POSTANOWIENIE PREZESA SĄDU
z dnia 20 sierpnia 2014 r.(*)
Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Pomoc państwa – Infrastruktura lotniskowa – Finansowanie publiczne przyznane przez gminy na rzecz regionalnego portu lotniczego – Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym i nakazująca jej odzyskanie – Wniosek o zawieszenie wykonania – Brak pilnego charakteru
W sprawie T‑217/14 R
Gmina Kosakowo (Polska), reprezentowana przez radcę prawnego M. Leśnego,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez D. Grespana, S. Noëgo oraz A. Stobiecką‑Kuik, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji C(2014) 759 final z dnia 11 lutego 2014 r. w sprawie środka SA. 35388 (2013/C) (ex 2013/NN i ex 2012/N) – Polska – Utworzenie portu lotniczego Gdynia‑Kosakowo,
PREZES SĄDU
wydaje następujące
Postanowienie
Okoliczności powstania sporu, postępowanie i żądania stron
1 W lipcu 2007 r. skarżąca, gmina Kosakowo, i gmina Gdynia zawiązały spółkę będącą drugą skarżącą, a mianowicie Port Lotniczy Gdynia‑Kosakowo sp. z o.o. (zwaną dalej „spółką PLGK”), która należy w 100% do wyżej wymienionych polskich gmin, w celu zaadaptowania na potrzeby lotnictwa cywilnego lotniska wojskowego Gdynia‑Oksywie użytkowanego przez stacjonujące w Gdyni siły polskiej marynarki wojennej i położonego w gminie Kosakowo w województwie pomorskim, w północnej części Polski. Ten nowy cywilny port lotniczy, który przekazano w zarząd spółce PLGK, miał stać się drugim pod względem wielkości portem lotniczym w województwie pomorskim i miał obsługiwać głównie ruch lotnictwa ogólnego, linie niskokosztowe oraz loty czarterowe.
2 W 2012 r. Rzeczpospolita Polska zgłosiła Komisji Europejskiej finansowanie projektu na mocy art. 108 ust. 3 TFUE. Ponieważ Komisja miała wątpliwości co do zgodności tego finansowania z rynkiem wewnętrznym, decyzją C(2013) 4045 final z dnia 2 lipca 2013 r. w sprawie środka SA. 35388 (2013/C) (ex 2013/NN i ex 2012/N) – Polska – Utworzenie portu lotniczego Gdynia‑Kosakowo wszczęła ona formalne postępowanie wyjaśniające.
3 W dniu 11 lutego 2014 r. Komisja zamknęła to postępowanie decyzją C(2014) 759 final w sprawie środka SA. 35388 (2013/C) (ex 2013/NN i ex 2012/N) – Polska – Utworzenie portu lotniczego Gdynia‑Kosakowo (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”), w której stwierdziła, że planowane finansowanie projektu stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE w szczególności dlatego, że dzięki finansowaniu publicznemu przez gminę Gdynia i gminę Kosakowo spółka PLGK uzyskała korzyść ekonomiczną, której nie uzyskałaby w normalnych warunkach rynkowych.
4 W zaskarżonej decyzji Komisja uznała w szczególności, że pomoc ta jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym, ponieważ nie spełnia jasno określonego celu związanego ze wspólnym interesem i prowadzi jedynie do podwojenia infrastruktury w regionie. Port lotniczy Gdynia‑Kosakowo nie posiada zadowalających średnioterminowych perspektyw użytkowania, biorąc pod uwagę fakt, że oddalony o około 25 km port lotniczy Gdańsk koncentruje się na liniach niskokosztowych i lotach czarterowych, a jego przepustowość wykorzystywana jest jedynie w 60%. Ponadto planowana pomoc mogłaby wywierać wpływ na wymianę handlową w stopniu sprzecznym ze wspólnym interesem.
5 Z powyższych względów w art. 1 ust. 1 zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, że zastrzyki kapitałowe dokonane przez Rzeczpospolitą Polską w okresie od 28 sierpnia 2007 r. do 17 czerwca 2013 r. stanowią niezgodną z rynkiem wewnętrznym pomoc państwa na rzecz spółki PLGK w kwocie 91,7 mln PLN, przyznaną z naruszeniem art. 108 ust. 3 TFUE. W myśl art. 1 ust. 2 zaskarżonej decyzji pomoc państwa, którą Rzeczpospolita Polska zamierza przyznać spółce PLGK po dniu 17 czerwca 2013 r., jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym i nie może zostać wprowadzona w życie.
6 W myśl art. 2 zaskarżonej decyzji Rzeczpospolita Polska jest zobowiązana do odzyskania od beneficjenta pomocy, o której mowa w art. 1 ust. 1, wraz z odsetkami od poszczególnych kwot wkładów kapitałowych. Ponadto państwo to powinno zaprzestać odtąd wypłacania pomocy, o której mowa w art. 1 ust. 2.
7 Zgodnie z art. 3 zaskarżonej decyzji pomoc, o której mowa w art. 1 ust. 1, powinna zostać odzyskana w sposób bezzwłoczny i skuteczny, przy czym władze polskie zostały zobowiązane do wykonania wskazanej decyzji w terminie czterech miesięcy od daty jej notyfikacji.
8 Artykuł 4 zaskarżonej decyzji stanowi, że władze polskie są zobowiązane do przekazania Komisji, w terminie dwóch miesięcy od daty notyfikacji decyzji, informacji dotyczących łącznej kwoty pomocy do odzyskania od beneficjenta, szczegółowego opisu środków już podjętych oraz środków planowanych, a także dokumentów potwierdzających, że beneficjentowi nakazano zwrot pomocy. Ponadto władze polskie powinny, do momentu całkowitego odzyskania pomocy, o której mowa w art. 1 ust. 1, informować Komisję na bieżąco o kolejnych środkach podejmowanych na szczeblu krajowym w celu wykonania zaskarżonej decyzji oraz, na wniosek Komisji, bezzwłocznie przedstawiać informacje o środkach już podjętych oraz środkach planowanych w celu wykonania owej decyzji. Władze polskie zostały wreszcie zobowiązane do dostarczania szczegółowych informacji o kwotach pomocy oraz odsetkach już odzyskanych od beneficjenta.
9 Zaskarżona decyzja, zgodnie z jej art. 5, jest skierowana do Rzeczypospolitej Polskiej.
10 W konsekwencji wydania zaskarżonej decyzji spółka PLGK złożyła w Sądzie Rejonowym Gdańsk‑Północ (zwanym dalej „sądem rejonowym w Gdańsku”) w dniu 12 marca 2014 r. wniosek o ogłoszenie upadłości ze względu na pogorszenie sytuacji finansowej spółki spowodowane wstrzymaniem finansowania jej działalności przez wspólników, czyli gminę Gdynia i gminę Kosakowo, wobec wszczęcia przez Komisję formalnego postępowania wyjaśniającego (zob. pkt 2 powyżej), co doprowadziło do sytuacji, w której spółka ta nie była już w stanie obsługiwać swego bieżącego zadłużenia, a wartość jej pasywów przekroczyła wartość jej aktywów.
11 W tych właśnie okolicznościach pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 9 kwietnia 2014 r. skarżąca wniosła skargę o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu skargi podniosła ona w istocie, że Komisja naruszyła art. 107 ust. 1 TFUE oraz popełniła oczywiste błędy w ocenie. W dniu 8 kwietnia 2014 r. skargę o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji wniosły także gmina Gdynia i spółka PLGK (sprawa T‑215/14).
12 W odrębnym piśmie, złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 9 kwietnia 2014 r., skarżąca przedstawiła niniejszy wniosek w przedmiocie środka tymczasowego, w którym żąda zasadniczo, aby prezes Sądu nakazał zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji. W dniu 8 kwietnia 2014 r. gmina Gdynia i spółka PLGK także złożyły wniosek o zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji (sprawa T‑215/14 R).
13 Po złożeniu niniejszego wniosku w przedmiocie środka tymczasowego sąd rejonowy w Gdańsku postanowieniem z dnia 7 maja 2014 r. ogłosił upadłość spółki PLGK ze względu na to, że spółka ta nie reguluje swoich zobowiązań od dnia 1 marca 2014 r.
14 W uwagach do wniosku w przedmiocie środka tymczasowego, złożonych w sekretariacie Sądu w dniu 12 maja 2014 r., Komisja zasadniczo wniosła do prezesa Sądu o:
– oddalenie wniosku w przedmiocie środka tymczasowego;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
15 Skarżąca ustosunkowała się do uwag Komisji w piśmie z dnia 20 maja 2014 r. Komisja przedstawiła definitywne stanowisko w przedmiocie tego pisma skarżącej w swym piśmie z dnia 2 czerwca 2014 r.
Co do prawa
Uwagi ogólne
16 Z art. 278 TFUE w związku z art. 279 TFUE oraz z art. 256 ust. 1 TFUE wynika z jednej strony, że sędzia orzekający w przedmiocie środka tymczasowego może, jeśli uzna, że wymagają tego okoliczności, zarządzić zawieszenie wykonania zaskarżonego przed Sądem aktu lub zarządzić niezbędne środki tymczasowe. Niemniej jednak art. 278 TFUE ustanawia zasadę braku skutku zawieszającego skarg, gdyż akty instytucji Unii Europejskiej korzystają z domniemania zgodności z prawem. Sędzia orzekający w przedmiocie środka tymczasowego może zatem zarządzić zawieszenie wykonania zaskarżonego przed Sądem aktu lub zarządzić środki tymczasowe jedynie w wyjątkowej sytuacji (zob. postanowienie z dnia 17 stycznia 2013 r. Słowenia/Komisja, T‑507/12 R, EU:T:2013:25, pkt 6 i przytoczone tam orzecznictwo).
17 Artykuł 104 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem stanowi, że we wnioskach o zastosowanie środka tymczasowego należy określić przedmiot sporu, wskazać okoliczności świadczące o pilnym charakterze sprawy, a także uprawdopodobnić z faktycznego i prawnego punktu widzenia konieczność przyznania wnioskowanego środka tymczasowego. Sędzia rozpatrujący wniosek o zastosowanie środków tymczasowych może zatem zawiesić wykonanie aktu i zastosować środki tymczasowe, jeśli z faktycznego i prawnego punktu widzenia uprawdopodobniono konieczność zastosowania takich środków (fumus boni iuris) i wykazano ich pilny charakter, czyli to, że ich ustanowienie i obowiązywanie przed wydaniem orzeczenia kończącego postępowanie w przedmiocie skargi jest niezbędne w celu uniknięcia poważnej i nieodwracalnej szkody dla interesów skarżącego. Przesłanki te są kumulatywne, co oznacza, że wnioski o zastosowanie środka tymczasowego winny zostać oddalone, gdy którakolwiek z nich nie jest spełniona [postanowienie z dnia 14 października 1996 r. SCK i FNK/Komisja, C‑268/96 P(R), EU:C:1996:381, pkt 30].
18 Z uwagi na to, że żaden przepis prawa nie narzuca sędziemu rozpatrującemu wniosek o zastosowanie środków tymczasowych ustalonego schematu badania, czy istnieje konieczność zastosowania tych środków, w trakcie dokonywania takiego całościowego badania sędzia ten dysponuje dużą swobodą oceny i ma prawo decydować, biorąc pod uwagę okoliczności każdej konkretnej sprawy, o sposobie dokonywania oceny, czy te poszczególne przesłanki zostały spełnione, jak też o kolejności, w jakiej należy badać spełnienie tych przesłanek [postanowienia: z dnia 19 lipca 1995 r. Komisja/Atlantic Container Line i in., C‑149/95 P(R), EU:C:1995:257, pkt 23; z dnia 3 kwietnia 2007 r. Vischim/Komisja, C‑459/06 P(R), EU:C:2007:209, pkt 25]. Sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych dokonuje także, w danym przypadku, wyważenia wchodzących w grę interesów (postanowienie z dnia 23 lutego 2001 r. Austria/Rada, C‑445/00 R, EU:C:2001:123, pkt 73).
19 W świetle zgromadzonych w aktach informacji sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych uważa, że dysponuje on wszystkimi informacjami pozwalającymi na wydanie rozstrzygnięcia w przedmiocie tego wniosku, bez konieczności wcześniejszego wysłuchiwania ustnych wyjaśnień stron.
20 W okolicznościach rozpatrywanych w niniejszej sprawie należy w pierwszej kolejności zbadać, czy spełniona została przesłanka pilnego charakteru, a następnie dokonać wyważenia wchodzących w grę interesów.
W przedmiocie pilnego charakteru i wyważenia wchodzących w grę interesów
21 Na początek należy stwierdzić, że we wniosku w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego skarżąca wskazała, iż przedmiotem niniejszego sporu jest wykonalność zaskarżonej decyzji, „zobowiązującej państwo polskie do odzyskania od spółki PLGK kwoty 91 714 000 PLN” wraz z narosłymi odsetkami, oraz podkreśliła, że istnieje pilna potrzeba ochrony „przed przewidywanymi szkodami wynikającymi z windykacji pomocy” w drodze środka tymczasowego polegającego na zawieszeniu skutków zaskarżonej decyzji. Przypomniawszy, że przekazywanie środków finansowych niezbędnych do ukończenia przez spółkę PLGK inwestycji lotniskowych zostało wstrzymane, gdy decyzją z dnia 2 lipca 2013 r. Komisja wszczęła formalne postępowanie wyjaśniające (zob. pkt 2 powyżej), skarżąca podniosła, że wystarczającą ochronę konkurencji zapewnia nałożony w tej decyzji zakaz przyznawania nowej pomocy. Następnie w piśmie z dnia 20 maja 2014 r. skarżąca wyraźnie zwróciła się do sędziego orzekającego w przedmiocie środka tymczasowego o zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji „wraz z zastosowaniem środka tymczasowego w postaci zakazu przekazywania dalszej pomocy publicznej”.
22 W tych okolicznościach sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych może jedynie uznać, że skarżąca, chcąc uniknąć wystąpienia poważnej i nieodwracalnej szkody, ogranicza się do żądania zawieszenia wykonania samego nakazu odzyskania wypłaconej pomocy od spółki PLGK, przy czym akceptuje ona zaskarżoną decyzję w zakresie, w jakim nakazano w niej całkowite zaprzestanie wszelkich wypłat nowej pomocy.
23 Co się tyczy pilności zawieszenia wykonania tego nakazu odzyskania, skarżąca podnosi, że natychmiastowe wykonanie tego nakazu odzyskania od spółki PLGK pobranej przez tę spółkę pomocy doprowadzi do likwidacji owej spółki, a w konsekwencji wywoła poważną i nieodwracalną szkodę w dobrach chronionych przez gminę Kosakowo, takich jak lokalne interesy gospodarcze i społeczne. Będzie to bowiem oznaczać przekreślenie oczekiwań związanych z wykorzystaniem zrealizowanych inwestycji lotniskowych, które miały w sposób bezpośredni i odczuwalny wpłynąć na warunki życia mieszkańców gminy Kosakowo, w szczególności dzięki powstaniu licznych nowych miejsc pracy. W tym kontekście skarżąca twierdzi, że prawdziwe przekształcenie lotniska wojskowego przełożyłoby się na polepszenie infrastruktury transportowej, handlu i usług w związku z licznymi inwestycjami w aglomeracji Gdańska, Gdyni i Kosakowa, w tym w szczególności budową Pomorskiej Kolei Metropolitalnej mającej połączyć te trzy miejscowości..
24 Skarżąca podkreśla, że wbrew stanowisku Komisji okoliczność, iż postanowieniem z dnia 7 maja 2014 r. sąd rejonowy w Gdańsku ogłosił upadłość spółki PLGK, nie czyni bezprzedmiotowym wniosku o zastosowanie środka tymczasowego. Celem tego wniosku nigdy nie było bowiem uniknięcie upadłości wskazanej spółki – było nim raczej zapobieżenie jej likwidacji po zakończeniu postępowania upadłościowego. Komisja błędnie postawiła zatem znak równości pomiędzy ogłoszeniem upadłości a likwidacją, gdy tymczasem obie instytucje prawne muszą zostać ściśle rozróżnione. W tym kontekście skarżąca przypomina, że w prawie polskim wydanie postanowienia o upadłości nie skutkuje automatyczną likwidacją. Jego głównym celem powinno być zaspokojenie roszczeń wierzycieli oraz, gdy okoliczności na to pozwalają, zachowanie dotychczasowego przedsiębiorstwa dłużnika. Istnieje więc możliwość zmiany orzeczenia o upadłości zmierzającego do likwidacji majątku spółki PLGK na upadłość układową, co pozwoliłoby zachować przedsiębiorstwo spółki. W konsekwencji zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji nakazującej odzyskanie wypłaconej pomocy wyeliminowałoby groźbę likwidacji spółki PLGK i dawałoby podstawę do zmiany przez sąd rejonowy w Gdańsku orzeczenia o upadłości likwidacyjnej na upadłość układową.
25 Skarżąca kwestionuje zatem wywód Komisji, zgodnie z którym sama upadłość wywołuje już nieodwracalną szkodę, podkreślając, że szkodę taką powoduje jedynie likwidacja. Tak długo, jak likwidacja nie nastąpi, zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji ma rację bytu i jest konieczne do zapobieżenia nieodwracalnej szkodzie w postaci rezygnacji z realizacji projektu o żywotnym interesie dla gminy Kosakowo.
26 W ocenie Komisji skarżąca nie zdołała wykazać spełnienia przesłanki pilnego charakteru.
27 W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem pilny charakter wniosku w przedmiocie środka tymczasowego powinno się oceniać poprzez pryzmat konieczności tymczasowego rozstrzygnięcia w celu uniknięcia wyrządzenia poważnej i nieodwracalnej szkody stronie, która domaga się takiego środka. Do strony tej należy przedstawienie przekonującego dowodu, że nie może ona oczekiwać na rozstrzygnięcie postępowania co do istoty bez poniesienia osobiście tego rodzaju szkody. W przypadku złożenia wniosku o zawieszenie wykonania aktu Unii zastosowanie wnioskowanych środków tymczasowych jest uzasadnione tylko wtedy, gdy dany akt stanowi decydującą przyczynę podniesionej poważnej i nieodwracalnej szkody. Chociaż nieuchronność szkody nie musi być ustalona z całkowitą pewnością, jej powstanie winno być w wystarczającym stopniu prawdopodobne. Strona, która domaga się zastosowania środków tymczasowych, pozostaje w każdym razie zobowiązana do udowodnienia faktów, które leżą u podstaw groźby powstania poważnej i nieodwracalnej szkody i które umożliwiają sędziemu orzekającemu w przedmiocie środków tymczasowych dokonanie oceny dokładnych konsekwencji, jakie prawdopodobnie powstaną w braku zastosowania wnioskowanych środków, zważywszy, że szkoda o charakterze czysto hipotetycznym, uzależniona od zdarzeń przyszłych i niepewnych, nie może uzasadniać zarządzenia środków tymczasowych [zob. postanowienia: Słowenia/Komisja, EU:T:2013:25, pkt 14 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 7 marca 2013 r. EDF/Komisja, C‑551/12 P(R), EU:C:2013:157, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo].
28 Co się tyczy potrzebnych w tym zakresie dowodów, z utrwalonego orzecznictwa wynika, że strona, która domaga się zastosowania środków tymczasowych, powinna przedstawić sędziemu orzekającemu w przedmiocie środków tymczasowych konkretne i precyzyjne wskazówki, poparte szczegółowymi dokumentami świadczącymi o zaistnieniu sytuacji, na którą się powołano. Strona ta jest także zobowiązana do dostarczenia dokumentów na poparcie informacji, za pomocą których można uzyskać wierny i całościowy obraz sytuacji, która zdaniem tej strony uzasadnia przyznanie środków tymczasowych. Obraz ten powinien zresztą zostać nakreślony w treści wniosku w przedmiocie środka tymczasowego. Wniosek taki powinien bowiem być wystarczająco zrozumiały i precyzyjny, aby sam w sobie umożliwił stronie pozwanej przygotowanie uwag, a sędziemu rozpatrującemu ten wniosek – wydanie rozstrzygnięcia w sprawie, w stosownym wypadku bez konieczności pozyskiwania dodatkowych informacji, ponieważ istotne elementy stanu faktycznego i prawnego, na których wniosek ten się opiera, winny być przedstawione w sposób spójny i zrozumiały w samym tekście wniosku w przedmiocie środka tymczasowego [zob. postanowienie Słowenia/Komisja, EU:T:2013:25, pkt 16 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. także podobnie postanowienie z dnia 30 kwietnia 2010 r. Ziegler/Komisja, C‑113/09 P(R), EU:C:2010:242, pkt 13].
29 Ponieważ gmina Kosakowo jest wewnątrzpaństwową jednostką samorządu terytorialnego prawa publicznego, należy w niniejszej sprawie zaznaczyć, że do zadań takiej jednostki należy z natury świadczenie usług publicznych, w ramach których jest ona odpowiedzialna za ochronę infrastruktury oraz interesów gospodarczych, społecznych i kulturalnych uznawanych za interesy ogólne o zasięgu lokalnym. W konsekwencji może ona domagać się przyznania środków tymczasowych, podnosząc, że sporny akt może poważnie zagrozić wypełnianiu jej zadań w zakresie świadczenia usług publicznych poprzez wywarcie wpływu na dany sektor jej gospodarki, w szczególności gdy może on spowodować niekorzystne następstwa w sferze zatrudnienia i kosztów życia (zob. podobnie postanowienie z dnia 17 lutego 2011 r. Comunidad Autónoma de Galicia/Komisja, T‑520/10 R, EU:T:2011:56, pkt 62).
30 Co się tyczy wpływu na realizację zadań publicznych tej gminy nakazu odzyskania od spółki PLGK wypłaconej pomocy w kwocie 91,7 mln PLN, skarżąca podnosi, że grożąca jej poważna i nieodwracalna szkoda zmaterializuje się wyłącznie w wypadku likwidacji tej spółki po przeprowadzeniu wszczętego względem niej postępowania upadłościowego. Należy zatem stwierdzić, że likwidacja spółki PLGK jest warunkiem sine qua non ważności twierdzenia skarżącej dotyczącego wystąpienia tej szkody. O ile należy dokonać rozróżnienia między indywidualną szkodą, na jaką może powoływać się spółka PLGK w postępowaniu w przedmiocie środka tymczasowego, a szkodą podnoszoną przez skarżącą jako wewnątrzpaństwową jednostkę samorządu terytorialnego prawa publicznego, o tyle ta druga szkoda jest uzależniona od likwidacji spółki PLGK.
31 Co się tyczy nieuchronności szkody, jaka może zostać wyrządzona takim odzyskaniem wypłaconej pomocy od spółki PLGK, należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja nie nakłada na tę spółkę żadnego bezpośredniego obowiązku zapłaty. Wystąpienie z żądaniem zwrotu spornej pomocy państwa do spółki PLGK jest zadaniem Rzeczypospolitej Polskiej, będącej jedynym adresatem zaskarżonej decyzji. Zgodnie z art. 288 akapit czwarty TFUE zaskarżona decyzja jest więc wiążąca wyłącznie w stosunku do polskich władz. Oznacza to, że w sensie prawnym zaskarżona decyzja nie jest w stanie sama w sobie zmusić spółki PLGK do zwrotu spornej pomocy państwa, gdyż kwota podlegająca zwrotowi na mocy zaskarżonej decyzji nie stanowi wymagalnego zobowiązania tej spółki. A zatem tak długo, jak władze polskie nie podejmą żadnego wiążącego środka zmierzającego do wykonania zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim nakazuje ona odzyskanie spornej pomocy państwa, wystąpienia szkody, o której mówi skarżąca, nie można uznać za wystarczająco nieuchronne, by uzasadnić przyznanie wnioskowanego zawieszenia wykonania decyzji [zob. podobnie postanowienia: z dnia 11 marca 2013 r. Elan/Komisja, T‑27/13 R, EU:T:2013:122, pkt 18 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 21 stycznia 2014 r. Francja/Komisja, C‑574/13 P(R), EU:C:2014:36, pkt 26, 27].
32 W konsekwencji należy oddalić argument skarżącej, w myśl którego z jednej strony „zaistniała sytuacja, a w tym wydane w dniu 7 maja 2014 r. orzeczenie sądu rejonowego w Gdańsku w przedmiocie ogłoszenia upadłości [spółki PLGK], jest bezpośrednim następstwem [zaskarżonej] decyzji, której natychmiastowa wykonalność skutkowała powstaniem po stronie beneficjenta udzielonej pomocy publicznej zobowiązania wobec gminy Gdynia i gminy Kosakowo”, a z drugiej strony spółka PLGK została zmuszona do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości w momencie, w którym stwierdziła swoją niewypłacalność „na skutek […] wierzytelności […] wynikających z [zaskarżonej] decyzji”.
33 W rozpatrywanym przypadku spółka PLGK złożyła wniosek o ogłoszenie upadłości w dniu 12 marca 2014 r. (zob. pkt 10 powyżej). Jak wynika z postanowienia sądu rejonowego w Gdańsku z dnia 7 maja 2014 r., wniosek ten uzasadniono faktem, że od dnia 28 lutego 2014 r. spółka PLGK borykała się z problemami finansowymi, gdyż nie mogła pozyskać finansowania od swych wspólników i ze źródeł zewnętrznych, a jej istniejące zobowiązania przekraczały wartość jej aktywów.
34 Jednakże we wniosku w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego skarżąca pominęła milczeniem kwestię podjęcia przez polskie władze wiążących środków zmierzających do wykonania zaskarżonej decyzji poprzez nakazanie odzyskania spornej pomocy państwa. Jedynie Komisja w swych uwagach z dnia 12 maja 2014 r. wspomniała o wystosowaniu przez gminę Gdynia pisma z dnia 6 marca 2014 r. wzywającego spółkę PLGK do zwrotu spornej pomocy państwa. W piśmie z dnia 20 maja 2014 r. skarżąca potwierdziła, że w dniu 28 marca 2014 r. skierowała do spółki PLGK wezwanie do zwrotu pomocy, jednakże nie przedłożyła tego pisma sędziemu orzekającemu w przedmiocie środków tymczasowych ani nie wyjaśniła jego dokładnej i pełnej treści.
35 W tym stanie rzeczy skarżąca nie wykazała, że ona sama lub gmina Gdynia, jako współwłaścicielka spółki PLGK, rzeczywiście podjęła działania, które mogłyby w sposób wiążący zmusić tę spółkę do zwrotu spornej pomocy państwa. Skarżąca nie przedstawiła żadnych wyjaśnień na temat mocy wiążącej pisma z dnia 28 marca 2014 r. i warunków jego ewentualnego przymusowego wykonania w celu wykazania, że spełnione zostały przesłanki wymagalności zobowiązania do zwrotu spornej pomocy państwa. Skarżąca nie przybliżyła także przewidzianych w prawie polskim warunków wymagalności tego rodzaju zobowiązania, ale ograniczyła się do przedstawienia niepopartej dowodami tezy, w myśl której fakt wystąpienia przez nią i przez gminę Gdynia do spółki PLGK z wnioskiem o zwrot wypłaconych kwot prawnie zobowiązał tę spółkę, w świetle prawa krajowego, do wystąpienia z wnioskiem o ogłoszenie upadłości.
36 Skarżąca sprzeciwia się wymogowi podjęcia wiążących środków krajowych, przypominając, że w zaskarżonej decyzji Komisja wyznaczyła czteromiesięczny termin na wykonanie tej decyzji oraz termin dwóch miesięcy od daty notyfikacji decyzji na przedstawienie już podjętych oraz przewidywanych środków zmierzających do jej wykonania. Według skarżącej oba te terminy należy interpretować z uwzględnieniem terminu dwóch miesięcy przewidzianego w art. 263 TFUE na wniesienie skargi o stwierdzenie nieważności. Tak więc poinformowanie Komisji o ewentualnych środkach krajowych powinno mieć miejsce nie wcześniej niż po upływie dwumiesięcznego terminu na wniesienie skargi, tak aby możliwe było wniesienie skargi o stwierdzenie nieważności i złożenie wniosku w przedmiocie środka tymczasowego. Podejście Komisji, która łączy przesłankę pilnego charakteru z obowiązkiem poinformowania o podjętych środkach krajowych, czyni iluzorycznym wywodzone z art. 263 TFUE prawo do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.
37 Tę argumentację skarżącej, u podstaw której leży obawa o utratę możliwości wystąpienia do Sądu, należy oddalić, gdyż nie uwzględnia ona właściwych przepisów prawa. Nic nie stoi bowiem na przeszkodzie, aby skarżąca zachowała przewidziany w art. 263 akapit szósty TFUE termin na wniesienie skargi zmierzającej do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, jednocześnie wstrzymując się z podjęciem wiążących środków krajowych służących wykonaniu tej decyzji do czasu złożenia wniosku w przedmiocie środka tymczasowego. W tym względzie wystarczy przypomnieć, że strona, która zamierza dołączyć do swej głównej skargi wniosek o zastosowanie środków tymczasowych, może to uczynić na dowolnym etapie postępowania głównego, o czym świadczą na przykład sprawy, w których wydano postanowienia z dnia 15 maja 2013 r. Niemcy/Komisja (T‑198/12 R, EU:T:2013:245, pkt 16, 17) i z dnia 5 lipca 2013 r. Zweckverband Tierkörperbeseitigung/Komisja (T‑309/12 R, EU:T:2013:347, pkt 14, 17), w których to sprawach wnioski w przedmiocie środków tymczasowych zostały złożone, odpowiednio, dziewięć i dziesięć miesięcy po wniesieniu skargi o stwierdzenie nieważności (zob. podobnie postanowienie z dnia 16 października 2013 r. Comunidad Autónoma del País Vasco i Itelazpi/Komisja, T‑462/13 R, EU:T:2013:546, pkt 32).
38 Ze względu na brak przedstawienia przez skarżącą precyzyjnych wskazówek i dowodów dotyczących podjęcia środków krajowych bezwzględnie nakazujących spółce PLGK zwrot spornej pomocy państwa sędzia orzekający w przedmiocie środka tymczasowego może jedynie stwierdzić, że jeśli okaże się, iż pismo gminy Kosakowo wzywające spółkę PLGK do zwrotu owej pomocy nie jest w stanie zmusić jej w sposób prawnie wiążący do dokonania zwrotu, to rzeczone zobowiązanie nie stało się jeszcze wymagalne. Oznaczałoby to, że wystąpienie przez spółkę PLGK z uzasadnionym istnieniem tego zobowiązania wnioskiem o ogłoszenie upadłości jest przedwczesne. W takim wypadku nie można by uznać, że nałożony w zaskarżonej decyzji nakaz odzyskania pomocy jest decydującą przyczyną powstania poważnej i nieodwracalnej szkody (zob. pkt 27 powyżej), jaką skarżąca obawia się ponieść po zakończeniu postępowania upadłościowego wobec spółki PLGK. Szkoda ta byłaby bowiem nie bezpośrednią konsekwencją zaskarżonej decyzji, ale raczej rezultatem braku staranności spółki PLGK, który należałoby również przypisać gminie Kosakowo, jako współwłaścicielce tej spółki (zob. pkt 1 powyżej), w której dobrze pojętym interesie leży czuwanie nad tym, aby realizacja inwestycji niezbędnych do zarządzania portem lotniczym Gdynia‑Kosakowo nie została zniweczona nierozważnymi działaniami spółki PLGK, takimi jak przedwczesne złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości (zob. podobnie postanowienia: z dnia 28 maja 1975 r. Könecke/Komisja, 44/75 R, EU:C:1975:72, pkt 3; z dnia 22 kwietnia 1994 r. Komisja/Belgia, C‑87/94 R, EU:C:1994:166, pkt 38, 42; z dnia 15 lipca 2008 r. CLL Centres de langues/Komisja, T‑202/08 R, EU:T:2008:293, pkt 73). Wobec tego skarżąca nie wykazała pod tym względem pilnego charakteru swego wniosku w przedmiocie środka tymczasowego.
39 W wypadku gdyby omawiane pismo rzeczywiście należało uznać za wiążący środek zmierzający w sposób stanowczy do wykonania nakazu odzyskania pomocy, skarżąca byłaby zobowiązana poruszyć we wniosku w przedmiocie środka tymczasowego kwestię ewentualnej ochrony sądowej spółki PLGK przed właściwym sądem polskim.
40 Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem, w sytuacji gdy przedsiębiorstwo będące beneficjentem pomocy państwa zostaje skonfrontowane z decyzją Komisji skierowaną do państwa członkowskiego i nakazującą odzyskanie tej pomocy, okoliczność, że istnieją wewnętrzne środki zaskarżenia umożliwiające temu przedsiębiorstwu obronę przed podejmowanymi na szczeblu krajowym środkami służącymi odzyskaniu pomocy, stwarza rzeczonemu przedsiębiorstwu możliwość uniknięcia poważnej i nieodwracalnej szkody wynikającej z odzyskania owej pomocy [postanowienie z dnia 14 grudnia 2011 r. Alcoa Trasformazioni/Komisja, C‑446/10 P(R), EU:C:2011:829, pkt 46; zob. także podobnie postanowienia: z dnia 6 lutego 1986 r. Deufil/Komisja, 310/85 R, EU:C:1986:58, pkt 22; z dnia 15 czerwca 1987 r. Belgia/Komisja, 142/87 R, EU:C:1987:281, pkt 26]. Wynika stąd, że w ramach postępowania w przedmiocie środka tymczasowego, które odnosi się do takiej decyzji, zadaniem tego przedsiębiorstwa jest wykazanie, że wewnętrzne środki zaskarżenia, jakie przysługują mu we właściwym prawie krajowym w celu sprzeciwienia się natychmiastowemu odzyskaniu tej pomocy, nie umożliwiają mu – w szczególności poprzez powołanie się na jego sytuację finansową lub niezgodność z prawem krajowego środka odzyskania pomocy – uniknięcia poważnej i nieodwracalnej szkody, gdyż w przeciwnym wypadku sędzia orzekający w przedmiocie środka tymczasowego uznaje, że w toczącym się przed nim postępowaniu nie została spełniona przesłanka pilnego charakteru (zob. postanowienie Elan/Komisja, EU:T:2013:122, pkt 23 i przytoczone tam orzecznictwo).
41 Wskazane orzecznictwo – które przyznaje zatem postępowaniu w przedmiocie środka tymczasowego przed sądem Unii charakter posiłkowy względem postępowania, jakie może zostać wszczęte przed krajowym sędzią orzekającym w przedmiocie środków tymczasowych, który z pewnością jest lepiej umocowany do oceny zgodności z prawem krajowych aktów prawnych i sytuacji danego przedsiębiorstwa na gruncie systemu przepisów krajowych w dziedzinie niewypłacalności i likwidacji – oparte jest na rozumowaniu, zgodnie z którym w ramach krajowej procedury odzyskania pomocy państwa prawo Unii nie stoi na przeszkodzie temu, aby sędzia krajowy zarządził zawieszenie wykonania przedstawionego przez władze krajowe żądania zwrotu pomocy, do czasu gdy Sąd wyda rozstrzygnięcie w odniesieniu do istoty sprawy lub gdy Trybunał udzieli odpowiedzi na pytanie prejudycjalne przedstawione mu na podstawie art. 267 TFUE. W sytuacji gdy strona skarżąca zakwestionowała zgodność z prawem spornej decyzji Unii na podstawie art. 263 TFUE, sędzia krajowy nie jest bowiem związany definitywnym charakterem tej decyzji. Poza tym okoliczność, że wniosek o zawieszenie wykonania decyzji nie został uwzględniony przed sądem Unii, nie stoi na przeszkodzie zawieszeniu jej wykonania przez sąd krajowy (zob. postanowienia: z dnia 29 sierpnia 2013 r. Francja/Komisja, T‑366/13 R, EU:T:2013:396, pkt 45; Elan/Komisja, EU:T:2013:122, pkt 24 i przytoczone tam orzecznictwo).
42 W niniejszej sprawie skarżąca nie wykazała ani nawet nie twierdziła, że wewnętrzne środki zaskarżenia, jakie przysługują spółce PLGK w polskim prawie krajowym w celu sprzeciwienia się wiążącemu środkowi odzyskania pomocy, nie umożliwiają tej spółce – poprzez powołanie się przed sądem krajowym na jej indywidualną sytuację finansową, a w stosownym wypadku na nielegalność tego środka ze względu na naruszenie prawa krajowego – uniknięcia poważnej i nieodwracalnej szkody. W szczególności skarżąca nie przedstawiła żadnych wyjaśnień na temat prawa polskiego w odpowiedzi na przedstawione przez Komisję argumenty, w myśl których, po pierwsze, spółka PLGK mogła zaskarżyć ewentualne wiążące środki odzyskania pomocy podjęte przez polskie władze, a po drugie, polskie prawo upadłościowe przewiduje szereg stosownych środków zaskarżenia, które przysługują zarówno tej spółce, jak i gminie Kosakowo. Sędzia orzekający w przedmiocie środka tymczasowego może więc jedynie stwierdzić, że nie wykazano, iż dostępne w prawie polskim środki zaskarżenia w tej dziedzinie są niewystarczające.
43 Wobec tego jeśli pismo gminy Kosakowo z dnia 28 marca 2014 r. wzywające spółkę PLGK do zwrotu spornej pomocy państwa należy uznać za wiążący środek zmierzający w sposób stanowczy do wykonania nakazu odzyskania i jeśli spółka PLGK nie zaskarżyła tego środka przed sądem polskim, to spółka ta wykazała się brakiem staranności, który można przypisać – jako uchybienie w zakresie nadzoru – także skarżącej, wobec czego nałożonego w zaskarżonej decyzji nakazu odzyskania pomocy nie można uznać za decydującą przyczynę powstania poważnej i nieodwracalnej szkody (zob. pkt 27 i 38 powyżej). Wynika stąd, że skarżąca nie zdołała również pod tym względem wykazać, iż uwzględnienie jej wniosku w przedmiocie środka tymczasowego ma pilny charakter.
44 Skarżąca kwestionuje zasadę, że postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego przed sądem Unii ma charakter subsydiarny względem postępowania przed sądem krajowym. Twierdzi ona, że zasada ta nie znajduje jakiegokolwiek uzasadnienia w traktacie oraz że jest niezgodna z orzecznictwem Trybunału i Sądu, w myśl którego Sądowi przysługuje pierwszeństwo w zakresie rozstrzygania o zasadności środka tymczasowego. Skarżąca twierdzi, że według prawa polskiego nie przysługiwał jej żaden środek prawny upoważniający ją do sprzeciwienia się prawdopodobnemu ogłoszeniu upadłości spółki PLGK lub do żądania wstrzymania postępowania upadłościowego do czasu zakończenia toczącego się przed Sądem postępowania w przedmiocie legalności zaskarżonej decyzji. Postępowanie upadłościowe zostało wszczęte na wniosek spółki PLGK, a skarżąca, jako wierzyciel, nie była uprawniona do podejmowania jakichkolwiek działań w tym zakresie. Ponadto skarżąca nie miała prawnej możliwości złożenia środka odwoławczego od postanowienia w przedmiocie ogłoszenia upadłości obejmującej likwidację majątku spółki PLGK, gdyż tylko sama ta spółka, jako upadły dłużnik, jest uprawniona do złożenia takiego zażalenia. Nawet wystąpienie przez skarżącą do sądu krajowego z wnioskiem o wstrzymanie wykonalności zaskarżonej decyzji nie gwarantowałoby jej ochrony przed powstaniem szkody. Sąd krajowy nie jest bowiem właściwy do wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie nieważności aktu Unii, co z kolei oznaczałoby konieczność wystąpienia do Trybunału z pytaniem prejudycjalnym w tym zakresie. W przypadku złożenia skargi na zaskarżoną decyzję sąd krajowy wstrzymałby ewentualnie rozpoznanie wniosku w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego do czasu rozpoznania skargi. Oznacza to w istocie, że biorąc pod uwagę pilny charakter sprawy, jedynym skutecznym działaniem było wystąpienie do sądu Unii z rzeczonym wnioskiem w przedmiocie środka tymczasowego.
45 Nie można zgodzić się z tą tezą. W wyrokach z dnia 21 lutego 1991 r. Zuckerfabrik Süderdithmarschen i Zuckerfabrik Soest (C‑143/88 i C‑92/89, EU:C:1991:65) i z dnia 9 listopada 1995 r. Atlanta Fruchthandelsgesellschaft i in. (I) (C‑465/93, EU:C:1995:369) Trybunał uznał bowiem, że w dziedzinie odzyskiwania pomocy państwa uznanej za nielegalną i niezgodną z rynkiem wewnętrznym, po pierwsze, sąd krajowy może zarządzić, pod pewnymi warunkami i w określonych przypadkach, zawieszenie wykonania krajowego aktu zmierzającego do odzyskania pomocy, wydanego w wykonaniu decyzji Komisji, a po drugie, nie jest co do zasady wykluczone, że krajowe orzeczenie sądowe o zawieszeniu wykonania może uzasadniać fakt, iż państwo członkowskie nie odzyskało spornej pomocy w wyznaczonych terminach (zob. podobnie wyroki: z dnia 5 października 2006 r. Komisja/Francja, C‑232/05, EU:C:2006:651, pkt 54; z dnia 5 czerwca 2014 r. Komisja/Włochy, C‑547/11, EU:C:2014:1319, pkt 41, 62).
46 Ponadto krytykowana przez skarżącą subsydiarność nie polega na przeniesieniu na sąd krajowy kompetencji w dziedzinie środków tymczasowych, które przysługują sądowi Unii. Chodzi tu raczej o to, aby sąd Unii zbadał, czy wśród przesłanek przyznania wnioskowanych środków tymczasowych tę dotyczącą „pilnego charakteru” w rozumieniu art. 104 § 2 regulaminu postępowania należy uznać za niespełnioną ze względu na to, że spółka PLGK ma możliwość uniknięcia poważnej i nieodwracalnej szkody poprzez zwrócenie się do sądu krajowego o przyznanie ochrony tymczasowej, która jest zresztą analizowana jako element czysto faktyczny. W ramach tej oceny pilnego charakteru nie należy zmierzać do wprowadzania sztucznego rozróżnienia między ochroną sądową spółki PLGK jako dłużnika a ochroną sądową skarżącej jako wierzyciela. Skoro bowiem skarżąca i gmina Gdynia są współwłaścicielkami spółki PLGK, którą zawiązały wyłącznie w celu realizacji inwestycji koniecznych do zarządzania portem lotniczym Gdynia‑Kosakowo, te trzy podmioty powinny móc z łatwością koncentrować się na działaniach, jakie należy w tym celu podjąć przed różnymi sądami krajowymi (zob. podobnie postanowienie Francja/Komisja, EU:T:2013:396, pkt 55).
47 Wzmiankowana zasada subsydiarności była zresztą rzeczywiście stosowana w praktyce orzeczniczej. I tak, istnieją orzeczenia, które w sytuacjach porównywalnych z tą rozpatrywaną w niniejszej sprawie uwzględniały wnioski o zawieszenie wykonania złożone przed sądem krajowym. Tytułem przykładu można tu odesłać do postanowienia z dnia 3 grudnia 2002 r. Neue Erba Lautex/Komisja (T‑181/02 R, EU:T:2002:294, pkt 108), z którego wynika, że niemiecki sąd krajowy zawiesił krajowe postępowanie w sprawie odzyskania pomocy państwa po oddaleniu przez prezesa Trybunału wniosku w przedmiocie środka tymczasowego złożonego przed Trybunałem przez Republikę Federalną Niemiec i dotyczącego tego samego odzyskania. Ponadto w sprawie, w której wydano postanowienie z dnia 1 lipca 2013 r. SEA Handling/Komisja (T‑152/13 R, EU:T:2013:337), dotyczącej decyzji Komisji nakazującej państwu włoskiemu odzyskanie pomocy państwa w wysokości 360 mln EUR wypłaconej spółce SEA Handling SpA, wniosek o zawieszenie wykonania został cofnięty, po tym jak włoski sąd administracyjny zawiesił krajowy nakaz odzyskania pomocy (zob. Il Giorno Milano z dnia 23 maja 2013 r.). Natomiast w postanowieniu z dnia 13 czerwca 2014 r. SACE i Sace BT/Komisja (T‑305/13 R, EU:T:2014:595) sąd Unii orzekający w przedmiocie środka tymczasowego, po stwierdzeniu, że skarżące wyczerpały bez pozytywnego rezultatu środki prawne przed włoskim sędzią orzekającym w przedmiocie środków tymczasowych, uznał, że w zawisłym przed nim postępowaniu przesłanka pilnego charakteru została spełniona.
48 Należy dodać, że skarżąca podkreśliła, iż jej celem jest nie uniknięcie upadłości spółki PLGK, ale zapobieżenie jej likwidacji po zakończeniu postępowania upadłościowego. Tymczasem w postanowieniu z dnia 7 maja 2014 r. sąd rejonowy w Gdańsku założył – a skarżąca temu nie zaprzeczyła – że postępowanie upadłościowe będzie toczyć się przez okres 24 miesięcy, zaś w piśmie z dnia 2 czerwca 2014 r. Komisja wskazała, że wedle statystyk polskiego Ministerstwa Sprawiedliwości dotyczących prowadzonych w Polsce postępowań upadłościowych przeciętny czas trwania postępowania po ogłoszeniu upadłości wynosi 25,4 miesiąca. W tych okolicznościach zaistnienia szkody, która miałaby zostać spowodowana przez likwidację spółki PLGK po zakończeniu postępowania upadłościowego, nie można na chwilę obecną uznać za wystarczająco nieuchronne, by uzasadnić przyznanie wnioskowanego zawieszenia wykonania. Ponadto nie jest wykluczone, że Sąd, przed którym zawisła sprawa w przedmiocie skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, wyda w tej sprawie orzeczenie przed zakończeniem rzeczonego postępowania.
49 Wobec powyższego sędzia orzekający w przedmiocie środka tymczasowego może jedynie stwierdzić, że skarżąca nie wykazała, iż w wypadku nieprzyznania zawieszenia wykonania zaskarżonej decyzji grozi jej poważna i nieodwracalna szkoda. Przesłanka pilnego charakteru nie jest więc spełniona.
50 Konstatacja ta jest spójna z wyważeniem różnych wchodzących w grę interesów, w ramach którego to wyważenia sędzia orzekający w przedmiocie środka tymczasowego powinien ustalić w szczególności, czy interes skarżącej w uzyskaniu wnioskowanego zawieszenia wykonania przeważa nad interesem w natychmiastowym wykonaniu zaskarżonej decyzji (zob. podobnie postanowienie z dnia 26 czerwca 2003 r. Belgia i Forum 187/Komisja, C‑182/03 R i C‑217/03 R, EU:C:2003:385, pkt 142).
51 W tym względzie należy przypomnieć, że art. 108 ust. 2 akapit pierwszy TFUE przewiduje, iż w przypadku stwierdzenia przez Komisję, że pomoc państwa jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym, Komisja decyduje o zniesieniu lub zmianie tej pomocy przez dane państwo w określonym przez nią terminie. Wynika z tego, że ogólny interes, ze względu na który Komisja sprawuje zadania powierzone jej przez art. 108 ust. 2 TFUE oraz art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. [108 TFUE] (Dz.U. L 83, s. 1) w celu zapewnienia, aby funkcjonowanie wspólnego rynku nie było zakłócone szkodliwą dla konkurencji pomocą państwa, ma szczególne znaczenie. Obowiązek zniesienia przez dane państwo członkowskie pomocy niezgodnej z rynkiem wewnętrznym ma bowiem na celu przywrócenie stanu poprzedniego (zob. podobnie postanowienie Elan/Komisja, EU:T:2013:122, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo).
52 W konsekwencji orzeczono, że w ramach wniosku o zawieszenie wykonania nałożonego przez Komisję obowiązku zwrotu nielegalnie wypłaconej i uznanej za niezgodną z rynkiem wewnętrznym pomocy interes Unii powinien w normalnych okolicznościach przeważać nad interesem beneficjenta pomocy w uniknięciu wykonania obowiązku zwrotu pomocy przed ogłoszeniem wyroku, jaki ma zapaść w sprawie głównej. Jedynie w nadzwyczajnych okolicznościach i w przypadku spełnienia między innymi przesłanki pilnego charakteru wobec beneficjenta pomocy można zastosować środki tymczasowe (zob. postanowienie Elan/Komisja, EU:T:2013:122, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo).
53 Tymczasem, jak stwierdzono powyżej, skarżąca nie wykazała w tym wypadku spełnienia przesłanki pilnego charakteru.
54 Co się tyczy ewentualnych okoliczności wyjątkowych, skarżąca twierdzi między innymi, że zawarła ze spółką PLGK umowę dzierżawy, na podstawie której spółka ta dysponuje nieruchomościami stanowiącymi infrastrukturę lotniskową, przy czym celem wskazanej umowy jest założenie i eksploatacja lotniska cywilnego przez rzeczoną spółkę. Skarżąca zawarła także ze Skarbem Państwa umowę użyczenia, umożliwiającą przekazanie nieruchomości, na których usytuowane jest lotnisko, przy czym przekazane nieruchomości mogą następnie zostać oddane w dzierżawę podmiotowi zakładającemu lotnisko lub zarządzającemu nim. W konsekwencji spółka PLGK nie jest właścicielem wybudowanych na dzierżawionej nieruchomości urządzeń i budynków, gdyż należą one de facto do właściciela tej nieruchomości – Skarbu Państwa. Zgodnie ze wspomnianymi umowami w przypadku zakończenia działalności przez podmiot zarządzający lotniskiem wszelkie zrealizowane inwestycje na nieruchomościach przechodzą na rzecz użyczającego bez prawa do odszkodowania. Według skarżącej skutkiem wydania zaskarżonej decyzji jest zaprzestanie przez spółkę PLGK działalności podmiotu zarządzającego lotniskiem, co stanowi ustawową i umowną podstawę do wypowiedzenia wspomnianych wyżej umów. W związku z zakończeniem działalności spółki PLGK wszelkie zrealizowane przez nią inwestycje na dzierżawionej nieruchomości przejdą na własność Skarbu Państwa, a spółka PLGK nie będzie miała prawa do żądania ani zwrotu nakładów, ani odszkodowania.
55 W tym względzie należy stwierdzić, że spółka PLGK nie prowadzi żadnej działalności już od kilku miesięcy – co skarżąca przyznaje, twierdząc, że jest mało prawdopodobne, aby spółka ta rozpoczęła działalność i zagroziła konkurencji na rynku przewozów lotniczych – a mimo to szkoda polegająca na utracie infrastruktury wciąż nie urzeczywistniła się.
56 Poza tym wydaje się mało prawdopodobne, aby Skarb Państwa, mając świadomość, że Sąd bada właśnie finansowanie przekształcenia lotniska Gdynia‑Oksywie podjął przedwczesne działania w celu wypowiedzenia umowy użyczenia zawartej z gminą Kosakowo, zwłaszcza że nie istnieje realna możliwość wykorzystania dla potrzeb wojskowych infrastruktury cywilnej wybudowanej w ramach projektu przekształcenia lotniska, tym bardziej że sama skarżąca wskazała, iż nie istnieje raczej realna możliwość wykorzystania do celów wojskowych infrastruktury cywilnej powstałej w wyniku wieloletnich prac, w konsekwencji czego na terenie gminy Kosakowo pozostałby niewykorzystany, ulegający stopniowej degradacji obszar. Jeszcze mniej prawdopodobne wydaje się, aby gmina Kosakowo, jako współwłaścicielka spółki PLGK, rozwiązała umowę dzierżawy zawartą z tą spółką, mając świadomość faktu, że mogłoby to skutkować nieodpłatnym przekazaniem na rzecz Skarbu Państwa infrastruktury, której utworzenie współfinansowała.
57 W każdym razie nawet przy założeniu, że ze względu na brak prowadzenia przez spółkę PLGK działalności gospodarczej obie te umowy zostałyby rzeczywiście wypowiedziane, co doprowadziłoby do niekorzystnych dla skarżącej konsekwencji infrastrukturalnych, a w szczególności do utraty terenów i infrastruktury lotniskowej, szkoda ta już powstała, a zatem nie da się jej uniknąć dzięki przyznaniu środków tymczasowych. Celem postępowania w przedmiocie środków tymczasowych nie jest bowiem zapewnienie wyrównania szkody, która już się zmaterializowała (zob. postanowienie z dnia 27 listopada 2013 r. Oikonomopoulos/Komisja, T‑483/13, EU:T:2013:614, pkt 19, 43 i przytoczone tam orzecznictwo). Skarżąca nie wskazała wreszcie, dlaczego w wypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji nie istnieje możliwość, w sensie prawnym i gospodarczym, odnowienia wspomnianych wyżej umów i przywrócenia sprawowanej przez nią i spółkę PLGK kontroli nad właściwymi terenami i infrastrukturą lotniskową, co oznacza, że podnoszona w tym kontekście szkoda nie ma charakteru nieodwracalnego.
58 Skarżąca nie powołała się zatem na żadną wyjątkową okoliczność, która mogłaby usprawiedliwiać wyważenie wchodzących w grę interesów w korzystny dla niej sposób oraz uzasadniać zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji, która korzysta z domniemania zgodności z prawem.
59 W świetle wszystkich powyższych rozważań wniosek w przedmiocie środka tymczasowego należy oddalić bez konieczności badania przesłanki fumus boni iuris [postanowienie z dnia 25 października 2012 r. Hassan/Rada, C‑168/12 P(R), EU:C:2012:674, pkt 31].
Z powyższych względów
PREZES SĄDU
postanawia, co następuje:
1) Wniosek zostaje oddalony.
2) Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 20 sierpnia 2014 r.