Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court (Irlandia) w dniu 25 lutego 2022 r. – Hellfire Massy Residents Association/An Bord Pleanála, The Minister for Housing, Heritage and Local Government, Ireland, The Attorney General
(Sprawa C-166/22)
Język postępowania: angielski
Sąd odsyłający
High Court (Irlandia)
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Hellfire Massy Residents Association
Druga strona postępowania: An Bord Pleanála, The Minister for Housing, Heritage and Local Government, Ireland, The Attorney General
Przy udziale: South Dublin County Council, An Taisce – The National Trust for Ireland, Save the Bride Otters
Pytania prejudycjalne
Pytanie pierwsze brzmi:
Czy ogólne zasady prawa Unii wynikające z nadrzędności porządku prawnego Unii skutkują tym, że przepis krajowego prawa procesowego, zgodnie z którym skarżący w postępowaniu w ramach kontroli sądowej musi w piśmie procesowym wyraźnie wskazać odpowiednie przepisy prawa, nie może uniemożliwiać skarżącemu, który kwestionuje zgodność prawa krajowego z określonym prawem Unii, powoływania się również na doktryny prawne lub instrumenty, które należy uznać za samoistnie istotne dla wykładni takiego prawa Unii, takie jak zasada, zgodnie z którą prawo ochrony środowiska Unii należy interpretować w związku z Konwencją o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do [wymiaru] sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska sporządzoną w Aarhus, Dania, w dniu 25 czerwca 1998 r., jako integralną częścią porządku prawnego Unii?
Pytanie drugie brzmi :
Czy art. 12 lub 16 dyrektywy 92/43/EWG1 lub te przepisy odczytywane w związku z art. 9 ust. 2 Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do [wymiaru] sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska sporządzonej w Aarhus, Dania, w dniu 25 czerwca 1998 r., lub w związku z zasadą, w myśl której państwa członkowskie muszą podjąć wszelkie wymagane kroki w celu skutecznego wdrożenia dyrektywy, oznaczają, że przepis krajowego prawa procesowego zakładający, iż skarżący nie może podnieść „kwestii hipotetycznej” i „musi mieć rzeczywisty lub faktyczny interes”, zanim będzie mógł wnieść skargę w przedmiocie zgodności prawa krajowego z przepisem prawa Unii, nie może być podstawą dla uniemożliwienia złożenia skargi przez skarżącego, który powołał się na prawo do udziału społeczeństwa w kontekście decyzji administracyjnej i który zamierza następnie kwestionować ważność przepisu prawa krajowego poprzez powołanie się na prawo Unii, przewidując przyszłe szkody w środowisku wynikające z zarzucanego uchybienia w prawie krajowym, w sytuacji gdy istnieje racjonalna możliwość wystąpienia takich szkód w przyszłości, w szczególności ze względu na fakt, że na inwestycję zezwolono na obszarze będącym siedliskiem gatunków podlegających ścisłej ochronie lub że w związku ze stosowaniem podejścia zapobiegawczego zachodzi możliwość, iż inwentaryzacje prowadzone po wydaniu zezwolenia na inwestycję mogą wskazać na konieczność zastosowania odstępstwa na podstawie art. 16 wspomnianej dyrektywy?
Pytanie trzecie brzmi:
Czy art. 12 lub 16 dyrektywy 92/43/EWG lub te przepisy odczytywane w związku z art. 6 ust. 1–9 lub art. 9 ust. 2 Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do [wymiaru] sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska sporządzonej w Aarhus, Dania, w dniu 25 czerwca 1998 r., lub w związku z zasadą, w myśl której państwa członkowskie muszą podjąć wszelkie wymagane kroki w celu skutecznego wdrożenia dyrektywy, oznaczają, że system odstępstw przewidziany w prawie krajowym w celu wykonania art. 16 dyrektywy nie powinien być równoległy względem systemu zezwoleń na inwestycję i niezależny od niego, ale powinien stanowić zintegrowaną część procesu zatwierdzania, obejmującego decyzję właściwego organu (a nie ocenę ad hoc sformułowaną przez samego inwestora na podstawie ogólnego przepisu prawa karnego) w przedmiocie tego, czy należy wnioskować o przyznanie odstępstwa ze względu na okoliczności stwierdzone po wydaniu zezwolenia na inwestycję lub obejmującego decyzję właściwego organu w przedmiocie rodzaju inwentaryzacji koniecznych na potrzeby ustalenia, czy należy wnioskować o przyznanie takiego odstępstwa?
Pytanie czwarte brzmi:
Czy art. 12 lub art. 16 dyrektywy 92/43/EWG lub te przepisy odczytywane w związku z art. 6 ust. 1–9 lub art. 9 ust. 2 Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do [wymiaru] sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska sporządzonej w Aarhus, Dania, w dniu 25 czerwca 1998 r. skutkują tym, że w odniesieniu do inwestycji, w przypadku której udzielenie zezwolenia na inwestycję wiązało się z przeprowadzeniem odpowiedniej oceny na podstawie art. 6 ust. 3 dyrektywy 92/43/EWG, i w kontekście możliwości wystąpienia o przyznanie odstępstwa na podstawie art. 16 dyrektywy 92/43/EWG po uzyskaniu zezwolenia na inwestycję konieczne jest przeprowadzenie procedury udziału społeczeństwa zgodnie z art. 6 konwencji z Aarhus?
____________
1 Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. 1992, L 206, s. 7).