WYROK SĄDU (izba ds. odwołań)
z dnia 21 września 2011 r.(*)
Odwołanie – Służba publiczna – Pracownicy – Umowa o pracę na czas określony – Odmowa zawarcia nowej umowy o pracę lub przedłużenia umowy o pracę na czas nieokreślony – Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony – Dyrektywa 1999/70/WE – Artykuł 88 WZIP – Decyzja Komisji w sprawie maksymalnego czasu zatrudnienia niestałego personelu w jej służbach
W sprawie T‑325/09 P
mającej za przedmiot odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 4 czerwca 2009 r. w sprawach połączonych F‑134/07 i F‑8/08 Adjemian i in. przeciwko Komisji (dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze) zmierzające do uchylenia tego wyroku,
Vahan Adjemian, zamieszkały w Angerze (Włochy) oraz 175 pracowników i byłych pracowników Komisji Europejskiej, których nazwiska są wymienione w załączniku, reprezentowani przez S. Orlandiego, A. Coolena, J.N. Louisa oraz É. Marchala, adwokatów,
strona skarżąca,
w której drugą stroną postępowania jest
Komisja Europejska, reprezentowana przez J. Curralla oraz D. Martina, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana w pierwszej instancji,
popierana przez:
Radę Unii Europejskiej, reprezentowaną przez M. Bauera oraz K. Zieleśkiewicz, działających w charakterze pełnomocników,
interwenient w pierwszej instancji,
SĄD (izba ds. odwołań),
w składzie: M. Jaeger, prezes, I. Pelikánová (sprawozdawca) i L. Truchot, sędziowie,
sekretarz: C. Kristensen, administrator,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 18 lutego 2011 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W odwołaniu wniesionym na podstawie art. 9 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości skarżący domagają się uchylenia wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 4 czerwca 2009 r. w sprawach połączonych F‑134/07 i F‑8/08 Adjemian i in. przeciwko Komisji (dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”), którym Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich o odmowie zawarcia nowych lub przedłużenia poprzednich umów ze skarżącymi o pracę w charakterze członków personelu tymczasowego do zadań pomocniczych, w rozumieniu art. 3b warunków zatrudnienia innych pracowników (WZIP), na czas nieokreślony (zwanych dalej „zaskarżonymi decyzjami indywidualnymi”), a także o stwierdzenie niezgodności z prawem decyzji Komisji C (2004) 1597 z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie maksymalnego okresu zatrudnienia niestałego personelu w służbach Komisji, opublikowanej w Informations administratives nr 75‑2004 z dnia 24 czerwca 2004 r. (zwanej dalej „decyzją z dnia 28 kwietnia 2004 r.”), oraz w razie potrzeby art. 88 WZIP.
Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu
2 Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu zostały przedstawione w pkt 11–21 zaskarżonego wyroku.
Postępowanie w pierwszej instancji i zaskarżony wyrok
3 W skardze wniesionej do Sądu do spraw Służby Publicznej w dniu 3 grudnia 2007 r. skarżący w sprawie F‑137/07, których nazwiska figurują w załącznikach I, II i III do zaskarżonego wyroku, domagali się po pierwsze stwierdzenia niezgodności z prawem decyzji Komisji, m.in. z dnia 28 kwietnia 2004 r., w sprawie maksymalnego okresu zatrudnienia niestałego personelu w służbach Komisji, a w razie potrzeby art. 88 WZIP w zakresie, w jakim przepis ten ogranicza czas trwania umów o pracę personelu kontraktowego do zadań pomocniczych, po drugie stwierdzenia nieważności odmownych decyzji Komisji z dnia 22 sierpnia, 5 września, 30 października i 28 listopada 2007 r. w sprawie zawarcia nowych umów o pracę bądź przedłużenia poprzednich umów o pracę ze skarżącymi na czas nieokreślony oraz po trzecie stwierdzenia nieważności, o ile zaistnieje taka potrzeba, decyzji Komisji określających warunki zatrudnienia skarżących w zakresie, w jakim ich nowe umowy o pracę lub przedłużenie poprzednich umów o pracę były umowami na czas określony.
4 W skardze wniesionej do Sądu do spraw Służby Publicznej w dniu 22 stycznia 2008 r. C. Renier domagała się, w sprawie F‑8/08, stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 11 kwietnia 2007 r. w zakresie, w jakim ograniczała ona czas trwania jej umowy w charakterze pracownika kontraktowego do zadań pomocniczych do okresu od dnia 16 kwietnia 2007 r. do dnia 15 grudnia 2008 r.
5 Odrębnym pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 18 stycznia 2008 r. Komisja podniosła w sprawie F‑134/07 zarzut niedopuszczalności. W dniu 15 lutego 2008 r. skarżący przedstawili swe uwagi w przedmiocie tego zarzutu niedopuszczalności. Postanowieniem z dnia 8 maja 2008 r. Sąd do spraw Służby Publicznej postanowił pozostawić zarzut do rozstrzygnięcia w wyroku.
6 Pismem, które wpłynęło do sekretariatu Trybunału w dniu 14 lutego 2008 r., Rada Unii Europejskiej złożyła wniosek o dopuszczenie do udziału w sprawie F‑8/08 w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji. Prezes drugiej izby Sądu do spraw Służby Publicznej uwzględnił ten wniosek postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2008 r.
7 W uwagach interwenienta co do istoty sprawy, które wpłynęły do Sądu do spraw Służby Publicznej w dniu 26 maja 2008 r., Rada wniosła w sprawie F‑8/08 o oddalenie, jako niezasadnego, podniesionego w skardze zarzutu niezgodności z prawem art. 88 WZIP. Uwagi skarżącej dotyczące uwag interwenienta wpłynęły do Sądu do spraw Służby Publicznej w dniu 8 września 2008 r. Komisja nie ustosunkowała się do uwag interwenienta.
8 Pismem, które wpłynęło do sekretariatu Trybunału w dniu 4 kwietnia 2008 r., Rada Unii Europejskiej złożyła wniosek o dopuszczenie do udziału w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji w sprawie F‑134/07. Prezes drugiej izby Sądu do spraw Służby Publicznej uwzględnił ten wniosek postanowieniem z dnia 7 maja 2008 r.
9 W uwagach interwenienta, które wpłynęły do Sądu do spraw Służby Publicznej w dniu 23 lipca 2008 r., Rada wniosła w sprawie F‑134/07 o odrzucenie podniesionego w skardze zarzutu niezgodności z prawem art. 88 WZIP z uwagi na jego niedopuszczalność w odniesieniu do 4 skarżących, a w każdym razie – w odniesieniu do wszystkich skarżących – oddalenie jako niezasadnego. W uwagach dotyczących uwag interwenienta, złożonych w sekretariacie Sądu do spraw Służby Publicznej w dniu 5 września 2008 r., Komisja wniosła o odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej bądź, subsydiarnie, oddalenie jako niezasadnej. Uwagi skarżących dotyczące tych samych uwag interwenienta zostały złożone w sekretariacie Sądu do spraw Służby Publicznej w dniu 8 września 2008 r.
10 Postanowieniem z dnia 18 listopada 2008 r. prezes drugiej izby, po wysłuchaniu stron, połączył sprawy F‑134/07 i F‑8/08 wyłącznie do celów procedury ustnej.
11 W zaskarżonym wyroku Sąd do spraw Służby Publicznej połączył sprawy F‑134/07 i F‑8/08, oddalił skargi i obciążył skarżących całością własnych kosztów oraz kosztami poniesionymi przez Komisję w odnośnych sprawach.
W przedmiocie odwołania
Postępowanie
12 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 17 sierpnia 2009 r. zostało wniesione rozpatrywane odwołanie.
13 W dniach 7 września i 7 października 2009 r. pismo wszczynające postępowanie zostało sprostowane, a następnie uzupełniono jego braki.
14 W dniu 30 października 2009 r., w następstwie cofnięcia odwołania przez trzy osoby, prezes izby odwołań zarządził częściowe wykreślenie sprawy.
15 W dniu 15 stycznia 2010 r. Komisja przedstawiła odpowiedź na odwołanie.
16 W dniu 10 lutego 2010 r. Rada złożyła odpowiedź na skargę zgodnie z art. 141 regulaminu postępowania przed Sądem.
17 Procedura pisemna została zamknięta w dniu 15 lutego 2010 r., o czym wnoszący odwołanie zostali powiadomieni w dniu 23 lutego 2010 r. Nie złożyli oni wniosku o zezwolenie na wniesienie repliki w trybie art. 143 regulaminu postępowania.
18 Pismem z dnia 25 lutego 2010r. Komisja zwróciła się z uzasadnionym wnioskiem, na podstawie art. 146 regulaminu postępowania przed Sądem, o jej wysłuchanie podczas procedury ustnej.
19 Na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy Sąd (izba ds. odwołań) postanowił otworzyć procedurę ustną i w ramach środka organizacji postępowania na podstawie art. 64 regulaminu postępowania zwrócić się do stron z pytaniem na piśmie. Strony udzieliły odpowiedzi na pytanie w wyznaczonym terminie.
20 Na rozprawie w dniu 18 lutego 2011 r. wysłuchano wystąpień stron oraz ich odpowiedzi na pytania zadane ustnie przez Sąd.
Żądania stron
21 Wnoszący odwołanie wnoszą o Sądu o:
– uchylenie zaskarżonego wyroku;
– uwzględnienie ich żądań dotyczących stwierdzenia nieważności zgłoszonych przed Sądem do spraw Służby Publicznej;
– obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania oraz postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej.
22 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie odwołania jako bezzasadnego;
– obciążenie skarżących kosztami postępowania.
23 Rada wnosi do Sądu o:
– oddalenie odwołania jako bezzasadnego;
– obciążenie wnoszących odwołanie kosztami postępowania odwoławczego.
Co do prawa
24 Odwołanie zmierza do uchylenia zaskarżonego wyroku w całości. Wnoszący odwołanie podnoszą na jego poparcie pięć zarzutów.
25 Zarzut pierwszy jest oparty na naruszeniu prawa i pogwałceniu art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich (zwanego dalej „regulaminem”), jak również prawa do skutecznego środka odwoławczego i dotyczy tej części zaskarżonego wyroku, w której Sąd do spraw Służby Publicznej orzekł, że skarga w sprawie F‑137/07 powinna była zostać skierowana jedynie przeciwko decyzjom, na które wniesiono zażalenia, a nie przeciwko decyzjom oddalającym te zażalenia.
26 Zarzut drugi dotyczy naruszenia prawa w tej części zaskarżonego wyroku, w której Sąd do spraw Służby Publicznej orzekł, że dyrektywa Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotycząca Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U. L 175, s. 43, zwanego dalej „porozumieniem ramowym”) nie może jako taka nakładać obowiązków na Komisję ani stanowić uzasadnienia dla zarzutów niezgodności z prawem art. 88 WZIP i decyzji z dnia 28 kwietnia 2004 r.
27 Zarzut trzeci dotyczy naruszenia prawa w tej części zaskarżonego wyroku, w której Sąd do spraw Służby Publicznej oddalił zarzuty niezgodności z prawem art. 88 WZIP i decyzji z dnia 28 kwietnia 2004 r. wywiedzione z nieprzestrzegania celów i minimalnych wymogów dotyczących pracy na czas określony z porozumienia ramowego, wdrożonych w drodze dyrektywy 1999/70, zgodnie z art. 139 ust. 2 WE.
28 Zarzut czwarty dotyczy naruszenia prawa w tej części zaskarżonego wyroku, w której Sąd do spraw Służby Publicznej oddalił zarzut niezgodności z prawem art. 88 WZIP wywiedziony z niedochowania obowiązku uzasadnienia.
29 Zarzut piąty dotyczy naruszenia prawa w tej części zaskarżonego wyroku, w której Sąd do spraw Służby Publicznej oddalił zarzuty podważające bezpośrednio zgodność z prawem zaskarżonych decyzji indywidualnych.
W przedmiocie zarzutu pierwszego
30 W pierwszym zarzucie wnoszący odwołanie podnoszą, że Sąd do spraw Służby Publicznej dopuścił się naruszenia prawa i pogwałcenia art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego, a także ich prawa do skutecznego środka prawnego w ten sposób, że w pkt 40 zaskarżonego wyroku orzekł, że decyzje oddalające zażalenia nie stanowiły aktów niekorzystnych w rozumieniu art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego, ponieważ były to akty wyłącznie potwierdzające zaskarżone decyzje indywidualne i w konsekwencji były pozbawione autonomicznej treści.
31 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem z art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego wynika, że skarga osoby objętej zakresem podmiotowym regulaminu pracowniczego na decyzję organu powołującego lub brak podjęcia przez ten organ działań, do których zobowiązuje go regulamin pracowniczy, jest dopuszczalna jedynie wówczas, gdy zainteresowany wniósł uprzednio zażalenie do organu powołującego, a zażalenie to zostało, przynajmniej częściowo, w sposób wyraźny lub dorozumiany oddalone. Na podstawie art. 117 WZIP orzecznictwo to stosuje się w drodze analogii do skargi pracownika na decyzję organu upoważnionego do zawierania umów o pracę (zwanego dalej „OUZU”) lub brak podjęcia przez ten organ działań, do których zobowiązują go WZIP.
32 Zażalenie administracyjne i jego oddalenie – w sposób wyraźny lub dorozumiany – stanowią więc integralną część złożonej procedury i są jedynie wstępną przesłanką wniesienia sprawy do sądu. W tych okolicznościach skarga, nawet jeżeli formalnie skierowana jest przeciwko oddaleniu zażalenia, skutkuje przedłożeniem ocenie sądu aktu niekorzystnego, którego dotyczyło zażalenie (wyrok Trybunału z dnia 17 stycznia 1989 r. w sprawie 293/87 Vainker przeciwko Parlamentowi, Rec. s. 23, pkt 7, 8), chyba że oddalenie zażalenia ma inny zakres niż akt, na który zażalenie zostało wniesione (wyrok Sądu z dnia 25 października 2006 r. w sprawie T‑281/04 Staboli przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑251, II‑A‑2‑1303, pkt 26). Już wielokrotnie orzekano, że decyzja oddalająca w wyraźny sposób zażalenie może ze względu na swoją treść nie stanowić decyzji utrzymującej w mocy akt podważany przez skarżącego. Jest tak w przypadku decyzji oddalającej zażalenie, w której ponownie zbadano sytuację skarżącego w świetle nowych okoliczności prawnych lub faktycznych, lub decyzji, która zmienia albo uzupełnia decyzję wydaną pierwotnie. W takich przypadkach oddalenie zażalenia stanowi akt podlegający kontroli sądu, który bierze go pod uwagę przy ocenie zgodności z prawem zaskarżonego aktu (wyroki Sądu: z dnia 10 czerwca 2004 r. w sprawie T‑258/01 Eveillard przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. I‑A‑167, II‑747, pkt 31; z dnia 7 czerwca 2005 r. w sprawie T‑375/02 Cavallaro przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. I‑A‑151, II‑673, pkt 63–66; z dnia 9 grudnia 2009 r. w sprawie T‑377/08 P Komisja przeciwko Birkhoffowi, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 50–59, 64), a nawet uznaje za akt niekorzystny zastępujący akt zaskarżony (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 28 maja 1980 r. w sprawach połączonych 33/79 i 75/79 Kuhner przeciwko Komisji, Rec. s. 1677, pkt 9; wyroki Sądu: z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawach połączonych T‑338/00 i T‑376/00 Morello przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑301, II‑1457, pkt 35; z dnia 14 października 2004 r. w sprawie T‑389/02 Sandini przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, Zb.Orz.SP s. I‑A‑295, II‑1339, pkt 49).
33 Jako że w systemie regulaminu pracowniczego lub WZIP zainteresowany powinien złożyć zażalenie na decyzję, z którą się nie zgadza, i wnieść skargę na decyzję oddalającą to zażalenie, Trybunał orzekł, że skarga jest dopuszczalna niezależnie od tego, czy jest wniesiona przeciwko samej decyzji będącej przedmiotem zażalenia, decyzji o oddaleniu zażalenia, czy obu tym decyzjom łącznie, o ile zażalenie i skarga zostały wniesione w terminach określonych w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego (wyrok Trybunału z dnia 26 stycznia 1989 r. w sprawie 224/87 Koutchoumoff przeciwko Komisji, Rec. s. 99, pkt 7). Jednak zgodnie z zasadą ekonomii procesowej sąd może postanowić, iż nie ma potrzeby rozstrzygania żądań dotyczących konkretnie decyzji o oddaleniu zażalenia, jeżeli stwierdzi, że nie mają one autonomicznej treści i w rzeczywistości pokrywają się z żądaniami dotyczącymi decyzji, przeciwko której wniesiono zażalenie (zob. podobnie ww. w pkt 32 wyrok w sprawie Vainker przeciwko Parlamentowi, pkt 7, 8). W szczególności może tak się zdarzyć, jeżeli sąd stwierdzi, że decyzja oddalająca zażalenie, na przykład dlatego, że jest dorozumiana, wyłącznie potwierdza decyzję będącą przedmiotem zażalenia, a tym samym stwierdzenie nieważności tej drugiej decyzji nie wywrze na sytuację prawną zainteresowanej osoby żadnego skutku odrębnego od tego wypływającego ze stwierdzenia nieważności pierwszej z nich.
34 W niniejszej sprawie z pkt 40 zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd do spraw Służby Publicznej stwierdził w istocie, w świetle orzecznictwa zapoczątkowanego ww. w pkt 32 wyrokiem w sprawie Vainker przeciwko Parlamentowi, że nie było potrzeby rozstrzygania żądań skarżących w sprawie F‑134/07 dotyczących decyzji oddalających ich zażalenia, ponieważ żądania te były pozbawione autonomicznej treści.
35 W pierwszym zarzucie skarżący w sprawie F‑134/07, których nazwiska zostały wymienione w załączniku do niniejszego wyroku, zarzucają Sądowi do spraw Służby Publicznej, że nie orzekł w przedmiocie ich żądań skierowanych przeciwko decyzjom oddalającym ich zażalenia. Twierdzą, że były to nowe decyzje, ponieważ zostały wydane przez OUZU po dokładnym zbadaniu ich sytuacji administracyjnej, prawnej i osobistej.
36 Jak słusznie podnosi Komisja, zainteresowani wnoszący odwołanie nie przedstawiają żadnego argumentu ani dowodu na poparcie pierwszego zarzutu odwołania, pozwalającego na ustalenie, że – z uwagi na ich treść – wyraźne decyzje oddalające zażalenia nie miały charakteru decyzji potwierdzających zaskarżone decyzje indywidualne. Nie ma to jednak wpływu na ciążący na Sądzie do spraw Służby Publicznej obowiązek uzasadniania wyroków zgodnie z art. 36 statutu Trybunału, mającym zastosowanie do tego Sądu na podstawie art. 7 ust. 1 załącznika I do tego statutu, jak również na podstawie art. 79 regulaminu postępowania przed tym Sądem. Ponadto z orzecznictwa wynika, że wyroki Sądu do spraw Służby Publicznej powinny być uzasadnione wystarczająco, by zainteresowani mogli poznać przyczyny podjętych decyzji, a Sąd mógł przeprowadzić kontrolę sądową (zob. analogicznie wyroki Trybunału: z dnia 18 maja 2006 r. w sprawie C‑397/03 P Archer Daniels Midland i Archer Daniels Midland Ingredients przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑4429, pkt 60; z dnia 4 października 2007 r. w sprawie C‑311/05 P Naipes Heraclio Fournier przeciwko OHIM, niepublikowany w Zbiorze, pkt 51–53).
37 Zainteresowani wnoszący odwołanie nie podnosili wprawdzie, na poparcie odwołania, zarzutu dotyczącego braku uzasadnienia lub jego niewystarczającego charakteru. Jednak na podstawie art. 113 regulaminu postępowania Sąd może w każdym czasie zbadać bezwzględne przeszkody procesowe. Z utrwalonego orzecznictwa wynika zaś, że brak lub niewystarczające uzasadnienie stanowi naruszenie istotnych wymogów proceduralnych i stanowi bezwzględną przesłankę, którą sąd może, a nawet powinien zająć się z urzędu (zob. wyrok Trybunału z dnia 2 grudnia 2009 r. w sprawie C‑89/08 P Komisja przeciwko Irlandii i in., Zb.Orz. s. I‑11245, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo) pod warunkiem wcześniejszego wezwania stron do przedstawienia uwag (zob. wyrok Trybunału z dnia 17 grudnia 2009 r. w sprawie C‑197/09 RX‑II, wyjątkowa procedura ponownego rozpoznania M przeciwko EMEA, Zb.Orz. s. I‑12033, pkt 57 i przytoczone tam orzecznictwo).
38 W odpowiedzi na pisemne pytanie Sądu (pkt 19 powyżej) zainteresowani wnoszący odwołanie twierdzili, że Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył obowiązek uzasadnienia, o którym mowa w art. 7 ust. 1 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości w ten sposób, że nie wskazał w zaskarżonym wyroku okoliczności, które wziął pod uwagę przy rozstrzyganiu, po pierwsze, że uzasadniały istnienie interesu w żądaniu stwierdzenia nieważności decyzji oddalających zażalenia i, po drugie, że skarga powinna była zostać skierowana jedynie przeciwko decyzjom, na które zażalenia te zostały wniesione, tj. zaskarżonym decyzjom indywidualnym.
39 Komisja wskazała, że Sąd do spraw Służby Publicznej nie miał obowiązku uzasadniania w sposób szczegółowy, w świetle okoliczności faktycznych i prawnych, swego stwierdzenia, zgodnie z którym decyzje oddalające zażalenia były pozbawione autonomicznej treści. Decyzje te nie zawierały ponownego badania sytuacji skarżących w świetle nowych okoliczności faktycznych i prawnych. Ponadto jedynym celem uzasadnienia zawartego w tych decyzjach było utrzymanie w mocy zaskarżonych decyzji indywidualnych z jednoczesnym ustosunkowaniem się do zarzutów podniesionych przez zainteresowanych w zażaleniach.
40 Rada odpowiedziała, że Sąd do spraw Służby Publicznej nie miał obowiązku przedstawiania powodów, dla których uważał, że decyzje oddalające zażalenia były pozbawione autonomicznej treści z uwagi na brak okoliczności faktycznych i prawnych, które mogłyby w niniejszej sprawie budzić w tej kwestii wątpliwości. W każdym razie zarzucany brak uzasadnienia nie powinien prowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku, ponieważ nie miał żadnego wpływu na jego treść.
41 Wbrew twierdzeniom Komisji i Rady Sąd do spraw Służby Publicznej miał obowiązek przedstawienia w zaskarżonym wyroku okoliczności faktycznych i prawnych, na których się oparł, postanawiając – w istocie – umorzyć postępowanie w sprawie żądań skargi, która do niego wpłynęła. Tymczasem w pkt 40 zaskarżonego wyroku Sąd do spraw Służby Publicznej nie przedstawił powodów, dla których uznał, że „żądania stwierdzenia nieważności formalnie skierowane” przez skarżących w sprawie F‑137/07 przeciwko decyzjom oddalającym ich zażalenia były „pozbawione autonomicznej treści” w stosunku do żądań skierowanych przez tych samych skarżących przeciwko zaskarżonym decyzjom indywidualnym.
42 Ponadto, wskazując w pkt 40 zaskarżonego wyroku, że „nie można zaprzeczyć istnieniu interesu wymienionych skarżących w stwierdzeniu nieważności decyzji oddalających ich odwołania jednocześnie ze stwierdzeniem nieważności aktów dla nich niekorzystnych [odpowiadających zaskarżonym decyzjom indywidualnym]”, Sąd do spraw Służby Publicznej dał do zrozumienia, że w okolicznościach niniejszej sprawy jedynie stwierdzenie nieważności tych pierwszych decyzji mogłoby przynieść im korzyść (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 6 października 2009 r. w sprawach połączonych C‑501/06 P, C‑513/06 P, C‑515/06 P i C‑519/06 P GlaxoSmithKline Services i in. przeciwko Komisji i in., Zb.Orz. s. I‑9291, pkt 23) z definicji odrębną od tej, którą mogłoby im przynieść stwierdzenie nieważności tych drugich decyzji.
43 Z uwagi na niewystarczające, a nawet wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie zaskarżonego wyroku, Sąd nie jest w stanie sprawdzić, czy Sąd do spraw Służby Publicznej, mógł zasadnie umorzyć postępowanie w sprawie żądań stwierdzenia nieważności skierowanych przez zainteresowanych skarżących przeciwko decyzjom oddalającym ich odwołania, a tym samym ustosunkować się do pierwszego zarzutu.
44 Wynika stąd, że zaskarżony wyrok należy uchylić z uwagi na naruszenie obowiązku uzasadnienia w zakresie, w jakim umarza postępowanie w sprawie zarzutów skierowanych przez skarżących w sprawie F‑134/07, których nazwiska zostały wymienione w załączniku do niniejszego wyroku przeciwko decyzjom oddalającym ich odwołania.
W przedmiocie zarzutu drugiego
45 W zarzucie drugim wnoszący odwołanie podnoszą, że Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył prawo w ten sposób, że w pkt 85–87 zaskarżonego wyroku uzasadnił oddalenie ich zarzutów niezgodności z prawem art. 88 WZIP oraz decyzji z dnia 28 kwietnia 2004 r. w zakresie, w jakim zezwalają instytucjom na zawieranie kolejnych umów o pracę na czas określony, w szczególności stwierdzeniem, że dyrektywy w ogólności i dyrektywa 1999/70 w szczególności nie mogą same w sobie nakładać obowiązków na instytucje – w niniejszej sprawie na Komisję.
46 W pierwszej kolejności należy odnieść się do podniesionych przez Komisję i Radę w stosunku do omawianego zarzutu zarzutów niedopuszczalności opartych z jednej strony na okoliczności, że w zarzucie tym podniesiony został zarzut szczegółowy – dotyczący naruszenia art. 10 WE – skierowany wprost przeciwko reformie administracyjnej zaproponowanej przez Komisję i przyjętej rozporządzeniem (WE) nr 723/2004 z dnia 22 marca 2004 r. zmieniającym regulamin pracowniczy i WZIP (Dz.U. L 124, s. 1, wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 1, t. 2, s. 130), a nie przeciwko zaskarżonemu wyrokowi oraz z drugiej strony na okoliczności, że w zarzucie tym podniesiony został zarzut szczegółowy – dotyczący naruszenia prawa przez Sąd do spraw Służby Publicznej – niepoparty żadnym argumentem prawnym.
47 Jak wskazano w pkt 45 powyżej, z odwołania wynika jednak, że zarzut drugi jest skierowany przeciwko zaskarżonemu wyrokowi i opiera się na argumentach prawnych, które spełniają wymogi z art. 138 § 1 lit. c) regulaminu postępowania.
48 Wynika stąd, że zarzuty niedopuszczalności podniesione przez Komisję i przez Radę należy oddalić jako niezasadne.
49 Co się tyczy, w drugiej kolejności, istoty omawianego zarzutu, należy podkreślić, że zgodnie z art. 238 WE Rada przyjęła WZIP rozporządzeniem Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 z dnia 29 lutego 1968 r. ustanawiającym regulamin pracowniczy oraz WZIP, jak też szczególne przepisy znajdujące czasowo zastosowanie w stosunku do urzędników Komisji (Dz.U. L 56, s. 1, wydanie spec. w jęz. polskim rozdz. 1, t. 2, s. 5), wielokrotnie zmienianym. Celem tego ostatniego rozporządzenia, jak wynika z jego art. 1, jest uregulowanie stosunków prawnych między Wspólnotami Europejskimi i ich pracownikami. Zgodnie z art. 249 akapit drugi WE przepisy tego rozporządzenia, między innymi art. 88 WZIP, mają zasięg ogólny, wiążą w całości i są bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
50 Podobnie decyzja z dnia 18 kwietnia 2004 r., jak wynika z jej motywu pierwszego, została wydana w celu wykonania przepisów regulujących stosunki między Komisją a jej niestałym personelem kontraktowym. Decyzja ta ma na celu ustanowienie reguł korzystania z szerokiego zakresu uprawnień dyskrecjonalnych przysługującego jej jako OUZU, w ramach zakreślonych przepisami WZIP i z tego tytułu stanowi wewnętrzną wytyczną, nawet jeżeli nie może być postrzegana jako ogólny przepis wykonawczy w rozumieniu art. 126 WZIP. Zatem decyzję z dnia 28 kwietnia 2004 r. należy traktować jako pomocniczą regułę postępowania, którą Komisja sama sobie narzuciła i od której – o ile wyraźnie nie przedstawi powodów skłaniających ją do tego – nie może odstąpić pod rygorem naruszenia zasady równego traktowania (zob. analogicznie wyrok Sądu z dnia 7 lutego 1991 r. w sprawie T‑2/90 Ferreira de Freitas przeciwko Komisji, Rec. s. II‑103, pkt 56, 61 i przytoczone tam orzecznictwo).
51 Natomiast, jak słusznie zauważył Sąd do spraw Służby Publicznej w pkt 86 zaskarżonego wyroku, dyrektywa 1999/70 jest skierowana do państw członkowskich, a nie do instytucji. W konsekwencji nie można uznać, że przepisy tej dyrektywy jako takie nakładają obowiązki na instytucje przy wykonywaniu ich uprawnień legislacyjnych lub decyzyjnych (zob. podobnie i analogicznie wyrok Trybunału z dnia 9 września 2003 r. w sprawie C‑25/02 Rinke, Rec. s. I‑8349, pkt 24; wyrok Sądu z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie T‑495/04 Belfass przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑781, pkt 43).
52 Wynika stąd, że przepisy dyrektywy 1999/70, które wykonują porozumienie ramowe, nie mogą same w sobie stanowić źródła zobowiązań dla Rady lub Komisji przy wykonywaniu ich uprawnień legislacyjnych lub decyzyjnych w celu uregulowania stosunków między Wspólnotami Europejskimi a ich pracownikami. Nie mogą również jako takie stanowić podstawy zarzutu niezgodności z prawem art. 88 WZIP lub decyzji z dnia 28 kwietnia 2004 r.
53 Zarzut drugi należy zatem oddalić jako niezasadny.
W przedmiocie zarzutu trzeciego
54 W zarzucie trzecim wnoszący odwołanie twierdzą, że Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył prawo w ten sposób, że w pkt 118 zaskarżonego wyroku oddalił zarzuty niezgodności z prawem art. 88 WZIP oraz decyzji z dnia 28 kwietnia 2004 r. z tego powodu, że nie spełniały one celów i minimalnych wymogów dotyczących pracy na czas określony z porozumienia ramowego, wykonywanego dyrektywą 1999/70.
55 Zarzut ten powoduje powstanie pytania, czy i na jakich warunkach można się powołać na dyrektywę 1999/70, wykonującą porozumienie ramowe, w celu wykazania istnienia lub sprecyzowania zakresu obowiązku ciążącego na instytucjach, i czy może ona uzasadniać zarzut niezgodności z prawem art. 88 WZIP oraz decyzji z dnia 28 kwietnia 2004 r. jako uzasadnienia zaskarżonych decyzji indywidualnych w zakresie, w jakim stanowią przeszkodę dla możliwości przekształcenia przez OUZU ciągu umów o pracę na czas określony mających za przedmiot trwałe wykonywanie zadań o charakterze stałym w umowę o pracę na czas nieokreślony.
56 W tej kwestii należy uściślić, że nawet jeżeli przepisy dyrektywy 1999/70, wykonujące porozumienie ramowe, nie mogą same w sobie stanowić źródła zobowiązań dla Rady lub Komisji przy wykonywaniu ich uprawnień legislacyjnych lub decyzyjnych w celu uregulowania stosunków między Wspólnotami Europejskimi a ich pracownikami oraz nie mogą stanowić podstawy zarzutu niezgodności z prawem art. 88 WZIP i decyzji z dnia 28 kwietnia 2004 r. (zob. pkt 52 powyżej), to jednak na przepisy lub zasady ustanowione lub uwypuklone w tej dyrektywie można powołać się wobec tych instytucji, jeżeli one same stanowią jedynie szczególny wyraz podstawowych norm traktatu WE i zasad ogólnych, które bezpośrednio wiążą te instytucje (zob. podobnie ww. w pkt 51 wyrok w sprawie Rinke, pkt 24–28). We wspólnocie prawa jednolite stosowanie prawa jest bowiem wymogiem podstawowym (wyrok Trybunału z dnia 6 grudnia 2005 r. w sprawach połączonych C‑453/03, C‑11/04, C‑12/04 i C‑194/04 ABNA i in., Zb.Orz. s. I‑10423, pkt 104) i każdy podmiot prawa podlega zasadzie poszanowania zgodności z prawem. I tak instytucje – w taki sam sposób jak każdy inny podmiot prawa – są zobowiązane do przestrzegania norm traktatu WE i ogólnych zasad prawa, które mają do nich zastosowanie (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 17 grudnia 1998 r. w sprawie C‑185/95 P Baustahlgewebe przeciwko Komisji, Rec. s. I‑8417, pkt 18–21; wyrok Sądu z dnia 10 grudnia 2009 r. w sprawie T‑195/08 Antwerpse Bouwwerken przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑4439, pkt 55).
57 Z wyżej wymienionego orzecznictwa wynika, że WZIP i decyzja z dnia 28 kwietnia 2004 r. powinny w miarę możliwości być interpretowane w kierunku jednolitego stosowania prawa i ich zgodności z celami i wymogami porozumienia ramowego, wykonywanego dyrektywą 1999/70, jak orzekł Sąd do spraw Służby Publicznej w pkt 117 i 118 zaskarżonego wyroku, jedynie w zakresie, w jakim te cele i wymogi stanowią same w sobie szczególny wyraz podstawowych norm traktatu WE i zasad ogólnych prawa, które bezpośrednio wiążą instytucje.
58 W niniejszej sprawie w pkt 122 i 123 zaskarżonego wyroku Sąd do spraw Służby Publicznej stwierdził, że „celem porozumienia ramowego jest ograniczenie korzystania z kategorii stosunków pracy [na czas określony] uważanej za potencjalne źródło nadużyć ze szkodą dla pracowników poprzez ustanowienie pewnej liczby minimalnych przepisów ochronnych, które mają służyć uniknięciu pogorszenia sytuacji pracowników najemnych”, oraz że „klauzula 5 pkt 1 porozumienia ramowego ma konkretnie na celu »zapobieganie nadużyciom wynikającym z wykorzystywania kolejnych umów o pracę lub stosunków pracy zawieranych na czas określony«”.
59 Zasada zakazu nadużywania prawa, zgodnie z którą nikt nie może powoływać się na przepisy prawa w sposób stanowiący nadużycie, należy do ogólnych zasad prawa, których przestrzeganie zapewnia sąd (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 22 maja 2008 r. w sprawie C‑162/07 Ampliscientifica i Amplifin, Zb.Orz. s. I‑4019, pkt 27, 30, 32 i przytoczone tam orzecznictwo; wyrok Sądu z dnia 8 maja 2007 r. w sprawie T‑271/04 Citymo przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑1375, pkt 107 i przytoczone tam orzecznictwo).
60 Ponadto należy stwierdzić, że ustanowienie ram prawnych w celu zapobiegania nadużywaniu prawa wynikającemu z wykorzystywania kolejnych stosunków pracy lub umów o pracę na czas określony jest celem uznanym i wzmacnianym przez prawodawcę w dyrektywie 1999/70. Ściganie nadużyć prawa w tej dziedzinie jest ponadto zgodne z celami, które Wspólnota i państwa członkowskie, świadome podstawowych praw socjalnych wyrażonych w Europejskiej karcie społecznej, podpisanej w Turynie 18 października 1961 r. oraz we wspólnotowej Karcie socjalnych praw podstawowych pracowników z 1989 r., wyznaczyły sobie w art. 136 WE, wśród których widnieją poprawa warunków życia i pracy pracowników i ich odpowiednia ochrona socjalna.
61 Wynika stąd, że prawodawca, przy wykonywaniu uprawnień legislacyjnych, które wywodzi z art. 283 WE, w celu wydania WZIP, a także OUZU przy wykonywaniu szerokich uprawnień dyskrecjonalnych, jakie mu przysługują w granicach zakreślonych przepisami WZIP, mają obowiązek – gdy przyjmują lub wykonują przepisy regulujące stosunki między Wspólnotami Europejskimi a ich pracownikami – zapobiegania nadużywaniu prawa, jakie może wynikać z wykorzystywania następujących po sobie umów o pracę na czas określony, zgodnie z wymienionymi w art. 136 WE celami polegającymi na poprawie warunków życia i pracy pracowników, a także ich odpowiedniej ochronie socjalnej.
62 Ponieważ Sąd do spraw Służby Publicznej stwierdził w zaskarżonym wyroku, że cele i minimalne wymogi porozumienia ramowego, wykonywanego dyrektywą 1999/70, a konkretniej klauzuli 5 pkt 1 tego porozumienia, są szczególnym wyrazem zakazu nadużywania prawa, będącego ogólną zasadą prawa, przystępując do badania co do istoty zarzutów niezgodności z prawem art. 88 WZIP oraz decyzji z dnia 28 kwietnia 2004 r., mógł sprawdzić, w jakim zakresie ten artykuł i ta decyzja mogą być interpretowane w sposób zgodny z celami i minimalnymi wymogami porozumienia ramowego, a w rezultacie z zasadą zakazującą nadużywania prawa.
63 Z powyższego wynika, że argumentów przeciwnych, podnoszonych przez Komisję i Radę nie można uwzględnić, gdyż są niezasadne.
64 W tej sytuacji należy jeszcze ustalić, czy – jak twierdzą wnoszący odwołanie – Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył prawo, oddalając w pkt 118 zaskarżonego wyroku zarzuty niezgodności z prawem art. 88 WZIP oraz decyzji z dnia 28 kwietnia 2004 r., podczas gdy ten artykuł i ta decyzja nie są, a w każdym razie nie mogą być interpretowane w kierunku zgodnym z celami i minimalnymi wymogami porozumienia ramowego, wykonywanego dyrektywą 1999/70, skoro nie odpowiadają ciążącym na instytucjach, przy wykonywaniu ich uprawnień legislacyjnych lub decyzyjnych, obowiązkom zapobiegania wykorzystywaniu w sposób stanowiący nadużycie kolejnych umów o pracę na czas określony w służbie publicznej.
65 Należy jednak pamiętać, że wnoszący odwołanie zakwestionowali zgodność z prawem art. 88 WZIP oraz decyzji z dnia 28 kwietnia 2004 r., podnosząc zarzut niezgodności z prawem w rozumieniu art. 241 WE przy okazji sporu dotyczącego zgodności z prawem zaskarżonych decyzji indywidualnych, w których OUZU odmówił zawarcia nowych umów o pracę lub przedłużenia poprzednich umów o pracę w charakterze członków personelu kontraktowego do zadań pomocniczych na czas nieokreślony zamiast na czas określony. Tymczasem stworzona przez art. 241 WE możliwość powołania się na niemożność stosowania rozporządzenia lub aktu o zasięgu ogólnym, który służy za podstawę zaskarżonego aktu, nie stanowi samodzielnego prawa do działania i można z niej skorzystać jedynie w sposób incydentalny. W braku głównego środka zaskarżenia artykuł ten nie może zostać powołany (wyroki Trybunału: z dnia 16 lipca 1981 r. w sprawie 33/80 Albini przeciwko Radzie i Komisji, Rec. s. 2141, pkt 17; z dnia 11 lipca 1985 r. w sprawach połączonych 87/77, 130/77, 22/83, 9/84 i 10/84 Salerno i in. przeciwko Komisji i Radzie, Rec. s. 2523, pkt 36; wyrok Sądu z dnia 22 października 1996 r. w sprawie T‑154/94 CSF i CSME przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1377, pkt 16). Wynika stąd, że rozpatrywany zarzut odwołania może dotyczyć jedynie kwestii, czy Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył w zaskarżonym wyroku prawo poprzez orzeczenie, że art. 88 WZIP oraz decyzja z dnia 28 kwietnia 2004 r. nie naruszają ciążącego na Komisji i Radzie, przy wykonywaniu ich uprawnień legislacyjnych lub decyzyjnych, obowiązku zapobiegania wykorzystywaniu w sposób stanowiący nadużycie kolejnych umów o pracę na czas określony w służbie publicznej w zakresie, w jakim nie zobowiązywały OUZU do przekształcenia ciągu umów o pracę na czas określony mających za przedmiot trwałe wykonywanie zadań o charakterze stałym w umowę o pracę na czas nieokreślony.
66 W tej kwestii należy podkreślić, że o ile prawodawca ma obowiązek skutecznego zapobiegania stanowiącemu nadużycie korzystaniu przez OUZU z kolejnych umów o pracę na czas określony, to jednak ten sam prawodawca dysponuje, na podstawie art. 249 akapit drugi WE, z pełnej swobody wyboru formy i środków najbardziej w tej kwestii właściwych. I tak z przepisów dyrektywy 1999/70, objaśnionych przez orzecznictwo, wynika, że obowiązek zapobiegania nadużyciom prawa wynikającym z korzystania z kolejnych stosunków pracy lub umów o pracę na czas określony może być spełniany na różne sposoby, między innymi poprzez przyjęcie środków bądź przewidujących, że przedłużenie takich umów lub stosunków pracy powinno być uzasadnione obiektywnymi przyczynami, bądź ograniczających maksymalny czas trwania kolejnych umów lub stosunków pracy, bądź jeszcze ograniczających liczbę przedłużeń takich umów lub takich stosunków pracy. Z drugiej strony stwierdzone zostało, że przestrzeganie tego obowiązku nie oznacza konieczności wprowadzenia przepisów przewidujących przekształcanie umów o pracę na czas określony w umowy na czas nieokreślony, przynajmniej wtedy, gdy dane uregulowanie obejmuje środki mające na celu zapobieganie stanowiącemu nadużycie korzystaniu z kolejnych umów o pracę na czas określony, a także środki pozwalające na należyte ukaranie takiego nadużycia oraz usunięcie szkodliwych dla zainteresowanego skutków (zob. podobnie i analogicznie wyroki Trybunału: z dnia 4 lipca 2006 r. w sprawie C‑212/04 Adeneler i in., Zb.Orz. s. I‑6057, pkt 91, 102; z dnia 7 września 2006 r. w sprawie C‑53/04 Marrosu i Sardino, Zb.Orz. s. I‑7213, pkt 47, 53).
67 Z punktów 77–86 poniżej wynika jednak, że przepisy WZIP regulujące zawieranie i przedłużanie umów o pracę w charakterze członków personelu tymczasowego, członków personelu kontraktowego, członków personelu pomocniczego lub członków personelu kontraktowego do zadań pomocniczych zakazują OUZU korzystania z kolejnych umów o pracę na czas określony mających za przedmiot trwałe wykonywanie stałych zadań. Ponadto z pkt 87 poniżej wynika, że jeżeli OUZU korzysta z ciągu umów o pracę na czas określony dla trwałego wykonywania stałych zadań, to nadużycie może być naprawione, a negatywne skutki doznane przez zainteresowanego mogą być usunięte poprzez przekwalifikowanie umowy o pracę zgodnie z przepisami WZIP, które może prowadzić do przekształcenia kolejnych umów o pracę na czas określony w umowę na czas nieokreślony.
68 Tak więc Sąd do spraw Służby Publicznej nie naruszył prawa w sposób zarzucany przez wnoszących odwołanie, gdy orzekł, że art. 88 WZIP i decyzja z dnia 28 kwietnia 2004 r. nie naruszają ciążącego na Komisji obowiązku zapobiegania nadużyciu prawa mogącemu wynikać z korzystania przez OUZU z kolejnych umów o pracę na czas określony mających za przedmiot trwałe wykonywanie zadań o charakterze stałym oraz skutecznego karania takiego nadużycia.
69 W tym stanie rzeczy trzeci zarzut odwołania należy oddalić jako niezasadny.
W przedmiocie zarzutu czwartego
70 W zarzucie czwartym wnoszący odwołanie twierdzą, że Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył prawo w ten sposób, że oddalił zarzut niezgodności z prawem art. 88 WZIP wywiedziony z niedochowania obowiązku uzasadnienia, wskazując, że uzasadnienie zawarte w motywie 36 rozporządzenia nr 723/2004 jest wystarczające dla usprawiedliwienia celu, jakiemu ma służyć utworzenie nowej kategorii personelu kontraktowego do zadań pomocniczych, i że dodatkowe uzasadnienie nie było konieczne, ponieważ art. 88 WZIP w związku z art. 3b WZIP, czytanym w świetle klauzuli 5 porozumienia ramowego, nie narusza celów i minimalnych wymogów dotyczących pracy na czas określony z porozumienia ramowego.
71 Mając na uwadze, że wnoszący odwołanie kwestionują odmowę przez OUZU zawarcia nowych umów lub przedłużenia poprzednich umów ze skarżącymi o pracę na czas nieokreślony, należy stwierdzić, że podnosząc zarzut niezgodności z prawem wywodzony z braku uzasadnienia art. 88 WZIP, zarzucali oni prawodawcy nieprzedstawienie powodów, dla których nie nałożył na OUZU ogólnego obowiązku przekształcenia w umowę na czas nieokreślony ciągu umów o pracę na czas określony mających za przedmiot trwałe wykonywanie zadań o charakterze stałym.
72 Oddalając ten zarzut niezgodności z prawem, Sąd do spraw Służby Publicznej stwierdził w pkt 144 zaskarżonego wyroku, że nałożenie szczególnego obowiązku uzasadnienia w niniejszej sprawie było tym mniej konieczne, że – jak wskazano w pkt 134 zaskarżonego wyroku – art. 88 WZIP nie narusza celów i minimalnych wymogów dotyczących pracy na czas określony z porozumienia ramowego.
73 W zakresie, w jakim można czwarty zarzut odwołania rozmieć w ten sposób, że podnosi on, co do zasady, naruszenie prawa przez Sąd do spraw Służby Publicznej poprzez niewskazanie w zaskarżonym wyroku, że prawodawca powinien był – będąc do tego zobowiązanym na podstawie art. 253 WE – wskazać powody, dla których nie nałożył na OUZU ogólnego obowiązku przekształcenia w umowę na czas nieokreślony ciągu umów o pracę na czas określony mających za przedmiot trwałe wykonywanie zadań o charakterze stałym, należy podkreślić, że – jak wynika z pkt 67 powyżej – Sąd do spraw Służby Publicznej zasadniczo słusznie w pkt 134 zaskarżonego wyroku orzekł, że prawodawca nie musiał ustanowić takiego obowiązku, ponieważ przepisy WZIP pozwalają na zapobieganie nadużyciom prawa, jakie mogą wynikać z korzystania przez OUZU z ciągu umów o pracę na czas określony mających za przedmiot trwałe wykonywanie zadań o charakterze stałym oraz na skuteczne ukaranie takiego nadużycia, a także, w razie potrzeby, mogą prowadzić do przekształcenia tych umów o pracę w umowę na czas nieokreślony. Słusznie zatem Sąd do spraw Służby Publicznej orzekł również, w pkt 141 i 142 zaskarżonego wyroku, że prawodawca nie musiał przedstawiać powodów, dla których nie ustanowił takiego ogólnego obowiązku.
74 W konsekwencji czwarty zarzut odwołania należy oddalić jako niezasadny.
W przedmiocie zarzutu piątego
75 W zarzucie piątym wnoszący odwołanie twierdzą, że Sąd do spraw Służby Publicznej dopuścił się kilku naruszeń prawa w tych fragmentach uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w których oddalił zarzuty szczegółowe podważające bezpośrednio zgodność z prawem zaskarżonych decyzji indywidualnych zawierających odmowę przez OUZU zawarcia nowych lub przedłużenia poprzednich umów o pracę ze skarżącymi na czas nieokreślony.
76 W celu ustosunkowania się do zarzutów szczegółowych podniesionych przez wnoszących odwołanie w ramach zarzutu piątego, należy przypomnieć lub sprecyzować pojęcia i cechy odnośnych różnych rodzajów umów o pracę w służbie publicznej, przewidzianych w regulaminie pracowniczym lub WZIP.
77 Przede wszystkim należy podkreślić, że pojęcie „[stałe] stanowisko [...] w jednej z instytucji Wspólnot” w rozumieniu art. 1a ust. 1 regulaminu pracowniczego obejmuje jedynie stanowiska wyraźnie przewidziane jako „stałe” lub podobnie określone w budżecie (wyrok Trybunału z dnia 19 marca 1964 r. w sprawie 18/63 Schmitz przeciwko EWG, Rec. s. 163, 192; wyrok Sądu z dnia 11 lipca 2002 r. w sprawach połączonych T‑137/99 i T‑18/00 Martinez Paramo i in. przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑119, II‑639, pkt 96). Każda inna wykładnia prowadziłaby do znacznego zwiększenia liczby stałych stanowisk uzgodnionej przez organ budżetowy, podważając w ten sposób zarówno jego kompetencje, jak i zamiary (ww. wyrok w sprawie Schmitz przeciwko EWG, s. 192).
78 Następnie z łącznej lektury art. 1a ust. 1 regulaminu pracowniczego oraz art. 2–5 WZIP wynika, że stałe stanowiska w instytucjach powinny być co do zasady obsadzane przez urzędników i jedynie wyjątkowo mogą być zajmowane przez członków personelu kontraktowego.
79 I tak, o ile art. 2 lit. b) i d) WZIP wyraźnie stanowi, że członkowie personelu tymczasowego mogą być zatrudnieni na stałym stanowisku, to jednak jednocześnie precyzuje, że może to mieć miejsce jedynie czasowo. Ponadto art. 8 akapit 2 WZIP stanowi, że umowa o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego nie może przekraczać czterech lat i może być przedłużona tylko jeden raz, na maksymalny okres dwóch lat. Po upływie tego okresu zatrudnienie w charakterze członka personelu tymczasowego ustaje bądź poprzez odejście ze służby, bądź poprzez powołanie na stanowisko urzędnicze na warunkach określonych w regulaminie pracowniczym. Ten wyjątek od zasady, zgodnie z którą stałe stanowiska powinny być obsadzane poprzez powołanie na nie urzędników, może mieć jedynie na celu zaspokojenie potrzeb służby w konkretnym przypadku (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 28 lutego 1989 r. w sprawach połączonych 341/85, 251/86, 258/86, 259/86, 262/86, 266/86, 222/87 i 232/87 van der Stijl i Cullington przeciwko Komisji, Rec. s. 511, pkt 28, 33). Ponadto może mieć miejsce jedynie wtedy, gdy instytucja dysponuje wolnym stałym stanowiskiem przewidzianym uprzednio w budżecie (zob. ww. w pkt 77 wyrok w sprawie Martinez Paramo i in. przeciwko Komisji, pkt 97).
80 Ponadto o ile art. 3 lit. b) i art. 3b akapit pierwszy lit. b WZIP przewidują odpowiednio, że członkowie personelu pomocniczego i członkowie personelu kontraktowego do zadań pomocniczych mogą być zatrudniani, po zbadaniu możliwości tymczasowego wyznaczenia na to stanowisko urzędników danej instytucji, w celu zastąpienia niektórych urzędników lub członków personelu tymczasowego, którzy zajmują stałe stanowisko, o tyle art. 51 i 53 WZIP z jednej strony oraz art. 88 WZIP z drugiej strony precyzują, że ich umowa o pracę powinna zostać zawarta na czas określony, i jednocześnie ograniczają możliwości przedłużenia tej umowy oraz rzeczywisty możliwy okres tego zatrudnienia. Sprawia to, że zatrudnienie to ma charakter nietrwały, odpowiadający samemu jego celowi, którym jest zastąpienie urzędnika – powołanego na czas nieokreślony lub tymczasowo – który czasowo nie może pełnić obowiązków (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 1 lutego 1979 r. w sprawie 17/78 Deshormes przeciwko Komisji, Rec. s. 189, pkt 37).
81 Co się tyczy stanowisk ujętych na liście stanowisk załączonej do sekcji budżetu odnoszącej się do każdej instytucji i które władze budżetowe zaklasyfikowały jako stanowisko tymczasowe, powinny one zgodnie z art. 2 lit. a) i art. 9 WZIP być obsadzone przez członków personelu tymczasowego. Ponieważ stanowiska te są ujęte na liście stanowisk, odpowiadają określonym stałym zadaniom służby publicznej, które jednak, z uwagi na wybór władzy budżetowej, nie odpowiadają „stałemu stanowisku” zdefiniowanemu w pkt 77 powyżej, podlegającemu obsadzeniu przez urzędnika zgodnie z zasadą przytoczoną w pkt 78 powyżej. Można więc przewidzieć, że umowy o pracę dotyczące takich stanowisk mogą, zgodnie z art. 8 akapit pierwszy WZIP, zostać zawarte na czas nieokreślony. Jeżeli umowa o pracę została zawarta na czas określony, może być ona przedłużona na czas określony tylko raz, a w razie ponownego przedłużenia staje się umową na czas nieokreślony.
82 Wreszcie, jeżeli chodzi o stanowiska, które nie są ujęte na liście stanowisk załączonej do sekcji budżetu odnoszącej się do każdej instytucji i które w związku z tym są opłacane ze środków ogólnych przeznaczonych na ten cel w ramach sekcji budżetu odnoszącej się do instytucji zgodnie z art. 3 i art. 79 ust. 1 WZIP, stanowiska te nie odpowiadają określonym stałym zadaniom służby publicznej ani w konsekwencji „stałemu stanowisku” w znaczeniu zdefiniowanym w pkt 77 powyżej lub tymczasowemu stanowisku w znaczeniu zdefiniowanym w pkt 81 powyżej. Zanim zaczęły obowiązywać nowe przepisy WZIP, wprowadzone rozporządzeniem nr 723/2004, stanowiska te musiały być obsadzane członkami personelu pomocniczego zgodnie z art. 3 WZIP. Od dnia 31 grudnia 2006 r., zgodnie z art. 52 WZIP, nie można zatrudniać nowych członków personelu pomocniczego i stanowiska – nie stałe i nie tymczasowe – wcześniej obsadzane członkami personelu pomocniczego, powinny, zgodnie z art. 3a ust. 1 i art. 3b akapit pierwszy lit. a) WZIP, być zajmowane przez członków personelu kontraktowego lub członków personelu kontraktowego do zadań pomocniczych.
83 Jeżeli chodzi o stanowiska – nie stałe i nie tymczasowe – zlokalizowane w Unii Europejskiej w ramach jednej z instytucji, należy od tej pory rozróżniać te, które obejmują wykonywanie pracy fizycznej i pomoc w zadaniach administracyjnych, oraz te, które obejmują wykonywanie innych obowiązków lub zadań. Te pierwsze powinny być obsadzane przez członków personelu kontraktowego zgodnie z art. 3a lit. a) WZIP, podczas gdy te drugie – przez członków personelu kontraktowego do zadań pomocniczych, zgodnie z art. 3b akapit pierwszy lit. a) WZIP. Te ostatnie rodzaje stanowisk, które powinny być obsadzane członkami personelu kontraktowego do zadań pomocniczych, odpowiadają co do zasady stanowiskom z istoty nietrwałym, ponieważ dotyczą zadań danej instytucji, które mają przejściowy charakter lub wynikają z nagłej potrzeby, a odpowiednie stanowisko ujęte w budżecie nie jest natychmiast dostępne, bądź nie są wyraźnie określone (zob. podobnie i analogicznie wyroki Trybunału: ww. w pkt 80 w sprawie Deshormes przeciwko Komisji, pkt 37; z dnia 19 listopada 1981 r. w sprawie 106/80 Fournier przeciwko Komisji, Rec. s. 2759, pkt 9; z dnia 23 lutego 1983 r. w sprawach połączonych 225/81 i 241/81 Toledano Laredo i Garilli przeciwko Komisji, Rec. s. 347, pkt 6).
84 Zgodnie z samą naturą umów o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych przepisy przewidują, że są one zawierane na czas określony. Ponadto ograniczone są zarówno możliwości przedłużania takich umów, jak i rzeczywisty czas trwania zatrudnienia na podstawie takiej umowy.
85 Natomiast stanowiska – nie stałe i nie tymczasowe – które powinny być obsadzane przez członków personelu kontraktowego zgodnie z art. 3a lit. a) WZIP, odpowiadają stanowiskom, które ze swej istoty nie są nietrwałe, ponieważ dotyczą pracy fizycznej i pomocy w zadaniach administracyjnych danej instytucji, które mogą mieć charakter stały i być wyraźnie określone, co wynika z art. 80 ust. 3 WZIP. O ile więc art. 85 ust. 1 i 2 WZIP przewiduje, że umowy o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego są zawierane na czas określony, to przewiduje on również, że całkowity czas trwania zatrudnienia na podstawie umowy na czas określony nie może przekraczać 10 lat oraz że po jednym lub kilkakrotnym przedłużeniu umowa ta może zostać przedłużona jedynie na czas nieokreślony.
86 Z powyższych rozważań wynika, że zasadniczą cechą umów o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego jest ich nietrwałość w czasie, odpowiadająca samemu celowi tych umów, którym jest wykonywanie zadań czasowych – z istoty lub z powodu nieobecności osoby powołanej na czas nieokreślony – przez personel dobierany doraźnie. OUZU nie może korzystać z tego systemu w celu powierzania na długie okresy zadań odpowiadających „stałemu stanowisku” w znaczeniu określonym w pkt 77 powyżej lub zadań odpowiadających stanowisku ujętemu na liście stanowisk załączonej do sekcji budżetu odnoszącej się do każdej instytucji i które władze budżetowe zaklasyfikowały jako stanowisko tymczasowe (zob. pkt 81 powyżej), lub pracy fizycznej i pomocy w zadaniach administracyjnych w rozumieniu art. 3a lit. a) WZIP temu personelowi, z którego usług korzystano by więc w sposób nieprawidłowy, za cenę przedłużonej niepewności (zob. podobnie i analogicznie wyroki Trybunału: ww. w pkt 80 w sprawie Deshormes przeciwko Komisji, pkt 37, 38; z dnia 11 lipca 1985 r. w sprawie 43/84 Maag przeciwko Komisji, Rec. s. 2581, pkt 18, 19). Takie korzystanie byłoby bowiem sprzeczne z zakazem nadużywania prawa, który stosuje się do korzystania przez OUZU z kolejnych umów o pracę na czas określony w służbie publicznej (pkt 71 i nast. powyżej). Byłoby również sprzeczne z zasadą równego traktowania w dziedzinie służby publicznej (wyroki Trybunału: z dnia 11 września 2007 r. w sprawie C‑227/04 P Lindorfer przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. I‑6767, pkt 63; z dnia 17 lipca 2008 r. w sprawie C‑71/07 P Campoli przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑5887, pkt 50), zgodnie z którą pracownicy, którzy obiektywnie znajdują się w takich samych okolicznościach lub sytuacjach, powinni podlegać tym samym normom.
87 O ile sytuacja, gdy pracownicy – z tego jedynie powodu, że powierzono im na długie okresy zadania odpowiadające „stałemu stanowisku w znaczeniu określonym w pkt 77 powyżej – mogliby zostać uznani za urzędników w rozumieniu art. 1a ust. 1 regulaminu pracowniczego, byłaby sprzeczna z przepisami regulaminu pracowniczego i WZIP, to nic nie stoi na przeszkodzie temu, by – mając na względzie zadania wykonywane przez pracownika i okoliczności faktyczne – sąd rozpoznający skargę wniesioną na podstawie art. 117 WZIP i art. 91 regulaminu pracowniczego zakwalifikował prawnie jako umowę o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego – umowę o pracę formalnie przedłożoną jako umowę o pracę w charakterze członka personelu pomocniczego, członka personelu kontraktowego lub członka personelu do zadań pomocniczych, na podstawie której pracownik rzeczywiście wykonywał zadania odpowiadające stanowisku stałemu (zob. podobnie ww. w pkt 80 wyrok w sprawie Deshormes przeciwko Komisji, pkt 44–53) lub stanowisku ujętemu na liście stanowisk załączonej do sekcji budżetu odnoszącej się do każdej instytucji i które władze budżetowe zaklasyfikowały jako stanowisko tymczasowe (zob. pkt 81 powyżej). Podobnie nic nie stoi na przeszkodzie temu, by – mając na względzie zadania wykonywane przez pracownika i okoliczności faktyczne – sąd zakwalifikował prawnie jako umowę o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego w rozumieniu art. 3a WZIP umowę o pracę formalnie przedłożoną jako umowę o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych w rozumieniu art. 3b WZIP, na podstawie której pracownik wykonywał w rzeczywistości prace fizyczne i pomoc w zadaniach administracyjnych w rozumieniu art. 3a lit. a) WZIP. W tych ostatnich sytuacjach mogłaby również pojawić się kwestia ewentualnego przekwalifikowania, na podstawie art. 8 akapit pierwszy lub art. 85 WZIP, kolejnych umów o pracę na czas określony w umowę o pracę na czas nieokreślony w rzeczywistym charakterze członka personelu tymczasowego w rozumieniu art. 2 lit. a) lub c) WZIP bądź w charakterze członka personelu kontraktowego w rozumieniu art. 3a WZIP.
88 Zakłada to jednak, że dany urzędnik złożył do OUZU wniosek po pierwsze o to, by okres służby formalnie przepracowany na podstawie umowy o pracę w charakterze członka personelu pomocniczego, członka personelu kontraktowego lub członka personelu do zadań pomocniczych został uznany za okres służby przepracowany w charakterze członka personelu tymczasowego lub by okres służby formalnie przepracowany na podstawie umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego, członka personelu pomocniczego lub członka personelu do zadań pomocniczych został uznany za okres służby przepracowany w charakterze członka personelu kontraktowego, oraz po drugie o to, by jego kolejne umowy o pracę na czas określony zostały przekwalifikowane, na podstawie art. 8 akapit pierwszy lub art. 85 WZIP, w umowę o pracę na czas nieokreślony w rzeczywistym charakterze członka personelu tymczasowego w rozumieniu art. 2 lit. a) lub c) WZIP bądź w charakterze członka personelu kontraktowego w rozumieniu art. 3a WZIP. Ponadto zainteresowany urzędnik powinien wykazać po pierwsze, że stanowiska odpowiadające obowiązkom rzeczywiście przez niego wykonywanym były w tym czasie ujęte na liście stanowisk załączonej do sekcji budżetu odnoszącej się do każdej instytucji i stanowiska te były dostępne oraz po drugie, że zadania, jakie wykonywał w charakterze członka personelu pomocniczego, członka personelu kontraktowego lub członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych, odpowiadały określonym stałym zadaniom służby publicznej (zob. podobnie ww. w pkt 83 wyrok w sprawie Toledano Laredo i Garilli, pkt 7, 12) lub pracom fizycznym i pomocy w zadaniach administracyjnych w rozumieniu art. 3a lit. a) WZIP. W braku jakiegokolwiek przepisu WZIP ustanawiającego szczególne zasady dowodowe, zainteresowany urzędnik może wykazać przy pomocy każdego dowodu o rozstrzygającym charakterze, że wykonywał określone stałe zadania służby publicznej (ww. w pkt 83 wyrok w sprawie Toledano Laredo i Garilli, pkt 13) lub prace fizyczne i pomoc w zadaniach administracyjnych w rozumieniu art. 3a lit. a) WZIP. Podobnie do zainteresowanego urzędnika należy wykazanie, wszelkimi środkami, że ustanowione w art. 8 akapit pierwszy lub w art. 85 WZIP warunki przekształcenia umowy o pracę na czas określony w umowę o pracę na czas nieokreślony zostały w jego przypadku spełnione.
89 To właśnie w przedstawionych powyżej ramach prawnych należy ustosunkować się do zarzutów szczegółowych podniesionych przez wnoszących odwołanie w ramach zarzutu piątego.
90 Po pierwsze należy ustosunkować się do tych zarzutów szczegółowych wchodzących w skład zarzutu piątego, które dotyczą oddalenia przez Sąd do spraw Służby Publicznej w zaskarżonym wyroku zarzutów skierowanych przez skarżącą w sprawie F‑8/08 wobec jednej z zaskarżonych decyzji indywidualnych, tj. decyzji, którą czas trwania jej nowej umowy o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych został ograniczony do dnia 15 grudnia 2008 r.
91 W zakresie, w jakim wnoszący odwołanie zarzucają zasadniczo Sądowi do spraw Służby Publicznej, że w związku z badaniem zgodności z prawem spornej decyzji nie odmówił zastosowania reguły 6 lat wynikającej z decyzji z dnia 28 kwietnia 2004 r. jako niezgodnie z prawem ograniczającej możliwość zawarcia przez OUZU nowej umowy o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych na cały okres przewidziany w art. 88 WZIP, należy wskazać, że skarżąca w sprawie F‑8/08 zarzuciła Komisji – jak wynika z pkt 54 zaskarżonego wyroku – pozbawienie jej dobrodziejstwa korzystania z umowy na czas nieokreślony i realnej możliwości kariery, oferując jej w spornej decyzji jedynie nową umowę o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych na czas określony, upływający z dniem 15 grudnia 2008 r. Ponadto z pkt 41–57 zaskarżonego wyroku nie wynika, by skarżąca w sprawie F‑8/08 podniosła zarzut niezgodności z prawem w odniesieniu do reguły 6 lat, wynikającej z decyzji z dnia 28 kwietnia 2004 r., oparty na okoliczności, że stosowanie tej reguły ograniczało w sposób niezgodny z prawem możliwość zawarcia przez OUZU nowej umowy o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych na cały okres przewidziany w art. 88 WZIP. Wynika stąd, że nie jest dopuszczalny zarzut wnoszących odwołanie, ukryty w ramach zarzutu piątego, dotyczący naruszenia prawa poprzez brak rozstrzygnięcia w przedmiocie zgodności z prawem reguły 6 lat wynikającej z decyzji z dnia 28 kwietnia 2004 r., w świetle art. 88 WZIP.
92 Ponadto w zakresie, w jakim wnoszący odwołanie zarzucają Sądowi do spraw Służby Publicznej, że nie orzekł, iż sporna decyzja była wadliwa z uwagi na brak uzasadnienia w świetle art. 88 WZIP, należy podkreślić, że – jak sami wnoszący odwołanie przyznają w swoich pismach – czas trwania nowej umowy o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych skarżącej w sprawie F‑8/08 został ograniczony do dnia 15 grudnia 2008 r. na podstawie reguły 6 lat wynikającej z decyzji z dnia 28 kwietnia 2004 r. Tymczasem nie należało do Sądu do spraw Służby Publicznej ustalenie, czy reguła ta nie powinna być w rozpatrywanej sprawie stosowana z tego powodu, że ograniczała możliwość zawarcia przez OUZU nowej umowy o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych na cały okres przewidziany w art. 88 WZIP.
93 Wreszcie, co się tyczy zarzutu szczegółowego skierowanego pod adresem Sądu do spraw Służby Publicznej, że nie ustalił na podstawie przedłożonego mu ogółu umów o pracę i załączników do nich, czy skarżąca w sprawie F‑8/08 wykonywała stałe zadania związane ze zwykłą działalnością Komisji, należy podkreślić, że zgodnie z zasadami przytoczonymi w pkt 88 powyżej to do skarżącej należy złożenie wniosku o uznanie, że jej okres służby formalnie przepracowany na podstawie umowy o pracę w charakterze członka personelu pomocniczego lub członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych stanowi okres służby przepracowany w charakterze członka personelu tymczasowego lub członka personelu kontraktowego oraz wykazanie, wszelkimi środkami, że wszystkie warunki przekształcenia kolejnych umów o pracę na czas określony w umowę o pracę na czas nieokreślony zostały w jej przypadku spełnione. Tymczasem ze stwierdzeń Sądu do spraw Służby Publicznej zawartych w pkt 144 zaskarżonego wyroku wynika, że nic takiego nie miało w tej sprawie miejsca. Ponadto, jak słusznie Sąd do spraw Służby Publicznej przypomniał w pkt 77 i 144 zaskarżonego wyroku, to nie do niego należy poszukiwanie w załącznikach do pisma wszczynającego postępowanie i na tej podstawie ustalanie, czy znajdują się tam dowody mogące wypełnić luki tego pisma, jako że załączniki do pisma wszczynającego postępowanie mają jedynie charakter dowodowy i instrumentalny (wyroki Sądu: z dnia 18 października 2001 r. w sprawie T‑333/99 X przeciwko EBI, Rec. s. II‑3021, pkt 190; z dnia 20 marca 2002 r. w sprawie T‑31/99 ABB Asea Brown Boveri przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1881, pkt 113; z dnia 15 października 2008 r. w sprawie T‑345/05 Mote przeciwko Parlamentowi, Zb.Orz. s. II‑2849, pkt 75). Wynika stąd, że wnoszący odwołanie niezasadnie podnieśli ten zarzut szczegółowy.
94 Po drugie należy odnieść się łącznie do tych zarzutów szczegółowych zgłoszonych w ramach piątego zarzutu odwołania, które dotyczą oddalenia przez Sąd do spraw Służby Publicznej w zaskarżonym wyroku zarzutów podniesionych przez skarżących w sprawie F‑134/07, których nazwiska znajdują się w załączniku, skierowanych przeciwko decyzjom indywidualnym ustalającym ich warunki zatrudnienia w zakresie, w jakim ograniczały czas trwania ich umów o pracę na podstawie art. 88 WZIP i reguły 6 lat wynikającej z decyzji z dnia 28 kwietnia 2004 r. lub oddalały ich wniosek o przedłużenie ich umów o pracę na czas nieokreślony.
95 W zakresie, w jakim wnoszący odwołanie zarzucają Sądowi do spraw Służby Publicznej naruszenie art. 253 WE poprzez niewskazanie w pkt 148 zaskarżonego wyroku na brak lub niedostateczny charakter uzasadnienia – w świetle zasad ogólnych i minimalnych wymogów dotyczących pracy na czas określony z porozumienia ramowego – decyzji, którymi OUZU odmówił zawarcia nowych umów o pracę lub przedłużenia poprzednich umów o pracę w charakterze członków personelu kontraktowego do zadań pomocniczych na czas nieokreślony, to, mając na uwadze ograniczenia ustanowione w art. 88 WZIP oraz regułę 6 lat wynikającą z decyzji z dnia 28 kwietnia 2004 r., należy przypomnieć, że WZIP i decyzja z dnia 28 kwietnia 2004 r. odpowiadają wymogom wynikającym z zakazu nadużywania prawa, który stosuje się do korzystania przez OUZU z kolejnych umów o pracę na czas określony w służbie publicznej (pkt 67 powyżej), ponieważ pozwalają na skuteczne zapobieganie stanowiącemu nadużycie wykorzystywaniu kolejnych umów o pracę na czas określony w celu trwałego wykonywania stałych zadań i na należyte karanie tego rodzaju nadużyć oraz na usunięcie szkodliwych dla zainteresowanego skutków. W związku z tym w przypadku ciągu umów o pracę na czas określony OUZU nie ma obowiązku uzasadniania każdej odmowy zawarcia nowej umowy o pracę lub przedłużenia poprzedniej na czas nieokreślony w sposób inny niż powołanie się na właściwe przepisy WZIP i w razie potrzeby na decyzję z dnia 28 kwietnia 2004 r. Wynika stąd, że wnoszący odwołanie nie mają podstaw, by zarzucać Sądowi do spraw Służby Publicznej niewskazanie na brak lub niedostateczny charakter uzasadnienia decyzji, którymi OUZU odmówił skarżącym w sprawie F‑134/07, których nazwiska znajdują się w załączniku, zawarcia nowych umów o pracę lub przedłużenia poprzednich umów o pracę na czas nieokreślony, mając na uwadze ograniczenia ustanowione w tej kwestii w art. 88 WZIP oraz w decyzji z dnia 28 kwietnia 2004 r. w świetle zakazu nadużywania prawa, który stosuje się do korzystania przez OUZU z kolejnych umów o pracę na czas określony w służbie publicznej.
96 W zakresie, w jakim omawiane zarzuty należy ponadto rozumieć w ten sposób, że Sąd do spraw Służby Publicznej niezgodnie z prawem nie wziął pod uwagę, że skarżący w sprawie F‑134/07, których nazwiska znajdują się w załączniku, wykonywali stałe zadania służby publicznej w charakterze członka personelu pomocniczego, członka personelu kontraktowego lub członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych lub prace fizyczne i pomoc w zadaniach administracyjnych w rozumieniu art. 3a ust. 1 lit. a) WZIP w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych, z powyższych rozważań wynika, że w ramach WZIP ukaranie nadużycia prawa podnoszonego przez wnoszących odwołanie dokonuje się poprzez przekwalifikowanie ich kolejnych umów o pracę na czas określony z uwzględnieniem zadań, które rzeczywiście wykonywali przez okres służby oraz czas ich trwania. Oznacza to, że wnoszący odwołanie powinni wykazać, że wszystkie warunki takiego przekwalifikowania zostały w ich przypadku spełnione (zob. pkt 88 powyżej). W niniejszej sprawie ani z zaskarżonego wyroku, ani z zarzutu piątego nie wynika, by wnoszący odwołanie złożyli wniosek o to, by okresy służby formalnie przepracowane na podstawie umowy o pracę w charakterze członka personelu pomocniczego, członka personelu kontraktowego lub członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych zostały uznane za okresy służby przepracowane w charakterze członka personelu tymczasowego lub by okresy służby formalnie przepracowane na podstawie umowy o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego do zadań pomocniczych zostały uznane za okresy służby przepracowane w charakterze członka personelu kontraktowego, by powołali się na przepisy art. 8 akapit pierwszy lub art. 85 WZIP w celu przekształcenia ich kolejnych umów o pracę na czas określony w umowę na czas nieokreślony i by na poparcie takich żądań przedstawili wszelkie konieczne dowody.
97 Wynika stąd, że zarzut piąty należy oddalić.
98 Z ogółu powyższych rozważań wynika, że zaskarżony wyrok należy uchylić w części umarzającej postępowanie w przedmiocie żądań skarżących w sprawie F‑134/07, których nazwiska znajdują się w załączniku, skierowanych przeciwko decyzjom oddalającym ich zażalenia.
99 W pozostałym zakresie odwołanie należy oddalić.
W przedmiocie skutków częściowego uchylenia zaskarżonego wyroku
100 Zgodnie z art. 13 ust. 1 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości, jeśli odwołanie jest zasadne, w razie uchylenia orzeczenia Sądu do spraw Służby Publicznej, Sąd może sam wydać orzeczenie w sprawie, jeżeli stan postępowania na to pozwala. W niniejszej sprawie jest tak w przypadku żądań skarżących w sprawie F‑134/07, których nazwiska znajdują się w załączniku, skierowanych przeciwko decyzjom oddalającym ich zażalenia (zob. pkt 44, 98 powyżej).
101 Z akt sprawy wynika, że wyraźne decyzje o oddaleniu zażaleń skarżących w sprawie F‑134/07, których nazwiska znajdują się w załączniku, odnoszą się wprost do kwestii prawnych lub faktycznych, które nie były przedmiotem badania w zaskarżonych decyzjach indywidualnych. To bowiem w tych decyzjach, w celu ustosunkowania się do zarzutów niezgodności z prawem podniesionych w zażaleniach, administracja po raz pierwszy zajęła stanowisko w przedmiocie zgodności z prawem zaskarżonych decyzji indywidualnych w świetle WZIP oraz decyzji z dnia 28 kwietnia 2004 r., a także niemożności zastosowania do stosunków pracy między Komisją a zainteresowanymi skarżącymi postanowień porozumienia ramowego wykonywanego dyrektywą 1999/70. Aby mieć możliwość podważenia tych ocen, skarżący mieli więc interes w żądaniu stwierdzenia nieważności decyzji oddalających ich zażalenia.
102 Należy jednak zauważyć, że w zaskarżonym wyroku Sąd do spraw Służby Publicznej rozstrzygnął o całości zarzutów podniesionych przez zainteresowanych skarżących w pierwszej instancji zarówno na poparcie ich żądań stwierdzenia nieważności decyzji oddalających ich zażalenia, jak i żądań stwierdzenia nieważności zaskarżonych decyzji indywidualnych. Ponadto w zakresie, w jakim zarzuty odwołania miały na celu podważenie oddalenia tamtych zarzutów przez Sąd do spraw Służby Publicznej w zaskarżonym wyroku, zostały one oddalone w niniejszym wyroku.
103 Powody, które uzasadniały oddalenie w zaskarżonym wyroku zarzutów podniesionych przez skarżących w sprawie F‑134/07, których nazwiska znajdują się w załączniku, lub które to powody – w niniejszym wyroku – uzasadniają utrzymanie w mocy oddalenia tych samych zarzutów przez Sąd do spraw Służby Publicznej, w zakresie, w jakim były skierowane przeciwko zaskarżonym decyzjom indywidualnym, uzasadniają oddalenie tych zarzutów w zakresie, w jakim są skierowane przeciwko decyzjom oddalającym ich zażalenia.
104 Skargę wniesioną przez skarżących w sprawie F‑134/07, których nazwiska znajdują się w załączniku, należy zatem oddalić w zakresie, w jakim skarga ta zmierzała do stwierdzenia nieważności decyzji oddalających ich zażalenia.
W przedmiocie kosztów
105 Zgodnie z art. 148 akapit pierwszy regulaminu postępowania, jeżeli odwołanie jest zasadne i Sąd Pierwszej Instancji orzeka wyrokiem kończącym postępowanie w sprawie, to rozstrzyga on o kosztach.
106 Zgodnie z art. 87 § 2 akapit pierwszy tego regulaminu, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 144 regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
107 Ponieważ wnoszący odwołanie przegrali sprawę, zgodnie z żądaniami Rady i Komisji należy obciążyć ich własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję i Radę w niniejszej instancji.
Z powyższych względów
SĄD (izba ds. odwołań)
orzeka, co następuje:
1) Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 4 czerwca 2009 r. w sprawach połączonych F‑134/07 i F‑8/08 Adjemian i in. przeciwko Komisji zostaje uchylony w części umarzającej postępowanie w przedmiocie żądań skarżących w sprawie F‑134/07, których nazwiska znajdują się w załączniku, skierowanych przeciwko decyzjom oddalającym ich zażalenia.
2) W pozostałej części odwołanie zostaje oddalone.
3) Skarga wniesiona przez skarżących w sprawie F‑134/07, których nazwiska znajdują się w załączniku, zostaje oddalona w zakresie, w jakim skarga ta zmierzała do stwierdzenia nieważności decyzji oddalających ich zażalenia.
4) Vahan Adjemian i 175 pracowników i byłych pracowników Komisji Europejskiej, których nazwiska znajdują się w załączniku, poniosą swoje własne koszty i koszty poniesione przez Komisję i Radę Unii Europejskiej w niniejszej instancji.
Jaeger | Pelikánová | Truchot |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 21 września 2011 r.
Podpisy
Załącznik
Matteo Ambietti, zamieszkały w Gallarate (Włochy),
Elisabetta Avanti, zamieszkała w Vedano Olona (Włochy),
Daniela Baiguera, zamieszkała w Cadrezzate (Włochy),
Douglas James Beare, zamieszkały w Azzale (Włochy),
Valentina Benzi, zamieszkała w Varèse (Włochy),
Maria Nicoletta Berta, zamieszkała w Buguggiate (Włochy),
Conrad Bielsky, zamieszkały w Isprze (Włochy),
Maria Bielza Diaz‑Caneja, zamieszkała w Isprze,
Roberta Bino, zamieszkała w Isprze,
Kristin Boettcher, zamieszkała w Ranco (Włochy),
Valeria Boschini, zamieszkała w Taino (Włochy),
Mounir Bouhifd, zamieszkały w Arolo di Leggiuno (Włochy),
Cristina Brovelli, zamieszkała w Isprze,
Daniela Brovelli, zamieszkała w Ranco,
Clementine Burnley, zamieszkała w Taino,
Daniela Buzica, zamieszkała w Isprze,
Giovanni Calderone, zamieszkały w Leggiuno (Włochy),
Marco Canonico, zamieszkały w Refrancore (Włochy),
Stefano Casalegno, zamieszkały w Angerze (Włochy),
Javier Castro Jimenez, zamieszkały w Isprze,
Denise Cecconello, zamieszkała w Cocquio Trevisago (Włochy),
Francesca Cellina, zamieszkała w Varèse,
Francesca Cenci, zamieszkała w Travedona Monate (Włochy),
Laura Cerotti, zamieszkała w Dairago (Włochy),
Houtai Choumane, zamieszkały w Laveno (Włochy),
Graziella Cimino Reale, zamieszkała w Guidonia Montecelio (Włochy),
Marco Clerici, zamieszkały w Legnano (Włochy),
Bruno Combal, zamieszkały w Besozzo (Włochy),
Costanza Giulia Conte, zamieszkała w Isprze,
Tatiana Conti, zamieszkała w Vedano Olona,
Domenica Cortellini, zamieszkała w Brebbii (Włochy),
Orna Cosgrove, zamieszkała w Varèse,
Giulio Cotogno, zamieszkały w Rovellesca (Włochy),
Cristina Croera, zamieszkała w Taino,
Ana Maria Cruz Naranjo, zamieszkała w Cardana di Besozzo (Włochy),
Barbara Cuniberti, zamieszkała w Angerze,
Bianca D’Alimonte, zamieszkała w Sesto Calende (Włochy),
Miranta Dandoulaki, zamieszkała w Atenach (Grecja),
Alexander De Meij, zamieszkały w Leggiuno,
Wim Decoen, zamieszkały w Brebbii,
Christiane Deflandre, zamieszkała w Travedonie Monate,
Riccardo Del Torchio, zamieszkały w Gemonio (Włochy),
Elena Demicheli, zamieszkała w Sesto Calende,
Manuela Di Lorenzo, zamieszkała w Sangiano (Włochy),
Stefano Donadello, zamieszkały w Arsago Seprio (Włochy),
Anna Donato, zamieszkała w Taino,
Bruno Duarte De Matos E Sousa Pereira, zamieszkały w Isprze,
Sami Dufva, zamieszkały w Biandronno (Włochy),
Wesley Duke, zamieszkały w Gavirate (Włochy),
Diego Escudero Rodrigo, zamieszkały w Taino,
Claudio Forti, zamieszkały w Malgesso (Włochy),
Monica Gandini, zamieszkała w Buguggiate,
Aliki Georgakaki, zamieszkały w Alkmaar (Niderlandy),
Giovanni Giacomelli, zamieszkały w Laveno,
Alessandra Giallombardo, zamieszkała w Gavirate,
Nadia Giboni, zamieszkała w Brebbii,
Maria Giovanna Giordanelli, zamieszkała w Vergiate (Włochy),
Maria Giuseppina Grillo, zamieszkała w Sangiano,
Manuela Grossi, zamieszkała w Ranco,
Laurence Guy-Mikkelsen, zamieszkała w Angerze,
Rachel Margaret Harvey-Kelly, zamieszkała w Cardanie di Besozzo,
Paul Hasenohr, zamieszkały w Arolo di Leggiuno,
Ulla Marjaana Helminen, zamieszkała w Laveno,
Gea Huykman, zamieszkały w Annie Paulownej (Niderlandy),
Elisabeth Marie Cecile Joossens, zamieszkała w Biandronno,
Lyudmila Kamburska, zamieszkała w Ranco,
Maria Cristina La Fortezza, zamieszkała w Arsago Seprio,
Debora Lacchin, zamieszkała w Brebbii,
Rafal Leszczyna, zamieszkały w Varèse,
Amin Lievens, zamieszkały w Taino,
Silvia Loffelholz, zamieszkała w Gavirate,
Davide Lorenzini, zamieszkały w Varèse,
Chiara Macchi, zamieszkała w Casalzuigno (Włochy),
Andrew John Edgar MacLean, zamieszkały w Varèse,
Andrea Magistri, zamieszkała w Isprze,
Alessia Maineri, zamieszkała w Varèse,
Simone Malfara, zamieszkała w Isprze,
Adriana Marino, zamieszkała w Taino,
Patrizia Masoin, zamieszkała w Brukseli (Belgia),
Matteo Mazzuccato, zamieszkały w Legnano,
Stefania Minervino, zamieszkała w Cittiglio (Włochy),
Eduardo Luis Montes Torralbo, zamieszkały w Isprze,
Davide Moraschi, zamieszkały w Sewilli (Hiszpania),
Claudio Moroni, zamieszkały w Besozzo,
Giovanni Narciso, zamieszkały w Isprze,
Andrew Darren Nelson, zamieszkały w Angerze
Elisa Nerboni, zamieszkała w Angerze,
Isabella Claudia Neugebauer, zamieszkała w Arolo di Leggiuno,
Francesca Nicoli, zamieszkała w Laveno,
Victor Alexander Nievaart, zamieszkały w Alkmaarze,
Magdalena Novackova, zamieszkała w Alkmaarze,
Joanna Nowak, zamieszkała w Isprze,
Victoria Wendy O’Brien, zamieszkała w Angerze,
Davide Orto, zamieszkały w Gallarate,
Alessio Ossola, zamieszkały w Brebbii,
Silvia Parnisari, zamieszkała w Aronie (Włochy),
Manuela Pavan, zamieszkała w San Felice (Włochy),
Immaculada Pizzaro Moreno, zamieszkała w Sewilli,
Marina Pongillupi, zamieszkała w Ranco,
Marsia Pozzato, zamieszkały w Sesto Calende,
Elisa Pozzi, zamieszkała w Taino,
Giovanna Primavera, zamieszkała w Angerze,
Michele Rinaldin, zamieszkała w Sesto Calende,
Alice Ripoli, zamieszkała w Gavirate,
Emanuela Rizzardi, zamieszkała w Laveno,
Michela Rossi, zamieszkała w Taino,
Andrew Rowlands, zamieszkały w Bodio (Włochy),
Helen Salak, zamieszkała w Cocquio Trevisago,
Jaime Sales Saborit, zamieszkały w Isprze,
Maria Sonia Salina, zamieszkała w Vergiate,
Anne Marie Sanchez Cordeil, zamieszkała w Besozzo,
Ferruccio Scaglia, zamieszkały w Oleggio (Włochy),
Niels Schulze, zamieszkały w Sesto Calende,
Francesca Serra, zamieszkała w Cadrezzate,
Penka Shegunova, zamieszkała w Geel (Belgia),
Donatella Soma, zamieszkała w Isprze,
Monica Squizzato, zamieszkała w Inarco (Włochy),
Alan Steel, zamieszkały w Laveno,
Robert Oleij Strobl, zamieszkały w Ranco,
Marcel Suri, zamieszkały w Brebbii,
Malcolm John Taberner, zamieszkały w Monvalle (Włochy),
Martina Telo, zamieszkała w Vicence (Włochy),
Saara Tetri, zamieszkała w Cittiglio,
Barbara Claire Thomas, zamieszkała w Cocquio Trevisago,
Donatella Turetta, zamieszkała w Ranco,
Adamo Uboldi, zamieszkały w Cardanie di Besozzo,
Monica Vaglica, zamieszkała w Osmate (Włochy),
Paulo Valente De Jesus Rosa, zamieszkały w Travedonie Monate,
Corinna Valli, zamieszkała w Leggiuno,
Federica Vanetti, zamieszkała w Cittiglio,
Christophe Vantongelen, zamieszkały w Besozzo,
Irene Vernacotola, zamieszkała w Legnano,
Ottaviano Veronese, zamieszkały w Segrate (Włochy),
Patricia Vieira Lisboa, zamieszkała w Angerze,
Maria Pilar Vizcaino Martinez, zamieszkała w Monvalle,
Giulia Zerauschek, zamieszkała w Trieście (Włochy),
Marco Zucchelli, zamieszkały w Ternate (Włochy),
Erika Adorno, zamieszkała w Travedonie Monate,
Valeria Bossi, zamieszkała w Comerio (Włochy),
Barbara Cattaneo, zamieszkała w Leggiuno,
Claudia Cavicchioli, zamieszkała w Caravate (Włochy),
Fatima Doukkali, zamieszkała w Varèse,
Orla Huryley, zamieszkała w Ranco,
Romina La Micela, zamieszkała w Besozzo,
Lucia Martinez Simon, zamieszkała w Ranco,
Daniela Piga, zamieszkała w Roggiano (Włochy),
Pamela Porcu, zamieszkała w Cittiglio,
Silvia Sciacca, zamieszkała w Varèse,
Sarah Solda, zamieszkała w Brebbii,
Cristina Zocchi, zamieszkała w Bregano (Włochy),
Angela Baranzini, zamieszkała w Besozzo,
Elly Bylemans, zamieszkała w Balenie (Belgia),
Sabrina Calderini, zamieszkała w Solbiate Arno (Włochy),
Davide Capuzzo, zamieszkały w Vergiate,
Ivano Caravaggi, zamieszkały w Besozzo,
Elisa Dalle Molle, zamieszkała w Ranst (Belgia),
Wendy De Vos, zamieszkała w Grand-Bigard (Belgia),
Volkmar Ernst, zamieszkały w Weingarten (Niemcy),
Matteo Fama, zamieszkały w Sangiano (Włochy),
Arianna Farfaletti Casali, zamieszkała w Varèse,
Sasa Gligorijevic, zamieszkały w Monvalle,
Raffaella Magi Galluzzi, zamieszkała w Varèse,
Sophie Mühlberger, zamieszkała w Karlsruhe (Niemcy),
Pamela Muscillo, zamieszkała w Varèse,
Jan Paepen, zamieszkały w Balenie,
Marco Paviotti, zamieszkały w Bagnarii Arsie (Włochy),
Slavka Prvakova, zamieszkała w Alkmaarze (Niderlandy),
Andreas Ratzel, zamieszkały w Linkenheimie (Niemcy),
Thierry Romero, zamieszkały w Strasburgu (Francja),
Jose Pablo Solans Vila, zamieszkały w Monvalle,
Susan Wray, zamieszkała w Tuitjenhorn (Niderlandy),
Sven Wurzer, zamieszkały w Linkenheim,
Sylvia Zamana, zamieszkała w Castricum (Niderlandy),
Uwe Zweigner, zamieszkały w Leopoldshafenie (Niemcy),
Colette Renier, zamieszkała w Brukseli.