Sprawa T‑640/14
Carsten René Beul
przeciwko
Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej
Skarga o stwierdzenie nieważności – Funkcjonowanie rynków finansowych – Rozporządzenie (UE) nr 537/2014 – Akt ustawodawczy – Brak indywidualnego oddziaływania – Niedopuszczalność
Streszczenie – postanowienie Sądu (dziewiąta izba) z dnia 23 listopada 2015 r.
1. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Pojęcie aktu regulacyjnego w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE – Każdy akt o charakterze generalnym, z wyjątkiem aktów ustawodawczych
(art. 263 akapit czwarty TFUE; art. 289 ust. 1, 3 TFUE)
2. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Indywidualne oddziaływanie – Kryteria – Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie szczegółowych wymogów dotyczących ustawowych badań sprawozdań finansowych jednostek interesu publicznego – Skarga wniesiona przez biegłego rewidenta prowadzącego swoją działalność w dziedzinie uregulowanej rozporządzeniem – Brak indywidualnego oddziaływania – Niedopuszczalność
(art. 263 akapit czwarty TFUE; rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 537/2014)
3. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Przesłanki mające charakter kumulatywny – Niedopuszczalność skargi w braku spełnienia jednej z tych przesłanek
(art. 263 akapit czwarty TFUE)
4. Prawa podstawowe – Prawo do skutecznej ochrony sądowej – Kontrola zgodności z prawem aktów Unii – Tryby postępowania – Ochrona tego prawa przez sąd Unii lub sądy krajowe w zależności od charakteru prawnego zaskarżonego aktu – Możliwość wykorzystania trybu skargi o stwierdzenie nieważności lub wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w kwestii ważności
(art. 263 akapit czwarty TFUE, art. 267 TFUE, 277 TFUE; Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 47)
1. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 17–20)
2. Akt dotyczy indywidualnie osoby fizycznej lub prawnej, która nie jest jego adresatem, tylko wtedy, gdy wspomniany akt ma wpływ na jej sytuację ze względu na szczególne dla niej cechy charakterystyczne lub na sytuację faktyczną, która odróżnia ją od wszelkich innych osób i w związku z tym indywidualizuje ją w sposób podobny jak adresata.
Jeśli chodzi o skargę o stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 537/2014 w sprawie szczegółowych wymogów dotyczących ustawowych badań sprawozdań finansowych jednostek interesu publicznego, to ani to rozporządzenie ogólnie, ani jego art. 21 nie dotyczą indywidualnie skarżącego, który wykonuje omawianą działalność jako biegły rewident, w związku z czym temu ostatniemu nie przysługuje legitymacja procesowa na mocy art. 263 akapit czwarty TFUE. Po pierwsze bowiem, okoliczność, że rozporządzenie nr 537/2014 stosuje się do sytuacji obiektywnie określonych w przepisach tego aktu i wywołuje skutki prawne w stosunku do kategorii osób oznaczonych w sposób ogólny i abstrakcyjny, wskazuje na brak indywidualnego oddziaływania. Rozporządzenie to dotyczy skarżącego jedynie w charakterze biegłego rewidenta, który wykonuje działalność dotyczącą badania jednostek interesu publicznego, co jest sytuacją, którą zaskarżone rozporządzenie określa obiektywnie, przy czym ustawodawca nie brał pod uwagę w jakikolwiek sposób indywidualnej sytuacji przedstawicieli tego zawodu. Ponadto wymogi dotyczące składu organów odpowiedzialnych za nadzór nad biegłymi rewidentami wykonującymi taką działalność są sformułowane w sposób ogólny i stosują się bez różnicy do wszystkich podmiotów gospodarczych i każdego organu, który jest objęty zakresem stosowania zaskarżonego rozporządzenia.
Po drugie, osoby, których dotyczą wymogi opisane w art. 21 rozporządzenia nr 537/2014, ani nie były, ani nie mogły być zidentyfikowane w chwili wydania tego rozporządzenia. Natomiast jeśli nieznana liczba podmiotów gospodarczych może przyłączyć się do kategorii osób, do której skarżący należał w chwili wydania wspomnianego rozporządzenia, to kategorii tej nie można uznać za krąg ograniczony. Przeciwnie, chodzi tu o nieokreślony i niemożliwy do określenia ogół podmiotów gospodarczych, których krąg może powiększyć się po wydaniu tego rozporządzenia. Rozpatrywany akt nie dotyczy zaś indywidualnie podmiotów gospodarczych należących do takiej otwartej kategorii. Po trzecie, podnoszone prawo do tego, by być nadzorowanym przez autonomiczną organizację zawodową złożoną z przedstawicieli wykonywanego przez siebie zawodu, nawet jeśli założyć, że jest ustalone, nie indywidualizuje w żaden sposób skarżącego w stosunku do nieokreślonego i niemożliwego do określenia ogółu podmiotów wykonujących wspomniany zawód, którzy badają jednostki interesu publicznego.
(por. pkt 31, 39, 40, 42, 45, 46, 48, 49, 51)
3. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 50)
4. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 55–59)