Language of document : ECLI:EU:T:2021:587

WYROK SĄDU (piąta izba)

z dnia 15 września 2021 r.(*)

Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Graficzny unijny znak towarowy PALLADIUM HOTELS & RESORTS – Przesłanki dopuszczalności wniosku o unieważnienie prawa do znaku – Artykuł 53 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 60 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2017/1001] – Artykuł 56 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 63 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001)

W sprawie T‑207/20

Residencial Palladium, SL, z siedzibą w Ibizie (Hiszpania), którą reprezentował adwokat D. Solana Giménez,

strona skarżąca,

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentował J. Crespo Carrillo, w charakterze pełnomocnika,

strona pozwana,

w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, była

Palladium Gestión, SL, z siedzibą w Ibizie, którą reprezentował adwokat J. Rojo García-Lajara, dopuszczona do wstąpienia do sprawy w miejsce Fiesta Hotels & Resorts, SL,

mającej za przedmiot skargę na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 lutego 2020 r. (sprawa R 231/2019‑4), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Residencial Palladium a Fiesta Hotels & Resorts,

SĄD (piąta izba),

w składzie: D. Spielmann, prezes, O. Spineanu-Matei (sprawozdawczyni) i R. Mastroianni, sędziowie,

sekretarz: E. Coulon,

po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 17 kwietnia 2020 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez EUIPO w sekretariacie Sądu w dniu 16 lipca 2020 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez interwenienta w sekretariacie Sądu w dniu 7 sierpnia 2020 r.,

uwzględniając postanowienie z dnia 22 marca 2021 r. zezwalające na zmianę strony,

uwzględniając środek organizacji postępowania z dnia 23 marca 2021 r. oraz odpowiedzi EUIPO i interwenienta złożone w sekretariacie Sądu, odpowiednio, w dniach 8 i 6 kwietnia 2021 r.,

uwzględniwszy, że w terminie trzech tygodni od dnia powiadomienia stron o zakończeniu pisemnego etapu postępowania nie wpłynął wniosek stron o wyznaczenie rozprawy, i postanowiwszy, na podstawie art. 106 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem, orzec w przedmiocie skargi bez przeprowadzenia ustnego etapu postępowania,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        W dniu 30 października 2002 r. poprzednik prawny Fiesta Hotels & Resorts, SL, w której miejsce został dopuszczony interwenient, Palladium Gestión, SL, dokonał w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia unijnego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), ze zmianami, zastąpionym z kolei rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)].

2        Znakiem towarowym, dla którego wystąpiono o rejestrację, jest następujące oznaczenie graficzne:

Image not found

3        Usługi objęte zgłoszeniem należą do klasy 43 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają następującemu opisowi: „usługi zaopatrzenia w żywność i napoje; tymczasowe zakwaterowanie”;

4        W dniu 26 września 2005 r. zgłoszony znak towarowy został zarejestrowany pod numerem 2915304. Rejestrację znaku przedłużono do dnia 30 października 2022 r.

5        W dniu 2 marca 2006 r. Residencial Palladium, SA złożyła do EUIPO wniosek o unieważnienie prawa do zakwestionowanego znaku towarowego w odniesieniu do wszystkich usług, dla których został on zarejestrowany (postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku 1544C) (zwany dalej „pierwszym wnioskiem o unieważnienie”).

6        W uzasadnieniu tego wniosku podniesiono podstawy unieważnienia wskazane w art. 52 ust. 1 lit. a) i c) rozporządzenia nr 40/94 [następnie art. 53 ust. 1 lit. a) i c) rozporządzenia nr 207/2009, obecnie art. 60 ust. 1 lit. a) i c) rozporządzenia 2017/1001].

7        W dniu 27 marca 2006 r. do EUIPO wpłynął wniosek o przeniesienie rejestracji zakwestionowanego znaku towarowego na rzecz poprzednika prawnego interwenienta, który został powiadomiony o tym przeniesieniu w dniu 3 kwietnia 2006 r.

8        W dniu 18 kwietnia 2006 r., w terminie wyznaczonym na usunięcie niektórych stwierdzonych nieprawidłowości, Residencial Palladium poinformowała EUIPO, że cofa pierwszy wniosek o unieważnienie prawa do znaku.

9        Decyzją z dnia 26 kwietnia 2006 r. Wydział Unieważnień zakończył postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku 1544C.

10      W następstwie zmiany formy prawnej Residencial Palladium została przekształcona w Residencial Palladium, SL, skarżącą w niniejszej sprawie.

11      W dniu 20 czerwca 2017 r. skarżąca złożyła do EUIPO wniosek o unieważnienie prawa do zakwestionowanego znaku towarowego w odniesieniu do wszystkich usług, dla których został on zarejestrowany (postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku 15119C) (zwany dalej „drugim wnioskiem o unieważnienie”).

12      W uzasadnieniu drugiego wniosku o unieważnienie podniesiono podstawy unieważnienia wskazane, po pierwsze, w art. 51 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 [następnie art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001], jako że unijny znak towarowy miał zostać zarejestrowany w złej wierze, a po drugie, w art. 52 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94.

13      Decyzją z dnia 30 listopada 2018 r. Wydział Unieważnień oddalił drugi wniosek o unieważnienie na tej podstawie, że nie był on zasadny na podstawie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001 i był niedopuszczalny w zakresie, w jakim dotyczył podstawy określonej w art. 60 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001. W tym ostatnim względzie uznał on w istocie, że zgodnie z art. 60 ust. 4 rozporządzenia 2017/1001 skarżąca nie może złożyć nowego wniosku o unieważnienie opartego na innych wcześniejszych prawach, na które mogłaby się powołać na poparcie pierwszego wniosku o unieważnienie.

14      W dniu 29 marca 2019 r. skarżąca na podstawie art. 66–71 rozporządzenia 2017/1001 wniosła do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień, precyzując, że nie kwestionuje oddalenia swojego wniosku w zakresie, w jakim opierał się on na art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

15      Decyzją z dnia 12 lutego 2020 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Czwarta Izba Odwoławcza EIUPO oddaliła odwołanie skarżącej. Co się tyczy zakresu tego odwołania, wskazała ona, że miało ono na celu jedynie dokonanie oceny, czy Wydział Unieważnień słusznie stwierdził niedopuszczalność wniosku o unieważnienie prawa do znaku na podstawie art. 60 ust. 4 rozporządzenia 2017/1001. Przypomniawszy brzmienie tego przepisu, wywiodła ona z niego, że wniosek o unieważnienie prawa do znaku jest niedopuszczalny, gdy spełnione są dwie przesłanki, mianowicie, po pierwsze, gdy wnoszący o unieważnienie złożył wcześniej wniosek o unieważnienie prawa do tego samego unijnego znaku towarowego, a po drugie, gdy nowy wniosek o unieważnienie prawa do znaku opiera się na tym samym wcześniejszym prawie lub prawie innym niż to, które stanowiło podstawę pierwotnego wniosku o unieważnienie prawa do znaku, podczas gdy mogłoby ono zostać skutecznie podniesione w ramach tego pierwotnego wniosku. Stwierdziwszy, że przesłanki te zostały spełnione w niniejszej sprawie, Izba Odwoławcza uznała wniosek o unieważnienie prawa do znaku za niedopuszczalny.

 Żądania

16      Skarżąca wnosi do Sądu w istocie o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        nakazanie EUIPO dalszego rozpatrywania wniosku o unieważnienie prawa do znaku;

–        obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

17      EUIPO wnosi do Sądu:

–        w razie gdyby Sąd stwierdził, że Izba Odwoławcza słusznie zinterpretowała w sposób dosłowny art. 60 ust. 4 rozporządzenia 2017/1001, o oddalenie skargi i obciążenie skarżącej kosztami postępowania;

–        w razie gdyby Sąd stwierdził, że Izba Odwoławcza błędnie zinterpretowała art. 60 ust. 4 rozporządzenia 2017/1001, nie uwzględniając ratio legis tego przepisu zgodnie z wykładnią celowościową, o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i obciążenie go kosztami postępowania.

18      Interwenient wnosi zasadniczo do Sądu o:

–        oddalenie skargi,

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Ramy prawne

 W przedmiocie właściwości Sądu do rozpoznania drugiego żądania skarżącej

19      W drugim żądaniu skarżąca domaga się, by Sąd nakazał EUIPO dalsze rozpatrywanie drugiego wniosku o unieważnienie. W tym względzie wystarczy przypomnieć, że Sąd nie jest właściwy do wydawania nakazów wobec instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii Europejskiej (zob. podobnie postanowienie z dnia 26 października 1995 r., Pevasa i Inpesca/Komisja, C‑199/94 P i C‑200/94 P, EU:C:1995:360, pkt 24 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. także podobnie wyrok z dnia 25 września 2018 r., Szwecja/Komisja, T‑260/16, EU:T:2018:597, pkt 104 i przytoczone tam orzecznictwo).

20      Wynika stąd, że drugie żądanie skarżącej, poprzez które domaga się, by Sąd skierował nakaz do EUIPO, należy odrzucić jako wniesione do sądu, który nie jest właściwy do jego rozpoznania.

 Co do istoty sprawy

21      Na wstępie należy zauważyć, że z uwagi na datę dokonania rozpatrywanego zgłoszenia, czyli dzień 30 października 2002 r., która jest rozstrzygająca dla ustalenia mających zastosowanie przepisów prawa materialnego, okoliczności faktyczne niniejszej sprawy podlegają przepisom prawa materialnego zawartym w rozporządzeniu nr 40/94, ze zmianami (zob. podobnie postanowienie z dnia 5 października 2004 r., Alcon/OHIM, C‑192/03 P, EU:C:2004:587, pkt 39, 40; wyrok z dnia 23 kwietnia 2020 r., Gugler France/Gugler i EUIPO, C‑736/18 P, niepublikowany, EU:C:2020:308, pkt 3 i przytoczone tam orzecznictwo). W konsekwencji w niniejszej sprawie, co się tyczy przepisów materialnych, odniesienia poczynione przez Izbę Odwoławczą w zaskarżonej decyzji, przez skarżącą w przedstawionej argumentacji oraz przez EUIPO i interwenienta do art. 8 ust. 4 i art. 60 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 należy rozumieć jako odnoszące się, odpowiednio, do art. 8 ust. 4 i art. 52 ust. 1 lit. c), o identycznym brzmieniu, rozporządzenia nr 40/94, ze zmianami.

22      Ponadto jako że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przepisy proceduralne uznaje się na ogół za mające zastosowanie od chwili ich wejścia w życie (zob. wyrok z dnia 11 grudnia 2012 r., Komisja/Hiszpania, C‑610/10, EU:C:2012:781, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo), spór podlega przepisom proceduralnym rozporządzenia nr 207/2009, ze zmianami, oraz przepisom rozporządzenia 2017/1001. W konsekwencji w niniejszej sprawie, co się tyczy przepisów proceduralnych, odniesienia poczynione przez Izbę Odwoławczą w zaskarżonej decyzji, przez skarżącą w przedstawionej argumentacji oraz przez EUIPO i interwenienta do art. 60 ust. 4 i art. 63 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001 należy rozumieć jako odnoszące się, odpowiednio, do art. 53 ust. 4, o identycznym brzmieniu, oraz do art. 56 ust. 3, o identycznym brzmieniu, rozporządzenia nr 207/2009, ze zmianami.

23      Na poparcie skargi skarżąca podnosi tylko jeden zarzut dotyczący w istocie naruszenia art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009.

24      Skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza naruszyła prawo przy dokonywaniu wykładni art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009, co doprowadziło ją do niesłusznego uznania drugiego wniosku o unieważnienie za niedopuszczalny na podstawie tego przepisu. Na wstępie skarżąca przedstawia powody, które skłoniły ją do złożenia tego wniosku, i przytacza orzecznictwo Unii dotyczące praw według niej przysługujących jej do określenia „palladium”.

25      EUIPO uważa, że wyjaśnienie skarżącej odnoszące się do wyroków sądu Unii dotyczących wcześniejszej sprawy toczącej się między tymi samymi stronami jest pozbawione znaczenia w niniejszej sprawie. Ponadto wskazuje ono, że pozostawia uznaniu Sądu kwestię ustalenia, czy Izba Odwoławcza błędnie dokonała wykładni literalnej art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009, podczas gdy powinna była dać pierwszeństwo wykładni celowościowej tego przepisu.

26      Interwenient kwestionuje argumentację skarżącej. Uściśla on przede wszystkim, że przytoczone przez nią na wstępie wyroki odnoszą się do postępowań, które nie dotyczą zakwestionowanego znaku towarowego. Następnie według niego nie można stwierdzić, że oznaczenie, na które się powołano, było przed dniem 30 października 2002 r. w wystarczający sposób rzeczywiście używane w Hiszpanii. Drugi wniosek o unieważnienie podlega ponadto według niego bezwzględnemu przedawnieniu, a zakwestionowany znak towarowy stał się niezaskarżalny ze względu na różne działania skarżącej. Ponadto uważa on, że w niniejszym przypadku znajduje zastosowanie art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009.

27      Należy stwierdzić, że choć skarżąca uważa za konieczne wyjaśnienie powodów, które skłoniły ją do złożenia drugiego wniosku o unieważnienie, i przytoczenie orzecznictwa Unii dotyczącego praw według niej przysługujących jej do określenia „palladium”, to nie przedstawia ona w tych ramach żadnego argumentu na poparcie jedynego podniesionego zarzutu. W każdym razie rozważania te są pozbawione znaczenia w ramach niniejszego sporu. Jak podnosi interwenient, wyroki wymienione przez skarżącą nie dotyczą postępowań odnoszących się do zakwestionowanego znaku towarowego, a jak wskazuje EUIPO, do celów stosowania art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94 i art. 52 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia wystarczy, by wymogi określone w tych przepisach zostały spełnione, żaden z nich zaś nie wymaga, by powoływane wcześniejsze niezarejestrowane prawo zostało wcześniej uznane przez sąd Unii. W związku z tym stosowanie art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 nie zależy od tego, czy nastąpiło takie uznanie, czy też nie.

28      Poza tym należy oddalić argument interwenienta, w którym powołuje się on na niemożność stwierdzenia, że wcześniejsze oznaczenie, na które się powołano, było przed dniem 30 października 2002 r. przedmiotem rzeczywistego używania w Hiszpanii, które nie miało wyłącznie lokalnego charakteru i które było wystarczająco istotne, aby unieważnić rejestrację unijnego znaku towarowego. Argument ten dotyczy bowiem merytorycznego badania drugiego wniosku o unieważnienie, a nie badania jego dopuszczalności. Z tego samego powodu należy również oddalić argumenty interwenienta, w ramach których twierdzi on, że drugi wniosek o unieważnienie podlega „bezwzględnemu przedawnieniu” i że działania, poprzez które skarżąca wyraźnie zrezygnowała z pierwszego wniosku o unieważnienie, dotyczące zakwestionowanego znaku towarowego, i następnie przeniosła na niego własność rejestracji międzynarodowej, skutkują „niezaskarżalnością” tej rejestracji i zakwestionowanego znaku towarowego.

29      Co się tyczy argumentacji skarżącej, zgodnie z którą Izba Odwoławcza niesłusznie zastosowała w niniejszym przypadku art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009, należy zauważyć, że strony spierają się, po pierwsze, co do wykładni tego przepisu i jego związku z art. 56 ust. 3 tego rozporządzenia, a po drugie, co do jego zastosowania w niniejszym przypadku.

 W przedmiocie wykładni art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 i jego związku z art. 56 ust. 3 tego rozporządzenia

30      Należy przypomnieć, że zgodnie z brzmieniem art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009, w przypadku gdy właściciel jednego z praw określonych w ust. 1 lub 2 wspomnianego art. 53 uprzednio wnioskował o unieważnienie unijnego znaku towarowego lub wniósł roszczenie wzajemne w postępowaniu w sprawie naruszenia, nie może on składać nowego wniosku o unieważnienie lub wnosić roszczenia wzajemnego na podstawie innych wymienionych praw, na które mógłby się powołać na poparcie swojego pierwszego wniosku lub roszczenia wzajemnego.

31      Na mocy art. 56 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia lub o unieważnienie jest niedopuszczalny, jeżeli wniosek odnoszący się do tego samego przedmiotu i podstawy żądania oraz dotyczący tych samych stron został rozstrzygnięty co do istoty sprawy przez EUIPO lub sąd w sprawach unijnych znaków towarowych, o którym mowa w art. 95, i jeżeli rozstrzygnięcie EUIPO lub tego sądu jest odpowiednio ostateczne lub prawomocne.

32      W zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza uznała, że na mocy art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 drugi wniosek o unieważnienie jest niedopuszczalny. Przypomniawszy brzmienie tego przepisu, wywiodła ona z niego, że wniosek o unieważnienie prawa do znaku jest niedopuszczalny, gdy – jak w niniejszym przypadku – spełnione są dwie przesłanki.

33      Izba Odwoławcza uznała, czego strony nie zakwestionowały, że pierwszą przesłanką jest to, by wnioskujący o unieważnienie prawa do znaku złożył uprzednio wniosek o unieważnienie prawa do tego samego unijnego znaku towarowego.

34      Zdaniem Izby Odwoławczej drugą przesłanką jest to, by nowy wniosek o unieważnienie prawa do znaku opierał się na tym samym wcześniejszym prawie lub prawie innym niż to, które stanowiło podstawę pierwotnego wniosku o unieważnienie prawa do znaku, podczas gdy mogłoby ono zostać skutecznie podniesione w ramach tego pierwotnego wniosku. Uznała ona, że wynika stąd, iż jeśli żaden nowy wniosek o unieważnienie prawa do znaku nie może zostać złożony na podstawie wcześniejszych praw, które nie stanowiły podstawy pierwotnego wniosku o unieważnienie prawa do znaku, tym bardziej nie może on zostać złożony na podstawie prawa, na którym został oparty ten pierwotny wniosek. Zasada ta opiera się na założeniu, że właściciel unijnego znaku towarowego po wygraniu sprawy w pierwszym postępowaniu w sprawie unieważnienia prawa do znaku będzie miał pewność, iż wspomniany znak towarowy nie będzie mógł ponownie zostać zakwestionowany przez ten sam podmiot wnoszący o unieważnienie prawa do znaku. Zauważyła ona ponadto w istocie, że w odróżnieniu od art. 56 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 art. 53 ust. 4 tego rozporządzenia nie uściśla, że aby miał on zastosowanie, konieczne jest wydanie przez EUIPO decyzji co do istoty w sprawie pierwotnego wniosku o unieważnienie prawa do znaku. Uznała ona, że brak jasności tego ostatniego przepisu w tym względzie nie wydaje się wynikać ze zwykłego przeoczenia prawodawcy, lecz raczej z przemyślanego wyboru.

35      Skarżąca i interwenient zgadzają się co do tego, że stosowanie art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 nie zależy od wydania rozstrzygnięcia co do istoty dotyczącego pierwotnego wniosku o unieważnienie prawa do znaku, w przeciwieństwie do art. 56 ust. 3 tego rozporządzenia. Skarżąca nie zgadza się jednak z tym, że – jak uznała Izba Odwoławcza – art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 ma zastosowanie zarówno wtedy, gdy prawo przywołane na poparcie nowego wniosku o unieważnienie prawa do znaku zostało już przywołane w pierwszym wniosku o unieważnienie, jak i wtedy, gdy nie zostało.

36      EUIPO proponuje dwie wykładnie art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009, prowadzące do odmiennych wniosków w niniejszym przypadku. Jego zdaniem zgodnie z wykładnią literalną stosowanie tego przepisu nie zależy od wydania rozstrzygnięcia co do istoty w przedmiocie pierwotnego wniosku o unieważnienie prawa do znaku, podczas gdy zgodnie z wykładnią celowościową zależy od tego. W tym drugim przypadku art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 znajdowałby zatem zastosowanie wyłącznie w koniecznym uzupełnieniu art. 56 ust. 3 tego rozporządzenia, w zależności od tego, czy pierwotny wniosek o unieważnienie prawa do znaku i nowy wniosek o unieważnienie prawa do znaku są, czy nie są oparte na tym samym wcześniejszym prawie lub tych samych wcześniejszych prawach.

37      Na wstępie należy zauważyć, że – jak podkreśla EUIPO – art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 nie był przedmiotem wykładni sądowej.

38      Następnie należy stwierdzić, że spór między stronami koncentruje się zasadniczo na dwóch kwestiach, którymi są, po pierwsze, konieczność wydania rozstrzygnięcia co do istoty w przedmiocie pierwotnego wniosku o unieważnienie prawa do znaku, w szczególności przy uwzględnieniu art. 56 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009, a po drugie, znaczenie, jakie należy przypisać okoliczności, czy wnioski o unieważnienie prawa do znaku opierają się na tym samym wcześniejszym prawie lub tych samych wcześniejszych prawach, czy też nie.

39      W tym względzie należy stwierdzić, że wykładnia art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 i jego związek z art. 56 ust. 3 tego rozporządzenia oznaczają, że – jak podnoszą skarżąca i EUIPO – należy rozróżnić wnioski o unieważnienie prawa do znaku oparte na tym samym wcześniejszym prawie lub tych samych wcześniejszych prawach, o których mowa w art. 53 ust. 1 lub 2 rozporządzenia nr 207/2009, oraz wnioski oparte na odmiennych wcześniejszych prawach.

–       W przedmiocie wniosków o unieważnienie prawa do znaku opartych na tym samym wcześniejszym prawie

40      Jak przypomniano w pkt 31 powyżej, zgodnie z art. 56 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia lub unieważnienie jest niedopuszczalny, jeżeli wniosek odnoszący się do tego samego przedmiotu i podstawy żądania oraz dotyczący tych samych stron został rozstrzygnięty co do istoty sprawy w szczególności przez EUIPO i jeżeli jego rozstrzygnięcie jest ostateczne.

41      Artykuł 56 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 dotyczy zatem sytuacji, w której nowy wniosek o unieważnienie prawa do znaku opiera się na tym samym wcześniejszym prawie lub tych samych wcześniejszych prawach co prawo lub prawa, na które powołano się na poparcie pierwotnego wniosku o unieważnienie prawa do znaku.

42      Należy ponadto uznać, że ponieważ z brzmienia art. 56 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 wynika, że przewidziana niedopuszczalność wymaga wydania rozstrzygnięcia co do istoty, które stało się ostateczne lub prawomocne, nowy wniosek o unieważnienie prawa do znaku nie jest niedopuszczalny, gdy w szczególności pierwotny wniosek o unieważnienie prawa do znaku uznano za niedopuszczalny lub gdy został on wycofany, zanim rozstrzygnięcie w przedmiocie tego wniosku stało się ostateczne lub prawomocne.

–       W przedmiocie wniosków o unieważnienie prawa do znaku opartych na odmiennych wcześniejszych prawach

43      W świetle przypomnianego w pkt 30 powyżej brzmienia art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 wnioskujący o unieważnienie prawa do znaku nie będzie uprawniony do złożenia nowego wniosku na podstawie wspomnianego w art. 53 ust. 1 lub 2 tego rozporządzenia wcześniejszego prawa, na które mógłby się powołać na poparcie pierwotnego wniosku o unieważnienie prawa do znaku. Jak twierdzą EUIPO w ramach swojej literalnej wykładni art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 i interwenient, taki nowy wniosek będzie niedopuszczalny niezależnie od tego, czy, po pierwsze, postępowanie dotyczące pierwotnego wniosku o unieważnienie zakończyło się lub jest zawisłe, a po drugie, jak uznała Izba Odwoławcza (pkt 33 zaskarżonej decyzji), czy ten pierwotny wniosek był, czy nie był przedmiotem rozstrzygnięcia co do istoty.

44      Warunek wydania rozstrzygnięcia co do istoty nie jest bowiem przewidziany w treści art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 i przy uwzględnieniu celu tego przepisu warunek taki nie może zostać nałożony. W przeciwnym razie zostałaby niesłusznie rozszerzona możliwość złożenia przez uprawnionego z kilku wcześniejszych praw wniosków o unieważnienie prawa do znaku. Mógłby on, opierając się na takich prawach, składać kolejne wnioski o unieważnienie prawa do tego samego unijnego znaku towarowego, co byłoby sprzeczne z ratio legis tego przepisu, którym jest uniemożliwienie złożenia przez wnoszącego o unieważnienie prawa do znaku odrębnych wniosków, opartych na jego odmiennych wcześniejszych prawach, o których mowa w art. 53 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 207/2009, jeśli można było się na nie powołać w chwili złożenia pierwotnego wniosku o unieważnienie prawa do znaku. W konsekwencji nie można przyjąć wykładni celowościowej zaproponowanej przez EUIPO.

45      Ponadto z ratio legis art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 wynika, że przepis ten ma zastosowanie, nawet jeśli pierwotny wniosek o unieważnienie prawa do znaku został wycofany lub uznany za niedopuszczalny, ponieważ samo złożenie pierwotnego wniosku jest wystarczające.

46      Natomiast należy odrzucić wykładnię Izby Odwoławczej, popieraną przez interwenienta, zgodnie z którą art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 znajduje zastosowanie nie tylko wtedy, gdy uprawniony z wcześniejszego prawa, o którym mowa w art. 53 ust. 1 lub 2 tego rozporządzenia, złożył pierwotny wniosek o unieważnienie prawa do znaku oparty na wcześniejszym prawie innym niż to, na którym opiera się nowy wniosek o unieważnienie prawa do znaku, ale również wtedy, gdy te wnioski o unieważnienie prawa do znaku opierają się na tym samym wcześniejszym prawie. W tym względzie Izba Odwoławcza uznała, że jeśli żaden nowy wniosek o unieważnienie prawa do znaku nie może zostać złożony na podstawie wcześniejszych praw, które nie stanowiły podstawy pierwotnego wniosku o unieważnienie prawa do znaku, tym bardziej nie może on zostać złożony na podstawie prawa, na którym został oparty ten pierwotny wniosek. Takiej zaś wykładni nie można przyjąć a fortiori. Po pierwsze, byłaby ona sprzeczna z wolą prawodawcy i jasnym brzmieniem art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009, w którym mowa jest jedynie o odmiennych wcześniejszych prawach, a nie o tym samym prawie. Po drugie, jej skutkiem byłoby pozbawienie skuteczności (effet utile) art. 56 ust. 3 tego rozporządzenia, a nawet byłaby ona sprzeczna z jego brzmieniem. Zgodnie bowiem z tą wykładnią wniosek o unieważnienie prawa do znaku oparty na wspomnianym w art. 53 ust. 1 lub 2 rozporządzenia nr 207/2009 tym samym wcześniejszym prawie co pierwotny wniosek o unieważnienie prawa do znaku byłby niedopuszczalny, nawet gdyby ten ostatni wniosek nie był przedmiotem rozstrzygnięcia co do istoty, które stało się ostateczne lub prawomocne.

–       Wniosek w przedmiocie związku art. 53 ust. 4 i art. 56 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009

47      Z całości powyższych rozważań wynika, że jeżeli na to samo wcześniejsze prawo, o którym mowa w art. 53 ust. 1 lub 2 rozporządzenia nr 207/2009, powołano się na poparcie nowego wniosku o unieważnienie prawa do znaku, znajduje zastosowanie art. 56 ust. 3 tego rozporządzenia. Nowy wniosek o unieważnienie prawa do znaku jest niedopuszczalny, jeżeli odnosi się do tego samego przedmiotu i podstawy żądania oraz dotyczy tych samych stron co pierwotny wniosek, który był przedmiotem ostatecznego lub prawomocnego rozstrzygnięcia co do istoty.

48      Natomiast, w razie gdy na prawo wcześniejsze, o którym mowa w art. 53 ust. 1 lub 2 rozporządzenia nr 207/2009, powołano się na poparcie nowego wniosku o unieważnienie prawa do znaku, podczas gdy mogłoby ono zostać przywołane jako podstawa pierwotnego wniosku o unieważnienie prawa do znaku, ale nie zostało przywołane, zastosowanie ma art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009. Nowy wniosek o unieważnienie prawa do znaku jest wtedy niedopuszczalny.

49      Wynika z tego, że Izba Odwoławcza naruszyła prawo, uznając, że art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 ma zastosowanie, gdy powołano się zarówno na inne wcześniejsze prawo, jak i na to samo wcześniejsze prawo na poparcie nowego wniosku o unieważnienie prawa do znaku (pkt 23 i 24 zaskarżonej decyzji).

50      To naruszenie prawa może prowadzić do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w szczególności tylko wtedy, gdy pierwszy i drugi wniosek o unieważnienie były oparte na tym samym wcześniejszym prawie lub na tych samych wcześniejszych prawach, o których mowa w art. 53 ust. 1 lub 2 rozporządzenia nr 207/2009.

 W przedmiocie zastosowania art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 w niniejszym przypadku

51      Należy zauważyć, że strony nie kwestionują, iż osoby prawne, które złożyły pierwszy i drugi wniosek o unieważnienie prawa do znaku, były tożsame, wobec czego pierwsza przesłanka z art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009, wspomniana w pkt 33 powyżej, została spełniona w niniejszym przypadku, jak to uznała Izba Odwoławcza.

52      Co się tyczy drugiej przesłanki z art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009, wspomnianej w pkt 34 powyżej, Izba Odwoławcza zauważyła, że w niniejszym przypadku, po pierwsze, żaden element akt sprawy nie pozwala na wniosek, że dwa oznaczenia używane w obrocie handlowym, na które powołuje się skarżąca w drugim wniosku o unieważnienie, zostały nabyte po dacie złożenia pierwszego wniosku o unieważnienie, a po drugie, skarżąca nie przedstawiła żadnego argumentu w tym względzie. Stwierdziła ona, że Wydział Unieważnień słusznie uznał, iż art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 ma zastosowanie w niniejszym przypadku, nawet w braku rozstrzygnięcia co do istoty dotyczącego pierwszego wniosku o unieważnienie.

53      Skarżąca i interwenient nie zgadzają się co do tego, czy druga przesłanka, przytoczona w pkt 34 powyżej, została spełniona w niniejszej sprawie. Skarżąca twierdzi, że pierwszy wniosek o unieważnienie jest pozbawiony bytu prawnego, co kwestionują EUIPO i interwenient. Ponadto twierdzi ona, że wcześniejsze prawo przywołane na poparcie drugiego wniosku o unieważnienie zostało już przywołane na poparcie pierwszego wniosku o unieważnienie, co interwenient kwestionuje, natomiast EUIPO nie wypowiedziało się wyraźnie w tej kwestii w odpowiedzi na skargę.

–       W przedmiocie pierwszego wniosku o unieważnienie

54      Przede wszystkim należy stwierdzić, że – jak podnoszą EUIPO i interwenient – skarżąca niesłusznie utrzymuje, iż pierwszy wniosek o unieważnienie jest pozbawiony bytu prawnego. W zakresie, w jakim twierdzi ona, że zgodnie z art. 15 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625 z dnia 5 marca 2018 r. uzupełniającego rozporządzenie 2017/1001 i uchylającego rozporządzenie delegowane (UE) 2017/1430 (Dz.U. 2018, L 104, s. 1) pierwszy wniosek o unieważnienie należy uznać za niewniesiony, należy stwierdzić, że w czasie składania tego wniosku przepis ten nie miał zastosowania. W każdym razie na mocy ust. 2 mającego wówczas zastosowanie przepisu, mianowicie zasady 39 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie nr 40/94 (Dz.U. 1995, L 303, s. 1), wniosek o unieważnienie prawa do znaku uznaje się za niewniesiony w braku zapłaty przewidzianych opłat, a nie w przypadku jego wycofania, i za taki uznaje się go także na podstawie art. 15 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2018/625. Co więcej, jak podnosi EUIPO, pierwszy wniosek o unieważnienie był przedmiotem decyzji Wydziału Unieważnień w dniu 26 kwietnia 2006 r., po cofnięciu wniosku przez skarżącą.

55      Następnie należy stwierdzić, że pierwszy wniosek o unieważnienie został uznany za dopuszczalny. O ile bowiem w piśmie z dnia 17 marca 2006 r. Wydział Unieważnień wskazał, że wniosek ten powinien zostać uzupełniony dla celów uznania go za dopuszczalny, o tyle w decyzji z dnia 26 kwietnia 2006 r., gdy uznał on postępowanie za zakończone po cofnięciu wniosku przez skarżącą, uznał on wniosek o unieważnienie prawa do znaku za dopuszczalny wbrew temu, co twierdzi skarżąca.

56      W konsekwencji, nawet jeśli nie można uznać, że pierwszy wniosek o unieważnienie był przedmiotem rozstrzygnięcia co do istoty, które stało się ostateczne, czego zresztą żadna ze stron nie podnosi, pierwszego wniosku o unieważnienie nie można uznać za prawnie nieistniejący.

–       W przedmiocie praw przywołanych na poparcie pierwszego i drugiego wniosku o unieważnienie

57      Należy stwierdzić, że w pismach złożonych przed Sądem skarżąca i interwenient nie zgadzają się co do kwestii identyczności wcześniejszego prawa lub praw przywołanych na poparcie pierwszego i drugiego wniosku o unieważnienie. Skarżąca utrzymuje, że to samo prawo wcześniejsze, mianowicie oznaczenie Grand Hotel Palladium, zostało przywołane jako podstawa tych dwóch wniosków. Interwenient kwestionuje natomiast to, że w pierwszym wniosku o unieważnienie powołano się na niezarejestrowaną nazwę handlową Grand Hotel Palladium, i twierdzi, że wniosek ten opierał się na trzech krajowych znakach towarowych oraz na firmie Residencial Palladium, SA. Wreszcie, EUIPO nie wypowiedziało się wyraźnie w odpowiedzi na skargę w tej kwestii.

58      W zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wskazała, że pierwszy wniosek o unieważnienie został oparty na dwóch wcześniejszych krajowych znakach towarowych oraz na dwóch oznaczeniach używanych w obrocie handlowym o zasięgu większym niż lokalny (pkt 2 i 3 zaskarżonej decyzji) oraz że drugi wniosek o unieważnienie został oparty na dwóch oznaczeniach używanych w obrocie handlowym o zasięgu większym niż lokalny (pkt 8 zaskarżonej decyzji). Nie opisała ona jednak praw przywołanych na poparcie każdego z tych dwóch wniosków ani zwłaszcza w odniesieniu do oznaczeń używanych w obrocie handlowym w szczególności nie sprecyzowała ich charakteru i tworzących je elementów słownych.

59      Ponadto, co się tyczy pierwszego wniosku o unieważnienie, z akt postępowania administracyjnego przed EUIPO dotyczącego niniejszej sprawy wynika, że skarżąca wskazała, że opiera ten pierwszy wniosek na oznaczeniu używanym w obrocie handlowym o zasięgu większym niż lokalny i na trzech wcześniejszych krajowych znakach towarowych. Sprecyzowała ona zatem, że znakami tymi są hiszpańskie znaki towarowe nr nr 94047 i 2503994 oraz włoski znak towarowy nr 597136. Co się tyczy przywołanego oznaczenia, zaznaczyła ona pole „nazwa spółki”, wymieniając „słowny znak towarowy Residencial Palladium”, a następnie w części zastrzeżonej dla wyjaśnień sprecyzowała, że działalność spółki polega na zarządzaniu hotelem Grand Hotel Palladium, i wreszcie na następnej stronie wyjaśniła, że firma spółki nie ma zasięgu wyłącznie lokalnego i że jej hotel Grand Hotel Palladium jest bardzo znany.

60      Co więcej, co się tyczy drugiego wniosku o unieważnienie, z akt postępowania administracyjnego przed EUIPO dotyczącego niniejszej sprawy wynika, że na poparcie tego wniosku skarżąca powołała się na oznaczenie używane w obrocie handlowym o zasięgu większym niż lokalny. Zaznaczyła ona pola „nazwa handlowa” i „nazwa przedsiębiorstwa”, wymieniając oznaczenie Grand Hotel Palladium, a następnie w swoich wyjaśnieniach wskazała, że używa nazwy handlowej Grand Hotel Palladium.

61      Z powyższego wynika, że, po pierwsze, zaskarżona decyzja nie pozwala na określenie w sposób wystarczająco jasny i precyzyjny wcześniejszych praw przywołanych na poparcie pierwszego i drugiego wniosku o unieważnienie, po drugie, nie można wykazać, że twierdzenia Izby Odwoławczej w tym względzie są zgodne z elementami zawartymi w aktach postępowania administracyjnego przed EUIPO, a po trzecie, nie można ani zrozumieć, ani wywieść z ustaleń Izby Odwoławczej, czy drugi wniosek o unieważnienie został oparty na tym samym wcześniejszym prawie lub na tych samych wcześniejszych prawach co prawo lub prawa przywołane na poparcie pierwszego wniosku o unieważnienie. Takie zaś uściślenie jest wymagane w celu ustalenia, czy naruszenie prawa przez Izbę Odwoławczą pociąga za sobą konsekwencje w niniejszej sprawie (zob. pkt 50 powyżej).

62      Przy uwzględnieniu tych braków i nieścisłości w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, przedstawionych w pkt 61 powyżej, należy zauważyć, że zgodnie z art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej prawo do dobrej administracji obejmuje w szczególności ciążący na administracji obowiązek uzasadniania swoich decyzji. Obowiązek ten, który wynika także z art. 94 rozporządzenia 2017/1001, służy realizacji podwójnego celu: po pierwsze, umożliwienia zainteresowanym zapoznania się z motywami wydania danego aktu, tak by mieli oni możliwość obrony swoich praw, a po drugie, umożliwienia sądowi Unii przeprowadzenia kontroli zgodności z prawem danej decyzji (zob. podobnie wyroki: z dnia 10 maja 2012 r., Rubinstein i L’Oréal/OHIM, C‑100/11 P, EU:C:2012:285, pkt 111; z dnia 17 marca 2016 r., Naazneen Investments/OHIM, C‑252/15 P, niepublikowany, EU:C:2016:178, pkt 29).

63      Obowiązek ów ma ten sam zakres co obowiązek wynikający z art. 296 akapit drugi TFUE, który wymaga, by uzasadnienie przedstawiało w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie autora aktu, przy czym nie jest konieczne, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne, ponieważ kwestia ustalenia, czy uzasadnienie aktu spełnia wspomniane wymogi, musi jednak zostać oceniona w świetle nie tylko jego brzmienia, lecz również jego kontekstu i ogółu norm prawnych dotyczących przedmiotowej dziedziny (zob. podobnie wyrok z dnia 21 października 2004 r., KWS Saat/OHIM, C‑447/02 P, EU:C:2004:649, pkt 63–65; postanowienie z dnia 14 kwietnia 2016 r., KS Sports/EUIPO, C‑480/15 P, niepublikowane, EU:C:2016:266, pkt 32).

64      Brak uzasadnienia lub jego niewystarczający charakter stanowi naruszenie istotnych wymogów proceduralnych w rozumieniu art. 263 TFUE i stanowi bezwzględną przeszkodę procesową, którą sąd Unii powinien podnieść z urzędu (wyrok z dnia 2 kwietnia 1998 r., Komisja/Sytraval i Brink’s France, C‑367/95 P, EU:C:1998:154, pkt 67).

65      W tych okolicznościach zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 62–64 powyżej Sąd postanowił zbadać z urzędu dochowanie przez Izbę Odwoławczą ciążącego na niej obowiązku uzasadnienia i wezwał strony, w ramach środka organizacji postępowania przewidzianego w art. 89 regulaminu postępowania przed Sądem, do wypowiedzenia się na piśmie w tej kwestii. W szczególności skarżącą i EUIPO wezwano do precyzyjnego wskazania wcześniejszego prawa lub wcześniejszych praw, na których opierały się pierwszy i drugi wniosek o unieważnienie, przy czym interwenient wypowiedział się w tej kwestii w odpowiedzi na skargę. Ponadto strony wezwano do przedstawienia uwag w przedmiocie ewentualnego uwzględnienia przez Sąd z urzędu naruszenia przez Izbę Odwoławczą obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 94 rozporządzenia 2017/1001. W tym względzie zwrócono się do nich o wskazanie, czy uważają, że zaskarżona decyzja pozwala, po pierwsze, na zidentyfikowanie wcześniejszych praw przywołanych na poparcie pierwszego i drugiego wniosku o unieważnienie, a po drugie, na ustalenie, czy na poparcie drugiego wniosku o unieważnienie powołano się na prawo lub prawa, na które powołano się na poparcie pierwszego wniosku o unieważnienie.

66      Należy stwierdzić, że skarżąca nie odpowiedziała na pytania Sądu w wyznaczonym terminie.

67      W odpowiedzi na pierwsze pytanie Sądu EUIPO uściśla, że wszystkie prawa podnoszone przez skarżącą zostały nabyte przed złożeniem pierwszego wniosku o unieważnienie. Wskazało ono, że wniosek ten opierał się na trzech krajowych znakach towarowych, a mianowicie na hiszpańskich znakach towarowych nr nr 94047 i 2503994, zarejestrowanych, odpowiednio, w dniach 16 maja 2001 r. i 1 maja 2003 r., oraz na włoskim znaku towarowym nr 597136, zarejestrowanym w dniu 4 maja 1993 r., a także na nazwie przedsiębiorstwa Residencial Palladium. Ponadto wskazuje ono, że drugi wniosek o unieważnienie opierał się na „niezarejestrowanej nazwie handlowej i nazwie przedsiębiorstwa” Grand Hotel Palladium. A zatem należy stwierdzić, że prawa wskazane przez EUIPO odpowiadają w istocie prawom wymienionym przez poprzednika prawnego interwenienta w odpowiedzi na skargę.

68      Co się tyczy odpowiedzi na drugie pytanie Sądu, należy zauważyć na wstępie, że nawet jeśli EUIPO uznaje, że w zaskarżonej decyzji pojawiła się błędna wzmianka w odniesieniu do praw przywołanych w pierwszym wniosku o unieważnienie, i przyznaje, że decyzja ta mogła być wyraźniejsza w odniesieniu do prawa przywołanego w drugim wniosku o unieważnienie, powołując się również ogólniej na dorozumiane uzasadnienie zaskarżonej decyzji, EUIPO i interwenient uważają, że decyzja ta jest wystarczająco uzasadniona i pozwala na ustalenie, czy prawo lub prawa przywołane na poparcie drugiego wniosku o unieważnienie zostały podniesione na poparcie pierwszego wniosku o unieważnienie. Niemniej jednak należy stwierdzić, że EUIPO i interwenient dokonują diametralnie przeciwstawnych interpretacji zaskarżonej decyzji pod tym ostatnim względem. EUIPO uważa bowiem, że zaskarżona decyzja pozwala ustalić, iż prawo, na którym opiera się drugi wniosek o unieważnienie, nie zostało przywołane na poparcie pierwszego wniosku o unieważnienie. Natomiast interwenient uważa, że z zaskarżonej decyzji wynika, iż prawa przywołane na poparcie drugiego wniosku o unieważnienie zostały już przywołane na poparcie pierwszego wniosku o unieważnienie.

69      Dokładniej rzecz ujmując, w pierwszej kolejności w odniesieniu do pierwszego wniosku o unieważnienie EUIPO przyznaje, że Izba Odwoławcza niesłusznie wskazała, iż opiera się on w szczególności na dwóch oznaczeniach używanych w obrocie handlowym.

70      Co się tyczy drugiego wniosku o unieważnienie, EUIPO przyznaje, że Izba Odwoławcza mogła wyraźniej odnieść się do przywołanych wcześniejszych praw, lecz utrzymuje, że jedyna kwestia podniesiona przez skarżącą przed Izbą Odwoławczą dotyczyła tego, czy art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 ma zastosowanie do drugiego wniosku o unieważnienie w braku rozstrzygnięcia co do istoty dotyczącego pierwszego wniosku o unieważnienie. Należy zaś stwierdzić, że to twierdzenie EUIPO jest błędne. Izba Odwoławcza wskazała bowiem w pkt 14 zaskarżonej decyzji, że zdaniem skarżącej pierwszy wniosek o unieważnienie opiera się już na oznaczeniu Grand Hotel Palladium, a w pkt 16 zaskarżonej decyzji, że poprzednik prawny interwenienta kwestionuje ten argument skarżącej.

71      Ponadto należy zauważyć, że w pkt 23 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza uznała, iż zgodnie z art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 wniosek o unieważnienie prawa do znaku jest niedopuszczalny w szczególności wówczas, gdy „opiera się na tym samym wcześniejszym prawie lub prawie innym niż to, które stanowiło podstawę [pierwotnego wniosku] o unieważnienie prawa do znaku, a prawo to mogłoby zostać skutecznie podniesione”. Dodała ona w pkt 24 zaskarżonej decyzji, że „jeżeli żaden nowy wniosek o unieważnienie prawa do znaku nie może zostać złożony na podstawie innych wcześniejszych praw, które nie stanowiły podstawy pierwszego wniosku o unieważnienie, tym bardziej nie może zostać złożony na podstawie tego samego prawa, które istniało już w pierwszym postępowaniu”. Wynika z tego, iż Izba Odwoławcza uznała, że nie jest konieczne orzekanie w kwestii tego, czy wcześniejsze prawo lub wcześniejsze prawa, na które powołano się na poparcie drugiego wniosku o unieważnienie, służyły również za podstawę pierwszego wniosku o unieważnienie, a nie że kwestia ta nie była przedmiotem dyskusji w niniejszym przypadku.

72      Co się tyczy przytoczonych przez EUIPO pkt 10, 13 i 19 zaskarżonej decyzji, nie zawierają one żadnej identyfikacji oznaczenia, na które powołano się na poparcie jednego z dwóch wniosków o unieważnienie prawa do znaku. Ponadto ze wspomnianych pkt 10 i 19 wynika, że dotyczą one zasadniczo treści art. 53 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 i nie można wywieść, czy na prawo lub prawa, które stanowiły podstawę drugiego wniosku o unieważnienie, powołano się na poparcie pierwszego wniosku o unieważnienie, w szczególności ze względu na brak precyzji zaskarżonej decyzji co do identyfikacji tych praw i przy uwzględnieniu rozważań Izby Odwoławczej zawartych w pkt 23 i 24 wspomnianej decyzji.

73      Wreszcie, EUIPO podnosi, że ponieważ Izba Odwoławcza utrzymała w mocy decyzję Wydziału Unieważnień w całości, decyzja ta oraz jej uzasadnienie stanowią część kontekstu, w jakim została wydana zaskarżona decyzja. Wywodzi ono z tego, że wspomniana decyzja i kontekst ten pozwalają na zidentyfikowanie wcześniejszych praw przywołanych na poparcie pierwszego i drugiego wniosku o unieważnienie oraz na ustalenie, iż w pierwszym wniosku o unieważnienie nie powołano się na prawo lub prawa, na które powołano się na poparcie drugiego wniosku o unieważnienie. Jednakże biorąc pod uwagę powyższe, mianowicie nieścisłości w zakresie praw, na które powołano się w dwóch wnioskach o unieważnienie prawa do znaku, brak zgody między stronami co do tego, czy oznaczenie przywołane na poparcie drugiego wniosku o unieważnienie zostało już przywołane w ramach pierwszego wniosku o unieważnienie, oraz ocenę Izby Odwoławczej, zgodnie z którą w istocie rozstrzygnięcie tej rozbieżności nie ma znaczenia (zob. pkt 69–72 powyżej), nie można uznać, że uzasadnienie decyzji Wydziału Unieważnień może zaradzić brakom i nieścisłościom uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

74      W drugiej kolejności zdaniem interwenienta, co się tyczy pierwszego wniosku o unieważnienie prawa do znaku, Izba Odwoławcza wspomniała, że przywołanymi prawami są w szczególności dwa oznaczenia używane w obrocie handlowym. Ze wspomnianego wniosku wynika jego zdaniem, że skarżąca określiła te dwa oznaczenia jako Residencial Palladium i Grand Hotel Palladium. W odniesieniu do drugiego wniosku o unieważnienie interwenient uważa, że wcześniejsze prawa wyraźnie określono w zaskarżonej decyzji, z której wynika, że skarżąca powołała się na nazwę handlową, Grand Hotel Palladium, oraz na firmę spółki, Residencial Palladium.

75      Należy stwierdzić, że, po pierwsze, interwenient podkreśla zatem, iż prawa podniesione na poparcie każdego z wniosków o unieważnienie nie zostały wyraźnie i dokładnie określone w zaskarżonej decyzji, a po drugie, jego rozumienie przywołanych praw różni się od ich rozumienia przedstawionego przez EUIPO w odpowiedzi na pytania Sądu.

76      Co więcej, interwenient uważa, że z zaskarżonej decyzji wynika, iż Izba Odwoławcza uznała, że prawa przywołane w drugim wniosku o unieważnienie zostały podniesione na poparcie pierwszego wniosku o unieważnienie, wbrew temu, co twierdzi EUIPO.

77      W rezultacie należy stwierdzić, że ze względu na uchybienia w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, przedstawione w pkt 61 powyżej, potwierdzone przez przeciwstawne interpretacje zaskarżonej decyzji dokonane przez EUIPO i interwenienta w odniesieniu do rozważań Izby Odwoławczej dotyczących praw przywołanych na poparcie każdego z wniosków o unieważnienie, z zaskarżonej decyzji nie wynika w sposób wystarczająco jasny i precyzyjny, co to za prawa, i czy Izba Odwoławcza uznała, że prawo lub prawa przywołane na poparcie drugiego wniosku o unieważnienie zostały czy nie zostały przywołane w pierwszym wniosku o unieważnienie.

78      W konsekwencji należy uwzględnić pierwsze żądanie skarżącej i stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza naruszyła obowiązek uzasadnienia nałożony na nią w art. 94 rozporządzenia 2017/1001, nie wskazując w sposób jasny i precyzyjny wcześniejszych praw przywołanych na poparcie pierwszego i drugiego wniosku o unieważnienie i nie pozwalając tym samym sądowi Unii na dokonanie oceny konsekwencji naruszenia prawa popełnionego przez Izbę Odwoławczą dla zgodności z prawem zaskarżonej decyzji. W pozostałym zakresie skargę należy oddalić.

 W przedmiocie kosztów

79      Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ EUIPO przegrało zasadniczo sprawę, należy – zgodnie z żądaniem skarżącej – obciążyć je kosztami postępowania.

80      Ponadto, ponieważ żądania interwenienta nie zostały zasadniczo uwzględnione, poniesie on własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (piąta izba)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 12 lutego 2020 r. (sprawa R 231/2019‑4).

2)      W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)      EUIPO pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Residencial Palladium, SL.

4)      Palladium Gestión, SL pokrywa własne koszty.

Spielmann

Spineanu-Matei

Mastroianni

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 15 września 2021 r.

Podpisy


*      Język postępowania: hiszpański.