Language of document : ECLI:EU:C:2022:295

POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania)

z dnia 7 kwietnia 2022 r.(*)

Odwołanie – Znak towarowy Unii Europejskiej – Przyjmowanie odwołań do rozpoznania – Artykuł 170b regulaminu postępowania przed Trybunałem – Wniosek wykazujący znaczenie kwestii dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii – Przyjęcie odwołania do rozpoznania

W sprawie C‑801/21 P

mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione w dniu 17 grudnia 2021 r.,

Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentowali D. Hanf, V. Ruzek, D. Gaja i E. Markakis, w charakterze pełnomocników,

strona skarżąca,

w której drugą stroną postępowania jest:

Indo European Foods Ltd, z siedzibą w Harrow (Zjednoczone Królestwo),

strona skarżąca w pierwszej instancji,

TRYBUNAŁ (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania),

w składzie: L. Bay Larsen, wiceprezes Trybunału, I. Jarukaitis i D. Gratsias (sprawozdawca), sędziowie,

sekretarz: A. Calot Escobar,

uwzględniając wniosek sędziego sprawozdawcy i po wysłuchaniu rzecznika generalnego M. Szpunara,

wydaje następujące

Postanowienie

1        W swoim odwołaniu Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 6 października 2021 r., Indo European Foods/EUIPO – Chakari (Abresham Super Basmati Selaa Grade One World’s Best Rice) (T‑342/20, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:T:2021:651), w którym Sąd ten, po pierwsze, stwierdził nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 kwietnia 2020 r. (sprawa R 1079/2019‑4) (zwanej dalej „sporną decyzją”) dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu między Indo European Foods Ltd a Hamidem Ahmadem Chakarim, a po drugie, oddalił skargę Indo European Foods w pozostałym zakresie.

 W przedmiocie wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania

2        Na mocy art. 58a akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w przypadku odwołania wniesionego od orzeczenia Sądu dotyczącego decyzji niezależnej izby odwoławczej EUIPO Trybunał decyduje wcześniej o jego przyjęciu do rozpoznania.

3        Na podstawie art. 58a akapit trzeci tego statutu odwołanie przyjmuje się do rozpoznania, w całości lub w części, zgodnie ze szczegółowymi przepisami określonymi w regulaminie postępowania przed Trybunałem, jeżeli występuje w nim kwestia istotna dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii.

4        Zgodnie z brzmieniem art. 170a § 1 regulaminu postępowania w sytuacjach, o których mowa w art. 58a akapit pierwszy wspomnianego statutu, wnoszący odwołanie załącza do niego wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania, w którym wyjaśnia, jakiej kwestii istotnej dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii ono dotyczy, i który zawiera wszystkie niezbędne elementy, aby umożliwić Trybunałowi rozstrzygnięcie tego wniosku.

5        Zgodnie z art. 170b §§ 1 i 3 tego regulaminu Trybunał orzeka w przedmiocie wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania w możliwie najkrótszym czasie postanowieniem z uzasadnieniem.

 Argumentacja wnoszącego odwołanie

6        Na poparcie wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania EUIPO podnosi, że jedyny zarzut odwołania dotyczy kwestii istotnych dla jedności, spójności i rozwoju prawa Unii.

7        W tym względzie w pierwszej kolejności EUIPO przypomina treść swojego jedynego zarzutu i czterech części, z których ten się składa.

8        Po pierwsze, EUIPO wskazuje, że w swoim jedynym zarzucie utrzymuje, iż Sąd, uznając w pkt 28 zaskarżonego wyroku, że wniesiona do niego sprawa nie stała się bezprzedmiotowa i że interes prawny skarżącej w pierwszej instancji, Indo European Foods, nadal istnieje, naruszył niezbędną i podstawową przesłankę wszczęcia postępowania sądowego, dotyczącą dalszego istnienia przedmiotu sporu i interesu prawnego do momentu wydania orzeczenia sądowego pod rygorem umorzenia postępowania, która została uznana w utrwalonym orzecznictwie, a w szczególności wskazana w pkt 42 wyroku z dnia 7 czerwca 2007 r., Wunenburger/Komisja (C‑362/05 P, EU:C:2007:322), i przypomniana w pkt 63–68 opinii rzecznika generalnego G. Pitruzzelli w sprawie Izba Gospodarcza Producentów i Operatorów Urządzeń Rozrywkowych/Komisja (C‑560/18 P, EU:C:2019:1052).

9        Po drugie, EUIPO wskazuje, że w części pierwszej jedynego zarzutu podnosi ono, iż Sąd naruszył prawo, wywodząc w pkt 19–21 i 23 zaskarżonego wyroku, iż przedmiot skargi nadal istnieje, tylko na tej podstawie, że zakończenie okresu przejściowego ustalonego w art. 126 i 127 Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.U. 2020, L 29, s. 7, zwanej dalej „umową o wystąpieniu”), która została przyjęta w dniu 17 października 2019 r. i weszła w życie w dniu 1 lutego 2020 r., nie mogło mieć wpływu na zgodność z prawem uprzednio wydanej spornej decyzji.

10      W tym względzie EUIPO twierdzi, że w pkt 19 zaskarżonego wyroku Sąd dokonał błędnej wykładni wymogu dotyczącego interesu prawnego i przeinaczył ten wymóg w zakresie, w jakim odmówił zbadania, czy okoliczności zaistniałe po wydaniu spornej decyzji mogły uczynić skargę bezprzedmiotową, i oparł się w tym względzie wyłącznie na tym, że okoliczności te nie mogą podważyć zgodności z prawem wspomnianej decyzji. Dokonując takiej wykładni, Sąd pomylił wstępne wymogi proceduralne mające zastosowanie do badania każdej skargi, dotyczące zachowania zarówno przedmiotu skargi, jak i interesu prawnego osoby, która ją wniosła, z późniejszą kontrolą zgodności z prawem podważanej decyzji. Ponadto pozbawił on interes prawny jego własnej funkcji niezależnej od roztrząsania istoty skargi, która to funkcja zasadza się na zapewnieniu prawidłowego administrowania postępowaniami poprzez zapobieganie temu, by sąd nie zajmował się kwestiami czysto hipotetycznymi.

11      Po trzecie, EUIPO wskazuje, że w części drugiej jedynego zarzutu podnosi ono, opierając się w szczególności na wyroku z dnia 28 maja 2013 r., Abdulrahim/Rada i Komisja (C‑239/12 P, EU:C:2013:331, pkt 65), że Sąd nie dokonał oceny in concreto dalszego istnienia interesu prawnego Indo European Foods. Sąd nie zbadał zatem, czy wniesiona do niego skarga może w przypadku stwierdzenia nieważności spornej decyzji doprowadzić do poprawy sytuacji strony skarżącej.

12      Zdaniem EUIPO, skupiając się bowiem w pkt 17–20 zaskarżonego wyroku na okoliczności, że w dniu wydania spornej decyzji na poparcie sprzeciwu wniesionego przez Indo European Foods można było się powołać na wcześniejsze prawo chronione w Zjednoczonym Królestwie, Sąd nie udziela odpowiedzi na pytanie, czy rejestracja zgłoszonego znaku towarowego, którego ochrona terytorialna nigdy nie będzie rozciągać się na Zjednoczone Królestwo ze względu na wystąpienie tego państwa z Unii i zakończenie okresu przejściowego, może nadal przynosić szkodę interesom prawnym Indo European Foods chronionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1).

13      Po czwarte, w części trzeciej jedynego zarzutu EUIPO podnosi, że ze względu na dwa naruszenia prawa, wskazane, odpowiednio, w częściach pierwszej i drugiej tego zarzutu, Sąd nie uwzględnił szczególnych okoliczności sprawy, które powinny były go skłonić do uznania, że Indo European Foods nie dochowała obowiązku wykazania dalszego istnienia jej interesu prawnego po zakończeniu okresu przejściowego. Zdaniem EUIPO nic zaś nie wskazywało na to, że ten interes prawny nadal istnieje.

14      Co się tyczy bowiem stosowania ratione temporis systemu ustanowionego przez rozporządzenie 2017/1001, EUIPO podnosi, że skoro wcześniejszy znak towarowy przestał istnieć w toku postępowania w sprawie sprzeciwu i nie można już było się na niego powoływać na podstawie tego rozporządzenia, nie może dojść do żadnej kolizji między tym znakiem a zgłoszeniem unijnego znaku towarowego. W konsekwencji w niniejszym przypadku Sąd powinien był dokonać oceny „szczególnej korzyści”, jaką Indo European Foods mogła uzyskać ze stwierdzenia nieważności spornej decyzji z uwagi na okoliczność, że zgłoszony unijny znak towarowy byłby zarejestrowany dopiero po zakończeniu okresu przejściowego, czyli w chwili, w której kolidujące ze sobą znaki towarowe nie będą mogły jednocześnie pełnić swojej podstawowej funkcji.

15      Ponadto, co się tyczy stosowania ratione loci wspomnianego systemu, EUIPO twierdzi, że ze względu na podstawową zasadę terytorialności praw własności intelektualnej, wyrażoną w art. 1 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001, nie może dojść do kolizji między zgłoszonym unijnym znakiem towarowym po jego rejestracji, który nie będzie chroniony w Zjednoczonym Królestwie, a wcześniejszym znakiem towarowym, który pozostaje wyłącznie chroniony na terytorium tego państwa.

16      Po piąte, EUIPO wskazuje, że w części czwartej jedynego zarzutu podnosi ono, że w pkt 27 zaskarżonego wyroku Sąd nałożył na nie obowiązek pominięcia skutków wynikających z art. 50 ust. 3 TUE oraz art. 126 i 127 umowy o wystąpieniu. Aby zatem zastosować się do tego obowiązku, EUIPO powinno zbadać, a nawet odrzucić rozpatrywane zgłoszenie unijnego znaku towarowego z naruszeniem art. 1 ust. 2 i art. 8 ust. 4 rozporządzenia 2017/1001, które to przepisy stanowią wyraz podstawowej zasady terytorialności.

17      W drugiej kolejności EUIPO twierdzi, że jego jedyny zarzut dotyczy kwestii istotnej dla jedności, spójności i rozwoju prawa Unii, ponieważ odnosi się do norm zajmujących fundamentalne miejsce w porządku prawnym Unii, a mianowicie, z jednej strony, mającego „znaczenie konstytucyjne” (opinia rzecznik generalnej E. Sharpston w sprawie Gul Ahmed Textile Mills/Rada, C‑100/17 P, EU:C:2018:214, pkt 42) horyzontalnego wymogu dalszego istnienia interesu prawnego, a z drugiej strony, zasady terytorialności, zasady jednolitego charakteru unijnego znaku towarowego i szczególnego charakteru postępowań w sprawie sprzeciwu w świetle fundamentalnego pojęcia podstawowej funkcji znaku towarowego, które stanowią same filary prawa własności intelektualnej i systemu unijnego znaku towarowego, i to w ogólnym kontekście zakończenia okresu przejściowego. Przedstawia ono w tym względzie cztery argumenty.

18      Po pierwsze, EUIPO podkreśla horyzontalny charakter wymogu dalszego istnienia interesu prawnego. Sąd zaś, wywodząc z faktu, że zakończenie okresu przejściowego przewidzianego w umowie o wystąpieniu nastąpiło po wydaniu spornej decyzji, że skarga zachowała swój przedmiot i że w związku z tym okoliczność ta nie mogła mieć wpływu na zgodność z prawem tej decyzji, odszedł od utrwalonego orzecznictwa Trybunału dotyczącego autonomicznego charakteru wymogu zachowania interesu prawnego i konieczności oceny tego wymogu in concreto.

19      Po drugie, EUIPO twierdzi, że w szczególności z uwagi na fakt, iż zaskarżony wyrok jest opublikowany i przetłumaczony na wszystkie języki Unii oraz że jest on przedmiotem streszczenia ujętego w repertorium orzecznictwa Trybunału, dokonana przez Sąd błędna wykładnia zakresu wymogu dotyczącego dalszego istnienia interesu prawnego będzie stanowić precedens dla przyszłych spraw, bez pewności co do tego, czy wspomniany precedens będzie miał zastosowanie niezależnie od rozpatrywanej dziedziny, czy też jedynie w ramach sporów dotyczących unijnego znaku towarowego.

20      EUIPO uważa, że skutek zawieszający skarg wniesionych do Sądu powoduje wzmocnienie konieczności oceny in concreto, czy dana skarga zachowuje przedmiot, to znaczy tego, czy jej wynik może przynieść stronom szczególne korzyści. Trudno jest bowiem według EUIPO zrozumieć, dlaczego logika leżąca u podstaw wymogu ważności prawa wcześniejszego w dniu wydania przez EUIPO decyzji miałaby stać się pozbawiona znaczenia dla celów ustalenia, czy skarga do Sądu zachowuje swój przedmiot, tylko na tej podstawie, że EUIPO wydało decyzję tymczasową.

21      Po trzecie, EUIPO podkreśla, że kwestia ustania prawa wcześniejszego w toku postępowania skutkowała wydaniem przez Sąd sprzecznych ze sobą orzeczeń w odniesieniu do stosowania wymogu dalszego istnienia interesu prawnego. Przywołuje ono w tym względzie wyroki: z dnia 15 marca 2012 r., Cadila Healthcare/OHIM – Novartis (ZYDUS) (T‑288/08, niepublikowany, EU:T:2012:124, pkt 22); z dnia 8 października 2014 r., Fuchs/OHIM – Les Complices (Gwiazda wpisana w okrąg) (T‑342/12, EU:T:2014:858, pkt 26–29); a także postanowienia: z dnia 26 listopada 2012 r., MIP Metro/OHIM – Real Seguros (real,- BIO) (T‑549/11, niepublikowane, EU:T:2012:622, pkt 23); z dnia 4 lipca 2013 r., Just Music Fernsehbetriebs/OHIM – France Télécom (Jukebox) (T‑589/10, niepublikowane, EU:T:2013:356, pkt 36). Wyjaśnia ono również, że Trybunał jedynie pokrótce miał sposobność zająć się tą kwestią w szczególnym kontekście, mianowicie w kontekście postanowienia z dnia 8 maja 2013 r., Cadila Healthcare/OHIM (C‑268/12 P, niepublikowanego, EU:C:2013:296), wobec czego nie można z niego wywodzić ogólnej zasady, zgodnie z którą do celów oceny dalszego istnienia interesu prawnego sądowi Unii nie wolno brać pod uwagę okoliczności faktycznych, których skutki wystąpiły po wydaniu zaskarżonej przed nim decyzji.

22      Według EUIPO, zważywszy, że złożenie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia lub unieważnienie prawa do znaku stanowi środek obrony powszechnie stosowany w sporach w dziedzinie własności intelektualnej, wskazówki Trybunału są niezbędne do wyjaśnienia kwestii skutków, które wiążą się z ustaniem prawa wcześniejszego w toku postępowania, mającej kluczowe znaczenie dla użytkowników systemu unijnego znaku towarowego. Wykładnia dokonana przez sąd Unii mogłaby znacząco wpłynąć na sposób, w jaki wymóg dalszego istnienia interesu prawnego będzie stosowany przez sądy krajowe w całej Unii, w szczególności w odniesieniu do konsekwencji, jakie należy wyciągnąć z ustania prawa wcześniejszego w ramach toczącego się postępowania sądowego.

23      Po czwarte, EUIPO twierdzi, że rozpatrywane odwołanie podnosi również w świetle pkt 27 zaskarżonego wyroku istotną kwestię o charakterze proceduralnym, która nie ogranicza się do dziedziny prawa własności intelektualnej, a mianowicie kwestię konsekwencji, jakie należy wyciągnąć z zasady, zgodnie z którą autor aktu, którego nieważność stwierdzono, musi odnieść się do daty, w której wydał ten akt, w celu wydania aktu zastępującego. Powstaje bowiem pytanie, czy zasada ta może zostać rozszerzona na tyle, by przy przekazaniu sprawy wymagać, by EUIPO nie uwzględniało skutków art. 50 ust. 3 TUE oraz art. 126 i 127 umowy o wystąpieniu, a tym samym badało sporną względną podstawę odmowy rejestracji w odniesieniu do terytorium, na którym zgłoszony znak towarowy nie będzie korzystał w każdym razie z żadnej ochrony, co byłoby sprzeczne z systematyką i celem art. 8 rozporządzenia 2017/1001.

 Ocena Trybunału

24      Na wstępie należy stwierdzić, że to na wnoszącym odwołanie spoczywa ciężar wykazania, że kwestie podnoszone w odwołaniu są istotne dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii (postanowienie z dnia 10 grudnia 2021 r., EUIPO/The KaiKai Company Jaeger Wichmann, C‑382/21 P, EU:C:2021:1050, pkt 20 i przytoczone tam orzecznictwo).

25      Poza tym, jak wynika z art. 58a akapit trzeci statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w związku z art. 170a § 1 i art. 170b § 4 regulaminu postępowania, wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania musi zawierać wszystkie niezbędne elementy, aby umożliwić Trybunałowi rozstrzygnięcie w przedmiocie przyjęcia odwołania do rozpoznania oraz określenie, w przypadku częściowego przyjęcia tego odwołania, zarzutów lub części odwołania, których powinna dotyczyć odpowiedź na odwołanie. Skoro bowiem mechanizm wstępnego przyjmowania odwołań do rozpoznania przewidziany w art. 58a tego statutu ma na celu ograniczenie kontroli sprawowanej przez Trybunał do kwestii istotnych dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii, jedynie zarzuty podnoszące takie kwestie i wykazane przez wnoszącego odwołanie mogą podlegać badaniu przez Trybunał w ramach procedury odwoławczej (postanowienie z dnia 10 grudnia 2021 r., EUIPO/The KaiKai Company Jaeger Wichmann, C‑382/21 P, EU:C:2021:1050, pkt 21 i przytoczone tam orzecznictwo).

26      Wobec powyższego wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania musi w każdym wypadku w sposób jasny i precyzyjny wskazywać zarzuty, na których odwołanie się opiera, z taką samą precyzją i jasnością określać kwestię prawną podnoszoną w każdym zarzucie, uściślać, czy ta kwestia jest istotna dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii, i podawać w sposób konkretny powody, dla których wspomniana kwestia jest istotna w świetle przywołanego kryterium. Co się tyczy w szczególności zarzutów odwołania, wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania musi określać przepis prawa Unii lub orzecznictwo, które mogły zostać naruszone przez zaskarżony wyrok lub postanowienie, przedstawiać w sposób zwięzły naruszenie, którego miał się dopuścić Sąd, i wskazywać, w jakiej mierze wpłynęło ono na rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonym wyroku lub postanowieniu. W razie gdy przywołane naruszenie prawa wynika z naruszenia orzecznictwa, wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania musi przedstawiać w sposób zwięzły, lecz jasny i precyzyjny, po pierwsze, gdzie występuje zarzucana sprzeczność, poprzez wskazanie zarówno punktów zaskarżonego wyroku lub postanowienia, które wnoszący odwołanie podważa, jak i punktów orzeczenia Trybunału lub Sądu, które jakoby nie zostały uwzględnione, a po drugie, konkretne powody, dla których taka sprzeczność powoduje powstanie kwestii istotnej dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii (postanowienie z dnia 10 grudnia 2021 r., EUIPO/The KaiKai Company Jaeger Wichmann, C‑382/21 P, EU:C:2021:1050, pkt 22 i przytoczone tam orzecznictwo).

27      W niniejszym przypadku z pkt 19 zaskarżonego wyroku, przytoczonego przez EUIPO, wynika, że według Sądu uznanie, iż przedmiot sporu przestaje istnieć, gdy w toku postępowania dochodzi do zdarzenia, w następstwie którego wcześniejszy znak towarowy mógłby utracić status niezarejestrowanego znaku towarowego lub innego oznaczenia używanego w obrocie gospodarczym o zasięgu większym niż lokalny, w szczególności w następstwie ewentualnego wystąpienia danego państwa członkowskiego z Unii, oznaczałoby wzięcie pod uwagę okoliczności zaistniałych po wydaniu spornej decyzji, które nie mają wpływu na jej zasadność, jako że zgodność z prawem takiej decyzji należy oceniać, odnosząc się co do zasady do daty wydania tej decyzji.

28      Ponadto Sąd stwierdził w pkt 27 zaskarżonego wyroku, również przytoczonym przez EUIPO, że po stwierdzeniu nieważności decyzji Izby Odwoławczej odwołanie wniesione do tej instancji przez Indo European Foods staje się ponownie zawisłe, wobec czego do niej należy ponowne rozpatrzenie tego odwołania, i to w zależności od sytuacji, jaka miała miejsce w dacie jego wniesienia. Ponadto zdaniem Sądu orzecznictwo przytoczone przez EUIPO potwierdza, że w każdym razie nie można wymagać, by znak towarowy, na którym opiera się sprzeciw, istniał nadal po wydaniu decyzji przez izbę odwoławczą.

29      W związku z tym w kontekście wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii i upływu okresu przejściowego w trakcie postępowania Sąd, jak przypomina EUIPO, orzekł w pkt 28 zaskarżonego wyroku, że zawisły przed nim spór nie stał się bezprzedmiotowy i że interes prawny Indo European Foods nadal istniał.

30      Należy zaś zauważyć w pierwszej kolejności, że EUIPO opisuje w sposób precyzyjny i jasny swój jedyny zarzut, wyjaśniając, że Sąd pomylił przede wszystkim wymóg proceduralny interesu prawnego z kontrolą spornej decyzji pod względem materialnej zgodności z prawem, a następnie, że nie dokonał on konkretnej oceny dalszego istnienia interesu prawnego Indo European Foods w odniesieniu do poprawy sytuacji, do której miałoby doprowadzić stwierdzenie nieważności spornej decyzji, że ponadto odmówił uznania, że Indo European Foods nie wywiązała się z obowiązku wykazania dalszego istnienia swojego interesu prawnego, podczas gdy nic nie wskazywało na to, że interes ten nadal istniał po upływie okresu przejściowego, i wreszcie, że orzekł co do istoty, że EUIPO nie powinno brać pod uwagę skutków wynikających z art. 50 ust. 3 TUE oraz z art. 126 i 127 umowy o odstąpieniu, nie uwzględniając tym samym odpowiednich przepisów rozporządzenia 2017/1001, w szczególności zasady terytorialności prawa własności intelektualnej.

31      W szczególności EUIPO dokładnie przedstawiło punkty uzasadnienia zaskarżonego wyroku, wykazujące jego zdaniem sprzeczności z orzecznictwem Trybunału dotyczącym dalszego istnienia interesu prawnego, przytoczonym w szczególności w pkt 42 wyroku z dnia 7 czerwca 2007 r., Wunenburger/Komisja (C‑362/05 P, EU:C:2007:322), i w pkt 65 wyroku z dnia 28 maja 2013 r., Abdulrahim/Rada i Komisja (C‑239/12 P, EU:C:2013:331), ale także z przepisami rozporządzenia 2017/1001 dotyczącymi rejestracji znaków towarowych, możliwości powoływania się na nie i stosowania zasady terytorialności, jak również z art. 50 ust. 3 TUE oraz art. 126 i 127 umowy o wystąpieniu, wskazując zarówno sporne punkty zaskarżonego wyroku, jak i orzeczenia oraz przepisy, które jakoby nie zostały uwzględnione.

32      W drugiej kolejności wnoszący odwołanie zarzuca Sądowi, że w pkt 28 zaskarżonego wyroku uznał on, iż sprawa nie stała się bezprzedmiotowa i że nadal istnieje interes prawny Indo European Foods. Tak więc z wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania jasno wynika, że zarzucana Sądowi błędna interpretacja wymogów proceduralnych ma wpływ na rozstrzygnięcie zaskarżonego wyroku. Zgodnie z orzecznictwem przytoczonym przez EUIPO i przypomnianym w pkt 8 niniejszego postanowienia zarówno przedmiot sporu, jak i interes prawny muszą istnieć, pod rygorem umorzenia postępowania, do momentu wydania orzeczenia sądowego (wyrok z dnia 7 czerwca 2007 r., Wunenburger/Komisja, C‑362/05 P, EU:C:2007:322, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo).

33      W trzeciej kolejności zgodnie z ciężarem dowodu, który spoczywa na autorze wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania, wnoszący odwołanie powinien wykazać, że niezależnie od kwestii prawnych, na które powołuje się w odwołaniu, podnosi on jedną lub kilka kwestii istotnych dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii, przy czym zakres tego kryterium wykracza poza ramy zaskarżonego wyroku i ostatecznie poza zakres jego odwołania (postanowienie z dnia 10 grudnia 2021 r., EUIPO/The KaiKai Company Jaeger Wichmann, C‑382/21 P, EU:C:2021:1050, pkt 27).

34      Wykazanie to samo w sobie wymaga ustalenia zarówno istnienia, jak i znaczenia takich kwestii za pomocą konkretnych i swoistych dla danego przypadku dowodów, a nie tylko argumentów o charakterze ogólnym (postanowienie z dnia 10 grudnia 2021 r., EUIPO/The KaiKai Company Jaeger Wichmann, C‑382/21 P, EU:C:2021:1050, pkt 28).

35      W niniejszym zaś przypadku EUIPO wskazuje na kwestię podniesioną w jego jedynym zarzucie, polegającą w istocie na określeniu daty i okoliczności, które należy uwzględnić w celu oceny dalszego istnienia przedmiotu sporu i interesu prawnego, w sytuacji gdy, po pierwsze, zawisły przed Sądem spór dotyczy decyzji wydanej w wyniku postępowania w sprawie sprzeciwu opartego na wcześniejszym prawie chronionym wyłącznie w Zjednoczonym Królestwie, a po drugie, okres przejściowy zakończył się w trakcie postępowania przed Sądem. Ogólniej rzecz ujmując, kwestia ta dotyczy zdaniem EUIPO wpływu ustania, w trakcie postępowania, rozpatrywanego wcześniejszego prawa na istnienie przedmiotu sporu i na interes prawny Indo European Foods.

36      Ponadto EUIPO przedstawia konkretne powody, dla których kwestia ta jest istotna z punktu widzenia jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii.

37      W szczególności EUIPO wyjaśnia, że wspomniana kwestia dotyczy podstawowego wymogu proceduralnego odnoszącego się do interesu prawnego i zasad stanowiących filary prawa własności intelektualnej, a mianowicie zasady terytorialności, zasady jednolitego charakteru unijnego znaku towarowego i fundamentalnego pojęcia podstawowej funkcji znaku towarowego w kontekście zakończenia okresu przejściowego.

38      W tym względzie najpierw podkreśla ono horyzontalny charakter wymogu dalszego istnienia interesu prawnego i istnienie rozbieżności w wykładni tego wymogu w ramach Sądu, ale również pomiędzy Sądem a Trybunałem.

39      Następnie uściśla, że przedstawienie przez Trybunał wyjaśnienia jest konieczne zarówno dla użytkowników systemu unijnego znaku towarowego, jak i dla sądów krajowych, w szczególności w świetle okoliczności, że podniesiona kwestia dotyczy nie tylko wpływu umowy o wystąpieniu na toczące się postępowania, ale również wszystkich sytuacji, częstych w dziedzinie własności intelektualnej, ustania prawa wcześniejszego w trakcie postępowania sądowego, zwłaszcza w przypadku stwierdzenia wygaśnięcia lub wygaśnięcia znaku towarowego. W szczególności, co się tyczy zagadnienia interesu prawnego w przypadku ustania wcześniejszego prawa w trakcie tego postępowania, EUIPO przedstawia wewnętrznie sprzeczne orzecznictwo Sądu w tej dziedzinie. Co więcej, podnosi ono, że Trybunał poruszył to zagadnienie wyłącznie w szczególnym kontekście, który doprowadził do wydania postanowienia z dnia 8 maja 2013 r., Cadila Healthcare/OHIM (C‑268/12 P, niepublikowanego, EU:C:2013:296).

40      Wreszcie podnosi ono, że kwestia określenia konsekwencji, jakie należy wyciągnąć z zasady, zgodnie z którą autor aktu, którego nieważność stwierdzono, musi odnieść się do daty tego aktu w celu wydania aktu zastępującego, w szczególności w kontekście umowy o wystąpieniu i zakończenia okresu przejściowego, stanowi istotną kwestię o charakterze proceduralnym, która nie jest ograniczona do prawa własności intelektualnej.

41      Z wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania wynika zatem, że kwestia podniesiona w rozpatrywanym odwołaniu wykracza poza ramy zaskarżonego wyroku, a ostatecznie poza ramy wspomnianego odwołania.

42      Biorąc pod uwagę okoliczności przedstawione przez EUIPO, należy stwierdzić, że przedłożony przez niego wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania wykazuje w sposób wystarczający pod względem prawnym, że odwołanie podnosi kwestie istotne dla jedności, spójności i rozwoju prawa Unii.

43      W świetle powyższych rozważań odwołanie należy przyjąć do rozpoznania w całości.

 W przedmiocie kosztów

44      Zgodnie z art. 170b § 4 regulaminu postępowania, jeżeli odwołanie zostanie przyjęte do rozpoznania w całości lub w części zgodnie z kryteriami określonymi w art. 58a akapit trzeci statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, postępowanie toczy się zgodnie z art. 171–190a tego regulaminu.

45      Zgodnie z art. 137 regulaminu postępowania, który znajduje zastosowanie do postępowania odwoławczego na mocy art. 184 § 1 tego regulaminu, o kosztach rozstrzyga się w wyroku lub postanowieniu kończącym postępowanie w sprawie.

46      Ponieważ wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania został uwzględniony, rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Z powyższych względów Trybunał (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) postanawia, co następuje:

1)      Odwołanie zostaje przyjęte do rozpoznania.

2)      Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Podpisy


*      Język postępowania: angielski.