανά πάσα στιγμή κατά την εφαρμογή της διαδικασίας που προβλέπεται στα άρθρα 872 και 873 [του κανονισμού 2454/93], όταν η Επιτροπή προτίθεται να λάβει απόφαση που είναι δυσμενής για το πρόσωπο που ενδιαφέρεται για την υπό εξέταση υπόθεση, του κοινοποιεί τις αντιρρήσεις της γραπτώς καθώς και όλα τα έγγραφα στα οποία βασίζει τις εν λόγω αντιρρήσεις. Το πρόσωπο που ενδιαφέρεται για την υπόθεση που υποβάλλεται στην Επιτροπή εκφράζει την άποψή του γραπτώς εντός ενός μηνός, που υπολογίζεται από την ημερομηνία αποστολής των εν λόγω αντιρρήσεων. Σε περίπτωση που δεν έχει κοινοποιήσει την άποψή του εντός της εν λόγω προθεσμίας, θεωρείται ότι το άτομο αυτό παραιτείται της δυνατότητας να εκφράσει τη θέση του». Η προβλεπόμενη στο άρθρο 873 του κανονισμού 2454/93 προθεσμία έξι μηνών αντικαθίσταται από προθεσμία εννέα μηνών.

Τα πραγματικά περιστατικά της διαφοράς

I - Το γενικό πλαίσιο

46.

Οι παρούσες υποθέσεις αφορούν την εντός της Κοινότητας εισαγωγή συσκευών έγχρωμης τηλεοράσεως, οι οποίες είχαν συναρμολογηθεί στην Τουρκία κατά την επίμαχη περίοδο. Οι συσκευές αυτές είχαν κατασκευασθεί από διάφορες τουρκικές εταιρίες, ιδίως τις Vestel, Meta, Profilo, Bekoteknik και Cihan. Οι εταιρίες αυτές χρησιμοποιούσαν για την κατασκευή των συσκευών συστατικά μέρη τουρκικής καταγωγής, αλλά και συστατικά μέρη κοινοτικής καταγωγής καθώς και καταγωγής τρίτων χωρών (γενικώς προερχόμενα από την Κορέα, την Ιαπωνία, το Χονγκ-Κονγκ και τη Σιγκαπούρη).

47.

Κατά την επίμαχη περίοδο, οι κατασκευασθείσες στην Τουρκία συσκευές έγχρωμης τηλεοράσεως εισήχθησαν στην Κοινότητα με πιστοποιητικά A.TR.1, και επομένως έτυχαν της απαλλαγής από τους δασμούς η οποία προβλέπεται στη Συμφωνία Συνδέσεως και στο πρόσθετο πρωτόκολλο.

48.

Μετά από ορισμένο αριθμό καταγγελιών και την επισήμανση ανωμαλιών, η Επιτροπή προέβη, από τις 18 Οκτωβρίου έως τις 9 Νοεμβρίου 1993, στη διενέργεια ελέγχου στην Τουρκία, στον οποίο συμμετέσχαν δύο εκπρόσωποι των υπηρεσιών της και πέντε εκπρόσωποι των τελωνειακών υπηρεσιών του Βελγίου, της Γαλλίας, των Κάτω Χωρών, της Γερμανίας και του Ηνωμένου Βασιλείου. Κατόπιν του ελέγχου αυτού καταρτίστηκε έκθεση (στο εξής: έκθεση ελέγχου). Κατά τη διενέργεια του ελέγχου αυτού, διαπιστώθηκε ότι οι τουρκικές αρχές επικύρωναν τα πιστοποιητικά A.TR.1 χωρίς να έχει εισπραχθεί ουδέν αντισταθμιστικό τέλος.

49.

Η Επιτροπή κατέληξε με την έκθεση ελέγχου στο συμπέρασμα ότι τα προσκομισθέντα πιστοποιητικά ήταν άκυρα διότι αφορούσαν στην πραγματικότητα κατασκευασθείσες στην Τουρκία συσκευές έγχρωμης τηλεοράσεως των οποίων τα συστατικά μέρη καταγωγής τρίτων χωρών ούτε είχαν τεθεί σε ελεύθερη κυκλοφορία ούτε είχε καταβληθεί για αυτά εξισωτική εισφορά και ότι, κατά συνέπεια, οι συσκευές αυτές δεν μπορούσαν να υπαχθούν στο καθεστώς ελεύθερης κυκλοφορίας κατά την εισαγωγή τους στην Κοινότητα.

50.

Με έγγραφα της 2ας Μαρτίου 1994 και της 21ης Απριλίου 1994, η Επιτροπή έδωσε επομένως εντολή στα οικεία κράτη μέλη να απαιτήσουν από τις εταιρίες που είχαν εισαγάγει συσκευές τηλεοράσεως προερχόμενες από την Τουρκία κατά την επίμαχη περίοδο, λαμβάνοντας εν πάση περιπτώσει υπόψη την ισχύουσα προθεσμία παραγραφής, την καταβολή των δασμών που προβλέπονται από το κοινό δασμολόγιο (ήτοι 14 % της συνολικής αξίας των συσκευών τηλεοράσεως κατά τον χρόνο εισαγωγής τους στην Κοινότητα). Η Επιτροπή επέτρεψε πάντως σε όσα κράτη μέλη το επιθυμούσαν να αναστείλουν ή να αναβάλουν την είσπραξη των δασμών μέχρι την οριστική αξιολόγηση των πορισμάτων του ελέγχου.

51.

Τέλος, η Επιτροπή επιβεβαίωσε τα κράτη μέλη, με έγγραφο της 25ης Νοεμβρίου 1994, ότι όφειλαν να προβούν αμελλητί στην είσπραξη των δασμών επί των εισαγωγών συσκευών έγχρωμης τηλεοράσεως που διενεργήθηκαν βάσει πιστοποιητικών A.TR.1 τα οποία είχαν εκδοθεί πριν από τις 15 Ιανουαρίου 1994, λαμβάνοντας υπόψη την τριετή προθεσμία παραγραφης.

II - Το ειδικό πλαίσιο

Α - Το ειδικό πλαίσιο των γερμανικών υποθέσεων (T-186/97, T-187/97, T-190/97, T-191/97, T-192/97, T-210/97, T-211/97 και T-293/97)

1. Εντολές εισπράξεως εκδοθείσες από τις γερμανικές αρχές

52.

Οι εταιρίες Kaufring AG (στο εξής: Kaufring) (T-186/97), Crown Europe GmbH (στο εξής: Crown) (T-187/97), Profex Electronic Verwaltungsgesellschaft mbH (στο εξής: Profex) (T-190/97), Horten AG (στο εξής: Horten) (T-191/97), Dr. Seufert GmbH (στο εξής: Dr. Seufert) (T-192/97), Grundig AG (στο εξής: Grundig) (T-210/97), Hertie Waren- und Kaufhaus GmbH (στο εξής: Hertie) (T-211/97) και Elta GmbH (στο εξής: Elta) (T-293/97) (στο εξής: γερμανικές προσφεύγουσες επιχειρήσεις), εισήγαγαν κατά την επίμαχη περίοδο πολλές παρτίδες συσκευών έγχρωμης τηλεοράσεως προερχόμενες από την Τουρκία. Όλες οι εισαγωγές συνοδεύονταν από πιστοποιητικό A.TR.1 και υπήχθησαν επομένως στο προτιμησιακό καθεστώς. Όλα τα πιστοποιητικά A.TR.1 είχαν θεωρηθεί από τις τουρκικές τελωνειακές αρχές.

53.

Σύμφωνα με την εντολή της Επιτροπής (βλ. ανωτέρω σκέψεις 50 και 51), οι γερμανικές τελωνειακές αρχές απηύθυναν στις γερμανικές προσφεύγουσες επιχειρήσεις διορθωτικές πράξεις περί επιβολής δασμών (Steueränderungsbescheide). Ζήτησαν έτσι την καταβολή δασμών συνολικού ποσού 545 727,35 γερμανικών μάρκων (DEM) από την Kaufring, 238 352,97 DEM από την Crown, 2 269 866,84 DEM από την Profex, 123 809,12 DEM από την Horten, 126 828,26 DEM από την Dr. Seufert, 6 596 210,31 DEM από την Grundig, 593 110,16 DEM από την Hertie και 113 875,49 DEM από την Elta.

2. Αιτήσεις διαγραφής χρέους και/ή μη εισπράξεως που υποβλήθηκαν στις γερμανικές αρχές από τις γερμανικές προσφεύγουσες επιχειρήσεις

54.

Οι γερμανικές προσφεύγουσες επιχειρήσεις άσκησαν ανακοπή κατά των πράξεων αυτών και ζήτησαν από τις οικείες τελωνειακές υπηρεσίες να προβούν στη διαγραφή του χρέους των δασμών. Οι Dr. Seufert, Crown και Grundig ζήτησαν επίσης να μη εισπραχθούν οι δασμοί αυτοί.

3. Αιτήσεις διαγραφής χρέους που υπέβαλαν στην Επιτροπή οι γερμανικές αρχές

55.

Κατόπιν μελέτης των αιτήσεων που υπέβαλαν οι γερμανικές προσφεύγουσες επιχειρήσεις, το Bundesministerium der Finanzen (γερμανικό Ομοσπονδιακό Υπουργείο Οικονομικών), στο οποίο είχαν διαβιβάσει τους φακέλους οι οικείες τελωνειακές υπηρεσίες, έκρινε ότι εν προκειμένω πληρούνταν οι προϋποθέσεις για τη διαγραφή του χρέους των δασμών οι οποίες προβλέπονται στο άρθρο 13, παράγραφος 1, του κανονισμού 1430/79 και στο άρθρο 239 του τελωνειακού κώδικα.

56.

Σύμφωνα με το άρθρο 905 του κανονισμού 2454/93, το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Οκονομικών διαβίβασε επομένως τους φακέλους στην Επιτροπή, στην οποία διατύπωσε την άποψή του όσον αφορά την πλήρωση των προϋποθέσεων που προβλέπονται για τη διαγραφή του χρέους των δασμών.

57.

Υπογραμμίζεται ότι, πριν από τη διαβίβαση αυτή, το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Οικονομικών είχε ζητήσει από κάθε μία από τις γερμανικές προσφεύγουσεςεπιχειρήσεις να προβούν αφενός σε σχολιασμό του σχεδίου αιτήσεως που προτίθετο να απευθύνει στην Επιτροπή και, αφετέρου, να προσκομίσουν γραπτή δήλωση επιβεβαιώνουσα ότι η αίτηση λάμβανε υπόψη όλες τις συνθήκες της προκειμένης περιπτώσεως καθώς και όλα τα επιχειρήματά τους, και ότι ο φάκελος ήταν πλήρης.

58.

Οι Kaufring, Horten, Hertie, Profex και Elta δέχθηκαν να προσκομίσουν τέτοια γραπτή δήλωση. Απεναντίας, οι Grundig, Dr. Seufert και Crown ενημέρωσαν το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Οικονομικών ότι αρνούνταν, ζήτησαν δε οι αιτήσεις τους περί διαγραφής χρέους με τα παραρτήματα να είναι συνημμένες στους φακέλους που επρόκειτο να διαβιβάσει το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Οικονομικών, πράγμα που έγινε δεκτό. Το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Οικονομικών δέχθηκε επίσης, όσον αφορά τις εν λόγω προσφεύγουσες, να συμπεριλάβει το ακόλουθο χωρίο στα διαβιβαστικά έγγραφα που απηύθυνε στην Επιτροπή:

«Η ενδιαφερομένη επιχείρηση ζητεί από την Επιτροπή να λάβει ως βάση της αποφάσεώς της τη λεπτομερή αίτηση περί διαγραφής χρέους με τα παραρτήματά της που είναι συνημμένη στο παρόν έγγραφο. Η ενδιαφερομένη επιχείρηση ζητεί επίσης να τύχει απ' ευθείας ακροάσεως από την Επιτροπή πριν από τη λήψη αποφάσεως, ώστε να προβάλει τα δικαιώματα αμύνης της έναντι της Επιτροπής. Η ενδιαφερομένη εκτιμά επίσης ότι πρέπει να ενημερωθεί από την Επιτροπή σχετικά με τα πραγματικά περιστατικά και τα ουσιώδη έγγραφα βάσει των οποίων η Επιτροπή προτίθεται να λάβει την απόφαση της όσον αφορά τη διαγραφή του χρέους των δασμών.»

59.

H Επιτροπή, πριν λάβει οριστική απόφαση επί των ανωτέρω αιτήσεων διαγραφής χρέους, διαβουλεύθηκε με την ομάδα εμπειρογνωμόνων η οποία προβλέπεται στο άρθρο 907, πρώτο εδάφιο, του κανονισμού 2454/93. Η ομάδα εμπειρογνωμόνων εξέτασε τις περιπτώσεις αυτές κατά τη συνεδρίαση της 10ης Ιανουαρίου 1997. Οι εκπρόσωποι των κρατών μελών που ήταν παρόντες στη συνεδρίαση αυτή, με εξαίρεση τους εκπροσώπους της Δημοκρατίας της Αυστρίας και της Πορτογαλικής Δημοκρατίας, εκφράστηκαν υπέρ της διαγραφής χρέους.

60.

Στη συνέχεια, με τις αποφάσεις REM 14/96, REM 15/96, REM 16/96, REM 17/96, REM 18/96, REM 19/96 και REM 20/96, της 19ης Φεβρουαρίου 1997, που αφορούσαν αντιστοίχως τις Horten, Kaufring, Elta, Grundig, Hertie, Crown και Profex, και την απόφαση REM 21/96, της 25ης Μαρτίου 1997, που αφορούσε την Dr. Seufert, η Επιτροπή διαπίστωσε ότι η χορήγηση της αιτούμενης διαγραφής χρέους δεν ήταν δικαιολογημένη. Αυτές οι ατομικές αποφάσεις κοινοποιήθηκαν στις γερμανικές προσφεύγουσες επιχειρήσεις από τις εθνικές αρχές.

Β - Το ειδικό πλαίσιο των γαλλικών υποθέσεων (T-216/97 έως T-218/97)

1. Εντολές εισπράξεως εκδοθείσες από τις γαλλικές αρχές

61.

Οι εταιρίες Lema SA (στο εξής: Lema) (T-216/97) και Masco SA (στο εξής: Masco) (T-217/97 και T-218/97), (στο εξής: γαλλικές προσφεύγουσες επιχειρήσεις), εισήγαγαν σε τακτά χρονικά διαστήματα παρτίδες συσκευών έγχρωμης τηλεοράσεως από την Τουρκία. Όλες οι εισαγωγές συνοδεύονταν από πιστοποιητικό A.TR.1 και υπήχθησαν επομένως στο προτιμησιακό καθεστώς. Όλα τα πιστοποιητικά A.TR.1 θεωρήθηκαν, κατά τον χρόνο της εξαγωγής, από τις τουρκικές τελωνειακές αρχές και, στη συνέχεια, κατά τον χρόνο της εισαγωγής στη Γαλλία, από τις γαλλικές τελωνειακές αρχές.

62.

Σύμφωνα με την εντολή της Επιτροπής (βλ. ανωτέρω σκέψεις 50 και 51), οι γαλλικές τελωνειακές αρχές, εν προκειμένω η εθνική διεύθυνση ενημερώσεως και τελωνειακών ερευνών (στο εξής: DNRED), διαπίστωσαν ότι οι Lema και Masco είχαν διαπράξει παράβαση εισάγοντας συσκευές τηλεοράσεως με πιστοποιητικά A.TR.1. Για τον λόγο αυτό, ζήτησαν την καταβολή των δασμών συνολικού ποσού 12 201 564 γαλλικών φράγκων (FRF) από τη Lema και 32 966 173 FRF (υπόθεση T-217/97) καθώς και 4 192 502 FRF (υπόθεση T-218/97) από τη Masco.

2. Εξέταση από τις γαλλικές αρχές των αιτήσεων διαγραφής χρέους και μη εισπράξεως που υπέβαλαν οι γαλλικές προσφεύγουσες επιχειρήσεις

63.

Οι Lema και Masco άσκησαν ανακοπή κατά των ανωτέρω απαιτήσεων εκ των υστέρων καταβολής των δασμών. Ζήτησαν από την DNRED είτε να μην προβεί στην είσπραξη των εν λόγω δασμών είτε να τους χορηγήσει διαγραφή χρέους. Αυτές οι ατομικές αιτήσεις βασίζονταν, αφενός, όσον αφορά τη μη είσπραξη, στα άρθρα 5, παράγραφος 2, του κανονισμού 1697/79 και 220, παράγραφος 2, στοιχείο β´, του τελωνειακού κώδικα και, αφετέρου, όσον αφορά τη διαγραφή χρέους, στα άρθρα 13, παράγραφος 1, του κανονισμού 1430/79 και 239 του τελωνειακού κώδικα.

3. Αιτήσεις μη εισπράξεως και διαγραφής χρέους που υπέβαλαν στην Επιτροπή οι γαλλικές αρχές

64.

Κατόπιν μελέτης των διαφόρων αιτήσεων που υπέβαλαν οι γαλλικές προσφεύγουσες επιχειρήσεις, το γαλλικό Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών (στο εξής: Υπουργείο) έκρινε ότι εν προκειμένω πληρούνταν οι προϋποθέσεις που προβλέπονται στο άρθρο 5, παράγραφος 2, του κανονισμού 1697/79. Το Υπουργείο έθεσε υπόψη των γαλλικών προσφευγουσών επιχειρήσεων σχέδιο αιτήσεως εξετάσεως που είχε την πρόθεση να υποβάλει συναφώς στην Επιτροπή. Οι Lema και Masco εξέφρασαν στις απαντήσεις τους την επιθυμία να είναι συνημμένο στον φάκελο της υποθέσεως αντίγραφο της πλήρους αιτήσεως που είχαν υποβάλει στην DNRED. Οι εν λόγω επιχειρήσεις υπέμνησαν ότι είχαν υποβάλει επίσης αίτηση διαγραφής του χρέους βάσει του 13, παράγραφος 1, του κανονισμού 1430/79 και ανέφεραν ότι ενέμεναν στην αίτηση αυτή επικουρικώς.

65.

Το Υπουργείο διαβίβασε στη συνέχεια τους φακέλους των υποθέσεων στην Επιτροπή, στους οποίους ήταν συνημμένοι οι φάκελοι που είχαν κοινοποιήσει οι γαλλικές προσφεύγουσες επιχειρήσεις στην DNRED.

66.

Το Υπουργείο υπογράμμισε ότι εν προκειμένω πληρούνταν οι προϋποθέσεις οι οποίες προβλέπονται για τη μη είσπραξη των δασμών.

67.

Το Υπουργείο ζήτησε επίσης από την Επιτροπή να εξετάσει τις επικουρικές αιτήσεις διαγραφής χρέους.

68.

Πριν λάβει οριστική απόφαση, η Επιτροπή διαβουλεύθηκε με την ομάδα εμπειρογνωμόνων η οποία προβλέπεται στα άρθρα 873 και 907 του κανονισμού 2454/93. Η ομάδα εμπειρογνωμόνων εξέτασε τις περιπτώσεις αυτές κατά τη συνεδρίαση της 10ης Ιανουαρίου 1997. Οι εκπρόσωποι των κρατών μελών που ήταν παρόντες στη συνεδρίαση αυτή, με εξαίρεση τους εκπροσώπους της Δημοκρατίας της Αυστρίας και της Πορτογαλικής Δημοκρατίας, εκφράστηκαν υπέρ της μη εισπράξεως και υπέρ της διαγραφής χρέους.

69.

Στη συνέχεια, με τις αποφάσεις της 24ης Απριλίου 1997 REC 7/96 και REC 9/96, που αφορούσαν τη Masco, και REC 8/96, που αφορούσε τη Lema, η Επιτροπή διαπίστωσε ότι οι εισαγωγοί δασμοί έπρεπε να εισπραχθούν και ότι η διαγραφή χρέους των δασμών αυτών δεν ήταν δικαιολογημένη.

70.

Οι εν λόγω αποφάσεις κοινοποιήθηκαν από τη Γενική Γραμματεία της Επιτροπής στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Γαλλικής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι εθνικές αρχές τις κοινοποίησαν κατόπιν στις γαλλικές προσφεύγουσες επιχειρήσεις.

Γ - Το ειδικό πλαίσιο των ολλανδικών υποθέσεων (T-279/97 και T-280/97)

1. Εντολές εισπράξεως εκδοθείσες από τις ολλανδικές αρχές

71.

Οι εταιρίες DFDS Transport BV (στο εξής: DFDS) (T-279/97) και Wilson Holland BV (στο εξής: Wilson) (T-280/97), (στο εξής: ολλανδικές προσφεύγουσες επιχειρήσεις), εισήγαγαν πολλές παρτίδες συσκευών έγχρωμης τηλεοράσεως από την Τουρκία. Όλες οι εισαγωγές συνοδεύονταν από πιστοποιητικό A.TR.1 και υπήχθησαν επομένως στο προτιμησιακό καθεστώς. Όλα τα πιστοποιητικά A.TR.1 θεωρήθηκαν στην Τουρκία από το τελωνείο της Κωνσταντινουπόλεως και στη συνέχεια, στις Κάτω Χώρες, από το τελωνείο του Ρόττερνταμ.

72.

Σύμφωνα με την εντολή της Επιτροπής (βλ. ανωτέρω σκέψεις 50 και 51), οι ολλανδικές τελωνειακές αρχές κοινοποίησαν στις DFDS και Wilson πράξεις περί εισπράξεως των δασμών (uitnodiging tot betaling) και ζήτησαν την καταβολή δασμών συνολικού ύψους 212 657 ολλανδικών φιορινίων (NLG) από την DFDS και 30 712,50 NLG από τη Wilson.

2. Αιτήσεις διαγραφής χρέους που υποβλήθηκαν στις ολλανδικές αρχές από τις ολλανδικές προσφεύγουσες επιχειρήσεις

73.

Οι ολλανδικές προσφεύγουσες επιχειρήσεις άσκησαν ανακοπή κατά των ανωτέρω πράξεων περί εισπράξεως των δασμών και ζήτησαν από τις οικείες τελωνειακές υπηρεσίες να τους παραχωρήσουν διαγραφή του χρέους.

3. Αιτήσεις διαγραφής χρέους που απηύθυναν στην Επιτροπή οι ολλανδικές αρχές

74.

Κατόπιν μελέτης της αιτήσεως που υπέβαλαν οι ολλανδικές προσφεύγουσες επιχειρήσεις, η Belastingdienst (ολλανδική φορολογική διοίκηση), στην οποία οι οικείες τελωνειακές υπηρεσίες είχαν διαβιβάσει τους φακέλους των υποθέσεων, εκτίμησε ότι πληρούνταν εν προκειμένω οι προϋποθέσεις για τη διαγραφή του χρέους των δασμών που προβλέπονται στο άρθρο 13, παράγραφος 1, του κανονισμού 1430/79 και στο άρθρο 239 του φορολογικού κώδικα.

75.

Η φορολογική διοίκηση διαβίβασε επομένως, σύμφωνα με το άρθρο 905 του κανονισμού 2454/93, τους φακέλους των υποθέσεων στην Επιτροπή, στην οποία κοινοποίησε την άποψή της όσον αφορά την πλήρωση των προϋποθέσεων που προβλέπονται για τη διαγραφή του χρέους των δασμών.

76.

Επισημαίνεται ότι, πριν από τη διαβίβαση αυτή, οι ολλανδικές προσφεύγουσες επιχειρήσεις, κατόπιν αιτήσεως των εθνικών αρχών, ανέφεραν σε αυτές ότι είχαν λάβει γνώση του φακέλου των υποθέσεων που τις αφορούσαν και ότι ο φάκελος ήταν πλήρης.

77.

Πριν λάβει οριστική απόφαση, η Επιτροπή διαβουλεύθηκε με την ομάδα εμπειρογνωμόνων που προβλέπεται στο άρθρο 907, πρώτο εδάφιο, του κανονισμού 2454/93. Η ομάδα εμπειρογνωμόνων εξέτασε τις περιπτώσεις αυτές κατά τη συνεδρίαση της 7ης Μαρτίου 1997. Οι εκπρόσωποι των κρατών μελών που ήταν παρόντες στη συνεδρίαση αυτή, με εξαίρεση των εκπροσώπων της Δημοκρατίας της Αυστρίας και της Πορτογαλικής Δημοκρατίας, εκφράστηκαν υπέρ της διαγραφής χρέους.

78.

Τέλος, με τις αποφάσεις REM 26/96 και REM 27/96, της 5ης Ιουνίου 1997 που αφορούσαν αντιστοίχως τις DFDS και Wilson, η Επιτροπή διαπίστωσε ότι η παραχώρηση της αιτούμενης διαγραφής χρέους δεν ήταν δικαιολογημένη. Οι αποφάσεις αυτές κοινοποιήθηκαν στις εθνικές αρχές, οι οποίες τις κοινοποίησαν στις ολλανδικές προσφεύγουσες επιχειρήσεις.

Δ - Το ειδικό πλαίσιο της βελγικής υποθέσεως (T-147/99)

1. Εντολή εισπράξεως εκδοθείσα από τις βελγικές αρχές

79.

Κατά την επίμαχη περίοδο, η εταιρία Miller NV (στο εξής: Miller) (T-147/99) εισήγαγε πολλές παρτίδες συσκευών έγχρωμης τηλεοράσεως από την Τουρκία.Όλες οι εισαγωγές συνοδεύονταν από πιστοποιητικό A.TR.1 και υπήχθησαν επομένως στο προτιμησιακό καθεστώς. Όλα τα πιστοποιητικά A.TR.1 είχαν θεωρηθεί στην Τουρκία από το τελωνείο της Κωνσταντινουπόλεως και στη συνέχεια, στο Βέλγιο, από το τελωνείο της Αμβέρσας.

80.

Σύμφωνα με την εντολή της Επιτροπής (βλ. ανωτέρω σκέψεις 50 και 51), οι βελγικές τελωνειακές αρχές κοινοποίησαν στη Miller πράξη περί εισπράξεως των δασμών (uitnodiging tot betaling) και ζήτησαν την καταβολή των δασμών συνολικού ποσού 11 381 735 βελγικών φράγκων (BEF).

2. Αίτηση μη εισπράξεως υποβληθείσα στις βελγικές αρχές από τη Miller

81.

Η Miller άσκησε ανακοπή κατά της ανωτέρω πράξεως και ζήτησε από την οικεία τελωνειακή υπηρεσία να μην προβεί στην είσπραξη των δασμών. Η αίτηση αυτή βασιζόταν στο άρθρο 5, παράγραφος 2, του κανονισμού 1697/79 και στο άρθρο 220, παράγραφος 2, στοιχείο β´, του τελωνειακού κώδικα.

3. Αίτηση μη εισπράξεως και διαγραφής χρέους υποβληθείσα στην Επιτροπή από τις βελγικές αρχές

82.

Κατόπιν μελέτης της αιτήσεως που υπέβαλε η προσφεύγουσα, το Υπουργείο Οικονομικών, τμήμα τελωνείων και ειδικών φόρων καταναλώσεως, στο οποίο είχε διαβιβάσει τον φάκελο της υποθέσεως η οικεία τελωνειακή υπηρεσία, έκρινε ότι εν προκειμένω πληρούνταν οι προϋποθέσεις της μη εισπράξεως που προβλέπονται στο άρθρο 5, παράγραφος 2, του κανονισμού 1697/79 και στο άρθρο 220, παράγραφος 2, στοιχείο β´, του τελωνειακού κώδικα. Επικουρικώς, το Υπουργείο Οικονομικών έκρινε ότι πληρούνταν επίσης οι προϋποθέσεις της διαγραφής χρέους, οι οποίες προβλέπονται στο άρθρο 13, παράγραφος 1, του κανονισμού 1430/79 και στο άρθρο 239 του τελωνειακού κώδικα.

83.

Το Υπουργείο Οικονομικών, σύμφωνα με τα άρθρα 871 και 905 του κανονισμού 2454/93, διαβίβασε επομένως τον φάκελο της υποθέσεως στην Επιτροπή, στην οποία κοινοποίησε την άποψή του όσον αφορά την πλήρωση των προϋποθέσεων που προβλέπονται για τη μη είσπραξη και τη διαγραφή του χρέους.

84.

Επισημαίνεται ότι πριν από τη διαβίβαση του φακέλου, οι βελγικές αρχές είχαν ζητήσει από τη Miller να διατυπώσει ενδεχομένως τις παρατηρήσεις της όσον αφορά το σχέδιο αιτήσεως μη εισπράξεως των φόρων και διαγραφής του χρέους που είχαν την πρόθεση να υποβάλουν στην Επιτροπή, και να επιβεβαιώσει ότι ο φάκελος ήταν πλήρης. Με έγγραφο της 24ης Απριλίου 1998, η Miller απάντησε ότι ο φάκελος ήταν πλήρης. Στο έγγραφο αυτό ήταν συνημμένη δήλωση του δικηγόρου της στην οποία απαριθμούνταν τα διάφορα έγγραφα που της είχε διαβιβάσει το Υπουργείο Οικονομικών και ήταν συνημμένα στο σχέδιο αιτήσεως προς την Επιτροπή, συνοψίζονταν τα ουσιώδη επιχειρήματά της και υπήρχευπόμνηση της επιθυμίας της να της δοθεί η δυνατότητα να λάβει γνώση του φακέλου της Επιτροπής.

85.

Η Επιτροπή προέβη σε εξέταση του φακέλου σύμφωνα με τα άρθρα 871 και 905 επ. του κανονισμού 2454/93.

86.

Με έγγραφο της 24ης Νοεμβρίου 1998, η Επιτροπή κοινοποίησε στη Miller περίληψη του φακέλου, σύμφωνα με τα άρθρα 872α και 906α του κανονισμού 2454/93. Την ενημέρωσε επίσης για την πρόθεσή της να δώσει εντολή στις βελγικές τελωνειακές αρχές να προβούν στην εκ των υστέρων είσπραξη των επίμαχων δασμών και να απορρίψουν τη διαγραφή του χρέους. Συγκεκριμένα, στο έγγραφο αυτό, η Επιτροπή εξέφρασε τις αμφιβολίες της όσον αφορά την πλήρωση των προϋποθέσεων που προβλέπονται στο άρθρο 5, παράγραφος 2, του κανονισμού 1697/79. Επιπλέον, εκτιμούσε ότι εν προκειμένω δεν συνέτρεχαν «καταστάσεις που ανακύπτουν από ιδιαίτερες συνθήκες» κατά την έννοια του άρθρου 13, παράγραφος 1, του κανονισμού 1430/79. Η Επιτροπή κάλεσε πάντως τη Miller να της κοινοποιήσει τις ενδεχόμενες παρατηρήσεις της εντός προθεσμίας ενός μηνός από της λήψεως του εγγράφου.

87.

Σε απάντηση στο έγγραφο αυτό, η προσφεύγουσα, με έγγραφο της 2ας Δεκεμβρίου 1998, ζήτησε από την Επιτροπή να της παρασχεθεί η δυνατότητα να λάβει γνώση όλων των στοιχείων του φακέλου που είχε καταρτισθεί στην Επιτροπή, ώστε να μπορέσει να διατυπώσει με πλήρη γνώση τις παρατηρήσεις της, αναφερόμενη συναφώς στη νομολογία του Πρωτοδικείου (απόφαση της 19ης Φεβρουαρίου 1998, Τ-42/96, Eyckeler & Malt κατά Επιτροπής, Συλλογή 1998, σ. II-401, σκέψεις 78 έως 88).

88.

Με έγγραφο της 22ας Δεκεμβρίου 1998, η Επιτροπή δεν αποδέχθηκε το αίτημα αυτό για τον λόγο ότι η Miller είχε ήδη τη δυνατότητα να λάβει γνώση του φακέλου της, ο οποίος περιλάμβανε μόνο τα στοιχεία που είχαν κοινοποιήσει οι βελγικές αρχές. Η Επιτροπή αναγνώρισε ότι η έκθεση ελέγχου δεν περιλαμβανόταν στον φάκελο αλλά προέβαλε ότι, εφόσον η έκθεση αυτή επιβεβαίωνε απλώς το υποστατό των πραγματικών περιστατικών και, κατά συνέπεια, την ακυρότητα των επίμαχων πιστοποιητικών, δεν θεωρούσε χρήσιμο να την κοινοποιήσει στην Miller.

89.

Με έγγραφο της 7ης Ιανουαρίου 1999, η προσφεύγουσα διαμαρτυρήθηκε κατά της αρνήσεως της Επιτροπής και επισήμανε ότι, στην περίπτωση κατά την οποία η οριστική απόφαση της Επιτροπής θα ήταν δυσμενής, επιφυλασσόταν να ασκήσει προσφυγή ακυρώσεως ενώπιον του Πρωτοδικείου κατά της εν λόγω αποφάσεως λόγω προσβολής των δικαιωμάτων άμυνας. Ζήτησε επομένως εκ νέου να λάβει γνώση των εγγράφων στα οποία η Επιτροπή θα μπορούσε να στηρίξει την οριστική απόφασή της καθώς και όλων των λοιπών εγγράφων - συμπεριλαμβανομένων των διοικητικών -, που αφορούσαν την υπόθεση.

90.

Επιπλέον, η Miller απάντησε στο έγγραφο της Επιτροπής της 14ης Νοεμβρίου 1998 με έγγραφο της 22ας Ιανουαρίου 1999. Εξέθεσε τους λόγους για τους οποίους εκτιμούσε ότι πληρούνταν πράγματι οι προϋποθέσεις εφαρμογής του άρθρου 5, παράγραφος 2, του κανονισμού 1697/79. Επιπλέον, προέβαλε ότι, κατά την άποψή της, συνέτρεχε εν προκειμένω κατάσταση ανακύπτουσα από ιδιαίτερες συνθήκες και ότι ουδεμία αμέλεια ή δόλος, κατά την έννοια του άρθρου 13, παράγραφος 1, του κανονισμού 1430/79, μπορούσε να της προσαφθεί.

91.

Κατόπιν των παρατηρήσεων της Miller, η Επιτροπή, πριν λάβει οριστική απόφαση, διαβουλεύθηκε με την ομάδα εμπειρογνωμόνων η οποία προβλέπεται στα άρθρα 873 και 907, πρώτο εδάφιο, του κανονισμού 2454/93. Η ομάδα εμπειρογνωμόνων εξέτασε την υπόθεση κατά τη συνεδρίαση της 25ης Φεβρουαρίου 1999. Οι εκπρόσωποι των κρατών μελών που ήταν παρόντες στη συνεδρίαση αυτή, με εξαίρεση των εκπροσώπων της Δημοκρατίας της Αυστρίας και της Πορτογαλικής Δημοκρατίας, εκφράστηκαν υπέρ της μη εισπράξεως και υπέρ της διαγραφής χρέους.

92.

Στη συνέχεια, με την απόφαση REC 3/98, της 26ης Μαρτίου 1999, η Επιτροπή διαπίστωσε ότι οι εισαγωγικοί δασμοί έπρεπε να εισπραχθούν και ότι η διαγραφή χρέους δεν ήταν δικαιολογημένη. Οι βελγικές αρχές κοινοποίησαν την απόφαση αυτή στη Miller με έγγραφο της 21ης Απριλίου 1999.

ΙΙΙ - Ως προς την αιτιολογία των προσβαλλομένων αποφάσεων

93.

Η αιτιολογία των προσβαλλομένων αποφάσεων είναι σχεδόν πανομοιότυπη. Ουδεμία ουσιώδης διαφορά χαρακτηρίζει τις αποφάσεις οι οποίες αφορούν μόνον αιτήσεις διαγραφής χρέους βάσει του άρθρου 13, παράγραφος 1, του κανονισμού 1430/79 σε σχέση προς τις αποφάσεις που αφορούν αιτήσεις διαγραφής χρέους υποβληθείσες από κοινού με αιτήσεις μη εισπράξεως βάσει του άρθρου 5, παράγραφος 2, του κανονισμού 1697/79.

94.

Η Επιτροπή, μετά την υπόμνηση ότι, κατά πάγια νομολογία, η δικαιολογημένη εμπιστοσύνη ενός επιχειρηματία είναι άξια προστασίας μόνον αν οι αρμόδιες αρχές δημιούργησαν οι ίδιες την εμπιστοσύνη αυτή, διαπίστωσε με τις προσβαλλόμενες αποφάσεις ότι οι Τούρκοι εξαγωγείς είχαν δηλώσει στο τετραγωνίδιο 13 των πιστοποιητικών A.TR.1 ότι τα εκεί αναφερόμενα εμπορεύματα πληρούσαν τις προϋποθέσεις για τη λήψη του εν λόγω πιστοποιητικού. Αυτό όμως δεν συνέβαινε διότι, όπως διαπιστώθηκε κατά τη διενέργεια του ελέγχου στην Τουρκία, οι κατασκευασθείσες στην Τουρκία συσκευές τηλεοράσεως περιλάμβαναν συστατικά μέρη καταγωγής τρίτων χωρών τα οποία ούτε είχαν τεθεί σε ελεύθερη κυκλοφορία ούτε είχε καταβληθεί για αυτά η εξισωτική εισφορά που προβλέπεται στο άρθρο 3, παράγραφος 1, του προσθέτου πρωτοκόλλου.

95.

Η Επιτροπή κατέληξε επομένως στο συμπέρασμα ότι οι αρμόδιες τουρκικές αρχές είχαν οδηγηθεί σε πλάνη από τις ανακριβείς διασαφήσεις των εξαγωγέων. Ουδεμία ενεργητική πλάνη μπορούσε κατά συνέπεια να καταλογισθεί στις αρχές αυτές. Επομένως, το γεγονός ότι οι τουρκικές αρχές είχαν χορηγήσει τα επίμαχα πιστοποιητικά βάσει των διασαφήσεων των εξαγωγέων δεν ήταν επαρκές για να δημιουργήσει στους εισαγωγείς δικαιολογημένη εμπιστοσύνη όσον αφορά την εγκυρότητα των εν λόγω πιστοποιητικών.

96.

Επιπλέον, η Επιτροπή παρατήρησε ότι η εν λόγω κανονιστική ρύθμιση είναι γνωστή και σχετικά απλή ως προς τις προϋποθέσεις χορηγήσεως πιστοποιητικού A.TR.1 και ότι οι εισαγωγείς δεν μπορούσαν επομένως να την αγνοούν. Επισήμανε επίσης ότι ένας επιμελής επιχειρηματίας όφειλε να έχει αμφιβολίες ως προς την εγκυρότητα των πιστοποιητικών A.TR.1.

97.

Βάσει των διαπιστώσεων αυτών, η Επιτροπή έκρινε ότι δεν πληρούνταν οι προϋποθέσεις της διαγραφής χρέους και/ή της μη εισπράξεως των δασμών.

98.

Όσον αφορά τις προϋποθέσεις της διαγραφής χρέους, η Επιτροπή διευκρίνισε επιπλέον ότι οι συνθήκες της προκειμένης περιπτώσεως καθώς και τα υποτιθέμενα κενά στην εφαρμογή του προσθέτου πρωτοκόλλου δεν μπορούν να συνιστούν ιδιαίτερες συνθήκες κατά την έννοια του άρθρου 13, παράγραφος 1, του κανονισμού 1430/79, εφόσον η υπαγωγή στο καθεστώς της ελεύθερης κυκλοφορίας μπορούσε να επιτευχθεί απλώς με τη θέση σε ελεύθερη κυκλοφορία στην Τουρκία των συστατικών μερών καταγωγής τρίτων χωρών.

Διαδικασία

99.

Με χωριστά δικόγραφα που κατέθεσαν στη Γραμματεία του Πρωτοδικείου μεταξύ της 20ής Ιουνίου 1997 και της 18ης Ιουνίου 1999, οι προσφεύγουσες άσκησαν τις παρούσες προσφυγές ακυρώσεως.

100.

Με διατάξεις της 25ης Μαΐου 1998, επετράπη στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας να παρέμβει υπέρ των αιτημάτων των προσφευγουσών στις υποθέσεις T-186/97, T-187/97, T-190/97 έως T-192/97 και T-210/97.

101.

Με διατάξεις της 25ης Μαΐου 1998, επετράπη στο Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Βορείου Ιρλανδίας να παρέμβει υπέρ των αιτημάτων των προσφευγουσών στις υποθέσεις T-186/97, T-187/97, T-190/97 έως T-192/97, T-210/97, T-211/97, T-216/97 έως T-218/97, T-279/97, T-280/97 και T-293/97.

102.

Με διατάξεις της 25ης Μαΐου 1998, επετράπη στη Γαλλική Δημοκρατία να παρέμβει υπέρ των αιτημάτων των προσφευγουσών στις υποθέσεις T-186/97, T-187/97, T-190/97 έως T-192/97, T-210/97, T-211/97 και T-216/97 έως T-218/97.

103.

Με χωριστά έγγραφα που κατέθεσαν στη Γραμματεία του Πρωτοδικείου τον Μάιο, τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 1998, οι Grundig, Dr. Seufert, Crown, Hertie,Horten και Kaufring ζήτησαν από το Πρωτοδικείο να διατάξει την προσκόμιση εκ μέρους της Επιτροπής ορισμένου αριθμού εγγράφων σχετικά με την ουσία της διαφοράς. Η Επιτροπή καθώς και οι παρεμβαίνοντες κλήθηκαν να διατυπώσουν συναφώς τις παρατηρήσεις τους.

104.

Με μέτρο οργανώσεως της διαδικασίας της 29ης Οκτωβρίου 1999, το Πρωτοδικείο κάλεσε την Επιτροπή να προσκομίσει ορισμένο αριθμό εγγράφων σχετικά με την εφαρμογή των διατάξεων της Συμφωνίας Συνδέσεως και του προσθέτου πρωτοκόλλου στις εισαγωγές συσκευών έγχρωμης τηλεοράσεως από την Τουρκία. Η Επιτροπή ανταποκρίθηκε στο αίτημα αυτό με την κατάθεση, στις 29 Νοεμβρίου 1999, φακέλου αποτελούμενου από 24 δελτιοθήκες οι οποίες περιείχαν έγγραφα περίπου 7 000 σελίδων. Συμπλήρωσε τον φάκελο αυτό με την αποστολή, στις 22 Δεκεμβρίου 1999, ορισμένου αριθμού προσθέτων εγγράφων και, στις 13 Ιανουαρίου 2000, μη επίσημης μεταφράσεως στα αγγλικά των τουρκικών διασαφήσεων εισαγωγής και εξαγωγής που περιλαμβάνονταν στον εν λόγω φάκελο.

105.

Κατόπιν σχετικής προσκλήσεως του Πρωτοδικείου, όλες οι προσφεύγουσες (εξαιρουμένης της Elta) καθώς και η Επιτροπή και η Γαλλική Δημοκρατία συμμετέσχαν, στις 6 Δεκεμβρίου 1999, σε άτυπη συνεδρίαση για να οργανωθεί η μελέτη του φακέλου που κατατέθηκε στις 29 Νοεμβρίου 1999 και η διενέργεια της επ' ακροατηρίου συζητήσεως.

106.

Στη συνέχεια, αφού οι διάδικοι διατύπωσαν συναφώς την άποψή τους, με διάταξη του Προέδρου του τρίτου τμήματος του Πρωτοδικείου της 10ης Ιανουαρίου 2000 αποφασίστηκε η συνεκδίκαση των υποθέσεων για τη διενέργεια της επ' ακροατηρίου συζητήσεως και για την έκδοση κοινής αποφάσεως.

107.

Η μελέτη του φακέλου που κατατέθηκε στις 29 Νοεμβρίου 1999 στη Γραμματεία του Πρωτοδικείου από τις προσφεύγουσες και τη Γαλλική Δημοκρατία άρχισε στις 17 Ιανουαρίου 2000 και περατώθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2000. Μετά τη μελέτη αυτή, οι διάδικοι κατέθεσαν παρατηρήσεις τον Ιανουάριο, τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 2000. Η Επιτροπή απάντησε στις παρατηρήσεις αυτές με υπόμνημα της 24ης Μαρτίου 2000.

108.

Κατόπιν εκθέσεως του εισηγητή δικαστή, το Πρωτοδικείο (τρίτο τμήμα) αποφάσισε να προχωρήσει στην προφορική διαδικασία. Στο πλαίσιο των μέτρων οργανώσεως της διαδικασίας, κάλεσε τους διαδίκους να απαντήσουν σε ορισμένες ερωτήσεις. Οι διάδικοι ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση αυτή.

109.

Οι αγορεύσεις των διαδίκων και οι απαντήσεις τους στις ερωτήσεις που υπέβαλε το Πρωτοδικείο ακούστηκαν κατά τη συνεδρίαση της 10ης Ιουλίου 2000.

Αιτήματα των διαδίκων

110.

Η Kaufring (T-186/97) ζητεί από το Πρωτοδικείο:

- να ακυρώσει την απόφαση REM 15/96·