POSTANOWIENIE SĄDU (czwarta izba)
z dnia 20 kwietnia 2021 r.(*)
Skarga o stwierdzenie nieważności oraz o odszkodowanie i zadośćuczynienie – Siódmy program ramowy w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007–2013) – Projekty MARE, Senior i ECRN – Decyzja Komisji o odzyskaniu nienależnie wypłaconych kwot – Skarżący, który przestał odpowiadać na wezwania Sądu – Umorzenie postępowania
W sprawie T‑539/13 RENV
Inclusion Alliance for Europe GEIE, z siedzibą w Bukareszcie (Rumunia),
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, którą reprezentował F. Moro, w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
mającej za przedmiot, po pierwsze, oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2013) 4693 final z dnia 17 lipca 2013 r. dotyczącej odzyskania od skarżącej łącznej kwoty 212 411,89 EUR, wraz z odsetkami, która została jej wypłacona w ramach projektów MARE, Senior i ECRN, i po drugie, oparte na art. 268 TFUE żądanie naprawienia szkody i zadośćuczynienia krzywdzie, jakich skarżąca miała doznać w wyniku tej decyzji,
SĄD (czwarta izba),
w składzie: S. Gervasoni, prezes, L. Madise i P. Nihoul (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujące
Postanowienie
1 Skarżąca, Inclusion Alliance for Europe GEIE, jest mającą siedzibę w Rumunii spółką, która prowadzi działalność w sektorze ochrony zdrowia i integracji społecznej.
2 W dniach 19 grudnia 2007 r. i 2 września 2008 r., w następstwie decyzji nr 1982/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. dotyczącej siódmego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007–2013) (Dz.U. 2006, L 412, s. 1), Komisja Wspólnot Europejskich zawarła ze skarżącą, odpowiednio, umowę o udzielenie dotacji zatytułowaną „Senior – Social Ethical and Privacy Needs in ICT for Older People: a dialogue roadmap” [Seniorzy – Potrzeby w zakresie etyki społecznej i prywatności w ICT (technologiach informacyjno-komunikacyjnych) dla osób starszych: dyskusja nad projektem działania; zwaną dalej „umową Senior”] oraz umowę o udzielenie dotacji zatytułowaną „Market Requirement, Barriers and Cost-Benefits Aspects of Assistive Technologies” (Wymogi rynkowe, przeszkody oraz aspekty kosztów i korzyści związane z technologiami wsparcia; zwaną dalej „umową MARE”).
3 Ponadto w dniu 6 października 2008 r., w ramach jednego z trzech programów szczegółowych programu ramowego na rzecz konkurencyjności i innowacji (CIP), przyjętego decyzją nr 1639/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 2006 r. ustanawiającą program ramowy na rzecz konkurencyjności i innowacji (2007–2013) (Dz.U. 2006, L 310, s. 15), Komisja zawarła ze skarżącą trzecią umowę o udzielenie dotacji, zatytułowaną „European Civil Registry Network” (Europejska Sieć Rejestrów Aktów Stanu Cywilnego; zwaną dalej „umową ECRN”).
4 W dniu 17 lipca 2013 r., w następstwie przeprowadzenia kilku audytów, z których wynikło, że przy zarządzaniu finansowym wskazanymi projektami nie przestrzegano warunków przewidzianych w umowach MARE, Senior i ECRN, a także ogólnych warunków przewidzianych w odpowiednich programach ramowych, Komisja wydała decyzję C(2013) 4693 final w sprawie odzyskania od Inclusion Alliance for Europe GEIE łącznej kwoty 212 411,89 EUR, wraz z odsetkami (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”).
5 Zgodnie z art. 299 TFUE zaskarżona decyzja stanowi tytuł egzekucyjny w celu odzyskania części wkładów finansowych pobranych przez skarżącą w ramach umów MARE, Senior i ECRN oraz naliczonych od tych kwot odsetek za zwłokę.
6 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 2 października 2013 r. skarżąca wniosła skargę, w której wniosła o zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji, stwierdzenie nieważności „wszystkich innych postępowań wyjaśniających prowadzonych przez Komisję lub na jej żądanie przez inne organizacje”, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji na podstawie art. 263 TFUE oraz zasądzenie od Komisji na podstawie art. 268 TFUE odszkodowania za szkodę i zadośćuczynienia za krzywdę, jakich skarżąca miała doznać w wyniku zastosowania tej decyzji.
7 Postanowieniem z dnia 21 kwietnia 2016 r., Inclusion Alliance for Europe/Komisja (T‑539/13, niepublikowanym, zwanym dalej „postanowieniem pierwotnym”, EU:T:2016:235) Sąd częściowo odrzucił skargę jako oczywiście niedopuszczalną, a w pozostałym zakresie oddalił ją jako oczywiście pozbawioną podstawy prawnej. Co się tyczy żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, Sąd uznał, że szereg zarzutów jest oczywiście niedopuszczalnych ze względu na to, iż nie zostały one podniesione w celu uzyskania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu w świetle przepisu prawa Unii, lecz dotyczą wykładni i naruszenia postanowień umownych, które to zarzuty wchodzą w zakres zastosowania art. 272 TFUE, nie zaś art. 263 TFUE.
8 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 7 lipca 2016 r. skarżąca wniosła odwołanie od postanowienia pierwotnego.
9 Odrębnym pismem złożonym w sekretariacie Trybunału w tym samym dniu skarżąca złożyła na podstawie art. 278 TFUE wniosek o zastosowanie środka tymczasowego mający na celu zawieszenie wykonania postanowienia pierwotnego oraz zaskarżonej decyzji.
10 Postanowieniem z dnia 6 września 2016 r., Inclusion Alliance for Europe/Komisja (C‑378/16 P‑R, niepublikowanym, EU:C:2016:668) wniosek ten został oddalony.
11 Wyrokiem z dnia 16 lipca 2020 r., Inclusion Alliance for Europe/Komisja (C‑378/16 P, zwanym dalej „wyrokiem wydanym w postępowaniu odwoławczym”, EU:C:2020:575) Trybunał uchylił postanowienie pierwotne ze względu na to, iż Sąd naruszył prawo, gdy orzekł, że w ramach skargi wniesionej na podstawie art. 263 TFUE sąd Unii powinien dokonać oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu wyłącznie w świetle prawa Unii i że na niewykonanie postanowień danej umowy lub na naruszenie prawa mającego zastosowanie do tej umowy można się powołać jedynie w ramach skargi wniesionej na podstawie art. 272 TFUE.
12 Ponieważ stan postępowania nie pozwalał na wydanie orzeczenia w sprawie, Trybunał przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd (wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym, pkt 117–119) i orzekł, że rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie. Zgodnie z art. 88 regulaminu postępowania przed Trybunałem wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym został doręczony stronom. W przypadku skarżącej wyrok został doręczony A. D’Amico, który nie był jej adwokatem, lecz przedstawicielem prawnym.
13 W dniu 31 lipca 2020 r. Sąd wezwał strony, zgodnie z art. 217 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem, do przedstawienia na piśmie uwag w przedmiocie wniosków, jakie wynikają z wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym dla rozstrzygnięcia sporu. Ponieważ wyrok został doręczony A. D’Amico, wezwanie to zostało skierowane do niego.
14 W dniu 18 sierpnia 2020 r. sekretariat Sądu przesłał pocztą elektroniczną do skarżącej wezwanie, aby ta potwierdziła odbiór pisma z dnia 31 lipca 2020 r.
15 Pismo to pozostało bez odpowiedzi.
16 W piśmie z dnia 28 września 2020 r. Sąd powtórzył swoje żądanie i wezwał skarżącą do przedstawienia uwag w przedmiocie wniosków, jakie wynikają z wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym dla rozstrzygnięcia sporu.
17 Pismo to pozostało ponownie bez odpowiedzi.
18 W tym kontekście sekretariat Sądu pismem z dnia 16 października 2020 r., skierowanym do S. Famianiego, który był adwokatem skarżącej w ramach postępowań zakończonych wydaniem postanowienia pierwotnego i postanowienia z dnia 6 września 2016 r., Inclusion Alliance for Europe/Komisja (C‑378/16 P‑R, niepublikowanego, EU:C:2016:668), a także, przede wszystkim, w ramach postępowania, które doprowadziło do wydania wyroku w postępowaniu odwoławczym, zadał mu pytanie, czy nadal reprezentuje skarżącą.
19 Również ta przesłana pocztą elektroniczną wiadomość pozostała bez odpowiedzi.
20 Po podjęciu tych różnego rodzaju działań Sąd, stwierdzając, że skarżąca przestała odpowiadać na jego wezwania, w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 89 regulaminu postępowania pismem z dnia 21 grudnia 2020 r. wezwał strony do przedstawienia uwag w przedmiocie możliwości stwierdzenia z urzędu w drodze postanowienia z uzasadnieniem, na podstawie art. 131 § 2 regulaminu postępowania, że postępowanie należy umorzyć.
21 W wezwaniu tym wyznaczony został termin na ustosunkowanie się do niego, upływający w dniu 8 stycznia 2021 r. W przypadku skarżącej zostało ono skierowane z jednej strony do A. D’Amico, jej przedstawiciela prawnego, a z drugiej strony do S. Famianiego, jej adwokata.
22 W dniu wskazanym w pkt 21 powyżej Sąd otrzymał odpowiedź Komisji, ale nie odnotował żadnej reakcji ze strony A. D’Amico czy też S. Famianiego.
23 W tych okolicznościach należy zastosować art. 131 § 2 regulaminu postępowania, zgodnie z którym jeżeli strona skarżąca przestaje odpowiadać na wezwania Sądu, ten, po zapoznaniu się ze stanowiskiem stron, może orzec z urzędu w drodze postanowienia z uzasadnieniem o umorzeniu postępowania.
24 Tytułem uzupełnienia należy stwierdzić, że w dniu 18 stycznia 2021 r. Sąd otrzymał sporządzone w języku angielskim, a zatem w języku innym niż język postępowania, pismo adwokata, który twierdził, że reprezentuje skarżącą, i zwracał się o możliwość przedstawienia uwag w imieniu skarżącej w terminie do wyznaczenia, wyjaśniając, że skarżąca nie została poinformowana o ostatnich doręczeniach Sądu ze względu na „problemy komunikacyjne” i „konsekwencje pandemii”. Ponadto poinformował on, że otrzymał pismo z dnia 21 grudnia 2020 r. dopiero w dniu 18 stycznia 2021 r., i wniósł o wyznaczenie mu dodatkowego terminu w celu lepszego zapoznania się z aktami sprawy.
25 Na podstawie tego pisma nie można podważyć stwierdzenia dokonanego w pkt 23 powyżej.
26 Przede wszystkim należy stwierdzić, że pismo to nie zostało skierowane do Sądu w terminie wskazanym w pkt 21 powyżej, lecz dziesięć dni po jego upływie.
27 Następnie – nowy adwokat skarżącej ograniczył się do powołania się w ogólny sposób na „problemy komunikacyjne” i „następstwa pandemii”, nie przedstawiając jednak żadnej precyzyjnej i konkretnej informacji pozwalającej uznać, że okoliczności te mogłyby stać na przeszkodzie udzieleniu odpowiedzi na pytania Sądu od czasu doręczenia wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym.
28 W tym kontekście w niniejszym przypadku należy stwierdzić z urzędu, ze względu na bezczynność skarżącej i brak udzielenia przez nią konkretnego wyjaśnienia pozwalającego uzasadnić tę bezczynność lub przedstawienia jakiegokolwiek dowodu na poparcie przyczyn tej bezczynności, że, zgodnie z art. 131 § 2 regulaminu postępowania, postępowanie w przedmiocie niniejszej skargi należy umorzyć (zob. podobnie postanowienie z dnia 22 czerwca 2016 r., Marcuccio/Unia Europejska, T‑409/14, niepublikowane, EU:T:2016:398, pkt 24, 25).
W przedmiocie kosztów
29 Zgodnie z art. 219 regulaminu postępowania w orzeczeniu wydanym po uchyleniu i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania Sąd rozstrzyga o kosztach związanych, po pierwsze, z postępowaniami przed Sądem, i po drugie, z postępowaniem odwoławczym przed Trybunałem.
30 Zarówno w postanowieniu z dnia 6 września 2016 r., Inclusion Alliance for Europe/Komisja (C‑378/16 P‑R, niepublikowanym, EU:C:2016:668), jak i w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym orzeczone zostało, że rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
31 Do Sądu należy zatem rozstrzygnięcie w niniejszym postanowieniu o kosztach niniejszego postępowania oraz o kosztach postępowań zakończonych wydaniem postanowienia pierwotnego, postanowienia z dnia 6 września 2016 r., Inclusion Alliance for Europe/Komisja (C‑378/16 P‑R, niepublikowanego, EU:C:2016:668) oraz wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym.
32 Zgodnie z art. 134 § 3 regulaminu postępowania w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań każdej ze stron każda z nich pokrywa własne koszty. Ponadto zgodnie z art. 137 regulaminu postępowania w przypadku umorzenia postępowania Sąd rozstrzyga o kosztach według uznania.
33 W niniejszej sprawie należy przede wszystkim wskazać, że skarżąca przegrała sprawę w ramach postępowania, które doprowadziło do wydania postanowienia z dnia 6 września 2016 r., Inclusion Alliance for Europe/Komisja (C‑378/16 P‑R, niepublikowanego, EU:C:2016:668).
34 Następnie z postanowienia pierwotnego i z wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym wynika, że Trybunał nie przychylił się do argumentacji Komisji dotyczącej dopuszczalności szeregu zarzutów podniesionych na poparcie wniesionego do Sądu żądania stwierdzenia nieważności.
35 Z rozstrzygnięć tych nie wynika natomiast, żeby nie przychylono się do argumentacji przedstawionej przez Komisję w kwestii zasadności tych zarzutów, wniosku o zawieszenie wykonania, żądania stwierdzenia nieważności „wszystkich innych postępowań wyjaśniających prowadzonych przez [nią] lub na jej żądanie przez inne organizacje” i w przedmiocie żądania odszkodowawczego.
36 Wreszcie z pkt 13–27 powyżej wynika, że rozstrzygnięcie, zgodnie z którym należy umorzyć niniejsze postępowanie, jest bezpośrednim skutkiem zachowania skarżącej, a mianowicie braku ustosunkowania się przez nią w wyznaczonym terminie do różnego rodzaju wezwań Sądu.
37 W tych okolicznościach należy orzec, że każda ze stron pokryje własne koszty związane z niniejszym postępowaniem, a także z postępowaniami, w których wydano postanowienie pierwotne, postanowienie z dnia 6 września 2016 r., Inclusion Alliance for Europe/Komisja (C‑378/16 P‑R, niepublikowane, EU:C:2016:668) oraz wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym.
Z powyższych względów
SĄD (czwarta izba)
postanawia, co następuje:
1) Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.
2) Komisja Europejska i Inclusion Alliance for Europe GEIE pokrywają koszty poniesione przez nie w związku z postępowaniami w sprawach T‑539/13, C‑378/16 P‑R, C‑378/16 P i T‑539/13 RENV.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 20 kwietnia 2021 r.