WYROK SĄDU (pierwsza izba)
z dnia 18 listopada 2015 r.(*)
Dumping – Przywóz sprężarek pochodzących z Chin – Częściowa odmowa zwrotu uiszczonych ceł antydumpingowych – Określenie ceny eksportowej – Odliczenie ceł antydumpingowych – Dostosowanie w czasie skutków stwierdzenia nieważności
W sprawie T‑73/12
Einhell Germany AG, z siedzibą w Landau an der Isar (Niemcy),
Hans Einhell Nederlands BV, z siedzibą w Bredzie (Holandia),
Einhell Francja SAS, z siedzibą w Villepinte (Francja),
Hans Einhell Österreich GmbH, z siedzibą w Wiedniu (Austria),
reprezentowane przez R. MacLeana, solicitor, oraz adwokata A. Bochona,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez A. Stobiecką-Kuik, K. Talabér‑Ritz oraz T. Maxiana Ruschego, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności w części decyzji Komisji K (2011) 8831 wersja ostateczna, C (2011) 8825 wersja ostateczna, C (2011) 8828 wersja ostateczna i K (2011) 8810 wersja ostateczna z dnia 6 grudnia 2011 r. dotyczących wniosków o zwrot ceł antydumpingowych zapłaconych w związku z przywozem sprężarek pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej oraz, gdyby Sąd stwierdził nieważność owych decyzji, utrzymanie w mocy skutków tych decyzji do chwili, w której Komisja przyjmie środki konieczne dla celów wykonania wyroku Sądu,
SĄD (pierwsza izba),
w składzie: H. Kanninen, prezes, I. Pelikánová i E. Buttigieg (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: L. Grzegorczyk, administrator,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 12 grudnia 2014 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 Einhell Germany AG, Hans Einhell Nederlands BV, Einhell France SAS i Hans Einhell Österreich GmbH (zwane dalej łącznie „skarżącymi”) są czterema spółkami wchodzącymi w skład grupy Einhell, które dokonują przywozu między innymi sprężarek powietrza pochodzących z Chin. W szczególności dokonują one przywozu do Unii Europejskiej sprężarek, które kupują w Nu Air (Shanghai) Compressors and Tools Co. Ltd (zwanej dalej „Nu Air Shanghai” lub „producentem-eksporterem”), spółce z siedzibą w Chinach wchodzącej w skład grupy Nu Air.
2 Na mocy rozporządzenia (WE) nr 261/2008 z dnia 17 marca 2008 r. Rada Unii Europejskiej nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych sprężarek pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. L 81, s. 1). Na sprężarki produkowane przez Nu Air Shanghai, wskazane w rozporządzeniu nr 261/2008 (zwane dalej „omawianym produktem”), nałożone zostało cło antydumpingowe w wysokości 13,7%.
3 Pomiędzy czerwcem 2009 r. a czerwcem 2010 r. skarżące złożyły, na podstawie art. 11 ust. 8 rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1996, L 56, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s. 51)] (zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”)] pięć wniosków o zwrot ceł ostatecznych nałożonych na mocy rozporządzenia nr 261/2008, które zapłaciła, odpowiednio, od przywozów sprężarek wyprodukowanych przez Nu Air Shanghai w łącznej wysokości 1 067 158,66 EUR. Wnioski te zostały przedstawione Komisji Europejskiej za pośrednictwem właściwych organów krajowych w Niemczech, Niderlandach, Francji i Austrii.
4 Wnioski o zwrot ceł antydumpingowych zapłaconych od przywozów sprężarek wyprodukowanych przez Nu Air Shanghai zostały ponadto przedstawione Komisji przez spółki wchodzące w skład grupy Nu Air, a mianowicie Nu Air Compressors and Tools SpA, Nu Air Polska sp. z o.o. i Mecafer (zwane dalej łącznie „importerem powiązanym”).
5 Komisja wszczęła dochodzenie w przedmiocie zwrotu ceł antydumpingowych zapłaconych od przywozów sprężarek wyprodukowanych przez Nu Air Shanghai w zakresie dotyczącym okresu pomiędzy 1 września 2008 r. a 31 grudnia 2009 r. (zwanego dalej „okresem objętym dochodzeniem”).
6 W dniu 6 kwietnia 2011 r. Komisja skierowała do skarżących cztery dokumenty w przedmiocie ustaleń, zawierające okoliczności faktyczne i podstawowe stwierdzenia, na podstawie których zaproponowała ustalenie zmienionego marginesu dumpingu na 11,2% w odniesieniu do Nu Air Shanghai i udzielenie skarżącym częściowego zwrotu.
7 W dniu 26 kwietnia 2011 r. skarżące poinformowały Komisję, że uważają, iż zmieniony margines dumpingu dla Nu Air Shanghai jest niższy niż 11,2%, i odesłały do uwag przedstawionych w tym względzie przez importera powiązanego.
8 W piśmie z dnia 19 lipca 2011 r. skierowanym do importera powiązanego Komisja uznała niektóre jego uwagi za zasadne i zmniejszyła margines dumpingu do 10,7%.
9 W e-mailu z dnia 26 lipca 2011 r. importer powiązany przedstawił Komisji nowe uwagi, w których zakwestionował metodę obliczania marginesu dumpingu stosowaną przez Komisję. W szczególności, powołując się na art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, zakwestionował on odliczenie ceł antydumpingowych przy obliczaniu ceny eksportowej. Wreszcie zażądał on od Komisji przedstawienia obliczeń, na których oparła się ona dla celów odliczenia ceł antydumpingowych od ceny eksportowej, określonej na podstawie art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. Obliczenia te zostały przekazane importerowi powiązanemu pismem z tego samego dnia.
10 W dniu 28 lipca 2011 r. importer powiązany przesłał Komisji e-maila celem uzyskania wyjaśnień w przedmiocie sposobu, w jakim dokonała ona interpretacji wyników wskazanych wcześniej obliczeń, na który Komisja odpowiedziała e‑mailem z tego samego dnia.
11 W dniu 17 października 2011 r. Komisja skierowała do skarżących cztery dokumenty w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń, zawierające okoliczności faktyczne i podstawowe stwierdzenia, na podstawie których postanowiła dokonać zmiany marginesu dumpingu mającego zastosowanie do omawianego produktu i udzielić im częściowego zwrotu zapłaconych ceł antydumpingowych.
12 E‑mailami z dnia 20 i 21 października 2011 r. importer powiązany zażądał od Komisji przedstawienia dodatkowych wyjaśnień w przedmiocie metody zastosowanej przez nią dla celów dokonania oceny zaistnienia przerzucenia ceł antydumpingowych na ceny odsprzedaży danego produktu pierwszemu niezależnemu nabywcy z siedzibą w Unii. Komisja odmówiła spełnienia tego żądania i odesłała do wyjaśnień zawartych w jej poprzednim e-mailu z dnia 28 lipca 2011 r.
13 W dniu 6 grudnia 2011 r. Komisja przyjęła decyzje K (2011) 8831 wersja ostateczna, C (2011) 8825 wersja ostateczna, C (2011) 8828 wersja ostateczna i K (2011) 8810 wersja ostateczna (zwane dalej łącznie „zaskarżonymi decyzjami”), w których z jednej strony określiła zmieniony margines dumpingu w odniesieniu do Nu Air Shanghai na 10,7%, a z drugiej strony udzieliła skarżącym częściowego zwrotu nienależnie zapłaconych ceł antydumpingowych na podstawie różnicy pomiędzy początkowym marginesem dumpingu (13,7%) a zmienionym marginesem dumpingu (10,7%).
14 Dla celów obliczenia zmienionego marginesu dumpingu wartość normalna omawianego produktu została określona w zastosowaniu art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.
15 Ponadto dla przypadków, gdy sprzedaż eksportowa do Unii realizowana była bezpośrednio na rzecz niezależnych nabywców lub za pośrednictwem spółki powiązanej z siedzibą poza Unią, ceny eksportowe zostały ustalone na podstawie cen faktycznie zapłaconych lub należnych za produkt objęty postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.
16 W przypadku sprzedaży eksportowej do Unii realizowanej za pośrednictwem spółek powiązanych z siedzibą w Unii, wykonujących wszystkie funkcje przywozu w zakresie danego produktu, jak w przypadku importera powiązanego z producentem-eksporterem, cena wywozu została określona zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego na podstawie cen pierwszej odsprzedaży przywożonych produktów na rzecz niezależnego nabywcy z siedzibą w Unii. Celem uzyskania wiarygodnej ceny eksportowej dokonane zostały dostosowania uwzględniające wszystkie koszty poniesione w okresie pomiędzy przywozem a odsprzedażą, a także uzyskane zyski.
17 W szczególności, zgodnie z art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, zapłacone cła antydumpingowe zostały odliczone od określonej ceny eksportowej z tego względu, że skarżące nie wykazały, że cła te zostały w należyty sposób przerzucone na wszystkie ceny odsprzedaży. Ponadto argument skarżących, wedle którego ich obroty całkowite w zakresie odsprzedaży omawianego produktu wzrosły w większym stopniu niż całkowita kwota zapłaconych ceł od przywozów owego produktu, został oddalony, ponieważ nie podważał on wniosku, że cło antydumpingowe nie zostało w należyty sposób przerzucone na cenę odsprzedaży dużej liczby modeli omawianego produktu i w związku z tym polityka w dziedzinie cen nie została zmieniona w sposób odzwierciedlający zapłacone cła antydumpingowe.
18 Wreszcie margines dumpingu wynoszący 10,70% został obliczony poprzez porównanie średniej wartości normalnej wedle typu produktu względem średniej ważonej ceny eksportowej odpowiedniego typu danego produktu.
19 W konsekwencji w decyzji K(2011) 8831 wersja ostateczna Komisja uwzględniła wniosek o zwrot złożony przez Einhell Germany w odniesieniu do kwoty 157 950,76 EUR i oddaliła go w pozostałym zakresie, a więc w odniesieniu do kwoty 734 777,06 EUR; w decyzji C (2011) 8825 wersja ostateczna Komisja uwzględniła wniosek o zwrot złożony przez Hans Einhell Nederlands w odniesieniu do kwoty 21 113,52 EUR i oddaliła go w pozostałym zakresie, a więc w odniesieniu do kwoty 92 502,22 EUR; w decyzji C (2011) 8828 wersja ostateczna Komisja uwzględniła wniosek o zwrot złożony przez Einhell France w odniesieniu do kwoty 11 517,09 EUR i oddaliła go w pozostałym zakresie, a więc w odniesieniu do kwoty 41 077,62 EUR; i wreszcie w decyzji K (2011) 8810 wersja ostateczna Komisja uwzględniła wniosek o zwrot złożony przez Hans Einhell Österreich w odniesieniu do kwoty 1800,09 EUR i oddaliła go w pozostałym zakresie, a więc w odniesieniu do kwoty 6420,30 EUR.
Przebieg postępowania i żądania stron
20 Pismem, które zostało złożone w sekretariacie Sądu w dniu 17 lutego 2012 r., skarżące wniosły niniejszą skargę.
21 Na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy Sąd (pierwsza izba) postanowił otworzyć ustny etap postępowania i w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 64 regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r. zadał stronom pytania na piśmie i wezwał je do przedstawienia pewnych dokumentów. Strony zastosowały się do tych środków organizacji postępowania.
22 Pismem z dnia 27 listopada 2014 r. skarżące przedstawiły nowe wnioski dowodowe. Całość tych dokumentów została włączona do akt na mocy postanowienia prezesa pierwszej izby Sądu z dnia 5 grudnia 2014 r.
23 Na rozprawie w dniu 12 grudnia 2014 r. wysłuchane zostały wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu.
24 Skarżące wnoszą do Sądu o:
– stwierdzenie, że niniejsza skarga jest dopuszczalna;
– stwierdzenie nieważności art. 1 zaskarżonych decyzji w zakresie, w jakim udzielono w niej jedynie częściowego zwrotu zapłaconych przez nie ceł antydumpingowych;
– zarządzenie utrzymania w mocy skutków zaskarżonych decyzji do czasu przyjęcia przez Komisję środków koniecznych dla celów wykonania wyroku Sądu;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
25 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi jako bezzasadnej;
– obciążenie skarżących kosztami postępowania.
Co do prawa
W przedmiocie dopuszczalności
W przedmiocie dopuszczalności wniosków dowodowych przedstawionych przez skarżące w dniu 27 listopada 2014 r.
26 Zgodnie z art. 48 § 1 regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r.:
„Strony mogą wskazać nowe dowody na poparcie swojej argumentacji w replice i w duplice, uzasadniając opóźnienie w ich wskazaniu”.
27 Artykuł ten zezwala na złożenie wniosków dowodowych poza sytuacją opisaną w art. 46 ust. 1 regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991. Podobnie Sąd uznał, że niektóre wnioski dowodowe są złożone po duplice, jeżeli strona zgłaszająca wniosek nie mogła wejść w posiadanie owych dowodów przed zamknięciem pisemnego etapu postępowania lub jeżeli opóźnione przedstawienie dowodów przez jego przeciwnika czyni zasadnym uzupełnienie akt w sposób zapewniający poszanowanie zasady kontradyktoryjności (wyrok z dnia 14 kwietnia 2005 r., Gaki-Kakouri/Trybunał Sprawiedliwości, C‑243/04 P, Zb.Orz., EU:C:2005:238, pkt 32).
28 Co się tyczy wyjątku od zasad regulujących wskazywanie dowodów, art. 48 ust. 1 regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r. nakłada na strony obowiązek uzasadnienia opóźnienia we wskazywaniu ich dowodów. Tego rodzaju obowiązek oznacza, że sądowi udzielona zostaje kompetencja do kontroli zasadności powodów opóźnienia przy przedstawieniu owych dowodów i, w zależności od przypadku, treści tych dowodów oraz, gdy wniosek nie jest uzasadniony w wystarczający sposób, również kompetencja do jego oddalenia. A fortiori obowiązuje to również w zakresie dotyczącym wniosków dowodowych przedstawionych po złożeniu dupliki (ww. w pkt 27 wyrok Gaki-Kakouri/Trybunał Sprawiedliwości, EU:C:2005:238, pkt 33).
29 W niniejszej sprawie skarżące przedstawiły w załączniku do pisma z dnia 27 listopada 2014 r. dziewięć decyzji Komisji wydanych w ramach innych procedur zwrotu ceł antydumpingowych, które zostały przyjęte w przypadku ośmiu z nich przed końcem pisemnego etapu postępowania, a w przypadku ostatniej z nich – po jego zamknięciu. Celem uzasadnienia opóźnienia przy złożeniu tych wniosków dowodowych skarżące w szczególności wskazały, że owe decyzje nie zostały opublikowane i że musiała w konsekwencji przedłożyć Komisji kilka wniosków o udzielenie dostępu do tych dokumentów, które zostały uwzględnione po złożeniu repliki.
30 Komisja nie zakwestionowała tych stwierdzeń.
31 W tych okolicznościach należy stwierdzić, że wnioski dowodowe przedstawione przez skarżące w załączniku do pisma z dnia 27 listopada 2014 r są dopuszczalne.
W przedmiocie dopuszczalności załącznika D.5
32 Komisja przedstawiła w załączniku D.5 do dupliki dokument, który uzyskała działając w charakterze pozwanej w sprawach Mecafer/Komisja (T‑74/12), Nu Air Polska/Komisja (T‑75/12) i Nu Air Compressors and Tools/Komisja (T‑76/12). Ponadto w pkt 86 dupliki Komisja odniosła się do treści załącznika D.5 dla celów oddalenia zasadności argumentacji skarżących.
33 Dokument zawarty w załączniku D.5 został mianowicie przedstawiony przez każdą ze skarżących w sprawach T‑74/12, T‑75/12 i T‑76/12 jako załącznik do ich pism procesowych przed Sądem.
34 W odpowiedzi na pytanie ustne zadane przez Sąd na rozprawie Komisja wskazała, że nie zwróciła się do skarżących w sprawach T‑74/12, T‑75/12 i T‑76/12 o udzielenie zgody na wykorzystanie dokumentu zawartego w załączniku D.5 w ramach niniejszej sprawy.
35 Skarżące podniosły na rozprawie zarzut niedopuszczalności załącznika D.5.
36 W tym względzie należy przypomnieć, że każda sprawa wniesiona przed Sądem posiada właściwe dla niej akta zawierające w szczególności dokumenty i akta postępowania przedstawione przez strony w danej sprawie i że każde z tych akt są w pełni autonomiczne. Aspekt ten został ukazany w art. 5 ust. 6 instrukcji dla sekretarza Sądu, zgodnie z którymi „dokumenty postępowania przedstawione w danej sprawie, załączone do jej akt, nie mogą być uwzględniane dla celów rozpatrzenia innej sprawy”.
37 Ponadto, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, na podstawie zasad rządzących postępowaniem przed Sądem strony korzystają z ochrony przed niewłaściwym użyciem akt postępowania i w związku z tym uczestnicy postępowania – główni lub interwenienci – mają prawo do wykorzystania akt innych stron, do których uzyskały dostęp, jedynie dla celów obrony własnego stanowiska w ramach owego postępowania (postanowienie z dnia 15 października 2009 r., Hangzhou Duralamp Electronics/Rada, T‑459/07, Zb.Orz., EU:T:2009:403, pkt 13 i przytoczone tam orzecznictwo).
38 Jednakże, z zastrzeżeniem wyjątkowych przypadków, w których ujawnienie dokumentu mogłoby zagrozić prawidłowemu administrowaniu wymiarem sprawiedliwości, strony postępowania mogą ujawnić swe własne pisma osobom trzecim względem tego postępowania (zob. ww. w pkt 37 postanowienie Hangzhou Duralamp Electronics/Rada, EU:T:2009:403, pkt 14 i przytoczone tam orzecznictwo). Podobnie strona postępowania może, z tym samym zastrzeżeniem, udzielić zgody na to, by pismo, które przedstawiła w ramach jednego postępowania, zostało użyte przez inną stronę w ramach innego postępowania (ww. w pkt 37 postanowienie Hangzhou Duralamp Electronics/Rada, EU:T:2009:403, pkt 14).
39 W niniejszej sprawie należy wskazać, że dokument zawarty w załączniku D.5 zawiera tabele ukazujące obliczenia dokonane przez skarżące w sprawach T‑74/12, T‑75/12 i T‑76/12 dla celów wykazania, że zmieniony margines dumpingu Nu Air Shanghai powinien był być niższy od marginesu obliczonego przez Komisję.
40 Ponadto jest bezsporne, że Komisja nie uzyskała zgody na przedstawienie dokumentu zawartego w załączniku D.5 w ramach niniejszej sprawy.
41 W związku z tym załącznik D.5 powinien w zastosowaniu orzecznictwa przypomnianego w pkt 37 i 38 powyżej zostać uznany za niedopuszczalny.
42 Wniosek ów nie może zostać podważony argumentami powołanymi przez Komisję podczas rozprawy.
43 Przede wszystkim Komisja podniosła, że przed rozprawą skarżące nie zakwestionowały załącznika D.5, chociaż były reprezentowane przez tego samego adwokata, który reprezentował skarżące w sprawach T‑74/12, T‑75/12 i T‑76/12. Jednak okoliczność ta nie podważa okoliczności, że załącznik D.5 został przedstawiony bez ich zgody.
44 Należy zatem oddalić argument Komisji jako bezskuteczny.
45 Ponadto Komisja podniosła zasadniczo, że w niniejszej sprawie dane widniejące w dokumencie zawartym w załączniku D.5 zostały przedstawione przez skarżące we fragmentach w załącznikach A.15 i A.16. Należy jednakże wskazać, że dane zawarte w załącznikach A.15 i A.16 nie są tymi samymi danymi, które są zawarte w załączniku D.5.
46 Należy zatem oddalić argument Komisji jako bezskuteczny.
47 Z uwagi na powyższe należy zarządzić usunięcie z akt sprawy załącznika D.5 oraz usunięcie z akt sprawy wszelkich odesłań do owego załącznika i do jego treści.
Co do istoty
48 Skarżące wniosły, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności w części zaskarżonych decyzji na podstawie art. 263 TFUE, oraz po drugie, o tymczasowe utrzymanie w mocy skutków owych decyzji na podstawie art. 264 TFUE.
W przedmiocie żądania pierwszego dotyczącego stwierdzenia nieważności w części zaskarżonych decyzji
49 W ramach pierwszego żądania skarżące wniosły zasadniczo o stwierdzenie nieważności w części zaskarżonych decyzji, w zakresie, w jakim Komisja jedynie częściowo uwzględniła ich żądania dotyczące zwrotu ceł antydumpingowych i w związku z tym udzieliła im zwrotu jedynie w kwocie wskazanej w art. 1 tych decyzji.
50 Na poparcie pierwszego żądania skarżące podniosły trzy zarzuty. W ramach zarzutu pierwszego podniosły one, że Komisja dopuściła się oczywistych błędów w ocenie przy wyborze marży zysku, która została odliczona od ceny eksportowej określonej w zastosowaniu art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego i naruszyła art. 2 ust. 9 i art. 18 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. W ramach zarzutu drugiego podniosły one, że Komisja dopuściła się oczywistych błędów w ocenie poprzez odliczenie kwoty ceł antydumpingowych zapłaconych przez importera powiązanego od konstruowanej ceny eksportowej i w związku z tym brak określenia wiarygodnej ceny eksportowej i marginesu dumpingu, co narusza art. 2 ust. 9 i 11 oraz art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego.
51 Sąd jest zdania, że należy w pierwszej kolejności zbadać zarzut drugi podniesiony na poparcie żądania pierwszego, zanim zbadany zostanie zarzut pierwszy.
52 W ramach zarzutu drugiego skarżące wyróżniły pięć części, a mianowicie część pierwszą, dotyczącą błędu Komisji przy interpretacji art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego w zakresie, w jakim stwierdziła ona, że przerzucenie ceł antydumpingowych należało ustalić dla każdego typu sprężarek; część drugą, dotyczącą szkodliwego charakteru tego podejścia przy określaniu wiarygodnej ceny eksportowej i wiarygodnego średniego ważonego marginesu dumpingu; część trzecią, dotyczącą naruszenia orzecznictwa organu odwoławczego Światowej Organizacji Handlu (WTO) i Trybunału; część czwartą, dotyczącą nadmiernego znaczenia przypisanego temu podejściu w ramach analizy cen odsprzedaży; oraz wreszcie część piątą, dotyczącą arbitralnego charakteru tego podejścia.
53 Sąd uważa, że należy w pierwszej kolejności zbadać pierwszą część zarzutu drugiego, a następnie części trzecią, czwartą, piątą i drugą.
– W przedmiocie pierwszej części zarzutu pierwszego
54 Skarżące podniosły zasadniczo, że Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie i błędów co do prawa poprzez zastosowanie – dla celów dokonania oceny, czy cła antydumpingowe zostały przerzucone na ceny odsprzedaży na rzecz pierwszego niezależnego nabywcy z siedzibą w Unii – metody analizy numeru kontroli produktu po numerze kontroli produktu (zwanej dalej „metodą NKP po NKP”), która nie miała podstaw ani w rozporządzeniu podstawowym, ani w orzecznictwie. Zdaniem skarżących metoda ta jest sprzeczna z wykładnią literalną i celowościową art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Zgodnie z tą wykładnią przerzucenie ceł antydumpingowych powinno być ocenione według tych samych reguł i metod, które zostały wskazane w art. 2 rozporządzenia podstawowego, do którego odsyła w sposób wyraźny art. 11 ust. 10 owego rozporządzenia, a zatem w sposób ogólny, czyli dla danego produktu, a nie dla każdego numeru kontroli produktów (zwanego dalej „NKP”), z których się on składa. Dodały one, że metoda NKP po NKP stanowi dodatkową przeszkodę w ramach nieodliczenia ceł antydumpingowych przy obliczaniu ceny eksportowej i w związku z tym jest ona sprzeczna z art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego interpretowanego w świetle art. 9.3.3 porozumienia o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 (GATT) (Dz.U. L 336, s. 103, zwanego dalej „porozumieniem antydumpingowym”) zawartego w załączniku 1A do porozumienia ustanawiającego WTO (Dz.U. 1994 L 336, s. 3), które jest przez nie implementowane.
55 Komisja kwestionuje zasadność tych argumentów.
56 Na wstępie należy wskazać, że z orzecznictwa wynika, że w dziedzinie środków ochrony handlowej Rada i Komisja (zwane dalej łącznie „instytucjami”) dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania ze względu na złożoność sytuacji gospodarczych, politycznych i prawnych, których oceny muszą dokonać (wyroki: z dnia 17 lipca 1998 r., Thai Bicycle/Rada, T‑118/96, Rec, EU:T:1998:184, pkt 32; z dnia 25 października 2011 r., CHEMK i KF/Rada, T‑190/08, Zb.Orz., EU:T:2011:618, pkt 38). Z powyższego wynika, że kontrola tego uznania dokonywana przez sąd Unii musi ograniczyć się do weryfikacji poszanowania zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych decyzji, braku oczywistego błędu w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy (wyrok z dnia 14 marca 1990 r., Gestetner Holdings/Rada i Komisja, C‑156/87, Rec, EU:C:1990:116, pkt 63; ww. wyrok Thai Bicycle/Rada, EU:T:1998:184, pkt 33; wyrok z dnia 7 lutego 2013 r., EuroChem MCC/Rada, T‑84/07, Zb.Orz., EU:T:2013:64, pkt 32).
57 Z drugiej strony należy, po pierwsze, przypomnieć, że art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego przewiduje, że cena eksportowa stanowi cenę rzeczywiście zapłaconą lub należną za produkt sprzedawany w ramach wywozu do Unii. Jednakże zgodnie z art. 2 ust. 9 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego w przypadkach braku ceny eksportowej lub gdy okaże się, że jest ona niewiarygodna z powodu istnienia powiązania lub istnienia porozumienia kompensacyjnego pomiędzy eksporterem i importerem lub stroną trzecią, cena eksportowa może zostać skonstruowana na podstawie ceny, po której produkty przywożone po raz pierwszy odsprzedaje się niezależnemu nabywcy, a w przypadku gdy nie są one odsprzedawane niezależnemu nabywcy ani odsprzedawane w stanie, w jakim zostały przywiezione – na innej uzasadnionej podstawie (wyrok CHEMK i KF/Rada, pkt 56 powyżej, EU:T:2011:618, pkt 25).
58 Z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego wynika zatem, że instytucje mogą uznać, iż cena eksportowa jest niewiarygodna w dwóch przypadkach, a mianowicie albo gdy istnieje powiązanie pomiędzy eksporterem i importerem lub stroną trzecią, albo ze względu na istnienie porozumienia kompensacyjnego pomiędzy eksporterem i importerem lub stroną trzecią. Poza tym przypadkiem, gdy istnieje cena eksportowa, instytucje są zobowiązane do oparcia się na niej celem ustalenia dumpingu (ww. w pkt 56 wyrok CHEMK i KF/Rada, EU:T:2011:618, pkt 26).
59 Po drugie, należy wskazać, że zgodnie z art. 2 ust. 9 akapit drugi rozporządzenia podstawowego gdy cena eksportowa jest skonstruowana na podstawie ceny, po której przywożone produkty są po raz pierwszy odsprzedawane niezależnemu nabywcy lub na innej uzasadnionej podstawie, dokonuje się dostosowania, uwzględniając wszystkie koszty, łącznie z cłami i podatkami, poniesione między przywozem a odsprzedażą, a także zyski, w celu ustalenia wiarygodnej ceny eksportowej na poziomie granicy Unii. Artykuł 2 ust. 9 akapit trzeci rozporządzenia podstawowego przewiduje, że dostosowane koszty obejmują uzasadnioną marżę ze sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zysk (ww. w pkt 56 wyrok CHEMK i KF/Rada, EU:T:2011:618, pkt 27).
60 Należy dodać, że dostosowania przewidziane w art. 2 ust. 9 akapit drugi i trzeci rozporządzenia podstawowego są dokonywane przez instytucje z urzędu (zob. podobnie wyroki: z dnia 7 maja 1987 r., Nachi Fujikoshi/Rada, 255/84, Rec, EU:C:1987:203, pkt 33; Minebea/Rada, 260/84, Rec, EU:C:1987:206, pkt 43; z dnia 14 września 1995 r., Descom Scales/Conseil, T‑171/94, Rec, EU:T:1995:164, pkt 66).
61 Po trzecie, z art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego wynika, że w przypadku podjęcia w postępowaniu w sprawie przeglądu lub w sprawie zwrotu ceł antydumpingowych decyzji o konstruowaniu ceny eksportowej zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego Komisja powinna obliczyć cenę eksportową bez odjęcia kwoty uiszczonych ceł antydumpingowych, jeżeli zostanie udowodnione, że cła są należycie odzwierciedlone w cenach odsprzedaży i dalszych cenach sprzedaży w Unii.
62 W niniejszej sprawie należy przypomnieć, że skarżące zarzucają Komisji zasadniczo dokonanie oceny istnienia przerzucenia ceł antydumpingowych wedle metody NKP po NKP, a nie w sposób ogólny, a więc z uwzględnieniem wzrostu obrotów w zakresie odsprzedaży wszystkich typów omawianego produktu dokonanych przez importera powiązanego, który został stwierdzony pomiędzy początkowym okresem objętym dochodzeniem a okresem objętym dochodzeniem w sprawie zwrotu. Zdaniem skarżących, jeżeli Komisja dokonałaby tej analizy, stwierdziłaby, że obroty importera powiązanego wzrosły o kwotę wyższą od kwoty ceł antydumpingowych zapłaconych od przywozu owego produktu wyrażonej w odsetkach wartości ceny, kosztów, ubezpieczenia i transportu przywozów dokonanych w toku okresu objętego dochodzeniem w sprawie zwrotu.
63 W świetle powyższych stwierdzeń należy zbadać zasadność argumentów podniesionych przez skarżące na poparcie pierwszej części zarzutu drugiego.
64 Po pierwsze, skarżące podniosły na poparcie metody opisanej w pkt 62 powyżej argument odnoszący się do litery prawa, wedle którego zasadniczo ze sformułowania „należycie odzwierciedlone”, użytego w art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, wynika, że przerzucenie ceł antydumpingowych powinno być oceniane zgodnie z tym, co jest wymagane lub odpowiednie, a więc ich zdaniem w zastosowaniu zasad i metod wskazanych w art. 2 rozporządzenia podstawowego, dotyczących określenia indywidualnego i jedynego marginesu dumpingu dla każdego producenta-eksportera, niezależnie od istnienia wielu typów danego produktu.
65 Komisja kwestionuje zasadność tego argumentu.
66 W tym względzie należy wskazać z jednej strony, że pomimo dwukrotnego odesłania do art. 2 rozporządzenia podstawowego zawartego w art. 11 ust. 10 tego rozporządzenia przysłówek „należycie” nie odnosi się do metody badania lub reguły zawartej w art. 2 rozporządzenia podstawowego, lecz do celu przerzucenia ceł antydumpingowych na ceny odsprzedaży stosowane przez spółki powiązane z producentem-eksporterem względem pierwszego niezależnego nabywcy z siedzibą w Unii, a mianowicie do zmiany zachowania tych spółek wskutek nałożenia ceł antydumpingowych, względnie, in fine, do usunięcia początkowo stwierdzonego marginesu dumpingu (zob. podobnie wyrok z dnia 5 czerwca 1996 r., NMB Francja i in./Komisja, T‑162/94, Rec, EU:T:1996:71, pkt 76–81).
67 Z drugiej strony art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego nie określa metody oceny, czy dowody przedstawione przez importerów, którzy wnieśli o zwrot ceł antydumpingowych, są rozstrzygające i czy cło antydumpingowe zostało należycie przerzucone na cenę sprzedaży na rzecz pierwszego niezależnego nabywcy z siedzibą w Unii.
68 W związku z tym należy stwierdzić, że istnieje więcej niż jedna metoda umożliwiająca zbadanie, czy zostały spełnione warunki ustanowione w art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego.
69 Z orzecznictwa wynika, że wybór pomiędzy różnymi metodami obliczania wymaga dokonania oceny złożonych sytuacji gospodarczych, co tym bardziej ogranicza kontrolę wykonywaną przez sąd Unii w odniesieniu do tego rodzaju oceny (zob. podobnie: ww. w pkt 60 wyrok z dnia 7 maja 1987 r., NTN Toyo Bearing i in./Rada, 240/84, Rec, EU:C:1987:202, pkt 19; Nachi Fujikoshi/Rada, EU:C:1987:203, pkt 21; ww. w pkt 66 wyrok NMB Francja i in./Komisja, EU:T:1996:71, pkt 72).
70 Z uwagi na uwadze powyższe należy stwierdzić, że Komisja dysponuje szerokim zakresem uznania przy wyborze metody, wedle której należy dokonać weryfikacji, czy spełnione zostały warunki określone w art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, w związku z czym Sąd ma jedynie kompetencje do wykonywania w tym zakresie ograniczonej kontroli (pkt 56 powyżej).
71 W związku z tym, wbrew twierdzeniom skarżących, z brzmienia art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego nie można wywieść, jakoby przerzucenie ceł antydumpingowych należało oceniać w sposób ogólny.
72 W związku z powyższym należy oddalić argument skarżących.
73 Po drugie, skarżące podniosły zasadniczo, że metoda badania oparta na globalnym zwiększeniu obrotów jest uzasadniona poprzez okoliczność, że istnieje jeden omawiany produkt, który powinien być postrzegany jako całość. W niniejszej sprawie bowiem, pomimo istnienia wielu typów sprężarek powietrza objętych obowiązującym cłem antydumpingowym, motyw 19 rozporządzenia nr 261/2008 wskazuje w sposób wyraźny, że stanowią one ten sam produkt w kontekście początkowego dochodzenia antydumpingowego. Jednolity charakter omawianego produktu został ponadto zdaniem skarżących potwierdzony w motywie 20 rozporządzenia podstawowego oraz w wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Marine Harvest Norway i Alsaker Fjordbruk/Rada (T‑113/06, EU:T:2012:135).
74 Komisja kwestionuje zasadność tego argumentu.
75 Na wstępie należy wskazać w tym względzie, że ocena przerzucenia ceł antydumpingowych wedle metody NKP po NKP nie narusza jednolitego charakteru omawianego produktu, ponieważ Komisja nie zdefiniowała marginesu dumpingu przez NKP, lecz jednolity margines dumpingu dla omawianego produktu.
76 Jest również bezsporne, że w niniejszej sprawie omawiany produkt jest produktem złożonym. Różne jego modele odznaczają się różnymi cechami technicznymi, a ich ceny mogą się znacznie od siebie różnić. W związku z tym metoda NKP po NKP, która polega na porównaniu NKP, których cechy i ceny sprzedaży są podobne, wydaje się być bardziej odpowiednia dla celów badania ewolucji cen odsprzedaży omawianego produktu pomiędzy początkowym okresem objętym dochodzeniem a okresem objętym dochodzeniem w sprawie zwrotu.
77 Ponadto, należy wskazać, że metoda badania oparta na ogólnym zwiększeniu obrotów nie umożliwia stwierdzenia, czy importer powiązany rzeczywiście zmienił swe zachowanie na rynku, czy też – przeciwnie – realizował politykę cenową umożliwiającą im skompensowanie modeli najrzadziej sprzedawanych poprzez modele najczęściej sprzedawane, interweniując w ten sposób w realizowane marże.
78 Ponadto motyw 20 rozporządzenia podstawowego stanowi w szczególności, że „w przypadku ponownego ustalenia wysokości dumpingu wymagającego powtórnego skonstruowania cen eksportowych cła nie będą traktowane jak koszt poniesiony między przywozem i odsprzedażą, jeżeli cła te są odzwierciedlone w cenach produktów objętych środkami w Unii”.
79 W związku z tym, wbrew twierdzeniom skarżących, ze sformułowania „produkty objęte środkami” użytego w motywie 20 rozporządzenia podstawowego nie można wywieść, jakoby przerzucenie ceł antydumpingowych należało oceniać dla omawianego produktu rozpatrywanego jako całość. Motyw 20 rozporządzenia podstawowego, podobnie jak art. 11 ust. 10 owego rozporządzenia odnoszą się bowiem do „cen odsprzedaży” do „dalszych cen sprzedaży” i do „cen produktów objętych środkami w [Unii]” w liczbie mnogiej. Tak więc wedle interpretacji literalnej wskazanych przepisów należy zbadać przerzucenie ceł antydumpingowych dla każdej ceny sprzedaży i w związku z tym zgodnie z metodą transakcja po transakcji, a w danym przypadku zgodnie z metodą model po modelu lub zgodnie z metodą NKP po NKP.
80 Wreszcie dokonane przez skarżące odesłanie do ww. w pkt 73 wyroku Marine Harvest Norway i Alsaker Fjordbruk/Rada (EU:T:2012:135) nie ma w niniejszej sprawie znaczenia, ponieważ skarga rozpatrywana przez Sąd w sprawie, w której zapadł ów wyrok, nie dotyczyła określania ceny eksportowej.
81 Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że uznając, iż w niniejszej sprawie bardziej odpowiednie było przeprowadzenie badania przerzucenia ceł antydumpingowych wedle metody NKP po NKP, a nie w sposób ogólny, w oparciu o wzrost obrotów pomiędzy dochodzeniem początkowym a dochodzeniem w sprawie zwrotu, Komisja nie dopuściła się oczywistego błędu w ocenie.
82 W związku z powyższym należy oddalić argument skarżących.
83 Po trzecie, skarżące podniosły zasadniczo, że przyjęta przez Komisję metoda NKP po NKP jest sprzeczna z celem art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego interpretowanego w świetle art. 9.3.3 porozumienia antydumpingowego.
84 Na wstępie należy wskazać, że z orzecznictwa wynika, że przepisy rozporządzenia podstawowego należy interpretować, tak dalece, jak to możliwe, w świetle odpowiednich przepisów porozumienia antydumpingowego (zob. podobnie wyroki: z dnia 9 stycznia 2003 r., Petrotub i Republica/Rada, C‑76/00 P, Rec, EU:C:2003:4, pkt 57; z dnia 22 maja 2014 r., Guangdong Kito Ceramics i in./Rada, T‑633/11, EU:T:2014:271, pkt 38).
85 Unia przyjęła bowiem rozporządzenie podstawowe celem wypełnienia zobowiązań międzynarodowych ciążących na niej na mocy porozumienia antydumpingowego (ww. w pkt 84 wyrok Petrotub i Republica/Rada, EU:C:2003:4, pkt 56). Ponadto poprzez art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego Unia zamierzała wykonać szczególne zobowiązania zapisane w art. 9.3.3 porozumienia antydumpingowego. W związku z tym art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego należy interpretować w świetle tego przepisu.
86 W tym względzie należy przypomnieć, że art. 9.3.3 porozumienia antydumpingowego stanowi, że „przy wydaniu orzeczenia, czy i w jakiej wysokości zwrot powinien być dokonany w przypadku, kiedy cena eksportowa jest określona zgodnie z ustępem 3 artykułu 2 [porozumienia antydumpingowego], władze powinny brać pod uwagę wszelkie zmiany wartości normalnej, wszelkie zmiany poniesionych kosztów pomiędzy dokonaniem przywozu a odsprzedażą i wszelkie zmiany w cenie odsprzedaży, które znajdą swoje odzwierciedlenie w cenie sprzedażnej, i nie powinny przy określaniu ceny eksportowej odejmować wysokości ceł antydumpingowych uiszczonych, jeśli zostaną dostarczone odpowiednie dowody powyższego”.
87 Ponadto art. 2.3 porozumienia antydumpingowego przewiduje, że „w przypadkach kiedy nie występuje cena eksportowa bądź kiedy właściwe władze uznają, że cena eksportowa jest niewiarygodna z powodu powiązań lub porozumień kompensacyjnych między eksporterem i importerem bądź stroną trzecią, cena eksportowa może być określona na podstawie ceny, po jakiej produkty przywożone są po raz pierwszy odsprzedawane niezależnemu nabywcy bądź jeśli produkty nie są odsprzedawane niezależnemu nabywcy, czy też nie są odsprzedawane w postaci, w jakiej zostały przywiezione, na takiej właściwej podstawie, jaką władze mogą określić”.
88 Wreszcie art. 2.4 zdanie czwarte porozumienia antydumpingowego stanowi, że „w przypadkach określonych w ustępie 3 powinny być również dokonane korekty z tytułu kosztów, w tym ceł i podatków uiszczonych między momentem przywozu i odsprzedaży, oraz z tytułu przypadających zysków […]”.
89 Z powyższego wynika, że art. 2.4 zdanie czwarte porozumienia antydumpingowego ustanawia, podobnie jak art. 2 ust. 9 akapit drugi rozporządzenia podstawowego, zasadę „cła zrównanego z kosztem”, wedle której cła i podatki nałożone pomiędzy przywozem a odsprzedażą, w tym zapłacone cła antydumpingowe, stanowią koszty, które należy odliczyć przy określaniu ceny eksportowej (ww. w pkt 66 wyrok NMB France i in./Komisja, EU:T:1996:71, pkt 104).
90 W tym kontekście należy stwierdzić, że brak odliczenia ceł antydumpingowych w zastosowaniu art. 9.3.3 porozumienia antydumpingowego stanowi wyjątek od zasady „cła zrównanego z kosztem” ustanowionej w art. 2.4 zdanie czwarte owego porozumienia. Podobnie brak odliczenia ceł antydumpingowych w zastosowaniu art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego stanowi wyjątek od zasady „cła zrównanego z kosztem” ustanowionej w art. 2 ust. 9 akapit drugi tego rozporządzenia.
91 Jak w przypadku każdego wyjątku od zasady ogólnej, brak odliczenia ceł antydumpingowych od skonstruowanej ceny eksportowej powinien podlegać ścisłej wykładni (zob. podobnie wyrok z dnia 18 marca 2009 r., Shanghai Excell M&E Enterprise i Shanghai Adeptech Precision/Rada, T‑299/05, Zb.Orz., EU:T:2009:72, pkt 82 i przytoczone tam orzecznictwo).
92 W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że proponowana przez skarżące metoda oparta na zwiększeniu obrotów prowadziłaby do stwierdzenia, że cła antydumpingowe zostały ogólnie przerzucone na klientów importera powiązanego. Komisja jednak, dzięki zastosowaniu metody NKP po NKP, zdołała wykazać, że owo przerzucenie nie miało miejsca w przypadku wielu modeli omawianego produktu.
93 W związku z tym metoda NKP po NKP, która prowadzi, jak w przypadku tego rodzaju, jaki wystąpił w niniejszej sprawie, do dokonania w sposób bardziej ścisły oceny przerzucenia ceł antydumpingowych, jest w większym stopniu zgodna z interpretacją literalną i teleologiczną art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego i z tego względu powinna mieć pierwszeństwo względem metody opartej na ogólnym zwiększeniu obrotów pomiędzy początkowym okresem objętym dochodzeniem a okresem objętym dochodzeniem w sprawie zwrotu.
94 Argumenty powołane przez skarżące nie umożliwiają podważenia tego wniosku.
95 W pierwszej kolejności skarżące podniosły, że z użycia liczby pojedynczej w sformułowaniu „tout mouvement du prix de revente” („wszelkie zmiany w cenie odsprzedaży”) zawartego w art. 9.3.3 porozumienia antydumpingowego wynika, że przerzucenie ceł antydumpingowych powinno zostać ocenione w sposób ogólny.
96 Tymczasem po wyrażeniu „tout mouvement du prix de revente” („wszelkie zmiany w cenie odsprzedaży”) następuje natychmiast użycie (w wersji francuskiej) liczby mnogiej w wyrażeniu „dûment répercuté sur les prix de vente ultérieurs” („znajdą swoje odzwierciedlenie w cenie sprzedażnej”). Ponadto wyrażenia „tout changement” i „tout mouvement” („wszelkie zmiany”) zastosowane w art. 9.3.3 porozumienia antydumpingowego są z natury niedookreślone.
97 W dalszej kolejności skarżące podniosły zasadniczo, że metoda NKP po NKP jest sprzeczna z celem art. 9.3.3 porozumienia antydumpingowego polegającym na ograniczaniu przeszkód w ramach nieodliczania ceł antydumpingowych. W rzeczywistości, zdaniem skarżących, owa metoda wzmacnia przeszkodę zwaną „double jump”, w ramach której importer powiązany może uzyskać zwrot całości zapłaconych ceł antydumpingowych jedynie wówczas, jeżeli wykaże, że podniósł ceny odsprzedaży w Unii o kwotę równą podwójnemu marginesowi dumpingu lub może zmierzać do uzasadnienia nowej przeszkody, a mianowicie „triple jump”.
98 W tym względzie z jednej strony z pkt 89–91 powyżej wynika, że w zakresie dotyczącym sprzedaży dokonanych za pośrednictwem importera powiązanego cena eksportowa powinna zostać obliczona poprzez odliczenie zapłaconych ceł antydumpingowych w oparciu o zasadę „cła zrównanego z kosztem”. Ponadto, nieodliczenie ceł antydumpingowych przewidziane w art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego stanowi odstępstwo od owej zasady, które powinno być interpretowane ściśle (pkt 91 powyżej). Wobec tego przeszkoda „double jump” podniesiona przez skarżące stanowi nieuniknioną konsekwencję braku spełnienia warunków określonych w art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego i w związku z tym zastosowania zasady „cła zrównanego z kosztem”.
99 Z drugiej strony należy wskazać, że stosowanie metody NKP po NKP, o ile odbywa się w sposób spójny na wszystkich etapach badania wniosku o zwrot, nie oznacza, że zostały nałożone dodatkowe warunki dla całkowitego zwrotu zapłaconych ceł antydumpingowych, lecz jedynie że poszanowanie warunków przewidzianych w art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego podlega weryfikacji raczej na poziomie indywidualnych NKP, niż na poziomie danego produktu w ogólności.
100 W tych okolicznościach skarżące błędnie podniosły, że metoda NKP po NKP wzmacnia przeszkodę „double jump”, względnie że zmierza ona do uzasadnienia nowej przeszkody przy nieodliczaniu ceł antydumpingowych.
101 W konsekwencji należy stwierdzić, że metoda NKP po NKP nie jest sprzeczna z literalną i celowościową interpretacją art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego.
102 Należy zatem oddalić argument skarżących.
103 Z uwagi na powyższe, Komisja nie dopuściła się błędu stwierdzając z jednej strony, że broniona przez skarżące metoda oparta na zwiększeniu ogólnych obrotów nie pozwalała na stwierdzenie w sposób przekonujący, że importer powiązany należycie przerzucił cła antydumpingowe na własnych klientów z siedzibą w Unii, oraz z drugiej strony, że metoda NKP po NKP była najbardziej odpowiednia z uwagi na okoliczności sprawy oraz, w szczególności, złożony charakter omawianego produktu.
104 W związku z powyższym należy oddalić pierwszą część zarzutu drugiego.
– W przedmiocie trzeciej części zarzutu drugiego
105 Skarżące podniosły, że badanie przerzucenia ceł antydumpingowych NKP po NKP jest bardzo podobne do praktyki „zerowania” i w związku z tym byłoby ono sprzeczne z raportem organu apelacyjnego WTO „Communautés européennes – Droits antidumping sur les importations de linge de lit en coton en provenance d’Inde” (Wspólnoty Europejskie – Cła antydumpingowe na bawełnianą bieliznę pościelową z Indii) (WT/DS141/AB/R), przyjętym w dniu 1 marca 2001 r. oraz z wyrokiem z dnia 27 września 2007 r., Ikea Wholesale (C‑351/04, Zb.Orz., EU:C:2007:547).
106 Komisja kwestionuje zasadność tych argumentów.
107 Na wstępie należy przypomnieć, że praktyka „zerowania” ustanowiona przez organ apelacyjny WTO i przez Trybunał była stosowana przez Komisję jedynie do celów obliczenia ogólnego marginesu dumpingu. W przypadku, w którym dany produkt obejmował wiele modeli, praktyka ta polegała zasadniczo z jednej strony na dodaniu jedynie kwoty dumpingu w odniesieniu do wszystkich modeli, w przypadku których wykazano istnienie dodatniego marginesu dumpingu, a z drugiej strony na zredukowaniu do zera wszystkich ujemnych marginesów dumpingu. Określona w ten sposób ogólna wysokość dumpingu została następnie wyrażona jako procent skumulowanej wartości transakcji wszystkich modeli, niezależnie od tego czy były, czy też nie były one przedmiotem dumpingu.
108 W tym względzie należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie skarżące nie kwestionują metody obliczania marginesu dumpingu, kwestionują natomiast metodę stosowaną przez Komisję do celów weryfikacji, czy zostały spełnione warunki nieodliczenia ceł antydumpingowych od ceny eksportowej skonstruowanej na podstawie art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. Tymczasem zakwestionowana przez skarżące metoda NKP po NKP była stosowana we wcześniejszym stadium względem obliczenia marginesu dumpingu i ma inny cel.
109 Ponadto skarżące nie przedstawiły żadnego dowodu na poparcie ich twierdzenia dotyczącego podobieństwa pomiędzy praktyką „zerowania” a metodą NKP po NKP.
110 W konsekwencji skarżące nie wykazały istnienia podobieństwa pomiędzy praktyką „zerowania” a metodą NKP po NKP.
111 Wreszcie w odpowiedzi na pytanie ustne zadane przez Sąd na rozprawie skarżące sprecyzowały swoją argumentację wskazując zasadniczo, że to skutek praktyki „zerowania”, a mianowicie zmiana ceny eksportowej i w związku z tym marginesu dumpingu jest ich zdaniem podobny do skutku metody NKP po NKP.
112 Tymczasem powyżej wskazano, że Komisja nie dopuściła się błędu przy ocenie przerzucenia ceł antydumpingowych wedle metody NKP po NKP, która w okolicznościach niniejszej sprawy pozwalała na zbadanie z najwyższą dokładnością, czy spełnione zostały warunki określone w art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego (pkt 76, 92 i 93 powyżej).
113 W konsekwencji twierdzenie skarżących, wedle którego stosowana przez Komisję metoda NKP po NKP skutkuje zafałszowaniem ceny eksportowej oraz, in fine, zmienionego marginesu dumpingu, jest bezzasadne.
114 W świetle powyższego należy oddalić trzecią część zarzutu drugiego.
– W przedmiocie czwartej części zarzutu drugiego
115 Skarżące podnoszą, że stosowanie badania NKP po NKP jest pozbawione podstawy prawnej.
116 Komisja kwestionuje zasadność tego argumentu.
117 Fakt, że metoda NKP po NKP nie została wskazana w rozporządzeniu podstawowym, nie oznacza, że jest ona bezprawna lub oczywiście błędna.
118 W tym względzie należy wskazać, że skarżące przyznały w skardze, że analiza NKP po NKP stanowi technikę administracyjną uzasadnioną w ramach obliczania średniego ważonego marginesu dumpingu na podstawie art. 2 ust. 12 rozporządzenia podstawowego, ponieważ umożliwia ona zapewnienie rzetelnego porównania między różnymi modelami lub typami towarów będących przedmiotem dochodzenia posiadającymi różne właściwości.
119 Jednakże skarżące nie wyjaśniły, z jakich względów metoda NKP po NKP lub model po modelu miałaby być właściwa w ramach obliczania marginesu dumpingu, a nie dla celów badania skutków ceł antydumpingowych.
120 W każdym wypadku, wbrew twierdzeniom skarżących, zastosowanie w praktyce wskazanej powyżej metody przez instytucje nie jest ograniczone do obliczania marginesu dumpingu. Trybunał w szczególności zatwierdził metodę model po modelu dla celów obliczenia progu istotności sprzedaży produktu podobnego przeznaczonego do konsumpcji na rynku wewnętrznym kraju eksportera (zob. podobnie wyrok z dnia 5 października 1988 r., Canon i in./Rada, 277/85 i 300/85, Rec, EU:C:1988:467, pkt 14).
121 W świetle powyższego należy oddalić czwartą część zarzutu drugiego.
– W przedmiocie piątej części zarzutu drugiego
122 Skarżące podniosły zasadniczo, że przyjęta przez Komisję metoda NKP po NKP jest arbitralna, ponieważ w innych sprawach uznała ona, że warunki art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego były spełnione na podstawie uwzględnienia średnich ważonych cen odsprzedaży w Unii względnie przyjęcia słabszego standardu dowodowego niż wymagany w niniejszej sprawie.
123 Komisja kwestionuje zasadność tego argumentu.
124 Po pierwsze, należy przypomnieć, że w kontekście procedury zwrotu Komisja dysponuje szerokim zakresem uznania dla celów zbadania, czy spełnione zostały warunki nieodliczenia ceł antydumpingowych od skonstruowanej ceny eksportowej (pkt 70 powyżej). Owo uznanie powinno być wykonywane w konkretnym przypadku w zależności od wszystkich istotnych okoliczności (zob. podobnie ww. w pkt 56 wyrok Gestetner Holdings/Rada i Komisja, EU:C:1990:116, pkt 43).
125 Po drugie, warunki nieodliczenia ceł antydumpingowych w ramach obliczenia ceny eksportowej powinny zostać ocenione w świetle dowodów przedstawionych przez importerów, którzy wnieśli o nieodliczenie ceł antydumpingowych, oraz w świetle okoliczności faktycznych każdej sprawy.
126 W konsekwencji argument skarżących dotyczący arbitralnego charakteru metody przyjętej przez Komisję w zaskarżonych decyzjach względem jej wcześniejszej lub późniejszej praktyki nie może zostać uwzględniony (zob. podobnie wyroki: z dnia 7 maja 1991 r., Nakajima/Rada, C‑69/89, Rec, EU:C:1991:186, pkt 119; z dnia 17 grudnia 2010 r., EWRIA i in./Komisja, T‑369/08, Zb.Orz., EU:T:2010:549, pkt 93; z dnia 10 października 2012 r., Ningbo Yonghong Fasteners/Rada, T‑150/09, EU:T:2012:529, pkt 119, 120).
127 W każdym wypadku należy stwierdzić, że skarżące nie wykazały, że okoliczności rozpatrywane w niniejszej sprawie były ściśle identyczne z rozpatrywanymi w innych procedurach w sprawie zwrotu ceł antydumpingowych lub w sprawie przeglądu, które wskazały na poparcie ich argumentu dotyczącego arbitralnego charakteru metody NKP po NKP.
128 W szczególności należy wskazać, że okoliczności rozpatrywane w niniejszej sprawie różnią się od okoliczności rozpatrywanych w sprawach leżących u podstaw rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 60/2012 z dnia 16 stycznia 2012 r. w sprawie zakończenia częściowego przeglądu okresowego prowadzonego na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 w odniesieniu do środków antydumpingowych obowiązujących względem przywozu żelazokrzemu pochodzącego między innymi z Rosji (Dz.U. L 22, s. 1), przedstawionego przez skarżące w załączniku do skargi i od decyzji Komisji z dnia 10 sierpnia 2012 r. w sprawie wniosków o zwrot cła antydumpingowego uiszczonego od przywozu żelazokrzemu pochodzącego z Rosji, przedstawionych przez skarżące w załączniku do pisma z dnia 24 listopada 2014 r. (zwanych dalej „sprawami dotyczącymi żelazokrzemu pochodzącego z Rosji”). W duplice i na rozprawie Komisja wyjaśniła bowiem, że w sprawach dotyczących żelazokrzemu pochodzącego z Rosji podzieliła omawiany produkt na cztery NKP i w ten sposób zbadała, czy warunki ustanowione w art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego były spełnione dla każdego NKP. Ponadto Komisja stwierdziła, że przerzucenie ceł antydumpingowych miało miejsce dla jednego z czterech NKP, który reprezentował ponad 80% rozpatrywanych transakcji, co wedle niej wystarczyło, by uwzględnić wniosek o nieodliczanie ceł antydumpingowych od ceny eksportowej określonej na podstawie art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego.
129 Tymczasem w niniejszej sprawie jest bezsporne, że dla pięciu z dziesięciu najczęściej sprzedawanych NKP skarżące nie wykazały, że cła antydumpingowe zostały przerzucone na klientów importera powiązanego.
130 W tym kontekście skarżące nie mogą zarzucać Komisji, że nie zastosowała tego samego rozwiązania co w sprawach dotyczących żelazokrzemu pochodzącego z Rosji.
131 W związku z powyższym należy oddalić piątą część zarzutu drugiego.
– W przedmiocie drugiej części zarzutu drugiego
132 Skarżące podniosły zasadniczo, że ogólne odliczenie ceł antydumpingowych w ramach obliczenia ceny eksportowej byłoby nieproporcjonalne, ponieważ obejmuje cła zapłacone od modeli NKP, w przypadku których miało miejsce przerzucenie na późniejsze ceny sprzedaży. Czyniąc to Komisja nie określiła wiarygodnej ceny eksportowej i wiarygodnego średniego ważonego marginesu dumpingu.
133 Komisja kwestionuje zasadność tych argumentów.
134 Na wstępie należy przypomnieć, że art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego stanowi wyjątek od zasady „cła zrównanego z kosztem” ustanowionej w art. 2 ust. 9 akapit drugi tego rozporządzenia. Możliwość nieodliczenia ceł antydumpingowych od konstruowanej ceny eksportowej powinna być zatem interpretowana w sposób ścisły (pkt 90 i 91 powyżej).
135 Ponadto po badaniu przerzucenia ceł antydumpingowych NKP po NKP Komisja stwierdziła, iż w przypadku dużej liczby NKP nie wykazano, że cła antydumpingowe zostały przerzucone na cenę odsprzedaży i na ceny sprzedaży w Unii.
136 Jednakże analiza NKP po NKP przeprowadzona przez Komisję wykazała również, że dla pięciu z dziesięciu najczęściej sprzedawanych NKP ceny odsprzedaży stosowane przez importera powiązanego względem niezależnych nabywców z siedzibą w Unii odzwierciedlały zapłacone cła antydumpingowe. Jak wynika z arkusza obliczeniowego sporządzonego przez Komisję załączonego do jej e‑maila z dnia 26 lipca 2011 r. i przedstawionego przez skarżące w załączniku A. 15 skargi, pięć wyżej wskazanych NKP odpowiada z jednej strony ilości 119 523 sprężarek powietrza sprzedanych w ramach całkowitej ilości 229 239 sprężarek powietrza sprzedanych w toku okresu objętego postępowaniem w sprawie zwrotu przez spółki będące importerami powiązanymi z producentem‑eksporterem mające siedzibę w Unii, a z drugiej strony ponad 50% całkowitej wartości cen, kosztów, ubezpieczenia i transportu owych sprzedaży.
137 W świetle owych wskazań i sprecyzowań należy zbadać, czy Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie i w związku z tym naruszyła art. 2 ust. 9 i 11 oraz art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego poprzez odliczenie zapłaconych przez importera powiązanego ceł antydumpingowych od skonstruowanej ceny eksportowej, chociaż owo przerzucenie miało miejsce w przypadku określonych NKP.
138 Tytułem wstępu należy stwierdzić, jak słusznie wskazały skarżące, że istnieje niepodważalny związek pomiędzy art. 2 ust. 9 i art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego.
139 Z jednej strony art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego odsyła bowiem w sposób wyraźny zarówno do art. 2, jak i do art. 2 ust. 9 tego rozporządzenia.
140 Z drugiej strony w ramach procedury przeglądu lub zwrotu ceł antydumpingowych badanie przerzucenia ceł antydumpingowych na klientów importera powiązanego przewidziane w art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego stanowi stadium obliczenia ceny eksportowej skonstruowanej na podstawie art. 2 ust. 9 owego rozporządzenia. W zależności od rezultatu owego badania cła antydumpingowe zostaną odliczone bowiem od skonstruowanej ceny eksportowej, a zatem będą miały bezpośredni wpływ na jej wysokość, ponieważ będzie ona w sposób konieczny niższa niż w sytuacji, gdyby cła antydumpingowe nie zostały odliczone.
141 Należy ponadto wskazać, że im niższa będzie cena eksportowa, tym większa będzie różnica względem wartości normalnej i tym większy będzie zmieniony margines dumpingu.
142 Artykuł 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego przyczynia się zatem do skonstruowania ceny eksportowej oraz, pośrednio, do obliczenia zmienionego marginesu dumpingu.
143 W tym kontekście Komisja powinna przyjąć spójne metody dla celów zastosowania art. 2 ust. 9 i 11 oraz art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego.
144 W tym względzie należy przypomnieć, że dla celów obliczenia ceny eksportowej, gdy dany produkt był sprzedany w Unii za pośrednictwem importera powiązanego, Komisja uznała za bardziej właściwe, w świetle w szczególności charakteru danego produktu, dokonanie weryfikacji, czy przerzucenie ceł antydumpingowych miało miejsce dla każdego NKP.
145 Ponadto Komisja dokonywała tej analizy NKP po NKP, obliczając z jednej strony jednolitą średnią ważoną cenę eksportową oraz jednolitą, średnią ważoną wartość normalną dla każdego NKP, a z drugiej strony margines dumpingu dla każdego NKP przed obliczeniem jednolitego marginesu dumpingu dla omawianego produktu.
146 Jednakże Komisja nie wyciągnęła wszystkich konsekwencji z metody NKP po NKP, którą sama postanowiła stosować, ponieważ odmówiła nieodliczenia ceł antydumpingowych od ceny eksportowej NKP, dla których cła antydumpingowe zostały jednak przerzucone na ceny odsprzedaży i późniejsze ceny sprzedaży w Unii. W konsekwencji odliczyła ona całość zapłaconych ceł antydumpingowych od ceny eksportowej skonstruowanej na podstawie art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, obniżając w ten sposób sztucznie jednolitą średnią ważoną cenę eksportową na NKP i w konsekwencji zwiększając stopę zmienionego marginesu dumpingu Nu Air Shanghai.
147 Mając na uwadze to stwierdzenie, należy stwierdzić, że Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, który miał wpływ na stopę zmienionego marginesu dumpingu i w związku z tym na kwotę ceł antydumpingowych, które należało zwrócić skarżącym, przy czym należy przypomnieć, że wynika ona z różnicy pomiędzy początkowym marginesem dumpingu a zmienionym marginesem dumpingu (pkt 13 powyżej).
148 Argumenty podniesione przez Komisję nie mogą podważyć tego wniosku.
149 Po pierwsze, Komisja podniosła zasadniczo, że zgodnie ze ścisłą interpretacją art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego nie jest możliwe odliczenie zapłaconych ceł antydumpingowych jedynie w odniesieniu do niektórych transakcji, modeli lub NKP, ponieważ nie pozwoliłoby to uniknąć ryzyka obejścia prawa i manipulacji cenami i byłoby w związku z tym sprzeczne z celem art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, polegającym na wykluczeniu wszelkich możliwości zniekształcenia cen odsprzedaży i późniejszych cen sprzedaży wynikających z praktyki dumpingu. Gdyby dopuszczone zostało częściowe nieodliczenie ceł antydumpingowych, importer powiązany mógłby uruchomić wewnętrzne mechanizmy kompensujące, na przykład przerzucając cła antydumpingowe na ceny NKP, w przypadku których popyt jest mało elastyczny, jednak nie czyniąc tego w przypadku innych NKP, odznaczających się bardzo elastycznym popytem.
150 W tym względzie należy z jednej strony przypomnieć, że art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego nie ustanawia metody dla celów oceny, czy cła antydumpingowe zostały należycie przerzucone na ceny odsprzedaży i na późniejsze ceny sprzedaży w Unii, a Komisja dysponuje w tej dziedzinie szerokim zakresem uznania (pkt 67–70 powyżej). W związku z tym, wbrew temu, co podniosła zasadniczo Komisja, art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego nie nakłada na nią obowiązku automatycznego odliczania całości zapłaconych ceł antydumpingowych w przypadku takim jak w niniejszej sprawie, gdy badanie przerzucenia ceł antydumpingowych wedle metody NKP po NKP nie pozwoliło stwierdzić, że owo przerzucenie odbyło się w przypadku wszystkich NKP, lecz miało miejsce jedynie wobec niektórych z nich.
151 Z drugiej strony Komisja nie wykazała, że w niniejszej sprawie importer powiązany dopuścił się obejścia prawa poprzez ustanowienie mechanizmów kompensacyjnych pomiędzy NKP najczęściej sprzedawanymi a NKP najrzadziej sprzedawanymi lub pomiędzy NKP, w przypadku których popyt jest mało elastyczny a NKP odznaczającymi się bardzo elastycznym popytem.
152 Należy zatem oddalić argument Komisji.
153 Po drugie, Komisja podniosła, że częściowe nieodliczenie ceł antydumpingowych powinno zostać wykluczone, ponieważ w praktyce nie da się go zastosować do nowych produktów. W braku produktów porównywalnych sprzedawanych podczas dochodzenia początkowego niemożliwe jest bowiem dokonanie weryfikacji, czy ich ceny odsprzedaży zwiększyły się w sposób umożliwiający przerzucenie zapłaconych ceł antydumpingowych.
154 Jednakże jedyny warunek ustanowiony w art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego polega na tym, że importer powiązany przedstawia przekonujące dowody przerzucenia ceł antydumpingowych na ceny odsprzedaży i na późniejsze ceny sprzedaży w Unii.
155 W tym kontekście dowody przerzucenia ceł antydumpingowych na ceny odsprzedaży i na późniejsze ceny sprzedaży w Unii, pod warunkiem że są „przekonujące”, mogą zostać przedstawione w każdy sposób, a nie tylko poprzez porównanie cen sprzedaży praktykowanych przed nałożeniem ceł antydumpingowych i cen stosowanych później.
156 Należy zatem oddalić argument Komisji.
157 Ze względu na powyższe Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie poprzez wywiedzenie ceł antydumpingowych w sposób ogólny, a nie wyłącznie na podstawie cen eksportowych NKP, dla których stwierdziła ona, po przeprowadzeniu badania NKP po NKP, że cła nie zostały przerzucone na ceny odsprzedaży i na późniejsze ceny sprzedaży w Unii, i w związku z tym naruszyła art. 2 ust. 9 i art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego.
158 Jest bezsporne, że w braku błędu Komisji kwota ceł antydumpingowych podlegających zwrotowi na rzecz skarżących byłaby większa od kwoty wskazanej w art. 1 zaskarżonych decyzji.
159 W konsekwencji należy uwzględnić drugą część zarzutu drugiego i w związku z tym żądanie pierwsze. Należy zatem stwierdzić nieważność w części zaskarżonych decyzji w zakresie, w jakim Komisja nie udzieliła skarżącym zwrotu nienależnie zapłaconych ceł antydumpingowych poza kwotami wskazanymi w art. 1 owych decyzji. Nie ma więc konieczności badania zarzutu pierwszego i trzeciego powołanych na poparcie żądania pierwszego.
W przedmiocie żądania drugiego, dotyczącego tymczasowego utrzymania w mocy skutków zaskarżonych decyzji na podstawie art. 264 TFUE
160 Skarżące zasadniczo żądają, na wypadek, gdyby Sąd uwzględnił żądanie pierwsze, zastosowania kompetencji udzielonych mu na podstawie art. 264 TFUE i utrzymania w mocy skutków zaskarżonych decyzji do chwili, w której Komisja przyjmie środki konieczne dla celów wykonania wyroku Sądu. W tym względzie skarżące podniosły, po pierwsze, że gdyby stwierdzono nieważność zaskarżonych decyzji, zobowiązywałoby to je do zapłaty właściwym władzom całości kwot, które zostały im zwrócone na podstawie owych decyzji. Po drugie, sprecyzowały one, że żądają jedynie sprostowania zaskarżonych decyzji, a nie stwierdzenia nieważności we wszystkich punktach, ponieważ decyzje te są dla nich w części korzystne.
161 Komisja nie zakwestionowała żądania drugiego.
162 W tym względzie należy przypomnieć, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonych decyzji w zakresie, w jakim Komisja w części odmówiła uwzględnienia wniosków o zwrot ceł antydumpingowych wniesionych przez skarżące i nie udzieliła im zwrotu poza kwotami wskazanymi w art. 1 owych decyzji, przy czym do Komisji należy obliczenie dokładnej kwoty zwrotu.
163 W tych okolicznościach częściowe stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji nie oznacza, że skarżące będą zobowiązane do uiszczenia na rzecz właściwych władz kwot, które zostały im zwrócone na podstawie owych decyzji.
164 Z uwagi na powyższe należy odrzucić argumentację skarżących jako bezskuteczną i w związku z tym oddalić żądanie drugie.
W przedmiocie kosztów
165 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu Sądu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Komisja przegrała sprawę, należy obciążyć ją kosztami postępowania zgodnie z żądaniem skarżących.
Z powyższych względów
SĄD (pierwsza izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność art. 1 decyzji Komisji K (2011) 8831 wersja ostateczna, C (2011) 8825 wersja ostateczna, C (2011) 8828 wersja ostateczna i K (2011) 8810 wersja ostateczna z dnia 6 grudnia 2011 r. dotyczących wniosków o zwrot ceł antydumpingowych zapłaconych w związku z przywozem pewnych sprężarek pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej w zakresie, w jakim nie udzielono w nich na rzecz Einhell Germany AG, Hans Einhell Nederlands BV, Einhell France SAS oraz Hans Einhell Österreich GmbH zwrotu nienależnie zapłaconych ceł antydumpingowych poza wskazanymi w nich kwotami.
2) W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.
3) Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.
Kanninen | Pelikánová | Buttigieg |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 18 listopada 2015 r.
Podpisy