Wydanie tymczasowe
WYROK SĄDU (trzecia izba w składzie powiększonym)
z dnia 8 maja 2024 r.(*)
Wzór wspólnotowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru – Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający but – Wcześniejsze wzory – Podstawy unieważnienia – Indywidualny charakter – Artykuł 25 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 6/2002
W sprawie T‑758/22
Puma SE, z siedzibą w Herzogenaurach (Niemcy), którą reprezentowali M. Schunke i P. Trieb, adwokaci,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentował J. Ivanauskas, w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO była
Fujian Daocheng Electronic Commerce Co. Ltd, z siedzibą w Quanzhou (Chiny),
SĄD (trzecia izba w składzie powiększonym),
w składzie: F. Schalin (sprawozdawca), prezes, P. Škvařilová‑Pelzl, I. Nõmm, G. Steinfatt i D. Kukovec, sędziowie,
sekretarz: A. Juhász‑Tóth, administratorka,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 18 października 2023 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca, Puma SE, wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 21 września 2022 r. (sprawa R 1876/2021‑3) (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).
Okoliczności powstania sporu
2 W dniu 1 kwietnia 2021 r. skarżąca złożyła w EUIPO wniosek o unieważnienie prawa do wzoru wspólnotowego zarejestrowanego w następstwie zgłoszenia dokonanego przez Fujian Daocheng Electronic Commerce Co. Ltd w dniu 23 grudnia 2020 r., który to wzór został przedstawiony w następujących ujęciach:
3 Produkt, w którym zakwestionowany wzór miał być zawarty, należał do klasy 02.04 w rozumieniu porozumienia z Locarno z dnia 8 października 1968 r. ustanawiającego międzynarodową klasyfikację wzorów przemysłowych, ze zmianami, i odpowiadał następującemu opisowi: „Buty”.
4 W uzasadnieniu wniosku o unieważnienie powołano się na podstawę określoną w art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1) w związku z art. 6 i 1 tego rozporządzenia.
5 Wniosek o unieważnienie prawa do wzoru opierał się na braku indywidualnego charakteru zakwestionowanego wzoru, w szczególności w odniesieniu do przedstawionych poniżej wcześniejszych wzorów i produktów:
– wcześniejszego wzoru nr 1286116‑0005 (zwanego dalej „D 1”):
– wcześniejszego wzoru nr 1286116‑0006 (zwanego dalej „D 2”):
– wcześniejszego wzoru nr 1286116‑0003 (zwanego dalej „D 3”):
– wcześniejszego wzoru nr 1286116‑0002 (zwanego dalej „D 4”):
– wcześniejszego wzoru nr 1286116‑0001 (zwanego dalej „D 5”):
– produktu „NRGY v2” oznaczonego znakiem towarowym PUMA, ujętego w katalogu „Run/Train/Fit A/W 2016” (zwanego dalej „D 6”):
– produktu „Mega NRGY Knit”, przedstawionego w katalogu „Run/Train/Fit A/W 2017” (zwanego dalej „D 7”):
6 W dniu 10 września 2021 r. Wydział Unieważnień oddalił wniosek o unieważnienie prawa do zakwestionowanego wzoru na tej podstawie, że wzór ten cechował się indywidualnym charakterem.
7 W dniu 8 listopada 2021 r. skarżąca wniosła do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień.
8 Zaskarżoną decyzją Izba Odwoławcza oddaliła odwołanie. Po pierwsze, Izba Odwoławcza uznała w istocie, że wcześniejsze wzory D 1–D 7 zostały udostępnione publicznie w rozumieniu art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002. Po drugie, co się tyczy określenia poinformowanego użytkownika w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002, uznała ona, że użytkownikiem tym jest osoba zwykle nabywająca obuwie i wykazująca stosunkowo wysoki poziom uwagi. Po trzecie, co się tyczy swobody twórczej, Izba Odwoławcza wskazała, że twórca dysponuje wysokim stopniem swobody w odniesieniu do tworzenia obuwia, a w szczególności w odniesieniu do struktury, kształtu, materiału, koloru, motywów i elementów dekoracyjnych. Po czwarte, co się tyczy całościowego wrażenia, uznała ona, że zakwestionowany wzór i wcześniejsze wzory D 1–D 7 wywołują u poinformowanego użytkownika odmienne całościowe wrażenie. Izba Odwoławcza stwierdziła zatem, że nie należy unieważniać prawa do zakwestionowanego wzoru na podstawie art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 6 ust. 1 tego rozporządzenia.
Żądania stron
9 Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i unieważnienie prawa do zakwestionowanego wzoru;
– obciążenie EUIPO kosztami, w tym kosztami postępowania przed Izbą Odwoławczą.
10 EUIPO wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania w przypadku przeprowadzenia rozprawy.
Co do prawa
W przedmiocie części drugiej pierwszego żądania skarżącej
11 W części drugiej żądania pierwszego skarżąca wnosi do Sądu o unieważnienie prawa do zakwestionowanego wzoru.
12 W tym względzie należy stwierdzić, że poprzez to żądanie skarżąca sformułowała na podstawie art. 61 ust. 3 rozporządzenia nr 6/2002 żądanie zmiany mające na celu wydanie przez Sąd decyzji, którą powinna była wydać Izba Odwoławcza [zob. podobnie wyrok z dnia 7 lutego 2018 r., Şölen Çikolata Gıda Sanayi ve Ticaret/EUIPO – Zaharieva (Opakowanie rożków lodowych), T‑794/16, niepublikowany, EU:T:2018:70, pkt 84 i przytoczone tam orzecznictwo].
Co do istoty
13 Skarżąca podnosi tylko jeden zarzut, dotyczący naruszenia art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 6 ust. 1 tego rozporządzenia w zakresie, w jakim w istocie Izba Odwoławcza nie uwzględniła zakresu ochrony wcześniejszych wzorów i niesłusznie stwierdziła, że zakwestionowany wzór posiada indywidualny charakter.
14 Na mocy art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 wzór wspólnotowy może zostać uznany za nieważny tylko wtedy, gdy nie spełnia wymogów art. 4–9 wspomnianego rozporządzenia, a w szczególności wymogów co do nowości i indywidualnego charakteru.
15 Zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 uznaje się, że zarejestrowany wzór wspólnotowy posiada indywidualny charakter, jeśli całościowe wrażenie, jakie wywołuje na poinformowanym użytkowniku, różni się od wrażenia, jakie wywiera na takim użytkowniku wzór, który został udostępniony publicznie przed datą dokonania zgłoszenia wzoru do rejestracji.
16 Ocena indywidualnego charakteru wzoru wspólnotowego polega w istocie na przeprowadzeniu badania w czterech etapach. Badanie to polega na określeniu, po pierwsze, sektora produktów, w których wzór ma zostać zawarty lub zastosowany, po drugie, poinformowanego użytkownika wspomnianych produktów według ich przeznaczenia, a także, poprzez odniesienie do tego poinformowanego użytkownika, stopnia znajomości stanu sztuki wzorniczej i poziomu uwagi poświęcanej podobieństwom i różnicom przy dokonywaniu porównywania wzorów, po trzecie, stopnia swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru, którego wpływ na indywidualny charakter wzoru jest odwrotnie proporcjonalny, i po czwarte, z uwzględnieniem tego stopnia swobody, wyniku porównania – bezpośredniego, jeśli to możliwe – całościowego wrażenia wywoływanego u poinformowanego użytkownika przez zakwestionowany wzór i przez każdy rozpatrywany odrębnie wcześniejszy wzór, który został udostępniony publicznie [zob. wyrok z dnia 13 czerwca 2019 r., Visi/one/EUIPO – EasyFix (Plakietki informacyjne dla pojazdów), T‑74/18, EU:T:2019:417, pkt 66 i przytoczone tam orzecznictwo].
17 To w świetle tych zasad należy zbadać, czy w niniejszym przypadku Izba Odwoławcza mogła słusznie stwierdzić, że zakwestionowany wzór posiada indywidualny charakter.
W przedmiocie ujawnienia wcześniejszych wzorów, poinformowanego użytkownika i stopnia swobody twórcy
18 Przede wszystkim, co się tyczy ujawnienia wcześniejszych wzorów, Izba Odwoławcza stwierdziła w istocie w pkt 25 zaskarżonej decyzji, że, po pierwsze, z wydruków z bazy danych EUIPO „eSearch” w odniesieniu do wcześniejszych wzorów D 1–D 5 i, po drugie, z wydruków z katalogów w odniesieniu do wcześniejszych wzorów D 6 i D 7 wynika, iż zostały one ujawnione w wystarczającym stopniu, aby można je było uwzględnić przy ocenie ważności zakwestionowanego wzoru.
19 Następnie Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 27 zaskarżonej decyzji, że zakwestionowany wzór ma być zastosowany do obuwia i że w konsekwencji, ze względu na swoje zainteresowanie obuwiem, poinformowany użytkownik wykazuje stosunkowo wysoki poziom uwagi przy jego używaniu.
20 Wreszcie w pkt 30 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła, że stopień swobody twórcy jest wysoki, ponieważ jest on ograniczony jedynie w zakresie, w jakim buty muszą uwzględniać ergonomię stóp, być solidne, pozwalać na zachowanie stabilnej postawy oraz być wygodne i bezpieczne dla użytkownika. Niemniej jednak twórca może swobodnie wybrać w szczególności kształt, materiał, kolor, motywy i elementy dekoracyjne.
21 Należy potwierdzić powyższe stwierdzenia Izby Odwoławczej, które w świetle informacji zawartych w aktach sprawy jawią się jako prawidłowe i które nie są zresztą kwestionowane przez strony.
W przedmiocie istotnych elementów rozpatrywanych wzorów
22 Skarżąca twierdzi, że wcześniejsze wzory D 1–D 5 są zarejestrowane ze wskazaniem „podeszwy” oraz że graficzne przedstawienie pozostałej części buta, ukazanej za pomocą linii przerywanych we wcześniejszych wzorach, pojawia się wyłącznie w celu wskazania obserwatorowi, jak podeszwa będzie przymocowana do pozostałej części buta. W konsekwencji porównania zakwestionowanego wzoru z wcześniejszymi wzorami od D 1–D 5 można dokonać wyłącznie na podstawie podeszew obuwia, które stanowią jego zasadniczy element, ponieważ w przeciwnym razie ochrona tych elementów byłaby pozbawiona skuteczności.
23 EUIPO kwestionuje argumenty skarżącej.
24 W niniejszym przypadku skarżąca kwestionuje okoliczność, że w ramach porównania całościowego wrażenia wywoływanego przez rozpatrywane wzory wzięto pod uwagę, po pierwsze, cholewkę zakwestionowanego wzoru, a po drugie, elementy ukazane za pomocą linii przerywanych we wcześniejszych wzorach D 1–D 5. Aby określić istotne elementy, które należy wziąć pod uwagę w ramach porównania całościowego wrażenia wywoływanego przez rozpatrywane wzory, należy kolejno zbadać te dwa zarzuty szczegółowe.
– W przedmiocie istotnych elementów, które należy wziąć pod uwagę w zakwestionowanym wzorze
25 Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 6 rozporządzenie nr 6/2002 porównanie całościowego wrażenia wywoływanego przez kolidujące ze sobą wzory należy przeprowadzić w odniesieniu do całej postaci każdego z tych wzorów (wyrok z dnia 28 października 2021 r., Ferrari, C‑123/20, EU:C:2021:889, pkt 46).
26 Jednakże na podstawie art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 6 wspomnianego rozporządzenia porównanie całościowego wrażenia wywoływanego przez kolidujące ze sobą wzory powinno opierać się na ujawnionych cechach zakwestionowanego wzoru i musi dotyczyć wyłącznie chronionych cech tego wzoru, z pominięciem cech, zwłaszcza technicznych, wyłączonych spod ochrony [zob. podobnie wyrok z dnia 10 listopada 2021 r., Eternit/EUIPO – Eternit Österreich (Płyta budowlana), T‑193/20, EU:T:2021:782, pkt 72 i przytoczone tam orzecznictwo].
27 W tym względzie okoliczność, że wcześniejszy wzór ujawnia dodatkowe elementy, które nie występują w zakwestionowanym wzorze, nie ma znaczenia dla porównania rozpatrywanych wzorów [zob. podobnie wyroki: z dnia 21 czerwca 2018 r., Haverkamp IP/EUIPO – Sissel (Wzór powierzchni plaży z kamyków), T‑228/16, niepublikowany, EU:T:2018:369, pkt 38; z dnia 10 listopada 2021 r., Płyta budowlana, T‑193/20, EU:T:2021:782, pkt 82 i przytoczone tam orzecznictwo].
28 A zatem, aby dokonać porównania kolidujących ze sobą wzorów, należy ustalić, jakie elementy są rzeczywiście chronione przez zakwestionowany wzór i które są w konsekwencji istotne pod tym względem (wyrok z dnia 21 czerwca 2018 r., Wzór powierzchni plaży z kamyków, T‑228/16, niepublikowany, EU:T:2018:369, pkt 37).
29 W niniejszym przypadku należy stwierdzić, że zakwestionowany wzór został zarejestrowany ze wskazaniem „obuwie” i że wzór ten przedstawia poszczególne ujęcia kompletnego wzoru buta, jak wynika z pkt 2 powyżej.
30 W konsekwencji, w świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 25–28 powyżej, w ramach porównania zakwestionowanego wzoru z wcześniejszymi wzorami należy wziąć pod uwagę wszystkie elementy rzeczywiście chronione przez zakwestionowany wzór, który przedstawia kompletny but, składający się zarówno z podeszwy, jak i cholewki.
31 Porównanie rozpatrywanych wzorów nie może zatem ograniczać się do porównania jedynie wyglądu podeszwy zakwestionowanego wzoru z podeszwą występującą we wcześniejszych wzorach D 1–D 5, która jest ich jedyną chronioną częścią.
32 Skarżąca podnosi, że takie rozwiązanie skutkuje podważeniem ochrony jako wzoru jedynie części produktu. Należy jednak zauważyć, że badanie podstawy unieważnienia określonej w art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002, w przeciwieństwie do podstawy określonej w art. 25 ust. 1 lit. e) tego rozporządzenia lub w przeciwieństwie do postępowania w sprawie naruszenia, nie wpisuje się w logikę ochrony wcześniejszego prawa. Podstawa unieważnienia określona w art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 polega bowiem wyłącznie na ustaleniu, czy zakwestionowany wzór spełnia przesłanki rejestracji przewidziane w art. 4–9 tego rozporządzenia.
33 Oparcie się zaś na chronionych cechach wcześniejszego wzoru, jak życzyłaby sobie tego skarżąca, zamiast na cechach zakwestionowanego wzoru, prowadziłoby do wykluczenia z porównania elementów zakwestionowanego wzoru, które są chronione. Skutkowałoby to brakiem weryfikacji, czy wspomniany wzór jako całość spełnia warunki ochrony, co byłoby zatem sprzeczne z art. 4 rozporządzenia nr 6/2002.
34 Ponadto, co się tyczy argumentu skarżącej, zgodnie z którym podeszwa jest podstawowym elementem buta, należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem nie jest wykluczone, iż przy porównywaniu wzorów całościowe wrażenie wywoływane przez każdy z nich może być zdominowane przez określone cechy rozpatrywanych produktów lub ich części. Aby ustalić, czy określona cecha jest dominującą cechą danego produktu lub jego części, trzeba ocenić mniej lub bardziej uwydatniony wpływ, jaki poszczególne cechy rozpatrywanego produktu lub jego części mają na wygląd tego produktu lub tej części [zob. podobnie wyrok z dnia 25 października 2013 r., Merlin i in./OHIM – Dusyma (Gry), T‑231/10, niepublikowany, EU:T:2013:560, pkt 36].
35 Należy zaś zauważyć, podobnie jak uczyniło to EUIPO, że skarżąca nie wskazała, dlaczego podeszwę należałoby uznać za podstawowy element buta, który mógłby sam w sobie stanowić podstawę porównania. Ponadto przy założeniu, że z czysto technicznego punktu widzenia tak właśnie jest, stwierdzenie to nie ma znaczenia w ramach ochrony wzoru, ponieważ w przeciwieństwie do patentów chroniona jest wyłącznie postać.
36 W niniejszym przypadku nie ma powodu, aby uznać, że z czysto wizualnego punktu widzenia podeszwa stanowi dla poinformowanego użytkownika cechę, która dominuje nad pozostałą częścią buta. Co najwyżej podeszwa będzie miała takie samo znaczenie jak cholewka w całościowym wrażeniu wizualnym buta.
37 A zatem w świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 34 powyżej nie można uznać, że całościowe wrażenie w odniesieniu do rozpatrywanych wzorów zostanie zdominowane przez wygląd podeszwy.
– W przedmiocie istotnych elementów, które należy wziąć pod uwagę we wcześniejszych wzorach D 1–D 5
38 Wytyczne EUIPO dotyczące rozpatrywania zgłoszeń zarejestrowanych wzorów wspólnotowych, mimo że nie mają mocy wiążącej, stanowią źródło odniesienia do praktyki EUIPO w dziedzinie wzorów [zob. analogicznie wyrok z dnia 8 czerwca 2022 r., Muschaweck/EUIPO – Conze (UM), T‑293/21, EU:T:2022:345, pkt 38]. W tym względzie pkt 5.4 wspomnianych wytycznych, w brzmieniu mającym zastosowanie w dniu 31 marca 2023 r., stanowi, co następuje:
„[K]orzystanie z zaznaczeń, za pomocą których zgłaszający zrzeka się prawa wyłącznego do elementu wzoru, oznacza, że zgłaszający nie zwraca się o objęcie niektórych elementów wzoru widocznych na przedstawieniu ochroną i nie dąży do ich zarejestrowania. W ten sposób zgłaszający może wskazać elementy wzoru, które nie mają zostać objęte ochroną. Może to zrobić poprzez [w szczególności] wydzielenie elementów wzoru, w odniesieniu do których nie występuje o ochronę, liniami przerywanymi, rozmycie tych elementów lub ich cieniowanie […]”.
39 W niniejszym przypadku wcześniejsze wzory D 1–D 5 są zarejestrowane ze wskazaniem produktu „podeszwy” i odtwarzają, jak wynika z pkt 5 powyżej, postać podeszwy z ukazaną za pomocą linii przerywanych postacią cholewki buta. Należy stwierdzić, że w odniesieniu do cholewki ukazanej za pomocą linii przerywanych nie wystąpiono o ochronę.
40 Jak zaś wynika z orzecznictwa przytoczonego w pkt 26 powyżej, porównanie całościowego wrażenia wywoływanego przez kolidujące ze sobą wzory powinno opierać się na ujawnionych i chronionych cechach zakwestionowanego wzoru, które obejmują postać podeszwy i cholewki buta.
41 W rezultacie należy ustalić, czy postać cholewki buta wcześniejszych wzorów D 1–D 5 może również zostać wzięta pod uwagę przy porównywaniu całościowego wrażenia wywoływanego przez kolidujące ze sobą wzory, mimo że nie chodzi o cechy, w odniesieniu do których wystąpiono o ochronę.
42 W tym względzie z motywu 14 rozporządzenia nr 6/2002 wynika, że ocena indywidualnego charakteru wzoru na podstawie art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 6 tego rozporządzenia powinna być uzależniona od faktu, czy ogólne wrażenie wywoływane u poinformowanego użytkownika dokonującego oglądu danego wzoru różni się wyraźnie od wrażenia związanego z istniejącym dorobkiem wzorniczym [wyrok z dnia 16 czerwca 2021 r., Davide Groppi/EUIPO – Viabizzuno (Lampa stołowa), T‑187/20, EU:T:2021:363, pkt 25].
43 W istocie w ramach badania podstawy unieważnienia, o której mowa w art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 6 tego rozporządzenia, jedyną funkcją wcześniejszego wzoru jest wskazanie stanu wcześniejszego wzornictwa. Odpowiada on dorobkowi wzorów odnoszących się do rozpatrywanego produktu, które były ujawnione w dacie dokonania zgłoszenia danego wzoru. Przynależność wcześniejszego wzoru do wspomnianego dorobku wynika zaś z samego jego udostępnienia (zob. wyrok z dnia 16 czerwca 2021 r., Lampa stołowa, T‑187/20, EU:T:2021:363, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo).
44 A zatem w celu ustalenia, czy można wziąć pod uwagę elementy wcześniejszego wzoru, należy skupić się nie na przedmiocie ochrony tego wzoru, lecz wyłącznie na kwestii, czy elementy te zostały ujawnione.
45 W tym względzie art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 uściśla, że uważa się, iż wzór został udostępniony publicznie, jeżeli został opublikowany po zarejestrowaniu lub w inny sposób lub wystawiony, wykorzystany w handlu, lub w inny sposób ujawniony przed datą określoną w art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002, z wyjątkiem przypadków, gdy wydarzenia te nie mogły stać się dostatecznie znane podczas zwykłego toku prowadzenia spraw środowiskom wyspecjalizowanym w danej branży, działającym w Unii Europejskiej.
46 Ponadto, aby publiczne udostępnienie wzoru oznaczało jednocześnie ujawnienie wszystkich jego elementów, konieczne jest, by zostały one przedstawione w sposób jasny i precyzyjny w momencie dokonania tego ujawnienia (zob. podobnie wyrok z dnia 28 października 2021 r., Ferrari, C‑123/20, EU:C:2021:889, pkt 38, 39).
47 W niniejszej sprawie skarżąca nie zakwestionowała tego, że elementy wcześniejszych wzorów D 1–D 5, o odniesieniu do których to elementów nie wystąpiono o ochronę, a mianowicie postać cholewki ukazana za pomocą linii przerywanych, zostały również ujawnione w tym samym czasie co chroniona część wspomnianych wzorów. Ponadto należy zauważyć, że elementy wcześniejszych wzorów D 1–D 5, w odniesieniu do których to elementów nie wystąpiono o ochronę, wydają się wystarczająco jasne i precyzyjne, by bez wysiłku interpretacyjnego można było dostrzec postać cholewki i jej poszczególnych części, takich jak w szczególności tylnik, sznurowadła czy też przyszwa.
48 W rezultacie Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła w pkt 32 zaskarżonej decyzji, że przy ocenie indywidualnego charakteru zakwestionowanego wzoru można było wziąć pod uwagę elementy wcześniejszych wzorów D 1–D 5, w odniesieniu do których to elementów nie wystąpiono o ochronę.
W przedmiocie całościowego wrażenia
49 Skarżąca twierdzi, po pierwsze, że zakwestionowany wzór i wcześniejsze wzory wykazują te same cechy w odniesieniu do podeszwy, a po drugie, że cechy międzypodeszwy zakwestionowanego wzoru są identyczne z cechami wcześniejszego wzoru D 7.
50 Posiłkowo skarżąca podnosi, że porównanie wszystkich rozpatrywanych wzorów jest możliwe jedynie z wcześniejszymi wzorami D 6–D 7, które wywołują takie samo całościowe wrażenie jak zakwestionowany wzór. W tym względzie skarżąca podważa uwzględnienie w pkt 42 zaskarżonej decyzji znajdującego się we wcześniejszym wzorze D 6 paska mającego szeroką poziomą podstawę i zwężającego się na boku, jako że chodzi o unijny znak towarowy. Podobnie skarżąca kwestionuje wzięcie pod uwagę w pkt 43 zaskarżonej decyzji ułożenia sznurowadeł w rozpatrywanych wzorach, gdyż chodzi o elementy wymienne.
51 Ponadto skarżąca twierdzi, że wbrew temu, co stwierdziła Izba Odwoławcza, wcześniejsze wzory D 6 i D 7 ukazują również, podobnie jak zakwestionowany wzór, pętelkę służącą umocowaniu sznurowadeł na języku.
52 Wreszcie, skarżąca kwestionuje również ocenę Izby Odwoławczej, zgodnie z którą cholewka w zakwestionowanym wzorze jest grubsza i bardziej zakrzywiona niż cieńsza cholewka we wcześniejszych wzorach D 6 i D 7. Różnice te nie wynikają jej zdaniem z ilustracji i nie mogą wywoływać odmiennego całościowego wrażenia.
53 EUIPO kwestionuje argumenty skarżącej.
54 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem indywidualny charakter wzoru wynika z odmiennego całościowego wrażenia lub braku „déjà vu” z punktu widzenia poinformowanego użytkownika w stosunku do ogółu istniejących wcześniej wzorów, z pominięciem różnic, które nie są wystarczająco uwydatnione, ażeby wpłynąć na wspomniane całościowe wrażenie, nawet jeśli wykraczają poza nieznaczące szczegóły, z uwzględnieniem jednak różnic wystarczająco uwydatnionych, by stworzyć odmienne całościowe wrażenie [zob. wyrok z dnia 16 lutego 2017 r., Antrax It/EUIPO – Vasco Group (Termosyfony do grzejników), T‑828/14 i T‑829/14, EU:T:2017:87, pkt 53 i przytoczone tam orzecznictwo].
55 Ponadto porównanie całościowego wrażenia wywieranego przez kolidujące ze sobą wzory powinno stanowić syntezę i nie może ograniczać się do analitycznego porównania wykazu podobieństw i różnic [wyrok z dnia 29 października 2015 r., Roca Sanitario/OHIM – Villeroy & Boch (Kran z jednym uchwytem), T‑334/14, niepublikowany, EU:T:2015:817, pkt 58].
56 Co więcej, ponieważ elementy słowne i graficzne widniejące na rozpatrywanych wzorach są znakami lub oznaczeniami odróżniającymi umieszczonymi na produkcie w celu wskazania jego pochodzenia, niemającymi charakteru ozdobnego lub dekoracyjnego i niestanowiącymi cech produktu, z których wynika postać danych produktów w rozumieniu art. 3 lit. a) i b) rozporządzenia nr 6/2002, elementy te są pozbawione znaczenia w ramach porównywania całościowego wrażenia dla celów ustalenia indywidualnego charakteru zakwestionowanego wzoru [zob. podobnie wyrok z dnia 10 listopada 2021 r., Sanford/EUIPO – Avery Zweckform (Etykiety), T‑443/20, EU:T:2021:767, pkt 80].
57 Na wstępie należy zauważyć, że jak wynika z pkt 31 i 48 powyżej, należy wziąć pod uwagę objęte zrzeczeniem się elementy występujące we wcześniejszych wzorach D 1–D 5, jako że zostały one ujawnione i przedstawione w sposób jasny i precyzyjny, a porównanie rozpatrywanych wzorów nie może ograniczać się, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, do porównania między sobą podeszew.
58 Ponadto, jak wynika z pkt 37 powyżej, w ramach całościowego wrażenia odnoszącego się do rozpatrywanych wzorów nie należy przypisywać większego znaczenia tej lub innej części buta w szczególności.
– W przedmiocie porównania zakwestionowanego wzoru z wcześniejszymi wzorami D 1 i D 2
59 Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 34 zaskarżonej decyzji, że rozpatrywane wzory są zbieżne jedynie z uwagi na obecność pięciu par dziurek na sznurowadła i teksturowanej podeszwy o malejącej grubości, a różnice między nimi wystarczają do wywołania u poinformowanego użytkownika odmiennych całościowych wrażeń.
60 W tym względzie Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 35 zaskarżonej decyzji, że zakwestionowany wzór odróżnia się od wcześniejszych wzorów D 1 i D 2 w szczególności z uwagi na obecność cholewki z nisko wyciętym kołnierzem, podniesioną zakładką za kostką, wydatnym językiem, tylną pętelką, pętelką służącą umocowaniu sznurowadeł na języku i zdobieniem w gradacji kolorów od najciemniejszego przy czubku do najjaśniejszego przy pięcie, z kilkoma elementami o podłużnym kształcie po bokach. Ponadto zakwestionowany wzór ukazuje sznurowadła wiązane na krzyż, które nadają mu wygląd bardziej sportowy niż wygląd wzorów D 1 i D 2.
61 Izba Odwoławcza wskazała również w pkt 35 i 36 zaskarżonej decyzji, że w przeciwieństwie do zakwestionowanego wzoru wcześniejsze wzory D 1 i D 2 ukazują dwie odrębne wstawki na tylniku i na palcach, a podeszwa składa się tylko z jednej warstwy, która nie wystaje poza piętę i która nie wydaje się zwężać na palcach.
62 Należy potwierdzić powyższe ustalenia Izby Odwoławczej.
63 Jest prawdą, że rozpatrywane wzory mogą mieć pewne wspólne cechy wizualne, w szczególności w odniesieniu do tekstury podeszwy wcześniejszego wzoru D 1. Jednakże zakwestionowany wzór różni się zasadniczo od wcześniejszych wzorów D 1 i D 2 zdobieniem cholewki, nisko wyciętym kołnierzem, obecnością podeszwy zewnętrznej, podeszwą grubą na pięcie i cieniejącą ku czubowi oraz wreszcie wystającą poza piętę międzypodeszwą składającą się z dwóch warstw, z wydatną linią między nimi. Te zasadnicze różnice wystarczają zaś, aby nadać rozpatrywanym wzorom odrębne całościowe wrażenie, którego nie przeoczy poinformowany użytkownik wykazujący wysoki poziom uwagi.
64 Argumenty skarżącej nie pozwalają na podważenie powyższych rozważań.
65 Skarżąca oparła się bowiem wyłącznie na porównaniu między podeszwami w rozpatrywanych wzorach, podnosząc, że mają one te same wspólne cechy, do których zaliczają się w szczególności: podeszwa zwężająca się lekko od pięty do czubka buta, gdzie zakrzywia się nieznacznie ku górze, powierzchnia mająca strukturę porównywalną z polistyrenem, różne poszczególne moduły umieszczone jeden przy drugim w jednolitym białym kolorze, struktura rozciągająca się jednolicie na cały widok boczny podeszwy oraz podeszwa opierająca się na podeszwie zewnętrznej.
66 Jednakże różnice wskazane w pkt 63 powyżej są bardziej znaczące niż wspólne cechy określone przez skarżącą i wystarczają do wywołania odmiennych całościowych wrażeń w odniesieniu do rozpatrywanych wzorów. Wniosek ten opiera się w szczególności na okoliczności, że w przeciwieństwie do oceny skarżącej ocena Izby Odwoławczej nie opiera się wyłącznie na porównaniu podeszew i że cholewki w rozpatrywanych wzorach wykazują istotne różnice, które pozwalają na wywołanie u poinformowanego użytkownika odmiennego całościowego wrażenia.
67 Ponadto, co się tyczy argumentu skarżącej, zgodnie z którym Izba Odwoławcza niesłusznie wzięła pod uwagę ułożenie sznurowadeł w całościowym wrażeniu wywoływanym przez rozpatrywane wzory, należy stwierdzić, że taki argument – nawet jeśliby uznać go za wykazany – nie może podważyć powyższych wniosków, ponieważ odmienne ułożenie sznurowadeł między wspomnianymi wzorami jedynie nieznacznie wpływa na wynikające z nich całościowe wrażenie.
– W przedmiocie porównania zakwestionowanego wzoru z wcześniejszymi wzorami D 3–D 5
68 Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 39 zaskarżonej decyzji, że zakwestionowany wzór odróżnia się od rozpatrywanych wcześniejszych wzorów w szczególności zdobieniem w gradacji kolorów od najciemniejszego przy czubku do najjaśniejszego przy pięcie, z kilkoma elementami o podłużnym kształcie po bokach, tylną pętelką, pętelką służącą umocowaniu sznurowadeł na języku i płaskimi sznurowadłami związanymi na krzyż. Co więcej, zakwestionowany wzór ukazuje zakładkę za kostką, a nosek jest szerszy i grubszy niż we wcześniejszych wzorach D 3–D 5.
69 Izba Odwoławcza wskazała również w tym samym punkcie, że w przeciwieństwie do zakwestionowanego wzoru wcześniejsze wzory ukazują dwie odrębne wstawki na tylniku i na palcach, a sznurowadła mają proste sznurowanie.
70 Co się tyczy w szczególności podeszwy, Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 40 zaskarżonej decyzji, że zakwestionowany wzór ukazuje podeszwę z dwiema odrębnymi warstwami i wydatną wypustką na pięcie oraz że łączy się ona gładko z cholewką. Natomiast podeszwy we wcześniejszych wzorach D 3–D 5 składają się z jednej warstwy, a ich wypustka na pięcie jest mniejsza niż w zakwestionowanym wzorze. Co więcej, podeszwa zewnętrzna zakwestionowanego wzoru zakrywa całość podstawy podeszwy i ma spiczasty bieżnik, podczas gdy podeszwa zewnętrzna wcześniejszego wzoru D 4 zakrywa jedynie pewną część, a podeszwa zewnętrzna we wcześniejszym wzorze D 3 ma mniej elementów bieżnika. Natomiast wcześniejszy wzór D 5 nie ma podeszwy zewnętrznej z bieżnikiem.
71 W konsekwencji Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 41 zaskarżonej decyzji, że całościowe wrażenie wywoływane u poinformowanego użytkownika przez zakwestionowany wzór jest odmienne od poszczególnych wrażeń wywoływanych przez wcześniejsze wzory D 3–D 5.
72 Należy potwierdzić powyższe ustalenia Izby Odwoławczej.
73 Jest prawdą, że rozpatrywane wzory mogą mieć pewne wspólne cechy wizualne. Jednakże zakwestionowany wzór różni się zasadniczo od wcześniejszych wzorów D 3–D 5 zdobieniem cholewki, nisko wyciętym kołnierzem, podeszwą grubą na pięcie i cieniejącą ku czubowi oraz wreszcie międzypodeszwą składającą się z dwóch warstw, z wydatną linią między nimi. Te zasadnicze różnice wystarczają zaś, aby nadać rozpatrywanym wzorom odrębne całościowe wrażenie, którego nie przeoczy poinformowany użytkownik wykazujący wysoki poziom uwagi.
74 Argumenty skarżącej nie pozwalają na podważenie powyższych rozważań.
75 Podkreślone przez skarżącą wspólne cechy rozpatrywanych wzorów, przedstawione mutatis mutandis w pkt 65 powyżej, nie pozwalają bowiem na zrównoważenie odmiennego całościowego wrażenia wspomnianych wzorów. Wniosek ten wynika w szczególności z okoliczności, że ocena Izby Odwoławczej nie opiera się wyłącznie na porównaniu podeszew i że cholewki w rozpatrywanych wzorach wykazują istotne różnice, które pozwalają na wywołanie u poinformowanego użytkownika odmiennego całościowego wrażenia.
76 Ponadto, jak stwierdzono już w pkt 67 powyżej, wzięcie pod uwagę ułożenia sznurowadeł we wspomnianych wzorach nie może podważyć stwierdzenia, że zakwestionowany wzór wywiera odmienne całościowe wrażenie w stosunku do wcześniejszych wzorów D 3–D 5.
– W przedmiocie porównania zakwestionowanego wzoru z wcześniejszymi wzorami D 6 i D 7
77 W pkt 42 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza podniosła, że rozpatrywane wzory wykazują różnice w odniesieniu do cholewki. W szczególności wskazała ona, że wcześniejszy wzór D 6 ukazuje pasek mający szeroką poziomą podstawę i zwężający się w cienką linię na boku oraz że wcześniejszy wzór D 7 ukazuje kontrastujący trójkąt po boku, tworzony przez przednią część cholewki i obramowany kilkoma równoległymi liniami. Natomiast zakwestionowany wzór ukazuje zdobienie w gradacji kolorów od najciemniejszego przy czubku do najjaśniejszego przy pięcie, z kilkoma elementami o podłużnym kształcie po bokach oraz elementem słownym widniejącym na języku.
78 Co się tyczy konfiguracji cholewki, Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 43 zaskarżonej decyzji, że zakwestionowany wzór ukazuje pięć par dziurek, płaskie sznurowadła zawiązane na krzyż oraz pętelkę służącą umocowaniu sznurowadeł na języku buta. Izba Odwoławcza wskazała natomiast, że we wcześniejszych wzorach D 6 i D 7 pojawiają się jedynie trzy pary dziurek i różnice w odniesieniu do pętelek na sznurowadła, jako że we wcześniejszym wzorze D 6 na przedniej stronie języka widnieje gruby pasek, a we wzorze D 7 nie ma żadnej pętelki, oraz że mają one również pętelkę na szczycie języka. Ponadto cholewka wzoru jest grubsza i bardziej zakrzywiona niż cieńsza i bardziej spiczasta cholewka we wzorach D 6 i D 7.
79 Wreszcie, co się tyczy dolnej części podeszwy, Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 44 zaskarżonej decyzji, że zakwestionowany wzór ukazuje szczególny motyw składający się z kontrastujących prostokątnych plam, podczas gdy wcześniejsze wzory D 6 i D 7 zawierają, odpowiednio, pewną liczbę pasków i linii oraz rozproszony motyw kontrastujących plam w kształcie trójkątnym. Izba Odwoławcza uznała zatem, że z uwagi na te motywy zakwestionowany wzór ukazuje wydatny bieżnik na podeszwie zewnętrznej, podczas gdy wcześniejszy wzór D 7 wydaje się mieć mniejszy i gładszy bieżnik, a wcześniejszy wzór D 6 nie ukazuje żadnego bieżnika.
80 Izba Odwoławcza stwierdziła zatem w pkt 45 zaskarżonej decyzji, że zakwestionowany wzór wywołuje u poinformowanego użytkownika odmienne całościowe wrażenie.
81 Należy potwierdzić powyższe ustalenia Izby Odwoławczej.
82 Jest prawdą, że rozpatrywane wzory mogą mieć pewne wspólne cechy wizualne, w szczególności w odniesieniu do tekstury podeszwy wcześniejszego wzoru D 6. Jednakże zakwestionowany wzór różni się zasadniczo od wcześniejszego wzoru D 6 obecnością podeszwy zewnętrznej, zdobieniem cholewki, nisko wyciętym kołnierzem, brakiem wydatnego języka oraz wreszcie wystającą poza piętę międzypodeszwą składającą się z dwóch warstw z wydatną linią między nimi. Co się tyczy wcześniejszego wzoru D 7, zakwestionowany wzór różni się od niego zasadniczo dekoracją cholewki, niskim językiem, obecnością dziurek i wreszcie mniej wyciętym kołnierzem. Te zasadnicze różnice wystarczają zaś, aby nadać rozpatrywanym wzorom odrębne całościowe wrażenie, którego nie przeoczy poinformowany użytkownik wykazujący wysoki poziom uwagi.
83 Argumenty skarżącej nie pozwalają na podważenie powyższych rozważań.
84 Podkreślone przez skarżącą wspólne cechy rozpatrywanych wzorów, przedstawione mutatis mutandis w pkt 65 powyżej, nie pozwalają bowiem na zrównoważenie odmiennego całościowego wrażenia wywoływanego przez wspomniane wzory. W tym względzie skarżąca podniosła również, że podeszwa zewnętrzna w zakwestionowanym wzorze wykazuje te same cechy co podeszwa zewnętrzna we wcześniejszym wzorze D 7, jako że obie ukazują małe białe motywy na przedniej i tylnej części podeszwy. Jednakże, o ile jest prawdą, że porównanie spodu buta może dać wrażenie „déjà vu”, o tyle należy stwierdzić, że wrażenie to jest równoważone różnicami istniejącymi między rozpatrywanymi wzorami wymienionymi w pkt 82 powyżej.
85 Ponadto wbrew temu, co twierdzi skarżąca, należy zauważyć, że Izba Odwoławcza nie popełniła błędu w ocenie, gdy wzięła pod uwagę „pasek mający szeroką poziomą podstawę i zwężający się w cienką linię”, odpowiadający unijnemu znakowi towarowemu, ponieważ to oznaczenie graficzne wnosi znaczący wkład, w szczególności ze względu na swój rozmiar, do postaci wcześniejszego wzoru D 6, a zwłaszcza jego zdobienia (zob. podobnie wyrok z dnia 10 listopada 2021 r., Etykiety, T‑443/20, EU:T:2021:767, pkt 80).
86 Skarżąca zakwestionowała również okoliczność, że Izba Odwoławcza uznała, iż wcześniejsze wzory D 6 i D 7 nie ukazują pętelki służącej utrzymaniu sznurowadeł na języku. Co się zaś tyczy wcześniejszego wzoru D 6, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, Izba Odwoławcza wskazała w pkt 43 zaskarżonej decyzji, że jeśli chodzi o pętlę sznurowania, wzór ten jak najbardziej ukazuje gruby pasek na przedniej stronie języka. Co się tyczy wcześniejszego wzoru D 7, Izba Odwoławcza wskazała, że nie wydaje się, by miał on pętelkę. Nawet jeśli należy zaś zauważyć, podobnie jak uczyniła to skarżąca, że taka pętelka jak najbardziej widnieje we wcześniejszym wzorze D 7, to różni się ona znacznie od pętelki występującej w zakwestionowanym wzorze. Brak jej uwzględnienia nie może zatem podważyć stwierdzenia, że w oczach poinformowanego użytkownika zakwestionowany wzór wywołuje odmienne całościowe wrażenie.
87 Wreszcie wbrew temu, co twierdzi skarżąca, Izba Odwoławcza nie popełniła błędu w ocenie, stwierdzając w pkt 43 zaskarżonej decyzji, że zakwestionowany wzór ukazuje grubszą i bardziej zakrzywioną cholewkę niż cholewka we wcześniejszych wzorach D 6 i D 7. Ich cholewka wydaje się bowiem bardziej wydłużona i spłaszczona niż cholewka w zakwestionowanym wzorze. Co więcej, takie cechy w wystarczającym stopniu wynikają z rozpatrywanych wzorów i przyczyniają się do nadania im odmiennego całościowego wrażenia.
88 A zatem Izba Odwoławcza słusznie uznała, że zakwestionowany wzór wywołuje całościowe wrażenie odmienne od wrażenia wywoływanego przez wcześniejsze wzory D 1–D 7.
89 Z powyższego wynika, że żaden z wcześniejszych wzorów przywołanych przez skarżącą nie wywołuje takiego samego całościowego wrażenia jak wrażenie wywoływane przez zakwestionowany wzór oraz że zaskarżona decyzja nie jest dotknięta żadną podstawą stwierdzenia nieważności lub zmiany.
90 Należy zatem oddalić jedyny zarzut podniesiony przez skarżącą, a tym samym skargę w całości.
W przedmiocie kosztów
91 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
92 Ponieważ przeprowadzono rozprawę, a skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem EUIPO – obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (trzecia izba w składzie powiększonym)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Puma SE zostaje obciążona kosztami postępowania.
Schalin | Škvařilová-Pelzl | Nõmm |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 8 maja 2024 r.
Podpisy