Language of document : ECLI:EU:T:2022:261

WYROK SĄDU (ósma izba)

z dnia 27 kwietnia 2022 r.(*)

Odpowiedzialność pozaumowna – Współpraca organów policyjnych i innych organów ścigania państw członkowskich – Zwalczanie przestępczości – Przekazanie przez Europol informacji państwu członkowskiemu – Domniemane niezgodne z prawem przetwarzanie danych – Rozporządzenie (UE) 2016/794 – Artykuł 50 ust. 1 – Krzywda

W sprawie T‑436/21

Leon Leonard Johan Veen, zamieszkały w Oss (Niderlandy), którego reprezentował adwokat T. Lysina,

strona skarżąca,

przeciwko

Agencja Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol), którą reprezentowali A. Nunzi, w charakterze pełnomocnika, wspierany przez adwokatów G. Ziegenhorna i M. Kottmanna,

strona pozwana,

SĄD (ósma izba),

w składzie: J. Svenningsen (sprawozdawca), prezes, R. Barents i C. Mac Eochaidh, sędziowie,

sekretarz: E. Coulon,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

uwzględniwszy, że w terminie trzech tygodni od dnia powiadomienia stron o zakończeniu pisemnego etapu postępowania nie wpłynął wniosek stron o wyznaczenie rozprawy, i postanowiwszy, na podstawie art. 106 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem, orzec w przedmiocie skargi bez przeprowadzenia ustnego etapu postępowania,

wydaje następujący

Wyrok

1        W skardze wniesionej na podstawie art. 268 TFUE skarżący, Leon Leonard Johan Veen, dochodzi zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej miał doznać w wyniku niezgodnego z prawem przetwarzania danych osobowych przez Agencję Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol).

 Okoliczności powstania sporu

2        W ramach dochodzenia prowadzonego w wyniku przejęcia 1,5 tony metamfetaminy policja słowacka zwróciła się do Europolu o udzielenie wsparcia na podstawie art. 3 ust. 1 i art. 4 ust. 1 lit. a), b) i h) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/794 z dnia 11 maja 2016 r. w sprawie Europolu, zastępującego i uchylającego decyzje Rady 2009/371/WSiSW, 2009/934/WSiSW, 2009/935/WSiSW, 2009/936/WSiSW i 2009/968/WSiSW (Dz.U. 2016, L 135, s. 53), wskazując w szczególności, że skarżący jest podejrzany o udział w handlu tą substancją.

3        Na podstawie informacji przekazanych przez państwa członkowskie i przetwarzanych zgodnie z art. 17 ust. 1 lit. a), art. 18 ust. 1, art. 18 ust. 2 lit. a), c) i d) oraz art. 31 rozporządzenia 2016/794 Europol przeprowadził operację sprawdzenia krzyżowego zgodnie z art. 18 ust. 2 lit. a) tego rozporządzenia, a następnie sporządził sprawozdanie (zwane dalej „sprawozdaniem”).

4        Ujawnienie sprawozdania, które zostało zaklasyfikowane jako „jawne sprawozdanie Europolu – podstawowy poziom ochrony”, ograniczono do Republiki Francuskiej, Królestwa Niderlandów, Republiki Słowackiej i United States Drug Enforcement Administration (agencji ds. walki z narkotykami, Stany Zjednoczone Ameryki).

5        W sprawozdaniu, sporządzonym w języku angielskim, nazwisko skarżącego pojawia się w następującym akapicie:

„Both, Leon Leonard Johan Veen and [A] came into noticed in several Dutch investigations concerning suspicious transactions. In addition, Leon Leonard Johan Veen had been reported also in a Swedish investigation concerning drugs trafficking and a Polish investigation concerning fraud”. (Leonard Johan Veen i [A] zostali objęci kilkoma holenderskimi dochodzeniami dotyczącymi podejrzanych transakcji. Ponadto Leonard Johan Veen został również wskazany w zawiadomieniach o popełnieniu przestępstwa złożonych w ramach szwedzkiego dochodzenia dotyczącego handlu narkotykami oraz polskiego dochodzenia dotyczącego oszustwa).

 Żądania stron

6        Skarżący wnosi do Sądu o:

–        zasądzenie od Europolu na jego rzecz kwoty 50 000 EUR;

–        obciążenie Europolu kosztami postępowania.

7        Europol wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącego kosztami postępowania.

 Co do prawa

8        W skardze wniesionej w niniejszej sprawie skarżący zarzuca Europolowi szkodliwe zachowanie wynikające z niezgodnych z prawem operacji przetwarzania danych i domaga się zadośćuczynienia w wysokości 50 000 EUR za krzywdę wynikającą z tego zachowania, na podstawie art. 268 i 340 TFUE oraz art. 50 ust. 1 rozporządzenia 2016/794.

9        Zgodnie z art. 50 ust. 1 rozporządzenia 2016/794 każdy, kto poniósł szkodę w wyniku niezgodnego z prawem przetwarzania danych, ma prawo do odszkodowania od Europolu, zgodnie z art. 340 TFUE, lub od państwa członkowskiego, w którym nastąpiło zdarzenie powodujące szkodę, zgodnie z jego prawem krajowym.

10      Ponieważ skarżący wniósł do Sądu skargę przeciwko Europolowi, należy rozpatrzyć ją na podstawie art. 268 i 340 TFUE.

 W przedmiocie dopuszczalności

11      Europol podnosi, że skarga jest niedopuszczalna ze względu na brak jej jasności i precyzji.

12      Zgodnie z art. 21 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który znajduje zastosowanie do postępowania przed Sądem na podstawie art. 53 akapit pierwszy tego statutu, oraz z art. 76 lit. d) regulaminu postępowania przed Sądem skarga musi wskazywać przedmiot sporu, podnoszone zarzuty i argumenty, a także zwięzłe omówienie tych zarzutów. Elementy te winny być na tyle jasne i precyzyjne, by umożliwiały stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Sądowi rozstrzygnięcie w przedmiocie skargi, jeśli zajdzie taka potrzeba bez dodatkowych informacji. W celu zagwarantowania pewności prawa i prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości, aby skarga była dopuszczalna, konieczne jest, by istotne okoliczności faktyczne i prawne będące podstawą jej złożenia wynikały w sposób spójny i zrozumiały z samej treści skargi (zob. postanowienie z dnia 11 marca 2021 r., Techniplan/Komisja, T‑426/20, niepublikowane, EU:T:2021:129, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo).

13      W celu spełnienia tych wymogów jasności i precyzji skarga w przedmiocie naprawienia podnoszonej szkody wyrządzonej przez instytucję Unii Europejskiej powinna zawierać informacje, dowody lub wnioski dowodowe pozwalające na identyfikację zachowania, które skarżący zarzuca instytucji, powodów, dla których uznał on, że istnieje związek przyczynowy między tym zachowaniem a szkodą, którą – jak twierdzi – poniósł, jak również charakteru i zakresu tej szkody (zob. podobnie wyrok z dnia 7 października 2015 r., Accorinti i in./EBC, T‑79/13, EU:T:2015:756, pkt 53 i przytoczone tam orzecznictwo).

14      W niniejszej sprawie ze skargi jasno wynika, że skarżący domaga się zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej swoim zdaniem doznał w wyniku dwóch zachowań Europolu, a mianowicie, po pierwsze, podania w sprawozdaniu danych osobowych dotyczących skarżącego (zarzut pierwszy), i po drugie, załączenia tego sprawozdania przez Europol do akt słowackiego postępowania karnego przeciwko niemu (zarzut drugi), na których niezgodność z prawem wskazuje on w świetle przepisów prawa przyznających prawa jednostce, w tym przepisów mających na celu zagwarantowanie poszanowania jego danych osobowych.

15      Należy zatem stwierdzić, że przedmiot skargi i zarzuty podniesione przez skarżącego w skardze wynikają wystarczająco jasno z samej treści tej skargi. Stwierdzenie to jest potwierdzone również przez fakt, że Europol był w stanie odpowiedzieć na te zarzuty.

16      Ponadto, w odniesieniu do argumentacji Europolu dotyczącej zarzutu niedopuszczalności opartego na niewystarczających dowodach przedstawionych przez skarżącego w odniesieniu do zarzucanego tej agencji niezgodnego z prawem zachowania i domniemanej krzywdy, należy zauważyć, że takie kwestie nie wchodzą w zakres oceny dopuszczalności roszczenia odszkodowawczego, lecz w zakres oceny jego zasadności (zob. podobnie wyrok z dnia 29 września 2021 r., Kočner/Europol, T‑528/20, niepublikowany, odwołanie w toku, EU:T:2021:631, pkt 39).

17      Należy zatem uznać, że skarga spełnia wymogi określone w art. 76 lit. d) regulaminu postępowania, a zatem jest dopuszczalna.

 Co do istoty

18      Na wstępie należy przypomnieć, że na mocy art. 340 akapit drugi TFUE w dziedzinie odpowiedzialności pozaumownej Unia powinna naprawić, zgodnie z zasadami ogólnymi, wspólnymi dla praw państw członkowskich, szkody wyrządzone przez jej instytucje lub jej pracowników przy wykonywaniu ich funkcji.

19      Po pierwsze, wynika z tego, że art. 340 akapit drugi TFUE uprawnia sąd Unii jedynie do naprawienia szkód wyrządzonych przez instytucje Unii lub przez ich pracowników działających w ramach wykonywania ich funkcji, to znaczy do naprawienia szkód mogących spowodować powstanie odpowiedzialności pozaumownej Unii (postanowienie z dnia 9 lipca 2019 r., Scaloni i Figini/Komisja, T‑158/18, niepublikowane, EU:T:2019:491, pkt 19; wyrok z dnia 29 września 2021 r., Kočner/Europol, T‑528/20, niepublikowany, odwołanie w toku, EU:T:2021:631, pkt 59).

20      W tym względzie z utrwalonego orzecznictwa wynika, że pojęcie „instytucji” w rozumieniu art. 340 akapit drugi TFUE obejmuje nie tylko instytucje Unii wymienione w art. 13 ust. 1 TUE, ale również wszystkie inne organy i jednostki organizacyjne Unii ustanowione na mocy traktatów lub na ich podstawie, które mają na celu przyczynianie się do realizacji celów Unii (zob. wyrok z dnia 16 grudnia 2020 r., Rada i in./K. Chrysostomides & Co. i in., C‑597/18 P, C‑598/18 P, C‑603/18 P i C‑604/18 P, EU:C:2020:1028, pkt 80 i przytoczone tam orzecznictwo), w tym agencje Unii, a więc i Europol (zob. podobnie wyrok z dnia 29 września 2021 r., Kočner/Europol, T‑528/20, niepublikowany, odwołanie w toku, EU:T:2021:631, pkt 60).

21      Po drugie, powstanie pozaumownej odpowiedzialności Unii w rozumieniu art. 340 akapit drugi TFUE zależy od łącznego spełnienia trzech przesłanek dotyczących bezprawności zachowania zarzucanego instytucjom Unii, rzeczywistości szkody oraz istnienia związku przyczynowego pomiędzy tym zachowaniem a podnoszoną szkodą (wyrok z dnia 16 grudnia 2020 r., Rada i in./K. Chrysostomides & Co. i in., C‑597/18 P, C‑598/18 P, C‑603/18 P i C‑604/18 P, EU:C:2020:1028, pkt 79).

22      Ponieważ te trzy przesłanki powstania odpowiedzialności mają charakter kumulatywny, brak spełnienia jednej z nich jest wystarczający do oddalenia skargi o odszkodowanie (wyrok z dnia 25 lutego 2021 r., Dalli/Komisja, C‑615/19 P, EU:C:2021:133, pkt 42).

23      To w świetle powyższych zasad należy zbadać każdy z dwóch zarzutów skargi.

 W przedmiocie pierwszego zarzutu skargi

24      Skarżący domaga się zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej swoim zdaniem doznał w związku z nieścisłym i nieuzasadnionym charakterem zawartej w sprawozdaniu Europolu wzmianki o tym, że był on objęty prowadzonym w Szwecji dochodzeniem w sprawie handlu narkotykami i prowadzonym w Polsce dochodzeniem w sprawie oszustwa, podczas gdy w tych państwach nie toczy się ani nie toczyło żadne dochodzenie dotyczące jego osoby.

25      Przytoczenie takich nieścisłych i niesprawdzonych informacji na jego temat stanowi niezgodną z prawem operację przetwarzania danych osobowych, naruszającą jego prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, prawo do ochrony danych osobowych oraz zasadę domniemania niewinności, które to prawa są zagwarantowane w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”). Jego zdaniem informacje te przedstawiały go jako osobę, która zajmowała się handlem narkotykami lub dopuściła się oszustwa.

26      Zdaniem skarżącego naruszenie to było tym bardziej bezprawne, że nie miał on możliwości wypowiedzenia się na temat informacji zawartych w sprawozdaniu, które nie było poprzedzone orzeczeniem sądu lub decyzją niezależnego organu administracyjnego, oraz że Europol nie dysponował dowodami potwierdzającymi prawdziwość dotyczących go informacji.

27      W rezultacie skarżący miał poczucie niesprawiedliwości i doznał uszczerbku na honorze, reputacji, jak i w życiu prywatnym, w szczególności w relacjach z partnerką i synem.

28      Europol kwestionuje argumenty skarżącego.

29      W pierwszej kolejności, w odniesieniu do przesłanki dotyczącej bezprawności zachowania zarzucanego Europolowi, należy zauważyć, że twierdzenie skarżącego, iż w sprawozdaniu niezgodnie z prawem wspomniano o dwóch dochodzeniach prowadzonych przeciwko niemu w Szwecji i w Polsce, jest efektem błędnej interpretacji tego sprawozdania.

30      W istocie, wbrew twierdzeniom skarżącego, sporny akapit tego sprawozdania, pomimo występujących w nim błędów językowych w języku angielskim i pomimo sposobu, w jaki skarżący go zinterpretował, nie stwierdza, że skarżący był objęty dwoma dochodzeniami prowadzonymi w odniesieniu do jego osoby w Szwecji i w Polsce, lecz jedynie że jego nazwisko było przedmiotem zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa w kontekście tych dwóch dochodzeń, jak wynika z następujących sformułowań sprawozdania: „In addition, Leon Leonard Johan Veen had been reported also in a Swedish investigation concerning drugs trafficking and a Polish investigation concerning fraud”. (Ponadto Leonard Johan Veen został również wskazany w zawiadomieniach o popełnieniu przestępstwa złożonych w ramach szwedzkiego dochodzenia dotyczącego handlu narkotykami oraz polskiego dochodzenia dotyczącego oszustwa). Ponadto w odpowiedzi na skargę Europol wyjaśnił, że gdy w sprawozdaniu skierowanym do krajowych organów policyjnych zamierza wskazać, że dana osoba jest lub była podejrzana w danym dochodzeniu, czyni to w sposób wyraźny i jednoznaczny, w szczególności używając wyrażeń takich jak „podejrzany” lub „objęty dochodzeniem”.

31      Skarżący nie ma zatem racji, gdy zarzuca Europolowi, że ten w sprawozdaniu w sposób niezgodny z prawem powołał się na fakt, że skarżący był objęty dwoma dochodzeniami, w Szwecji i w Polsce, a tym samym zidentyfikował go jako osobę biorącą udział w handlu narkotykami lub oszustwie.

32      W żadnym wypadku umieszczenie w sprawozdaniu Europolu informacji osobowych dotyczących osoby, której nazwisko lub dane osobowe zostały zgromadzone lub są przechowywane przez tę agencję, nie stanowi samo w sobie niezgodnego z prawem działania, za które Europol może zostać pociągnięty do odpowiedzialności.

33      Jak wynika z art. 3 ust. 1 rozporządzenia 2016/794 w związku z motywami 12 i 13 tego rozporządzenia, Europol jest centrum wymiany informacji w dziedzinie kryminalnych doniesień wywiadowczych między organami ścigania państw członkowskich, mającym na celu wspieranie i zwiększanie skuteczności działań właściwych organów państw członkowskich oraz ich współpracy w ramach zapobiegania niektórym formom poważnej przestępczości, które dotyczą co najmniej dwóch państw członkowskich.

34      Aby osiągnąć te cele oraz zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia 2016/794, do zadań Europolu należy w szczególności zbieranie, przechowywanie, przetwarzanie, analizowanie i wymiana informacji, w tym danych o charakterze operacyjnym, oraz niezwłoczne powiadamianie państw członkowskich o wszelkich informacjach i powiązaniach między przestępstwami, które ich dotyczą, przy czym takie powiadomienie może mieć charakter obligatoryjny na mocy art. 22 wspomnianego rozporządzenia.

35      W tym celu art. 18 ust. 1 i 2 rozporządzenia 2016/794 w związku z motywami 24 i 25 tego rozporządzenia upoważnia Europol do przetwarzania informacji, w tym danych osobowych, między innymi poprzez sprawdzanie krzyżowe w celu ustalenia powiązań lub innych istotnych związków między informacjami dotyczącymi różnych kategorii osób.

36      Artykuł 18 ust. 4 rozporządzenia 2016/794 wymaga jednak od Europolu przestrzegania przewidzianych w tym rozporządzeniu zabezpieczeń służących ochronie danych. Jak wynika z rozdziału VI tego rozporządzenia, zatytułowanego „Zabezpieczenia służące ochronie danych”, a także z jego motywu 40, ochrona ta jest autonomiczna i dostosowana do szczególnego charakteru przetwarzania danych osobowych w kontekście ścigania przestępstw, co umożliwia deklaracja nr 21 w sprawie ochrony danych osobowych w dziedzinie współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych i współpracy policyjnej załączona do traktatu UE i traktatu FUE, uznająca specyficzny charakter przetwarzania danych osobowych w kontekście ścigania przestępstw.

37      W tym kontekście art. 38 ust. 2, 4, 5 i 7 rozporządzenia 2016/794 w związku z jego motywem 47 określa podział odpowiedzialności w zakresie ochrony danych osobowych w szczególności między Europolem a państwami członkowskimi.

38      Europol przyjmuje zatem w szczególności odpowiedzialność za przestrzeganie ogólnych zasad ochrony danych, o których mowa w art. 28 tego rozporządzenia, z wyjątkiem wymogu prawdziwości i aktualności owych danych, oraz odpowiedzialność za wszystkie przeprowadzane przez siebie operacje przetwarzania danych, z wyjątkiem odpowiedzialności wynikającej z dwustronnej wymiany danych dokonywanej z wykorzystaniem jego struktur. Państwa członkowskie są ze swej strony odpowiedzialne za jakość danych osobowych, które przekazują Europolowi, oraz za zgodność z prawem ich przekazania.

39      W niniejszej sprawie skarżący nie przedstawił jednak żadnych dowodów na to, że w związku z wymienieniem jego nazwiska lub wskazaniem jego danych osobowych w sprawozdaniu Europol uchybił któremuś ze swoich obowiązków wynikających z rozporządzenia 2016/794, za co mógłby zostać pociągnięty do odpowiedzialności na podstawie art. 38 tego rozporządzenia w związku jego z art. 50 ust. 1.

40      W tym względzie skarżący ani nie twierdzi, ani tym bardziej nie wykazuje, że Europol, sprawdzając krzyżowo dostępne mu informacje dotyczące jego osoby, a następnie przekazując je w zaufaniu ograniczonej liczbie organów ścigania, działał poza zakresem stosowania rozporządzenia nr 2016/794, określonym w art. 18 ust. 5 tego rozporządzenia, lub przekroczył uprawnienia przyznane mu między innymi w art. 18 ust. 2 wskazanego rozporządzenia.

41      W zakresie, w jakim skarżący sugeruje, że informacje na jego temat zawarte w sprawozdaniu są nieprawdziwe, należy zauważyć, że nie twierdził on wcale, że jego nazwisko nie pojawiło się w kontekście tych dochodzeń.

42      Nawet przy założeniu, że informacje te były nieprawdziwe, skarżący nie wykazał w żaden sposób, że Europol może ponosić odpowiedzialność za tę nieścisłość. Jak stwierdzono w pkt 38 powyżej, agencja ta nie może bowiem ponosić odpowiedzialności za ewentualne nieścisłości w danych przekazywanych przez państwo członkowskie. Skarżący nie przedstawił żadnych dowodów ani dowodów sugerujących co najmniej prima facie, że Europol zmienił informacje przekazane przez władze szwedzkie i polskie.

43      Wreszcie jeśli chodzi o zastrzeżenie skarżącego dotyczące okoliczności, że Europol nie wysłuchał go przed podaniem w sprawozdaniu dotyczących go danych osobowych lub że przetwarzał te dane bez uprzedniej zgody sądu lub niezależnego organu administracyjnego, wystarczy wskazać, że takie obowiązki nie są przewidziane w rozporządzeniu 2016/794.

44      W szczególności wymaganie od Europolu, aby wysłuchał każdej osoby przed podaniem dotyczących jej danych osobowych w sprawozdaniu przeznaczonym wyłącznie dla określonych organów policyjnych i organów ścigania, mogłoby podważyć skuteczność (effet utile) rozporządzenia 2016/794 oraz działania rzeczonych organów i służb, które rozporządzenie ma wspierać i wzmacniać.

45      Ponadto należy oddalić argumenty dotyczące naruszenia art. 7 i 8 oraz art. 48 ust. 1 karty, dotyczące, odpowiednio, poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, ochrony danych osobowych i domniemania niewinności.

46      Jeśli chodzi o twierdzenia odnoszące się do naruszenia art. 7 i 8 karty, należy przypomnieć, że jej art. 52 ust. 1 stanowi, że wszelkie ograniczenia w korzystaniu z uznanych w tym akcie praw i wolności muszą być przewidziane ustawą, co oznacza w szczególności, że podstawa prawna umożliwiająca ingerencję w te prawa powinna sama określać zakres ograniczenia wykonywania danego prawa, a uregulowanie zawierające środek umożliwiający taką ingerencję musi zawierać jasne i precyzyjne przepisy regulujące zakres i sposób stosowania takiego środka oraz ustanawiające minimalne wymogi służące temu, aby osoby, których dane osobowe zostały przekazane, miały wystarczające gwarancje pozwalające na skuteczną ochronę tych danych przed ryzykiem nadużyć [zob. wyrok z dnia 24 lutego 2022 r., Valsts ieņēmumu dienests (Przetwarzanie danych osobowych do celów podatkowych), C‑175/20, EU:C:2022:124, pkt 54, 55 i przytoczone tam orzecznictwo].

47      Jak stwierdzono w motywie 76 rozporządzenia nr 2016/794, rozporządzenie to zostało opracowane z myślą o zapewnieniu w szczególności poszanowania prawa do ochrony danych osobowych i prawa do poszanowania życia prywatnego, zagwarantowanych w art. 8 i 7 karty, przy jednoczesnym dążeniu do uzasadnionego i koniecznego celu, jakim jest skuteczne zwalczanie poważnych form przestępczości dotykających co najmniej dwóch państw członkowskich, a nawet wykraczających poza granice zewnętrzne Unii.

48      W tym kontekście, jak wynika w szczególności z rozdziału VI rozporządzenia 2016/794 w związku z jego motywem 50, prawodawca Unii opracował jasne i precyzyjne zasady dotyczące zakresu uprawnień przyznanych Europolowi, określił minimalne wymogi dotyczące działań tej agencji w zakresie ochrony danych osobowych oraz ustanowił niezależne, przejrzyste i rozliczalne struktury nadzoru.

49      W związku z tym, wobec braku wykazania przez skarżącego, że Europol uchybił ciążącym na nim obowiązkom poprzez podanie w sprawozdaniu dotyczących go danych osobowych, nie można stwierdzić żadnego naruszenia art. 7 i 8 karty, które byłoby efektem takiego działania.

50      Jeśli chodzi o zarzut naruszenia art. 48 ust. 1 karty, dotyczącego domniemania niewinności, to nie jest on poparty żadnymi argumentami. Nie spełnia on zatem wymogów określonych w art. 76 lit. d) regulaminu postępowania i dlatego jest niedopuszczalny.

51      Z powyższego wynika, że skarżący nie zdołał wykazać istnienia niezgodnego z prawem działania Europolu w odniesieniu do pierwszego zarzutu skargi.

52      W drugiej kolejności, w każdym wypadku, jeśli chodzi o przesłanki dotyczące rzeczywistego wystąpienia domniemanej krzywdy i istnienia związku przyczynowego między tą krzywdą a zachowaniem Europolu, należy zauważyć, że skarżący podniósł jedynie, iż sprawozdanie było „dostępne” dla prokuratora, śledczego, sądu krajowego i stron postępowania, których zresztą nie wskazał.

53      Jednakże wobec braku dowodu na to, że naruszona została klauzula poufności, której podlegało sprawozdanie Europolu, lub że dostęp do tego sprawozdania miały osoby inne niż te, które zostały w nim wskazane jako adresaci, skarżący nie ma podstaw, by twierdzić, że zawarta w sprawozdaniu wzmianka związana z jego danymi osobowymi naruszyła jego reputację lub honor.

54      Z podobnych względów i wobec braku dowodów na poparcie swojego twierdzenia skarżący nie wykazał również, że zawarta w sprawozdaniu wzmianka związana z tymi danymi wpłynęła na jego relacje z partnerką i dzieckiem, którzy, w świetle dowodów przedstawionych przed Sądem, nie mieli dostępu do tego sprawozdania.

55      Z powyższego wynika, że pierwszy zarzut podniesiony na poparcie żądania zadośćuczynienia za krzywdę musi zostać oddalony jako bezzasadny.

 W przedmiocie drugiego zarzutu skargi

56      Skarżący  domaga się zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej swym zdaniem doznał w związku z włączeniem przez Europol sprawozdania do akt słowackiego postępowania karnego prowadzonego przeciwko niemu, w zakresie, w jakim to włączenie wywołało u niego poczucie niesprawiedliwości, naruszyło jego honor i reputację oraz prawo do życia rodzinnego.

57      Europol kwestionuje argumenty skarżącego, twierdząc w szczególności, że nie włączył sprawozdania do akt wspomnianego postępowania karnego.

58      W związku z powyższym należy zauważyć, że skarżący nie przedstawił żadnych dowodów, ani nawet nie uprawdopodobnił, że sprawozdanie zostało faktycznie włączone do akt postępowania karnego przez Europol, a nie przez słowackie organy ścigania.

59      Ponadto w pkt 17 skargi wyraźnie wskazano, że według samego skarżącego Europol przekazał sprawozdanie słowackim organom policyjnym.

60      Ustalenie to znajduje dodatkowe potwierdzenie w logice rozporządzenia 2016/794 oraz w zadaniach powierzonych Europolowi w ramach systemu współpracy organów ścigania ustanowionego tym rozporządzeniem.

61      Z art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 2016/794 wynika bowiem, że zadaniem Europolu jest wspieranie i wzmacnianie działań właściwych organów państw członkowskich, określonych w art. 2 lit. a) tego rozporządzenia jako „wszystkie organy policyjne i inne organy ścigania istniejące w państwach członkowskich, odpowiedzialne zgodnie z prawem krajowym za zapobieganie przestępstwom i ich zwalczanie”.

62      Dlatego też, wbrew twierdzeniom skarżącego i w świetle dowodów, które przedstawił przed Sądem, nie można uznać, że włączenie sprawozdania do akt słowackiego postępowania karnego prowadzonego przeciwko niemu zostało dokonane przez Europol.

63      W związku z tym wyrządzenie krzywy, która miała powstać w wyniku włączenia sprawozdania do akt postępowania karnego, nie może zostać przypisane Europolowi.

64      Z powyższych rozważań wynika, że drugi zarzut podniesiony na poparcie żądania zadośćuczynienia za krzywdę powinien zostać oddalony jako bezzasadny, podobnie jak cała skarga, bez konieczności wypowiadania się w przedmiocie wniosków dowodowych skarżącego oraz jego wniosków dotyczących środków organizacji postępowania i środków dowodowych, a w szczególności w przedmiocie ich dopuszczalności, ponieważ Sąd uważa, iż na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy posiada wystarczającą wiedzę, aby rozstrzygnąć spór.

 W przedmiocie kosztów

65      Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżący przegrał sprawę, należy – zgodnie z żądaniem Europolu – obciążyć go kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (ósma izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Leon Leonard Johan Veen zostaje obciążony kosztami postępowania.

Svenningsen

Barents

Mac Eochaidh

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 27 kwietnia 2022 r.

Podpisy


*      Język postępowania: słowacki.