Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Juzgado de Primera Instancia nº 1 de Fuenlabrada (Ισπανία) στις 2 Φεβρουαρίου 2024 – A.B.D. κατά Bankinter Consumer Finance, E.F.C., S.A.

(Υπόθεση C-88/24)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Αιτούν δικαστήριο

Juzgado de Primera Instancia nº 1 de Fuenlabrada

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Ενάγουσα: A.B.D.

Εναγομένη: Bankinter Consumer Finance, E.F.C., S.A.

Προδικαστικά ερωτήματα

Αντίκεινται τα άρθρα 6, παράγραφος 1, και 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13 ¹ σε δικαστική ερμηνεία του εθνικού δικαίου σύμφωνα με την οποία, μετά την κήρυξη της ακυρότητας της συμβάσεως πιστώσεως, το πιστωτικό ίδρυμα δικαιούται να απαιτήσει από τον καταναλωτή, πέραν της επιστροφής του χορηγηθέντος κεφαλαίου και των νόμιμων τόκων υπερημερίας από την ημερομηνία της οχλήσεως, και τους νόμιμους τόκους επί των αναληφθέντων από τον καταναλωτή ποσών από τον χρόνο που πραγματοποιήθηκαν οι εν λόγω αναλήψεις;

Αντίκεινται τα άρθρα 6, παράγραφος 1, και 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13 σε δικαστική ερμηνεία του εθνικού δικαίου η οποία επεκτείνει τον έλεγχο καταχρηστικότητας στην επάρκεια της τιμής και σύμφωνα με την οποία, μετά την κήρυξη της ακυρότητας της συμβάσεως πιστώσεως, ο καταναλωτής δεν δικαιούται να ζητήσει από το πιστωτικό ίδρυμα αποζημίωση πέραν της επιστροφής του υπερβάλλοντος ποσού σε σχέση με το κεφάλαιο του δανείου, αφού ληφθεί υπόψη το συνολικό ποσό που εισέπραξε ο δανειστής;

Σε περίπτωση κηρύξεως της ακυρότητας μιας ρήτρας ή συμβάσεως λόγω καταχρηστικότητας ή παραβάσεως των υποχρεώσεων του δανειστή, αποτελεί αναλογική κύρωση κατά την έννοια των οδηγιών 93/13, 87/102¹ και 2008/48 ² η υποχρέωση του δανειστή να καταβάλει στον καταναλωτή αποζημίωση η οποία σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να είναι κατώτερη του νομίμου επιτοκίου προσαυξημένου κατά πέντε ποσοστιαίες μονάδες ή του συμβατικού επιτοκίου προσαυξημένου ομοίως κατά πέντε ποσοστιαίες μονάδες, σε περίπτωση που το τελευταίο είναι υψηλότερο του νομίμου;

Αντίκεινται τα άρθρα 8 και 23 της οδηγίας 2008/48 σε ερμηνεία του εθνικού δικαίου σύμφωνα με την οποία, σε περίπτωση παραβάσεως από πλευράς πιστωτικού φορέα της υποχρεώσεως εκτιμήσεως της πιστοληπτικής ικανότητας του καταναλωτή, η απλή πρόβλεψη διοικητικών κυρώσεων αποκλείει τη δυνατότητα ακυρώσεως της συμβάσεως πιστώσεως ή οποιαδήποτε άλλη συνέπεια κατά το αστικό δίκαιο;

Αποτελεί στοιχείο για την εκτίμηση του καταχρηστικού χαρακτήρα της ρήτρας περί προθεσμιακής εξόφλησης μιας κάρτας ανανεώσιμης πίστωσης, σύμφωνα με το άρθρο 3, παράγραφος 1, και το άρθρο 4, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13, το γεγονός ότι ο επαγγελματίας δεν προσέφερε στον καταναλωτή τη δυνατότητα εξόφλησης στο τέλος του μήνα, η οποία περιλαμβανόταν στις διαθέσιμες επιλογές, ή ότι κατηύθυνε τον καταναλωτή να επιλέξει τη μέθοδο της προθεσμιακής εξόφλησης, θέτοντας το συμφέρον του επαγγελματία πάνω από το συμφέρον του καταναλωτή;

Αποτελεί στοιχείο για την εκτίμηση του σαφούς και κατανοητού χαρακτήρα μιας συμβάσεως πιστώσεως αορίστου διάρκειας, σύμφωνα με το άρθρο 4, παράγραφος 2, της οδηγίας 93/13, το γεγονός ότι για τον υπολογισμό του συνολικού ετήσιου πραγματικού επιτοκίου δεν περιγράφονται τα πρόσθετα κριτήρια στα οποία βασίζεται ο υπολογισμός του ή ότι τα εν λόγω κριτήρια δεν αναφέρονται στην ίδια τη σύμβαση;

Αντίκεινται τα άρθρα 6, παράγραφος 1, και 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13, σε συνδυασμό με τα άρθρα 15 της οδηγίας 87/102 και 23 της οδηγίας 2008/48, σε εθνική διάταξη σύμφωνα την οποία, σε περίπτωση που οι πληροφορίες που περιλαμβάνονται στη σύμβαση δεν αναφέρουν το συνολικό ετήσιο πραγματικό επιτόκιο ή τα πρόσθετα κριτήρια για τον υπολογισμό του, το πιστωτικό ίδρυμα μπορεί να απαιτήσει από τον καταναλωτή τους νόμιμους τόκους στο πλαίσιο των συμβατικά καθορισμένων προθεσμιών;

____________

¹ Οδηγία 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές (ΕΕ L 95, σ. 29).

¹ Οδηγία 87/102/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 22ας Δεκεμβρίου 1986, για την προσέγγιση των νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων των κρατών μελών που διέπουν την καταναλωτική πίστη (ΕΕ L 42, σ. 48).

¹ Οδηγία 2008/48/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 23ης Απριλίου 2008, για τις συμβάσεις καταναλωτικής πίστης και την κατάργηση της οδηγίας 87/102/ΕΟΚ του Συμβουλίου (ΕΕ L 133, σ. 58).