Language of document : ECLI:EU:T:2020:327

WYROK SĄDU (dziewiąta izba)

z dnia 8 lipca 2020 r.(*)(1)

Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską – Słowny znak towarowy welmax – Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy valmex – Termin do wniesienia odwołania do izby odwoławczej – Przekroczenie terminu – Rozpoczęcie biegu terminu – Doręczenie – Dowód nadania przesyłką poleconą – Powiadomienie dokonane za pomocą środków elektronicznych – Niedochowanie obowiązku uiszczenia opłaty za odwołanie w terminie – Odwołanie uznane za niewniesione – Zakres wezwań do uzupełnienia braków – Artykuł 68 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/1001 – Artykuł 23, 56–58 rozporządzenia delegowanego (UE) 2018/625

W sprawie T‑305/19

Welmax + sp. z o.o. sp.k., z siedzibą w Poznaniu (Polska), którą reprezentował  M. Machyński, radca prawny,

strona skarżąca,

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentowała D. Walicka, w charakterze pełnomocnika,

strona pozwana,

w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO była

Valmex Medical Imaging GmbH, z siedzibą w Augsburgu (Niemcy),

mającej za przedmiot skargę na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 marca 2019 r. (sprawa R 2245/2018‑5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Valmex Medical Imaging a Welmax +.

SĄD (dziewiąta izba),

w składzie: M.J. Costeira, prezes, D. Gratsias i M. Kancheva (sprawozdawczyni), sędziowie,

sekretarz: E. Coulon,

po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 14 maja 2019 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 11 września 2019 r.,

uwzględniwszy złożony przez skarżącą wniosek o przeprowadzenie rozprawy oraz podjąwszy na podstawie art. 106 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem decyzję o otwarciu ustnego etapu postępowania,

po zapoznaniu się z pismami stanowiącymi odpowiedź na pytanie Sądu dotyczące przeprowadzenia rozprawy w kontekście kryzysu sanitarnego związanego z COVID-19, w których strony główne wskazały, że nie widzą absolutnej konieczności przedstawienia swoich uwag na rozprawie, oraz podjąwszy decyzję o zamknięciu ustnego etapu postępowania, uznając, że akta sprawy wystarczająco wyjaśniają okoliczności sprawy,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        W dniu 16 listopada 2015 r. w  Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (WIPO) dokonano na rzecz skarżącej, Welmax +, pod numerem 1342786 rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską słownego znaku towarowego welmax.

2        W dniu 4 maja 2017 r. Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) otrzymał powiadomienie o międzynarodowej rejestracji przedmiotowego znaku towarowego, na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)].

3        Towary i usługi, dla których wystąpiono o ochronę tego znaku w Unii Europejskiej, należą do klas 5, 7, 10, 11, 20, 21, 24, 35 i 38 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami.

4        W dniu 8 czerwca 2017 r. Valmex Medical Imaging wniosła, na podstawie art. 41 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 46 rozporządzenia 2017/1001), sprzeciw wobec rejestracji omawianego znaku towarowego dla wskazanych towarów z klasy 10.

5        Sprzeciw został oparty na wcześniejszym słownym unijnym znaku towarowym valmex, zgłoszonym w dniu 7 sierpnia 2003 r. i zarejestrowanym w dniu 26 września 2005 r. pod numerem 3309192, która to rejestracja została przedłużona w dniu 23 lipca 2013 r., dla towarów należących do klas 1, 2 i 10 oraz dla usług z klasy 37.

6        W uzasadnieniu sprzeciwu powołano się na podstawę odmowy rejestracji określoną w art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001].

7        Decyzją z dnia 4 lipca 2018 r. Wydział Sprzeciwów odmówił przyznania ochrony w Unii rejestracji międzynarodowej przedmiotowego znaku towarowego dla wskazanych towarów z klasy 10 i obciążył skarżącą kosztami postępowania.

8        W dniu 11 lipca 2018 r. EUIPO przekazało odpis decyzji Wydziału Sprzeciwów operatorowi pocztowemu celem doręczenia go skarżącej przesyłką poleconą.

9        W dniu 20 lipca 2018 r. operator pocztowy wskazał na swojej internetowej stronie śledzenia przesyłek, że ta przesyłka polecona została „dostarczona” (entregado).

10      W wiadomości elektronicznej z dnia 30 sierpnia 2018 r. skarżąca poinformowała EUIPO, że nie otrzymała decyzji Wydziału Sprzeciwów, i poprosiła EUIPO o przekazanie jej tej decyzji.

11      W wiadomości elektronicznej z dnia 31 sierpnia 2018 r. EUIPO poinformowało skarżącą, że tego samego dnia odpis decyzji Wydziału Sprzeciwów został jej wysłany drogą pocztową.

12      W wiadomości elektronicznej z dnia 20 września 2018 r. skarżąca poinformowała EUIPO, że wciąż nie otrzymała decyzji Wydziału Sprzeciwów ani żadnego awizo i poprosiła EUIPO o wysłanie tej decyzji za pomocą środków elektronicznych.

13      Wiadomością elektroniczną z dnia 21 września 2018 r. EUIPO przekazało skarżącej decyzję Wydziału Sprzeciwów „do wiadomości”.

14      Pismem z dnia 19 października 2018 r., które wpłynęło do EUIPO w dniu 26 października 2018 r., skarżąca wniosła odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów.

15      W dniu 26 listopada 2018 r. sekretariat izb odwoławczych EUIPO wysłał skarżącej „potwierdzenie wpływu odwołania i pisma przedstawiającego podstawy odwołania”, wskazując na istnienie „braków”.

16      W pierwszym piśmie z dnia 26 listopada 2018 r., zatytułowanym „Powiadomienie dotyczące braków odwołania”, sekretariat izb odwoławczych EUIPO wskazał skarżącej, że złożone w dniu 26 października 2018 r. odwołanie nie wpłynęło w terminie przepisanym art. 68 rozporządzenia 2017/1001, który upłynął w dniu 21 września 2018 r., oraz że mogło ono zostać uznane za niedopuszczalne. Sekretariat wezwał skarżącą do „przedstawienia stanowiska w sprawie i dostarczenia [izbie] odwoławczej wszelkich istotnych dowodów w terminie jednego miesiąca od daty doręczenia zawiadomienia”.

17      W drugim piśmie z dnia 26 listopada 2018 r., zatytułowanym „Zawiadomienie o braku płatności (Artykuł 23 ustęp 3 rozporządzenia delegowanego 2018/625)”, sekretariat izb odwoławczych EUIPO zwrócił uwagę skarżącej, że ponieważ do dnia upływu terminu do wniesienia odwołania, czyli do dnia 21 września 2018 r., do EUIPO nie wpłynęła opłata za odwołanie w wysokości 720 EUR, odwołanie zostanie prawdopodobnie uznane za niewniesione. Sekretariat wezwał skarżącą do „przedstawienia stanowiska w sprawie i dostarczenia [izbie] odwoławczej wszelkich istotnych dowodów w terminie jednego miesiąca od daty doręczenia zawiadomienia”.

18      Pismem z dnia 20 grudnia 2018 r. skarżąca zwróciła uwagę EUIPO, że termin do wniesienia odwołania rozpoczął bieg w dniu faktycznego doręczenia decyzji środkami elektronicznymi, czyli w dniu 21 września 2018 r., w związku z tym termin ten upływał w dniu 20 listopada 2018 r., a odwołanie, wysłane w dniu 19 października 2018 r. i otrzymane przez EUIPO w dniu 26 października 2018 r., zostało wniesione w przepisanym terminie. Dodała ona, że co się tyczy uzupełnienia braku formalnego poprzez wpłacenie brakującej opłaty za odwołanie, uzasadnione jest dalsze prowadzenie postępowania.

19      W dniu 21 grudnia 2018 r. skarżąca zleciła w swoim banku przelanie na rachunek EUIPO opłaty za odwołanie.

20      W dniu 24 grudnia 2018 r. opłata ta została zaksięgowana na rachunku bankowym EUIPO.

21      Pismem z dnia 21 stycznia 2019 r., zatytułowanym „Potwierdzenie otrzymania odpowiedzi w sprawie dwóch braków formalnych”, sekretariat izb odwoławczych EUIPO wskazał, że uwagi skarżącej przedstawione w odpowiedzi na dwa pisma z dnia 26 listopada 2018 r. wpłynęły w dniu 8 stycznia 2019 r., po upływie terminu wyznaczonego na dzień 7 stycznia 2019 r.

22      Pismem z dnia 30 stycznia 2019 r. skarżąca wniosła do EUIPO o uwzględnienie pisma z dnia 20 grudnia 2018 r., o umożliwienie usunięcia braków formalnych odwołania, a w konsekwencji o uznanie go za dopuszczalne.

23      Decyzją z dnia 22 marca 2019 r. wydaną w sprawie R 2245/2018‑5 (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Piąta Izba Odwoławcza EUIPO odrzuciła odwołanie jako uznane za niewniesione. Stwierdziła ona, że decyzja Wydziału Sprzeciwów została doręczona skarżącej przesyłką poleconą w dniu 20 lipca 2018 r., że termin do wniesienia opłaty za odwołanie upłynął zatem w dniu 20 września 2018 r., a tym samym opłata za odwołanie otrzymana w dniu 24 grudnia 2018 r. wpłynęła z przekroczeniem terminu. Dodała ona, że nawet w przypadku gdyby prawdą było to, że decyzja Wydziału Sprzeciwów została doręczona skarżącej – zgodnie z jej twierdzeniami – dopiero w dniu 21 września 2018 r., opłata za odwołanie zaksięgowana w dniu 24 grudnia 2018 r. tak czy inaczej byłaby uiszczona po terminie. W konsekwencji Izba Odwoławcza uznała odwołanie za niewniesione z uwagi na brak uiszczenia opłaty za odwołanie w terminie określonym zgodnie z art. 68 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia 2017/1001 i art. 23 ust. 3 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625 z dnia 5 marca 2018 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej oraz uchylającego rozporządzenie delegowane (UE) 2017/1430 (Dz.U. 2018, L 104, s. 1). Nakazała ona również zwrot na rzecz skarżącej kwoty 720 EUR, wpłaconej z opóźnieniem i obecnie bez podstawy prawnej, zgodnie z art. 33 lit. a) rozporządzenia delegowanego 2018/625.

 Żądania stron

24      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        wydanie orzeczenia co do istoty sprawy zgodnie z treścią przepisu art. 72 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001;

–        wydanie wyroku zaocznego w przypadkach przewidzianych prawem;

–        obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

25      W odpowiedzi na środek organizacji postępowania skarżąca odstąpiła od dalszych żądań.

26      EUIPO wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

27      Na poparcie skargi skarżąca podnosi tylko jeden zarzut, dotyczący naruszenia art. 68 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 w związku z art. 23 ust. 3 rozporządzenia 2018/625. Ten jedyny zarzut dzieli się na trzy części oparte na błędach w ocenie dotyczących, po pierwsze, daty doręczenia decyzji Wydziału Sprzeciwów, po drugie, daty upływu terminu do wniesienia odwołania od tej decyzji oraz, po trzecie, daty upływu terminu do wniesienia opłaty za odwołanie od wspomnianej decyzji.

28      W ramach pierwszej części jedynego zarzutu skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza dopuściła się błędu w ocenie okoliczności faktycznych, polegającego na przyjęciu, że decyzja Wydziału Sprzeciwów została skutecznie doręczona skarżącej w dniu 20 lipca 2018 r., rzekomo za pośrednictwem przesyłki poleconej, podczas gdy treść tej decyzji została jej notyfikowana w dniu 21 września 2018 r. po uprzedniej korespondencji drogą elektroniczną i po stosownym wniosku złożonym pracownikowi EUIPO. Skarżąca podnosi, że EUIPO nie wskazało dowodów na okoliczność skutecznego doręczenia owej decyzji w dniu 20 lipca 2018 r., szczególnie dowodu potwierdzającego fizyczne odebranie przesyłki poleconej, mianowicie potwierdzenia opatrzonego podpisem adresata, jego pełnomocnika, czy też upoważnionego do tego pracownika. W konsekwencji twierdzi ona, że decyzja Wydziału Sprzeciwów została jej doręczona nie w dniu 20 lipca 2018 r., a w dniu 21 września 2018 r., który to dzień jako jedyny należy przyjąć jako podstawę do obliczenia terminów procesowych.

29      W ramach drugiej części jedynego zarzutu skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej dokonanie stwierdzenia, że termin do wniesienia odwołania upłynął w dniu 20 września 2018 r. z uwagi na domniemane doręczenie decyzji Wydziału Sprzeciwów, które miało rzekomo nastąpić w dniu 20 lipca 2018 r., mimo że decyzja ta została skutecznie doręczona skarżącej w dniu 21 września 2018 r. za pośrednictwem wiadomości elektronicznej, a co za tym idzie – termin ten upływał w dniu 21 listopada 2018 r. Zdaniem skarżącej już sam fakt, że EUIPO zareagowało na jej zgłoszenia nieprawidłowości, przesyłając w dniu następnym po wniosku o doręczenie tej decyzji, czyli w dniu 21 września 2018 r., jej treść, świadczy o tym, że właśnie ta data stanowiła dzień skutecznego doręczenia decyzji i że to od tej daty powinien rozpocząć bieg termin przepisany prawem. W rezultacie, obliczając termin do wniesienia odwołania od daty innej niż data doręczenia omawianej decyzji, Izba Odwoławcza naruszyła art. 68 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001. Skarżąca stoi na stanowisku, że wysyłając odwołanie od tej decyzji w dniu 19 października 2018 r. (które wpłynęło w dniu 26 października 2018 r.), dochowała ona przepisanego terminu.

30      W ramach trzeciej części jedynego zarzutu skarżąca podnosi, że pismem z dnia 26 października 2018 r. (doręczonym na jej adres w dniu 27 listopada 2018 r.) EUIPO wskazało istnienie braków formalnych odwołania, następnie zobowiązało skarżącą do złożenia stosownych wyjaśnień w terminie miesiąca od dnia doręczenia tego pisma, tj. do dnia 27 grudnia 2018 r. Tymczasem w piśmie z dnia 21 grudnia 2018 r. skarżąca złożyła stosowne wyjaśnienia, uzupełniając jednocześnie brak formalny odwołania, i uiściła opłatę w kwocie 720 EUR. Twierdzi ona, że wyznaczony jej przez EUIPO termin do wniesienia opłaty za odwołanie został przez nią dochowany.

31      EUIPO nie zgadza się z argumentami skarżącej.

32      Artykuł 68 rozporządzenia 2017/1001, zatytułowany „Termin wniesienia i forma odwołania”, stanowi w ust. 1, że odwołanie wnosi się na piśmie do EUIPO w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia decyzji. Odwołanie uważa się za wniesione z chwilą uiszczenia opłaty za odwołanie. Odwołanie wnosi się w języku postępowania, w którym wydano decyzję Wydziału Sprzeciwów. Pisemne stanowisko przedstawiające podstawy odwołania wnosi się w terminie czterech miesięcy od dnia doręczenia decyzji.

33      Artykuł 23 rozporządzenia delegowanego 2018/625, zatytułowany „Dopuszczalność odwołania”, stanowi:

„1.      Izba odwoławcza odrzuca odwołanie jako niedopuszczalne w którymkolwiek z następujących przypadków:

a)      jeżeli odwołanie nie zostało złożone w terminie dwóch miesięcy od daty powiadomienia o decyzji, od której służy odwołanie;

[…]

c)      jeżeli odwołanie nie spełnia wymogów określonych w art. 21 ust. 1 lit. a), b), c) i e) i wnoszący odwołanie, pomimo poinformowania go o tym przez izbę odwoławczą, nie uzupełni braków w terminie wskazanym w tym celu przez izbę odwoławczą;

[…]

3.      Izba odwoławcza uznaje odwołanie za niewniesione, jeżeli opłata za odwołanie została uiszczona po upływie terminu określonego w art. 68 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia (UE) 2017/1001. […]”.

34      Artykuł 56 rozporządzenia delegowanego 2018/625, zatytułowany „Przepisy ogólne dotyczące powiadomień”, przewiduje:

„1.      W postępowaniu przed [EUIPO] powiadomienia dokonywane przez [EUIPO] muszą być zgodne z art. 94 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/1001 i polegają na przekazaniu notyfikowanego dokumentu zainteresowanym stronom. Przekazanie może nastąpić przez zapewnienie dostępu elektronicznego do danego dokumentu.

2.      Powiadomień dokonuje się za pomocą jednego z następujących środków:

a)      środki elektroniczne zgodnie z art. 57;

b)      poczta lub kurier zgodnie z art. 58;

c)      powiadomienie publiczne zgodnie z art. 59.

3.      Jeżeli odbiorca wskazał w danych kontaktowych do korespondencji środki elektroniczne, [EUIPO] ma wybór między tymi środkami a powiadomieniem za pośrednictwem poczty lub kuriera”.

35      Artykuł 57 rozporządzenia delegowanego 2018/625, zatytułowany „Powiadomienie za pośrednictwem środków elektronicznych”, stanowi w ust. 1:

„Powiadomienie za pośrednictwem środków elektronicznych obejmuje transmisje za pomocą kabla, drogi radiowej, środków optycznych lub innych środków elektromagnetycznych, w tym Internetu”.

36      Artykuł 58 rozporządzenia delegowanego 2018/625, zatytułowany „Powiadomienie za pośrednictwem poczty lub kuriera”, przewiduje w ust. 1 i 3:

„1.      Niezależnie od art. 56 ust. 3, o decyzjach, od których służy odwołanie w wyznaczonym terminie, wezwaniach do stawienia się i innych dokumentach określonych przez dyrektora wykonawczego powiadamia się pocztą kurierską lub przesyłką poleconą, w obu przypadkach z potwierdzeniem odbioru. Wszelkie inne powiadomienia przesyła się pocztą kurierską lub przesyłką poleconą, z potwierdzeniem odbioru lub bez, lub zwykłą pocztą.

[…]

3.      Jeżeli powiadomienie wysyłane jest pocztą kurierską lub przesyłką poleconą, z potwierdzeniem odbioru lub bez, jest ono uznawane za doręczone do adresata dziesiątego dnia po wysłaniu go pocztą, chyba że list nie doszedł do adresata lub doszedł do niego dopiero w późniejszym terminie. W przypadku sporu do [EUIPO] należy określenie, czy list dotarł do miejsca docelowego, oraz ustalenie daty doręczenia adresatowi, zależnie od przypadku [należy wykazanie, że pismo dotarło do miejsca docelowego, oraz wykazanie, w razie potrzeby, daty doręczenia go adresatowi]”.

37      Artykuł 61 rozporządzenia delegowanego 2018/625, zatytułowany „Nieprawidłowości w powiadomieniu”, przewiduje:

„W przypadku gdy dokument dotarł do adresata, a [EUIPO] nie jest w stanie udowodnić, że został on należycie powiadomiony lub jeżeli przepisy odnoszące się do jego powiadomienia nie były przestrzegane, dokument uznaje się za doręczony z datą ustaloną jako data otrzymania powiadomienia”.

38      Artykuł 82 rozporządzenia delegowanego 2018/625, zatytułowany „Wejście w życie i stosowanie”, stanowi w ust. 1 i 2 lit. j) i l), że to rozporządzenie delegowane wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (czyli w dniu 14 maja 2018 r.) i stosuje się od daty wejścia w życie, z zastrzeżeniem określonych odstępstw, w tym w odniesieniu do tytułu V (art. 21–48), który nie znajduje zastosowania do odwołań złożonych przed dniem 1 października 2017 r., oraz tytułu VII (art. 56–62), który nie znajduje zastosowania do powiadomień dokonanych przed dniem 1 października 2017 r.

39      W niniejszej sprawie, jako że zarówno wniesienie odwołania, jak i dokonanie powiadomień miało miejsce po dniu 1 października 2017 r., art. 23 oraz art. 56–62 rozporządzenia delegowanego 2018/625 znajdują zastosowanie.

40      Na potrzeby rozpoznania jedynego zarzutu, przed rozstrzygnięciem kwestii dochowania terminu do wniesienia odwołania oraz terminu do uiszczenia opłaty za odwołanie, jak również zakresu wystosowywanych przez EUIPO wezwań do uzupełnienia braków, należy ustalić na wstępie datę doręczenia decyzji Wydziału Sprzeciwów.

 W przedmiocie daty doręczenia decyzji Wydziału Sprzeciwów

41      Zgodnie z orzecznictwem na podstawie art. 297 ust. 2 akapit trzeci TFUE decyzje, które wskazują adresata, są mu notyfikowane i stają się skuteczne wraz z tą notyfikacją, przy czym przepis ten nie definiuje pojęcia „notyfikacji”. Postanowienie to potwierdza zasadę pewności prawa, zgodnie z którą nie można powoływać się wobec adresata danego aktu administracyjnego o charakterze indywidualnym na wynikające z tego aktu prawa i obowiązki, dopóki adresat nie został w sposób należyty o tym akcie powiadomiony (wyrok z dnia 21 lutego 2018 r., LL/Parlament, C‑326/16 P, EU:C:2018:83, pkt 45, 46).

42      Ponadto z art. 263 akapit szósty TFUE wynika, że skargę o stwierdzenie nieważności aktu, który wymaga doręczenia, wnosi się w terminie dwóch miesięcy od jego notyfikowania skarżącemu lub, w razie jego braku, od daty powzięcia przez niego wiadomości o tym akcie. Podobnie jak w przypadku art. 297 ust. 2 akapit trzeci TFUE, w postanowieniu tym pojęcie „notyfikacji” nie zostało zdefiniowane. Co się tyczy prawidłowości doręczania aktów Unii, Trybunał wyjaśnił, że decyzja jest doręczona w sposób należyty w rozumieniu art. 263 akapit szósty i art. 297 ust. 2 akapit trzeci TFUE, gdy jej adresat został o niej powiadomiony i miał możliwość zapoznania się z nią (wyrok z dnia 21 lutego 2018 r., LL/Parlament, C‑326/16 P, EU:C:2018:83, pkt 47, 48 i przytoczone tam orzecznictwo).

43      Należy również przypomnieć, że strona, która powołuje się na przekroczenie terminu do wniesienia skargi, powinna wykazać, od którego dnia zaczął biec ten termin (wyrok z dnia 21 lutego 2018 r., LL/Parlament, C‑326/16 P, EU:C:2018:83, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo).

44      Odnosząc się konkretnie do prawa znaków towarowych, na podstawie art. 58 ust. 3 zdanie drugie rozporządzenia delegowanego 2018/625 w przypadku sporu do EUIPO należy wykazanie, że pismo dotarło do miejsca docelowego, oraz wykazanie, w razie potrzeby, daty doręczenia go „adresatowi”. Dodatkowo art. 58 ust. 1 tego rozporządzenia wymaga potwierdzenia odbioru w przypadku powiadomienia za pośrednictwem przesyłki poleconej lub poczty kurierskiej.

45      W niniejszym wypadku w pierwszej kolejności należy zbadać, czy domniemane „dostarczenie” w dniu 20 lipca 2018 r. stanowi doręczenie, które może powodować rozpoczęcie biegu terminu do wniesienia odwołania.

46      Z akt sprawy wynika na wstępie, że w dniu 11 lipca 2018 r. EUIPO nadało przesyłkę poleconą, zarejestrowaną pod numerem RV215226567ES, na adres „Machyński Ruszkiewicz, ul. F. Ratajczaka 42/13, Poznań”, a w dalszej kolejności, że – zgodnie z wydrukiem ze strony internetowej odnośnego operatora pocztowego, na której można śledzić przemieszczanie się nadanej przesyłki – ta przesyłka polecona została „dostarczona” (entregado) w dniu 20 lipca 2018 r.

47      Okoliczności tego „dostarczenia” nie są jednak jasne. W szczególności z akt sprawy nie wynika, czy ta przesyłka polecona została dostarczona za potwierdzeniem odbioru lub z poświadczeniem zawierającym podpis adresata, który pozwoliłby na ustalenie tego ostatniego. W odpowiedzi na pisemne pytanie Sądu EUIPO oświadczyło, że nie dysponuje potwierdzeniem odbioru lub poświadczeniem „dostarczenia” przesyłki poleconej, na którym widniałby podpis adresata.

48      Ponadto przy założeniu, że ta przesyłka polecona została dostarczona osobie trzeciej innej niż osoby dorosłe znajdujące się pod adresem adresata, taki sposób odbioru nie jest rzetelny. Zgodnie bowiem z orzecznictwem wobec tego, że odbiór aktu przez osobę trzecią niebędącą dorosłym lub nieznajdującą się w pomieszczeniach zamieszkiwanych lub zajmowanych przez adresata nie daje wystarczających gwarancji, że adresat rzeczywiście został poinformowany w wymaganym terminie, taki odbiór nie może zostać uznany za wystarczająco rzetelny (zob. podobnie wyrok z dnia 2 marca 2017 r., Henderson, C‑354/15, EU:C:2017:157, pkt 95–97).

49      Co więcej, dostarczenie osobie trzeciej nie stanowi dostarczenia „adresatowi” w rozumieniu art. 58 ust. 3 zdanie drugie rozporządzenia delegowanego 2018/625.

50      Wynika stąd, że okoliczności niniejszej sprawy, zważywszy w szczególności na brak potwierdzenia odbioru lub poświadczenia zawierającego podpis adresata, nie pozwalają ustalić, że skarżąca była w stanie zapoznać się z przesyłką poleconą z dnia 11 lipca 2018 r. ani że wiedziała o istnieniu takiej przesyłki lub jej nadaniu.

51      Ponadto EUIPO podkreśla, że decyzja Wydziału Sprzeciwów została wysłana na poprawny adres, aktualny w momencie jej nadania, to znaczy „ul. F. Ratajczaka 42/13, Poznań”, i że w rzeczywistości skarżąca (lub jej pełnomocnik) potem zmieniła adres na „ul. F. Ratajczaka 25/7, Poznań”, co wynika z dokumentu potwierdzającego odbiór innego pisma EUIPO z dnia 3 września 2018 r. Zdaniem EUIPO ta zmiana adresu nastąpiła około 20 sierpnia 2018 r., czyli po wysłaniu wspomnianej decyzji.

52      W odpowiedzi na pisemne pytanie Sądu pełnomocnik skarżącej potwierdza, że w dniu 21 sierpnia 2017 r. faktycznie zmienił swój adres służbowy. Tytułem ostrożności procesowej dodaje on, że zlecił przekazywanie wszelkiej korespondencji wysłanej na wcześniejszy adres jego kancelarii. Wskazuje on wreszcie, że w dniu 27 lipca 2018 r. poinformował EUIPO o tej zmianie adresu.

53      Prawdą jest, że o tej zmianie adresu pełnomocnika skarżącej EUIPO zostało powiadomione dopiero po jedenastu miesiącach, a przede wszystkim po nadaniu przesyłką poleconą decyzji Wydziału Sprzeciwów datowaną na 11 lipca 2018 r.

54      Niemniej jednak nawet taka okoliczność, a mianowicie zmiana adresu, o której EUIPO nie zostało poinformowane we właściwym czasie, nie może być decydująca dla ustalenia daty doręczenia na dzień 20 lipca 2018 r. Trybunał stwierdził już bowiem niedawno, iż bez znaczenia pozostaje fakt, że pismo zostało wysłane na adres wskazany w zażaleniu wnoszącego odwołanie, a ten ostatni nie poinformował właściwego organu administracyjnego o przeprowadzce ani nie zlecił przekazania poczty na swój nowy adres, tym bardziej że – nawet jeśli założyć, iż istnieje obowiązek poinformowania o zmianie adresu – konsekwencje prawne takiego zaniechania nie są określone (zob. podobnie wyrok z dnia 21 lutego 2018 r., LL/Parlament, C‑326/16 P, EU:C:2018:83, pkt 54).

55      Wreszcie nie można przyjąć dnia 20 lipca 2018 r. jako daty doręczenia decyzji Wydziału Sprzeciwów, ponieważ EUIPO nie wykazało, że skarżąca mogła zapoznać się z przesyłką poleconą, która miała jej zostać „dostarczona” w tym dniu.

56      W drugiej kolejności należy rozpatrzyć, czy moment doręczenia decyzji Wydziału Sprzeciwów, w którym mógł zacząć biec termin do wniesienia odwołania, stanowi wiadomość elektroniczna z dnia 21 września 2018 r.

57      W tym względzie sąd Unii uznał niedawno, że sporna decyzja może, ogólnie rzecz biorąc, zostać doręczona za pomocą środków elektronicznych, o ile można wykazać, że adresat rzeczywiście ją otrzymał i był w stanie się z nią zapoznać, skutkiem czego termin do wniesienia skargi może rozpocząć bieg w stosunku do adresata dopiero w dniu, w którym adresat powziął pełną wiadomość o tej decyzji w drodze wiadomości elektronicznej [zob. wyrok z dnia 7 grudnia 2018 r., GE.CO.P./Komisja, T‑280/17, niepublikowany, EU:T:2018:889, pkt 50 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. także podobnie wyrok z dnia 21 lutego 2018 r., LL/Parlament, C‑326/16 P, EU:C:2018:83, pkt 55, 56].

58      Odnosząc się bardziej szczegółowo do prawa znaków towarowych, art. 56 ust. 2 lit. a) i art. 57 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2018/625 (zob. pkt 34 i 35 powyżej) wyraźnie przewidują, że EUIPO ma możliwość dokonania powiadomienia za pomocą środków elektronicznych, w tym Internetu.

59      W niniejszej sprawie należy podkreślić, że skarżąca potwierdziła, iż otrzymała wiadomość elektroniczną z dnia 21 września 2018 r. Jest zatem bezsporne, że w tym dniu była ona w stanie zapoznać się z decyzją Wydziału Sprzeciwów.

60      Skoro zatem w wiadomości elektronicznej z dnia 21 września 2018 r. decyzja Wydziału Sprzeciwów została przekazana adresatowi, a on był w stanie się z nią zapoznać, decyzja została należycie doręczona tą wiadomością elektroniczną.

61      Należy stwierdzić, że dniem doręczenia decyzji Wydziału Sprzeciwów, w którym rozpoczął bieg termin do wniesienia odwołania od tej decyzji i termin do uiszczenia opłaty za odwołanie, jest dzień 21 września 2018 r.

 W przedmiocie dochowania terminu do wniesienia odwołania

62      W niniejszej sprawie termin do wniesienia odwołania, który rozpoczął bieg w dniu 21 września 2018 r., upłynął w dniu 21 listopada 2018 r.

63      Skarżąca wysłała zaś EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów w dniu 19 października 2018 r. Odwołanie to wpłynęło w dniu 26 października 2018 r., a więc na długo przed dniem 21 listopada 2018

64      Należy zatem stwierdzić, że odwołanie to zostało wniesione w przepisanym terminie.

 W przedmiocie dochowania terminu do wniesienia opłaty za odwołanie orazprzedmiocie zakresu wystosowywanych przez EUIPO wezwań do uzupełnienia braków

65      Zgodnie z orzecznictwem art. 60 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 68 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001) należy interpretować w jednolity sposób jako oznaczający, że uiszczenie opłaty jest wymagane do tego, by odwołanie zostało uznane za wniesione, w związku z czym owa płatność jest powiązana ze złożeniem odwołania i powinna być dokonana, podobnie jak złożenie odwołania, w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia zaskarżanej decyzji. Termin czterech miesięcy od daty doręczenia decyzji ma zastosowanie wyłącznie do złożenia pisma przedstawiającego podstawy odwołania, a nie do uiszczenia opłaty za odwołanie [wyrok z dnia 21 maja 2014 r., Melt Water/OHIM (NUEVA), T‑61/13, EU:T:2014:265, pkt 31].

66      W niniejszej sprawie dwumiesięczny termin do wniesienia opłaty za odwołanie, który rozpoczął swój bieg w dniu 21 września 2018 r., upłynął w dniu 21 listopada 2018 r.

67      Tymczasem skarżąca wniosła do EUIPO opłatę za odwołanie w dniu 21 grudnia 2018 r., a opłata ta wpłynęła w dniu 24 grudnia 2018 r.

68      Należy stwierdzić, że opłata za odwołanie została uiszczona z opóźnieniem, po upływie, w dniu 21 listopada 2018 r., przepisanego terminu do wniesienia odwołania i uiszczenia opłaty.

69      Wniosku tego nie może podważyć argument skarżącej oparty na przywoływanych przez nią wezwaniach do uzupełnienia „braków formalnych”, które wynikały z dwóch pism EUIPO z dnia 26 listopada 2018 r. (zob. pkt 16 i 17 powyżej).

70      W tym względzie należy wyjaśnić, w świetle art. 23 rozporządzenia delegowanego 2018/625, zakres takich wezwań do uzupełnienia braków wystosowywanych po upływie przepisanego terminu do wniesienia odwołania i opłaty.

71      Należy więc zauważyć, że wskazane w art. 23 ust. 1 lit. c) rozporządzenia delegowanego 2018/625 możliwości uzupełnienia braków w celu uniknięcia niedopuszczalności odwołania nie obejmują braku uiszczenia opłaty za odwołanie, a dotyczą jedynie wskazania nazwy (imienia i nazwiska) i adresu wnoszącego odwołanie, nazwiska i adresu prowadzenia działalności pełnomocnika wnoszącego odwołanie lub jasnego i jednoznacznego wskazania spornych towarów i usług.

72      Natomiast należy stwierdzić, że niewniesienie opłaty za odwołanie w przepisanym terminie nie może podlegać uzupełnieniu w rozumieniu art. 23 ust. 1 lit. c) rozporządzenia delegowanego 2018/625. Zgodnie z art. 23 ust. 3 tego rozporządzenia, jeżeli opłata za odwołanie została uiszczona po upływie wyznaczonego terminu, odwołanie uznaje się za niewniesione bez możliwości uzupełnienia tego braku w inny sposób niż restitutio in integrum, które podlega szczególnemu uregulowaniu art. 104 rozporządzenia 2017/1001.

73      Prawdą jest, że mimo upływu takiego terminu EUIPO może – jak w niniejszej sprawie uczyniło to w drugim piśmie z dnia 26 listopada 2018 r. – zezwolić danej stronie na zajęcie stanowiska i przedstawienie mu ewentualnych istotnych dowodów, w szczególności co do zaistnienia nieprzewidywalnych okoliczności lub siły wyższej czy też usprawiedliwionego błędu, które mogłyby uzasadnić brak wniesienia opłaty za odwołanie w przepisanym terminie.

74      Skarżąca nie wykazała jednak, ani też nawet nie podnosiła, zaistnienia nieprzewidywalnych okoliczności lub siły wyższej czy też usprawiedliwionego błędu, które uniemożliwiłyby jej wniesienie opłaty w przepisanym terminie, czyli do dnia 21 listopada 2018 r. W szczególności zadaniem EUIPO nie jest przypominanie skarżącej o wniesieniu opłaty w terminie, ponieważ obowiązek ten wynika wyraźnie i jednoznacznie z art. 68 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001, znanego skarżącej.

75      Tymczasem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem z uwagi na to, że ścisłe stosowanie przepisów prawa Unii dotyczących terminów proceduralnych odpowiada wymogom pewności prawa oraz konieczności zapobieżenia jakiejkolwiek dyskryminacji lub arbitralnemu traktowaniu w ramach wymiaru sprawiedliwości, od stosowania tych przepisów można odstąpić wyłącznie w wyjątkowych okolicznościach. Niezależnie od tego, czy za takie okoliczności należy uznać nieprzewidywalne okoliczności lub siłę wyższą, czy też usprawiedliwiony błąd, wszystkie one zawierają tak czy inaczej element subiektywny związany z istniejącym po stronie osoby pozostającej w dobrej wierze obowiązkiem dochowania wszelkiej staranności wymaganej od właściwie poinformowanego podmiotu przy nadzorowaniu przebiegu postępowania i dochowywaniu przewidzianych terminów [zob. wyrok z dnia 21 maja 2014 r., NUEVA, T‑61/13, EU:T:2014:265, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo; postanowienie z dnia 9 października 2019 r., Esim Chemicals/EUIPO – Sigma-Tau Industrie Farmaceutiche Riunite (ESIM Chemicals), T‑713/18, niepublikowane, EU:T:2019:744, pkt 34]. Nie jest tak w przypadku skarżącej w niniejszej sprawie.

76      Co więcej, należy zauważyć, że skarżąca, po tym jak w drugim piśmie z dnia 26 listopada 2018 r. została poinformowana przez EUIPO o nieuiszczeniu opłaty za odwołanie w przepisanym terminie i o ryzyku, że jej odwołanie zostanie uznane w konsekwencji za niewniesione, nie była pozbawiona możliwości wniesienia środka zaskarżenia do samego EUIPO. W istocie, zakładając nawet, że skarżąca próbuje podnosić, iż mimo zachowania należytej staranności wymaganej przez okoliczności nie była w stanie dotrzymać terminu do uiszczenia opłaty za odwołanie, miała ona do dyspozycji procedurę restitutio in integrum przed EUIPO i mogła wnieść wniosek o przywrócenie stanu poprzedniego w trybie art. 104 rozporządzenia 2017/1001 (zob. wyrok z dnia 21 maja 2014 r., NUEVA, T‑61/13, EU:T:2014:265, pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo). Tymczasem skarżąca nie wystąpiła z odpowiednim wnioskiem na podstawie tego przepisu.

77      Wprawdzie skarżąca nawiązała do dalszego prowadzenia postępowania w piśmie z dnia 20 grudnia 2018 r., jednak nie złożyła wniosku o kontynuację postępowania na podstawie art. 105 rozporządzenia 2017/1001. W każdym razie taki wniosek i tak był skazany na niepowodzenie, ponieważ powyższy artykuł, zgodnie z jego ust. 2, nie stosuje się do terminów określonych w art. 68 wspomnianego rozporządzenia, takich jak termin do wniesienia odwołania i termin do uiszczenia opłaty za odwołanie.

78      Ostatecznie należy uznać, że nawet jeżeli Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła w pkt 10 zaskarżonej decyzji, że decyzja Wydziału Sprzeciwów została doręczona skarżącej przesyłką poleconą w dniu 20 lipca 2018 r. i że termin do wniesienia opłaty za odwołanie upłynął w dniu 20 września 2018 r., to błąd ten nie może mimo wszystko prowadzić do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji. Podstawę dla wniosku Izby Odwoławczej, zgodnie z którym wniesienie opłaty za odwołanie, która wpłynęła w dniu 24 grudnia 2018 r., było spóźnione, może stanowić także data doręczenia za pomocą wiadomości elektronicznej z dnia 21 września 2018 r., jak wynika z pkt 11 zaskarżonej decyzji.

79      Izba Odwoławcza słusznie zatem uznała w pkt 12 zaskarżonej decyzji odwołanie skarżącej od decyzji Wydziału Sprzeciwów za niewniesione, stwierdzając zasadniczo, że nawet gdyby przyjąć dzień doręczenia wskazywany przez skarżącą – i ustalony w niniejszym wypadku przez Sąd – czyli dzień 21 września 2018 r., opłata za odwołanie, która wpłynęła w dniu 24 grudnia 2018 r., została uiszczona po terminie.

80      W świetle powyższych uwag należy oddalić jedyny zarzut i w konsekwencji skargę w całości, bez konieczności rozstrzygania o dopuszczalności żądań drugiego i trzeciego skarżącej.

 W przedmiocie kosztów

81      Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

82      Ponieważ skarżąca przegrała sprawę należy – zgodnie z żądaniem EUIPO – obciążyć ją kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (dziewiąta izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Welmax + sp. z o.o. sp.k. zostaje obciążona kosztami postępowania.

Costeira

Gratsias

Kancheva

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 8 lipca 2020 r.

Sekretarz

 

      Prezes

E. Coulon

 

      S. Papasavvas


*      Język postępowania: polski.


1       Niniejszy wyrok jest przedmiotem publikacji we fragmentach.