WYROK SĄDU (izba odwołań)

z dnia 13 września 2011 r.

Sprawa T‑62/10 P

Brigitte Zangerl-Posselt

przeciwko

Komisji Europejskiej

Odwołanie – Służba publiczna – Zatrudnienie – Ogłoszenie o konkursie – Konkurs otwarty – Niedopuszczenie do egzaminów praktycznych i ustnych – Warunki dopuszczenia – Wymagane dyplomy – Artykuł 5 ust. 3 lit. a) ppkt (ii) regulaminu pracowniczego – Wykładnia – Uwzględnienie różnych wersji językowych – Prace przygotowawcze

Przedmiot:      Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie F‑83/07 Zangerl‑Posselt przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑463, II‑A‑1‑2499.

Décision:      Odwołanie zostaje oddalone. Brigitte Zangerl‑Posselt pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję w niniejszej instancji.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Charakter prawny stosunku łączącego kandydata i instytucję organizującą konkurs otwarty

(regulamin pracowniczy, załącznik III)

2.      Prawo Unii – Wykładnia – Zasady – Wykładnia autonomiczna – Granice – Wykładnia art. 5 ust. 3 lit. a) ppkt (ii) regulaminu pracowniczego

(regulamin pracowniczy, art. 5 ust. 3 lit. a) ppkt (ii))

3.      Prawo Unii – Wykładnia – Teksty wielojęzyczne – Jednolita wykładnia – Uwzględnienie różnych wersji językowych

1.      Konkursy otwarte, mające na celu nabór urzędników Unii, są organizowane przez instytucje, aby zapewnić funkcjonowanie służby publicznej Unii. Organizacja tych konkursów podlega przepisom regulaminu pracowniczego, w szczególności jego załącznika III. Zatem stosunki prawne powstające między kandydatami w konkursie otwartym a organizującą go instytucją podlegają prawu publicznemu i ogólnym normom prawa administracyjnego.

(zob. pkt 36)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑157/96 Affatato przeciwko Komisji, 29 stycznia 1998 r., RecFP s. I‑A‑41, II‑97, pkt 19

2.      Treści przepisu prawa Unii, który nie zawiera wyraźnego odesłania do prawa państw członkowskich dla określenia jego znaczenia i zakresu, należy zwykle nadawać autonomiczną wykładnię, której należy dokonywać z uwzględnieniem kontekstu przepisu i celu danego uregulowania. Jedynie w przypadku gdy sąd Unii nie może znaleźć w prawie Unii lub w zasadach ogólnych prawa Unii elementów pozwalających mu na ustalenie treści i zakresu danego przepisu w drodze wykładni autonomicznej, nawet w braku wyraźnego odesłania może on odnieść się do prawa państw członkowskich celem stosowania prawa Unii.

Tymczasem w ramach stosowania art. 5 ust. 3 lit. a) ppkt (ii) regulaminu pracowniczego, który stanowi, że jednym z minimalnych wymogów do powołania na stanowisko urzędnika grupy funkcyjnej AST jest posiadanie „wykształcenia średniego potwierdzonego świadectwem dającym dostęp do studiów wyższych”, Sąd do spraw Służby Publicznej nie naruszył prawa, dokonując autonomicznej i jednolitej wykładni tego przepisu, zgodnie z którą niemieckie świadectwo „Realschulabschluss” nie daje dostępu do poziomu kształcenia, który w Niemczech odpowiadał „postsekundäre Bildung” w rozumieniu przytoczonego powyżej przepisu, ponieważ przepis ten zawiera element, a mianowicie poziom kształcenia, do którego wymagane dyplom lub świadectwo powinny dawać dostęp, który umożliwia uściślenie jego treści i zakresu. Ten element porównawczy ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia przestrzegania zasady równego traktowania wobec osób biorących udział w postępowaniach konkursowych w celu ewentualnego uzyskania powołania na stanowisko urzędnika grupy funkcyjnej AST.

(zob. pkt 41, 43)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑43/90 Díaz García przeciwko Parlamentowi, 18 grudnia 1992 r., Rec. s. II‑2619, pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawa T‑85/91 Khouri przeciwko Komisji, 18 grudnia 1992 r., Rec. s. II‑2637, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo

3.      Konieczność jednolitego stosowania i związanej z nim jednolitej wykładni przepisów prawa Unii nie pozwala brać pod uwagę tylko jednej wersji aktu prawnego z osobna, lecz wymaga, by akt ten był interpretowany zarówno w kontekście rzeczywistej woli jego autora, jak i zamierzonego przez niego celu, w świetle w szczególności wersji sporządzonych we wszystkich językach Unii. Jedna odbiegająca od pozostałych wersja językowa nie może w każdym razie sama przeważyć nad innymi wersjami językowymi.

(zob. pkt 42)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 29/69 Stauder, 12 listopada 1969 r., Rec. s. 419, pkt 3; sprawa C‑219/95 P Ferriere Nord przeciwko Komisji, Rec. s. I‑4411, pkt 15

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑68/97 Neumann i Neumann‑Schölles przeciwko Komisji, 29 września 1999 r., RecFP s. I‑A‑193, II‑1005, pkt 79