POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
UNII EUROPEJSKIEJ
(w składzie jednego sędziego)
z dnia 4 czerwca 2013 r.
Sprawa F‑119/11
Luigi Marcuccio
przeciwko
Komisji Europejskiej
Służba publiczna – Artykuł 34 § 1 regulaminu postępowania – Skarga wniesiona za pośrednictwem faksu w terminie do wniesienia skargi i podpisana za pomocą pieczęci odwzorowującej podpis adwokata lub innego środka powielania – Wniesienie skargi z przekroczeniem terminu
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której L. Marcuccio żąda między innymi, by Sąd stwierdził nieistnienie lub nieważność decyzji odmownej Komisji Europejskiej w sprawie jego wniosku z dnia 6 września 2010 r., jak również decyzji oddalającej jego zażalenie z dnia 20 marca 2011 r., a ustaliwszy niektóre okoliczności, które miały miejsce w dniach 14, 16 i 19 marca 2002 r., stwierdził ich bezprawność, a także by nakazał Komisji podjęcie określonych działań i zasądził odszkodowanie na jego rzecz. Wniesienie skargi drogą pocztową zostało poprzedzone przesłaniem w dniu 11 listopada 2011 r. za pośrednictwem faksu dokumentu przedstawionego jako odpis oryginału skargi.
Orzeczenie: Skarga zostaje odrzucona w części jako oczywiście niedopuszczalna, a w części jako oczywiście bezzasadna. Luigi Marcuccio pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Akty administracji – Domniemanie ważności – Akt nieistniejący – Pojęcie – Decyzja oddalająca wniosek urzędnika o odszkodowanie – Brak uzasadnienia – Wyłączenie z tego pojęcia
(art. 288 TFUE)
2. Postępowanie sądowe – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne – Odręczny podpis adwokata – Istotny przepis podlegający stosowaniu w sposób ścisły – Brak – Niedopuszczalność
[statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 19 akapit trzeci, art. 21 akapit pierwszy, art. 32 akapit pierwszy; załącznik I, art. 7 ust. 1; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 34 § 1 akapit pierwszy, art. 35 § 1 lit. b), art. 51 §§ 3, 4; regulamin pracowniczy, art. 91 ust. 3]
1. Akty instytucji Unii korzystają zasadniczo z domniemania zgodności z prawem i tym samym wywołują skutki prawne także w przypadku wadliwości do czasu stwierdzenia ich nieważności lub ich wycofania. Jednakże w drodze wyjątku od tej zasady akty dotknięte wadą, której waga jest tak oczywista, że nie może być tolerowana przez porządek prawny Unii, należy uznać za niewywołujące żadnego skutku prawnego. Powaga skutków związanych ze stwierdzeniem nieistnienia aktu instytucji Unii wymaga, by ze względów pewności prawa takie stwierdzenie było ograniczone do skrajnych przypadków.
W żadnym wypadku nie można uznać, by do skrajnych przypadków należało godzenie w nienaruszalność mieszkania i w prawo do poszanowania życia prywatnego, jak również naruszenie obowiązku uzasadnienia, podnoszone przez urzędnika w stosunku do decyzji Komisji oddalającej w sposób dorozumiany wniosek o odszkodowanie za szkodę spowodowaną rzekomo wtargnięciem do mieszkania służbowego pracowników Komisji, chociażby z tego powodu, że po pierwsze, nie udzielając odpowiedzi na wniosek tego urzędnika w terminie czterech miesięcy, Komisja nie naruszyła nienaruszalności jego mieszkania ani życia prywatnego, a po drugie, decyzji oddalającej ten wniosek nie można uznać za nieistniejącą z tego tylko względu, iż nie zawierała uzasadnienia, ponieważ taki brak uzasadnienia nie ma wpływu na zgodność z prawem takiej decyzji, której jedynym skutkiem jest umożliwienie skarżącemu wystąpienia do Sądu z żądaniem odszkodowania.
(zob. pkt 25, 28)
Odesłanie:
Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑9/09 P Marcuccio przeciwko Komisji, 24 listopada 2010 r., pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo
2. Z art. 19 akapit trzeci, art. 21 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości, mających zastosowanie w postępowaniu przed Sądem do spraw Służby Publicznej na podstawie art. 7 ust. 1 załącznika I do tego statutu wynika, że skarżący musi być reprezentowany przez osobę do tego upoważnioną oraz że do sądu Unii skutecznie może zostać wniesiona jedynie skarga podpisana przez taką osobę.
Z brzmienia art. 19 akapit trzeci statutu Trybunału, a w szczególności z użycia terminu „reprezentowane”, wynika również, że „strona” w rozumieniu tego przepisu, bez względu na jej status, nie jest sama uprawniona do działania przed sądami Unii, lecz powinna skorzystać z usług osoby trzeciej, która powinna być upoważniona do występowania przed sądem państwa członkowskiego lub państwa będącego stroną porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym. Inne przepisy statutu Trybunału, takie jak art. 21 akapit pierwszy i art. 32 statutu, potwierdzają, że strona i jej obrońca nie mogą być jedną i tą samą osobą. Omawiane przepisy statutu Trybunału zostały powtórzone, odnośnie do Sądu do spraw Służby Publicznej, w szczególności w art. 34 § 1 akapit pierwszy, w art. 35 § 1 lit. b) i w art. 51 §§ 3, 4 regulaminu postepowania. Ani statut Trybunału, ani regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej nie przewidują żadnego odstępstwa ani wyjątku od tego obowiązku.
Wymóg złożenia odręcznego podpisu w rozumieniu art. 34 § 1 akapit pierwszy regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej zmierza bowiem, do celów pewności prawa, do zagwarantowania autentyczności skargi oraz wyeliminowania ryzyka, że w rzeczywistości mogłaby ona nie pochodzić od osoby w tym celu upoważnionej. Wymóg ten należy więc uznać za istotny przepis proceduralny, który powinien być stosowany w sposób ścisły, a zatem jego naruszenie pociąga za sobą niedopuszczalność skargi. Jeśli chodzi o złożenie na piśmie wszczynającym postępowanie pieczęci odwzorowującej podpis upoważnionego przez stronę skarżącą adwokata lub zastosowanie innego środka powielania jego podpisu, należy stwierdzić, że ten pośredni i mechaniczny sposób „podpisania” nie pozwala sam w sobie na stwierdzenie, że ten właśnie adwokat osobiście podpisał dane pismo procesowe.
(zob. pkt 30–32, 35, 36)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑174/96 P Lopes przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 5 grudnia 1996 r., pkt 8 i przytoczone tam orzecznictwo
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑223/06 P Parlament przeciwko Eistrup, 23 maja 2007 r., pkt 51, 52