Wyrok Sądu (piąta izba) z dnia 16 lutego 2017 r.– Lubrizol France / Rada

(sprawa T‑191/14)

Wspólna taryfa celna – Uregulowania dotyczące zawieszenia ceł autonomicznych na niektóre produkty rolne i przemysłowe – Sprzeciw w odniesieniu do dotychczasowych zawieszeń – Równoważność produktów – Procedura rozpatrywania sprzeciwów

1.      Postępowanie sądowe – Badanie istoty sprawy przed badaniem dopuszczalności – Dopuszczalność

(zob. pkt 32)

2.      Wspólna taryfa celna – Zmiana lub zawieszenie należności celnych przywozowych – Uprawnienia dyskrecjonalne Rady – Kontrola sądowa – Zakres – Granice

(art. 31 TFUE; rozporządzenie Rady nr 1387/2013)

(zob. pkt 58- 61)

Przedmiot

Żądanie wniesione na podstawie art. 263 TFUE w celu doprowadzenia do stwierdzenia nieważności art. 1 i 4 rozporządzenia Rady (UE) nr 1387/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. zawieszającego cła autonomiczne wspólnej taryfy celnej na niektóre produkty rolne i przemysłowe oraz uchylającego rozporządzenie (UE) nr 1344/2011 (Dz.U. 2013, L 354, s. 201), w zakresie w jakim przepisy te pozbawiają skarżącą prawa do korzystania z trzech zawieszeń ceł na podstawie dotychczasowych kodów TARIC 2918.2900.80, 3811.2900.10 i 3811.9000.30.

Sentencja

1) Skarga zostaje oddalona.

2) Lubrizol France SAS pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

3) Komisja Europejska pokrywa własne koszty.