POSTANOWIENIE SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (druga izba)
z dnia 11 maja 2006 r.(*)
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zakres obowiązku badania sprawy – Konwersja zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego na zgłoszenie krajowego znaku towarowego – Artykuł 58 rozporządzenia (WE) nr 40/94
W sprawie T‑194/05
TeleTech Holdings, Inc., z siedzibą w Denver, Kolorado (Stany Zjednoczone), reprezentowana przez A. Gould i przez M. Blaira, solicitors,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez D. Botisa, działającego w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest
Teletech International SA, z siedzibą w Paryżu (Francja), reprezentowana przez adwokatów J.‑F. Adelle'a i F. Zimeray'a,
interwenient,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 3 marca 2005 r. (R 497/2004‑1), wydaną w związku z postępowaniem w sprawie sprzeciwu między TeleTech Holdings, Inc. a Teletech International SA,
SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI
WSPÓLNOT EUROPEJSKICH (druga izba),
w składzie: J. Pirrung, prezes, A.W.H. Meij i I. Pelikánová, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 9 maja 2005 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez OHIM w sekretariacie Sądu w dniu 10 października 2005 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez interwenienta w sekretariacie sądu w dniu 7 października 2005 r.,
wydaje następujące
Postanowienie
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 14 maja 2001 r. interwenient wniósł do Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) o rejestrację słownego oznaczenia TELETECH INTERNATIONAL w charakterze wspólnotowego znaku towarowego dla usług należących do klas 35, 38 i 42 Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., zrewidowanego i zmienionego.
2 W dniu 24 czerwca 2002 r. skarżąca wniosła, na podstawie art. 42 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1), sprzeciw wobec rejestracji tego wspólnotowego znaku towarowego. Sprzeciw został skierowany względem wszystkich usług wskazanych w poprzednim punkcie i opierał się między innymi na prawdopodobieństwie wprowadzenia w błąd w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, istniejącym w odniesieniu do zgłoszonego znaku towarowego i następującymi wcześniejszymi znakami towarowymi:
– słowny wspólnotowy znak towarowy TELETECH GLOBAL VENTURES,
– brytyjski słowny krajowy znak towarowy TELETECH.
3 Decyzją z dnia 23 kwietnia 2004 r. Wydział Sprzeciwów uwzględnił sprzeciw, stwierdzając, że w odniesieniu do zgłoszonego znaku towarowego i wcześniejszego brytyjskiego znaku towarowego istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd. Nie uznał on za konieczne zbadania pozostałych z podnoszonych podstaw odmowy rejestracji, wskazując, że istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odniesieniu do wcześniejszego brytyjskiego znaku towarowego wystarcza, by dokonać odmowy wnioskowanej rejestracji.
4 W dniu 23 czerwca 2004 r., na podstawie art. 57–62 rozporządzenia nr 40/94, skarżąca wniosła do OHIM odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów. Wskazała ona, że odwołanie to nie dotyczy odrzucenia zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego jako takiego, ale odnosi się do odmowy zbadania pozostałych z podnoszonych podstaw odmowy rejestracji.
5 Decyzją R 497/22004‑1 z dnia 3 marca 2005 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Pierwsza Izba Odwoławcza odrzuciła odwołanie jako niedopuszczalne. Stwierdziła ona, że ponieważ odmowa rejestracji zgłoszonego wspólnotowego znaku towarowego dotyczyła całości zgłoszenia, decyzja Wydziału Sprzeciwów uwzględniła wszystkie żądania skarżącej.
Żądania stron
6 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji,
– przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wydziałowi Sprzeciwów, tak aby orzekł on również w przedmiocie podstawy odmowy rejestracji opartej na wcześniejszym wspólnotowym znaku towarowym,
– obciążenie OHIM kosztami poniesionymi przez nią w związku z postępowaniami przed Sądem i Izbą Odwoławczą.
7 OHIM wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi,
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
8 Interwenient wnosi o oddalenie skargi.
Co do prawa
9 Zgodnie z art. 111 regulaminu Sądu, jeżeli skarga jest oczywiście niedopuszczalna albo oczywiście pozbawiona podstawy prawnej, Sąd, po wysłuchaniu rzecznika generalnego, może bez dalszych czynności procesowych podjąć decyzję, wydając postanowienie z uzasadnieniem.
10 W niniejszej sprawie Sąd uznaje, że akta dostarczają mu wystarczających informacji, i na podstawie wyżej wymienionego przepisu postanawia podjąć decyzję bez dokonania dalszych czynności procesowych.
Argumenty stron
11 Na poparcie skargi skarżąca podnosi zasadniczo jedyny zarzut, oparty na naruszeniu art. 58 rozporządzenia nr 40/94. Zarzut ten dzieli się na dwie części. W pierwszej części skarżąca podważa sposób rozumowania przyjęty w wyroku Sądu z dnia 16 września 2004 r. w sprawie T‑342/02 Metro-Goldwyn-Mayer Lion przeciwko OHIM – Moser Grupo Media (Moser Grupo Media), Zb.Orz. str. II‑3191. W drugiej części zarzutu podnosi ona, że okoliczności faktyczne niniejszego sporu różnią się od okoliczności sprawy, w której został wydany ten wyrok.
12 W ramach pierwszej części zarzutu skarżąca zwraca uwagę, że w pkt 44 ww. wyroku w sprawie Moser Grupo Media Sąd oparł się na toku rozumowania przyjętym w pkt 33 wyroku Sądu z dnia 17 września 1992 r. w sprawie T‑138/89 NBV i NVB przeciwko Komisji, Rec. str. II‑2181. Skarżąca twierdzi, że sytuacja prawna skarżących w sprawie NBV i NVB przeciwko Komisji różniła się od sytuacji, w której znajduje się ona w niniejszym przypadku, gdyż uzasadnienie decyzji Wydziału Sprzeciwów zmieniło jej sytuację prawną.
13 Utrzymuje ona, że zgłaszający wspólnotowy znak towarowy, którego zgłoszenie zostanie odrzucone w następstwie wniesienia sprzeciwu przez właściciela wspólnotowego znaku towarowego, nie może wnieść o jego konwersję na zgłoszenie krajowego znaku towarowego na mocy art. 108 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 40/94. Zdaniem skarżącej w takim przypadku podstawy odmowy rejestracji zgłoszonego znaku towarowego stosują się do całego obszaru Wspólnoty, tak więc jego konwersja na krajowy znak towarowy nie byłaby możliwa z uwagi na art. 108 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 40/94.
14 Ponadto o ile odrzucenie zgłoszenia znaku towarowego oparte na wcześniejszym wspólnotowym znaku towarowym uniemożliwia zgłaszającemu powołanie się na pierwszeństwo zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego we wszystkich państwach członkowskich, o tyle odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego oparte jedynie na istnieniu wcześniejszego krajowego znaku towarowego umożliwia zgłaszającemu znak towarowy powołanie się, w drodze wniosku o konwersję, na bardziej korzystną datę pierwszeństwa niż w przypadku złożenia zgłoszeń krajowych znaków towarowych po dokonaniu takiej odmowy.
15 Skarżąca dodaje, że celem rozporządzenia nr 40/94 jest przekonanie przedsiębiorców, by zmienili system krajowej ochrony zarejestrowanych znaków towarowych na wspólnotowy system jednolitej ochrony znaku towarowego we wszystkich państwach członkowskich. W tym zakresie odsyła ona do motywu pierwszego i art. 34 tego rozporządzenia.
16 W drugiej części jedynego zarzutu skarżąca wskazuje na trzy różnice o charakterze faktycznym istniejące między niniejszą sprawą i okolicznościami będącymi podstawą wydania ww. wyroku w sprawie Moser Grupo Media.
17 Po pierwsze, w sprawie, w której wydano ten wyrok, odrzucenie przez Wydział Sprzeciwów zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego na podstawie jedynie niektórych ze wskazanych na poparcie sprzeciwu wcześniejszych krajowych znaków towarowych wynikało z trudności związanych z ustaleniem istnienia innych z podniesionych krajowych znaków towarowych. W odniesieniu do wcześniejszego wspólnotowego znaku towarowego TELETECH GLOBAL VENTURES, wskazanego przez skarżącą na poparcie sprzeciwu, nie wystąpiła jakakolwiek trudność tego typu. Podobnie w sprawie Moser Grupo Media, w której wydano ww. wyrok, strona wnosząca sprzeciw opierała się na zgłoszeniu wspólnotowego znaku towarowego, podczas gdy podnoszony w niniejszej sprawie wspólnotowy znak towarowy został już zarejestrowany.
18 Po drugie, w sprawie Moser Grupo Media, w której wydano ww. wyrok, skarżąca zarzucała Wydziałowi Sprzeciwów, że nie oparł on odrzucenia zgłoszenia znaku towarowego na istnieniu wszystkich krajowych znaków towarowych wskazanych na poparcie sprzeciwu, podczas gdy w niniejszej sprawie Wydziałowi Sprzeciwów zarzuca się pominięcie wcześniejszego wspólnotowego znaku towarowego.
19 Po trzecie, skarżąca zwraca uwagę, że wcześniejszy wspólnotowy znak towarowy TELETECH GLOBAL VENTURES był przedmiotem decyzji o częściowym unieważnieniu znaku w odniesieniu do znacznej części usług, dla których został on zarejestrowany [decyzja Wydziału Unieważnień OHIM z dnia 22 lutego 2001 r., utrzymana w mocy decyzją Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 28 maja 2003 r., zaskarżoną przed Sądem; zob. również wyrok Sądu z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie T‑288/03 TeleTech Holdings przeciwko OHIM – Teletech International (TELETECH GLOBAL VENTURES), Zb.Orz. str. II‑1767, odwołanie w toku, na mocy którego oddalono skargę skarżącej na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej]. Skarżąca podnosi, że jeśli ta decyzja o unieważnieniu stanie się prawomocna, to nie będzie ona mogła powoływać się na wcześniejszy wspólnotowy znak towarowy TELETECH GLOBAL VENTURES w ramach procedury konwersji i w krajowych postępowaniach w sprawie rejestracji znaku towarowego. Z kolei skarżąca uważa, że gdyby Wydział Sprzeciwów oparł odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego na istnieniu wcześniejszego wspólnotowego znaku towarowego, dokonanie przez interwenienta konwersji zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego na zgłoszenie krajowych znaków towarowych stałoby się niemożliwe na podstawie art. 108 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 40/94.
20 OHIM i interwenient kwestionują argumenty skarżącej.
Ocena Sądu
21 Zgodnie z art. 58 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 40/94 „[k]ażda strona w postępowaniu, dla której decyzja ma niekorzystny skutek, może wnieść odwołanie”.
22 Wynika z tego, że o ile decyzja określona w art. 58 rozporządzenia nr 40/94 uwzględnia żądania danej strony, nie ma ona legitymacji do wniesienia odwołania do izby odwoławczej, gdyż takie odwołanie byłoby w konsekwencji niedopuszczalne.
23 W niniejszej sprawie należy dokonać badania, czy Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła, że decyzja Wydziału Sprzeciwów w pełni uwzględniła żądania skarżącej.
24 W jedynym podniesionym zarzucie skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej, że nie uwzględniła ona okoliczności, iż na mocy art. 108 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 40/94 interwenient może wnieść o konwersję zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego na zgłoszenie krajowego znaku towarowego, przy czym taka konwersja byłaby wyłączona jedynie w stosunku do Zjednoczonego Królestwa, gdzie zgodnie z decyzją Wydziału Sprzeciwów podstawa odmowy rejestracji ma zastosowanie względem zgłoszenia znaku towarowego na mocy art. 108 ust. 2 lit. b) tego rozporządzenia. Natomiast gdyby Wydział Sprzeciwów uwzględnił sprzeciw w oparciu o prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd istniejące w odniesieniu do wcześniejszego wspólnotowego znaku towarowego i zgłoszonego oznaczenia, konwersja zgłoszenia znaku towarowego byłaby zdaniem skarżącej wyłączona we wszystkich państwach członkowskich Wspólnoty. Ponadto skarżąca podnosi, że wcześniejszemu wspólnotowemu znakowi towarowemu grozi unieważnienie, w związku z czym nie mogłaby ona powoływać się w przyszłości na ten znak towarowy na potrzeby podważenia rejestracji krajowych znaków towarowych TELETECH INTERNATIONAL.
25 W tym zakresie należy na wstępie przypomnieć, że zgodnie z motywem drugim rozporządzenia nr 40/94 wspólnotowy system znaków towarowych przyznaje przedsiębiorstwom prawo uzyskania w ramach jednolitego postępowania wspólnotowych znaków towarowych, które cieszą się jednolitą ochroną i które wywołują jednolite skutki na całym terytorium Wspólnoty, przy czym tak wyrażona zasada jednolitego charakteru wspólnotowego znaku towarowego ma zastosowanie, jeżeli rozporządzenie to nie stanowi inaczej.
26 W tym kontekście postępowanie w sprawie sprzeciwu ma na celu zapobieganie rejestracji wspólnotowych znaków towarowych pozostających w konflikcie z wcześniejszymi znakami towarowymi lub wcześniejszymi prawami (ww. wyrok w sprawie Moser Grupo Media, pkt 34). Wykładnia ta, będąca jedyną wykładnią umożliwiającą osiągnięcie celów rozporządzenia nr 40/94 (ww. wyrok w sprawie Moser Grupo Media, pkt 34), znalazła swój wyraz w art. 43 ust. 5 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 40/94, zgodnie z którym „[j]eżeli rozpatrywanie sprzeciwu ujawnia, że znak towarowy nie może być zarejestrowany w odniesieniu do niektórych lub wszystkich towarów lub usług, dla których zgłoszono wspólnotowy znak towarowy, zgłoszenie w odniesieniu do tych towarów lub usług odrzuca się”. Z przepisu tego wynika bowiem, że przedmiotem badania sprzeciwu jest ustalenie, czy w odniesieniu do wszystkich lub części towarów lub usług objętych zgłoszeniem, w stosunku do których rejestracja zgłoszonego znaku towarowego została zakwestionowana, istnieje podstawa odmowy rejestracji uzasadniająca odrzucenie zgłoszenia znaku towarowego.
27 Z przepisu tego nie wynika natomiast, że OHIM jest zobowiązany do oparcia odrzucenia zgłoszenia znaku towarowego na wszystkich podstawach odmowy rejestracji podniesionych na poparcie sprzeciwu i mogących uzasadniać odrzucenie zgłoszenia znaku towarowego. Celem postępowania w sprawie sprzeciwu jest bowiem umożliwienie przedsiębiorstwom wniesienia, w ramach jednolitego postępowania, sprzeciwu wobec zgłoszeń wspólnotowych znaków towarowych, z których mogłoby wynikać prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do ich wcześniejszych znaków towarowych lub wcześniejszych praw, a nie uregulowanie a priori możliwych konfliktów na szczeblu krajowym lub wspólnotowym (zob. w odniesieniu do konfliktów na szczeblu krajowym ww. wyrok w sprawie Moser Grupo Media, pkt 35).
28 W niniejszej sprawie, z uwagi na to, że Wydział Sprzeciwów odrzucił zgłoszenie znaku towarowego dla wszystkich towarów i usług, dla których wniesiono o rejestrację, w pełni uwzględnił on sprzeciw wniesiony przez skarżącą, zgodnie z art. 43 ust. 5 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 40/94.
29 W odniesieniu do przedstawionej przez skarżącą tezy, zgodnie z którą między postępowaniem w sprawie sprzeciwu a przysługującą zgłaszającemu wspólnotowy znak towarowy możliwością wystąpienia o konwersję jego zgłoszenia na zgłoszenie krajowego znaku towarowego należy stwierdzić ścisły związek, istotne wydaje się przypomnienie, że procedura konwersji zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego na zgłoszenie krajowego znaku towarowego stanowi wyłącznie uprawnienie zgłaszającego wspólnotowy znak towarowy (ww. wyrok w sprawie Moser Grupo Media, pkt 41). Ponadto fakt przekazania wniosku o konwersję właściwym urzędom krajowym na podstawie art. 109 ust. 3 rozporządzenia nr 40/94 nie oznacza, że procedura zgłoszenia znaku towarowego automatycznie zakończy się rejestracją. Na urzędach krajowych ciąży obowiązek badania ewentualnych podstaw odmowy rejestracji i skarżąca może co do zasady powoływać się przed tymi urzędami na swoje prawa. W konsekwencji należy stwierdzić, że interes, na który powołuje się skarżąca w celu wykazania legitymacji do wniesienia odwołania od decyzji Wydziału Sprzeciwów, dotyczy sytuacji prawnej przyszłej i niepewnej [ww. wyrok w sprawie Moser Grupo Media, pkt 43; zob. również podobnie wyrok Sądu z dnia 1 marca 2005 r. w sprawie T‑185/03 Fusco przeciwko OHIM – Fusco International (ENZO FUSCO), Zb.Orz. str. II‑715, pkt 70].
30 O ile ze względów spójności decyzji i ekonomiki procesowej art. 108 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 stanowi, że konwersja nie może mieć miejsca w celu ochrony w danym państwie członkowskim, w którym zgodnie z decyzją OHIM podstawy odmowy rejestracji mają zastosowanie do zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego, o tyle przepis ten nakłada na OHIM jedynie obowiązek dostosowania się do rozstrzygnięcia zawartego w takiej decyzji, jeśli została ona wydana. Natomiast brak jest podstaw, by zakładać, że przepis ten ma również na celu zobowiązanie jednostki orzekającej w sprawie sprzeciwu do zmiany rozstrzygnięcia swej decyzji, tak aby w możliwie szerokim zakresie uniemożliwić zgłaszającemu wspólnotowy znak towarowy złożenie wniosku o jego konwersję. W istocie, jak to słusznie podniósł OHIM, po pierwsze, gdyby prawodawca pragnął ściślej powiązać postępowanie w sprawie sprzeciwu z procedurą konwersji, dokonałby tego w sposób wyraźny. Po drugie, taka wykładnia byłaby oczywiście sprzeczna z wymogiem ekonomiki procesowej, ponieważ mogłaby ona doprowadzić do zobowiązania OHIM do badania licznych podstaw odmowy rejestracji, również w sytuacjach, gdy oczywiste jest, że tylko jedna z nich wystarczy do odrzucenia danego zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego.
31 Tezę skarżącej podważa również brzmienie zasady 21 ust. 2 i 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie Rady nr 40/94 (Dz.U. L 303, str. 1), dotyczącej rozpatrywania wielokrotnych sprzeciwów. Zgodnie z zasadą 21 ust. 2 tego rozporządzenia, „[j]eżeli ze wstępnego rozpatrzenia jednego lub kilku sprzeciwów [wniesionych w odniesieniu do tego samego zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego] wynika, że wspólnotowy znak towarowy, dla którego złożono wniosek o rejestrację, nie może zostać zarejestrowany w odniesieniu do niektórych lub wszystkich towarów lub usług, dla których wnioskuje się o rejestrację, [OHIM] może zawiesić inne postępowania w sprawie sprzeciwu”. Na mocy zasady 21 ust. 3 tego rozporządzenia, jeżeli decyzja o odrzuceniu zgłoszenia jest prawomocna, postępowania w sprawie sprzeciwu, które zostały zawieszone, uważa się za umorzone. OHIM słusznie utrzymuje, że jeżeli taki sposób postępowania jest dopuszczalny w przypadku sprzeciwów wielokrotnych, to a fortiori musi on być również dopuszczalny w przypadku podniesienia kilku podstaw odmowy rejestracji w jednym sprzeciwie.
32 Należy zauważyć ponadto, że skarżąca zakłada, iż odrzucenie zgłoszenia znaku towarowego z uwagi na istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odniesieniu do zgłoszonego znaku towarowego i wcześniejszego wspólnotowego znaku towarowego automatycznie skutkuje tym, że takie prawdopodobieństwo istnieje we wszystkich państwach członkowskich Wspólnoty. Nawet jeśli art. 8 rozporządzenia nr 40/94 nie zawiera unormowania podobnego do art. 7 ust. 2 tego rozporządzenia, zgodnie z którym dla odmowy rejestracji znaku towarowego wystarczy, że podstawa odmowy rejestracji istnieje tylko w części Wspólnoty, z jednolitego charakteru wspólnotowego znaku towarowego wynika, że odmowy rejestracji winno się dokonać również, gdy względna podstawa odmowy rejestracji istnieje tylko na części tego terytorium [wyroki Sądu z dnia 3 mars 2004 r. w sprawie T‑355/02 Mülhens przeciwko OHIM – Zirh International (ZIRH), Rec. str. II‑791, pkt 36, oraz z dnia 6 października 2004 r. w sprawach połączonych od T‑117/03 do T‑119/03 i T‑171/03 New Look przeciwko OHIM – Naulover (NLSPORT, NLJEANS, NLACTIVE i NLCollection), Zb.Orz. str. II‑3471, pkt 34]. A zatem wykluczenie możliwości konwersji zgłoszenia znaku towarowego w celu jego ochrony w państwie członkowskim, w którym nie istnieje jakakolwiek podstawa odmowy rejestracji, lub przynajmniej na terytorium, na którym taka podstawa nie została stwierdzona w danej decyzji OHIM, wydaje się zbyt daleko idące.
33 Po drugie, jeśli chodzi o argument, zgodnie z którym wcześniejszy wspólnotowy znak towarowy może zostać ostatecznie wykreślony z rejestru wspólnotowego w chwili przekazania ewentualnego wniosku o konwersję urzędom krajowym, uniemożliwiając w ten sposób skarżącej powołanie się na prawa związane z tym znakiem, OHIM słusznie wskazał, że wcześniejszy wspólnotowy znak towarowy skarżącej był już przedmiotem wniosku o unieważnienie w chwili wydania przez Wydział Sprzeciwów decyzji w przedmiocie sprzeciwu. W takim przypadku ewentualny obowiązek zbadania wszystkich z podnoszonych podstaw odmowy rejestracji doprowadziłby do zawieszenia postępowania do momentu zakończenia postępowania w sprawie unieważnienia, zgodnie z zasadą 20 ust. 6 rozporządzenia nr 2868/95 w obowiązującym wówczas brzmieniu. Takie zawieszenie postępowania byłoby tym bardziej konieczne, gdyby Wydział Sprzeciwów podzielał tezę skarżącej, zgodnie z którą między postępowaniem w sprawie sprzeciwu a procedurą konwersji istnieje ścisły związek.
34 W konsekwencji wskazywane przez skarżącą różnice o charakterze faktycznym między niniejszą sprawą a sprawą Moser Grupo Media, w której wydano ww. wyrok, winny być rozpatrywane w konkretnym kontekście. W istocie w tej ostatniej sprawie podnoszony na poparcie sprzeciwu wcześniejszy wspólnotowy znak towarowy nie był jeszcze zarejestrowany. W takim przypadku nie było konieczne dalsze przedłużanie postępowania poprzez zawieszenie go na podstawie zasady 20 ust. 6 rozporządzenia nr 2868/95, w obowiązującym wówczas brzmieniu, w celu oczekiwania na rejestrację wspólnotowego znaku towarowego (ww. wyrok w sprawie Moser Grupo Media, pkt 46). Ten sposób rozumowania można przenieść na przypadek wspólnotowego znaku towarowego będącego przedmiotem wniosku o unieważnienie, który został uwzględniony przez Wydział Unieważnień i izbę odwoławczą, ale wciąż nie stał się skuteczny na podstawie art. 62 ust. 3 rozporządzenia nr 40/94.
35 Po trzecie, w przypadku sprzeciwu opartego na istnieniu kilku wcześniejszych krajowych i wspólnotowych znaków towarowych OHIM nie jest w żaden sposób zobowiązany do przyznania pierwszeństwa tym ostatnim. Jak to wynika z motywu piątego rozporządzenia nr 40/94, wspólnotowe prawo znaków towarowych nie zastępuje ustawodawstw państw członkowskich w zakresie znaków towarowych i nie wydaje się uzasadnione, by od przedsiębiorstw wymagać składania wniosków o rejestrację swoich znaków towarowych jako wspólnotowych znaków towarowych. W konsekwencji argument skarżącej, zgodnie z którym celem rozporządzenia nr 40/94 jest przekonanie przedsiębiorców, by zmienili system krajowej ochrony zarejestrowanych znaków towarowych na wspólnotowy system jednolitej ochrony znaku towarowego we wszystkich państwach członkowskich, nie jest zasadny. W szczególności nawet jeśli art. 34 rozporządzenia nr 40/94, zgodnie z którym właściciel wspólnotowego znaku towarowego może powołać się na starszeństwo krajowego znaku towarowego, jeśli się go zrzeka lub zezwala na jego wygaśnięcie, ma na celu ułatwienie w praktyce zastąpienie krajowego znaku towarowego wspólnotowym znakiem towarowym, to wciąż pozostaje faktem, że przepis ten, stwarzając dla przedsiębiorców wyłącznie możliwość określonego działania, daleki jest od posiadania zakresu przypisywanego mu przez skarżącą. Jak to wynika w szczególności z art. 108–110 rozporządzenia nr 40/94, rozporządzenie to zawiera również przepisy, umożliwiające – odwrotnie – konwersję wspólnotowego znaku towarowego na krajowe znaki towarowe.
36 Wreszcie stwierdzeń tych nie podważa argument skarżącej, zgodnie z którym cytowane w pkt 44 wyroku w sprawie Moser Grupo Media wyroki nie dotyczą przypadków w pełni porównywalnych z niniejszą sprawą.
37 Z ogółu powyższych rozważań wynika, że Wydział Sprzeciwów w pełni uwzględnił żądania skarżącej, a tym samym nie była ona uprawniona do wniesienia odwołania do izby odwoławczej. W konsekwencji zaskarżona decyzja nie jest dotknięta błędem. Z uwagi na to, że jedyny zarzut skarżącej jest oczywiście bezzasadny, skargę należy oddalić bez konieczności badania dopuszczalności drugiego żądania skarżącej.
W przedmiocie kosztów
38 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem OHIM – obciążyć ją kosztami postępowania. Z uwagi na to, że interwenient nie wniósł o obciążenie skarżącej kosztami postępowania, pokrywa on własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD (druga izba)
postanawia, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Skarżąca zostaje obciążona kosztami postępowania, z wyłączeniem kosztów poniesionych przez interwenienta.
3) Interwenient pokrywa własne koszty.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 11 maja 2006 r.