WYROK SĄDU (trzecia izba w składzie powiększonym)
z dnia 28 lutego 2024 r.(*)
Polityka gospodarcza i pieniężna – Nadzór ostrożnościowy nad instytucjami kredytowymi – Artykuł 9 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 – Bezpośrednie wykonywanie przez EBC uprawnienia właściwego organu na mocy właściwego prawa Unii – Nałożenie na mocy prawa austriackiego odsetek wyrównawczych w przypadku naruszenia art. 395 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 – Kompetencja EBC – Artykuł 65 ust. 1 i art. 70 dyrektywy 2013/36/UE – Proporcjonalność
W sprawie T‑667/21
BAWAG PSK Bank für Arbeit und Wirtschaft und Österreichische Postsparkasse AG, z siedzibą w Wiedniu (Austria), który reprezentowali H. Bälz, D. Bliesener, M. Bsaisou oraz G. Tönningsen, adwokaci,
strona skarżąca,
przeciwko
Europejskiemu Bankowi Centralnemu (EBC), który reprezentowali K. Lackhoff, J. Poscia oraz M. Ioannidis, w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
popieranemu przez
Republikę Austrii, którą reprezentowali J. Schmoll oraz F. Koppensteiner, w charakterze pełnomocników,
interwenient,
SĄD (trzecia izba w składzie powiększonym),
w składzie: F. Schalin, prezes, P. Škvařilová-Pelzl, I. Nõmm (sprawozdawca), G. Steinfatt i D. Kukovec, sędziowie,
sekretarz: H. Eriksson, administratorka,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 28 marca 2023 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W skardze złożonej na podstawie art. 263 TFUE skarżąca, BAWAG PSK Bank für Arbeit und Wirtschaft und Österreichische Postsparkasse AG, wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Banku Centralnego (EBC) ECB-SSM-2021-ATBAW-7-ESA-2018-0000126 z dnia 2 sierpnia 2021 r. wydanej na podstawie art. 4 ust. 1 lit. d) i art. 4 ust. 3 oraz art. 9 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. 2013, L 287, s. 63), w związku z art. 395 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2013, L 176, s. 1; sprostowania: Dz.U. 2013, L 208, s. 68; Dz.U. 2013, L 321, s. 6) oraz § 97 ust. 1 pkt 2 Bundesgesetz über das Bankwesengesetz (Bankwesengesetz) (ustawy o systemie bankowym) z dnia 30 lipca 1993 r. (BGBl. 532/1993), zmienionej przez Bundesgesetz, mit dem das Bankwesengesetz, das Börsegesetz 2018, das Finalitätsgesetz, das Finanzmarkt-Geldwäsche-Gesetz, das Sanierungs- und Abwicklungsgesetz, das Wertpapieraufsichtsgesetz 2018 und das Zentrale Gegenparteien-Vollzugsgesetz geändert werden (ustawę federalną zmieniającą ustawę o systemie bankowym, ustawę o giełdach papierów wartościowych z 2018 r., ustawę o celowości, ustawę o praniu pieniędzy na rynkach finansowych, ustawę o reorganizacji i likwidacji, ustawę o nadzorze nad papierami wartościowymi z 2018 r. oraz ustawę o egzekwowaniu przepisów dotyczących kontrahentów centralnych) z dnia 28 maja 2021 r. (BGBl. I, 98/2021) (zwanej dalej „BWG”).
Okoliczności powstania sporu
2 Skarżąca jest austriacką instytucją kredytową należącą do grupy spółek BAWAG, która jest odpowiedzialna za działalność bankową grupy BAWAG. Jej spółką dominującą jest BAWAG Group AG, finansowa spółka holdingowa. Podlega ona bezpośredniemu nadzorowi ostrożnościowemu EBC.
3 W 2016 r. skarżąca nabyła pośrednio portfel kredytów na nieruchomości mieszkalne we Francji, składający się z około 20 000 kredytów, głównie z gwarantowanych kredytów na zakup nieruchomości o początkowej łącznej wartości około 1,4 mld EUR oraz związanych z nimi praw dodatkowych i zabezpieczeń (zwany dalej „portfelem Vermeer”).
4 Nabycia dokonano od dwóch francuskich instytucji kredytowych – My Money Bank SCA i GE SCF SCA. W celu przeniesienia kredytów bazowych i związanych z nimi zabezpieczeń bez zmiany wszystkich dotyczących ich umów przeprowadzono wcześniejszą sekurytyzację portfela Vermeer. Wspomniany portfel został w ten sposób przekształcony w fundusz wzajemny bez osobowości prawnej, FCT Pearl, utworzony dnia 10 sierpnia 2016 r. jedynie dla celów owego nabycia, a jego spółką zarządzającą była spółka Eurotitrisation SA. Depozytariusz funduszu, Société Générale SA, jest odpowiedzialny za przechowywanie funduszy i za nadzór nad spółką zarządzającą. My Money Bank został wyznaczony jako organ zarządzający kredytami stanowiącymi aktywa FCT Pearl (zwane dalej „kredytami bazowymi” lub „ekspozycjami bazowymi”).
5 Skarżąca nabyła wszystkie udziały w FCT Pearl w grudniu 2016 r., stając się w ten sposób ich rzeczywistym właścicielem. Z tego tytułu otrzymuje ona zwroty (kapitał i odsetki) od kredytów bazowych. Nie uczestniczy ona jednak ani w zarządzaniu operacyjnym funduszem, które należy do spółki zarządzającej i depozytariusza funduszu, ani w zarządzaniu operacyjnym kredytami bazowymi, które należy do My Money Bank.
6 W dniach od 20 stycznia do 31 marca 2017 r. EBC przeprowadził kontrolę na miejscu w lokalach skarżącej na podstawie art. 12 rozporządzenia nr 1024/2013 i art. 143–146 rozporządzenia (UE) nr 468/2014 Europejskiego Banku Centralnegoz dnia 16 kwietnia 2014 r. ustanawiającego ramy współpracy między Europejskim Bankiem Centralnym a właściwymi organami krajowymi oraz wyznaczonymi organami krajowymi w ramach Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego (rozporządzenia ramowego w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego) (Dz.U. 2014, L 141, s. 1).
7 W tym kontekście EBC zbadał w szczególności metodę zastosowaną przez skarżącą w celu określenia jej ogólnej ekspozycji z tytułu portfela Vermeer w świetle wymogów rozporządzenia nr 575/2013 dotyczących dużych ekspozycji. W tym względzie wskazał, że skarżąca nie była w posiadaniu danych umożliwiających identyfikację każdego z dłużników kredytów bazowych. Wywiódł on z tego, że skarżąca nie mogła zastosować metody zwanej „metodą przejrzystości” [metody look through], o której mowa w art. 390 ust. 7 rozporządzenia nr 575/2013, w celu określenia poziomu jej ekspozycji z tytułu portfela Vermeer, która pozwala na obliczenie wartości ekspozycji na poziomie ekspozycji bazowych, a nie samej transakcji.
8 EBC uznał, że na podstawie art. 6 ust. 2 lit. a) rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 1187/2014 z dnia 2 października 2014 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych mających na celu ustalenie ogólnej ekspozycji wobec danego klienta lub grupy powiązanych klientów w odniesieniu do transakcji dotyczących aktywów bazowych (Dz.U. 2014, L 324, s. 1) każdą z ekspozycji bazowych, dla których dłużnik nie został określony, należy przypisać do samej transakcji FCT Pearl jako oddzielnego klienta. Wynika z tego, że sposób traktowania portfela Vermeer w ramach systemu mającego zastosowanie do dużych ekspozycji wykazał przekroczenie limitu 25 % wartości uznanego kapitału określonego w art. 395 ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013.
9 W tym względzie EBC nie przychylił się do argumentacji skarżącej opartej na tym, że brak danych umożliwiających określenie każdego indywidualnego kredytobiorcy portfela Vermeer za pomocą jego nazwiska, adresu i daty urodzenia nie uniemożliwiał mu określenia kredytobiorców na podstawie systemu mającego zastosowanie do dużych ekspozycji. Po pierwsze, skarżąca podkreśliła, że otrzymała kompletny zestaw 93 rodzajów danych dotyczących każdego kredytu bazowego i odpowiadających im zabezpieczeń, z których 21 było aktualizowanych codziennie, a 43 miesięcznie. Po drugie, jeżeli chodzi o 3 z tych 93 rodzajów danych (imię i nazwisko, datę urodzenia i adres), wyjaśniła ona, że jeśli chodzi o bardzo wrażliwe dane osobowe, to na podstawie umowy o ochronie danych zostały jej one dostarczone w zaszyfrowanym formacie, ale ich ujawnienie w rozszyfrowanym formacie jest możliwe, jeżeli jest konieczne, aby skarżąca spełniła wymogi regulacyjne.
10 W konsekwencji w dziewiątym wniosku zawartym w sprawozdaniu z kontroli z dnia 10 maja 2017 r. EBC uznał, że skarżąca naruszyła limit ekspozycji na duże ryzyko przewidziany w art. 395 rozporządzenia nr 575/2013 w odniesieniu do portfela Vermeer.
11 W dniu 1 września 2017 r. skarżąca poinformowała EBC, że mechanizm mający zastosowanie do przekazywania danych określających dłużników kredytów bazowych zostanie zmieniony od połowy września w ten sposób, że jej inspektor ochrony danych będzie w stanie określić każdego dłużnika każdej ekspozycji bazowej w ramach portfela Vermeer.
12 W dniach 20 września i 30 października 2017 r. Finanzmarktaufsichtsbehörde (organ nadzoru nad rynkami finansowymi, Austria) (zwany dalej „FMA”) zwrócił się do skarżącej o przedstawienie tabeli określającej jej uznany kapitał i wskazującej najwyższą kwotę uzyskaną przez przekroczenie limitu dużych ekspozycji na zasadzie indywidualnej i skonsolidowanej za każdy miesiąc w okresie od grudnia 2016 r. do września 2017 r. Skarżąca dostarczyła FMA wnioskowane przezeń informacje.
13 W dniu 17 lutego 2021 r. EBC przekazał skarżącej projekt decyzji w celu umożliwienia jej przedstawienia uwag. W dniu 2 marca 2021 r. skarżąca przedstawiła uwagi na piśmie w przedmiocie tego projektu decyzji.
14 W dniu 29 czerwca 2021 r. EBC umożliwił skarżącej przedstawienie uwag w przedmiocie zmienionej wersji projektu decyzji ze względu na zmiany wprowadzone w § 97 ust. 1 BWG. Skarżąca powtórzyła uwagi, które przedstawiła w dniu 2 marca 2021 r.
15 W dniu 2 sierpnia 2021 r. EBC wydał na podstawie art. 4 ust. 1 lit. d) i art. 9 ust. 1 rozporządzenia nr 1024/2013 w związku z art. 395 ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013 i § 97 ust. 1 pkt 2 BWG decyzję ECB/SSM/2021-ATBAW-7-ESA-2018-0000126, nakładającą na skarżącą obowiązek zapłaty odsetek wyrównawczych w wysokości 19 332 923,82 EUR (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”).
16 W pierwszej kolejności EBC, powołując się na końcowe sprawozdanie z dochodzenia, uznał, że skarżąca dysponowała jedynie informacjami pozwalającymi mu na określenie kwoty każdej z ekspozycji bazowej portfela Vermeer, a nie tożsamości każdego z zainteresowanych dłużników, ponieważ istotne informacje zostały jej przekazane w zaszyfrowanym formacie, w związku z czym powinien był zastosować art. 6 ust. 2 lit. a) rozporządzenia delegowanego nr 1187/2014 w celu ustalenia wkładu wspomnianych ekspozycji bazowych do ogólnych ekspozycji.
17 W drugiej kolejności EBC przyjął w świetle informacji dostarczonych FMA przez skarżącą, że na podstawie art. 6 ust. 2 lit. a) rozporządzenia delegowanego nr 1187/2014 przekroczyła ona próg ekspozycji 25 % swojego uznanego kapitału wobec FCT Pearl przez dziesięć kolejnych miesięcy w okresie od grudnia 2016 r. do września 2017 r.
18 W trzeciej kolejności EBC uznał, że z art. 4 ust. 1 lit. d) i art. 4 ust. 3 oraz z art. 9 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia nr 1024/2013 wynika, iż miał on prawo nałożyć na skarżącą odsetki wyrównawcze na podstawie § 97 BWG, który to środek został uznany za „środek administracyjny” w rozumieniu art. 65 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniającej dyrektywę 2002/87/WE i uchylającej dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. 2013, L 176, s. 338), w wyroku z dnia 7 sierpnia 2018 r., VTB Bank (Austria) (C‑52/17, EU:C:2018:648). Ponadto wskazał on, że zmiana wprowadzona w § 97 BWG w dniu 28 maja 2021 r. była pozbawiona znaczenia. Po pierwsze, wyjątek dodany przy okazji tej zmiany dotyczy jedynie przekroczeń limitów dotyczących ekspozycji zaliczonych do portfela handlowego, na które warunkowo zezwala art. 395 ust. 5 rozporządzenia nr 575/2013. Po drugie, ekspozycje wobec FCT Pearl nie zostały zaklasyfikowane przez skarżącą do jej portfela handlowego, lecz poza nim.
19 W czwartej kolejności i w konsekwencji EBC nałożył na skarżącą odsetki wyrównawcze w wysokości 19 332 923,82 EUR, w tym 10 159 572,31 EUR z tytułu naruszenia art. 395 ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013 na zasadzie indywidualnej i 9 173 351,51 EUR za jej naruszenie na zasadzie skonsolidowanej.
Żądania stron
20 Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– obciążenie EBC kosztami postępowania.
21 EBC i Republika Austrii wnoszą do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
22 Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi zasadniczo sześć zarzutów, dotyczących odpowiednio, po pierwsze, braku kompetencji EBC do nałożenia odsetek wyrównawczych, po drugie, przedawnionego charakteru nałożenia odsetek wyrównawczych, po trzecie, naruszeń prawa i błędów w ocenie popełnionych przez EBC przy stwierdzeniu dokonanego przez nią naruszenia, po czwarte, naruszenia zasady proporcjonalności, po piąte, naruszenia ciążącego na nim obowiązku uwzględnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy oraz, po szóste i tytułem ewentualnym, błędów w obliczeniu kwoty nałożonych odsetek wyrównawczych.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego braku kompetencjii EBC
23 Skarżąca twierdzi, że rozporządzenie nr 1024/2013, a w szczególności jego art. 9 ust. 1 akapit drugi zdanie drugie, nie powierza EBC kompetencji do nakładania odsetek wyrównawczych na podstawie § 97 ust. 1 pkt 2 BWG i że EBC jedynie mógł na podstawie art. 9 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia nr 1024/2013 zwrócić się do FMA o to, aby zastosował owo przyznane mu przez prawo austriackie uprawnienie. Dodaje ona, że wyrok z dnia 7 sierpnia 2018 r., VTB Bank (Austria) (C‑52/17, EU:C:2018:648), jest pozbawiony znaczenia.
24 EBC, popierany przez Republikę Austrii, uważa, że był właściwy do stosowania § 97 ust. 2 BWG, ponieważ chodzi o uprawnienie przyznane „na mocy stosownego unijnego prawa” w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi zdanie drugie rozporządzenia nr 1024/2013, i podnosi, że jego właściwość do nakładania odsetek wyrównawczych wynika w sposób dorozumiany z wyroku z dnia 7 sierpnia 2018 r., VTB Bank (Austria) (C‑52/17, EU:C:2018:648).
25 W zaskarżonej decyzji EBC nałożył na skarżącą na podstawie § 97 ust. 1 pkt 2 BWG odsetki wyrównawcze ze względu na naruszenie przez tę ostatnią art. 395 ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013.
26 Zgodnie z art. 395 ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013 w wersji mającej zastosowanie w okresie, którego dotyczy spór, „[i]nstytucja nie przyjmuje na siebie ekspozycji wobec klienta lub grupy powiązanych klientów, której wartość po uwzględnieniu skutku ograniczenia ryzyka kredytowego zgodnie z art. 399–403 przekracza 25 % wartości jej uznanego kapitału. Jeżeli taki klient jest instytucją lub jeżeli do grupy powiązanych klientów należy co najmniej jedna instytucja, wartość ta nie przekracza 25 % wartości uznanego kapitału instytucji lub kwoty 150 mln EUR, w zależności od tego, która z tych wartości jest wyższa, pod warunkiem że suma wartości ekspozycji wobec wszystkich powiązanych klientów niebędących instytucjami, po uwzględnieniu skutku ograniczenia ryzyka kredytowego zgodnie z art. 399–403, nie przekracza 25 % wartości uznanego kapitału instytucji”.
27 Zgodnie z § 97 ust. 1 pkt 2 BWG:
„FMA nakłada odsetki na instytucje kredytowe, przedsiębiorstwa odpowiedzialne zgodnie z § 30 ust. 6 [niniejszej ustawy] oraz na instytucję centralną w przypadku stowarzyszenia instytucji kredytowych zgodnie z § 30a tej ustawy w następujących kwotach: […] 2 % przekroczenia limitu dużych ekspozycji, o którym mowa w art. 395 ust. 1 [rozporządzenia nr 575/2013], obliczane rocznie, przez 30 dni, z wyjątkiem dopuszczalnego przekroczenia limitu zgodnie z art. 395 ust. 5 [tego rozporządzenia], środków nadzorczych zgodnie z § 70 ust. 2 [niniejszej ustawy] lub nadmiernego zadłużenia instytucji kredytowej”.
28 Na podstawie art. 4 ust. 1 lit. d) rozporządzenia nr 1024/2013 EBC powierzono zadanie „zapewniani[a] zgodności z aktami, o których mowa w art. 4 ust. 3 akapit pierwszy, nakładającymi wymogi ostrożnościowe na instytucje kredytowe w dziedzinie […] limitów znacznych ekspozycji”. Zgodnie z art. 4 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia: „[d]o celu wykonywania zadań powierzonych mu na mocy niniejszego rozporządzenia i z myślą o zapewnieniu wysokich standardów nadzoru EBC stosuje całe stosowne unijne prawo, a w przypadku gdy takie unijne prawo tworzą dyrektywy – krajowe ustawodawstwo transponujące te dyrektywy. W przypadku gdy stosowne prawo unijne tworzą rozporządzenia oraz gdy obecnie rozporządzenia te wyraźnie dają państwom członkowskim opcje wyboru, EBC stosuje również ustawodawstwo krajowe dotyczące wykonywania tych opcji”. Ponadto, ponieważ skarżąca jest istotnym podmiotem w rozumieniu art. 6 ust. 4 rozporządzenia nr 1024/2013, wykonywanie tego zadania należy bezpośrednio do EBC, a nie do organów krajowych w ramach Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego (zob. podobnie wyrok z dnia 16 maja 2017 r., Landeskreditbank Baden-Württemberg/EBC, T‑122/15, EU:T:2017:337, pkt 63).
29 EBC jest zatem właściwy do zapewnienia przestrzegania przez skarżącą art. 395 ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013, czego skarżąca nie kwestionuje.
30 Skarżąca kwestionuje natomiast kompetencję EBC do nakładania odsetek wyrównawczych na podstawie § 97 BWG w świetle art. 9 ust. 1 akapit drugi zdanie drugie rozporządzenia nr 1024/2013.
31 W pierwszej kolejności należy zauważyć, że art. 9 rozporządzenia nr 1024/2013 znajduje się na początku rozdziału III tego rozporządzenia, zatytułowanego „Uprawnienia EBC”, który sam nosi tytuł „Uprawnienia nadzorcze i kontrolne”. Artykuł ten stanowi:
„1. W wyłącznym celu wykonywania zadań powierzonych mu na mocy art. 4 ust. 1 i 2 oraz art. 5 ust. 2, EBC uznaje się w stosownych przypadkach za właściwy lub wyznaczony organ w uczestniczących państwach członkowskich zgodnie z właściwym prawem Unii.
W tym samym wyłącznym celu EBC posiada wszystkie uprawnienia i obowiązki określone w niniejszym rozporządzeniu. Posiada również wszystkie uprawnienia i obowiązki, jakie właściwe i wyznaczone organy mają na mocy stosownego unijnego prawa, chyba że w niniejszym rozporządzeniu przewidziano inaczej. W szczególności EBC posiada uprawnienia wymienione w niniejszym rozdziale sekcje 1 i 2.
W zakresie, w jakim jest to konieczne do wykonywania zadań powierzonych mu na mocy niniejszego rozporządzenia, EBC może wymagać – w drodze instrukcji – od tych organów krajowych, by korzystały ze swoich uprawnień, na mocy prawa krajowego i na warunkach w nim przewidzianych, w przypadku gdy niniejsze rozporządzenie nie powierza takich uprawnień EBC. Te organy krajowe w pełni informują EBC o wykonywaniu tych uprawnień.
2. EBC wykonuje uprawnienia, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, zgodnie z aktami, o których mowa w art. 4 ust. 3 akapit pierwszy. EBC i właściwe organy krajowe blisko współpracują przy wykonywaniu swoich odnośnych uprawnień nadzorczych i kontrolnych.
[…]”.
32 W ten sposób art. 9 ust. 1 rozporządzenia nr 1024/2013 stanowi, że w celu wykonywania swoich zadań nadzorczych EBC jest właściwym organem i w związku z tym posiada trzy kategorie uprawnień nadzorczych i dochodzeniowych.
33 Po pierwsze, zgodnie z art. 9 ust. 1 akapit drugi zdanie pierwsze rozporządzenia nr 1024/2013 EBC dysponuje uprawnieniami przewidzianymi w tym rozporządzeniu. Znajdują się one w sekcji 1 (uprawnienia dochodzeniowe) oraz w sekcji 2 (szczegółowe uprawnienia nadzorcze) rozdziału III tego rozporządzenia. Dotyczy to wezwań do udzielenia informacji (art. 10), ogólnych czynności wyjaśniających (art. 11), kontroli na miejscu (art. 12 i 13), udzielania zezwoleń (art. 14) oraz ogólnie wszystkich uprawnień wymienionych w art. 16, zatytułowanym „Uprawnienia nadzorcze”. Ponadto posiada on uprawnienie do nakładania sankcji administracyjnych, o którym mowa w art. 18 tego rozporządzenia.
34 Po drugie, zgodnie z art. 9 ust. 1 akapit drugi zdanie drugie rozporządzenia nr 1024/2013 EBC posiada uprawnienia, „jakie właściwe […] organy mają na mocy stosownego unijnego prawa, chyba że w niniejszym rozporządzeniu przewidziano inaczej”. Na tej podstawie EBC uznał, że posiada uprawnienia przyznane FMA na mocy § 97 BWG.
35 Wreszcie, po trzecie, zgodnie z art. 9 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia nr 1024/2013 EBC może zlecić organom krajowym, „by korzystały ze swoich uprawnień, na mocy prawa krajowego i na warunkach w nim przewidzianych, w przypadku gdy niniejsze rozporządzenie nie powierza takich uprawnień EBC”. Skarżąca twierdzi zasadniczo, że to ten akapit miał zastosowanie, w związku z czym EBC nie mógł sam nałożyć odsetek wyrównawczych, lecz powinien był wydać FMA instrukcje w tym zakresie.
36 W drugiej kolejności należy zauważyć, że „stosowne unijne prawo”, o którym mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi zdanie drugie rozporządzenia nr 1024/2013, to prawo, które stanowi ramy prawne regulujące nadzór ostrożnościowy nad instytucjami kredytowymi. Owe ramy prawne obejmują w szczególności, poza rozporządzeniem nr 1024/2013, rozporządzenie nr 575/2013 i dyrektywę 2013/36, które na podstawie odpowiednio ich motywów 5 i 2 należy interpretować łącznie. Uprawnienia organów właściwych w zakresie nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi są przewidziane w tytule VII dyrektywy 2013/36.
37 Artykuł 65 ust. 1 dyrektywy 2013/36 stanowi, co następuje:
„Bez uszczerbku dla uprawnień nadzorczych właściwych organów, o których mowa w art. 64, oraz prawa państw członkowskich do wprowadzania i nakładania sankcji karnych, państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji administracyjnych i innych środków administracyjnych odnoszących się do naruszeń przepisów krajowych transponujących niniejszą dyrektywę oraz [rozporządzenia nr 575/2013] oraz podejmują wszelkie konieczne środki, by zapewnić wykonanie tych przepisów dotyczących sankcji. […]”.
38 Zgodnie z art. 67 ust. 1 dyrektywy 2013/36 „[p]rzepisy niniejszego artykułu stosuje się co najmniej we wszystkich następujących sytuacjach: […] k) instytucja doprowadza do powstania ekspozycji przekraczającej limity określone w art. 395 rozporządzenia [nr 575/2013]”. Artykuł 67 ust. 2 tej dyrektywy stanowi, że „[p]aństwa członkowskie zapewniają, że w przypadkach, o których mowa w ust. 1, istnieje możliwość stosowania sankcji administracyjnych i innych środków administracyjnych, które obejmują co najmniej […]”. Następnie znajduje się wykaz sankcji i innych środków administracyjnych, który nie obejmuje nakładania odsetek wyrównawczych.
39 Z dyrektywy 2013/36 wynika zatem, po pierwsze, że do państw członkowskich należy określenie sankcji administracyjnych i innych środków administracyjnych, jakie mogą zostać nałożone w przypadku naruszenia w szczególności rozporządzenia nr 575/2013, a po drugie, że państwa członkowskie są zobowiązane do ustanowienia określonych sankcji i środków administracyjnych oraz mogą przewidzieć dodatkowe sankcje i środki.
40 W trzeciej kolejności oraz w konsekwencji rozstrzygnięcie niniejszego zarzutu zależy od tego, czy wyrażenie „na mocy stosownego unijnego prawa” zawarte w art. 9 ust. 1 akapit drugi zdanie drugie rozporządzenia nr 1024/2013 obejmuje uprawnienie organów krajowych, które nie jest wyraźnie wymienione w art. 67 ust. 2 dyrektywy 2013/36, lecz można je zakwalifikować jako „środek administracyjny” w rozumieniu art. 65 ust. 1 tej dyrektywy, czy też przeciwnie, wykonywanie takiego uprawnienia nadal należy do wyłącznej kompetencji organów krajowych, a EBC powinien wydać im instrukcję wykonania tego uprawnienia na podstawie art. 9 ust. 1 akapit trzeci wspomnianego rozporządzenia.
41 W tym względzie, po pierwsze, należy zauważyć, że wyrażenie „na mocy stosownego unijnego prawa” zostało zinterpretowane jako obejmujące wszystkie uprawnienia wynikające z ram prawnych ustanowionych w dyrektywie niezależnie od tego, czy wynikają one z obowiązku, czy z uprawnienia państwa członkowskiego do stanowienia prawa, w przeciwieństwie do uznania przez tę dyrektywę uprawnień państw członkowskich na mocy prawa krajowego do wprowadzania surowszych przepisów poza systemem ustanowionym w tej dyrektywie (zob. podobnie wyrok z dnia 10 marca 2016 r., Safe Interenvíos, C‑235/14, EU:C:2016:154, pkt 79 i przytoczone tam orzecznictwo).
42 Tymczasem, po drugie, z wyroku z dnia 7 sierpnia 2018 r., VTB Bank (Austria) (C‑52/17, EU:C:2018:648), wynika, że nałożenie odsetek wyrównawczych podlega systemowi prawnemu ustanowionemu w dyrektywie 2013/36.
43 W odniesieniu do wcześniejszej wersji § 97 BWG przyjęto bowiem, że nałożenie odsetek wyrównawczych na podstawie tego przepisu jest podobne do środka administracyjnego objętego zakresem stosowania art. 65 ust. 1 dyrektywy 2013/36, ponieważ okoliczność, że nie są one wymienione w wykazie zawartym w art. 67 ust. 2 dyrektywy 2013/36, jest bez znaczenia, ponieważ z brzmienia tego przepisu wynika, że wykaz ten nie jest wyczerpujący i że art. 65 ust. 1 stanowi, iż państwa członkowskie podejmują wszelkie konieczne środki w celu zapewnienia wykonania wspomnianej dyrektywy i rozporządzenia nr 575/2013 [wyrok z dnia 7 sierpnia 2018 r., VTB Bank (Austria), C‑52/17, EU:C:2018:648, pkt 31–44].
44 W szczególności Trybunał podkreślił, że zgodnie z motywem 9 rozporządzenia nr 575/2013, aby unikać zakłóceń rynkowych i arbitrażu regulacyjnego, przyjęte przez Unię minimalne wymogi ostrożnościowe powinny zapewniać maksymalną harmonizację, i na tej podstawie wywnioskował, że w przypadku przekroczenia limitów określonych w art. 395 ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013 państwa członkowskie są zobowiązane nałożyć na instytucję kredytową nie środek wywodzony z prawa krajowego, lecz sankcję administracyjną lub inny środek administracyjny w rozumieniu art. 65 ust. 1 dyrektywy 2013/36 [wyrok z dnia 7 sierpnia 2018 r., VTB Bank (Austria), C‑52/17, EU:C:2018:648, pkt 41].
45 Po trzecie, wynika z tego, że okoliczność, iż nałożenie odsetek wyrównawczych nie jest wymienione w wykazie zawartym w art. 67 ust. 2 dyrektywy 2013/36, nie stoi na przeszkodzie temu, by podlegało ono systemowi prawnemu ustanowionemu w tej dyrektywie. Jest ono zatem podobne do uprawnienia, jakim dysponuje FMA „na mocy stosownego unijnego prawa” w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi zdanie drugie rozporządzenia nr 1024/2013.
46 EBC był zatem właściwy do nałożenia bezpośrednio na skarżącą odsetek wyrównawczych.
47 Wobec powyższego niniejszy zarzut należy oddalić.
W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia zasady proporcjonalności
48 Skarżąca utrzymuje zasadniczo, że EBC naruszył zasadę proporcjonalności, nakładając na nią odsetki wyrównawcze na podstawie § 97 ust. 1 pkt 2 BWG. W tym względzie podnosi ona w szczególności, po pierwsze, że zaskarżona decyzja jest nieproporcjonalna, ponieważ nie uwzględnia faktu, iż jej rzekome uchybienie ogranicza się do tego, że początkowo dysponowała nazwiskami, adresami i datami urodzenia kredytobiorców wyłącznie w zaszyfrowanym formacie, mimo że wybrała ona to podejście z uzasadnionego powodu, a mianowicie ze względu na przestrzeganie wymogów w zakresie ochrony danych i zminimalizowania zbędnego przetwarzania danych osobowych, oraz, po drugie, że w celu zapewnienia przestrzegania wymogów w zakresie dużych ekspozycji, o których mowa w art. 395 ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013, dodatkowe dane były przekazywane w niezaszyfrowanym formacie.
49 Zapytany o to na rozprawie EBC potwierdził, że oparł się na wykładni § 97 ust. 1 pkt 2 BWG sądów austriackich, zgodnie z którą nałożenie odsetek wyrównawczych ma charakter automatyczny, jeżeli zostały spełnione przesłanki określone w tym przepisie. Podniósł on zasadniczo, że był zobowiązany zastosować § 97 ust. 1 pkt 2 BWG, ponieważ przepis ten nie jest sam w sobie nieproporcjonalny. W swoich pismach kwestionuje on również zasadność argumentów skarżącej zmierzających do wykazania nieproporcjonalnego charakteru odsetek wyrównawczych w niniejszym przypadku.
50 W tym względzie Republika Austrii, zarówno w uwagach interwenienta, jak i na rozprawie, potwierdziła, że § 97 ust. 1 pkt 2 BWG jest interpretowany przez sądy austriackie w ten sposób, że automatycznie nakłada on odsetki wyrównawcze, jeżeli spełnione są określone w nim przesłanki.
51 Artykuł 65 ust. 1 zdanie ostatnie dyrektywy 2013/36 stanowi, że „[s]ankcje administracyjne i inne środki administracyjne muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające”.
52 Zgodnie z art. 70 dyrektywy 2013/36, zatytułowanym „Skuteczne stosowanie sankcji i wykonywanie przez właściwe organy uprawnień do nakładania sankcji”:
„Państwa członkowskie zapewniają uwzględnianie przez właściwe organy – przy ustalaniu rodzaju sankcji lub innych środków administracyjnych oraz wysokości administracyjnych sankcji finansowych – wszelkich istotnych okoliczności, w tym w stosownych przypadkach:
a) wagi naruszenia i czasu jego trwania;
b) stopnia odpowiedzialności osoby fizycznej lub prawnej odpowiedzialnej za dane naruszenie;
c) sytuacji finansowej osoby fizycznej lub prawnej odpowiedzialnej za dane naruszenie, określonej na przykład poprzez wysokość całkowitych obrotów osoby prawnej lub roczny dochód osoby fizycznej;
d) skala korzyści uzyskanych lub strat unikniętych przez osobę fizyczną lub prawną odpowiedzialną za dane naruszenie, o ile można te korzyści lub straty ustalić;
e) straty poniesione przez osoby trzecie w związku z naruszeniem, o ile można je ustalić;
f) gotowość osoby fizycznej lub prawnej odpowiedzialną za dane naruszenie do współpracy z właściwym organem;
g) uprzednie naruszenia popełnione przez osobę fizyczną lub prawną odpowiedzialną za dane naruszenie;
h) wszelkie potencjalne skutki systemowe naruszenia”.
53 W zakresie, w jakim z pkt 49 powyżej wynika, że EBC wydał zaskarżoną decyzję w oparciu o założenie, zgodnie z którym stosowanie § 97 ust. 1 pkt 2 BWG jest automatyczne, a zatem wynika z wykonywania kompetencji związanej, do Sądu należy zbadanie prawidłowości tego założenia. Charakter kompetencji, jaką powinien wykonywać EBC przy nakładaniu środka administracyjnego, stanowi bowiem kwestię wstępną określającą sposób, w jaki EBC był zobowiązany do przeprowadzenia badania proporcjonalności nałożenia odsetek wyrównawczych. W przypadku bowiem gdyby EBC dysponował zakresem uznania oznaczającym, że powinien on zbadać proporcjonalny charakter nałożenia odsetek wyrównawczych w świetle okoliczności niniejszej sprawy, wynikałoby z tego, że ocena proporcjonalnego charakteru odsetek wyrównawczych dokonana przez EBC w zaskarżonej decyzji opiera się na błędnym założeniu prawnym.
54 W tym względzie okoliczność, że skarżąca nie zakwestionowała w ramach niniejszego zarzutu automatycznego charakteru stosowania § 97 ust. 1 pkt 2 BWG, nie stoi na przeszkodzie temu, by Sąd zbadał tę kwestię.
55 W rzeczywistości bowiem, z utrwalonego orzecznictwa wynika, że w sporze, którego ramy wyznaczają strony, sąd Unii, chociaż powinien orzekać wyłącznie w przedmiocie żądań stron, nie może być związany wyłącznie argumentami przedstawionymi przez strony na poparcie ich żądań, gdyż mogłoby to sprawić, że byłby zmuszony oprzeć swe rozstrzygnięcie na błędnych względach prawnych (zob. wyrok z dnia 21 września 2010 r., Szwecja i in./API i Komisja, C‑514/07 P, C‑528/07 P i C‑532/07 P, EU:C:2010:541, pkt 65 i przytoczone tam orzecznictwo; wyrok z dnia 20 stycznia 2021 r., Komisja/Printeos, C‑301/19 P, EU:C:2021:39, pkt 58). Jest tak w szczególności wówczas, gdy uwzględnienie aspektu właściwych przepisów, który nie został podniesiony przez skarżącą, jest konieczne w celu udzielenia odpowiedzi na kwestię wstępną, która powinna zostać rozstrzygnięta w świetle przedstawionej przez tę stronę argumentacji (zob. podobnie wyroki: z dnia 8 lipca 2010 r., Komisja/Putterie-De-Beukelaer, T‑160/08 P, EU:T:2010:294, pkt 65, 66; z dnia 12 czerwca 2019 r., RV/Komisja, T‑167/17, EU:T:2019:404, pkt 59).
56 Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności strony zostały wezwane na rozprawie do wypowiedzenia się w przedmiocie zgodności przyjętej przez EBC wykładni § 97 ust. 1 pkt 2 BWG z art. 70 dyrektywy 2013/36.
57 W pierwszej kolejności w zakresie dotyczącym wykładni przepisu prawa krajowego należy przypomnieć, że co do zasady zakres krajowych przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych należy oceniać z uwzględnieniem ich wykładni przyjętej przez sądy krajowe (zob. podobnie wyrok z dnia 16 września 2015 r., Komisja/Słowacja, C‑433/13, EU:C:2015:602, pkt 81 i przytoczone tam orzecznictwo).
58 W związku z tym, gdy Sąd ma dokonać kontroli zasadności stosowania przez EBC prawa krajowego transponującego dyrektywę, wykładnia dokonana przez sądy krajowe jest wystarczająca do ustalenia zakresu tego prawa krajowego, jeżeli wynika z niej stwierdzenie zgodności z tego prawa z dyrektywą, której transpozycję ono zapewnia. W takiej sytuacji zastrzeżenia zmierzające do podważenia zasadności wykładni dokonanej przez wspomniane sądy powinny zostać z góry odrzucone (zob. podobnie wyrok z dnia 24 kwietnia 2018 r., Caisse régionale de crédit agricole mutuel Alpes Provence i in./EBC, od T‑133/16 do T‑136/16, EU:T:2018:219, pkt 84–92).
59 Inaczej jest jednak w przypadku, gdy wykładnia dokonana przez sądy krajowe nie pozwala na zapewnienie zgodności prawa krajowego z dyrektywą.
60 W takim bowiem przypadku przestrzeganie zasady pierwszeństwa prawa Unii oznacza, że podobnie jak sąd krajowy, Sąd dokonuje w razie konieczności wykładni prawa krajowego w możliwie najszerszym zakresie w świetle brzmienia i celu transponowanej dyrektywy, aby osiągnąć przewidziany w niej rezultat (zob. podobnie wyrok z dnia 24 stycznia 2012 r., Dominguez, C‑282/10, EU:C:2012:33, pkt 24).
61 O ile obowiązek odniesienia się do prawa Unii przy dokonywaniu wykładni i stosowaniu odpowiednich przepisów prawa krajowego jest ograniczony przez ogólne zasady prawa i nie może służyć jako podstawa dla dokonywania wykładni prawa krajowego contra legem, o tyle wymóg dokonywania zgodnej wykładni może w danym wypadku obejmować konieczność zmiany utrwalonego orzecznictwa, jeżeli opiera się ono na interpretacji prawa krajowego, której nie da się pogodzić z celami dyrektywy (zob. podobnie wyrok z dnia 19 kwietnia 2016 r., DI, C‑441/14, EU:C:2016:278, pkt 32, 33 i przytoczone tam orzecznictwo).
62 W braku możliwości dokonania wykładni uregulowania krajowego zgodnej z wymogami prawa Unii Sąd, podobnie jak sąd krajowy, do którego należy stosowanie przepisów prawa Unii, jest zobowiązany zapewnić pełną skuteczność tych przepisów, w razie konieczności z własnej inicjatywy nie stosując wszelkich uregulowań krajowych, nawet późniejszych, które są sprzeczne z bezpośrednio skutecznym przepisem prawa Unii (zob. podobnie wyrok z dnia 24 czerwca 2019 r., Popławski, C‑573/17, EU:C:2019:530, pkt 58, 61).
63 W drugiej kolejności należy stwierdzić, że art. 70 dyrektywy 2013/36 w związku z art. 4 ust. 1, art. 65 ust. 1 i motywem 37 tej dyrektywy należy rozumieć w ten sposób, że do FMA, a w konsekwencji do EBC, należy określenie rodzaju środka administracyjnego z uwzględnieniem wszystkich okoliczności, co w sposób nieunikniony oznacza istnienie po ich stronie zakresu uznania i wyklucza, by podmioty te znajdowały się w sytuacji kompetencji związanej.
64 Po pierwsze, wynika to z wykładni literalnej i systemowej art. 70 ust. 1 dyrektywy 2013/36.
65 Przede wszystkim należy zauważyć, że o ile tytuł art. 70 dyrektywy 2013/36 odnosi się wyłącznie do „sankcji”, o tyle z brzmienia tego artykułu wynika, że przepis ten dotyczy również określenia rodzaju „innych środków administracyjnych”. W związku z tym podkreślenie spoczywającego na państwach członkowskich obowiązku zapewnienia, aby właściwe organy brały pod uwagę wszystkie okoliczności – których niewyczerpujący wykaz został przedstawiony – odnosi się również do nich.
66 Następnie z art. 4 ust. 1 dyrektywy 2013/36 wynika, że „właściwymi organami”, o których mowa w art. 70 dyrektywy 2013/36, są te, które „wykonują funkcje i obowiązki przewidziane niniejszą dyrektywą”, a mianowicie, w odniesieniu do Austrii, FMA, a w odniesieniu do wykonania art. 9 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia nr 1024/2013, EBC.
67 Wreszcie, należy zauważyć, że art. 65 ust. 1 i art. 70 znajdują się w tej samej sekcji dyrektywy 2013/36, dotyczącej „[u]prawnie[ń] nadzorcz[ych], uprawnieni[a] do nakładania sankcji oraz praw[a] do odwołania”, w związku z czym zawarte w tych dwóch przepisach pojęcie „środków administracyjnych” należy uznać za mające to samo znaczenie. W związku z tym, ponieważ z wyroku z dnia 7 sierpnia 2018 r., VTB Bank (Austria) (C‑52/17, EU:C:2018:648), wynika, że odsetki wyrównawcze stanowią środek administracyjny w rozumieniu art. 65 ust. 1 dyrektywy 2013/36, ich stosowanie jest uregulowane w art. 70 tej dyrektywy.
68 Po drugie, wniosek ten znajduje potwierdzenie w wykładni teleologicznej art. 70 dyrektywy 2013/36, ponieważ jej motyw 37 wskazuje na zamiar prawodawcy, aby państwa członkowskie zapewniły, „by właściwe organy uwzględniały wszelkie istotne okoliczności”.
69 Po trzecie, należy stwierdzić, że obowiązek uwzględnienia przez EBC wszystkich okoliczności wymaga, aby przy przyjmowaniu środka administracyjnego zbadał on okoliczności właściwe dla danego przypadku.
70 Po czwarte, wynika z tego, że wykładnia § 97 ust. 1 pkt 2 BWG stawiająca EBC w sytuacji kompetencji związanej uniemożliwiałaby mu uwzględnienie wszystkich istotnych okoliczności i prowadziłaby do uznania tego przepisu za niezgodny z art. 70 dyrektywy 2013/36.
71 Prawdą jest, że z brzmienia § 97 ust. 1 pkt 2 BWG wynika, iż automatyczność nałożenia odsetek wyrównawczych jest kompensowana poprzez uwzględnienie w samym tym przepisie dwóch okoliczności, w których naruszenie art. 395 ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013 nie doprowadzi do nałożenia odsetek wyrównawczych. Jest tak w przypadku, gdy instytucja kredytowa, po pierwsze, jest przedmiotem decyzji administracyjnej właściwego organu zobowiązującej ją do przyjęcia określonych środków ze względu na ryzyko, że nie będzie w stanie wywiązać się ze swoich zobowiązań wobec wierzycieli lub w celu zapewnienia stabilności systemu finansowego na podstawie § 70 ust. 2 BWG, lub po drugie, znajduje się w sytuacji nadmiernego zadłużenia.
72 Należy jednak zauważyć, że wyróżnienie przez ustawodawcę austriackiego dwóch okoliczności, w których naruszenie art. 395 ust. 1 rozporządzenia nr 575/2013 nie doprowadzi do nałożenia odsetek wyrównawczych, nie może być równoznaczne z uwzględnieniem przez właściwy organ „wszystkich okoliczności” istotnych dla sprawy, przewidzianym w art. 70 dyrektywy 2013/36.
73 Podobnie okoliczność, że odsetki wyrównawcze nałożone na podstawie § 97 ust. 1 pkt 2 BWG można zakwalifikować raczej jako „środek administracyjny”, a nie „sankcję administracyjną” w rozumieniu art. 65 ust. 1 dyrektywy 2013/36, nie pozwala na uznanie automatycznego ich nakładania za zgodne z art. 70 wspomnianej dyrektywy.
74 O ile prawdą jest, że ze względu na ów odmienny charakter obowiązek uwzględnienia przez właściwy organ wszystkich okoliczności niekoniecznie musi mieć takie samo nasilenie w przypadku środka administracyjnego, takiego jak nałożenie odsetek wyrównawczych lub sankcji administracyjnej lub, a fortiori, administracyjnej sankcji finansowej o tyle zakres stosowania art. 70 dyrektywy 2013/36 nie ogranicza się do sankcji administracyjnych, lecz obejmuje również środki administracyjne.
75 W trzeciej kolejności należy zauważyć, że § 97 ust. 1 pkt 2 BWG można interpretować w świetle art. 70 dyrektywy 2013/36 w ten sposób, iż pozostawia on EBC zakres uznania pozwalający mu w stosownym przypadku na nienakładanie odsetek wyrównawczych, jeżeli bank ów uzna, że okoliczności wymagają podjęcia takiej decyzji.
76 Po pierwsze, brzmienie § 97 ust. 1 pkt 2 BWG nie wyklucza wyraźnie możliwości, że FMA może dysponować w danym przypadku zakresem uznania w odniesieniu do możliwości zastosowania tego przepisu.
77 Po drugie, w sekcji XXII BWG znajduje się również § 99e, który przejmuje treść art. 70 dyrektywy 2013/36, z którego wynika, że przy określaniu rodzaju sankcji lub środków, jakie należy przyjąć w odpowiedzi na naruszenia rozporządzenia nr 575/2013, FMA musi w zakresie, w jakim jest to właściwe, uwzględnić te same okoliczności co te zawarte w art. 70 dyrektywy 2013/36, których wykaz również został przedstawiony jako niewyczerpujący. W związku z tym zawarte w tym przepisie odniesienie do „środków” można w pełni rozumieć jako obejmujące nałożenie odsetek wyrównawczych, o którym mowa w § 97 ust. 1 pkt 2 BWG.
78 Po trzecie, przyznanie EBC zakresu uznania przy stosowaniu § 97 ust. 1 pkt 2 BWG nie ma negatywnego wpływu na skarżącą, w związku z czym nie może być ono ograniczone przez przestrzeganie ogólnych zasad prawa w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 61 powyżej.
79 W czwartej kolejności i w konsekwencji w zakresie, w jakim EBC wydał zaskarżoną decyzję, uznając, że nałożenie odsetek wyrównawczych miało charakter automatyczny, oparł się on na błędnym z prawnego punktu widzenia założeniu, które spowodowało wadliwość przeprowadzonego przezeń badania proporcjonalnego charakteru zastosowania § 97 ust. 1 pkt 2 BWG, ponieważ doprowadziło ono do odstąpienia od badania okoliczności niniejszej sprawy.
80 Wreszcie, w piątej kolejności, jeśli chodzi o argumentację EBC dotyczącą zasadniczo tego, że nałożenie odsetek wyrównawczych nie ma nieproporcjonalnego charakteru w świetle wspomnianych okoliczności, należy uznać, że jest ona pozbawiona znaczenia dla badania zgodności z prawem zaskarżonej decyzji.
81 Do sądu Unii nie należy bowiem zastąpienie strony pozwanej w przeprowadzeniu badania, którego ona sama nigdy nie dokonała, i snucie przypuszczeń co do wniosków, do których doszłaby ona w wyniku tego badania (zob. podobnie wyrok z dnia 13 maja 2015 r., Niki Luftfahrt/Komisja, T‑511/09, EU:T:2015:284, pkt 149 i przytoczone tam orzecznictwo).
82 Ponieważ EBC niesłusznie uznał, że jest zobowiązany do zastosowania § 97 ust. 1 pkt 2 BWG przy wydawaniu zaskarżonej decyzji, rozważania dotyczące okoliczności niniejszej sprawy, które przedstawił w swoich pismach, nie mogły zostać uwzględnione w zaskarżonej decyzji.
83 Należy zatem uwzględnić niniejszy zarzut i w konsekwencji stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, bez konieczności badania pozostałych zarzutów skarżącej.
W przedmiocie kosztów
84 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ EBC przegrał niniejszą sprawę, należy obciążyć go własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez skarżącą.
85 Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania państwa członkowskie i instytucje, które przystąpiły do sprawy w charakterze interwenientów, pokrywają własne koszty. Republika Austrii pokrywa zatem własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD (trzecia izba w składzie powiększonym)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiego Banku Centralnego (EBC) ECB/SSM/2021-ATBAW-7-ESA-2018-0000126 z dnia 2 sierpnia 2021 r.
2) EBC pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez BAWAG PSK Bank für Arbeit und Wirtschaft und Österreichische Postsparkasse AG.
3) Republika Austrii pokrywa własne koszty.
Schalin | Škvařilová-Pelzl | Nõmm |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 28 lutego 2024 r.
Podpisy