WYROK SĄDU (czwarta izba w składzie powiększonym)

z dnia 26 stycznia 2022 r.(*)

Konkurencja – Nadużycie pozycji dominującej – Rynek mikroprocesorów – Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 102 TFUE i art. 54 porozumienia EOG – Rabaty lojalnościowe – Bezpodstawne ograniczenia – Kwalifikacja jako praktyki stanowiącej nadużycie – Analiza w świetle kryterium równie skutecznego konkurenta – Ogólna strategia – Jednolite i ciągłe naruszenie

W sprawie T‑286/09 RENV

Intel Corporation, Inc., z siedzibą w Wilmington, Delaware (Stany Zjednoczone), który reprezentowali A. Parr, solicitor, D. Beard, QC, i J. Williams, barrister,

strona skarżąca,

popierany przez

Association for Competitive Technology, Inc., z siedzibą w Waszyngtonie, DC (Stany Zjednoczone), który reprezentowali adwokaci J.-F. Bellis i K. Van Hove,

interwenient,

przeciwko

Komisji Europejskiej, którą reprezentowali T. Christoforou, V. Di Bucci, N. Khan i M. Kellerbauer, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

popieranej przez

Union fédérale des consommateurs – Que choisir (UFC – Que choisir), z siedzibą w Paryżu (Francja), który reprezentowała adwokat E. Nasry,

interwenient,

mającej za przedmiot oparte na art. 263 TFUE żądanie zmierzające, tytułem głównym, do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2009) 3726 wersja ostateczna z dnia 13 maja 2009 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. [102 TFUE] i art. 54 porozumienia EOG (sprawa COMP/C‑3/37.990 – Intel) lub, tytułem ewentualnym, do uchylenia grzywny nałożonej na skarżącą lub do obniżenia jej kwoty,

SĄD (czwarta izba w składzie powiększonym),

w składzie: H. Kanninen, prezes, J. Schwarcz (sprawozdawca), C. Iliopoulos, I. Reine i B. Berke, sędziowie,

sekretarz: E. Artemiou, administratorka,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniach 10–12 marca 2020 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu

1        Spółka Intel Corporation, Inc. (zwana dalej „skarżącą” lub „Intelem”) jest spółką prawa amerykańskiego, która zajmuje się projektowaniem, udoskonalaniem, produkcją i sprzedażą mikroprocesorów (zwanych dalej „CPU”), „chipsetów” (zespołów układów scalonych) i innych komponentów półprzewodnikowych, jak również rozwiązań dla platform w zakresie przetwarzania danych i urządzeń komunikacyjnych.

2        Pod koniec 2008 r. Intel zatrudniał około 94 100 osób w skali całego świata. W 2007 r. przychody netto Intela wyniosły 38 mld 334 mln USD (dolarów amerykańskich), a jego zysk netto – 6 mld 976 mln USD. W 2008 r. przychody netto Intela wyniosły 37 mld 586 mln USD, a jego zysk netto – 5 mld 292 mln USD.

 Postępowanie administracyjne

3        W dniu 18 października 2000 r. spółka Advanced Micro Devices, Inc. (zwana dalej „AMD”) złożyła do Komisji Wspólnot Europejskich formalną skargę na podstawie art. 3 rozporządzenia Rady nr 17 z dnia 6 lutego 1962 r., pierwszego rozporządzenia wprowadzającego w życie art. [101] i [102 TFUE] (Dz.U. 1962, 13, s. 204), którą uzupełniła, prezentując nowe fakty i zarzuty, w ramach skargi uzupełniającej z dnia 26 listopada 2003 r.

4        W maju 2004 r. Komisja podjęła szereg czynności wyjaśniających dotyczących pewnych informacji zawartych w skardze uzupełniającej AMD. W lipcu 2005 r. w ramach tego dochodzenia, przy wsparciu kilku krajowych organów ochrony konkurencji, Komisja przeprowadziła na podstawie art. 20 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101] i [102 TFUE] (Dz.U. 2003, L 1, s. 1) kontrole w czterech obiektach Intela, mianowicie w Niemczech, w Hiszpanii, we Włoszech i w Zjednoczonym Królestwie, oraz w obiektach kilku klientów Intela, mianowicie w Niemczech, w Hiszpanii, we Francji, we Włoszech i w Zjednoczonym Królestwie.

5        W dniu 17 lipca 2006 r. AMD złożyło do Bundeskartellamt (federalnego urzędu ochrony konkurencji, Niemcy) skargę, w której wskazało, że Intel w szczególności wprowadził praktyki handlowe skutkujące wykluczeniem z rynku, działając wspólnie z Media-Saturn-Holding GmbH (zwanym dalej „MSH”), europejskim dystrybutorem urządzeń elektronicznych i największym europejskim dystrybutorem komputerów stacjonarnych. Federalny urząd ochrony konkurencji przesłał Komisji informacje w tej sprawie zgodnie z art. 12 rozporządzenia nr 1/2003.

6        W dniu 23 sierpnia 2006 r. Komisja odbyła spotkanie z D1, [poufne](1), klientem Intela. Komisja nie załączyła do akt sprawy orientacyjnego wykazu tematów tego spotkania i nie sporządziła z niego protokołu. Członek zespołu Komisji prowadzącego sprawę sporządził notatkę dotyczącą tego spotkania, którą Komisja uznała za wewnętrzną. W dniu 19 grudnia 2008 r. Komisja przekazała skarżącej jawną wersję tej notatki.

7        W dniu 26 lipca 2007 r. Komisja doręczyła skarżącej pismo w sprawie przedstawienia zarzutów (zwane dalej „pismem w sprawie przedstawienia zarzutów z 2007 r.”) dotyczące jej zachowania wobec pięciu głównych producentów sprzętu informatycznego (Original Equipment Manufacturer, zwanych dalej „OEM-ami”), a mianowicie spółek Dell, Hewlett-Packard Company (HP), Acer Inc., NEC Corp. oraz International Business Machines Corp. (IBM). Intel udzielił odpowiedzi na nie w dniu 7 stycznia 2008 r., a w dniach 11 i 12 marca 2008 r. odbyło się przesłuchanie. Intel miał dostęp do akt sprawy trzykrotnie, mianowicie w dniu 31 lipca 2007 r., w dniu 23 lipca 2008 r. i w dniu 19 grudnia 2008 r.

8        Komisja podjęła szereg czynności dochodzeniowych dotyczących zarzutów AMD, w tym w lutym 2008 r. przeprowadziła kontrole w obiektach kilku sprzedawców detalicznych sprzętu komputerowego oraz w obiektach Intela. Ponadto Komisja skierowała do kilku głównych OEM-ów szereg pisemnych żądań udzielenia informacji, działając na podstawie art. 18 rozporządzenia nr 1/2003.

9        W dniu 17 lipca 2008 r. Komisja doręczyła skarżącej uzupełniające pismo w sprawie przedstawienia zarzutów dotyczące jej zachowania wobec MSH. Owo pismo w sprawie przedstawienia zarzutów (zwane dalej „uzupełniającym pismem w sprawie przedstawienia zarzutów z 2008 r.”) odnosiło się również do zachowania Intela wobec spółki Lenovo Group Ltd (zwanej dalej „Lenovo”) i zawierało nowe dowody w sprawie zachowania Intela wobec niektórych OEM-ów objętych pismem w sprawie przedstawienia zarzutów z 2007 r., które to dowody Komisja uzyskała po jego ogłoszeniu.

10      Komisja wyznaczyła początkowo Intelowi termin ośmiu tygodni na przedstawienie odpowiedzi na uzupełniające pismo w sprawie przedstawienia zarzutów z 2008 r. W dniu 15 września 2008 r. funkcjonariusz ds. przesłuchań przedłużył ten termin do dnia 17 października 2008 r.

11      Intel nie odpowiedział na uzupełniające pismo w sprawie przedstawienia zarzutów z 2008 r. w wyznaczonym terminie. W dniu 10 października 2008 r. złożył natomiast do Sądu skargę, zarejestrowaną pod sygnaturą T‑457/08, wnosząc, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności dwóch decyzji Komisji dotyczących ustalenia terminu na udzielenie odpowiedzi na uzupełniające pismo w sprawie przedstawienia zarzutów z 2008 r. oraz odmowy uzyskania przez Komisję kilku rodzajów dokumentów pochodzących między innymi z akt sprawy w postępowaniu z powództwa prywatnego między Intelem i AMD w stanie Delaware w Stanach Zjednoczonych, a po drugie, o przedłużenie terminu na złożenie odpowiedzi na uzupełniające pismo w sprawie przedstawienia zarzutów z 2008 r. do 30 dni, licząc od dnia, w którym Intel uzyska dostęp do stosownych dokumentów.

12      Ponadto Intel złożył wniosek w przedmiocie środków tymczasowych, zarejestrowany pod sygnaturą T‑457/08 R, mający na celu zawieszenie postępowania Komisji do czasu wydania orzeczenia co do istoty sprawy, jak również zawieszenie biegu terminu wyznaczonego na udzielenie odpowiedzi na uzupełniające pismo w sprawie przedstawienia zarzutów z 2008 r., a tytułem ewentualnym – przyznanie mu terminu 30 dni od dnia wydania wspomnianego orzeczenia na ustosunkowanie się do uzupełniającego pisma w sprawie przedstawienia zarzutów z 2008 r.

13      W dniu 19 grudnia 2008 r. Komisja wysłała do Intela pismo, zwracając w nim uwagę na szereg dowodów, które zamierzała wykorzystać w ewentualnej decyzji końcowej (zwane dalej „pismem w sprawie faktów”). Intel nie odpowiedział na to pismo w terminie ustalonym na dzień 23 stycznia 2009 r.

14      W dniu 27 stycznia 2009 r. prezes Sądu oddalił wniosek w przedmiocie środków tymczasowych postanowieniem z dnia 27 stycznia 2009 r., Intel/Komisja (T‑457/08 R, niepublikowanym, EU:T:2009:18). W następstwie tego postanowienia Intel zaproponował w dniu 29 stycznia 2009 r., że przedstawi odpowiedź na uzupełniające pismo w sprawie przedstawienia zarzutów z 2008 r. i na pismo w sprawie faktów w ciągu 30 dni od dnia wydania postanowienia prezesa Sądu.

15      W piśmie z dnia 2 lutego 2009 r. Komisja poinformowała Intela, że jej służby postanowiły nie przyznawać Intelowi przedłużenia terminu przewidzianego na udzielenie odpowiedzi na uzupełniające pismo w sprawie przedstawienia zarzutów z 2008 r. lub na pismo w sprawie faktów. W piśmie tym wskazano również, że służby Komisji są jednak skłonne rozważyć ewentualną przydatność pisma doręczonego po terminie, o ile Intel przedstawi swe uwagi do dnia 5 lutego 2009 r. Wreszcie Komisja uznała, że nie jest zobowiązana do uwzględnienia wniosku o przesłuchanie złożonego po upływie terminu i że jej służby stoją na stanowisku, iż prawidłowy przebieg postępowania administracyjnego nie wymaga przeprowadzenia przesłuchania.

16      W dniu 3 lutego 2009 r. Intel wycofał skargę w postępowaniu głównym w sprawie T‑457/08 i sprawa ta została wykreślona z rejestru postanowieniem prezesa piątej izby Sądu z dnia 24 marca 2009 r.

17      W dniu 5 lutego 2009 r. Intel złożył pismo zawierające uwagi dotyczące uzupełniającego pisma w sprawie przedstawienia zarzutów z 2008 r., a także pisma w sprawie faktów, które nazwał „odpowiedzią na uzupełniające pismo w sprawie przedstawienia zarzutów [z 2008 r.]” i „odpowiedzią na [pismo w sprawie faktów]”.

18      W dniu 10 lutego 2009 r. Intel zwrócił się do funkcjonariusza ds. przesłuchań z pisemnym wnioskiem o przeprowadzenie przesłuchania w przedmiocie uzupełniającego pisma w sprawie przedstawienia zarzutów z 2008 r. Funkcjonariusz ds. przesłuchań oddalił ten wniosek pismem z dnia 17 lutego 2009 r.

19      W dniu 13 maja 2009 r. Komisja przyjęła decyzję C(2009) 3726 wersja ostateczna dotyczącą postępowania na podstawie art. [102 TFUE] i art. 54 porozumienia EOG (sprawa COMP/C‑3/37.990 – Intel) (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”), której streszczenie znajduje się w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, C 227, s. 13).

 Zaskarżona decyzja

20      Zgodnie z zaskarżoną decyzją Intel dopuścił się jednolitego i ciągłego naruszenia art. 102 TFUE i art. 54 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG) w okresie od października 2002 r. do grudnia 2007 r., wdrażając strategię mającą na celu wykluczenie konkurenta, to jest AMD, z rynku mikroprocesorów o architekturze x86 (zwanych dalej „CPU x86”).

 Rynek właściwy

21      Produktami, których dotyczy zaskarżona decyzja, są CPU. Są one podstawowymi komponentami każdego komputera zarówno pod względem ogólnej wydajności systemu, jak i jego całkowitego kosztu. Często określa się je mianem „mózgu” komputera. Proces produkcyjny CPU wymaga zatem zastosowania kosztownych i zaawansowanych technologicznie urządzeń.

22      CPU stosowane w komputerach można podzielić na dwie kategorie, mianowicie na CPU x86 i CPU oparte na innej architekturze. Architektura x86 jest standardem opracowanym przez Intela do stosowania w jego CPU. Umożliwia ona działanie systemów operacyjnych Windows i Linux. Windows jest zasadniczo związany z zestawem instrukcji odpowiadających architekturze x86. Przed 2000 r. na rynku działało kilku producentów CPU x86. Większość z nich wycofała się jednak z niego. W zaskarżonej decyzji Komisja wskazała, że od tego czasu Intel i AMD są w praktyce jedynymi przedsiębiorstwami produkującymi jeszcze CPU x86.

23      W toku dochodzenia Komisja doszła do wniosku, że właściwy rynek produktowy ogranicza się do rynku CPU x86. Zaskarżona decyzja nie rozstrzyga kwestii, czy istnieje jednolity rynek CPU x86 dla wszystkich komputerów, czy też należy wyróżnić trzy odrębne rynki CPU x86, mianowicie dla komputerów stacjonarnych, dla komputerów przenośnych i dla serwerów. Zgodnie z zaskarżoną decyzją, zważywszy na udziały rynkowe Intela w odniesieniu do każdego segmentu, wnioski dotyczące pozycji dominującej pozostają bez zmian.

24      Rynek geograficzny został zdefiniowany jako ogólnoświatowy.

 Pozycja dominująca

25      W zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, że w dziesięcioletnim okresie, który został przez nią zbadany (lata 1997–2007), Intel nieustannie posiadał udział w rynku wynoszący około 70% lub więcej. Ponadto, stosownie do zaskarżonej decyzji, istnieją znaczne bariery wejścia na rynek CPU x86 i ekspansji na tym rynku. Wynikają one z kosztów utopionych związanych z pracami badawczo-rozwojowymi, własnością intelektualną i zakładami produkcyjnymi, które są niezbędne do wytwarzania CPU x86. W konsekwencji wszyscy konkurenci Intela, z wyjątkiem AMD, wycofali się z rynku lub posiadają jedynie nieznaczny udział w rynku.

26      Opierając się na udziale Intela w rynku oraz na istniejących barierach wejścia na omawiany rynek i ekspansji na tym rynku, Komisja stwierdziła w zaskarżonej decyzji, że przynajmniej w okresie, którego dotyczy rzeczona decyzja, czyli od października 2002 r. do grudnia 2007 r., Intel zajmował pozycję dominującą na tym rynku.

 Zachowanie stanowiące nadużycie i grzywna

27      W zaskarżonej decyzji opisano dwa rodzaje zachowania Intela w stosunku do jego partnerów handlowych, mianowicie stosowanie rabatów warunkowych oraz bezpodstawnych ograniczeń.

28      Po pierwsze, zgodnie z zaskarżoną decyzją Intel przyznawał rabaty czterem OEM‑om, mianowicie Dellowi, Lenovo, HP i NEC, pod warunkiem, że będą one kupować u niego całość lub prawie całość potrzebnych im CPU x86. Podobnie Intel dokonywał wypłat na rzecz MSH, pod warunkiem że MSH będzie sprzedawała wyłącznie komputery wyposażone w CPU x86 produkcji Intela.

29      W zaskarżonej decyzji stwierdzono, że rabaty warunkowe przyznawane przez Intela stanowią rabaty lojalnościowe. Co się tyczy warunkowych wypłat dokonywanych przez Intela na rzecz MSH, w zaskarżonej decyzji stwierdzono, że mechanizm ekonomiczny takich wypłat jest równoważny z mechanizmem rabatów warunkowych przyznawanych OEM‑om.

30      Ponadto w zaskarżonej decyzji przeprowadzono również analizę ekonomiczną dotyczącą możliwości wykluczenia z rynku, poprzez zastosowanie rabatów, konkurenta, który byłby równie skuteczny jak Intel (test „as efficient competitor”, zwany dalej „analizą AEC” lub „testem AEC”), chociaż nie miałby pozycji dominującej. Konkretnie rzecz biorąc, przeprowadzona analiza pozwala na ustalenie ceny, za jaką konkurent równie skuteczny jak Intel musiałby sprzedawać swoje CPU OEM‑owi, aby zrekompensować mu utracony rabat Intela. Analizę tego samego rodzaju przeprowadzono w odniesieniu do wypłat Intela na rzecz MSH.

31      Na podstawie zebranych dowodów Komisja doszła do wniosku, że rabaty warunkowe i wypłaty przyznawane przez Intela zapewniały w rezultacie lojalność strategicznych OEM-ów i MSH. Praktyki te miały wzajemnie uzupełniające się skutki w tym znaczeniu, że istotnie zmniejszyły zdolność konkurentów do konkurowania w oparciu o zalety produkowanych przez nich CPU x86. Antykonkurencyjne zachowanie Intela przyczyniło się tym samym do ograniczenia wyboru przysługującego konsumentom oraz do zmniejszenia motywacji do innowacji.

32      Po drugie, co się tyczy bezpodstawnych ograniczeń, Komisja utrzymuje, że Intel przyznał wypłaty trzem OEM‑om, a mianowicie HP, Acerowi i Lenovo, pod warunkiem, że opóźnią one wprowadzenie produktów wyposażonych w CPU x86 produkcji AMD lub zrezygnują z ich wprowadzenia, lub ustanowią ograniczenia w dystrybucji tych produktów. W zaskarżonej decyzji stwierdzono, że owo zachowanie Intela również wyrządziło bezpośrednią szkodę konkurencji i nie stanowi ono przejawu normalnej konkurencji opartej na zaletach produktu.

33      W zaskarżonej decyzji Komisja doszła do wniosku, że każde ze spornych zachowań Intela w stosunku do wyżej wymienionych OEM-ów oraz MSH stanowi nadużycie w rozumieniu art. 102 TFUE, przy czym wszystkie te nadużycia wpisują się również w ramy ogólnej strategii mającej na celu wykluczenie AMD, jedynego znaczącego konkurenta Intela, z rynku CPU x86. Dlatego też te poszczególne nadużycia składają się na jednolite naruszenie w rozumieniu art. 102 TFUE.

34      Na podstawie wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 1/2003 (Dz.U. 2006, C 210, s. 2) Komisja nałożyła na skarżącą grzywnę w wysokości 1,06 mld EUR.

 Sentencja

35      Sentencja zaskarżonej decyzji ma następujące brzmienie [tłumaczenie nieoficjalne, podobnie jak wszystkie cytaty z tej decyzji poniżej]:

„Artykuł 1

Intel […] popełnił jednolite i ciągłe naruszenie art. [102 TFUE] oraz art. 54 porozumienia EOG w okresie od października 2002 r. do grudnia 2007 r., wdrażając strategię mającą na celu wykluczenie konkurentów z rynku CPU x86, na którą składały się następujące elementy:

a)      przyznawanie w okresie od grudnia 2002 r. do grudnia 2005 r. na rzecz Della rabatów, których wysokość była uzależniona od pokrywania przez Della całego swego zapotrzebowania na CPU x86 u Intela;

b)      przyznawanie w okresie od listopada 2002 r. do maja 2005 r. na rzecz HP rabatów, których wysokość była uzależniona od pokrywania przez HP u Intela co najmniej 95% zapotrzebowania HP na CPU x86 przeznaczone do produkowanych przez HP komputerów stacjonarnych dla przedsiębiorstw;

c)      przyznawanie w okresie od października 2002 r. do listopada 2005 r. na rzecz NEC rabatów, których wysokość była uzależniona od pokrywania przez NEC u Intela co najmniej 80% zapotrzebowania NEC na CPU x86 przeznaczone do produkowanych przez NEC komputerów osobistych;

d)      przyznawanie w okresie od stycznia 2007 r. do grudnia 2007 r. na rzecz Lenovo rabatów, których wysokość była uzależniona od pokrywania przez Lenovo u Intela całego zapotrzebowania Lenovo na CPU x86 przeznaczone do produkowanych przez Lenovo komputerów przenośnych;

e)      przyznawanie w okresie od października 2002 r. do grudnia 2007 r. na rzecz [MSH] wypłat, których wysokość była uzależniona od sprzedawania przez [MSH] wyłącznie komputerów wyposażonych w CPU x86 produkcji Intela;

f)      przyznawanie wypłat na rzecz HP w okresie od listopada 2002 r. do maja 2005 r. pod następującymi warunkami: i) HP będzie oferował przeznaczone dla przedsiębiorstw komputery stacjonarne HP wyposażone w CPU x86 produkcji AMD małym i średnim przedsiębiorstwom i klientom z sektorów: administracji państwowej, edukacyjnego i medycznego, a nie dużym przedsiębiorstwom; ii) HP zabroni swoim partnerom dystrybucyjnym przechowywania zapasów komputerów stacjonarnych wyposażonych w CPU x86 produkcji AMD, przeznaczonych dla przedsiębiorstw, w rezultacie czego owe komputery będą dostępne dla klientów wyłącznie na zamówienie od HP (albo bezpośrednio, albo za pośrednictwem partnerów dystrybucyjnych HP pełniących funkcję agentów handlowych); iii) HP opóźni o sześć miesięcy wprowadzenie swojego przeznaczonego dla przedsiębiorstw komputera stacjonarnego wyposażonego w CPU x86 produkcji AMD w regionie [Europy, Bliskiego Wschodu i Afryki];

g)      przyznawanie wypłat na rzecz Acera w okresie od września 2003 r. do stycznia 2004 r. pod warunkiem opóźnienia przez Acera wprowadzenia komputera przenośnego wyposażonego w CPU x86 produkcji AMD;

h)      przyznawanie wypłat na rzecz Lenovo w okresie od czerwca 2006 r. do grudnia 2006 r., pod warunkiem że Lenovo opóźni wprowadzenie swych komputerów przenośnych wyposażonych w CPU x86 produkcji AMD i w końcu zrezygnuje z niego.

Artykuł 2

Za naruszenie opisane w art. 1 na Intela […] nakłada się grzywnę w kwocie 1 060 000 000 EUR […].

Artykuł 3

Intel […] niezwłocznie zakończy naruszenie, o którym mowa w art. 1, jeśli jeszcze tego nie uczynił.

Intel […] powstrzyma się od powtarzania działań lub zachowań opisanych w art. 1 oraz od podejmowania wszelkich działań lub zachowań mających taki sam lub podobny przedmiot lub skutek.

[…]”.

 Postępowanie przed Sądem i Trybunałem

36      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 22 lipca 2009 r. skarżąca wniosła skargę o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, w której podniosła dziewięć zarzutów.

37      Pismem zarejestrowanym w sekretariacie Sądu w dniu 14 października 2009 r. AMD wniosło o dopuszczenie go do niniejszego postępowania w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji. Jednakże w dniu 16 listopada 2009 r. AMD poinformowało Sąd o cofnięciu wniosku o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta. W konsekwencji postanowieniem prezesa ósmej izby Sądu z dnia 5 stycznia 2010 r. AMD wykreślono ze sprawy jako składającego wniosek o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

38      Pismem zarejestrowanym w sekretariacie Sądu w dniu 30 października 2009 r. Union fédérale des consommateurs – Que choisir (UFC – Que choisir) (federalne stowarzyszenie konsumentów, zwane dalej „UFC”) wniosło o dopuszczenie go do niniejszego postępowania w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji. Postanowieniem z dnia 7 czerwca 2010 r. prezes ósmej izby Sądu dopuścił tę interwencję. Pismem zarejestrowanym w sekretariacie Sądu w dniu 22 września 2010 r. UFC poinformowało Sąd, że rezygnuje ze złożenia uwag interwenienta, ale że przedstawi uwagi ustne na rozprawie.

39      Pismem zarejestrowanym w sekretariacie Sądu w dniu 2 listopada 2009 r. Association for Competitive Technology, Inc. (stowarzyszenie na rzecz konkurencyjnej technologii, zwane dalej „ACT”) wniosło o dopuszczenie go do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Intela. Postanowieniem z dnia 7 czerwca 2010 r. prezes ósmej izby Sądu dopuścił tę interwencję. ACT złożyło uwagi interwenienta w wyznaczonym terminie, a strony główne przedstawiły swe uwagi w ich przedmiocie.

40      Intel i Komisja wniosły o to, aby pewne poufne informacje zawarte w skardze, odpowiedzi na skargę, replice, duplice oraz ich uwagach w przedmiocie uwag interwenienta nie zostały przekazane interwenientom, UFC i ACT. Przedstawiły one wspólną jawną wersję tych różnych pism procesowych. Przekazanie wspomnianych pism procesowych ograniczono do tej jawnej wersji. Interwenienci nie wnieśli zastrzeżeń w tym względzie.

41      Ponieważ skład izb Sądu zmienił się we wrześniu 2010 r., a sędziego sprawozdawcę wybrano na prezesa siódmej izby, sprawę przydzielono tej izbie.

42      Decyzją z dnia 18 stycznia 2012 r. Sąd, na podstawie art. 14 § 1 oraz art. 51 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem, przekazał sprawę do rozpoznania siódmej izbie w składzie powiększonym.

43      Na rozprawie, która odbyła się w dniach 3–6 lipca 2012 r., wysłuchano wystąpień stron.

44      W wyroku z dnia 12 czerwca 2014 r., Intel/Komisja (T‑286/09, zwanym dalej „wyrokiem początkowym”, EU:T:2014:547), Sąd oddalił skargę w całości.

45      Na poparcie zarzutu pierwszego, odnoszącego się do kwestii horyzontalnych dotyczących ocen prawnych dokonanych przez Komisję, Intel zakwestionował rozkład ciężaru dowodu i wymagany standard dowodowy, kwalifikację prawną rabatów i wypłat dokonywanych w zamian za wyłączne zaopatrywanie się, jak również kwalifikację prawną wypłat określonych przez Komisję jako „bezpodstawne ograniczenia”, których cel polegał na tym, że OEM‑y opóźnią sprzedaż produktów wyposażonych w CPU produkcji AMD, zrezygnują z tej sprzedaży lub ją ograniczą. Intel podniósł w szczególności, że przeprowadzona przez Komisję analiza dowodów nie spełniała wymaganych standardów. Otóż Komisja nie wykazała, że porozumienia rabatowe Intela były uzależnione od tego, czy klienci pokrywali całe lub prawie całe swe zapotrzebowanie na CPU x86 u Intela. Ponadto Komisja zastosowała test AEC w celu ustalenia, czy rabaty Intela mogą ograniczać konkurencję, przy czym popełniła szereg błędów w swojej analizie i ocenie dowodów związanych z zastosowaniem tego testu.

46      Sąd orzekł w istocie w pkt 79 wyroku początkowego, że rabaty przyznane Dellowi, HP, NEC oraz Lenovo były rabatami za wyłączność, ponieważ były związane z warunkiem, że klient będzie zaopatrywał się u Intela albo w zakresie całości swojego zapotrzebowania na CPU x86, albo w zakresie znacznej części swojego zapotrzebowania. Ponadto w pkt 80–89 wyroku początkowego Sąd wyjaśnił, że kwalifikacja takiego rabatu jako nadużycia nie zależy od analizy okoliczności danej sprawy mającej na celu wykazanie jego zdolności do ograniczenia konkurencji.

47      Tytułem uzupełnienia Sąd stwierdził w pkt 172–197 wyroku początkowego, że Komisja wykazała w sposób wystarczający pod względem prawnym na podstawie analizy okoliczności sprawy, że rabaty i wypłaty za wyłączność przyznane odpowiednio na rzecz Della, HP, NEC, Lenovo i MSH były w stanie ograniczyć konkurencję.

48      Jeśli chodzi o zarzut drugi, oparty na tym, że Komisja nie wykazała swojej właściwości terytorialnej do zastosowania art. 101 i 102 TFUE do praktyk wdrożonych względem spółek Acer i Lenovo, Sąd przede wszystkim uznał w pkt 244 wyroku początkowego, że w celu uzasadnienia właściwości Komisji w świetle prawa międzynarodowego publicznego wystarczy wykazać kwalifikowane skutki praktyki lub jej wdrożenie w Unii Europejskiej. Następnie w pkt 296 wyroku początkowego orzekł on, że istotne, przewidywalne i natychmiastowe skutki, jakie zachowanie Intela mogło wywołać w EOG, pozwalają na uzasadnienie kompetencji Komisji. Wreszcie w pkt 314 wyroku początkowego Sąd stwierdził tytułem uzupełnienia, że owa kompetencja Komisji jest uzasadniona również ze względu na wprowadzenie w życie omawianego zachowania na terytorium Unii i EOG.

49      Na poparcie zarzutu trzeciego, dotyczącego zarzucanych Komisji uchybień proceduralnych Intel podniósł w szczególności naruszenie przysługującego mu prawa do obrony z uwagi na brak protokołu ze spotkania z D1, twierdząc, iż pewne elementy odnoszące się do tego spotkania mogłyby zostać wykorzystane jako dowody odciążające. Stwierdził też, że Komisja niesłusznie odmówiła przeprowadzenia drugiego przesłuchania, jak również przekazania pewnych dokumentów pochodzących od AMD, które mogłyby być istotne dla obrony Intela.

50      W pierwszej kolejności Sąd uznał w pkt 618 wyroku początkowego, że odnośne spotkanie nie stanowiło formalnego przesłuchania w rozumieniu art. 19 rozporządzenia nr 1/2003 oraz że Komisja nie była zobowiązana do przeprowadzenia takiego przesłuchania. Wywiódł on na tej podstawie w rzeczonym punkcie, że art. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszącego się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. [101] i [102 TFUE] (Dz.U. 2004, L 123, s. 18) nie ma zastosowania, w związku z czym argument dotyczący naruszenia wymogów ustanowionych w tym przepisie jest bezskuteczny.

51      W drugiej kolejności Sąd orzekł w pkt 621 i 622 wyroku początkowego, że nawet jeśli Komisja naruszyła zasadę dobrej administracji poprzez powstrzymanie się od sporządzenia dokumentu zawierającego krótkie streszczenie tematów poruszonych na tym spotkaniu, jak również nazwiska jego uczestników, to jednak wypełniła tę pierwotną lukę, udostępniając Intelowi jawną wersję notatki wewnętrznej dotyczącej tego spotkania.

52      Jeśli chodzi o zarzut czwarty, dotyczący wskazywanych błędów w ocenie praktyk względem OEM-ów i MSH, Sąd oddalił wszystkie zarzuty szczegółowe podniesione przez Intela w odniesieniu do Della, HP, NEC, Lenovo, Acera i MSH w pkt 665, 894, 1032, 1221, 1371 i 1463 wyroku początkowego.

53      Co się tyczy zarzutu piątego, w ramach którego Intel zakwestionował istnienie ogólnej strategii zmierzającej do uniemożliwienia spółce AMD dostępu do najważniejszych kanałów sprzedaży, Sąd orzekł w pkt 1551 i 1552 wyroku początkowego, że Komisja wykazała w istocie w sposób wystarczający pod względem prawnym próbę zatajania przez Intela antykonkurencyjnego charakteru jego praktyk oraz wdrożenie przez niego ogólnej strategii długoterminowej zmierzającej do uniemożliwienia spółce AMD dostępu do rzeczonych kanałów sprzedaży.

54      Jeśli chodzi o zarzut szósty, zgodnie z którym Komisja błędnie zastosowała wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 1/2003, Sąd w szczególności stwierdził w pkt 1598 wyroku początkowego, że ani zasada pewności prawa, ani zasada ustawowej określoności czynów zabronionych i kar nie stoją na przeszkodzie temu, aby Komisja postanowiła wydać i stosować nowe wytyczne w sprawie ustalania grzywien, nawet po tym, jak naruszenie zostało popełnione. Ponadto Sąd uznał w tym punkcie, że skuteczne stosowanie reguł konkurencji uzasadnia konieczność uwzględnienia przez przedsiębiorstwo ewentualnej zmiany ogólnej polityki konkurencji Komisji w zakresie grzywien zarówno w odniesieniu do metody obliczeniowej, jak i wysokości grzywien.

55      Co się tyczy zarzutu siódmego, opartego na podnoszonym braku naruszenia art. 102 TFUE umyślnie lub wskutek niedbalstwa, Sąd orzekł w istocie w pkt 1602 i 1603 wyroku początkowego, że Intel nie mógł nie wiedzieć, iż jego zachowanie miało antykonkurencyjny charakter oraz że dowody uwzględnione w zaskarżonej decyzji wskazują w sposób wystarczający pod względem prawnym, iż spółka ta wdrożyła ogólną strategię długoterminową zmierzającą do uniemożliwienia spółce AMD dostępu do najważniejszych ze strategicznego punktu widzenia kanałów sprzedaży, a ponadto podejmowała starania w celu zatajenia antykonkurencyjnego charakteru swojego zachowania.

56      Jeśli chodzi o zarzut ósmy, oparty na twierdzeniu, że charakter nałożonej grzywny jest nieproporcjonalny, Sąd stwierdził w pkt 1614–1616 wyroku początkowego, że wcześniejsza praktyka decyzyjna Komisji nie może stanowić ram prawnych dla grzywien w dziedzinie konkurencji i że decyzje, na które powołuje się w tym względzie Intel, nie mają w żadnym razie znaczenia w odniesieniu do przestrzegania zasady równego traktowania. Ponadto – wbrew temu, co podniósł Intel – Sąd przypomniał w pkt 1627 i 1628 wyroku początkowego, że Komisja nie uwzględniła konkretnego wpływu naruszenia na rynek w celu ustalenia jego wagi.

57      Wreszcie, jeśli chodzi o zarzut dziewiąty, który podniesiono na poparcie żądania uchylenia nałożonej na skarżącą grzywny lub obniżenia jej kwoty w ramach wykonywania przez Sąd nieograniczonego prawa orzekania, Sąd orzekł w pkt 1647 wyroku początkowego w szczególności, że żaden z zarzutów szczegółowych i argumentów oraz żadna z okoliczności prawnych i faktycznych przedstawionych przez Intela nie pozwala uznać, iż kwota nałożonej na niego grzywny ma nieproporcjonalny charakter. Sąd stwierdził bowiem w tym punkcie, że owa grzywna jest odpowiednia w świetle okoliczności danej sprawy, i podkreślił, że znajduje się ona zdecydowanie poniżej pułapu 10% określonego w art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003.

58      Pismem złożonym w sekretariacie Trybunału w dniu 26 sierpnia 2014 r. skarżąca wniosła odwołanie od wyroku początkowego.

59      Na poparcie odwołania skarżąca podniosła sześć zarzutów. W ramach zarzutu pierwszego Intel podniósł, że Sąd naruszył prawo, gdyż nie zbadał spornych rabatów w świetle wszystkich istotnych okoliczności. W ramach zarzutu drugiego Intel stwierdził, że Sąd naruszył prawo przy ocenie dotyczącej stwierdzenia naruszenia w latach 2006 i 2007, w szczególności jeśli chodzi o ocenę pokrycia rynku przez sporne rabaty w ciągu tych dwóch lat. W ramach zarzutu trzeciego Intel wskazał na naruszenie prawa przez Sąd w odniesieniu do kwalifikacji prawnej rabatów za wyłączność uzgodnionych przez Intela z HP i Lenovo. W ramach zarzutu czwartego Intel podniósł, że Sąd błędnie stwierdził brak istotnego uchybienia proceduralnego naruszającego prawo tej spółki do obrony przy okazji przeprowadzenia przez Komisję spotkania z D1. W ramach zarzutu piątego Intel wskazał na błędne zastosowanie przez Sąd kryteriów dotyczących kompetencji Komisji odnośnie do porozumień zawartych przez Intela z Lenovo w latach 2006 i 2007. Wreszcie w ramach zarzutu szóstego Intel wniósł do Trybunału o uchylenie nałożonej na niego grzywny lub o znaczne obniżenie jej kwoty na podstawie zasady proporcjonalności i zasady niedziałania wstecz wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 1/2003.

60      Komisja wniosła o oddalenie odwołania. ACT wniosło natomiast o uwzględnienie odwołania w całości.

61      Wyrokiem z dnia 6 września 2017 r., Intel/Komisja (C‑413/14 P, zwanym dalej „wyrokiem wydanym w postępowaniu odwoławczym”, EU:C:2017:632), który sprostowano, Trybunał uchylił wyrok początkowy i przekazał sprawę Sądowi do ponownego rozpoznania.

 Postępowanie i żądania stron po przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania

62      Sprawę przydzielono czwartej izbie Sądu w składzie powiększonym.

63      W dniach 14, 15 i 16 listopada 2017 r. odpowiednio ACT, skarżąca i Komisja przedstawiły na podstawie art. 217 § 1 regulaminu postępowania uwagi na piśmie w przedmiocie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania (zwane dalej „uwagami głównymi”).

64      Skarżąca i Komisja wniosły o to, aby pewne poufne informacje zawarte w ich uwagach głównych nie zostały przekazane interwenientom. Przedstawiły one jawną wersję tych różnych pism procesowych. Przekazanie wspomnianych pism procesowych ograniczono do tej jawnej wersji. Interwenienci nie wnieśli zastrzeżeń w tym względzie.

65      W dniu 20 lutego 2018 r. ACT i w dniu 5 marca 2018 r. – skarżąca oraz Komisja złożyły uzupełniające uwagi na piśmie zgodnie z art. 217 § 3 regulaminu postępowania (zwane dalej „uwagami uzupełniającymi”).

66      Skarżąca i Komisja wniosły o to, aby pewne poufne informacje zawarte w ich uwagach uzupełniających nie zostały przekazane interwenientom. Przedstawiły one wspólną jawną wersję tych różnych pism procesowych. Przekazanie wspomnianych pism procesowych ograniczono do tej jawnej wersji. Interwenienci nie wnieśli zastrzeżeń w tym względzie.

67      W swoich uwagach skarżąca, popierana przez ACT, wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości lub w części;

–        tytułem żądania ewentualnego, uchylenie nałożonej grzywny lub znaczne obniżenie jej kwoty;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.

68      W swoich uwagach Komisja wnosi w istocie do Sądu o oddalenie skargi.

69      Pismami z dni 7, 15 i 28 października 2019 r. skarżąca i Komisja zrezygnowały częściowo z poufności na potrzeby rozprawy i decyzji kończącej postępowanie, pod warunkiem że żaden poufny dokument nie zostanie przekazany interwenientom. Wskazały one w istocie, że na posiedzeniu jawnym będzie można omówić wszystkie dane zawarte w aktach sprawy z dwoma jednak wyjątkami, a mianowicie Sąd powstrzyma się od ujawnienia szczegółowych informacji na serwerze [poufne], a nazwiska osób fizycznych wymienionych w pismach nie zostaną upublicznione.

70      Pismem z dnia 27 stycznia 2020 r. ACT wniosło o zezwolenie mu na udział w części rozprawy, która miała się odbyć przy drzwiach zamkniętych ze względu na poufność danych objętych dyskusją zgodnie z decyzją Sądu z dnia 10 grudnia 2019 r.

71      Pismem z dnia 6 marca 2020 r. UFC poinformowało Sąd, że rezygnuje z udziału w rozprawie przewidzianej w dniach 10–12 marca 2020 r. (zwanej dalej „rozprawą w 2020 r.”).

72      Na rozprawie w 2020 r. prezes czwartej izby w składzie powiększonym odniósł się do złożonego przez ACT pisma z dnia 27 stycznia 2020 r., w którym stowarzyszenie to wniosło o umożliwienie mu uczestnictwa w rozprawie, która miała się odbyć pierwotnie przy drzwiach zamkniętych. Prezes czwartej izby w składzie powiększonym postanowił dołączyć to pismo do akt sprawy. Zważywszy jednak, że rozprawa w 2020 r. odbyła się w całości na posiedzeniu jawnym, wskazał on, że nie ma potrzeby udzielania odpowiedzi na wniosek ACT. Ponadto potwierdził, że nazwisk osób fizycznych nie ujawni się na posiedzeniu jawnym ani w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

73      Po śmierci sędziego B. Berke’a w dniu 1 sierpnia 2021 r. trzej sędziowie, których podpisy widnieją na niniejszym wyroku, kontynuowali naradę zgodnie z art. 22 i art. 24 § 1 regulaminu postępowania.

 Co do prawa

 W przedmiocie argumentów stron dotyczących przedmiotu sporu po przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania

74      Na wstępie należy zauważyć, że w uwagach na piśmie złożonych na podstawie art. 217 §§ 1 i 3 regulaminu postępowania skarżąca wycofała zarzuty skargi oparte na kompetencji Komisji i uchybieniach proceduralnych, w związku z czym nie stanowią już one przedmiotu sporu po przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania.

75      Strony nie zgadzają się co do zakresu sporu po przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania w odniesieniu do pozostałych zarzutów skargi.

76      Skarżąca, popierana przez ACT, podnosi w istocie, że z uwagi na uchylenie w całości wyroku początkowego Sąd powinien wydać nowy wyrok, dokonując ponownego badania wszystkich zarzutów i argumentów podniesionych w jej skardze innych niż te, które wycofała, z uwzględnieniem ram prawnych nakreślonych przez Trybunał w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym. Dodaje ona, po pierwsze, że wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym zawiera istotne wyjaśnienie ram, w jakich należy rozważyć dowody faktyczne i ekonomiczne, a po drugie, że okoliczność, iż uwzględniono zarzut pierwszy odwołania, siłą rzeczy ma wpływ na ocenę tych dowodów i sformułowań użytych w zaskarżonej decyzji.

77      Komisja twierdzi natomiast w istocie, że poczynione w wyroku początkowym ustalenia są ostateczne, jeżeli nie są one związane z naruszeniem prawa stwierdzonym przez Trybunał w jego wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym. Jej zdaniem jest tak w szczególności wówczas, gdy ustalenia Sądu nie zostały zaskarżone w ramach odwołania lub gdy Trybunał oddalił zarzuty podważające ustalenia zawarte w wyroku początkowym. Dodaje ona, po pierwsze, że z pkt 147 i 149 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym wynika, iż Sąd jest zobowiązany zbadać w ramach sprawy przekazanej do ponownego rozpoznania jedynie zdolność rabatów do ograniczenia konkurencji, a po drugie, że z pkt 109, 137 i 138 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym jasno wynika, iż punktem wyjścia tego badania jest niezakwestionowane ustalenie faktyczne, zgodnie z którym sporne rabaty stanowią rabaty lojalnościowe. Pomocniczo Komisja twierdzi ponadto, że gdyby Sąd postanowił zbadać ponownie wszystkie zarzuty i argumenty podniesione przez skarżącą w jej skardze, nie ma żadnego powodu, aby Sąd doszedł do wniosków innych niż wnioski sformułowane w jego wyroku początkowym w kwestiach, których nie podniesiono w ramach odwołania.

78      W niniejszej sprawie, po pierwsze, nasuwa się zatem pytanie, czy w ramach przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sąd rozpatruje ponownie wszystkie zarzuty i argumenty podniesione przez skarżącą w jej skardze, czy też – jak twierdzi w istocie Komisja – można uznać, że ustalenia zawarte w wyroku początkowym korzystają z powagi rzeczy osądzonej.

79      Jak skarżąca słusznie podniosła na rozprawie w 2020 r., odpowiedź na to pytanie zależy od brzmienia sentencji wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym.

80      Należy bowiem przypomnieć, że w przypadku uchylenia orzeczenia przez Trybunał i przekazania sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania Sąd, na podstawie art. 215 regulaminu postępowania, jest związany wyrokiem Trybunału i jest zobowiązany orzec ponownie w przedmiocie wszystkich zarzutów nieważności podniesionych przez stronę skarżącą, z wyjątkiem tych elementów sentencji, których Trybunał nie uchylił, a także rozważań stanowiących niezbędną podstawę owych elementów, które zyskały powagę rzeczy osądzonej (wyrok z dnia 14 września 2011 r., Marcuccio/Komisja, T‑236/02, EU:T:2011:465 pkt 83).

81      W tym względzie należy zauważyć, że w pkt 1 sentencji wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym Trybunał uchyla w całości wyrok początkowy, ponieważ ów punkt stanowi, że wyrok ten „zostaje uchylony”.

82      Wynika z tego, jak utrzymują skarżąca i ACT, że w niniejszej sprawie Sąd powinien orzec ponownie w przedmiocie wszystkich zarzutów i argumentów podniesionych przez strony w pierwszej instancji, z wyjątkiem wymienionych w pkt 74 powyżej zarzutów i argumentów opartych na kompetencji Komisji i uchybieniach proceduralnych, które skarżąca wyraźnie wycofała.

83      Po drugie, zgodnie z art. 61 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, jeśli odwołanie jest zasadne i sprawa zostaje skierowana do ponownego rozpoznania przez Sąd, jest on związany orzeczeniem Trybunału co do kwestii prawnych. W związku z tym, jak podniosła Komisja i jak w istocie podkreśliło ACT na rozprawie w 2020 r., co do zasady nic nie stoi na przeszkodzie temu, aby sąd, któremu przekazano sprawę do ponownego rozpoznania, dokonał takiej samej oceny jak sąd pierwszej instancji w odniesieniu do zarzutów i argumentów, których nie zbadano w uzasadnieniu wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym. W takim bowiem przypadku nie ma „kwestii prawnych” rozstrzygniętych „w orzeczeniu Trybunału” w rozumieniu art. 61 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, które wiązałoby sąd, któremu przekazano sprawę do ponownego rozpoznania (wyrok z dnia 14 września 2011 r., Marcuccio/Komisja, T‑236/02, EU:T:2011:465, pkt 86).

84      W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że jedynym błędem uzasadniającym uchylenie wyroku początkowego jest fakt, iż Sąd „niesłusznie powstrzymał się w ramach swojego badania potencjału spornych rabatów w zakresie ograniczenia konkurencji od uwzględnienia argumentacji spółki Intel mającej na celu ujawnienie błędów popełnionych przez Komisję w ramach testu AEC” (wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym, pkt 147).

85      Z powyższego wynika, że na podstawie orzecznictwa przytoczonego w pkt 80 i 83 powyżej w ramach sprawy przekazanej mu do ponownego rozpoznania Sąd jest zobowiązany zbadać zdolność spornych rabatów do ograniczenia konkurencji w świetle, po pierwsze, zawartych w pkt 133 i 141 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym wyjaśnień dotyczących zasad ustanowionych w wyroku z dnia 13 lutego 1979 r., Hoffmann-La Roche/Komisja (85/76, EU:C:1979:36), a po drugie, przedstawionych przez strony uwag głównych i uzupełniających w przedmiocie wniosków, jakie należy wyciągnąć z tych wyjaśnień. W związku z tym, o ile Sąd jest zobowiązany zbadać argumenty Intela zmierzające do wykazania, że Komisja popełniła błędy w analizie AEC, o tyle w pozostałym zakresie może on w ramach prowadzonego przez siebie badania powtórzyć jako własne wszystkie ustalenia, których nie zakwestionowano w ramach odwołania, a w każdym razie ustalenia dotyczące „kwestii prawnych” nierozstrzygniętych w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym.

86      Odnosi się to w szczególności do ustaleń dotyczących kwalifikacji prawnej praktyk zwanych bezpodstawnymi ograniczeniami w pkt 3, zatytułowanym „W przedmiocie kwalifikacji prawnej praktyk określanych jako »bezpodstawne ograniczenia«”, pkt A, zatytułowanego „Kwestie horyzontalne dotyczące oceny prawnej dokonanej przez Komisję”, tytułu II „W przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji” wyroku początkowego (pkt 198–220 tego wyroku), a także do ustaleń dotyczących bezpodstawnych ograniczeń oraz istnienia rabatów za wyłączność w pkt D, zatytułowanym „Błędy w ocenie dotyczącej praktyk stosowanych wobec poszczególnych OEM i MSH”, rzeczonego tytułu II wyroku początkowego (pkt 437–1522 tego wyroku).

87      Jeśli chodzi o ustalenia dotyczące bezpodstawnych ograniczeń, Intel i ACT podnoszą w uwagach głównych, że z wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym wynika, iż Komisja powinna była zbadać w zaskarżonej decyzji, czy bezpodstawne ograniczenia mogły wywołać zarzucane skarżącej skutki w postaci wykluczenia, na podstawie elementów wymienionych w pkt 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym i w oparciu o test AEC. ACT dodaje, że bezpodstawne ograniczenia stanowią ostatecznie formę rabatów lub wypłat za wyłączność i że zasada pewności prawa wymaga, aby nie rozróżniać tych dwóch praktyk cenowych.

88      Na wstępie należy podkreślić, że z motywów 1641 i nast. zaskarżonej decyzji wynika, iż dokonano rozróżnienia pomiędzy działaniami Intela wobec Acera, HP i Lenovo, które zakwalifikowano jako bezpodstawne ograniczenia, a innymi działaniami Intela, które objęto testem AEC przeprowadzonym w zaskarżonej decyzji. W tym względzie należy stwierdzić, że rozróżnienie to wynika z faktu, iż bezpodstawne ograniczenia opierają się na dwóch filarach, z których drugi odróżnia je od innych działań Intela, o jakich mowa w zaskarżonej decyzji. Otóż poza tym, że Intel zaproponował rabaty lub wypłaty odnośnym OEM‑om (odpowiednio HP, Acerowi i Lenovo), zażądał od nich, w zamian za rzeczone wypłaty, konkretnych działań, mianowicie zrezygnowania w taki lub inny sposób ze sprzedaży niektórych produktów wyposażonych w CPU produkcji AMD lub ograniczenia tej sprzedaży.

89      Konkretnie, jak Sąd opisał te praktyki w pkt 198 wyroku początkowego, przyznanie wypłat przez Intela podlegało następującym warunkom:

–        po pierwsze, HP powinno oferować przeznaczone dla przedsiębiorstw komputery stacjonarne wyposażone w CPU x86 produkcji AMD małym i średnim przedsiębiorstwom oraz klientom z sektorów: administracji państwowej, edukacyjnego i medycznego, a nie dużym przedsiębiorstwom;

–        po drugie, HP powinno zabronić swoim partnerom dystrybucyjnym przechowywania zapasów komputerów stacjonarnych wyposażonych w CPU x86 produkcji AMD, przeznaczonych dla przedsiębiorstw, w rezultacie czego owe komputery będą dostępne dla klientów wyłącznie na zamówienie od HP albo bezpośrednio, albo za pośrednictwem partnerów dystrybucyjnych HP pełniących funkcję agentów handlowych;

–        po trzecie, Acer, HP i Lenovo powinny opóźnić wprowadzenie komputerów wyposażonych w CPU produkcji AMD lub z niego zrezygnować.

90      Mając powyższe na uwadze, Sąd stwierdza przede wszystkim, że nic w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym nie pozwala uznać, iż Trybunał orzekł, że metoda określona w pkt 138 i nast. wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym powinna mieć zastosowanie również do bezpodstawnych ograniczeń. Podobnie z tego wyroku w żaden sposób nie wynika, by Trybunał wymagał przeprowadzenia testu AEC w odniesieniu do bezpodstawnych ograniczeń, jak twierdziła skarżąca w pierwszej instancji. Chociaż praktyki te zostały wyraźnie rozróżnione zarówno w zaskarżonej decyzji Komisji, jak i w wyroku początkowym Sądu, należy stwierdzić, że Trybunał nie analizuje tych praktyk jako takich w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym, lecz jedynie wymienia je w pkt 11 i 15 tego wyroku w kontekście okoliczności powstania sporu i streszczenia postępowania przed Sądem, bez dokonywania dalszych ocen.

91      Jak słusznie zauważa Komisja, sposób, w jaki Trybunał z jednej strony streścił zarzut pierwszy odwołania, a z drugiej strony uzasadnił swoją ocenę w pkt 137 i nast. swojego wyroku, potwierdza tezę, że Trybunał w żadnym razie nie dokonał oceny rozpatrywanych bezpodstawnych ograniczeń. Z punktów tych wynika bowiem jednoznacznie, że Trybunał dokonał w nich oceny jedynie rabatów lojalnościowych w rozumieniu wyroku z dnia 13 lutego 1979 r., Hoffmann-La Roche/Komisja (85/76, EU:C:1979:36).

92      Jest to tym bardziej oczywiste w świetle pkt 141 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym, w którym wyjaśniono, że „[j]eśli w decyzji stwierdzającej, że system rabatów stanowi nadużycie, Komisja przeprowadzi [analizę AEC], to do Sądu należy zbadanie wszystkich argumentów wnoszącej odwołanie zmierzających do podważenia ustaleń dokonanych przez Komisję, jeśli chodzi o zdolność wykluczającą systemu analizowanych rabatów”. Skoro bowiem Komisja nie przeprowadziła w ogóle analizy AEC w odniesieniu do bezpodstawnych ograniczeń, a Sąd zaaprobował w istocie to podejście w pkt 198–220 wyroku początkowego, nie ulega wątpliwości, że Trybunał miał na myśli „test prawny” stosowany do rabatów i wypłat przyznanych odpowiednio na rzecz OEM-ów i MSH, a nie do bezpodstawnych ograniczeń.

93      Tak więc wbrew temu, co utrzymują Intel i ACT, z wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym nie wynika, że bezpodstawne ograniczenia powinny być poddane – jeśli chodzi o wykazanie, czy mają one charakter nadużycia – tym samym zasadom co sporne rabaty.

94      Następnie, wbrew twierdzeniom ACT, bezpodstawne ograniczenia takie jak te stwierdzone przez Komisję charakteryzują się tym, że chodzi o praktyki oparte na dwóch filarach, z których drugi odróżnia je od innych działań Intela, o których mowa w zaskarżonej decyzji, jak wskazano w pkt 88 powyżej. W związku z tym zasada pewności prawa nie stoi na przeszkodzie temu, by rabaty warunkowe i bezpodstawne ograniczenia poddawano różnym testom prawnym ze względu na to, że właściwe organy i sądy nie mogą stosować w spójny sposób rozróżnienia między tymi dwoma rodzajami zachowań.

95      Wreszcie Intel i ACT nie przedstawiają w uwagach głównych i uzupełniających żadnego argumentu pozwalającego wykazać, że niektóre okoliczności faktyczne, które zbadano w wyroku początkowym, dotyczące bezpodstawnych ograniczeń powinny zostać ponownie zbadane po przekazaniu sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania.

96      W tych okolicznościach Sąd uważa, że powinien powtórzyć jako własne ustalenia zawarte w pkt 198–220, 799–873, 1043–1144, 1222–1361 i 1371 wyroku początkowego wyłącznie w zakresie, w jakim dotyczą one bezpodstawnych ograniczeń oraz ich bezprawnego w świetle art. 102 TFUE charakteru.

97      Jeśli chodzi o zawarte w pkt D tytułu II wyroku początkowego oceny dotyczące zakwalifikowania spornych rabatów jako „rabatów za wyłączność”, Sąd również uważa, że powinien je powtórzyć jako własne. Po pierwsze, nie zbadano ich w uzasadnieniu wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym, a zatem nie można ich uznać za kwestię prawną rozstrzygniętą w orzeczeniu Trybunału w rozumieniu art. 61 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Po drugie, należy stwierdzić, podobnie jak Komisja uczyniła to na rozprawie w 2020 r., że skarżąca nie przedstawiła żadnego argumentu pozwalającego wykazać, iż niektóre okoliczności faktyczne zbadane w wyroku początkowym w celu zakwalifikowania spornych rabatów jako „rabatów za wyłączność” należy ponownie zbadać w szczególności w związku z zawartymi w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym wyjaśnieniami dotyczącymi zasad ustanowionych w wyroku z dnia 13 lutego 1979 r., Hoffmann-La Roche/Komisja (85/76, EU:C:1979:36).

98      W tych okolicznościach Sąd uważa, że powinien powtórzyć jako własne rozważania zawarte w pkt D tytułu II wyroku początkowego, zgodnie z którymi Komisja wykazała w zaskarżonej decyzji, po pierwsze, że skarżąca zasygnalizowała Dellowi, iż od grudnia 2002 r. do grudnia 2005 r. wysokość rabatów przyznanych na podstawie programu zrównania cen z konkurencją (Meet Competition Programme) była uzależniona od warunku wyłączności (wyrok początkowy, pkt 444–584), po drugie, że oba porozumienia zawarte między skarżącą a HP w okresie od listopada 2002 r. do maja 2005 r. (zwane dalej „porozumieniami HPA”) obejmowały rabaty za wyłączność (wyrok początkowy, pkt 673–798), po trzecie, że skarżąca przyznała NEC rabaty za wyłączność między październikiem 2002 r. a listopadem 2005 r. (wyrok początkowy, pkt 900–1018), po czwarte, że skarżąca i Lenovo zawarły protokół ustaleń z 2007 r. (Memorandum of Understanding, zwane dalej „MoU z 2007 r.”), który podlegał niepisanemu warunkowi wyłączności (wyrok początkowy, pkt 1045–1208), a po piąte, że w okresie od października 2002 r. do grudnia 2007 r. skarżąca przyznawała na rzecz MSH wypłaty, których wysokość była uzależniona od sprzedawania przez MSH wyłącznie komputerów wyposażonych w CPU produkcji Intela (wyrok początkowy, pkt 1372–1502).

99      Należy dodać, że rozważania, o których mowa w pkt 98 powyżej, zostają powtórzone z zastrzeżeniem dwóch uściśleń.

100    Przede wszystkim te z rozważań omówionych w pkt 98 powyżej, zgodnie z którymi Komisja nie była zobowiązana do dokładnego określenia części rabatów stanowiących świadczenie wzajemne za wyłączność (wyrok początkowy, pkt 453, 538, 916 i 1500), mają znaczenie tylko w zakresie, w jakim stanowią one poparcie dla kwalifikacji spornych rabatów jako „rabatów za wyłączność”.

101    Następnie, ponieważ Sąd jest związany rozstrzygniętą przez Trybunał w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym kwestią prawną wskazaną w pkt 84 powyżej, powtarza on jako własne rozważania omówione w pkt 98 powyżej z wyjątkiem rozważań, z których wynika, po pierwsze, że zastosowanie testu AEC nie było konieczne w ramach analizy zdolności spornych rabatów do ograniczenia konkurencji, a po drugie, że zakwalifikowanie spornych rabatów jako rabatów za wyłączność wystarczy, aby uznać je również za nadużycia na podstawie art. 102 TFUE.

102    Mając na względzie powyższe rozważania, w odpowiedzi na argumenty stron należy uznać, że przedmiot sporu dotyczy w istocie analizy Sądu w przedmiocie zdolności spornych rabatów do ograniczenia konkurencji w świetle, po pierwsze, zawartych w pkt 133 i nast. wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym wyjaśnień dotyczących zasad ustanowionych w wyroku z dnia 13 lutego 1979 r., Hoffmann-La Roche/Komisja (85/76, EU:C:1979:36), a po drugie, uwag stron w przedmiocie wniosków, jakie należy wyciągnąć z tych wyjaśnień.

 W przedmiocie argumentów Komisji dotyczących dopuszczalności niektórych argumentów zawartych w uwagach głównych skarżącej i ACT

103    Komisja podnosi w swych uwagach uzupełniających, że uwagi główne skarżącej są w znacznej mierze niedopuszczalne lub przynajmniej pozbawione znaczenia. Zdaniem Komisji prawdziwa rola uwag sformułowanych na podstawie art. 217 regulaminu postępowania polega na skomentowaniu skutków, jakie wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym wywrze w kontekście przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Biorąc pod uwagę fakt, że w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym stwierdzono, iż niezbadanie argumentów przedstawionych przez Intela w odniesieniu do testu AEC było błędne, jednakże nie wyciągnięto żadnego wniosku co do zasadności testu AEC zastosowanego w zaskarżonej decyzji, w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym nie ma niczego, co uzasadniałoby poświęcenie przez skarżącą zasadniczej części jej uwag na powtórzenie argumentów dotyczących testu AEC.

104    Komisja podnosi również, że wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym nie stanowi nowej okoliczności uzasadniającej możliwość zmiany lub rozszerzenia przez skarżącą zarzutów sformułowanych w postępowaniu, w którym wydano wyrok początkowy, i twierdzi w związku z tym, że niektóre argumenty zawarte w uwagach głównych skarżącej lub ACT są niedopuszczalne.

105    W tym względzie należy przypomnieć utrwalone orzecznictwo, zgodnie z którym stosownie do art. 76 § 1 lit. d) regulaminu postępowania strona skarżąca ma obowiązek określenia przedmiotu sporu i przedstawienia swoich żądań w piśmie wszczynającym postępowanie (zob. wyrok z dnia 20 maja 2009 r., VIP Car Solutions/Parlament, T‑89/07, EU:T:2009:163, pkt 110 i przytoczone tam orzecznictwo). Ponadto zgodnie z art. 84 § 1 regulaminu postępowania, mającym zastosowanie na podstawie art. 218 tego regulaminu, jeśli tak jak w niniejszej sprawie Trybunał wydał wyrok przekazujący Sądowi sprawę do ponownego rozpoznania, nie można podnosić nowych zarzutów w toku postępowania, chyba że opierają się one na okolicznościach prawnych lub faktycznych ujawnionych dopiero po jego wszczęciu. Chociaż art. 84 § 2 tego regulaminu pozwala w pewnych okolicznościach na podniesienie nowych zarzutów w toku postępowania, to przepisu tego w żadnym wypadku nie można interpretować w ten sposób, że pozwala on stronie skarżącej na wystąpienie do sądu Unii z nowymi żądaniami i tym samym na zmianę przedmiotu sporu lub charakteru skargi (wyroki: z dnia 20 maja 2009 r., VIP Car Solutions/Parlament, T‑89/07, EU:T:2009:163, pkt 110; z dnia 13 czerwca 2012 r., Insula/Komisja, T‑246/09, niepublikowany, EU:T:2012:287, pkt 100, 103).

106    Wynika stąd, że po wydaniu przez Trybunał wyroku przekazującego sprawę do ponownego rozpoznania strony nie mogą, co do zasady, podnosić zarzutów, których nie podniesiono w toku postępowania zakończonego wyrokiem Sądu uchylonym przez Trybunał (wyrok z dnia 1 lipca 2008 r., Chronopost i La Poste/UFEX i in., C‑341/06 P i C‑342/06 P, EU:C:2008:375, pkt 71). Jedynie zarzut, który stanowi rozszerzenie zarzutu podniesionego wcześniej, w sposób bezpośredni lub dorozumiany, w skardze wszczynającej postępowanie i który jest ściśle z nim związany, powinien zostać uznany za dopuszczalny (wyrok z dnia 11 marca 2020 r., Komisja/Gmina Miasto Gdynia i Port Lotniczy Gdynia-Kosakowo, C‑56/18 P, EU:C:2020:192, pkt 66).

107    Należy również przypomnieć, że dopuszczalne są jedynie te argumenty interwenienta, które wpisują się w ramy wyznaczone przez żądania i zarzuty stron głównych (wyrok z dnia 4 lutego 2020 r., Uniwersytet Wrocławski i Polska/REA, C‑515/17 P i C‑561/17 P, EU:C:2020:73, pkt 51).

108    W niniejszym przypadku ramy skargi w sprawie T‑286/09 określono na podstawie złożonego w sekretariacie Sądu pisma, o którym mowa w pkt 36 powyżej.

109    W tym względzie należy zaznaczyć, że w owym piśmie skarżąca podniosła, iż Komisja popełniła w zaskarżonej decyzji szereg „oczywistych błędów” przy stosowaniu testu AEC, a następnie szczegółowo omówiła swoje twierdzenia dotyczące tych błędów w odniesieniu do rabatów i wypłat przyznanych odpowiednio Dellowi, Lenovo, HP, NEC i MSH. W związku z tym art. 84 § 1 regulaminu postępowania nie stoi na przeszkodzie temu, by skarżąca poświęciła zasadniczą część swoich uwag głównych na powtórzenie argumentów skargi dotyczących testu AEC lub nawet na rozszerzenie tych argumentów. Takiej praktyki nie można bowiem utożsamiać z podniesieniem nowych zarzutów w toku postępowania.

110    W tych okolicznościach należy oddalić oparty na art. 217 regulaminu postępowania argument Komisji, zgodnie z którym uwagi główne skarżącej są w znacznej mierze niedopuszczalne lub przynajmniej pozbawione znaczenia.

111    Natomiast Komisja słusznie podnosi, że chociaż zgodnie z art. 61 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej Sąd jest związany wykładnią prawa dokonaną w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym, jednak Sąd jest również związany zarzutami podniesionymi przez skarżącą w skardze, i że odwołanie jako takie nie stanowi nowej okoliczności uzasadniającej zmianę lub rozszerzenie przez Intela zarzutów przeciwko zaskarżonej decyzji. Komisja twierdzi też słusznie, że po przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania ACT nie może podnosić na poparcie skarżącej argumentów, które nie odpowiadałyby zarzutom podniesionym przez nią w skardze.

112    Twierdzenia Komisji, zgodnie z którymi niektóre argumenty sformułowane w uwagach głównych skarżącej lub w uwagach głównych ACT zmieniły lub rozszerzyły zarzuty podniesione w ramach postępowania zakończonego wyrokiem początkowym, zostaną zbadane później w niniejszym wyroku, jeśli okaże się to konieczne do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy (zob. w szczególności pkt 401 i 506 poniżej).

 Co do istoty

 W przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji

113    Skarżąca, popierana przez ACT, podnosi, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji ze względu na to, że, po pierwsze, opiera się ona na błędnej analizie prawnej, po drugie, Komisja nie przeanalizowała w niej i nie uwzględniła należycie kryteriów wymienionych w pkt 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym, a po trzecie, zawiera ona analizę AEC obarczoną licznymi błędami.

114    Komisja podnosi natomiast w istocie, że zaskarżoną decyzję należy utrzymać w mocy w całości, ponieważ, po pierwsze, jest ona zgodna z podejściem przyjętym w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym, po drugie, Komisja uwzględniła w niej wszystkie kryteria, o których mowa w pkt 139 tego wyroku, a po trzecie, analiza AEC nie jest dotknięta żadnym błędem.

115    W niniejszej sprawie, jak wyjaśniono w pkt 102 powyżej, Sąd jest zobowiązany zbadać w świetle wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym zasadność zarzutów i argumentów podniesionych przez skarżącą w celu zanegowania zdolności spornych rabatów do ograniczenia konkurencji. W tym celu należy wpierw przypomnieć metodę określoną przez Trybunał celem zbadania, czy rabaty, takie jak te rozpatrywane w niniejszej sprawie, mogą ograniczać konkurencję, a następnie wyciągnąć na tej podstawie główne wnioski.

I.      W przedmiocie metody określonej przez Trybunał w celu dokonania oceny zdolności systemu rabatowego do ograniczenia konkurencji

116    W pierwszej kolejności w pkt 133–137 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym Trybunał przypomniał charakter i cel art. 102 TFUE. Nawiązując w szczególności do wyroku z dnia 27 marca 2012 r., Post Danmark (C‑209/10, EU:C:2012:172), Trybunał podkreślił w istocie, że konkurencja oparta na jakości może doprowadzić do wykluczenia z rynku mniej skutecznych konkurentów (wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym, pkt 134) i przypomniał jednocześnie, że na przedsiębiorstwach zajmujących pozycję dominującą ciąży szczególna odpowiedzialność za to, by swym zachowaniem nie naruszały skutecznej i niezakłóconej konkurencji (wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym, pkt 135). Poza tym podkreślił on, że nie każda konkurencja cenowa może być uznana za zgodną z prawem (wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym, pkt 136).

117    W drugiej kolejności w pkt 137 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym Trybunał przypomniał swoje utrwalone orzecznictwo wywodzące się z wyroku z dnia 13 lutego 1979 r., Hoffmann-La Roche/Komisja (85/76, EU:C:1979:36) (zwane dalej „orzecznictwem Hoffmann-La Roche”), zgodnie z którym rabaty lojalnościowe stanowią w istocie nadużywanie pozycji dominującej w rozumieniu art. 102 TFUE.

118    W trzeciej kolejności Trybunał orzekł jednak w pkt 138 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym, że orzecznictwo Hoffmann-La Roche należy doprecyzować, w sytuacji gdy przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą „w toku postępowania administracyjnego podnosi dowody na poparcie tego, że jego zachowanie nie miało zdolności do ograniczenia konkurencji, w szczególności – wywołania skutków zarzucanego wykluczenia”.

119    W pkt 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym Trybunał wskazał kryteria, jakie należy wziąć pod uwagę w takim przypadku w celu stwierdzenia naruszenia art. 102 TFUE. Zdaniem Trybunału Komisja jest zobowiązana do zbadania, po pierwsze, wagi pozycji dominującej przedsiębiorstwa na rynku właściwym, po drugie, stopnia pokrycia rynku kwestionowaną praktyką, po trzecie, warunków i zasad przyznawania rozpatrywanych rabatów, a po czwarte, okresu ważności tych rabatów oraz ich wysokości, przy czym ma ona także obowiązek dokonania oceny, po piąte, istnienia ewentualnej strategii mającej na celu wykluczenie z rynku przynajmniej równie skutecznych konkurentów.

120    W czwartej kolejności w pkt 141 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym Trybunał orzekł, że „jeśli [tak jak w niniejszym przypadku] w decyzji stwierdzającej, że system rabatów stanowi nadużycie, Komisja przeprowadzi [analizę zdolności wykluczającej], to do Sądu należy zbadanie wszystkich argumentów wnoszącej odwołanie zmierzających do podważenia ustaleń dokonanych przez Komisję, jeśli chodzi o zdolność wykluczającą systemu analizowanych rabatów”.

121    W piątej kolejności w pkt 142 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym Trybunał wskazał, że chociaż Komisja podkreśliła w zaskarżonej decyzji, iż „[sporne] rabaty z samej swojej natury miały potencjał do ograniczenia konkurencji w ten sposób, że analiza wszystkich okoliczności sprawy, w szczególności test AEC, nie były konieczne dla stwierdzenia nadużycia pozycji dominującej (zob. w szczególności pkt 925 i 1760 tej decyzji), jednak przeprowadziła [ona] dogłębne badanie tych okoliczności, poświęcając w jej pkt 1002–1576 szczegółowe rozważania na swoją analizę przeprowadzoną w ramach testu AEC, analizę, która doprowadziła ją do wniosku w pkt 1574 i 1575 tejże decyzji, że konkurent równie skuteczny musiałby stosować ceny, które byłyby nierealne, i że stąd praktyka polegająca na analizowanych rabatach mogła mieć skutki w postaci wykluczenia takiego konkurenta”.

122    Z tego powodu Trybunał stwierdził w pkt 143 i 144 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym, że skoro test AEC miał realne znaczenie przy dokonywaniu przez Komisję oceny zdolności praktyki polegającej na stosowaniu spornych rabatów do wywołania skutku w postaci wykluczenia równie skutecznych konkurentów, Sąd był zobowiązany zbadać wszystkie argumenty Intela sformułowane w przedmiocie testu AEC zastosowanego przez Komisję w zaskarżonej decyzji, czego jednak nie uczynił.

II.    W przedmiocie zasad wynikających z wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym

123    W ślad za stronami należy zaznaczyć, że w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym Trybunał doprecyzowuje orzecznictwo Hoffmann-La Roche, z którego można wyciągnąć trzy wnioski.

124    Po pierwsze, z pkt 137 i 138 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym wynika, że wprawdzie system rabatowy wprowadzony przez przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą na rynku może zostać uznany za ograniczenie konkurencji, ponieważ z uwagi na jego charakter można domniemywać jego skutki ograniczające konkurencję, jednak w tym względzie chodzi o zwykłe domniemanie, a nie o naruszenie per se art. 102 TFUE, zwalniające Komisję w każdym razie z obowiązku zbadania jego skutków.

125    Po drugie, Trybunał orzekł, że w przypadku gdy przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą „w toku postępowania administracyjnego podnosi dowody na poparcie tego, że jego zachowanie nie miało zdolności do ograniczenia konkurencji, w szczególności – wywołania skutków zarzucanego [mu] wykluczenia”, Komisja powinna zbadać zdolność wykluczającą systemu rabatowego, stosując pięć kryteriów wymienionych w pkt 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym (zob. pkt 119 powyżej). Zważywszy na brzmienie pkt 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym, Komisja jest co najmniej zobowiązana do zbadania tych pięciu kryteriów w celu dokonania oceny zdolności wykluczającej systemu rabatowego takiego jak system rozpatrywany w niniejszej sprawie.

126    Wreszcie, po trzecie, należy podkreślić, że o ile Trybunał nie orzekł, iż test AEC trzeba koniecznie przeprowadzić w celu zbadania zdolności wykluczającej każdego systemu rabatowego, o tyle z wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym wynika w istocie, że jeśli Komisja przeprowadziła test AEC, jest on jednym z elementów, które powinna ona uwzględnić przy ocenie zdolności systemu rabatowego do ograniczenia konkurencji.

127    To właśnie w świetle tych wniosków i metody określonej przez Trybunał Sąd zbada zarzuty i argumenty podniesione przez skarżącą w celu zakwestionowania zdolności spornych rabatów do ograniczenia konkurencji, zaczynając najpierw od oceny zasadności argumentu skarżącej i ACT, zgodnie z którym zaskarżona decyzja opiera się w istocie na błędnej analizie prawnej, która sama w sobie może prowadzić do stwierdzenia jej nieważności.

III. W przedmiocie zasadności argumentów podniesionych przez skarżącą i ACT

A.      W przedmiocie argumentu, zgodnie z którym zaskarżona decyzja opiera się na błędnej analizie prawnej

128    Po pierwsze, skarżąca i ACT twierdzą, tak samo jak twierdziły w toku postępowania w pierwszej instancji, że Komisja oparła się na analizie prawnej obarczonej istotnym błędem, który miał wpływ na całą zaskarżoną decyzję i powinien sam w sobie prowadzić do stwierdzenia jej nieważności.

129    Zdaniem skarżącej i ACT stwierdzenie naruszenia dokonane w zaskarżonej decyzji może zostać utrzymane w mocy tylko wtedy, gdy można wykazać, że opiera się ono na analizie prawnej odpowiadającej analizie opisanej w pkt 138 i 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym. Ich zdaniem nie ulega jednak wątpliwości, że nie ma to miejsca w niniejszej sprawie. Zamiast bowiem dokonać interpretacji orzecznictwa Hoffmann-La Roche w ten sposób, że stwarza ono zwykłe domniemanie niezgodności z prawem, Komisja poprzestała na stwierdzeniu, iż z uwagi na swą naturę sporne rabaty stanowiły nadużycie, wobec czego nie było konieczne zbadanie ani tym bardziej uwzględnienie ich zdolności do wykluczenia konkurentów w celu stwierdzenia, że miały one charakter nadużycia.

130    Po drugie, ACT dodaje w istocie, że nawet jeśli zaskarżona decyzja zawiera stwierdzenia dotyczące zdolności spornych rabatów do ograniczenia konkurencji, takie dodatkowe stwierdzenia nie stanowią w żadnym razie części analizy prawnej przeprowadzonej w celu wykazania, że owe rabaty stanowiły nadużycie i naruszały art. 102 TFUE. ACT zauważa ponadto, że Komisja uznała, iż kryteria takie jak pokrycie rynku, okres ważności rabatów oraz ich wysokość nie były istotne dla ustalenia istnienia nadużycia, co potwierdza, że nie uwzględniono ich w tym celu. Tymczasem w świetle metody określonej w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym jest to wystarczające, by uznać, że cała analiza przeprowadzona w zaskarżonej decyzji jest dotknięta błędem, co uzasadnia stwierdzenie jej nieważności.

131    Komisja kwestionuje zasadność argumentu, zgodnie z którym zaskarżona decyzja opiera się na błędnej analizie prawnej, która sama w sobie może prowadzić do stwierdzenia nieważności tej decyzji.

132    Na rozprawie w 2020 r., w odpowiedzi na pytanie Sądu, Komisja podkreśliła w istocie, że zaskarżona decyzja opiera się głównie na klasycznej interpretacji orzecznictwa Hoffman-La Roche. Dlatego też w pismach złożonych w pierwszej instancji podniosła, że zaskarżona decyzja nie musi się opierać na teście AEC, ponieważ nie ma to znaczenia. Zwróciła ona jednak uwagę, że w pkt 143 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym Trybunał wskazał, iż test AEC miał realne znaczenie przy dokonywaniu przez Komisję oceny zdolności rozpatrywanej praktyki rabatowej do wywołania skutku w postaci wykluczenia równie skutecznych konkurentów, co jest spójne z motywem 925 zaskarżonej decyzji. Wreszcie Komisja zauważyła w istocie, że chociaż w zaskarżonej decyzji nie oparła się głównie na teście AEC, test ten przeprowadzono w sposób uzupełniający i pozwolił on wykazać, iż sporne rabaty były w stanie prowadzić do antykonkurencyjnego wykluczenia.

133    W tym względzie należy podkreślić na wstępie, że w niniejszej sprawie bezsporne jest, iż w toku postępowania administracyjnego skarżąca stwierdziła, przedstawiając dowody na poparcie tego stwierdzenia, że jej zachowanie nie miało zdolności do ograniczenia konkurencji, a w szczególności do wywołania zarzucanych jej skutków w postaci wykluczenia, w związku z czym – jak wynika z pkt 138 i 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym – Komisja była zobowiązana do zbadania zdolności wykluczającej systemu rabatowego. Ponadto należy stwierdzić, że w szczególności z motywów 920–926, 950, 972, 981, 989, 1000 i 1001 zaskarżonej decyzji, jak również z wyjaśnień przedstawionych przez Komisję w jej pismach w pierwszej instancji i na rozprawie w 2020 r. wynika, iż Komisja uznała, że w świetle zasad wypływających z wyroku z dnia 13 lutego 1979 r., Hoffmann-La Roche/Komisja (85/76, EU:C:1979:36) udowodnienie zdolności wykluczającej spornych rabatów nie było konieczne, aby wykazać naruszenie art. 102 TFUE, ponieważ owe rabaty z samej swej natury mają antykonkurencyjny charakter.

134    W pierwszej kolejności, jeśli chodzi o wspomniane powyżej motywy zaskarżonej decyzji zawarte w części tej decyzji, która dotyczy warunkowego charakteru rabatów i poprzedza analizę AEC, Komisja wskazała w szczególności w motywie 923 zaskarżonej decyzji, że „[w]brew twierdzeniom Intela nie wymaga to […] dowodu na faktyczne wykluczenie” oraz że „[p]onadto naruszenie art. [102 TFUE] może również wynikać z antykonkurencyjnego celu praktyk stosowanych przez przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą”.

135    Poza tym w motywie 925 zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, co następuje:

„O ile powyższe ustalenia, w braku jakiegokolwiek obiektywnego uzasadnienia, wystarczą same w sobie do stwierdzenia naruszenia na podstawie art. [102 TFUE] zgodnie z orzecznictwem, o tyle w sekcjach 4.2.3–4.2.6 Komisja wykaże też, że oprócz spełnienia określonych w orzecznictwie przesłanek omówionych w motywach 920, 921 i 923 rabaty warunkowe, które Intel przyznawał Dellowi, HP, NEC i Lenovo, oraz warunkowe wypłaty dokonywane na rzecz MSH były w stanie lub mogły wywołać skutek w postaci wykluczenia (mogący wyrządzić szkodę konsumentom). Chociaż zgodnie z orzecznictwem nie jest to niezbędne do udowodnienia naruszenia art. [102 TFUE], jednym z możliwych sposobów wykazania, że rabaty i wypłaty Intela były w stanie lub mogły spowodować wykluczenie konkurentów, jest przeprowadzenie analizy w świetle kryterium równie skutecznego konkurenta (sekcja 4.2.3). Opierając się na wynikach tej analizy oraz na dowodach jakościowych i ilościowych (sekcje 4.2.4 i 4.2.5), a także biorąc pod uwagę brak obiektywnego uzasadnienia i wzrostu efektywności (sekcja 4.2.6), Komisja stwierdza, że rabaty warunkowe przyznawane przez Intela Dellowi, HP, NEC i Lenovo, a także warunkowe wypłaty dokonywane przez Intela na rzecz MSH stanowiły na podstawie art. [102 TFUE] praktykę o znamionach nadużycia, która zasługuje na szczególną uwagę Komisji”.

136    W motywie 926 zaskarżonej decyzji, który wprowadza dokonaną przez Komisję analizę charakteru i funkcjonowania rabatów, wskazano w szczególności, że „chociaż nie jest to niezbędne zgodnie z orzecznictwem, o którym mowa w motywach 920, 921 i 923 [tej decyzji], Komisja wykaże, iż systemy rabatów warunkowych uniemożliwiały lub utrudniały każdemu z tych producentów sprzętu informatycznego zaopatrywanie się u AMD w [CPU] x86 [oraz] pokaże, w jaki sposób systemy wypłat warunkowych przyznawanych MSH stanowiły dla MSH zachętę do sprzedaży wyłącznie komputerów stacjonarnych wyposażonych w [CPU] produkcji Intela oraz uniemożliwiały lub utrudniały MSH sprzedaż komputerów stacjonarnych wyposażonych w [CPU] produkcji AMD”.

137    Jeśli chodzi o motywy zaskarżonej decyzji: 950 (dotyczący Della), 972 (dotyczący HP), 981 (dotyczący NEC), 989 (dotyczący Lenovo) i 1000 (dotyczący MSH), zamykające analizę warunkowego charakteru rabatów przyznanych każdemu OEM‑owi lub MSH, Komisja systematycznie uznała w nich przede wszystkim, że należy stwierdzić, iż kwoty rabatów lub wypłat przyznanych tym OEM‑om lub MSH przez Intela były de facto związane z warunkiem, że będą one zaopatrywać się u Intela w zakresie całości swojego zapotrzebowania na CPU x86; następnie, że te rabaty lub wypłaty spełniały określone w orzecznictwie, o którym mowa w motywach 920, 921 i 923 zaskarżonej decyzji, przesłanki uznania ich za nadużycie; i wreszcie, że skutkiem owych rabatów lub wypłat było ograniczenie swobody OEM-ów lub MSH w zakresie wyboru źródła ich zaopatrzenia w CPU x86 oraz uniemożliwienie innym konkurentom dostarczania CPU x86 dla tych OEM-ów lub MSH.

138    Wreszcie w motywie 1001 zaskarżonej decyzji, zamykającym analizę w sekcji 4.2.2, zatytułowanej „Charakter i funkcjonowanie rabatów”, Komisja stwierdziła, co następuje:

„Biorąc pod uwagę dowody przedstawione w sekcjach 4.2.2.2–4.2.2.6 [dotyczących charakteru i funkcjonowania rabatów dla OEM-ów i MSH] oraz orzecznictwo przypomniane w sekcji 4.2.1 [mianowicie orzecznictwo Hoffmann-La Roche], stwierdza się, że wysokość rabatów udzielonych przez Intela na rzecz Della, HP i NEC w okresie od czwartego kwartału 2002 r. do grudnia 2005 r. była de facto związana z warunkiem, że owi klienci będą zaopatrywać się w CPU x86 wyłącznie (Dell) lub w określonych segmentach prawie wyłącznie (HP i NEC) u Intela […]. Omawiane rabaty i wypłaty stanowią rabaty lojalnościowe, które spełniają określone w odnośnym orzecznictwie przesłanki warunkujące uznanie ich za nadużycie (zob. motywy 920, 921 i 923). Ponadto ich skutkiem było ograniczenie swobody wyboru odnośnych producentów sprzętu komputerowego oraz MSH”.

139    W drugiej kolejności, co się tyczy wyjaśnień przedstawionych przez Komisję w jej pismach w pierwszej instancji i na rozprawie w 2020 r., Komisja wskazała, po pierwsze, w pkt 144 odpowiedzi na skargę, co następuje:

„Wbrew twierdzeniom skarżącej […] ze struktury i treści decyzji wynika, że Komisja nie musi koniecznie udowodnić potencjalnych skutków praktyk Intela. W motywach 920–925 wyjaśniono w bardzo jasny sposób rolę analizy AEC w ramach [zaskarżonej] decyzji, nie pozostawiając żadnych wątpliwości co do tego, że analiza w poprzednich motywach wykazuje, w braku obiektywnego uzasadnienia, bezprawny charakter rabatów i wypłat za wyłączność udzielanych przez Intela, zważywszy, że stanowią one rabaty lojalnościowe w rozumieniu [orzecznictwa] Hoffmann-La Roche i realizują antykonkurencyjny cel lub wpisują się w antykonkurencyjną strategię. Z każdego z tych powodów w [zaskarżonej] decyzji (w jej motywie 925) stwierdza się, że nie było konieczne wykazanie potencjalnego skutku wykluczającego udzielanych przez Intela rabatów i wypłat za wyłączność w celu ustalenia, że praktyki te były sprzeczne z art. 102 [TFUE]”.

140    Po drugie, w pkt 145 odpowiedzi na skargę Komisja podkreśliła, że „w zaskarżonej decyzji (w motywie 925) jasno stwierdziła, iż wykazała potencjalne skutki rabatów Intela jedynie w celu udowodnienia, że praktyki te zasługują na [jej] szczególną uwagę”.

141    Po trzecie, w pkt 283 odpowiedzi na skargę Komisja podniosła, że „wbrew twierdzeniom skarżącej nie była [ona] zobowiązana do wykazania, iż rabaty za wyłączność Intela były w stanie wykluczyć równie skutecznego konkurenta” i że „[j]ak wspomniano w motywach 925 i 926 [zaskarżonej] decyzji, [jej] ustalenia […] dotyczące potencjalnego wpływu rabatów za wyłączność Intela na rynek nie stanowiły części analizy prawnej przeprowadzonej w celu wykazania, że mają one charakter nadużycia, lecz były raczej jednym z czynników, które skłoniły [ją] do wniosku, że naruszenie zasługuje na jej szczególną uwagę”.

142    Po czwarte, w pkt 109 dupliki Komisja stwierdziła, że „[j]ak wskazano w [zaskarżonej] decyzji, wysiłki związane z przeprowadzeniem analizy [AEC] nie powinny być uważane za wskazówkę co do tego, że zamierzała [ona] odstąpić od utrwalonego orzecznictwa dotyczącego rabatów lojalnościowych”.

143    Wreszcie, po piąte, co się tyczy stopnia pokrycia rynku, okresu ważności rabatów oraz ich wysokości, Komisja przede wszystkim podkreśliła w pkt 68 dupliki, że „powoływana przez Intela kwestia dotycząca okresu ważności nie ma znaczenia z prawnego punktu widzenia”, ponieważ „[w] decyzji w sprawie Hoffmann-La Roche nie uznano okresu ważności za czynnik istotny dla celów oceny, czy [wskazane] zachowanie ma charakter nadużycia”. Następnie w pkt 166 odpowiedzi na skargę Komisja uznała, że „argument skarżącej, [zgodnie z którym nie uwzględniła ona wielkości rabatów], jest chybiony, [ponieważ] – jak stwierdzono w motywie 1620 [zaskarżonej decyzji] – w decyzji nie kwestionowano wysokości rabatów, ale wyłączność, w zamian za którą zostały one przyznane, jak również antykonkurencyjny cel, któremu służyły”. Wreszcie w pkt 169 i 170 odpowiedzi na skargę Komisja podniosła, że „[g]dyby Intel zamierzał twierdzić, że jego rabaty za wyłączność ograniczały konkurencję tylko w odniesieniu do niektórych rodzajów [CPU] x86, [Komisja] [spodziewałaby się] raczej znaleźć takie twierdzenia w części skargi poświęconej kwocie grzywien”, ponieważ „nic w orzecznictwie dotyczącym rabatów lojalnościowych nie wskazuje na to, by ich bezprawny charakter zależał od tego, czy obejmują one cały rynek, czy też »tylko« jego segment”.

144    Z pkt 134–143 powyżej wynika zatem, że z orzecznictwa Hoffmann-La Roche Komisja wywnioskowała, po pierwsze, że sporne rabaty były ze swej natury antykonkurencyjne, wobec czego nie było potrzeby wykazania ich zdolności wykluczającej w celu ustalenia naruszenia art. 102 TFUE. Po drugie, chociaż zaskarżona decyzja zawiera dodatkową analizę zdolności wykluczającej wspomnianych rabatów, Komisja uznała, że zgodnie z tym orzecznictwem nie była zobowiązana do uwzględnienia owej analizy w celu stwierdzenia, że rabaty te mają charakter nadużycia. Wreszcie, po trzecie, opierając się na tym samym orzecznictwie, Komisja uznała między innymi, że pewne kryteria pozwalające na ustalenie istnienia nadużycia były pozbawione znaczenia.

145    Tymczasem należy stwierdzić, że stanowisko to nie jest zgodne z orzecznictwem Hoffman-La Roche, doprecyzowanym przez Trybunał w pkt 137–139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym. Należy zatem uznać, że skarżąca i ACT słusznie podnoszą, iż Komisja naruszyła prawo w zaskarżonej decyzji, gdy wyszła z założenia, że orzecznictwo Hoffman-La Roche pozwalało jej w istocie poprzestać na twierdzeniu, zgodnie z którym sporne rabaty naruszają art. 102 TFUE, ponieważ z samej swej natury stanowią nadużycie, bez konieczności uwzględnienia zdolności tych rabatów do ograniczenia konkurencji w celu stwierdzenia, że mają charakter nadużycia.

146    Komisja faktycznie uznała w motywie 925 zaskarżonej decyzji, że wykazała również, iż rabaty, które Intel przyznawał OEM‑om, oraz warunkowe wypłaty przyznawane na rzecz MSH były w stanie lub mogły wywołać skutek w postaci wykluczenia, gdy przeprowadziła analizę AEC, przedstawioną w sekcji 4.2.3 zaskarżonej decyzji, oraz gdy uwzględniła dowody jakościowe i ilościowe, omówione w sekcjach 4.2.4 i 4.2.5 tej decyzji. Należy jednak zaznaczyć, że z zaskarżonej decyzji wynika, iż ustalenia poczynione w sekcjach 4.2.3–4.2.5 tej decyzji nie były uważane za konieczne na potrzeby analizy prawnej przeprowadzonej w celu wykazania, że praktyki Intela mają charakter nadużycia.

147    Wynika stąd, że Komisja uznała w zaskarżonej decyzji, iż test AEC nie był konieczny do dokonania oceny, czy praktyki Intela mają charakter nadużycia, i do stwierdzenia, że owe praktyki stanowią nadużycie.

148    W tym względzie należy oddalić podniesiony przez Komisję na rozprawie w 2020 r. argument, zgodnie z którym wniosek ten jest w istocie sprzeczny z faktem, że w pkt 143 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym Trybunał stwierdził, iż test AEC miał realne znaczenie przy dokonywaniu przez Komisję oceny zdolności rozpatrywanej praktyki rabatowej do wywołania skutku w postaci wykluczenia równie skutecznych konkurentów. W świetle pkt 142 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym wspomniany pkt 143 należy bowiem interpretować w ten sposób, że Trybunał wysnuł wniosek o doniosłości testu AEC w kontekście szczegółowych wyjaśnień i licznych motywów zaskarżonej decyzji poświęconych testowi. Natomiast wbrew temu, co sugeruje Komisja, brzmienie pkt 143 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym nie potwierdza tezy, zgodnie z którą Trybunał orzekł w istocie, że test AEC jest jednym z elementów, które Komisja uznała za konieczne do stwierdzenia, iż rabaty mają charakter nadużycia.

149    W świetle całości powyższych rozważań należy uwzględnić argument, zgodnie z którym zaskarżona decyzja narusza prawo. Jak wynika jednak z pkt 143 i 144 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym, test AEC miał realne znaczenie przy dokonywaniu przez Komisję oceny zdolności rozpatrywanej praktyki rabatowej do wywołania skutku w postaci wykluczenia równie skutecznych konkurentów i w tych okolicznościach Sąd jest zobowiązany do zbadania wszystkich argumentów Intela sformułowanych w odniesieniu do tego testu.

B.      W przedmiocie argumentu, zgodnie z którym należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, ponieważ zawiera ona analizę AEC obarczoną licznymi błędami

1.      W przedmiocie zakresu kontroli Sądu

150    System kontroli sądowej decyzji Komisji dotyczących postępowań prowadzonych na podstawie art. 101 i 102 TFUE obejmuje przewidzianą w art. 263 TFUE kontrolę zgodności z prawem aktów wydanych przez instytucje (zob. wyrok z dnia 26 września 2018 r., Infineon Technologies/Komisja, C‑99/17 P, EU:C:2018:773, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo). Zakresem tej kontroli są objęte wszystkie elementy wydanych przez Komisję decyzji dotyczących postępowań prowadzonych na podstawie art. 101 i 102 TFUE, których pogłębioną pod względem prawnym i faktycznym kontrolę zapewnia sąd Unii w świetle podniesionych przez stronę skarżącą zarzutów i przy uwzględnieniu wszystkich istotnych okoliczności przedstawionych przez tę stronę (zob. wyrok z dnia 26 września 2018 r., Infineon Technologies/Komisja, C‑99/17 P, EU:C:2018:773, pkt 48 i przytoczone tam orzecznictwo). Należy jednak przypomnieć, że w ramach kontroli zgodności z prawem, o której mowa w art. 263 TFUE, sądy Unii nie mogą zastąpić uzasadnienia przedstawionego przez autora danego aktu swoim własnym uzasadnieniem (zob. wyrok z dnia 24 stycznia 2013 r., Frucona Košice/Komisja, C‑73/11 P, EU:C:2013:32, pkt 89 i przytoczone tam orzecznictwo).

151    Przed zbadaniem zasadności argumentu skarżącej należy, po pierwsze, przedstawić ogólne rozważania dotyczące testu AEC, a po drugie, przypomnieć zasady dotyczące ciężaru dowodu i wymaganego standardu dowodowego.

2.      Ogólne rozważania dotyczące analizy AEC

152    Punktem wyjścia testu AEC, zdefiniowanego w motywach 1003 i nast. zaskarżonej decyzji i zastosowanego przez Komisję w niniejszej sprawie, jest okoliczność, że Intel był nieodzownym partnerem handlowym, zważywszy w szczególności na charakter jego produktu, wizerunek jego marki i jego profil, oraz że OEM‑y pokrywałyby zawsze u Intela co najmniej część swojego zapotrzebowania na CPU, niezależnie od jakości oferty alternatywnego dostawcy. W konsekwencji klienci byli skłonni i zdolni do przeniesienia swoich zamówień na tego alternatywnego dostawcę jedynie w odniesieniu do części swego zapotrzebowania (zwanej dalej „podważalnym udziałem”). Ów status nieodzownego partnera handlowego pozwalał Intelowi na wykorzystanie niepodważalnego udziału jako dźwigni w celu obniżenia cen w ramach podważalnego udziału rynkowego.

153    Jak wskazał Sąd w pkt 141 wyroku początkowego, przeprowadzony w zaskarżonej decyzji test AEC opiera się na założeniu, że równie skuteczny konkurent, który próbuje zdobyć podważalny udział w zamówieniach, które do tej pory były realizowane przez przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą, musi zaoferować klientowi rekompensatę za rabat za wyłączność, który ów klient utraci, jeśli kupi część mniejszą niż część określona przez warunek wyłączności lub quasi-wyłączności. Test AEC zmierza do ustalenia, czy konkurent równie skuteczny jak przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą, który ponosi te same koszty co owo przedsiębiorstwo, może nadal w tym przypadku pokrywać swoje koszty.

154    Test AEC, który zastosowano w niniejszej sprawie, określa cenę, za jaką konkurent równie skuteczny jak Intel musiałby sprzedawać swoje CPU x86 OEM‑owi, aby zrekompensować mu utratę jakiejkolwiek wypłaty za wyłączność przyznanej przez Intela. Cena ta jest określona w teście AEC jako „rzeczywista cena” lub „RC”.

155    Co do zasady część łącznych rabatów, za którą równie skuteczny konkurent powinien zaoferować rekompensatę, obejmuje jedynie kwotę rabatów, która jest uzależniona od warunku wyłącznego zaopatrywania się, z wyłączeniem rabatów ilościowych (zwana dalej „warunkową częścią” rabatów). Jak wynika w szczególności z motywu 1460 zaskarżonej decyzji, w celu uwzględnienia jedynie warunkowej części wypłaty, test AEC odnosi się w niniejszym przypadku do średniej ceny sprzedaży (average sales price, zwanej dalej „ASP”), czyli ceny katalogowej, po odliczeniu rabatów warunkowych.

156    Im mniejszy jest podważalny udział, a w konsekwencji im mniejsza jest ilość produktów, z którymi alternatywny dostawca może konkurować, tym większe jest prawdopodobieństwo, że wypłata za wyłączność będzie mogła wykluczyć równie skutecznego konkurenta. Jeśli bowiem utrata wypłat przyznawanych klientowi przez Intela ma zostać rozłożona na niewielką ilość produktów oferowanych przez alternatywnego dostawcę w zakresie podważalnego udziału, doprowadzi to do znacznego obniżenia rzeczywistej ceny. Jest zatem bardziej prawdopodobne, że rzeczywista cena będzie niższa od realnej miary kosztów Intela.

157    Rzeczywistą cenę należy porównać z realną miarą kosztów Intela. Realną miarą kosztów Intela przyjętą w zaskarżonej decyzji jest miara średnich kosztów możliwych do uniknięcia (average avoidable cost, zwanych dalej „AAC”).

158    Jak wynika w szczególności z motywu 1006 zaskarżonej decyzji, można uznać, że system wypłat za wyłączność jest w stanie uniemożliwić równie skutecznym konkurentom dostęp do rynku, jeśli rzeczywista cena jest niższa od AAC Intela. W takim przypadku mamy do czynienia z negatywnym wynikiem testu AEC. Jeśli natomiast rzeczywista cena jest wyższa od AAC, równie skuteczny konkurent może pokryć swoje koszty, a zatem być w stanie wejść na rynek. W takim przypadku test AEC prowadzi do pozytywnego wyniku.

159    To właśnie w świetle tych ogólnych rozważań należy zbadać zasadność argumentów skarżącej, zgodnie z którymi analiza AEC jest dotknięta licznymi błędami.

3.      W przedmiocie ciężaru dowodu i wymaganego standardu dowodowego

160    Skarżąca odwołuje się do orzecznictwa sądów Unii i podkreśla w szczególności, że sprawy z zakresu konkurencji mają charakter quasi-karny, co oznacza, że wymagają one wysokiego standardu dowodowego i że znajduje w nich zastosowanie domniemanie niewinności.

161    Jak przypomniano w pkt 62 i nast. wyroku początkowego, zgodnie z art. 2 rozporządzenia nr 1/2003 we wszystkich postępowaniach prowadzonych na podstawie art. 102 TFUE ciężar udowodnienia naruszenia tego artykułu spoczywa na stronie lub organie, które twierdzą, że doszło do naruszenia, czyli w niniejszym przypadku na Komisji. Ponadto, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, jeżeli sąd ma wątpliwości, to należy je rozpatrywać na korzyść przedsiębiorstwa będącego adresatem decyzji stwierdzającej naruszenie. Sąd nie może zatem stwierdzić, że Komisja wykazała istnienie danego naruszenia w sposób wystarczający pod względem prawnym, jeżeli ma on jeszcze co do tego wątpliwości, w szczególności w ramach skargi o stwierdzenie nieważności decyzji nakładającej grzywnę (wyroki: z dnia 8 lipca 2004 r., JFE Engineering/Komisja, T‑67/00, T‑68/00, T‑71/00 i T‑78/00, EU:T:2004:221, pkt 177; z dnia 12 lipca 2011 r., Hitachi i in./Komisja, T‑112/07, EU:T:2011:342, pkt 58).

162    W tej ostatniej sytuacji należy bowiem uwzględnić zasadę domniemania niewinności, która stanowi ogólną zasadę prawa Unii i która jest obecnie przewidziana w art. 48 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zob. wyrok z dnia 22 listopada 2012 r., E.ON Energie/Komisja, C‑89/11 P, EU:C:2012:738, pkt 72 i przytoczone tam orzecznictwo). Z orzecznictwa Trybunału wynika też, że zasada domniemania niewinności obowiązuje w postępowaniach dotyczących naruszenia reguł konkurencji wiążących przedsiębiorstwa, które to postępowania mogą zakończyć się nałożeniem grzywien lub okresowych kar pieniężnych (zob. wyrok z dnia 22 listopada 2012 r., E.ON Energie/Komisja, C‑89/11 P, EU:C:2012:738, pkt 73 i przytoczone tam orzecznictwo).

163    Chociaż Komisja jest zobowiązana do przedstawienia precyzyjnych i wewnętrznie spójnych dowodów na poparcie silnego przekonania, że popełniono naruszenie, należy podkreślić, iż nie każdy z dowodów dostarczonych przez Komisję musi koniecznie odpowiadać tym kryteriom w odniesieniu do każdego elementu naruszenia. Wystarczy, żeby łańcuch poszlak przywołanych przez tę instytucję, rozpatrywany jako całość, odpowiadał temu wymogowi, jak wynika z orzecznictwa dotyczącego stosowania art. 101 TFUE (zob. wyrok z dnia 26 stycznia 2017 r., Komisja/Keramag Keramische Werke i in., C‑613/13 P, EU:C:2017:49, pkt 52 i przytoczone tam orzecznictwo). Zasada ta obowiązuje również w sprawach dotyczących stosowania art. 102 TFUE (wyrok z dnia 1 lipca 2010 r., AstraZeneca/Komisja, T‑321/05, EU:T:2010:266, pkt 477).

164    Co się tyczy mocy dowodowej uwzględnionych przez Komisję dowodów, należy dokonać rozróżnienia między dwiema sytuacjami.

165    Po pierwsze, jeżeli Komisja stwierdza naruszenie reguł konkurencji na podstawie założenia, że ustalonych okoliczności faktycznych nie da się wytłumaczyć inaczej niż zachowaniem niezgodnym z regułami konkurencji, sąd Unii będzie musiał stwierdzić nieważność danej decyzji, gdy zainteresowane przedsiębiorstwa przedstawią argumenty, które stawiają w odmiennym świetle fakty wykazane przez Komisję i które pozwalają tym samym na inne przekonywające wyjaśnienie faktów, na podstawie których Komisja stwierdziła istnienie naruszenia. W takim przypadku nie można bowiem uznać, że Komisja przedstawiła dowód zaistnienia naruszenia prawa konkurencji (zob. podobnie wyroki: z dnia 28 marca 1984 r., Compagnie royale asturienne des mines i Rheinzink/Komisja, 29/83 i 30/83, EU:C:1984:130, pkt 16; z dnia 31 marca 1993 r., Ahlström Osakeyhtiö i in./Komisja, C‑89/85, C‑104/85, C‑114/85, C‑116/85, C‑117/85 i od C‑125/85 do C‑129/85, EU:C:1993:120, pkt 126, 127).

166    Po drugie, w sytuacji gdy Komisja opiera się na dowodach, które co do zasady są wystarczające do wykazania istnienia naruszenia, zainteresowane przedsiębiorstwo nie może poprzestać na wskazaniu możliwości zaistnienia okoliczności, która mogłaby mieć wpływ na moc dowodową rzeczonych dowodów, aby to na Komisji spoczął ciężar udowodnienia, że okoliczność ta nie mogła mieć wpływu na ich moc dowodową. Wprost przeciwnie, z wyjątkiem sytuacji, gdy zainteresowane przedsiębiorstwo zostaje pozbawione możliwości dostarczenia takiego dowodu w wyniku zachowania samej Komisji, to właśnie zainteresowane przedsiębiorstwo powinno wykazać w sposób wystarczający pod względem prawnym z jednej strony zaistnienie okoliczności, na którą się ono powołuje, a z drugiej strony, że okoliczność ta podważa moc dowodową dowodów, na których oparła się Komisja (zob. podobnie wyrok z dnia 15 grudnia 2010 r., E.ON Energie/Komisja, T‑141/08, EU:T:2010:516, pkt 56 i przytoczone tam orzecznictwo).

4.      W przedmiocie zasadności argumentów, zgodnie z którymi zaskarżona decyzja jest obarczona licznymi błędami w zakresie testu AEC

167    Skarżąca podnosi w istocie, że przeprowadzona w odniesieniu do wszystkich OEM-ów i MSH analiza AEC zawiera liczne błędy, w szczególności jeśli chodzi o podważalny udział, warunkową część rabatów i AAC. Przedstawia ona ogólne argumenty, które następnie doprecyzowuje w stosunku do każdego OEM-a i MSH, przy czym czyni to w odniesieniu do każdego z trzech wyżej wymienionych elementów.

a)      Ogólne argumenty w przedmiocie wskazywanych błędów dotyczących testu AEC zastosowanego wobec Della

168    Jeśli chodzi o test AEC przeprowadzony w odniesieniu do rabatów przyznanych Dellowi, Intel podnosi w istocie, że Komisja popełnia błędy przy ocenie każdego z trzech kluczowych elementów testu AEC, mianowicie podważalnego udziału, warunkowej części rabatów i kosztów. Zdaniem Intela w większości przypadków korekta tylko jednego z tych błędów wystarczyłaby do wykazania, że Intel spełnia kryterium testu AEC, nawet jeśli pozostałe błędy nie zostaną poprawione. Intel podnosi, że Komisja wybiera dane ze sprzecznych ze sobą źródeł w celu przechylenia wyników badania na jego niekorzyść i że wykorzystuje dokumenty w sposób wybiórczy i wewnętrznie niespójny. Świadczy o tym w szczególności porównanie wyników analizy przeprowadzonej przez Komisję w ramach testu AEC z okolicznościami faktycznymi, jakie rzeczywiście miały miejsce, gdy Dell zaczął zaopatrywać się u AMD w 2006 r.

169    Ponadto Intel twierdzi, że Komisja przyznaje w zaskarżonej decyzji, iż rabaty spełniały kryteria testu AEC w ciągu czterech pierwszych rozpatrywanych kwartałów (od grudnia 2002 r. do października 2003 r.). Pomimo to w motywie 1281 zaskarżonej decyzji Komisja doszła w niewytłumaczalny sposób do wniosku, że rabaty przyznane przez Intela „od grudnia 2002 r. do grudnia 2005 r.” „mogły wywrzeć – a nawet prawdopodobnie wywarły – antykonkurencyjny skutek w postaci wykluczenia z rynku”. Zdaniem skarżącej Komisja nie stara się nawet w zaskarżonej decyzji wyjaśnić ani uzasadnić tej wewnętrznej niespójności w swym rozumowaniu.

170    Komisja utrzymuje w istocie, że z zaskarżonej decyzji wynika, iż przyznane Dellowi rabaty za wyłączność mogły spowodować wykluczenie równie skutecznego konkurenta. Nie wskazuje ona w szczególności, że rabaty przyznane Dellowi przez Intela spełniały kryteria analizy AEC w okresie od grudnia 2002 r. do października 2003 r. Zdaniem Komisji obliczenia Intela opierały się wyłącznie na optymistycznych założeniach, które były dla niego korzystne. Komisja utrzymuje, że Intel nie przedstawił dokumentów z tego okresu na poparcie swoich twierdzeń dotyczących podważalnego udziału. Jeśli chodzi o zdarzenia, które miały miejsce po tym, jak Dell ogłosił, że od maja 2006 r. zacznie zaopatrywać się u AMD w odniesieniu do części swojego zapotrzebowania, Komisja podnosi, że owe zdarzenia potwierdzają ustalenia, zgodnie z którymi rabaty przyznane Dellowi przez Intela mogły mieć skutek w postaci wykluczenia konkurenta równie skutecznego jak Intel. Twierdzi ona również, że celem analizy AEC nie jest zapewnienie prognoz co do rzeczywistego rozwoju rynku, lecz określenie stopnia zachęty ekonomicznej stworzonej przez systemy rabatowe w teoretycznej sytuacji.

1)      W przedmiocie oceny podważalnego udziału

171    W zaskarżonej decyzji w ramach analizy AEC dotyczącej rabatów przyznanych Dellowi przez Intela Komisja przyjęła podważalny udział w wysokości 7,1%. Zdaniem Komisji wartość ta wynika z arkusza kalkulacyjnego ze stycznia 2004 r. (zwanego dalej „arkuszem kalkulacyjnym z 2004 r.”), który Dell dostarczył jej w toku postępowania administracyjnego.  W motywach 1202–1208 zaskarżonej decyzji Komisja podkreśliła, że arkusz kalkulacyjny z 2004 r. zawiera między innymi szczegółową analizę czasowego wymiaru przeniesienia zamówień do AMD, podczas gdy wcześniejsze prezentacje, mianowicie prezentacja z dnia 26 lutego 2003 r., zatytułowana „AMD Update – Dimension LOB”, oraz prezentacja z dnia 17 marca 2003 r., zatytułowana „AMD update”, jej nie zawierały, w związku z czym Komisja je pominęła.

172    W motywach 1209–1212 zaskarżonej decyzji Komisja wskazała, że arkusz kalkulacyjny z 2004 r. stanowi dokument wewnętrzny Della zawierający hipotezy, zgodnie z którymi stosunki między Dellem i AMD mogły ulec zmianie wraz ze wzrostem obecności AMD w różnych badanych obszarach działalności, przy czym ów arkusz kalkulacyjny należy odczytywać w związku ze skierowanym przez Della do Komisji pismem przewodnim z dnia 18 kwietnia 2007 r., do którego odniesiono się w przypisie 1542 do motywu 1209 zaskarżonej decyzji.

173    W motywach 1210–1213 zaskarżonej decyzji Komisja podkreśliła, że w czasie opracowywania arkusza kalkulacyjnego z 2004 r. Dell rozważał zmianę dostawcy CPU x86 w odniesieniu do niektórych segmentów wytwarzanych produktów. Zgodnie z zaskarżoną decyzją, biorąc pod uwagę szacunkową ilość całkowitą w każdym z tych segmentów, można obliczyć, że całkowity udział AMD w ciągu rozpatrywanych czterech lat, a mianowicie w latach podatkowych 2005–2008, wyniósłby 7,1% w pierwszym roku oraz 17,3%, 22,5% i 24,2% w ciągu następnych trzech lat. Komisja stwierdza, że stosowne było zatem posłużenie się podważalnym udziałem w wysokości 7,1% do celów analizy testu AEC.

174    W motywach 1214–1254 zaskarżonej decyzji Komisja oddaliła szereg podniesionych przez Intela argumentów w przedmiocie podważalnego udziału dotyczących, po pierwsze, określenia daty rozpoczęcia obliczeń w arkuszu kalkulacyjnym z 2004 r., po drugie, prezentacji wewnętrznej Della zatytułowanej „MAID status review” z dnia 17 lutego 2004 r. (zwanej dalej „prezentacją Della z dnia 17 lutego 2004 r.”), po trzecie, wewnętrznych szacunków Intela, po czwarte, rzeczywistego przeniesienia do AMD przez Della zamówień w zakresie części jego zapotrzebowania w 2006 r. oraz, po piąte, zeznań członków kierownictwa Della w prywatnym sporze sądowym między AMD a Intelem w stanie Delaware.

175    W motywach 1255–1259 zaskarżonej decyzji Komisja dokonała porównania koniecznego udziału z podważalnym udziałem. Komisja przyjęła w istocie wartość 7,1% wskazaną w motywie 1213 zaskarżonej decyzji jako wartość procentową mającą zastosowanie do podważalnego udziału i porównała ją z koniecznym udziałem wynikającym z tabeli nr 22 zawartej w motywie 1194 zaskarżonej decyzji (zwanej dalej „tabelą nr 22”). Uznała ona w ten sposób, że w przypadku dziewięciu z trzynastu kwartałów konieczny udział przekraczał podważalny udział. Zauważyła ona, że wniosku tego nie podważa wykorzystanie dokonanego przez Intela obliczenia dotyczącego proporcji między AAC i ASP, nawet jeśli AAC był niedoszacowany.

176    Komisja przypomniała następnie w motywie 1257 zaskarżonej decyzji, że wartość 7,1% przypisaną podważalnemu udziałowi ustalono na podstawie wewnętrznych szacunków Della przeprowadzonych w styczniu 2004 r., to znaczy w kontekście przewidywanej zmiany dostawcy, która mogła nastąpić najwcześniej w pierwszym kwartale roku podatkowego 2005 Della, podczas gdy odpowiedni konieczny udział wynosił 7,9%. W motywie 1258 zaskarżonej decyzji Komisja wskazała również powody, dla których przed pierwszym kwartałem roku podatkowego 2005 podważalny udział mógł być niższy niż 7,1%. Uznała ona zatem, że różnica między koniecznym udziałem a podważalnym udziałem w pierwszych kwartałach rozpatrywanego okresu mogła być niższa od wartości, która na pierwszy rzut oka wynika z danych zawartych w tabeli nr 22.

177    W motywach 1260–1265 zaskarżonej decyzji Komisja powołuje się na szereg czynników wzmacniających, które gdyby zostały ujęte w analizie, wzmocniłyby zgodnie z zaskarżoną decyzją szacowaną zdolność wykluczającą rabatów. Stosownie do zaskarżonej decyzji tymi czynnikami są w istocie, po pierwsze, okoliczność, że Dell wyraźnie uznał, iż wszelka utrata rabatów od Intela wiązałaby się również ze zwiększeniem rabatów przyznawanych przez Intela na rzecz OEM-ów konkurujących z Dellem, a po drugie, okoliczność, że oszacowanie podważalnego udziału nie uwzględnia faktu, iż Dell kupował też od Intela produkty inne niż mikroprocesory CPU x86, a w szczególności zespoły układów scalonych.

178    Wreszcie w motywach 1266–1280 zaskarżonej decyzji Komisja posłużyła się alternatywną metodą obliczenia podważalnego udziału.

179    Twierdzenia skarżącej dotyczą, po pierwsze, wykorzystania arkusza kalkulacyjnego z 2004 r. i oceny jego treści przez Komisję, a po drugie, niektórych innych dowodów, które jej zdaniem powinny były posłużyć jako podstawa oceny podważalnego udziału.

180    W pierwszej kolejności zdaniem skarżącej Komisja nie mogła oprzeć swojej oceny podważalnego udziału na dokumencie, o którym Intel nie wiedział. Takie podejście stanowi naruszenie zasady pewności prawa. Ponadto ocena podważalnego udziału dokonana na podstawie arkusza kalkulacyjnego z 2004 r. jest błędna, ponieważ owa wartość wynosząca 7,1% opiera się wyłącznie na ośmiu miesiącach sprzedaży CPU x86 produkcji AMD, a wybiórcza i wewnętrznie niespójna analiza arkusza kalkulacyjnego z 2004 r. pozbawia wnioski Komisji wszelkiej wiarygodności. Wreszcie skarżąca twierdzi, że w zaskarżonej decyzji przyznano, iż rabaty Intela na rzecz Della spełniały kryteria testu AEC w ciągu czterech pierwszych rozpatrywanych kwartałów, to znaczy w okresie od grudnia 2002 r. do października 2003 r.

181    Jeśli chodzi o okres uwzględniony w arkuszu kalkulacyjnym z 2004 r., skarżąca odsyła również do pkt 82–86 i 121–131 sprawozdania profesora Shapira z dnia 4 stycznia 2008 r., twierdząc, że gdyby Dell obawiał się działań odwetowych ze strony Intela po rozpoczęciu dostaw przez AMD, nie ujawniłby on swojej decyzji w sprawie przejścia do konkurenta, lecz utrzymałby ją w tajemnicy do ostatniej chwili, po tym jak zawarł z Intelem porozumienie w sprawie warunków i wysokości rabatów w kolejnym kwartale.

182    Zdaniem skarżącej w pkt 82–86 sprawozdania profesora Shapira z dnia 4 stycznia 2008 r. podkreślono znaczenie daty, w której Dell podjął decyzję o zaopatrywaniu się w CPU x86 u AMD, przy czym ową datę powiązano z datą, w której pierwsze dostawy CPU x86 produkcji AMD na rzecz Della rzeczywiście mogły mieć miejsce. Profesor Shapiro oparł się na prezentacji Della z dnia 17 lutego 2004 r., aby wskazać, że te dwie daty mogły dzielić trzy lub cztery miesiące (w szczególności luty 2004 r. w przypadku pierwszej daty i czerwiec 2004 r. w przypadku drugiej). Według profesora Shapira, biorąc również pod uwagę faktyczną datę rozpoczęcia dostaw CPU x86 produkcji AMD (a zatem okoliczność, że arkusz kalkulacyjny z 2004 r. odpowiada jego zdaniem jedynie ośmiu miesiącom pierwszego wskazanego roku), podważalny udział Della wynosił raczej 10,65%.

183    W drugiej kolejności skarżąca podnosi w istocie, że przeprowadzona w zaskarżonej decyzji ocena podważalnego udziału jest błędna z tego względu, że Komisja niesłusznie odrzuciła dostarczone przez członków kierownictwa Della dowody świadczące o tym, iż podważalny udział był znacznie wyższy od udziału przyjętego przez Komisję i wynosił 12,5–17,5%, podobnie jak dowody świadczące o tym, iż Intel sądził, że podważalny udział Della wynosił 15–25%, i wreszcie dowody dotyczące przeniesienia do AMD zamówień Della w 2006 r.

184    Komisja odpowiada w istocie, w pierwszej kolejności, że arkusz kalkulacyjny z 2004 r. jest bardziej wiarygodny przy ocenie podważalnego udziału niż dokumenty przedstawione przez Intela, ponieważ chodzi tu o pochodzący z odnośnego okresu dokument Della zawierający bardzo dokładną i szczegółową analizę ilościową potencjalnego przeniesienia do AMD zamówień Della w zakresie CPU x86.

185    W odpowiedzi na skargę Komisja podnosi, że chociaż analiza dokumentów pochodzących z okresu od maja do lipca 2006 r., a więc z okresu po ogłoszeniu częściowego przeniesienia zamówień Della do AMD, ma jedynie ograniczone znaczenie w porównaniu z testem AEC przeprowadzonym w zaskarżonej decyzji, potwierdza ona, że Intel był w stanie ograniczyć rabaty przyznane Dellowi niezwłocznie po ogłoszeniu częściowego przeniesienia jego zamówień do AMD, czyli cztery miesiące przed rozpoczęciem przez Della sprzedaży produktów wyposażonych w CPU x86 produkcji AMD. Komisja wskazuje ponadto, że wprawdzie prawidłowe jest twierdzenie, zgodnie z którym arkusz kalkulacyjny z 2004 r. dotyczył w pierwszym roku jedynie rozpoczynających się po upływie pierwszych czterech miesięcy 2004 r. planów sprzedaży Della w odniesieniu do produktów wyposażonych w CPU x86 produkcji AMD, Dell spodziewał się jednak utraty 50% rabatów za cały rok 2004, w tym za cztery miesiące przed rozpoczęciem sprzedaży.

186    W pkt 46 uwag głównych Komisja podnosi również, co następuje:

„[W] zaskarżonej decyzji uznaje się, że okres istotny dla analizy AEC rozpoczyna się najpóźniej w momencie, gdy Intel był w stanie zawiesić rabaty przyznane swemu klientowi. Powód tego jest prosty: gdy klienci Intela przeanalizowali korzyści i straty związane z przejściem do AMD, musieli wziąć pod uwagę cały okres, w którym decyzja ta miałaby konsekwencje finansowe”.

187    W drugiej kolejności Komisja uważa, że Intel nie dostarczył żadnego dokumentu pochodzącego z okresu zaistnienia okoliczności faktycznych na poparcie swojego twierdzenia, zgodnie z którym jego zdaniem podważalny udział wynosił od 15% do 25%. Jedynym dokumentem dostarczonym przez Intela jest dokument ad hoc sporządzony przez członka jego kadry kierowniczej na potrzeby postępowania administracyjnego i zawierający informacje, które przynajmniej częściowo pozostają w sprzeczności z dokumentem pochodzącym z okresu wystąpienia okoliczności faktycznych i zredagowanym przez tę samą osobę z kadry kierowniczej Intela. Komisja twierdzi, że z tego powodu zaskarżona decyzja nie zajmuje stanowiska w kwestii, czy ocena podważalnego udziału powinna się opierać na oczekiwaniach przedsiębiorstwa dominującego.

188    Przede wszystkim należy zbadać twierdzenia skarżącej odnoszące się do zasady pewności prawa, a następnie twierdzenia dotyczące arkusza kalkulacyjnego z 2004 r., na którym opiera się w istocie kwestionowane przez skarżącą obliczenie podważalnego udziału.

i)      W przedmiocie argumentów opartych na zasadzie pewności prawa

189    Skarżąca powołuje się na zasadę pewności prawa, aby zarzucić Komisji, że wykazała podważalny udział Della w wysokości 7,1%, opierając się na arkuszu kalkulacyjnym z 2004 r. przekazanym Komisji w załączeniu do pisma przewodniego Della z dnia 18 kwietnia 2007 r., podczas gdy chodzi tu o zawierający poufne informacje dokument wewnętrzny Della, o którym skarżąca nie wiedziała w rozpatrywanym okresie, czyli od grudnia 2002 r. do grudnia 2005 r.

190    W tym względzie należy zaznaczyć, że w wyroku z dnia 14 października 2010 r., Deutsche Telekom/Komisja (C‑280/08 P, EU:C:2010:603, pkt 198–202), Trybunał orzekł, że aby ocenić, czy praktyki cenowe przedsiębiorstwa dominującego mogą wyeliminować konkurenta z naruszeniem art. 102 TFUE, należy przyjąć kryterium oparte na kosztach i strategii samego przedsiębiorstwa dominującego. Ponieważ fakt, iż praktyki cenowe rozpatrywane w rzeczonej sprawie stanowiły naruszenie, wynikał z ich skutku wykluczającego wobec konkurentów przedsiębiorstwa dominującego, Sąd orzekł, nie naruszając przy tym prawa, że Komisja mogła oprzeć swoją analizę kwestii, czy praktyki cenowe przedsiębiorstwa dominującego stanowiły naruszenie, wyłącznie na odniesieniu się do cen i kosztów owego przedsiębiorstwa. Ze względu na to, że takie kryterium pozwala sprawdzić, czy przedsiębiorstwo dominujące samo byłoby w stanie oferować abonentom swoje usługi detaliczne bez ponoszenia strat, gdyby wcześniej musiało zapłacić swoje własne hurtowe ceny usług pośrednich dostępu do pętli lokalnej, należało ustalić, czy praktyki cenowe tego przedsiębiorstwa powodowały w stosunku do konkurentów skutek wykluczający poprzez zaniżanie ich marży. Trybunał orzekł, że takie podejście jest uzasadnione, tym bardziej że – jak wskazał w istocie Sąd w pkt 192 wyroku z dnia 10 kwietnia 2008 r., Deutsche Telekom/Komisja (T‑271/03, EU:T:2008:101) – jest ono zgodne również z ogólną zasadą pewności prawa, ponieważ wzięcie pod uwagę kosztów przedsiębiorstwa dominującego umożliwia temu ostatniemu, w ramach szczególnej odpowiedzialności spoczywającej na nim na mocy art. 102 TFUE, dokonanie oceny zgodności z prawem jego własnych zachowań, zważywszy, że chociaż przedsiębiorstwo dominujące zna swoje własne koszty i ceny, to co do zasady nie zna ono kosztów i cen swoich konkurentów.

191    Orzecznictwo to zostało doprecyzowane w wyroku z dnia 17 lutego 2011 r., TeliaSonera Sverige (C‑52/09, EU:C:2011:83, pkt 41–46). W pkt 45 i 46 tego wyroku Trybunał orzekł, że nie można wykluczyć, iż koszty i ceny konkurentów mogą mieć istotne znaczenie przy badaniu danej praktyki cenowej. Zdaniem Trybunału taka sytuacja może zachodzić między innymi w przypadku, kiedy z przyczyn obiektywnych nie można dokładnie określić struktury kosztów przedsiębiorstwa dominującego lub kiedy usługi świadczone na rzecz konkurentów polegają na zwykłej eksploatacji infrastruktury, której koszty produkcji zostały już zamortyzowane, wobec czego dostęp do takiej infrastruktury nie wiąże się dla przedsiębiorstwa dominującego z kosztami porównywalnymi z ekonomicznego punktu widzenia do kosztów, jakie muszą ponosić jego konkurenci, aby uzyskać do niej dostęp, albo kiedy wymagają tego szczególne warunki konkurencji na rynku, na przykład ze względu na okoliczność, że poziom kosztów przedsiębiorstwa dominującego wynika właśnie z intensywności konkurencji, której ono podlega. W konsekwencji przy dokonywaniu oceny, czy praktyka cenowa prowadząca do zaniżania marży ma charakter nadużycia, co do zasady i przede wszystkim powinny zostać wzięte pod uwagę ceny i koszty odnośnego przedsiębiorstwa dominującego występujące na rynku usług detalicznych. Jedynie w przypadku, kiedy ze względu na okoliczności nie jest możliwe odwołanie się do tych cen i kosztów, należy zbadać ceny i koszty konkurentów występujące na tym samym rynku (zob. podobnie wyrok z dnia 13 grudnia 2018 r., Deutsche Telekom/Komisja, T‑827/14, EU:T:2018:930, pkt 165).

192    Nawet przy założeniu, że orzecznictwo to, wypracowane w sprawach dotyczących praktyk polegających na stosowaniu drapieżnych cen lub zaniżaniu marży, można przenieść na grunt niniejszego sporu w celu określenia podważalnego udziału w ramach testu AEC zastosowanego do praktyk w zakresie rabatów cenowych, argumenty Intela nie zasługują na uwzględnienie.

193    Z orzecznictwa przytoczonego w pkt 191 powyżej wynika bowiem, że od zasady, zgodnie z którą należy oprzeć się przede wszystkim na danych znanych przedsiębiorstwu dominującemu w celu zbadania, czy dane zachowanie stanowi nadużycie, istnieje wyjątek, gdy w świetle okoliczności nie można oprzeć się na tych danych, wobec czego należy oprzeć się na danych znanych innym podmiotom gospodarczym.

194    W niniejszej sprawie Intel wskazuje, że jego zdaniem w rozpatrywanym okresie podważalny udział Della wynosił od 15% do 25% i „że dokumenty Della pochodzące z okresu zaistnienia okoliczności faktycznych są zgodne z tym szacunkiem potwierdzonym” w oświadczeniu I1, ówczesnego kierownika Intela ds. relacji z Dellem, z dnia 21 grudnia 2007 r. (zwanym dalej „oświadczeniem I1 z dnia 21 grudnia 2007 r.”).

195    W tym względzie należy zauważyć, że oświadczenie I1 z dnia 21 grudnia 2007 r. zostało złożone przez przedstawiciela skarżącej i ma ono na celu umniejszenie jej odpowiedzialności za stwierdzone naruszenie. Oświadczenie to ma zatem niewielką wartość dowodową, a przynajmniej mniejszą niż wartość dowodowa dokumentów przedstawionych w ramach postępowania administracyjnego lub przed Sądem (zob. podobnie wyrok z dnia 8 lipca 2008 r., Lafarge/Komisja, T‑54/03, niepublikowany, EU:T:2008:255, pkt 379).

196    Co się tyczy „dokumentów Della pochodzących z okresu zaistnienia okoliczności faktycznych”, na które powołuje się skarżąca, obejmują one wewnętrzny dokument Della, mianowicie wiadomość elektroniczną D1 z dnia 10 listopada 2005 r. (zwaną dalej „wiadomością elektroniczną D1 z dnia 10 listopada 2005 r.”), która jawi się jako dokument obciążający przedstawiony w dniu 18 lutego 2009 r., przy czym Intel nie twierdzi, że wiedział o nim w rozpatrywanym okresie, jak również oświadczenia D3 złożone w dniu 11 lutego 2009 r. w ramach prywatnego sporu sądowego między Intelem a AMD w stanie Delaware, które pochodzą zatem z okresu późniejszego niż rozpatrywany okres.

197    Z powyższego wynika, że skarżąca – na poparcie swoich twierdzeń, zgodnie z którymi znała niektóre szacunki podważalnego udziału Della, do których mogła się odnieść w celu dokonania oceny zgodności z prawem swych praktyk w rozpatrywanym okresie – powołuje się na jeden istotny element, jakim jest oświadczenie jednego z jej członków kadry kierowniczej mające na celu umniejszenie odpowiedzialności tej spółki za stwierdzone naruszenie.

198    Jak słusznie podnosi Komisja, skarżąca nie przedstawiła przed Sądem żadnego dokumentu dotyczącego oszacowania podważalnego udziału Della, o którym wiedziałaby ona w rozpatrywanym okresie. Na poparcie treści oświadczenia, o którym mowa w pkt 197 powyżej, skarżąca opiera się bowiem na dokumentach wewnętrznych Della lub na oświadczeniach członka kadry kierowniczej Della, podczas gdy nie zostało wykazane, że wiedziała o nich w rozpatrywanym okresie.

199    Wynika z tego, że gdyby – jak twierdzi Intel – w niniejszej sprawie należało zastosować zasadę pewności prawa, Komisja miałaby obowiązek oprzeć się wyłącznie na złożonym przez przedstawiciela skarżącej oświadczeniu mającym na celu umniejszenie jej odpowiedzialności za stwierdzone naruszenie w celu określenia podważalnego udziału Della, bez możliwości oparcia się na dokumentach wewnętrznych Della, których część jest zresztą a priori istotna dla skarżącej, ponieważ ona sama powołuje się na nie w celu poparcia zasadności tego oświadczenia.

200    W związku z tym należy orzec, że w okolicznościach niniejszej sprawy Komisja nie była zobowiązana do oparcia się wyłącznie na dowodach dotyczących danych znanych Intelowi w rozpatrywanym okresie i mogła ona uwzględnić inne dowody dotyczące danych znanych innym podmiotom gospodarczym, mianowicie dokumenty wewnętrzne Della, chyba że przyjmie się, iż wystarczyłoby, aby przedstawiciel przedsiębiorstwa dominującego złożył pewne oświadczenia odciążające dla celów postępowania administracyjnego, żeby przedsiębiorstwo to uniknęło wszelkiej odpowiedzialności.

201    W związku z tym należy oddalić argumenty skarżącej oparte na zasadzie pewności prawa, w ramach których skarżąca zarzuca Komisji, że oparła się na arkuszu kalkulacyjnym z 2004 r., o którym skarżąca nie wiedziała w rozpatrywanym okresie, a nie na pochodzących z rozpatrywanego okresu szacunkach skarżącej dotyczących podważalnego udziału.

ii)    W przedmiocie oszacowania podważalnego udziału na poziomie 7,1%

202    Skarżąca podnosi, że Komisja popełniła błąd, gdy oparła się wyłącznie na arkuszu kalkulacyjnym z 2004 r. w celu oszacowania podważalnego udziału Della na poziomie 7,1% i odrzuciła w nieuzasadniony sposób inne dokumenty lub dowody o większej mocy dowodowej, z których można wywnioskować wyższy podważalny udział.

203    W pierwszej kolejności skarżąca opiera się na kilku dowodach w celu zakwestionowania podważalnego udziału w wysokości 7,1% przyjętego przez Komisję.

204    Po pierwsze, Intel powołuje się na wiadomość elektroniczną D1 z dnia 10 listopada 2005 r., w której D1 poinformował D3, [poufne], oraz D4, ówczesnego [poufne], że „hipotezy przedstawione w ramach projektu MAID w ciągu pierwszych 6–12 miesięcy przewidywały […] przeniesienie około 25% naszego całkowitego zapotrzebowania” do AMD. Projekt MAID był jednym z konkretnych programów, w ramach których Dell zamierzał przenieść część swoich zakupów do AMD. Intel twierdzi, że na podstawie obliczeń dokonanych w sprawozdaniu profesora Salopa i dr. Hayesa z dnia 22 lipca 2009 r. (zwanym dalej „sprawozdaniem Salopa–Hayesa”) prognoza ilościowa w wysokości 25% zapotrzebowania Della przekłada się na podważalny udział wynoszący 17,5% w odniesieniu do pierwszego roku (lub 12,5% w przypadku zastosowania podejścia Komisji, które skarżąca uważa za nieracjonalne).

205    Po drugie, Intel powołuje się na wewnętrzną wiadomość elektroniczną Della wysłaną przez D5 do D1 w dniu 9 marca 2004 r. (zwaną dalej „wiadomością elektroniczną D5 z dnia 9 marca 2004 r.”), która dotyczyła innej hipotezy, to znaczy przeniesienia zamówień Della do AMD w zakresie 25% całkowitej wielkości jego zapotrzebowania na CPU x86 „w ciągu 90 dni”.

206    Po trzecie, skarżąca opiera się na oświadczeniu I1 z dnia 21 grudnia 2007 r., by twierdzić, że w okresie istotnym z punktu widzenia przyznania rabatów Dellowi jej wewnętrzne szacunki dotyczące podważalnego udziału zapotrzebowania Della na CPU x86 mieściły się między 15% a 25%. W oświadczeniu tym I1 napisał, że w rzeczonym okresie „uważał, iż jeśli Dell wybierze AMD jako drugiego dostawcę, prawdopodobnie zakupi od AMD 15–25% potrzebnych mu CPU x86 w trakcie pierwszego roku oraz między jedną czwartą a jedną trzecią potrzebnych mu mikroprocesorów w trzecim roku od wprowadzenia na rynek”.

207    Komisja utrzymuje, po pierwsze, w odniesieniu do wiadomości elektronicznej D1 z dnia 10 listopada 2005 r., że jest ona mniej wiarygodna dla oceny podważalnego udziału niż arkusz kalkulacyjny z 2004 r., ponieważ chodzi tu o schematyczne streszczenie wspomnień D1 dotyczących programu MAID, które sporządzono dwa lata po zaistnieniu okoliczności faktycznych. Natomiast w arkuszu kalkulacyjnym z 2004 r. część zakupów Della, którą potencjalnie można przenieść na AMD, oceniono produkt po produkcie i segment po segmencie w kontekście realizowanego wówczas przez Della projektu MAID. Ponadto Komisja utrzymuje w pkt 287–290 odpowiedzi na skargę, odsyłając również do załącznika B.31 do niej, że wykazała, iż twierdzenie Intela, zgodnie z którym w wiadomości elektronicznej D1 z dnia 10 listopada 2005 r. odrzucono oszacowanie podważalnego udziału na poziomie 7,1%, takie jak to przedstawione w zaskarżonej decyzji, opiera się na hipotetycznych obliczeniach, które bazują na korzystnych dla Intela spekulacyjnych scenariuszach przewidujących „wzrost” zakupów u AMD. Mimo że w tej wiadomości elektronicznej wspomniano o obejmującym 6–12 miesięcy okresie wzrostu udziału CPU x86 pochodzących ze źródeł innych niż Intel, to jest od AMD, Intel nie dokonał żadnych prognostycznych obliczeń w odniesieniu do tego ostatniego przypadku, to znaczy w odniesieniu do powolnego wzrostu w ciągu dwunastu miesięcy. Ponadto zdaniem Komisji w hipotezach stanowiących podstawę obliczeń Intela poziom wyjściowy wzrostu wynosi 5% zamiast 0% bez żadnej logiki uzasadniającej taki przerywany i nagły wzrost. W pkt 198 dupliki Komisja twierdzi, odsyłając do załącznika D.9, że przedstawione w replice argumenty, zgodnie z którymi obliczenia Intela nie są stronnicze, są bezpodstawne i opierają się na poważnie zniekształconych rzeczywistych danych.

208    Otóż zdaniem Komisji mniej korzystne dla Intela scenariusze zawarte w wiadomości elektronicznej D1 z dnia 10 listopada 2005 r. są systematycznie pomijane. Uważa ona, że przy uwzględnieniu również hipotez, które nie są korzystne dla niektórych rodzajów scenariuszy, wydaje się, że podważalny udział wynikający z danych zawartych we wspomnianej wiadomości elektronicznej D1 wynosi od 5,6% do 10,4%. Wartość ta jest spójna z wynoszącą 7,1% wartością zawartą w zaskarżonej decyzji, która opiera się na bardziej dokładnych danych.

209    Po drugie, Komisja podnosi, że chociaż Intel twierdzi, iż sądził, że Dell pokryje u AMD 15–25% swojego zapotrzebowania na CPU x86 w trakcie pierwszego roku, jak instytucja ta wyjaśniła szczegółowo w motywach 1231–1238 zaskarżonej decyzji, Intel nie dostarczył żadnego pochodzącego z tamtego okresu dokumentu na poparcie tych twierdzeń. Zdaniem Komisji Intel opiera się w tym względzie jedynie na dokumencie ad hoc sporządzonym na potrzeby postępowania administracyjnego przez I1, członka jego kadry kierowniczej, i zawierającym informacje, które przynajmniej w jednej kwestii pozostają w sprzeczności z dokumentem z tamtego okresu zredagowanym przez tę samą osobę. Według Komisji nie można zatem przyjąć tego dokumentu jako wiarygodnego dowodu w odniesieniu do wewnętrznych szacunków Intela dotyczących podważalnego udziału.

210    W motywach 1251 i 1252 zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła w istocie w odniesieniu do wiadomości elektronicznej D1 z dnia 10 listopada 2005 r., że wskazana wartość stanowi raczej aspirację, a nie rozsądny i rzeczywisty szacunek. Ponadto nie było możliwe dokładne określenie początkowego momentu wprowadzenia produktów, o którym mowa. Komisja przypomina, że właściwym punktem wyjścia dla okresu jednego roku badanego w analizie w świetle kryterium równie skutecznego konkurenta jest dzień, w którym Intel mógł zacząć reagować na zmianę dostawcy przez Della. Zgodnie z zaskarżoną decyzją data ta była wcześniejsza od dnia, w którym rozpoczęła się faktyczna sprzedaż przez Della komputerów wyposażonych w CPU x86 produkcji AMD.

211    W motywach 1233–1236 zaskarżonej decyzji Komisja twierdzi, że wiarygodność oświadczenia I1 z dnia 21 grudnia 2007 r., które przygotowano jedynie dla celów postępowania administracyjnego, osłabia fakt z jednej strony, że Intel nie mógł poprzeć go dowodami pochodzącymi z okresu zaistnienia okoliczności faktycznych, a z drugiej strony, że zawiera ono – w innej kwestii dotyczącej reakcji Intela na wypadek, gdyby Dell zaprzestał zaopatrywania się u niego na zasadzie wyłączności – informacje, które pozostają w sprzeczności z prezentacją I1 z dnia 10 stycznia 2003 r., zatytułowaną „Dell F1H’04 MCP”.

212    W motywie 1237 zaskarżonej decyzji Komisja wskazuje też, że Intel sam zwrócił jej uwagę na fakt, iż „D1 zeznał, że AMD nie było realną opcją dla Della na początku 2003 r.”. Komisja wskazuje następnie, że „Intel stara[ł] się zatem skłonić [ją] do jednoczesnego wniosku, że AMD nie stanowiło realnej opcji dla Della na początku 2003 r. i że Dell mógł pokrywać u AMD 15–25% swego zapotrzebowania w pierwszym roku, na podstawie dwóch oświadczeń I1 i D1 niepochodzących z odnośnego okresu”.

213    Na wstępie należy zaznaczyć, że wbrew twierdzeniom Intela dokumenty, na które spółka ta się powołuje, nie mają same w sobie wartości dowodowej przewyższającej wartość dowodową arkusza kalkulacyjnego z 2004 r.

214    Przede wszystkim, podobnie jak wiadomość elektroniczna D1 z dnia 10 listopada 2005 r. i wiadomość elektroniczna D5 z dnia 9 marca 2004 r., arkusz kalkulacyjny z 2004 r. jest dokumentem wewnętrznym Della sporządzonym w rozpatrywanym okresie i dotyczącym zapotrzebowania Della na CPU x86, które ów OEM zamierzał pokrywać u AMD.

215    Następnie Intel podnosi, że dokumenty, na które się powołuje, zostały sporządzone przez członków kierownictwa najwyższego szczebla Della, że D1 potwierdził pod przysięgą w toku prywatnego sporu sądowego między Intelem a AMD w stanie Delaware treść swojej wiadomości elektronicznej z dnia 10 listopada 2005 r. oraz że D3 oświadczył w ramach tego samego postępowania, iż nie miał żadnego powodu, by powątpiewać w prawdziwość twierdzeń D1.

216    Tymczasem z orzecznictwa wynika, że odpowiedzi udzielone w imieniu przedsiębiorstwa posiadają większą wiarygodność niż odpowiedź udzielona przez członka jego personelu lub jednego z członków jego kadry kierowniczej, niezależnie od ich osobistego doświadczenia czy opinii (zob. wyrok z dnia 8 lipca 2004 r., JFE Engineering/Komisja, T‑67/00, T‑68/00, T‑71/00 i T‑78/00, EU:T:2004:221, pkt 205 i przytoczone tam orzecznictwo).

217    Tak więc Komisja słusznie twierdzi, że arkusz kalkulacyjny z 2004 r. ma większą wartość dowodową niż dokumenty lub oświadczenia członków kierownictwa najwyższego szczebla Della, na które Intel się powołuje.

218    Komisja powołuje się też słusznie na precyzyjny i szczegółowy charakter informacji zawartych w arkuszu kalkulacyjnym z 2004 r., zważywszy, że owe cechy mogą co do zasady potwierdzać wartość dowodową dokumentu (zob. podobnie wyrok z dnia 20 kwietnia 1999 r., Limburgse Vinyl Maatschappij i in./Komisja, od T‑305/94 do T‑307/94, od T‑313/94 do T‑316/94, T‑318/94, T‑325/94, T‑328/94, T‑329/94 i T‑335/94, EU:T:1999:80, pkt 593).

219    Niemniej jednak dowody, na które Intel powołuje się, nie są pozbawione wszelkiej wartości dowodowej.

220    Należy ocenić dowody obejmujące przede wszystkim oceny Della dotyczące podważalnego udziału, a mianowicie oceny dokonane przez D1 i D5, następnie oświadczenia złożone przez członków kierownictwa Della w ramach prywatnego sporu sądowego między Intelem a AMD w stanie Delaware, a wreszcie dokument, którym jest oświadczenie I1 z dnia 21 grudnia 2007 r.

221    Po pierwsze, z wiadomości elektronicznej D1 z dnia 10 listopada 2005 r. wynika, że „hipotezy przedstawione w ramach projektu MAID w ciągu pierwszych 6–12 miesięcy przewidywały […] przeniesienie około 25% […] całkowitego zapotrzebowania” Della do AMD. Jeśli chodzi o krytyczne uwagi Komisji dotyczące obiektywnej wiarygodności wiadomości elektronicznej D1 z dnia 10 listopada 2005 r., należy stwierdzić przede wszystkim, że w okresie zaistnienia okoliczności faktycznych jej nadawca, D1, był [poufne]. Następnie owa wiadomość elektroniczna została sporządzona w rozpatrywanym okresie. Wreszcie jej treść jest wystarczająco jasna i dotyczy konkretnie podważalnego udziału w okresie zaistnienia okoliczności faktycznych. W świetle tych okoliczności należy wziąć ją pod uwagę i przyznać, że ma ona rzeczywiste znaczenie, przy czym jej wiarygodności nie umniejsza fakt, że chodzi tu o schematyczne streszczenie wspomnień D1.

222    Po drugie, wbrew temu, co Komisja wskazuje w motywie 1251 zaskarżonej decyzji, twierdzenie, że „wartość 25%, którą osiągnięto by po upływie okresu od 6 do 12 miesięcy [wspomnianego w wiadomości elektronicznej D1 z dnia 10 listopada 2005 r.]”, przypomina raczej „»aspirację«, a nie rozsądny i rzeczywisty szacunek”, odnosi się w rzeczywistości, jak słusznie utrzymuje skarżąca, do innego dowodu, a mianowicie do wiadomości elektronicznej D5 z dnia 9 marca 2004 r., i dotyczy innego przypadku, to znaczy przeniesienia przez Della zamówień do AMD w zakresie 25% całkowitej wielkości jego zapotrzebowania na CPU x86 „w ciągu 90 dni”. Jedynie w tej ostatniej wiadomości elektronicznej posłużono się bowiem terminami „aspiracja” czy też „planning guidelines” (wytyczne planistyczne).

223    Ponadto, co się tyczy wiadomości elektronicznej D5 z dnia 9 marca 2004 r., należy jeszcze stwierdzić, że nawet biorąc pod uwagę fakt, iż szczególnie szybkie – mające nastąpić „w ciągu 90 dni” – przeniesienie zamówień do AMD w zakresie 25% całkowitej wielkości zapotrzebowania Della na CPU x86 zostało w niej wskazane jedynie jako aspiracja, świadczy to już o tym, że taka hipoteza mogła zostać podniesiona w wewnętrznej dyskusji u Della, przynajmniej w celach motywacyjnych lub ukierunkowanego planowania, co należy uznać za dodatkową wskazówkę co do możliwości istnienia raczej wysokiego podważalnego udziału. Jest tak, tym bardziej że ową wiadomość elektroniczną napisano zaledwie kilka miesięcy po sporządzeniu arkusza kalkulacyjnego z 2004 r. i że – podobnie jak w przypadku wiadomości elektronicznej D1 z dnia 10 listopada 2005 r. – wspomina się w niej o przeniesieniu około 25% zamówień Della do AMD.

224    Po trzecie, w toku prywatnego sporu sądowego między Intelem a AMD w stanie Delaware D1 potwierdził, że przypuszczał, iż w ramach projektu MAID w okresie pierwszych 6–12 miesięcy przeniesienie zamówień do AMD będzie dotyczyło około 25% zapotrzebowania na CPU x86, a D3 oświadczył, że nie ma żadnego powodu, by powątpiewać w prawdziwość twierdzeń D1.

225    Tak więc oświadczenia złożone przez członków personelu kierowniczego Della w toku prywatnego sporu sądowego między Intelem a AMD w stanie Delaware potwierdzają hipotezę, zgodnie z którą w ramach projektu MAID w okresie pierwszych 6–12 miesięcy przeniesienie zamówień Della do AMD mogło dotyczyć około 25% jego zapotrzebowania na CPU x86.

226    Po czwarte, należy jeszcze ocenić oświadczenie I1 z dnia 21 grudnia 2007 r. Co się tyczy zawartych w zaskarżonej decyzji krytycznych uwag Komisji w odniesieniu do tego oświadczenia, można je podzielić na trzy kategorie oparte na tym, że po pierwsze, owo oświadczenie przygotowano wyłącznie na potrzeby postępowania administracyjnego, po drugie, nie zostało ono poparte innymi dowodami pochodzącymi z okresu zaistnienia okoliczności faktycznych, a po trzecie, zawiera ono pewne informacje, które pozostają w sprzeczności ze skierowaną do Della prezentacją I1 z dnia 10 stycznia 2003 r. (zob. pkt 211 powyżej).

227    W tym względzie przede wszystkim prawdą jest, że – jak wynika z pkt 195 powyżej – oświadczenie I1 z dnia 21 grudnia 2007 r. złożył przedstawiciel skarżącej i ma ono na celu umniejszenie jej odpowiedzialności za stwierdzone naruszenie, wobec czego ma ono samo w sobie niewielką wartość dowodową.

228    Niemniej jednak oświadczenie I1 z dnia 21 grudnia 2007 r. zostało złożone pod przysięgą, a I1 – jak wynika z pkt 1 wspomnianego oświadczenia – był [poufne], i to już od 1999 r. Ze względu na swoje funkcje i staż pracy w Intelu I1 musiał mieć pełną wiedzę na temat głównych elementów dotyczących relacji z Dellem, co obejmuje kwestię podważalnego udziału przewidywalnego w rozpatrywanym okresie.

229    Następnie, jak wynika z pkt 221–223 powyżej, wewnętrzne dokumenty Della pochodzące z rozpatrywanego okresu potwierdzają oświadczenie I1 z dnia 21 grudnia 2007 r. w zakresie, w jakim przeniesienie przez Della zamówień do AMD mogłoby dotyczyć do 25% ilości potrzebnych mu CPU x86. Rzeczone oświadczenie – w zakresie, w jakim wspomina się w nim o ilości CPU x86 wynoszącej 15–25% – świadczy, podobnie jak wspomniane dokumenty, przynajmniej o tym, że przeniesienie zamówień Della do AMD mogło przewyższać wartość 7%, która figuruje w arkuszu kalkulacyjnym z 2004 r.

230    Jeśli chodzi o podniesione przez Komisję domniemane sprzeczności wynikające z logiki ekonomicznej przeniesienia zamówień do AMD, a także sprzeczności w twierdzeniach I1, należy zaznaczyć, że w swej prezentacji z dnia 10 stycznia 2003 r. I1 wyjaśnia, na czym polega relacja między Intelem i Dellem, podkreślając w szczególności, że należałoby przypomnieć Dellowi szczególny charakter tej relacji na wypadek, gdyby przedsiębiorstwo to zamierzało przejść do AMD. Jak Komisja słusznie podkreśla w motywach 1235 i 1236 zaskarżonej decyzji, może wydawać się, że ten fragment rzeczonej prezentacji pozostaje w sprzeczności z pkt 4 oświadczenia I1 z dnia 21 grudnia 2007 r., dotyczącym braku jakiegokolwiek warunkowego charakteru rabatów proponowanych przez Intela. Jednakże w odróżnieniu od Komisji, która dochodzi do odmiennych wniosków, należy stwierdzić, że w zakresie, w jakim owa sprzeczność dotyczy elementu oświadczenia I1 z dnia 21 grudnia 2007 r. innego niż element istotny dla oceny podważalnego udziału, nie można wywnioskować na tej podstawie, że oświadczenie to jest pozbawione wszelkiej wartości dowodowej w całości, a zatem również w części dotyczącej podważalnego udziału.

231    Należy dodać, że oświadczenie I1 z dnia 21 grudnia 2007 r., zgodnie z którym wszelkie potencjalne zamówienie Della u AMD w zakresie CPU x86 byłoby duże, biorąc pod uwagę koszty, zwiększoną złożoność i dodatkowe zasoby w zakresie inżynierii, wsparcia i sprzedaży w związku z dodaniem platform AMD, nie jest ani nielogiczne, ani wewnętrznie sprzeczne. Z oświadczenia I1 z dnia 21 grudnia 2007 r. wynika, że I1 starał się przedstawić obiektywny całościowy obraz sytuacji, ponieważ wskazał on również, że jego zdaniem prawdopodobieństwo częściowego przeniesienia zamówień Della do AMD było jedynie „niskie” w rozpatrywanym okresie. I1 wyjaśnił natomiast w jasny sposób w swoim oświadczeniu, że gdyby z wyżej wymienionych powodów Dell miał wybrać AMD jako drugie źródło zaopatrzenia w CPU x86, dotyczyłoby to niewątpliwie 15–25% jego zapotrzebowania.

232    Nie można wykluczyć, że w rozpatrywanym okresie Dell rzeczywiście mógł mieć zamiar zaopatrywać się częściowo w CPU x86 u AMD. Z szeregu informacji zawartych w aktach sprawy, włączając w to arkusz kalkulacyjny z 2004 r., wynika bowiem, że w całym rozpatrywanym okresie Dell brał pod uwagę i regularnie analizował u siebie możliwość częściowego przejścia do AMD. Należy również zaznaczyć, że wspomniane w pkt 212 powyżej zeznanie D1, zgodnie z którym AMD nie było realną opcją dla Della, dotyczyło jedynie 2003 r. Tymczasem sama Komisja podkreśliła między innymi w motywie 1258 zaskarżonej decyzji, że nie można wykluczyć, że podważalny udział Della zmienił się z czasem, a w szczególności, że mógł ostatecznie wzrosnąć ze względu na fakt, iż konsumenci przyzwyczaili się stopniowo do CPU x86 produkowanych przez AMD. W związku z tym nie można uznać, że sytuacja dotycząca podważalnego udziału Della w 2003 r. musiała być identyczna z jego sytuacją w latach 2004 i 2005. W tych okolicznościach oświadczenie I1 z dnia 21 grudnia 2007 r., potwierdzone dowodami wspomnianymi w pkt 221 i 222 powyżej, również należy uznać za wiarygodne w zakresie, w jakim dotyczy ono podważalnego udziału Della.

233    W związku z tym z wiadomości elektronicznej D1 z dnia 10 listopada 2005 r., z wiadomości elektronicznej D5 z dnia 9 marca 2004 r., z oświadczeń złożonych przez członków kierownictwa Della w ramach prywatnego sporu sądowego między Intelem a AMD w stanie Delaware oraz z oświadczenia I1 z dnia 21 grudnia 2007 r., które rozpatrywane łącznie potwierdzają się wzajemnie, wynika, że w 2005 r. przeniesienie przez Della zamówień do AMD mogło dotyczyć do 25% ilości potrzebnych mu CPU x86, a nie 7%, jak wskazano w arkuszu kalkulacyjnym z 2004 r.

234    Wynika z tego, że dowody, na które powołuje się Intel, podają w wątpliwość okoliczność, iż podważalny udział Della należy oceniać wyłącznie na podstawie arkusza kalkulacyjnego z 2004 r. wskazującego na przeniesienie przez Della zamówień do AMD w zakresie 7% zapotrzebowania na rok 2005, z czego Komisja wyprowadziła podważalny udział w wysokości 7,1%.

235    Wniosku, do którego doszedł Sąd, nie mogą podważyć analizy ekonomiczne przedstawione przez Komisję przed Sądem w załączniku B.31, który ilustruje jej argumenty podniesione w pkt 290 odpowiedzi na skargę, oraz w pkt 196 i 199 dupliki, które odsyłają do załącznika D.9, i zmierzające do wykazania, że nawet przy założeniu, iż podważalny udział należy obliczyć na podstawie dokumentów wymienionych w pkt 233 powyżej, nie można z tego wyprowadzić podważalnego udziału wynoszącego 12,5–17,5%, jak utrzymuje Intel.

236    Sąd nie może bowiem uwzględnić tych dodatkowych analiz przedstawionych po raz pierwszy w toku postępowania przed nim, aby uzasadnić test AEC zawarty w zaskarżonej decyzji, nie zastępując swoim własnym uzasadnieniem uzasadnienia Komisji zawartego w tej decyzji. Otóż orzecznictwo przytoczone w pkt 150 powyżej zakazuje Sądowi dokonania takiego zastąpienia uzasadnienia.

237    Ponadto należy dodać, że nawet analizy ekonomiczne przedstawione przez Komisję przed Sądem ukazują, przynajmniej w jednej z prognozowanych hipotez opartych na analizie wiadomości elektronicznej D1 z dnia 10 listopada 2005 r., podważalny udział wynoszący 10,4%.

238    Komisja wskazuje w tym względzie w swych pismach procesowych, że podważalny udział w wysokości od 5,6% do 10,4%, będący przedmiotem bezstronnej analizy wiadomości elektronicznej D1 z dnia 10 listopada 2005 r., odpowiada wynikowi arkusza kalkulacyjnego z 2004 r., który przewiduje wartość 7,1%.

239    Nie można przyjąć tego wniosku, ponieważ wynik testu AEC może się różnić w zależności od tego, czy podważalny udział, jaki zostanie uwzględniony, wynosi 7,1%, czy 10,4%. W szczególności bowiem w motywach 1255–1259 zaskarżonej decyzji prognozowany podważalny udział zostaje następnie porównany z koniecznym udziałem wskazanym w tabeli nr 22, w której tylko trzy ostatnie kwartały wykazują wartości przekraczające 10,4%. Tymczasem żaden obiektywny element nie pozwala wykluczyć którejkolwiek z hipotez, które można by rozważać w świetle wiadomości elektronicznej D1 z dnia 10 listopada 2005 r. w odniesieniu do podważalnego udziału w wysokości od 5,6% do 10,4%, ani też stwierdzić, że jedna z tych hipotez była bardziej prawdopodobna niż druga. W tych okolicznościach pozostaje wątpliwość co do wartości procentowej, którą można ostatecznie uznać za podważalny udział Della, a w szczególności co do tego, czy ów udział należy ustalić na poziomie 7,1%.

240    W drugiej kolejności Intel podnosi w istocie, że uwagi, które można sformułować na podstawie faktu przeniesienia przez Della zamówień do AMD, dowodzą tego, iż podważalny udział Della mógł być wyższy niż 7,1%.

241    Komisja utrzymuje, że przeniesienie przez Della zamówień do AMD w latach 2006 i 2007 ma jedynie ograniczone znaczenie dla zbadania sytuacji w rozpatrywanym okresie, że należałoby przynajmniej dostosować niektóre parametry obliczeniowe, w szczególności poziom rabatów w 2006 r., że przeprowadziła pomocniczo w zaskarżonej decyzji, z uwzględnieniem sytuacji w latach 2006 i 2007, test AEC, który potwierdza jej wnioski, i że załącznik D.9 przedstawiony w toku postępowania przed Sądem pozwala podważyć twierdzenia Intela.

242    W motywach 1241–1246 zaskarżonej decyzji Komisja zbadała argument Intela, zgodnie z którym wskaźnik przeniesienia stwierdzony, gdy Dell postanowił przenieść część swoich zamówień do AMD po 2006 r., mógł mieć znaczenie przy ocenie podważalnego udziału. Uznała ona w szczególności, że o ile późniejsze przeniesienie jako takie może mieć informacyjny charakter, o tyle nie należy przypisywać mu większego znaczenia niż dokumentom przedstawiającym dane szacunkowe pochodzące z odnośnego okresu. Następnie, badając dostawy dla Della w ciągu trzech kwartałów od października 2006 r. do czerwca 2007 r., skorygowane z uwzględnieniem okresu przejściowego w świetle jej własnych hipotez dotyczących punktu początkowego jednorocznego horyzontu czasowego, Komisja oszacowała całkowity udział AMD na poziomie 8,2% według danych Gartnera i na poziomie 8,8–10,1% według wewnętrznych szacunków Intela w pierwszym roku przeniesienia przez Della zamówień do AMD. Komisja doszła na tej podstawie do wniosku, że chociaż szacunki te były nieco wyższe od szacunków Della w rozpatrywanym okresie, nie były one na takim poziomie, by można było powoływać się na nie w celu podważenia prawidłowości przeprowadzonej przez nią analizy.

243    Należy zauważyć, że Komisja wyraźnie przyznała w motywie 1245 zaskarżonej decyzji, iż na podstawie uwag wynikających z faktycznego przeniesienia części zamówień Della do AMD można obliczyć podważalny udział przekraczający 7,1% i wynoszący 8,2–10,1%.

244    Nawet jeśli Komisja uważa w zaskarżonej decyzji, że owe szacunki były nieco wyższe niż szacunki dokonane na podstawie arkusza kalkulacyjnego z 2004 r., wobec czego nie należy ich brać pod uwagę, to jednak samo istnienie tych szacunków wystarczy do wykazania, że hipoteza dotycząca podważalnego udziału w wysokości 7,1% nie była jedyną możliwą do przyjęcia hipotezą i prowadzi ono do podważenia zasadności oceny przyjętej przez Komisję w zaskarżonej decyzji.

245    W postępowaniu przed Sądem Komisja przede wszystkim powtarza argument zawarty w motywach 1242 i 1243 zaskarżonej decyzji, zgodnie z którym uwagi wywiedzione z przeniesienia przez Della części zamówień do AMD w latach 2006 i 2007 mają jedynie ograniczoną wartość dowodową przy określeniu podważalnego udziału w rozpatrywanym okresie.

246    Należy jednak zaznaczyć, że w odpowiedzi na argument profesora Shapira, zgodnie z którym obliczenie jednorocznego limitu czasowego w ramach testu AEC nie może rozpocząć się po dniu, w którym przeniesienie przez Della części zamówień do AMD zaczyna mieć skutki, Komisja oparła się w decydujący sposób w motywach 1221–1227 zaskarżonej decyzji na uwagach, jakie można było sformułować na podstawie wydarzeń w 2006 r. W świetle szeregu okoliczności Komisja doszła do wniosku, że w maju 2006 r. Intel wiedział już o zmianie dostawcy i że dokonał znacznego obniżenia rabatów między pierwszym a drugim kwartałem roku podatkowego 2007.

247    Tak więc Komisja, w ramach oceny podważalnego udziału, sama wykorzystała uwagi wywiedzione z przeniesienia części zamówień Della do AMD w latach 2006 i 2007, aby zaprzeczyć hipotezie profesora Shapira dotyczącej punktu początkowego jednorocznego horyzontu czasowego.

248    W konsekwencji Komisja nie może skutecznie twierdzić w motywach 1242 i 1243 zaskarżonej decyzji, że te same uwagi mają jedynie ograniczone znaczenie przy zakwestionowaniu doniosłości oceny podważalnego udziału wynoszącego od 8,2% do 10,1%.

249    Następnie Komisja podnosi, że obliczenie oparte na danych liczbowych odnoszących się do podważalnego udziału i pochodzących z lat 2006 i 2007 powinno uwzględniać między innymi fakt, iż w 2006 r. poziom rabatów przyznawanych Dellowi przez Intela był bezprecedensowy. Jeżeli jednak Komisja uważała, że ocena podważalnego udziału powinna zostać skorygowana ze względu na ten parametr, powinna była uwzględnić go w obliczeniach dokonanych w motywie 1245 zaskarżonej decyzji.

250    Ponadto Komisja, odwołując się do motywu 1258 zaskarżonej decyzji, podnosi, że test AEC uwzględnił rzeczywiste udziały rynkowe AMD u Della w latach 2006 i 2007, o których Intel poinformował w trakcie dochodzenia, oraz że wyniki tego obliczenia potwierdzają ustalenia poczynione w zaskarżonej decyzji w odniesieniu do okresu kończącego się w 2005 r.

251    Jednakże Komisja, przyznając w motywie 1258 zaskarżonej decyzji, że być może podważalny udział wzrósł nieco z upływem czasu, w miarę jak konsumenci zdali sobie sprawę z wiarygodności alternatywnego rozwiązania zaproponowanego przez AMD, sformułowała uwagi dotyczące ewolucji koniecznego udziału w 2006 r. i wielkości zamówień przeniesionych przez Della do AMD w 2007 r. Na tym etapie Komisja nie dokonała korekty podważalnego udziału przyjętego w odniesieniu do roku 2005 na podstawie obliczeń dokonanych w motywie 1245 zaskarżonej decyzji.

252    Wreszcie w odpowiedzi na skargę i w duplice Komisja powołuje się na załącznik B.31, który zawiera analizę opartą na przeniesieniu części zamówień Della do AMD w latach 2006 i 2007, potwierdzającą ustalenia zawarte w zaskarżonej decyzji w przedmiocie zdolności rabatów do wywołania skutku w postaci wykluczenia, oraz na załącznik D.9, który wskazuje, że udział rynkowy AMD u Della był mniejszy niż udział figurujący w replice i wykorzystuje nowe dane liczbowe pochodzące z repliki w celu przeprowadzenia testu AEC.

253    Sąd nie może jednak uwzględnić tych dodatkowych analiz przedstawionych po raz pierwszy w toku postępowania przed nim w celu uzasadnienia testu AEC zawartego w zaskarżonej decyzji, nie zastępując swoim własnym uzasadnieniem uzasadnienia Komisji zawartego w tej decyzji. Otóż orzecznictwo przytoczone w pkt 150 powyżej zakazuje Sądowi dokonania takiego zastąpienia uzasadnienia.

254    Z zaskarżonej decyzji wynika zatem, że możliwe było ustalenie podważalnego udziału Della w wysokości od 8,2% do 10,1% w oparciu o elementy inne niż arkusz kalkulacyjny z 2004 r. Samo istnienie rzeczonych szacunków świadczy o tym, że hipoteza podważalnego udziału Della w wysokości 7,1% nie była jedyną możliwą do przyjęcia hipotezą, co skłania Sąd do powzięcia wątpliwości co do zasadności tej hipotezy przyjętej przez Komisję w zaskarżonej decyzji.

255    Stwierdzenie to, jak również stwierdzenie przedstawione już w pkt 234 powyżej w odniesieniu do kwestii, czy podważalny udział Della należy oceniać wyłącznie na podstawie arkusza kalkulacyjnego z 2004 r. zawierającego wartość 7% za rok 2005, rozpatrywane łącznie, potwierdzają wątpliwości dotyczące oszacowania wspomnianego podważalnego udziału przyjętego w zaskarżonej decyzji.

256    Mając na względzie powyższe rozważania, należy uznać, że dowody przedstawione przez Intela są w stanie wzbudzić w sądzie wątpliwości co do tego, czy podważalny udział Della należy ustalić na poziomie 7,1%. W konsekwencji Komisja nie wykazała w sposób wystarczający pod względem prawnym zasadności oceny rzeczonego podważalnego udziału.

iii) W przedmiocie twierdzenia skarżącej dotyczącego początkowej części rozpatrywanego okresu, trwającej od grudnia 2002 r. do października 2003 r.

257    Chociaż już sam wniosek sformułowany w pkt 256 powyżej czyni nieważną ocenę podważalnego udziału Della dokonaną w zaskarżonej decyzji, tytułem uzupełnienia należy ocenić w świetle argumentów Intela zasadność dokonanej przez Komisję analizy podważalnego udziału Della w odniesieniu do początkowej części rozpatrywanego okresu, trwającej od grudnia 2002 r. do października 2003 r.

258    Zdaniem Intela istnieje niespójność między ustaleniem przez Komisję podważalnego udziału Della na poziomie 7,1% a zawartym w motywie 1281 zaskarżonej decyzji wnioskiem Komisji sformułowanym na podstawie porównania rzeczonego udziału z udziałem rynkowym koniecznym, aby równie skuteczny konkurent mógł wejść na rynek bez ponoszenia strat (zwanym dalej „koniecznym udziałem”), zgodnie z którym to wnioskiem przez cały okres od grudnia 2002 r. do grudnia 2005 r. rabaty Intela były w stanie lub mogły wywołać antykonkurencyjne skutki w postaci wykluczenia.

259    Komisja kwestionuje twierdzenia Intela, utrzymując, że chodzi tu wyłącznie o wnioski pośrednie, i odsyła do motywów 1281 i 1282 zaskarżonej decyzji, które zawierają całościową ocenę.

260    W tym względzie należy stwierdzić, że tabela nr 22 wyraźnie wskazuje, iż podważalny udział był wyższy niż konieczny udział w czterech pierwszych wskazanych kwartałach, i to nawet jeśli zaakceptuje się dokonane przez Komisję obliczenia koniecznego udziału i podważalnego udziału. Zgodnie bowiem z tabelą nr 22 w latach objętych okresem rozliczeniowym Della od czwartego kwartału roku podatkowego 2003 aż do trzeciego kwartału roku podatkowego 2004 konieczny udział wynosił maksymalnie 6,6%, podczas gdy podważalny udział przyjęty w zaskarżonej decyzji wynosił 7,1%.

261    Ponadto w motywie 1256 zaskarżonej decyzji Komisja stwierdza wyraźnie, że „[w] większości kwartałów (9 z 13) konieczny udział jest wyższy od podważalnego udziału”. W konsekwencji, podobnie jak twierdzi Intel, zgodnie z danymi liczbowymi samej Komisji test AEC dotyczący rabatów Intela na rzecz Della dał pozytywny wynik w ciągu pierwszych czterech kwartałów wskazanych w zaskarżonej decyzji.

262    Co się tyczy motywów 1281 i 1282 zaskarżonej decyzji, do których odsyła Komisja (zob. pkt 259 powyżej), aby twierdzić, że porównanie koniecznego udziału i podważalnego udziału jest tylko jednym z trzech elementów wykorzystanych do wysnucia wniosków z analizy AEC, wynika z nich, że wnioski, do których Komisja doszła w odniesieniu do rabatów przyznanych Dellowi, zostały wywiedzione z porównania podważalnego udziału z koniecznym udziałem, z czynników wzmacniających oraz z alternatywnej metody obliczenia oraz że zaskarżona decyzja opiera się na najbardziej korzystnych dla Intela danych liczbowych dotyczących kosztów. Jednakże z motywu 1213 zaskarżonej decyzji wynika, że w ramach porównania podważalnego udziału z koniecznym udziałem wykorzystano tabelę nr 22. Ponadto ze względów przedstawionych w pkt 272–282 poniżej ani alternatywna metoda obliczenia, ani czynniki wzmacniające nie obejmują badania skutku rabatów w postaci wykluczenia w odniesieniu do pierwszych czterech kwartałów wskazanych w zaskarżonej decyzji. W konsekwencji te trzy elementy analizy Komisji, rozpatrywane nawet łącznie, nie wyjaśniają okoliczności, że test AEC dotyczący rabatów Intela na rzecz Della dał pozytywny wynik w ciągu pierwszych czterech kwartałów wskazanych w zaskarżonej decyzji.

263    Należy zatem stwierdzić, że istnieje sprzeczność pomiędzy tym, co wynika z jednej strony z motywu 1256 zaskarżonej decyzji, zgodnie z którym przynajmniej w czterech kwartałach rozpatrywanego okresu Intel był w stanie przejść test AEC, a z drugiej strony z wniosków Komisji zawartych w motywach 1281 i 1282 tej decyzji, zgodnie z którymi rabaty przyznane Dellowi mogły wywołać skutek w postaci wykluczenia w całym rozpatrywanym okresie.

264    Następnie pozostałe elementy zaskarżonej decyzji, na które Komisja powołuje się w celu wykazania, że nie popełniono błędu co do pierwszych czterech kwartałów, również nie są rozstrzygające w odniesieniu do okresu od grudnia 2002 r. do października 2003 r. Zdaniem Komisji motywy 1258 i 1259 zaskarżonej decyzji wskazują, że ścisłe ujęcie kwartalne nie jest właściwe.

265    W szczególności w motywie 1258 zaskarżonej decyzji Komisja podnosi, że być może podważalny udział wzrósł z upływem czasu, w miarę jak konsumenci zdali sobie sprawę z wiarygodności alternatywnego rozwiązania w postaci AMD. Podkreśla ona również, że we wszystkich hipotezach obliczeniowych konieczny udział stale wzrasta w okresie objętym zaskarżoną decyzją. Komisja odsyła jeszcze do rzeczywistych danych liczbowych wynikających z sytuacji istniejącej w 2006 r., kiedy Dell postanowił zacząć zaopatrywać się u AMD. Opiera się ona w szczególności na danych dostarczonych przez Gartnera.

266    W motywie 1259 zaskarżonej decyzji Komisja uważa, że – przeciwnie – możliwe, iż podważalny udział był niższy niż 7,1% w okresie poprzedzającym pierwszy kwartał roku podatkowego 2005, kiedy to przeniesienie przez Della od Intela do AMD części jego zapotrzebowania na CPU x86 mogło nastąpić najwcześniej według scenariusza będącego podstawą arkusza kalkulacyjnego z 2004 r. Komisja dochodzi na tej podstawie do wniosku, że różnica między koniecznym udziałem a podważalnym udziałem w pierwszych kwartałach rozpatrywanego okresu mogła być mniejsza, niż sugerują dane liczbowe wymienione w tabeli nr 22.

267    W odniesieniu do tego względu skarżąca podnosi argument, zgodnie z którym Komisja nigdy nie zmieniła swojej oceny podważalnego udziału za pierwsze cztery kwartały rozpatrywanego okresu, tak aby odzwierciedlała ona ową poprawę wiarygodności AMD, która zdaniem skarżącej nie nastąpiła z dnia na dzień.

268    Należy stwierdzić, że Komisja w żaden sposób nie określiła liczbowo w zaskarżonej decyzji wspomnianego domniemanego wzrostu podważalnego udziału, który uwzględniałby zmianę sposobu postrzegania AMD przez konsumentów wraz z upływem czasu. Przeciwnie, w zaskarżonej decyzji użyto jedynie wartości 7,1%, mimo że arkusz kalkulacyjny z 2004 r. przewidywał ewolucję w kolejnych rozpatrywanych latach, wskazując wartości, z których można było wywnioskować, że podważalny udział Della wyniesie 17,3%, 22,5% i 24,2% w trzech latach następujących po roku rozpoczęcia częściowego zaopatrywania się u AMD.

269    W żadnym miejscu zaskarżonej decyzji nie stwierdzono w sposób definitywny, że wzrost podważalnego udziału Della wraz z upływem czasu miał miejsce ze względu na poprawę sposobu postrzegania produktów AMD, lecz jedynie wskazano w motywach 1258 i 1259 tej decyzji, że chodziło o „możliwość”. Ponadto nawet tabela nr 22 ocenia jedynie zachodzące w czasie zmiany koniecznego udziału, czyniąc to w perspektywie wieloletniej, a nie zmiany podważalnego udziału. Na rozprawie w 2020 r. w odpowiedzi na pytanie zadane w tym względzie przez Sąd Komisja poprzestała jednak na stwierdzeniu, że wartość 7,1% dotycząca podważalnego udziału była konsekwentnie stosowana w całym rozpatrywanym okresie z „technicznego powodu” związanego z domniemanym porozumieniem między Intelem i Komisją w sprawie wykorzystania okresu jednego roku na potrzeby analizy AEC. Tak więc, chociaż motyw 1212 zaskarżonej decyzji zawiera cztery różne dane wynikające z arkusza kalkulacyjnego z 2004 r., w motywie 1213 zaskarżonej decyzji jedynie wartość 7,1% zostaje uznana za właściwą w odniesieniu do podważalnego udziału.

270    W tych okolicznościach argumenty Komisji nie pozwalają na wyjaśnienie lub zatwierdzenie a posteriori różnicy między wynikami w tabeli nr 22 wskazanymi przez Komisję w odniesieniu do pierwszych czterech kwartałów rozpatrywanego okresu a jej wnioskiem przyjętym w odniesieniu do całego rozpatrywanego okresu, zgodnie z którym Intel nie przeszedł testu AEC.

271    Należy zatem stwierdzić, że ponieważ w ramach głównego obliczenia wynik testu AEC był pozytywny dla Intela w odniesieniu do pierwszych czterech kwartałów wskazanych w zaskarżonej decyzji, Komisja nie wykazała jedynie na podstawie tego testu, że rabaty Intela przyznane Dellowi były w stanie ograniczyć konkurencję w całym rozpatrywanym okresie.

2)      W przedmiocie alternatywnej metody obliczenia

272    W motywach 1266–1274 i 1281 zaskarżonej decyzji Komisja dokonała na podstawie informacji zawartych w prezentacji Della z dnia 17 lutego 2004 r. alternatywnego obliczenia, które zdaniem Komisji potwierdziło wnioski wyciągnięte z głównego obliczenia w ramach testu AEC, a mianowicie, że rabaty przyznane Dellowi przez Intela były w stanie wykluczyć równie skutecznego konkurenta.

273    Intel kwestionuje znaczenie alternatywnego obliczenia. Jego zdaniem ocena ta dotyczy jedynie roku podatkowego 2005, który znajduje się poza okresem, w odniesieniu do którego w zaskarżonej decyzji wykazano, że Intel przeszedł test AEC. Nie można zatem utrzymać w mocy stwierdzenia naruszenia związanego z Dellem w okresie od grudnia 2002 r. do października 2003 r.

274    Komisja odrzuca argumenty Intela i uważa, że alternatywne obliczenie stanowi podejście potwierdzające rozwiązanie przyjęte tytułem głównym w zaskarżonej decyzji.

275    W tym względzie w zakresie, w jakim zaskarżona decyzja opiera alternatywne obliczenie na prezentacji Della z dnia 17 lutego 2004 r., która – jak wynika również z tabel nr 28 i nr 29 zawartych w motywach 1268 i 1270 tej decyzji – dokonuje oceny okresu rozpoczynającego się w roku podatkowym 2005, nie można z tego wywieść, że pozwala ona wyjaśnić lub a fortiori zmienić oceny Komisji dotyczące okresu między grudniem 2002 r. a październikiem 2003 r. Ponadto w zakresie, w jakim Komisja powołała się na rozprawie w 2020 r. na przypis nr 1604 do motywu 1264 zaskarżonej decyzji na poparcie twierdzenia, że wykorzystane dokumenty dotyczyły rozpatrywanego okresu, wystarczy stwierdzić, iż przypis ten odnosi się do czynników wzmacniających, a nie do alternatywnej metody obliczenia.

276    Wobec tego, bez konieczności orzekania w przedmiocie zasadności metody alternatywnej, wystarczy stwierdzić, że metoda ta nie wykazuje, iż praktyki rabatowe Intela mogły wywołać skutek w postaci wykluczenia w całym rozpatrywanym okresie.

3)      W przedmiocie czynników wzmacniających

277    Zdaniem skarżącej Komisja bezskutecznie próbuje uzasadnić swoją analizę, oświadczając, że zastosowanie przez nią kryterium równie skutecznego konkurenta ma w rzeczywistości charakter zachowawczy, który nie uwzględnia czynników wzmacniających (zob. również pkt 177 powyżej). Komisja twierdzi natomiast w istocie, że uwzględnienie czynników wzmacniających było uzasadnione.

278    Należy zatem zbadać, czy różne błędy popełnione przez Komisję w ramach testu AEC w odniesieniu do Della mogłyby zostać skorygowane przez różne elementy uwzględnione jako czynniki wzmacniające, które wynikają z motywów 1260–1265 zaskarżonej decyzji.

279    W tym względzie z jednej strony z motywu 1260 zaskarżonej decyzji wynika, że znaczenie czynników wzmacniających polega na tym, iż „[w poprzedniej] analizie nie uwzględniono w pełni szeregu czynników, a gdyby je uwzględniono, zwiększyłyby one ocenianą zdolność wykluczającą rabatów”. Tak więc czynniki, o których mowa, miały na celu wyłącznie wzmocnienie głównego badania dotyczącego istnienia skutku w postaci wykluczenia.

280    Z drugiej strony z motywu 1261 zaskarżonej decyzji wynika, że sama Komisja uznała, iż pełne uwzględnienie wpływu czynników wzmacniających wymagałoby dodatkowych hipotez co do sposobu, w jaki rabaty byłyby przyznawane innym konkurentom, a także co do wpływu takiej agresywnej i konkurencyjnej sytuacji na dochody Della.

281    W odpowiedzi na pytanie Sądu zadane na rozprawie w 2020 r. Komisja stwierdziła, że czynniki wzmacniające były przedmiotem „pragmatycznej oceny” i że chodzi tu o elementy „sui generis”, włączone do struktury zaskarżonej decyzji w odniesieniu do testu AEC. Komisja nie podniosła jednak, że zostały one dokładnie oszacowane pod postacią danych liczbowych w ramach testu AEC. Podkreśla ona raczej, że elementy te, niezależnie od kwestii ich zgodności z prawem, wprowadzały „dodatkowy efekt dźwigni” na korzyść Intela, ponieważ utracone przez Della rabaty zostałyby przeniesione na konkurentów i zważywszy, że owa utrata rabatów mogła dotyczyć innych chipów kupowanych od Intela, które „nie były komponentami stanowiącymi przedmiot zaskarżonej decyzji”.

282    Z powyższego wynika, że czynniki wzmacniające zostały zawarte w zaskarżonej decyzji jako elementy mogące wzmocnić badanie główne dotyczące istnienia skutku w postaci wykluczenia wywołanego przez sporne rabaty i że Komisja nie zbadała ich w wystarczający sposób w odniesieniu do wpływu, jaki wywarłyby one na ocenę zdolności tych rabatów do wykluczenia. Tak więc ich uwzględnienie nie może być skutecznie skontrolowane przez Sąd ani nie może zastąpić głównej analizy Komisji dotyczącej zdolności rabatów przyznanych Dellowi przez Intela do wywarcia skutku w postaci wykluczenia.

4)      Wniosek w przedmiocie testu AEC w zakresie rabatów przyznanych Dellowi

283    Z całości powyższych rozważań wynika, że Komisja nie wykazała w sposób wystarczający pod względem prawnym zasadności swej hipotezy, zgodnie z którą podważalny udział Della w rozpatrywanym okresie wynosił 7,1%. Ponieważ w motywach 1255–1257 zaskarżonej decyzji hipoteza ta posłużyła jako podstawa do wykazania – poprzez porównanie koniecznego udziału i podważalnego udziału – zdolności rabatów Intela przyznanych Dellowi do wywarcia skutku w postaci wykluczenia, bez konieczności analizowania zastrzeżeń skarżącej dotyczących obliczenia części warunkowej należy uznać, że wynika z tego, iż w owym porównaniu nie wykazano wspomnianej zdolności w sposób wystarczający pod względem prawnym.

284    Ponadto czynniki wzmacniające nie mogą same w sobie wykazać zdolności rabatów Intela przyznanych Dellowi do wywołania skutku w postaci wykluczenia, a w każdym razie nie zostały one wystarczająco zbadane, podczas gdy alternatywna metoda obliczenia nie wykazuje, iż praktyki rabatowe Intela mogły wywołać skutek w postaci wykluczenia w całym rozpatrywanym okresie.

285    Należy zaznaczyć, że w motywie 1281 zaskarżonej decyzji Komisja wskazała, iż wnioski, do jakich doszła w odniesieniu do zdolności rabatów przyznanych Dellowi do wywołania skutku w postaci wykluczenia, wynikają z porównania podważalnego udziału i koniecznego udziału, z czynników wzmacniających oraz z potwierdzenia płynącego z alternatywnej metody obliczenia.

286    Jednakże, zważywszy, że porównanie podważalnego udziału i koniecznego udziału nie dowodzi w sposób wystarczający pod względem prawnym skutków w postaci wykluczenia i że czynniki wzmacniające nie zostały wystarczająco zbadane, Komisja nie jest w stanie wykazać na podstawie tych dwóch pierwszych elementów zdolności rabatów przyznanych Dellowi do wywołania skutku w postaci wykluczenia. Ponadto przyjęty przez Komisję trzeci element, czyli alternatywna metoda obliczenia, który zgodnie z motywem 1281 zaskarżonej decyzji ma za zadanie potwierdzić dwa pierwsze elementy, nie może sam w sobie stanowić poparcia dla wniosków Komisji, tym bardziej że nie dowodzi on, iż praktyki rabatowe Intela mogły wywołać skutek w postaci wykluczenia w całym rozpatrywanym okresie.

287    Należy zatem uwzględnić zastrzeżenie skarżącej, zgodnie z którym Komisja nie wykazała w sposób wystarczający pod względem prawnym zasadności sformułowanego w motywie 1281 zaskarżonej decyzji wniosku, zgodnie z którym w okresie od grudnia 2002 r. do grudnia 2005 r. rabaty Intela były w stanie lub mogły wywołać antykonkurencyjny skutek w postaci wykluczenia, ponieważ nawet równie skuteczny konkurent nie mógłby zaopatrywać Della w zakresie jego zapotrzebowania na CPU x86.

b)      W przedmiocie wskazywanych błędów dotyczących testu AEC zastosowanego wobec HP

288    W motywie 413 zaskarżonej decyzji Komisja wskazała, że w okresie od listopada 2002 r. do maja 2005 r. HP i skarżąca zawarły porozumienia HPA dotyczące komputerów stacjonarnych przeznaczonych dla przedsiębiorstw. W tym samym motywie Komisja stwierdziła, że owe porozumienia przewidywały niepisany warunek przyznania rabatów na rzecz HP (zwanych dalej „rabatami HPA”), polegający na tym, że HP będzie pokrywać u skarżącej co najmniej 95% swego zapotrzebowania na CPU x86 w celu wyposażenia swych komputerów stacjonarnych przeznaczonych dla przedsiębiorstw (zwany dalej „warunkiem quasi-wyłączności”). W motywie 1406 zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła na podstawie testu AEC, że owe rabaty HPA mogły wywołać antykonkurencyjne skutki w postaci wykluczenia.

289    Jeśli chodzi konkretnie o okresy objęte porozumieniami, które doprowadziły do przyznania rabatów HPA, Komisja wskazała w motywach 338, 341 i 1296 zaskarżonej decyzji, że pierwsze z tych porozumień (zwane dalej „porozumieniem HPA 1”) zostało zawarte po fuzji HP ze spółką Compaq w maju 2002 r. i obejmowało okres od listopada 2002 r. do maja 2004 r. W odniesieniu do drugiego z porozumień HPA Komisja stwierdziła w motywach 342 i 343 zaskarżonej decyzji, że obejmowało ono okres od czerwca 2004 r. do maja 2005 r.

290    Skarżąca kwestionuje wniosek Komisji, zgodnie z którym rabaty HPA mogły wywołać antykonkurencyjne skutki w postaci wykluczenia, i podnosi, że test AEC, gdy jest prawidłowo stosowany, wskazuje, iż rabaty te nie mogły wyeliminować równie skutecznego konkurenta.

291    Skarżąca podnosi w istocie, że zaskarżona decyzja zawiera cztery błędy dotyczące, po pierwsze, podważalnego udziału, po drugie, kwoty warunkowej części rabatów, po trzecie, badanego okresu naruszenia, i po czwarte, uwzględnionych czynników wzmacniających. Skarżąca przedstawia argument piąty, zgodnie z którym Komisja popełniła błędy w ocenie jej AAC.

1)      W przedmiocie okresu badanego w ramach testu AEC

292    Skarżąca utrzymuje, że Komisja nie przeprowadziła testu AEC w odniesieniu do całego okresu objętego zaskarżoną decyzją. Zaskarżona decyzja nie zawiera testu AEC odnośnie do pierwszych jedenastu miesięcy rozpatrywanego okresu, a mianowicie od listopada 2002 r. do trzeciego kwartału roku podatkowego 2003 HP. Ponadto chociaż tabela nr 35 figurująca w motywie 1337 zaskarżonej decyzji (zwana dalej „tabelą nr 35”) zawiera analizę „wiarygodności”, która ma obejmować całe porozumienie HPA 1, analiza ta opiera się zdaniem skarżącej na niepełnych danych. Komisja popełniła „oczywisty błąd w ocenie”, gdy stwierdziła, że skarżąca nie przeszła testu AEC w odniesieniu do okresu objętego porozumieniem HPA 1, i gdy przyznała jednocześnie, iż w braku spójnych danych okres referencyjny być może „nie pokrywa się całkowicie z faktycznym uzgodnionym okresem obowiązywania” porozumienia HPA 1.

293    Ponadto skarżąca uważa, że zawarte w motywie 1014 zaskarżonej decyzji twierdzenie Komisji, zgodnie z którym test AEC wymaga zbadania podważalnego udziału zamówień OEM-a w okresie co najwyżej jednego roku, jest niezgodne z analizą wynikającą z tabeli nr 35 przeprowadzoną w dłuższym okresie, mianowicie w okresie półtora roku.

294    Komisja podnosi, że decyzja niewątpliwie zawiera analizę AEC dotyczącą całego okresu objętego porozumieniem HPA 1, który biegnie od listopada 2002 r. do maja 2004 r., i że załącznik B.31 pokazuje, dlaczego chodzi tu o mający znaczenie okres.

295    Następnie Komisja twierdzi, że skarżąca nie podniosła tego argumentu w żadnym momencie w toku postępowania administracyjnego, chociaż te same okresy referencyjne zostały wykorzystane do wszystkich obliczeń dotyczących HP. Co więcej, skarżąca wykorzystała te okresy referencyjne w swoich własnych obliczeniach dotyczących HP w swej odpowiedzi na pismo w sprawie przedstawienia zarzutów z 2007 r.

296    Wreszcie Komisja wyjaśnia powód, dla którego obliczenie dotyczące całego okresu obowiązywania porozumienia HPA 1 – czyli okresu półtora roku – nie wykorzystuje podważalnych udziałów ustalonych w odniesieniu do półtorarocznego horyzontu czasowego, lecz średnią kwartalnych podważalnych udziałów w okresie obowiązywania porozumienia HPA 1 ustalonym na okres jednego roku. Jej zdaniem niezależnie od momentu, w którym równie skuteczny konkurent usiłowałby wejść na rynek HP, spółka ta powinna ocenić propozycję owego konkurenta odnośnie do roku rozpoczynającego się w chwili jego wejścia na rynek.

297    W motywach 1334–1337 zaskarżonej decyzji Komisja przedstawiła swoje obliczenia dotyczące koniecznego udziału w przypadku HP.

298    W motywach 1385–1387 zaskarżonej decyzji Komisja, powołując się na dane liczbowe przedstawione w motywie 1334 tej decyzji, uznała, że konieczny udział był systematycznie wyższy od podważalnego udziału.

299    W motywie 1406 zaskarżonej decyzji Komisja przyjęła, że na podstawie porównania podważalnego udziału z koniecznym udziałem dokonanego w motywach 1385–1389 tej decyzji należy uznać, iż w okresie od listopada 2002 r. do maja 2005 r. rabaty przyznawane przez Intela na rzecz HP mogły wywołać antykonkurencyjny skutek w postaci wykluczenia.

300    W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem, jeśli chodzi o stosowanie art. 101 i 102 TFUE, żaden przepis prawa Unii nie wymaga od adresata pisma w sprawie przedstawienia zarzutów zakwestionowania wskazanych w nim różnych okoliczności faktycznych lub prawnych w toku postępowania administracyjnego pod rygorem późniejszej niemożności uczynienia tego na etapie postępowania sądowego (wyrok z dnia 1 lipca 2010 r., Knauf Gips/Komisja, C‑407/08 P, EU:C:2010:389, pkt 89).

301    Nie można zatem uwzględnić argumentu Komisji, zgodnie z którym skarżąca nie zakwestionowała w toku postępowania administracyjnego okresów wykorzystanych przez Komisję do jej obliczeń.

302    To samo odnosi się do argumentu Komisji, zgodnie z którym skarżąca wykorzystała rozpatrywane okresy do swoich własnych obliczeń w toku postępowania administracyjnego. Ponieważ Komisja wykorzystała niektóre okresy w swych własnych obliczeniach dokonanych w zaskarżonej decyzji, stanowią one część uzasadnienia rzeczonej decyzji, które skarżąca może zakwestionować przed Sądem.

303    W drugiej kolejności należy zauważyć, że znajdująca się w motywie 1334 zaskarżonej decyzji tabela nr 34, która zawiera parametry i obliczenia koniecznego udziału (zwana dalej „tabelą nr 34”), obejmuje okres od czwartego kwartału roku podatkowego 2003 do trzeciego kwartału roku podatkowego 2005, wobec czego nie zawiera żadnych danych dotyczących listopada i grudnia 2002 r. ani pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego 2003.

304    Ponadto skarżąca słusznie podnosi, że dotyczące porozumienia HPA 1 dane liczbowe, które figurują w pierwszej linijce tabeli nr 35, mające na celu wykazanie wiarygodności wniosków Komisji poprzez przedstawienie obliczenia koniecznego udziału w odniesieniu do porozumień HPA, wynikają z sumy lub ze średniej arytmetycznej danych liczbowych zawartych w trzech pierwszych linijkach tabeli nr 34.

305    Konkretnie:

–        ilość zakupionych przez HP CPU x86 określona w tabeli nr 35 w odniesieniu do okresu objętego porozumieniem HPA 1, mianowicie 7 079 382 sztuk, odpowiada wskazanej w tabeli nr 34 ilości CPU x86 zakupionych przez HP w okresie od czwartego kwartału roku podatkowego 2003 do drugiego kwartału roku podatkowego 2004 (czwarty kwartał roku podatkowego 2003 – 2 416 750 sztuk; pierwszy kwartał roku podatkowego 2004 – 2 200 225 sztuk; drugi kwartał roku podatkowego 2004 – 2 462 407 sztuk);

–        kwota rabatów otrzymanych przez HP określona w tabeli nr 35 w odniesieniu do okresu objętego porozumieniem HPA 1, mianowicie 97 499 999 USD, odpowiada wskazanym w tabeli nr 34 rabatom otrzymanym przez HP w okresie od czwartego kwartału roku podatkowego 2003 do drugiego kwartału roku podatkowego 2004 (czwarty kwartał roku podatkowego 2003 – 32 499 999 USD; pierwszy kwartał roku podatkowego 2004 – 32 500 000 USD; drugi kwartał roku podatkowego 2004 –32 500 000 USD);

–        wartość „V” (czyli część łącznej ilości sztuk CPU x86, które HP zakupiło od skarżącej, spełniając warunek quasi-wyłączności) określona w tabeli nr 35 w odniesieniu do okresu objętego porozumieniem HPA 1, mianowicie 6 725 413 sztuk, odpowiada – niemal co do sztuki i z uwzględnieniem błędu drukarskiego – wskazanym w tabeli nr 34 wartościom „V” w odniesieniu do okresu od czwartego kwartału roku podatkowego 2003 do drugiego kwartału roku podatkowego 2004 (czwarty kwartał roku podatkowego 2003 r. – 2 295 913 sztuk; pierwszy kwartał roku podatkowego 2004 – 2 090 214 sztuk; drugi kwartał roku podatkowego 2004 – 2 339 287 sztuk);

–        „ASP mikroprocesorów Intela”, wskazane w tabeli nr 35 w odniesieniu do okresu objętego porozumieniem HPA 1, mianowicie 165,15, odpowiada średniej arytmetycznej, bez ważenia, ASP wskazanych w tabeli nr 34 za okres od czwartego kwartału roku podatkowego 2003 do drugiego kwartału roku podatkowego 2004 (czwarty kwartał roku podatkowego 2003 –176,19; pierwszy kwartał roku podatkowego 2004 – 159,45; drugi kwartał roku podatkowego 2004 – 159,82).

306    W tym względzie należy zaznaczyć, że Komisja nie twierdzi, że powyższe omówienie jest wynikiem zbiegu okoliczności i że różne wartości określone w pkt 305 powyżej są identyczne w przypadku brakujących trzech kwartałów oraz trzech kolejnych kwartałów.

307    W konsekwencji powyższe informacje wystarczą, aby wykazać, że Komisja rzeczywiście nie uwzględniła listopada i grudnia 2002 r. oraz pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego 2003 w obliczeniach, z których wynikają dane liczbowe zawarte w tabeli nr 35. Obliczenie koniecznego udziału w okresie obowiązywania porozumienia HPA 1, które doprowadziło do wyników zawartych w tabelach nr 34 i 35, nie obejmuje zatem całego okresu od listopada 2002 r. do maja 2005 r., w odniesieniu do którego Komisja uznała, że może wykazać istnienie skutku w postaci wykluczenia wywołanego przez rabaty przyznane HP przez Intela.

308    W trzeciej kolejności przedstawione przez Komisję argumenty nie są w stanie podważyć powyższego wniosku.

309    Przede wszystkim Komisja utrzymuje w duplice, że wynik obliczenia w ujęciu kwartalnym nie różni się zasadniczo od wyniku obliczenia w ujęciu całościowym, które podobno przeprowadzono.

310    Jednakże Komisja prezentuje ów argument w odpowiedzi na replikę, aby twierdzić, że przyjęte w zaskarżonej decyzji podejście oparte na średniej kwartalnych podważalnych udziałów, w przypadku którego podważalny udział jest obliczany za okres maksymalnie jednego roku, nie było niezgodne z faktem dokonania tego obliczenia w odniesieniu do całego okresu obowiązywania porozumienia HPA 1. Jeśli jednak obliczenia dokonane przez Komisję w zaskarżonej decyzji nie uwzględniają danych dotyczących listopada i grudnia 2002 r. oraz pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego 2003 za okres obowiązywania porozumienia HPA 1, nie ma większego znaczenia to, czy obliczenia te zostaną dokonane w ujęciu kwartalnym, czy też całościowym, ponieważ tak czy inaczej listopad i grudzień 2002 r. oraz pierwsze trzy kwartały roku podatkowego 2003 nigdy nie zostaną uwzględnione.

311    Następnie w odpowiedzi na skargę i w duplice Komisja odsyła do załączników B.31 i D.17 na poparcie swoich argumentów.

312    Jeśli chodzi o zawarte w odpowiedzi na skargę odesłanie do załącznika B.31, należy przypomnieć, że choć treść skargi może zostać wsparta lub uzupełniona, w przypadku kwestii szczególnych, odesłaniami do poszczególnych fragmentów dokumentów do niej załączonych, ogólne odesłanie do innych dokumentów, nawet załączonych do skargi, nie może zastąpić braku istotnych elementów argumentacji prawnej, które zgodnie z art. 21 statutu Trybunału Sprawiedliwości i art. 76 regulaminu postępowania przed Sądem muszą być zawarte w samej skardze (wyrok z dnia 17 września 2007 r., Microsoft/Komisja, T‑201/04, EU:T:2007:289, pkt 94).

313    Ponadto do Sądu nie należy poszukiwanie i odnajdywanie w załącznikach zarzutów i argumentów, które mógłby on uznać za podstawę skargi, albowiem załączniki spełniają funkcję wyłącznie dowodową i dokumentacyjną (wyrok z dnia 17 września 2007 r., Microsoft/Komisja, T‑201/04, EU:T:2007:289, pkt 94).

314    A zatem załącznik do skargi może zostać uwzględniony tylko w zakresie, w jakim popiera lub uzupełnia argumenty wyraźnie podniesione przez stronę skarżącą w treści skargi i w jakim Sąd może dokładnie określić elementy zawarte w załączniku, które wspierają lub uzupełniają wspomniane argumenty (zob. podobnie wyrok z dnia 17 września 2007 r., Microsoft/Komisja, T‑201/04, EU:T:2007:289, pkt 99).

315    W niniejszej sprawie Komisja ogranicza się w odpowiedzi na skargę do wskazania, że okres analizowany w zaskarżonej decyzji, mianowicie cały okres objęty porozumieniem HPA 1, jest istotny dla celów testu AEC, nie rozwijając jednak tego argumentu, i odsyła bez dodatkowych wskazówek do wyjaśnień zawartych w załączniku B.31, przy czym Sąd nie jest w stanie dokładnie określić elementów zawartych w rzeczonym załączniku, które mogłyby wesprzeć ów nierozwinięty argument. Wynika z tego, że wspomniany argument jest niedopuszczalny na podstawie stosowanego w drodze analogii orzecznictwa przytoczonego w pkt 312–314 powyżej.

316    Co się tyczy dupliki, Komisja odsyła do pkt 77–82 załącznika D.17, by twierdzić, że kwartalne obliczenia oparte na danych liczbowych dostarczonych przez HP prowadzą do mniej korzystnych dla Intela wyników niż średnie wyniki, na których oparta jest decyzja.

317    W zakresie, w jakim Komisja przedstawia w załączniku D.17 do dupliki obliczenie w odniesieniu do dwóch z trzech brakujących kwartałów, a mianowicie kwartałów drugiego i trzeciego roku podatkowego 2003, należy stwierdzić, że obliczenia te nie wynikają z zaskarżonej decyzji i zostają przedstawione po raz pierwszy w toku postępowania sądowego. Sąd nie może zatem uwzględnić tych dodatkowych obliczeń na poparcie testu AEC zawartego w zaskarżonej decyzji, nie zastępując swoim własnym uzasadnieniem uzasadnienia Komisji zawartego w rzeczonej decyzji. Otóż orzecznictwo przytoczone w pkt 150 powyżej zakazuje Sądowi dokonania takiego zastąpienia uzasadnienia.

318    W każdym razie należy stwierdzić, że nic nie dowodzi prawdziwości przedstawionej przez Komisję hipotezy, zgodnie z którą ze względu na stabilny poziom rabatów w okresie objętym porozumieniem HPA 1 wyniki dotyczące koniecznego udziału byłyby takie same w odniesieniu do brakujących dwóch miesięcy i trzech kwartałów. Ponadto należy przypomnieć, że konieczny udział jest obliczany na podstawie trzech parametrów, mianowicie kwoty rabatów, wolumenu zakupów HP i ASP. Tymczasem w zaskarżonej decyzji nie wykazano, że te dwa ostatnie parametry mają w przypadku brakujących dwóch miesięcy i trzech kwartałów wartości identyczne z wartościami wskazanymi w ramach badania uwzględnionych kwartałów. Nie ma więc gwarancji, że dane za miesiące i kwartały, których nie uwzględniono na potrzeby testu AEC, nie różnią się od danych wskazanych w odniesieniu do zbadanych kwartałów.

319    Z powyższego wynika zatem, że Komisja popełniła błąd, uznając, iż dokonane przez nią obliczenie koniecznego udziału pozwalało jej na wyciągnięcie wniosków dotyczących skutku w postaci wykluczenia wywołanego przez rabaty Intela na rzecz HP w odniesieniu do całego okresu od listopada 2002 r. do maja 2005 r. Komisja nie wykazała bowiem istnienia tego skutku w okresie od listopada 2002 r. do września 2003 r.

320    Okoliczność, że Komisja dokonała alternatywnego obliczenia koniecznego udziału w motywie 1389 zaskarżonej decyzji, odnosząc się do danych liczbowych przedstawionych w motywie 1338 tej decyzji, nie może naprawić tego błędu. Z tabeli nr 36 i tabeli nr 37 wynika bowiem, że dane dotyczące koniecznego udziału w dwóch alternatywnych scenariuszach rozpatrywanych przez Komisję obejmują odpowiednio okres od czwartego kwartału 2004 r. do trzeciego kwartału 2005 r. i okres od drugiego kwartału do trzeciego kwartału 2005 r. Tak więc wspomniane alternatywne obliczenie również nie obejmuje całego okresu między listopadem 2002 r. a majem 2005 r.

2)      W przedmiocie wskazywanych czynników wzmacniających

321    W motywach 1390–1395 zaskarżonej decyzji Komisja wskazała w istocie, że test AEC nie uwzględnia dwóch dodatkowych elementów, a mianowicie tego, po pierwsze, że Komisja posłużyła się najbardziej korzystnymi dla skarżącej danymi liczbowymi, a po drugie, że w przypadku przeniesienia przez HP do AMD zamówień dotyczących CPU x86 skarżąca mogłaby z kolei przenieść rabaty przeznaczone pierwotnie dla HP na innego konkurenta wykorzystującego jej CPU x86, takiego jak Dell. Zdaniem Komisji okoliczność ta jeszcze bardziej pogłębia niekorzystne dla HP skutki wynikające z przeniesienia do AMD zamówień w zakresie CPU x86.

322    Skarżąca podnosi, po pierwsze, że Komisja nie wyjaśnia powodów, dla których zwiększenie rabatów przyznawanych konkurentom HP w celu dostosowania się do konkurencji ma mieć antykonkurencyjny charakter. Po drugie, z dokumentu HP zatytułowanego „Managing Intel and AMD to maximise value to BPC” wynika, że HP samo stwierdziło, że taki środek nie stanowił rzeczywistego ryzyka i że nie zaobserwowano takiego zjawiska u innych światowych podmiotów gospodarczych wykorzystujących produkty AMD w większym zakresie. Po trzecie, gdyby HP otrzymało nieodpłatnie od AMD milion CPU x86, uniknęłoby zapłaty na rzecz skarżącej kwoty 163,86 mln USD (czyli ASP bez rabatów za milion CPU x86). Wartość wszystkich rabatów skarżącej przewidzianych w porozumieniu HPA 1 wynosiła jedynie 130 mln USD, wobec czego HP musiałoby zapłacić około 34 mln USD za zakup od skarżącej równoważnej ilości CPU x86. Tak więc HP niewątpliwie odrzuciło ofertę AMD z tego tylko powodu, że popyt na systemy wyposażone w CPU x86 produkcji AMD był niewystarczający i nie brało ono pod uwagę potencjalnej utraty rabatów przyznawanych przez skarżącą. Po czwarte, z dokumentu HP zatytułowanego „Managing Intel and AMD to maximise value to BPC” wynika też, że nie było pewności, czy AMD zostanie zaakceptowane na rynku przedsiębiorców.

323    Komisja twierdzi, po pierwsze, że możliwość przeniesienia rabatów na konkurentów HP wzmocniła zachęty ekonomiczne mające na celu skłonienie HP do nienaruszania warunków porozumień HPA. Po drugie, dokument HP zatytułowany „Managing Intel and AMD to maximise value to BPC” nie dotyczy przeniesienia rabatów na konkurentów. Po trzecie, decyzja HP o nieprzyjęciu złożonej przez AMD oferty 1 mln nieodpłatnych CPU x86 nie wynika wyłącznie z porównania księgowego. W przeciwieństwie do testu AEC, który jest czysto teoretyczny, na prawdziwe decyzje handlowe ma wpływ wiele czynników. Ponadto obliczenia skarżącej nie są prawidłowe, ponieważ chociaż zgodnie z porozumieniami HPA HP mogło zaopatrywać się u AMD w małych ilościach, ostatecznie nabyło 160 000 CPU x86. W związku z tym HP nie odmówiło przyjęcia miliona CPU x86, a jedynie 840 000 CPU x86. Tymczasem, zważywszy na ASP w wysokości 163,86 USD za sztukę, zaoszczędzona kwota wynosi jedynie 137,6 mln USD, co nie odbiega znacznie od 130 mln USD w formie rabatów HPA.

324    W tym względzie przed zbadaniem, czy Komisja rzeczywiście popełniła błąd w dokonanej w zaskarżonej decyzji ocenie dotyczącej ustalonego w niej czynnika wzmacniającego, który polega na przeniesieniu rabatów przyznanych początkowo HP na rzecz jego konkurentów, należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja nie zawiera żadnej analizy wpływu tego czynnika na elementy uwzględnione w teście AEC.

325    Tymczasem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem brak uzasadnienia lub niewystarczające uzasadnienie stanowi naruszenie istotnych wymogów proceduralnych w rozumieniu art. 263 TFUE i stanowi bezwzględną przeszkodę procesową, którą sąd Unii może, a nawet powinien podnieść z urzędu (zob. wyrok z dnia 2 grudnia 2009 r., Komisja/Irlandia i in., C‑89/08 P, EU:C:2009:742, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo).

326    W świetle powyższego Sąd jest zobowiązany orzec w przedmiocie istnienia ewentualnego uchybienia obowiązkowi uzasadnienia i wysłuchać w tym celu strony, tak jak to uczynił na rozprawie w 2020 r.

327    Należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zakres obowiązku uzasadnienia zależy od charakteru danego aktu i od okoliczności, jakie towarzyszą jego przyjęciu. Uzasadnienie powinno ukazywać w jasny i jednoznaczny sposób tok rozumowania instytucji, po pierwsze, tak aby zainteresowani mogli zapoznać się z uzasadnieniem danego aktu oraz aby mogli bronić swych praw i zweryfikować zasadność decyzji, a po drugie, tak aby sąd Unii mógł sprawować kontrolę zgodności aktu z prawem. Nie wymaga się, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi przewidziane w art. 296 TFUE, winna uwzględniać nie tylko jego brzmienie, ale także okoliczności jego wydania, jak również całość przepisów prawa regulujących daną dziedzinę (zob. wyrok z dnia 18 stycznia 2012 r., Djebel – SGPS/Komisja, T‑422/07, niepublikowany, EU:T:2012:11, pkt 52 i przytoczone tam orzecznictwo).

328    W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że wprawdzie Komisja uważała, iż przeniesienie rabatów przeznaczonych pierwotnie dla HP na jego konkurentów stanowiło czynnik wzmacniający wnioski wyciągnięte przez nią z testu AEC, lecz nie wyjaśniła ona, na który z elementów wziętych pod uwagę w tym teście został wywarty wpływ i w jaki sposób. Otóż skoro Komisja uważała, że ów czynnik wzmacniający odgrywał rolę w ramach oceny zdolności wykluczającej spornych rabatów, powinna ona zbadać dokładniej jego wpływ na tę zdolność. Jest tak tym bardziej, że w motywie 1395 zaskarżonej decyzji Komisja przyjęła, iż wspomniany czynnik mógł przeważyć nad wszystkimi argumentami skarżącej sformułowanymi w toku postępowania administracyjnego w przedmiocie czynników wykorzystanych przez Komisję w celu zastosowania testu AEC w odniesieniu do HP.

329    Podczas rozprawy w 2020 r., w odpowiedzi na pytanie Sądu dotyczące toku rozumowania Komisji, zgodnie z którym czynnik wzmacniający polegający na przeniesieniu rabatów przyznanych pierwotnie dla HP na jednego z jego konkurentów przeważa nad wszystkimi błędami zawartymi ewentualnie w zaskarżonej decyzji i nad uzasadnieniem zaskarżonej decyzji w tym względzie, Komisja poprzestała na wskazaniu, że żaden rozsądny partner biznesowy nie odrzuciłby złożonej mu przez AMD oferty nieodpłatnego dostarczenia miliona CPU x86. HP odrzuciło zatem ofertę AMD wyłącznie ze względu na konsekwencje, jakie jej przyjęcie miałoby dla relacji HP ze skarżącą. Komisja uznała, że nie ma nic do dodania w stosunku do tego, co stwierdziła w zaskarżonej decyzji.

330    W związku z tym, bez konieczności orzekania w przedmiocie dopuszczalności, należy uznać, że argument przedstawiony przez Komisję na rozprawie w 2020 r. jest zwykłym niepopartym niczym przypuszczeniem, które nie może uzupełnić braku uzasadnienia zaskarżonej decyzji co do wpływu, jaki czynnik wzmacniający polegający na przeniesieniu rabatów przyznanych pierwotnie dla HP na jednego z jego konkurentów miałby na jej wnioski wynikające z testu AEC.

331    W świetle powyższego należy uznać, że jeśli chodzi o czynnik wzmacniający polegający na przeniesieniu rabatów przyznanych pierwotnie dla HP na jednego z jego konkurentów, zaskarżona decyzja jest dotknięta brakiem uzasadnienia.

332    W związku z powyższym należy zaznaczyć, że w motywie 1406 zaskarżonej decyzji Komisja, aby stwierdzić, iż wykazała zdolność rabatów przyznanych HP do wywołania skutku w postaci wykluczenia, oparła się na porównaniu podważalnego udziału i koniecznego udziału, czynnikach wzmacniających i nieadekwatności twierdzeń Intela dotyczących „nowej teorii” Komisji.

333    Przede wszystkim z motywów 1396–1405 zaskarżonej decyzji wynika, że badanie nieadekwatności twierdzeń Intela dotyczących „nowej teorii” Komisji nie polega na alternatywnym teście AEC, lecz na zakwestionowaniu nowych obliczeń przedstawionych przez Intela w jego uwagach z dnia 28 marca 2008 r., w związku z czym nie można go uznać za badanie Komisji mające na celu wykazanie zdolności spornych rabatów do wywołania skutku w postaci wykluczenia.

334    Następnie z całości powyższych rozważań wynika, że jeśli chodzi o test AEC zastosowany do HP, Komisja, po pierwsze, nie wykazała w ramach porównania podważalnego udziału i koniecznego udziału istnienia skutków w postaci wykluczenia w odniesieniu do okresu od dnia 1 listopada 2002 r. do dnia 31 września 2003 r., a po drugie, nie uzasadniła w sposób wystarczający pod względem prawnym badania czynników wzmacniających.

335    W konsekwencji Komisja nie wykazała w sposób wystarczający pod względem prawnym zasadności sformułowanego w motywie 1406 zaskarżonej decyzji wniosku, zgodnie z którym w okresie od listopada 2002 r. do maja 2005 r. rabat przyznany HP przez Intela był w stanie wywołać antykonkurencyjny skutek w postaci wykluczenia lub mógł wywołać taki skutek, ponieważ nie udowodniła ona istnienia skutków w postaci wykluczenia w okresie od dnia 1 listopada 2002 r. do dnia 31 września 2003 r.

c)      W przedmiocie wskazywanych błędów dotyczących testu AEC zastosowanego wobec NEC

336    W motywach 451–453 zaskarżonej decyzji Komisja wskazała, że NEC jest jednym z dziesięciu największych sprzedawców komputerów i serwerów na świecie. Do kwietnia 2005 r. działalnością NEC będącego OEM‑em zarządzały dwie spółki zależne należące do niego w 100%, mianowicie NEC Japan i NEC Computer International (zwany dalej „NECCI”). NEC Japan zarządzał działalnością NEC w Japonii i na kontynencie amerykańskim, podczas gdy działalnością NEC w pozostałej części świata zarządzał NECCI. NECCI miał siedzibę w Europie, ale zarządzał również działalnością NEC w Azji (z wyjątkiem Japonii) za pośrednictwem swojego oddziału państw Azji i Pacyfiku. W kwietniu 2005 r. struktura przedsiębiorstwa uległa zmianie i oddział państw Azji i Pacyfiku odłączono od NECCI i przeniesiono do NEC Corporation.

337    Ponadto w szczególności z motywów 483, 501, 502 i 981 zaskarżonej decyzji wynika, że, po pierwsze, w okresie od października 2002 r. do listopada 2005 r. Intel przyznawał rabaty na rzecz NEC na podstawie przyjętego w maju 2002 r. uzgodnienia nazywanego „porozumieniem z Santa Clara” (zwanego dalej „porozumieniem z Santa Clara”), po drugie, rabaty przyznawane na podstawie tego porozumienia były de facto związane z warunkiem, że NEC zgodzi się pokrywać u Intela 80% swojego światowego zapotrzebowania na CPU x86, przy czym ten ogólny udział przekładał się na 70% w przypadku NECCI i na 90% w przypadku NEC Japan, a po trzecie, NEC i NECCI, aby udowodnić osiągnięcie wymaganego udziału w rynku, były zobowiązane do składania Intelowi kwartalnych sprawozdań na temat swoich udziałów w rynku.

338    Intel wskazuje, że na podstawie porozumienia z Santa Clara jednocześnie przyznał na rzecz NEC rabaty nazywane „wyjątkiem od cenników proponowanych klientom” (exception to customer authorized pricing, zwane dalej „ECAP”) oraz udostępnił mu fundusze na rzecz rozwoju rynku (market development funds, zwane dalej „MDF”). Komisja wskazała w motywie 466 zaskarżonej decyzji, że od dnia 1 lipca 2003 r. struktura wypłat Intela uległa zmianie i że MDF zostały włączone do ECAP i przemianowane na „super ECAP”.

339    Komisja zbadała rabaty przyznane dla NEC przez Intela za pomocą metody rzeczywistej ceny z testu AEC. Zgodnie z tą metodą Komisja obliczyła stosunek pomiędzy całkowitą wartością wypłat przyznanych na podstawie porozumienia z Santa Clara a wartością odnośnej działalności Intela w czwartym kwartale 2002 r. w celu uzyskania pomiaru rzeczywistej ceny. Komisja porównała następnie ów stosunek ze stosunkiem istniejącym pomiędzy ASP i AAC Intela i doszła na tej podstawie do wniosku, że Intel stosował ceny poniżej swoich kosztów, ponieważ pierwszy stosunek był niższy od stosunku między ASP i AAC.

340    Skarżąca utrzymuje, że obliczenia Komisji są obarczone pięcioma błędami, z których każdy wystarczy do obalenia jej wniosków. Intel twierdzi, po pierwsze, że własne dane Komisji wskazują, iż rabaty przyznane dla NEC nie są w stanie wyeliminować równie skutecznego konkurenta, po drugie, że Komisja pomyliła się, obliczając warunkową część rabatów przyznanych dla NEC, po trzecie, że Komisja błędnie obliczyła wartość rozpatrywanych transakcji dla Intela, po czwarte, że Komisja oparła się na błędnej wartości w celu ustalenia AAC Intela, i po piąte, że Komisja popełniła błąd, zakładając, iż czwarty kwartał 2002 r. był reprezentatywny dla całego okresu, w którym stwierdzono nadużycie.

341    Sąd uważa za właściwe zbadanie wpierw zasadności argumentacji zmierzającej do wykazania, że Komisja popełniła błędy przy obliczeniu warunkowej części rabatów.

1)      W przedmiocie obliczenia warunkowej części rabatów

342    Skarżąca wyjaśnia, że zgodnie z motywami 1408, 1443 i 1444 zaskarżonej decyzji wszystkie rabaty przyznane na rzecz NEC w czwartym kwartale 2002 r. były warunkowe. Tymczasem, po pierwsze, teza ta nie znajduje potwierdzenia w przedstawionych w zaskarżonej decyzji dowodach, a ponadto pozostaje w sprzeczności z jednoznacznymi odpowiedziami udzielonymi przez NECCI na podstawie art. 18 rozporządzenia nr 1/2003 i innymi dowodami, zgodnie z którymi MDF w wysokości 6 mln USD przekazane za czwarty kwartał 2002 r. były jedyną korzyścią przyznaną na rzecz NEC na podstawie zobowiązania w zakresie udziałów rynkowych przewidzianego w porozumieniu z Santa Clara. Zdaniem Intela Komisja niesłusznie zatem uznała, że ECAP były warunkowe. Po drugie, NEC otrzymał znaczne rabaty od Intela w okresach poprzedzających zawarcie porozumienia, gdy udział Intela w rynku zakupów dokonywanych przez NEC był wyraźnie mniejszy niż 80%. Komisja nie wyjaśnia powodu, dla którego NEC miałby stracić 100% swoich rabatów, gdyby kupował od Intela mniej niż 80% potrzebnych mu CPU x86, skoro uczynił już to bez poniesienia takiej straty. Po trzecie, nie zakwestionowano tego, że Intel przyznawał rabaty na rzecz NEC, mimo że NEC nie osiągał poziomu 80%, który zgodnie z wnioskami zawartymi w zaskarżonej decyzji był warunkiem wstępnym uzyskania jakichkolwiek rabatów.

343    Komisja odpiera argumenty Intela. Po pierwsze, podkreśla ona, że w zaskarżonej decyzji nie stwierdziła, iż wszystkie rabaty przyznane na rzecz NEC były warunkowe. W decyzji tej ograniczyła się do stwierdzenia, że mająca warunkowy charakter część rabatów Intela obejmowała nie tylko wypłaty z tytułu MDF, ale również pewne kategorie – niekoniecznie wszystkie – rabatów typu ECAP. Stwierdzenie to opiera się na zbiorze wewnętrznie spójnych, precyzyjnych i solidnych dowodów, przedstawionym w motywach 1412–1444 zaskarżonej decyzji oraz w załączniku B.31 do odpowiedzi na skargę.

344    Komisja uważa, że argument Intela oparty na przyznawaniu znaczących rabatów w okresach poprzedzających zawarcie porozumienia z Santa Clara nie jest przekonujący w szczególności ze względu na to, że z jednej strony nie są znane warunki mające zastosowanie do rabatów przyznawanych wcześniej, a z drugiej strony, że dane przedłożone przez NECCI wskazują na wzrost o około 500% rabatów przyznawanych przez Intela na rzecz NECCI w następstwie tego porozumienia.

345    Wreszcie w zakresie, w jakim skarżąca twierdzi, że przyznawała na rzecz NEC rabaty, chociaż NEC nie był w stanie spełnić warunku dotyczącego 80% udziałów w rynku, Komisja dodaje w kontekście analizy AEC, że nawet jeśli prawdziwe byłyby twierdzenia Intela, zgodnie z którymi udział rynkowy AMD u NEC „rutynowo” przekraczał próg 20%, to jednak udział AMD u NEC nigdy nie zbliżył się do podważalnego udziału (to jest 41%).

346    Co się tyczy pierwszego argumentu skarżącej, zgodnie z którym Komisja niesłusznie uznała, że ECAP były warunkowe, należy sprawdzić, czy Komisja wykazała w zaskarżonej decyzji, że rabaty uwzględnione przy obliczeniu rzeczywistej ceny CPU x86 produkcji Intela sprzedawanych NEC, inne niż MDF, czyli ECAP, były uzależnione od warunku, że NEC spełni swe zobowiązanie polegające na zakupie od Intela pewnej określonej procentowo ilości potrzebnych mu CPU x86.

347    W motywach 1415–1444 zaskarżonej decyzji Komisja oszacowała łączną wartość rabatów warunkowych na kwotę w przedziale od 13 088 100 USD do 16 583 100 USD, z czego 6 mln USD składało się na MDF, a reszta na ECAP.

348    W związku z tym wniosek, zgodnie z którym ECAP nie są uzależnione od konkretnego udziału w rynku, bezwzględnie podważa obliczenia Komisji zawarte w zaskarżonej decyzji.

349    Należy zatem ocenić na podstawie dowodów odnoszących się do czwartego kwartału 2002 r., na którym Komisja oparła test AEC dotyczący NEC, czy w tym kwartale wypłaty inne niż MDF były uzależnione od tego, że NEC będzie zaopatrywać się u Intela do pewnego procenta progów udziałów w segmentach rynkowych (market segment share, zwanych dalej „MSS”). Na wstępie należy podkreślić, że skarżąca nie zaprzecza, iż na podstawie porozumienia z Santa Clara przyznała na rzecz NEC jednocześnie rabaty typu MDF i ECAP. Niemniej jednak twierdzi ona, że w przeciwieństwie do rabatów typu MDF ECAP nie były uzależnione od zobowiązania do osiągnięcia określonego poziomu MSS.

350    Skarżąca twierdzi w istocie, że dowody przedstawione w zaskarżonej decyzji nie potwierdzają wniosku, zgodnie z którym ECAP były warunkowe w czwartym kwartale 2002 r., i wskazuje na inne dokumenty, z których wynika, że jedynymi rabatami, które były uzależnione od spoczywającego na NEC zobowiązania do osiągnięcia określonego poziomu MSS, były MDF. Komisja odrzuca argumenty skarżącej i utrzymuje, że przedstawione przez Intela dowody nie pozwalają wykazać, iż MDF były jedynymi rabatami uzależnionymi od zobowiązania się przez NEC do zaopatrywania się u Intela do określonej procentowo wartości MSS.

i)      W przedmiocie dowodów uwzględnionych w zaskarżonej decyzji

351    W pierwszej kolejności należy podkreślić, że Komisja oparła się między innymi w motywach 461 i 464 zaskarżonej decyzji na prezentacji NEC z dnia 27 stycznia 2003 r., zatytułowanej „NEC/Intel – spotkanie światowe (sesja w sprawie zakupów)”, a w szczególności na czwartej stronie tej prezentacji, zatytułowanej „Świat: wyniki w czwartym kwartale roku 2002”. Treść tej strony, pod nagłówkiem „Plan początkowy”, potwierdza, że zamiarem NEC było zaopatrywanie się u Intela jedynie w zakresie 59% swego zapotrzebowania, mianowicie 68% w przypadku NEC Japan, oddziału NEC działającego w szczególności na rynku japońskim, i 48% w przypadku NECCI. Ponadto na stronie tej określono, pod nagłówkiem „Plan dostosowawczy”, po pierwsze, przewidziane udziały rynkowe Intela, mianowicie 70% w przypadku NECCI, 90% w przypadku NEC Japan i 80% w skali światowej, a po drugie, pewne rabaty i inne korzyści, jakie Intel miał przyznać na rzecz NEC. Chodzi tu w szczególności o MDF, obniżone ceny (rabaty) za CPU x86, „status przedsiębiorstwa międzynarodowego” i porozumienie w sprawie linii zaopatrzenia.

352    Należy jednak stwierdzić, że o ile ów dokument, który sporządzono po zawarciu porozumienia z Santa Clara i po przedmiotowym kwartale, wymienia obniżone ceny, a zatem ECAP, jako jedną z korzyści, z których NEC korzystał w ramach tego porozumienia, oraz potwierdza, że owe ECAP stanowiły część tego porozumienia, czego Intel nie kwestionuje, o tyle nie wynika z niego, że ECAP były uzależnione od osiągnięcia pewnego poziomu MSS. Dokument ten jest zatem co najwyżej poszlaką, która powinna zostać potwierdzona innymi dowodami.

353    W drugiej kolejności motywy 462 i 464 zaskarżonej decyzji opierają się na wiadomości elektronicznej z dnia 15 maja 2002 r., w której członek kadry kierowniczej wyższego szczebla NEC poinformował członka kierownictwa NECCI, że z telekonferencji odbytej tego samego dnia z przedstawicielami Intela wynika, że NEC ma status przedsiębiorstwa międzynarodowego, że zwiększy swój udział w zakupach CPU x86 od Intela do pewnego procentu swojej całkowitej sprzedaży na poziomie światowym i że Intel zaoferuje mu MDF oraz „agresywne ceny”, to znaczy obniżone ceny, za CPU x86 z rodziny „Celeron”.

354    Jednakże, podobnie jak dokument z dnia 27 stycznia 2003 r., dokument ten, pochodzący z okresu zawarcia porozumienia z Santa Clara, nie wskazuje na związek między udziałami w rynku a istnieniem, a nawet zakresem, ECAP. Zakładając nawet, że można uznać, iż odniesienie do „agresywnych cen” oznacza ECAP, wynika z niego jedynie, że stanowią one część porozumienia z Santa Clara i że są wymienione w kontekście celów polegających na zwiększeniu udziałów Intela w rynku zakupów CPU x86 przez NEC. Nie wskazano wyraźnie, że ECAP są uzależnione od osiągnięcia tych celów przez NEC.

355    W trzeciej kolejności w motywie 462 zaskarżonej decyzji Komisja powołuje się na wymianę wiadomości elektronicznych między członkami kierownictwa NEC z dnia 10 maja 2002 r. (zwaną dalej „wymianą wiadomości elektronicznych NEC z dnia 10 maja 2002 r.”). Opisano w niej, w jaki sposób NECCI i NEC Japan mogłyby osiągnąć wymagane przez Intela poziomy MSS i wymieniono kwoty, które pobrano by tytułem MDF.

356    Należy jednak stwierdzić, że – jak słusznie podnosi Intel – ów dowód, który pochodzi z okresu sprzed zawarcia porozumienia z Santa Clara i wpisuje się w negocjacje dotyczące tego porozumienia, w ogóle nie wspomina o ECAP, w związku z czym nie może on potwierdzić wniosku Komisji co do warunkowego charakteru ECAP. Przeciwnie, wydaje się, że ta wymiana wiadomości elektronicznych potwierdza tezę Intela, zgodnie z którą jedynymi rabatami, które zależą od udziałów Intela w rynku zakupów dokonywanych przez NEC, są MDF. Jej brzmienie wskazuje bowiem, że NECCI i NEC ograniczą udziały AMD w rynku dokonywanych przez nich zakupów i otrzymają pewną sumę tytułem MDF. Wydaje się zatem, że MDF są konsekwencją ograniczenia udziałów rynkowych AMD i jedyną korzyścią bezpośrednio zależną od poziomu udziałów rynkowych odpowiednio AMD i Intela w zakupach dokonywanych przez NEC.

357    W czwartej kolejności w motywie 464 zaskarżonej decyzji Komisja wspomina o odpowiedzi NECCI na pytanie nr 14 zawarte w wystosowanym na podstawie art. 18 rozporządzenia nr 1/2003 żądaniu z 2005 r. (zwanym dalej „żądaniem z 2005 r.”). Utrzymuje ona, że wynika z niej, iż ECAP zależą od poziomów MSS. Intel twierdzi jednak w istocie, że chodzi tu o odniesienie do ECAP obowiązujących po czwartym kwartale 2002 r.

358    W tym względzie należy podkreślić, że na początku akapitu drugiego tej odpowiedzi faktycznie przewidziano, iż ceny w przypadku ECAP zależą od porozumienia co do poziomów MSS, a nie co do ilości.

359    Jak stwierdzono już w pkt 967 wyroku początkowego, należy uznać, że odpowiedzi udzielone przez NECCI na podstawie art. 18 rozporządzenia nr 1/2003 są szczególnie wiarygodnymi dowodami, ponieważ, po pierwsze, nie wydaje się, by NECCI miał jakikolwiek interes w dostarczeniu nieprawdziwych informacji, które Komisja mogła wykorzystać w celu stwierdzenia naruszenia art. 102 TFUE przez Intela, jego nieodzownego partnera handlowego, a po drugie, zgodnie z art. 23 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1/2003 udzielenie nieprawdziwych informacji jest zagrożone karą grzywny.

360    Niemniej jednak, biorąc pod uwagę kontekst tej odpowiedzi, Sąd nie uważa, że może ona służyć jako dowód lub poszlaka dla poparcia wniosków Komisji.

361    Po pierwsze, należy bowiem stwierdzić, że żądanie z 2005 r. zostało zredagowane w taki sposób, aby po każdej wzmiance o dokumencie następowało jedno lub więcej odnoszących się do niego pytań. Jak Komisja potwierdziła na rozprawie w 2020 r. w odpowiedzi na pytanie Sądu, odpowiedź na pytanie nr 14 pozostaje w związku z dokumentem zatytułowanym „JH 210”. Ten ostatni dokument odnosi się do oświadczenia złożonego przez sprzedawcę NECCI w dniu 22 lutego 2005 r. Dokument zatytułowany „JH 210” został zatem sporządzony po tej dacie i, co za tym idzie, po czwartym kwartale 2002 r. oraz po dniu zmiany systemu rabatów przyznawanych na rzecz NEC przez Intela, czyli dniu 1 lipca 2003 r. W związku z tym odpowiedź NECCI na pytanie nr 14 dotyczy dokumentu i oświadczenia, co do których nie jest pewne, czy mają one bezpośrednie znaczenie dla kwestii, którą Komisja chciała wykazać, ponieważ wydaje się, że dotyczą okresu po dniu 1 lipca 2003 r., czyli okresu, w którym struktura wypłat Intela uległa zmianie, a MDF zostały włączone do klasycznych rabatów typu ECAP i przemianowane na „super ECAP”.

362    Po drugie, w świetle tych wyjaśnień czasowych i kontekstowych nie jest pewne, czy wspominając o ECAP, w odpowiedzi tej odniesiono się do ECAP jako ogólnej kategorii rabatów przyznawanych przez Intela, czy też do „super-ECAP” (określanych również jako „szczególne ECAP”), które istniały od dnia 1 lipca 2003 r. i zastąpiły MDF, przy jednoczesnym zaliczeniu ich do ogólnej kategorii ECAP, czy też może do klasycznych ECAP, ale określanych po prostu jako „ECAP”, które istniały zarówno w czwartym kwartale 2002 r., jak i po zmianie systemu rabatowego. Tymczasem, jak wynika w szczególności z odpowiedzi NECCI na pytanie nr 20 zawarte w żądaniu z 2005 r., „super-ECAP”, podobnie jak MDF, które zastąpiły, były uzależnione od pewnego poziomu MSS, podczas gdy ECAP nie były.

363    W piątej kolejności w motywie 464 zaskarżonej decyzji Komisja odnosi się do prezentacji wewnętrznej NEC z dnia 15 maja 2002 r., która pochodzi z okresu negocjacji w sprawie porozumienia z Santa Clara. Wynika z niej, że w zamian za określony poziom MSS Intel dokonał na rzecz NEC dwunastu wypłat, z których tylko dwie były MDF.

364    Ten dwustronicowy dokument przedstawia dwie wypłaty z tytułu MDF dokonane na rzecz NEC przez Intela oraz inne poziomy cen za różne rodzaje CPU x86. Nie pojawia się w nim jednak żadna informacja na temat zobowiązań NEC w zakresie poziomu MSS. Na jego drugiej stronie zawarto wykres przedstawiający przejście od planu pierwotnego do zmienionego planu, a więc do planu dostosowawczego, który doprowadzi do zawarcia porozumienia z Santa Clara, i wskazano kolejne cele w zakresie udziałów Intela w rynku zakupów CPU x86 dokonywanych przez NEC. Przejście od planu pierwotnego do planu dostosowawczego jest przedstawione graficznie w formie strzałki pomiędzy tymi dwoma planami, po środku której znajduje się wzmianka „$6M MDF” oznaczająca wypłatę w wysokości 6 mln USD z tytułu MDF. Jedynie ta wypłata pojawia się wyraźnie w owym dokumencie jako świadczenie wzajemne za zwiększenie poziomu MSS. Wynika z tego, że chociaż ten dokument potwierdza, podobnie jak dwa pierwsze przeanalizowane dokumenty, że ECAP były przedmiotem dyskusji w ramach negocjacji, które doprowadziły do zawarcia porozumienia z Santa Clara, to jedynie MDF zależały od poziomu MSS.

365    W szóstej kolejności w ramach swojej obrony Komisja powołuje się na stronę 4 prezentacji wewnętrznej NEC z dnia 15 kwietnia 2002 r., z której wynika, że w zamian za zwiększenie udziału rynkowego Intela w zakupach NEC ta ostatnia spółka chciała otrzymać między innymi ECAP.

366    Z tej samej prezentacji wynika, że NEC wskazał na trzy wnioski, jakie miały być przedstawione Intelowi w celu zwiększenia jego poziomów MSS w zakresie zakupów NEC. Chodziło o wnioski odnoszące się do „Marketing & Engineering Fund” (co prawdopodobnie oznacza MDF), ale także do ECAP oraz do ulepszenia ram umownych z Intelem.

367    Jednakże Sąd uważa, że prezentacja ta nie może stanowić solidnej podstawy dla wniosku, do którego doszła Komisja.

368    Chociaż bowiem badany dokument przedstawia ECAP jako jedno ze świadczeń wzajemnych w celu przyjęcia planu dostosowawczego, chodzi tu o życzenie NEC przed negocjacjami z Intelem, a nie o prezentację rabatów określonych w ramach porozumienia z Santa Clara po zakończeniu tych negocjacji.

369    W siódmej kolejności Komisja odsyła w ramach swojej obrony do prezentacji NEC z dnia 6 maja 2002 r., w której znajduje się inne przedstawienie graficzne możliwego przejścia NEC od planu pierwotnego do planu dostosowawczego. Owo przejście ilustruje graficznie strzałka, a komentarz, który się do niego odnosi, wskazuje, że „będzie [ono] zależało od więcej niż 6 mln USD w formie MDF”. Ponadto na innej stronie tej prezentacji wskazano na „potrzebę uzyskania ECAP w celu realizacji [planu dostosowawczego]”.

370    Jednakże podobnie jak ma to miejsce w przypadku prezentacji NEC z dnia 15 kwietnia 2002 r., mimo że chodzi tu o dokument pochodzący z okresu negocjacji w sprawie porozumienia z Santa Clara (spotkania w dniach 6 i 7 maja 2002 r.), nie przedstawia on wyników tych negocjacji, lecz jedynie życzenia NEC. Należy go zatem oddalić z tych samych powodów co powody wskazane w pkt 368 powyżej.

371    Z powyższych rozważań wypływa wniosek, że z całości dokumentów wziętych przez Komisję pod uwagę wynika, że rabaty w zakresie cen CPU x86, w tym ECAP, omówiono i uzgodniono w ramach negocjacji w sprawie porozumienia z Santa Clara i że NEC chciał uzyskać ustępstwa w zakresie ECAP jako świadczenie wzajemne za swe zobowiązanie w dziedzinie poziomu MSS. Tymczasem jedynie prezentacja NEC z dnia 27 stycznia 2003 r. może stanowić poszlakę potwierdzającą stanowisko Komisji, zgodnie z którym ECAP uzgodnione ostatecznie w ramach porozumienia z Santa Clara były wypłacane, przynajmniej częściowo, w zamian za przestrzeganie wynikającego z planu dostosowawczego zobowiązania dotyczącego poziomu MSS. Natomiast wymiana wiadomości elektronicznych NEC z dnia 10 maja 2002 r., odpowiedź NECCI na pytanie nr 20 zadane w żądaniu z 2005 r. oraz wewnętrzna prezentacja NEC z dnia 15 maja 2002 r. zmierzają raczej do wykazania, że jedynie MDF uzgodnione w ramach porozumienia z Santa Clara były warunkowe.

372    W konsekwencji Sąd uważa, że dokumenty te nie zawierają wystarczającego dowodu lub wystarczającego łańcucha poszlak na potwierdzenie tezy o warunkowym charakterze ECAP w czwartym kwartale 2002 r.

ii)    W przedmiocie dowodów przedstawionych przez Intela

373    Należy teraz ocenić wartość dowodową dokumentów przedstawionych przez Intela w celu podważenia wniosku Komisji, zgodnie z którym zarówno MDF, jak i ECAP były warunkowe.

374    W pierwszej kolejności, jeśli chodzi o argument skarżącej, zgodnie z którym z odpowiedzi na pytanie nr 32 zawarte w żądaniu z 2005 r. nie wynika w istocie żaden stosunek warunkowości między ECAP a poziomem MSS, należy zaznaczyć, że Komisja zwróciła się do NECCI w szczególności o wyjaśnienie, jakiego rodzaju korzyść przyznano na rzecz NECCI, jeśli faktycznie ją przyznano, w zamian za przestrzeganie zobowiązania dotyczącego poziomu MSS wynikającego z planu dostosowawczego. Tymczasem w swej odpowiedzi NECCI wymienił jedynie MDF. W tym dokumencie, omawiającym wyniki porozumienia z Santa Clara, MDF są zatem przedstawione jako jedyne świadczenie wzajemne za przestrzeganie poziomów MSS, wobec czego tylko one mogą być warunkowe.

375    Komisja podaje w wątpliwość wartość dowodową tego dokumentu, wskazując, że warunkowość ECAP wynika z dokumentów załączonych do tej odpowiedzi. Komisja ogranicza się do wymienienia poufnych załączników nr 32.1–32.4. Jednakże, o ile możliwe jest zidentyfikowanie dwóch pierwszych załączników, o tyle nie jest tak w przypadku dwóch ostatnich załączników. Co się tyczy załącznika 32.1, odpowiada on wspomnianej w motywie 462 zaskarżonej decyzji wymianie wiadomości elektronicznych NEC z dnia 10 maja 2002 r., której analizy dokonano w pkt 355 i 356 powyżej i co do której orzeczono, że potwierdza tezę Intela. Załącznik 32.2 odpowiada natomiast zbadanemu w pkt 353 i 354 powyżej dokumentowi, w odniesieniu do którego stwierdzono, że nie dowodzi on, iż ECAP były warunkowe.

376    Należy zatem uznać, że poprzestając na odesłaniu do wyżej wymienionych załączników bez dodatkowych wyjaśnień, Komisja nie zdołała podważyć wartości dowodowej udzielonej przez NECCI odpowiedzi wskazanej w pkt 371 powyżej, której należy przypisać dużą wartość dowodową, ponieważ chodzi tu o wyczerpującą odpowiedź na bezpośrednie pytanie udzieloną na podstawie art. 18 rozporządzenia nr 1/2003. Odpowiedź NECCI na pytanie nr 32 zadane w żądaniu z 2005 r. potwierdza zatem tezę, zgodnie z którą jedynie MDF uzgodnione w ramach porozumienia z Santa Clara były warunkowe, zaś ECAP nie miały tego charakteru.

377    W drugiej kolejności w ramach pytania nr 21 zawartego w żądaniu z 2005 r. Komisja wezwała NECCI między innymi do wyjaśnienia, po pierwsze, czy zaoferowane mu rabaty ECAP zależały od przestrzegania przez NECCI, NEC Japan i NEC w skali światowej pewnych poziomów MSS przewidzianych w porozumieniu z Santa Clara, a po drugie, jakie byłyby konsekwencje nieprzestrzegania tych zobowiązań w określonym kwartale.

378    W swej odpowiedzi NECCI wyjaśnił, po pierwsze, że „szczególne ECAP”, „super-ECAP” lub MDF, które mu przyznano, zależały w istocie od przestrzegania szczególnych poziomów MSS zarówno przez niego samego, jak i przez NEC Japan i NEC w skali światowej. Jednakże, w przeciwieństwie do „szczególnych ECAP” lub „super-ECAP”, ECAP nie zależą od warunku dotyczącego pewnego poziomu MSS, lecz są po prostu wynikiem negocjacji handlowych. Po drugie, gdyby w okresie stosowania ogólnych MDF NECCI nie spełnił zobowiązania dotyczącego pewnego poziomu MSS za określony kwartał, nie otrzymałby żadnej wypłaty z tytułu MDF. Gdyby w okresie udzielenia odpowiedzi na żądanie z 2005 r. NECCI nie spełnił zobowiązania dotyczącego MSS za konkretny kwartał, zagroziłoby to również negocjacjom w sprawie „super-ECAP” w odniesieniu do kolejnych kwartałów.

379    Należy stwierdzić, że odpowiedź ta jest jasna. W przypadku wyczerpującej odpowiedzi na bezpośrednie pytanie, udzielonej na podstawie art. 18 rozporządzenia nr 1/2003, należy przypisać jej dużą wartość dowodową.

380    Ponadto wbrew temu, co Komisja utrzymuje w ramach swej obrony, NEC potwierdza jednoznacznie, że jedynymi rabatami, które były uwarunkowane określonym celem w zakresie MSS, są MDF i „szczególne ECAP” lub „super-ECAP”. Natomiast ECAP nie są uwarunkowane tym celem i są określane w ramach stosunków handlowych. Ewentualna sankcja za nieprzestrzeganie zobowiązania dotyczącego poziomu MSS dotyczy MDF, „szczególnych ECAP” lub „super-ECAP”, a nie klasycznych ECAP. Zważywszy, że od dnia 1 lipca 2003 r. MDF stały się „szczególnymi ECAP” lub „super-ECAP”, jedynymi ECAP, które istniały w czwartym kwartale 2002 r., są klasyczne ECAP. W związku z tym odpowiedź NECCI na pytanie nr 21 zawarte w żądaniu z 2005 r. potwierdza tezę, że klasyczne ECAP nie były uzależnione od pewnego poziomu MSS.

381    W trzeciej kolejności w pytaniu nr 6 zawartym w wystosowanym na podstawie art. 18 rozporządzenia nr 1/2003 żądaniu z 2007 r. (zwanym dalej „żądaniem z 2007 r.”) Komisja zwróciła się w istocie do NECCI o wyjaśnienie jej, jakie fundusze NECCI otrzymał w okresie obejmującym również czwarty kwartał 2002 r. w zamian za przestrzeganie zobowiązania dotyczącego poziomu MSS.

382    W swojej odpowiedzi NECCI wskazuje w odniesieniu do okresu między trzecim kwartałem 2002 r. a drugim kwartałem 2003 r., że tylko MDF były warunkowe, i podkreśla, że procentowy udział w rynku przekładał się na ilość CPU x86, jakie należało zakupić. Wbrew temu, co twierdzi Komisja, odpowiedź ta potwierdza zatem fakt, że w rozpatrywanym okresie jedynie MDF zależały od warunku dotyczącego poziomów MSS. Tymczasem, zważywszy, że chodzi tu o odpowiedź NECCI udzieloną na podstawie art. 18 rozporządzenia nr 1/2003, należy przypisać temu dowodowi dużą wartość dowodową.

383    W czwartej kolejności w celu wykazania swoich twierdzeń Intel powołał się na sprawozdanie NEC z dnia 8 maja 2002 r. dotyczące spotkania z Intelem w dniach 6 i 7 maja 2002 r. Jak podnosi Komisja, z drugiej strony tego dokumentu wynika, że w zamian za zaakceptowanie planu dostosowawczego NEC chciał uzyskać nie tylko MDF, ale również ECAP oraz nowe ramy umowne. Odpowiada to zresztą dokumentom zbadanym w pkt 365 powyżej. Z trzeciej strony tego sprawozdania wynika jednak, że warunkiem osiągnięcia poziomu MSS, który omówiono w drugim dniu negocjacji, miało być przyznanie pewnej kwoty tytułem MDF. Ponadto, o ile wydaje się, że w drugim dniu dyskusji Intel zaakceptował część wniosku NEC dotyczącą „MDF/ECAP”, ponieważ na trzeciej stronie tego sprawozdania wskazano, że „Intel responded with 50% acceptance for total 12 items of Nec’s ECAP/MDF request” (Intel zaakceptował w 50% wszystkie 12 pozycji wniosku NEC w zakresie ECAP/MDF), o tyle taka wzmianka nie pozwala na ustalenie, która część wniosku została zaakceptowana, mianowicie część dotycząca MDF, czy może część dotycząca ECAP. Jest tak, tym bardziej że na czwartej stronie tego samego sprawozdania wskazano w punkcie zatytułowanym „Kolejny etap”, że „Intel reviews with [M and P] for MDF request/ECAP request” (Intel rozpatrzy z [M i P] wniosek dotyczący MDF i wniosek dotyczący ECAP), w związku z czym nie jest możliwe ustalenie, czy część wniosku NEC została ostatecznie zaakceptowana, a jeśli tak, to która. Należy zatem stwierdzić, że sprawozdanie to zredagowano w zwięzły sposób i że istnieje niepewność co do jego prawidłowego zrozumienia.

384    Należy więc uznać, że moc dowodowa tego dokumentu jest stosunkowo niewielka, ponieważ nie stanowi on wyniku negocjacji, a jego zwięzły charakter sprawia, że jego prawidłowe zrozumienie jest niepewne.

385    W piątej kolejności Intel przedstawia w replice załączniki C.37 i C.38, podnosząc, że chodzi o sporządzone przez NEC dokumenty przygotowawcze do porozumień z Santa Clara, z których wynika, że niezależnie od osiąganego poziomu MSS NEC spodziewał się otrzymać ECAP w tej samej wysokości.

386    Jednakże niezależnie od dopuszczalności tych dowodów przedstawionych przez skarżącą na etapie repliki, po pierwsze, choć na stronach 5 i 6 załącznika C.37 figurują tabele, dane liczbowe oraz wzmianka „wniosek o ECAP”, nie można wywieść z nich wyraźnie związku między ewolucją udziałów rynkowych Intela a oczekiwaniami NEC w odniesieniu do ECAP. Po drugie, Intel powołuje się w replice na „załącznik C.38, s. 10”. Tymczasem załącznik C.38 zawiera dokument składający się z ośmiu stron i obejmujący liczne informacje, w związku z czym Sąd nie jest w stanie dokładnie określić elementów zawartych w załączniku, które wspierają argumentację skarżącej. W konsekwencji, zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 314 powyżej, załącznika C.38 nie można wziąć pod uwagę.

387    W związku z tym z całości powyższych rozważań wynika, że dowody uwzględnione w zaskarżonej decyzji nie stanowią wystarczających dowodów lub wystarczającego łańcucha poszlak, aby wykazać, iż rabaty typu ECAP lub rabaty inne niż MDF były uzależnione od spoczywającego na NEC zobowiązania do osiągnięcia pewnego poziomu MSS w czwartym kwartale 2002 r. Ponadto inne dowody, na które powołuje się Intel, wydają się raczej potwierdzać tezę, że jedynie MDF były warunkowe.

388    Wynika z tego, że wskazane w zaskarżonej decyzji dowody nie są wiarygodne, wobec czego nie mogą one stanowić poparcia dla wniosków wyciągniętych na ich podstawie.

389    W konsekwencji, bez konieczności badania pozostałych argumentów Intela, należy stwierdzić, że Komisja popełniła błąd w ocenie wartości rabatów warunkowych przyznanych na rzecz NEC przez Intela.

2)      W przedmiocie wykorzystania czwartego kwartału 2002 r. jako punktu odniesienia

390    Skarżąca zarzuca Komisji, że popełniła błąd, przeprowadzając test AEC jedynie w odniesieniu do czwartego kwartału 2002 r. i stwierdzając na tej tylko podstawie w motywie 1456 zaskarżonej decyzji, że wypłaty przyznane przez Intela na rzecz NEC na mocy porozumienia z Santa Clara były w stanie lub mogły wywołać skutek w postaci wykluczenia równie skutecznego konkurenta w całym okresie od października 2002 r. do listopada 2005 r. Innymi słowy, Komisja niesłusznie uznała, że czwarty kwartał 2002 r. był reprezentatywny dla wszystkich późniejszych okresów.

391    Ogólnie rzecz biorąc, Komisja ma obowiązek wykazać, że praktyki Intela były w stanie wykluczyć równie skutecznego konkurenta w całym okresie referencyjnym, ale nie ma ona żadnych podstaw, by twierdzić, że wszystkie dane liczbowe mające znaczenie dla takiego testu, takie jak ceny brutto, rabaty lub ilości, nie uległy zmianom w latach 2002–2005. Jest tak w szczególności w przypadku podważalnego udziału, w przedmiocie którego Komisja sama wskazała w motywie 1243 zaskarżonej decyzji, że z biegiem czasu mógłby on się zwiększyć ze względu na coraz bardziej rosnącą świadomość konsumentów co do wiarygodności alternatywnego rozwiązania w postaci AMD.

392    W szczególności, po pierwsze, kwota 6 mln USD w formie MDF, która była związana z oczekiwaniami w zakresie udziału w rynku, nie miała zastosowania po pierwszym kwartale 2003 r.

393    Po drugie, w ramach swych uwag głównych Intel wyjaśnia w istocie, że wbrew temu, co wynika z motywu 1410 zaskarżonej decyzji, zastosowanie testu AEC nie powinno opierać się na ocenie polegającej na sprawdzeniu, czy poziomy rabatów stwierdzone za dany kwartał zostały zmienione w późniejszych okresach w sposób znaczący lub nie, lecz na ich rzeczywistych poziomach. Stosunkowo niewielkie zmiany poziomów zniżek mogą bowiem zmienić wynik analizy. Komisja oświadczyła w odniesieniu do rabatów przyznanych na rzecz NECCI, że w lipcu 2003 r. rozpoczął się nowy program rabatowy, ale nigdy nie zbadała, czy wprowadzone przez ten program zmiany miały wpływ na którykolwiek z parametrów testu AEC.

394    Po trzecie, Intel wyjaśnia w ramach tych uwag, że nieścisłość prospektywnej analizy Komisji wynika również z faktu, iż w motywie 1410 zaskarżonej decyzji Komisja zbadała jedynie rabaty przyznane na rzecz NECCI, podczas gdy naruszenie zostało stwierdzone w stosunku do całej spółki dominującej, a zatem w stosunku do NEC.

395    Komisja podnosi w swych uwagach uzupełniających, że argumenty przedstawione przez Intela w jego uwagach głównych są niedopuszczalne ze względu na to, iż skarżąca po raz pierwszy kwestionuje powód, dla którego Komisja uzasadniła w zaskarżonej decyzji wspomnianą ekstrapolację.

396    Co do istoty Komisja utrzymuje, po pierwsze, że motyw 1410 zaskarżonej decyzji określa powody, dla których ten kwartał jest reprezentatywny, oraz dowody z dokumentów, na których opiera się ta decyzja.

397    Po drugie, argument, zgodnie z którym wypłaty z tytułu MDF nie zostały utrzymane po pierwszym kwartale 2003 r., nie uwzględnia faktu, że dokumenty znajdujące się w aktach sprawy dowodzą, iż wypłaty te nie znikły, lecz po prostu zostały przeklasyfikowane do innych kategorii rabatów. NECCI również wyjaśnił, że porozumienie z Santa Clara i związane z nim warunki pozostały w mocy co najmniej do listopada 2005 r.

398    Po trzecie, dokument, na który Intel wskazuje na poparcie swoich twierdzeń, nie zawiera żadnego obliczenia, z którego wyłączone byłyby wypłaty z tytułu MDF.

399    Po czwarte, gdyby prawdą było, że wypłaty dokonywane przez Intela na rzecz NEC ulegały w tym okresie istotnym wahaniom, Intel mógłby z łatwością przedstawić dowody w tym zakresie w toku postępowania administracyjnego.

400    Po piąte, analiza zawarta w motywie 1243 zaskarżonej decyzji dotyczy Della. Tymczasem Komisja podnosi w istocie, że nie można transponować tej analizy na NEC, ponieważ NEC, w przeciwieństwie do Della, nie zaopatrywał się wyłącznie u Intela, wobec czego klienci NEC byli już świadomi wartości produktów wyposażonych w procesor produkcji AMD, a podważalny udział NEC w ciągu kwartału, w którym Komisja przeprowadziła porównanie, był już znaczny, ponieważ pierwotny plan NEC przewidywał, że NEC będzie dokonywał 41,6% swych zakupów u AMD.

401    Jeśli chodzi o dopuszczalność argumentów przedstawionych przez Intela w ramach jego uwag głównych, należy zaznaczyć, że w pkt 473–475 skargi Intel podniósł, iż twierdzenie Komisji dotyczące możliwości ekstrapolowania wyników jej analizy z czwartego kwartału 2002 r. na okres aż do 2005 r. nie miało jakiejkolwiek podstawy. Nic nie wskazuje na stabilność cen brutto, rabatów oraz ilości. W tym względzie Intel odsyła wyraźnie do pkt 454–473 załącznika A.8 do skargi, który zawiera jego odpowiedź na argumenty dotyczące tej ekstrapolacji, zawarte w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów z 2007 r. W pkt 467 załącznika A.8 do skargi Intel podnosi, że Komisja nie wyjaśnia w żaden sposób poziomów „super-ECAP”. W pkt 468 tego załącznika Intel dokonuje rozróżnienia między rabatami otrzymanymi przez spółkę dominującą NEC a rabatami otrzymanymi przez NECCI, uściślając, że niektóre rodzaje rabatów są przyznawane wyłącznie na rzecz NECCI. W szczególności Intel kwestionuje, jakoby nomenklatura „super-ECAP” była używana po trzecim kwartale 2003 r. W pkt 470 i 471 wspomnianego załącznika Intel wyjaśnia, że zakupywane ilości CPU x86 były stale renegocjowane, wobec czego nic nie miało stałego charakteru w danych z czwartego kwartału 2002 r.

402    Wynika z tego, że wbrew twierdzeniom Komisji skarżąca zakwestionowała w skardze liczne elementy związane z ekstrapolacją danych dotyczących kwartału referencyjnego na cały okres objęty zaskarżoną decyzją. Podkreśliła ona, że różnica między rabatami przyznawanymi na rzecz NEC i na rzecz NECCI polega na różnych ograniczeniach konkurencyjnych, z czego wypływa niemożność stosowania jakichkolwiek domniemań co do wzajemnej stabilności udzielanych rabatów. Wyjaśnia ona również, że Komisja nie dysponuje żadnymi danymi dotyczącymi poziomów wypłat ECAP na rzecz NEC i że ilości CPU x86 kupowane w tym okresie nie były wcale stabilne.

403    W związku z tym należy uznać, że argumenty przedstawione przez Intela w ramach jego uwag głównych są dopuszczalne, ponieważ wiążą się z argumentami przedstawionymi w ramach skargi.

404    Jeśli chodzi o ocenę zasadności tych argumentów, należy zauważyć, że dane ekonomiczne wykorzystane przez Komisję w motywach 1410–1455 zaskarżonej decyzji w celu przeprowadzenia analizy AEC rabatów przyznawanych na rzecz NEC przez Intela obejmują między innymi łączną ilość zakupionych CPU x86, ceny netto i brutto różnych rodzajów CPU x86, rodzaje i kwoty przyznanych rabatów, a także koszty Intela.

405    Po pierwsze, należy stwierdzić, że przedstawione w motywie 1410 lit. a)–c) zaskarżonej decyzji parametry podnoszonej stabilności, na których Komisja opiera możliwość ekstrapolacji, dotyczą jedynie poziomów rabatów (typu MDF, typu ECAP i łącznych rabatów), ich przedłużenia w kolejnych kwartałach oraz AAC Intela, lecz Komisja w żaden sposób nie analizuje – jak podnosi w istocie Intel – ilości i rodzajów sprzedanych CPU x86 lub ich ceny netto i brutto.

406    Po drugie, tabela, o której mowa w motywie 1410 lit. a) zaskarżonej decyzji, oparta na odpowiedzi NECCI na pytanie nr 9 zawarte w żądaniu z 2007 r. wystosowanym na podstawie art. 18 rozporządzenia nr 1/2003, dotyczy jedynie rabatów przyznanych na rzecz NECCI, podczas gdy naruszenie art. 102 TFUE zostało stwierdzone w odniesieniu do jego spółki dominującej, czyli NEC. Tymczasem nic nie pozwala przypuszczać, że rabaty przyznane na rzecz NEC Japan lub ogólnie na rzecz NEC były stałe przez cały okres, którego dotyczy stwierdzone naruszenie.

407    Po trzecie, analiza wspomnianej tabeli wskazuje, że wbrew temu, co wynika z motywu 1410 lit. a) zaskarżonej decyzji, rabaty otrzymywane przez NECCI nie były stałe przez cały rozpatrywany okres. Pomiędzy najniższą wypłatą w drugim kwartale 2003 r. wynoszącą 3,3 mln USD a najwyższą wypłatą w trzecim kwartale 2005 r. wynoszącą 15,224 mln USD istnieje bowiem różnica w wysokości 461,3%. Istnieje również znacząca różnica pomiędzy wypłatą w czwartym kwartale 2002 r. wynoszącą 7,945 mln USD a wypłatą w drugim kwartale 2003 r. wynoszącą 3,3 mln USD, co oznacza spadek o 58,4%.

408    Po czwarte, jak NECCI wskazał w odpowiedzi na pytanie nr 9 zawarte w żądaniu z 2007 r., system przyznawania rabatów zmienił się od trzeciego kwartału 2003 r. Zamiast jednej kwoty „super-ECAP” zostały włączone do kwartalnego ustalania cen. Jak podnosi Intel, nic nie wskazuje na to, że ów nowy system nie wykazywał ilościowych różnic w stosunku do poprzedniego systemu.

409    Po piąte, o ile Komisja podnosi, że porozumienie z Santa Clara obowiązywało do 2005 r., o tyle nie wynika z tego, że sytuacja istniejąca w czwartym kwartale 2002 r. na podstawie tego porozumienia utrzymywała się przez cały okres zarzucanego naruszenia. W szczególności z pkt 2 odpowiedzi NECCI na pytanie nr 9 zawarte w żądaniu z 2007 r. wynika, że po dniu 1 lipca 2003 r. NECCI wnosił co miesiąc o udzielenie rabatu na podstawie kupowanych ilości oraz różnicy cen pomiędzy cennikiem oferowanym klientom a ECAP lub „super-ECAP”. Jednakże nic nie pozwala uznać, że Komisja zbadała, czy wprowadzone przez ten nowy program zmiany miały wpływ na jeden z parametrów testu AEC.

410    Z całości powyższych rozważań wynika z jednej strony, że parametry przedstawione w motywie 1410 lit. a)–c) zaskarżonej decyzji nie obejmują wszystkich danych ekonomicznych wykorzystanych przez Komisję do przeprowadzenia analizy AEC rabatów przyznawanych przez Intela na rzecz NEC, a z drugiej strony, że wbrew temu, co wypływa z motywu 1410 lit. a) i b) zaskarżonej decyzji, dowody zawarte w aktach sprawy wskazują, że wypłaty Intela na rzecz NECCI ulegały znacznym wahaniom po czwartym kwartale 2002 r. i że system rabatów zmienił się od trzeciego kwartału 2003 r. Wynika stąd, że Intel słusznie utrzymuje, iż Komisja popełniła błąd, uznając, że zważywszy na parametry przedstawione w motywie 1410 lit. a)–c) zaskarżonej decyzji, mogła się oprzeć na danych dotyczących czwartego kwartału 2002 r. w celu wyciągnięcia wniosków co do zdolności praktyk Intela do wykluczenia równie skutecznego konkurenta w okresie między czwartym kwartałem 2002 r. a listopadem 2005 r.

411    W związku z tym, bez konieczności badania argumentów skarżącej, o których mowa w pkt 340 powyżej, zgodnie z którymi z jednej strony dane samej Komisji świadczą o tym, że rabaty przyznane na rzecz NEC nie są w stanie wykluczyć równie skutecznego konkurenta, a z drugiej strony Komisja błędnie obliczyła wartość rozpatrywanych transakcji dla Intela, należy stwierdzić, że jeśli chodzi o test AEC przeprowadzony w stosunku do NEC, Komisja popełniła dwa błędy w ocenie, po pierwsze, przyjmując zawyżoną wartość rabatów warunkowych, a po drugie, ekstrapolując wyniki uzyskane przez nią w odniesieniu do czwartego kwartału 2002 r. na cały okres zarzucanego naruszenia. Należy stwierdzić, że z uwagi na te dwa błędy badanie przeprowadzone przez Komisję w ramach testu AEC jest błędne w zakresie jego podstawowych parametrów. Ponieważ błędy te są związane z czwartym kwartałem 2002 r., który przyjęto jako punkt odniesienia dla całego okresu uwzględnionego w kontekście rabatów przyznanych na rzecz NEC, dotyczą one całego okresu zbadanego w zaskarżonej decyzji w odniesieniu do NEC. Wynika stąd, że Komisja nie wykazała w sposób wystarczający pod względem prawnym zasadności sformułowanego w motywie 1456 zaskarżonej decyzji wniosku, zgodnie z którym wypłaty przyznane przez Intela na rzecz NEC w ramach porozumienia z Santa Clara były w stanie lub mogły wykluczyć równie skutecznego konkurenta.

d)      W przedmiocie wskazywanych błędów dotyczących testu AEC zastosowanego wobec Lenovo

1)      Ogólne omówienie części zaskarżonej decyzji poświęconej Lenovo

412    Komisja przeprowadziła test AEC w stosunku do Lenovo w motywach 1457–1508 zaskarżonej decyzji. Komisja przeanalizowała wpierw zakres i charakter rabatów na podstawie MoU z 2007 r.

413    Następnie Komisja dokonała obliczeń odnośnie do ASP, kosztów i wymaganej liczby jednostek CPU x86.

414    Wreszcie Komisja oszacowała podważalną liczbę jednostek CPU x86. W ramach obliczeń głównych ograniczyła swoją ocenę do segmentu komputerów przenośnych (zob. motywy 1473–1478 zaskarżonej decyzji), podczas gdy w swoich obliczeniach alternatywnych ustosunkowała się do twierdzeń Intela, zgodnie z którymi podważalna liczba jednostek CPU x86 powinna obejmować również segment komputerów stacjonarnych (zob. motywy 1479–1508 zaskarżonej decyzji). Te alternatywne obliczenia dzielą się z jednej strony na odpowiedź Komisji na twierdzenia Intela dotyczące ogólnej podważalnej liczby jednostek CPU x86, a z drugiej strony na obliczenie potwierdzające dokonane na podstawie porównania z danymi wynikającymi z dokumentu zatytułowanego „Zestawienie prac z kwietnia 2006 r.”, przyjętego na podstawie porozumienia między AMD i Lenovo.

2)      W przedmiocie warunkowej części rabatów

415    W motywie 1461 zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, że kwota omawianych rabatów została wskazana w MoU z 2007 r., które przewidywało wsparcie finansowe w wysokości 180 mln USD w 2007 r. w formie wypłat kwartalnych.

416    W motywie 1462 zaskarżonej decyzji wskazała, że do wypłat na podstawie MoU z 2007 r. dochodziły wypłaty, których Intel nadal dokonywał na podstawie innych programów wsparcia finansowego uzgodnionych wcześniej niezależnie od MoU z 2007 r. Komisja uznała zatem, że należy przypisać je w całości wynikowi porozumienia w sprawie MoU z 2007 r. Wszystkie wypłaty i korzystne warunki handlowe przewidziane w MoU z 2007 r. były uzależnione od zarzucenia przez Lenovo wszelkich jego projektów dotyczących komputerów przenośnych wyposażonych w CPU x86 produkcji AMD.

417    W motywie 1463 zaskarżonej decyzji wskazano, że w piśmie z dnia 5 lutego 2009 r. Intel przedstawił argument, zgodnie z którym jedynie kwota 138 mln USD była istotna dla wielkości rabatów. Wynika to z faktu, że z przewidzianego w MoU z 2007 r. wsparcia finansowego dla Lenovo w wysokości 180 mln USD jedynie 135 mln USD przyznano w gotówce. Pozostałą część wsparcia finansowego przyznano w formie korzyści w naturze, mianowicie w postaci przedłużenia standardowej jednorocznej gwarancji Intela i propozycji lepszego wykorzystania centrum Intela w Chinach. Komisja podkreśliła, że Intel podniósł, iż chociaż wartość tych dwóch wkładów niepieniężnych na rzecz Lenovo wynosiła odpowiednio 20 i 24 mln USD, to ich koszt dla Intela był znacznie niższy i wynosił odpowiednio 1,7 i 1,3 mln USD. Intel podniósł, że do celów analizy w świetle kryterium równie skutecznego konkurenta owe elementy należało ocenić nie na podstawie ich wartości dla Lenovo, lecz na podstawie ich kosztu ekonomicznego dla Intela. Intel otrzymał wynik 138 mln USD, dodając do wsparcia finansowego w gotówce w wysokości 135 mln USD wspomniane koszty w wysokości 1,7 mln USD i 1,3 mln USD.

418    W motywie 1464 zaskarżonej decyzji Komisja wskazała, że przed zbadaniem ważności argumentu Intela dotyczącego właściwej miary, jaką należy zastosować w ramach analizy w świetle kryterium równie skutecznego konkurenta, zwróciła uwagę na różnicę między podnoszonym kosztem ekonomicznym wkładów dla Intela a ich wartością dla Lenovo. Stosunek między wartością dla Lenovo a podnoszonym kosztem ekonomicznym dla Intela wynosił 1176% (20 i 1,7) w odniesieniu do przedłużenia gwarancji i 1846% (24 i 1,3) w odniesieniu do centrum. Komisja wskazała, że Intel przedstawił pewne obliczenia, dokonane w ramach uwag z dnia 5 lutego 2009 r. w przedmiocie uzupełniającego pisma w sprawie przedstawienia zarzutów z 2008 r., na poparcie swojego twierdzenia dotyczącego ekonomicznego kosztu wkładów, ale nie wyjaśnił powodu istotnej różnicy między tym kosztem a jego wartością dla Lenovo.

419    W motywie 1465 zaskarżonej decyzji Komisja zauważyła, że – bez uszczerbku dla powyższej uwagi – argument Intela, zgodnie z którym właściwą miarą, jaką należy zastosować w ramach analizy w świetle kryterium równie skutecznego konkurenta, nie jest wartość owych elementów dla Lenovo, lecz ich koszt ekonomiczny dla Intela, opiera się na błędnym rozumieniu zasad rzeczonej analizy.

420    W tym względzie w motywie 1466 zaskarżonej decyzji Komisja podniosła, że „analiza w świetle kryterium równie skutecznego konkurenta zakłada zbadanie ceny, po której konkurent równie skuteczny jak przedsiębiorstwo dominujące – który nie ma jednak pozycji dominującej – musiałby zaproponować swoje produkty [klientowi] w celu zrekompensowania [mu] utraty warunkowych korzyści przyznanych przez przedsiębiorstwo dominujące, która to utrata wynika z przeniesienia przez tego klienta podważalnej części jego zapotrzebowania z przedsiębiorstwa dominującego na tego hipotetycznego równie skutecznego konkurenta”.

421    Wreszcie w motywie 1467 zaskarżonej decyzji Komisja wskazała, że z powyższego jasno wynika, iż należy oszacować stratę dla klienta, ponieważ równie skuteczny konkurent powinien zrekompensować właśnie tę stratę, a nie koszty ekonomiczne dla przedsiębiorstwa dominującego, w przypadku gdyby te dwie wartości liczbowe były rozbieżne. Zdaniem Komisji różnicę tę ilustrował przykład centrum dystrybucji. Intel, jako przedsiębiorstwo dominujące, dysponował już centrum dystrybucji w Chinach, w przedmiocie którego Intel stwierdził, że wystarczyło dokonać tam niewielkich ulepszeń, których koszt ekonomiczny wyniósłby 1,3 mln USD, aby następnie był on w stanie zaoferować Lenovo korzyść o łącznej wartości 24 mln USD. Komisja wskazała jednak, że konkurent równie skuteczny jak przedsiębiorstwo dominujące, który nie ma wszakże pozycji dominującej, normalnie nie utworzyłby jeszcze takiego zakładu. Aby zrekompensować Lenovo utratę korzyści związanej z lepszym wykorzystaniem centrum dostaw Intela, równie skuteczny konkurent musiałby zatem przyznać Lenovo wypłatę pieniężną w kwocie równej wartości ekonomicznej dla Lenovo ulepszonego centrum dostaw.

422    Skarżąca twierdzi w sposób ogólny, że MoU z 2007 r. nie pozwala na wyciągnięcie wniosku, iż jej rabaty doprowadziłyby do wykluczenia przez nią równie skutecznego konkurenta. Zdaniem skarżącej przeprowadzona przez Komisję analiza, po pierwsze, wyolbrzymia rzekomo warunkową część zniżki, po drugie, minimalizuje podważalny udział, a po trzecie wyolbrzymia koszty Intela. Co się tyczy w szczególności części warunkowej, skarżąca wskazuje, że jeśli chodzi o zniżki udzielone na podstawie MoU z 2007 r., w motywach 1461 i 1474–1477 zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, iż rabaty warunkowe w wysokości 180 mln USD zostały przyznane w zakresie podważalnego udziału wynoszącego jedynie 0,9–1,1 mln komputerów przenośnych. Jednakże zdaniem skarżącej kwota rabatów warunkowych sięga jedynie 138 mln USD.

423    Według skarżącej metoda zastosowana przez Komisję celem uwzględnienia tych korzyści w naturze jest błędna, ponieważ na potrzeby analizy AEC warunkowe rabaty powinny uwzględniać koszty poniesione przez Intela w celu dostarczenia owych korzyści, a nie wartość, jaką stanowią dla Lenovo. W sprawozdaniu dodatkowym Shapira-Hayesa z dnia 28 stycznia 2009 r. (zwanym dalej „sprawozdaniem dodatkowym Shapira-Hayesa”) przybliżony koszt dla Intela obu korzyści w naturze określono na poziomie 3 mln USD. W ramach tej kwoty kwota 1 680 073 USD (w przybliżeniu 1,7 mln USD) odpowiada przedłużeniu gwarancji, a kwota 1 256 948 USD (w przybliżeniu 1,3 mln USD) – kosztowi Intela związanemu z zaproponowaniem Lenovo centrum dystrybucji.

424    Komisja kwestionuje wszystkie argumenty skarżącej. Podnosi ona, że aby ocenić warunkową część rabatów, zbadała w zaskarżonej decyzji wzrost finansowania przyznanego przez Intela na rzecz Lenovo w 2007 r. w ramach MoU z 2007 r. Podejście to nie zostało zakwestionowane. Komisja uważa, że wykazała w tej decyzji, iż owo zwiększone finansowanie wynosiło 180 mln USD, opierając się na analizie dokumentów przygotowanych przez Intela w trakcie negocjacji w sprawie MoU z 2007 r. Komisja twierdzi, że słusznie oparła się na wartości korzyści w naturze przyznanych Lenovo, zamiast przyjąć za podstawę ich koszt dla Intela. Jej zdaniem analiza w świetle kryterium równie skutecznego konkurenta zakłada bowiem w istocie ocenę rekompensaty, jaką powinien zaoferować na rzecz Lenovo ewentualny równie skuteczny konkurent w zamian za utratę rabatów Intela. Aby uzyskać zachętę do wyboru równie skutecznego konkurenta, Lenovo oczekiwałoby rekompensaty za własne straty, a nie za straty Intela.

425    Ponadto Komisja podnosi, opierając się na załączniku B.31 do odpowiedzi na skargę, że Intel nie przedstawia żadnego namacalnego dowodu na to, że między nim a Lenovo istniała rozbieżność opinii co do wartości korzyści w naturze przyznanych Lenovo, ani tym bardziej na to, że Lenovo obliczyło inną wartość tych korzyści w naturze. Wskazuje ona również, że pochodzące z okresu wystąpienia okoliczności faktycznych dokumenty znajdujące się w aktach sprawy dowodzą, że Lenovo uważało te korzyści w naturze za bardzo przydatne i że wniosło o nie do Intela już na początku negocjacji.

426    Zdaniem Komisji błędne jest twierdzenie skarżącej, że wartość korzyści w naturze dla celów analizy w świetle kryterium równie skutecznego konkurenta jest kosztem, jaki stanowią te korzyści dla dominującego przedsiębiorstwa. Według Komisji Intel próbuje obejść w replice błąd, który obciąża rozumowanie zawarte w skardze, stwierdzając, że „z definicji równie skuteczny konkurent mógłby zaproponować Lenovo takie same korzyści w naturze po takich samych kosztach co Intel”. Nie uwzględnia to faktu, że równie skuteczny konkurent jest mniejszy niż Intel. Komisja odsyła do motywu 1467 zaskarżonej decyzji, w którym wyjaśnia, że równie skuteczny konkurent zwykle nie dysponuje jeszcze centrum dostaw w Chinach. Zdaniem Komisji powinien on zatem zrekompensować w gotówce utratę korzyści przyznanych przez Intela na rzecz Lenovo.

427    W tej kwestii Komisja utrzymuje, że Intel ogranicza się w replice do odpowiedzi, twierdząc, po pierwsze, że równie skuteczny konkurent miałby koniecznie centrum dostaw w Chinach, a po drugie, że AMD miało takie centrum. W tym względzie Komisja uważa, że pierwsza odpowiedź udzielona w replice jest zwykłym twierdzeniem. Jej zdaniem nie ma powodu, aby konkurent, nawet równie skuteczny, dysponował koniecznie centrum dostaw w Chinach. Jeśli chodzi o drugą odpowiedź udzieloną w replice, zdaniem Komisji analiza w świetle kryterium równie skutecznego konkurenta dotyczy hipotetycznego konkurenta, a nie AMD. W każdym razie dokument, do którego odsyła Intel, wskazuje po prostu, że AMD miało „zakłady” w Chinach, co nie dowodzi istnienia centrum dostaw ani tym bardziej centrum będącego odpowiednikiem centrum Intela.

428    Zdaniem Komisji pkt 22–37 załącznika D.39 do dupliki wskazują, że nawet przy założeniu, iż równie skuteczny konkurent dysponowałby centrum dostaw w Chinach, koszt, jaki wiązałby się dla niego z udostępnieniem tego centrum dla Lenovo, byłby znacznie wyższy niż koszt zapewnienia tej korzyści przez Intela. To samo dotyczy przedłużenia gwarancji. Jeśli, jak twierdzi Intel, koszt obu korzyści w naturze wynosi w jego przypadku 3 mln USD, to zaoferowanie tych samych korzyści dla Lenovo kosztowałoby równie skutecznego konkurenta co najmniej 38 mln USD. Owa kwota jest obliczona na podstawie dwóch założeń Intela, które Komisja odrzuca, a mianowicie, po pierwsze, że równie skuteczny konkurent dysponowałby centrum dostaw w Chinach, a po drugie, że koszt poniesiony przez Intela z tytułu przyznania korzyści w naturze wyniósł 3 mln USD.

429    Zdaniem Komisji w każdym razie kluczowy argument skargi i repliki, zgodnie z którym koszt obu korzyści w naturze wynosi w przypadku Intela 3 mln USD, jest sprzeczny z dowodami przedstawionymi przez samego Intela. Według Komisji z pkt 38–44 załącznika D.39 do dupliki wynika, że wewnętrzne dokumenty Intela pochodzące z okresu zaistnienia okoliczności faktycznych wskazują, iż skarżąca obliczyła, że w rzeczywistości koszt obu korzyści w naturze jest równy ich wartości dla Lenovo, a nawet wyższy od niej. Ich łączny koszt dla Intela wyniósł 47 mln USD, a nie 3 mln USD, jak twierdzi Intel.

430    Przed przystąpieniem do analizy argumentów stron w przedmiocie dwóch korzyści w naturze, należy zauważyć, że skarżąca nie kwestionuje tego, iż w prezentacji przygotowanej przez nią dla Lenovo wymieniła, odpowiednio, kwotę 20 mln USD w odniesieniu do przedłużenia gwarancji i kwotę 24 mln USD w odniesieniu do centrum dystrybucji. Skarżąca twierdzi jednak, że na potrzeby testu AEC owe kwoty powinno się zastąpić kwotami, odpowiednio, 1,7 i 1,3 mln USD w celu odzwierciedlenia jej kosztów, a nie korzyści dla Lenovo. Komisja przypisała 44 mln USD, z kwoty 180 mln USD przyznanej w formie rabatów warunkowych, do korzyści w naturze na podstawie wartości, jaką usługi te stanowiły dla Lenovo. Z treści motywu 1465 zaskarżonej decyzji wynika, iż jest wykluczone, że Komisja uwzględniła w tej decyzji obliczenia Intela, który oszacował swe koszty związane z zaproponowaniem korzyści w naturze na 3 mln USD, lub że przeanalizowała tę kwotę.

431    Podejście Komisji polega w istocie na uznaniu, że nawet gdyby przyjąć, iż równie skuteczny konkurent mógłby co do zasady zaoferować korzyści w naturze, to jednak udostępnienie centrum dystrybucji lub zapewnienie przedłużenia gwarancji kosztują drożej konkurenta niż przedsiębiorstwo dominujące, w szczególności gdy wartość korzyści w naturze jest powiązana z podważalnym udziałem. Komisja utrzymuje też, że Intel nie przedstawił żadnego namacalnego dowodu na istnienie rozbieżności opinii między nim a Lenovo co do wartości korzyści przyznanych w naturze.

432    Skarżąca kwestionuje tę analizę Komisji. Zdaniem skarżącej sprawozdanie dodatkowe Shapira-Hayesa i sprawozdanie Salopa-Hayesa wykazują, że ten sposób postępowania nie jest prawidłowy i że właściwa analiza równie skutecznego konkurenta uwzględnia koszt dostarczenia przez Intela tych korzyści w naturze. Odsyła ona do sprawozdania Salopa-Hayesa, w którym wskazano, co następuje:

„Na potrzeby kryterium równie skutecznego konkurenta warunkowa zniżka powinna obejmować koszt poniesiony przez Intela w celu świadczenia tych usług, a nie ich wartość dla Lenovo. Kryterium równie skutecznego konkurenta ma na celu ustalenie, czy dodatkowe dochody Intela związane z podważalnym udziałem przekraczają jego dodatkowe koszty związane z dostarczeniem tej ilości, z uwzględnieniem zmniejszenia zysków Intela wynikającego z warunkowych zniżek. Spadek zysków Intela stanowi dla Intela koszt korzyści [w naturze]”.

433    W tym względzie należy zaznaczyć, że podstawy testu AEC zastosowanego w niniejszej sprawie przez Komisję zostały przedstawione w szczególności w motywach 1003 i 1004 zaskarżonej decyzji.

434    W motywie 1003 zaskarżonej decyzji Komisja przedstawia logikę właściwą testowi AEC, przyjmując, że „zasadniczo chodzi o zbadanie, czy zważywszy na swe własne koszty i wpływ rabatu, Intel sam byłby w stanie wejść na rynek na mniejszą skalę bez ponoszenia strat”.

435    W motywie 1004 zaskarżonej decyzji Komisja wskazuje, że analiza w świetle kryterium równie skutecznego konkurenta stanowi zadanie czysto hipotetyczne w tym znaczeniu, iż chodzi o ustalenie, czy dostęp do rynku konkurenta równie skutecznego jak Intel – pod względem produkcji i dostaw CPU x86, których wartość jest równoważna wartości, jaką Intel zapewnia swoim klientom – który nie ma jednak tak dużej bazy sprzedaży jak Intel, zostałby zamknięty. Co do zasady analiza ta jest niezależna od rzeczywistej zdolności AMD do wejścia na rynek.

436    Z powyższego wynika, że hipotetyczny konkurent, którego dotyczy ocena zdolności do wejścia na rynek niezależnie od praktyk cenowych Intela, jest równie skutecznym konkurentem rozumianym jako podmiot gospodarczy zdolny do dostarczania CPU x86 na takich samych warunkach jak te stosowane przez Intela. Jak wynika z motywu 1003 zaskarżonej decyzji, test AEC sprowadza się w istocie do zbadania, czy sam Intel mógłby wejść na rynek niezależnie od spornego systemu rabatowego. Z motywu 1004 rzeczonej decyzji wynika, że co do zasady jedyna różnica między sytuacją hipotetycznego konkurenta i faktyczną sytuacją Intela na rynku polega na tym, iż ów hipotetyczny konkurent nie dysponuje równoważną bazą sprzedaży. Biorąc pod uwagę wyjaśnienia przedstawione w motywie 1005 zaskarżonej decyzji, owo odniesienie do braku równoważnej bazy sprzedaży należy rozumieć w ten sposób, że ze względu na posiadany przez Intela status nieodzownego partnera handlowego hipotetyczny równie skuteczny konkurent może odebrać Intelowi jedynie podważalny udział w popycie ze strony klientów na CPU x86.

437    Tymczasem, jak słusznie podnosi skarżąca, gdy Komisja oceniła w zaskarżonej decyzji w ramach badania wielkości rabatów przyznanych na rzecz Lenovo wartość zaoferowanych przez Intela korzyści w naturze, nie rozumowała tak, jakby hipotetyczny konkurent był w stanie sprzedawać Lenovo CPU x86, oferując temu przedsiębiorstwu korzyści w naturze na takich samych warunkach jak Intel.

438    W motywie 1466 zaskarżonej decyzji Komisja uznała bowiem, że chodzi o zbadanie ceny, jaką równie skuteczny konkurent, który nie jest przedsiębiorstwem dominującym, musiałby sam zapłacić Lenovo w celu zrekompensowania temu przedsiębiorstwu utraty korzyści w naturze oferowanych mu przez Intela, takich jak rozbudowa centrum lub przedłużenie gwarancji. W motywie 1467 rzeczonej decyzji Komisja, aby uzasadnić to rozwiązanie, oparła się na przykładzie centrum dystrybucji. Stwierdziła ona, że w przeciwieństwie do Intela, który dysponował centrum dystrybucji w Chinach wymagającym pewnych dostosowań w celu zaoferowania Lenovo korzyści w naturze, konkurent równie skuteczny jak przedsiębiorstwo dominujące, ale który nie ma pozycji dominującej i w związku z tym jest mniejszy, normalnie nie posiadałby jeszcze takiego zakładu.

439    Komisja wyszła zatem z założenia sprzecznego z przedstawionymi w motywach 1003 i 1004 zaskarżonej decyzji podstawami testu AEC, które opierają się na zasadzie, że hipotetyczny konkurent jest równie skuteczny jak Intel, w szczególności z punktu widzenia kosztów rozbudowy centrum lub przedłużenia gwarancji. W rzeczywistości Komisja przeprowadziła swe rozumowanie w odniesieniu do mniej skutecznego konkurenta, który nie stanowi jednak podmiotu gospodarczego odpowiedniego dla oceny zdolności rozpatrywanej praktyki rabatowej do wywołania skutku w postaci wykluczenia.

440    Żaden z argumentów podniesionych przez Komisję nie jest w stanie podważyć tego stwierdzenia.

441    Komisja odsyła wprawdzie do okoliczności, że Intel oszacował kwotę korzyści dla Lenovo na wysokim poziomie (odpowiednio na 20 i 24 mln USD), lecz nie udziela w zaskarżonej decyzji odpowiedzi na pytanie, jakie koszty poniósłby równie skuteczny konkurent, gdyby musiał zapewnić dostęp do centrum dystrybucji lub po prostu zmodyfikować swoje istniejące już centrum, tak aby objąć nim OEM-a, podobnie do tego, co Intel zaproponował Lenovo. Ta sama logika ma zastosowanie do kosztów związanych z przedłużeniem gwarancji.

442    W tym względzie w odpowiedzi na pytania Sądu zadane na rozprawie w 2020 r. strony wskazały, że korzyści skali nie powinny być brane pod uwagę jako czynnik różnicujący, lecz że koszty równie skutecznego konkurenta należy uznać za takie same jak w przypadku Intela. Takie wyjaśnienia ze strony Komisji pozostają jednak w sprzeczności z podejściem przyjętym w motywach 1466 i 1467 zaskarżonej decyzji, w których uwzględniono rozmiar równie skutecznego konkurenta, aby podkreślić w szczególności, że centrum porównywalne z centrum Intela nie zostałoby jeszcze utworzone.

443    Ponadto w zakresie, w jakim Komisja powołała się przed Sądem na konkretną wielkość centrum równie skutecznego konkurenta (zob. pkt 426 powyżej, in fine), należy zaznaczyć, jak Intel podniósł na rozprawie w 2020 r., że element ten nie został zbadany w zaskarżonej decyzji. To samo dotyczy oceny danych liczbowych, przedstawionej przez Komisję po raz pierwszy w załączniku D.39 do dupliki, mającej na celu oszacowanie rzeczywistych kosztów ponoszonych przez Intela w związku z korzyściami w naturze (zob. pkt 429 i 430 powyżej).

444    Sąd nie może jednak uwzględnić tych dodatkowych analiz, przedstawionych w toku postępowania przed nim na poparcie testu AEC zawartego w zaskarżonej decyzji, nie zastępując swoim własnym uzasadnieniem uzasadnienia Komisji zawartego w tej decyzji. Orzecznictwo przytoczone w pkt 150 powyżej zakazuje bowiem Sądowi dokonania takiego zastąpienia uzasadnienia.

445    Jeśli chodzi o zawarte w motywie 1464 zaskarżonej decyzji twierdzenia Komisji dotyczące wskazywanej istotnej różnicy między przedstawionymi przez Intela kosztami ekonomicznymi związanymi z przyznaniem korzyści w naturze a ich wartością dla Lenovo, należy zauważyć, że niezależnie od faktu, iż wartość dla Lenovo nie jest elementem decydującym dla analizy w ramach testu AEC, jak wynika z protokołu oświadczenia L10 [poufne] z dnia 2 czerwca 2009 r., Lenovo nie przyznało, że negocjacje z Intelem dotyczyły dokładnej wartości korzyści w naturze. L10 uznał w istocie, że podejście określające kwotę w USD w odniesieniu do wspomnianych korzyści mogło radykalnie odbiegać od kwoty przedstawionej przez Intela. Jego zdaniem, w istocie, przedsiębiorstwo to próbowało przypisać sobie elementy, dla których nie obliczyło wartości pieniężnej, takie jak dystrybucja za pośrednictwem centrum. Intel próbował go przekonać, że owe elementy mają wartość ekonomiczną, mimo że stanowią raczej korzyść operacyjną. L10 podkreślił, że w żadnym razie nie brał pod uwagę, z pieniężnego punktu widzenia, owych korzyści przyznanych w naturze.  Wreszcie, co się tyczy dokonanego przez Komisję odesłania do wiadomości elektronicznej L10 z dnia 12 stycznia 2006 r., w której L10 potwierdził znaczenie korzyści w naturze, należy zauważyć, że owe korzyści nie są określone w rzeczonej wiadomości kwotowo w dolarach.

446    Z szeregu wiadomości elektronicznych wysłanych od dnia 26 listopada 2006 r. do dnia 28 listopada 2008 r. i zatytułowanych „RE: Intel Meet Comp Response Nov 27 06.ppt” wynika też, że Intel stosował różne odniesienia do wyolbrzymionych korzyści jako taktykę negocjacyjną, w szczególności określając jako korzyść elementy, które w każdym razie zamierzał dostarczyć partnerowi handlowemu. W tych okolicznościach Komisja nie może wywodzić, choćby w sposób dorozumiany, jak ma to miejsce w motywie 1464 zaskarżonej decyzji, z samych tylko tych danych dotyczących negocjacji w sprawie korzyści w naturze, że wskazane przez Intela koszty rzeczywiste były minimalizowane. Podobnie należy oddalić jako bezskuteczne twierdzenie Komisji, zawarte w pkt 614 odpowiedzi na skargę i odnoszące się do załącznika B.31 do tej odpowiedzi, zgodnie z którym Intel nie wykazał, że między nim a Lenovo istniała rozbieżność opinii co do wartości korzyści przyznanych w naturze. Chodzi bowiem o ustalenie, jakie koszty były konieczne do ich zaproponowania, a nie o sposób postrzegania ich wartości przez Lenovo.

447    Ponadto nie wystarczy oprzeć się – jak Komisja uczyniła to w motywie 1464 zaskarżonej decyzji, a następnie w pkt 614 odpowiedzi na skargę, odsyłającym do pkt 416 załącznika B.31 do tej odpowiedzi – na argumencie, zgodnie z którym Intel nie zdołał wyjaśnić znacznej różnicy pomiędzy podnoszonymi przez niego kosztami w wysokości 3 mln USD a kwotą 44 mln USD w przypadku Lenovo.  To do Komisji należało bowiem dokonanie oceny, bezpośrednio w zaskarżonej decyzji, a nie w obliczeniach przedstawionych po raz pierwszy przed Sądem, jakie koszty poniósłby równie skuteczny konkurent, gdyby musiał on zaoferować OEM‑owi takiemu jak Lenovo korzyści w naturze równoważne korzyściom proponowanym przez Intela (zob. także pkt 444 powyżej).

448    Ponadto w zakresie, w jakim Komisja dokonuje po raz pierwszy przed Sądem w pkt 326 dupliki, odsyłającym tytułem przykładu do załącznika D.39 do niej, obliczeń kosztów dotyczących przypadku, w którym należałoby uwzględnić fakt, że równie skuteczny konkurent miał centrum dystrybucji w Chinach, należy zauważyć, że – niezależnie od okoliczności, iż chodzi tu o zbyt późne obliczenia, które nie są objęte uzasadnieniem zaskarżonej decyzji, w której zastosowano inny test – wynik, który uzyskała Komisja w odniesieniu do kosztów, różni się w każdym razie od wyniku przedstawionego w zaskarżonej decyzji. Z jednej strony bowiem, jak wynika z pkt 36 załącznika D.39 do dupliki, koszt dla równie skutecznego konkurenta wynosi 20 690 000 USD, a nie 24 mln USD, jak wskazano w motywie 1463 zaskarżonej decyzji w odniesieniu do centrum dystrybucji. Z drugiej strony, jeśli chodzi o przedłużenie gwarancji, którego koszt dla równie skutecznego konkurenta jest również określony kwotowo po raz pierwszy na poziomie 17 473 664 USD w pkt 30 załącznika D.39 do dupliki, ów koszt różni się od kwoty 20 mln USD przyjętej w zaskarżonej decyzji.

449    Wreszcie, co się tyczy zawartego w pkt 327 dupliki, odsyłającym do pkt 38–44 załącznika D.39 do niej, twierdzenia Komisji, zgodnie z którym kluczowy argument skarżącej, że koszt obu korzyści w naturze wynosił 3 mln USD w przypadku Intela, jest sprzeczny z dowodami przedstawionymi przez tę spółkę, nie może ono zostać uwzględnione.

450    Jeśli chodzi o załączone do dupliki wewnętrzne dokumenty Intela o numerach referencyjnych D.41 i D.42, z których zdaniem Komisji wynika, że Intel oszacował koszty korzyści w naturze na 47 mln USD zamiast na 3 mln USD, nie zostały one wymienione w zaskarżonej decyzji, w związku z czym nie są objęte jej uzasadnieniem. W świetle motywu 1465 zaskarżonej decyzji wydaje się wykluczone, by Komisja wzięła je pod uwagę w swojej głównej analizie zawartej w tej decyzji, ponieważ Komisja stwierdza w nim, że „argument Intela, zgodnie z którym właściwą miarą, jaką należy zastosować w ramach analizy w świetle kryterium równie skutecznego konkurenta, nie jest wartość owych elementów dla Lenovo, lecz ich koszt ekonomiczny dla Intela, opiera się na błędnym rozumieniu zasad rzeczonej analizy”.

451    W każdym razie nawet gdyby powołanie się przez Komisję na dokumenty wymienione w pkt 450 powyżej było dopuszczalne, nie można z nich wywnioskować, że Intel błędnie zminimalizował swoje koszty, wskazując, że obie korzyści w naturze odpowiadały odpowiednio 1,7 i 1,3 mln USD. Dokumenty, na które powołuje się Komisja, odnoszą się bowiem do kontekstu, w którym negocjacje z Lenovo rozpoczęły się, a Intel dążył do wykazania doniosłości swoich propozycji handlowych, przedstawiając je w sposób korzystny dla Lenovo (zob. również pkt 445 i 446 powyżej). Jeśli chodzi o konkretną analizę tych dokumentów, realizowaną z zastrzeżeniem poczynionych ustaleń jedynie zapobiegawczo, należy zauważyć, że są one niejasne, wobec czego nie pozwalają na potwierdzenie stanowiska Komisji.

452    I tak, po pierwsze, w dokumencie zatytułowanym „Intel Chart entitled 2006 v. 2007 Trend” korzyść związana z rozszerzeniem centrum dystrybucji jest faktycznie objęta tytułem „Incremental 07 Spending”, a odniesienie zawierające wyrażenie „billing impact” jest zawarte we wspomnianej tabeli. Jednakże dotycząca centrum kwota 24 mln USD jest zawarta w kolumnie zatytułowanej „Contra”, a nie w kolumnie zatytułowanej „Expense”. Wskazuje to, że chodziło o oszacowanie równowartości uznanej przez Intela za odpowiadającą wykorzystaniu centrum, jak wyjaśniono w pkt 71 sprawozdania dodatkowego Shapira-Hayesa i zilustrowano w załączniku 10 do tego sprawozdania, a nie o koszty takiego centrum lub jego modyfikacji dla Intela. Podobnie w pkt 70 sprawozdania dodatkowego Shapira-Hayesa oraz w załączniku 9 do niego koszt przedłużenia gwarancji obliczono na 1,7 mln USD. W tych okolicznościach nie ma potrzeby orzekania w przedmiocie zaprezentowanych na rozprawie w 2020 r. twierdzeń dr. Hayesa, zgodnie z którymi ze względu na ograniczoną liczbę usterek CPU x86 fakt wydłużenia gwarancji z jednego roku do trzech lat nie oznacza znacznych kosztów dodatkowych.

453    Po drugie, jeśli chodzi o tabele przedstawione w załączniku D.42 do dupliki, o ile pozwalają one na powiązanie kosztów dla Intela z korzyściami dla Lenovo, o tyle nie wynika z nich całkowity koszt modyfikacji centrum dystrybucji, oszacowany w zaskarżonej decyzji na 24 mln USD. W każdym razie nie można wykluczyć, że dokument ten mógł mieć na celu przedstawienie propozycji w korzystny sposób podczas negocjacji z Lenovo.

454    W tych okolicznościach, w świetle popełnionych przez Komisję błędów w ocenie, nie jest konieczne zbadanie niektórych dodatkowych argumentów Intela dotyczących kwestii, czy AMD rzeczywiście miało centrum w Chinach, ponieważ sytuacja przedsiębiorstwa AMD nie była w żadnym razie decydująca dla testu AEC.

455    Należy zatem stwierdzić, że Komisja popełniła błąd w liczbowej ocenie korzyści w naturze zaproponowanych Lenovo przez Intela, wykorzystując odpowiednio kwoty 20 i 24 mln USD, na podstawie których oszacowała wysokość rabatów na 180 mln USD. Wspomniana kwota 180 mln USD jest zatem również błędna.

456    Mając na względzie powyższe rozważania, należy zaznaczyć, że w motywie 1507 zaskarżonej decyzji Komisja wskazała, iż podstawą wniosków, do jakich doszła w odniesieniu do zdolności przyznanych Lenovo rabatów do wywołania skutku w postaci wykluczenia, było dokonane w motywie 1478 tej decyzji porównanie wymaganej liczby jednostek z podważalną liczbą jednostek, a także rozważania zawarte w motywach 1479–1506, które przedstawiają alternatywny test koniecznego udziału w połączonych segmentach komputerów stacjonarnych i komputerów przenośnych. Tymczasem, jak wynika z motywów 1472, 1478 i 1503–1506 zaskarżonej decyzji, zarówno w ramach wspomnianego porównania, jak i alternatywnego testu Komisja uwzględniła warunkową część 180 mln USD w swych analizach dotyczących definicji koniecznego udziału w celu porównania go z podważalnym udziałem jednostek CPU x86. Błąd w liczbowej ocenie korzyści w naturze zaproponowanych Lenovo przez Intela wpłynął zatem na wszystkie elementy badania rabatów przyznanych temu OEM‑owi.

457    W związku z tym, bez konieczności przeprowadzania oceny zasadności argumentów Intela dotyczących podważalnej liczby jednostek, jaką powinno się uwzględnić, należy stwierdzić, że Komisja nie wykazała w sposób wystarczający pod względem prawnym zasadności sformułowanego w motywie 1507 zaskarżonej decyzji wniosku, że w 2007 r. rabat Intela był w stanie lub mógł wywołać antykonkurencyjny skutek w postaci wykluczenia, ponieważ nawet równie skutecznemu konkurentowi uniemożliwiono by zaopatrywanie Lenovo w zakresie jego zapotrzebowania na CPU x86 do jego komputerów przenośnych.

e)      W przedmiocie wskazywanych błędów dotyczących testu AEC zastosowanego wobec MSH

458    Skarżąca podnosi, że zawarta w zaskarżonej decyzji analiza AEC dotycząca MSH nie tylko zawyża AAC Intela, ale również zawiera dwa błędy odnoszące się, po pierwsze, do metody „podwójnego rabatu warunkowego” (zwanej dalej „metodą podwójnego rabatu”), a po drugie, do warunkowej części wypłat. Tymczasem korekta jednego z tych błędów dowiodłaby, że MSH przeszła test AEC.

459    Sąd uważa, że należy wpierw zbadać zasadność argumentacji zmierzającej do wykazania, że Komisja popełniła błąd, stosując metodę podwójnego rabatu.

460    Skarżąca kwestionuje w istocie znaczenie danych liczbowych wykorzystanych w celu zastosowania tej metody oraz wnioski wysnute na tej podstawie przez Komisję.

461    Komisja uważa natomiast, że należy oddalić wszystkie argumenty, ponieważ zastosowanie metody podwójnego rabatu nie jest dotknięte żadnym błędem.

462    Komisja twierdzi, po pierwsze, że aby móc sprzedawać MSH komputery określonej marki, równie skuteczny konkurent musiałby upewnić się nie tylko, że MSH była gotowa kupować komputery wyposażone w CPU jego produkcji, ale także i przede wszystkim, że OEM‑y były gotowe produkować te komputery. W związku z tym praktyki stosowane przez Intela na różnych poziomach łańcucha dostaw mogły mieć skutek kumulatywny.

463    Po drugie, Komisja utrzymuje, że aby wykazać, iż wypłaty Intela na rzecz MSH mogły mieć antykonkurencyjny skutek w postaci wykluczenia, gdy towarzyszyła im praktyka Intela stosowana wobec OEM-a, wystarczy pokazać ten potencjalny skutek w świetle reprezentatywnego przykładu warunkowej wypłaty Intela przyznanej na rzecz OEM-a, bez konieczności powtarzania tej samej czynności w odniesieniu do każdego OEM-a.

464    Po trzecie, w zaskarżonej decyzji Komisja zbadała kumulację wypłat Intela na rzecz MSH i bezpodstawnych ograniczeń Intela, w szczególności w odniesieniu do komputerów przenośnych Lenovo wyposażonych w CPU x86 produkcji AMD w okresie od czerwca do grudnia 2006 r.

465    Ponadto Komisja utrzymuje, że w załączniku B.31 do odpowiedzi na skargę przeanalizowała szczegółowo pozostałe argumenty Intela. W istocie ów załącznik pokazuje, że zaskarżona decyzja we właściwy sposób uzasadnia fakt, iż rabaty przyznane na rzecz NEC na dany kwartał są reprezentatywne dla okresu rozpatrywanego jako całość, że jest mało prawdopodobne, by NECCI mógł zapewnić dostawy w zakresie całego podważalnego udziału MSH oraz że zaskarżona decyzja nie jest oparta na założeniu, iż wszystkie rabaty przyznane przez Intela na rzecz NEC były warunkowe.

466    W tym względzie należy zaznaczyć, podobnie jak czyni to skarżąca, że w pierwszej kolejności Komisja stwierdziła w motywie 1565 zaskarżonej decyzji, iż z tabeli nr 58 zawartej w motywie 1564 tej decyzji wynika, że zgodnie ze zwykłą metodą obliczeniową Intel nie przeszedł testu AEC w odniesieniu do lat 1997, 1998 i 2000. Jak podnosi w istocie skarżąca, Komisja przyznała zatem, przynajmniej w sposób dorozumiany, że zgodnie ze zwykłą metodą obliczeniową rzeczywista cena wynikająca z warunkowych wypłat Intela na rzecz MSH była znacznie wyższa od AAC przez cały okres zarzucanego naruszenia, czyli w latach 2002–2007.

467    W drugiej kolejności, jak wynika z motywów 1561 i 1566 zaskarżonej decyzji, Komisja dostosowała jednak test AEC, uznawszy, że w przypadku gdy Intel przyznawał rabat warunkowy na rzecz OEM-a, równie skuteczny konkurent musiałby przyznać dwie wypłaty: jedną, aby zapewnić sobie uzyskanie podważalnego udziału OEM-a, i drugą, aby zapewnić sobie uzyskanie podważalnego udziału MSH. Biorąc pod uwagę ten podwójny rabat, Komisja doszła do wniosku w motywie 1568 zaskarżonej decyzji, że Intel nie przeszedł testu AEC w odniesieniu do całego okresu, którego dotyczy zarzut naruszenia, z wyjątkiem 2004 r.

468    Z wyżej wymienionych motywów zaskarżonej decyzji wynika zatem, że należy wyjść z założenia, iż Intel przeszedł test AEC według zwykłej metody obliczeniowej, i że jedynie uznając istnienie podwójnego rabatu, Komisja zdołała udowodnić, opierając się na swoich danych liczbowych, iż wypłaty Intela na rzecz MSH mogły prowadzić do antykonkurencyjnego wykluczenia w całym okresie, którego dotyczy zarzut naruszenia, z wyjątkiem 2004 r.

469    Jeśli chodzi o ocenę tych okoliczności faktycznych, należy zaznaczyć na wstępie, że skarżąca nie kwestionuje metody podwójnego rabatu jako takiej. Przyznaje ona w istocie, że aby móc sprzedawać MSH komputery określonej marki, równie skuteczny konkurent musiał upewnić się nie tylko, że MSH była gotowa kupować komputery wyposażone w CPU jego produkcji, ale także i przede wszystkim, że OEM‑y były gotowe produkować te komputery. W związku z tym praktyki stosowane przez Intela na różnych poziomach łańcucha dostaw mogły mieć skutek kumulatywny.

470    Skarżąca kwestionuje natomiast dane liczbowe wykorzystane przez Komisję w celu dokonania obliczeń. Jak podnosi skarżąca, w zaskarżonej decyzji kwotę podwójnego rabatu obliczono, zakładając, że każdy OEM będący dostawcą MSH korzystał z warunkowego rabatu równoważnego całkowitemu rabatowi przyznanemu na rzecz NEC w czwartym kwartale 2002 r. i że utraciłby on ten rabat w całości, gdyby MSH zaczęła sprzedawać komputery wyposażone w CPU x86 produkcji AMD. Zakładając, że wszystkie rabaty przyznane na rzecz MSH były warunkowe, Komisja doszła na tej podstawie do wniosku, że w całym okresie, którego dotyczy zarzut naruszenia, oprócz 2004 r., rabaty Intela wykluczyłyby równie skutecznego konkurenta.

471    Sąd uważa jednak, że analiza ta zawiera dwa uchybienia, z których każde może podważyć wyniki testu AEC dotyczącego MSH, opartego na rabatach przyznanych przez Intela na rzecz NEC w czwartym kwartale 2002 r.

472    Po pierwsze bowiem, jak podnosi skarżąca, w motywach 1566 i 1567 zaskarżonej decyzji Komisja domniemywa, że rabaty przyznane na rzecz NEC odzwierciedlają w odpowiedni sposób rabaty warunkowe na wszystkie komputery wyposażone w procesory produkcji Intela kupione przez MSH od wszystkich OEM-ów. Domniemanie to nie jest jednak niczym poparte.

473    Intel podkreśla bowiem, a Komisja temu nie zaprzecza, że w latach 2002–2007 MSH kupiła od NEC komputery pokrywające jedynie 4% jej zapotrzebowania i że poza NEC głównymi OEM-ami dostarczającymi komputery dla MSH w latach 2002–2007 były Fujitsu, Acer, HP, Compaq, Toshiba i Medion. Należy uznać przynajmniej, że stanowisko Komisji opiera się bezwzględnie na założeniu, iż MSH kupowała komputery u OEM-ów innych niż NEC.

474    Tymczasem Komisja nie twierdzi ani nie wykazuje, że Intel przyznał jednemu z pozostałych OEM-ów, u których MSH dokonywała zakupów, rabaty warunkowe w segmencie komputerów przeznaczonych dla klientów indywidualnych na warunkach porównywalnych z warunkami rabatów dotyczących komputerów kupowanych od NEC.

475    Wydaje się zatem, że w zaskarżonej decyzji Komisja oparła swoją analizę metody podwójnego rabatu na rabatach przyznanych przez Intela na rzecz NEC w ciągu jednego kwartału, który odpowiadał jedynie części zakupów MSH. Dlatego też należy uznać, podobnie jak czyni to skarżąca, że domniemanie Komisji, zgodnie z którym wszyscy dostawcy MSH korzystali ze znaczących rabatów warunkowych identycznych z rabatami, z których korzystał NEC, jest pozbawione podstaw, a w każdym razie nie jest poparte żadnymi dowodami.

476    Wniosek ten znajduje ponadto potwierdzenie w treści motywu 1566 zaskarżonej decyzji, w którym Komisja ogranicza się, w celu zilustrowania metody podwójnego rabatu, do stwierdzenia, że „[w uzupełniającym piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów z 2008 r.] przyjęła przykład NEC jako reprezentatywnego dla tej sytuacji producenta sprzętu informatycznego”, a także w treści motywu 1567 tej decyzji, w którym Komisja wskazuje, że „[w] w sekcji 4.2.3.4 oceniono rabaty warunkowe Intela dla NEC w czwartym kwartale 2002 r. (ponieważ jest to jedyny kwartał, w odniesieniu do którego Komisja dysponuje wystarczającymi danymi, aby móc przeprowadzić analizę zdolności rabatów do wykluczenia równie skutecznego konkurenta)”. Z owych motywów zaskarżonej decyzji wynika więc, że Komisja najwyraźniej oparła się na przykładzie NEC i na jednym kwartale nie tylko ze względu na jego znaczenie, lecz także z uwagi na fakt, że był to jedyny kwartał, w odniesieniu do którego mogła uzyskać informacje w celu przeprowadzenia analizy AEC dotyczącej MSH.

477    Komisja twierdzi w tym względzie, że wystarczy odwołać się do jednego reprezentatywnego przykładu, ponieważ test AEC służy jedynie do wykazania zdolności antykonkurencyjnej – a nie rzeczywistych skutków – praktyki handlowej. Sąd uważa jednak, że w sytuacji gdy Komisja wybiera podejście ilościowe w celu wykazania tej zdolności, musi ona upewnić się, czy wykorzystane dane są wiarygodne, i wyjaśnić przynajmniej, w jaki sposób takie dane mogą być ekstrapolowane. Tymczasem Komisja w ogóle nie udowodniła, że dane liczbowe dotyczące NEC były „reprezentatywne” dla wszystkich OEM-ów.

478    Po drugie, w każdym razie, jak twierdzi skarżąca, analiza Komisji zakłada, że NEC i wszystkie inne OEM‑y będące dostawcami MSH korzystały w latach 1997–2007 z rabatów warunkowych identycznych z rabatem otrzymanym przez NEC za jeden kwartał. Oznacza to zatem, że rabaty przyznane na rzecz NEC w czwartym kwartale 2002 r., przy założeniu, że były reprezentatywne dla wszystkich OEM-ów, były stałe w okresie dziesięciu lat. Tymczasem z jednej strony Komisja w ogóle nie udowodniła, że tak było. Jedynym uzasadnieniem, na które wydaje się wskazywać Komisja, jest uzasadnienie zawarte w motywie 1567 zaskarżonej decyzji, zgodnie z którym dane dotyczące rabatów dla NEC w czwartym kwartale 2002 r. były jedynymi posiadanymi przez nią danymi. Jednakże, jak podkreśla skarżąca, niemożność uzyskania dodatkowych dowodów nie pozwala Komisji na oparcie swoich wniosków na domniemanych okolicznościach faktycznych. Z drugiej strony należy przypomnieć, że – jak wynika z pkt 404–411 powyżej – wykazano, iż Komisja popełniła błąd w ocenie w odniesieniu do NEC, ekstrapolując wyniki, jakie otrzymała za czwarty kwartał 2002 r., na cały okres zarzucanego naruszenia.

479    W związku z tym, bez konieczności orzekania w przedmiocie pozostałych przedstawionych przez strony argumentów, o których mowa w pkt 458–465 powyżej, należy stwierdzić, że Komisja popełniła błąd, uznawszy, iż rabaty warunkowe Intela na rzecz NEC w czwartym kwartale 2002 r. stanowiły dane wystarczające do przeprowadzenia testu AEC w odniesieniu do MSH w całym okresie naruszenia.

480    Ponieważ Komisja nie wykazała, że przesłanki ekstrapolacji zostały spełnione, należy stwierdzić, bez konieczności orzekania w przedmiocie argumentu drugiego dotyczącego warunkowej części wypłat (zob. pkt 458 powyżej), iż skarżąca zasadnie utrzymuje, że zastosowanie testu AEC w odniesieniu do MSH jest obarczone błędem w ocenie odnoszącym się do całego badanego okresu.

481    Mając powyższe na względzie, Komisja nie wykazała w sposób wystarczający pod względem prawnym zasadności sformułowanego w motywie 1573 zaskarżonej decyzji wniosku, zgodnie z którym na podstawie rozważań zawartych w motywach 1559–1572 tej decyzji w okresie od ostatniego kwartału 1997 r. do dnia 12 lutego 2008 r. wypłaty dokonywane przez Intela na rzecz MSH były w stanie lub mogły wywołać antykonkurencyjne skutki w postaci wykluczenia, albo same z siebie, albo jako czynnik wzmacniający zachowanie Intela wobec innych uczestników rynku, ponieważ nawet równie skutecznemu konkurentowi uniemożliwiono by wejście na odnośną część rynku.

f)      Wnioski w przedmiocie testu AEC

482    W świetle całości rozważań zawartych w pkt 179–480 powyżej, nawet bez konieczności dokonywania oceny poszczególnych twierdzeń skarżącej dotyczących analizy kosztów, należy uwzględnić argument skarżącej, zgodnie z którym przeprowadzona przez Komisję w zaskarżonej decyzji analiza AEC jest dotknięta błędami.

C.      W przedmiocie argumentu, zgodnie z którym Komisja nie przeanalizowała należycie w zaskarżonej decyzji i nie uwzględniła kryteriów wymienionych w pkt 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym

483    Zdaniem skarżącej i ACT zawarte w zaskarżonej decyzji stwierdzenia Komisji dotyczące zdolności wykluczającej rabatów Intela nie uwzględniają w należyty sposób wszystkich kryteriów określonych przez Trybunał w pkt 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym. Według nich nieuwzględnienie choćby jednego z tych kryteriów powinno skutkować stwierdzeniem przez Sąd nieważności zaskarżonej decyzji.

484    Skarżąca i ACT utrzymują, że spośród tych pięciu kryteriów nie zbadano w odpowiedni sposób co najmniej trzech kryteriów. Twierdzą bowiem, że o ile zaskarżona decyzja zawiera analizę kryteriów pierwszego i trzeciego, o których mowa w pkt 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym, mianowicie analizę wagi pozycji dominującej Intela na rynku właściwym oraz warunków i zasad przyznawania rabatów przez Intela, o tyle w żadnym razie nie ma to miejsca w przypadku kryteriów dotyczących stopnia pokrycia rynku, okresu ważności rabatów oraz ich wysokości, a także istnienia strategii mającej na celu wykluczenie z rynku przynajmniej równie skutecznych konkurentów.

1.      W przedmiocie stopnia pokrycia

485    W motywie 1577 zaskarżonej decyzji, zawartym w sekcji 4.2.4 dotyczącej strategicznego znaczenia producentów sprzętu informatycznego, którzy skorzystali z rabatów Intela, Komisja podkreśliła w istocie, że ze względu na ich udział w rynku, ich silną obecność w najbardziej dochodowym segmencie rynku oraz ich zdolność do legitymizacji nowego procesora na rynku, niektóre OEM‑y, mianowicie Dell i HP, były ważniejsze niż inne ze strategicznego punktu widzenia w zakresie zapewnienia producentom CPU x86 dostępu do rynku. Komisja uznała ponadto w motywie 1597 zaskarżonej decyzji, że OEM‑y, których dotyczyło zachowanie Intela, posiadały znaczący udział w rynku, a poza tym były ważniejsze niż inne ze strategicznego punktu widzenia, co miało wpływ na cały rynek większy niż wpływ, który odpowiadał wyłącznie ich skumulowanym udziałom rynkowym. Komisja doszła na tej podstawie do wniosku, że należy uznać, iż pokrycie praktykami stanowiącymi nadużycie było znaczące.

486    Skarżąca i ACT utrzymują w istocie, że ograniczając się w motywie 1597 zaskarżonej decyzji do stwierdzenia, że OEM‑y, których dotyczyło zachowanie Intela, posiadały znaczący udział w rynku i że były najważniejsze ze strategicznego punktu widzenia, co miało wpływ na cały rynek większy niż wpływ, który odpowiadał wyłącznie ich skumulowanym udziałom rynkowym, Komisja nie uwzględniła należycie w zaskarżonej decyzji kryterium stopnia pokrycia w celu zbadania, czy rabaty i wypłaty Intela miały zdolność wykluczającą.

487    Ponadto skarżąca podnosi, że Komisja zaprezentowała to stwierdzenie w zaskarżonej decyzji, stwierdziwszy w jej motywie 1001, że rabaty i wypłaty Intela spełniały kryteria nadużycia, podczas gdy wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym wymaga od Komisji przeprowadzenia analizy pokrycia rynku przed jakimkolwiek stwierdzeniem nadużycia. Poza tym skarżąca i ACT uważają, że dowody, na których oparła się Komisja, nie były wystarczające, aby uznać, iż udział w rynku objęty zachowaniem Intela był znaczący.

488    Komisja kwestionuje zasadność argumentów przedstawionych przez skarżącą.

489    Po pierwsze, zauważa ona, że zbadała pokrycie rynku w sekcji 4.2.4 zaskarżonej decyzji w ramach strategicznego znaczenia OEM‑ów, które skorzystały z rabatów Intela. Komisja podkreśla w szczególności fakt, że chociaż pkt 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym określa po prostu pokrycie rynku jako czynnik, należy go stosować w każdej sprawie, a w niniejszej sprawie należy wziąć pod uwagę strategiczne znaczenie pokrytej części rynku w celu oceny tego czynnika jako świadczącego o zdolności rabatów lojalnościowych Intela do wykluczenia konkurencji. Podobnie należy wziąć pod uwagę okoliczność, że Intel był nieodzownym partnerem handlowym producentów sprzętu informatycznego, w związku z czym miał on istotny wpływ na swych klientów, ponieważ nierealne byłoby dla nich przejście na linię produktów AMD w całości lub w przeważającej części.

490    Po drugie, utrzymuje ona, że jeśli chodzi o stopień pokrycia rynku, skarżąca nie opiera się już na sformułowanym w pkt 115 skargi twierdzeniu, zgodnie z którym pokrycie rynku jej praktykami nie przekroczyło 2% w ciągu roku, lecz wydaje się akceptować fakt, iż w pkt 194 wyroku początkowego Sąd stwierdził, że pokrycie rynku wynosiło średnio około 14% w okresie popełnienia naruszenia, i podnosi, że z niektórych dowodów można wywnioskować, iż udziały rynkowe OEM‑ów, których dotyczyły sporne praktyki w zakresie rabatów, wynosiły ponad 25%.

491    Po trzecie, jeśli chodzi o podniesione przez Intela w jego uwagach zastrzeżenie, zgodnie z którym Komisja sformułowała stwierdzenie zawarte w motywie 1597 zaskarżonej decyzji po tym, jak w motywie 1001 tej decyzji uznała, że stosowane przez Intela rabaty i wypłaty spełniają kryteria nadużycia (zob. pkt 487 powyżej), Komisja uważa, że skarżąca przeinacza zaskarżoną decyzję. Motyw 1001 tej decyzji opiera się bowiem na wyroku z dnia 13 lutego 1979 r., Hoffmann-La Roche/Komisja (85/76, EU:C:1979:36), zgodnie z którym rabaty lojalnościowe naruszają art. 102 TFUE. Tymczasem, jak wyjaśniono w motywie 1597 zaskarżonej decyzji, Komisja podkreśla, że późniejsza analiza wskazuje na to, iż objęcie praktykami OEM-ów równie ważnych na płaszczyźnie strategicznej ma większy wpływ na cały rynek niż wpływ, który można przypisać wyłącznie ich skumulowanym udziałom rynkowym. Wynika z tego, że zakres praktyk stanowiących nadużycie należy uznać za „znaczący”, a Komisja dochodzi w motywie 1616 zaskarżonej decyzji do ogólnego wniosku, że mające na celu zapewnienie lojalności działania wynikające z rabatów pociągnęły za sobą dodatkowe skutki, które znacznie zmniejszyły zdolność innych podmiotów do konkurowania i sprzedaży ich produktów w oparciu o jakość ich CPU x86.

492    Należy przypomnieć, że z pkt 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym wynika, iż stopień pokrycia rynku kwestionowaną praktyką jest jednym z kryteriów, które Komisja powinna uwzględnić przy ocenie zdolności wykluczającej rabatów i wypłat warunkowych (zob. pkt 119 i 125 powyżej).

493    W pierwszej kolejności w okolicznościach niniejszej sprawy nie można wykluczyć, że sekcja 4.2.4 zaskarżonej decyzji, dotycząca strategicznego znaczenia OEM‑ów, które skorzystały z rabatów Intela, może być istotna w ramach badania stopnia pokrycia. Odnosi się ona bowiem do pewnych czynników mających a priori znaczenie w ramach badania zdolności wykluczającej systemu rabatowego, takich jak skierowanie niektórych praktyk cenowych na najbardziej dochodowe segmenty rynku lub wykorzystywanie, ze szkodą dla konkurenta, uprawnienia do legitymizacji produktu przez najważniejsze podmioty gospodarcze na rynku.

494    Nie zmienia to faktu, że wbrew twierdzeniom Komisji i niezależnie od kwestii, czy stwierdzenie zawarte w motywie 1597 zaskarżonej decyzji sformułowano po tym, jak w motywie 1001 tej decyzji uznano, iż rabaty i wypłaty Intela spełniają kryteria nadużycia, należy stwierdzić, że treść sekcji 4.2.4 zaskarżonej decyzji, dotycząca strategicznego znaczenia producentów sprzętu informatycznego, którzy skorzystali z rabatów Intela, a w szczególności jej motyw 1597, na którym Komisja opiera się w celu uznania, że zbadała stopień pokrycia rynku, nie mogą być interpretowane w ten sposób, iż w okolicznościach niniejszej sprawy stanowią same w sobie wystarczające badanie stopnia pokrycia rynku kwestionowaną praktyką w rozumieniu pkt 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym.

495    Niezależnie bowiem od faktu, że Komisja oparła się na udziałach w rynku posiadanych przez niektóre OEM‑y i przy założeniu, iż Komisja może skutecznie poprzestać na oparciu się na udziałach w rynku posiadanych przez niektóre OEM‑y, zamiast zbadać stopień pokrycia rynku kwestionowaną praktyką, jak wspomniano w pkt 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym, motywy 1578–1580 zaskarżonej decyzji uwzględniają jedynie udziały w rynku Della i HP, wyłączając w ten sposób pozostałe OEM-y, których dotyczy kwestionowana praktyka, jak zauważają skarżąca i ACT. Należy dodać, że uwzględnione udziały w rynku obejmują jedynie okres od pierwszego kwartału 2003 r. do ostatniego kwartału 2005 r. W związku z tym Komisja nie tylko uwzględniła zaledwie jedną część całego okresu objętego tą decyzją, to jest okresu od października 2002 r. do grudnia 2007 r., lecz ponadto pominęła okres 2006–2007, w którym kwestionowana praktyka dotyczyła Lenovo i MSH. Wreszcie, jak podnoszą skarżąca i ACT, z motywów 1578–1580 zaskarżonej decyzji wynika, że dane liczbowe dotyczące udziałów w rynku, na których oparła się Komisja, uwzględniają udziały rynkowe Della i HP w skali światowej we wszystkich segmentach, mimo że jedyna kwestionowana praktyka, jeśli chodzi o HP, dotyczy komputerów stacjonarnych dla przedsiębiorstw, jak wskazano w art. 1 lit. b) zaskarżonej decyzji.

496    W drugiej kolejności Komisja powołuje się w uwagach głównych na okoliczność, że w pkt 194 wyroku początkowego Sąd stwierdził, iż pokrycie rynku w okresie naruszenia wynosiło średnio około 14%, i podnosi, że z niektórych dowodów można wywnioskować, iż udziały rynkowe OEM-ów, których dotyczyły sporne praktyki w zakresie rabatów, wynosiły ponad 25%. Wskazuje ona również, że „zarzut Intela […], zgodnie z którym Komisja oparła się na udziale rynkowym HP we wszystkich segmentach rynku, jest bezpodstawny; [że] [zaskarżona] decyzja nie opiera się na żadnych konkretnych danych liczbowych w odniesieniu do HP i [że] średnie pokrycie wynoszące 14%, na które wskazano w wyroku [początkowym], wbrew twierdzeniom Intela, […] nie uwzględnia specyficznych dla segmentu rabatów lojalnościowych przyznanych na rzecz HP”.

497    Należy jednak oddalić argument Komisji oparty na okoliczności, że w pkt 194 wyroku początkowego Sąd stwierdził, iż pokrycie rynku w okresie popełnienia naruszenia wynosiło średnio około 14%, czego skarżąca nie zakwestionowała, lub że udziały w rynku OEM-ów, których dotyczyły sporne praktyki w zakresie rabatów, wynosiły ponad 25%.

498    Należy bowiem stwierdzić, że poziomy wynoszące 14% lub 25% nie pojawiają się w ogóle w zaskarżonej decyzji po zbadaniu stopnia pokrycia. W związku z tym Sąd, dla celów kontroli zgodności z prawem zaskarżonej decyzji w odniesieniu do stopnia pokrycia rynku kwestionowaną praktyką, nie jest w stanie oprzeć się na tych poziomach, nawet jeśli wynikają one z dowodów znajdujących się w aktach sprawy, ponieważ nie figurują w zaskarżonej decyzji, wobec czego z definicji Komisja nie mogła oprzeć się na tych elementach.

499    W konsekwencji, bez konieczności orzekania w przedmiocie argumentów Komisji dotyczących udziału rynkowego HP należy stwierdzić, że Komisja nie określiła stopnia pokrycia rynku kwestionowaną praktyką, wbrew obowiązkowi spoczywającemu na niej na podstawie pkt 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym. Należy dodać, że jest to zresztą sprzeczne z jej własnymi wytycznymi dotyczącymi analizy spraw objętych art. 102 TFUE, a w szczególności z pkt 20 wytycznych Komisji w sprawie priorytetów, którymi Komisja będzie się kierować przy stosowaniu art. [102 TFUE] w odniesieniu do szkodliwych działań o charakterze praktyki wyłączającej, podejmowanych przez przedsiębiorstwa dominujące (Dz.U. 2009, C 45, s. 7).

500    W świetle powyższych rozważań należy zatem stwierdzić, że skarżąca i ACT słusznie utrzymują, iż zaskarżona decyzja jest wadliwa, ponieważ Komisja nie zbadała w niej należycie kryterium dotyczącego stopnia pokrycia rynku kwestionowaną praktyką.

2.      W przedmiocie okresu ważności i wysokości rabatów

501    Intel krytykuje w skardze oraz w swych uwagach głównych fakt, że Komisja nie przeprowadziła w zaskarżonej decyzji analizy znaczenia, po pierwsze, okresu ważności proponowanych rabatów i wypłat warunkowych, a po drugie, ich wysokości. Utrzymuje on w szczególności, że w celu dokonania oceny skutków rozpatrywanych rabatów w postaci wykluczenia równie skutecznego konkurenta nie jest możliwe skumulowanie krótkoterminowych porozumień zawartych z OEM-ami i MSH. Zdaniem Intela w tym celu należy wziąć pod uwagę czas obowiązywania każdego z tych porozumień.

502    Komisja podnosi, że warunki przyznania rabatów i różnych wypłat Intela zostały przeanalizowane w odniesieniu do każdego OEM-a w sekcji VII.4.2.2 zaskarżonej decyzji. Analizy te dotyczyły charakteru i modus operandi warunków wyłączności lub quasi-wyłączności, którym podlegały wypłaty i rabaty, kwot rabatów i wreszcie decydującego charakteru warunkowości wypłat i rabatów dla każdego OEM-a, a także dla MSH, gdy oceniali oni możliwość częściowego zaopatrywania się w CPU x86 u AMD. W szczególności Komisja podkreśla w swej odpowiedzi na skargę, że krótki termin rozwiązania niektórych porozumień, w szczególności z HP, nie zmieniał negatywnego wpływu na konkurencję. Tak więc gdyby Intel rozwiązał porozumienia HPA w wyniku naruszenia przez HP obowiązku quasi-wyłączności, HP straciłoby rabaty odnośnie do całego pozostałego czasu obowiązywania porozumienia, a przynajmniej, potencjalnie, odnośnie do okresu przedłużenia tego porozumienia.

503    W uwagach głównych Komisja twierdzi w istocie, że skarżąca nie zakwestionowała fragmentu wyroku początkowego, który ma znaczenie w świetle wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym, a mianowicie wniosków sformułowanych w pkt 195 wyroku początkowego, w którym Sąd zbadał wpływ czasu obowiązywania porozumień rabatowych na ich zdolność wykluczającą. Komisja uważa zatem, że wnioski z pkt 195 wyroku początkowego, zgodnie z którymi czas obowiązywania porozumień Intela nie umniejszał ich zdolności do wykluczenia konkurencji, należy uznać za ostateczne.

504    W uwagach głównych dotyczących pkt 195 wyroku początkowego Komisja utrzymuje również, że nawet gdyby Intel mógł ponownie zakwestionować zaskarżoną decyzję w odniesieniu do oceny znaczenia czasu obowiązywania jego porozumień, nie należy odchodzić od wyroku początkowego. Po pierwsze, zdaniem Komisji, jeśli – jak stwierdzono w zaskarżonej decyzji – Intel nie przejdzie testu AEC, nacisk Intela na możliwość odstąpienia przez OEM-y od porozumień dotyczących rabatów lojalnościowych jest nielogiczny. Równie skuteczny konkurent nie mógłby tak po prostu konkurować. Po drugie, nawet gdyby Intel przeszedł test AEC, nieodłączną cechą oferty równie skutecznego konkurenta w zakresie działalności OEM-ów w takich okolicznościach jest to, że musiałby on zaakceptować znacznie niższy poziom rentowności z tytułu tej sprzedaży niż Intel. Po trzecie, Komisja powtarza twierdzenie, zgodnie z którym całkowity czas trwania systemu rabatów lojalnościowych Intela jest czynnikiem dotyczącym czasu, przez jaki równie skuteczny konkurent powinien zaakceptować spadek rentowności z tytułu tej sprzedaży, „przejmując klientów OEM-a pochodzących od Intela”. W związku z tym w przypadku HP każdy konkurent pragnący wyprzeć Intela powinien być gotowy do zaoferowania warunków, które rekompensowałyby utratę rabatów Intela przez okres obejmujący co najmniej pełny czas obowiązywania porozumienia HPA 1. Ponadto Komisja utrzymuje, że każda seria porozumień z OEM-ami obowiązywała przez okres wystarczający do tego, aby działania Intela mogły wykluczyć konkurencję, ponieważ porozumienia te dotyczyły najbardziej opłacalnych okresów sprzedaży procesorów CPU x86 na początku cyklu życia nowego modelu. Podnosi ona również, że czasu trwania praktyk Intela nie można oddzielić od ich harmonogramu, ponieważ miały one na celu przezwyciężenie niezdolności Intela do przedstawienia we właściwym czasie technicznej odpowiedzi na sprzedawane przez AMD CPU x86 o architekturze 64-bitowej.

505    Na rozprawie w 2020 r. Komisja przedstawiła Sądowi dokument dotyczący motywów zaskarżonej decyzji, w których – jak uważa sama Komisja – dokonała oceny poszczególnych kryteriów przewidzianych w pkt 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym, obejmujących okres ważności.

506    W pierwszej kolejności należy oddalić podniesiony przez Komisję w jej uwagach głównych zarzut niedopuszczalności zastrzeżeń opartych na okresie ważności i wysokości rabatów oraz wypłat warunkowych. Wystarczy bowiem wskazać, że argumenty skarżącej przedstawione w tym względzie w jej uwagach głównych i uzupełniających są wyraźnie związane z argumentami przedstawionymi w pkt 102 i 111–114 skargi. W konsekwencji zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 106 powyżej zastrzeżenia te są dopuszczalne.

507    W drugiej kolejności należy stwierdzić, że z pkt 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym wynika, iż analiza okresu ważności i wysokości rabatów oraz wypłat warunkowych będących przedmiotem kwestionowanej praktyki należy do kryteriów, które należy uwzględnić w celu dokonania oceny zdolności wykluczającej rzeczonych praktyk.

508    Po pierwsze, prawdą jest, że w zaskarżonej decyzji Komisja wielokrotnie zbadała elementy związane z okresem ważności rabatów.

509    Przede wszystkim motywy 1013–1035 zaskarżonej decyzji dotyczą czynnika czasowego w ramach testu AEC. Komisja stwierdziła w szczególności, w motywach 1015 i 1017 zaskarżonej decyzji, że w pewnych okolicznościach mogły mieć miejsce kwartalne korekty praktyk rabatowych, i wskazała w motywach 1017–1028 zaskarżonej decyzji, że ze względu na to, iż rynek właściwy jest bardzo dynamiczny, innowacyjność w sektorze właściwym utrudnia lub wręcz uniemożliwia dokonanie długoterminowych prognoz. Podobnie motywy 1025–1027 zaskarżonej decyzji zawierają odniesienie do czasu obowiązywania umów i do okoliczności, że należało regularnie „odświeżyć” cykle produkcyjne.

510    Następnie motywy 201 i 202 zaskarżonej decyzji wskazują, że Komisja uważała, iż niektóre z istotnych negocjacji między Intelem i OEM-ami były prowadzone kwartalnie. Ponadto owe negocjacje dotyczyły stosunkowo krótkiego okresu, co mogło umożliwić równie skutecznemu konkurentowi łatwiejsze zaproponowanie wspomnianym OEM‑om jego CPU x86. Podobnie w motywach 965–968 zaskarżonej decyzji Komisja zbadała argument Intela dotyczący tego, że trzydziestodniowy termin rozwiązania porozumień HPA dawał HP większą swobodę przy porównaniu jego ofert z ofertami AMD, i wskazała, że posiadany przez Intela status nieodzownego partnera handlowego oraz skutki wywoływane przez jego rabaty skłoniły ją do oddalenia tego argumentu. Na rozprawie w 2020 r. Komisja podkreśliła, że w niektórych przypadkach porozumienia HP z Intelem były wielokrotnie przedłużane co miesiąc. Co się tyczy Della, Komisja podkreśliła w motywie 1227 zaskarżonej decyzji, że ze względu na brak jakiejkolwiek umowy pisemnej z Intelem w odniesieniu do rabatów przyznanych na podstawie programu zrównania cen z konkurencją (Meet Competition Programme), były one przedmiotem „stałych” renegocjacji prowadzonych ustnie, wobec czego Intel dysponował dużą elastycznością w zakresie zmiany rabatów.

511    Niemniej jednak z jednej strony celem motywów 1013–1035 zaskarżonej decyzji jest wyłącznie zdefiniowanie horyzontu czasowego, w który wpisywały się wybory OEM-ów w odniesieniu do ich zapotrzebowania na CPU x86, jako założenia leżącego u podstaw obliczenia podważalnego udziału rabatów dla każdego z odnośnych OEM-ów. Komisja doszła na tej podstawie do wniosku, że w ramach testu AEC przyjmie założenie, iż właściwy horyzont czasowy wynosi jeden rok.

512    W związku z tym czynnik czasowy wykorzystano tutaj w celu określenia metody obliczenia podważalnego udziału OEM-a, który to udział należało następnie zestawić z innymi czynnikami testu AEC w celu dokonania oceny zdolności spornych rabatów do wywołania skutku w postaci wykluczenia. Takie badanie nie stanowi zatem analizy okresu ważności rabatów jako czynnika, który mógłby sam w sobie wykazać ich zdolność do wywołania skutku w postaci wykluczenia.

513    Z drugiej strony z motywów 201, 202, 965–968 i 1227 zaskarżonej decyzji wynika, że Komisja zbadała czas trwania i formę podjętych przez OEM-y wobec Intela zobowiązań dających prawo do rabatów jako czynniki mogące sprzyjać wejściu nowego konkurenta na rynek lub je utrudniać, biorąc pod uwagę w szczególności czasowy zakres tych zobowiązań lub zdolność Intela do dokonania wypłat lub do dostosowania rabatów w krótkim terminie.

514    Jednakże, mimo że owe aspekty czynnika czasowego wydawały się jej istotne, Komisja zbadała je jedynie pomocniczo w ograniczonym zakresie w motywach 201, 202, 965–968 i 1227 zaskarżonej decyzji. Nie przeprowadziła ona pogłębionej i wyczerpującej analizy tych aspektów w odniesieniu do wszystkich OEM-ów w zakresie, w jakim mogły one ustalić lub wzmocnić zdolność spornych praktyk cenowych Intela do wywołania skutku w postaci wykluczenia.

515    Z powyższego wynika, że Komisja nie zbadała okresu ważności rabatów jako czynnika samego w sobie istotnego dla wykazania zdolności spornych praktyk cenowych Intela do wywołania skutku w postaci wykluczenia.

516    Po drugie, Komisja podnosi w istocie, że nawet jeśli test AEC nie dowodzi zdolności spornych rabatów do wywołania skutku w postaci wykluczenia, należy mieć na uwadze cały okres, w którym skarżąca stosowała rabaty i wypłaty za wyłączność na rzecz OEM-ów, i że skoro rabaty funkcjonowały przez rok w przypadku Lenovo i przez kilka lat w przypadku innych OEM-ów i MSH, należy wywnioskować na tej podstawie, że konkurent Intela na rynku CPU x86 musiałby zaakceptować spadek rentowności i znacznie niższy poziom rentowności z tytułu tej sprzedaży w porównaniu z Intelem. Rozważania te wynikają z pkt 93 i 195 wyroku początkowego i są zatem ostateczne.

517    W tym względzie z jednej strony z pkt 81 powyżej wynika, że w sentencji wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym Trybunał uchyla cały wyrok początkowy. W konsekwencji Sąd, po przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania, powinien ponownie zbadać argumenty stron dotyczące okresu ważności rabatów, przy czym nie jest on związany pkt 93 i 195 wyroku początkowego, których nie powtarza jako własnych.

518    Z drugiej strony z pkt 138 i 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym wynika, że w przypadku gdy zainteresowane przedsiębiorstwo twierdzi w toku postępowania administracyjnego, prezentując dowody na poparcie tego twierdzenia, że jego zachowanie nie miało zdolności do ograniczenia konkurencji, a w szczególności do wywołania zarzucanych mu skutków w postaci wykluczenia, Komisja jest zobowiązana dokonać oceny wszystkich kryteriów wymienionych w pkt 139 tego wyroku, a nie tylko kryterium dotyczącego okresu ważności rabatów, które tam figuruje. Zatem samo powołanie się na okres, w którym rabaty zostały przyznane na rzecz OEM-ów i MSH, nie wystarczy – niezależnie od wniosków, jakie można wyciągnąć z testu AEC – do uzasadnienia ostatecznych wniosków w przedmiocie wywołanych w ten sposób skutków w postaci wykluczenia.

519    Po trzecie, Komisja bezskutecznie utrzymuje, że czasu trwania praktyk Intela nie można oddzielić od ich harmonogramu, ponieważ miały one na celu przezwyciężenie niezdolności Intela do przedstawienia we właściwym czasie technicznej odpowiedzi na sprzedawane przez AMD CPU x86 o architekturze 64‑bitowej. Z tych samych względów co względy przedstawione w pkt 518 powyżej argument ten – nawet przy założeniu, że jest on zawarty jako taki w zaskarżonej decyzji – nie wystarczy sam w sobie do uzasadnienia ostatecznych wniosków w przedmiocie wywołanych w ten sposób skutków w postaci wykluczenia.

520    Bez konieczności wypowiadania się w przedmiocie argumentów skarżącej dotyczących kwot rabatów, z powyższego wynika, że Komisja popełniła błąd, nie badając w zaskarżonej decyzji okresu ważności rabatów jako elementu pozwalającego wykazać zdolność spornych praktyk cenowych Intela do wywołania skutku w postaci wykluczenia.

3.      Wnioski w przedmiocie uwzględnienia kryteriów wymienionych w pkt 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym

521    Mając na względzie całość rozważań zawartych w pkt 485–520 powyżej, bez konieczności analizowania zastrzeżeń skarżącej odnoszących się do kryteriów dotyczących kwoty rabatów i strategii mającej na celu wykluczenie konkurentów z rynku, należy stwierdzić, że skarżąca zasadnie utrzymuje, iż przeprowadzona przez Komisję w zaskarżonej decyzji analiza kryteriów wymienionych w pkt 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym jest dotknięta szeregiem błędów. Komisja nie zbadała bowiem należycie kryterium dotyczącego stopnia pokrycia rynku kwestionowaną praktyką i nie przeprowadziła prawidłowej analizy okresu ważności rabatów.

D.      Wnioski w przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji

522    Z pkt 124–126 powyżej wynika, że chociaż system rabatowy wprowadzony przez przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą na rynku może zostać uznany za ograniczenie konkurencji, ponieważ z uwagi na jego charakter domniemywa się, że wywołuje skutki ograniczające konkurencję, to jednak chodzi w tym względzie o zwykłe domniemanie, a nie o naruszenie per se art. 102 TFUE zwalniające Komisję w każdym razie z obowiązku zbadania antykonkurencyjnych skutków. W przypadku gdy przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą twierdzi w toku postępowania administracyjnego, prezentując dowody na poparcie tego twierdzenia, że jego zachowanie nie miało zdolności do ograniczenia konkurencji, a w szczególności do wywołania zarzucanych mu skutków w postaci wykluczenia, Komisja powinna zbadać zdolność wykluczającą systemu rabatowego, stosując pięć kryteriów wymienionych w pkt 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym. Ponadto, gdy Komisja przeprowadziła test AEC, jest on jednym z elementów, które powinna ona uwzględnić przy ocenie zdolności systemu rabatowego do ograniczenia konkurencji.

523    W niniejszej sprawie skarżąca podniosła w toku postępowania administracyjnego, prezentując dowody na poparcie tego twierdzenia, że sporne rabaty nie były w stanie wywołać zarzucanych jej skutków w postaci wykluczenia. W motywach 1002–1573 zaskarżonej decyzji Komisja przeprowadziła test AEC i w świetle wyników tego testu stwierdziła w motywach 1574 i 1575 rzeczonej decyzji, że sporne rabaty i wypłaty Intela były w stanie lub mogły wywołać antykonkurencyjne skutki w postaci wykluczenia, ponieważ nawet równie skutecznemu konkurentowi uniemożliwiono by zaopatrywanie Della, HP, NEC i Lenovo w zakresie ich zapotrzebowania na CPU x86 lub zapewnienie sprzedaży przez MSH komputerów wyposażonych w CPU x86 jego produkcji.

524    Jednakże z całości powyższych rozważań wynika, po pierwsze, że przeprowadzony w zaskarżonej decyzji test AEC jest obarczony błędami, a po drugie, co się tyczy kryteriów wymienionych w pkt 139 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym, że Komisja nie zbadała należycie kryterium dotyczącego stopnia pokrycia rynku kwestionowaną praktyką i nie przeprowadziła prawidłowej analizy okresu ważności rabatów.

525    Jeśli chodzi o rabaty przyznane HP, należy wyjaśnić, że w pkt 334 powyżej orzeczono, iż Komisja nie wykazała w sposób wystarczający pod względem prawnym swojego wniosku, zgodnie z którym w okresie od listopada 2002 r. do maja 2005 r. rabat przyznany HP przez Intela był w stanie lub mógł wywołać antykonkurencyjne skutki w postaci wykluczenia, ponieważ nie wykazała ona istnienia tych skutków w okresie od 1 listopada 2002 r. do 31 września 2003 r. Zakładając nawet, że należy z tego wywnioskować, iż test AEC mógłby zostać uznany za dowód w odniesieniu do części okresu od listopada 2002 r. do maja 2005 r., nie pozwala to wykazać w sposób wystarczający pod względem prawnym skutku w postaci wykluczenia wywołanego przez rabaty przyznane HP, ponieważ Komisja nie zbadała należycie kryterium dotyczącego stopnia pokrycia rynku kwestionowaną praktyką i nie przeprowadziła prawidłowej analizy okresu ważności rabatów.

526    W konsekwencji Komisja nie jest w stanie wykazać, że sporne rabaty i wypłaty skarżącej były w stanie lub mogły wywołać antykonkurencyjne skutki w postaci wykluczenia i że w związku z tym stanowiły naruszenie art. 102 TFUE.

527    Z tego powodu Sąd uważa, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie może służyć za podstawę art. 1 lit. a)–e) rzeczonej decyzji.

528    Ponadto w odpowiedzi na pytanie Sądu z dnia 2 kwietnia 2012 r. mające na celu ustalenie, w odniesieniu do ewentualnej zmiany kwoty grzywny w przypadku ewentualnego stwierdzenia częściowej nieważności zaskarżonej decyzji, jaka była względna waga naruszeń, na które składają się wypłaty za wyłączność, w stosunku do naruszeń, na które składają się bezpodstawne ograniczenia, Komisja w piśmie złożonym w dniu 8 maja 2012 r. udzieliła odpowiedzi wyłącznie w odniesieniu do wagi naruszeń, podnosząc, że oceniła wszystkie rozpatrywane zachowania i stwierdziła, że się one uzupełniały i wzajemnie wzmacniały.

529    Sąd nie jest w stanie określić kwoty grzywny dotyczącej wyłącznie bezpodstawnych ograniczeń, w związku z czym należy stwierdzić nieważność również art. 2 zaskarżonej decyzji.

530    Należy stwierdzić nieważność art. 3 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy on rabatów za wyłączność.

531    Skarga zostaje oddalona w pozostałym zakresie, biorąc pod uwagę w szczególności rozważania zawarte w wyroku początkowym i przypomniane w pkt 96–98 powyżej, które Sąd powtarza jako własne.

 W przedmiocie żądania uchylenia grzywny lub obniżenia jej kwoty

532    W świetle powyższego nie ma potrzeby orzekania w przedmiocie drugiego żądania podniesionego tytułem ewentualnym.

 W przedmiocie kosztów

533    Ponieważ w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym Trybunał uchylił wyrok początkowy i orzekł, że rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie, do Sądu należy, zgodnie z art. 219 regulaminu postępowania, wydanie w niniejszym wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie wszystkich kosztów związanych z prowadzonymi przed nim postępowaniami, mianowicie postępowaniami w sprawach T‑286/09 i T‑286/09 RENV, a także w przedmiocie kosztów związanych z postępowaniem odwoławczym, mianowicie z postępowaniem w sprawie C‑413/14 P.

534    Zgodnie z art. 134 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Jeżeli więcej niż jedna strona przegrała sprawę, Sąd rozstrzyga o podziale kosztów. W razie częściowego tylko uwzględnienia żądań każdej ze stron, każda z nich pokrywa własne koszty. Jednakże, jeżeli jest to uzasadnione okolicznościami sprawy, Sąd może orzec, że jedna ze stron pokrywa, oprócz własnych kosztów, część kosztów poniesionych przez stronę przeciwną.

535    Zgodnie z art. 138 § 3 regulaminu postępowania Sąd może zdecydować, że interwenient niewymieniony w §§ 1 i 2 tego artykułu pokrywa własne koszty.

536    Ponieważ Komisja częściowo przegrała sprawę, należy obciążyć ją, poza własnymi kosztami związanymi z postępowaniami przed Sądem w sprawach T‑286/09 i T‑286/09 RENV oraz z postępowaniem odwoławczym przed Trybunałem w sprawie C‑413/14 P, dwiema trzecimi kosztów poniesionych przez skarżącą i przez ACT w tych postępowaniach, podczas gdy skarżąca i ACT pokrywają jedną trzecią własnych kosztów.

537    UFC pokrywa własne koszty związane z postępowaniami przed Sądem w sprawach T‑286/09 i T‑286/09 RENV oraz z postępowaniem odwoławczym przed Trybunałem w sprawie C‑413/14 P.

Z powyższych względów

SĄD (czwarta izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność art. 1 lit. a)–e) oraz art. 2 decyzji Komisji C(2009) 3726 wersja ostateczna z dnia 13 maja 2009 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. [102 TFUE] i art. 54 porozumienia EOG (sprawa COMP/C‑3/37.990 – Intel).

2)      Stwierdza się nieważność art. 3 decyzji C(2009) 3726 wersja ostateczna wyłącznie w zakresie, w jakim dotyczy on art. 1 lit. a)–e) tej decyzji.

3)      W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)      Komisja Europejska pokrywa, poza własnymi kosztami związanymi z postępowaniami przed Sądem w sprawach T‑286/09 i T‑286/09 RENV oraz z postępowaniem odwoławczym przed Trybunałem w sprawie C‑413/14 P, dwie trzecie kosztów poniesionych w tych postępowaniach przez Intel Corporation, Inc. oraz przez Association for Competitive Technology, Inc., podczas gdy Intel Corporation i Association for Competitive Technology pokrywają jedną trzecią własnych kosztów.

5)      Union fédérale des consommateurs – Que choisir (UFC – Que choisir) pokrywa własne koszty związane z postępowaniami przed Sądem w sprawach T‑286/09 i T‑286/09 RENV oraz z postępowaniem odwoławczym przed Trybunałem w sprawie C‑413/14 P.

Kanninen Schwarcz      Iliopoulos      

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 26 stycznia 2022 r.

Podpisy

Spis treści

*      Język postępowania: angielski.

1      Dane poufne utajnione.