Skarga wniesiona w dniu 25 lipca 2014 r. – Estonia przeciwko Komisji
(Sprawa T-555/14)
Język postępowania: estoński
Strony
Strona skarżąca: Republika Estońska (przedstawiciel: N. Grünberg)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C (2014) 3271 wersja ostateczna z dnia 14 maja 2014 r. w sprawie zawieszenia płatności okresowych na rzecz Estonii z Europejskiego Funduszu Rybackiego (EFR) w ramach operacyjnego programu wsparcia na okres 2007 – 2013 r;
obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.
Zarzut pierwszy: Komisja błędnie zastosowała art. 25 ust. 2 i art. 89 rozporządzenia nr 1198/20061 .
Dokonana przez Komisję wykładnia art. 25, zgodnie z którą wsparcie inwestycji jest uprawnione tylko wówczas, gdy za pomocą odpowiednich inwestycji odnośne cechy techniczne statku rybackiego zostałyby znacznie ulepszone ponad odtworzenie pierwotnego stanu, nie odpowiada brzmieniu i celom tego przepisu. Artykuł 25 ust. 2 przyznaje szeroki zakres swobodnego uznania odnośnie do decyzji, jakie inwestycje mogą podlegać wsparciu z EFR. Ponieważ skarżąca dotrzymała postanowień art. 25 ust. 2, niewłaściwe jest także zastosowanie art. 89 i zawieszenie służących wsparciu w ramach pierwszej osi priorytetowej programu operacyjnego podlegających wypłacie płatności okresowych.
Zarzut drugi: Komisja naruszyła art. 88 rozporządzenia nr 1198/2006.
Skarżąca zarzuca Komisji, że nie wydała decyzji w sprawie zawieszenia płatności w okresie sześciu miesięcy od momentu powiadomienia o wstrzymaniu biegu terminu płatności okresowych. W ten sposób naruszyła art. 88 rozporządzenia nr 1198/2006 oraz pominęła własne wytyczne w odniesieniu do wstrzymania biegu terminu płatności, zawieszenia płatności i w odniesieniu do sprostowań finansowych.
Zarzut trzeci: Komisja naruszyła zasadę dobrej administracji.
Komisja wydając zaskarżoną decyzję naruszyła zasadę dobrej administracji, ponieważ, po pierwsze, nie dokonała ona starannej oceny i nie uwzględniła wszystkich danych przedstawionych przez skarżącą, po drugie, nie sprawdziła, czy spełnione zostały wszystkie przytoczone przesłanki do wydania jej decyzji, po trzecie, wszystkie inwestycje przeprowadzone w celu doprowadzenia zamortyzowanych statków rybackich do lepszego stanu zaliczyła automatycznie do bieżących kosztów remontów i po czwarte błędnie przyjęła, że inwestycje te nie przyczyniły się do osiągnięcia celów określonych w art. 25 ust. 2.Zarzut czwarty: Komisja naruszyła zasadę uzasadnionych oczekiwań.Skarżąca podnosi, że mimo jasno przedstawionego i szczegółowego stanowiska w piśmie Komisji, pozwalającego na uzasadnione oczekiwania, że wydatki na wymianę/remont silnika mogłyby podpadać pod art. 25 ust. 2 rozporządzenia nr 1198/2006, jeśli nie pociągnęłyby za sobą w konsekwencji zwiększenia zdolności połowowych statku rybackiego, Komisja później postanowiła, że wydatki tego rodzaju nie przyczyniają się do poprawy właściwości technicznych statku, lecz raczej do odtworzenia albo utrzymania pierwotnego statku rybackiego, w ten sposób, że inwestycje te nie kwalifikują się do dotacji. Skarżąca podnosi, że nie miała wiedzy o tym założeniu; nie wynika ono ani z art. 25 rozporządzenia nr 1198/2006,
ani z odpowiedzi Komisji na pytanie zadane w tym znaczeniu przez
skarżącą. Zarzut piąty: Komisja naruszyła zasadę pewności prawa.W opinii skarżącej fakt, że Komisja wydała decyzję ostateczną w sprawie zawieszenia wniosku o wypłatę płatności okresowych ponad trzy lata po wstrzymanie biegu terminu płatności w odniesieniu do pierwszego wniosku o płatność okresową i tym samym nie przestrzegała terminu sześciu miesięcy przewidzianego w art. 88 ust. 1 rozporządzenia nr 1198/2006, stanowi w sposób jasny naruszenie zasady pewności prawa. To zachowanie Komisji było nie do przewidzenia dla beneficjentów wsparcia z EFR.