Sprawa T‑24/11

Bank Refah Kargaran

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej – Zamrożenie funduszy – Obowiązek uzasadnienia – Prawo do obrony – Prawo do skutecznej ochrony sądowej

Streszczenie – Wyrok Sądu (czwarta izba) z dnia 6 września 2013 r.

1.      Postępowanie sądowe – Decyzja zastępująca w toku postępowania cofniętą w międzyczasie zaskarżoną decyzję – Dopuszczalność nowych żądań – Granice – Nieprzyjęte jeszcze akty hipotetyczne

2.      Postępowanie sądowe – Akty uchylające i zastępujące w trakcie postępowania zaskarżone akty – Wniosek o zezwolenie na dostosowanie żądań stwierdzenia nieważności sformułowany w trakcie postępowania – Dopuszczalność

(art. 263 TFUE)

3.      Prawo Unii Europejskiej – Prawa podstawowe – Podmiotowy zakres stosowania – Osoby prawne stanowiące emanacje państw trzecich – Włączenie – Odpowiedzialność państwa trzeciego za przestrzeganie praw podstawowych na swym własnym terytorium – Brak wpływu

(Karta praw podstawowych Unii Europejskiej)

4.      Akty instytucji – Uzasadnienie – Obowiązek – Zakres – Środki ograniczające wobec Iranu – Zamrożenie funduszy osób, podmiotów i organów zaangażowanych w rozprzestrzenianie broni jądrowej lub udzielających wsparcia takim działaniom – Obowiązek poinformowania zainteresowanego o uzasadnieniu – Granice – Bezpieczeństwo lub utrzymywanie stosunków międzynarodowych Unii i jej państw członkowskich – Jedyny powód niezawierający wyjaśnienia co do sposobu przejęcia przez skarżącego nielegalnych operacji bankowych – Naruszenie obowiązku uzasadnienia

(art. 296 akapit drugi TFUE; decyzja Rady 2010/413/WPZiB, art 24 ust. 3; rozporządzenia Rady: nr 423/2007, art. 15 ust. 3; nr 961/2010, art. 36 ust. 3; nr 267/2012, art. 46 ust. 3)

5.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Wyrok stwierdzający nieważność – Skutki – Ograniczenie przez Trybunał – Środki ograniczające wobec Iranu – Stwierdzenie nieważności w dwóch różnych momentach dwóch aktów zawierających identyczne środki ograniczające – Ryzyko poważnego naruszenia pewności prawa – Utrzymanie w mocy skutków pierwszego z tych aktów do momentu skuteczności stwierdzenia nieważności drugiego

(art. 264 akapit drugi TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 56 akapit pierwszy, art. 60 akapit drugi; decyzja Rady 2010/413/WPZiB, załącznik II; rozporządzenie Rady nr 267/2012, załącznik IX)

6.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Wyrok stwierdzający nieważność – Skutki – Stwierdzenie częściowej nieważności rozporządzenia i decyzji w sprawie środków ograniczających wobec Iranu – Skuteczność stwierdzenia nieważności rozporządzenia po upływie terminu na wniesienie odwołania lub z chwilą jego oddalenia – Zastosowanie tego terminu do skuteczności stwierdzenia nieważności decyzji

(art. 264 akapit drugi TFUE, art. 280 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 56 akapit pierwszy, art. 60 akapit drugi; decyzja Rady 2010/413/ WPZiB, załącznik II; rozporządzenia Rady: nr 961/2010, załącznik VIII, nr 1245/2011, nr 267/2012, załącznik IX)

1.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 31, 32)

2.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 47, 49)

3.      Ani Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, ani traktaty nie zawierają postanowień wyłączających osoby prawne stanowiące emanację państwowości danego kraju z możliwości korzystania z ochrony, jaką gwarantują im prawa podstawowe. W tym względzie art. 34 europejskiej konwencji praw człowieka jest postanowieniem o charakterze proceduralnym, które nie znajduje zastosowania do postępowań toczących się przed sądami Unii, podczas gdy celem tego postanowienia jest uniknięcie sytuacji, w których państwo będące stroną tej konwencji odgrywałoby przed tym Trybunałem jednocześnie rolę skarżącego i pozwanego. Ponadto okoliczność, iż państwo jest gwarantem poszanowania praw podstawowych na swoim terytorium, pozostaje bez wpływu na zakres praw, które przysługują osobom prawnym stanowiącym emanację tego państwa na terytorium krajów trzecich. Wreszcie ani fakt, że dano państwo posiada większościowe udziały w kapitale danej osoby prawnej, ani fakt, że usługi bankowe świadczone przez tą osobę są nieodzowne dla funkcjonowania gospodarki danego państwa, nie nadaje tym usługom cechy usług publicznych ani nie oznacza, że osoba ta brała udział w sprawowaniu władztwa publicznego.

(por. pkt 57, 59, 61, 65)

4.      O ile względy nadrzędne dotyczące bezpieczeństwa lub utrzymywania stosunków międzynarodowych Unii lub jej państw członkowskich nie stoją na przeszkodzie informowaniu zainteresowanych o niektórych okolicznościach, Rada jest zobowiązana podać do wiadomości podmiotu objętego środkami ograniczającymi szczególne i konkretne powody, dla których uważa, że konieczne było ich przyjęcie. Nie jest konieczne, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu jest wystarczające, winna nie tylko opierać się na jego brzmieniu, ale także uwzględniać kontekst, w jakim został on przyjęty, jak również całość przepisów prawa regulujących daną dziedzinę.

W tych okolicznościach jedyny tylko powód, który uzasadniał umieszczenie strony skarżącej w wykazie podmiotów zaangażowanych w rozprzestrzenianie broni jądrowej, którego skutkiem było zamrożenie jego funduszy i zasobów gospodarczych, polegający na powoływaniu się na to, iż skarżąca przejęła operacje bankowe innej osoby prawnej już umieszczonej w tych wykazach i będącej również przedmiotem tego rodzaju środków ograniczających nie jest wystarczająco konkretny, ponieważ nie wyjaśnia, co oznacza przejęcie, ani które z operacji prowadzonych przez ten bank zostały przejęte przez skarżącą, ani też kto był stroną trzecią mającą odnieść korzyści z omawianych operacji.

(por. pkt 72, 73, 77, 80)

5.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 86, 89, 90)

6.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 87, 88)