Sprawa T‑20/16

M/S. Indeutsch International

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Graficzny unijny znak towarowy przedstawiający szewrony pomiędzy dwiema równoległymi liniami – Charakter odróżniający – Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Badanie znaku w zarejestrowanej postaci

Streszczenie – wyrok Sądu (piąta izba) z dnia 21 czerwca 2017 r.

1.      Znak towarowy Unii Europejskiej – Definicja i uzyskanie unijnego znaku towarowego – Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji – Znaki towarowe pozbawione charakteru odróżniającego – Graficzny znak towarowy będący dwuwymiarowym lub trójwymiarowym przedstawieniem towaru – Charakter odróżniający – Kryteria oceny

[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 7 ust. 1 lit. b)]

2.      Znak towarowy Unii Europejskiej – Zrzeczenie się, wygaśnięcie i unieważnienie – Bezwzględne podstawy unieważnienia – Rejestracja z naruszeniem art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 – Graficzny znak towarowy przedstawiający szewrony pomiędzy dwiema równoległymi liniami

[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 7 ust. 1 lit. b)]

1.      W przypadku gdy zgłoszony lub zarejestrowany znak towarowy stanowi dwuwymiarowe lub trójwymiarowe przedstawienie oznaczanego przez siebie towaru, jego charakter odróżniający zależy od tego, czy odbiega w sposób znaczący od normy lub zwyczajów branżowych i przez to może pełnić podstawową funkcję wskazywania pochodzenia towaru.

Jest tak również w wypadku gdy znak towarowy częściowo odpowiada kształtowi oznaczonego nim towaru w zakresie, w jakim właściwy krąg odbiorców będzie natychmiast i bez głębszego zastanowienia postrzegać go jako przedstawienie detalu lub wyglądu rozpatrywanego towaru. W takim przypadku elementem rozstrzygającym nie jest zakwalifikowanie danego oznaczenia jako oznaczenia graficznego, trójwymiarowego czy innego rodzaju, ale fakt, że pokrywa się ono z wyglądem oznaczonego towaru.

Gdyby bowiem w takim przypadku ocena charakteru odróżniającego znaku towarowego nie została przeprowadzona w odniesieniu do zakresu, w jakim odbiega on od norm lub zwyczajów sektora oznaczonych towarów, wystarczyłoby zgłosić do rejestracji oznaczenie, które można by natychmiast postrzegać jako część oznaczanego towaru, aby zwiększyć możliwość jego rejestracji i uzyskać w ten sposób prawie automatycznie udzielenie ochrony wyglądowi lub kształtowi samego towaru. Z uwagi zaś na to, że przeciętni konsumenci nie wnioskują zwykle na temat pochodzenia towarów na podstawie ich wyglądu lub kształtu, możliwość ta skutkowałaby istotnym ryzykiem obejścia art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, a zatem podważałaby interes publiczny, który jest chroniony tym przepisem.

Co się tyczy znaków towarowych składających się z kształtu oznaczanego nimi towaru, jest dozwolone, by właściwy organ zidentyfikował ich podstawowe cechy charakterystyczne na podstawie badania samego towaru. Takie badanie jest wymagane, gdy identyfikacja podstawowej cechy charakterystycznej znaku towarowego jest konieczna w celu określenia dokładnego charakteru elementów stanowiących część przedstawienia graficznego i ewentualnych opisów przedłożonych podczas dokonywania zgłoszenia do rejestracji oraz ochrony w ten sposób interesu publicznego leżącego u podstaw art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 207/2009. Powyższy interes zasadza się na zakazie nienależnego przywłaszczania sobie przez podmioty gospodarcze oznaczeń tworzonych przez kształt towaru i obejmujących konkretne rozwiązanie techniczne. Problematyka ta pojawia się z definicji w odniesieniu do znaków towarowych tworzonych przez kształt konkretnego towaru, a nie przez kształt abstrakcyjny.

(zob. pkt 37–40)

2.      Zobacz tekst orzeczenia.

(zob. pkt 41–47)