WYROK SĄDU (trzecia izba)

z dnia 10 maja 2016 r.(*)

Pomoc państwa – Energia odnawialna – Pomoc przyznana mocą niektórych przepisów zmienionej niemieckiej ustawy dotyczącej energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych (EEG z 2012 r.) – Wsparcie na rzecz energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych i ograniczona dopłata EEG dla odbiorców energochłonnych – Decyzja uznająca pomoc za częściowo niezgodną z rynkiem wewnętrznym Pojęcie pomocy państwa – Korzyść – Zasoby państwowe

W sprawie T‑47/15

Republika Federalna Niemiec, reprezentowana początkowo przez T. Henzego oraz K. Petersen, a następnie przez T. Henzego i K. Stranz, działających w charakterze pełnomocników, wspieranych przez adwokata T. Lübbiga,

wnoszący odwołanie,

przeciwko

Komisji Europejskiej, reprezentowanej początkowo przez T. Maxiana Ruschego oraz R. Sauera, a następnie przez T. Maxiana Ruschego oraz K. Herrmann, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

mającej za przedmiot żądanie oparte na art. 263 TFUE mające na celu stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2015/1585 z dnia 25 listopada 2014 r. w sprawie programu pomocy SA. 33995 (2013/C) (ex 2013/NN) [wdrożonego przez Niemcy w celu wsparcia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz odbiorców energochłonnych] (Dz.U. L 250, s. 122),

SĄD (trzecia izba),

w składzie: S. Papasavvas (sprawozdawca), prezes, E. Bieliūnas i I.S. Forrester, sędziowie,

sekretarz: S. Bukšek Tomac, administrator,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 21 stycznia 2016 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        W grudniu 2011 r. Bund der Energieverbraucher (niemiecki związek odbiorców energii elektrycznej) złożył do Komisji Europejskiej skargę administracyjną, w której podniósł, że pewne środki przewidziane w Gesetz zur Neuregelung des Rechtsrahmens für die Förderung der Stromerzeugung aus Erneuerbaren Energien (ustawie w sprawie nowego określenia ram prawnych promowania energii elektrycznej z odnawialnych źródeł) z dnia 28 lipca 2011 r. (BGBl. 2011 I, s. 1634, zwanej dalej „EEG z 2012 r.”), która miała wejść w życie w dniu 1 stycznia 2012 r., stanowią pomoc niezgodną z rynkiem wewnętrznym.

 Sporne środki

2        EEG z 2012 r. ma na celu ochronę klimatu i środowiska naturalnego poprzez zapewnienie trwałego rozwoju zaopatrzenia w energię, redukcję jednocześnie kosztu dla niemieckiej gospodarki, odciążenie źródeł energii pochodzącej z surowców kopalnych i rozwój technologii wytwarzania energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii i gazu kopalnego (zwanej dalej „energią elektryczną EEG”). W tym celu zmierza ona w szczególności do zwiększenia udziału energii pochodzącej z odnawialnych źródeł w zakończeniu w energię elektryczną do przynajmniej 35% w 2020 r., a następnie stopniowo do przynajmniej 80% w 2050 r. (§ 1 EEG z 2012 r.).

3        W tym kontekście EEG z 2012 r. przewiduje w szczególności system wsparcia dla producentów energii elektrycznej EEG (§ 2 EEG z 2012 r.) o  opisanych poniżej zasadniczych cechach charakterystycznych.

4        W pierwszej kolejności operatorzy sieci na wszystkich poziomach napięć zapewniający ogólne zaopatrzenie w energię elektryczną (zwani dalej „OS”) są zobowiązani, po pierwsze, do przyłączenia do swojej sieci instalacji do produkcji energii elektrycznej EEG w obszarze swojej działalności (§§ 5–7 EEG z 2012 r.), po drugie, do wprowadzenia tej energii elektrycznej do swojej sieci, jej przesyłu oraz jej rozdziału w trybie priorytetowym (§§ 8–12 EEG z 2012 r.), i po trzecie, do przekazania podmiotom utrzymującym te instalacje wynagrodzenia obliczonego według opłat określonych w ustawie mając na względzie rodzaj danej energii elektrycznej, moc nominalną lub instalacyjną danej instalacji (§§ 16–33 EEG z 2012 r.). Alternatywnie operatorzy instalacji wytwarzających energię elektryczną EEG mają prawo, po pierwsze, do sprzedaży całości albo części tej energii elektrycznej bezpośrednio osobom trzecim, i po drugie, do wymagania, aby OS, do którego instalacja zostałaby przyłączona, w braku takiej bezpośredniej sprzedaży płacił im stawkę rynkową obliczoną na podstawie kwoty wynagrodzenia, która byłaby należna w razie przyłączenia (§§ 33a–33i EEG z 2012 r.). W praktyce bezsporne jest, że te obowiązki ciążą głównie na operatorach lokalnego systemu dystrybucyjnego niskiego i średniego napięcia (zwanych dalej „OSD”).

5        W drugiej kolejności OSD mają obowiązek przekazania energii elektrycznej EEG operatorom transregionalnego systemu przesyłowego wysokiego i bardzo wysokiego napięcia znajdującym się na niższym szczeblu obrotu (zwanym dalej „OSP”) (§ 34 EEG z 2012 r.). W zamian za ten obowiązek OSP są zobowiązani do przekazania OSD ekwiwalentu wynagrodzenia i stawek rynkowych uiszczanych przez tych ostatnich na rzecz operatorów instalacji (§ 35 EEG z 2012 r.).

6        W trzeciej kolejności EEG z 2012 r. przewiduje tzw. mechanizm „rekompensaty w skali federacji” ilości energii elektrycznej EEG, którą każdy OSP wprowadza do swojej sieci, z jednej strony i kwot przekazywanych w zamian do OSD z drugiej strony (§ 36 EEG z 2012 r.). W praktyce każdy OSP, który wprowadził i uiścił zapłatę za energię elektryczną EEG w ilości wykraczającej ponad energię dostarczoną przez dostawców energii elektrycznej odbiorcom końcowym znajdującym się w jego strefie, może powołać się względem pozostałych OSP na prawo do rekompensaty odnośnie do tej różnicy. Począwszy od lat 2009–2010 rzeczona rekompensata nie jest już dokonywana w naturze (jako wymiana przepływów energii elektrycznej EEG), lecz w formie finansowej (jako rekompensata kosztów z tym związanych). Trzy z czterech OSP, których dotyczy ten środek, są przedsiębiorstwami prywatnymi (Amprion GmbH, TenneT TSO GmbH i 50Hertz Transmission GmbH), podczas gdy czwarte jest przedsiębiorstwem publicznym (Transnet BW GmbH).

7        W czwartej kolejności – OSP mają obowiązek sprzedaży energii elektrycznej EEG, którą wprowadzają do swojej sieci, na rynek za pośrednictwem giełdy energii elektrycznej (§ 37 ust. 1 EEG z 2012 r.). Jeżeli uzyskana w ten sposób cena nie pozwala im na pokrycie ciężaru finansowego wynikającego z ustawowego obowiązku pobierania wynagrodzenia za tę energię elektryczną po stawkach opłat określonych w ustawie, to wówczas mają on prawo wymagać na warunkach określonych przez organ regulacyjny, by dostawcy zaopatrujący odbiorców końcowych przekazywali im różnicę proporcjonalnie do sprzedanej ilości. System ten określa się jako „dopłatę EEG” (§ 37 ust. 2 EEG z 2012 r.). Kwota dopłaty EEG może jednak zostać w określonych wypadkach zredukowana o 2 eurocenty za każdą kilowatogodzinę (KWh) (§ 39 EEG z 2012 r.). W celu skorzystania z takiej redukcji, zakwalifikowanej przez EEG z 2012 r. jako „ograniczenie dopłaty EEG”, lecz znanej również pod nazwą „przywileju dla zielonej energii elektrycznej”, dostawcy energii elektrycznej muszą w szczególności wykazać przede wszystkim, że przynajmniej 50% dostarczanej przez nich klientom energii elektrycznej jest energią elektryczną EEG, następnie, że przynajmniej 20% tej energii pochodzi z energii wiatrowej lub energii elektrycznej wytworzonej z energii słonecznej i wreszcie że była ona przedmiotem bezpośredniej sprzedaży klientom.

8        Sposoby korzystania z dopłaty EEG zostały uściślone w szczególności w Verordnung zur Weiterentwicklung des bundesweiten Ausgleichsmechanismus (rozporządzenia w sprawie systemu rekompensaty) z dnia 17 lipca 2009 r. (BGBl. 2009 I, s. 2101), w brzmieniu zmienionym przez art. 2 Gesetz zur Änderung des Rechtsrahmens für Strom aus solarer Strahlungsenergie und zu weiteren Änderungen im Recht der erneuerbaren Energien (ustawa w sprawie zmiany ram prawnych stosowanych w odniesieniu do energii wytworzonej z energii słonecznej i w sprawie zmiany ustawy o energiach odnawialnych) z dnia 17 sierpnia 2012 r. (BGBl. 2012 I, s. 1754), a także przez Verordnung zur Ausführung der Verordnung zur Weiterentwicklung des bundesweiten Ausgleichsmechanismus (rozporządzenie wykonawcze do rozporządzenia w sprawie systemu rekompensaty) z dnia 22 lutego 2010 r. (BGBl. 2010 I, s. 134), zmienione przez Zweite Verordnung zur Änderung der Ausgleichsmechanismus-Ausführungsverordnung (drugie rozporządzenie zmieniające rozporządzenie wykonawcze w sprawie systemu rekompensaty) z dnia 19 lutego 2013 r. (BGBl. 2013 I, s. 310).

9        W piątej kolejności bezsporne jest, że choć EEG z 2012 r. nie zobowiązuje dostawców energii elektrycznej do przenoszenia dopłaty EEG na klientów końcowych, to zarazem też im tego nie zabrania. Bezsporne jest również, że dostawcy, którzy sami są zobowiązani do zapłaty tej dopłaty OSP, w praktyce przenoszą ten ciężar na swoich klientów, jak to zresztą Republika Federalna Niemiec potwierdziła na rozprawie. Zasady, zgodnie z którymi dopłata ta powinna być ujawniona na zaadresowanej do nich fakturze, są przewidziane w EEG z 2012 r. (§ 53 EEG z 2012 r.), podobnie jak warunki, na których klienci powinni być poinformowani o proporcji dostarczanej im energii z odnawialnych źródeł dofinansowywanych zgodnie z ustawą o energii z odnawialnych źródeł (§ 54 EEG z 2012 r.).

10      Ponadto EEG z 2012 r. przewiduje również system specjalnej rekompensaty, na podstawie którego Bundesamt für Wirtschaft und Ausfuhrkontrolle (federalny urząd ds. gospodarki i kontroli eksportu, zwany dalej „BAFA”) przyznaje każdego roku górny pułap dopłaty EEG, który może być przeniesiony przez dostawców energii elektrycznej na dwie określone kategorie klientów, tj. z jednej strony „przedsiębiorstwa energochłonne z sektora produkcji” (zwane dalej „EEI”) i z drugiej strony „przedsiębiorstwa kolejowe”, w następstwie wniosku, który przedsiębiorstwa te powinny złożyć przed dniem 30 czerwca poprzedniego roku, w celu zredukowania ich kosztów energii elektrycznej i tym samym ochrony ich konkurencyjności (§ 40 EEG z 2012 r.).

11      EEG z 2012 r. uściśla przesłanki otwierające prawo do tego systemu, procedurę obowiązującą przedsiębiorstwa kwalifikujące się do niego, metody określania górnego pułapu w zależności od danego przypadku i skutki decyzji BAFA wydanych w tej kwestii (§ 41–44 EEG z 2012 r.). EEG z 2012 r. przewiduje w szczególności, że w odniesieniu do przedsiębiorstw z sektora produkcji, których koszty spożycia energii elektrycznej przedstawiają przynajmniej 14% ich wartości dodanej brutto i których spożycie wynosi przynajmniej 1 gigawatogodzinę (GWh), ten górny pułap ustala się na poziomie 10% dopłaty EEG dla części ich spożycia obejmującej ilości pomiędzy 1 GWh i 10 GWh, na poziomie 1% tej dopłaty dla części ich spożycia obejmującej ilości pomiędzy10 GWh i 100 GWh i 0,05 eurocenta za KWh powyżej tych wartości. EEG z 2012 r. stanowi również, że w odniesieniu do przedsiębiorstw z sektora produkcji, których koszty spożycia energii elektrycznej przedstawiają przynajmniej 20% ich wartości dodanej brutto i których spożycie wynosi przynajmniej 100 GWh, dopłata EEG jest ograniczona górnym pułapem wynoszącym 0,05 eurocenta za KWh od pierwszej kilowatogodziny. EEG z 2012 r. uściśla ponadto, że dostawcy energii elektrycznej mają obowiązek informowania przedsiębiorstw, względem których wydano decyzję o ograniczeniu dopłaty EEG, po pierwsze, o udziale dostarczanej im energii z odnawialnych źródeł objętej pomocą na podstawie ustawy o energii z odnawialnych źródeł, po drugie, o składzie ich ogólnego pakietu energetycznego, i  po trzecie – względem przedsiębiorstw uprzywilejowanych na podstawie ustawy o energii z odnawialnych źródeł – o składzie oferowanego im pakietu energetycznego (§ 54 EEG z 2012 r.).

12      W szóstej kolejności EEG z 2012 r. nakłada na operatorów instalacji, na OS i na dostawców energii elektrycznej, w szczególności względem OSP i Bundesnetzagentur (federalna agencja ds. sieci, zwana dalej „BNetzA”), zbiór obowiązków informacyjnych i publikacyjnych, na które nakłada się szereg obowiązków przejrzystości obciążających w szczególności OSP (§§ 45–51 EEG z 2012 r.). Ustawa ta precyzuje również uprawnienia nadzorcze i kontrolne, jakimi dysponuje BNetzA względem OSD i OSP (§ 61 EEG z 2012 r.).

 Decyzja o wszczęciu postępowania

13      Pismem z dnia 18 grudnia 2013 r. Komisja powiadomiła organy niemieckie, że zdecydowała o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego względem środków zawartych w EEG z 2012 r. i zrealizowanych w formie pomocy na korzyść energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz odbiorców energochłonnych.

14      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 28 lutego 2014 r. Republika Federalna Niemiec wniosła skargę o stwierdzenie nieważności decyzji o wszczęciu postępowania, która to skarga została wycofana pismem tego państwa z dnia 28 kwietnia 2015 r.

15      Postanowieniem z dnia 8 czerwca 2015 r. prezes trzeciej izby Sądu postanowił skreślić sprawę z rejestru Sądu (Niemcy/Komisja, T134/14, niepublikowane, EU:T:2015:392).

 Zaskarżona decyzja

16      W dniu 25 listopada 2014 r. Komisja wydała decyzję (UE) 2015/1585 w sprawie programu pomocy SA. 33995 (2013/C) (ex 2013/NN) [wdrożonego przez Niemcy w celu wsparcia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz odbiorców energochłonnych] (Dz.U. 2015, L 250, s. 122, zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”).

17      Komisja uznała z jednej strony, że stawki zakupu przy włączeniu do sieci i stawki rynkowe, które gwarantują producentom energii elektrycznej EEG cenę za wytwarzaną przez nich energię elektryczną, wyższą niż cena rynkowa, stanowią pomoc państwa zgodną ze rynkiem wewnętrznym. Z drugiej strony Komisja uznała, że obniżenie dopłaty EEG względem niektórych odbiorców energochłonnych stanowiło również pomoc państwa, która jest zgodna z rynkiem wewnętrznym, jeżeli można ją przypisać jednej z określonych kategorii.

18      Sentencja zaskarżonej decyzji ma następujące brzmienie:

„Artykuł 1

Pomoc państwa mająca na celu wsparcie produkcji energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii oraz gazu kopalnianego, w tym mechanizm jej finansowania, przyznana na podstawie Erneuerbare-Energien-Gesetz 2012 […], bezprawnie wprowadzona w życie przez [Republikę Federalną Niemiec] z naruszeniem postanowień art. 108 ust. 3 [TFUE], jest zgodna z rynkiem wewnętrznym pod warunkiem wdrożenia przez Niemcy zobowiązania określonego w załączniku I.

[…]

Artykuł 3

1.      Pomoc państwa polegająca na ulgach w dopłacie na finansowanie wsparcia na rzecz energii ze źródeł odnawialnych […] w latach 2013 i 2014, przyznana odbiorcom energochłonnym […], bezprawnie wprowadzona w życie przez Niemcy z naruszeniem postanowień art. 108 ust. 3 traktatu, jest zgodna z rynkiem wewnętrznym, jeżeli można ją przypisać jednej z czterech kategorii określonych w niniejszym ustępie.

Pomoc przyznana przedsiębiorstwu należącemu do sektora wymienionego w załączniku 3 do Wytycznych w sprawie pomocy państwa na ochronę środowiska i cele związane z energią w latach 2014–2020 […] [Dz.U. C 200, s. 1] jest zgodna z rynkiem wewnętrznym, jeżeli przedsiębiorstwo zapłaciło co najmniej 15% dodatkowych kosztów, które ponoszą dostawcy energii elektrycznej z tytułu zobowiązań do zakupu energii ze źródeł odnawialnych i które następnie przenoszą na swoich odbiorców. Jeżeli przedsiębiorstwo zapłaciło mniej niż 15% tych dodatkowych kosztów, pomoc państwa uważa się mimo to za zgodną [z rynkiem wewnętrznym], w przypadku gdy dane przedsiębiorstwo zapłaciło kwotę odpowiadającą co najmniej 4% jego wartości dodanej brutto lub, w przypadku przedsiębiorstwa o intensywności zużycia energii elektrycznej wynoszącej co najmniej 20%, co najmniej 0,5% wartości dodanej brutto.

Pomoc przyznana przedsiębiorstwu, które nie należy do sektora wymienionego w załączniku 3 do wytycznych 2014, ale którego intensywność zużycia energii elektrycznej wyniosła w 2012 r. co najmniej 20% i które należało w tym roku do sektora o intensywności wymiany handlowej wynoszącej co najmniej 4% na poziomie UE, jest zgodna z rynkiem wewnętrznym, jeżeli dane przedsiębiorstwo zapłaciło co najmniej 15% dodatkowych kosztów, które ponieśli dostawcy energii elektrycznej z tytułu zobowiązań do zakupu energii ze źródeł odnawialnych i które następnie przenieśli na swoich odbiorców. Jeżeli przedsiębiorstwo zapłaciło mniej niż 15% tych dodatkowych kosztów, pomoc państwa uważa się mimo to za zgodną [z rynkiem wewnętrznym], w przypadku gdy dane przedsiębiorstwo zapłaciło kwotę odpowiadającą co najmniej 4% jego wartości dodanej brutto lub, w przypadku przedsiębiorstwa o intensywności zużycia energii elektrycznej wynoszącej co najmniej 20%, co najmniej 0,5% wartości dodanej brutto.

W przypadku przyznania pomocy przedsiębiorstwu kwalifikującemu się do pomocy państwa zgodnej z rynkiem wewnętrznym na podstawie akapitu drugiego lub trzeciego, gdy dopłata EEG zapłacona przez to przedsiębiorstwo nie osiągnęła jednak poziomu wymaganego w tych akapitach, zgodne z rynkiem wewnętrznym są następujące elementy tej pomocy:

a)      w odniesieniu do 2013 r. – część pomocy przekraczająca 125% dopłaty faktycznie zapłaconej przez dane przedsiębiorstwo w 2013 r.

b)      w odniesieniu do 2014 r. – część pomocy przekraczająca 150% dopłaty faktycznie zapłaconej przez dane przedsiębiorstwo w 2013 r.

W przypadku przyznania pomocy przedsiębiorstwu niekwalifikującemu się do pomocy państwa zgodnej z rynkiem wewnętrznym na podstawie akapitu drugiego lub trzeciego, gdy przedsiębiorstwo zapłaciło mniej niż 20% dodatkowych kosztów dopłaty bez zmniejszenia, zgodne z rynkiem wewnętrznym są następujące elementy tej pomocy:

a)      w odniesieniu do 2013 r. – część pomocy przekraczająca 125% dopłaty faktycznie zapłaconej przez dane przedsiębiorstwo w 2013 r.

b)      w odniesieniu do 2014 r. – część pomocy przekraczająca 150% dopłaty faktycznie zapłaconej przez dane przedsiębiorstwo w 2013 r.

2.      Pomoc nieobjęta zakresem ust. 1 jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym”.

 Postępowanie i żądania stron

19      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 2 lutego 2015 r. Republika Federalna Niemiec wniosła niniejszą skargę.

20      Republika Federalna Niemiec wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

21      Komisja wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.

 Co do prawa

22      Na poparcie swojej skargi Republika Federalna Niemiec podnosi trzy zarzuty, oparte zasadniczo na – w przypadku zarzutu pierwszego – oczywistych błędach w ocenie stanu faktycznego, w przypadku zarzutu drugiego – braku korzyści wynikającej z systemu szczególnych wypłat wyrównawczych i w przypadku zarzut trzeciego – braku korzyści finansowej uzyskanej dzięki użyciu zasobów państwowych.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na oczywistych błędach w ocenie stanu faktycznego

 W przedmiocie dopuszczalności

23      Komisja twierdzi zasadniczo – bez podnoszenia w sposób formalny zarzutu niedopuszczalności na podstawie art. 130 regulaminu postępowania przed Trybunałem – że zarzut pierwszy jest niedopuszczalny głównie z tego powodu, iż jest niezrozumiały.

24      Komisja uważa bowiem, że zarzut ten jest niezrozumiały, ponieważ Republika Federalna Niemiec w swoim opisie przedmiotu zarzutu w sposób ogólny zarzuca jej pominięcie w sposób oczywisty różnych form działania państwa. Instytucja ta dodaje, że zadanie Sądu nie polega na ponownej interpretacji niezrozumiałej argumentacji skargi w taki sposób, aby nadać jej sens.

25      W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 21 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, mającym zastosowanie do postępowania przed Sądem na podstawie art. 53 akapit pierwszy tego statutu oraz art. 76 lit. d) regulaminu postępowania, skarga powinna zawierać przedmiot sporu i zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów. Niezależnie od kwestii terminologii informacje te powinny być wystarczająco jasne i precyzyjne, aby umożliwić stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Sądowi rozstrzygnięcie sprawy – jeśli to możliwe, bez dodatkowych informacji. W celu zagwarantowania bezpieczeństwa prawnego i dobrej administracji wymiaru sprawiedliwości dla dopuszczalności skargi konieczne jest w świetle ww. przepisów, aby istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których oparta jest skarga, wynikały przynajmniej skrótowo, lecz w sposób spójny i zrozumiały, z samej skargi (zob. postanowienie z dnia 28 kwietnia 1993 r., De Hoe/Komisja, T‑85/92, EU:T:1993:39, pkt 20 i przytoczone tam orzecznictwo).

26      Konkretniej rzecz ujmując, chociaż należy zgodzić się, po pierwsze, że przedstawienie zarzutów skargi nie jest związane z terminologią i wykazem zawartymi w regulaminie postępowania, i po drugie, że przedstawienie tych zarzutów może być wystarczające raczej ze względu na ich istotną treść niż ich kwalifikację prawną, to dzieje się tak tylko pod warunkiem, że zarzuty te wystarczająco jasno wynikają ze skargi. Ponadto samo abstrakcyjne wskazanie zarzutów w skardze nie spełnia wymogów statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i regulaminu postępowania, zaś użyte w tych aktach wyrażenie „zwięzłe przedstawienie zarzutów” oznacza, że w skardze należy wyłuszczyć, na czym polega zarzut stanowiący podstawę skargi (zob. postanowienie z dnia 28 kwietnia 1993 r., De Hoe/Komisja, T‑85/92, EU:T:1993:39, pkt 21 i przytoczone tam orzecznictwo).

27      W niniejszej sprawie ze skargi wynika, że przedmiot zarzutu pierwszego jest jasno określony w zakresie, w jakim ma na celu uzyskanie stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji i w jakim oparty jest na oczywistych błędach w ocenie przy analizie stanu faktycznego i roli państwa w funkcjonowaniu EEG z 2012 r. Ze skargi wynika zatem, że formułując ten zarzut Republika Federalna Niemiec zasadniczo wskazuje, iż zaskarżona decyzja stanowi naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE, co pozwala uznać, że ten zarzut skargi wystarczająco jasno wynika ze skargi.

28      Z powyższego wynika, że zarzut niedopuszczalności należy oddalić jako bezzasadny.

 Co do istoty

29      Republika Federalna Niemiec zasadniczo stoi na stanowisku, że zaskarżona decyzja stanowi naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE, w zakresie, w jakim Komisja miała dopuścić się różnych oczywistych błędów w ocenie w ramach swojej analizy roli państwa w funkcjonowaniu EEG z 2012 r. W tym względzie Republika Federalna Niemiec utrzymuje, że państwo nie pełni szczególnej roli i nie interweniuje w funkcjonowanie EEG z 2012 r.

30      W pierwszej kolejności, odnośnie do jednostek działających w systemie EEG z 2012 r., Republika Federalna Niemiec podnosi, po pierwsze, że jedynie podmioty prawa prywatnego uczestniczą w mechanizmie EEG z 2012 r., po drugie, że rzeczoną ustawę stosuje się bez rozróżnienia zarówno względem operatorów sieci, jak i publicznych dostawców energii elektrycznej, po trzecie, że żadne przedsiębiorstwo indywidualne nie jest w świetle EEG z 2012 r. lub jej rozporządzeń wykonawczych odpowiedzialne za szczególne zadania, lecz jedynie OSP uwzględniane łącznie, i po czwarte, że jedyne zadanie organów państwa, którym przyznano uprawnienia na podstawie EEG z 2012 r., polega na kontroli legalności i prawidłowego funkcjonowania ustanowionych bez wpływu na genezę i wykorzystanie zasobów ogólnych.

31      W drugiej kolejności, jeśli chodzi o ogólne przepływy finansowe powstałe w związku z funkcjonowaniem EEG z 2012 r., Republika Federalna Niemiec utrzymuje, że ani nie są one narzucone przez państwo, ani nie podlegają kontroli państwa. Na poparcie tego roszczenia państwo to twierdzi, że EEG z 2012 r. system określania cen dla produkcji energii elektrycznej z odnawialnych źródeł, który nie pozwalał państwu na ustalanie kwoty dopłaty EEG, która jest określania przez strony w ramach przysługującej swobody umów, a z drugiej strony realizacja prawa do zapłaty między jednostkami prywatnymi, która wynika z mechanizmów EEG z 2012 r., w żaden sposób nie może być zagwarantowana przez organy państwa i podlega w razie sposób pod właściwość sądów cywilnych.

32      W trzeciej kolejności Republika Federalna Niemiec podnosi, że jeśli chodzi o rolę administracji w systemie rekompensaty specjalnej przewidzianej przez EEG z 2012 r., zadanie BAFA ogranicza się do orzekania w przedmiocie skierowanych do tego organu wniosków o określenie górnego pułapu i wydania – w ramach związanej kompetencji, która nie pozostawia jej żadnego marginesu swobody oceny, decyzji, która ogranicza się do stwierdzenia, że w danym wypadku zostały spełnione wymagane przesłanki do przyznania prawa do górnego pułapu. BAFA nie dysponuje zatem pośrednio lub bezpośrednio przepływów finansowymi spowodowanymi funkcjonowaniem EEG z 2012 r. ani dostępem do nich, ani środkami ich kontroli.

33      W tym względzie na wstępie należy przypomnieć, że art. 107 ust. 1 TFUE uznaje wszelką pomoc przyznawaną przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca konkurencję lub grozi jej zakłóceniem poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów za niezgodną z rynkiem wewnętrznym, w zakresie, w jakim wpływa ona na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

34      Artykuł 107 ust. 1 uzależnia tę niezgodność pomocy od ustalenia, czy występują cztery przesłanki. Po pierwsze, musi mieć miejsce interwencja państwa lub interwencja przy użyciu zasobów państwowych. Po drugie, ta interwencja musi być tego rodzaju, że może wpłynąć na wymianę handlową między państwami członkowskimi. Po trzecie, musi ona przyznawać beneficjentowi korzyść. Po czwarte, musi ona zakłócać konkurencję lub grozić jej zakłóceniem (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2004 r., Pearle i in./Komisja, C‑345/02, EU:T:2004:448, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo).

35      W odniesieniu do pierwszej przesłanki z utrwalonego orzecznictwa wynika, że jedynie korzyści przyznane bezpośrednio lub pośrednio z zasobów państwowych są uznawane za pomoc w rozumieniu przepisu art. 107 ust. 1 TFUE. Wprowadzone w tym przepisie rozróżnienie pomiędzy pomocą „przyznawaną przez państwa członkowskie” i pomocą przyznawaną „przy użyciu zasobów państwowych” nie oznacza, że wszystkie przywileje udzielone przez państwo stanowią pomoc, niezależnie od tego, czy byłyby finansowane ze środków państwowych, czy też nie, ale ma na celu jedynie włączenie do tego pojęcia zarówno przywilejów przyznanych bezpośrednio przez państwo, jak również tych udzielanych za pośrednictwem organizacji publicznej lub prywatnej, wskazanej lub utworzonej przez to państwo (wyrok z dnia 13 marca 2001 r., PreussenElektra, C‑379/98, EU:C:2001:160, pkt 58 i przytoczone tam orzecznictwo). Zakaz przewidziany w art. 107 ust. 1 TFUE może zatem zasadniczo obejmować również pomoc udzielaną przez organizacje publiczne lub prywatne, wskazane lub utworzone przez to państwo do zarządzania pomocą (zob. podobnie ww. Pearle i in., C‑345/02, EU:C:2004:448, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo).

36      Jednakże aby korzyści mogły zostać uznane za pomoc w rozumieniu przepisu art. 107 ust. 1 TFUE, konieczne jest, po pierwsze, aby zostały one przyznane bezpośrednio lub pośrednio z zasobów państwowych, oraz po drugie, aby można je było przypisać państwu (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2004 r., Pearle i in., C‑345/02, EU:C:2004:448, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo). Z orzecznictwa wynika bowiem, że chodzi tu o przesłanki odrębne i kumulatywne (zob. wyrok z dnia 5 kwietnia 2006 r. Deutsche Bahn/Komisja, T‑351/02, EU:T:2006:104, pkt 103 i przytoczone tam orzecznictwo).

37      Odnośnie do przesłanki polegającej na przypisaniu środka trzeba przypomnieć, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem należy zbadać, czy władze publiczne powinny być uznane za uczestniczące w przyjęciu tego środka (zob. podobnie wyrok z dnia 19 grudnia 2013 r., Association Vent De Colère! i in., C‑262/12, EU:C:2013:851, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo).

38      W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że w zakresie, w jakim Republika Federalna Niemiec utrzymuje, iż zaskarżona decyzja jest zawiera oczywiste błędy w ocenie stanu faktycznego, jej argumentacja dotyczy wyłącznie – w ramach jej zarzutu pierwszego – funkcjonowania EEG z 2012 r. oraz roli państwa w tym systemie.

39      Należy bowiem stwierdzić, że Republika Federalna Niemiec na poparcie swojego zarzutu pierwszego ogranicza się do wyjaśnienia funkcjonowania EEG z 2012 r. poprzez przypomnienie przepisów prawnych, lecz nie przytacza w swojej analizie żadnego konkretnego dowodu pozwalającego stwierdzić błąd co do stanu faktycznego w zakresie opisu mechanizmów analizowanych w niniejszej sprawie lub oczywistego błędu w ocenie.

40      Ponadto w zakresie, w jakim poprzez swój zarzut pierwszy Republika Federalna Niemiec kwestionuje możliwość przypisania państwu EEG z 2012 r., należy stwierdzić, że analizowane w niniejszym przypadku mechanizmy wsparcia i rekompensaty zostały ustanowione mocą ustawy, w niniejszej sprawie EEG z 2012 r., co przyznaje zresztą Republika Federalna Niemiec, kiedy przytacza w skardze „wyznaczone ramy prawne”. Te mechanizmy należy zatem – zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 37 powyżej – uznać za przypisane państwu.

41      W takich okolicznościach – wbrew temu, co utrzymuje Republika Federalna Niemiec – nie ma konieczności przeprowadzania bardziej pogłębionej analizy roli państwa w funkcjonowaniu EEG z 2012 r., ponieważ ta kwestia należy do oceny przesłanki dotyczącej wykorzystania zasobów państwowych w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, która zostanie zbadana w ramach zarzutu trzeciego.

42      Zarzut pierwszy należy zatem oddalić.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na specjalnym systemie rekompensaty

43      Republika Federalna Niemiec podnosi zasadniczo, że zaskarżona decyzja narusza art. 107 ust. 1 TFUE w zakresie, w jakim Komisja niesłusznie uznała, iż specjalny system rekompensaty ustanawia korzyść na rzecz EEI. Niniejszy zarzut dzieli się na pięć części.

44      Na wstępie należy stwierdzić – tak jak Komisja w swojej odpowiedzi na skargę – że wywody przeprowadzone w ramach zarzutu drugiego podniesionego przez Republikę Federalną Niemiec dotyczą wyłącznie istnienia samej korzyści względem EEI w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE związanej z samym systemem specjalnej rekompensaty, a nie kwestii selektywnego charakteru takiej korzyści czy nawet kwestii istnienia selektywnej korzyści związanej z system wsparcia, czyli zagadnień, które nie powinny w konsekwecji podlegać badaniu przez Sąd.

45      Ponadto Sąd uważa za zasadne zbadanie, w pierwszej kolejności, łącznie pierwszej, drugiej i piątej części, a następnie, w drugiej kolejności, części trzeciej, i ostatecznie – czwartej części zarzutu.

 W przedmiocie pierwszej, drugiej i piątej części zarzutu

46      W pierwszej części zarzutu drugiego Republika Federalna Niemiec utrzymuje, że specjalny system rekompensat nie przyznaje EEI korzyści , lecz ma na celu skompensowanie obniżenia ich międzynarodowej konkurencyjności, związanej w szczególności z faktem, że obciążenia są znacznie niższe w innych państwach Unii Europejskiej, w tym w państwach członkowskich, w których istnieje również zmniejszenie obciążeń dla EEI. Republika Federalna Niemiec dodaje, że w państwach trzecich porównywalne obciążenia nie występują często.

47      W drugiej części zarzutu drugiego Republika Federalna Niemiec twierdzi, że spora liczba sektorów o dużej intensywności energetycznej, jak np. produkcja lub przetwarzanie miedzi, stali, aluminium czy ropy naftowej, jest poddana bardzo silnej międzynarodowej presji konkurencyjnej. W ten sposób specjalny system rekompensaty nie ma większego wpływu, lecz stanowi rekompensatę za utrudnienia, w tym sensie, że bez tego systemu przedsiębiorstwa, których warunki produkcji związane są z szczególną energochłonnością, znajdowałyby się w bardzo niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej w porównaniu do sytuacji innych przedsiębiorstw tej samej branży z siedzibą w innych państwach członkowskich lub w państwach trzecich.

48      W piątej części zarzutu drugiego Republika Federalna Niemiec podnosi, że specjalny system rekompensaty jest uzasadniony dla zachowania konkurencyjności przedsiębiorstw niemieckich w warunkach produkcji szczególnie energochłonnej. W tej perspektywie specjalny system rekompensaty stanowi istotny instrument dla zapewnienia tych samych warunków konkurencji przedsiębiorstw niemieckich o dużym spożyciu energii i w celu promowania przechodzenia do zaopatrzenia w energię opartą na odnawialnych źródłach. Ponadto Republika Federalna Niemiec uważa, że EEI, uprzywilejowane przez specjalny system kompensaty, które powinny wykazać w ramach procedury przewidzianej w § 41 ust. 1 pkt 2 EEG z 2012 r., iż przeprowadziły proces certyfikacji, w ramach którego dokonano ich bilansu energetycznego, musiały dokonać sporego wysiłku w związku z audytem. Wymogi z tym związane generowały w ten sposób poważne koszty. W opinii Republiki Federalnej Niemiec większe obniżenie dopłaty EEG w tych wypadkach stanowi adekwatną rekompensatę dla wysiłków wynikających z zarządzania zasobami energetycznymi odczuwanych przez przedsiębiorstwa, których dotyczy ten środek.

49      W tym względzie należy przypomnieć, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, pojęcie pomocy jest bardziej ogólne niż pojęcie subwencji, zważywszy, iż obejmuje ono nie tylko świadczenia pozytywne, takie jak same subwencje, ale również interwencje, które w różnych formach zmniejszają obciążenia, jakim zazwyczaj podlega budżet przedsiębiorstwa, i które przez to – mimo że nie są subwencjami w ścisłym znaczeniu tego słowa – mają taki sam charakter i identyczne skutki (zob. wyrok z dnia 7 marca 2012 r., British Aggregates/Komisja, T‑210/02 RENV, EU:T:2012:110, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo).

50      Wynika stąd, że aby można było uznać środek za pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, po pierwsze, winien on w szczególności implikować korzyść, która może przybrać różne formy (pomoc przyznana „w jakiejkolwiek formie”), a po drugie, owa korzyść powinna wynikać w sposób bezpośredni lub pośredni z zasobów publicznych (przyznana „przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych”).

51      To w świetle tych uwag należy zbadać, czy górny pułap dopłaty EEG przyznany EEI oznacza sam w sobie przyznanie przewagi w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE na rzecz EEI.

52      W niniejszej sprawie Komisja stwierdziła w motywie 65 zaskarżonej decyzji, że §§ 40 i 41 EEG z 2012 r. ustanawiają górny pułap dopłaty EEG na rzecz EEI i uniemożliwiają OSP i dostawcom energii elektrycznej odzyskanie od EEI dodatkowych kosztów związanych z produkcją energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych.

53      W tym względzie należy stwierdzić – tak jak Komisja w zaskarżonej decyzji – że § 40 EEG z 2012 r. ustanawia zasadę ograniczenia kwoty dopłaty EEG, która może być przeniesiona przez dostawców energii elektrycznej na dużych odbiorców energii, przewidując, że BAFA na wniosek wydaje akt administracyjny, który zakazuje dostawcy energii elektrycznej przenoszenia całości dopłata EEG na odbiorcę końcowego, gdy ten ostatni jest EEI. Paragraf 41 EEG z 2012 r. uzależnia z kolei ograniczenie dopłaty EEG względem EEI od spełnienia pewnych przesłanek zasadniczo związanych z ilością ich zużycia energii.

54      Należy również podkreślić, że żaden argument nie został przytoczony w celu zaprzeczenia temu stwierdzeniu, albowiem Republika Federalna Niemiec sama przyznała, iż system stworzony mocą tych artykułów ma celu ograniczenie nadmiernego ciężaru gospodarczego, jaki wynika dla EEI ze wsparcia produkcji energii elektrycznej EEG i stąd łagodzi ciężary obciążające zwykle ich budżet.

55      Tak więc stwierdzając w zaskarżonej decyzji, że specjalny system rekompensaty stworzony przez §§ 40 i 41 EEG z 2012 r. zwalniał EEI z ciężaru, który normalnie powinien spoczywać na tych podmiotach i że w ten sposób poprzez zwykły opis mechanizmu ustanowionego przez EEG z 2012 r. wykazano istnienie korzyści przyznanej EEI, Komisja nie naruszyła prawa

56      Wniosku tego nie podważa okoliczność, że poprzez ten specjalny system rekompensaty Republika Federalna Niemiec zamierza skompensować niekorzystną sytuację konkurencyjną. W tym względzie należy bowiem przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem okoliczność, iż państwo członkowskie dąży przez zastosowanie jednostronnych działań do zbliżenia warunków konkurencji istniejących w danym sektorze gospodarczym do warunków panujących w innych państwach członkowskich, nie pozbawia tych działań charakteru pomocy (zob. wyrok z dnia 2 marca 2005 r., Heiser, C‑172/03, EU:C:2005:130, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo).

57      Należy zatem oddalić pierwszą, drugą i piątą część zarzutu drugiego.

 W przedmiocie części trzeciej zarzutu

58      W części trzeciej zarzutu drugiego Republika Federalna Niemiec twierdzi, że ustawodawca niemiecki poprzez zastosowanie specjalnego systemu rekompensaty w celu wprowadzenia górnego pułapu dopłat uiszczanych przez EEI zamierza jedynie wyrównana niekorzystnej strukturalnie sytuacji w ten sposób, że przypadek korzyści wydaje się z założenia wykluczony. W tym względzie Republika Federalna Niemiec podnosi, że Sąd już orzekł, iż rekompensata niekorzystnej strukturalnie sytuacji nie stanowi korzyści w rozumieniu definicji pomocy znajdującej się w art. 107 ust. 1 TFUE.

59      W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem za pomoc państwa uznaje się interwencje, które, niezależnie od ich formy, mogą uprzywilejowywać przedsiębiorstwa w bezpośredni lub pośredni sposób lub które winny być uznane za korzyść gospodarczą, jakiej przedsiębiorstwo będące beneficjentem nie uzyskałoby w normalnych warunkach rynkowych (zob. wyrok z dnia 2 września 2010 r., Komisja/Deutsche Post, C‑399/08 P, EU:C:2010:481, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo).

60      Trzeba również przypomnieć, że powody leżące u podstaw zastosowania danego środka pomocy nie wystarczają, by taki środek uniknął od razu zakwalifikowania jako „pomocy” w rozumieniu art. 107 TFUE. Ustęp 1 tego przepisu nie wprowadza bowiem rozróżnienia pomiędzy interwencjami państwowymi w zależności od ich przyczyn lub celów, ale definiuje interwencje te na podstawie ich skutków (wyrok z dnia 9 czerwca 2011 r., Comitato „Venezia vuole vivere” i in./Komisja, C‑71/09P, C‑73/09 P i C‑76/09 P, EU:C:2011:368, pkt 94 i przytoczone tam orzecznictwo).

61      Należy więc już od razu stwierdzić, że specjalny system rekompensaty utworzony przez §§ 40 i 41 EEG z 2012 r. nie może uniknąć kwalifikacji jako pomoc państwa z uwagi tylko dlatego, iż eliminuje w odniesieniu do EEI niekorzystną strukturalnie sytuację.

62      Przy założeniu, że poprzez swoją argumentację Republika Federalna Niemiec zamierza odnieść się do orzecznictwa dotyczącego rekompensaty stanowiącej przeciwwagę względem świadczeń realizowanych przez przedsiębiorstwa zobowiązane do świadczeń w ramach ogólnego interesu gospodarczego w celu wykonania obowiązku świadczenia usług publicznych, należy stwierdzić, że taka pomoc musi odpowiadać kryteriom ustanowionym w wyroku z dnia 24 lipca 2003 r., Altmark Trans i Regierungspräsidium Magdeburg, C‑280/00, EU:C:2003:415, aby nie podlegać art. 107 ust. 1 TFUE (zob. podobnie wyrok z dnia 26 lutego 2015 r., Orange/Komisja, T‑385/12, niepublikowany, EU:T:2015:117, pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo).

63      Tymczasem w niniejszej sprawie z akt postępowania nie wynika, że EEI są podmiotami zobowiązanymi z tytułu usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym i powinny wykonywać swoje obowiązki użyteczności publicznej.

64      Ponadto należy stwierdzić, że Republika Federalna Niemiec nie utrzymuje w trzeciej części zarzutu drugiego, że kryteria ustanowione w wyroku z dnia 24 lipca 2003 r., Altmark Trans i Regierungspräsidium Magdeburg, C‑280/00, EU:C:2003:415, są spełnione w odniesieniu do analizowanych środków.

65      Należy zatem oddalić trzecią część zarzutu drugiego.

 W przedmiocie części czwartej

66      W czwartej części zarzutu drugiego Republika Federalna Niemiec twierdzi, że specjalny system rekompensaty przestrzega zasadę zdolności płatniczej w ten sposób, że rząd niemiecki wychodzi z założenia obniżając dopłatę EEG dla przedsiębiorstwa energochłonnego, że te przedsiębiorstwa będą mogły być utrzymane w Niemczech i w ten sposób przynajmniej w pewnym zakresie będą ponosić ciężar dopłaty EEG.

67      W tym względzie na wstępie należy stwierdzić, że Republika Federalna Niemiec poprzez swoją ogólną i abstrakcyjną argumentację opartą na przestrzeganiu „zasady zdolności płatniczej” ogranicza się zasadniczo do twierdzenia, że gdyby EEI były obciążone dopłatą EEG według pełnej stawki, mogłyby przenieść swoją produkcję za granicę i w ten sposób nie uczestniczyłyby już w zwiększeniu funduszy powstałych poprzez tę dopłatę. Republika Federalna Niemiec nie przedstawia jednak żadnego dowodu na poparcie tej argumentacji. W szczególności nie wykazała ona, że uwzględniła w sposób indywidualny sytuację finansową przedsiębiorstw, które korzystają z wprowadzenia górnego pułapu dopłaty EEG, ani że te przedsiębiorstwa bez tego ograniczenia faktycznie przeniosłyby miejsce swojej produkcji.

68      Ponadto nie jest przekonująca argumentacja Republiki Federalnej Niemiec dotycząca zasady zdolności płatniczej, poprzez którą zamierza ona odwołać się do orzecznictwa, zgodnie z którym pojęcie pomocy państwa nie obejmuje środków państwowych wprowadzających rozróżnienie między przedsiębiorstwami i stąd a priori mających selektywny charakter, w wypadku gdy to rozróżnienie wynika z charakteru lub struktury systemu, w który się one wpisują (zob. podobnie wyrok z dnia 15 listopada 2011 r., Komisja i Hiszpania/Government of Gibraltar i Zjednoczone Królestwo, C‑106/09 P i C107/09 P, EU:C:2011:732, pkt 145 i przytoczone tam orzecznictwo). Nie wykazała ona bowiem, że rozróżnienie między przedsiębiorstwami w zakresie obciążenia był rzeczywiście uzasadnione charakterem i strukturą analizowanego systemu, jak wymaga tego orzecznictwo (zob. podobnie wyrok z dnia 15 listopada 2011 r., Komisja i Hiszpania/Government of Gibraltar i Zjednoczone Królestwo, C‑106/09 P i C‑107/09 P, EU:C:2011:732, pkt 146 i przytoczone tam orzecznictwo).

69      Należy zatem oddalić czwartą część zarzutu drugiego.

70      Z całości powyższych rozważań wynika, że zarzut drugi oparty na braku korzyści związanej ze specjalnym systemem rekompensaty należy oddalić.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego, opartego na braku korzyści finansowanej z zasobów państwowych

71      Republika Federalna Niemiec uważa, że zasadniczo zaskarżona decyzja stanowi naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE w zakresie, w jakim Komisja niesłusznie uznała, że funkcjonowanie EEG z 2012 r. wiązało się z wykorzystaniem zasobów państwowych, podczas gdy zgodnie z jej stanowiskiem stwierdzenia wynikające z wyroku z dnia 13 marca 2001 r., PreussenElektra, C‑379/98, EU:C:2001:160, nie pozwalały na uznanie w niniejszej sprawie, że pomoc państwa miała miejsce odnośnie zarówno do systemu wsparcia jaki i systemu rekompensaty. EEG z 2012 r. stanowi bowiem – tak jak orzekł Trybunał w wyroku dnia 13 marca 2001 r., PreussenElektra, C‑379/98, EU:C:2001:160, odnośnie do przepisów ustawowych analizowanych w niniejszym przypadku – uregulowania państwa członkowskiego, na mocy których, po pierwsze, prywatne przedsiębiorstwa zajmujące się zaopatrzeniem w energię elektryczną są zobowiązane do zakupu energii elektrycznej wytworzonej z odnawialnych źródeł energii na terenie ich strefy zaopatrzenia po cenach minimalnych ustalonych powyżej rzeczywistej ekonomicznej wartości tego rodzaju energii, i po drugie, na mocy których obciążenia finansowe wynikające z tego obowiązku zostają rozłożone między owe przedsiębiorstwa zajmujące się zaopatrzeniem w energię elektryczną, a znajdujące się na niższym szczeblu w strukturze sieciowej prywatne przedsiębiorstwa eksploatujące sieci energetyczne.

72      W pierwszej kolejności Republika Federalna Niemiec utrzymuje, że system EEG z 2012 r. nie przedstawia żadnego związku z budżetem państwa lub jednostki publicznej, a więc wykluczone jest wykorzystanie zasobów państwowych.

73      W tym względzie państwo to twierdzi przede wszystkim, że teksty prawne dotyczące systemu EEG z 2012 r. nie przewidują ani finansowania pomocy na rzecz energii z odnawialnych źródeł z zasobów państwowych, ani możliwości przypisania danego środka państwu. Republika Federalna Niemiec dodaje, że zgodnie z orzecznictwem płatności między jednostkami z nakazu państwa bez możliwości przypisania ich do budżetu państwa lub innej jednostki publicznej zachowują swój charakter z prawa prywatnego i państwo nie rezygnuje dla nich z jakichkolwiek zasobów, niezależnie od tytułu, takiego jak podatki, opłaty lub inne płatności.

74      Republika Federalna Niemiec podnosi następnie, że z orzecznictwa wynika także, iż podatki i opłaty charakteryzuje fakt, że wypracowane niezależnie od ich formy wpływy muszą wpływać do budżetu państwa lub jednostki publicznej. Tymczasem taka sytuacja nie zachodzi ściśle w odniesieniu do EEG z 2012 r. OSP nie są podmiotami publicznymi, a środki przekazane im w celu pokrycia kosztów wynikających ze sprzedaży na giełdzie energii elektrycznej wytworzonej z odnawialnych źródeł w żaden sposób nie zmniejszają pośrednio ani bezpośrednio wpływów państwa.

75      Republika Federalna Niemiec utrzymuje wreszcie, że brak związku dopłaty EEG z budżetem federalnym lub budżetem jednostki publicznej wynika również z faktu, że ewentualne nadwyżki lub deficyty OSP, w tym odsetki, powinny zostać wyrównane w następnym roku w ramach ustalania wysokości dopłaty EEG, zgodnie z rozwiązaniem stosowanym w prawie cywilnym względem roszczenia o kompensację kosztów. W tym aspekcie państwo to dodaje, że ewentualne spory powstałe w związku z kwotą należną w ramach stosowania systemu finansowania EEG z 2012 r. należą do właściwości sądów cywilnych, ponieważ organy administracji nie mają żadnego wpływu na rozstrzyganie tych sporów.

76      W drugiej kolejności Republika Federalna Niemiec zasadniczo podnosi, że mechanizm EEG z 2012 r. nie przewiduje nadzoru państwa w zakresie przeznaczenia środków wygenerowanych przez dopłatę EEG. O ile EEG z 2012 r. przewiduje z pewnością szereg zadań o charakterze nadzorczym mających na celu kontrolę prawidłowości, zgodności z prawem i właściwego funkcjonowania mechanizmu stworzonego przez podmioty prywatne w wykonaniu obowiązków prawnych, o tyle nie oznacza to w opinii Republiki Federalnej Niemiec, że organy państwowe, na których spoczywa to zadanie, nie mają kompetencji wykonawczych do wpływania na płatności lub przepływy finansowe i żadnej władzy nad zasobami finansowymi zaangażowanymi przez różne podmioty uczestniczące w systemie. Państwo to zasadniczo opiera się na sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 15 lipca 2004 r., Pearle i in. C‑345/02, EU:C:2004:448.

77      Przede wszystkim Republika Federalna Niemiec twierdzi, że zadania kontrolne spoczywające na BNetzA dotyczą zasadniczo wprowadzenia w życie przepisów dotyczących dopłaty EEG, których przestrzegania dostawcy energii elektrycznej mogą wymagać od odbiorców końcowych energii elektrycznej. W opinii Republiki Federalnej Niemiec BNetzA może interweniować wyłącznie określenie dopłaty EEG narusza ustalone normy, włączając w to na przykład koszty niepodlegające wliczeniu do dopłaty EEG.

78      Następnie Republika Federalna Niemiec utrzymuje, że prawnie usankcjonowany nakaz stosowania metody obliczania oraz obowiązki w zakresie przejrzystości i związane z tym prawa do nadzoru służą po prostu uniknięciu wzbogacenia się uczestników na którymkolwiek etapie łańcucha.

79      Wreszcie Republika Federalna Niemiec utrzymuje, że Komisja w zaskarżonej decyzji dopuściła się naruszenia prawa poprzez przyjęcie, iż uregulowanie i nadzór powodują, że prywatne przepływy monetarne stają się pomocą państwa w rozumieniu art. 107 TFUE. W tym względzie podnosi ona, że Trybunał orzekł, iż nie może być mowy o zasobach państwowych w wypadku dostatecznego wykluczenia wpływania państwa na wykorzystanie środków.

80      W trzeciej kolejności Republika Federalna Niemiec podkreśla, że argumentacja rozwinięta w ramach dwóch pierwszych części zarzutu trzeciego, w której centralnym punkcie znajduje się zagadnienie zastosowania zasobów państwowych w funkcjonowaniu systemu wsparcia, stosuje się przez analogię do specjalnego systemu rekompensaty.

81      Na wstępie należy, po pierwsze, przypomnieć w tym względzie, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem jedynie korzyści przyznane bezpośrednio lub pośrednio przy użyciu zasobów państwowych należy uważać za pomoc w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Z samego bowiem brzmienia tego postanowienia oraz z procedury ustanowionej na mocy art. 108 TFUE wynika, iż korzyści przyznane przy wykorzystaniu zasobów innych niż zasoby państwowe nie mieszczą się w zakresie stosowania omawianych przepisów. Rozróżnienie między pomocą przyznawaną przez państwo oraz pomocą przyznawaną przy użyciu zasobów państwowych ma na celu włączenie w zakres pojęcia pomocy nie tylko pomocy przyznawanej bezpośrednio przez państwo, lecz także przez podmioty państwowe lub prywatne wyznaczone lub powołane przez państwo (zob. podobnie wyroki: z dnia 22 marca 1977 r., Steinike & Weinlig, 78/76, EU:C:1977:52, pkt 21; z dnia 17 marca 1993 r., Sloman Neptun, C‑72/91 i C‑73/91 EU:C:1993:97, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo). Prawo Unii nie zezwala bowiem na obejście zasad dotyczących pomocy państwa poprzez sam fakt stworzenia niezależnych instytucji zobowiązanych do rozdzielania pomocy (wyrok z dnia 16 maja 2002 r., Francja/Komisja, C‑482/99, EU:C:2002:294, pkt 23).

82      Po drugie, należy podkreślić, że nie jest konieczne wykazywanie we wszystkich przypadkach, iż miało miejsce przeniesienie zasobów państwowych, żeby można było uznać korzyść przyznaną jednemu przedsiębiorstwu lub kilku przedsiębiorstwom za pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE (zob. wyrok z dnia 16 maja 2002 r., Francja/Komisja, C‑482/99, EU:C:2002:294, pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo).

83      Należy przypomnieć, że art. 107 ust. 1 TFUE dotyczy wszelkich środków pieniężnych, które władze publiczne mogą rzeczywiście wykorzystywać w celu wspierania przedsiębiorstw, bez względu na fakt, czy środki te w sposób stały są, czy też nie są częścią majątku państwa. W rezultacie nawet jeśli kwoty odpowiadające rozważanemu środkowi nie są stale w posiadaniu skarbu państwa, to fakt, że stale znajdują się pod kontrolą publiczną, a zatem w dyspozycji właściwych organów krajowych, wystarczy, aby mogły zostać uznane za zasoby państwowe (zob. wyrok z dnia 16 maja 2002 r., Francja/Komisja, C‑482/99, EU:C:2002:294, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo).

84      W niniejszej sprawie Komisja uznała w zaskarżonej decyzji, że Republika Federalna Niemiec w drodze ustawy EEG z 2012 r. wprowadziła specjalną opłatę – dopłatę EEG, określając jej cel, polegający na finansowaniu różnicy między kosztami ponoszonymi przez OSP w związku z zakupem energii elektrycznej EEG a dochodami, jakie generują, sprzedając tę energię. Komisja uznała, że metoda obliczania służąca ustaleniu poziomu dopłaty EEG była również zdefiniowana w EEG z 2012 r., podobnie jak zasada, zgodnie z którą deficyt i nadwyżka podlegają korekcie w ciągu następnego roku, gwarantując w ten sposób, że OSP nie poniosą strat, lecz oznaczając również, że nie mogą one korzystać z wpływów wygenerowanych przez dopłatę dla celów innych niż finansowanie energii elektrycznej EEG. Komisja wywnioskowała stąd, że inaczej niż w sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 13 marca 2001 r., PreussenElektra, C‑379/98, EU:C:2001:160, państwo w ramach EEG z 2012 r. dostarczyło OSP środki finansowe konieczne w celu sfinansowania pomocy na rzecz energii elektrycznej EEG.

85      Komisja oparła ten wniosek w zaskarżonej decyzji na czterech grupach argumentów.

86      Po pierwsze, Komisja uznała w motywach 112–116 zaskarżonej decyzji, że skoro dopłata EEG została wprowadzona przez państwo i ono wyznaczyło OSP w celu administrowania środkami, to zwykły fakt, że korzyść nie jest finansowana przez budżet państwa, jest niewystarczająca dla wykluczenia możliwości, że wykorzystano zasoby państwowe. W tym względzie Komisja podniosła, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem jednostki powołane w celu administrowania pomocą mogą stanowić podmioty publiczne lub prywatne i że w konsekwencji fakt, że OSP są podmiotami prywatnymi, nie powinien sam w sobie wykluczyć korzystania z zasobów państwowych, podobnie jak i pierwotnie prywatnego charakteru zebranych środków.

87      Po drugie, Komisja oparła się w motywach 117 i 118 zaskarżonej decyzji oraz w celu wykazania wykorzystania zasobów państwowych w systemie ustanowionym przez EEG z 2012 r. na powierzeniu OSP administrowania dopłatą EEG. W tym względzie Komisja podtrzymała wnioski wstępne sformułowane w decyzji o wszczęciu postępowania i uznała, że OSP musiały:

–        nabywać energię elektryczną EEG wyprodukowaną w swoim obszarze sieci albo bezpośrednio od producenta, w wypadku gdy był on bezpośrednio połączony z linią przesyłową albo od OSD, po stawkach zakupu przy włączeniu do sieci lub płacąc stawki rynkowe (tak że w konsekwencji energia elektryczna EEG oraz ciężar finansowy wsparcia przewidzianego w EEG z 2012 r. są skoncentrowane na poziomie każdego z czterech OSP),

–        stosować „przywilej dla zielonej energii” wobec dostawców, którzy się o to zwracali i spełniali odpowiednie warunki określone w § 39 ust. 1 EEG z 2012 r.,

–        kompensować między sobą ilość energii elektrycznej EEG, tak aby każdy z nich kupował ją w takiej samej proporcji,

–        sprzedawać energię elektryczną EEG na rynku transakcji natychmiastowych zgodnie z zasadami określonymi w EEG z 2012 r. i przepisach wykonawczych do tej ustawy, przy czym sprzedaż tę mogły realizować wspólnie,

–        wspólnie obliczać wysokość dopłaty EEG, która musi być za każdą kWh energii zużytej w Niemczech taka sama jak różnica między przychodami ze sprzedaży energii elektrycznej EEG a wydatkami związanymi z zakupem energii elektrycznej EEG,

–        wspólnie publikować wysokość dopłaty EEG w określonym formacie we wspólnej witrynie internetowej,

–        publikować również zbiorcze informacje na temat energii elektrycznej EEG,

–        porównywać prognozowaną dopłatę EEG z faktyczną dopłatą w danym roku i dostosowywać dopłatę na kolejny rok,

–        publikować prognozy na kilka lat z wyprzedzeniem,

–        pobierać dopłatę EEG od dostawców energii elektrycznej,

–        (każdy z nich) utrzymywać wszystkie przepływy finansowe (wydatki i dochody) związane z EEG z 2012 r. na odrębnym rachunku bankowym.

88      Komisja stąd wywodzi, że OSP nie ograniczały się do zaspokajania swoich wzajemnych roszczeń, ale wywiązywały się też ze swoich zobowiązań prawnych wynikających z EEG z 2012 r.

89      Po trzecie, Komisja uznała w motywach 119–122 zaskarżonej decyzji, że OSP podlegały ścisłej kontroli państwa w zakresie administrowania dopłatą EEG. Kontrolę tę sprawuje zdaniem Komisji BNetzA, która posiada również konieczne uprawnienia egzekucyjne. Zdaniem Komisji BNetzA w szczególności kontroluje sposób, w jaki OSP sprzedają na rynku transakcji natychmiastowych energię elektryczną EEG, za którą uiszczana jest płatność według gwarantowanych cen zakupu, i sprawdza, czy OSP prawidłowo określają, wyznaczają i publikują wysokość dopłaty EEG, czy OSP prawidłowo obciążają dostawców energii elektrycznej dopłatą EEG, czy OSP są prawidłowo obciążane według gwarantowanych stawek zakupu przy włączeniu do sieci i stawek rynkowych, jak również czy obniżka dopłaty EEG jest stosowana wyłącznie wobec dostawców energii elektrycznej spełniających warunki § 39 EEG z 2012 r. Komisja uznała również, że BNetzA otrzymywała od OSP informacje dotyczące wsparcia na rzecz energii elektrycznej EEG oraz cen, jakimi byli obciążani dostawcy i – wreszcie – mogła nakładać kary pieniężne i wydawać decyzje, w tym decyzje w sprawie określenia wysokości dopłaty EEG.

90      Po czwarte, Komisja uznała w motywach 123–138 zaskarżonej decyzji, że w ramach funkcjonowania systemu EEG z 2012 r. istniała ogólna kontrola państwa, wynikająca stąd, że poprzez swoje przepisy prawne państwo organizowało przekazanie środków finansowych i określało cele, na jakie te środki mogą zostać przeznaczone. Zdaniem Komisji, która opiera się w szczególności na sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 19 grudnia 2013 r., Association Vent De Colère! i in., C‑262/12, EU:C:2013:851, rozstrzygającym elementem jest to, że państwo stworzyło system, w którym koszty ponoszone przez OSP wyrównuje się w pełni za sprawą dopłaty EEG i w którym dostawcy energii elektrycznej mają prawo przenosić dopłatę na odbiorców końcowych. W tym względzie Komisja podniosła, że kontrola państwa nad zasobami nie oznacza, że wchodzące i wychodzące przepływy danych środków muszą zostać ujawnione w budżecie państwa, lecz że dla sprawowania przez państwo kontroli nad zasobami wystarczy, aby – jak w niniejszej sprawie – państwo dokładnie uregulowało, co ma nastąpić w wypadku wystąpienia deficytu lub nadwyżki na koncie dotyczącym dopłaty EEG.

91      W niniejszej sprawie należy w świetle argumentów podniesionych przez Republikę Federalną Niemiec sprawdzić, czy Komisja słusznie uznała w zaskarżonej decyzji, że EEG z 2012 r. wiąże się z zastosowaniem zasobów państwowych w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

92      Na wstępie należy zauważyć, że jest bezsporne – jak to przypomniano w pkt 2–12 powyżej, iż dopłata EEG, pobierana i zarządzana przez OSP, ma w sumie na celu pokrycie kosztów będących skutkiem stawek zakupu przy włączeniu do sieci i stawek rynkowych przewidzianych w EEG z 2012 r. i gwarantujące producentom energii elektrycznej EEG wyższą niż rynkowa cenę za wytwarzaną przez nich energię elektryczną. Z tego względu należy uznać, że dopłata EEG jest zasadniczo wynikiem realizacji określonej ustawowo przez państwo polityki publicznego wsparcia producentów energii elektrycznej EEG.

93      W pierwszej kolejności trzeba podkreślić, że w niniejszej sprawie OSP są zobowiązane przez EEG z 2012 r. do zarządzania systemem wsparcia produkcji energii elektrycznej z odnawialnych źródeł. W tej kwestii – i jak to słusznie stwierdziła Komisja (zob. pkt 87 i 88 powyżej) – EEG z 2012 r. nakłada na OSP w sposób jasny szereg obowiązków i przyznaje kompetencje w zakresie ustanowienia mechanizmów wynikających z tej ustawy, w ten sposób, że OSP stanowią centralny punkt w funkcjonowaniu systemu przewidzianego przez tę ustawę. Misja zarządzania i administrowania tym systemem, przewidziana w szczególności w §§ 34–39 EEG z 2012 r., jest z punktu widzenia skutków zbliżona do państwowej koncesji. Należy bowiem stwierdzić, że środki zaangażowane w funkcjonowanie EEG z 2012 r. są zarządzane wyłącznie w interesie publicznym zgodnie ze sposobem postępowania uprzednio zdefiniowanym przez ustawodawcę niemieckiego. W tym względzie rzeczone środki polegające na dodatkowych kosztach przerzucanych na konsumentów i uiszczanych OSP przez dostawców energii elektrycznej za energię elektryczną EEG, której cena przekracza cenę za energię elektryczną zakupioną na rynku, nie są przekazywane bezpośrednio przez konsumentów producentom energii elektrycznej EEG, czyli między niezależnymi podmiotami gospodarczymi, lecz wymagają interwencji jednostek pośredniczących, odpowiedzialnych za ich pobranie i zarządzanie nimi. Należy w szczególności podkreślić, iż środki te nie są przekazywane do budżetu ogólnego OSP ani pozostawione do swobodnej dyspozycji tych podmiotów, lecz są przedmiotem odrębnej księgowości i są przydzielone wyłącznie na finansowanie systemów wspierania i rekompensatę, z wyłączeniem każdego innego celu. W ten sposób – wbrew twierdzeniom Republiki Federalnej Niemiec – sytuacja OSP w niniejszej sprawie przedstawia wspólne punkty z sytuacją Samenwerkende ElektriciteitsProduktiebedrijven NV w sprawie, w której wydano wyrok z dnia 17 lipca 2008 r., Essent Netwerk Noord i in., C‑206/06, EU:C:2008:413, i z sytuacją Abwicklungsstelle für Ökostrom AG w sprawie, w której wydano wyrok z dnia 11 grudnia 2014 r., Austria/Komisja, T‑251/11, EU:T:2014:1060.

94      W związku z tym należy uznać, że środki zgromadzone za sprawą dopłaty EEG i administrowane wspólnie przez OSP pozostają pod dominującym wpływem władz publicznych, gdyż regulujące je przepisy ustawowe i administracyjne zezwalają na zrównanie OSP w ujęciu zbiorowym z jednostką wykonującą koncesję państwową.

95      W drugiej kolejności należy stwierdzić, że analizowane w niniejszej sprawie zasoby powstałe dzięki dopłacie EEG i przeznaczone zarówno na finansowanie systemu energii elektrycznej EEG, jak i na finansowanie systemu rekompensaty, są uzyskane dzięki ciężarom nałożonym w końcu na podmioty prywatne przez EEG z 2012 r. Paragraf 37 EEG z 2012 r. przewiduje – w związku z nałożonym przez tę ustawę na OS obowiązkiem przekazania producentom energii elektrycznej EEG dodatkowego wynagrodzenia lub stawki rynkowej – możliwość narzucenia przez OSP dostawcom dodatku do cen, którzy mogą go następnie przerzucić na klientów końcowych zgodnie z określonymi zdefiniowanymi przez ustawodawcę sposobami postępowania, w szczególności w zakresie przejrzystości faktur. Bezsporne jest, że dostawcy energii elektrycznej w praktyce przerzucają ciężar finansowy wynikający z dopłaty EEG na klientów końcowych (zob. pkt 9 powyżej), mając na celu zwrot kosztu spowodowanego wydatkami wynikającymi z tego obowiązku. Ponadto trzeba zauważyć, że ten ciężar, w związku z którym EEI korzystają z górnego pułapu zgodnie ze sposobami postępowania przypomnianymi w pkt 11 powyżej, przedstawia – jak to przyznała na rozprawie Republika Federalna Niemiec – 20–25% całkowitej kwoty faktury przeciętnego odbiorcy końcowego. W świetle zakresu tego ciężaru jego konsekwencje dla konsumentów należy zatem uznać za konsekwencję przewidzianą i zaplanowaną przez ustawodawcę niemieckiego. Tak więc to właśnie w związku z EEG z 2012 r. konsumenci energii elektrycznej są de facto zobowiązani do zapłaty tego dodatku do ceny, względnie do poniesienia tego dodatkowego kosztu. Chodzi tutaj o ciężar jednostronnie nałożony przez państwo w ramach jego polityki wsparcia producentów energii elektrycznej EEG, który jest zbliżony z punktu widzenia skutków do podatku obciążającego zużycie energii elektrycznej w Niemczech. Ciężar ten jest bowiem nałożony przez organy władzy publicznej w interesie publicznym, czyli w celu ochrony klimatu i środowiska naturalnego zapewniając trwały rozwój zaopatrzenia energetycznego poprzez rozwój technologii wytwarzania energii elektrycznej EEG i zgodnie z obiektywnym kryterium w zależności od ilości energii elektrycznej dostarczanej przez dostawców na rzecz ich klientów końcowych (zob. analogicznie wyrok z dnia 17 lipca 2008 r., Essent Netwerk Noord i in., C‑206/06, EU:C:2008:413, pkt 43–47). Państwo – jak podkreśla Komisja w motywie 99 zaskarżonej decyzji – nie tylko określiło podmioty, które mają czerpać korzyść, kryteria kwalifikowalności oraz poziom wsparcia, ale również zapewniło środki finansowe niezbędne do pokrycia kosztów wsparcia dla energii elektrycznej EEG. Ponadto – w przeciwieństwie do okoliczności faktycznych sprawy, w której wydano wyrok z dnia 30 maja 2013 r., Doux Élevage i Coopérative agricole UKL-ARREE, C‑677/11, EU:C:2013:348 – Republika Federalna Niemiec nie utrzymywała, i nic też podobnego nie wynikało z akt sprawy, że inicjatywa nałożenia ciężaru w drodze analizowanego tutaj środka miałby pochodzić ze strony podmiotów zobowiązanych do zapłaty ani że OSP działały wyłącznie jako instrument w ramach schematu, w którym te podmioty same przewidziały albo nadto same zdecydowały o wykorzystaniu w ten sposób wygenerowanych zasobów finansowych.

96      Tak więc przedmiotowe kwoty wygenerowane w drodze dopłaty EEG, pobierane od konsumentów energii elektrycznej, u podstaw których to kwot leży nałożony przez EEG z 2012 r. na OS obowiązek przekazania producentom energii elektrycznej EEG dodatkowego wynagrodzenia lub stawki rynkowej należy zakwalifikować jako zrównane z podatkiem środki wykorzystujące zasoby państwa (zob. analogicznie wyroki z dnia 17 lipca 2008 r., Essent Netwerk Noord i in., C‑206/06, EU:C:2008:413, pkt 66, i z dnia 11 grudnia 2014 r., Austria/Komisja, T‑251/11, EU:T:2014:1060, pkt 68). W każdym razie nie należy analizować tych środków w kontekście zasobów własnych OSP, względem których państwo po prostu wskazało w drodze środka ustawowego szczególne ich przeznaczenie, ponieważ środki te w żadnym momencie nie są – jak to podkreśla Komisja w motywie 128 zaskarżonej decyzji – pozostawione do swobodnej dyspozycji OSP.

97      Należy również przypomnieć, że z utrwalonego orzecznictwa wynika, iż aby podatek taki jak podatek stanowiący przedmiot niniejszej sprawy można było uznać za integralny składnik pomocy, niezbędne jest istnienie w świetle znajdujących zastosowanie uregulowań krajowych koniecznego związku między podatkiem a pomocą, w tym znaczeniu, że dochody uzyskane z podatku są obowiązkowo przeznaczane na finansowanie pomocy (zob. podobnie wyrok z dnia 15 czerwca 2006 r., Air Liquide Industries Belgium, C‑393/04 i C‑41/05, EU:C:2006:403, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo). W niniejszej sprawie bezsporne jest, że istnieje związek między podatkiem pobieranym przez OSP w drodze dopłaty EEG i pomocą na rzecz wsparcie produkcji energii elektrycznej EEG.

98      Co się tyczy wyroku z dnia 13 marca 2001 r. PreussenElektra, C‑379/98, EU:C:2001:160, na którym próbuje się oprzeć Republika Federalna Niemiec, należy zaznaczyć, że aby wykluczyć istnienie pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, Trybunał oparł się zasadniczo na fakcie, że sporne w rzeczonej sprawie, w której wydano ten wyrok, przepisy niemieckie – które, po pierwsze, zobowiązywały przedsiębiorstwa prywatne dostarczające energię elektryczną do zakupu energii elektrycznej EEG po cenach wyższych od jej rzeczywistej wartości ekonomicznej, a po drugie, rozdzielały wynikające z tego obciążenie finansowe między przedsiębiorstwa dostarczające energię elektryczną a prywatnych operatorów sieci energetycznych odbierających wytwarzaną energię, nie zawierały elementów, na podstawie których można byłoby wywieść, że miało miejsce bezpośrednie lub pośrednie przeniesienie zasobów państwowych. W takich okolicznościach Trybunał orzekł, że fakt, iż przepisy te bezsprzecznie stawiały w korzystniejszej sytuacji przedsiębiorstwa będące producentami energii elektrycznej EEG i że sytuacja ta była konsekwencją interwencji władz publicznych, nie wystarczy, aby uznać, że rozpatrywany środek stanowi pomoc.

99      Z analizy stanu faktycznego sprawy, która doprowadziła do wydania wyroku z dnia 13 marca 2001 r., PreussenElektra, C‑379/98, EU:C:2001:160, wynika, iż w przeciwieństwie do mechanizmu niemieckiego będącego przedmiotem niniejszego postępowania mechanizm przewidziany przez poprzednio obowiązujące ustawodawstwo niemieckie nie zakładał ani wyraźnej konsekwencji w postaci dodatkowych kosztów dla odbiorców końcowych, ani zaangażowania organów pośredniczących, którym powierzono pobór lub administrowanie kwotami stanowiącymi pomoc, i w konsekwencji nie przewidywał jednostek porównywalnych z OSP pod względem ich struktury bądź roli w ujęciu zbiorowym.

100    W przeciwieństwie do niniejszej sprawy korzyść będąca przedmiotem analizy Trybunału w wyroku z dnia 13 marca 2001 r., PreussenElektra, C‑379/98, EU:C:2001:160, stanowiła gwarancję na korzyść przedsiębiorstwa będącego beneficjentem możliwości odsprzedaży całości energii wytwarzanej z odnawialnych źródeł, w ramach której cena sprzedaży przekraczała cenę rynkową, bez ustanowienia jakiegokolwiek systemu finansowania tej zwyżki ceny w drodze dopłaty zbliżonej do podatku od zużycie energii elektrycznej, której kwota jest identyczna dla każdej KWh energii elektrycznej dostarczonej klientowi końcowemu.

101    Ponadto w sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 13 marca 2001 r., PreussenElektra, C‑379/98, EU:C:2001:160, przedsiębiorstwa prywatne nie były – jak w niniejszej sprawie – upoważnione przez dane państwo członkowskie do zarządzania zasobami państwowymi, lecz były jedynie zobowiązane do zakupu przy pomocy własnych środków finansowych (zob. podobnie wyrok z dnia 19 grudnia 2013 r., Association Vent De Colère! i in., C‑262/12, EU:C:2013:851, pkt 35). W niniejszej sprawie bezsporne jest, że spoczywający na OSP obowiązek dodatkowego wynagrodzenia producentów energii elektrycznej EEG nie jest spełniany przy wykorzystaniu ich własnych zasobów finansowych, lecz poprzez środki generowane w drodze dopłaty EEG, zarządzanej przez OSP i przeznaczone wyłącznie na finansowanie systemów wsparcia i rekompensaty ustanowionej mocą EEG z 2012 r.

102    W ten sposób zatem fundusze rozpatrywane w sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 13 marca 2001 r., PreussenElektra, C‑379/98, EU:C:2001:160, nie mogły być uznane za zasoby państwa, ponieważ nie były w żadnej chwili pod kontrolą państwową i nie istniał, przeciwnie niż ma to miejsce w niniejszym przypadku, żaden ustanowiony i regulowany przez państwo członkowskie mechanizm rekompensaty dodatkowych kosztów wynikających z tego obowiązku zakupu, za pomocą którego państwo gwarantowało tym podmiotom prywatnym całkowite pokrycie wspomnianych dodatkowych kosztów (zob. podobnie wyrok z dnia 19 grudnia 2013 r., Association Vent De Colère! i in., C‑262/12, EU:C:2013:851, pkt 36).

103    Ponadto z analizy okoliczności faktycznych sprawy zakończonej wyrokiem z dnia 13 marca 2001 r., PreussenElektra, C‑379/98, EU:C:2001:160, również wynika, że inaczej niż w przypadku środka będącego przedmiotem niniejszego postępowania system stworzony przez poprzednią ustawę niemiecką nie przewidywał mechanizmu porównywalnego ze specjalnym systemem rekompensaty, za sprawą którego został wprowadzony górny pułap dopłaty EEG podlegający przerzuceniu przez dostawców energii elektrycznej na EEI.

104    Z powyższego wynika, że ustanowiony przez Republikę Federalną Niemiec system rozpatrywany w niniejszej sprawie jest zasadniczo odmienny od systemu będącego przedmiotem postępowania, w którym wydano wyrok z dnia 13 marca 2001 r., PreussenElektra, C‑379/98, EU:C:2001:160, zwłaszcza w związku ze sposobem zarządzania, wykorzystania, dopłaty i przyporządkowania analizowanych środków.

105    W trzeciej kolejności jest z pewnością bezsporne, że OSP są podmiotami, które w większości przypadków występują w formie spółek akcyjnych prawa prywatnego. Niemniej jednak nie należy uznawać tej okoliczności za wystarczającą w szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy w celu odrzucenia wniosku odnośnie do występowania zasobów państwowych w ramach środków wynikających z EEG z 2012 r.

106    Jak bowiem stwierdzono w pkt 93 i 94 powyżej, na OSP nałożono – poza zadaniami ściśle związanymi z ich podstawową działalnością – obowiązki w zakresie zarządzania systemem pomocy dla wytwarzania energii elektrycznej EEG. W ramach tych zadań podlegają one ponadto – jak to przypomina Komisja w motywie 107 zaskarżonej decyzji – kontroli w ten sposób, że nie mogą one wykorzystywać funduszy uzyskanych w ramach analizowanego środka dostarczonych im przez dostawców wskazanych przez ten środek na inne cele niż te wskazane przez ustawodawcę niemieckiego. W takich okolicznościach należy stwierdzić, że w ramach de wykonywania spoczywających na tych podmiotach zadań wynikających z EEG z 2012 r. ich działanie nie jest działaniem podmiotu gospodarczego prowadzącego swobodnie działalność na rynku w celu uzyskania zysków, lecz stanowi działanie określone przez ustawodawcę niemieckiego, który wyznaczył je odnośnie do wykonywania tych zadań.

107    W tym względzie należy dodać, że OSP mają obowiązek zarządzania kwotami finansowymi uzyskanymi w drodze zastosowania spornego środka na specjalnym koncie bankowym podlegającym kontroli organów państwowych, jak to wynika z § 61 EEG z 2012 r. Gdy dokonuje się analizy przy uwzględnieniu szczególnych kompetencji i obowiązków nałożonych na OSP przez EEG z 2012 r., okoliczność ta stanowi dodatkową wskazówkę, iż nie chodzi o środki będące zwykłymi zasobami należącymi do sektora prywatnego, które są do całkowitej dyspozycji przedsiębiorstwa, które nimi zarządza, ale o zasoby szczególnego rodzaju, których wykorzystanie na ściśle określone cele zostało przewidziane z góry przez ustawodawcę niemieckiego (zob. analogicznie wyrok z dnia 27 stycznia 1998 r., Ladbrook Racing/Komisja, T‑67/94, EU:T:1998:7, pkt 106–108).

108    W szczególności, co się tyczy kontroli przeprowadzanej w stosunku do OSP przez organy państwowe, jest ona przeprowadzana wielopłaszczyznowo. Z jednej strony kontrolę sprawuje BNetzA. Zgodnie z § 61 EEG z 2012 r. BNetzA ma prawo w ramach swoich zadań w szczególności do nadzorowania, kontroli, że OSP sprzedają energię elektryczną EEG zgodnie z postanowieniami § 37 EEG z 2012 r. i że dokonują ustalenia, wymiaru, publikacji i nałożenia na dostawców energii elektrycznej dopłaty EEG przestrzegając przy tym wymogów ustawowych i administracyjnych.

109    Z drugiej strony zgodnie z § 48 EEG z 2012 r. OSP przekazuje BNetzA dane wykorzystywane dla celów mechanizmu rekompensaty.

110    Istnienie takiej ścisłej kontroli zgodności działań OSP z przypisanymi ramami prawnymi, nawet jeśli przeprowadzanej a posterori, wpisuje się w ogólną logikę struktury całości przewidzianej przez EEG z 2012 r. Owa kontrola stanowi w ten sposób wsparcie dla wniosku, opartego w szczególności na kompetencjach przyznanych tym podmiotom i ustanowionych w świetle ich zadań i obowiązków, zgodnie z którymi OSP nie działają na rachunek własny i swobodnie, lecz bardziej jako podmioty administrujące pomocą przyznaną w drodze środków państwowych. Nawet bowiem przy założeniu, że wyżej wymieniona kontrola, której podlegają OSP, nie ma bezpośredniego wpływu na bieżące zarządzanie omawianymi środkami finansowymi, to nie zmienia to faktu, że chodzi z pewnością o dodatkowy element mający na celu zapewnienie, że działanie OSP pozostaje ściśle ograniczone ramami przewidzianymi przez EEG z 2012 r.

111    W tych okolicznościach należy stwierdzić, że Komisja słusznie stwierdziła w motywie 138 zaskarżonej decyzji w związku z motywami 98–137 tej decyzji, że przewidziana w §§ 16–33 i EEG z 2012 r. korzyść producentów energii elektrycznej EEG w formie stawek zakupu przy włączeniu do sieci i stawek rynkowych jest mocno zbliżona w niniejszej sprawie do opłaty ustalonej przez organy państwa przy wykorzystaniu zasobów państwowych, ponieważ to państwo organizuje przekazanie zasobów finansowych poprzez przepisy prawne i określa, na jakie cele te środki finansowe mają być wykorzystane.

112    Wniosek ten odnosi się również do korzyści na rzecz energochłonnych odbiorców energii, jakimi są EEI, w zakresie, w jakim przewidziany przez EEG z 2012 r. mechanizm rekompensaty stanowi – jak to słusznie podnosi Komisja w motywie 114 zaskarżonej decyzji – dodatkowe obciążenie dla OSP. Każde zredukowanie kwoty dopłaty EEG ma bowiem dokładnie konsekwencję w postaci obniżenia kwoty pobieranej od EEI przez dostawców energii elektrycznej i może być uznane za prowadzące do strat w dochodach OSP. Niemniej jednak straty te są następnie odzyskiwane u innych dostawców i de facto u innych klientów końcowych w celu wyrównania strat powstałych w ten sposób, co zresztą potwierdziła Republika Federalna Niemiec na rozprawie w odpowiedzi na pytanie Sądu. W ten sposób przeciętny konsument końcowy w Niemczech uczestniczy w pewien sposób w subwencjonowaniu EEI, które są beneficjantami górnego pułapu dopłaty EEG. Ponadto okoliczność, że odbiorcy końcowi energii elektrycznej, którzy nie stanowią EEI, muszą ponieść dodatkowe koszty spowodowane górnym pułapem dopłaty EEG, której beneficjentami są te ostatnie podmioty, stanowi przy dokonywaniu analizy powyższych rozważań dodatkową wskazówkę, że środki generowane przez dopłatę EEG stanowią zasoby państwowe będące ekwiwalentem opłaty od zużycia energii elektrycznej, których wykorzystanie w ściśle określonych celach zostało wcześniej przewidziane przez ustawodawcę niemieckiego w ramach wdrażania polityki państwa, a nie prywatnej inicjatywy.

113    Na ważność owych wniosków nie mają wpływu inne argumenty Republiki Federalnej Niemiec.

114    W zakresie, w jakim Republika Federalna Niemiec opiera również swoją argumentację na domniemanym podobieństwie okoliczności faktycznych i prawnych niniejszej sprawy do okoliczności sprawy, w której zapadł wyrok z dnia 30 maja 2013 r., Doux Élevage i Coopérative agricole UKL-ARREE, C‑677/11 P, EU:C:2013:348, należy stwierdzić, że owe okoliczności różnią się od okoliczności sporu w niniejszej sprawie.

115    W sprawie, w której zapadł wyrok z dnia 30 maja 2013 r., Doux Élevage i Coopérative agricole UKL-ARREE, C‑677/11 P, EU:C:2013:348, pytanie zadane Trybunałowi dotyczyło zgodności z przepisami w zakresie pomocy państwa decyzji właściwych organów krajowych rozszerzającej obowiązkowo na wszystkie podmioty należące do branży rolnej produkcji i hodowli indyków porozumienie zawarte przez organizację międzybranżową reprezentatywną dla tej branży, ustanawiającą składkę w celu finansowania wspólnych działań ustalonych przez tę organizację.

116    W pkt 36 wyroku z dnia 30 maja 2013 r., Doux Élevage i Coopérative agricole UKL-ARREE, C‑677/11, EU:C:2013:348, Trybunał stwierdził, że organy krajowe nie mogą faktycznie przeznaczyć zasobów pochodzących ze składek będących przedmiotem sporu w postępowaniu na wsparcie niektórych przedsiębiorstw, ponieważ to zainteresowana organizacja międzybranżowa decyduje o przeznaczeniu tych zasobów, które są w całości poświęcone na określone przez nią samą cele.

117    W niniejszej sprawie natomiast bezsporne jest, że OSP nie mogą swobodnie decydować o przeznaczeniu zgromadzonych środków uzyskanych z dopłat EEG i poświęcić ich w danym wypadku na cele określone przez nie same. Na podstawie EEG z 2012 r. OSP mają bowiem obowiązek zarządzać dopłatą EEG jedynie w perspektywie wynagrodzenia producentów energii elektrycznej EEG. W tym względzie mają one obowiązek rejestrowania wszystkich przepływów finansowych (wydatków i przychodów) związanych z EEG z 2012 r. na otwartym rachunku bankowym, odrębnym od ich własnej księgowości, i zobowiązane do porównywania otrzymywanej dopłaty EEG z wartością, jaką powinny rzeczywiście posiadać w trakcie danego roku w celu dostosowania opłaty na rok następny w celu uniknięcia powstania na koncie bankowym wykorzystywanym w celu zarządzania przepływami finansowymi związanymi z EEG z 2012 r. nadwyżki albo niedoboru. W niniejszej sprawie nie można więc zaprzeczyć, że cele realizowane przez EEG z 2012 r., czyli zasadniczo wsparcie dla producentów energii elektrycznej EEG, lecz także względem EEI, są – inaczej niż w sprawie, w której wydano wyrok z dnia 30 maja 2013 r., Doux Élevage i Coopérative agricole UKL-ARREE, C‑677/11, EU:C:2013:348 – w całości określane przez państwo za sprawą korpusu przepisów ustawowych i administracyjnych uchwalonych z jego inicjatywy.

118    W związku z tym brak rzeczywistego dostępu państwa do środków zgromadzonych z tytułu dopłaty EEG w tym znaczeniu, że nie przepływają one przez budżet państwa, jest bez znaczenia w niniejszej sprawie z punktu widzenia decydującego wpływu państwa na przeznaczenie tych zasobów i na jego zdolność do podejmowania natychmiastowych decyzji, dzięki przyjęciu EEG z 2012 r., co do celów i przeznaczenia tych środków w całości.

119    Jeśli chodzi o przytoczone przez Republikę Federalną Niemiec w replice wyroki z dnia 14 stycznia 2015 r., Eventech, C‑518/13, EU:C:2015:9, i z dnia 16 kwietnia 2015 r., Trapeza Eurobank Ergasias, C‑690/13, EU:C:2015:235, to trzeba podkreślić, że Trybunał orzekł w nich, iż dla stwierdzenia istnienia pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE należy wykazać dostatecznie bezpośredni związek między z jednej strony korzyścią przyznaną beneficjentowi a z drugiej strony zmniejszeniem budżetu państwa, a nawet wystarczająco konkretnym gospodarczym ryzykiem obciążeń go dotyczących.

120    Tymczasem odnośnie do wyroków z dnia 14 stycznia 2015 r., Eventech, C‑518/13, EU:C:2015:9, i z dnia 16 kwietnia 2015 r., Trapeza Eurobank Ergasias, C‑690/13, EU:C:2015:235, należy stwierdzić, że dotyczą one odmiennych okoliczności faktycznych. Ponadto Trybunał już orzekł, że pojęcie pomocy oznacza nieuchronnie korzyści przyznane w sposób bezpośredni albo pośredni za pomocą zasobów państwowych lub stanowiących dodatkowe obciążenie dla państwa lub dla podmiotów wyznaczonych lub utworzonych w tym celu (zob. wyrok z dnia 1 grudnia 1998 r., Ecotrade, C‑200/97, EU:C:1998:579, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo). W tym względzie z utrwalonego orzecznictwa przypomnianego w pkt 35 powyżej wynika, że nie należy rozróżniać przypadków, w których pomoc jest przyznawana bezpośrednio przez państwo, i przypadków, w których jest ona udzielana za pośrednictwem podmiotu prawa publicznego lub organu prywatnego, wskazanego lub utworzonego przez to państwo. Jeśli zatem w niniejszej sprawie OSP zostały wyznaczone w celu administrowania dopłatą EEG i jeśli na nich spoczywa obowiązek zarządzania przepływami finansowymi spowodowanymi funkcjonowaniem mechanizmów wynikających z EEG z 2012 r., to argumentacja Republiki Federalnej Niemiec oparta na tym, że system wsparcia produkcji energii elektrycznej EEG nie obciąża budżetu państwa, nie pozwala pominąć obecności zasobów państwowych w niniejszej sprawie.

121    Na ważność owych wniosków nie mają wpływu inne twierdzenia Republiki Federalnej Niemiec.

122    Przede wszystkim należy oddalić twierdzenie, zgodnie z którym wykluczone jest przekazanie do budżetu państwa ewentualnej nadwyżki uzyskanej w ramach dopłata EEG. Prawdą jest, że z samego funkcjonowania EEG z 2012 r. wynika, że w każdym wypadku, jak to zgodnie przyznały strony, wynikające z dopłaty EEG ewentualne nadwyżka lub deficyt OSP powinny zostać wyrównane włącznie z odsetkami w następnym roku w ramach określania dopłaty EEG, ta przewidziana przez EEG z 2012 r. rekompensata rok w rok wyklucza bowiem in fine jakiekolwiek dodatnie albo ujemne saldo w księgach rachunkowych OSP poświęconych administrowaniu dopłatą EEG, w ten sposób, że przypadek przekazania do budżetu państwa kwoty stanowiącej ewentualną nadwyżkę pobranej dopłaty EEG jest siłą rzeczy wykluczony. Niemniej jednak – jak zostało to wykazane w pkt 111 powyżej – wykorzystanie zasobów państwowych w niniejszej sprawie wynika z tego dokładnie, że państwo organizuje przekaz środków finansowych na podstawie przepisów prawa i określa, na jakie cele mają być te środki przeznaczone, a nie z istnienia ścisłych związków z budżetem państwa.

123    W każdym wypadku z przeprowadzonej w pkt 92–112 powyżej analizy EEG z 2012 r. wynika, że zasadniczo analizowany środek przewiduje nieprzerwany dostęp OSP do finansowania koniecznego w celu wykonywania w interesie publicznym misji, która im została powierzona w celu wykonania ich zadań, mającej na celu realizację polityki określonej przez państwo. Tymczasem potwierdza to jedynie wniosek, zgodnie z którym OSP nie działają jak typowe przedsiębiorstwa na rynku, ponoszące całokształt ryzyka oraz narażone na typowe zagrożenia zawierające ryzyko finansowe, lecz raczej jako jednostki o szczególnym statusie, których rola została ściśle określona przez omawiane przepisy prawne.

124    Następnie, odnośnie do twierdzeń Republiki Federalnej Niemiec, zgodnie z którymi, po pierwsze, sporny środek nie wykazuje związku z budżetem państwa lub budżetem jednostki publicznej, po drugie, ani BNetzA, ani państwo w szerokim tego słowa znaczeniu nie określają dokładnej kwoty dopłaty EEG, po trzecie, charakter państwowy zasobów wykorzystywanych dla celów specjalnego systemu rekompensaty nie wynika z roli BAFA, i po czwarte, ewentualne powództwa związane z systemem dopłat EEG są – zgodnie z analizowanym środkiem – rozpoznawane w ramach zwykłego postępowania cywilnego, a nie w trybie postępowania administracyjnosądowego, to należy je również odrzucić.

125    Z jednej strony stwierdzono już bowiem, że analizowane w niniejszej sprawie fundusze należy zakwalifikować od początku jako państwowe środki finansowania, w szczególności z uwagi na fakt, że odbiorcy końcowi są zobowiązani do zapłaty dodatku do ceny zbliżonego do podatku w celu realizacji polityki określonej przez państwo. Z drugiej strony stwierdzono już także, że OSP działają w zakresie wykonywania powierzonych im zadań w ramach ściśle określonych przez prawodawcę niemieckiego. Znajdują się one ponadto pod ścisłą kontrolą ze strony właściwych niemieckich organów administracyjnych. Tymczasem fundusze zasilane ze składek obowiązkowych nakładanych przez ustawodawstwo państwa członkowskiego, zarządzane i dzielone zgodnie z tym ustawodawstwem, mogą być uznane za zasoby państwowe w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, nawet jeśli są zarządzane przez podmioty odrębne od władz publicznych. Już bowiem orzeczono, że mechanizm pełnej rekompensaty dodatkowych kosztów nałożonych na przedsiębiorstwa w związku z obowiązkiem zakupu energii elektrycznej pochodzącej z energii wiatrowej po cenie wyższej niż cena rynkowa i której finansowanie ponosili wszyscy konsumenci energii elektrycznej na terytorium krajowym, taki jak przewidziany w przepisach francuskich stanowiących przedmiot analizy w niniejszej sprawie, stanowił środek z wykorzystaniem zasobów państwowych (zob. podobnie wyrok z dnia 19 grudnia 2013 r., Association Vent De Colère! i in., C‑262/12, EU:C:2013:851, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo, a także analogicznie pkt 26).

126    Wreszcie jeśli chodzi o podniesione na rozprawie twierdzenia Republiki Federalnej Niemiec, zgodnie z którymi górny pułap dopłaty EEG na korzyść EEI należałoby zanalizować jako praktykę zróżnicowanych cen znaną wśród ekonomistów pod nazwą „Ramsey pricing” (kształtowanie cen wg Ramseya) lub jako subwencje krzyżowe między małymi i dużymi konsumentami energii elektrycznej, należy stwierdzić, że podlegają one odrzuceniu. Co prawda istnienie samej dopłaty EEG wynika z wyboru politycznego, a jej wysokość nie może być uzależniona od odbiorców, czyli poziom ten nie mógłby być wyższy na fakturze końcowej względem małych konsumentów, którzy z punktu widzenia popytu są mniej wrażliwi w porównaniu z EEI na zmiany ceny energii elektrycznej. Tymczasem w tym względzie zgodnie z utrwalonym orzecznictwem pomocą operacyjną jest pomoc mająca na celu obniżenie ponoszonych przez przedsiębiorstwo kosztów, jakie musiałoby ono normalnie ponosić w ramach swojej normalnej działalności lub w codziennych działaniach (zob. podobnie wyrok z dnia 16 października 2014 r., Alcoa Trasformazioni/Komisja, T‑177/10, EU:T:2014:897, pkt 92 i przytoczone tam orzecznictwo). Tak więc analizowany w niniejszej sprawie górny pułap, który pozwala EEI na obniżenie kosztów związanych ze zużyciem energii elektrycznej, które z definicji wchodzą do bieżącego zarządzania kwalifikuje się jako pomoc operacyjna oznaczającą – jak to wykazano w szczególności w pkt 95 i 96 powyżej – wykorzystanie zasobów państwowych.

127    Na podstawie tej analizy można dojść do wniosku, że mechanizmy mające swoje źródło w EEG z 2012 r. zasadniczo realizują określoną przez państwo publiczną politykę wsparcia dla producentów energii elektrycznej EEG poprzez EEG z 2012 r. oraz że, po pierwsze, fundusze generowane przez dopłatę EEG i administrowane wspólnie przez SP pozostają pod dominującym wpływem władz publicznych, po drugie, będące przedmiotem niniejszej sprawy kwoty generowane przez dopłatę EEG stanowią fundusze obejmujące zasoby państwowe zrównane z podatkiem, i po trzecie, uprawnienia i zadania przyznane OSP pozwalają na wniosek, iż podmioty te nie działają na rzecz własnych interesów i w sposób swobodny, lecz raczej jako zarządcy porównywalni do jednostki zarządzającej pomocą przyznaną ze funduszy państwowych wykonującej koncesję państwową.

128    Z powyższego wynika, że Komisja słusznie uznała w zaskarżonej decyzji, iż EEG z 2012 r. wiąże się z użyciem zasobów państwowych w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

129    W konsekwencji należy oddalić zarzut czwarty, a tym samym oddalić skargę w całości.

 W przedmiocie kosztów

130    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Republika Federalna Niemiec przegrała sprawę, należy obciążyć ją kosztami zgodnie z żądaniem Komisji.

Z powyższych względów

SĄD (trzecia izba),

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Republika Federalna Niemiec zostaje obciążona kosztami postępowania.

Papasavvas Bieliūnas Forrester

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 10 maja 2016 r.

Podpisy

* Język postępowania: niemiecki.