Skarga wniesiona w dniu 20 stycznia 2012 r. - PT Musim Mas przeciwko Radzie
(Sprawa T-26/12)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: PT Perindustrian dan Perdagangan Musim Semi Mas (PT Musim Mas) (Medan, Indonezja) (przedstawiciel: D. Luff, avocat)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
stwierdzenie nieważności art. 1 i 2 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1138/2011 z dnia 8 listopada 2011 r. w sprawie nałożenia ostatecznego cła antydumpingowego i ostatecznego pobrania tymczasowego cła nałożonego na przywóz niektórych alkoholi tłuszczowych i ich mieszanek, pochodzących z Indii, Indonezji i Malezji (Dz.U. 293, s. 1, zwanego dalej "zaskarżonym rozporządzeniem") w zakresie dotyczącym skarżącej spółki;
obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.
Zarzut pierwszy, wedle którego:
Sąd jest właściwy do zbadania zgodności art. 1 i 2 zaskarżonego rozporządzenia z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (zwanego dalej "rozporządzeniem podstawowym") oraz z ogólnymi zasadami prawa europejskiego.
Zarzut drugi, wedle którego:
Rada naruszyła art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego w ten sposób, że:
popełniła oczywisty błąd w ocenie stanu faktycznego sprawy, a także dopuściła się nadużycia władzy poprzez zaprzeczenie istnieniu jednego podmiotu gospodarczego, obejmującego skarżącą spółkę oraz powiązaną z nią spółkę zależną w Singapurze, prowadzącą działalność w zakresie sprzedaży; podczas dochodzenia Komisja celowo zignorowała okoliczności faktyczne podniesione przez skarżącą spółkę w odniesieniu do powiązanych spółek;
nie przedstawiła wystarczających dowodów na to, że przesłanki określone w art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego zostały spełnione; dopuściła się także nadużycia władzy, a także popełniła oczywisty błąd w ocenie przy stosowaniu art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego w ten sposób, że oparła się nie nieprawidłowych lub niewłaściwie zinterpretowanych okolicznościach faktycznych w celu wykazania, że przesłanki warunkujące zastosowanie przepisu art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego zostały spełnione; Rada zignorowała okoliczności faktyczne, na których istnienie skarżąca spółka zwróciła uwagę Komisji, a które to okoliczności Komisja zweryfikowała i nie podważyła ich prawdziwości na żadnym z etapów dochodzenia.
Zarzut trzeci, wedle którego:
Rada naruszyła art. 2 ust. 10 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego w ten sposób, że:
nie przeprowadziła uczciwego porównania pomiędzy ceną eksportową a normalną wartością; nie wykazała w sposób dostateczny różnic w czynnikach wpływających na wysokość i porównywalność cen; wbrew dotychczasowemu orzecznictwu nie wykazała istnienia asymetrii pomiędzy wartością normalną a ceną eksportową przy braku dostosowania w odniesieniu do zapłaconej prowizji; zignorowała informacje i dowody, na które skarżąca spółka powołała się w swej odpowiedzi na kwestionariusz oraz podczas wizyt weryfikacyjnych, w których wykazano, że spółka ICOF S także prowadzi działalność w zakresie sprzedaży na rynek krajowy; nie wskazała w sposób wystarczający powodów, dla których nie uwzględniła tych informacji i dowodów; tak czyniąc, dopuściła się oczywistego błędu w ocenie stanu faktycznego, a także nadużycia władzy; nie umotywowała w sposób dostateczny potrzeby dokonania dostosowania, co miało charakter dyskryminacji na szkodę skarżącej spółki;
nie uniknęła podwójnego odliczenia zysku od ceny eksportowej; odliczyła najpierw marżę hipotetyczną w wysokości 5% w odniesieniu do zysku spółki ICOF E zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, a następnie drugą marżę hipotetyczną w wysokości 5% w odniesieniu do zysku spółki ICOF S, tym samym odliczając sprzeczną z zasadami rozsądku całkowitą marżę hipotetyczną w wysokości 10% w odniesieniu do transakcji sprzedaży dokonanej w ramach grupy spółek, co w sposób oczywisty pozostaje w sprzeczności zarówno ze stanem faktycznym sprawy, jak i z praktyką właściwą dla tego typu operacji gospodarczych, czego Komisja, jako organ prowadzący dochodzenie, powinna była mieć świadomość; Rada popełniła zatem oczywisty błąd w ocenie stanu faktycznego w odniesieniu do zysku osiąganego w obrębie grupy spółek, a także zastosowała art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego w sposób błędny, mający charakter dyskryminacji oraz sprzeczny z zasadami rozsądku.
Zarzut czwarty, wedle którego:
Rada dopuściła się naruszenia zasady dobrej administracji przy ocenie sytuacji skarżącej spółki. Rada zignorowała informacje, dowody oraz argumenty, jakie zostały podniesione wobec Komisji w toku dochodzenia. Zamiast tego, Rada oparła się na formalnych fakturach, zapłaconych prowizjach oraz umowach rozpatrywanych w oderwaniu od właściwego im kontekstu, a to w celu sztucznego zawyżenia marginesu dumpingu stosowanego przez skarżącą spółkę. Komisja i Rada powinny były wykazać się większą starannością i bardziej rygorystyczną analizą przy wyciąganiu wniosków.
Zarzut piąty, wedle którego:
zaskarżone rozporządzenie zostało wydane z naruszeniem zasad równości i zakazu dyskryminacji. Poprzez dostosowanie ceny eksportowej skarżącej spółki, Rada stworzyła asymetrię pomiędzy ceną eksportową a wartością normalną tylko z uwagi na strukturę korporacyjno-podatkową skarżącej spółki. Co więcej, ze względu na tę strukturę skarżąca spółka ucierpiała z powodu podwójnego odliczenia hipotetycznej marży zysku. Obie sytuacje stanowiły przejaw dyskryminacji na szkodę skarżącej w porównaniu z innymi spółkami objętymi dochodzeniem, które ponoszą podobne koszty i w odniesieniu do których nie dokonano dostosowań.
____________1 - Dz.U. L 343, s. 51.