ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (αναιρετικό τμήμα)

της 19ης Ιανουαρίου 2010

Υπόθεση T-355/08 P

Chantal De Fays

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Αίτηση αναιρέσεως — Ανταναίρεση — Υπαλληλική υπόθεση — Υπάλληλοι — Άδειες — Αναρρωτική άδεια — Αδικαιολόγητη απουσία διαπιστωθείσα κατόπιν ιατρικού ελέγχου — Καταλογισμός στη διάρκεια της ετήσιας άδειας — Στέρηση του δικαιώματος επί των αποδοχών»

Αντικείμενο: Αίτηση αναιρέσεως κατά της αποφάσεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρώτο τμήμα) της 17ης Ιουνίου 2008, F-97/07, De Fays κατά Επιτροπής (Συλλογή Υπ.Υπ. 2008, σ. Ι‑Α‑1‑191 και ΙΙ‑Α‑1‑1011). Ανταναίρεση ασκηθείσα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με αίτημα επίσης την αναίρεση της προαναφερθείσας αποφάσεως.

Απόφαση: Η κύρια αίτηση αναιρέσεως και η ανταναίρεση απορρίπτονται. Η Chantal De Fays φέρει τα δικαστικά έξοδα της κύριας αιτήσεως αναιρέσεως. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή φέρει τα δικαστικά έξοδα της ανταναιρέσεως.

Περίληψη

1.      Αναίρεση — Λόγοι — Αμφισβήτηση των εκτιμήσεων στις οποίες προέβη για πρώτη φορά το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης

(Άρθρο 225 A ΕΚ· Οργανισμός του Δικαστηρίου, παράρτημα I, άρθρο 11 § 1· Κανονισμός Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου, άρθρο 139 § 2)

2.      Αναίρεση — Λόγοι — Λόγος προβληθείς για πρώτη φορά στο πλαίσιο της αιτήσεως αναιρέσεως — Απαράδεκτο — Λόγος στρεφόμενος κατά της αποφάσεως που αποτελεί το αντικείμενο της προσβαλλομένης δικαστικής αποφάσεως — Απαράδεκτο

(Κανονισμός Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου, άρθρα 48 § 2 και 144)

3.      Υπάλληλοι — Αναρρωτική άδεια — Ιατρικός έλεγχος

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 59 § 1)

4.      Αναίρεση — Λόγοι — Λόγος που βάλλει κατά αιτιολογίας της αποφάσεως μη αναγκαίας για τη στήριξη του διατακτικού της — Αλυσιτελής λόγος

(Άρθρο 225 A ΕΚ· Οργανισμός του Δικαστηρίου, παράρτημα I, άρθρο 9)

1.      Όταν έχει ασκηθεί αναίρεση, η αρμοδιότητα του Γενικού Δικαστηρίου περιορίζεται στον έλεγχο της νομικής λύσεως που δόθηκε ενόψει των ισχυρισμών που προβλήθηκαν και εξετάστηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης. Κατά συνέπεια, στο πλαίσιο μιας τέτοιας διαδικασίας, το Γενικό Δικαστήριο είναι αρμόδιο να εξετάσει μόνον αν η επιχειρηματολογία που περιέχεται στην αίτηση αναιρέσεως προσδιορίζει πλάνη περί το δίκαιο που φέρεται ότι πάσχει η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση. Το γεγονός, συναφώς, ότι ο αναιρεσείων αμφισβητεί εκτιμήσεις στις οποίες προέβη το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης για πρώτη φορά στο πλαίσιο της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως, προς απάντηση στους ισχυρισμούς που συζητήθηκαν ενώπιόν του, δεν μεταβάλλει το αντικείμενο της διαφοράς.

(βλ. σκέψεις 28, 30 και 31)

Παραπομπή:

ΔΕΕ, 7 Νοεμβρίου 2002, C‑24/01 P και C‑25/01 P, Glencore και Compagnie Continentale κατά Επιτροπής, Συλλογή 2002, σ. I‑10119, σκέψη 62 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία· 21 Φεβρουαρίου 2008, C‑348/06 P, Επιτροπή κατά Girardot, Συλλογή 2008, σ. I‑833, σκέψεις 49 και 50 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία·

ΓΔΕΕ, 11 Νοεμβρίου 2008, T‑390/07 P, Speiser κατά Κοινοβουλίου, Συλλογή Υπ.Υπ. 2008, σ. Ι‑Β‑1‑63 και ΙΙ‑Β‑1‑427, σκέψη 35

2.      Είναι απορριπτέοι ως απαράδεκτοι, κατ’ εφαρμογή του άρθρου 48, παράγραφος 2, και του άρθρου 144 του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου, λόγοι που δεν προβάλλονται με την αίτηση αναιρέσεως, αλλά διατυπώνονται, για πρώτη φορά, σε επιστολή κατατεθείσα στη Γραμματεία και αναπτύσσονται από τον αναιρεσείοντα κατά την επ’ ακροατηρίου συζήτηση. Δεν είναι, επίσης, ικανός να στηρίξει αίτηση αναιρέσεως λόγος που δεν στρέφεται κατά της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως, αλλά κατά της αποφάσεως της Διοικήσεως που αποτέλεσε το αντικείμενο της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως. Πράγματι, τέτοιου είδους λόγοι αποτελούν νέους ισχυρισμούς.

(βλ. σκέψεις 34 και 40)

Παραπομπή:

ΔΕΕ, 11 Νοεμβρίου 2004, C‑186/02 P και C‑118/02 P, Ramondín κ.λπ. κατά Επιτροπής, Συλλογή 2004, σ. I‑10653, σκέψη 50

3.      Από το άρθρο 59, παράγραφος 1, του ΚΥΚ προκύπτει ότι το πόρισμα του ιατρού που πραγματοποιεί τον έλεγχο μπορεί να αμφισβητηθεί μόνο με το αντίθετο πόρισμα ανεξάρτητου ιατρού, ο οποίος καλείται, κατόπιν αιτήσεως του ενδιαφερομένου υπαλλήλου υποβαλλομένης εντός δύο ημερών, να γνωματεύσει επί του πορίσματος του ιατρικού ελέγχου. Η λύση αυτή δεν μεταβάλλεται από το γεγονός ότι το σημείωμα που περιέχει το πόρισμα του ιατρού που πραγματοποιεί τον έλεγχο περιλαμβάνει εσφαλμένη επισήμανση κατά την οποία, σε περίπτωση που ο ενδιαφερόμενος σκόπευε να αμφισβητήσει το εν λόγω πόρισμα για την ίδια πάθηση, έπρεπε να υποβάλει νέο ιατρικό πιστοποιητικό, ενώ ο εν λόγω υπάλληλος γνωρίζει την ύπαρξη της διαδικασίας ιατρικής γνωματεύσεως από ανεξάρτητο ιατρό, διότι είχε ήδη προσφύγει σε αυτή.

(βλ. σκέψη 43)

4.      Στο πλαίσιο αιτήσεως αναιρέσεως, είναι αλυσιτελής και πρέπει να απορριφθεί ο λόγος αναιρέσεως που βάλλει κατά αιτιολογίας αποφάσεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης που δεν συνιστά την αναγκαία βάση της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως.

(βλ. σκέψη 56)

Παραπομπή:

ΔΕΕ, 12 Φεβρουαρίου 2003, C‑399/02 P(R), Marcuccio κατά Επιτροπής, Συλλογή 2003, σ. I‑1417, σκέψη 16 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία