WYROK SĄDU (piąta izba w składzie powiększonym)
z dnia 5 lipca 2023 r.(*)
Dumping – Przywóz azotanu amonu pochodzącego z Rosji – Ostateczne cła antydumpingowe – Wniosek o dokonanie przeglądu wygaśnięcia – Artykuł 11 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2016/1036 – Artykuł 5 ust. 3 i 9 rozporządzenia 2016/1036 – Przewidziany prawem termin – Wystarczający charakter dowodów – Procedura uzupełnienia braków – Informacje przedstawione po przewidzianym prawem terminie
W sprawie T‑126/21
AO Nevinnomysskiy Azot, z siedzibą w Niewinnomysku (Rosja),
AO Novomoskovskaya Aktsionernaya Kompania NAK „Azot”, z siedzibą w Nowomoskowsku (Rosja),
które reprezentowali P. Vander Schueren i T. Martin-Brieu, adwokaci,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, którą reprezentowali G. Luengo i P. Němečková, w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
popieranej przez
Fertilizers Europe, które reprezentowali B. O’Connor i M. Hommé, adwokaci,
interwenient,
SĄD (piąta izba w składzie powiększonym),
w składzie podczas narady: D. Spielmann, prezes, U. Öberg (sprawozdawca), R. Mastroianni, M. Brkan i I. Gâlea, sędziowie,
sekretarz: I. Kurme, administratorka,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 30 listopada 2022 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W swej skardze wniesionej na podstawie art. 263 TFUE skarżące – Nevinnomysskiy Azot i AO Novomoskovskaya Aktsionernaya Kompania NAK „Azot” – wnoszą o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2100 z dnia 15 grudnia 2020 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz azotanu amonu pochodzącego z Rosji w następstwie przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 (Dz.U. 2020, L 425, s. 21, zwanego dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”).
Okoliczności powstania sporu
2 Skarżące są producentami i eksporterami azotanu amonu, mającymi siedzibę w Rosji.
3 Rozporządzeniem Rady (WE) 2022/95 z dnia 16 sierpnia 1995 r. nakładającym ostateczne cło antydumpingowe na przywóz azotanu amonu pochodzącego z Rosji (Dz.U. 1995, L 198, s. 1) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz azotanu amonu objętego kodami 3102 30 90 i 3102 40 90 Nomenklatury scalonej i pochodzącego z Rosji.
4 W następstwie pierwszego przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r., w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1996, L 56, s. 1), oraz pierwszego przeglądu okresowego zgodnie z art. 11 ust. 3 tegoż rozporządzenia utrzymane zostało ostateczne cło antydumpingowe z tytułu przywozu z Rosji na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 658/2002 z dnia 15 kwietnia 2002 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz azotanu amonu pochodzącego z Rosji (Dz.U. 2002, L 102, s. 1).
5 W następstwie drugiego przeglądu wygaśnięcia oraz drugiego przeglądu okresowego zgodnie z art. 11 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 384/96 Rada utrzymała w mocy obowiązujące środki rozporządzeniem (WE) nr 661/2008 z dnia 8 lipca 2008 r. nakładającym ostateczne cło antydumpingowe na przywóz azotanu amonu pochodzącego z Rosji w następstwie przeglądu wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 oraz częściowego przeglądu okresowego zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia nr 384/96 (Dz.U. 2008, L 185, s. 1).
6 W następstwie trzeciego przeglądu wygaśnięcia Komisja Europejska utrzymała w mocy obowiązujące środki rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 999/2014 z dnia 23 września 2014 r. nakładającym ostateczne cło antydumpingowe na przywóz azotanu amonu pochodzącego z Rosji w następstwie przeglądu wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 (Dz.U. 2014, L 280, s. 19).
7 W następstwie przeglądu okresowego i zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (Dz.U. 2016, L 176, s. 21, zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”) Komisja przyjęła rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/1722 dnia 14 listopada 2018 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze nr 999/2014 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz azotanu amonu pochodzącego z Rosji w następstwie przeglądu okresowego zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia 2016/1036 (Dz.U. 2018, L 287, s. 3).
8 Skarżące podlegały zatem nadal cłu antydumpingowemu wynoszącemu od 28,78 do 32,71 EUR za tonę w zależności od rodzaju produktu, które obowiązywało na całym terytorium Rosji.
9 W dniu 21 czerwca 2019 r. Komisja otrzymała od interwenienta – Fertilizers Europe, europejskiego stowarzyszenia producentów nawozów – wniosek o dokonanie przeglądu wygaśnięcia tych ceł na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego (zwany dalej „pierwotnym wnioskiem”). Wniosek ten był następstwem opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienia o zbliżającym się wygaśnięciu niektórych środków antydumpingowych (Dz.U. 2019, C 53, s. 3), do których należało cło wspomniane w pkt 8 powyżej.
10 W pierwotnym wniosku podniesione zostało, że istnieją dowody wskazujące na kontynuację dumpingu w razie wygaśnięcia środków w oparciu o porównanie między cenami eksportowymi a konstruowaną wartością normalną. Interwenient powołał się w tym względzie na występowanie szczególnej sytuacji na rynku w Rosji z uwagi na uzgodnione porozumienie w przedmiocie ograniczenia cen oraz strategię rządu rosyjskiego polegającą na sztucznym zaniżaniu cen gazu ziemnego, stanowiącego główny składnik przy produkcji azotanu amonu.
11 Na wniosek Komisji interwenient w dniu 20 sierpnia 2019 r. przedstawił dodatkowe informacje (zwane dalej „dodatkowymi informacjami”), które zostały włączone do skonsolidowanej wersji wniosku o dokonanie przeglądu wygaśnięcia (zwanej dalej „skonsolidowanym wnioskiem”). Dodatkowe informacje uwzględnione w ten sposób w skonsolidowanym wniosku opierały się na wartości normalnej bazującej na rzeczywistych cenach na rosyjskim rynku krajowym.
12 W dniu 23 września 2019 r. Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu przeglądu wygaśnięcia środków antydumpingowych stosowanych względem przywozu azotanu amonu pochodzącego z Rosji (Dz.U. 2019, C 318, s. 6, zwane dalej „zawiadomieniem o wszczęciu przeglądu”), uznając, że istnieją wystarczające dowody w celu wszczęcia przeglądu wygaśnięcia i prowadzenia dochodzenia.
13 W wyniku dochodzenia Komisja stwierdziła istnienie prawdopodobieństwa ponownego dumpingu oraz szkody w razie wygaśnięcia obowiązujących środków antydumpingowych w odniesieniu do azotanu amonu pochodzącego z Rosji. Poprzez przyjęcie zaskarżonego rozporządzenia Komisja postanowiła zatem przedłużyć te środki na okres pięciu lat.
Żądania stron
14 Skarżące wnoszą do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
15 Komisja, popierana przez interwenienta, wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżących kosztami postępowania.
Co do prawa
W przedmiocie dopuszczalności dodatkowego dowodu
16 W następstwie zakończenia pisemnego etapu postępowania, na rozprawie w dniu 30 listopada 2022 r. skarżące przedstawiły dodatkowy dowód obejmujący tabelę sporządzoną przez agencję informacji i analiz Chem-Courier, dotyczącą średnich miesięcznych cen azotanu amonu z fabryki Acron Novgorod za rok 2018 (zwany dalej „załącznikiem G.1”).
17 Na rozprawie Komisja i interwenient podnieśli, że dowód ten powinien być odrzucony jako niedopuszczalny. Ich zdaniem dowód ten został przedstawiony po terminie w rozumieniu art. 85 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem, a skarżące nie uzasadniły zwłoki w przedstawieniu tego nowego dowodu.
18 Sąd przypomina, że dowód przeciwny i rozszerzenie środków dowodowych w następstwie dowodu przeciwnego strony przeciwnej nie są objęte prekluzją przewidzianą w art. 85 § 3 regulaminu postępowania. Przepis ten dotyczy bowiem nowych dowodów i musi być interpretowany w świetle art. 92 § 7 wspomnianego regulaminu, który przewiduje wyraźnie, że dopuszcza się przedstawienie dowodów przeciwnych oraz rozszerzenie środków dowodowych (zob. podobnie wyrok z dnia 17 grudnia 1998 r., Baustahlgewebe/Komisja, C‑185/95 P, EU:C:1998:608, pkt 71, 72).
19 W niniejszej sprawie tabeli dotyczącej średnich miesięcznych cen azotanu amonu z fabryki Acron Novgorod za rok 2018, zawarta w załączniku G.1, nie można uznać za niedopuszczalną z uwagi na to, że została przedstawiona na rozprawie z naruszeniem art. 85 § 3 regulaminu postępowania.
20 Dowód ten ma stanowić odpowiedź na argumenty Komisji zawarte w pkt 30 i 32 jej odpowiedzi na pytania na piśmie zadane przez Sąd w ramach środków organizacji postępowania w dniu 25 lipca 2022 r.
21 W ramach środków organizacji postępowania z dnia 25 lipca 2022 r. Sąd zwrócił się bowiem do Komisji o wskazanie powodów, dla których w ramach obliczeń marginesu dumpingu zawartych w skonsolidowanym wniosku było uzasadnione, aby interwenient uwzględnił różne punkty początkowe i docelowe, a zatem różne dostosowania kosztów transportu, to znaczy fabrykę Novomoskovsk Eurochem do celów porównania cen rzeczywiście stosowanych na rosyjskim rynku krajowym z cenami eksportowymi do Estonii, pozostałych państw Unii Europejskiej i do Brazylii oraz fabrykę Acron Novgorod do celów porównania konstruowanej wartości normalnej z cenami eksportowymi do Estonii, pozostałych państw Unii i do Brazylii.
22 W swej odpowiedzi na piąte pytanie na piśmie Sądu Komisja stwierdziła, że nie można było w racjonalny sposób oczekiwać, że interwenient będzie mógł uzyskać dane zarówno co kosztów, jak i cen z tej samej fabryki w Rosji, w którym to przypadku możliwe było wykorzystanie tego samego punktu początkowego w obydwu metodach. Stwierdziwszy, że fabryka Acron Novgorod znajdowała się stosunkowo bliżej granicy z Estonią niż fabryka Novomoskovsk Eurochem, co oznacza, że ponosiła ona niższe koszty transportu, Komisja dodała w szczególności, że dostosowania zostały dokonane na podstawie dowodów, które były odpowiednio dostępne interwenientowi.
23 Wyrażone w ten sposób stanowisko Komisji nie wynika z zawiadomienia o wszczęciu przeglądu, z zaskarżonego rozporządzenia, z odpowiedzi na skargę ani z dupliki, wobec czego skarżące zapoznały się z nim dopiero wraz z odpowiedziami Komisji na pytania na piśmie zadane przez Sąd w ramach środków organizacji postępowania.
24 Tymczasem skarżące, przedstawiając załącznik G.1, dążyły do zaprzeczenia Komisji i wykazania, że błędem było twierdzenie, iż interwenient nie mógł uzyskać danych co do kosztów i cen w tej samej fabryce w Rosji, w tym również w odniesieniu do Acron Novgorod. Podnoszą one, że Chem-Courier, uznawany przez Komisję i interwenienta za niezależne wiarygodne źródło, sporządził takie listy cen dla każdej fabryki azotanu amonu, i przedstawiają z tego tytułu tabelę miesięcznych średnich cen azotanu amonu fabryki Acron Novgorod za rok 2018.
25 W rezultacie załącznik G.1, przedstawiony przez skarżące na rozprawie, należy uznać za dowód przeciwny i nie znajduje zastosowania prekluzja przewidziana w art. 85 § 3 regulaminu postępowania, co oznacza, że załącznik ten jest dopuszczalny.
Co do istoty
26 Na poparcie skargi skarżące podnoszą jeden zarzut, dotyczący w istocie naruszenia art. 11 ust. 2 i 5 rozporządzenia podstawowego oraz jego art. 5 ust. 3, gdyż Komisja błędnie wszczęła procedurę przeglądu wygaśnięcia mimo braku wystarczających dowodów uzasadniających podjęcie takiego działania.
27 W pierwszej kolejności zdaniem skarżących Komisja powinna była uwzględnić wyłącznie pierwotny wniosek do celów uzasadnienia swej oceny wystarczającego charakteru przedstawionych dowodów w celu wszczęcia przeglądu wygaśnięcia, a nie dodatkowe informacje, które zmieniały istotę tego wniosku. Komisja powinna była również zbadać dokładność i adekwatność materiału dowodowego przedstawionego przez interwenienta w pierwotnym wniosku. W drugiej kolejności podnoszą one, że pierwotny wniosek nie zawierał wystarczających dowodów na prawdopodobieństwo kontynuacji dumpingu w razie wygaśnięcia środków. W trzeciej kolejności twierdzą one, że Komisja w każdym razie błędnie uznała, że skonsolidowany wniosek zawierał wystarczające dowody świadczące o takim prawdopodobieństwie.
28 Sąd uważa za właściwe zbadanie najpierw argumentów skarżących dotyczących niewystarczającego charakteru dowodów zawartych w pierwotnym wniosku w świetle kryteriów prawnych znajdujących zastosowanie do wniosków o dokonanie przeglądu wygaśnięcia przedstawionych przez producentów Unii lub w ich imieniu, na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.
Uwagi wstępne dotyczące kontroli Sądu i zasady wykładni rozporządzenia podstawowego
29 Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa Trybunału, w dziedzinie wspólnej polityki handlowej, a w szczególności w dziedzinie handlowych środków ochronnych, instytucje Unii dysponują szerokim zakresem uznania ze względu na złożoność sytuacji gospodarczych i politycznych, których oceny muszą dokonać, wobec czego kontrola sądowa tego szerokiego zakresu uznania musi ograniczać się do weryfikacji poszanowania zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych, braku oczywistego błędu w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy (zob. podobnie wyrok z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 35, 36 i przytoczone tam orzecznictwo).
30 W tym kontekście dokonywana przez Sąd kontrola dowodów, na których instytucje Unii oparły swe twierdzenia, nie stanowi nowej oceny faktów zastępującej ocenę dokonaną przez te instytucje. Kontrola ta nie zastępuje szerokiego zakresu uznania tych instytucji w dziedzinie polityki handlowej, lecz ogranicza się do wykazania, czy dowody te są w stanie potwierdzić wnioski wyciągnięte przez instytucje. W związku z tym Sąd powinien dokonać nie tylko weryfikacji materialnej dokładności przytoczonego materiału dowodowego, jego wiarygodności i spójności, ale także kontroli tego, czy te materiały stanowią zbiór istotnych danych, które należy wziąć pod uwagę w celu oceny złożonej sytuacji, i czy może on stanowić poparcie dla wniosków wyciągniętych na jego podstawie [zob. wyroki: z dnia 14 grudnia 2017 r., EBMA/Giant (China), C‑61/16 P, EU:C:2017:968, pkt 69 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo].
31 Natomiast w odniesieniu do kwestii prawnych Sąd sprawuje pełną kontrolę, obejmującą również wykładnię, jaką należy nadać przepisom prawa na podstawie obiektywnych dowodów, a także badanie, że przesłanki stosowania takiego przepisu są bądź nie są spełnione (zob. podobnie wyroki: z dnia 11 lipca 1985 r., Remia i in./Komisja, 42/84, EU:C:1985:327, pkt 34; z dnia 9 listopada 2022 r., Kambodża i CRF/Komisja, T‑246/19, EU:T:2022:694, pkt 45).
32 W tym względzie nadrzędność umów międzynarodowych zawartych przez Unię wobec aktów prawa pochodnego Unii nakazuje, aby dokonywać wykładni tych ostatnich, tak dalece jak to możliwe, w zgodzie ze wspomnianymi umowami (zob. wyroki: z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 12 maja 2022 r., Komisja/Hansol Paper, C‑260/20 P, EU:C:2022:370, pkt 82 i przytoczone tam orzecznictwo).
33 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału w sytuacji, gdy Unia wyraziła zamiar wykonania szczególnego zobowiązania przyjętego w ramach Światowej Organizacji Handlu (WTO) lub gdy akt unijny wyraźnie odsyła do konkretnych przepisów porozumień WTO, sąd Unii ma za zadanie dokonać kontroli legalności tego aktu Unii w świetle przepisów WTO (wyroki: z dnia 23 listopada 1999 r., Portugalia/Rada, C‑149/96, EU:C:1999:574, pkt 49; z dnia 9 stycznia 2003 r., Petrotub i Republica/Rada, C‑76/00 P, EU:C:2003:4, pkt 54; z dnia 27 września 2007 r., Ikea Wholesale, C‑351/04, EU:C:2007:547, pkt 30), co oznacza uwzględnienie wykładni określonych przepisów tego porozumienia przyjętej przez Organ Rozstrzygania Sporów WTO (zob. podobnie wyroki: z dnia 20 stycznia 2022 r., Komisja/Hubei Xinyegang Special Tube, C‑891/19 P, EU:C:2022:38, pkt 32, 33 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 28 kwietnia 2022 r., Yieh United Steel/Komisja, C‑79/20 P, EU:C:2022:305, pkt 102 i przytoczone tam orzecznictwo).
34 Z motywów 2 i 3 rozporządzenia podstawowego wynika zatem, że ma ono na celu w szczególności przeniesienie do prawa Unii w możliwe najszerszym zakresie zasad porozumienia w sprawie stosowania art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (Dz.U. 1994, L 336, s. 103, zwanego dalej „porozumieniem antydumpingowym”), do których należą w szczególności zasady dotyczące terminu obowiązywania i przeglądu środków antydumpingowych w celu zapewnienia prawidłowego i przejrzystego stosowani tychże zasad. Motyw 4 rozporządzenia podstawowego stanowi ponadto, że w celu utrzymania równowagi między prawami i obowiązkami ustanowionymi w Układzie ogólnym w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (GATT) istotne jest, aby Unia uwzględniała wykładnię tych postanowień dokonywaną przez głównych partnerów handlowych Unii.
35 W szczególności poprzez art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Unia zamierzała wykonać szczególne zobowiązania zapisane w art. 11.3 porozumienia antydumpingowego (zob. wyrok z dnia 24 września 2008 r., Reliance Industries/Rada i Komisja, T‑45/06, EU:T:2008:398, pkt 90 i przytoczone tam orzecznictwo).
36 Artykuł 5 rozporządzenia podstawowego stanowi z kolei w istocie transpozycję do prawa Unii art. 5.1–5.9 i 6.1.3 porozumienia antydumpingowego, w świetle których należy w możliwie najszerszym zakresie interpretować ten przepis, a także ich wykładni przyjętej przez Organ Rozstrzygania Sporów WTO (zob. podobnie wyroki: z dnia 11 lipca 2017 r., Viraj Profiles/Rada, T‑67/14, niepublikowany, EU:T:2017:481, pkt 90; z dnia 15 grudnia 2016 r., Gul Ahmed Textile Mills/Rada, T‑199/04 RENV, niepublikowany, EU:T:2016:740, pkt 90).
37 To w świetle tych zasad należy zbadać, czy Komisja wszczęła przegląd zgodnie z kryteriami prawnymi obowiązującymi w odniesieniu do wniosków o dokonanie przeglądu wygaśnięcia, złożonych przez producentów Unii lub w ich imieniu na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.
W przedmiocie wystarczającego charakteru dowodów zawartych w pierwotnym wniosku w świetle kryteriów prawnych mających zastosowanie do wniosków o dokonanie przeglądu wygaśnięcia
38 Zdaniem skarżących zgodnie z art. 11 ust. 2 akapit czwarty rozporządzenia podstawowego w związku z akapitem drugim tegoż artykułu wystarczający charakter dowodów pozwalających wykazać, że wygaśnięcie środków prawdopodobnie doprowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody, należy oceniać w odniesieniu do dowodów zawartych we wniosku o dokonanie przeglądu, z którym wystąpiono „nie później niż trzy miesiące przed końcem pięcioletniego okresu”, po upływie którego środki antydumpingowe wygasają (zwanego dalej „przewidzianym prawem terminem”).
39 Skonsolidowana wersja wniosku o dokonanie przeglądu wygaśnięcia przedłożona po upływie przewidzianego prawem terminu i w toku trzech miesięcy poprzedzających zakończenie pięcioletniego okresu nie stanowi ważnej podstawy, gdyż żaden z przepisów rozporządzenia podstawowego nie pozwala na przedstawienie nowych dowodów po upływie przewidzianego prawem terminu do celów uzupełnienia lub skorygowania braku wystarczających dowodów w momencie złożenia wniosku o dokonanie przeglądu w rzeczonym terminie.
40 Decyzji o wszczęciu przeglądu wygaśnięcia nie mogą zatem uzasadnić nowe argumenty lub dowody, które nie istniały w chwili złożenia wniosku o dokonanie przeglądu w przewidzianym prawem terminie. W okresie trzech miesięcy poprzedzających zakończenie pięcioletniego okresu możliwe jest wyłącznie zwrócenie się o wyjaśnienia i niezbędne informacje pozwalające zrozumieć lub skorygować dowody przedstawione już w tymże terminie lub przedstawienie takich wyjaśnień lub niezbędnych informacji.
41 Zdaniem skarżących należy w tym względzie rozróżnić wszczęcie początkowego dochodzenia, które jest uregulowane w szczególności w art. 5 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, a które nie jest ograniczone jakimkolwiek terminem, w którym powinien zostać złożony wniosek zawierający wystarczające dowody, oraz wszczęcie przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 2 tegoż rozporządzenia, które wymaga, aby wniosek o dokonanie przeglądu zawierający wystarczające dowodu został złożony w przewidzianym prawem terminie. Zastosowanie art. 5 ust. 9 tegoż rozporządzenia do procedur przeglądów wygaśnięcia jest ponadto wykluczone na mocy jego art. 11 ust. 5.
42 Skarżące dodają, że zgodnie z art. 11 ust. 5 rozporządzenia podstawowego art. 5 ust. 3 tegoż rozporządzenia znajduje zastosowanie do przeglądów wygaśnięcia, co oznacza, że Komisja ma obowiązek zbadania dokładności i adekwatności dowodów zawartych w pierwotnym wniosku.
43 Skarżące podnoszą natomiast również, że z orzecznictwa WTO wynika, iż Komisja nie może powołać się na kryterium wszczęcia pierwotnego dochodzenia ustanowione w art. 5.3 porozumienia antydumpingowego w celu uwzględnienia dodatkowych informacji przedstawionych po upływie przewidzianego prawem terminu, gdyż nie ma ono zastosowania do przeglądu wygaśnięcia.
44 Taka wykładnia art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego jest zgodna z decyzją Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 17 marca 2016 r. zamykającą dochodzenie w sprawie skargi 577/2014/MDC dotyczącej odmowy Komisji przyznania dostępu, zgodnie z rozporządzeniem nr 1225/2009, do wniosku o dokonanie przeglądu wygaśnięcia środków antydumpingowych obowiązujących w odniesieniu do przywozu azotanu amonu pochodzącego z Rosji (zwaną dalej „decyzją ERPO w sprawie skargi 577/2014/MDC”).
45 Tymczasem w niniejszej sprawie wyłącznie pierwotny wniosek został złożony w przewidzianym prawem terminie i jedyne dowody dotyczące prawdopodobieństwa kontynuacji dumpingu w razie wygaśnięcia środków przedstawione w tymże wniosku dotyczyły obliczeń marginesu dumpingu opartych na konstruowanej wartości normalnej.
46 Natomiast dodatkowe informacje przedstawione w dniu 20 sierpnia 2019 r., czyli dwa miesiące po upływie przewidzianego prawem terminu, zawarte w skonsolidowanym wniosku, wskazywały na margines dumpingu oparty na rzeczywistych cenach na rynku krajowym w Rosji. Stanowiły one zatem nowe dowody, uregulowane w odrębnych przepisach prawnych i oparte na odmiennej metodzie obliczenia, zmieniające istotę dowodów zawartych w pierwotnym wniosku, co oznacza, że Komisja nie mogła ich uwzględnić.
47 Brak wystarczających dowodów zawartych w pierwotnym wniosku wynikałby ponadto z motywu 23 zaskarżonego rozporządzenia, który wskazuje w istocie, iż bez wyjaśnień przestawionych przez interwenienta po upływie przewidzianego prawem terminu nie było wystarczających dowodów uzasadniających wszczęcie przeglądu wygaśnięcia.
48 Komisja naruszyła zatem prawo i popełniła oczywisty błąd w ocenie, wskazując, jak wynika w szczególności z motywu 20 zaskarżonego rozporządzenia, że nie było istotne to, iż pierwotny wniosek został uzupełniony o szacunkowe wartości normalne na podstawie dostępnych informacji na temat rzeczywistych cen krajowych w Rosji, oraz podejmując decyzję o wszczęciu przeglądu wygaśnięcia „na podstawie skonsolidowanego wniosku o dokonanie przeglądu”, gdyż zawierał on nowe dowody, przestawione po upływie przewidzianego prawem terminu. Komisja naruszyła zatem art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, podejmując decyzję o wszczęciu rzeczonej procedury przeglądu mimo braku wystarczających dowodów wskazujących na prawdopodobieństwo kontyunuacji dumpingu.
49 Komisja podnosi, że żaden przepis rozporządzenia podstawowego nie ogranicza jej analizy do informacji zawartych we wniosku o dokonanie przeglądu złożonym w przewidzianym prawem terminie. Przesłanka dotycząca wystarczającego charakteru dowodów powinna być spełniona wyłącznie w chwili podjęcia decyzji o wszczęciu przeglądu wygaśnięcia. Nie jest ponadto wymagane, aby dowód na kontynuację dumpingu został już przedstawiony.
50 Proces ustanowiony w art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego ma charakter dynamiczny. Stosownie do okoliczności skonsolidowana wersja wniosku o dokonanie przeglądu złożona w toku trzech miesięcy poprzedzających zakończenie pięcioletniego okresu, po upływie którego środki antydumpingowe wygasają, może uzupełniać wniosek o dokonanie przeglądu złożony w przewidzianym prawem terminie lub dostarczać wyjaśnień dotyczących tego wniosku poprzez dodatkowe informacje lub wyjaśnienia przedstawione przez producentów Unii z ich własnej inicjatywy lub w następstwie korespondencji z Komisją. Ta skonsolidowana wersja nie może zastąpić wniosku o dokonanie przeglądu złożonego w przewidzianym prawem terminie ani zmienić jego istoty i nie może stanowić złożenia nowego wniosku.
51 W tym względzie art. 5 ust. 3 i 9 rozporządzenia podstawowego, regulujący wszczęcie początkowego dochodzenia, znajduje na mocy art. 11 ust. 5 tegoż rozporządzenia zastosowanie do wszczęcia przeglądów wygaśnięcia i potwierdza wykładnię, zgodnie z którą to w chwili, w której Komisja podejmuje decyzję o wszczęciu takich przeglądów, powinna ona uzasadnić istnienie wystarczających dowodów, zgodnie z którymi wygaśnięcie środków przyczyni się prawdopodobnie do kontynuacji lub ponownego pojawienia dumpingu wywołującego szkodę, oraz może ona uzyskać dodatkowe informacje w tym celu.
52 O ile natomiast sprawdzenie dokładności i adekwatności dowodów zawartych we wniosku o dokonanie przeglądu w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia podstawowego jest środkiem ustalenia ich wystarczającego charakteru, o tyle kryterium prawne, jakie należy zastosować, gdy chodzi o podjęcie decyzji dotyczącej stosowności wszczęcia dochodzenia przeglądowego, obejmuje wyłącznie „wystarczający charakter” dowodów w chwili wszczęcia tegoż przeglądu, a nie ich dokładności i adekwatności.
53 Zdaniem Komisji każda odmienna wykładnia ograniczałaby przyznaną jej możliwość badania wystarczającego charakteru dowodów, co potwierdzałaby decyzja ERPO w sprawie skargi 577/2014/MDC, cytowana przez skarżące.
54 Komisja dodaje w uwagach na piśmie, że różnice w przepisach mających zastosowanie do początkowych dochodzeń i przepisach mających zastosowanie do przeglądów wygaśnięcia, w tym te dotyczące terminów, nie zakładają, że w kontekście tychże przeglądów brak wystarczających dowodów w pierwotnym wniosku nie może zostać skorygowany w drodze późniejszych wniosków Komisji.
55 W niniejszej sprawie pierwotny wniosek nie został zbadany w sposób oderwany, ale łącznie z dodatkowymi informacjami przedstawionymi w toku trzech miesięcy poprzedzających upływ pięcioletniego okresu i zawartymi w skonsolidowanym wniosku.
56 Obliczenia marginesu dumpingu, dokonane na podstawie rzeczywistych cen na rosyjskim rynku krajowym, zawarte w skonsolidowanym wniosku potwierdzały i uzupełniały zasadnicze dowody dotyczące porównania konstruowanej wartości normalnej z cenami eksportowymi zawarte w pierwotnym wniosku, nie zmieniając przy tym istoty twierdzeń zawartych w tymże wniosku.
57 Skarżące dokonały ponadto błędnej analizy motywu 23 zaskarżonego rozporządzenia, który wyraźnie stanowi, że podstawę wszczęcia przeglądu stanowił zarówno pierwotny wniosek, jak i dodatkowe informacje, i nie porusza kwestii, czy informacje zawarte w pierwotnym wniosku były wystarczające do wszczęcia przeglądu wygaśnięcia.
58 Komisja nie popełniła zatem błędu, opierając się w momencie podjęcia decyzji o wszczęciu przeglądu wygaśnięcia na skonsolidowanym wniosku w celu stwierdzenia, że dysponuje wystarczającymi dowodami w tym zakresie.
59 Interwenient odsyła w istocie do argumentów Komisji.
60 Do celów niniejszej sprawy Sąd zbada zarzuty szczegółowe skarżących dotyczące, po pierwsze, naruszenia kryteriów prawnych znajdujących zastosowanie do treści wniosku o dokonanie przeglądu wygaśnięcia złożonego w przewidzianym prawem terminie, a po drugie, wystarczającego charakteru dowodów w pierwotnym wniosku i charakteru dodatkowych informacji.
– W przedmiocie kryteriów prawnych znajdujących zastosowanie do treści wniosku o dokonanie przeglądu
61 Zgodnie z art. 11 ust. 1 rozporządzenia podstawowego środek antydumpingowy pozostaje w mocy jedynie w okresie i w zakresie niezbędnym do przeciwdziałania dumpingowi, który powoduje szkodę.
62 Zgodnie z art. 11 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego środek antydumpingowy wygasa pięć lat po jego wprowadzeniu lub pięć lat od daty zakończenia ostatniego przeglądu przeprowadzonego po wprowadzeniu środków w odniesieniu do dumpingu i szkody, chyba że podczas przeglądu stwierdzono, że wygaśnięcie doprowadzi do kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody. Taki przegląd wygaśnięcia środków antydumpingowych wszczyna się z inicjatywy Komisji lub na wniosek złożony przez producentów Unii lub w ich imieniu, a środek pozostaje w mocy do czasu zakończenia tego przeglądu.
63 Artykuł 11 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia podstawowego stanowi w szczególności, że przegląd wygaśnięcia środków antydumpingowych wszczyna się w przypadku, gdy wniosek o jego wszczęcie zawiera wystarczające dowody na to, że wygaśnięcie środków prawdopodobnie doprowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody. Na mocy akapitu czwartego tego artykułu producenci unijni mają prawo wystąpić z wnioskiem o wszczęcie przeglądu zgodnie z akapitem drugim nie później niż trzy miesiące przed końcem pięcioletniego okresu.
64 Jak wynika zatem z orzecznictwa cytowanego w pkt 31 powyżej, Sąd sprawuje pełną kontrolę w kwestii wykładni przepisów art. 11 ust. 2 akapity drugi i czwarty rozporządzenia podstawowego, jaką należy przyjąć, oraz w kwestii sprawdzenia, że spełnione zostały przesłanki ich stosowania.
65 W pierwszej kolejności z wykładni językowej art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego wynika, że ponieważ wniosek o dokonanie przeglądu powinien zostać złożony przez producentów Unii lub w ich imieniu nie później niż trzy miesiące przed końcem pięcioletniego okresu, po upływie którego wygasają środki antydumpingowe, powinien on już zawierać wystarczające dowody na to, że wygaśnięcie środków prawdopodobnie doprowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody.
66 Artykuł 11 ust. 2 akapit czwarty rozporządzenia podstawowego, który ustanawia termin na złożenie wniosku o dokonanie przeglądu przez producentów Unii lub w ich imieniu, odsyła bowiem wyraźnie do akapitu drugiego, który określa przesłanki dotyczące treści tegoż wniosku pozwalające na dokonanie przeglądu.
67 W zakresie, w jakim z treści art. 11 ust. 2 akapit czwarty rozporządzenia podstawowego wynika, że wniosek o dokonanie przeglądu, złożony przez producentów Unii lub w ich imieniu nie później niż trzy miesiące przed końcem pięcioletniego okresu, powinien być zgodny z akapitem drugim, musi on zatem zawierać najpóźniej w tym dniu wystarczające dowody na to, że wygaśnięcie środków prawdopodobnie doprowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody, tak aby uzasadnić wszczęcie przeglądu.
68 Taka wykładnia art. 11 ust. 2 akapity drugi i czwarty rozporządzenia podstawowego została również przyjęta w decyzji ERPO w sprawie skargi 577/2014/MDC, dotyczącej dostępu zainteresowanej strony do pierwotnej wersji wniosku o dokonanie przeglądu złożonego w przewidzianym prawem terminie, jak słusznie podnoszą skarżące. W tej decyzji ERPO stwierdził słusznie, że złożenie w przewidzianym prawem terminie wniosku zawierającego wystarczające dowody na to, że wygaśnięcie środków prawdopodobnie doprowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody, stanowiły dwie kumulatywne przesłanki pozwalające na dokonanie przeglądu wygaśnięcia. Dostęp do wersji wniosku o dokonanie przeglądu złożonego w przewidzianym prawem terminie umożliwia zatem zainteresowanym stronom sprawdzenie, czy na tym etapie postępowania przesłanki przewidziane w tym artykule są spełnione.
69 Cel założony w art. 11 ust. 2 akapity drugi i czwarty rozporządzenia podstawowego w postaci upewnienia się, że dowody przekazane Komisji w przewidzianym prawem terminie są wystarczające do wykazania prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody w razie wygaśnięcia środków nie może zostać osiągnięty, jeżeli przepisy te są interpretowane w ten sposób, że producenci Unii mają trzy dodatkowe miesiące, po upływie przewidzianego prawem terminu, na spełnienie tej przesłanki.
70 Ustanowienie trzymiesięcznego terminu poprzedzającego upływ pięcioletniego okresu, po zakończeniu którego środki antydumpingowe wygasają, przyczynia się zatem do zagwarantowania pewności sytuacji prawnych, pozwalając podmiotom działającym na rynku na dowiedzenie się w odpowiednim czasie, czy środki antydumpingowe mogą zostać utrzymane, co potwierdziła Komisja na rozprawie, a także do zapewnienia tej instytucji stosownego terminu na dokonanie oceny dowodów zawartych we wniosku o dokonanie przeglądu, złożonym w przewidzianym prawem terminie przez producentów Unii lub w ich imieniu, oraz na upewnienie się o ich wystarczającym i odpowiednim charakterze, w celu uniknięcia sytuacji, w której środek antydumpingowy zostaje w sposób nieuzasadniony utrzymany po upływie przewidzianego okresu.
71 W drugiej kolejności, w czym zgadzają się strony, po upływie przewidzianego prawem terminu i w toku trzech miesięcy poprzedzających upływ pięcioletniego okresu producenci Unii mają możliwość przedstawienia dodatkowych informacji na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Należy również uznać, jak przyznają strony, że takie dowody nie mogą stanowić nowych argumentów ani zastąpić wniosku o dokonanie przeglądu złożonego w przewidzianym prawem terminie ani też uzupełnić niewystarczającego charakteru dowodów w nim zawartych. O ile bowiem w duplice Komisja twierdziła, że różnice w przepisach znajdujących zastosowanie w początkowych dochodzeniach i przepisach znajdujących zastosowanie w przeglądach wygaśnięcia nie zakładają, iż w ramach tychże przeglądów brak wystarczających dowodów nie może zostać skorygowany poprzez późniejsze wnioski Komisji, o tyle wycofała ona to twierdzenie na rozprawie.
72 Jak wynika zatem z pkt 70 powyżej, trzymiesięczny termin poprzedzający wygaśnięcie środków antydumpingowych umożliwia Komisji dokonanie oceny dowodów zawartych we wniosku o dokonanie przeglądu w formie, w jakiej został złożony w przewidzianym prawem terminie, i zbadania ich wystarczającego i odpowiedniego charakteru przed podjęciem decyzji, czy należy wszcząć przegląd. W tym celu może ona uzyskać dodatkowe wyjaśnienia lub zwrócić się o nie w ciągu trzech miesięcy poprzedzających upływ pięcioletniego okresu, co może doprowadzić do sporządzenia skonsolidowanej wersji wniosku.
73 O ile Komisja może uwzględnić dodatkowe informacje przedstawione w ten sposób przez producenta Unii w celu uzasadnienia wszczęcia przeglądu w następstwie wniosku o dokonanie przeglądu złożonego przez producentów Unii lub w ich imieniu, o tyle informacje te mogą wyłącznie uzupełnić lub poprzeć wystarczające dowody przekazane w przewidzianym prawem terminie. Informacje te nie mogą natomiast stanowić nowych argumentów lub dowodów ani uzupełniać niewystarczającego charakteru dowodów w nim zawartych, który to charakter należy ocenić w odniesieniu do dowodów przekazanych w przewidzianym prawem terminie.
74 Jak przyznała zatem Komisja na rozprawie, brak wystarczających dowodów przedłożonych w przewidzianym prawem terminie przez producentów Unii nie może być skorygowany z urzędu przez Komisję w ramach procedury uzupełniania braków w toku trzech miesięcy poprzedzających upływ pięcioletniego okresu.
75 Zasadnicza kwestia dotyczy zatem zarówno informacji wykorzystanych przez Komisję w chwili wszczęcia dochodzenia przeglądowego na podstawie wniosku przedstawionego przez producentów Unii lub w ich imieniu, jak i chwili, w której Komisja otrzymała te informacje, oraz zakresu, w jakim informacje otrzymane w przewidzianym prawem terminie stanowią wystarczające dowody na to, że wygaśnięcie środków prawdopodobnie doprowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody.
76 W rezultacie Komisja błędnie uznała, że trzy miesiące poprzedzające bezpośrednio upływ pięcioletniego okresu zaliczały się do terminu, w którym mógł zostać złożony wniosek o dokonanie przeglądu zawierający wystarczające dowody, i że przesłanka dotycząca wystarczającego charakteru dowodów powinna być spełniona wyłącznie w chwili, w której została podjęta decyzja o wszczęciu przeglądu wygaśnięcia.
77 Taka odmienna wykładnia pozbawiałaby znaczenia art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, czyniąc bezprzedmiotowym ustanowiony w nim obowiązek prawny, i naruszałaby cel procedury przeglądu obejmujący wymóg, aby wniosek złożony przez producentów Unii lub w ich imieniu nie później niż trzy miesiące przed końcem pięcioletniego okresu był zgodny z wymogiem przedstawienia wymaganego dowodu, przewidzianym w akapicie drugim tego przepisu, zgodnie z którym powinien on zawierać wystarczające dowody na to, że wygaśnięcie środków prawdopodobnie doprowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody.
78 Fakt, że Komisja odwołuje się do art. 11 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, nie może podważyć tego wniosku.
79 Artykuł 11 ust. 5 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego przewiduje, że odpowiednie przepisy tego rozporządzenia dotyczące procedur i przebiegu dochodzenia, z wyjątkiem przepisów określających terminy, stosuje się do wszystkich przeglądów prowadzonych w szczególności na podstawie ust. 2 tego artykułu.
80 O ile artykuł ten nie odsyła wyraźnie do odpowiednich przepisów rozpatrywanych w niniejszej sprawie, o tyle zostało już orzeczone, że art. 11 ust. 5 rozporządzenia podstawowego nie rozszerza na procedury przeglądu wszystkich przepisów dotyczących procedur i przebiegu dochodzenia mających zastosowanie w dochodzeniu pierwotnym. Artykuł 11 ust. 5 tego rozporządzenia uzależnia stosowanie tych przepisów do procedur przeglądu od ich właściwego charakteru (wyrok z dnia 11 września 2018 r., Foshan Lihua Ceramic/Komisja, T‑654/16, EU:T:2018:525, pkt 37).
81 Procedura przeglądu różni się zatem zasadniczo od dochodzenia pierwotnego, które jest uregulowane w innych przepisach rozporządzenia podstawowego. Z tego powodu Trybunał stwierdził już, że w świetle ogólnej systematyki i celów systemu ustanowionego w rozporządzeniu podstawowym niektóre z przepisów regulujących pierwotne dochodzenie nie mają zastosowania do procedury przeglądu (zob. podobnie wyrok z dnia 11 lutego 2010 r., Hoesch Metals and Alloys, C‑373/08, EU:C:2010:68, pkt 77).
82 Po pierwsze, Sąd przypomina, że art. 5 ust. 9 rozporządzenia podstawowego przewiduje, że w przypadku gdy materiał dowodowy w sposób oczywisty jest wystarczający do wszczęcia postępowania, Komisja wszczyna je w ciągu 45 dni od daty złożenia wniosku i publikuje zawiadomienie w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. W przypadku przedstawienia niewystarczającego materiału dowodowego wnioskodawca zostaje o tym fakcie poinformowany w ciągu 45 dni od daty złożenia wniosku do Komisji. O swojej analizie wniosku Komisja informuje państwa członkowskie w zwykłych okolicznościach w ciągu 21 dni od daty złożenia wniosku Komisji.
83 Wyrażenia „[w] przypadku gdy materiał dowodowy w sposób oczywisty jest wystarczający do wszczęcia postępowania”, rozpoczynające art. 5 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, nie może być interpretowane w oderwaniu od pozostałej części tego przepisu, z którego treści wynika jasno, że ma na celu określenie terminów, w których Komisja powinna wszcząć pierwotne dochodzenie, licząc od dnia złożenia wniosku, zawiadomić wnioskodawcę o niewszczęciu dochodzenia lub przekazać państwom członkowskim informacje dotyczące badania wniosku.
84 Otóż z treści art. 11 ust. 5 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego wynika wyraźnie, że inne przepisy tegoż rozporządzenia dotyczące terminów nie znajdują zastosowania do przeglądów wygaśnięcia.
85 W związku z tym, ponieważ art. 5 ust. 9 rozporządzenia podstawowego jest przepisem dotyczącym terminów odnoszących się do pierwotnych dochodzeń antydumpingowych, nie może on znaleźć zastosowania do procedur przeglądów wygaśnięcia, zgodnie z art. 11 ust. 5 tegoż rozporządzenia, jak twierdzą słusznie skarżące.
86 Po wtóre, art. 5 ust. 3 rozporządzenia podstawowego stanowi, że „Komisja w możliwym zakresie bada dokładność i adekwatność materiału dowodowego przedstawionego we wniosku, w celu ustalenia, czy informacje te są wystarczające do wszczęcia postępowania”.
87 W tym względzie Sąd zauważa, że art. 5 ust. 3 rozporządzenia podstawowego dotyczy wyłącznie badania przez Komisję dokładności i adekwatności dowodów zawartych we wniosku w celu ustalenia, czy dowody te są wystarczające do wszczęcia pierwotnego dochodzenia, i nie może uzasadnić wszczęcia z urzędu procedury uzupełniania braków, w sytuacji gdy dowody przedłożone w przewidzianym prawem terminie na złożenie wniosków o dokonanie przeglądu przez producentów Unii lub w ich imieniu nie są wystarczające do wykazania, że wygaśnięcie środków prawdopodobnie doprowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody.
88 Wprawdzie, jak słusznie podkreśla Komisja, Trybunał miał okazję stwierdzić, że wszczęcie dochodzenia – czy to w ramach postępowania antydumpingowego, czy w ramach przeglądu rozporządzenia nakładającego cła antydumpingowe – jest zawsze uzależnione od istnienia wystarczających dowodów na istnienie dumpingu i wynikającej z niego szkody (wyrok z dnia 7 grudnia 1993 r., Rima Eletrometalurgia/Rada, C‑216/91, EU:C:1993:912, pkt 16).
89 Jednakże orzecznictwo to zostało wypracowane na gruncie rozporządzenia Rady (EWG) nr 2423/88 z dnia 11 lipca 1988 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych lub subsydiowanych z krajów niebędących członkami Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Dz.U. 1988, L 209, s. 1), w którym przepis dotyczący wszczęcia przeglądu odsyłał wyraźnie do artykułu odnoszącego się do wszczęcia pierwotnego dochodzenia.
90 Artykuł 14 ust. 2 rozporządzenia nr 2423/88, w pełni poświęcony procedurze przeglądu, odsyłał w odniesieniu do reżimu dochodzenia do art. 7 rzeczonego rozporządzenia, mającego zastosowanie w ramach pierwotnego postępowania. Poprzez to wyraźne odesłanie prawodawca wspólnotowy wyraził stanowisko, że w przedmiocie dochodzenia „pierwotnego” lub „przeglądu” powinny być przestrzegane te same zasady (opinia rzecznika generalnego P. Légera w sprawie Komisja/NTN i Koyo Seiko, C‑245/95 P, EU:C:1997:400, pkt 81).
91 Tymczasem rozporządzenie nr 2423/88 zostało zastąpione rozporządzeniem Rady (WE) nr 3283/94 z dnia 22 grudnia 1994 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1994, L 349, s. 1), w którym brzmienie odnośnych przepisów zostało zmienione i utrzymane w nowej formie aż do obecnego brzmienia art. 5 i 11, które nie zawierają już takiego wyraźnego odesłania.
92 Nic w art. 5 ust. 3 rozporządzenia podstawowego nie wskazuje, że kryteria dotyczące dowodów, które wprowadza ten przepis, mają zastosowanie do innych postępowań niż wszczęcie pierwotnych dochodzeń antydumpingowych ani że kryteria w nim zdefiniowane mogą być również stosowane w dochodzeniach przeglądowych w następstwie wniosku o dokonanie przeglądu złożonego przez producentów Unii lub w ich imieniu.
93 Komisja dokonuje również błędnej wykładni sprawozdań organów WTO, interpretując art. 5.3 porozumienia antydumpingowego, którego brzmienie pokrywa się z art. 5 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, twierdząc, iż wynika z niego, że wystarczający charakter dowodów należy oceniać w chwili, w której zajmuje ona stanowisko w przedmiocie konieczności wszczęcia dochodzenia przeglądowego, oraz że może ona uwzględnić dodatkowe informacje przedstawione po upływie terminu przewidzianego w tym celu prawem.
94 Analiza przeprowadzona w sprawozdaniu zespołu orzekającego zatytułowanym „Pakistan – Środki antydumpingowe dotyczące folii z polipropylenu zorientowanego dwuosiowo ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich”, przyjętym w dniu 18 stycznia 2021 r. (WT/DS 538/R, pkt 7.30), dotyczyła wykładni, jaką należy przyjąć względem art. 5.3 porozumienia antydumpingowego w odniesieniu do wszczęcia początkowego dochodzenia antydumpingowego na podstawie wniosku. Co się tyczy analizy przeprowadzonej w sprawozdaniu zespołu orzekającego zatytułowanym „Stany Zjednoczone – Przegląd w związku z wygaśnięciem środków dotyczących stali antykorozyjnej”, przyjętym w dniu 14 sierpnia 2003 r. (WT/DS 244/R, pkt 7.27–7.39 i 7.45), dotyczyła ona kryteriów w dziedzinie dowodów wymienionych w art. 5.6 i 11.2 porozumienia antydumpingowego, odnoszących się odpowiednio do wszczęcia pierwotnego dochodzenia antydumpingowego z inicjatywy organów, bez wniosku przedstawionego w tym celu na piśmie przez sektor przemysłu krajowego lub w jego imieniu, oraz do przeglądu środków antydumpingowych z inicjatywy organów lub na wniosek każdej zainteresowanej strony. Tymczasem kwestie te nie są przedmiotem niniejszego sporu, wobec czego argumenty Komisji i interwenienta w tym zakresie są pozbawione znaczenia.
95 Ponadto w sprawozdaniu zespołu orzekającego zatytułowanym „Unia Europejska – Metody dostosowania kosztów II (Rosja)”, przyjętym w dniu 24 lipca 2020 r. (WT/DS 494/R, pkt 7.332 i 7.333), wskazano wyraźnie, że brak jakiegokolwiek odesłania w art. 11.3 porozumienia antydumpingowego do art. 5.3 tegoż porozumienia należy rozumieć jako oznaczający, iż kryterium wszczęcia przeglądu wygaśnięcia jest odmienne od kryterium wymaganego przy wszczęciu pierwotnego dochodzenia, a kryterium wyrażone w art. 5.3 rzeczonego porozumienia nie znajduje zastosowania do przeglądu wygaśnięcia.
96 Wprawdzie jeśli chodzi o sprawozdanie zespołu orzekającego WT/DS 494/R, Komisja twierdziła, że wniosła odwołanie w dniu 28 sierpnia 2020 r., podobnie jak Federacja Rosyjska, która wniosła odwołanie w dniu 2 września 2020 r. Ponieważ obecnie Organ Apelacyjny nie może rozpatrzyć tych odwołań z uwagi na brakujących członków w jego składzie, Komisja podniosła na rozprawie, że sprawozdanie to nie miało rangi precedensu i że spór ten w najbliższym czasie nie może zostać rozstrzygnięty.
97 W tym względzie interwenient na rozprawie twierdził, że nie jest pożądane, aby sąd Unii zastosował jako taki fragment orzeczenia organu WTO i przyjął go jako interpretację prawa Unii, w szczególności w sytuacji gdy przepisy mają odmienne brzmienie i cele.
98 Niemniej jednak w sytuacji gdy brak jest wykładni przepisów porozumienia antydumpingowego przez Organ Apelacyjny, którą w razie potrzeby mógłby posłużyć się sąd Unii do celów wykładni przepisów, których brzmienie jest podobne w prawie Unii, waga orzeczenia zespołu orzekającego, będącego przedmiotem „zawisłego” odwołania przed Organem Apelacyjnym, może być w każdym razie oparta wyłącznie na wartości dowodowej rozumowania leżącego u podstaw wykładni tych przepisów przez organy rozstrzygania sporów WTO.
99 Tymczasem wbrew temu, co twierdziła Komisja, nie jest możliwe wszczęcie „dynamicznego procesu” polegającego na domaganiu się nowych koniecznych wyjaśnień od producentów Unii w celu spełnienia przesłanki dotyczącej wymogu w zakresie „wystarczającego charakteru” dowodów w chwili wszczęcia przeglądu wygaśnięcia.
100 W istocie przepisy prawa Unii odpowiadające odnośnym przepisom porozumienia antydumpingowego, to znaczy art. 5 ust. 3 i 9 rozporządzenia podstawowego, nie znajdują zastosowania do przeglądów wygaśnięcia w następstwie wniosku o dokonanie przeglądu złożonego przez producentów Unii lub w ich imieniu na podstawie art. 11 ust. 2 tegoż rozporządzenia. Ogólna systematyka i cele systemu ustanowionego tym rozporządzeniem stoją na przeszkodzie temu, aby Komisja oparła się na art. 11 ust. 5 rzeczonego rozporządzenia w celu wykonania obowiązku upewnienia się, że wniosek o dokonanie przeglądu złożony w przewidzianym prawem terminie zawiera wystarczające dowody na to, że wygaśnięcie środków prawdopodobnie doprowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody.
101 Sąd stwierdza, że obiektywna różnica istniejąca pomiędzy procedurą przeglądu a pierwotnym dochodzeniem polega na tym, że względem podlegającego procedurze przeglądu przywozu już wcześniej nałożono ostateczne środki antydumpingowe i przedłożono w zasadzie dowody wystarczające do ustalenia, że wygaśnięcie tych środków prawdopodobnie doprowadzi do kontynuacji lub powrotu dumpingu i szkody. Natomiast jeśli przywóz podlega pierwotnemu dochodzeniu, celem jest właśnie ustalenie występowania, stopnia i skutków domniemanego dumpingu [wyroki: z dnia 27 stycznia 2005 r., Europe Chemi-Con (Deutschland)/Rada, C‑422/02 P, EU:C:2005:56, pkt 50; z dnia 28 kwietnia 2015 r., CHEMK i KF/Rada, T‑169/12, EU:T:2015:231, pkt 60].
102 W dochodzeniu przeglądowym w następstwie wniosku o dokonanie przeglądu złożonego przez producentów Unii lub w ich imieniu, jeżeli dowody przedłożone w przewidzianym prawem terminie są niewystarczające do wykazania prawdopodobieństwa, iż wygaśnięcie środków doprowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody, obowiązujący środek antydumpingowy wygasa automatycznie. Natomiast jeżeli takie dowody są wystarczające i Komisja wszczyna rzeczony przegląd, cła antydumpingowe są automatycznie utrzymane na czas dochodzenia.
103 Z powyższego wynika, że przesłanka dotycząca wystarczającego charakteru dowodów zawartych we wniosku o dokonanie przeglądu złożonego przez producentów Unii lub w ich imieniu w rozumieniu art. 11 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia podstawowego jest spełniona, jeżeli takie dowody są przedłożone nie później niż trzy miesiące przed końcem pięcioletniego okresu, zgodnie z akapitem czwartym tego przepisu.
104 Komisja naruszyła zatem prawo, stwierdzając w motywie 20 zaskarżonego rozporządzenia, że nie było istotne, iż pierwotny wniosek został uzupełniony dodatkowymi informacjami, i że wszczęcie przeglądu było uzasadnione na podstawie skonsolidowanego wniosku.
– W przedmiocie wystarczającego charakteru dowodów w pierwotnym wniosku i charakteru dodatkowych informacji
105 Z powyższej analizy wynika, że w niniejszym przypadku Komisja powinna była wykazać, że dowody zawarte w pierwotnym wniosku złożonym w dniu 21 czerwca 2019 r. miały wystarczający charakter. W tym celu przysługiwał jej trzymiesięczny termin, upływający w dniu 25 września 2019 r., to znaczy w dniu, w którym środki antydumpingowe powinny wygasnąć. Co się tyczy dodatkowych informacji przedstawionych przez interwenienta w dniu 20 sierpnia 2019 r., po upływie przewidzianego prawem terminu, Komisja mogła je uwzględnić wyłącznie w zakresie, w jakim uzupełniały lub potwierdzały wystarczające dowody zawarte w pierwotnym wniosku, i pod warunkiem, że nie stanowiły one nowych dowodów lub nowych argumentów.
106 W tym względzie nie ulega wątpliwości, że dowody zawarte w pierwotnym wniosku, które stanowiły podstawę twierdzeń o kontynuacji dumpingu w razie wygaśnięcia środków, opierały się na konstruowanej wartości normalnej, gdyż interwenient powołał się na występowanie szczególnej sytuacji na rynku w Rosji z uwagi na uzgodnione porozumienie w przedmiocie ograniczenia cen oraz strategię rządu rosyjskiego polegającą na sztucznym zaniżaniu cen gazu ziemnego, stanowiącego główny składnik przy produkcji azotanu amonu.
107 Nie ulega ponadto wątpliwości, że dowody zawarte w dodatkowych informacjach znajdujących się w skonsolidowanym wniosku dotyczyły wartości normalnej ustalonej na podstawie rzeczywistych cen krajowych na rynku rosyjskim.
108 Otóż Sąd zauważa, że istnieją zasadnicze różnice między dowodami przedstawionymi w pierwotnym wniosku w celu obliczenia marginesów dumpingu a dowodami zawartymi w dodatkowych informacjach.
109 Co się tyczy bowiem pierwotnego wniosku, interwenient skorzystał z konstruowanej wartości normalnej. Powołuje się on na występowanie szczególnej sytuacji na rynku w Rosji z uwagi na ceny regulowane na rosyjskim rynku krajowym, co oznacza, że nie istniały wiarygodne dane co do cen krajowych dla Rosji w zwykłym obrocie handlowym. Na poparcie tego twierdzenia przedstawia on listę maksymalnych zadeklarowanych cen dla nawozów mineralnych do użytku przy produkcji rolnej, opublikowaną w dniu 18 kwietnia 2017 r., która obejmowała okres czerech miesięcy w 2017 r.
110 Interwenient skonstruował zatem wartość normalną na podstawie kosztów produkcji azotanu amonu w Rosji i oszacował jego rzeczywisty koszt, przed dostosowaniem ceny gazu, na 104,88 dolarów amerykańskich (USD) za tonę lub 6387,19 rubli rosyjskich (RUB) za tonę. Z uwagi na sztucznie niską cenę gazu w Rosji uwzględnił on cenę gazu dostarczanego do Waidhaus, w Niemczech. Te koszty zostały jeszcze dostosowane, tak aby uwzględnić koszty transportu w wysokości 6 EUR za tonę, koszty sprzedaży, koszty administracyjne oraz inne koszty ogólne, a także średnią marżę zysku w wysokości 8 % oraz amerykańską marżę zysku w wysokości 29 %. Po dokonaniu dostosowań kosztów gazu, kosztów sprzedaży, kosztów administracyjnych i innych kosztów ogólnych, a także marży zysku konstruowana wartość normalna uwzględniona przez interwenienta dla Estonii i pozostałych państw Unii wynosiła 191 EUR za tonę przy zastosowaniu marży zysku w wysokości 8 % i 247 EUR za tonę przy zastosowaniu marży zysku w wysokości 29 %.
111 Marginesy dumpingu zostały obliczone poprzez porównanie konstruowanych wartości normalnych z cenami eksportowymi do Estonii, pozostałych państw Unii i do Brazylii z uwzględnieniem średnich cen eksportowych w wysokości 139 EUR za tonę dla Estonii, 152 EUR za tonę dla pozostałych państw Unii oraz 142 lub 143 EUR za tonę dla Brazylii. Dla państw Unii z wyjątkiem Estonii interwenient obliczył margines dumpingu w wysokości 39 EUR za tonę przy zastosowaniu marży zysku w wysokości 8 % oraz 95 EUR za tonę przy zastosowaniu marży zysku w wysokości 29 %. Dla Estonii wynik ten wynosił odpowiednio 52 EUR za tonę i 108 EUR za tonę.
112 Natomiast w dodatkowych informacjach interwenient przyjął za podstawę wartość normalną opartą na rzeczywistych cenach stosowanych na rosyjskim rynku krajowym. Uwzględnił on listę cen komercyjnych w roku kalendarzowym 2018 oraz roczną średnią cen komercyjnych pochodzącą od niezależnego eksperta Chem-Courier. Wykorzystał on cenę krajową rosyjskiego azotanu amonu w wysokości 142 EUR za tonę lub 10 501 RUB za tonę, dostosowaną z uwagi na koszty transportu w wysokości 25 EUR za tonę.
113 Margines dumpingu został zatem obliczony poprzez porównanie rzeczywiście stosowanych cen na rosyjskim rynku krajowym z cenami eksportowymi do Unii z uwzględnieniem średniej ceny eksportowej w wysokości 133 EUR za tonę. Interwenient obliczył margines dumpingu wynoszący 9 EUR za tonę.
114 Dowody zawarte w dodatkowych informacjach oparte są zatem na odmiennej metodzie obliczenia w celu ustalenia marginesu dumpingu i bazują na danych odmiennych od tych zawartych w pierwotnym wniosku.
115 Dowody te mają ponadto odrębną podstawę prawną i dotyczą odmiennych okoliczności.
116 W tym względzie zgodnie z utrwalonym orzecznictwem określenie wartości normalnej produktu stanowi jeden z podstawowych etapów, które powinny umożliwić stwierdzenie wystąpienia ewentualnego dumpingu (wyrok z dnia 1 października 2014 r., Rada/Alumina, C‑393/13 P, EU:C:2014:2245, pkt 20; zob. również wyrok z dnia 12 maja 2022 r., Komisja/Hansol Paper, C‑260/20 P, EU:C:2022:370, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo).
117 Aby ustalić tę wartość normalną, art. 2 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego określa podstawową metodę i przewiduje, że podstawą jej obliczenia są zwykle ceny uiszczone lub należne w zwykłym obrocie handlowym przez niezależnych nabywców w kraju wywozu. Akapit drugi tego przepisu stanowi, że jeżeli eksporter w kraju wywozu nie produkuje lub nie sprzedaje produktów podobnych, wartość normalna może zostać ustalona na podstawie cen innych sprzedawców lub producentów (wyrok z dnia 12 maja 2022 r., Komisja/Hansol Paper, C‑260/20 P, EU:C:2022:370, pkt 77; zob. również wyrok z dnia 14 lipca 2021 r., Interpipe Niko Tube i Interpipe Nizhnedneprovsky Tube Rolling Plant/Komisja, T‑716/19, EU:T:2021:457, pkt 56 i przytoczone tam orzecznictwo).
118 Tę ogólną zasadę stosuje się przede wszystkim przy ustalaniu wartości normalnej. Jak orzekł już bowiem Trybunał, zarówno z treści, jak i z systematyki art. 2 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego wynika, że przy ustalaniu wartości normalnej to cena, która została lub ma być rzeczywiście zapłacona w zwykłym obrocie handlowym, jest ceną, którą należy wziąć pod uwagę zasadniczo w pierwszej kolejności w celu ustalenia wartości normalnej (zob. wyrok z dnia 12 maja 2022 r., Komisja/Hansol Paper, C‑260/20 P, EU:C:2022:370, pkt 79 i przytoczone tam orzecznictwo).
119 Zgodnie z art. 2 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego odstąpienie od stosowania ogólnej zasady wyrażonej w art. 2 ust. 1 tego rozporządzenia jest możliwe jedynie w przypadku, gdy sprzedaż produktu podobnego nie miała miejsca w zwykłym obrocie handlowym, jeżeli sprzedaż ta jest niewystarczająca lub jeżeli ze względu na szczególną sytuację rynkową sprzedaż ta nie pozwala na dokonanie właściwego porównania poprzez obliczenie wartości normalnej albo w oparciu o koszty produkcji w kraju pochodzenia powiększone o uzasadnione koszty i kwotę zysku, czyli konstruowaną wartość normalną, albo w oparciu o reprezentatywne ceny eksportowe. Owe odstępstwa od metody ustalania wartości normalnej na podstawie cen rzeczywistych mają charakter wyczerpujący (zob. wyrok z dnia 1 października 2014 r., Rada/Alumina, C‑393/13 P, EU:C:2014:2245, pkt 20, 21 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. również podobnie wyrok z dnia 12 maja 2022 r., Komisja/Hansol Paper, C‑260/20 P, EU:C:2022:370, pkt 80 i przytoczone tam orzecznictwo).
120 Artykuł 2 ust. 1 akapity pierwszy i drugi oraz art. 2 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego ustanawiają zatem hierarchię metod ustalania wartości normalnej wymienionych w tym przepisie. Wynika z tego, że sytuacje, których dotyczy każda z tych metod, nie pokrywają się (wyrok z dnia 12 maja 2022 r., Komisja/Hansol Paper, C‑260/20 P, EU:C:2022:370, pkt 81).
121 Otóż w niniejszej sprawie dowody zawarte w pierwotnym wniosku dotyczące konstruowanej wartości normalnej oparte są na art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, który określa kryteria odejścia od metody ustalania wartości normalnej i pomocnicze metody obliczania tej wartości. Te odstępstwa od metody ustalania wartości normalnej w zależności od rzeczywistej ceny mają charakter wyczerpujący. Dotyczą one między innymi szczególnej sytuacji, gdyż interwenient uznał, że obliczenia marginesu dumpingu nie mogły opierać się na cenach komercyjnych fatycznie stosowanych w Rosji.
122 Natomiast dowody zawarte w dodatkowych informacjach oparte są na wartości normalnej, zgodnej z zasadą ustanowioną w art. 2 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.
123 Ponieważ pojęcia wartości normalnej i konstruowanej wartości normalnej są uregulowane w różnych przepisach prawa i oparte są na odrębnej metodzie handlowej, nie sposób twierdzić, że posłużenie się inną metodą obliczenia wartości normalnej w dodatkowych informacjach, zasadniczo odmienną od tej przedstawionej w pierwotnym wniosku oraz opartą na różnych przepisach i zasadach prawnych, można uznać za informacje mające uzupełniać lub potwierdzać dowody zawarte w pierwotnym wniosku.
124 Ponadto wbrew temu, co twierdziła Komisja na rozprawie, listy rzeczywistych cen na rosyjskim rynku krajowym przedstawionej wśród dodatkowych informacji nie można uznać za mającą na celu uzupełnienie cen wskazanych w pierwotnym wniosku. Pierwotny wniosek nie zawierał bowiem listy cen rzeczywiście stosowanych na rosyjskim rynku krajowym w okresie czterech pierwszych miesięcy 2017 r., ale listę maksymalnych zadeklarowanych cen dla nawozów mineralnych do użytku przy produkcji rolnej w Rosji, opublikowaną w dniu 18 kwietnia 2017 r. Ta lista cen maksymalnych nie miała ponadto na celu ustalenia wartości normalnej opartej na rzeczywistych cenach, lecz służyła za podstawę twierdzeń interwenienta dotyczących szczególnej sytuacji na rynku z uwagi na strategię rządu rosyjskiego polegającą na sztucznym zaniżaniu cen.
125 W rezultacie uwzględnienie w skonsolidowanym wniosku obliczeń marginesów dumpingu opartych na domniemanych rosyjskich cenach krajowych nie stanowi zwykłego wyjaśnienia dowodów zawartych w pierwotnym wniosku opierających się na konstruowanej wartości normalnej. Chodzi o nowe dowody modyfikujące w istotnym stopniu marginesy dumpingu, które zostały ustalone w pierwotnym wniosku, i zmieniające zasadniczą treść tego wniosku. Ponieważ zostały one przedłożone po upływie przewidzianego prawem terminu, Komisja nie mogła powołać się na nie w celu podjęcia decyzji o wszczęciu przeglądu wygaśnięcia w następstwie wniosku o dokonanie przeglądu złożonego przez interwenienta.
126 Komisja naruszyła zatem prawo i popełniła oczywisty błąd w ocenie okoliczności faktycznych, uznając, jak wynika z motywów 20, 23, 25, 26 i 29 zaskarżonego rozporządzenia, że mogła oprzeć się na skonsolidowanym wniosku, obejmującym dowody zawarte w dodatkowych informacjach, w celu wykazania wystarczającego charakteru dowodów, tak aby uzasadnić wszczęcie przeglądu wygaśnięcia.
127 Na rozprawie Komisja podniosła po raz pierwszy, że z pkt 1 i 4.1 zawiadomienia o wszczęciu przeglądu oraz motywu 23 zaskarżonego rozporządzenia wynika, że sam pierwotny wniosek zawierał wystarczające dowody na to, że wygaśnięcie środków prawdopodobnie doprowadziłoby do kontynuacji dumpingu. Dodała, że mogła wszcząć przegląd wygaśnięcia wyłącznie na podstawie pierwotnego wniosku.
128 Niemniej jednak ani z zawiadomienia o wszczęciu przeglądu, ani z zaskarżonego rozporządzenia w żaden sposób nie wynika, iż uznała ona, że pierwotny wniosek zawierał wystarczające dowody na to, że wygaśnięcie środków prawdopodobnie doprowadziłoby do kontynuacji dumpingu.
129 Motyw 23 zaskarżonego rozporządzenia stanowi bowiem wyraźnie, że przegląd wygaśnięcia został wszczęty na podstawie skonsolidowanego wniosku, oraz stwierdza, że Komisja uznała, iż pierwotny wniosek „zawierał wystarczające dowody, które – z zastrzeżeniem wyjaśnień dostarczonych przez [interwenienta] w następstwie procesu uzupełniania braków” uzasadniały wszczęcie przeglądu wygaśnięcia.
130 Brzmienie motywu 23 zaskarżonego rozporządzenia w innych wersjach językowych, takich jak wersja angielska, w której użyto wyrażenia „subject to the clarifications provided by the applicants following the deficiency process to supplement its initial request”, lub wersja niemiecka, która stwierdza: „nach Anforderung noch fehlender Informationen”, potwierdza, iż Komisja zwróciła się o przekazanie dodatkowych informacji w celu uzupełnienia brakujących informacji lub braków występujących w pierwotnym wniosku.
131 Ponadto motyw 25 zaskarżonego rozporządzenia stanowi, że „[n]ie ulega wątpliwości, że przegląd wygaśnięcia wszczęto na podstawie [skonsolidowanego] wniosku”, oraz że „[m]ożna to potwierdzić poprzez zapoznanie się z sekcją 4.1 zawiadomienia o wszczęciu, w której wyraźnie odniesiono się do dowodów wynikających ze skonsolidowanego wniosku o dokonanie przeglądu”. W motywie 29 rzeczonego rozporządzenia potwierdzono również, że „wszczęcie niniejszego przeglądu wygaśnięcia nie opiera się wyłącznie na informacjach otrzymanych w oryginalnej wersji wniosku o dokonanie przeglądu z dnia 21 czerwca 2019 r., ale także na dalszych dowodach przekazanych przez [interwenienta] przed wszczęciem przeglądu i uwzględnionych w skonsolidowanym wniosku o dokonanie przeglądu”.
132 W odpowiedzi na skargę i w duplice Komisja twierdziła zresztą nadal, że uznała, iż istniały wystarczające dowody świadczące o prawdopodobieństwie dumpingu i szkody na podstawie skonsolidowanego wniosku, i że pierwotny wniosek jako taki nie został zbadany w sposób oderwany, ale w związku z ewentualnymi innymi dowodami, którymi dysponowała Komisja, w tym dodatkowymi wyjaśnieniami przedstawionymi przez interwenienta, co oznacza, że „zaskarżone rozporządzenie nie poruszało kwestii, czy informacje zawarte w pierwotnym wniosku były wystarczające do wszczęcia przeglądu wygaśnięcia”.
133 Na rozprawie Komisja potwierdziła, że rzeczywiście wszczęła przegląd na podstawie skonsolidowanego wniosku. Dodała, że w innych dochodzeniach przegląd został wszczęty na podstawie wniosku złożonego w przewidzianym prawem terminie i konstruowanej wartości normalnej.
134 Punkt 1 zawiadomienia o wszczęciu przeglądu odwołuje się zarówno do pierwotnego wniosku, jak i do skonsolidowanego wniosku, przy czym Komisja dodała, że skonsolidowany wniosek został w nim określony jako „jawna wersja wniosku”. Punkt 4.1 zawiadomienia o wszczęciu przeglądu stanowi natomiast, że interwenient dostarczył „wystarczające dowody na poparcie swego twierdzenia, że brakuje wiarygodnych danych na temat cen krajowych obowiązujących w Rosji […] w zwykłym obrocie handlowym”, co oznacza, że skonstruował on wartość normalną. Wystarczający charakter dowodów, na który się powołano, dotyczy zatem uzasadnienia dla posłużenia się konstruowaną wartością normalną w pierwotnym wniosku, ale nie oznacza w żadnym razie, że rzeczony wniosek zawierał wystarczające dowody na to, że w związku z wygaśnięciem środków istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji dumpingu w rozumieniu art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.
135 W rezultacie z powyższych uwag wynika wyraźnie, że zaskarżonego rozporządzenia nie można rozumieć jako stwierdzającego, że pierwotny wniosek zawierał wystarczające dowody, zgodnie z którymi wygaśnięcie środków prawdopodobnie doprowadziłoby do kontynuacji dumpingu. Z zaskarżonego rozporządzenia wynika natomiast, że bez wyjaśnień zawartych w dodatkowych informacjach, przedstawionych przez interwenienta w dniu 20 sierpnia 2019 r., Komisja niekoniecznie wszczęłaby przegląd wygaśnięcia.
136 Sąd uznaje zatem, że zwrócenia się przez Komisję do interwenienta z wnioskiem o przekazanie rzeczywistych cen na rosyjskim rynku krajowym za cały rok 2018 nie można rozumieć jako mającego na celu uzupełnienie dowodów zawartych w pierwotnym wniosku, gdyż są one oparte wyłącznie na obliczeniach marginesów dumpingu ustalonych wraz z konstruowaną wartością normalną, ale miało ono na celu uzupełnienie brakujących informacji.
137 Tymczasem, jak wynika z przeprowadzonych powyżej analiz, nie jest zadaniem Komisji zwracanie się do producentów Unii, którzy złożyli wniosek o dokonanie przeglądu wygaśnięcia w przewidzianym prawem terminie, o uzupełnienie ewentualnego niewystarczającego charakteru zawartych w nim dowodów.
138 Komisja dysponuje bowiem trzymiesięcznym terminem poprzedzającym wygaśnięcie środków w celu upewnienia się co do wystarczającego charakteru tych dowodów i może uzyskać dodatkowe informacje w tym względzie bez możliwości uzupełnienia lub skorygowania braku wystarczających dowodów we wniosku złożonym w przewidzianym prawem terminie ani zastąpienia brakujących lub wadliwych dowodów tego wniosku nowymi informacjami.
139 Nie jest w każdym razie zadaniem Sądu zastępowanie własną oceną dotyczącą wystarczającego charakteru dowodów zawartych w pierwotnym wniosku oceny Komisji, która wynika z zawiadomienia o wszczęciu przeglądu i z zaskarżonego rozporządzenia.
140 Zgodnie bowiem z orzecznictwem Sąd nie może zastępować elementów przedstawionych podczas dochodzenia i w zaskarżonym rozporządzeniu innymi elementami, na które powołano się po raz pierwszy przed nim (zob. podobnie wyroki: z dnia 3 września 2015 r., Inuit Tapiriit Kanatami i in./Komisja, C‑398/13 P, EU:C:2015:535, pkt 22 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 1 czerwca 2017 r., Changmao Biochemical Engineering/Rada, T‑442/12, EU:T:2017:372, pkt 153 i przytoczone tam orzecznictwo). Takimi elementami, na które powołano się po raz pierwszy przed Sądem, są przedstawione przez Komisję oceny dotyczące okoliczności, że pierwotny wniosek zawierał wystarczające dowody na prawdopodobieństwo kontynuacji dumpingu w razie wygaśnięcia środków, tak że mogła ona podjąć decyzję o wszczęciu przeglądu wygaśnięcia środków wyłącznie na tej podstawie.
141 W konsekwencji należy uwzględnić zarzuty szczegółowe skarżących dotyczące naruszenia art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.
142 Z ogółu powyższych uwag wynika, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonego rozporządzenia bez konieczności badania pozostałych zarzutów szczegółowych podniesionych przez skarżące.
W przedmiocie kosztów
143 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Komisja przegrała sprawę, należy zgodnie z żądaniem skarżących obciążyć ją jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez skarżące.
144 Zgodnie z art. 138 § 3 regulaminu postępowania interwenient pokrywa własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD (piąta izba w składzie powiększonym)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2100 z dnia 15 grudnia 2020 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz azotanu amonu pochodzącego z Rosji w następstwie przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036.
2) Komisja Europejska pokrywa własne koszty, a także zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez AO Nevinnomysskiy Azot i AO Novomoskovskaya Aktsionernaya Kompania NAK „Azot”.
3) Fertilizers Europe pokrywa własne koszty.
Spielmann | Öberg | Mastroianni |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 5 lipca 2023 r.
Podpisy