WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (trzecia izba)

z dnia 2 maja 2007 r.(*)

Urzędnicy – Skarga – Skarga o odszkodowanie – Dochodzenie Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) – Przeniesienie – Rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 – Decyzja 1999/396/WE, EWWiS, Euratom – Niezgodne z prawem działanie – Szkoda – Choroba zawodowa – Uwzględnienie świadczeń, o których mowa w art. 73 regulaminu pracowniczego

W sprawie F‑23/05

mającej za przedmiot skargę wniesioną na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA,

Jean-Louis Giraudy, były urzędnik Komisji Wspólnot Europejskich, zamieszkały w Paryżu (Francja), reprezentowany przez adwokata D. Voillemota,

strona skarżąca,

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez J. Curralla oraz G. Berscheida, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

SĄD (trzecia izba),

w składzie: P. Mahoney (sprawozdawca), prezes, H. Kanninen i S. Gervasoni, sędziowie,

sekretarz: S. Boni, administrator,

uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 11 lipca 2006 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        Pismem złożonym w sekretariacie Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich w dniu 20 kwietnia 2005 r. J.-L. Giraudy wnosi o:

–        stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 21 lutego 2005 r. oddalającej jego zażalenie z dnia 22 września 2004 r.;

–        zasądzenie od Komisji Wspólnot Europejskich wypłaty odszkodowania na jego rzecz tytułem naprawienia rzekomo poniesionej szkody materialnej w wysokości 264 000 EUR i 500 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę.

 Ramy prawne

A –  Przepisy dotyczące dochodzeń w zakresie zwalczania nadużyć finansowych

2        Motyw 10 rozporządzenia (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. dotyczącego dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (Dz.U. L 136, str. 1) stanowi, co następuje:

„Dochodzenia muszą być prowadzone zgodnie z traktatem, w szczególności z protokołem w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich, z poszanowaniem regulaminu pracowniczego urzędników i warunkami zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (dalej określonego jako „regulamin”), jak również z pełnym poszanowaniem praw człowieka i podstawowych wolności, a w szczególności zasad bezstronności, w sprawie osób zaangażowanych w wyrażanie swoich poglądów w kwestiach stanów faktycznych ich dotyczących i dla zasady, że wnioski dochodzenia są oparte wyłącznie na podstawie elementów posiadających wartość dowodową; […]”.

3        Artykuł 4 ust. 1 rozporządzenia zatytułowany „Dochodzenia wewnętrzne” ma następujące brzmienie:

„W obszarach określonych w art. 1 Urząd [Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych] prowadzi dochodzenia administracyjne w instytucjach, organach, urzędach i agencjach [zwane dalej »dochodzeniami wewnętrznymi«].

Takie dochodzenia wewnętrzne prowadzone są z poszanowaniem zasad traktatów, w szczególności protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich, jak również z należytym podejściem do regulaminu pracowniczego, na warunkach i zgodnie z procedurami określonymi w niniejszym rozporządzeniu i w decyzjach przyjętych przez każdą instytucję, organ, urząd, agencję. Instytucje uzgadniają między sobą zasady, które mają być określone takimi decyzjami”.

4        Zgodnie z art. 5 akapit drugi rozporządzenia zatytułowanym „Wszczęcie dochodzenia”:

„Dochodzenia wewnętrzne wszczynane są na mocy decyzji dyrektora Urzędu [Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych], który działa z własnej inicjatywy lub na wniosek instytucji, organu, urzędu lub agencji, w której ma zostać przeprowadzone dochodzenie”.

5        Artykuł 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia zatytułowany „Poufność i ochrona danych” ma następujące brzmienie:

„1. Informacje uzyskane w ramach dochodzeń zewnętrznych, niezależnie od formy, chronione są odpowiednimi przepisami.

2. Informacje przedłożone lub uzyskane w ramach wewnętrznych dochodzeń, niezależnie od formy, objęte są tajemnicą zawodową i korzystają z ochrony wynikającej z przepisów mających zastosowanie do instytucji Wspólnot Europejskich.

Takie informacje nie mogą być przekazywane osobom innym niż te, których funkcje w instytucjach Wspólnot Europejskich lub państw członkowskich wymagają ich znajomości, ani być wykorzystywane do innych celów niż zapobieganie nadużyciom finansowym, korupcji i każdej innej nielegalnej działalności”.

6        Artykuł 2 akapit pierwszy i drugi decyzji Komisji 1999/396/WE, EWWiS, Euratom z dnia 2 czerwca 1999 r. dotyczącej zasad i warunków dochodzeń wewnętrznych w odniesieniu do przeciwdziałania nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkim nielegalnym działaniom godzącym w interesy Wspólnoty (Dz.U. L 149, str. 57), zatytułowany „Obowiązek udzielania informacji”, stanowi, co następuje:

„Każdy urzędnik lub pracownik Komisji, który powziął wiedzę o dowodach, nasuwających przypuszczenie zaistnienia możliwych przypadków nadużyć finansowych, korupcji lub innego nielegalnego działania godzącego w interesy Wspólnot, lub o poważnych sytuacjach odnoszących się do wykonywania zawodowych obowiązków, które mogą stanowić niedopełnienie powinności urzędników lub pracowników Wspólnot, podlegających wszczęciu postępowania dyscyplinarnego lub, w stosownych przypadkach, postępowania karnego, lub do niedopełnienia analogicznych obowiązków członków Komisji lub pracowników Komisji niepodlegających regulaminowi pracowniczemu, poinformuje niezwłocznie szefa swojej służby lub dyrektora generalnego lub, jeżeli uzna to za użyteczne, bezpośrednio sekretarza generalnego Komisji lub Urząd [Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych].

Sekretarz generalny, dyrektorzy generalni i szefowie służb Komisji bezzwłocznie przekazują Urzędowi [Europejskiemu Urzędowi ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych] wszelkie dowody, o których powzięli wiedzę, nasuwające przypuszczenie zaistnienia nieprawidłowości określonych w ust. 1”.

7        Artykuł 4 akapit pierwszy decyzji 1999/396 zatytułowany „Poinformowanie strony zainteresowanej” przewiduje:

„Jeżeli wystąpi możliwość, że zamieszany jest osobiście członek Komisji, urzędnik lub pracownik Komisji, zainteresowana strona zostaje natychmiast powiadomiona, pod warunkiem że nie zagrozi to dochodzeniu. W każdym przypadku wnioski odnoszące się do jakiegokolwiek członka Komisji, jej urzędnika lub pracownika, z podaniem nazwiska, nie mogą zostać sformułowane po ukończeniu dochodzenia, dopóki zainteresowana strona nie miała możliwości wyrażenia poglądów w odniesieniu do wszystkich faktów jej dotyczących”.

B –  Przepisy dotyczące ubezpieczenia od ryzyka choroby zawodowej

8        Artykuł 73 ust. 1 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) przewiduje, że „[u]rzędnik jest ubezpieczony, począwszy od dnia rozpoczęcia służby, od ryzyka choroby zawodowej oraz wypadków, zgodnie z przepisami przyjętymi w drodze wspólnego porozumienia instytucji Wspólnot […]”.

9        Artykuł 73 ust. 2 lit. b) regulaminu pracowniczego stanowi, że w przypadku całkowitej, trwałej niezdolności do pracy urzędnikowi przysługuje kwota równa ośmiokrotnej wysokości rocznego wynagrodzenia podstawowego, obliczonej na podstawie miesięcznych kwot wynagrodzenia otrzymywanego w okresie 12 miesięcy przed wypadkiem.

10      Przepisy dotyczące ubezpieczenia od ryzyka wypadku i choroby zawodowej urzędników Wspólnot Europejskich (zwane dalej „przepisami dotyczącymi ubezpieczenia”) określają warunki ubezpieczenia urzędnika od ryzyka wypadku i choroby zawodowej w ramach wykonania art. 73 regulaminu pracowniczego.

11      Artykuł 12 ust. 1 przepisów dotyczących ubezpieczenia przewiduje, że w przypadku całkowitej, trwałej niezdolności do pracy powstałej w wyniku wypadku lub choroby zawodowej urzędnik otrzymuje świadczenie, o którym mowa w art. 73 ust. 2 lit. b) regulaminu pracowniczego.

12      Artykuł 17 ust. 2 akapit pierwszy i trzeci przepisów dotyczących ubezpieczenia stanowi, że administracja przeprowadza dochodzenie, aby zebrać wszystkie informacje, które pozwalają stwierdzić charakter choroby, jej pochodzenie wynikające z pracy zawodowej i okoliczności, w których powstała. Na podstawie sprawozdania z dochodzenia lekarz lub lekarze wyznaczeni przez instytucje wydają orzeczenie, o którym mowa w art. 19 tych przepisów.

13      Zgodnie z art. 19 przepisów dotyczących ubezpieczenia decyzje dotyczące uznania choroby za zawodową są podejmowane przez organ powołujący (dalej zwany „organem powołującym”) zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 21 tych przepisów, na podstawie orzeczenia wydanego przez lekarza lub lekarzy wyznaczonych przez instytucje, a na żądanie urzędnika, po konsultacji z komisją lekarską, o której mowa w art. 23 przepisów.

C –  Przepisy dotyczące renty inwalidzkiej

14      Artykuł 78 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego stanowi, że urzędnik jest uprawniony do renty inwalidzkiej w przypadku całkowitej i trwałej niezdolności do pełnienia służby, uniemożliwiającej mu wykonywanie obowiązków związanych ze stanowiskiem w jego kategorii. Czwarty i piąty akapit tego artykułu stanowią w szczególności, że w przypadku gdy inwalidztwo [powstało] na skutek choroby zawodowej, składki na fundusz emerytalny, któremu podlega renta inwalidzka, są w całości wypłacane z budżetu instytucji.

D –  Przepisy regulaminowe o charakterze ogólnym

15      Artykuł 7 ust. 1 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego w brzmieniu mającym zastosowanie do okoliczności faktycznych niniejszej sprawy przewiduje:

„Organ powołujący, działając wyłącznie w interesie służby oraz bez względu na obywatelstwo, przydziela każdemu urzędnikowi stanowisko w drodze powołania lub przeniesienia w ramach jego grupy zaszeregowania”.

16      Artykuł 25 akapit drugi regulaminu pracowniczego stanowi:

„Każda decyzja indywidualna, która jest podejmowana na podstawie przepisów niniejszego regulaminu pracowniczego, jest niezwłocznie przekazywana na piśmie zainteresowanemu urzędnikowi. Jakakolwiek decyzja powodująca negatywne skutki dla urzędnika powinna zawierać uzasadnienie”.

17      Zgodnie z art. 62 akapit pierwszy i drugi regulaminu pracowniczego:

„Urzędnik jest uprawniony na podstawie powołania do wynagrodzenia odpowiadającego jego grupie zaszeregowania i stopniowi, zgodnie z przepisami załącznika VII i o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

Urzędnik nie może zrzec się prawa do wynagrodzenia”.

 Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu

18      W 2002 r. skarżący był urzędnikiem w grupie zaszeregowania A 3, zatrudnionym w Dyrekcji Generalnej (DG) ds. Prasy i Komunikacji jako szef przedstawicielstwa Komisji we Francji, w Paryżu.

19      W drugim półroczu 2000 r. służby Dyrekcji Generalnej (DG) ds.

Edukacji i Kultury

wersja fr. cudzyslow

przeprowadziły audyt punktu informacyjnego Europa w Awinionie, którym zarządzał Dom Europejski w Awinionie i Vaucluse. W sporządzonym przy tej okazji sprawozdaniu z dnia 27 listopada 2000 r. przedstawione zostały nieprawidłowości w rachunkowości wymienionego punktu informacyjnego Europa. W dniu 12 grudnia 2000 r. sprawozdanie zostało przekazane dyrektorowi generalnemu DG ds. Edukacji i Kultury, który przesłał je szefowi sekcji ds. prasy i komunikacji (która została następnie przekształcona w DG ds. Prasy i Komunikacji) w dniu 8 lutego 2001 r. w ramach przekazania na rzecz sekcji ds. prasy i komunikacji niektórych zadań rzeczonej dyrekcji generalnej. Sprawozdanie zostało również przekazane przedstawicielstwu Komisji w Paryżu.

20      W ramach wspomnianego audytu przeprowadzono dodatkową kontrolę w wyniku skargi dotyczącej funkcjonowania Domu Europejskiego w Awinionie i Vaucluse. Przy tej okazji została sporządzona notatka z dnia 6 grudnia 2000 r. zawierająca informację o ryzyku istnienia fikcyjnych projektów. Istnienie fikcyjnych projektów zostało później potwierdzone w dochodzeniu zewnętrznym OLAF IO/2001/4086 dotyczącym wspomnianego Domu Europejskiego w Awinionie i Vaucluse. Notatka z dodatkowej kontroli nie została przekazana przedstawicielstwu Komisji w Paryżu przez sekcję ds. prasy i komunikacji z siedzibą w Brukseli. Przedstawiciel Komisji zapytany podczas rozprawy przez Sąd o przyczyny braku przekazania tej notatki odpowiedział, że nie jest „w stanie […] udzielić dokładnej odpowiedzi w tej kwestii [oraz że należy] uznać, iż [było] to co najwyżej przeoczenie administracyjne”.

21      W notatce z dnia 21 marca 2001 r. dyrektor generalny DG ds. Edukacji i Kultury p. V. i szef sekcji ds. prasy i komunikacji p. F. przekazali OLAF sprawozdanie z audytu z dnia 27 listopada 2000 r. oraz notatkę z dodatkowej kontroli z dnia 6 grudnia 2000 r. zgodnie z art. 2 akapit drugi decyzji 1999/396. Autorzy notatki stwierdzili w szczególności, że oprócz informacji, którą przesłali dyrektorowi OLAF, szef przedstawicielstwa Komisji we Francji oraz szef jednostki odpowiedzialnej za Domy Europejskie i punkty informacyjne Europa zostali wezwani do „przedstawienia raportu” o informacjach, które mogli posiadać, a które mogłyby wyjaśnić sprawę. Skarżący twierdzi, że nigdy nie otrzymał takiego wezwania.

22      Na początku listopada 2002 r. dyrektor generalny DG ds. Prasy i Komunikacji p. F. otrzymał od pragnących zachować anonimowość urzędników swojej dyrekcji (których jednakże, p. F. zgodnie ze swoim oświadczeniem dobrze zna), precyzyjne i szczegółowe doniesienia o nieprawidłowościach dotyczących w szczególności relacji między skarżącym a przewodniczącym Domu Europejskiego w Awinionie i Vaucluse, przyznawaniu dotacji na fikcyjne projekty we wspomnianym Domu Europejskim, zarządzania zgrupowaniem interesu gospodarczego Sources d’Europe i przypadków faworyzowania pewnych projektów w ramach przetargów. Zgodnie z art. 2 akapit drugi decyzji 1999/396 dyrektor generalny DG ds. Prasy i Komunikacji poinformował OLAF o okolicznościach faktycznych przedstawionych w notatce z dnia 6 listopada 2002 r. wraz z załącznikami dotyczącymi przypadków, o których został powiadomiony.

23      W dniu 15 listopada 2002 r. OLAF wszczął dochodzenie wewnętrzne dotyczące ewentualnych nieprawidłowości w ramach DG ds. Prasy i Komunikacji, a dokładniej w przedstawicielstwie Komisji w Paryżu (dochodzenie OF/2002/0513). Urząd opublikował komunikat prasowy o wszczęciu tego dochodzenia.

24      W notatce z dnia 15 listopada 2002 r. (piątek), której otrzymanie drogą elektroniczną skarżący potwierdził w dniu 18 listopada 2002 r. rano, dyrektor generalny DG ds. Prasy i Komunikacji poinformował skarżącego, że Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych wszczął dochodzenie w sprawie podejrzenia nieprawidłowości na podstawie okoliczności faktycznych, o których przedstawicielstwo Komisji w Paryżu powinno wiedzieć, i wezwał skarżącego do natychmiastowego stawienia się w Brukseli, aby się z nim spotkać.

25      Spotkanie miało miejsce w dniu 18 listopada 2002 r. w Brukseli.

26      Również w dniu 18 listopada 2002 r. OLAF rozpoczął dochodzenie w biurach przedstawicielstwa Komisji w Paryżu.

27      Po otrzymaniu informacji telefonicznej, że skarżący, który wrócił do przedstawicielstwa Komisji w Paryżu w dniu 18 listopada 2002 r. po spotkaniu z dyrektorem generalnym DG ds. Prasy i Komunikacji, zadawał pytania pracownikom przedstawicielstwa na temat działań prowadzonych w ciągu dnia przez OLAF, dyrektor generalny OLAF zalecił DG ds. Prasy i Komunikacji, aby zakazała skarżącemu i jego zastępcy dostępu do biur przedstawicielstwa przez czas trwania dochodzenia, aby zapewnić jego prawidłowy przebieg. Skarżący zaprzeczył jednak, że wrócił do przedstawicielstwa w dniu 18 listopada 2002 r. i próbował przepytywać pracowników, stwierdził natomiast, że wrócił tam dopiero następnego dnia rano.

28      W dniu 19 listopada 2002 r. dyrektor generalny DG ds. Prasy i Komunikacji, działając w charakterze organu powołującego, postanowił przenieść skarżącego w interesie służby ze skutkiem natychmiastowym i zatrudnić go na stanowisku „doradcy dyrektora generalnego DG ds. [Prasy i Komunikacji] w Brukseli”.

29      Skarżący został poinformowany o tej decyzji notą z dnia 19 listopada 2002 r. od dyrektora generalnego DG ds. Prasy i Komunikacji, zgodnie z którą „[a]by ułatwić prawidłowy przebieg dochodzenia wszczętego przez OLAF w sprawie funkcjonowania przedstawicielstwa Komisji w Paryżu, [postanowił] przenieść go w interesie służby, począwszy od tego dnia, do DG [ds. Prasy i Komunikacji] w Brukseli, [natomiast] informację o dokładnym zatrudnieniu otrzyma w [najbliższych dniach]”.

30      Natychmiastowe przeniesienie z Paryża do Brukseli zastosowano również wobec zastępcy skarżącego.

31      Notatką z dnia 20 listopada 2002 r. dyrektor generalny DG ds. Prasy i Komunikacji poinformował pracowników przedstawicielstwa Komisji w Paryżu, że rozpoczęto dochodzenie w ramach tego przedstawicielstwa, które ma trwać około jednego miesiąca.

32      Skarżący wyraził sprzeciw w stosunku do zastosowanego wobec niego środka przeniesienia w kilku notatkach skierowanych do dyrektora generalnego DG ds. Prasy i Komunikacji z dnia 21, 22 i 27 listopada 2002 r. W notatkach z dnia 21 i 22 listopada 2002 r. zaproponował w szczególności, że skorzysta z urlopu na czas prowadzenia dochodzenia przez OLAF w przedstawicielstwie Komisji w Paryżu. Dyrektor generalny DG ds. Komunikacji i Prasy potwierdził w krótkiej notatce do skarżącego z dnia 27 listopada 2002 r., że postanowił przenieść go celem wykonywania innych zadań w dyrekcji generalnej, „aby zapewnić prawidłowy przebieg dochodzenia i uniknąć jakiegokolwiek konfliktu interesów”.

33      W dniu 21 listopada 2002 r. miało miejsce ponowne spotkanie skarżącego z dyrektorem generalnym DG ds. Prasy i Komunikacji, podczas którego ten ostatni poinformował zainteresowanego, że zastosowane wobec niego przeniesienie ma charakter czysto zachowawczy.

34      Również w dniu 21 listopada 2002 r. Komisja opublikowała komunikat prasowy, zgodnie z którym „[DG ds. Prasy i Komunikacji] [zwróciła] się do [OLAF] o zbadanie możliwości wszczęcia dochodzenia w sprawie podejrzenia nieprawidłowości w zarządzaniu dotacjami przyznawanymi we Francji w ramach polityki informacji i komunikacji[;] [a]by zapewnić prawidłowy przebieg dochodzenia i uniknąć wrażenia konfliktu interesów, [została] podjęta decyzja o przeniesieniu do Brukseli dwóch urzędników przedstawicielstwa Komisji w Paryżu w interesie służby[,] niemniej jednak są to decyzje administracyjne, które w żaden sposób nie przesądzają o wyniku dochodzenia”. W przeddzień publikacji komunikatu prasowego dyrektor generalny DG ds. Prasy i Komunikacji odbył ze skarżącym rozmowę telefoniczną, aby go o tym poinformować.

35      Tego samego dnia, to jest 21 listopada 2002 r. p. F., występując tym razem w charakterze rzecznika Komisji, gdyż pełnił również tę funkcję, odbył zwyczajową konferencję prasową, podczas której dziennikarze zadali mu pytania dotyczące dochodzenia OLAF i przeniesienia do Brukseli dwóch urzędników przedstawicielstwa Komisji w Paryżu. Udzielając odpowiedzi na pytania dziennikarzy, rzecznik nie wymienił nazwisk dwóch urzędników. Podkreślił, że nikomu nie przedstawiono zarzutów oraz że decyzje o przeniesieniu do innej sekcji tej samej dyrekcji generalnej zostały podjęte w celu uniknięcia jakiegokolwiek konfliktu interesów i zapewnienia prawidłowego przebiegu dochodzenia. Podczas konferencji prasowej jeden z dziennikarzy zapytał w szczególności, czy rzecznik może „powiedzieć, czy osoba kierująca biurem w Paryżu [jest] odpowiedzialna za wszystkie wydatki ponoszone we Francji, a zwłaszcza wydatki na Dom Europejski w Awinionie [i Vaucluse], ponieważ wydaje się, że tego sprawa dotyczy[,] [oraz czy osoba ta była] odpowiedzialna za zarządzanie tym Domem Europejskim […]”, na co rzecznik Komisji odpowiedział w szczególności, że „sprawa jest bardziej skomplikowana, [że] zarządzaniem dotacjami zajmuje się kilka osób; [że] istnieje Międzynarodowa Federacja Domów Europejskich w Brukseli; [że] istnieją oczywiście biura [Komisji] w różnych krajach […]”.

36      W dniu 23 listopada 2002 r. w dzienniku Le Monde został opublikowany artykuł poświęcony dochodzeniu OLAF i przeniesieniu dwóch urzędników, w którym wymienione zostały nazwiska skarżącego i jego zastępcy.

37      W notatce z dnia 28 listopada 2002 r. dyrektor generalny DG ds. Prasy i Komunikacji wyjaśnił skarżącemu, na czym ma polegać jego funkcja „doradcy przy dyrektorze generalnym DG [ds. Prasy i Komunikacji] w Brukseli”. Potwierdził również, że jego przeniesienie do Brukseli ma charakter zachowawczy i ma na celu zapewnienie prawidłowego przebiegu dochodzenia i uniknięcie ewentualnego konfliktu interesów.

38      W dniu 20 grudnia 2002 r. rzecznik Komisji i dyrektor generalny DG ds. Prasy i Komunikacji zwołali konferencję prasową, podczas której ogłosił, że nic nie stoi na przeszkodzie, aby znieść środek zachowawczy zastosowany wobec dwóch urzędników, oraz że w najbliższym czasie omówi z zainteresowanymi warunki uchylenia tego środka.

39      Informacja o uchyleniu środków zachowawczych wobec dwóch urzędników była komentowana w prasie francuskiej. Temat ten został poruszony w artykułach opublikowanych w dziennikach Le Monde (22 i 23 grudnia 2002 r.), Le Figaro (21 i 22 grudnia 2002 r.) i Libération (21 i 22 grudnia 2002 r.).

40      W dniu 6 stycznia 2003 r. miało miejsce ponowne spotkanie skarżącego z dyrektorem generalnym DG ds. Prasy i Komunikacji, podczas którego poruszony został temat przywrócenia zainteresowanego na stanowisko szefa przedstawicielstwa Komisji w Paryżu.

41      W dniu 16 stycznia 2003 r. śledczy OLAF przesłuchali skarżącego zgodnie z art. 4 akapit pierwszy decyzji 1999/396.

42      Decyzją z dnia 21 stycznia 2003 r., z mocą wsteczną od dnia 19 grudnia 2002 r., organ powołujący przywrócił skarżącego na poprzednie stanowisko szefa przedstawicielstwa Komisji w Paryżu. Skarżący twierdzi, że otrzymał decyzję dopiero w dniu 12 lutego 2003 r. Niemniej jednak nigdy rzeczywiście nie powrócił do pracy w przedstawicielstwie Komisji w Paryżu z powodu choroby.

43      Przywrócenie obydwu urzędników na ich stanowiska w Paryżu było przedmiotem pytania parlamentarnego z dnia 21 stycznia 2003 r. zadanego Komisji przez Colette Flesch (pytanie pisemne E-0036/03). W dniu 5 marca 2003 r. przewodniczący Komisji Romano Prodi odpowiedział w imieniu Komisji na zadane pytanie oraz wyraził ubolewanie, że media podały nazwiska zainteresowanych.

44      W tym samym dniu, to jest 5 marca 2003 r., dyrektor generalny DG ds. Prasy i Komunikacji poinformował skarżącego, że w najbliższym czasie zostaną opublikowane ogłoszenia o naborze na niektóre stanowiska szefów przedstawicielstw, w tym przedstawicielstwa Francji.

45      W dniu 6 maja 2003 r. OLAF przedstawił końcowe sprawozdanie z dochodzenia. We wniosku sprawozdania stwierdzono, że zarzuty, które doprowadziły do wszczęcia dochodzenia nie dotyczyły skarżącego i sprecyzowano, że istotna notatka z dodatkowej kontroli z dnia 6 grudnia 2000 r., której treść pozwoliłaby skarżącemu i jego zastępcy bardziej krytycznie ocenić funkcjonowanie Domu Europejskiego w Awinionie i Vaucluse, nigdy nie została przekazana przedstawicielstwu Komisji w Paryżu przez służby DG ds. Prasy i Komunikacji. Zgodnie ze sprawozdaniem OLAF „fakt, że reprezentacja nie otrzymała z siedziby notatki z dodatkowej kontroli z dnia 6 grudnia 2000 r., przyczynił się pośrednio do zwiększenia podejrzeń OLAF wobec [skarżącego i jego zastępcy]”.

46      Podczas konferencji prasowej z dnia 17 czerwca 2003 r., odpowiadając na pytanie zadane przez jednego z dziennikarzy, nowy rzecznik Komisji p. K. przekazał skarżącemu wyrazy sympatii w imieniu swoim i całej instytucji.

47      W artykule z dnia 23 października 2003 r. dziennik La Tribune odniósł się do „żałosnej »afery« w paryskim biurze Komisji, w wyniku której jej kierownictwo zostało rzucone na pożarcie mediom, zanim […] OLAF nie stwierdził dyskretnie, że przedstawione oskarżenia są bezpodstawne”.

48      W dniu 22 marca 2004 r. komitet ds. inwalidztwa stwierdził, że skarżący jest całkowicie i trwale niezdolny do pracy i w konsekwencji nie może wykonywać obowiązków związanych z pełnioną funkcją. Komitet ds. inwalidztwa nie orzekł o ewentualnym zawodowym pochodzeniu niezdolności do pracy, uznając, że należy zaczekać na zamknięcie procedury wszczętej na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego. Skarżący otrzymał rentę inwalidzką na mocy art. 53 regulaminu pracowniczego od dnia 1 maja 2004 r.

49      Pismem z dnia 10 grudnia 2004 r. skarżący złożył wniosek o uznanie jego choroby za zawodową na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego.

50      Wcześniej, pismem z dnia 2 marca 2004 r., uzupełnionym pismem z dnia 17 czerwca 2004 r., skarżący złożył, na podstawie art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego, do organu powołującego wniosek o naprawienie szkody, jaką rzekomo poniósł przy okazji i podczas dochodzenia OLAF.

51      Wniosek został oddalony decyzją organu powołującego z dnia 8 lipca 2004 r.

52      W dniu 22 września 2004 r. skarżący wniósł zażalenie na decyzję na podstawie art. 90 ust. 2 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego. Komisja otrzymała zażalenie w dniu 19 października 2004 r.

53      Organ powołujący oddalił zażalenie skarżącego decyzją z dnia 21 lutego 2005 r.

 Przebieg postępowania i żądania stron

54      Niniejsza skarga została najpierw zarejestrowana w sekretariacie Sądu Pierwszej Instancji pod numerem T‑169/05.

55      Postanowieniem z dnia 15 grudnia 2005 r. Sąd Pierwszej Instancji skierował niniejszą sprawę do rozpatrzenia przez Sąd zgodnie z art. 3 ust. 3 decyzji Rady 2004/752/WE, Euratom z dnia 2 listopada 2004 r. ustanawiającej Sąd ds. Służby Publicznej Unii Europejskiej (Dz.U. L 333, str. 7). Skarga została zarejestrowana w sekretariacie Sądu pod numerem F‑23/05.

56      W ramach środków organizacji postępowania Sąd zwrócił się do Komisji w pismach z dnia 22 marca i 7 czerwca 2006 r. o przekazanie niektórych dokumentów, w szczególności sprawozdania OLAF z dnia 6 maja 2003 r. Komisja odpowiedziała na wnioski Sądu w wyznaczonych terminach. W piśmie z dnia 22 marca 2006 r. Sąd zwrócił się do skarżącego o poinformowanie o ewentualnym zakończeniu postępowania wszczętego na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego.

57      Pismem przesłanym do sekretariatu Sądu faksem w dniu 25 września 2006 r. skarżący przekazał Sądowi pismo, które przesłał Komisji w dniu 18 sierpnia 2006 r. i w którym informował, że odstępuje od wniosku o uznanie jego choroby za zawodową.

58      Sąd postanowił, że w drodze wyjątku należy dopuścić włączenie tego pisma do akt pomimo zakończenia procedury ustnej, gdyż po pierwsze, odnosi się do okoliczności, która nastąpiła po rozprawie, a po drugie, może mieć wpływ na rozstrzygnięcie sporu.

59      Uznawszy, że należy umożliwić Komisji przedstawienie uwag na temat przedmiotowego pisma zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, postanowieniem z dnia 17 października 2006 r. Sąd zdecydował o ponownym otwarciu procedury ustnej zgodnie z art. 62 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji mającego zastosowanie mutatis mutandis do Sądu na mocy art. 3 ust. 4 decyzji 2004/752 do czasu wejścia w życie regulaminu tego Sądu.

60      W dniu 10 listopada 2006 r. Komisja przekazała faksem swoje uwagi na temat przedmiotowego dokumentu do sekretariatu Sądu (oryginał został złożony w dniu 13 listopada 2006 r.).

61      Pismem z dnia 16 listopada 2006 r. Sąd zwrócił się do skarżącego o przedstawienie ewentualnych uwag na temat pisma Komisji.

62      W dniu 29 listopada 2006 r. skarżący przekazał faksem swoje uwagi do sekretariatu Sądu (oryginał został złożony w dniu 4 grudnia 2006 r.).

63      Pismem z dnia 11 grudnia 2006 r. Sąd poinformował strony o zamknięciu procedury ustnej.

64      Skarżący wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21 lutego 2005 r. oddalającej zażalenie z dnia 22 września 2004 r.;

–        stwierdzenie, że błędy Komisji spowodowały powstanie pewnej i dającej się oszacować szkody oraz że między tymi błędami a szkodą istnieje związek przyczynowy;

–        stwierdzenie, że za szkodę poniesioną przez skarżącego słusznie należy mu się odszkodowanie pieniężne;

–        ustalenie kwoty odszkodowania za szkodę materialną na 264 000 EUR i kwoty zadośćuczynienia za krzywdę na 500 000 EUR;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

65      Komisja wnosi do Sądu o:

–        odrzucenie skargi;

–        rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania zgodnie z obowiązującymi przepisami.

 Co do prawa

A –  W przedmiocie dopuszczalności

66      Komisja wymienia trzy bezwzględne przeszkody procesowe opierające się, odpowiednio, na braku prawidłowo przeprowadzonego postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, braku interesu prawnego i przedwczesny charakter skargi.

1.     W przedmiocie braku prawidłowo przeprowadzonego postępowania poprzedzającego wniesienie skargi

a)     Argumenty uczestników

67      Komisja wyraża wątpliwości co do dopuszczalności skargi, uzasadniając, że skarżący powołuje się na szkodę wynikającą z decyzji o przeniesieniu z dnia 19 listopada 2002 r., która nie została podważona zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego.

68      Skarżący kontrargumentuje, że jego wniosek o odszkodowanie nie opierał się wyłącznie na podważeniu tej decyzji, lecz zawierał różne zarzuty dotyczące błędów popełnionych przez Komisję, w szczególności podczas publikowania komunikatu prasowego z dnia 21 listopada 2002 r., przy okazji oświadczeń jej rzecznika podczas konferencji prasowej, która odbyła się tego samego dnia i podczas przekazywania OLAF dokumentów. Niniejsza skarga o odszkodowanie, która powinna być rozpatrywana w całości, jest zatem według niego dopuszczalna.

b)     Ocena Sądu

69      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, w systemie środków zaskarżenia ustanowionym w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego, skarga o odszkodowanie, która stanowi odrębny środek prawny w stosunku do skargi o stwierdzenie nieważności, jest dopuszczalna tylko wtedy, jeżeli wcześniej przeprowadzone zostało postępowanie poprzedzające wniesienie skargi zgodnie z przepisami regulaminowymi. Procedura ta różni się w zależności od tego, czy szkoda, której naprawienie jest przedmiotem wniosku, wynika z aktu niekorzystnego w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, czy też postępowania administracji pozbawionego charakteru decyzyjnego. W pierwszym przypadku zainteresowany powinien złożyć w wyznaczonym terminie skargę na przedmiotowy akt do organu powołującego. Natomiast w drugim przypadku procedura administracyjna powinna rozpocząć się od złożenia wniosku w rozumieniu art. 90 ust. 1 regulaminu w celu otrzymania odszkodowania. Jedynie bezpośrednie lub pośrednie odrzucenie wniosku stanowi decyzję niekorzystną, na którą można wnieść skargę, a dopiero po bezpośrednim lub pośrednim odrzuceniu skargi można wnieść skargę o odszkodowanie do Sądu (wyroki Sądu Pierwszej Instancji: z dnia 25 września 1991 r. w sprawie T‑5/90 Marcato przeciwko Komisji, Rec. str. II‑731, pkt 49 i 50 i z dnia 28 czerwca 1996 r. w sprawie T‑500/93 Y przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, RecFP str. I‑A‑335 i II‑977, pkt 64 i 66).

70      W niniejszej sprawie, przed wniesieniem niniejszej skargi do Sądu, skarżący złożył wniosek o odszkodowanie w dniu 2 marca 2004 r. zgodnie z art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego, następnie w dniu 22 września 2004 r. wniósł skargę zgodnie z art. 90 ust. 2 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego na decyzję z dnia 8 lipca 2004 r. oddalającą wniosek o odszkodowanie. Przed wniesieniem skargi do Sądu skarżący przeprowadził procedurę poprzedzającą mającą zastosowanie do wniosku o naprawienie szkody wynikającej z praktyk administracji niemających charakteru decyzyjnego.

71      Aby stwierdzić, czy procedura poprzedzająca wniesienie skargi była prawidłowa, należy zatem zbadać, czy szkoda, która jest przedmiotem wniosku o odszkodowanie, wynika w szczególności z praktyk administracji niemających charakteru decyzyjnego.

72      W niniejszej skardze skarżący krytykuje różne akty administracji, które leżą u podstaw poniesionej przez niego szkody, to jest, po pierwsze, decyzję o przeniesieniu podjętą przez organ powołujący w dniu 19 listopada 2002 r., a po drugie, komunikat prasowy Komisji z dnia 21 listopada 2002 r. i oświadczenia jej rzecznika złożone podczas konferencji prasowej z tego samego dnia, a wreszcie powiadomienie OLAF przez dyrektora generalnego DG ds. Prasy i Komunikacji o okolicznościach faktycznych pozwalających przypuszczać, że w przedstawicielstwie Komisji w Paryżu występowały nieprawidłowości. W uwagach krytycznych skierowanych przeciwko komunikatowi prasowemu Komisji z dnia 21 listopada 2002 r. i oświadczeniach jej rzecznika podczas konferencji prasowej z tego samego dnia, a także w oświadczeniach skierowanych przeciwko wspomnianemu powiadomieniu OLAF o okolicznościach faktycznych skarżący, na poparcie swojej skargi, podważa w szczególności praktyki administracji niemające charakteru decyzyjnego.

73      Z powyższych uwag wynika, że bezwzględna przeszkoda procesowa opierająca się na braku prawidłowo przeprowadzonego postępowania poprzedzającego wniesienie skargi nie może zostać uwzględniona.

2.     W przedmiocie braku interesu prawnego

a)     Argumenty uczestników

74      Komisja wyraziła wątpliwości co do występowania interesu prawnego skarżącego, twierdząc, że w momencie wnoszenia skargi decyzja o przeniesieniu z dnia 19 listopada 2002 r. nie obowiązywała już od ponad roku.

75      Skarżący nie zajął stanowiska w sprawie tej przeszkody procesowej, lecz zwrócił się ogólnie do Sądu o odrzucenie zastrzeżeń proceduralnych Komisji.

b)     Ocena Sądu

76      Należy uznać, że twierdzenie leżące u podstaw argumentacji Komisji, zgodnie z którym decyzja o przeniesieniu z dnia 19 listopada 2002 r. „nie obowiązywała” już od ponad roku w momencie wnoszenia niniejszej skargi, jest nieprawidłowe. W istocie decyzja o przywróceniu skarżącego na poprzednie stanowisko szefa przedstawicielstwa Komisji w Paryżu z dnia 21 stycznia 2003 r. z mocą wsteczną od dnia 19 grudnia 2002 r. nie zastąpiła decyzji o przeniesieniu z dnia 19 listopada 2002 r., która była skuteczna od dnia 19 listopada 2002 r. do dnia 19 grudnia 2002 r.

77      Zresztą interes prawny skarżącego nie może być analizowany wyłącznie w świetle zarzutu dotyczącego decyzji o przeniesieniu z dnia 19 listopada 2002 r. Należy również uwzględnić żądania odszkodowania wysunięte przez skarżącego.

78      Należy zatem odrzucić bezwzględną przeszkodę procesową opierającą się na braku interesu prawnego skarżącego.

3.     W przedmiocie przedwczesnego charakteru skargi

a)     Argumenty uczestników

79      W odpowiedzi na skargę Komisja stwierdziła, że szkoda skarżącego powinna zostać oszacowana w świetle świadczeń otrzymanych na mocy art. 73 regulaminu pracowniczego, zgodnie z argumentacją przedstawioną w wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 14 maja 1998 r. w sprawie T‑165/95 Lucaccioni przeciwko Komisji (RecFP str. I‑A‑203 i II‑627). Komisja wywnioskowała z niej, że ponieważ postępowanie wszczęte przez skarżącego na mocy tego przepisu jeszcze się toczy, Sąd nie może oszacować szkody poniesionej przez niego, a zatem skarga jest przedwczesna. W trakcie rozprawy Komisja powróciła do tego argumentu, uznając, że ze względu na fakt, iż postępowanie wszczęte na mocy art. 73 regulaminu pracowniczego może trwać kilka lat, uznanie skargi za przedwczesną mogłoby, przy pewnych założeniach, spowodować dla zainteresowanego trudności z przestrzeganiem pięcioletniego terminu, w którym należy złożyć skargę o odszkodowanie.

80      W replice skarżący kontrargumentował, że wniosek o uznanie jego choroby za zawodową, który został złożony na mocy art. 73 regulaminu pracowniczego, nie zabrania mu dochodzenia prawa do zadośćuczynienia za doznaną przez niego krzywdę. W trakcie rozprawy skarżący zmienił swoje stanowisko w tej kwestii i zwrócił się o uwzględnienie faktu, że był gotowy odstąpić od wniosku wystosowanego na mocy art. 73 regulaminu pracowniczego. W istocie skarżący podkreślił, że chce, aby Sąd jak najszybciej wydał orzeczenie w przedmiocie całego sporu, a w szczególności stwierdził, że Komisja popełniła błędy leżące u podstaw doznanej przez niego krzywdy, gdyż tylko takie orzeczenie może przywrócić mu cześć i dobre imię oraz położyć kres długiej niepewności, w jakiej znajduje się od czasu zaistnienia spornych okoliczności. Pismem doręczonym do sekretariatu Sądu faksem w dniu 25 września 2006 r. skarżący poinformował Sąd, że odstępuje od wniosku złożonego na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego.

b)     Ocena Sądu

81      Ponieważ Komisja wycofała podczas rozprawy przeszkodę procesową opierającą się na przedwczesnym charakterze skargi, Sąd stwierdza, że nie ma konieczności orzekania w tej kwestii.

82      Z powyższego wynika, że skargę należy uznać za dopuszczalną.

B –  W przedmiocie wniosku o zawieszenie postępowania

1.     Argumenty uczestników

83      W odpowiedzi na skargę Komisja stwierdziła, że szkoda przywoływana przez skarżącego powinna zostać oszacowana w świetle świadczeń otrzymanych na mocy art. 73 regulaminu. Otóż, ponieważ postępowanie wszczęte na podstawie tego przepisu toczyło się w momencie, gdy Komisja przedstawiła wspomnianą odpowiedź, utrzymywała ona, że Sąd nie jest w stanie oszacować szkody. Komisja wywnioskowała, że postępowanie przed Sądem powinno zostać przynajmniej zawieszone do czasu rozstrzygnięcia postępowania z art. 73 regulaminu pracowniczego, po czym skarżący powinien zostać wezwany do przedstawienia uwag na temat skutków decyzji organu powołującego dotyczącej zawodowego charakteru jego choroby.

84      W replice skarżący odpowiedział, że wniosek o uznanie jego choroby za zawodową, który złożył na mocy art. 73 regulaminu pracowniczego, nie zabraniał mu dochodzenia prawa do zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i wyraził sprzeciw wobec zawieszenia postępowania, które uznał za manewr służący odroczeniu sprawy przez Komisję. Na rozprawie zadał pytanie, czy zostanie uwzględniony fakt, że jest gotów odstąpić od tego wniosku. W piśmie doręczonym do sekretariatu Sądu faksem w dniu 25 września 2006 r. skarżący poinformował Sąd, że odstąpił od wniosku.

2.     Ocena Sądu

85      Ponieważ skarżący odstąpił od wniosku złożonego na mocy art. 73 regulaminu pracowniczego, wniosek Komisji o zawieszenie postępowania stał się bezprzedmiotowy.

86      W związku z tym nie ma konieczności orzekania w przedmiocie wniosku o zawieszenie postępowania.

87      W każdym przypadku należy stwierdzić, że o ile – wobec braku odstąpienia skarżącego od wniosku przedstawionego na mocy art. 73 regulaminu pracowniczego – Sąd musiałby wydać orzeczenie w przedmiocie wniosku Komisji o zawieszenie postępowania, o tyle nie byłby zobowiązany uwzględnić go. W istocie skarżący wyraził sprzeciw wobec wniosku o zawieszenie. Tymczasem art. 77 lit. c) regulaminu Sądu Pierwszej Instancji przewiduje, że postępowanie może zostać zawieszone na wspólny wniosek stron.

C –  Co do istoty sprawy

88      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, aby stwierdzić odpowiedzialność Wspólnoty, muszą być spełnione wszystkie przesłanki bezprawnego działania zarzucanego instytucjom, rzeczywistego charakteru szkody i występowania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy działaniem a szkodą (wyroki Sądu Pierwszej Instancji: z dnia 9 lutego 1994 r. w sprawie T‑82/91 Latham przeciwko Komisji, RecFP str. I‑A‑15 i II‑61, pkt 72 i z dnia 21 lutego 1995 r. w sprawie T‑506/93 Moat przeciwko Komisji, RecFP str. I‑A‑43 i II‑147, pkt 46).

89      Należy najpierw ustalić, czy Komisja postąpiła bezprawnie, w sposób prowadzący do powstania jej odpowiedzialności, poprzez przeanalizowanie zarzutów przedstawionych przez skarżącego, zgodnie z porządkiem chronologicznym okoliczności faktycznych, do których się odnoszą.

1.     W przedmiocie niezgodnych z prawem działań zarzucanych Komisji

a)     W przedmiocie trzeciego zarzutu opierającego się na bezpodstawności zarzutów przedstawionych skarżącemu i błędów popełnionych przez jego zwierzchników

 Argumenty uczestników

90      W ramach trzeciego zarzutu skarżący podnosi, że dyrektor generalny DG ds. Prasy i Komunikacji popełnił bardzo poważny błąd, przekazując OLAF „dokumenty obciążające” przedstawicielstwo Komisji w Paryżu, podczas gdy nie zostały spełnione warunki zastosowania art. 2 akapit drugi decyzji 1999/396.

91      W opinii skarżącego dyrektor generalny DG ds. Prasy i Komunikacji nie posiadał dostatecznych informacji na temat okoliczności faktycznych, aby powiadomić OLAF na podstawie wymienionego przepisu. Twierdzi on, że zawiera ona wymóg materialności, aby uniknąć niesłusznego wysuwania bezpodstawnych oskarżeń wobec urzędników, którzy nie mają bezpośredniego związku z nadużyciami lub mają z nimi jedynie związek pośredni.

92      Skarżący podnosi ponadto, że DG ds. Prasy i Komunikacji, po pierwsze, przekazała OLAF błędne informacje dotyczące odpowiedzialności reprezentacji Komisji w Paryżu za domniemane nieprawidłowości punktu informacyjnego Europa w Awinionie, a po drugie, rozmyślnie lub przez zaniedbanie nie przekazała dokumentów, które zostały wykorzystane przeciwko niemu. Twierdzenia DG ds. Prasy i Komunikacji miały charakter oszczerczy i oczerniający w kontekście, w jakim zostały przekazane OLAF.

93      Komisja uważa, że jej decyzja o poinformowaniu OLAF o domniemanych nieprawidłowościach w punkcie informacyjnym Europa w Awinionie była zasadna i konieczna. Podkreśla, że decyzję tą należy ocenić poprzez odniesienie do dnia, w którym została podjęta, oraz że nie można jej krytykować w świetle końcowego wyniku dochodzenia.

94      Komisja podnosi, że art. 2 akapit drugi decyzji 1999/396 nie nakłada na sekretarza generalnego, dyrektorów generalnych i szefów służby Komisji obowiązku oceny trafności lub wiarygodności okoliczności faktycznych, o których się dowiedzieli, przed przekazaniem ich OLAF, natomiast przepis ten nakłada na nich obowiązek bezwzględny. W ramach stosowania tego przepisu niezgodne z prawem działanie dające prawo do odszkodowania można zakładać jedynie w przypadku, gdy instytucja wystąpiła z zamiarem zaszkodzenia urzędnikowi lub pracownikowi. Tymczasem Komisja twierdzi, że skarżący nie przedstawił żadnego dowodu na istnienie takiego zamiaru i formalnie zaprzecza, aby taki zamiar istniał.

 Ocena Sądu

95      W ramach oceny trzeciego zarzutu, który dotyczy postępowania Komisji leżącego u podstaw powiadomienia OLAF, należy rozstrzygnąć dwie kwestie. Po pierwsze, należy ustalić, czy dyrektor generalny DG ds. Prasy i Komunikacji dopuścił się niezgodnego z prawem działania poprzez poinformowanie OLAF o znanych mu okolicznościach faktycznych w notatce z dnia 6 listopada 2002 r. Po drugie, należy zbadać, czy niektóre nieprawidłowości stwierdzone w systemie komunikacji wewnętrznej Komisji, które mogły doprowadzić do przekazania sprawy OLAF i wszczęcia dochodzenia, mogą stanowić niezgodne z prawem działanie prowadzące do powstania odpowiedzialności instytucji. W istocie odpowiedzialność pozaumowna Wspólnoty może powstać nie tylko z powodu działań jej pracowników, na przykład dyrektora generalnego, lecz również z powodu niedostatecznej organizacji jej służb (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 17 grudnia 1959 r. w sprawie 23/59 F.E.R.A.M. przeciwko Wysokiej Władzy, Rec. str. 501, 517).

–       W przedmiocie powiadomienia OLAF

96      Twierdzenia skarżącego i Komisji różnią się w kwestii zakresu swobodnego uznania, którym dysponują sekretarz generalny, dyrektorzy generalni i szefowie służby Komisji, o których mowa w art. 2 akapit pierwszy decyzji 1999/396. W opinii skarżącego organy te muszą dysponować dostatecznymi dowodami, aby powiadomić OLAF. W przeciwnym razie mogą doprowadzić do powstania odpowiedzialności instytucji za działanie niezgodne z prawem. Komisja natomiast podnosi, że obowiązek informowania OLAF jest obowiązkiem bezwzględnym, a działanie niezgodne z prawem prowadzące do odszkodowania można zakładać tylko w sytuacji, w której instytucja wyraża zamiar zaszkodzenia urzędnikowi.

97      W pierwszej kolejności należy zatem ustalić zakres swobodnego uznania, którym dysponują: sekretarz generalny, dyrektorzy generalni i szefowie służby Komisji, o których mowa w art. 2 akapit drugi decyzji 1999/396.

98      Zredagowanie w formie nakazowej art. 2 akapit drugi decyzji 1999/396, który odsyła w tej kwestii do akapitu pierwszego tego samego artykułu, wskazuje na to, że sekretarz generalny, dyrektorzy generalni i szefowie służby Komisji mają obowiązek bezzwłocznego powiadomienia OLAF, jeżeli dowiedzą się o „dowodach nasuwających przypuszczenie zaistnienia [ewentualnych] przypadków nadużyć finansowych, korupcji lub innego nielegalnego działania godzącego w interesy Wspólnot, lub o poważnych sytuacjach odnoszących się do wykonywania [obowiązków zawodowych], które mogą stanowić niedopełnienie powinności urzędników lub pracowników Wspólnot, podlegających wszczęciu postępowania dyscyplinarnego lub, w stosownych przypadkach, postępowania karnego [...]”. Jednakże zastosowanie przez prawodawcę określenia „nasuwać przypuszczenia” oznacza bezwzględnie, że organy określone w tym przepisie dokonują minimalnej oceny trafności znanych im okoliczności faktycznych co do ewentualnej nieprawidłowości, a zatem posiadają pewną swobodę uznania.

99      Aby orzec o odpowiedzialności pozaumownej Wspólnoty, należy ustalić, czy dyrektor generalny DG ds. Prasy i Komunikacji nie dopuścił się oczywistego i poważnego przekroczenia granic swobodnego uznania, powiadamiając OLAF w notatce z dnia 6 listopada 2002 r. o znanych mu okolicznościach faktycznych, które nasuwały przypuszczenie o występowaniu nieprawidłowości, o których mowa w art. 2 akapit pierwszy decyzji 1999/396 (zob. analogicznie wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie T‑309/03 Camós Grau przeciwko Komisji, Zb.Orz. str. II‑1173, pkt 104).

100    W niniejszym przypadku należy stwierdzić, że w momencie powstania okoliczności faktycznych istniały przesłanki uzasadniające decyzję dyrektora generalnego DG ds. Prasy i Komunikacji o przekazaniu OLAF znanych mu informacji.

101    Z jednej strony, sprawozdanie z audytu z dnia 27 listopada 2000 r. i notatka z dodatkowej kontroli z dnia 6 grudnia 2000 r. zawierały informacje o ryzyku występowania fikcyjnych projektów w Domu Europejskim w Awinionie i Vaucluse.

102    Z drugiej strony, stosunki zawodowe między skarżącym a przewodniczącym Domu Europejskiego w Awinionie i Vaucluse p. P., podejrzanym o inicjowanie nadużyć w zarządzaniu wspomnianym Domem Europejskim, wymagały zbadania; w tym względzie należy stwierdzić niejednoznaczną reakcję skarżącego wobec ostrzeżeń pochodzących z przedstawicielstwa Komisji w Marsylii, a w szczególności jego stwierdzenia, że Dom Europejski w Awinionie i Vaucluse jest „znany ze swojego profesjonalizmu”, odgrywa „niewątpliwie ważną rolę w regionie i [jest] w stanie prowadzić ważne projekty, w których w przeszłości uczestniczyli liczni członkowie Komisji” (zob. notatkę skierowaną do p. C. z dnia 4 marca 2002 r., podpisaną przez skarżącego, i notatkę do p. C. z dnia 19 kwietnia 2002 r., bez podpisu, na papierze firmowym przedstawicielstwa Komisji we Francji; obydwie notatki zostały przekazane przez Komisję na wniosek Sądu w ramach środków organizacji postępowania).

103    Wreszcie dyrektor generalny DG ds. Prasy i Komunikacji otrzymał od pragnących zachować anonimowość urzędników jego dyrekcji, (których jednakże, zgodnie ze swym oświadczeniem, dobrze zna), precyzyjne i szczegółowe doniesienia o nieprawidłowościach dotyczących w szczególności relacji między skarżącym a przewodniczącym Domu Europejskiego w Awinionie i Vaucluse, przyznawaniu dotacji na fikcyjne projekty we wspomnianym Domu Europejskim, zarządzania zgrupowaniem interesu gospodarczego Sources d’Europe i przypadków faworyzowania projektów w ramach przetargów.

104    Zważywszy na wszystkie powyższe okoliczności, dyrektor generalny DG ds. Prasy i Komunikacji mógł słusznie uznać, że ma obowiązek bezzwłocznie powiadomić OLAF o znanych mu okolicznościach faktycznych, aby OLAF przeprowadził dochodzenie będące jedynym sposobem na sprawdzenie zasadności doniesień o nadużyciach.

105    Dyrektor generalny DG ds. Prasy i Komunikacji nie przekroczył zatem granic swobodnego uznania, przekazując OLAF notatkę z dnia 6 listopada 2002 r. przedstawiającą znane mu okoliczności faktyczne, które pozwalały przypuszczać o występowaniu nieprawidłowości, o których mowa w art. 2 akapit pierwszy decyzji 1999/396.

–       W przedmiocie nieprawidłowości w systemie komunikacji wewnętrznej Komisji

106    Sprawozdanie OLAF wykazało nieprawidłowości w systemie komunikacji wewnętrznej Komisji, które mogły mieć niekorzystne skutki dla skarżącego.

107    W istocie notatka z dnia 6 grudnia 2000 r. w sprawie dodatkowych kontroli przeprowadzonych po sprawozdaniu z audytu z dnia 27 listopada 2000 r., w której znajduje się wzmianka o ryzyku występowania fikcyjnych projektów w Domu Europejskim w Awinionie i Vaucluse, nie została przekazana przedstawicielstwu Komisji w Paryżu przez służby DG ds. Prasy i Komunikacji w Brukseli. Zgodnie ze sprawozdaniem OLAF „fakt, że przedstawicielstwo nie otrzymało z siedziby notatki z dodatkowej kontroli z dnia 6 grudnia 2000 r., przyczynił się zatem pośrednio do zwiększenia podejrzeń OLAF wobec [skarżącego i jego zastępcy]”.

108    Ponadto dyrektor generalny DG ds. Edukacji i Kultury oraz szef służby ds. prasy i komunikacji w notatce z dnia 21 marca 2001 r., którą obydwaj podpisali, stwierdzili, że oprócz informacji, którą przesłali dyrektorowi generalnemu OLAF, szef przedstawicielstwa Komisji we Francji oraz szef jednostki odpowiedzialnej za Domy Europejskie i punkty informacyjne Europa zostali wezwani do „przedstawienia raportu” o informacjach, które mogli posiadać, a które mogłyby wyjaśnić sprawę. Z niewyjaśnionego przez Komisję powodu skarżący nigdy nie otrzymał takiego wezwania. W sprawozdaniu końcowym z dochodzenia OLAF podkreślono, że „zamiast niniejszego wspólnego sprawozdania, którego OLAF oczekiwał jako ważnego dodatkowego elementu w prowadzeniu dochodzenia zewnętrznego, DG ds. Prasy i Komunikacji przekazała [mu] […] w listopadzie 2001 r. dwie poufne notatki zredagowane i podpisane przez przedstawicielstwo [Komisji w] Paryżu, które wyrażały jednak również stanowisko jednostki ds. prasy [w tej DG]”.

109    Jednakże, nawet jeżeli te nieprawidłowości w wewnętrznym systemie komunikacji Komisji mogły w nieusprawiedliwiony sposób zwiększyć podejrzenia OLAF wobec skarżącego, istniały wówczas również inne poważne i zbieżne przesłanki, które same w sobie były dostateczne, aby wszcząć dochodzenie.

110    Z jednej strony, wyraźne doniesienia przekazane dyrektorowi generalnemu DG ds. Prasy i Komunikacji przez niektórych urzędników zawierały precyzyjne i szczegółowe informacje na temat nadużyć. Z drugiej strony, sprawozdanie z audytu z dnia 27 listopada 2000 r. i notatka z dodatkowej kontroli z dnia 6 grudnia 2000 r. wykazywały nieprawidłowości księgowe i ryzyko występowania fikcyjnych projektów w Domu Europejskim w Awinionie i Vaucluse.

111    Nieprawidłowości w wewnętrznym systemie komunikacji Komisji nie miały zatem determinującego wpływu na wszczęcie dochodzenia OLAF. Dlatego też nie mogą prowadzić do powstania odpowiedzialności pozaumownej Komisji za działanie niezgodne z prawem.

112    Z powyższych uwag wynika, że trzeci zarzut należy oddalić jako bezzasadny.

b)     W przedmiocie pierwszego zarzutu opierającego się na bezprawnym i nieuzasadnionym charakterze decyzji o przeniesieniu do Brukseli

 Argumenty uczestników

113    W niniejszym zarzucie skarżący krytykuje przyjęcie oraz zasady wykonania decyzji z dnia 19 listopada 2002 r. o jego natychmiastowym przeniesieniu do Brukseli. W jego opinii Komisja popełniła poważny błąd w związku z wydaniem tej decyzji, gdyż jest ona nieprawidłowa z kilku powodów: nie jest dostatecznie uzasadniona, nie została podjęta w interesie służby, jest nieproporcjonalna w stosunku do przypisywanych czynów i stanowi karę naruszającą domniemanie niewinności. Ponadto skarżący podnosi brak staranności Komisji w stosunku do niego przy okazji wydawania decyzji z dnia 21 stycznia 2003 r. o przeniesieniu go do przedstawicielstwa w Paryżu. W replice skarżący podniósł również – w odpowiedzi na argument Komisji, że działanie niezgodne z prawem prowadzące do odszkodowania można zakładać tylko w przypadku zamiaru wyrządzenia szkody, którego występowanie zostało podważone w niniejszym przypadku – że akta sprawy są zbieżne i wykazują zamiar wyrządzenia szkody przez Komisję. Na rozprawie skarżący sprecyzował jednak, że wycofuje swoje uwagi dotyczące zamiaru wyrządzenia szkody, lecz uważa, że podczas przyjmowania środka dotyczącego przeniesienia został popełniony poważny błąd.

114    Po pierwsze, skarżący twierdzi, że decyzja o przeniesieniu do Brukseli stanowiła akt dla niego niekorzystny, dlatego też powinna zostać uzasadniona zgodnie z art. 25 akapit drugi regulaminu pracowniczego. Tymczasem informacja znajdująca się w notatce z dnia 19 listopada 2002 r., załączonej do decyzji o przeniesieniu, że decyzja ta została podjęta w celu „ułatwienia prawidłowego przebiegu dochodzenia”, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia. Argument Komisji, że decyzja została podjęta w kontekście znanym skarżącemu, nie jest trafny w niniejszym przypadku, ponieważ, zgodnie ze sprawozdaniem końcowym z dochodzenia OLAF, służby DG ds. Prasy i Komunikacji w Brukseli nie informowały zainteresowanego o niektórych faktach stwierdzonych w punkcie informacyjnym Europa w Awinionie.

115    Po drugie, skarżący podkreśla, że przeniesienie, które zastosowano wobec niego, stanowiło zupełne odstępstwo od stosowanych zazwyczaj zasad rotacji i nie mogło być porównywane do zwykłego przeniesienia w interesie służby.

116    Po trzecie, skarżący twierdzi, że przeniesienie było nieproporcjonalne do przypisywanych czynów. Podkreśla w szczególności, że propozycja skorzystania z urlopu na czas prowadzenia dochodzenia przez OLAF, którą złożył Komisji, również byłaby zgodna z interesem służby, a jednocześnie jego interesy byłyby lepiej chronione.

117    Po czwarte, skarżący zauważył, że zastosowanie przeniesienia wyłącznie w oparciu o domniemany udział w nadużyciu nie jest zgodne ani z zasadą domniemania niewinności, ani z rozporządzeniem nr 1073/1999, którego motyw 10 stanowi, że dochodzenia muszą być prowadzone „z poszanowaniem regulaminu pracowniczego […], jak również z pełnym poszanowaniem praw człowieka i podstawowych wolności, a w szczególności zasad bezstronności, [prawa] osób zaangażowanych [do wyrażania] swoich poglądów w sprawach ich dotyczących”. Podkreśla on, że to brutalne przeniesienie wyglądało jak kara nieproporcjonalna do przypisywanych czynów, zważywszy że zostało przedstawione z opóźnieniem jako środek zachowawczy.

118    Wreszcie skarżący krytykuje brak staranności Komisji w stosunku do niego w momencie przywrócenia go na jego stanowisko w Paryżu i przekazywania sprawozdania końcowego z dochodzenia OLAF. Twierdzi on, że decyzja o przywróceniu go na stanowisko szefa przedstawicielstwa Komisji w Paryżu, ogłoszona publicznie w dniu 20 grudnia 2002 r. na konferencji prasowej przez rzecznika Komisji, została podpisana przez dyrektora generalnego DG ds. Prasy i Komunikacji dopiero w dniu 20 stycznia 2003 r. Ponadto przywrócenie nie zostało dostatecznie nagłośnione w zakresie, w jakim podczas przedmiotowej konferencji prasowej rzecznik Komisji dołożył starań, aby podkreślić, że dochodzenie nie zostało zakończone, zachęcając dziennikarzy do zachowania ostrożności. Na koniec skarżący podnosi, że krótkie oświadczenie o sympatii rzecznika Komisji wydane przy okazji pytania jednego z dziennikarzy w dniu 17 czerwca 2003 r. nie rekompensuje braku wydania komunikatu prasowego po ogłoszeniu sprawozdania końcowego z dochodzenia OLAF, które stanowiłoby sprawiedliwą przeciwwagę dla komunikatu z dnia 21 listopada 2002 r.

119    Komisja podaje w wątpliwość jakiekolwiek błędy i uważa, że decyzja o przeniesieniu skarżącego do Brukseli została dostatecznie uzasadniona, że została podjęta w interesie służby oraz że była proporcjonalna do przypisywanych czynów, a także że stanowiła środek zachowawczy mający na celu zapewnienie prawidłowego przebiegu dochodzenia i nie mogła naruszać zasady domniemania niewinności.

120    Komisja podnosi, że decyzja ta została podjęta na podstawie art. 7 ust. 1 regulaminu pracowniczego w brzmieniu mającym zastosowanie do okoliczności faktycznych niniejszej sprawy, który przewiduje, że organ powołujący, działając wyłącznie w interesie służby, może przydzielić każdemu urzędnikowi stanowisko w drodze powołania lub przeniesienia w ramach jego kategorii lub grupy zaszeregowania. Na argument skarżącego, że jego przeniesienie było zupełnym odstępstwem od stosowanych zazwyczaj zasad rotacji, Komisja odpowiada, że sytuacja nie pozwalała na zastosowanie zwyczajowej rotacji. Ponieważ sytuacja była wyjątkowa, wymagała również wyjątkowej odpowiedzi.

121    Jeżeli chodzi o zarzut, że przeniesienie skarżącego do Brukseli narusza zasadę proporcjonalności, Komisja stwierdziła na rozprawie, że w niniejszym przypadku nie przewidywano żadnego innego środka. Co do argumentu, że przyjęcie propozycji skarżącego dotyczącej „skorzystania z bezpłatnego urlopu” na czas dochodzenia również byłaby zgodna z interesem służby, a jednocześnie lepiej chroniłaby interesy zainteresowanego, Komisja zauważyła podczas rozprawy, że art. 62 regulaminu pracowniczego zakazuje urzędnikowi rezygnacji z prawa do wynagrodzenia odpowiadającego jego grupie zaszeregowania i stopniowi. Dodała również, że powierzenie skarżącemu misji w Brukseli również nie było rozwiązaniem możliwym do przyjęcia w niniejszym przypadku. W istocie misja charakteryzuje się krótkim okresem trwania. Tymczasem w momencie przyjmowania środka o przeniesieniu skarżącego do Brukseli nie można było przesądzić o tym, jak długo będzie trwało dochodzenie OLAF. Ponadto misja posiadałaby wadę w postaci dodatkowych kosztów obciążających instytucję.

122    Jeżeli chodzi o zarzut opierający się na naruszeniu zasady domniemania niewinności, Komisja twierdzi, że argumenty skarżącego nie znajdują oparcia w faktach, gdyż dyrektor generalny DG ds. Prasy i Komunikacji i rzecznik Komisji przypominali wielokrotnie, że zasada ta ma zastosowanie do zainteresowanego. Komisja podnosi również, że argumentacja nie znajduje oparcia w prawie, gdyż powołuje się na art. 23 w załączniku IX do regulaminu pracowniczego, który przewiduje możliwość zawieszenia urzędnika w pełnieniu obowiązku do czasu rozstrzygnięcia postępowania dyscyplinarnego. Zawieszenie nie stanowi kary, lecz środek czysto zachowawczy, który nie narusza zasady domniemania niewinności. Zasady stosowania zawieszenia obowiązują tym bardziej w przypadku zwykłego przeniesienia bez zawieszenia na czas przeprowadzenia krótkiego etapu dochodzenia. W opinii Komisji domniemanie niewinności nie może uniemożliwiać przyjmowania środków zachowawczych, których celem jest zapewnienie spokojnego przebiegu, obiektywności i skuteczności dochodzenia.

123    W szerszym kontekście Komisja zauważyła również, że decyzja administracyjna musi być oceniana wyłącznie w odniesieniu do sytuacji znanej w momencie powstania okoliczności faktycznych. Tymczasem w momencie powstania spornych okoliczności faktycznych dyrektor generalny DG ds. Prasy i Komunikacji nie miał żadnych powodów, aby nie stosować się do zaleceń OLAF dotyczących odsunięcia skarżącego od wykonywania zadań w przedstawicielstwie Komisji w Paryżu na czas odbywającego się tam etapu dochodzenia.

 Ocena Sądu

124    W argumentacji przedstawionej w pierwszym zarzucie skarżący wyraził sprzeciw zasadniczo wobec trzech kwestii. Dwa pierwsze zarzuty są skierowane przeciwko decyzji o przeniesieniu z dnia 19 listopada 2002 r. i opierają się, po pierwsze, na niedostatecznym uzasadnieniu, a po drugie, na naruszeniu interesu służby, zasady proporcjonalności i zasady domniemania niewinności. W trzecim zarzucie skarżący podnosi, że Komisja naruszyła obowiązek staranności, po pierwsze, w momencie przywrócenia go na poprzednie stanowisko w Paryżu, a po drugie, podczas przedstawienia sprawozdania końcowego z dochodzenia OLAF. Zarzut dotyczący naruszenia obowiązku staranności przy przedstawianiu sprawozdania końcowego z dochodzenia OLAF zostanie rozpatrzony w ramach drugiego zarzutu.

–       W przedmiocie zarzutu opierającego się na niedostatecznym uzasadnieniu decyzji o przeniesieniu do Brukseli

125    Wątpliwości wyrażone przez Komisję co do dopuszczalności całej skargi o odszkodowanie ze względu na fakt, że skarżący nie podważył niekorzystnej dla niego decyzji o przeniesieniu zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego, należy interpretować jako podważenie dopuszczalności zarzutów przeciwko decyzji o przeniesieniu.

126    Pomimo tego nie należy w niniejszym przypadku orzekać w przedmiocie dopuszczalności zarzutu opierającego się na niedostatecznym uzasadnieniu decyzji, ponieważ jest on bezpodstawny w każdym kontekście.

127    W istocie, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, obowiązek uzasadnienia nałożony w art. 25 akapit drugi regulaminu pracowniczego, który jest powieleniem ogólnego obowiązku określonego w art. 253 WE, ma na celu, po pierwsze, dostarczenie zainteresowanemu wystarczających informacji co do oceny zasadności niekorzystnego dla niego aktu i zapewnienie możliwości wniesienia skargi do Sądu, a po drugie, umożliwienie mu sprawowania kontroli nad zgodnością aktu z prawem. Z powyższego wynika, że tak sformułowany obowiązek uzasadnienia stanowi podstawową zasadę prawa wspólnotowego, od której można odstąpić wyłącznie z nadrzędnych względów (wyroki Sądu Pierwszej Instancji z dnia 20 marca 1991 r. w sprawie T‑1/90 Pérez-Mínguez Casariego przeciwko Komisji, Rec. str. II‑143, pkt 73 i z dnia 6 lipca 2004 r. w sprawie T‑281/01 Huygens przeciwko Komisji, Zb.Orz. SP str. I‑A‑203 i II‑903, pkt 105).

128    Zakres obowiązku uzasadnienia musi być w każdym przypadku oceniany w zależności od konkretnych okoliczności, w szczególności od treści aktu, charakteru podanych motywów i interesu adresata aktu w uzyskaniu wyjaśnień (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie Morello przeciwko Komisji T‑135/00, RecFP str. I‑A‑265 i II‑1313, pkt 28). Decyzja jest zatem dostatecznie uzasadniona, jeżeli pojawia się w kontekście znanym zainteresowanemu urzędnikowi, który pozwala mu zrozumieć zakres środka podjętego wobec niego (wyroki Sądu Pierwszej Instancji: z dnia 6 lipca 1995 r. w sprawie T‑36/93 Ojha przeciwko Komisji, RecFP str. I‑A‑161 i II‑497, pkt 60 i z dnia 1 kwietnia 2004 r. w sprawie T‑198/02 N przeciwko Komisji, RecFP str. I‑A‑115 i II‑507, pkt 70).

129    Orzecznictwo precyzuje również, że decyzja pociągająca za sobą przeniesienie urzędnika wbrew jego woli stanowi akt powodujący negatywne skutki w rozumieniu art. 25 akapit drugi regulaminu pracowniczego, a zatem musi być uzasadniona (ww. wyrok w sprawie Ojha przeciwko Komisji, pkt 42 i wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 listopada 1999 r. w sprawie T‑129/98 Sabbioni przeciwko Komisji, RecFP str. I‑A‑223 i II‑1139, pkt 28).

130    W niniejszym przypadku notatka z dnia 19 listopada 2002 r. informująca skarżącego o decyzji o przeniesieniu do Brukseli zawierała wyjaśnienie, że decyzja została podjęta w interesie służby i miała na celu ułatwienie prawidłowego przebiegu dochodzenia, które wszczął OLAF w sprawie funkcjonowania przedstawicielstwa Komisji w Paryżu. Notatka zawierała również doprecyzowanie, że informacja o przydzieleniu skarżącemu konkretnego stanowiska zostanie do niego przesłana w najbliższych dniach.

131    Przed przekazaniem decyzji z dnia 19 listopada 2002 r. dyrektor generalny DG ds. Prasy i Komunikacji poinformował skarżącego o wszczęciu dochodzenia przez OLAF w notatce z dnia 15 listopada 2002 r., obydwaj spotkali się również w dniu 18 listopada 2002 r. w Brukseli.

132    Z powyższych informacji wynika, że precyzując w notatce z dnia 19 listopada 2002 r., że decyzja o przeniesieniu została podjęta w celu ułatwienia prawidłowego przebiegu dochodzenia, w kontekście, o którym skarżący został poinformowany i który został z nim omówiony podczas spotkania, organ powołujący udzielił skarżącemu dostatecznych wyjaśnień, aby umożliwić, po pierwsze, ocenę zasadności decyzji zainteresowanemu, a po drugie, sprawowanie kontroli zgodności z prawem sądowi wspólnotowemu.

133    Zarzut opierający się na niedostatecznym uzasadnieniu decyzji o przeniesieniu z dnia 19 listopada 2002 r. jest zatem bezzasadny.

–       W przedmiocie zarzutów opierających się na naruszeniu interesu służby, zasady proporcjonalności i zasady domniemania niewinności

134    Podobnie jak w przypadku zarzutu opierającego się na niedostatecznym uzasadnieniu decyzji z dnia 19 listopada 2002 r., nie ma konieczności orzekania w przedmiocie podważenia implicite przez Komisję dopuszczalności tych zarzutów, gdyż bez względu na okoliczności są one bezzasadne.

135    Na wstępie należy przypomnieć, że o ile prawdą jest, iż administracja jest zainteresowana powołaniem urzędników według ich kwalifikacji i preferencji osobistych, nie można uznać, że pracownicy mają prawo pełnienia lub zachowania konkretnych funkcji (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 6 marca 2001 r. w sprawie T‑100/00 Campoli przeciwko Komisji, RecFP str. I‑A‑71 i II‑347, pkt 71). Dlatego też, nawet jeżeli regulamin pracowniczy, a w szczególności jego art. 7, nie przewidują bezpośrednio możliwości „przeniesienia” urzędnika, z utrwalonego orzecznictwa wynika, że instytucje wspólnotowe posiadają dużą swobodę uznania w kwestii organizacji swoich służb w zależności od zadań, które są im powierzane, oraz w kwestii powoływania, pod względem rzeczonych zadań, ich pracowników, jednakże pod warunkiem że powołanie następuje w interesie służby i w poszanowaniu równoważności stanowisk (wyroki Trybunału: z dnia 23 marca 1988 r. w sprawie 19/87 Hecq przeciwko Komisji, Rec. str. 1681 i z dnia 12 listopada 1996 r. w sprawie C‑294/95 P Ojha przeciwko Komisji, Rec. str. I‑5863).

136    Ze względu na zakres swobodnego uznania, jakim dysponują instytucje w przedmiocie oceny interesu służby, Sąd musi ograniczyć się do sprawdzenia, czy organ powołujący nie przekroczył niekwestionowanych granic i nie uczynił oczywiście błędnego użytku ze swej swobody (wyroki Sądu Pierwszej Instancji: z dnia 12 grudnia 2000 r. w sprawie T‑223/99 Dejaiffe przeciwko OHIM, RecFP str. I‑A‑277 i II‑1267, pkt 53 i z dnia 21 września 2004 r. w sprawie T‑325/02 Soubies przeciwko Komisji, RecFP str. I‑A‑241 i II‑1067, pkt 50).

137    Również zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, jeżeli obowiązek staranności administracji wobec jej pracowników odzwierciedla równowagę wzajemnych praw i obowiązków, które zostały zapisane w regulaminie pracowniczym w odniesieniu do relacji między organem publicznym a pracownikami służby publicznej, wymogi w nim określone nie stanowią przeszkody dla organu powołującego w przyjmowaniu środków, które uważa za konieczne w interesie służby, skoro obsadzenie każdego stanowiska musi opierać się w pierwszej kolejności na interesie służby (wyroki Sądu Pierwszej Instancji: z dnia 16 grudnia 1993 r. w sprawie T‑80/92 Turner przeciwko Komisji, Rec. str. II‑1465, pkt 77 i z dnia 24 listopada 2005 r. w sprawie T‑236/02 Marcuccio przeciwko Komisji, Zb.Orz. SP str. I‑A‑365 i II‑1621, pkt 129).

138    W świetle tych zasad i w ramach ograniczonej kontroli, którą Sąd zgodnie z nimi posiada, należy przeprowadzić analizę zarzutów skarżącego opierających się na naruszeniu interesu służby, zasady proporcjonalności i zasady domniemania niewinności.

139    Jeżeli chodzi o zarzut, że decyzja o przeniesieniu z dnia 19 listopada 2002 r. była sprzeczna z interesem służby, należy przypomnieć, w kwestii okoliczności faktycznych niniejszej sprawy, że dochodzenie wewnętrzne wszczęte przez OLAF dotyczyło ewentualnych nieprawidłowości w DG ds. Prasy i Komunikacji, a dokładniej w przedstawicielstwie Komisji w Paryżu, a skarżący pełnił funkcję kierowniczą w tej reprezentacji. Ponadto jego przeniesienie na okres dochodzenia wynikało z zalecenia dyrektora generalnego OLAF, aby zakazać jemu i jego zastępcy dostępu do biur przedstawicielstwa przez określony czas w celu zapewnienia prawidłowego przebiegu dochodzenia.

140    Oceniono, że spokojny i prawidłowy przebieg tego rodzaju dochodzeń mógł uzasadniać decyzję o przeniesieniu w oczekiwaniu na ich wyniki (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 7 lutego 2007 r. w sprawie T‑339/03 Clotuche przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 69 i wyrok w sprawach połączonych T‑118/04 i T‑134/04 Caló przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 113).

141    Cel środka podważanego przez skarżącego jest zatem zgodny z interesem służby. Niemniej jednak należy ustalić, czy sposoby zastosowane, aby osiągnąć ten zasadny cel, były zgodne z wymogami zasady proporcjonalności.

142    W tym względzie, zważywszy na dużą swobodę uznania instytucji w zakresie oceny interesu służby, należy stwierdzić, że przeniesienie skarżącego do Brukseli na czas dochodzenia OLAF w przedstawicielstwie Komisji w Paryżu, nie było wyraźnie nieproporcjonalne w stosunku do celu, który miał zostać osiągnięty za pomocą tego środka, to jest uniknięcia ryzyka konfliktu interesów i zapewnienia prawidłowego przebiegu dochodzenia. Fakt, że inne warianty, to jest przyjęcie propozycji skarżącego dotyczącej skorzystania z urlopu lub powierzenia mu misji, mogłyby być również zgodne z interesem służby, a jednocześnie w większym stopniu zapewniałyby respektowanie interesów zainteresowanego, nie wystarczy sam w sobie, aby uczynić z przeniesienia środek nieproporcjonalny.

143    Jeżeli chodzi o zarzut opierający się na naruszeniu domniemania niewinności, należy stwierdzić, że celem przeniesienia skarżącego do Brukseli nie było ukaranie go. Był to natomiast środek zachowawczy, którego czas trwania ograniczał się do przeprowadzenia dochodzenia przez OLAF w pomieszczeniach przedstawicielstwa Komisji w Paryżu.

144    Ponadto należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem wewnętrzne lub zewnętrzne trudności w relacjach pracowniczych, które wywołują napięcia szkodzące prawidłowemu funkcjonowaniu służby, mogą uzasadniać przeniesienie urzędnika w interesie służby. Taki środek może nawet zostać podjęty niezależnie od kwestii odpowiedzialności za przedmiotowe zdarzenia (zob. analogicznie wyrok Trybunału z dnia 12 lipca 1979 r. w sprawie 124/78 List przeciwko Komisji, Rec. str. 2499, pkt 13 i ww. wyrok w sprawie Ojha przeciwko Komisji, pkt 41). Tymczasem należy stwierdzić, że o ile interes służby uzasadnia przeniesienie urzędnika, aby zakończyć czysto wewnętrzny konflikt zakłócający prawidłowe funkcjonowanie służby, nawet jeżeli nie wykazano odpowiedzialności spoczywającej na przenoszonym urzędniku, ten sam interes służby uzasadnia również przyjęcie środka mającego na celu umożliwienie spokojnego przebiegu dochodzenia, nawet jeżeli i tym razem nie obciążono przenoszonego urzędnika odpowiedzialnością, jeżeli chodzi o kwestie będące przedmiotem dochodzenia (ww. wyrok w sprawie Clotuche przeciwko Komisji, pkt 71 i ww. wyrok w sprawie Caló przeciwko Komisji, pkt 109).

145    Wreszcie należy również podkreślić, że zgodność z prawem aktu indywidualnego powinna być oceniana pod względem okoliczności faktycznych i prawnych istniejących w momencie przyjęcia aktu (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 4 czerwca 2003 r. w sprawach połączonych T‑124/01 i T‑320/01 Del Vaglio przeciwko Komisji, RecFP str. I‑A‑157 i II‑767, pkt 77). Dlatego też okoliczności, które zostały ujawnione w ramach dochodzenia po przyjęciu decyzji o przeniesieniu i wykluczyły udział skarżącego w nadużyciu, nie mogą podważać zgodności z prawem decyzji, skoro samo dochodzenie i środki podjęte w celu zapewnienia jego spokojnego i prawidłowego przebiegu miały wykazać, czy początkowe podejrzenia były zasadne.

146    W tych okolicznościach należy stwierdzić, że Komisja nie przekroczyła granic szerokiej swobody uznania, którą posiada w tej kwestii, uznając, że spokojny i prawidłowy przebieg dochodzenia OLAF, a w szczególności przesłuchań członków personelu przedstawicielstwa Komisji w Paryżu, wymaga, aby skarżący został odsunięty od swojej funkcji na czas prowadzenia dochodzenia w przedstawicielstwie. Dlatego też Komisja miała prawo uznać w ramach swojej szerokiej swobody uznania, że interes służby uzasadnia przeniesienie skarżącego, w momencie gdy stwierdziła, że istniejąca sytuacja mogłaby szkodzić prawidłowemu przebiegowi dochodzenia OLAF (zob. podobnie wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 16 kwietnia 2002 r. w sprawie T‑51/01 Fronia przeciwko Komisji, RecFP str. I‑A‑43 i II‑187, pkt 55; ww. wyrok w sprawie Clotuche przeciwko Komisji, pkt 76 i ww. wyrok w sprawie Caló przeciwko Komisji, pkt 114).

147    Zarzuty, że sporna decyzja o przeniesieniu narusza interes służby, zasadę proporcjonalności i zasadę domniemania niewinności są zatem bezzasadne.

–       W przedmiocie zarzutu naruszenia obowiązku staranności podczas przywracania skarżącego na stanowisko w Paryżu

148    Jeżeli chodzi o działanie Komisji pozbawione decyzyjnego charakteru, dotyczące sposobów przywrócenia skarżącego na stanowisko pełnione w reprezentacji w Paryżu, należy stwierdzić, że dowiedział się on najpierw z prasy o odwołaniu zastosowanego wobec niego przeniesienia. Fakt, że nic już nie stało na przeszkodzie uchyleniu środka, został ogłoszony publicznie na konferencji prasowej zwołanej przez p. F. jako rzecznika Komisji w dniu 20 grudnia 2002 r., zanim został indywidualnie przekazany skarżącemu w dniu 6 stycznia 2003 r. podczas spotkania między nim a p. F., który tym razem występował w charakterze dyrektora generalnego DG ds. Prasy i Komunikacji. W międzyczasie wzmianki o zniesieniu środka zachowawczego pojawiły się w prasie francuskiej. Decyzja o przywróceniu skarżącego na zajmowane stanowisko w przedstawicielstwie Komisji w Paryżu została podpisana przez dyrektora generalnego DG ds. Prasy i Komunikacji dopiero w dniu 20 stycznia 2003 r. z mocą wsteczną od dnia 19 grudnia 2002 r. W uzasadnieniu Komisja stwierdziła, że wystarczyło, aby skarżący przeczytał prasę, aby dowiedzieć się, że nic nie stoi na przeszkodzie, aby organ powołujący uchylił zastosowany wobec niego środek zachowawczy.

149    Działając w ten sposób, Komisja zlekceważyła uzasadniony interes skarżącego w uzyskaniu informacji o decydującej zmianie jego sytuacji zawodowej nie za pośrednictwem prasy, lecz bezpośrednio od organu powołującego. Dlatego też takie postępowanie nie odzwierciedlało poszanowania równowagi między wzajemnymi prawami i obowiązkami określonymi w regulaminie urzędniczym w odniesieniu do relacji między organem publicznym a pracownikami służby publicznej i stanowi w konsekwencji naruszenie obowiązku staranności Komisji wobec skarżącego.

150    Z powyższych uwag wynika, że należy uwzględnić pierwszy zarzut w zakresie, w jakim dotyczy kwestii naruszenia obowiązku staranności podczas przywracania skarżącego na zajmowane stanowisko w Paryżu i oddalić go jako bezzasadny w pozostałym zakresie.

c)     W przedmiocie drugiego zarzutu opierającego się na nierespektowaniu poufności dochodzenia

 Argumenty uczestników

151    Skarżący uważa, że Komisja naruszyła zasadę poufności dochodzeń OLAf i nieodpowiednio nagłośniła zastosowane wobec niego przeniesienie w komunikacie prasowym z dnia 21 listopada 2002 r. i oświadczeniach jej rzecznika podczas konferencji prasowej, która odbyła się tego samego dnia. Skarżący podnosi ponadto, że rzecznik wygłaszał podczas rzeczonej konferencji prasowej uwagi godzące w jego dobre imię.

152    W opinii skarżącego komunikat prasowy z dnia 21 listopada 2002 r., przekazany kilkuset dziennikarzom, nie miał precedensu i pozwolił odbiorcom bardzo szybko zidentyfikować odpowiednich urzędników, zważywszy na fakt, że zajmowali eksponowane stanowiska. Niespotykane nagłośnienie sprawy w mediach naruszyło zasadę poufności dochodzeń OLAF, o której mowa w art. 8 ust. 2 rozporządzenia nr 1073/1999.

153    Skarżący twierdzi również, że rzecznik Komisji, który niesłusznie powiedział na konferencji prasowej z dnia 21 listopada 2002 r., że zarządzanie spornymi dotacjami Domów Europejskich podlegało przedstawicielstwom, rozpowszechnił oszczerczą i oczerniającą tezę o jego odpowiedzialności jako szefa przedstawicielstwa Komisji w Paryżu, a nawet współudziale w przypisywanych nadużyciach.

154    W opinii skarżącego wszystkie te informacje doprowadziły do publikacji rujnującego go artykułu w dzienniku Le Monde z dnia 23 listopada 2002 r.

155    Komisja zaprzecza, że naruszyła zasadę poufności dochodzeń OLAF i twierdzi, że jej przedstawiciele nigdy nie ujawnili nazwiska skarżącego, a inicjatywa wyszła od dziennikarzy. Sprecyzowała, że komunikat prasowy z dnia 21 listopada 2002 r. został opublikowany przede wszystkim w interesie skarżącego, aby uciąć ewentualne spekulacje i pogłoski, które mogłyby powstać ze względu na zainteresowanie dziennikarzy spornymi okolicznościami faktycznymi.

156    Komisja zaprzeczyła ponadto, że padły jakiekolwiek słowa, które mogłyby zaszkodzić dobremu imieniu skarżącego i sprecyzowała, że jej rzecznik nigdy nie twierdził w nieuprawniony sposób podczas konferencji prasowej z dnia 21 listopada 2002 r., że skarżący jest odpowiedzialny za wszystkie wydatki dokonane we Francji, w szczególności dotyczące Domu Europejskiego w Awinionie i Vaucluse.

157    Komisja podnosi ogólnie, że jej przedstawiciele nie doprowadzają do powstania odpowiedzialności instytucji, wypowiadając się na temat publicznych faktów, które są przedmiotem pytań, dopóki czynią to ze stosowną ostrożnością, co miało miejsce podczas konferencji prasowych z listopada i grudnia 2002 r.

158    Wreszcie Komisja podkreśliła, że zarówno przywrócenie skarżącego na stanowisko zajmowane w Paryżu, jak i przedstawienie sprawozdania końcowego z dochodzenia OLAF zostały odpowiednio nagłośnione podczas konferencji prasowych z dnia 20 grudnia 2002 r. i 17 czerwca 2003 r.

 Ocena Sądu

159    W argumentach przedstawionych w ramach drugiego zarzutu skarżący poruszył zasadniczo trzy kwestie opierające się, odpowiednio, na naruszeniu obowiązku poufności dochodzeń OLAF, nieodpowiednim nagłośnieniu przywrócenia skarżącego na zajmowane stanowisko i wygłoszeniu oszczerczych i oczerniających twierdzeń pod jego adresem przez rzecznika Komisji podczas konferencji prasowej z dnia 21 listopada 2002 r. W pierwszym zarzucie skarżący podnosi ponadto, że Komisja naruszyła obowiązek staranności podczas przedstawiania sprawozdania końcowego z dochodzenia OLAF.

160    Należy przeanalizować wspólnie zarzuty opierające się na naruszeniu obowiązku poufności dochodzeń OLAF, nieodpowiednim nagłośnieniu przywrócenia skarżącego na zajmowane stanowisko i naruszeniu obowiązku staranności podczas przedstawiania sprawozdania końcowego z dochodzenia OLAF, ponieważ są one ściśle powiązane.

–       W przedmiocie zarzutów opierających się na naruszeniu obowiązku poufności dochodzeń OLAF, nieodpowiednim nagłośnieniu przywrócenia skarżącego na zajmowane stanowisko i naruszeniu obowiązku staranności podczas przedstawiania sprawozdania końcowego z dochodzenia OLAF

161    Artykuł 8 ust. 2 rozporządzenia nr 1073/1999 definiuje w szeroki sposób zasadę poufności dochodzeń OLAF. Zasadę tę należy interpretować w jej kontekście, a w szczególności w świetle motywu 10 tego rozporządzenia, który stanowi, że dochodzenia OLAF muszą być prowadzone z pełnym poszanowaniem podstawowych wolności. Dlatego też zasada ta nie może być interpretowana jako mająca wyłącznie chronić poufność informacji w celu ujawnienia prawdy, lecz również jako mająca na celu ochronę domniemania niewinności, a zatem dobrego imienia urzędników lub pracowników objętych dochodzeniami.

162    Ponadto należy podkreślić, że zapewnienie prawidłowego przebiegu dochodzenia może być tożsame z zachowaniem poufności jego zasad, a nawet nieinformowaniem o jego prowadzeniu osób objętych dochodzeniem. Artykuł 4 akapit pierwszy decyzji 1999/396 przewiduje zatem, że urzędnik może nie zostać powiadomiony o jego ewentualnym zamieszaniu w okoliczności faktyczne, których dotyczy dochodzenie, jeżeli mogłoby to zaszkodzić temu dochodzeniu. Oprócz specjalnej ochrony zagwarantowanej w art. 8 ust. 2 rozporządzenia nr 1073/1999, zarówno zasada dobrej administracji, jak i obowiązek staranności, a także respektowanie prerogatyw dochodzenia zarezerwowanych dla niezależnego organu, jakim jest OLAF, uzasadniają zachowanie większej ostrożności i powściągliwości przez instytucję, której podlega dany urzędnik, w odniesieniu do nagłaśniania zarzutów lub podejrzeń dotyczących nadużycia. Uwagi te są tym bardziej oczywiste, w szczególności w odniesieniu do prawa każdej osoby do domniemania niewinności, jeżeli dochodzenie OLAF nie doprowadziło jeszcze do żadnych wniosków.

163    Obowiązek staranności oznacza, że organ, który podejmuje decyzję o sytuacji urzędnika, powinien uwzględniać wszystkie elementy, które mogą wpłynąć na jego decyzję, a zatem nie tylko interes służby, lecz również interes danego urzędnika (wyroki Sądu Pierwszej Instancji: z dnia 17 grudnia 2003 r. w sprawie T‑133/02 Chawdhry przeciwko Komisji, RecFP str. I‑A‑329 i II‑1617, pkt 107 i z dnia 3 marca 2004 r. w sprawie T‑48/01 Vainker przeciwko Parlamentowi, RecFP str. I‑A‑51 i II‑197, pkt 125).

164    Orzecznictwo precyzuje, że wobec poważnych oskarżeń wymierzonych w cześć urzędnika, administracja powinna unikać publikacji oskarżeń, o ile nie jest ona bezwzględnie konieczna (wyrok Trybunału z dnia 11 lipca 1974 r. w sprawie 53/72 Guillot przeciwko Komisji, Rec. str. 791, pkt 3‑5). Zgodnie z orzecznictwem również poszanowanie obowiązku staranności i zasady dobrej administracji oznacza, że rozpatrywana instytucja ma obowiązek unikać sytuacji, w których urzędnik jest przedmiotem oświadczeń mogących naruszyć jego cześć w zakresie działalności zawodowej. Oznacza to, że administracja musi zasadniczo, po pierwsze, unikać podawania do prasy informacji, które mogą wyrządzić szkodę danemu urzędnikowi, a po drugie, podjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec jakiemukolwiek rozpowszechnianiu wewnątrz instytucji informacji, które mogłyby mieć oszczerczy charakter wobec takiego urzędnika (zob. postanowienie Prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 12 grudnia 1995 r. w sprawie T‑203/95 R Connolly przeciwko Komisji, Rec. str. II‑2919, pkt 35).

165    W związku z powyższym należy stwierdzić, że kultura odpowiedzialności utrwaliła się w instytucjach europejskich, stanowiąc w szczególności odpowiedź na potrzebę, jaką wyraża opinia publiczna, dostępu do informacji i pewności, że nieprawidłowości i nadużycia zostaną stwierdzone i w razie potrzeby należycie usunięte i ukarane. W konsekwencji tych wymogów urzędnicy i pracownicy piastujący kierownicze stanowiska w administracji, na przykład w Komisji, muszą liczyć się z ewentualnym występowaniem uzasadnionej potrzeby przekazania niektórych informacji opinii publicznej.

166    Należy następnie podkreślić, że w momencie wszczęcia dochodzenia w związku z podejrzeniem nadużycia może powstać pewne naruszenie dobrego imienia, w szczególności jeżeli dochodzenie prowadzi do upublicznienia sprawy na zewnątrz instytucji. Wykluczenie zainteresowanego z kręgu podejrzanych w wyniku dochodzenia będącego przedmiotem takiego upublicznienia rzadko wystarczy, aby całkowicie zmazać naruszenie dobrego imienia. W ramach odpowiedzialności pozaumownej Wspólnoty za szkodę powstałą w wyniku wszczęcia i prowadzenia dochodzenia przysługuje odszkodowanie tylko wtedy, gdy dana instytucja popełni błąd prowadzący do powstania jej odpowiedzialności, bez względu na fakt, że może to być przykre dla osoby ewentualnie wykluczonej z podejrzeń w wyniku śledztwa. Ponadto w zakresie, w jakim – oprócz krzywdy– choroba zawodowa w rozumieniu art. 73 regulaminu pracowniczego byłaby wynikiem dochodzenia, przepis ten daje urzędnikowi prawo do rekompensaty w postaci zryczałtowanej kwoty, bez konieczności udowadniania jakiegokolwiek błędu po stronie instytucji.

167    Ze względu na ewentualne występowanie uzasadnionej potrzeby przekazania niektórych informacji opinii publicznej zakres obowiązku staranności spoczywający na administracji wobec jej pracowników ulega zwiększeniu. Zwiększenie zakresu obowiązku staranności w konkretnych ramach dochodzenia wydaje się tym bardziej konieczne w kontekście, w którym media mogą podać publicznie w wątpliwość cześć lub dobre imię w zakresie działalności zawodowej osób, pogłębiając w ten sposób poniesione przez nie szkody do tego stopnia, że staną się nienaprawialne.

168    W świetle powyższych uwag należy zbadać środki podjęte przez Komisję w odniesieniu do wszczęcia dochodzenia OLAF i przeniesienia skarżącego.

169    W niniejszym przypadku organ powołujący postanowił, w ramach zgodnego z prawem korzystania ze swobody uznania, przenieść skarżącego do Brukseli na czas dochodzenia. Dlatego też instytucja miała prawo uznać, że interes służby uzasadnia zastosowanie środków poinformowania opinii publicznej o przeniesieniu. W istocie, biorąc pod uwagę, z jednej strony, fakt, że skarżący utrzymywał regularne kontakty z prasą ze względu na pełnioną funkcję szefa przedstawicielstwa Komisji w Paryżu, a z drugiej strony, zainteresowanie dziennikarzy podejrzeniami nieprawidłowości w Domu Europejskim w Awinionie i Vaucluse, niektórzy niewątpliwie dostrzegliby jego nieobecność w przedstawicielstwie, jeżeli instytucja nie przekazałaby żadnej informacji. Stwierdzenie nieobecności podsyciłoby różne spekulacje prasy, które mogłyby zaszkodzić interesom skarżącego i Komisji.

170    To nieuniknione zniesienie poufności, nie tylko w kwestii decyzji o przeniesieniu, lecz również tożsamości skarżącego, który bezsprzecznie był jednym z dwóch urzędników objętych tym środkiem, wynikało z charakteru zajmowanego przez niego stanowiska, a nie z zamiaru Komisji, i odzwierciedlało oczywisty interes służby leżący w odpowiednim upublicznieniu sprawy, aby uniknąć plotek szkodzących obydwu urzędnikom oraz instytucji. Dlatego też w szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy ani ujawnienie w prasie faktu prowadzenia dochodzenia przez OLAF, ani przekazanie informacji o przeniesieniu dwóch zainteresowanych urzędników nie może jako takie zostać uznane za naruszające konieczność zachowania poufności, właściwą dla dochodzeń OLAF.

171    Niemniej należy stwierdzić, czy informacje przekazane w tej kwestii przez Komisję opinii publicznej nie wykraczały poza to, co uzasadniał interes służby.

172    Otóż należy stwierdzić, że zakres informacji przekazanych przez Komisję prasie w czasie trwania dochodzenia OLAF nie odzwierciedlał właściwej równowagi między interesami skarżącego a interesami instytucji. O ile pierwotny cel Komisji, jakim było ucięcie plotek i spekulacji, które niewątpliwie pojawiłyby się w przypadku braku jakiejkolwiek informacji w sprawie przeniesienia skarżącego, był zasadny, sposób upublicznienia przez nią sprawy od momentu wszczęcia dochodzenia OLAF do czasu przedstawienia sprawozdania końcowego z dochodzenia OLAF można skrytykować pod wieloma względami.

173    Z jednej strony fakt, że Komisja podjęła inicjatywę opublikowania własnego komunikatu prasowego oprócz komunikatu opublikowanego przez OLAF o wszczęciu dochodzenia, stanowi dość wyjątkową praktykę, jak wyjaśniła Komisja podczas rozprawy w odpowiedzi na pytanie zadane przez Sąd. Ze względu na ten dość niezwykły wybór, który tylko skierował uwagę na sporne okoliczności faktyczne, Komisja miała obowiązek zwrócić szczególną uwagę na interesy skarżącego i zapewnić specjalne gwarancje ochrony jego interesów.

174    Z drugiej strony, treść komunikatu prasowego opublikowanego przez Komisję dawała do zrozumienia, że obydwaj przeniesieni do Brukseli zainteresowani byli osobiście zamieszani w ewentualne nieprawidłowości będące przedmiotem dochodzenia OLAF. Nawet jeżeli urzędnicy, o których mowa, nie zostali wymienieni z nazwiska w komunikacie prasowym, każdy dostatecznie poinformowany dziennikarz mógł łatwo ustalić ich tożsamość z kontekstu. Dlatego też fakt, na który powołuje się Komisja, że nie wymieniła nazwisk urzędników, o których mowa, wydaje się pozbawiony trafności w tym względzie.

175    Wreszcie komunikat prasowy zawiera nieścisłość. Podano w nim bowiem, że Komisja zwróciła się do OLAF o zbadanie możliwości wszczęcia dochodzenia, podczas gdy w dniu publikacji komunikatu, to jest 21 listopada 2002 r., Komisja wiedziała, że dochodzenie już się toczyło, ponieważ zostało wszczęte w dniu 15 listopada 2002 r.

176    Niewątpliwie podczas konferencji prasowej z dnia 21 listopada 2002 r. rzecznik Komisji wyraził pewne zastrzeżenia. W istocie dołożył starań, aby podkreślić w szczególności, że wobec zainteresowanego nie wysunięto żadnych oskarżeń, a decyzje o przeniesieniu do innej służby w tej samej dyrekcji generalnej zostały podjęte, aby uniknąć konfliktu interesów i zapewnić prawidłowy przebieg dochodzenia. Jednakże względna ostrożność, z jaką wypowiadał się rzecznik podczas konferencji prasowej, nie była dostateczna, aby wymazać krzywdę, jaką poniósł skarżący w momencie publikacji komunikatu prasowego z dnia 21 listopada 2002 r., który postawił obydwóch urzędników w kręgu podejrzanych i sprowokował późniejsze pytania dziennikarzy.

177    Należy również stwierdzić, że Komisja w żaden sposób nie podała do wiadomości publicznej, z własnej inicjatywy, informacji o sprawozdaniu końcowym z dochodzenia OLAF z dnia 6 maja 2003 r., z którego wynikało, że zarzuty leżące u podstaw wszczęcia dochodzenia nie dotyczą skarżącego. Komisja zajęła publicznie stanowisko w kwestii tego sprawozdania jedynie w odpowiedzi na pytanie zadane przez dziennikarza w dniu 17 czerwca 2003 r. podczas zwyczajowej konferencji prasowej zwoływanej przez rzecznika Komisji, który przy tej okazji wyraził sympatię dla skarżącego w imieniu swoim i instytucji.

178    Takie zajęcie stanowiska, które nastąpiło dość późno, nie jest porównywalne, pod względem formy ani zaangażowania, z podaniem do publicznej wiadomości informacji o przeniesieniu skarżącego w ramach wszczęcia dochodzenia. Występuje zatem wyraźny brak równowagi między upublicznieniem informacji o przeniesieniu skarżącego w ramach wszczęcia dochodzenia a upublicznieniem informacji o końcowym sprawozdaniu z dochodzenia OLAF. Nagłośnienie przez Komisję przeniesienia skarżącego, które bezsprzecznie miało negatywny wpływ na jego dobre imię, nie zostało zrównoważone żadnym działaniem naprawczym ze strony instytucji, w momencie gdy OLAF opublikował sprawozdanie końcowe z dochodzenia.

179    Argument podniesiony przez Komisję, że skarżący został zrehabilitowany podczas konferencji prasowej z dnia 20 grudnia 2002 r., na której rzecznik Komisji publicznie ogłosił uchylenie zastosowanego wobec zainteresowanego środka zachowawczego w postaci przeniesienia, nie zmienia tego wniosku. W istocie dochodzenie jeszcze wówczas trwało i podejrzenia nadużycia, o których prasa została poinformowana w komunikacie prasowym z dnia 21 listopada 2002 r., nadal istniały. W przeciwieństwie do tego, co twierdzi Komisja, ogłoszenie zniesienia środka zachowawczego zastosowanego wobec skarżącego, nie może zostać uznane za równoważne z jego rehabilitacją.

180    Zatem podejmując inicjatywę opublikowania komunikatu prasowego, którego treść pozwalała przypuszczać, że przeniesiony do Brukseli skarżący był bezpośrednio zamieszany w ewentualne nieprawidłowości będące przedmiotem dochodzenia OLAF, i powstrzymując się od podjęcia działań naprawczych, które zrównoważyłyby negatywny wydźwięk niezwykłego nagłośnienia sprawy poprzez publikację komunikatu prasowego, Komisja niedostatecznie uwzględniła interesy skarżącego w stosunku do swoich własnych interesów i nie ograniczyła do niezbędnego minimum szkody poniesionej przez niego w wyniku wszczęcia dochodzenia. Dlatego też Komisja naruszyła spoczywający na niej obowiązek staranności wobec swoich pracowników.

–       W przedmiocie zarzutu opierającego się na wygłaszaniu oszczerczych i oczerniających uwag

181    Jeżeli chodzi o zarzut, że rzecznik Komisji, stwierdzając podczas konferencji prasowej z dnia 21 listopada 2002 r., że zarządzanie dotacjami przyznanymi przez Komisję Domom Europejskim podlegało przedstawicielstwom, rozpowszechnił oszczercze i oczerniające uwagi, należy stwierdzić, że nawet jeżeli takie twierdzenie nie było precyzyjne pod pewnymi względami, wypowiadał się on ze względną ostrożnością, wspominając w szczególności, że zarządzanie subwencjami zależało od kilku interwenientów. Ponadto należy uwzględnić fakt, że były to oświadczenia ustne, co sprawia, że wymagany poziom precyzji i niuansów nie jest taki sam, jak w przypadku oświadczeń pisemnych. Takie oświadczenia nie mają zatem takiego zakresu, jaki przypisuje im skarżący.

182    W konsekwencji zarzut, że rzecznik Komisji wydał oświadczenie oszczercze i oczerniające, jest bezpodstawny.

d)     Konkluzja Sądu w przedmiocie zaistnienia niezgodnego z prawem działania Komisji

183    Sąd doszedł zatem do wniosku, że po pierwsze, naruszając zasadny interes skarżącego do uzyskania informacji nie za pośrednictwem prasy, lecz bezpośrednio od organu powołującego o jego przywróceniu na stanowisko zajmowane w Paryżu, a po drugie, nadmiernie nagłaśniając przeniesienie skarżącego w ramach dochodzenia OLAF bez należytego naprawienia szkody wynikającej dla niego z tego niezwykłego upublicznienia, Komisja naruszyła spoczywający na niej obowiązek staranności wobec swoich pracowników i podjęła działania niezgodne z prawem, które spowodowały powstanie jej odpowiedzialności.

184    Dlatego też należy zbadać, czy przypisywane szkody mają rzeczywisty charakter oraz czy istnieje związek przyczynowy między niezgodnymi z prawem działaniami stwierdzonymi przez Sąd a poniesionymi szkodami.

2.     W przedmiocie szkód

a)     Argumenty uczestników

185    W opinii skarżącego niezgodne z prawem działania Komisji wywołały u niego poważne traumatyczne przeżycia, które doprowadziły do głębokiej i długiej depresji, a w konsekwencji do przejścia na rentę z dniem 1 maja 2004 r. Z powodu przejścia na rentę skarżący poniósł szkodę materialną wynikającą z różnicy między kwotą jego podstawowego wynagrodzenia a wysokością renty inwalidzkiej w okresie od przejścia na rentę do momentu, w którym mógłby ubiegać się o emeryturę, to jest przez 55 miesięcy. Kwota poniesionej przez niego szkody materialnej wynosi zatem 264 000 EUR.

186    Ponadto niezgodne z prawem działania Komisji poważnie naruszyły jego cześć i dobre imię, a także złamały koniec jego kariery. Oznacza to, że doznał krzywdy, którą poważnie pogłębia odmowa uznania popełnionych błędów przez organ powołujący. Krzywdę należy zatem oszacować na kwotę 500 000 EUR.

187    Na etapie procedury pisemnej Komisja zauważyła, że szkoda skarżącego i związek przyczynowy między szkodą a domniemanymi niezgodnymi z prawem działaniami nie mogą zostać zbadane do czasu, aż zakończone zostanie postępowanie wszczęte na mocy art. 73 regulaminu pracowniczego. Podkreśliła w szczególności, że szkoda skarżącego powinna zostać oszacowana przy uwzględnieniu świadczeń otrzymanych na podstawie tego przepisu, zgodnie z ww. wyrokiem w sprawie Lucaccioni przeciwko Komisji.

188    W uwagach doręczonych faksem do sekretariatu Sądu w dniu 10 listopada 2006 r. (oryginał został złożony 13 listopada 2006 r.), stanowiących reakcję na odstąpienie skarżącego od postępowania, które wszczął na mocy art. 73 regulaminu pracowniczego, Komisja uznała, że ta okoliczność nie zmienia zakresu sporu. Stwierdziła ona, że szkoda musi zostać oszacowana obiektywnie i nie leży w gestii stron. Dlatego też skarżący nie może, poprzez odstąpienie, zwiększyć wielkości odszkodowania, którego domaga się jako rekompensaty za poniesioną szkodę. Komisja zaznaczyła zresztą, że zmiana stanowiska w sprawie odstąpienia i podjęcie postępowania, które wszczął na mocy art. 73 regulaminu pracowniczego, leży w interesie skarżącego.

189    W odpowiedzi Komisja podkreśliła dodatkowo, że żądania skarżącego z tytułu doznanej krzywdy są przesadne.

b)     Ocena Sądu

190    Na początku należy sprecyzować, że zarówno szkoda materialna, jak i krzywda, które wynikają z niezgodnych z prawem działań przypisywanych przez skarżącego, których istnienia jednakże Sąd nie stwierdził, w szczególności jeżeli chodzi o powiadomienie przez Komisję OLAF-u o domniemanych nieprawidłowościach w punkcie informacyjnym Europa w Awinionie i decyzję o przeniesieniu do Brukseli, nie mogą zostać uwzględnione.

191    W pozostałych kwestiach należy wprowadzić rozróżnienie między szkodą materialną a krzywdą, które zostały stwierdzone przez skarżącego.

 W przedmiocie szkody materialnej

192    Skarżący stwierdził, że poniósł szkodę materialną polegającą na utracie wynagrodzenia z powodu przejścia na rentę wynikającą z choroby, na którą cierpi i którą uznał za chorobę zawodową, wszczynając postępowanie na mocy art. 73 regulaminu pracowniczego.

193    Tymczasem należy przypomnieć, że Sąd nie jest właściwy do orzekania w sprawie związku przyczynowego między warunkami pełnienia służby urzędnika a chorobą, którą przywołuje. W istocie art. 19 przepisów dotyczących ubezpieczenia przewiduje, że decyzja o uznaniu choroby za zawodową jest podejmowana przez organ powołujący na podstawie orzeczenia wydanego przez lekarza lub lekarzy wyznaczonych przez instytucje, a na żądanie urzędnika, po konsultacji z komisją lekarską, o której mowa w art. 23 przepisów. Artykuł 12 ust. 1 przepisów dotyczących ubezpieczenia przewiduje, że w przypadku całkowitej, trwałej niezdolności do pracy, powstałej w wyniku wypadku lub choroby zawodowej, urzędnik otrzymuje świadczenie, o którym mowa w art. 73 ust. 2 lit. b) regulaminu pracowniczego, odpowiadające kwocie równej ośmiokrotnej wysokości rocznego wynagrodzenia podstawowego urzędnika, obliczonej na podstawie miesięcznych kwot wynagrodzenia otrzymywanego w okresie dwunastu miesięcy przed wypadkiem.

194    System ustanowiony w zastosowaniu art. 73 regulaminu pracowniczego przewiduje zatem zryczałtowane odszkodowanie w przypadku wypadku lub choroby zawodowej, przy czym zainteresowany nie musi udowadniać zaistnienia jakiegokolwiek błędu ze strony instytucji. Orzecznictwo precyzuje, że urzędnik ma prawo domagać się dodatkowej rekompensaty tylko wtedy, gdy okaże się, że system regulaminowy nie przewiduje odpowiedniego odszkodowania za poniesioną szkodę (zob. podobnie wyroki Trybunału: z dnia 8 października 1986 r. w sprawach połączonych 169/83 i 136/84 Leussink i in. przeciwko Komisji, Rec. str. 2801, pkt 13 i z dnia 9 września 1999 r. w sprawie C‑257/98 P Lucaccioni przeciwko Komisji, Rec. str. I‑5251, pkt 22; ww. wyrok Sądu Pierwszej Instancji w sprawie Lucaccioni przeciwko Komisji, pkt 74 i wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 grudnia 1999 r. w sprawie T‑300/97 Latino przeciwko Komisji, RecFP str. I‑A‑259 i II‑1263, pkt 95).

195    Z powyższych uwag wynika, że żądania skarżącego dotyczące odszkodowania za szkodę materialną, którą rzekomo poniósł z powodu swojej choroby i wynikającego z tego przejścia na rentę inwalidzką, muszą zostać oddalone.

196    Wniosku tego nie zmienia okoliczność, że skarżący odstąpił od postępowania wszczętego na mocy art. 73 regulaminu pracowniczego. W istocie odstąpienie to nie ma żadnego wpływu na stosowanie normy prawnej, zgodnie z którą uznawanie choroby za zawodową jest kompetencją organu powołującego.

 W przedmiocie krzywdy

197    Skarżący podnosi, że w wyniku błędów popełnionych przez Komisję doznał krzywdy, polegającej w szczególności na naruszeniu jego czci i dobrego imienia w zakresie działalności zawodowej, a także trwałym uszczerbku na zdrowiu.

198    Na początku należy przypomnieć, że postępowanie przewidziane w ramach wykonania art. 73 regulaminu pracowniczego ma na celu naprawienie w formie zryczałtowanej szkody materialnej i krzywdy wynikającej z choroby zawodowej.

199    Z powyższych uwag wynika, że żądania skarżącego dotyczące zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku z chorobą, na którą cierpi, i wynikającym z tego przejściem na rentę, również muszą zostać oddalone.

200    W szczególności szkoda spowodowana naruszeniem przez Komisję zasady staranności podczas przywracania skarżącego na stanowisko zajmowane w Paryżu, stwierdzona w pkt. 163 niniejszego wyroku, nie może zostać naprawiona w ramach niniejszej skargi o odszkodowanie. W istocie należy uznać, że naruszenie zasady staranności mogło, ze względu na swój charakter, wywołać wyłącznie stres i niepokój u skarżącego, a zatem wywołać lub pogłębić szkodę związaną z chorobą, na którą cierpi. Tymczasem to postępowanie przewidziane w ramach wykonania art. 73 regulaminu pracowniczego umożliwia naprawienie tego rodzaju szkody.

201    Natomiast aspekt krzywdy zarzucanej przez skarżącego, który polega na naruszeniu jego czci i dobrego imienia, nie jest związany z chorobą, na którą cierpi, nie może zatem być naprawiony w ramach ryczałtu przewidzianego w art. 73 regulaminu.

202    W konsekwencji należy zbadać, czy ten aspekt krzywdy zgłoszonej przez skarżącego rzeczywiście miał miejsce.

203    W tym względzie należy przypomnieć, że podana do publicznej wiadomości informacja o wszczęciu dochodzenia OLAF pozwalała przypuszczać, że skarżący jest podejrzany o zamieszanie w nieprawidłowości i nadużycia będące przedmiotem tego dochodzenia. W zakresie, w jakim kilka artykułów w prasie francuskiej, w których skarżący został wymieniony z nazwiska, relacjonowało jego przeniesienie w ramach dochodzenia i w ogólnym kontekście podejrzewanych nadużyć w Domu Europejskim w Awinionie i Vaucluse, cześć i dobre imię w zakresie działalności zawodowej skarżącego zostały naruszone nie tylko w instytucji, lecz również w świadomości opinii publicznej. Szkoda ta nie została zmazana ani przez ogłoszenie przez Komisję zniesienia środka zachowawczego zastosowanego wobec skarżącego, ani przez świadectwo sympatii rzecznika Komisji podczas konferencji prasowej z dnia 17 czerwca 2003 r.

204    W konsekwencji Sąd musi zbadać, czy istnieje związek przyczynowy między niezgodnymi z prawem działaniami, które stwierdził, a tym aspektem krzywdy doznanej przez skarżącego.

3.     W przedmiocie związku przyczynowego

205    Aby związek przyczynowy mógł zostać stwierdzony, skarżący musi udowodnić bezpośredni i pewny związek przyczynowo-skutkowy między błędem popełnionym przez przedmiotową instytucję a przytoczoną szkodą (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 28 września 1999 r. w sprawie T‑140/97 Hautem przeciwko EBI, RecFP str. I‑A‑171 i II‑897, pkt 85).

206    W niniejszym przypadku decyzja Komisji o podaniu do publicznej wiadomości informacji o przeniesieniu skarżącego do Brukseli, w szczególności komunikat prasowy z dnia 21 listopada 2002 r., nie tylko ułatwiły ustalenie tożsamości skarżącego przez każdego dostatecznie poinformowanego dziennikarza, lecz również pozwoliły przypuszczać, że jest zamieszany w nieprawidłowości będące przedmiotem dochodzenia. Bezpośrednią i przewidywalną konsekwencją tej inicjatywy była publikacja w prasie francuskiej, w szczególności w dzienniku Le Monde, podejrzeń o malwersację obciążających skarżącego, w wyniku czego zostały naruszone jego cześć i dobre imię, co wykracza poza nieuniknioną szkodę, jaką ponosi urzędnik objęty dochodzeniem OLAF. To naruszenie czci i dobrego imienia skarżącego nie zostało następnie naprawione przez Komisję. Nie przedstawiła ona w szczególności sprawozdania końcowego z dochodzenia OLAF, które wykluczało skarżącego z kręgu podejrzanych, jeżeli chodzi o zarzuty, które doprowadziły do wszczęcia dochodzenia, przy czym przedmiotowa decyzja jest porównywalna do decyzji o upublicznieniu przeniesienia zainteresowanego w ramach wszczęcia dochodzenia. Istnieje zatem bezpośredni i pewny związek przyczynowo-skutkowy między działaniami niezgodnymi z prawem, które podjęła instytucja, stwierdzonymi w pkt 183 niniejszego wyroku, a aspektem krzywdy doznanej przez skarżącego, który polega na naruszeniu jego czci i dobrego imienia.

207    W konsekwencji należy zasądzić od Komisji na rzecz skarżącego zadośćuczynienie za ten aspekt krzywdy doznanej z powodu działań niezgodnych z prawem stwierdzonych przez Sąd. Ze względu na okoliczności sprawy Sąd ustala kwotę zadośćuczynienia, zgodnie z zasadą słuszności, na 15 000 EUR.

 W przedmiocie kosztów

208    Zgodnie z orzeczeniem Sądu w wyroku z dnia 26 kwietnia 2006 r. w sprawie F‑16/05 Falcione przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowanym w Zbiorze, pkt 77–86, dopóki regulamin Sądu, a w szczególności szczególne przepisy dotyczące kosztów, nie wejdą w życie, należy stosować regulamin Sądu Pierwszej Instancji.

209    Zgodnie z art. 87 ust. 3 akapit pierwszy regulaminu Sądu Pierwszej Instancji, Sąd może rozdzielić koszty postępowania w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań każdej ze stron, zważywszy, że zgodnie z art. 88 regulaminu w sporach między Wspólnotami a ich pracownikami instytucje pokrywają poniesione przez siebie koszty.

210    Ponieważ w niniejszym przypadku skarga została częściowo uwzględniona, słuszna ocena okoliczności sprawy wymaga, aby Komisja poniosła własne koszty i dwie trzecie kosztów poniesionych przez skarżącego.

Z powyższych względów

SĄD (trzecia izba)

orzeka, co następuje:

1)      Komisja Wspólnot Europejskich wypłaci J.-L. Giraudy’emu kwotę 15 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wyrządzoną mu na skutek naruszenia jego dobrego imienia i czci.

2)      Skarga zostaje oddalona w pozostałym zakresie.

3)      Komisja Wspólnot Europejskich pokryje koszty własne oraz dwie trzecie kosztów poniesionych przez J.-L. Giraudy’ego.

4)      J.-L. Giraudy poniesie jedną trzecią swych kosztów.

Mahoney Kanninen Gervasoni

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 2 maja 2007 r.

Sekretarz        Prezes

W. Hakenberg        P. Mahoney

Spis treści

Ppo zastosowaniu koekty technicznej nastapila z miana numeracji stron. Np ramy prawne: str.2

Ramy prawne

A – Przepisy dotyczące dochodzeń w zakresie zwalczania nadużyć finansowych

B – Przepisy dotyczące ubezpieczenia od ryzyka choroby zawodowej

C – Przepisy dotyczące renty inwalidzkiej

D – Przepisy regulaminowe o charakterze ogólnym

Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu

Przebieg postępowania i żądania stron

Co do prawa

A – W przedmiocie dopuszczalności

1. W przedmiocie braku prawidłowo przeprowadzonego postępowania poprzedzającego wniesienie skargi

a) Argumenty uczestników

b) Ocena Sądu

2. W przedmiocie braku interesu prawnego

a) Argumenty uczestników

b) Ocena Sądu

3. W przedmiocie przedwczesnego charakteru skargi

a) Argumenty uczestników

b) Ocena Sądu

B – W przedmiocie wniosku o zawieszenie postępowania

1. Argumenty uczestników

2. Ocena Sądu

C – Co do istoty sprawy

1. W przedmiocie niezgodnych z prawem działań zarzucanych Komisji

a) W przedmiocie trzeciego zarzutu opierającego się na bezpodstawności zarzutów przedstawionych skarżącemu i błędów popełnionych przez jego zwierzchników

Argumenty uczestników

Ocena Sądu

– W przedmiocie powiadomienia OLAF

– W przedmiocie nieprawidłowości w systemie komunikacji wewnętrznej Komisji

b) W przedmiocie pierwszego zarzutu opierającego się na bezprawnym i nieuzasadnionym charakterze decyzji o przeniesieniu do Brukseli

Argumenty uczestników

Ocena Sądu

– W przedmiocie zarzutu opierającego się na niedostatecznym uzasadnieniu decyzji o przeniesieniu do Brukseli

– W przedmiocie zarzutów opierających się na naruszeniu interesu służby, zasady proporcjonalności i zasady domniemania niewinności

– W przedmiocie zarzutu naruszenia obowiązku staranności podczas przywracania skarżącego na stanowisko w Paryżu

c) W przedmiocie drugiego zarzutu opierającego się na nierespektowaniu poufności dochodzenia

Argumenty uczestników

Ocena Sądu

– W przedmiocie zarzutów opierających się na naruszeniu obowiązku poufności dochodzeń OLAF, nieodpowiednim nagłośnieniu przywrócenia skarżącego na zajmowane stanowisko i naruszeniu obowiązku staranności podczas przedstawiania sprawozdania końcowego z dochodzenia OLAF

– W przedmiocie zarzutu opierającego się na wygłaszaniu oszczerczych i oczerniających uwag

d) Konkluzja Sądu w przedmiocie zaistnienia niezgodnego z prawem działania Komisji

2. W przedmiocie szkód

a) Argumenty uczestników

b) Ocena Sądu

W przedmiocie szkody materialnej

W przedmiocie krzywdy

3. W przedmiocie związku przyczynowego

W przedmiocie kosztów

Tekst niniejszego orzeczenia, a także teksty wymienionych w nim orzeczeń sądów wspólnotowych, które nie zostały dotychczas opublikowane w Zbiorze Orzeczeń, są dostępne na stronie internetowej Trybunału Sprawiedliwości: www.curia.europa.eu

* Język postępowania: francuski.