POSTANOWIENIE SĄDU (szósta izba)
z dnia 30 listopada 2015 r.(*)
Skarga o stwierdzenie nieważności – Zastąpienie zaskarżonego aktu w toku postępowania – Dostosowanie żądań – Skarga równoległa na nową decyzję – Umorzenie postępowania
W sprawie T‑215/14
gmina Miasto Gdynia, z siedzibą w Gdyni (Polska), reprezentowana przez T. Koncewicza, adwokata, i K. Gruszecką-Spychałę, radcę prawną,
oraz
Port Lotniczy Gdynia-Kosakowo sp. z o.o., z siedzibą w Gdyni, reprezentowany początkowo przez T. Koncewicza, adwokata, i K. Gruszecką-Spychałę, radcę prawną, następnie przez P. Rosiaka, radcę prawnego,
skarżące,
popierane przez
Rzeczpospolitą Polską, reprezentowaną przez B. Majczynę, działającego w charakterze pełnomocnika,
interwenient,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez D. Grespana, S. Noëgo i A. Stobiecką-Kuik, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot początkowo wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2014/883/UE z dnia 11 lutego 2014 r. w sprawie środka SA.35388 (13/C) (ex 13/NN i ex 12/N) – Polska – Utworzenie portu lotniczego Gdynia-Kosakowo (Dz.U. L 357, s. 51), jak również następnie wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2015/1586 z dnia 26 lutego 2015 r. w sprawie środka SA.35388 (13/C) (ex 13/NN i ex 12/N) – Polska – Utworzenie portu lotniczego Gdynia-Kosakowo (Dz.U. L 250, s. 165), zastępującej decyzję 2014/883,
SĄD (szósta izba),
w składzie: S. Frimodt Nielsen (sprawozdawca), prezes, F. Dehousse i A.M. Collins, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujące
Postanowienie
Okoliczności powstania sporu i postępowanie
1 W lipcu 2007 r. gmina Kosakowo (zwana dalej „gminą Kosakowo”) oraz gmina Miasto Gdynia (zwana dalej „gminą Gdynia”) zawiązały spółkę, a mianowicie Port Lotniczy Gdynia-Kosakowo sp. z o.o. (zwaną dalej „spółką PLGK”), która należy w 100% do tych dwóch polskich gmin (gmina Gdynia oraz spółka PLGK zwane dalej łącznie „skarżącymi”), w celu zaadaptowania na potrzeby lotnictwa cywilnego lotniska wojskowego Gdynia-Oksywie użytkowanego przez stacjonujące w Gdyni siły polskiej marynarki wojennej i położonego w gminie Kosakowo w województwie pomorskim, w północnej części Polski.
2 W 2012 r. Rzeczpospolita Polska zgłosiła Komisji Europejskiej projekt finansowania zgodnie z art. 108 ust. 3 TFUE. Ponieważ Komisja miała wątpliwości co do zgodności tego finansowania z rynkiem wewnętrznym, decyzją C(2013) 4045 final z dnia 2 lipca 2013 r. w sprawie środka SA.35388 (2013/C) (ex 2013/NN i ex 2012/N) – Polska – Utworzenie portu lotniczego Gdynia-Kosakowo wszczęła ona formalne postępowanie wyjaśniające.
3 W dniu 11 lutego 2014 r. Komisja zamknęła to postępowanie decyzją 2014/883/UE w sprawie środka SA.35388 (13/C) (ex 13/NN i ex 12/N) – Polska – Utworzenie portu lotniczego Gdynia-Kosakowo (Dz.U. L 357, s. 51, zwaną dalej „decyzją z dnia 11 lutego 2014 r.”), w której stwierdziła, że planowany projekt finansowania oraz wkłady kapitałowe wniesione w przeszłości do spółki PLGK stanowiły pomoc państwa niezgodną z rynkiem wewnętrznym. W decyzji tej Komisja zwróciła się również do Rzeczypospolitej Polskiej o odzyskanie pomocy państwa wypłaconej na rzecz spółki PLGK.
4 W dniu 12 marca 2014 r. spółka PLGK złożyła w Sądzie Rejonowym Gdańsk-Północ wniosek o ogłoszenie upadłości ze względu na pogorszenie sytuacji finansowej spółki spowodowane, wobec wszczęcia przez Komisję formalnego postępowania wyjaśniającego, wstrzymaniem finansowania jej działalności przez wspólników, czyli gminę Gdynia i gminę Kosakowo, co doprowadziło do sytuacji, w której spółka ta nie była już w stanie obsługiwać swego bieżącego zadłużenia, a wartość jej pasywów przekroczyła wartość jej aktywów.
5 W tych okolicznościach pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 8 kwietnia 2014 r. skarżące wniosły skargę o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 11 lutego 2014 r. (sprawa T‑215/14). W uzasadnieniu skargi zarzucają one Komisji zasadniczo, że instytucja ta naruszyła art. 107 ust. 1 TFUE oraz popełniła oczywiste błędy w ocenie. W dniu 9 kwietnia 2014 r. gmina Kosakowo również wniosła skargę o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 11 lutego 2014 r. (sprawa T‑217/14). W sprawach tych gminy Gdynia i Kosakowo, jak również spółka PLGK podnoszą w szczególności, że Komisja niesłusznie uwzględniła w kwocie pomocy podlegającej odzyskaniu finansowanie działań podejmowanych w celu wykonania zadania leżącego w interesie publicznym.
6 W odrębnym piśmie, złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 8 kwietnia 2014 r., skarżące złożyły wniosek o zawieszenie wykonania decyzji z dnia 11 lutego 2014 r. (sprawa T‑215/14 R). W dniu 9 kwietnia 2014 r. gmina Kosakowo również złożyła wniosek w przedmiocie środka tymczasowego w celu zawieszenia wykonania decyzji z dnia 11 lutego 2014 r.
7 Po złożeniu wniosku w przedmiocie środka tymczasowego Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ, postanowieniem z dnia 7 maja 2014 r., ogłosił upadłość spółki PLGK ze względu na to, że spółka ta przestała regulować swoje zobowiązania od dnia 1 marca 2014 r.
8 W dniu 20 sierpnia 2014 r. prezes Sądu oddalił złożony przez skarżące wniosek w przedmiocie środka tymczasowego ze względu na brak pilnego charakteru (postanowienie z dnia 20 sierpnia 2014 r., gmina Miasto Gdynia i Port Lotniczy Gdynia-Kosakowo/Komisja, T‑215/14 R, EU:T:2014:733). W tym samym dniu prezes Sądu oddalił też z tego samego powodu wniosek w przedmiocie środka tymczasowego złożony przez gminę Kosakowo (postanowienie z dnia 20 sierpnia 2014 r., Gmina Kosakowo/Komisja, T‑217/14 R, EU:T:2014:734).
9 Postanowieniem prezesa szóstej izby Sądu z dnia 27 sierpnia 2014 r. Rzeczpospolita Polska została dopuszczona do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania skarżących.
10 W dniu 25 października 2014 r. skarżące złożyły replikę, a w dniu 9 października 2014 r. Rzeczpospolita Polska złożyła uwagi interwenienta.
11 W dniu 26 lutego 2015 r. Komisja cofnęła decyzję z dnia 11 lutego 2014 r. i zastąpiła ją decyzją (UE) 2015/1586 w sprawie środka SA.35388 (13/C) (ex 13/NN i ex 12/N) – Polska – Utworzenie portu lotniczego Gdynia-Kosakowo (Dz.U. L 250, s. 165, zwaną dalej „decyzją z dnia 26 lutego 2015 r.”).
12 W dniu 27 lutego 2015 r. Komisja złożyła wniosek o zawieszenie postępowania na podstawie art. 77 lit. d) regulaminu postępowania przed Sądem z dnia 2 maja 1991 r., zgodnie z którym postępowanie może zostać zawieszone, jeśli wymagają tego względy prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości. Taki wniosek został również złożony w sprawie T‑217/14.
13 Komisja wspomina w swym wniosku o decyzji z dnia 26 lutego 2015 r. i wskazuje, że o ile podtrzymuje swą ocenę, zgodnie z którą niezgodna z rynkiem wewnętrznym pomoc państwa została przyznana w celu utworzenia portu lotniczego Gdynia-Kosakowo, o tyle wyłącza z tej oceny wkłady kapitałowe, które jej zdaniem zostały wniesione w celu wywiązania się z zadań wykonywanych w interesie ogólnym.
14 W związku z tym Komisja podnosi, że niniejsza skarga stała się bezprzedmiotowa i że nie istnieje już potrzeba wydania rozstrzygnięcia w tej sprawie. W przypadku gdyby skarżące zdecydowały się podtrzymać swą skargę w odniesieniu do oceny dotyczącej pomocy państwa, dokonanej w decyzji z dnia 26 lutego 2015 r., Komisja podnosi, że skarżące powinny wówczas móc dostosować swe argumenty dotyczące decyzji z dnia 26 lutego 2015 r. w świetle argumentów przedstawionych wcześniej w tej sprawie. W tych okolicznościach Komisja wnosi do Sądu o zawieszenie postępowania, aby umożliwić skarżącym zapoznanie się z treścią decyzji z dnia 26 lutego 2015 r.
15 W dniu 18 marca 2015 r. Rzeczpospolita Polska przedstawiła swe uwagi w przedmiocie złożonego przez Komisję wniosku o zawieszenie postępowania i wskazała, że nie sprzeciwia się zawieszeniu postępowania.
16 W dniu 29 marca 2015 r. skarżące przedstawiły swe uwagi w przedmiocie złożonego przez Komisję wniosku o zawieszenie postępowania i wskazały, że są przeciwne zawieszeniu postępowania. Skarżące podnoszą w tym względzie, że cofnięcie decyzji z dnia 11 lutego 2014 r. i jej zastąpienie decyzją z dnia 26 lutego 2015 r. nie jest dozwolone. Zamiast zastąpić decyzję z dnia 11 lutego 2014 r., Komisja powinna była przyznać w ramach niniejszej sprawy, że skarga była przynajmniej częściowo zasadna w odniesieniu do argumentów przedstawionych w zakresie niektórych wydatków uznanych za niezgodną z rynkiem wewnętrznym pomoc państwa podlegającą odzyskaniu.
17 W dniu 23 kwietnia 2015 r. skarżąca w sprawie T‑217/14, gmina Kosakowo, wniosła skargę o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 26 lutego 2015 r. (sprawa T‑209/15).
18 W dniu 28 kwietnia 2015 r. skarżące złożyły pismo zawierające pierwsze dostosowanie swych żądań. Zdaniem skarżących skarga wniesiona na decyzję z dnia 11 lutego 2014 r. nie stała się bezprzedmiotowa wskutek wydania decyzji z dnia 26 lutego 2015 r. Skarżące podnoszą, że ze względów ekonomii procesowej i z uwagi na zaawansowany już stan postępowania w sprawie T‑215/14 Sąd powinien kontynuować badanie skargi wniesionej na decyzję z dnia 11 lutego 2014 r. z zastrzeżeniem badania podniesionego wcześniej „zarzutu II.13”, który nie jest „już aktualny”, ponieważ Komisja uwzględniła go w decyzji z dnia 26 lutego 2015 r.
19 W dniu 4 maja 2015 r. Komisja przekazała do sekretariatu Sądu kopię decyzji z dnia 26 lutego 2015 r., która została dołączona do akt sprawy w dniu 8 maja 2015 r.
20 W dniu 5 maja 2015 r. strony w niniejszej sprawie zostały poinformowane, że Sąd postanowił nie zawieszać postępowania. Taka sama decyzja została przekazana stronom w sprawie T‑217/14.
21 Pismem zarejestrowanym w sekretariacie Sądu w dniu 15 maja 2015 r., opatrzonym datą 10 maja 2015 r., skarżące wniosły skargę o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 26 lutego 2015 r. (sprawa T‑263/15).
22 W piśmie zarejestrowanym w sekretariacie Sądu w dniu 13 maja 2015 r., opatrzonym datą 12 maja 2015 r., skarżące przedstawiły drugie dostosowanie ich żądań, w którym zmieniły argumentację dotyczącą podniesionego wcześniej „zarzutu II.14” i podniosły trzy nowe zarzuty, mianowicie „zarzuty II.15, II.16 i II.17”.
23 W dniu 15 lipca 2015 r. Komisja przedstawiła swe uwagi na temat pism pierwszego i drugiego, zawierających dostosowanie żądań skarżących.
24 W dniu 21 września 2015 r. Sąd postanowił, w ramach środka organizacji postępowania, wysłuchać stron w kwestii ewentualnego umorzenia postępowania oraz interesu, jaki skarżące mogłyby mieć w tym, by Sąd orzekł w przedmiocie żądań dotyczących decyzji z dnia 26 lutego 2015 r., przedstawionych w ramach skargi na decyzję z dnia 11 lutego 2014 r., zważywszy, że skarżące wniosły skargę na decyzję z dnia 26 lutego 2015 r. (sprawa T‑263/15), która – jak się wydaje – stwarza właściwsze ramy proceduralne dla rozpoznania sprawy.
25 W dniu 21 października 2015 r. gmina Gdynia wskazała, po pierwsze, że skarga wniesiona na decyzję z dnia 26 lutego 2015 r. stanowi nową okoliczność, która uzasadnia wycofanie dokonanego dostosowania żądań i umorzenie w tym zakresie sprawy, a po drugie, że nadal posiada ona interes prawny w utrzymaniu swej skargi o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 11 lutego 2014 r., ponieważ jej zastąpienie decyzją z dnia 26 lutego 2015 r. jest aktem nieproporcjonalnym, narusza zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań i stanowi nadużycie postępowania.
26 W konsekwencji gmina Gdynia wnosi do Sądu, aby dalej kontynuował postępowanie w sprawie T‑215/14 i orzekł w przedmiocie zgodności z prawem decyzji z dnia 11 lutego 2014 r. niezależnie od postępowania w sprawie T‑263/15 dotyczącego decyzji z dnia 26 lutego 2015 r., którą decyzja z dnia 11 lutego 2014 r. została zastąpiona.
27 W dniu 22 października 2015 r. spółka PLGK stwierdziła, że – zważywszy, iż ona sama oraz gmina Gdynia wniosły nową skargę na decyzję z dnia 26 lutego 2015 r., co uczyniła również gmina Kosakowo, która nie skorzystała z możliwości dostosowania swych żądań w sprawie T‑217/14 – przychyla się ona do rozwiązania wskazanego przez Sąd, zgodnie z którym skarga złożona w sprawie T‑263/15 stwarza właściwsze ramy proceduralne dla rozpoznania rzeczonej decyzji.
28 W związku z tym spółka PLGK wnosi do Sądu o przeprowadzenie postępowania w sprawie T‑263/15 bez kontynuowania postępowania w sprawie T‑215/14. Uważa ona też, że w tych okolicznościach należałoby umorzyć postępowanie w sprawie T‑215/14.
29 W dniu 7 października 2015 r. Rzeczpospolita Polska wskazała, że jest przeciwna umorzeniu postępowania w sprawie T‑215/14 i uznała, że skarga o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 11 lutego 2014 r. nie stała się bezprzedmiotowa w następstwie wydania decyzji z dnia 26 lutego 2015 r. W konsekwencji Rzeczpospolita Polska wnosi do Sądu o połączenie spraw T‑215/14 i T‑263/15 do celów łącznego rozpoznania oraz do celów wydania orzeczenia kończącego oba postępowania.
30 W dniu 7 października 2015 r. Komisja wskazała natomiast, że skoro gmina Kosakowo nie dostosowała w równolegle toczącym się postępowaniu swych żądań w sprawie T‑217/14 oraz wniosła nową skargę na decyzję z dnia 26 lutego 2015 r. w sprawie T‑209/15 oraz z uwagi na konieczność posługiwania się odesłaniami do motywów decyzji z dnia 26 lutego 2015 r., a już nie decyzji z dnia 11 lutego 2014 r., lektura zarzutów i argumentów przedstawionych przez skarżące w sprawie T‑215/14 po ich dostosowaniu do nowej decyzji może być trudniejsza niż w skardze dotyczącej tej decyzji. Komisja podnosi też, że skarga o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 11 lutego 2014 r. stała się bezprzedmiotowa, w związku z czym postępowanie winno zostać umorzone.
Żądania stron
31 Skarżące wnoszą do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 11 lutego 2014 r.;
– stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 26 lutego 2015 r.;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
32 Rzeczpospolita Polska wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 11 lutego 2014 r. w zakresie, w jakim Komisja uznała w niej, że wydatki na bezpieczeństwo stanowią pomoc państwa niezgodną z rynkiem wewnętrznym i nakazała ich zwrot.
33 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżących kosztami postępowania.
Co do prawa
34 Zgodnie z art. 131 § 1 regulaminu postępowania Sąd może w każdej chwili, z urzędu, na wniosek sędziego sprawozdawcy i po zapoznaniu się ze stanowiskiem stron stwierdzić, że skarga stała się bezprzedmiotowa i że należy umorzyć postępowanie.
35 Tytułem wstępu należy przypomnieć, że jeżeli w toku postępowania skarga staje się bezprzedmiotowa, to Sąd nie może rozstrzygnąć sprawy co do istoty, ponieważ rozstrzygnięcie takie nie będzie mogło doprowadzić do poprawy sytuacji strony skarżącej (zob. postanowienie z dnia 12 stycznia 2011 r., Terezakis/Komisja, T‑411/09, Zb.Orz., EU:T:2011:4, pkt 14 i przytoczone tam orzecznictwo).
36 Bezprzedmiotowość sporu może wynikać w szczególności z cofnięcia lub zastąpienia zaskarżonego aktu w toku postępowania (zob. ww. w pkt 35 postanowienie Terezakis/Komisja, EU:T:2011:4, pkt 15 i przytoczone tam orzecznictwo).
37 W tym kontekście należy zauważyć, że podczas gdy skutki prawne uchylonego aktu wygasają – jeżeli nie postanowiono inaczej – w dniu jego uchylenia, to akt, który został cofnięty lub zastąpiony, całkowicie znika z porządku prawnego Unii Europejskiej. Cofnięcie aktu ma zatem zasadniczo skutek ex tunc (zob. ww. w pkt 35 postanowienie Terezakis/Komisja, EU:T:2011:4, pkt 16 i przytoczone tam orzecznictwo).
38 Należy ponadto zaznaczyć, że skarga o stwierdzenie nieważności może wyjątkowo nie stać się bezprzedmiotowa, pomimo cofnięcia aktu, o którego stwierdzenie nieważności wystąpiono, gdy strona skarżąca zachowuje wystarczający interes w uzyskaniu wyroku formalnie stwierdzającego nieważność tego aktu (zob. ww. w pkt 35 postanowienie Terezakis/Komisja, EU:T:2011:4, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo).
39 W niniejszej sprawie bezsporne jest, że skarżące, które wniosły na początku o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 11 lutego 2014 r., wnoszą teraz jednocześnie o stwierdzenie nieważności tej decyzji oraz o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 26 lutego 2015 r.
40 Bezsporne jest również, że w dniu 15 maja 2015 r. skarżące wniosły skargę o stwierdzenie nieważności całej decyzji z dnia 26 lutego 2015 r. (sprawa T‑263/15), zaś gmina Kosakowo uczyniła to w dniu 23 kwietnia 2015 r. (sprawa T‑209/15), żądając stwierdzenia nieważności art. 2–4 tej decyzji dotyczących kwalifikacji i odzyskania pomocy niezgodnej z rynkiem wewnętrznym.
41 Ponadto z art. 1 decyzji z dnia 26 lutego 2015 r. wynika, że „[c]ofa się decyzję z dnia 11 lutego 2014 r.]”. Aby wyjaśnić takie cofnięcie, Komisja wskazuje w motywie 15 decyzji z dnia 26 lutego 2015 r., że „[p]odczas postępowania przed Sądem stało się oczywiste, że pomoc, którą w decyzji [z dnia 11 lutego 2014 r.] uznano za niezgodną z rynkiem wewnętrznym, obejmuje pewne inwestycje, które zgodnie z decyzją o wszczęciu postępowania nie stanowią pomocy państwa”. Komisja uwzględniła tę okoliczność w decyzji z dnia 26 lutego 2015 r., która jest więc bardziej korzystna dla gmin Gdynia i Kosakowo oraz dla spółki PLGK niż decyzja z dnia 11 lutego 2014 r.
42 Skarżące twierdzą jednak w tym kontekście, że pomimo cofnięcia decyzji z dnia 11 lutego 2014 r. zachowują w dalszym ciągu wystarczający interes w uzyskaniu wyroku formalnie stwierdzającego nieważność tego aktu.
43 Niemniej co się tyczy różnic istniejących między decyzją z dnia 11 lutego 2014 r. a decyzją z dnia 26 lutego 2015 r., należy stwierdzić, że cofnięcie i zastąpienie pierwszej decyzji drugą decyzją wywołuje skutki prawne równoważne ze skutkami wyroku stwierdzającego nieważność. W tym względzie wyrok, w którym zostałaby stwierdzona nieważność cofniętej obecnie decyzji z dnia 11 lutego 2014 r., nie wywołałby bowiem żadnego dodatkowego skutku prawnego w porównaniu ze skutkami dokonanego cofnięcia.
44 Co się tyczy ponadto pozostałych aspektów decyzji z dnia 26 lutego 2015 r., które są w zasadzie analogiczne do aspektów decyzji z dnia 11 lutego 2014 r., należy przypomnieć, że skarżące – tak samo jak gmina Kosakowo (sprawa T‑209/15) – wniosły skargę o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 26 lutego 2015 r. (sprawa T‑263/15). To drugie postępowanie stwarza właściwsze ramy niż niniejsze postępowanie. Strony nie będą już bowiem niepokojone w ramach tamtego postępowania kwestiami incydentalnymi, które wystąpiły w niniejszym postępowaniu, gdzie na przykład skarżące musiały wskazać kilkakrotnie, w jakim zakresie chciały dostosować swe żądania początkowe. Podobnie strony będą mogły rozwinąć swą argumentację w ramach dwóch pism dotyczących obecnego stanu sporu, a Sąd będzie miał możliwość jednoczesnego zbadania sprawy T‑263/15 i sprawy T‑209/15, która również dotyczy decyzji z dnia 26 lutego 2015 r.
45 W związku z tym w trosce o prawidłowe administrowanie wymiarem sprawiedliwości oraz w świetle wszystkich skarg wniesionych w odniesieniu do środka SA.35388 (13/C) (ex 13/NN i ex 12/N) – Polska – Utworzenie portu lotniczego Gdynia-Kosakowo, należy uznać, po pierwsze, że skarżące nie przedstawiły okoliczności pozwalających stwierdzić, iż zachowują interes w formalnym stwierdzeniu nieważności decyzji z dnia 11 lutego 2014 r., która została cofnięta i zastąpiona decyzją z dnia 26 lutego 2015 r., a po drugie, że najlepiej jest uznać, iż skarga wniesiona w sprawie T‑263/15 stwarza właściwsze ramy, by zbadać argumenty skarżących, niż skarga wniesiona w sprawie T‑215/14.
46 Z ogółu powyższych rozważań wynika, że postępowanie w niniejszej sprawie winno zostać umorzone.
W przedmiocie kosztów
47 Artykuł 137 regulaminu postępowania stanowi, że w przypadku umorzenia postępowania Sąd rozstrzyga o kosztach według uznania.
48 Należy zaznaczyć w tym względzie, że umorzenie postępowania wynika z wydania przez Komisję decyzji z dnia 26 lutego 2015 r. zastępującej decyzję z dnia 11 lutego 2014 r., która została cofnięta, na tej podstawie, że „[p]odczas postępowania przed Sądem stało się oczywiste, że pomoc, którą w decyzji [z dnia 11 lutego 2014 r.] uznano za niezgodną z rynkiem wewnętrznym, obejmuje pewne inwestycje, które zgodnie z decyzją o wszczęciu postępowania nie stanowią pomocy państwa” (zob. pkt 41 powyżej).
49 W związku z tym w okolicznościach niniejszej sprawy i w zakresie postępowania głównego należy obciążyć Komisję własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez skarżące. Co się jednak tyczy postępowania w przedmiocie środka tymczasowego, skarżące winny zostać obciążone własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję.
50 Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania państwa członkowskie interweniujące w sprawie pokrywają własne koszty. Rzeczpospolita Polska pokrywa więc własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD (szósta izba),
postanawia, co następuje:
1) Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.
2) Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez gminę Miasto Gdynia i Port Lotniczy Gdynia-Kosakowo sp. z o.o. w postępowaniu głównym.
3) Gmina Miasto Gdynia i Port Lotniczy Gdynia-Kosakowo pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję w postępowaniu w przedmiocie środka tymczasowego.
4) Rzeczpospolita Polska pokrywa własne koszty.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 30 listopada 2015 r.
E. Coulon | | S. Frimodt Nielsen |