Προσφυγή της 14ης Σεπτεμβρίου 2010 - Ουγγαρία κατά Επιτροπής
(Υπόθεση T-407/10)
Γλώσσα διαδικασίας: η ουγγρική
Διάδικοι
Προσφεύγουσα: Δημοκρατία της Ουγγαρίας (εκπρόσωποι: M. Fehér και K. Szíjjártó)
Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή
Αιτήματα της προσφεύγουσας
Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:
να ακυρώσει το άρθρο 1, παράγραφοι 3 και 4, και το παράρτημα 2 της αποφάσεως C(2010) 4593 της Επιτροπής, της 8ης Ιουλίου 2010, για το σημαντικό έργο "Αναμόρφωση της σιδηροδρομικής γραμμής Βουδαπέστη-Kelenföld Székesfehérvár-Boba, τμήμα Ι, φάση 1", το οποίο εντάσσεται στο επιχειρησιακό πρόγραμμα "Μεταφορές", στο πλαίσιο του οποίου προβλέπεται η χορήγηση διαρθρωτικών ενισχύσεων από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης και το Ταμείο Συνοχής, στο μέτρο που οι διατάξεις αυτές καθορίζουν το ανώτατο ύψος του ποσού στο οποίο εφαρμόζεται το ποσοστό συγχρηματοδότησης κατά τρόπο ώστε να αποκλείονται από τις επιλέξιμες δαπάνες τα ποσά που καταβάλλονται ως ΦΠΑ,
να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.
Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα
Η προσφεύγουσα προσβάλλει μερικώς την απόφαση C(2010) 4593 της Επιτροπής, της 8ης Ιουλίου 2010, για το σημαντικό έργο "Αναμόρφωση της σιδηροδρομικής γραμμής Βουδαπέστη-Kelenföld Székesfehérvár-Boba, τμήμα Ι, φάση 1", το οποίο εντάσσεται στο επιχειρησιακό πρόγραμμα "Μεταφορές", σχετικά με τη χορήγηση, στο πλαίσιο του σκοπού "Σύγκλιση", διαρθρωτικών ενισχύσεων από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης και το Ταμείο Συνοχής. Με την απόφαση αυτή, η Επιτροπή ενέκρινε την οικονομική συνδρομή του Ευρωπαϊκού Ταμείου Περιφερειακής Ανάπτυξης και του Ταμείου Συνοχής για το προαναφερθέν σημαντικό έργο. Επιπλέον, η Επιτροπή έκρινε ότι το επιστρεπτέο ποσό του ΦΠΑ δεν μπορεί να συνυπολογιστεί για τον καθορισμό του ανώτατου ύψους του ποσού επί του οποίου εφαρμόζεται το ποσοστό της κατά προτεραιότητα συγχρηματοδότησης του επιχειρησιακού προγράμματος στην περίπτωση του σημαντικού έργου για το οποίο πρόκειται.
Με την προσφυγή της, η προσφεύγουσα προβάλλει ότι η Επιτροπή, κατά την έκδοση της προβαλλόμενης αποφάσεως, παρέβη τις εφαρμοστέες διατάξεις του δικαίου της Ένωσης, και ειδικότερα το άρθρο 56, παράγραφος 4, του κανονισμού 1083/2006
1 και το άρθρο 3 του κανονισμού 1084/2006
2.
Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι το άρθρο 3, στοιχείο ε΄, του κανονισμού 1084/2006 ορίζει σαφώς ότι ο επιστρεπτέος ΦΠΑ δεν αποτελεί ποσό καλυπτόμενο από τη συνδρομή του Ταμείου Συνοχής. Κατά την προσφεύγουσα, από τη διάταξη αυτή συνάγεται αδιαμφισβήτητα ότι, αντιθέτως, ο μη επιστρεπτέος ΦΠΑ εμπίπτει στις επιλέξιμες δαπάνες. Κατά συνέπεια, λαμβανομένου υπόψη ότι, βάσει της νομοθεσίας της Ένωσης περί ΦΠΑ και της εθνικής νομοθεσίας περί ΦΠΑ, ο αποδέκτης της συνδρομής για το σημαντικό έργο τον οποίο αφορά η προσβαλλόμενη απόφαση (η Nemzeti Infrastruktúra Fejlesztő Zrt.) δεν έχει την ιδιότητα προσώπου υποκειμένου στον φόρο, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ζητήσει την επιστροφή του προκαταβληθέντος φόρου, η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι η Επιτροπή, με την προσβαλλόμενη απόφαση, δεν έπρεπε να αποκλείσει από την ενίσχυση τα ποσά που αντιστοιχούν στον εν λόγω ΦΠΑ.
Επιπλέον, η προσφεύγουσα προσάπτει στην Επιτροπή ότι, καθόσον έκρινε ως μη επιλέξιμες τις δαπάνες που, δυνάμει του κανονισμού 1084/2006, δεν συγκαταλέγονται στις μη επιλέξιμες, ενώ στην αντίστοιχη εθνική νομοθεσία ορίζονται ρητώς ως επιλέξιμες, αφαίρεσε με την προσβαλλόμενη απόφαση από τα κράτη μέλη τις αρμοδιότητες που τους αναγνωρίζονται δυνάμει του άρθρου 56, παράγραφος 4, του κανονισμού 1083/2006.
Η προσφεύγουσα υποστηρίζει επιπλέον ότι η εκτίμηση της Επιτροπής ότι ο προκαταβληθείς από τον αποδέκτη της συνδρομής ΦΠΑ τού "επιστρέφεται" μέσω του ΦΠΑ που βαρύνει τα τέλη που εισπράττει ο φορέας εκμεταλλεύσεως της υποδομής που κατασκεύασε ο εν λόγω αποδέκτης αποτελεί πολύ ευρεία ερμηνεία του όρου "ανακτήσιμος φόρος προστιθέμενης αξίας" του άρθρου 3, στοιχείο ε΄, του κανονισμού 1084/2006, η οποία δεν μπορεί να στηριχθεί στο γράμμα της εν λόγω διατάξεως και η οποία εξάλλου αντίκειται στη νομοθεσία της Ένωσης περί ΦΠΑ. Κατά την προσφεύγουσα, ο αποδέκτης της συνδρομής που πραγματοποιεί τις εργασίες κατασκευής και οι φορείς που διαχειρίζονται την υποδομή αυτή είναι ανεξάρτητοι και έχουν έμμεση μόνο σχέση μεταξύ τους, δυνάμει των όσων ορίζουν οι σχετικές νομοθετικές διατάξεις και όχι επομένως λόγω εμπορικής φύσεως συναλλαγών. Με δεδομένο το πλαίσιο αυτό, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι ο αποδέκτης της συνδρομής αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να επιβαρυνθεί οριστικώς με τον προκαταβληθέντα ΦΠΑ.
Τέλος, η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι η ερμηνεία κατά την οποία η Επιτροπή μπορεί να βασίζει την απόφασή της περί της επιλεξιμότητας των δαπανών, συμπεριλαμβανομένου του ανακτήσιμου ΦΠΑ, στο γεγονός ότι το ενδιαφερόμενο κράτος μέλος θα μπορούσε να είχε επιλέξει άλλη νομοθετική λύση όσον αφορά την εκτέλεση του σχεδίου και τη διαχείριση της υποδομής δεν είναι σύμφωνη ούτε με τον κανονισμό 1083/2006 ούτε με τον κανονισμό 1084/2006. Συναφώς, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η οργάνωση της διαχειρίσεως των εθνικών υποδομών και των συναφών προς αυτές δημοσίων υπηρεσιών εμπίπτουν, κατά βάση, στην αρμοδιότητα των κρατών μελών. Επίσης, η προσφεύγουσα φρονεί ότι, εφόσον πληρούνται οι προϋποθέσεις που θέτει το δίκαιο της Ένωσης, η Επιτροπή οφείλει να αποδέχεται την επιλογή του οικείου κράτους μέλους καθώς και τις συνέπειες που απορρέουν, όσον αφορά την εξακρίβωση της επιλεξιμότητας των δαπανών, από το αν ο αποδέκτης της συνδρομής έχει την ιδιότητα προσώπου υποκειμένου στον ΦΠΑ ή όχι.
____________1 - Κανονισμός (ΕΚ) 1083/2006 του Συμβουλίου, της 11ης Ιουλίου 2006, περί καθορισμού γενικών διατάξεων για το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο και το Ταμείο Συνοχής και την κατάργηση του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 1260/1999 (ΕΕ L 210, σ. 25).2 - Κανονισμός (ΕΚ) 1084/2006 του Συμβουλίου, της 11ης Ιουλίου 2006, για την ίδρυση Ταμείου Συνοχής και την κατάργηση του κανονισμού (ΕΚ) 1164/94 (ΕΕ L 210, σ. 79).