WYROK SĄDU (szósta izba)
z dnia 16 grudnia 2015 r.(*)
EFOGR – Sekcja Gwarancji – EFRG i EFRROW – Wydatki wyłączone z finansowania – Wołowina i cielęcina – Mięso baranie i kozie – Tytoń – Artykuł 69 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 – Artykuł 31 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 – Artykuł 23 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 796/2004
W sprawie T‑241/13
Republika Grecka, reprezentowana przez I. Chalkiasa, S. Papaïoannou i A. Vasilopoulou, działających w charakterze pełnomocników,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez A. Marcoulli i D. Triantafyllou, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji 2013/123/UE z dnia 26 lutego 2013 r. wyłączającej z finansowania przez Unię Europejską niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. L 67, s. 20) w zakresie, w jakim wyłącza ona niektóre wydatki poniesione przez Republikę Grecką,
SĄD (szósta izba),
w składzie: S. Frimodt Nielsen, prezes, F. Dehousse (sprawozdawca) i A.M. Collins, sędziowie,
sekretarz: L. Grzegorczyk, administrator,
uwzględniając postępowanie pisemne i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 14 lipca 2015 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 29 listopada 2010 r., w wyniku dochodzenia przeprowadzonego w dniach od 17 do 20 kwietnia 2007 r., o numerze referencyjnym NAC/2007/004, Komisja Europejska powiadomiła Republikę Grecką, że zamierza wykluczyć z finansowania przez Unię Europejską niektóre wydatki poniesione przez to państwo członkowskie w dziedzinie wspólnej polityki rolnej (WPR) w odniesieniu do lat finansowych 2007, 2008 i 2009 (lata złożenia wniosku 2006 i 2007).
2 Sporne wydatki zostały poniesione przez Republikę Grecką z tytułu art. 69 rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników (Dz.U. L 270, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 3, t. 40, s. 269).
3 W dniu 3 stycznia 2011 r. Republika Grecka zwróciła się o rozpoczęcie procedury mającej na celu pogodzenie stanowisk stron, zgodnie z art. 31 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania WPR (Dz.U. L 209, s. 1).
4 W dniu 19 kwietnia 2011 r. organ pojednawczy wydał opinię o numerze referencyjnym 11/GR/467.
5 W dniu 23 lipca 2012 r. Komisja przedstawiła Republice Greckiej swoje ostateczne stanowisko (zwane dalej „ostatecznym stanowiskiem”).
6 W dniu 15 października 2012 r. zostało sporządzone przez Komisję i przedstawione państwom członkowskim sprawozdanie zbiorcze dotyczące wyników kontroli Komisji w związku z procedurą rozliczania zgodności rachunków na podstawie art. 7 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1258/1999 w sprawie finansowania WPR (Dz.U. L 160, s. 103 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 3, t. 25, s. 414) oraz art. 31 rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. (zwane dalej „sprawozdaniem zbiorczym”).
7 Decyzją wykonawczą 2013/123/UE z dnia 26 lutego 2013 r. wydaną w następstwie procedury rozliczania zgodności rachunków zastosowanej na podstawie art. 7 ust. 4 rozporządzenia nr 1258/1999 oraz, jeśli chodzi o wydatki poniesione po dniu 16 października 2006 r., art. 31 rozporządzenia nr 1290/2005 Komisja wyłączyła z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. L 67, s. 20, zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) z powodu ich niezgodności z zasadami Unii.
8 W decyzji tej Komisja w szczególności wyłączyła z finansowania przez Unię wydatki w kwocie 3 686 189,20 EUR poniesione przez greckie agencje płatnicze w sektorze wołowiny i cielęciny, sektorze mięsa baraniego i koziego oraz sektorze tytoniu w odniesieniu do lat finansowych 2007, 2008 i 2009 (lata złożenia wniosku 2006 i 2007) i zgłoszonych z tytułu EFORG, Sekcji Gwarancji, lub EFRG (zwanych dalej łącznie „funduszem”) z powodu ich niezgodności z zasadami Unii.
Przebieg postępowania i żądania stron
9 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 25 kwietnia 2013 r. Republika Grecka wniosła niniejszą skargę.
10 Postanowieniem prezesa Sądu z dnia 1 lipca 2013 r. sprawa została przydzielona szóstej izbie Sądu. W wyniku zmiany składu izb Sądu sędzia sprawozdawca został przeniesiony do ósmej izby, której w konsekwencji, w dniu 27 września 2013 r., została przydzielona niniejsza sprawa.
11 Postanowieniem prezesa Sądu z dnia 3 lutego 2015 r. niniejsza sprawa została przydzielona szóstej izbie i wyznaczony został nowy sędzia sprawozdawca.
12 Po zapoznaniu się ze sprawozdaniem sędziego sprawozdawcy Sąd (szósta izba) postanowił o otworzeniu ustnego etapu postępowania.
13 W dniu 27 maja 2015 r. w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 64 regulaminu postępowania przed Sądem z dnia 2 maja 1991 r. strony zostały wezwane do udzielenia odpowiedzi na określone pytania. Odpowiedziały one na to wezwanie w wyznaczonym terminie.
14 Na rozprawie w dniu 14 lipca 2015 r. wysłuchano wystąpień stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu.
15 Republika Grecka wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim jej ona dotyczy, zgodnie z tym, co zostało wskazane w skardze;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
16 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi jako bezzasadnej;
– obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.
Co do prawa
17 Na poparcie skargi Republika Grecka podnosi dwa zarzuty. Zarzut pierwszy dotyczy w istocie naruszenia art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003 i art. 31 rozporządzenia nr 1290/2005, jeśli chodzi o wydatki wyłączone w sektorze wołowiny i cielęciny i w sektorze mięsa baraniego i koziego. Zarzut drugi dotyczy w istocie naruszenia art. 23 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdrażania wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu administracji i kontroli przewidzianych w rozporządzeniu nr 1782/2003 (Dz.U. L 141, s. 18 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 3, t. 44, s. 243), błędnej oceny okoliczności faktycznych, niewystarczającego i wewnętrznie sprzecznego uzasadnienia oraz błędu co do okoliczności faktycznych, jeśli chodzi o wydatki wyłączone w sektorze tytoniu.
18 Na wstępie należy wskazać, że jak wynika z pism stron, Republika Grecka nie podważa zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Komisja wyłączyła z finansowania przez Unię wydatki poniesione przez greckie agencje płatnicze w sektorze wołowiny i cielęciny, sektorze mięsa baraniego i koziego oraz w sektorze tytoniu w odniesieniu do lat finansowych 2007, 2008 i 2009 (lata złożenia wniosku 2006 i 2007) w całkowitej kwocie 3 686 189,20 EUR.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003 i art. 31 rozporządzenia nr 1290/2005, jeśli chodzi o wydatki wyłączone w sektorze wołowiny i cielęciny oraz w sektorze mięsa baraniego i koziego
19 Zarzut pierwszy dzieli się w istocie na dwie części. W części pierwszej zarzutu Republika Grecka wskazuje naruszenie art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003. W części drugiej zarzutu Republika Grecka podnosi naruszenie art. 31 rozporządzenia nr 1290/2005.
W przedmiocie części pierwszej zarzutu pierwszego, dotyczącej naruszenia art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003
20 Republika Grecka twierdzi, że państwom członkowskim przysługują szerokie uprawnienia w zakresie wdrożenia środków dotyczących finansowania WPR przewidzianych w rozporządzeniu nr 1782/2003. Artykuł 69 wspomnianego rozporządzenia wpisuje się w tę logikę, ponieważ przewiduje, że państwa członkowskie mogą zachować do 10% ogólnej kwoty pomocy odpowiadającej każdemu z sektorów produktów, w celu przyznania dodatkowej płatności w tym samym sektorze z tytułu określonych rodzajów gospodarowania. Jeśli państwo członkowskie postanowi skorzystać z tej możliwości, tylko ono jest uprawnione, na podstawie przysługującego mu bardzo szerokiego marginesu uznania, do wskazania producentów produktów z określonych sektorów, którzy otrzymają rzeczoną pomoc, jak również warunków i szczegółowych rozwiązań dotyczących przyznania tej dodatkowej płatności. Wobec tego ewentualne uchybienie państwa członkowskiego będące wynikiem nieprawidłowości formalnych lub proceduralnych we wdrożeniu art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003, takie jak te, które zostały stwierdzone przez Komisję w niniejszym przypadku, nie może być powodem korekty finansowej. Republika Grecka podważa w szczególności to, że uchybienia wskazane przez Komisję mogły mieć wpływ na cele, do których zmierza art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003.
21 Komisja nie zgadza się z argumentami przedstawionymi przez Republikę Grecką.
22 Należy przypomnieć, że procedura rozliczania rachunków przedstawionych przez państwa członkowskie z tytułu wydatków finansowanych przez fundusz ma na celu stwierdzenie między innymi prawdziwości i prawidłowości wydatków. Co więcej, w ramach procedury rozliczania zgodności rachunków Komisja ma obowiązek zastosowania korekty finansowej, jeżeli wydatki, których finansowania dotyczy wniosek, nie zostały dokonane zgodnie z zasadami Unii. Taka korekta finansowa służy uniknięciu obciążenia funduszu kwotami, które zostały użyte do sfinansowania celu realizowanego przez odnośne uregulowania Unii [zob. wyrok z dnia 10 lipca 2014 r., Grecja/Komisja, T‑376/12, Zb.Orz. (Fragmenty), EU:T:2014:623, pkt 163 i przytoczone tam orzecznictwo].
23 Ponadto należy przypomnieć, że rozporządzenie nr 1782/2003 ma na celu umożliwienie przejścia od wsparcia produkcji do wsparcia producenta poprzez stopniowe zmniejszanie płatności bezpośrednich i wprowadzenie niepowiązanego z produkcją systemu wsparcia dochodowego, a mianowicie jednolitej płatności określanej na podstawie poprzednich uprawnień w okresie referencyjnym, w celu zwiększenia konkurencyjności rolników Unii. Wprowadzenie systemu płatności jednolitych wpisuje się w zreformowaną WPR, której jednym z głównych celów jest racjonalizacja i uproszczenie odpowiednich zasad Unii przy jednoczesnym osiągnięciu większej decentralizacji wdrażania polityki i pozostawieniu szerszego marginesu swobody państwom członkowskim oraz ich regionom (wyrok z dnia 19 września 2013 r., Panellinios Syndesmos Viomichanion Metapoiisis Kapnou, C‑373/11, Zb.Orz., EU:C:2013:567, pkt 17, 18).
24 Tytuł III rozporządzenia nr 1782/2003 zawiera podstawowe zasady odnoszące się do systemu płatności jednolitych. Zostało tam przewidziane, że rolnicy, którym przyznano w okresie referencyjnym płatność na mocy co najmniej jednego z systemów wsparcia, o których mowa w załączniku VI do rozporządzenia nr 1782/2003, mają prawo do wsparcia obliczonego na podstawie kwoty referencyjnej ustalanej dla każdego rolnika na podstawie średniej rocznej dla tego okresu całkowitych płatności otrzymanych z tytułu tych systemów. Suma kwot referencyjnych nie może być wyższa niż krajowy pułap ustalony dla każdego państwa członkowskiego w załączniku VIII do wspomnianego rozporządzenia.
25 Rozdział 5 tytułu III rozporządzenia nr 1782/2003 zawiera z kolei przepisy umożliwiające państwom członkowskim podjęcie decyzji między innymi o częściowym stosowaniu systemu płatności jednolitych. Państwa członkowskie mogą w ten sposób utrzymać niektóre płatności bezpośrednie związane z produkcją.
26 Artykuł 69 rozporządzenia nr 1782/2003 stanowi część tych ostatnich przepisów. Przewiduje on, że państwa członkowskie mogą zatrzymać do 10% składowej krajowych pułapów, odpowiadających każdemu z sektorów, o których mowa w załączniku VI do tego rozporządzenia, i dokonać, w ujęciu rocznym, dodatkowej płatności na rzecz rolników w sektorze lub sektorach, których dotyczy zatrzymanie. Wspomniana dodatkowa płatność jest przyznawana z tytułu określonych rodzajów gospodarowania, które mają istotne znaczenie dla ochrony lub poprawy środowiska naturalnego lub dla poprawy jakości i sprzedaży produktów rolnych.
27 Warunki przyznania dodatkowej płatności przewidzianej w art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003 zostały określone przez Komisję w art. 48 rozporządzenia (WE) nr 795/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiającym szczegółowe zasady w celu wdrożenia systemu jednolitych płatności określonego w rozporządzeniu nr 1782/2003 (Dz.U. L 141, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 3, t. 40, s. 269).
28 W niniejszym przypadku, jak wynika ze sprawozdania zbiorczego, Komisja stwierdziła, w odniesieniu do sektora wołowiny i cielęciny oraz sektora mięsa baraniego i koziego, luki zarówno w kontrolach kluczowych, jak i w kontrolach uzupełniających. Ponadto Komisja stwierdziła, że kryteria dopuszczalności do korzystania ze wsparcia zostały zmienione po zakończeniu roku składania wniosku 2006 w przypadku sektora wołowiny i cielęciny, i określone z opóźnieniem dla lat składania wniosku 2006 i 2007 w przypadku sektora mięsa baraniego i koziego. Wspomniane luki spowodowały ryczałtowe korekty finansowe w odniesieniu do lat finansowych 2007, 2008 i 2009 w przypadku sektora wołowiny i cielęciny i sektora mięsa baraniego i koziego, a także jednorazową korektę finansową, w odniesieniu do roku finansowego 2007, w przypadku sektora wołowiny i cielęciny.
29 Republika Grecka nie podważa ustaleń faktycznych Komisji powtórzonych w sprawozdaniu zbiorczym. Twierdzi ona w istocie, po pierwsze, że przysługiwało jej pewne pole manewru w ramach wdrażania art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003, a po drugie, że stwierdzone luki nie miały wpływu na cele, którym służy wspomniany art. 69.
30 W pierwszej kolejności należy wskazać, że dodatkowa płatność przewidziana w art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003 ma na celu z jednej strony motywowanie rolników – w charakterze wynagrodzenia za ich lepsze dostosowanie się do nowych wymogów WPR – do przestrzegania wymogów dotyczących poprawy jakości ich produktów i ochrony środowiska naturalnego, a z drugiej strony łagodzenie następstw, jakie w przypadku niektórych sektorów produktów wiążą się faktycznie z przejściem z systemu płatności bezpośrednich na system płatności jednolitych (ww. w pkt 23 wyrok Panellinios Syndesmos Viomichanion Metapoiisis Kapnou, EU:C:2013:567, pkt 47).
31 W tym kontekście art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003 przyznaje wszystkim państwom członkowskim pewien zakres swobody uznania przy dokonywaniu dodatkowych płatności w ramach reformy WPR. Niemniej jednak upoważnienie przyznane państwom członkowskim jest ściśle ograniczone i uzależnione od szeregu warunków o charakterze zarazem materialnym i proceduralnym (zob. podobnie ww. w pkt 23 wyrok Panellinios Syndesmos Viomichanion Metapoiisis Kapnou, EU:C:2013:567, pkt 23, 29).
32 W szczególności art. 48 ust. 6 rozporządzenia nr 795/2004, o którym jest mowa w sprawozdaniu zbiorczym w odniesieniu do sektora wołowiny i cielęciny oraz sektora mięsa baraniego i koziego (pkt 11.2.1.2 i 11.2.1.3 sprawozdania zbiorczego), stanowi, co następuje:
„Zainteresowane państwa członkowskie przekazują szczegółowe dane dotyczące płatności, które zamierzają przyznać, a w szczególności podają do wiadomości warunki kwalifikujące i odnośne sektory najpóźniej do dnia 1 sierpnia roku poprzedzającego pierwszy rok wdrażania systemu płatności jednolitych.
Wszelkie zmiany informacji, o których mowa w akapicie pierwszym, dokonywane są najpóźniej do dnia 1 sierpnia danego roku i dotyczą roku następnego. Są one niezwłocznie podawane do wiadomości Komisji, wraz z obiektywnymi kryteriami uzasadniającymi konieczność dokonania takich zmian. Jednakże państwo członkowskie nie może zmienić ani odnośnych sektorów, ani wartości procentowych odnośnego zatrzymania”.
33 Wspomniany obowiązek sprawia, że Komisja jest powiadomiona o warunkach kwalifikujących przyjętych przez państwa członkowskie. Pozwala on też upewnić się, że zainteresowane podmioty znają, przed rozpoczęciem roku składania wniosku, warunki, które umożliwią im dostęp do dodatkowej płatności przewidzianej w art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003. W tym względzie należy przypomnieć, że wspomniana płatność dodatkowa ma na celu w szczególności motywowanie rolników – w charakterze wynagrodzenia za ich lepsze dostosowanie się do nowych wymogów WPR – do przestrzegania wymogów dotyczących poprawy jakości ich produktów i ochrony środowiska naturalnego. Ta motywacyjna funkcja dodatkowej płatności może być skuteczna tylko wówczas, gdy warunki kwalifikujące dotyczące roku złożenia wniosku są wiadome zainteresowanym rolnikom przed rozpoczęciem tego roku i nie są zmieniane a posteriori. Tymczasem w niniejszym przypadku brak jest jakiejkolwiek podstawy, aby uznać, że zainteresowani rolnicy z sektora mięsa baraniego i koziego znali, we właściwym czasie, warunki kwalifikujące dotyczące lat złożenia wniosku 2006 i 2007, jak wskazał organ pojednawczy w pkt 6.3 swojego sprawozdania. Co więcej, w przypadku sektora wołowiny i cielęciny warunki kwalifikujące zostały zmienione po zakończeniu roku złożenia wniosku 2006.
34 Ponadto należy wskazać, że Komisja stwierdziła, oprócz uchybienia postanowieniom art. 48 ust. 6 rozporządzenia nr 795/2004, luki dotyczące zarazem kontroli kluczowych i kontroli uzupełniających na podstawie w szczególności art. 23 ust. 1, art. 25 i art. 28 ust. 1 lit. d) rozporządzenia nr 796/2004, jak również pkt 1C i pkt 4A załącznika I do rozporządzenia Komisji (WE) nr 885/2006 z dnia 21 czerwca 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia nr 1290/2005 (Dz.U. L 171, s. 90) w brzmieniu obowiązującym w czasie wystąpienia okoliczności faktycznych.
35 W tym względzie należy przypomnieć, że na państwach członkowskich ciąży obowiązek organizacji ogółu kontroli administracyjnych i kontroli na miejscu pozwalających na zapewnienie, że warunki materialne i formalne przyznania pomocy zostały prawidłowo spełnione. Jeżeli brak jest organizacji takiego ogółu kontroli lub jeżeli organizacja kontroli przez państwo członkowskie jest na tyle niedostateczna, że pozostawia wątpliwości co do przestrzegania tych warunków, Komisja jest uprawniona do nieuznania niektórych wydatków poniesionych przez dane państwo członkowskie (wyroki: z dnia 12 czerwca 1990 r., Niemcy/Komisja, C‑8/88, Rec, EU:C:1990:241, pkt 20, 21; z dnia 14 kwietnia 2005 r., Hiszpania/Komisja, C‑468/02, EU:C:2005:221, pkt 36; z dnia 30 września 2009 r., Portugalia/Komisja, T‑183/06, EU:T:2009:370, pkt 31).
36 Jeśli chodzi o zasady dotyczące ciężaru dowodu w dziedzinie rozliczania rachunków, Komisja ma obowiązek uzasadnić swoją decyzję, stwierdzając brak kontroli lub niedostatki w przeprowadzeniu ich przez państwo członkowskie, którego dotyczy decyzja. Niemniej jednak powinna ona nie tyle wykazać w wyczerpujący sposób niedostateczność kontroli przeprowadzonych przez administracje krajowe lub nieprawidłowość przekazanych przez nie danych, ile uzasadnić istnienie poważnych i racjonalnych wątpliwości, które ma co do tych kontroli lub co do tych danych. Zainteresowane państwo członkowskie ze swej strony nie może podważyć ustaleń Komisji bez wsparcia swych zarzutów dowodami wykazującymi istnienie wiarygodnego i działającego systemu kontroli. Jeśli nie zdoła ono wykazać, że ustalenia Komisji są nieprawidłowe, ustalenia te stanowią czynniki, które mogą zrodzić poważne wątpliwości co do wprowadzenia odpowiedniego i skutecznego systemu środków nadzoru i kontroli. Zdjęcie z Komisji tego obowiązku dowodowego uzasadnione jest faktem, że to właśnie państwo członkowskie jest w najlepszej sytuacji, by zgromadzić i zweryfikować dane niezbędne do rozliczenia rachunków europejskich funduszy rolniczych, i na nim ciąży w związku z tym obowiązek przedstawienia jak najbardziej szczegółowego i pełnego dowodu rzeczywistego przebiegu przeprowadzanych przez nie kontroli, danych liczbowych, a w razie konieczności – nieprawdziwości twierdzeń Komisji (wyroki: z dnia 11 stycznia 2001 r., Grecja/Komisja, C‑247/98, Rec, EU:C:2001:4, pkt 7–9; z dnia 6 marca 2001 r., Niderlandy/Komisja, C‑278/98, Rec, EU:C:2001:124, pkt 39–41; z dnia 24 lutego 2005 r., Grecja/Komisja, C‑300/02, Zb.Orz., EU:C:2005:103, pkt 33–36).
37 W niniejszym przypadku należy wskazać, że stwierdzone przez Komisję luki dotyczące kontroli kluczowych i kontroli uzupełniających w odniesieniu do sektora wołowiny i cielęciny oraz sektora mięsa baraniego i koziego są dowodem poważnych i racjonalnych wątpliwości, które miała Komisja co do ogółu kontroli administracyjnych i kontroli na miejscu, których Republika Grecka powinna była dokonać, aby upewnić się, że materialne i formalne warunki przyznania pomocy zostały prawidłowo spełnione. Ponadto należy stwierdzić, że Republika Grecka nie kwestionuje przed Sądem luk stwierdzonych przez Komisję w odniesieniu do sektora wołowiny i cielęciny oraz sektora mięsa baraniego i koziego. Wobec tego brak jest podstaw, które pozwalałyby podważyć decyzję Komisji o nieuznaniu niektórych wydatków poniesionych przez Republikę Grecką. Co więcej, należy wskazać, że w istocie, wbrew twierdzeniom Republiki Greckiej, pole manewru przysługującej jej w ramach art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003 nie zwalnia jej z ciążących na niej obowiązków, w szczególności z obowiązku upewnienia się o przestrzeganiu warunków przyznania spornej dodatkowej płatności obciążającej fundusz.
38 W drugiej kolejności należy wskazać, że w istocie, wbrew twierdzeniom Republiki Greckiej, uchybienia stwierdzone w niniejszym przypadku przez Komisję niewątpliwie mają wpływ na cele, do których zmierza art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003. Wynika to w szczególności z faktu, że zainteresowani rolnicy nie zostali we właściwym czasie powiadomieni o warunkach przyznania dodatkowej płatności, co pozbawiło ją funkcji motywacyjnej zakładanej przez art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003. Ponadto luki stwierdzone przez Komisję w odniesieniu do kontroli kluczowych i kontroli uzupełniających uniemożliwiają upewnienie się, że dodatkowe płatności obciążające fundusz rzeczywiście odpowiadają celom art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003. Wreszcie, w każdym wypadku należy wskazać, że stwierdzone przez Komisję luki polegały między innymi na zbyt późnym powiadomieniu o maksymalnej zawartości mikroflory w mleku owczym i kozim i na zmianie a posteriori minimalnej liczby ocieleń na producenta w odniesieniu do wołowiny i cielęciny. Tymczasem, jak słusznie podkreśla Komisja, luki te dotyczyły warunków kwalifikujących, które były ściśle związane z celami art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003.
39 W tej sytuacji, przy uwzględnieniu wszystkich tych okoliczności, Komisja mogła słusznie postanowić w niniejszym przypadku, że należy zastosować korektę finansową do płatności dokonanych przez greckie agencje płatnicze z tytułu art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003 w odniesieniu do sektora wołowiny i cielęciny oraz sektora mięsa baraniego i koziego.
40 Wobec powyższego część pierwszą zarzutu pierwszego należy oddalić jako bezzasadną.
W przedmiocie części drugiej zarzutu pierwszego, dotyczącej naruszenia art. 31 rozporządzenia nr 1290/2005
41 Republika Grecka podnosi, że jednym z warunków nałożenia korekty finansowej przewidzianych w art. 31 rozporządzenia nr 1290/2005 jest poniesienie przez fundusz straty. Tymczasem w niniejszym przypadku dodatkowe płatności przewidziane w art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003 nie są przyznawane powyżej krajowego pułapu bezpośrednich płatności, lecz wynikają z zatrzymania, które dotyczy producentów z tego samego sektora. Zdaniem Republiki Greckiej płatności te nie przynoszą więc funduszowi straty, wobec czego jeden z warunków przewidzianych w art. 31 rozporządzenia nr 1290/2005 nie jest spełniony. Według niej nałożona w niniejszym przypadku korekta finansowa powoduje bezpodstawne wzbogacenie funduszu, ponieważ 10%, o których mowa w art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003, zostaje zatrzymane w stosunku do rolników korzystających z bezpośredniego wsparcia w danym sektorze.
42 Komisja nie zgadza się z argumentami przedstawionymi przez Republikę Grecką.
43 Należy wskazać, że art. 31 ust. 2 rozporządzenia nr 1290/2005, do którego odnosi się w istocie Republika Grecka w swoich pismach, stanowi:
„Komisja dokonuje oszacowania kwot podlegających wyłączeniu z uwzględnieniem w szczególności stwierdzonego stopnia niezgodności. Komisja uwzględnia naturę i wagę naruszenia oraz stratę finansową poniesioną przez Wspólnotę”.
44 W niniejszym przypadku wystarczy stwierdzić, że wbrew temu, co w istocie twierdzi Republika Grecka, art. 31 ust. 2 rozporządzenia nr 1290/2005 nie ustanawia warunku uzależniającego każdą korektę od wykazania rzeczywistej straty poniesionej przez fundusz (zob. podobnie postanowienie z dnia 15 lipca 2014 r., Grecja/ Komisja, C‑71/13 P, EU:C:2014:2119, pkt 21). Powołanie się przez Republikę Grecką na ów przepis nie może zatem podważyć wniosków Komisji, które są oparte na braku zgodności dokonanych wydatków z zasadami Unii.
45 Ponadto nie można zgodzić się z argumentem Republiki Greckiej, że w niniejszym przypadku nastąpiło bezpodstawne wzbogacenie funduszu. Jak bowiem słusznie wskazuje w swoich pismach Komisja, dodatkowa płatność przyznana na podstawie art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003 jest finansowana przez fundusz. Wniosku tego nie zmienia okoliczność, że rezerwa w wysokości 10%, której dotyczy art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003, powstaje w rzeczywistości poprzez zmniejszenie kwoty jednorazowych płatności przyznawanych rolnikom z odnośnych sektorów. Argument Republiki Greckiej jest zatem oczywiście bezzasadny.
46 Wobec powyższego pierwszą część zarzutu pierwszego należy oddalić jako bezzasadną.
47 W konsekwencji zarzut pierwszy należy w całości oddalić.
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 23 rozporządzenia nr 796/2004, błędnej oceny okoliczności faktycznych, niewystarczającego i wewnętrznie sprzecznego uzasadnienia oraz błędu co do okoliczności faktycznych, jeśli chodzi o wydatki wyłączone w sektorze tytoniu
48 Zarzut drugi składa się w istocie z dwóch części. W części pierwszej zarzutu Republika Grecka wskazuje naruszenie art. 23 rozporządzenia nr 796/2004, błędną ocenę okoliczności faktycznych oraz niewystarczające i wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie. W części drugiej zarzutu Republika Grecka podnosi błąd co do okoliczności faktycznych.
W przedmiocie części pierwszej zarzutu drugiego, dotyczącej naruszenia art. 23 ust. 1 rozporządzenia nr 796/2004, błędnej oceny okoliczności faktycznych oraz niewystarczającego i wewnętrznie sprzecznego uzasadnienia
49 Republika Grecka wskazuje, że ryczałtowa korekta finansowa dokonana przez Komisję w sektorze tytoniu była oparta między innymi na braku kontroli w okresie około dwóch miesięcy w roku 2006. Tymczasem według niej art. 23 rozporządzenia nr 796/2004 nie określa dokładnego terminu przeprowadzenia kontroli na miejscu, lecz wymaga jedynie, aby kontrole były skuteczne. W sektorze tytoniu kontrole na miejscu mogły zostać przeprowadzone po końcu września, kiedy zostały zebrane liście tytoniu, bez uszczerbku dla ich skuteczności, z czym Komisja zgodziła się w toku postępowania. Przedstawione przez Komisję uzasadnienie nie znajduje żadnych podstaw w przepisach. Jest ono ponadto niewystarczające i niejasne, ponieważ nie pozwala stwierdzić, dlaczego sporne kontrole były nieskuteczne. Uzasadnienie to pozostaje też w sprzeczności z faktem, że w toku postępowania Komisja przyznała, iż kontrole były skuteczne. W ramach odpowiedzi na środek organizacji postępowania Republika Grecka podkreśla, że występuje oczywista sprzeczność pomiędzy uzasadnieniem zawartym w ostatecznym stanowisku i uzasadnieniem zawartym w sprawozdaniu zbiorczym.
50 Komisja wskazuje, że uwzględniła wyjaśnienia przedstawione przez Republikę Grecką w odniesieniu do opóźnienia w dokonaniu kontroli na miejscu. Opóźnienie to nie było powodem korekty finansowej w sektorze tytoniu, jak miałoby wynikać z ostatecznego stanowiska Komisji. Podstawą dokonanej korekty finansowej miałyby być uchybienia stwierdzone w kontrolach kluczowych przemysłu przetwarzania tytoniu w latach 2006 i 2007, które stanowią przedmiot zastrzeżenia drugiego. W ramach odpowiedzi na środek organizacji postępowania Komisja wskazuje, że „niezgodność”, którą można dostrzec pomiędzy ostatecznym stanowiskiem i sprawozdaniem zbiorczym, „w sposób oczywisty wynika z błędu lub niepewności autora [sprawozdania] zbiorczego co do ‘wagi’ uchybienia polegającego na braku kontroli”. Komisja twierdzi jednak, że owa „rozbieżność” nie miała wpływu na zastosowaną w niniejszym przypadku korektę finansową. Powołując się na dokument nr VI/5330/97 zatytułowany „Wytyczne w sprawie szacowania skutków finansowych przyjęte w czasie przygotowywania decyzji o rozliczaniu rachunków Sekcji Gwarancji EFOGR” (zwany dalej „dokumentem nr VI/5330/97”), Komisja twierdzi, że w niniejszym przypadku uchybienie dotyczące „braku kontroli kluczowych w przedsiębiorstwach przetwórczych w latach 2006 i 2007”, stwierdzone również w sprawozdaniu zbiorczym, samo w sobie uzasadnia korektę finansową „rzędu 5%”. W konsekwencji według Komisji uwzględnienie bądź nieuwzględnienie innego uchybienia nie zmienia poziomu zastosowanej ostatecznie korekty finansowej.
51 Na wstępie należy wskazać, że – zgodnie z tym, co strony potwierdziły w swoich odpowiedziach na środki organizacji postępowania – sprawozdanie zbiorcze zostało przekazane państwom członkowskim w ramach Komitetu Funduszu, który stał się Komitetem ds. Funduszy Rolniczych. Motyw 6 zaskarżonej decyzji wyjaśnia w tym względzie, że „[d]la przypadków objętych [wspomnianą] decyzją Komisja przedstawiła państwom członkowskim w sprawozdaniu zbiorczym szacunkowe kwoty do wyłączenia z uwagi na ich niezgodność z zasadami Unii”. Komisja wskazuje ponadto we wstępie do sprawozdania zbiorczego, że „[k]ażdej decyzji towarzyszy sprawozdanie zbiorcze z przeprowadzonych dochodzeń, pozwalające ocenić, czy państwa członkowskie były traktowane sprawiedliwie w odniesieniu do wyciągniętych wniosków” [tłumaczenie nieoficjalne, podobnie jak wszystkie cytaty z tego dokumentu]. Sprawozdanie zbiorcze stanowi więc dokument niezbędny do zrozumienia uzasadnienia zaskarżonej decyzji, jako że została ona wydana na jego podstawie (zob. podobnie wyrok z dnia 15 grudnia 2011 r., Luksemburg/Komisja, T‑232/08, EU:T:2011:751, pkt 12).
52 W niniejszym przypadku należy wskazać, że jak wynika ze strony 74 sprawozdania zbiorczego, Komisja postanowiła zastosować wobec Republiki Greckiej zryczałtowaną korektę finansową w sektorze tytoniu, stwierdzając dwie luki w kontrolach kluczowych, mianowicie „okres bez kontroli (prawie dwumiesięczny) w 2006 r.” i „brak kontroli kluczowych w przedsiębiorstwach przetwórczych w latach 2006 i 2007”.
53 Jednak, jak wynika z pkt 4.3 ostatecznego stanowiska, stwierdzone przez Komisję luki nie obejmowały już luki dotyczącej „okresu bez kontroli (prawie dwumiesięcznego) w 2006 r.”.
54 Ponadto pkt 2.4 ostatecznego stanowiska zawiera ust. 4, który wyjaśnia, że Komisja zgadza się, w odniesieniu do sektora tytoniu, z tym, że omawiany okres bez kontroli jest związany z uchybieniem w zarządzaniu, które nie miało istotnego niekorzystnego wpływu na skuteczność kontroli na miejscu. Ów ust. 4 zniknął z odpowiedniego punktu sprawozdania zbiorczego, mianowicie pkt 11.2.5.4.
55 Wobec tego istnieje oczywista sprzeczność pomiędzy uzasadnieniem ostatecznego stanowiska i uzasadnieniem sprawozdania zbiorczego, co zostało przez Komisję w istocie przyznane w odpowiedzi na środek organizacji postępowania. Sprawozdanie zbiorcze pozostaje też w sprzeczności z faktem, że Komisja zaakceptowała, jak wskazuje w swoich pismach, wyjaśnienia Republiki Greckiej w toku postępowania administracyjnego w odniesieniu do omawianej luki.
56 Należy przypomnieć w tym względzie, że sprzeczność w uzasadnieniu decyzji stanowi naruszenie obowiązku wynikającego z art. 296 TFUE, które może mieć wpływ na ważność rozpatrywanego aktu, jeśli zostanie wykazane, że ze względu na tę sprzeczność adresat aktu nie jest w stanie zapoznać się z faktycznymi powodami wydania decyzji, wszystkimi lub tylko niektórymi, i że z tego względu sentencja aktu jest w całości lub w części pozbawiona wszelkiej podstawy prawnej (wyrok z dnia 4 marca 2009 r., Włochy/Komisja, T‑424/05, EU:T:2009:49, pkt 67 i przytoczone tam orzecznictwo).
57 Ponadto zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w ramach kontroli legalności, o której mowa w art. 263 TFUE, Trybunał i Sąd są właściwe w zakresie skarg podnoszących zarzut braku kompetencji, naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, naruszenia traktatu bądź jakiejkolwiek reguły prawnej związanej z jego stosowaniem lub nadużycia władzy. Artykuł 264 TFUE stanowi, że jeśli skarga jest zasadna, stwierdza się nieważność kwestionowanego aktu. Trybunał i Sąd nie mogą więc, w żadnym wypadku, zastąpić własnym uzasadnieniem uzasadnienia przedstawionego przez autora zaskarżonego aktu (zob. wyrok z dnia 28 lutego 2013 r., Portugalia/Komisja, C‑246/11 P, EU:C:2013:118, pkt 85 i przytoczone tam orzecznictwo).
58 Po pierwsze, należy stwierdzić, że na podstawie sprawozdania zbiorczego nie można określić, czy zawarta w nim wzmianka o luce dotyczącej „okresu bez kontroli (prawie dwumiesięcznego) w 2006 r.” wynika ze zwykłego błędu merytorycznego, czy z zamiaru uwzględnienia ostatecznie przez Komisję tej luki, pomimo że wydawało się, iż zaakceptowała ona wyjaśnienia Republiki Greckiej w toku postępowania administracyjnego. Z jednej bowiem strony dodanie wzmianki o tej luce idzie w parze z wycofaniem stanowiska wyrażonego przez Komisję w ostatecznym stanowisku, zgodnie z którym omawiana luka nie miała istotnego niekorzystnego wpływu na skuteczność kontroli na miejscu. Z drugiej strony sama Komisja przyznała w odpowiedzi na środek organizacji postępowania, że omawiana sprzeczność „w sposób oczywisty wynika z błędu lub niepewności autora [sprawozdania] zbiorczego co do wagi uchybienia polegającego na braku kontroli”. Komisja bierze więc pod uwagę dwie odrębne hipotezy wyjaśniające wzmiankę w sprawozdaniu zbiorczym o luce dotyczącej „okresu bez kontroli (prawie dwumiesięcznego) w 2006 r.”. Republika Grecka znajduje się wobec tego w sytuacji, w której na podstawie przypuszczeń musi starać się zrozumieć, dlaczego omawiana luka została wymieniona w sprawozdaniu zbiorczym, pomimo że nie była już wspomniana w ostatecznym stanowisku, oraz ustalić, czy luka ta została wzięta pod uwagę przy określaniu korekty finansowej i – jeżeli tak – jaki był jej wpływ na określenie poziomu wspomnianej korekty. Należy ponadto wskazać, że w swojej skardze do Sądu Republika Grecka przedstawiła merytoryczne argumenty mające na celu wykazanie, że Komisja popełniła błąd, stwierdzając omawianą lukę.
59 Po drugie, zgodnie z dokumentem nr VI/5330/97, na który powołuje się Komisja, „jeżeli system wykazuje większą ilość uchybień, stawki ryczałtowe korekty nie są sumowane, a najpoważniejsze uchybienie uznaje się za wskaźnik ryzyka, jakiemu podlega cały system kontroli” [tłumaczenie nieoficjalne] (dokument nr VI/5330/97, s. 13) Ten fragment dokumentu nr VI/5330/97 został wspomniany w sprawozdaniu zbiorczym. Komisja dodaje, w odniesieniu do sektora tytoniu: „[w] konsekwencji w odniesieniu do roku złożenia wniosku 2007, ponieważ został stwierdzony szereg luk w kontrolach kluczowych, jak również luki w kontrolach pomocniczych, zagrożenie, które te ostatnie stanowią dla funduszu, zostaje zrekompensowane przez korektę finansową odpowiadającą (jednej lub kilku) lukom w kontrolach kluczowych”.
60 W tym względzie przede wszystkim należy podkreślić, że odnośny fragment dokumentu nr VI/5330/97 został przywołany w sprawozdaniu zbiorczym jedynie w celu zrelatywizowania wpływu luk w kontrolach uzupełniających na poziom nałożonej ryczałtowej korekty finansowej, o czym świadczy użycie zwrotu „w konsekwencji”.
61 Następnie należy wskazać, że odnośny fragment sprawozdania zbiorczego zawiera, ponownie, sprzeczność w uzasadnieniu w stosunku do ostatecznego stanowiska, co zostało przyznane przez Komisję na rozprawie. W ostatecznym stanowisku wymienione są bowiem „lata złożenia wniosku 2006 i 2007”, podczas gdy w sprawozdaniu zbiorczym wymieniony został „rok złożenia wniosku 2007”. Należy w tym miejscu podkreślić, że podniesiona przez Republikę Grecką sprzeczność uzasadnienia dotyczy roku złożenia wniosku 2006. Należy również wskazać, że tytuł sprawozdania zbiorczego dotyczący sektora tytoniu zawiera następujące zdanie: „Zmiana korekty finansowej proponowanej w odniesieniu do roku złożenia wniosku 2006”. Motywy sprawozdania zbiorczego uzasadniające korektę finansową nie dotyczą jednak roku złożenia wniosku 2006. Te rozmaite elementy niewątpliwie powiększają niejasność i tak już wewnętrznie sprzecznego uzasadnienia.
62 Wreszcie, przy założeniu, że luka dotycząca „braku kontroli kluczowych w przedsiębiorstwach przetwórczych w latach 2006 i 2007” mogłaby uzasadniać korektę finansową „rzędu 5%”, jak utrzymuje Komisja, na podstawie sprawozdania zbiorczego nie można stwierdzić, czy w niniejszym przypadku luka ta została uwzględniona przez Komisję w celu określenia poziomu korekty finansowej w odniesieniu do roku złożenia wniosku 2006, czy też raczej Komisja uwzględniła lukę dotyczącą „okresu bez kontroli (prawie dwumiesięcznego) w 2006 r.”, a nawet obie luki. W pierwszej kolejności sprawozdanie zbiorcze wskazuje, w sposób niejednoznaczny, że korekta finansowa odpowiada „jednemu lub kilku” lukom w kontrolach kluczowych (sprawozdanie zbiorcze, s. 74). W drugiej kolejności należy wskazać, że sprawozdanie zbiorcze, w części dotyczącej „najważniejszych ustaleń” (pkt 11.2.1 sprawozdania zbiorczego) i „uwag ogólnych” (pkt 11.2.1.1 sprawozdania zbiorczego), zawiera tytuł odnoszący się do luk stwierdzonych w „planowaniu kontroli na miejscu” w sektorach bydła, baranów i „tytoniu”. Komisja wskazuje w tym miejscu, że „spóźnione rozpoczęcie kontroli na miejscu (prawie dwa miesiące po terminie złożenia wniosku) spowodowało okres bez kontroli i miało niekorzystny wpływ na skuteczność całego systemu kontroli”. Wniosek ten został powtórzony w części sprawozdania zbiorczego zatytułowanej „Stanowisko końcowe Komisji” (pkt 11.2.5 sprawozdania zbiorczego), gdzie zostało wskazane, iż Komisja „podtrzymuje twierdzenie, że spóźnione rozpoczęcie kontroli na miejscu w 2006 r. (prawie dwa miesiące po terminie złożenia wniosku) spowodowało okres bez kontroli i podważyło skuteczność całego systemu kontroli oraz spowodowało zagrożenie dla funduszu”. Powyższe elementy wskazują, że wbrew temu, co utrzymywała Komisja, w szczególności podczas rozprawy, nie można uznać, że luka dotycząca „okresu bez kontroli (prawie dwumiesięcznego) w 2006 r.” została potraktowana jako drugorzędna, a nawet pomijalna, i że jedynie luka dotycząca „braku kontroli kluczowych w przedsiębiorstwach przetwórczych w latach 2006 i 2007” uzasadniała poziom korekty finansowej w odniesieniu do roku złożenia wniosku 2006.
63 Z powyższych uwag wynika, że sprzeczność uzasadnienia występująca pomiędzy sprawozdaniem zbiorczym i pozostałymi istotnymi dokumentami postępowania administracyjnego, do której dochodzą inne nieścisłości i lub wewnętrzne sprzeczności w uzasadnieniu tego sprawozdania, uniemożliwia Republice Greckiej poznanie rzeczywistego uzasadnienia zaskarżonej decyzji, jeśli chodzi o korektę finansową nałożoną w odniesieniu do płatności dotyczących roku złożenia wniosku 2006 w sektorze tytoniu.
64 Należy zatem uwzględnić część pierwszą zarzutu drugiego i na tej podstawie stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim wyłącza niektóre wydatki poniesione przez Republikę Grecką w sektorze tytoniu z tytułu roku złożenia wniosku 2006.
W przedmiocie części drugiej zarzutu drugiego, dotyczącej błędu co do okoliczności faktycznych
65 Republika Grecka wskazuje, że ryczałtowa korekta finansowa dokonana przez Komisję w sektorze tytoniu była również oparta na braku kontroli kluczowych w przedsiębiorstwach przetwórstwa tytoniu. Zdaniem Republiki Greckiej Komisja w szczególności uznała, że system kontroli ustanowiony przez Grecję nie był w pełni zgodny z art. 38 rozporządzenia nr 796/2004 i z dotyczącymi kontroli przepisami art. 33 ust. 3 tego rozporządzenia. Tymczasem procedura kontroli płatności dodatkowej w sektorze tabaki jest uregulowana w sposób wyczerpujący przez szereg przepisów krajowych, które Republika Grecka przedstawia w swoich pismach. Owe przepisy, które zdaniem Republiki Greckiej są skrupulatnie przestrzegane, świadczą o tym, że system ustanowiony w Grecji jest zgodny z uregulowaniami Unii. Ocena Komisji miałaby zatem opierać się na błędzie dotyczącym okoliczności faktycznych. Republika Grecka dodaje, że art. 33c ust. 2 rozporządzenia nr 796/2004, na który powołuje się Komisja, nie dotyczy płatności, o których mowa w art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003. Ponadto, powołując się na dwie inne decyzje Komisji wyłączające z finansowania przez Unię niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie, Republika Grecka podnosi w replice, że zaskarżona decyzja narusza zasadę non bis in idem. Wreszcie Republika Grecka podważa argumenty Komisji świadczące o tym, że krajowe środki kontrolne nie zostały wprowadzone w życie w okresie, o którym mowa.
66 Komisja nie zgadza się z argumentami przedstawionymi przez Republikę Grecką.
67 Na wstępie należy wskazać, że luka dotycząca „braku kontroli kluczowych w przedsiębiorstwach przetwórczych” odnosi się do płatności dokonanych w sektorze tytoniu z tytułu lat złożenia wniosku 2006 i 2007. Należy również przypomnieć, że część pierwsza zarzutu drugiego została uwzględniona i że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim wyłącza niektóre wydatki poniesione przez Republikę Grecką w sektorze tytoniu z tytułu roku złożenia wniosku 2006. Jednakże, ponieważ stwierdzenie nieważności dotyczy jedynie roku złożenia wniosku 2006, w interesie Republiki Greckiej pozostaje zbadanie przez Sąd tych argumentów w odniesieniu do płatności dokonanych z tytułu roku złożenia wniosku 2007, których korekta finansowa wynika wyłącznie z luki dotyczącej „braku kontroli kluczowych w przedsiębiorstwach przetwórczych”.
68 Zgodnie z art. 33c ust. 2 rozporządzenia nr 796/2004, mającym zastosowanie do płatności dodatkowych na mocy art. 38 tego samego rozporządzenia, kontrole „w czasie wstępnego przetwarzania i przygotowania do sprzedaży” obejmują w szczególności „kontrolę zapasów przedsiębiorstwa przetwórczego”. Artykuł 33c ust. 3 stanowi, że „[k]ontrole na mocy niniejszego artykułu są prowadzone w miejscu, gdzie przetwarzany jest surowiec tytoniowy”.
69 W niniejszym przypadku ze sprawozdania zbiorczego wynika, że zdaniem Komisji kontrole dodatkowe powinny były stanowić uzupełnienie tych, które zostały już przeprowadzone podczas kontroli dostaw tytoniu, tak jak „kontrole zapasów przedsiębiorstwa” (pkt 11.2.1.4.3 sprawozdania zbiorczego).
70 Republika Grecka potwierdziła wobec Komisji, że nie przeprowadzała „żadnych kontroli”, o których mowa, w szczególności ze względu na to, że nie byłyby gospodarczo opłacalne (pkt 11.2.2.4.2 sprawozdania zbiorczego).
71 Wystarczy w tym względzie stwierdzić, że jak przyznała Republika Grecka w toku postępowania administracyjnego, kontrole na miejscu dotyczące zapasów przedsiębiorstw przetwórstwa tytoniu nie były przeprowadzane, wbrew odnośnym przepisom rozporządzenia nr 796/2004. Wobec tego na tej podstawie Komisja była uprawniona do nałożenia korekty finansowej.
72 Pozostałe argumenty Republiki Greckiej nie mogą podważyć tego wniosku.
73 Jeśli chodzi o podnoszoną przez Republikę Grecką okoliczność, że procedura kontroli płatności dodatkowej w sektorze tabaki jest uregulowana w sposób wyczerpujący przez szereg przepisów krajowych, nie stanowi ona dowodu, iż kontrole na miejscu dotyczące zapasów przedsiębiorstw przetwórstwa tytoniu zostały rzeczywiście przeprowadzone.
74 Co się tyczy dokumentów dostarczonych w załączniku 7 do skargi, to – nawet przy założeniu, że nie zostały one przedstawione w toku postępowania administracyjnego – nie stanowią one dowodu, że kontrole na miejscu dotyczące zapasów przedsiębiorstw przetwórstwa tytoniu zostały rzeczywiście przeprowadzone, jak słusznie w swoich pismach wskazuje Komisja. W rzeczywistości, jak zresztą wyjaśnia Republika Grecka, na dokumenty te składają się: trzy wnioski o zakwalifikowanie odebranego tytoniu z załączonymi odpowiednimi szczegółowymi informacjami na temat odebranego tytoniu i certyfikatami kontrolnymi dotyczącymi przetwarzania wydanymi przez dyrekcję rolnictwa prefektury Kawala (Grecja); wniosek złożony przez przedsiębiorstwo przetwórcze do Organismos pliromon kai elenchou koinotikon enischyseon prosanatolismou kai engyiseon (greckiej agencji płatności i kontroli wspólnotowego wsparcia orientacji i gwarancji) w odniesieniu do odbioru zakupionego tytoniu z załączonym certyfikatem tej agencji dotyczącym kontroli przyjęcia odnośnych ilości, szczegółowymi informacjami na temat odebranego tytoniu i certyfikatem kontrolnym dotyczącymi przetwarzania wydanym przez prefekturę Kawala; oficjalne oświadczenia przedsiębiorstwa przetwórczego w sprawie importu tytoniu z Bułgarii z załączonymi odpowiednimi wykazami sprzedaży pakowanego tytoniu. Dokumenty te nie dotyczą więc kontroli na miejscu zapasów przedsiębiorstw przetwórczych.
75 Wreszcie, jeśli chodzi o powołanie się na zasadę non bis in idem, to bez potrzeby orzekania w przedmiocie dopuszczalności tego argumentu podniesionego na etapie repliki, wystarczy stwierdzić, że dwie inne decyzje Komisji wyłączające z finansowania przez Unię niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie, na które powołuje się Republika Grecka, analizowane w związku z odpowiednimi sprawozdaniami zbiorczymi, dotyczą lat złożenia wniosku, systemów pomocy lub luk innych niż te, których dotyczy decyzja rozpatrywana w niniejszej sprawie. Argument podniesiony przez Republikę Grecką jest zatem oczywiście bezzasadny.
76 Wobec powyższego drugą część zarzutu drugiego należy oddalić jako bezzasadną.
W przedmiocie kosztów
77 Zgodnie z art. 134 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań każdej ze stron każda z nich pokrywa własne koszty. Jednakże, jeżeli jest to uzasadnione okolicznościami sprawy, Sąd może orzec, że jedna ze stron pokrywa, oprócz własnych kosztów, część kosztów poniesionych przez stronę przeciwną.
78 Ponieważ skarga została częściowo uwzględniona, właściwa ocena okoliczności sprawy wymaga, aby każda ze stron pokryła własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD (szósta izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji wykonawczej Komisji 2013/123/UE z dnia 26 lutego 2013 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) w zakresie, w jakim wyłącza ona niektóre wydatki poniesione przez Republikę Grecką w sektorze tytoniu z tytułu roku złożenia wniosku 2006.
2) W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.
3) Komisja Europejska i Republika Grecka pokrywają własne koszty.
Frimodt Nielsen | Dehousse | Collins |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 16 grudnia 2015 r.
Podpisy