Skarga wniesiona w dniu 11 marca 2010 r. - Conte i in. przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa T-121/10)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Giovanni Conte (Pomezia, Włochy), Casa del Pescatore Soc. coop. rl (Civitanova Marche, Włochy), Guidotti Giovanni & Figli Snc (Termoli, Włochy), Organizzazione di produttori della pesca di Civitanova Marche Soc. coop. rl (Civitanova Marche, Włochy), Consorzio gestione mercato ittico Manfredonia Soc. coop. rl (Cogemim) (Manfredonia, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci P. Cavasola, G. Micucci, V. Cannizzaro)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

Stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia.

Obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej sprawie wszyscy skarżący są podmiotami gospodarczymi działającymi w sektorze rybołówstwa i podlegają obowiązkom wynikającym z zaskarżonego rozporządzenia.

Na poparcie swoich żądań podnoszą oni następujące zarzuty:

1. Artykuł 9 ust. 2 i 3, art. 10 ust. 1 i 2 zaskarżonego rozporządzenia są nieważne, w zakresie w jakim wprowadzają dla statków rybackich większych niż piętnaście metrów bezwzględny obowiązek posiadania podwójnego systemu monitorowania: monitorowania satelitarnego przewidzianego w art. 9 oraz dodatkowo systemu automatycznej identyfikacji. Są to dwa różne systemy pełniące zasadniczo tę samą funkcję. Obowiązek ten nie został odpowiednio uzasadniony. Ponadto narusza to zasadę proporcjonalności z punktu widzenia konieczności i odpowiedniego charakteru stosowanego środka. Poza tym obowiązek wyposażenia się w podwójny system monitorowania powoduje dla skarżących powstanie obciążenia finansowego, które nie jest uzasadnione żadną rozsądną potrzebą.

2. Artykuł 15 i art. 17 zaskarżonego rozporządzenia są nieważne, w zakresie w jakim wprowadzają dla statków rybackich o długości wynoszącej co najmniej 12 metrów obowiązek przesyłania określonych informacji raz dziennie i za każdym razem przed wejściem do portu lub nawet cztery godziny przed wejściem do portu. Zdaniem skarżących taki obowiązek jest nierozsądny, nieproporcjonalny i niemożliwy do wypełnienia. Zwłaszcza dla statków rybackich wykorzystywanych w połowach na małą skalę, w obszarach połowowych położonych w odległości kilku godzin rejsu od portu, obowiązek taki będzie niemożliwy do wykonania, chyba że statki będą oczekiwały przed wejściem do portu na upływ wymaganego czasu.

3. Systemy nadzoru i inspekcji są nieważne, w zakresie w jakim zaskarżone rozporządzenie wprowadza bezwzględny obowiązek zapewnienia dostępu do pomieszczeń statku oraz do plików i dokumentów elektronicznych, jak również bezwzględny obowiązek poddania się inspekcjom i udzielania odpowiedzi na pytania urzędników działających bez upoważnienia władzy sądowej i nie podlegających kontroli przez organy policji. W ten sposób naruszone są prawa do zachowania poufności, miru domowego i prywatności, a także prawo do obrony w ich różnych przejawach. Taka kontrola nie tylko narusza wymienione wyżej prawa podstawowe, ale poprzez swoją inwazyjność prowadzi do pozbawienia podmiotu gospodarczego prowadzącego działalność w dziedzinie rybołówstwa, prawa do korzystania ze swobody działalności gospodarczej zagwarantowanej w traktatach założycielskich. Szczególna podstawa nieważności dotyczy art. 82, który przyznaje urzędnikom przeprowadzającym inspekcję prawo podjęcia działań zabezpieczających dowody dotyczące ewentualnego naruszenia.

4. Artykuł 73 ust. 8 zaskarżonego rozporządzenia jest nieważny, w zakresie w jakim przepis ten umożliwia państwom członkowskim obciążenie operatorów statków rybackich kosztami związanymi z prowadzeniem nadzoru. W tym względzie skarżący podnoszą, że przepis ten jest w sposób oczywisty nieważny, ponieważ jest sprzeczny z zasadą społecznego podziału kosztów koniecznych dla realizacji interesu publicznego.

5. Artykuł 92 zaskarżonego rozporządzenia jest nieważny, w zakresie w jakim wprowadza system przenoszący odpowiedzialność za ewentualne naruszenia, niezależnie od osoby sprawcy, na właściciela statku rybackiego i jego ewentualnych następców prawnych. Skarżący podnoszą w tym względzie, że jest to sprzeczne z zasadą indywidualizacji odpowiedzialności, z zasadą ochrony własności prywatnej i z zasadą proporcjonalności, ponieważ nie zapewnia w rozsądny sposób uniknięcia obchodzenia systemu sankcji.

6. Artykuł 103 zaskarżonego rozporządzenia jest nieważny, w zakresie w jakim przewiduje, że nieprzestrzeganie przez państwo obowiązków przewidzianych w tym rozporządzeniu może spowodować zawieszenie pomocy finansowej przewidzianej w rozporządzeniach nr 1198/2006¹ i nr 861/2006². Zdaniem skarżących zawieszenie pomocy oznacza przeniesienie odpowiedzialności z państwa na osoby prywatne, które są w tej sytuacji zmuszone ponosić niekorzystne skutki zachowania państwa. Taka forma przeniesienia sankcji narusza zasadę indywidualizacji kary i zasadę proporcjonalności.

7. Nieważne są art. 14 ust. 1, 2, 3, 4, 5, art. 17 ust. 1, art. 58 ust. 1, 2, 3 i 5, art. 59 ust. 2 i 3, art. 60 ust. 4 i 5, art. 62 ust. 1, art. 63 ust. 1, art. 64, art. 65, art. 66 ust. 1 i 3, art. 67 ust. 1 oraz art. 68 zaskarżonego rozporządzenia. W tym względzie skarżący twierdzą, że podstawą omawianego rozporządzenia jest wyłącznie art. 37 traktatu WE, który umożliwia ustanowienie wspólnej polityki w zakresie rybołówstwa, i że środki przewidziane w rozporządzeniu są zgodne z prawem jedynie wówczas, gdy dotyczą polityki w zakresie rybołówstwa ustanowionej na mocy różnych aktów przez instytucje wspólnotowe. Tymczasem wymienione wyżej przepisy nie odnoszą się do sektorów i gatunków objętych wspólną polityką w zakresie rybołówstwa i wobec tego wykraczają poza zakres zastosowania art. 37 TWE.

____________

¹ - Rozporządzenie Rady (WE) nr 1198/2006 z dnia 27 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rybackiego

² - Rozporządzenie Rady (WE) nr 861/2006 z dnia 22 maja 2006 r. ustanawiające wspólnotowe środki finansowe na rzecz wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa oraz w obszarze prawa morza