Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Verwaltungsgericht Wiesbaden (Γερμανία) στις 2 Φεβρουαρίου 2022 – ΑΒ κατά Land Hessen

(Υπόθεση C-64/22)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Verwaltungsgericht Wiesbaden

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Προσφεύγων: ΑΒ

Καθού: Land Hessen

Προσεπικληθείσα: SCHUFA Holding AG

Προδικαστικά ερωτήματα

Έχει το άρθρο 77, παράγραφος 1, σε συνδυασμό με το άρθρο 78, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) 2016/679¹ την έννοια ότι η έκβαση της καταγγελίας ενώπιον της εποπτικής αρχής, η οποία κοινοποιείται στο υποκείμενο των δεδομένων,

α)    έχει τον χαρακτήρα απαντήσεως σε αναφορά; Στην περίπτωση αυτή, ο δικαστικός έλεγχος αποφάσεως εποπτικής αρχής επί καταγγελίας σύμφωνα με το άρθρο 78, παράγραφος 1, του ΓΚΠΔ περιορίζεται κυρίως στο εάν η αρχή επιλήφθηκε πράγματι της καταγγελίας, εξέτασε προσηκόντως το αντικείμενό της και ενημέρωσε τον καταγγέλλοντα για το αποτέλεσμα του ελέγχου,

ή

β)    πρέπει να θεωρηθεί ως διοικητική απόφαση επί της ουσίας; Στην περίπτωση αυτή, απόφαση εποπτικής αρχής επί καταγγελίας πρέπει να ελεγχθεί επί της ουσίας από το δικαστήριο σύμφωνα με το άρθρο 78, παράγραφος 1, του ΓΚΠΔ και στο πλαίσιο του εν λόγω ελέγχου το δικαστήριο μπορεί επίσης κατά περίπτωση, –όπως π.χ. σε περίπτωση μηδενικής διακριτικής ευχέρειας– να υποχρεώσει την εποπτική αρχή να λάβει συγκεκριμένο μέτρο κατά την έννοια του άρθρου 58 του ΓΚΠΔ.

Είναι η αποθήκευση δεδομένων που γίνεται από γραφείο οικονομικών πληροφοριών, στο πλαίσιο της οποίας δεδομένα που προέρχονται από δημόσιο μητρώο, όπως από τις «εθνικές βάσεις δεδομένων» κατά την έννοια του άρθρου 79, παράγραφοι 4 και 5, του κανονισμού (ΕΕ) 2015/848¹ αποθηκεύονται χωρίς να συντρέχει συγκεκριμένος λόγος, προκειμένου να είναι δυνατή η παροχή πληροφοριών σε περίπτωση υποβολής σχετικού αιτήματος, συμβατή με τα άρθρα 7 και 8 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 12ης Δεκεμβρίου 2007 (Χάρτης, ΕΕ C 303 σ. 1);

3α.    Είναι κατ’ αρχήν νόμιμη η ύπαρξη ιδιωτικών παράλληλων βάσεων δεδομένων (ιδίως βάσεων δεδομένων γραφείου οικονομικών πληροφοριών), οι οποίες έχουν δημιουργηθεί πέραν των κρατικών βάσεων δεδομένων και στις οποίες τα δεδομένα που προέρχονται από τις κρατικές βάσεις δεδομένων (εν προκειμένω οι ανακοινώσεις αφερεγγυότητας) αποθηκεύονται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από το προβλεπόμενο στο στενό πλαίσιο του κανονισμού (ΕΕ) 2015/848 σε συνδυασμό με το εθνικό δίκαιο;

3β.    Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο σκέλος του τρίτου ερωτήματος, προκύπτει από το δικαίωμα στη λήθη που προβλέπεται στο άρθρο 17, παράγραφος 1, στοιχείο δ΄, του ΓΚΠΔ ότι τα εν λόγω δεδομένα πρέπει να διαγράφονται, όταν έχει λήξει η προβλεπόμενη για το δημόσιο μητρώο διάρκεια επεξεργασίας;

4.    Στον βαθμό που το άρθρο 6, παράγραφος 1, πρώτο εδάφιο, στοιχείο στ΄, του ΓΚΠΔ μπορεί να ληφθεί υπόψη ως μοναδική νομική βάση για την αποθήκευση δεδομένων από ιδιωτικά γραφεία οικονομικών πληροφοριών, συμπεριλαμβανομένων και των αποθηκευμένων σε δημόσια μητρώα δεδομένων, πρέπει να γίνει δεκτή η ύπαρξη εννόμου συμφέροντος γραφείου οικονομικών πληροφοριών, στην περίπτωση που το εν λόγω γραφείο αποκτά τα δεδομένα από τον δημόσιο κατάλογο χωρίς να συντρέχει συγκεκριμένος λόγος, ώστε να μπορεί στη συνέχεια να τα έχει στη διάθεσή του σε περίπτωση υποβολής σχετικού αιτήματος παροχής πληροφοριών;

5.    Μπορούν οι κώδικες συμπεριφοράς που έχουν εγκριθεί από τις εποπτικές αρχές σύμφωνα με το άρθρο 40 του ΓΚΠΔ και προβλέπουν προθεσμίες εξετάσεως και διαγραφής, οι οποίες υπερβαίνουν τις περιόδους αποθηκεύσεως που ισχύουν για το δημόσιο μητρώο, να καταργούν τη στάθμιση που έχει γίνει σύμφωνα με το άρθρο 6, παράγραφος 1, πρώτο εδάφιο, στοιχείο στ΄, του ΓΚΠΔ;

____________

¹     Κανονισμός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 27ης Απριλίου 2016, για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και για την ελεύθερη κυκλοφορία των δεδομένων αυτών και την κατάργηση της οδηγίας 95/46/ΕΚ (Γενικός Κανονισμός για την Προστασία Δεδομένων) (EE 2016, L 119, σ. 1).

¹     Κανονισμός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 20ής Μαΐου 2015, περί των διαδικασιών αφερεγγυότητας (ΕΕ 2015, L 141, σ. 19).