WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(pierwsza izba)
z dnia 11 listopada 2014 r.
Sprawa F‑55/08 RENV
Carlo De Nicola
przeciwko
Europejskiemu Bankowi Inwestycyjnemu (EBI)
Służba publiczna – Przekazanie sprawy do Sądu po uchyleniu rozstrzygnięcia – Personel EBI – Ocena – Niezgodność z prawem decyzji komisji odwoławczej – Brak potrzeby orzekania w przedmiocie żądania odszkodowawczego
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, w której C. De Nicola żądał zasadniczo, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji komisji odwoławczej Europejskiego Banku Inwestycyjnego z dnia 14 grudnia 2007 r., po drugie, stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 13 lipca 2007 r. o nieawansowaniu go, po trzecie, stwierdzenia nieważności jego sprawozdania z oceny za 2006 r. oraz, po czwarte, zasądzenia od EBI na jego rzecz zadośćuczynienia tytułem naprawienia krzywdy doznanej w związku z mobbingiem, którego, jak uważa, był ofiarą.
Orzeczenie: Stwierdza się nieważność decyzji komisji odwoławczej Europejskiego Banku Inwestycyjnego z dnia 14 grudnia 2007 r. Nie ma potrzeby orzekania w przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 13 lipca 2007 r. o nieawansowaniu skarżącego, żądania stwierdzenia nieważności sprawozdania z oceny za 2006 r. oraz żądania naprawienia podnoszonej krzywdy z tytułu mobbingu. W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona. Europejski Bank Inwestycyjny pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez C. De Nicolę w sprawach F‑55/08, T‑37/10 P i F‑55/08 RENV.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Pracownicy Europejskiego Banku Inwestycyjnego – Ocena – Sprawozdanie z oceny – Zakwestionowanie przed komisją odwoławczą Banku – Zakres kontroli komisji odwoławczej
(regulamin pracowniczy Europejskiego Banku Inwestycyjnego, art. 22)
2. Skargi urzędników – Pracownicy Europejskiego Banku Inwestycyjnego – Skarga o odszkodowanie i zadośćuczynienie – Roszczenia odszkodowawcze opierające się na tych samych faktach wysuniętych w ramach dwóch odrębnych skarg – Pierwszeństwo – Zasada prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości – Brak potrzeby orzekania
1. Ustanowiona przez Europejski Bank Inwestycyjny komisja odwoławcza w sferze oceny członków personelu powinna sprawować pełną kontrolę nad sprawozdaniem z oceny, które rozpatruje, a nie kontrolę ograniczoną do wystąpienia oczywistego błędu w ocenie. Przysługująca bowiem komisji odwoławczej możliwość unieważnienia jakiegokolwiek stwierdzenia zawartego w formularzu oceny, czyli w sprawozdaniu z oceny, oznacza, że komisja ta jest upoważniona do dokonania ponownej oceny zasadności poszczególnych stwierdzeń przed ich uchyleniem. Zakres tej kompetencji jasno wykracza tym samym poza samo uprawnienie do kontroli zgodności z prawem i do unieważnienia części dyspozytywnej aktu, ponieważ obejmuje on możliwość unieważnienia uzasadnienia, na którego podstawie przyjęto dane rozstrzygnięcie, bez względu na jego wagę w ogólnym kontekście systemowym uzasadnienia tego aktu. To pełne uprawnienie kontrolne komisji odwoławczej znajduje potwierdzenie w wyraźnie przyznanej jej kompetencji do zmiany indywidualnych ocen oraz oceny za osiągnięcia wynikającej z ogólnej oceny wyników pracy wnoszącego odwołanie. Zmiana oceny za osiągnięcia zainteresowanego oznacza bowiem, że omawiana komisja kontroluje szczegółowo wszystkie oceny osiągnięć zawarte w kwestionowanym sprawozdaniu pod kątem ewentualnych błędów w ocenie okoliczności faktycznych lub prawnych i że może ona w razie potrzeby zastąpić oceniającego w celu dokonania ponownej oceny osiągnięć.
(zob. pkt 32, 33)
2. Kiedy okoliczności oraz twierdzenia dotyczące faktów i prawa odnoszące się do tych samych faktów leżących u podstaw dwóch roszczeń odszkodowawczych wysuniętych przez tego samego skarżącego w ramach dwóch odrębnych postępowań przeciwko temu samemu pozwanemu są bardziej uszczegółowione i mają bogatszą argumentację w ramach jednej z tych skarg, i to po obu stronach postępowania, wynika z tego, że sąd Unii jest w stanie lepiej poznać i ocenić fakty leżące u podstaw wniosku o odszkodowanie w ramach omawianej sprawy. W rezultacie lepiej jest zapewnić prawidłowe zarządzanie wymiarem sprawiedliwości i skuteczną ochronę sądową w kontekście tej sprawy. Tak więc nie ma potrzeby orzekania w sprawie roszczenia o odszkodowanie w ramach innej sprawy.
(zob. pkt 60, 62, 63)