Sprawa T‑262/09

Safariland LLC

przeciwko

Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego FIRST DEFENSE AEROSOL PEPPER PROJECTOR – Względna podstawa odmowy rejestracji – Artykuł 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Zastosowanie się przez OHIM do wyroku stwierdzającego nieważność decyzji jednej z jego izb odwoławczych – Prawo do obrony – Obowiązek uzasadnienia – Artykuł 63 ust. 2, art. 65 ust. 6, art. 75 i 76 rozporządzenia nr 207/2009

Streszczenie wyroku

1.      Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie odwoławcze – Skarga do sądu wspólnotowego – Zastosowanie się przez Urząd do wyroku stwierdzającego nieważność decyzji jednej z jego izb odwoławczych – Nowa decyzja

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 65 ust. 6)

2.      Wspólnotowy znak towarowy – Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego – Względne podstawy odmowy rejestracji – Brak zgody właściciela znaku towarowego na rejestrację, o którą agent lub przedstawiciel występuje na swoją rzecz – Agent lub przedstawiciel – Pojęcie

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 8 ust. 3)

3.      Wspólnotowy znak towarowy – Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego – Względne podstawy odmowy rejestracji – Brak zgody właściciela znaku towarowego na rejestrację, o którą agent lub przedstawiciel występuje na swoją rzecz – Ustanie stosunku umownego w chwili dokonania zgłoszenia znaku towarowego – Możliwość zastosowania art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 – Przesłanki

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 8 ust. 3)

4.      Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie odwoławcze – Skarga do sądu wspólnotowego – Zastosowanie się przez Urząd do wyroku stwierdzającego nieważność decyzji jednej z jego izb odwoławczych – Ponowne rozpatrzenie odwołania – Poszanowanie prawa do obrony

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 63 ust. 2, art. 75)

5.      Wspólnotowy znak towarowy – Procedura – Uzasadnienie decyzji – Artykuł 75 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 – Zakres identyczny z zakresem art. 253 WE – Podanie przez izbę odwoławczą uzasadnienia dorozumianego – Dopuszczalność – Przesłanki

(art. 253 WE; rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 75 zdanie pierwsze)

1.      W celu zastosowania się do ciążącego na nim na mocy art. 65 ust. 6 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego obowiązku podjęcia niezbędnych środków w celu zastosowania się do orzeczenia Sądu stwierdzającego nieważność decyzji jednej z jego izb odwoławczych, Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) powinien doprowadzić do tego, by w przedmiocie odwołania została wydana nowa decyzja izby odwoławczej. W tym względzie może on przekazać sprawę do izby odwoławczej, które wydała zaskarżoną decyzję.

(por. pkt 42)

2.      Zgodnie z art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego znaku towarowego nie rejestruje się, w przypadku gdy agent lub przedstawiciel właściciela znaku towarowego występuje o rejestrację na swoją rzecz bez zgody właściciela, chyba że agent lub przedstawiciel usprawiedliwi swoje działanie.

W odniesieniu do terminów „agent” i „przedstawiciel”, użytych w art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009, należy uznać – na wzór tego, co przewidują wytyczne dotyczące postępowania w sprawie sprzeciwu przed Urzędem Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) w zakresie dotyczącym nieuprawnionego zgłoszenia przez agentów właściciela znaku towarowego – że terminy te powinny być interpretowane w sposób rozszerzający, tak by objęte nimi zostały wszelkie formy stosunków oparte na porozumieniu umownym, zgodnie z którym jedna ze stron reprezentuje interesy drugiej, i to niezależnie od kwalifikacji stosunku umownego ustanowionego między właścicielem lub zleceniodawcą a zgłaszającym wspólnotowy znak towarowy. Według tych wytycznych dla celów art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 wystarczy, by między stronami istniało porozumienie o współdziałaniu handlowym mogące tworzyć stosunek oparty na zaufaniu poprzez nałożenie na zgłaszającego, wyraźnie lub w sposób dorozumiany, ogólnego obowiązku opartego na zaufaniu i lojalności w odniesieniu do interesów właściciela znaku towarowego. Jednakże musi istnieć porozumienie między stronami. Jeśli zgłaszający działa całkiem niezależnie i nie został ustanowiony żaden stosunek z właścicielem, nie może być uznany za agenta w rozumieniu art. 8 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia. Zatem zwykły kupujący lub klient właściciela nie może być uznany za agenta lub przedstawiciela dla celów art. 8 ust. 3 tegoż rozporządzenia, gdyż osoby te nie są związane żadnym szczególnym obowiązkiem opartym na zaufaniu wobec właściciela wspólnotowego znaku towarowego.

(por. pkt 60, 64)

3.      Zgodnie z art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego znaku towarowego nie rejestruje się, w przypadku gdy agent lub przedstawiciel właściciela znaku towarowego występuje o rejestrację na swoją rzecz bez zgody właściciela, chyba że agent lub przedstawiciel usprawiedliwi swoje działanie.

Co się tyczy ustania stosunku umownego w chwili dokonania zgłoszenia znaku towarowego, należy uznać, że nie jest konieczne, by umowa zawarta między stronami nadal obowiązywała w chwili dokonywania zgłoszenia znaku towarowego, i że art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 ma zastosowanie również do umów, który wygasły przed dniem dokonania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego, pod warunkiem że termin, który upłynął, pozwala w sposób uzasadniony zakładać, iż nadal istniał obowiązek oparty na zaufaniu i obowiązek poufności podczas dokonywania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego. Ta rozszerzająca wykładnia wspomnianego art. 8 ust. 3 ma na celu ochronę właściciela nawet po ustaniu stosunku umownego, z którego wynikał obowiązek oparty na zaufaniu.

(por. pkt 60, 65)

4.      Ani w rozporządzeniu nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, ani w rozporządzeniu nr 2868/95 wykonującym rozporządzenie nr 40/94 nie jest przewidziane żadne szczególne postępowanie w razie stwierdzenia przez Sąd nieważności decyzji i przekazania sprawy izbom odwoławczym i w rezultacie nie ma obowiązku ponownego wysłuchania danych stron. Obowiązek taki mógłby wynikać tylko z ogólnej zasady prawa wspólnotowego poszanowania prawa do obrony, określonej w art. 75 zadanie drugie rozporządzenia nr 207/2009.

Tymczasem art. 75 zdanie drugie nie wymaga w żaden sposób, by w następstwie ponownego podjęcia postępowania przed Urzędem Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) po stwierdzeniu przez Sąd nieważności decyzji izb odwoławczych skarżąca była ponownie wezwana do przedstawienia uwag w odniesieniu do kwestii prawnych i faktycznych, co do których miała już pełną możliwość wypowiedzenia się w toku uprzednio prowadzonej procedury pisemnej, gdyż akta sprawy w tym względzie zostały przejęte w stanie niezmienionym przez Izbę Odwoławczą.

(por. pkt 83, 84)

5.      Zgodnie z art. 75 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego decyzje Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) zawierają uzasadnienie. Obowiązek ten ma taki sam zakres jak w przypadku obowiązku uzasadnienia ustanowionego na mocy art. 253 WE i jego celem jest, po pierwsze, umożliwienie zainteresowanym zapoznania się z motywami wydania danego aktu, tak by mieli oni możliwość obrony swoich praw, i po drugie, umożliwienie sądowi Unii przeprowadzenia kontroli zgodności z prawem decyzji.

Kwestia, czy uzasadnienie decyzji spełnia te wymogi, winna być oceniana nie tylko na podstawie brzmienia tej decyzji, ale również z uwagi na jej kontekst i całość zasad prawnych regulujących daną dziedzinę.

Nie można jednak także wymagać od izb odwoławczych, by przedstawiały wyjaśnienie podejmujące w sposób wyczerpujący punkt po punkcie argumentację przedstawioną przez strony sporu. Uzasadnienie może zatem być dorozumiane, pod warunkiem że umożliwia ono zainteresowanym poznanie przyczyn, dla których została wydana taka decyzja izby odwoławczej, a właściwemu sądowi dostarcza elementów wystarczających do dokonania kontroli.

(por. pkt 90-92)