POSTANOWIENIE SĄDU (izba ds. odwołań)
z dnia 20 czerwca 2011 r.
Sprawa T‑256/10 P
Luigi Marcuccio
przeciwko
Komisji Europejskiej
Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Przeprowadzka mienia osobistego – Dorozumiane i wyraźne rozstrzygnięcia odmowne w sprawie wniosków skarżącego – Obowiązek uzasadnienia – Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne, a w części oczywiście bezzasadne
Przedmiot Odwołanie mające na celu uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 25 marca 2010 r. w sprawie F-102/08 Marcuccio przeciwko Komisji.
Orzeczenie: Odwołanie zostaje częściowo oddalone, a częściowo odrzucone. Luigi Marcuccio pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską w niniejszej instancji.
Streszczenie
1. Odwołanie – Zarzuty – Niewystarczające lub sprzeczne uzasadnienie – Dopuszczalność – Zakres obowiązku uzasadnienia – Zakres kontroli sprawowanej przez Sąd nad wyrokami Sądu do spraw Służby Publicznej
(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 76)
2. Odwołanie – Zarzuty – Błędna ocena okoliczności faktycznych i dowodów – Niedopuszczalność – Kontrola przez Sąd oceny okoliczności faktycznych i dowodów – Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia
(art. 257 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11 ust. 1)
3. Odwołanie – Zarzuty – Brak określenia podnoszonego naruszenia prawa – Oczywista niedopuszczalność
(statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I art. 11; regulamin postępowania przed Sądem, art. 138 § 1 akapit pierwszy lit. c))
4. Skarga o stwierdzenie nieważności – Właściwość sądu Unii – Żądania wydania nakazu wobec instytucji – Żądania wydania wyroku deklaratoryjnego – Niedopuszczalność
(art. 263 TFUE)
1. Kwestia, czy uzasadnienie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej jest wewnętrznie sprzeczne lub niewystarczające, stanowi zagadnienie prawne, które jako takie może zostać podniesione w ramach odwołania.
W tym względzie zagadnienie poszanowania obowiązku uzasadnienia, o którym mowa w art. 76 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, w odniesieniu do postanowienia odrzucającego skargę jako oczywiście niedopuszczalną lub oddalającego skargę jako pozbawioną podstawy prawnej, należy odróżnić od zagadnienia zasadności uzasadnienia, które zalicza się do kwestii dotyczących zgodności z prawem co do meritum rozpatrywanego postanowienia. Po pierwsze uzasadnienie orzeczenia polega bowiem na formalnym przedstawieniu podstaw, na jakich opiera się to orzeczenie. Jeżeli owe podstawy są wadliwe, tymi wadami obarczona jest zgodność z prawem orzeczenia co do meritum, ale nie jego uzasadnienie, które może być wystarczające, nawet jeśli przedstawia niewłaściwe podstawy. Po drugie, fakt, iż sąd orzekający w pierwszej instancji doszedł do innych wniosków co do meritum niż skarżący, jako taki nie obarcza zaskarżonego postanowienia wadą braku uzasadnienia.
(zob. pkt 23, 25, 26)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑404/04 P Technische Glaswerke Ilmenau przeciwko Komisji, 11 stycznia 2007 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 90 i przytoczone tam orzecznictwo; Trybunał, sprawa C‑413/06 P Bertelsmann i Sony Corporation of America przeciwko Impala, 10 lipca 2008 r., Zb.Orz. s. I‑4951, pkt 181 i przytoczone tam orzecznictwo; Trybunał, sprawa C‑583/08 P Gogos przeciwko Komisji, 20 maja 2010 r., Zb.Orz. s. I‑4469; pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo; Sąd, sprawa T‑516/09 P Marcuccio przeciwko Komisji, 18 października 2010 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 53, 54
2. Podstawą odwołania mogą być wyłącznie zarzuty dotyczące naruszenia norm prawnych, a jakakolwiek ocena okoliczności faktycznych jest wykluczona. Sąd rozpatrujący spór w pierwszej instancji jest wyłącznie właściwy, po pierwsze, do dokonania ustaleń faktycznych, chyba że nieprawidłowość tych ustaleń wynika z przedłożonych mu akt sprawy, a po drugie, do dokonania oceny stanu faktycznego oraz wagi, jaką należy przypisać przedłożonym mu dowodom, z zastrzeżeniem przypadków przeinaczenia wspomnianych okoliczności faktycznych lub dowodów. Ponadto wyłącznie do Sądu do spraw Służby Publicznej należy ocena ewentualnej konieczności uzupełnienia posiadanych przez niego informacji w zawisłych przed nim sprawach.
Gdy jednak Sąd do spraw Służby Publicznej dokonał ustalenia lub oceny okoliczności faktycznych, to wówczas na podstawie art. 257 TFUE Sąd jest właściwy w zakresie kontroli kwalifikacji prawnej wspomnianych okoliczności faktycznych oraz skutków prawnych, jakie wywiódł z nich Sąd do spraw Służby Publicznej. Uprawnienia kontrolne Sądu w odniesieniu do ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd do spraw służby Publicznej obejmują zatem w szczególności nieprawidłowość jego ustaleń faktycznych wynikającą z akt sprawy, przeinaczenie dowodów, ich kwalifikację prawną, a także kwestię poszanowania zasad dotyczących ciężaru dowodu i jego rozkładu.
(zob. pkt 33, 35, 36, 38)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑315/99 P, Ismeri Europa przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 10 lipca 2001 r., Zb.Orz. s. I‑5281, pkt 19; Trybunał, sprawa C‑488/01 P Martinez przeciwko Parlamentowi, 11 listopada 2003 r., Rec. s. I‑13355, pkt 53 i przytoczone tam orzecznictwo; Trybunał, sprawy połączone C‑403/04 P i C‑405/04 P Sumitomo Metal Industries i Nippon Steel przeciwko Komisji, 25 stycznia 2007 r., Zb.Orz. s. I‑729, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo; Sąd, sprawa T‑278/07 P Marcuccio przeciwko Komisji, 20 października 2008 r., Zb.Orz. s. I‑B‑1‑59, II‑B‑1‑407, pkt 20; Sąd, sprawa T‑166/09 P Marcuccio przeciwko Komisji, 8 lipca 2010 r., pkt 20 i przytoczone tam orzecznictwo
3. Na mocy art. 11 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości oraz art. 138 § 1 akapit pierwszy lit. c) regulaminu postępowania przed Sądem odwołanie musi dokładnie wskazywać zakwestionowane części wyroku, o których uchylenie się wnosi, jak również szczegółowe argumenty prawne na poparcie tego żądania. Należy zatem odrzucić jako oczywiście niedopuszczalne odwołanie niezawierające jakiejkolwiek argumentacji prawnej zmierzającej do wykazania, na czym miałoby polegać naruszenie prawa przez Sąd do spraw Służby Publicznej, a sprowadzające się do powtórzenia zarzutu przedstawionego temu sądowi w pierwszej instancji, bez dalszych wyjaśnień. Tego rodzaju argument stanowi zwykłe żądanie ponownego zbadania skargi wniesionej w pierwszej instancji, co jest sprzeczne z wymogami zawartymi zarówno w statucie Trybunału, jak i w regulaminie postępowania przed Sądem.
(zob. pkt 51–53)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑234/06 P Il Ponte Finanziaria przeciwko OHIM, 13 września 2007 r., Zb.Orz. s. I‑7333, pkt 45, 46; Sąd, sprawa T‑338/07 P Bianchi przeciwko ETF, 19 marca 2010 r., pkt 59; Sąd, sprawa T‑52/10 P Lebedef przeciwko Komisji, 16 grudnia 2010 r., pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo
4. W ramach kontroli zgodności z prawem sąd Unii nie jest władny wydawać wyroków deklaratoryjnych ani nakazów, bez względu na charakter czy treść zaskarżonego aktu. W związku z tym argument polegający na ograniczeniu niemożności kierowania przez sąd Unii nakazów do instytucji do sytuacji, w których przysługuje im uprawnienie do podejmowania decyzji nie może podważyć powyższego wniosku.
(zob. pkt 27, 66)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑353/01 P Mattila przeciwko Radzie i Komisji, 22 stycznia 2004 r., Rec. s. I‑1073, pkt 15; Sąd, sprawa T‑145/06 Omya przeciwko Komisji, 4 lutego 2009 r., Zb.Orz. s. II‑145, pkt 23 i przytoczone tam orzecznictwo