Odwołanie wniesione w dniu 8 września 2011 r. przez Komisję Europejską od wyroku wydanego w dniu 28 czerwca 2011 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-55/10 AS przeciwko Komisji

(Sprawa T-476/11 P)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i B. Eggers, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: AS (Bruksela, Belgia)

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 28 czerwca 2011 r. w sprawie F-55/10 AS przeciwko Komisji;

zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania Komisja podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa, ponieważ Sąd do spraw Służby Publicznej (SSP) stwierdził istnienie interesu prawnego w stwierdzeniu nieważności decyzji o odrzuceniu kandydatury. Komisja podnosi:

w pierwszej części zarzutu: naruszenie prawa Unii poprzez odejście od tez przyjętych przez Sąd w wyroku z dnia 9 grudnia 2010 r. w sprawie T-526/08 P Komisja przeciwko Strackowi, ponieważ SSP stwierdził, że zainteresowana posiada interes prawny w stwierdzeniu nieważności decyzji o odrzuceniu jej kandydatury na sporne stanowisko, mimo że nie zażądała stwierdzenia nieważności decyzji o powołaniu, choć obie decyzje są ze sobą nierozerwalnie związane;

w drugiej części zarzutu: błędną kwalifikację prawną okoliczności faktycznych w związku ze stwierdzeniem istnienia interesu prawnego w sposób abstrakcyjny, nie badając konkretnie wszystkich poszlak;

w trzeciej części zarzutu: błędną odmowę uwzględnienia określonych informacji dotyczących akt medycznych, które wykazałyby, że skarżąca nie miała interesu prawnego w niniejszym przypadku.

Zarzut drugi dotyczący po pierwsze, naruszenie prawa Unii w związku z wykładnią i stosowaniem zasady zgodności pomiędzy zażaleniem a skargą, poprzez odesłanie do wyroku SSP z dnia 1 lipca 2010 r. w sprawie F-45/07 Mandt przeciwko Parlamentowi, i w związku ze stwierdzeniem, że nowy zarzut dotyczący naruszenia Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej był dopuszczalny pomimo tego, że nie został podniesiony w zażaleniu i że "zasadniczo różnił się" od przedstawionego w zażaleniu jedynego zarzutu dotyczącego naruszenia ogłoszenia o wakacie, a po drugie, naruszenie art. 91 ust. 2 tego regulaminu pracowniczego w związku z uznaniem, że "podstawa sporu" jest właściwie określona przez "zakwestionowanie przez skarżącego zgodności zaskarżonego aktu z prawem materialnym lub ewentualnie jego zgodności z prawem formalnym", co pozbawiałoby postępowanie poprzedzające wniesienie skargi jakiegokolwiek znaczenia i nie służyłoby celowi tego postępowania, jakim jest sprzyjanie polubownemu rozstrzyganiu różnic pomiędzy zainteresowanym a jego organem powołującym.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 7 ust. 1 regulaminu pracowniczego oraz błędnego uzasadnienia, ponieważ SSP dokonał wykładni art. 7 ust. 1 regulaminu pracowniczego w taki sposób jakoby miał on przyznawać każdemu urzędnikowi bezwzględne prawo dostępu do każdego stanowiska w jego grupie zaszeregowania. SSP naruszył w ten sposób znaczenie art. 7 ust. 1 regulaminu pracowniczego oraz art. 10 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego a także pominął wyjaśnienia przedstawione przez Komisję w odniesieniu do interesu służby.

Czwarty zarzut dotyczący naruszenie prawa Unii w związku z zasądzeniem kwoty 3 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, podczas gdy zarzut dotyczący naruszenia art. 7 regulaminu pracowniczego nie tylko był niedopuszczalny, lecz również bezzasadny.

____________