Sprawa T‑512/09
Rusal Armenal ZAO
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej
Dumping – Przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Armenii, Brazylii i Chin – Przystąpienie Armenii do WTO – Status przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej – Artykuł 2 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 384/96 – Zgodność z porozumieniem antydumpingowym – Artykuł 277 TFUE
Streszczenie – wyrok Sądu (druga izba w składzie powiększonym) z dnia 5 listopada 2013 r.
1. Umowy międzynarodowe – Porozumienie ustanawiające Światową Organizację Handlu – GATT z 1994 r. – Niemożność powołania się na porozumienia WTO w celu podważenia zgodności z prawem aktu Unii – Wyjątki – Akt Unii mający zapewnić wykonanie tych porozumień lub odnoszący się do nich w sposób wyraźny i konkretny
(art. 263 akapit pierwszy TFUE; Układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r.; rozporządzenie Rady nr 384/96)
2. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Ustalenie wartości normalnej – Przywóz z innego państwa członkowskiego WTO – Obowiązek stosowania przez państwo przywozu przepisów zgodnych z art. 2.1 i 2.2 porozumienia antydumpingowego – Wyjątki – Artykuł 2.7 tego porozumienia i art. VI ust. 1 GATT – Przepisy zawarte w instrumentach przystąpienia państwa wywozu do WTO
(Układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r., art. VI.1; Porozumienie w sprawie wykonania art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r., art. 2.1, 2.2, 2.7; rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 2 ust. 7)
3. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Ustalenie wartości normalnej – Przywóz z krajów nieposiadających gospodarki rynkowej – Lista państw uznanych za pozbawione gospodarki rynkowej, która znajduje się w przypisie do art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia nr 384/96 – Państwo, które przystąpiło do WTO i figuruje nadal na tej liście – Niestosowanie metodologii państwa trzeciego o gospodarce rynkowej
(art. 277 TFUE; Układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r., art. VI.1; Porozumienie w sprawie wykonania art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r., art. 2.1, 2.2; rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 2)
1. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 36)
2. Przepisy ustanowione w art. 2.1 i 2.2 porozumienia o stosowaniu art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (porozumienia antydumpingowego) dotyczące wartości normalnej i które wykonują postanowienia ust. 1 art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (GATT) mają zastosowanie, chyba że wyjątki od tych przepisów zostały przewidziane w samym porozumieniu antydumpingowym, w GATT, jak również w drugim postanowieniu dodatkowym do ust. 1 art. VI GATT lub w dokumentach dotyczących przystąpienia do Światowej Organizacji Handlu (WTO) jednego z członków tej organizacji. W związku z tym członek WTO tylko wtedy ma prawo w świetle art. VI GATT i w świetle porozumienia antydumpingowego stosować do przywozów pochodzących z innych państw członkowskich WTO metodę obliczania wartości normalnej, która odbiega od metod przewidzianych w art. 2.1 i 2. 2 porozumienia antydumpingowego, jeżeli opiera się przy tym na art. 2.7 tego porozumienia, a w konsekwencji na drugim postanowieniu dodatkowym do ust. 1 art. VI GATT, lub w odpowiednim przypadku na szczególnym postanowieniu zawartym w tym celu w instrumentach przystąpienia tego członka do WTO.
W tych okolicznościach art. 2 ust. 7 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96 nie pozwala instytucjom, bez sprzeczności z porozumieniem antydumpingowym, na niezastosowanie przepisów dotyczących obliczenia wartości normalnej zgodnych z art. 2.1 i 2.2 tego porozumienia, nawet wówczas, gdy drugie postanowienie dodatkowe do ust. 1 art. VI GATT nie ma zastosowania, a instrumenty dotyczące przystąpienia do WTO państwa wywożącego nie przewidują takiej możliwości. Obowiązek wynikający z tych porozumień polega na stosowaniu wobec pozostałych członków WTO przepisów zgodnych z art. 2.1 i 2.2 porozumienia antydumpingowego z przedstawionymi powyżej zastrzeżeniami. W tym zakresie rzeczone artykuły zawierają ogół wyraźnych, precyzyjnych i szczegółowych przepisów ustanawiających sposoby obliczania wartości normalnej produktu podobnego, nie ustanawiając jednak warunków pozwalających na ich stosowanie w zależności od uznania członków WTO. Ponadto możliwość odstąpienia od tych przepisów na podstawie drugiego postanowienia dodatkowego do ust. 1 art. VI GATT, do którego odsyła art. 2.7 porozumienia antydumpingowego, została ograniczona w wyraźny sposób. W szczególności zakresem tego przepisu objęty jest kraj, który stosuje całkowity lub prawie całkowity monopol handlu i w którym wszystkie ceny wewnętrzne są ustalane przez państwo. W związku z tym ów przepis jest jasny co do pierwszej przewidzianej w nim sytuacji, tak że umożliwia instytucjom ocenę tego, czy członek WTO spełnia opis jego dotyczący, a sądowi Unii skontrolowanie tej oceny oraz wyciągnięcie w odpowiednim przypadku skutków, które się nasuwają na podstawie orzecznictwa.
W tym kontekście, jeżeli prawodawca Unii przyjmuje przepisy dotyczące państwa pozbawionego gospodarki rynkowej mające zastosowanie do członka WTO znajdującego się na liście takich państw, która figuruje w przypisie do art. 2 ust. 7 lit. a) podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, to przyjęcie tych przepisów należy do zakresu zastosowania dodatkowego postanowienia ust. 1 art. VI GATT i przypomina w związku z tym ocenę dotyczącą tego, czy ów członek WTO spełnia warunki ustanowione przez sporny przepis.
(por. pkt 48–50, 52)
3. Po przystąpieniu Republiki Armenii do Światowej Organizacji Handlu włączenie tego kraju do listy znajdującej się w przypisie do art. 2 ust. 7 lit. a) podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96 nie jest już dłużej zgodne z systemem przepisów ustanowionych przez art. 2.1 i 2.2 porozumienia o stosowaniu art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (porozumienia antydumpingowego) i drugiego postanowienia dodatkowego do art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (GATT) w zakresie, w jakim podobne włączenie skutkuje uzależnieniem stosowania art. 2 ust. 1–6 tego rozporządzenia od wcześniejszego przyjęcia wniosku o przyznanie statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej wniesionego przez odnośne przedsiębiorstwo i w przypadku odrzucenia tego wniosku powoduje stosowanie metodologii państwa trzeciego o gospodarce rynkowej. W ten sposób, w braku jakiegokolwiek dowodu uzasadniającego twierdzenie, że Armenia spełnia kryteria ustanowione przez drugie postanowienie dodatkowe do ust. 1 art. VI GATT, oraz z uwagi na okoliczność, że Armenia nie spełniała przesłanek tego przepisu, przywołanie Armenii w przypisie do art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego nie stanowi ważnej podstawy dla zastosowania metodologii państwa trzeciego o gospodarce rynkowej na podstawie art. 2 ust. 7 lit. a) i b) omawianego rozporządzenia i powinno w tym zakresie zostać uznane za niemające zastosowania na podstawie art. 277 TFUE.
(por. pkt 59, 60)