Sprawa T‑120/14
PT Ciliandra Perkasa
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej
Dumping – Przywóz biodiesla pochodzącego z Indonezji – Ostateczne cło antydumpingowe – Artykuł 2 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 – Wartość normalna – Koszty produkcji
Streszczenie – wyrok Sądu (dziewiąta izba) z dnia 15 września 2016 r.
1. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Marża dumpingu – Określenie wartości normalnej – Posłużenie się wartością konstruowaną – Obliczanie kosztów produkcji w oparciu o zapisy księgowe – Odstępstwo – Koszty związane z produkcją i ze sprzedażą produktu objętego dochodzeniem, które nie zostały właściwie przedstawione w tych zapisach – Ciężar dowodu spoczywający na instytucjach – Kontrola sądowa – Zakres
(rozporządzenia Rady: nr 1972/2009, motyw 4; nr 1225/2009, art. 2 ust. 3 akapit drugi, art. 2 ust. 5 akapity pierwszy, drugi)
2. Skarga o stwierdzenie nieważności – Przedmiot – Stwierdzenie częściowej nieważności – Przesłanka – Możliwość oddzielenia zaskarżonych przepisów – Przepis rozporządzenia nakładającego ostateczne cła antydumpingowe – Stwierdzenie nieważności powodujące zmianę istoty rozporządzenia
(art. 263 TFUE; rozporządzenie Rady nr 1194/2013, art. 1)
1. Celem art. 2 ust. 5 akapity pierwszy i drugi podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej jest spowodowanie, aby koszty związane z produkcją i ze sprzedażą podobnego produktu przyjęte w ramach obliczania wartości normalnej tego produktu odzwierciedlały koszty, jakie producent poniósł na rynku krajowym państwa wywozu.
Ponadto z brzmienia art. 2 ust. 5 akapit pierwszy podstawowego rozporządzenia antydumpingowego wynika, że zapisy księgowe przechowywane przez stronę postępowania stanowią uprzywilejowane źródło informacji przy ustalaniu kosztów produkcji produktu podobnego oraz że wykorzystywanie danych znajdujących się w tych zapisach stanowi zasadę, zaś ich dostosowanie lub zastąpienie inną stosowną podstawą – wyjątek. Taki wyjątek należy interpretować zawężająco.
Motyw 4 rozporządzenia nr 1972/2002 zmieniającego poprzednie podstawowe rozporządzenie antydumpingowe nr 384/96, który wprowadził w tym ostatnim przepis odpowiadający art. 2 ust. 5 akapit drugi podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, przewiduje możliwość skorzystania z art. 2 ust. 5 rozporządzenia podstawowego między innymi w wypadkach, w których sprzedaż podobnego produktu nie pozwala na właściwe porównanie z powodu zniekształceń. Wynika z tego również, że sytuacja taka może wystąpić, zwłaszcza gdy na rynku istnieje szczególna sytuacja, taka jak ta wspomniana w art. 2 ust. 3 akapit drugi podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, dotycząca sztucznie zaniżonych cen danego produktu, jednakże bez ograniczania tego rodzaju sytuacji do wypadków, w których istnieje bezpośrednia reglamentacja cen produktu podobnego lub jego głównych surowców przez państwo wywozu.
Natomiast środek powzięty przez władze publiczne państwa wywozu może doprowadzić instytucje do nieuwzględnienia, w ramach obliczania wartości normalnej produktu podobnego, cen surowców widniejących w zapisach księgowych stron objętych dochodzeniem, jedynie gdy powoduje on znaczne zniekształcenie cen rzeczonych surowców. Inna interpretacja systemu ustanawiającego wyjątek przewidzianego w art. 2 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego groziłaby bowiem niewspółmiernym naruszeniem zasady, wedle której rzeczone zapisy księgowe stanowią uprzywilejowane źródło informacji dla ustalenia kosztów wytworzenia wspomnianego produktu.
Ponadto, jeśli chodzi o ciężar dowodu istnienia okoliczności uzasadniających stosowanie art. 2 ust. 5 akapit pierwszy podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, należy uznać, że gdy instytucje uważają za koniecznie nie uwzględniać kosztów produkcji widniejących w zapisach księgowych strony objętej dochodzeniem po to, aby zastąpić je inną ceną, jaką uważają za uzasadnioną, mają one obowiązek oprzeć się na dowodach lub przynajmniej na poszlakach pozwalających ustalić istnienie czynnika uzasadniającego dostosowanie. Biorąc zatem pod uwagę, że podejście mające na celu nieuwzględnienie, w ramach obliczania wartości normalnej produktu podobnego, kosztów produkcji rzeczonego produktu widniejących w zapisach księgowych stron objętych dochodzeniem wchodzi w zakres systemu ustanawiającego wyjątek, jeśli wskazywane przez instytucje zniekształcenie nie jest bezpośrednią konsekwencją środka państwowego leżącego u jego źródła, lecz skutków, jakie środek ten ma wywoływać na rynku, instytucje muszą wyjaśnić, w jaki sposób funkcjonuje dany rynek, i wykazać konkretne skutki wywierane przez ten środek na ów rynek, nie opierając się w tym względzie jedynie na przypuszczeniach.
W tym względzie kontrola Sądu ograniczająca się do ustalenia, czy okoliczności, na których instytucje Unii opierają swe ustalenia, mogą poprzeć wnioski przyjęte przez instytucje, nie narusza szerokiego zakresu swobodnego uznania przysługującego im w dziedzinie polityki handlowej.
(por. pkt 47–49, 59, 61–63, 76)
2. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 80–82)