WYROK TRYBUNAŁU (szósta izba)
z dnia 30 marca 2017 r.(1)
Odesłanie prejudycjalne – Środowisko naturalne – Odpady – Dyrektywa 2008/98/WE – Odzyskanie kosztów gospodarowania odpadami – Zasada zanieczyszczający płaci – Pojęcie posiadaczy odpadów – Cena żądana za gospodarowanie odpadami – Opłata specjalna przeznaczona na finansowanie inwestycji kapitałowych
W sprawie C‑335/16
mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Općinski sud u Velikoj Gorici (sąd rejonowy w Velikiej Goricy, Chorwacja) postanowieniem z dnia 3 czerwca 2016 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 15 czerwca 2016 r., w postępowaniu:
VG Čistoća d.o.o.
przeciwko
Đurowi Vladice,
Ljubicy Vladice,
TRYBUNAŁ (szósta izba),
w składzie: E. Regan, prezes izby, J.C. Bonichot (sprawozdawca) i S. Rodin, sędziowie,
rzecznik generalny: M. Szpunar,
sekretarz: A. Calot Escobar,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
rozważywszy uwagi przedstawione:
– w imieniu VG Čistoća d.o.o. przez Ž. Galekovića, direktor,
– w imieniu rządu chorwackiego przez T. Gallego, działającego w charakterze pełnomocnika,
– w imieniu Komisji Europejskiej przez E. Sanfrutos Cano oraz M. Mataiję, działających w charakterze pełnomocników,
podjąwszy, po wysłuchaniu rzecznika generalnego, decyzję o rozstrzygnięciu sprawy bez opinii,
wydaje następujący
Wyrok
1 Niniejszy wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni zasady zanieczyszczający płaci oraz art. 14 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylającej niektóre dyrektywy (Dz.U. 2008, L 312, s. 3).
2 Wniosek ten został złożony w ramach sporu między VG Čistoća d.o.o., komunalnym przedsiębiorstwem gospodarki odpadami, a ĐuremVladiką i Ljubicą Vladiką, użytkownikami usługi gospodarowania odpadami, w przedmiocie zapłaty rachunków za zbiórkę odpadów komunalnych i gospodarowanie nimi w okresie od października 2013 r. do września 2014 r.
Ramy prawne
Prawo Unii
3 Motyw 1 dyrektywy 2008/98 ma następujące brzmienie:
„Dyrektywa 2006/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie odpadów [(Dz.U. 2006, L 114, s. 9)] ustanawia ramy prawne dotyczące postępowania z odpadami we Wspólnocie. Definiuje ona kluczowe pojęcia, takie jak odpady, odzysk i unieszkodliwianie, oraz ustanawia istotne wymogi w zakresie gospodarowania odpadami, w szczególności obowiązek dla zakładu lub przedsiębiorstwa wykonującego czynności związane z gospodarowaniem odpadami do uzyskania zezwolenia lub rejestracji oraz obowiązek dla państw członkowskich do sporządzania planów gospodarki odpadami. Określa ona także główne zasady, takie jak obowiązek postępowania z odpadami w sposób niewywierający ujemnego oddziaływania na środowisko lub zdrowie ludzkie, zachęcanie do stosowania hierarchii postępowania z odpadami oraz – zgodnie z zasadą »zanieczyszczający płaci« – wymóg, aby koszty unieszkodliwiania odpadów były ponoszone przez posiadacza odpadów lub przez poprzednich posiadaczy, lub przez producentów produktów, z których te odpady powstały”.
4 Motyw 8 dyrektywy 2008/98 przewiduje:
„Konieczna jest zatem zmiana dyrektywy [2006/12] w celu wyjaśnienia kluczowych pojęć, takich jak definicje odpadów, odzysku i unieszkodliwiania, aby wzmocnić środki konieczne do przeciwdziałania powstawaniu odpadów, wprowadzić podejście uwzględniające cały cykl życia produktów i materiałów, a nie tylko fazę odpadu, oraz skupić się na zmniejszaniu oddziaływania na środowisko, jakie wywiera wytwarzanie odpadów i gospodarowanie nimi, co podniesie wartość ekonomiczną odpadów. Ponadto powinno zachęcać się do poddawania odpadów odzyskowi oraz wykorzystywania odzyskanych materiałów w celu ochrony zasobów naturalnych. W celu zachowania przejrzystości i czytelności dyrektywę [2006/12] należy uchylić i zastąpić nową dyrektywą”.
5 Zgodnie z motywami 25 i 26 dyrektywy 2008/98:
„(25) Zasadne jest, aby koszty były rozdzielane w sposób odzwierciedlający faktyczne koszty środowiskowe w zakresie wytwarzania odpadów oraz gospodarowania nimi.
(26) Zasada »zanieczyszczający płaci« jest wiodącą zasadą na szczeblu europejskim i międzynarodowym. Wytwórca odpadów i posiadacz odpadów powinni gospodarować odpadami w sposób, który gwarantuje wysoki poziom ochrony środowiska i zdrowia ludzkiego”.
6 Artykuł 3 tej dyrektywy stanowi:
„Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:
[…]
5) »wytwórca odpadów« oznacza dowolny podmiot, którego działalność prowadzi do powstawania odpadów (pierwotny wytwórca odpadów) lub dowolny podmiot zajmujący się przetwarzaniem wstępnym, mieszaniem lub innymi procesami prowadzącymi do zmiany charakteru lub składu tych odpadów;
6) »posiadacz odpadów« oznacza wytwórcę odpadów lub osobę fizyczną lub prawną będącą w posiadaniu tych odpadów;
[…]
9) »gospodarowanie odpadami« oznacza zbieranie, transport, odzysk oraz unieszkodliwianie odpadów, łącznie z nadzorem nad tego rodzaju działaniami, jak również późniejsze postępowanie z miejscami unieszkodliwiania odpadów wraz z działaniami wykonywanymi w charakterze dealera lub brokera;
10) »zbieranie« oznacza gromadzenie odpadów, w tym również wstępne sortowanie i wstępne magazynowanie odpadów do celów ich transportu do zakładu przetwarzania;
11) »selektywna zbiórka« oznacza zbiórkę, w ramach której dany strumień odpadów obejmuje jedynie odpady jednego rodzaju i o tym samym charakterze w celu ułatwienia specyficznego przetwarzania;
[…]
14) »przetwarzanie« oznacza procesy odzysku lub unieszkodliwiania, w tym przygotowanie poprzedzające odzysk lub unieszkodliwianie;
[…]
17) »recykling« oznacza jakikolwiek proces odzysku, w ramach którego materiały odpadowe są ponownie przetwarzane w produkty, materiały lub substancje wykorzystywane w pierwotnym celu lub innych celach. Obejmuje to ponowne przetwarzanie materiału organicznego, ale nie obejmuje odzysku energii i ponownego przetwarzania na materiały, które mają być wykorzystane jako paliwa lub do celów wypełniania wyrobisk;
[…]”.
7 Artykuł 11 ust. 1 dyrektywy 2008/98 stanowi:
„Państwa członkowskie podejmują odpowiednie środki w celu wspierania ponownego wykorzystania produktów i przygotowania do działań związanych z ponownym wykorzystaniem, zwłaszcza poprzez zachęcanie do tworzenia i wspieranie sieci ponownego wykorzystania i napraw, wykorzystanie instrumentów ekonomicznych, kryteriów udzielania zamówień, celów ilościowych lub inne środki.
Państwa członkowskie podejmują środki na rzecz promowania wysokiej jakości recyklingu i wszędzie tam, gdzie jest to stosowne i możliwe z technicznego, środowiskowego i gospodarczego punktu widzenia, przyjmują w tym celu systemy selektywnej zbiórki, tak aby spełnić niezbędne normy jakości dla właściwych sektorów recyklingu.
[…]”.
8 Artykuł 14 tej dyrektywy stanowi:
„1. Zgodnie z zasadą »zanieczyszczający płaci« koszty gospodarowania odpadami muszą być ponoszone przez pierwotnego wytwórcę odpadów lub przez obecnego lub poprzednich posiadaczy odpadów.
2. Państwa członkowskie mogą postanowić, że koszty gospodarowania odpadami będą ponoszone częściowo lub w całości przez producenta produktu, z którego odpady powstaną, oraz że dystrybutorzy tych produktów mogą częściowo ponosić te koszty”.
9 Artykuł 15 ust. 1 dyrektywy 2008/98 stanowi:
„Państwa członkowskie stosują niezbędne środki w celu zapewnienia, by każdy pierwotny wytwórca odpadów lub inny posiadacz odpadów dokonywał przetwarzania odpadów samodzielnie lub zlecał przetwarzanie dealerowi, zakładowi lub przedsiębiorstwu wykonującemu czynności przetwarzania odpadów lub zlecił zorganizowanie przetwarzania prywatnemu lub publicznemu podmiotowi zajmującemu się zbieraniem odpadów zgodnie z art. 4 i 13”.
Prawo chorwackie
10 Artykuł 20 ust. 1 Zakon o komunalnom gospodarstvu (ustawy o gospodarce komunalnej), w wersji obowiązującej w okresie zaistnienia okoliczności faktycznych będących przedmiotem postępowania głównego, stanowi:
„Przychody z tytułu usług komunalnych pozwalają na finansowanie prowadzenia następujących działań komunalnych:
[…]
4) utrzymanie czystości w zakresie, w jakim dotyczy to zbiórki i odbioru odpadów komunalnych,
5) składowanie odpadów komunalnych
[…]”.
11 Artykuł 4 Zakon o održivom gospodarenju otpadom (ustawy o zrównoważonym gospodarowaniu odpadami) stanowi:
„1. W rozumieniu niniejszej ustawy:
[…]
10) »działalność polegająca na zbiórce odpadów« oznacza procesy normalnej i pilnej zbiórki odpadów, jak również proces zbiórki odpadów w zakładzie recyklingu;
[…]
39) »posiadacz odpadów« oznacza wytwórcę odpadów lub osobę fizyczną lub prawną będącą w posiadaniu tych odpadów;
[…]
48) »wytwórca odpadów« oznacza każdą osobę, której działalność prowadzi do powstawania odpadów lub która zajmuje się przetwarzaniem wstępnym, mieszaniem lub innymi procesami prowadzącymi do zmiany składu lub charakteru tych odpadów;
[…]”.
12 Artykuł 6 ust. 1 tej ustawy stanowi, że gospodarowanie odpadami opiera się na poszanowaniu zasad wynikających z prawa krajowego, dorobku Unii i z prawa międzynarodowego w dziedzinie ochrony środowiska naturalnego, w szczególności na zasadzie zanieczyszczający płaci, zgodnie z którą „wytwórca odpadów, poprzedni posiadacz odpadów lub posiadacz odpadów ponosi koszty działań związanych z gospodarowaniem odpadami i jest finansowo odpowiedzialny za wdrożenie środków służących naprawie szkód, które zostały lub mogłyby zostać spowodowane przez odpady”.
13 Artykuł 6 ust. 2 wspomnianej ustawy stanowi:
„Koszty związane z gospodarowaniem odpadami są ponoszone przez wytwórcę produktu, z którego odpady powstały, lub przez wytwórcę odpadów”.
14 Zgodnie z art. 28 tej samej ustawy:
„1. Jednostka samorządu terytorialnego jest zobowiązana zapewnić na swoim obszarze:
[…]
2) selektywną zbiórkę odpadów w postaci papieru, metalu, szkła, plastiku oraz tkanin, jak również odpadów komunalnych wielkogabarytowych (o dużych rozmiarach);
[…]”.
15 Artykuł 30 ustawy o zrównoważonym gospodarowaniu odpadami, zatytułowany „Publiczna usługa zbiórki odpadów komunalnych w formie mieszaniny oraz odpadów komunalnych ulegających biodegradacji”, stanowi:
„1. Publiczna usługa zbiórki odpadów komunalnych w formie mieszaniny oraz odpadów ulegających biodegradacji obejmuje zbiórkę tych odpadów od różnych użytkowników przy użyciu pojemników w odnośnej strefie świadczenia usług, jak również ich transport do osoby upoważnionej do ich przetworzenia.
[…]
6. Użytkownik usługi, o której mowa w ust. 4 niniejszego artykułu, jest zobowiązany do:
[…]
3) pokrycia kosztów gospodarowania odpadami komunalnymi proporcjonalnie do ilości odpadów przekazanych usługodawcy”.
16 Artykuł 33 tej ustawy przewiduje:
„1. Usługodawca ma obowiązek obliczyć cenę usługi publicznej wskazanej w art. 30 ust. 1 niniejszej ustawy w sposób gwarantujący stosowanie zasady zanieczyszczający płaci, ekonomicznie opłacalną działalność, jak również bezpieczeństwo, prawidłowość oraz jakość świadczonej usługi stosownie do przepisów niniejszej ustawy […]
2. Usługodawca ma obowiązek wystawić użytkownikowi usługi publicznej wskazanej w art. 30 ust. 1 niniejszej ustawy rachunek proporcjonalnie do ilości odpadów przekazanej w okresie rozliczeniowym, przy czym wspomniane kryterium ilości opiera się na masie przekazanych odpadów lub na objętości pojemników na odpady oraz na tym, ile razy pojemniki te zostały opróżnione, zgodnie z decyzją wskazaną w art. 30 ust. 7 niniejszej ustawy.
[…]
4. Usługodawca ma obowiązek uwzględnić następujące koszty w cenie usługi publicznej wskazanej w art. 30 ust. 1 niniejszej ustawy: koszty nabycia i utrzymania urządzeń służących do zbiórki odpadów, koszty transportu odpadów, koszty przetwarzania odpadów oraz inne koszty przewidziane w rozporządzeniu wskazanym w art. 29 ust. 10 niniejszej ustawy.
[…]”.
Postępowanie główne i pytania prejudycjalne
17 Spór w postępowaniu głównym dotyczy żądania VG Čistoća uregulowania przez Đ. i L. Vladików rachunków za gospodarowanie odpadami z gospodarstw domowych za okres od października 2013 r. do września 2014 r., wynoszących za każdy miesiąc 78,61 kun chorwackich (HRK) (około 10,54 EUR).
18 Pozwani w postępowaniu głównym sprzeciwiają się zapłacie tej części faktur, która odpowiada zbiórce selektywnej, recyklingowi i składowaniu odpadów bezprawnie pozostawionych w środowisku naturalnym, jak również uiszczeniu specjalnej opłaty mającej na celu finansowanie inwestycji kapitałowych prowadzonych przez przedsiębiorstwo gospodarujące odpadami na rzecz działań związanych z recyklingiem. Nie sprzeciwiają się natomiast zapłacie tej części faktur, która jest należna z tytułu odbioru i składowania odpadów faktycznie powstałych i odebranych.
19 VG Čistoća wniosła do Općinski sud u Velikoj Gorici (sądu rejonowego w Velikiej Goricy, Chorwacja) o zasądzenie od Đ. i L. Vladików zapłaty należnych kwot.
20 Sąd odsyłający wyjaśnia, że pozwani w postępowaniu głównym dysponują jedynie pojemnikiem o pojemności 120 litrów i że VG Čistoća, celem wystawienia rachunku za swe usługi gospodarowania odpadami, oblicza miesięczną opłatę za odbiór odpadów w zależności od wielkości wykorzystywanych pojemników. Spółka ta wystawiała więc rachunki na podstawie objętości pustych pojemników, a nie na podstawie wagi odpadów faktycznie wytworzonych przez pozwanych w postępowaniu głównym.
21 Ów sąd uważa, że celem zapewnienia przestrzegania zasady równości powódka w postępowaniu głównym powinna przewidzieć rozwiązanie pozwalające na wystawianie rachunków jedynie za odpady faktycznie wytworzone przez użytkowników. Sąd odsyłający uważa ponadto, że ci ostatni powinni móc korzystać z udostępnionych im specjalnych pojemników pozwalających na zbieranie odpadów podlegających sortowaniu (papier, plastik, odpady mieszane). Sąd odsyłający dodaje, że użytkownicy nie powinni być zobowiązani do uiszczania opłaty za składowanie odpadów w ramach recyklingu. Zastanawia się on więc, czy użytkownicy są zobowiązani do zapłaty za wszystkie pozycje widniejące na rachunkach wystawionych z tytułu gospodarowania odpadami komunalnymi.
22 W tych okolicznościach Općinski sud u Velikoj Gorici (sąd rejonowy w Velikiej Goricy, Chorwacja) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym:
„W jaki sposób zgodnie z prawem Unii jest obliczana opłata za zbieranie i odbiór odpadów z gospodarstw domowych? W jaki sposób obywatele Unii regulują rachunki za zbieranie i odbiór odpadów komunalnych, to jest, czy dokonują oni zapłaty za zbieranie i odbiór odpadów z gospodarstw domowych w zależności od objętości pojemników na odpady lub pustych zbiorników, czy też w zależności od objętości zebranych odpadów i czy opłata obejmuje ponadto inne elementy?”.
W przedmiocie pytania prejudycjalnego
23 Zadając swe pytanie, sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 14 i art. 15 ust. 1 dyrektywy 2008/98 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, takiemu jak uregulowanie będące przedmiotem sporu w postępowaniu głównym, które przewiduje, po pierwsze, że użytkownicy usługi przetwarzania odpadów płacą cenę obliczoną na podstawie objętości udostępnionego im pojemnika, a nie w oparciu o wagę odpadów faktycznie odebranych, a po drugie, że owi użytkownicy uiszczają opłatę dodatkową, z której przychód jest przeznaczony na finansowanie inwestycji niezbędnych do przetwarzania zebranych odpadów.
24 Stosownie do art. 14 dyrektywy 2008/98 i zgodnie z zasadą zanieczyszczający płaci koszty gospodarowania odpadami muszą być ponoszone przez pierwotnego wytwórcę odpadów lub przez obecnego lub poprzedniego posiadacza odpadów. Ów obowiązek finansowy ciąży na tych posiadaczach ze względu na przyczynienie się przez nich do wytworzenia wspomnianych odpadów (zob. analogicznie wyroki: z dnia 24 czerwca 2008 r., Commune de Mesquer, C‑188/07, EU:C:2008:359, pkt 77; z dnia 16 lipca 2009 r., Futura Immobiliare i in., C‑254/08, EU:C:2009:479, pkt 45).
25 Jeśli chodzi o finansowanie kosztów gospodarowania odpadami miejskimi i ich unieszkodliwiania w zakresie, w jakim chodzi o usługę świadczoną wspólnie na rzecz ogółu „posiadaczy”, państwa członkowskie mają na podstawie art. 15 dyrektywy 2008/98 obowiązek zapewnienia, by co do zasady ogół użytkowników tej usługi, występujących jako „posiadacze” w rozumieniu art. 3 tej dyrektywy, ponosił wspólnie ogólny koszt unieszkodliwiania odpadów (zob. analogicznie wyrok z dnia 16 lipca 2009 r., Futura Immobiliare i in., C‑254/08, EU:C:2009:479, pkt 46).
26 W obecnym stanie rozwoju prawa Unii brak jest jakiegokolwiek uregulowania przyjętego na podstawie art. 192 TFUE, które wymagałoby od państw członkowskich stosowania dokładnej metody w zakresie finansowania kosztów unieszkodliwiania odpadów miejskich, tak że takie finansowanie, w zależności od wyboru odnośnego państwa członkowskiego, może bez różnicy zostać zapewnione w drodze podatku, opłaty lub w każdy inny sposób. W tych okolicznościach posłużenie się kryteriami wystawiania rachunków opartymi na objętości pojemników udostępnionych użytkownikom, w szczególności w stosunku do powierzchni nieruchomości, którą użytkownicy zajmują, i jej przeznaczenia, może pozwolić na obliczenie kosztów unieszkodliwiania tych odpadów i na ich podział pomiędzy różnych posiadaczy, ponieważ parametr ten może bezpośrednio wpływać na kwotę rzeczonych kosztów (zob. podobnie wyrok z dnia 16 lipca 2009 r., Futura Immobiliare i in., C‑254/08, EU:C:2009:479, pkt 48, 50).
27 W konsekwencji uregulowanie krajowe, takie jak uregulowanie będące przedmiotem sporu w postępowaniu głównym, które w celu finansowania gospodarowania odpadami miejskimi i ich unieszkodliwiania przewiduje cenę obliczaną na podstawie szacunkowej objętości wygenerowanych odpadów, a nie na podstawie wagi odpadów rzeczywiście wytworzonych i przekazanych do punktu zbioru, nie może zostać uznane, na obecnym etapie rozwoju prawa Unii, za sprzeczne z art. 14 i art. 15 ust. 1 dyrektywy 2008/98 (zob. analogicznie wyrok z dnia 16 lipca 2009 r., Futura Immobiliare i in., C‑254/08, EU:C:2009:479, pkt 51).
28 Podobnie jest w razie wprowadzenia opłaty dodatkowej, która ma finansować inwestycje niezbędne do przetwarzania odpadów, w tym ich recyklingu.
29 Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 dyrektywy 2008/98 państwa członkowskie stosują niezbędne środki w celu zapewnienia, by wytwórcy odpadów uczestniczyli wspólnie w inwestycjach niezbędnych do osiągnięcia celów określonych w art. 11 ust. 1, art. 14 i art. 15 ust. 1 dyrektywy 2008/98 ze względu na przyczynienie się przez nich do wytworzenia odpadów (zob. analogicznie wyroki: z dnia 24 czerwca 2008 r., Commune de Mesquer, C‑188/07, EU:C:2008:359, pkt 77; z dnia 16 lipca 2009 r., Futura Immobiliare i in., C‑254/08, EU:C:2009:479, pkt 46).
30 Wprawdzie w rozpatrywanej dziedzinie i na obecnym etapie rozwoju prawa Unii właściwe władze krajowe dysponują szerokim zakresem uznania, jeśli chodzi o określenie szczegółowych zasad obliczania cen, takich jak koszty gospodarowania odpadami i opłata dodatkowa będąca przedmiotem sporu w postępowaniu głównym, jednak do sądu krajowego należy sprawdzenie, na podstawie okoliczności faktycznych i prawnych, które zostały mu przedstawione, czy żądana cena oraz opłata dodatkowa będąca przedmiotem sporu w postępowaniu głównym nie prowadzą do obciążenia niektórych „posiadaczy” kosztami ewidentnie nieproporcjonalnymi do objętości lub rodzaju odpadów, które mogą oni wytworzyć (zob. analogicznie wyrok z dnia 16 lipca 2009 r., Futura Immobiliare i in., C‑254/08, EU:C:2009:479, pkt 55, 56).
31 W tym celu należy w szczególności uwzględnić kryteria związane z rodzajem nieruchomości zajmowanych przez użytkowników, z powierzchnią tych nieruchomości oraz ich przeznaczeniem, ze zdolnością „posiadaczy” do wytwarzania odpadów, z objętością pojemników udostępnionych użytkownikom, jak również z częstotliwością zbiórki w zakresie, w jakim parametry te mogą wpływać bezpośrednio na kwotę kosztów gospodarowania odpadami i ich unieszkodliwiania.
32 Mając na względzie całość powyższych rozważań, na zadane pytanie należy odpowiedzieć, że art. 14 i art. 15 ust. 1 dyrektywy 2008/98 powinny być interpretowane w ten sposób, iż na obecnym etapie rozwoju prawa Unii przepisy te nie stoją na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, takiemu jak uregulowanie będące przedmiotem sporu w postępowaniu głównym, które w celu finansowania usługi gospodarowania odpadami miejskimi i ich unieszkodliwiania przewiduje cenę obliczaną na podstawie szacunkowej objętości odpadów wygenerowanej przez użytkowników tej usługi, a nie na podstawie ilości odpadów rzeczywiście wytworzonych i przekazanych przez nich do punktu zbioru, jak również uiszczenie przez użytkowników, występujących jako posiadacze odpadów, opłaty dodatkowej, z której przychód jest przeznaczony na finansowanie inwestycji kapitałowych niezbędnych do przetwarzania odpadów, w tym ich recyklingu. Do sądu odsyłającego należy jednak sprawdzenie, na podstawie okoliczności faktycznych i prawnych, które zostały mu przedstawione, czy nie prowadzi to do obciążenia niektórych „posiadaczy” kosztami ewidentnie nieproporcjonalnymi do objętości lub rodzaju odpadów, które mogą oni wytworzyć. W tym celu sąd krajowy będzie mógł w szczególności uwzględnić kryteria związane z rodzajem nieruchomości zajmowanych przez użytkowników, z powierzchnią tych nieruchomości oraz ich przeznaczeniem, ze zdolnością „posiadaczy” do wytwarzania odpadów, z objętością pojemników udostępnionych użytkownikom, jak również z częstotliwością zbiórki w zakresie, w jakim parametry te mogą wpływać bezpośrednio na kwotę kosztów gospodarowania odpadami.
W przedmiocie kosztów
33 Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.
Z powyższych względów Trybunał (szósta izba) orzeka, co następuje:
Artykuł 14 i art. 15 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylającej niektóre dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że na obecnym etapie rozwoju prawa Unii przepisy te nie stoją na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, takiemu jak uregulowanie będące przedmiotem sporu w postępowaniu głównym, które w celu finansowania usługi gospodarowania odpadami miejskimi i ich unieszkodliwiania przewiduje cenę obliczaną na podstawie szacunkowej objętości odpadów wygenerowanej przez użytkowników tej usługi, a nie na podstawie ilości odpadów rzeczywiście wytworzonych i przekazanych przez nich do punktu zbioru, jak również uiszczenie przez użytkowników, występujących jako posiadacze odpadów, opłaty dodatkowej, z której przychód jest przeznaczony na finansowanie inwestycji kapitałowych niezbędnych do przetwarzania odpadów, w tym ich recyklingu. Do sądu odsyłającego należy jednak sprawdzenie, na podstawie okoliczności faktycznych i prawnych, które zostały mu przedstawione, czy nie prowadzi to do obciążenia niektórych „posiadaczy” kosztami ewidentnie nieproporcjonalnymi do objętości lub rodzaju odpadów, które mogą oni wytworzyć. W tym celu sąd krajowy będzie mógł w szczególności uwzględnić kryteria związane z rodzajem nieruchomości zajmowanych przez użytkowników, z powierzchnią tych nieruchomości oraz ich przeznaczeniem, ze zdolnością „posiadaczy” do wytwarzania odpadów, z objętością pojemników udostępnionych użytkownikom, jak również z częstotliwością zbiórki w zakresie, w jakim parametry te mogą wpływać bezpośrednio na kwotę kosztów gospodarowania odpadami.
Podpisy