WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(pierwsza izba)

z dnia 19 marca 2013 r.

Sprawa F‑13/12

BR

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Członek personelu tymczasowego – Nieprzedłużenie umowy

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której BR wnosi do Sądu o stwierdzenie nieważności odmownej decyzji Komisji Europejskiej w sprawie przedłużenia z nim umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego i o zasądzenie odszkodowania na jego rzecz.

Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. BR pokrywa własne koszty postępowania i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Komisję.

Streszczenie

Urzędnicy – Personel tymczasowy – Czas trwania zatrudnienia – Uprawnienia dyskrecjonalne instytucji – Ograniczenie w drodze decyzji wewnętrznej o charakterze generalnym – Dopuszczalność – Granice

[Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 41; warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 2 lit. b), d), art. 8 akapity pierwszy, drugi]

Artykuł 8 akapit drugi warunków zatrudnienia innych pracowników nie tworzy po stronie pracownika prawa do bycia zatrudnionym na maksymalny sześcioletni okres, mając na uwadze uprawnienia instytucji w zakresie zawierania czy przedłużania takich umów na krótszy niż maksymalnie dopuszczalny okres na podstawie przysługującego tej instytucji szerokiego zakresu uznania w organizacji swoich służb w zależności od powierzonych jej zadań i w zatrudnianiu, w świetle tych zadań, personelu, jakim dysponuje, pod warunkiem jednakże, że to zatrudnienie odbywa się w interesie służby.

Ponadto instytucji przysługuje tak szeroki zakres uznania nie tylko w przypadkach indywidualnych, lecz również w ramach ogólnej polityki, określonej za pomocą wewnętrznej decyzji o charakterze generalnym, takiej jak ogólne przepisy wykonawcze, na podstawie którego instytucja sama ogranicza swój zakres uznania. Niemniej jednak taka decyzja wewnętrzna nie może prowadzić do tego, że instytucja rezygnuje całkowicie z przyznanego jej w art. 8 akapit pierwszy warunków zatrudnienia innych pracowników uprawnienia do zawierania lub przedłużania, stosownie do okoliczności danego wypadku, umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego w rozumieniu art. 2 lit. b) lub d) tych warunków do maksymalnego sześcioletniego okresu. Ponadto instytucja jest zawsze zobowiązana przestrzegać ogólnych zasad prawa, takich jak zasada równego traktowania i ochrona uzasadnionych oczekiwań.

W świetle ogólnych zasad prawa organ upoważniony do zawierania umów o pracę nie może zrezygnować z przyznanego mu na mocy art. 8 akapit drugi warunków zatrudnienia innych pracowników uznania poprzez mechaniczne stosowanie zasady sześciu lat – to znaczy nie badając dokumentów osoby ubiegającej się o stanowisko oraz interesu służby w jej zatrudnieniu – celem uzasadnienia ograniczenia zatrudnienia na okres krótszy niż dopuszczalny w art. 8 akapit drugi warunków zatrudnienia. Rezygnując bowiem w ten sposób ze swego zakresu uznania, wspomniany organ naruszyłby prawo do dobrej administracji, ustanowione w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, które wymaga, by instytucja w sposób wnikliwy, zupełny i bezstronny badała akta każdego z kandydatów pod kątem osiągnięć i umiejętności każdego kandydata oraz wymogów stanowiska do obsadzenia. Taka rezygnacja wiązałaby się również z naruszeniem obowiązku staranności i zasady równego traktowania.

(zob. pkt 33–35)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑404/06 P ETF przeciwko Landgren, 8 września 2009 r., pkt 215

Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑143/09 P Komisja przeciwko Petrilli, 16 grudnia 2010 r., pkt 34, 35