WYROK SĄDU (czwarta izba)
z dnia 6 września 2013 r.(*)
Dumping – Przywóz niektórych alkoholi tłuszczowych i ich mieszanek pochodzących z Indii, Indonezji i Malezji – Wniosek o dostosowanie z tytułu przeliczenia walut – Ciężar dowodu – Szkoda – Ostateczne cło antydumpingowe
W sprawie T‑6/12
Godrej Industries Ltd, z siedzibą w Bombaju (Indie),
VVF Ltd, z siedzibą w Bombaju,
reprezentowane przez adwokata B. Servais’go,
strona skarżąca,
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez J.P. Hiksa, działającego w charakterze pełnomocnika, wspieranego przez adwokatów G. Berrischa oraz A. Polcyn,
strona pozwana,
popieranej przez
Sasol Olefins & Surfactants GmbH, z siedzibą w Hamburgu (Niemcy),
Sasol Germany GmbH, z siedzibą w Hamburgu,
reprezentowane przez adwokata V. Akritidisa oraz J. Becka, solicitor,
oraz przez
Komisję Europejską, reprezentowaną przez M. Françę oraz A. Stobiecką-Kuik, działających w charakterze pełnomocników,
interwenienci,
mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1138/2011 z dnia 8 listopada 2011 r. w sprawie nałożenia ostatecznego cła antydumpingowego i ostatecznego pobrania tymczasowego cła nałożonego na przywóz niektórych alkoholi tłuszczowych i ich mieszanek, pochodzących z Indii, Indonezji i Malezji (Dz.U. L 293, s. 1),
SĄD (czwarta izba),
w składzie: I. Pelikánová, prezes, K. Jürimäe i M. van der Woude (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: S. Spryropoulos, administrator,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 24 kwietnia 2013 r.,
wydaje następujący
Wyrok(1)
[…]
Przebieg postępowania i żądania stron
10 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 5 stycznia 2012 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę.
11 W dniu 24 lutego 2012 r. Komisja złożyła do Sądu wniosek o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta popierającego żądania Rady.
12 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu 28 marca 2012 r. Sasol Olefins & Surfactants GmbH i Sasol Germany GmbH (zwane dalej łącznie „Sasol”), wniosły o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta popierającego żądania Rady.
13 Postanowieniem prezesa czwartej izby Sądu z dnia 19 kwietnia 2012 r. Komisja została dopuszczona do udziału w postępowaniu w charakterze interwenienta.
14 Postanowieniem prezesa czwartej izby Sądu z dnia 4 czerwca 2012 r. spółki Sasol zostały dopuszczone do udziału w postępowaniu w charakterze interwenienta.
15 Skarżące wnoszą do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia w zakresie, w jakim ono ich dotyczy;
– obciążenie Rady kosztami postępowania.
16 Rada, popierana przez Komisję i Sasol, wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżących kosztami postępowania.
[…]
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego włączenia dokonywanej przez skarżące sprzedaży na rzecz Cognis przy obliczaniu marginesu szkody
59 Na poparcie zarzutu drugiego skarżące podnoszą zasadniczo trzy argumenty. Po pierwsze, skarżące zarzucają naruszenie art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s. 51, sprostowanie Dz.U. 2010, L 7, s. 22, zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”). Twierdzą, że dokonywana przez nie sprzedaż na rzecz Cognis powinna zostać wyłączona przy ocenie szkody oraz że okoliczność, iż szkoda wyrządzona jest rzekomo przez „samych zainteresowanych”, uniemożliwiała w każdym wypadku ustalenie związku przyczynowego w rozumieniu art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego pomiędzy przywozem dumpingowym a szkodą. Nawet gdyby ustalono istnienie takiej szkody, to i tak należałoby przyjąć, że została ona spowodowana przez „inne czynniki” w rozumieniu art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, tak jak to zostało stwierdzone w niektórych wcześniejszych decyzjach Komisji i Rady. Rzeczona sprzedaż powinna również zostać wyłączona przy obliczaniu marginesu szkody. Po drugie, skarżące podnoszą naruszenie art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Z uwagi na okoliczność, iż sprzedaż dokonywana na rzecz Cognis nie została wyłączona ze związku przyczynowego, Komisja i Rada nie dokonały obiektywnej oceny i nie oparły swojego ustalenia szkody na pozytywnych dochodach.
60 Rada podważa ogół argumentów wnoszącej odwołanie.
W kwestii naruszenia art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego
61 W tym zakresie w pierwszej kolejności należy przypomnieć, że z art. 1 ust. 1 rozporządzenia podstawowego wynika, że „[c]ło antydumpingowe może zostać nałożone na każdy produkt przywieziony po cenach dumpingowych, którego wprowadzenie do wolnego obrotu w [Unii] powoduje szkodę”. Zgodnie z art. 3 ust. 2 rzeczonego rozporządzenia ocena istnienia szkody opiera się na zebranych dowodach i obejmuje obiektywną ocenę w szczególności wielkości przywozu stanowiącego przedmiot dumpingu.
62 Z art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego wynika, że instytucje Unii powinny wykazać, iż przywóz stanowiący przedmiot dumpingu wyrządza istotną szkodę przemysłowi wspólnotowemu z uwagi na swą wielkość i wartość. Chodzi o ocenę zwaną przypisaniem. Z art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego wynika również, że rzeczone instytucje powinny, po pierwsze, zbadać wszystkie pozostałe znane czynniki, które wyrządzają szkodę przemysłowi wspólnotowemu, w tej samej chwili, co przywóz stanowiący przedmiot dumpingu, oraz po drugie, postępować w ten sposób, aby szkoda spowodowana przez inne czynniki nie została przypisana rzeczonym przywozom. Chodzi o ocenę zwaną nieprzypisywaniem.
63 Celem art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego jest zatem spowodowanie, by instytucje Unii dokonały rozróżnienia i oddzielenia szkodliwych skutków przywozów stanowiących przedmiot dumpingu od skutków pozostałych czynników. Jeżeli instytucje zaniechałyby rozróżniania i oddzielania wpływu poszczególnych czynników powodujących powstanie szkody, to nie mogłyby one zasadnie stwierdzić, że przywóz po cenach dumpingowych spowodował szkodę dla przemysłu wspólnotowego.
64 Następnie z ustalonego orzecznictwa wynika, że w trakcie określania szkody Rada i Komisja powinny w szczególności zbadać, czy szkoda, której istnienie mają przyjąć, miała swoją przyczynę w zachowaniu samych producentów unijnych (wyrok Trybunału z dnia 11 czerwca 1992 r. w sprawie C‑358/89 Extramet Industries przeciwko Radzie, Rec. s. I‑3813, pkt 16).
65 Wreszcie należy przypomnieć, że art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego zawiera następującą definicję przemysłu wspólnotowego:
65 „»[P]rzemysł wspólnotowy« oznacza wszystkich [unijnych] producentów produktów podobnych lub tych spośród nich, których łączna produkcja stanowi znaczącą część produkcji tych produktów w całej [Unii] w rozumieniu art. 5 ust. 4, z wyjątkiem następujących przypadków:
a) [gdy] producenci są związani z eksporterami lub importerami albo sami są importerami produktu rzekomo dumpingowego, określenie »przemysł wspólnotowy« można rozumieć jako odnoszące się do pozostałej części producentów […]”.
66 To w świetle tych rozważań należy przeprowadzić ocenę drugiego zarzutu.
67 W tym zakresie należy wyjaśnić, że włączenie do zakresu definicji przemysłu wspólnotowego producenta, będącego samemu importerem produktu, któremu to produktowi zarzuca się, że stanowi przedmiot dumpingu, nie oznacza automatycznie, że jego import nie powinien nadal być uważany za „inny czynnik” w rozumieniu art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego. W rzeczywistości bowiem z orzecznictwa przytoczonego powyżej w pkt 64 wynika, że Komisja i Rada mają w świetle tego przepisu obowiązek uwzględniania wszystkich innych czynników niż przywóz stanowiący przedmiot dumpingu, które mogłyby stanowić przeszkodę w ustaleniu związku przyczynowego pomiędzy dumpingiem a szkodą poniesioną przez przemysł wspólnotowy. Tymczasem okoliczność, iż szkoda może zostać przypisana samym zainteresowanym, co może wynikać z zakupów przez producentów unijnych produktów stanowiących przedmiot dumpingu pochodzących z krajów objętych postępowaniem antydumpingowym, jest „innym czynnikiem”, który Komisja i Rada powinny rozważyć w ramach oceny szkody. Niemniej jednak, w przeciwieństwie do tego, co podnoszą skarżące, ani z rozporządzenia podstawowego, ani z orzecznictwa nie wynika, że przywóz przez producenta unijnego towarów stanowiących przedmiot dumpingu pochodzących z krajów objętych postępowaniem nigdy nie mógłby zostać uwzględniony w ramach oceny szkody.
68 W niniejszej sprawie z zaskarżonego rozporządzenia wynika, że Rada rzeczywiście dokonała oceny, po pierwsze, w motywie 61 zaskarżonego rozporządzenia, czy Cognis powinien nadal być objęty definicją przemysłu wspólnotowego, pomimo dokonywanych przez niego przywozów z krajów objętych postępowaniem, i po drugie, w motywie 69 zaskarżonego rozporządzenia, czy sporna sprzedaż powinna zostać wyłączona z oceny szkody i obliczania marginesu szkody, ponieważ całą podnoszoną szkodą dotyczącą tych zakupów można by było przypisać zainteresowanym.
69 W tym zakresie należy stwierdzić, że Rada nie popełniła żadnego błędu, stwierdzając, że brak było jakiegokolwiek nadrzędnego względu interesu powszechnego.
70 W rzeczywistości bowiem, po pierwsze, wiadomo, że sprzedaże te stanowią przedmiot dumpingu. Mogą one zatem przyczynić się do istnienia szkody dla przemysłu wspólnotowego. Otóż, nawet jeżeli by przyjąć, że szkodę „można przypisać zainteresowanym”, jeżeli chodzi o Cognis, to nie jest tak jednak w przypadku całego przemysłu wspólnotowego, to znaczy w stosunku do innego importera. Okoliczność, że Cognis wycofał swoją skargę, w żadnym wypadku nie podważa tego twierdzenia.
71 Po drugie, z motywu 69 zaskarżonego rozporządzenia wynika, że w trakcie postępowania przywozy dokonywane przez Cognis wynikały zasadniczo z czasowego zamknięcia jego zakładów produkcyjnych. Owe dumpingowe zakupy odpowiadały zatem ograniczeniu koniunkturalnemu. Tak jak podkreśla Rada, przywozy te mogą bez wątpienia zmierzać również do ograniczenia szkodliwych skutków przywozów dumpingowych.
72 Prawdą jest, że z motywu 17 zaskarżonego rozporządzenia wynika, o czym przypominają skarżące, że Cognis zaopatrywał się u skarżących od kilku lat. Niemniej jednak sporne sprzedaże, które były niewielkie w trakcie postępowania, były jeszcze mniejsze we wcześniejszych latach. Z danych liczbowych dostarczonych przez Radę wynika bowiem, co nie zostało zakwestionowane przez skarżące, że w trakcie okresu postępowania przywóz stanowił jedynie 9–11% produkcji Cognis, z czego jedynie 4–5% stanowił przywóz z Indii. Tytułem przykładu, w latach 2007 i 2008 przywóz z Indii stanowił mniej niż 1% łącznej produkcji Cognis, a przywóz z innych państw trzecich stanowił około 1%. Ponadto w 2009 r. sprzedaż dokonana przez skarżące na rzecz Cognis stanowiła, odpowiednio, jedynie 4,4–5,3% łącznego przywozu z Indii i z innych państw stanowiących przedmiot postępowania. Sprzedaż skarżących na rzecz Cognis w trakcie okresu postępowania była zatem w większej części sprzedażą czasową.
73 Po trzecie, jeżeli chodzi o decyzje i wcześniejsze rozporządzenia Komisji i Rady przytoczone przez skarżące na poparcie ich argumentów, to wystarczy stwierdzić, że zarówno w tych sprawach, jak i w niniejszej sprawie (zob. pkt 68 powyżej), Rada i Komisja dokładnie zbadały, czy przywozy dokonywane przez producentów unijnych stanowiły, jako „pozostały czynnik” w rozumieniu art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, przeszkodę w ustaleniu związku przyczynowego.
74 W tych okolicznościach należy oddalić wszystkie argumenty skarżących zmierzające do wyłączenia spornych sprzedaży dokonanych na rzecz Cognis przy ocenie szkody i związku przyczynowego. W zakresie, w jakim skarżące nie przedstawiły dodatkowego argumentu dotyczącego wyłączenia owych sprzedaży z obliczania marginesu szkody, należy odrzucić argumenty skarżących dotyczące naruszenia art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego w całości.
[…]
Z powyższych względów
SĄD (czwarta izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Godrej Industries Ltd et VVF Ltd pokrywa koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej oraz Sasol Olefins & Surfactants GmbH i Sasol Germany GmbH, a także własne koszty.
3) Komisja Europejska pokrywa swoje własne koszty.
Pelikánová | Jürimäe | van der Woude |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 6 września 2013 r.
Podpisy
1 – Poniżej odtworzone zostały jedynie te punkty wyroku, których publikację Sąd uznał za wskazaną.