Skarga wniesiona w dniu 17 marca 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Republice Włoskiej
(Sprawa C-124/14)
Język postępowania: włoski
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Cattabriga i M. van Beek, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Włoska
Żądania strony skarżącej
Stwierdzenie, że wykluczając względem personelu „wyższego szczebla” (to znaczy lekarzy) krajowego systemu opieki zdrowotnej prawo do wymiaru pracy wynoszącego maksymalnie średnio 48 godzin tygodniowo, a także względem wszystkich pracowników służby zdrowia w ramach tego systemu prawo do dobowego odpoczynku w wymiarze 11 nieprzerwanych godzin, nie zapewniając im przy tym odpowiedniego równoważnego odpoczynku wyrównawczego, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 3, 6 i 17 ust. 2 dyrektywy 2003/88/WE1 ;
obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Artykuły 3 i 6 dyrektywy 2003/88/WE zobowiązują państwa członkowskie do przyjęcia niezbędnych środków w celu zapewnienia, po pierwsze, że każdy pracownik jest uprawniony do minimalnego dobowego odpoczynku w wymiarze 11 nieprzerwanych godzin, w okresie 24-godzinnym, a po drugie, że przeciętny wymiar czasu pracy w okresie siedmiodniowym, łącznie z pracą w godzinach nadliczbowych, nie przekracza 48 godzin. Chociaż odstępstwa od tych przepisów nie są całkowicie wykluczone, podlegają one jednak szczególnym warunkom.
Dokonując transpozycji dyrektywy 2003/88, włoski prawodawca naruszył te przepisy wykluczając wszystkich lekarzy „wyższego szczebla” krajowego systemu opieki zdrowotnej z zakresu stosowania przepisów dotyczących maksymalnego tygodniowego średniego wymiaru czasu pracy oraz wszystkich pracowników służby zdrowia w ramach tego systemu z zakresu stosowania przepisów dotyczących dobowego odpoczynku.
W szczególności Komisja zauważa, w pierwszej kolejności, że we Włoszech wszyscy lekarze pracujący w ramach krajowego systemu opieki zdrowotnej są formalnie zaklasyfikowani jako pracownicy „wyższego szczebla” na mocy przepisów ustawodawczych i krajowych układów zbiorowych dotyczących tego systemu, nie korzystając przy tym z uprawnień związanych ze stanowiskami wyższego szczebla lub autonomii w zakresie godzin pracy. W drugiej kolejności włoskie władze nie były w stanie wykazać, że pracownicy służby zdrowia krajowego systemu opieki zdrowotnej, względem których wykluczone zostało prawo do dobowego odpoczynku w wymiarze 11 nieprzerwanych godzin korzystają jednak zaraz po zakończeniu pracy z odpowiedniego równoważnego odpoczynku wyrównawczego.
____________1 Dyrektywa 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. L 299, s. 9).