Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 6 października 2021 r. w sprawie T-342/20, Indo European Foods/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, wniesione w dniu 17 grudnia 2021 r. przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej
(Sprawa C-801/21 P)
Język postępowania: angielski
Strony
Wnoszący odwołanie: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Hanf, V. Ruzek, D. Gaja, E. Markakis, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Indo European Foods Ltd, Hamid Ahmad Chakari
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:
uchylenie w całości zaskarżonego wyroku w sprawie T-342/20;
stwierdzenie, że orzekanie w przedmiocie wniesionej do Sądu skargi na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO (sprawa R 1079–4) z dnia 2 kwietnia 2020 r. jest bezprzedmiotowe; oraz
obciążyć stronę skarżącą w pierwszej instancji kosztami poniesionymi przez EUIPO w ramach niniejszego postępowania odwoławczego i postepowań przed Sądem.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnoszący je EUIPO podnosi jeden zarzut oparty na naruszeniu uznanego w utrwalonym orzecznictwie Trybunału wymogu ciągłości istnienia interesu prawnego, co stanowi kwestię istotną z punktu widzenia jedności, ciągłości i rozwoju prawa Unii.
Pierwsze naruszenie prawa polegające na tym, że Sąd naruszył podstawową i autonomiczną przesłankę wszczęcia postępowania sądowego, uznaną w utrwalonym orzecznictwie, dotyczącą ciągłości istnienia interesu prawnego, odmawiając uwzględnienia kwestii, które zaistniały po wydaniu zaskarżonej decyzji z tego tylko powodu, że nie mogłyby one podważyć zgodności z prawem zaskarżonej decyzji. Taka wykładnia nie tylko myli ten wstępny wymóg proceduralny z późniejszą, przeprowadzaną co do istoty, kontrolą zgodności z prawem, ale także pozbawia wymóg ciągłości istnienia interesu prawnego jego własnej i niezależnej funkcji.
Drugie naruszenie prawa polegające na tym, że Sąd w konsekwencji nie przeprowadził w odniesieniu do strony skarżącej w pierwszej instancji badania ciągłości istnienia jej interesu prawnego. Koncentrując się na kontroli zgodności z prawem, Sąd pozostawił bez odpowiedzi to pytanie dotyczące wstępnego wymogu proceduralnego: jakie korzyści ze stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji mogłaby uzyskać strona skarżąca w pierwszej instancji?
Trzecie naruszenie prawa polegające na tym, że Sąd nie stwierdził, że strona skarżąca w pierwszej instancji nie wywiązała się z ciążącego na niej obowiązku wykazania ciągłości istnienia jej interesu prawnego po upływie okresu przejściowego. Zważywszy, ze zgłoszony znak towarowy może zostać zarejestrowany dopiero po upływie okresu przejściowego, czyli w chwili, gdy kolidujące ze sobą znaki towarowe nie będą mogły pełnić (i nigdy nie pełniły) jednocześnie swojej podstawowej funkcji1 , EUIPO podnosi, że żaden konflikt ratione temporis ani ratione loci nie może powstać. Wynika z tego, że strona skarżąca w pierwszej instancji nie mogła uzyskać żadnej korzyści z tego postępowania, a tym samym nie mogła wykazać ciągłości istnienia jej interesu prawnego.
Czwarte naruszenie prawa polegające na tym, że Sąd ze względu na popełnione błędy naruszył art. 50 ust. 3 TUE, art. 126 i 127 umowy o wystąpieniu1 oraz art. 72 ust. 6 rozporządzenia (UE) 1001/2017, stanowiące wyraz podstawowej zasady terytorialności, nakładając na EUIPO obowiązek pominięcia w rozpoznawanej sprawie konsekwencji prawnych upływu końca przejściowego.
Niniejsze odwołanie podnosi kwestię istotną z punktu widzenia jedności, ciągłości i rozwoju prawa Unii. W zaskarżonym wyroku Sąd zatwierdził wąską interpretację zakresu horyzontalnego wymogu ciągłości istnienia interesu prawnego. Wspomniany wymóg wywodzi się ze wspólnej państwom członkowskim powszechnej teorii prawa procesowego, a wykładnia nadana mu przez sąd Unii może znacząco wpływać na jego stosowanie przez sądy krajowe. Niniejsze odwołanie podnosi również istotną kwestię o charakterze proceduralnym, która nie ogranicza się w żaden sposób do dziedziny prawa własności intelektualnej, a mianowicie problem konsekwencji, jakie należy wywieść z zasady, zgodnie z którą autor aktu, którego nieważność została stwierdzona musi odnieść się do daty jego wydania w celu przyjęcia aktu go zastępującego. Kwestia ustania prawa wcześniejszego w toku postępowania sądowego była przedmiotem wydanych przez Sąd sprzecznych ze sobą orzeczeń, natomiast Trybunał miał sposobność zająć się tą kwestią jedynie pokrótce, w ramach postanowienia z uzasadnieniem. Niniejsze odwołanie porusza wreszcie, w sposób ogólny, zagadnienie konsekwencji w porządku prawnym Unii rzeczywistego wystąpienia z niej Zjednoczonego Królestwa.
____________
1 Artykuł 11, art. 51 ust. 1, art. 66 ust. 1 i art. 71 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1).
1 Umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.U. 2019, C 384 I, s. 1).