Προσφυγή της 2ας Μαρτίου 2017 – Hércules Club de Fútbol κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-134/17)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Διάδικοι

Προσφεύγων: Hércules Club de Fútbol, SAD (Αλικάντε, Ισπανία) (εκπρόσωποι: S. Rating και Y. Martínez Mata, δικηγόροι)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Ο προσφεύγων ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

να ακυρώσει την απόφαση C(2017) 736 τελικό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της 2ας Φεβρουαρίου 2017, στο πλαίσιο της υποθέσεως GESTDEM 2016/6034 έως 2016/6044.

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Η παρούσα προσφυγή στρέφεται κατά της αποφάσεως με την οποία επικυρώνεται απορριπτική απόφαση περί προσβάσεως στα έγγραφα που αιτήθηκε ο ποδοσφαιρικός σύλλογος Hércules CF, αναφορικά με συγκεκριμένα έγγραφα του φακέλου με βάση τα οποία εκδόθηκε η απόφαση C(2016) 4060 τελικό, της 4ης Ιουλίου 2016, σχετικά με την κρατική ενίσχυση SA.36387 (2013/C) (πρώην 2013/NN) (πρώην 2013/CP) που χορήγησε η Ισπανία στους ποδοσφαιρικούς συλλόγους Valencia Club de Fútbol Sociedad Anónima deportiva, Hércules Club de Fútbol Sociedad Anónima Deportiva και Elche Club de Fútbol Sociedad Anónima Deportiva.

Προς στήριξη της προσφυγής του, ο προσφεύγων προβάλλει τέσσερις λόγους.

Ο πρώτος λόγος στηρίζεται σε εσφαλμένο χαρακτήρα του συμπεράσματος ότι το άρθρο 4, παράγραφος 2, πρώτη και τρίτη περίπτωση, του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 1049/2001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 30ής Μαΐου 2001, για την πρόσβαση του κοινού στα έγγραφα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, του Συμβουλίου και της Επιτροπής (ΕΕ 2001 L 145, σ. 4) επιτρέπει την άρνηση προσβάσεως στα αιτούμενα έγγραφα.

–    Επιβεβαιώνεται συναφώς ότι η Επιτροπή εφάρμοσε αυτομάτως το γενικό τεκμήριο εμπιστευτικότητας των διοικητικών διαδικασιών περί κρατικών ενισχύσεων, όπως αυτό έχει αναγνωρισθεί στην κοινοτική νομολογία, και ότι η Επιτροπή προέβη σε εσφαλμένη αναλογική εφαρμογή της νομολογίας περί συγκεντρώσεων επιχειρήσεων, και συγκεκριμένα όσον αφορά την προσβολή εμπορικών συμφερόντων τρίτων.

Ο δεύτερος λόγος στηρίζεται σε εσφαλμένη εφαρμογή του άρθρου 4, παράγραφος 3, του κανονισμού 1049/2001.

Επισημαίνεται συναφώς ότι oύτε στην περίπτωση αυτή μπορεί να εφαρμοστεί κατ’ αναλογίαν η νομολογία περί συγκεντρώσεων επιχειρήσεων. Ενώ στις εν λόγω περιπτώσεις είναι κατανοητή η διατήρηση του ευαίσθητου χαρακτήρα των πληροφοριών σε χρονικό σημείο μεταγενέστερο της αποφάσεως της Επιτροπής, δεν ισχύει εντούτοις το ίδιο στην περίπτωση ενός μόνου δανείου, οι προϋποθέσεις χορήγησης του οποίου κρίνονται ασύμβατες με τη ΣΛΕΕ από την Επιτροπή.

Ο τρίτος λόγος, ο οποίος προβάλλεται επικουρικώς, βασίζεται στην εκτίμηση ότι, ακόμα και εάν κριθούν ως νομικά βάσιμοι οι λόγοι εμπιστευτικότητας που επικαλείται η Επιτροπή, εντούτοις, υφίσταται εν προκειμένω υπέρτερο δημόσιο συμφέρον το οποίο δικαιολογεί την πρόσβαση στα αιτηθέντα έγγραφα, το οποίο εξειδικεύεται στη διασφάλιση της ορθής ασκήσεως των δικαιωμάτων άμυνας, όπως αυτά κατοχυρώνονται στον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

O τέταρτος λόγος, ομοίως επικουρικώς προβαλλόμενος, στηρίζεται σε παράβαση του άρθρου 4, παράγραφος 6, του κανονισμού 1049/2001, κατά το μέτρο που, σε τελική ανάλυση, η Επιτροπή υποχρεούται να προσφέρει τουλάχιστον μερική πρόσβαση στις αιτηθείσες πληροφορίες.

____________