POSTANOWIENIE PREZESA SĄDU
z dnia 27 kwietnia 2010 r.
Sprawa T‑103/10 P(R)
Parlament Europejski
przeciwko
U
Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Decyzja o zwolnieniu – Postanowienie Prezesa Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej wydane w ramach postępowania w przedmiocie środków tymczasowych – Brak pilnego charakteru
Przedmiot: Odwołanie mające na celu uchylenie postanowienia Prezesa Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej z dnia 18 grudnia 2009 r. w sprawie F‑92/09 R U przeciwko Parlamentowi, Zb.Orz.SP s. I-A-1-511, II-A-1-2771.
Orzeczenie: Postanowienie Prezesa Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej z dnia 18 grudnia 2009 r. w sprawie F‑92/09 R U przeciwko Parlamentowi, Zb.Orz.SP s. I-A-1-511, II-A-1-2771, zostaje uchylone. Wniosek o zarządzenie środka tymczasowego złożony przez U zostaje oddalony. Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Streszczenie
1. Odwołanie – Zarzuty – Przeinaczenie dowodów – Nieprawidłowość ustaleń faktycznych wynikająca z akt sprawy – Niepełne badanie stanu faktycznego – Dopuszczalność
(art. 256 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 10 ust. 2)
2. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Środki tymczasowe – Przesłanki zastosowania – Pilny charakter – Poważna i nieodwracalna szkoda – Ciężar dowodu
(art. 278 TFUE, 279 TFUE; regulamin postępowania przed Sądem, art. 104 § 2)
3. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Przesłanki dopuszczalności – Skarga – Wymogi formalne – Przedstawienie zarzutów uprawdopodabniających konieczność zastosowania żądanych środków – Złożenie pisma uzupełniającego w celu usunięcia uchybień – Niezgodność z postępowaniem w przedmiocie środka tymczasowego
(art. 278 TFUE, 279 TFUE; regulamin postępowania przed Sądem, art. 44 § 1 lit. c), art. 104 §§ 2, 3, art. 109; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 35 § 1 lit. d), art. 102 §§ 2, 3)
4. Odwołanie – Zarzuty – Przeinaczenie dowodów – Nieprawidłowość ustaleń faktycznych wynikająca z akt sprawy – Ciężar dowodu
(art. 256 TFUE)
1. Na etapie odwołania dopuszczalny jest zarzut, zgodnie z którym akta sprawy w pierwszej instancji nie pozwalają uzasadnić wniosku o istnieniu pilnego charakteru, co sprowadza się do twierdzenia, że nieprawidłowość tego wniosku wynika z akt sprawy, i do podniesienia zarzutu, że Prezes Sądu do spraw Służby Publicznej przeprowadził badanie okoliczności faktycznych w sposób niekompletny.
(zob. pkt 32)
Odesłanie: Sąd, sprawa T‑193/08 P Skareby przeciwko Komisji, 30 września 2009 r., Zb.Orz.SP s. I-B-1-83, II-B-1-515, pkt 48 i przytoczone tam orzecznictwo
2. Artykuł 278 TFUE ustanawia zasadę braku skutku zawieszającego skarg, gdyż akty instytucji Unii korzystają z domniemania zgodności z prawem. Tym samym jedynie wyjątkowo sędzia właściwy do orzekania w przedmiocie środków tymczasowych może zarządzić zawieszenie wykonania aktu zaskarżonego przed sądem rozpatrującym spór co do istoty sprawy lub zarządzić środki tymczasowe.
Pilny charakter wniosku o zastosowanie środka tymczasowego powinien być oceniany z punktu widzenia konieczności wydania orzeczenia tymczasowego w celu zapobieżenia powstaniu poważnej i nieodwracalnej szkody dla strony występującej o zastosowanie środka tymczasowego, przy czym szkody o charakterze finansowym nie można, poza wyjątkowymi okolicznościami, uznać za nieodwracalną czy nawet za trudną do naprawienia, ponieważ może ona co do zasady stanowić przedmiot późniejszego odszkodowania.
Nawet w wypadku szkody o charakterze czysto finansowym środek tymczasowy jest uzasadniony, jeśli okaże się, że w braku takiego środka strona o niego występująca znalazłaby się w sytuacji mogącej narażać na niebezpieczeństwo jej zdolność finansową, ponieważ nie dysponowałaby kwotą, która w normalnych warunkach powinna pozwolić jej stawić czoła wszystkim wydatkom niezbędnym do zaspokojenia jej elementarnych potrzeb do chwili wydania orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie.
Jednakże aby móc ocenić, czy podnoszona szkoda ma poważny i nieodwracalny charakter, a zatem wyjątkowo uzasadnia zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji, sędzia właściwy do orzekania w przedmiocie środków tymczasowych powinien w każdym wypadku posiadać konkretne i dokładne wskazówki, poparte szczegółową dokumentacją, wskazujące na sytuację finansową strony, która ubiega się o zastosowanie środka tymczasowego, i pozwalające ocenić konsekwencje, jakie prawdopodobnie wynikałyby z braku żądanych środków.
W każdym razie strona, która wnosi o zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji, musi wykazać, że oczekiwanie na rozstrzygnięcie postępowania co do istoty sprawy narazi ją na poważną i nieodwracalną szkodę.
Z powyższego wynika, że po pierwsze, strona występująca o zastosowanie środka tymczasowego, w celu uzasadnienia żądanego zawieszenia wykonania, powinna przedstawić na poparcie tego żądania wiarygodny i całościowy obraz swojej sytuacji finansowej, a po drugie, sędzia właściwy do orzekania w przedmiocie środków tymczasowych nie może uwzględnić wniosku o zastosowanie środków tymczasowych, gdy twierdzeniom omawianej strony zaprzecza strona przeciwna, i zadowolić się zwykłymi twierdzeniami, niepopartymi dowodami, strony ubiegającej się o zastosowanie środków tymczasowych. Biorąc bowiem pod uwagę ściśle wyjątkowy charakter zastosowania środków tymczasowych, środki takie mogą zostać zarządzone wyłącznie wtedy, gdy te twierdzenia opierają się na niezbitych dowodach.
(zob. pkt 34–39)
Odesłanie: Trybunał, sprawa 378/87 R Top Hit Holzvertrieb przeciwko Komisji, 22 stycznia 1988 r., Rec. s. 161, pkt 18; Trybunał, sprawa C‑213/91 R Abertal i in. przeciwko Komisji, 18 października 1991 r., Rec. s. I‑5109, pkt 18; Trybunał, sprawa C‑471/00 P(R) Komisja przeciwko Cambridge Healthcare Supplies, 11 kwietnia 2001 r., Rec. s. I‑2865, pkt 113; Sąd, sprawa T‑86/96 R Arbeitsgemeinschaft Deutscher Luftfahrt-Unternehmen i Hapag-Lloyd przeciwko Komisji, 2 kwietnia 1998 r., Rec. s. II‑641, pkt 64, 65, 67; Sąd, sprawa T‑143/99 R Hortiplant przeciwko Komisji, 16 lipca 1999 r., Rec. s. II‑2451, pkt 18; Sąd, sprawa T‑163/00 R Carotti przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 3 lipca 2000 r., RecFP s. I‑A‑133, II‑607, pkt 8; Sąd, sprawa T‑339/00 R Bactria przeciwko Komisji, 15 czerwca 2001 r. Rec. s. II‑1721, pkt 94; Sąd, sprawa T‑306/01 R Aden i in. przeciwko Radzie i Komisji, 7 maja 2002 r., Rec. s. II‑2387, pkt 94; Sąd, sprawa T‑196/01 R Aristoteleio Panepistimio Thessalonikis przeciwko Komisji, 18 października 2001 r., Rec. s. II‑3107, pkt 32; Sąd, sprawa T‑151/01 R Duales System Deutschland przeciwko Komisji, 15 listopada 2001 r., Rec. s. II‑3295, pkt 187; Sąd, sprawa T‑181/02 R Neue Erba Lautex przeciwko Komisji, 3 grudnia 2002 r., Rec. s. II‑5081, pkt 82, 84; Sąd, sprawa T‑420/05 R II Vischim przeciwko Komisji, 13 października 2006 r., Zb.Orz. s. II‑4085, pkt 83, 84; Sąd, sprawa T‑41/08 R Vakakis przeciwko Komisji, 25 kwietnia 2008 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 52; Sąd, sprawa T‑396/09 R Vereniging Milieudefensie i Stichting Stop Luchtverontreiniging Utrecht przeciwko Komisji, 17 grudnia 2009 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo
3. Strona ubiegająca się o zastosowanie środków tymczasowych powinna przedstawić wiarygodny i całościowy obraz swej sytuacji finansowej na etapie składania wniosku o zastosowanie środków tymczasowych. Jak wynika bowiem z art. 35 § 1 lit. d) w związku z art. 102 §§ 2 i 3 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, jak również z art. 44 § 1 lit. c) w związku z art. 104 §§ 2 i 3 regulaminu postępowania przed Sądem, wniosek o zastosowanie środków tymczasowych sam w sobie powinien umożliwić stronie pozwanej przygotowanie uwag, a sędziemu właściwemu do orzekania w przedmiocie środków tymczasowych – wydanie rozstrzygnięcia w sprawie, jeśli zajdzie taka potrzeba bez dodatkowych informacji, ponieważ istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których sędzia ten się opiera, powinny wynikać z samej treści wniosku o zastosowanie środków tymczasowych.
Skarżący, zobowiązany tym samym do przedstawienia dokumentów na poparcie wiarygodnego i całościowego obrazu swej sytuacji finansowej, powinien dostarczyć sędziemu właściwemu do orzekania w przedmiocie środków tymczasowych informacji na temat ewentualnego uprawnienia do pomocy społecznej lub do świadczenia równoważnego, jak również zaświadczenie o stanie swego majątku.
Niedopuszczalne jest, by strona ubiegająca się o zastosowanie środków tymczasowych dostarczyła na etapie odwołania, w uzupełnieniu, środki dowodowe, których nie przedstawiła przed Prezesem Sądu do spraw Służby Publicznej. Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych nie może bowiem co do zasady być skutecznie uzupełniony późniejszym pismem w celu zaradzenia brakom, ponieważ stworzenie takiej możliwości „nadrobienia” byłoby niezgodne nie tylko z wymaganą szybkością działania w obszarze środków tymczasowych, lecz również przede wszystkim z duchem art. 109 regulaminu postępowania przed Sądem, na podstawie którego oddalenie wniosku o zarządzenie środka tymczasowego nie zamyka stronie, która z nim wystąpiła, możliwości ponownego złożenia wniosku w razie pojawienia się nowych okoliczności.
(zob. pkt 40, 44, 50, 58)
Odesłanie: Sąd, sprawa T‑236/00 R Stauner i in. przeciwko Parlamentowi i Komisji, 15 stycznia 2001 r., Rec. s. II‑15, pkt 34; Sąd, ww. sprawa Aden i in. przeciwko Radzie i Komisji, pkt 52, 101–115; Sąd, sprawa T‑85/05 R Dimos Ano Liosion i in. przeciwko Komisji, 23 maja 2005 r., Zb.Orz. s. II‑1721, pkt 37; Sąd, sprawa T‑352/08 R Pannon Hőerőmű przeciwko Komisji, 23 stycznia 2009 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 31; Sąd, sprawa T‑52/09 R Nycomed Danmark przeciwko EMEA, 24 kwietnia 2009 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 62; Sąd, sprawa T‑385/05 TO R Portugalia przeciwko Transnáutica i Komisji, 4 lutego 2010 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 11–13
4. Przyjmując, że przesłanka dotycząca pilnego charakteru została spełniona, mimo że zainteresowana instytucja wspólnotowa podkreślała w pierwszej instancji, że skarżący nie przedstawił żadnego dowodu na swoją sytuację finansową i że ta sytuacja nie powodowała nagłej konieczności, Prezes Sądu do spraw Służby Publicznej przyznał zwykłym, jednostronnym twierdzeniom skarżącego wyższość w stosunku do wyraźnych twierdzeń przeciwnych omawianej instytucji, ignorując okoliczność, że skarżący nie wykazał nieuchronności poważnej i nieodwracalnej szkody, chociaż spoczywał na nim ciężar dowodu. W związku z tym Prezes Sądu do spraw Służby Publicznej przeprowadził niekompletne badanie okoliczności faktycznych, tak że zaskarżone postanowienie jest obarczone nieprawidłowościami w zakresie ustaleń faktycznych, wynikającymi z akt sprawy.
(zob. pkt 51)
Odesłanie: ww. sprawa Skareby przeciwko Komisji, pkt 87 i przytoczone tam orzecznictwo